HALLLOOOO EVRİBADİİİ LDFŞLSDFLDS
Bugünki girişim çok şekil şukul oldu :) Umarım YKS mağdurları için ilk etap güzel geçmiştir, her şey gönlünüzce olur umarım :)
İyi Okumalar :)
Arabasını mezarlığın önünde durdurup inmek için kendini cesaretlendirdi, Ali Asaf. Gece gece gelen tek deli oydu bunu biliyordu ama sabahı bekleyememişti. Melis'e gelmeliydi ona ihanet ediyordu kalbi, aklı. İkisini de söküp atmak istiyordu. Yavaş adımlarla indi arabadan, kapıdaki görevliye başıyla selam verdi. Onu burada görmeye alışkın olan görevli acıyan bakışlarla yüzüne bakarken, gözlerini devirmemek için kendini zor tuttu adam. Ezbere bildiği yolda ilerlerken içini kaplayan yoğun hüzün ve sıkıntıdan bir an öleceğini hissetti. Mezar taşını gördüğünde her zamanki gibi vücudundan bir titreme geçti.
"Melis...Yine buradayım. Eğer görüyorsan bana kızıyorsundur, muhtemelen. Sana ihanet ediyorum değil mi ben ?" sıkıntılı bir soluk verdi, elinin tersiyle sildi gözünden akan yaşları. "Çok korkuyorum Melis, bir gün seni tamamen unutmaktan köpek gibi korkuyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum, evet hayat devam ediyor ama başkasına nasıl gönlümün kapılarını açabilirim ? Bunu senden başkasına nasıl yapabilirim ? Üzülmez misin, kızmaz mısın bana ? Ömrüm boyunca seni seveceğime söz verdim ben !" parmaklarını derin bir özlem ve hüzünle mezar taşında gezdirdi bir süre. "Ama şimdi Hayal'e karşı bitmek bilmeyen hayranlığım, heyecanım ne ? Aşık olmadım ben, olmak da istemiyorum. Ama kendimi yeniden doğmuş gibi hissediyorum onun yanında, bu yanlış değil mi ?" akan gözyaşlarını elinin tersiyle silerken çaresizlikle kavruldu yine içi, asla cevap alamayacağı bir mezar taşına soruyordu sorularını. "Melis, ben senden başkasını sevemem..." sanki kendisini ikna etmek ister gibi çıkmıştı sesi, bu öfkesini daha çok körüklemekten başka bir şey yapamadı. "Neden bu kadar erken gittin Melis ? Neden bıraktın ? Sen olsan şimdi çok kızardın isyan ediyorum diye..." gözlerini gökyüzüne dikip, çaresizlik içinde fısıldadı. "Allah'ım ona ihanet etmeme izin verme lütfen !" bomboş mezarlıkta sadece hıçkırık sesleri yankılanıyordu. Kaç saat olduğunu bilmiyordu ama uyuşan bedeninden uzunca bir süre ağladığını anlamıştı. Gitme vaktinin geldiğini biliyordu, ayakları ne kadar gitmemek için dirense de mezarın kenarından kalktı. "Elbet bir gün buluşacağız, sevgilim."
Son kez mezar taşını öpüp, yüreğindeki acıyla oradan ayrıldı. Karmakarışık ruhuna, aklına iyi gelebilecek tek şeyi biliyordu. Arabasına biner binmez gitmek istediği yeri biliyordu.
Kısa süreli bir yolculuktan sonra, iki katlı evin önünde durmuştu. Gece geç bir saat olduğundan korkacaklarını bilese de zili çaldı. Annesinin ince zarif bedeni açılan kapıdan gözükürken endişeyle kendine bakışına zoraki bir gülümsemeyle karşılık verdi. Hiç konuşmayan annesi ne yapacağını o kadar iyi biliyordu ki. Kapının önünden çekilip geçmesi için kendisine yol verdi. Ayakkabılarını çıkarıp uzun zamandır gelmediği yuvasının kokusunu soludu, Ali Asaf. Annesi çocukluğunun, gençliğinin geçtiği odaya girdiğinde oda peşinden odaya girdi. İçinde oluşan o huzurla biraz olsun hafiflediğini hissetti. Yatağa oturan annesini bekletmeden üzerindeki ceketi çıkartıp dizlerine yattı. Annesinin eli anında saçlarını bulurken, Ali Asaf içindeki bütün gözyaşını bugün atmaya yemin etmişçesine gözyaşlarının akmasına izin verdi. "Anne !" oğlunun acı dolu sesi kulaklarına dolan Ela'nın gözyaşları akıp oğlunun saçları arasına düşüyordu. "Annem..." annesinin yumuşacık sesini duyan Ali Asaf'ın hıçkırıkları arttı. "Unutuyorum anne..." Ela hıçkırmamak için kendini zor tutarken ne diyeceğini bilemiyordu. Oğlunun bu halleri onu paramparça ediyordu. "Unutmazsın annem, alışırsın sadece korkma."
