Zia
Tatlong araw na simula ng pumanaw ang daddy ni Yuan. Naalala ko pa ng malinaw ang pag iyak nya sa akin, sobrang ramdam na ramdam ko ang pag hihinagpis nya at alam kong ang tangi ko lang magagawa ay ang manatili sa tabi nya at bigyan sya ng lakas para maka-cope up sa nangyari.
Tumingin ako kay Yuan na naka upo malapit sa kabaong ng daddy nya kasama ang dalawang pinsan nya. Nag uusap silang tatlo at baghayang nag tatawanan pero hindi umaabot sa mata ang saya. Oo kahit na mukhang silang ayos ay halatang malungkot sila lalo na ang mga mata ni Yuan. Umupo ako sa isang silya na medyo malayo sa kinaroroonan nila at pinanuod sila.
Mahirap mawalan ng minamahal sa buhay, dahil hindi mo alam kung paano ka ulit mag sisimula, paano mo haharapin ang biglaan pag babago? Paano kababangon sa umaga kung alam mong wala na ang taong mahal mo? Mahirap diba, dahil hindi mo alam kung anong sagot.
Minsan akala ng mga kaibigan mo at kakilala ay ayaw mong pag usapan ang pag kawala ng taong mahal mo or kung paano mo sya nawala sa buhay mo, kasi iiyak ka na naman at malulungkot, kaya hindi nalang nila masyadong babanggitin sayo. But the truth is, you never want to stop talking about the person you love, because your greatest fear is accepting the fact that they are never coming back.
“Bakit mag isa ka lang dito?”
Napatingin ako sa babaeng umupo sa tabi. Ang mama ni Yuan. Mukha syang okay at stable pero alam kong kagaya ni Yuan ay nasasaktan din sya sa pag kawala ng asawa nya. Paano kaya kung ako ang nasa kalagayan nya? Paano kaya kung si Yuan naman ang mawala sa akin? Kakayanin ko kaya? Makakabangon pa kaya ako?
“Kumain lang po ako sandali, kaya naiwan ko si Yuan sa mga pinsan nya.”
Tumango nga sya at tumingin kay Yuan kaya napatingin na rin ako doon. Hindi ko alam kung anong iniisip nya, dahil para syang natulala. Naalala ko pa ng una ko syang makilala, palangiti sya at madaldal kaya nag karoon agad kami ng instant connection dahil hindi kami nauubusan ng topic sa tuwing nag kikita kami sa ballroom hall kung saan ko sya nakilala sa tuwing sasama ako sa parents ko para mag sayaw.
Tumingin sya sa akin, “Thank you.” Wika nya saka tumingin sa akin,”dahil bumalik na ang anak ko.:”
Hindi ko alam kung bakit sya nag papasalamat sa akin at kung anong ibig nyang sabihin sa bumalik na ang anak nya,. Bakit? nawala ba si Yuan? I mean, paraan saan ang thank you nya. Naguguluhan talaga ako.
“Ano po ang ibig nyong sabihin?”
Muli syang tumingin kay Yuan, “When Yuan was seven, he told me that he wants to be a doctor, gusto daw kasi nyang gamutin lahat ng sakit sa mundo. Doon palang nakita ko na kung gaano kabusilak ang puso nya, tapos ng mag ten naman sya, gusto naman daw nyang maging businessman so I asked him, why?”
Nakita ako ang pag tutubig ng mga mata nya, kaya hinawakan ko ang kamay nya para ipakita na nandito ako at hindi sya nag iisa.
“Ano po ang sinabi ni Yuan?”
“I want to be like dad.” Sagot nya saka tuluyang tumulo ang mga luha,” alam mo ng sabihin nya sa’kin yun ay natulala ako, dahil doon ko lang napatunayankung gaano ka tibay ang relasyon nilang mag ama.”
Hindi ko alam kung anong kwento ng pamilya nila, pero alam ko lang na galit si Yuan sa daddy nya dahil iniwan sila, kaya hindi na ako mag tataka kung saan nag mumula ang hinanakit ni Yuan, pero habang pinapakinggan ko ang mama nya ay hindi ko maiwasan na mag tanong pa dahil gusto kong malaman kung anong nanyari sa maganda pamilya nila at bigla nalang itong nawasak.
“Ano po nangyari? Bakit po bigla nalang nagalit si Yuan sa daddy nya?”
“Yuan was twelve when Yvo left us.” Nakatingin pa rin sya kay Yuan kaya malaya kong nakikita kung anong ekspresyon ng mukha nya pati na rin ang pag tulo ng luha nya, “Hindi ko makakalimutan ang araw na yun, dahil yun ang araw na nasira ang pamilya namin. Naalala ko pa na wala akong sinabi, ni hindi ako gumalaw sa kinatatayuan ko ng dalin ni Yvo lahat ng gamit nya. Tiniis ko lahat ng sakit para sa anak ko, dahil sya nalang ang meron ako kaya lang, siguro dahil bata pa rin nya noon, hindi nya alam kung anong nangyari sa amin ng daddy nya. Tapos isang araw umuwi sya na panay dugo ang uniform nya at nalaman ko nga na nakipag suntukan sya sa mga classmates nya. Hindi ko alam kung anong gagawin ko, dahil pati ako hindi stable ng mga panahon na yun.”
Saglit syang huminto kaya akala ko ay tapos na sya sa sasabihin kaya nag salita ako pero natigilan din dahil sa muli nyang pag sasalita.
