Wraz z otwarciem drzwi uderza we mnie fala powietrza pachnącego świeżymi jabłkami. Lekko podnoszę wzrok.
Harry jest ode mnie wyższy o pół głowy. Uśmiecha się i wodzi spojrzeniem po naszej czwórce. Ciemne loki są rozwiane we wszystkie strony, przez co myśl o dotknięciu ich jest jeszcze bardziej natrętna.
W ciągu kilku sekund zrozumiałam, na czym polega fenomen Harry'ego. Wygląda czarująco nawet w czarnych jeansach i zwykłej, białej koszulce. Ma w sobie tą jedną, szczególną rzecz, która przyciąga tysiące dziewczyn na całym świecie. Być może to te zielone tęczówki, bo kiedy nasze spojrzenia się krzyżują, uginają się pode mną kolana.
Chciałam to rozegrać w dobrym stylu, ale już na starcie robię z siebie idiotkę.
Z osłupienia wyrywa mnie szturchnięcie Rosity.
– Yhm... tak. Ja jestem Carla. Miło cię poznać, Harry. – Uśmiecham się i podaję mu dłoń.
– Ciebie również, Carlie. Gratuluję zwycięstwa – mówi, po czym zwraca się do mojej przyjaciółki. – A ty musisz być Rosita.
Dziewczyna potwierdza, wyraźnie zadowolona.
Chłopak wymienia kilka zdań z moimi rodzicami, po czym przechodzimy do pomieszczenia za sceną. Idę po czarnej, dudniącej wykładzinie. Z oddali słyszę stłumione okrzyki i dyskusje fanek czekających na koncert. Trafiamy do reszty boysbandu. Z ożywieniem nad czymś dyskutują, wciąż wybuchając śmiechem.
– Wow, jesteście przed czasem! Świetnie, ze spokojem obgadamy wszystkie kwestie! – oznajmia Louis, zerkając na zegarek na ręce.
– Usiądźcie – dodaje Niall, wskazując niebieskie sofy.
Wydają się nieco zdezorientowani, że nie piszczymy na ich widok, ale kiedy Harry zajmuje miejsce obok nas, Ros na chwilę przestaje oddychać.
– Cóż, Carlie, masz ogromne gratulacje od całej naszej piątki! Wykazałaś się kreatywnością w swojej pracy, którą doceniliśmy – kontynuuje Tomlinson.
– To nie byłoby możliwe bez Alberta i Rosity. Odwalili kawał dobrej roboty. Ale muszę przyznać, że z chęcią przyjmuję nagrodę. Czuję, że to będzie świetna przygoda.
Louis unosi brwi.
– Z nami nie ma kiepskich przygód.
– Nie wątpię – stwierdzam z powagą, ale utrzymuję ją tylko przez chwilę. Zaraz po mojej odpowiedzi wszyscy wybuchamy śmiechem. Atmosfera się rozluźnia.
– No dobra! Plan jest taki – oznajmia Liam – z tego, co się orientuję, to Carla zostaje w Londynie na dwie noce. Pojutrze mamy już koncert w Glasgow, więc wyruszamy wcześnie rano. Manager zorganizował prywatny odrzutowiec. Trasa kończy się trzeciego listopada tego roku w Japonii. Załatwiliśmy już hotele, wyżywienie i inne niezbędniki.
Rozmawiamy jeszcze na kilka tematów: o tym, że Ros przyjedzie do Paryża na koncert, że musimy mieć autografy dla córki dyrektorki oraz że Niall i Louis powinni śpiewać więcej solówek.
Tak, ten ostatni temat należał do Ros.
– Aha, jeszcze jedno! Mamy support. Przez większość czasu będzie nim 5 Seconds of Summer, czterech chłopaków z Australii. – dodaje Zayn. – Zaraz ich zobaczycie, bo koncert lada chwila.
Faktycznie. Gwar zrobił się większy, co oznacza, że publiczność jest gotowa.
– Tutaj jest umowa. – Niall wręcza mi długopis oraz plik kartek z informacjami o przebiegu trasy i formułce o wyrażeniu zgody na ich warunki. – Przeanalizuj na spokojnie i podpisz.
Wszystkie postanowienia zawarte w umowie już poznałam. Razem z rodzicami podpisujemy się we wskazanych miejscach. Tuż obok podpisów One Direction.
– Świetnie! – Chłopak zabiera plik i porządkuje kartki. – Trasę czas zacząć! – dodaje z entuzjazmem.
***
– Rany! Jasny gwint! Nie wierzę, nie wierzę! – Cała nasza czwórka zajęła miejsca dla publiczności VIP wskazane przez ochroniarza. Są blisko sceny, ale z dala od pozostałych sektorów. Idealnie.
Za jakieś pięć minut ma wejść support. Ten zespół, o którym wspominali. 5 Seconds of Summer, tak? Mniejsza o to.
– No nie mów, że w takim momencie będziesz siedzieć na Instagramie! – komentuje oburzona mama, kiedy widzi, że sięgam po telefon.