"Unutuyorum anne, aklım kalbim ona ihanet ediyor."
"Böyle yaşanmaz ki oğlum. Üç yıl oldu daha ne kadar kendini harap edeceksin."
"Anne söz verdim, nasıl başkasına açayım gönlümü ?"
"Ali'm...Melis olsa isterdi ki sen hayatına devam et. Başkasını sev, yuva kur, hayatı kendine zehir etme." Cevap vermedi Ali Asaf, annesinin dizlerinde sızana kadar ağladı. Kapıda oğluyla karısını izleyip sessizce göz yaşına döken Alp, karısıyla göz göze geldiğinde ikisinin de dilinde aynı dua vardı. Oğullarının tekrar hayata dönmesi.
***
Hazan ise sonunda evine gelebilmenin huzuru ve Ali Asaf'ın öylece gitmesinin huzursuzluğunun çatışmasını yaşıyordu içinde. Hele bir de koca evde yalnız olunca içindeki çatışmadan hiçbir taraf galip çıkamıyordu. En çok böyle zamanlarda evinde bir ailenin sıcaklığını arıyordu. Şimdi derdini anlatabileceği bir kardeşi olsa, saçlarını okşayacak bir annesi, her zaman arkasında duracak bir babası olsa; daha ne isterdi ki Hazan. Bir tek ailesi yerine koyduğu bir dostu vardı, onu da kendi dertleriyle daha fazla boğmaya gönlü razı gelmiyordu. Doğduğundan beri her günü eksik yaşamıştı, kimsesiz yaşamıştı. Şimdi de aşık olmuştu ve yine kimsesizdi. Ali Asaf onu sevebilir miydi ? Kalbinin kapılarını ona açıp kimsesizlikten kurtarabilir miydi ? Ne yapacaktı Hazan, nasıl savaşacaktı bunu bile bilmiyordu.
Çalan telefonun sesiyle düşünceleri bölünürken, kim arıyorsa onu alnından öpmek istedi. Yoksa içindeki kaostan çıkabilecek gibi değildi. Telefonun ekranına bakmadan cevapladı aramayı; "Efendim ?"
"Hazan hocam iyi akşamlar, kusura bakmayın rahatsız ettim. Ben Alp Demir'in asistanı Tülay. Nasılsınız ?"
"İyi akşamlar Tülay, iyiyim sen nasılsın ?"
"Teşekkür ederim efendim. Alp Bey, yarın sabah hastaneye geldiğinizde onun yanına uğramanızı istedi." Kaşları çatılan Hazan ne olduğunu anlamasa da sanki kadın görebilecekmiş gibi kafasını salladı. "Tamam Tülay, teşekkür ederim. İyi akşamlar." Kadının da iyi akşamlar dediğini duyduktan sonra telefonu kapattı. Neden kendisini çağırdığını anlamamıştı Alp Bey'in ama bunu düşünemeyecek kadar yorgun hissediyordu. Sarsak adımlarla odasına gidip kendini yatağa attı. Yarın yeni bir gündü ve her yeni gün bir umut demekti. Hazan'ın umutları tükeneli çok olmuştu ama şimdi Ali Asaf'a olan aşkı kaybolan umutlarını geri almak için tek şansıydı.
Gözlerini yeni bir güne açtığında merak duygusu ağır basmış hızla hastaneye gelmişti. Alp Bey'in kapısında içeri girmek için kapıya vurduğunda gelen gir komutuyla vakit kaybetmeden içeri adımladı. "Günaydın Alp Hocam, beni çağırmışsınız." Alp içeri giren Hazan'ı gördüğünde herkes gibi hayran olmadan edemedi, kadının duru güzelliği ve naifliği onu da kendine hayran bırakmıştı. Dış görünüş olarak benzemese de duru bir güzelliği olması ve bu kadar naif olması onu karısına benzetmesine neden olmuştu. "Günaydın Hazan, geç otur lütfen. Bir şey içer misin ?" yerine otururken kafasını iki yana sallayarak istemediğini belli eden Hazan'ın içi merakla kavruluyordu. "Hazan merak ettiğinin farkındayım. O yüzden hemen konuya giriyorum. Konu Ali Asaf..." Hazan'ın yüzünü korku dolu bir ifade alırken panikle konuşmasına engel olamamıştı kadın. "Bir şey mi oldu ?" kadının bu panik hali Alp'i gülümsetmiş ve kadının gözlerinde gördüğü parıltılar bir kere daha bu kızın oğluna aşık olduğunu anlamasını sağlamıştı. "Hayır, hayır korkma...Ali Asaf'la sanırım yakınsınız." Hazan rahat bir nefes alırken, Alp'ten duydukları bedeninin kasılmasına neden olmuştu. "Bilmem, oğlunuza sorsaydınız keşke." Kadının kendinden emin sesi ve kıvrak zekası Alp'in yüzünde bir tebessüm oluşturmuştu. "Bizim oğlanın hakkından bir tek senin gibisi gelirdi Hazan !" adamın coşkulu söylemi karşısında şaşıran Hazan ne diyeceğini bilememişti. "Hazan'cım anlamadığının farkındayım. Dün Ali Asaf bize geldi gece sanırım mezarlıktan geliyordu. Perişan haldeydi, ben oğlumu böyle görmek istemiyorum artık Hazan anlıyorsun değil mi ? Ve onu hayata döndürebilecek bir insan varsa bu da sensin !"