“Partly, kasalanan ko din kaya naligaw ng landas ang anak ko, kasi hindi ako nag salita, natakot kasi akong sabihin sa kanya ang lahat dahil baka hindi nya maintindihan, kaya hindi nalang sya nag tanong.”
Ngayon ay medyo nagiging malinaw na sa akin ang lahat. Minsan talaga kapag nag kakaroon ng miscommunication lumalaki ang gap ng dalawang tao, lalo na kapag hindi kana gumagawa ng effort para maayos nyo ang isang bagay. Lesson learned: Hindi masamang mag tanong lalo na kung hindi mo naman alam kung anong nangyayari, mas mabuti na yung masakatan ka basta alam mo naman kung bakit ka nasasaktan. Parang pag aaral lang din yan, na dapat alam mo kung anong kurso ang gusto mo, para alam kung para saan ang pinag aaralan mo.
Kumuha ako ng panyo at binigay sa kanya, nag pasalamat na naman sya sa akin. Bigla ko tuloy naalala yung sinabi nya kanina, sa haba kasi ng sinabi nya ay hindi ko nakuha ang sagot na gusto ko. Yung kung bakit sya nag pasalamat sa akin dahil bumalik na ang anak nya?
“Masyado na atang mahaba ang sinabi ko, pero salamat for bringing back my son, dahil simula ng maging kayo at unti-unti ko ng nakikita ang dating s’ya..”
“Po?” Ayan na naman ang pag kalito ko.
“I was schoked ng sabihin nya sa akin na mag te-training na sya para pumalit sa daddy nya and it’s because of you, dahil gusto nyang maging karapatdapat sa’yo, kaya thank you.”
“You’re welcome po tita.”
Pag katapos ng pag uusap namin ay hindi pa rin mawala sa isip ko ang pag te-thank you nya sa akin. Ganun ba talaga kalaki ang naging impact ko kay Yuan kaya sya nag papasalamat?
Natigilan ako sa pag iisip ng makita kong palapit si Yuan sa akin. Ngayon ko lang din kasi na realize na kanina pa kami hindi nakakasama, una dahil busy sya sa pag kausap sa mga bisita na patuloy pa rin dumating kaya hindi ko muna sya inistorbo. Nahigit ko ang pag hinga ng hapitin nya ako sa bewang at dampian ng halik sa labi.
“Hey, namiss kita, sorry kung hindi kita masyadong maasikaso kasi maraming bisita.”
“Okay lang, naiintindihan ko.”
Hinawakan ko ang mukha nya gamit ang dalawang kamay ko at tinitigan sya. Halata ang pagod sa kanya patunay ang malaking eye bugs nya dahil sa kawalan ng tulog. Parang hinamplos ang puso ko ng higpitan nya ang yapos sa bewang ko saka pinag dikit nya ang mga noon namin. Pareho pa kaming pumikit at dinama ang isat-isa
Kapag ganito kami kalapit ay hindi ko maiwasan na ang mabilis na pag tibok ng puso ko, dahil kapag yakap nya ako, napapanatag ako at napapanu ng init ang katawan ko nasa kanya ko lang nararamdam.
I love you Yuan, I love you so much.
“Zia, what am I supposed to do without you in my life?” Helpless nyang sabi at dahil nakapikit kami ay hindi ko makita ang eskpresyon ng mukha nya.
“Siguro kung wala ako sa buhay mo, iba-ibang babae na naman ang kasama mo?” Sagot ko na hindi ko alam kung bakit ko nasabi. Siguro dahil yun naman talaga ang totoo, kung hindi naging kami, ay ibang babae ang kasama nya at sa totoo lang hindi matanggap ng isip at puso ko na may ibang babae syang kasama bukod sa akin.
Nasasaktan ako, kahit na hindi naman totoo ang nasa isip ko.
“Thank you,” Wika nya, “for changing me, thank you for making me a good man, thank you for showing me what love is, thank you for coming into my life, thank you.”
Napakagat labi ako dahil sa sinabi nya. Ilang beses na nyang sinabi na mahal nya ako, araw-araw ko ngang naririnig yun eh, pero ngayon lang sya nag thank you sa akin. Minsan kasi may mga taong oo mahal ka nila pero hindi sila thankful na minahal ka nila, dahil nasaktan mo sila or nag kakaroon kayo ng problema, kaya sobrang big deal sa akin ang pag sasabi ni Yuan ng thank you sa akin, dahil mas napatunayan ko na mahal nya ako at thankful sya na dumating ako sa buhay nya, despite ng lahat ng pinag daanan namin, at aamin ko, ganun din ang nararamdaman ko, dahil kung hindi sya dumating sa buhay ko, hindi ko malalaman kung anong ibig sabihin ng patience, love, at hindi ko mararanasan ang changes sa buhay ko kung hindi kami nag tagpo sa mundong ito.
“Thank you rin, saka mahal kita, sobra.”
Nakita ko ang pag ngiti nya saka sinakop ang mga labi ko.
-----------
Ayan nakapag UD, salamat sa lahat ng nag comment last chaps saka sorry guys ngayon ko lang ako, 7am na kasi ako natulog, nag party-party pa ako, alam nyo naman pasko kaya, ipag diwang ang kapanganakan ni jesus, pati una akong nag UD sa story ni Lid so sabay ko silang pinag tutuunan ng pansin, kaya ayun, medyo hassle sa pag ta-type, Thank you readers, I love you and merry christmas!!! XDD
Updated na ang story ni Lid, check nyo nalang, XDD
Please be an active reader, your comments motivates me to update faster as I could.