– Ten moment jeszcze nie nadszedł. Nie ma nawet supportu. – Wskazuję na scenę. – Poza tym to Rosita ma Insta.
Mama tylko kiwa głową i wraca do rozmowy z tatą.
– Hej, przypomniałaś mi! – oznajmia uszczęśliwiona Mulatka, wyciągając komórkę.
– Co?
– Przypomniałaś mi, że to świetna okazja na zostanie gwiazdą!
Zaczyna się.
– Co robisz? – pytam, kiedy Ros włącza przednią kamerkę i kieruje ją na nas.
– A jak myślisz? Wstawiam selfie na Insta! Dalej, uśmiechnij się!
Po kilku błyśnięciach flesza jest zadowolona z uzyskanego efektu. Wstawia filtr, wysyła fotkę i podpisuje:
rosie.ros_diaz
Zgadnijcie, kto właśnie jest w Londynie na pierwszym koncercie nowej trasy One Direction! Załatwić komuś autografy? #onedirection #concert
Chowa telefon i przez chwilę się nad czymś zastanawia.
– Ty też.
– Co ja też?
– Ty też wstaw zdjęcie.
– Po co?
– Jeszcze mi podziękujesz.
Zabiera mi telefon i z największym spokojem pobiera aplikację.
– Ej! – Podnosi rękę, kiedy chcę odebrać jej moją komórkę. – Oddawaj!
– Dlaczego ty wciąż jesteś nastawiona na „nie"? No weź, będzie fajnie! Przecież zawsze możesz wszystko skasować, albo całkowicie usunąć konto!
Kończę tę nierówną walkę i przyglądam się, jak Ros wchodzi na portal.
– Wpisz swój numer, imię, nazwisko i nick. No i wymyśl jakieś hasło. Super. A teraz wstawiamy zdjęcie!
Włączam przednią kamerę, obejmuję nas obiektywem i zapisuję fotografię.
carliee_arvada
Po wygranym konkursie rozpoczynam trasę z One Direction. Obok mnie @rosie.ros_diaz Zdjęcie z chwili przed pierwszym koncertem! #onedirection #concert
Słyszymy krzyki fanek i brawa – na scenę wychodzi support.
– Dobra, szybkie wprowadzenie – oznajmia Mulatka, starając się przekrzyczeć tłum. – Ten blondyn to Luke. Potem widzisz perkusistę, Ashtona. Z kolei ten z kolorowymi włosami to Michael.
– Aha – reaguję, próbując wszystko zapamiętać. – A ten Azjata?
Ros kieruje na mnie takie spojrzenie, jakby chciała zaatakować mnie wraz ze swoją armią. Nie jestem tylko pewna, czy jakąkolwiek posiada.
– On NIE jest Azjatą. Pochodzi z Nowej Zelandii. Ma na imię Calum.
– Dobra. Powiedzmy, że ogarniam.
Blondyn sięga po mikrofon, a kiedy piski fanek cichną, mówi kilka zdań:
– Hej, jesteśmy 5 Seconds of Summer! Jak już wiecie, będziemy supportem One Direction, więc dziś otwieramy ich światową trasę Take Me Home Tour. Witamy na pierwszym koncercie! Mamy nadzieję, że pozytywnie go zapamiętacie. Zaczynamy!
Pod koniec jego słów fanki wiwatują, a zaraz później słychać pierwszą piosenkę.
Widać, że Rosita ich kojarzy, bo podśpiewuje sporo wersów, dołączając tym samym do chóru całej publiczności. Przez większość utworów robi maślane oczy na widok Azj... Caluma. Ja w tym czasie nagrywam telefonem Gotta Get Out i Too Late. Robię też kilka zdjęć.
Po półgodzinnym supporcie na scenę wchodzi One Direction. Reakcja tłumu jest tak głośna, że odruchowo zatykam uszy.
– Carlie! Carlie! Patrz, są! Jeju, nareszcie ich usłyszę na żywo! – szczęśliwa Ros mocno chwyta mnie za rękę i wskazuje na chłopaków.
Boysband dołącza do australijskiego zespołu. Teraz na scenie jest ich dziewięciu.
– Dobry wieczór, Londyn! – słyszę głos Harry'ego, który spaceruje z mikrofonem po całej estradzie. – Witamy na uroczystym otwarciu trasy! Co powiecie na odrobinę dobrej zabawy? Dalej, zróbmy trochę hałasu!
Chyba nie ma osoby, która nie zareagowała na tę propozycję. Zewsząd słychać oklaski, krzyki, piski i gwizdy. Nawet rodzice się w to włączyli.
– Okej, widzę, że świetnie rozgrzaliście publiczność! – mówi Louis do 5sos, a potem zwraca się do widowni. – Co wy na to, żebyśmy całą dziewiątką coś zagrali?
Kolejna głośna reakcja. Jak tak dalej pójdzie, to ogłuchnę na pierwszym koncercie.