Alp Bey'in sözleriyle yüreği acıyla kavrulsa da bunu dışarıya belli etmemişti. Kendisi de isterdi onu hayata döndürmek ama bunu yapabilecek insan o muydu, emin değildi. "Alp Hocam, benim kimseden saklamak gibi bir düşüncem yok. O yüzden söyleyeyim ben oğlunuza aşığım ama o değil. Onun için savaşırım, savaşacağım da. Bunu nasıl yapacağımı henüz bilmesem de en azından deneyeceğim. Bunu hem kendim hem de Asaf için yapacağım." Alp'in göğsü gururla kabardı. Bu kız tam kendisine göre bir gelindi ve gerçekten oğlunu tekrar hayata döndürebilecek tek kişiydi.
"Hazan, seninle çok iyi anlaşacağız." Kadına gülümseyerek bakarken Hazan da utangaç bir gülümsemeyle ona bakıp çıkmak için izin istedi. "Çıkabilirsin Hazan'cım...Ve unutmadan yarın karımla 30.evlilik yıl dönümümüz ve bir davet vereceğiz, orada olursan emin ol çok mutlu oluruz." Hazan bir şey demeden hafifçe gülümseyip odadan çıktı. Ama ikisi de biliyordu ki Hazan o davete gidecekti.
Ali Asaf, şiddetli bir baş ağrısıyla uyandığında önce nerede olduğunu kavrayamadı. Eski odasında olduğunu anladığındaysa özlemle doldu içi. Bu odada ne anıları vardı. Melis ilk öldüğünde bile buraya gelmişti. Onunla ilgili her hatıra buradaydı. Aklına gelenle hızla yataktan kalktı. Kıyafet dolabının kapaklarını açtığında elleri gizle bölmesine yöneldi. Gözleri kutuyu bulduğunda burukça gülümsedi. Yavaşça eline aldığı kutuyla yatağına geri oturdu. Kutuyu açtığında içinde Tuna, Esra ve Melis'le olan fotoğraflarını buldu. Hepsinin üzerinde uzun uzun dolaştı parmakları, hepsiyle özlem giderdi usulca. Melis'in gülümsemesini sevdi fotoğraflardan. Fotoğrafları bir kenara bırakıp içindeki notlara baktı, hepsini Melis yazmıştı.
"Günaydın sevgilim, uyandırmaya kıyamadım. Ameliyatım vardı akşam görüşürüz, kahvaltı yapmadan çıkma." Onda kaldığı her gün baş ucunda böyle bir notla uyanırdı.
"Ali sana kızgın olduğum için ben getirmiyorum ama o ıhlamuru ve ilacı iç !" hasta hasta kalkıp hastaneye geldiği için kendisine bir ton fırça çekmiş sonra yine kıyamamıştı. Aklına gelen anılarla yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu.
"Sayın Ali Asaf Demir, gönderdiğiniz manolyaları çok beğendiğim için sizi affetme kararı aldım. Sizi hastanenin en güzel yerinde bekliyor olacağım." Onu her kızdırdığında manolyalarla doldururdu odasını. Hastanenin en güzel yeri ise çatısıydı.
Daha bir sürü notu okurken kah güldü kah gözleri doldu. Değişmeyen tek şey gözlerindeki hüzündü. Kapıda kendisini ağlayarak izleyen annesine acıyla gülümsedi, sonra annesinin billur gibi sesi doldurdu odayı.
"Ah yine sevebilirim, hayatı
Ah yine bulabilirim, aşkı
Ah yine duyabilirim, sanki
İçimde çalan o şarkıları..."
"Sevemem be annem, sözüm var ona." Annesine burukça gülümseyip, evden ayrıldı. Kimse onu anlamıyordu ama Ali Asaf verdiği bütün sözleri tutardı. Ve Melis'i ömrünün sonuna kadar seveceğine söz vermişti.
ALİ YİNE CİĞER BIRAKMADI BENDE :(((((((
Bir şey söylemek istiyorum yazdığım karakterleri temsili bir ünlüyü hiçbir zaman koymadım, onlar benim kafamda hiçbir kalıba sokamıyorum. Sizde istediğiniz gibi düşünebilir hatta birilerine benzetebilirsiniz :)
Umarım beğenmişsinizdir hatta beğeniyorsunuzdur :) sağlıkla kalın :)