– Super, przegłosowane! – stwierdza Liam. – No to zaczynamy! Kiss You, razem z 5 Seconds of Summer, specjalnie dla was!
Piosenka spodobała mi się już wcześniej, ale teraz, w wykonaniu razem z supportem, jest jeszcze bardziej przepełniona energią.
Śpiewałyśmy z Ros od pierwszych wersów, ale nie mam pojęcia, kiedy zaczęłyśmy tańczyć. W każdym razie ułożyłyśmy spontaniczne choreografie do Heart Attack, Rock Me i Last First Kiss.
Moja przyjaciółka jest w siódmym niebie. Śpiewa każdą piosenkę i zna wszystkie wersy, a przy Little Things, Taken i Summer Love uroniła kilka łez. Nigdy nie widziałam jej tak szczęśliwej, ale chcę, żeby była taka jak najdłużej.
A jeżeli o mnie chodzi, to ta konkursowa wygrana podoba mi się coraz bardziej. Szczególnie wciągnęłam się w Up All Night, I Want i One Thing, chodź nic nie zastąpi piosenki wykonanej przez nich całą dziewiątką. Ros skwitowała, że daje mi dwa tygodnie na zostanie fanką na jej poziomie.
Koncert powoli dobiega końca. Liam sięga po mikrofon. Jestem pewna, że chce powiedzieć parę słów na pożegnanie.
Ale on mówi coś innego.
– Hej, czy tylko ja mam wrażenie, że o czymś zapomnieliśmy? – kieruje pytanie do Directioners.
– Co masz na myśli? – pyta Zayn z udawanym zdziwieniem.
– Nie zaśpiewaliśmy naszych hitów! Ani What Makes Your Beautiful, ani Live While We're Young! Trzeba to natychmiastowo nadrobić, ale w wyjątkowy sposób.
Gwałtownie odwraca się w naszą stronę.
– Carlie, chodź na scenę!
Co?
Blask reflektorów pada na nas. Dokładnie mnie oświetlają, aż wszystkie fanki kierują tu spojrzenia.
– No przecież! Nie zaśpiewali tych dwóch piosenek, bo są w twoim coverze! Chcą je wykonać razem z tobą! – wyjaśnia ożywiona Rosita. – Jasny gwint, to najlepszy dzień w moim życiu!
Uwielbiam niespodzianki.
– Ale ja... ja nie jestem przygotowana! – odkrzykuję Liamowi ze zdezorientowaniem.
Przez tłum przechodzi ponury pomruk.
– Jak to? Znasz tekst na pamięć!
– No właśnie. Zamknij się i idź! – Ros wypycha mnie z siedzenia. – Nie spieprz tego.
– No dobrze, dobrze.
Niepewnie wchodzę na estradę. Mogli mnie chociaż uprzedzić.
– Czy pamiętacie jeszcze nasz konkurs ogłoszony w internecie i radio? – pyta Payne. – Właśnie widzicie jego zwyciężczynię! Carlie będzie nam towarzyszyć przez całą podróż dookoła świata. A dziś razem z nią zaśpiewamy obydwa utwory, które pojawiły się w jej konkursowym coverze!
– Czekaj, chcecie zaśpiewać zmiksowaną wersję?
– Zgadnij – mówi chłopak, wręczając mi mikrofon.
Czy nikt nie może tu udzielić normalnej odpowiedzi?
– Zaczynamy!
Słyszę dopingującą publiczność i pierwsze nuty mixu Alberta. Tyle, że ja go im nie wysłałam. Nie będę wnikać, skąd go mają, ale coś czuję, że to ukartowany spisek.
Hey girl I'm waiting on you
I'm waiting on you
Come on and let me sneak you out
Śpiewa Liam. Oglądanie występu jako publiczność jest cudownym przeżyciem, ale będąc na estradzie razem z nimi dostaje się nagłego zastrzyku energii.
Yeah
We'll be doing what we do
Just pretending that we're cool
And we know it too
Wtóruje Zayn. Z każdą sekundą coraz bardziej wczuwam się w muzykę. Bałam się reakcji fanek na ten nietypowy pomysł boysbandu, ale wydają się zaciekawione tą odmianą. Ok, póki im się podoba, trzeba to wykorzystać.
Let's go crazy crazy crazy
Till we'll see the sun
The way that you flip your hair gets me overhelmed
And never never never stop for anyone
Tonight let's get so...
You don't know your beautiful
Śpiewają wszyscy. One Direction, Directioners i ja. Rozbawiona Rosita kibicuje nam z widowni razem z rodzicami.
Na wielkim ekranie za estradą przewijają się kadry z teledysków. Światła migają we wszystkich kolorach, a reflektory obracają się, co chwila padając na któryś z sektorów. Nie wiem nawet, czy głośniejsza jest muzyka, czy okrzyki fanów. Tego wieczoru Arena O2 jest wypełniona ogromną dawką hałasu.