"Jonathan—” Isang pamilyar na boses ang aking narinig ‘di kalayuan sa kinauupuan naming dalawa ni James.
Sinundan ko ng tingin ang boses kung saan ito nagmula. Unit-unti kong nilingon ang taong tumawag sa akin. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ko ang taong iyon. Ilan taong siyang nawala. Ilang taong siyang hindi nagpakita sa akin.
I felt my self freeze at this moment. How many years? Ilang taon kong hindi nakita ang taong ito. Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko. Nananabik ako sa taong ito. Naiinis ako dahil nawala siya ng hindi ko nalalaman. I missed him so much and I’m mad at him at the same time.
“Jonathan, sino siya?” Nagtatakang tanong ni James.
James doesn’t know about him. Hindi niya kilala ang taong nasa harapan namin. At ang taong ito, ay ang taong sobrang laki ng papel sa buhay ko. He was so very special to me since then.
Tinignan ko si James nang magtanong ito sa akin. Base sa mga tinging binabato niya sa akin at sa taong nasa harapan namin, pakiramdam ko, sobrang dami niyang nais na malaman at itanong sa akin.
Muli kong ibinalik ang aking tingin sa taong nasa harapan namin. I can sense na masaya siya na makita ulit ako. And I am happy, too.
“The person who was very special to me.” Mahinang sambit ko kay James.
Hindi ko na narinig na nagsalit si James matapos kong sagutin ang kaniyang tanong. Nang lilingunin ko na siya, ay bigla na lamang itong nawala sa kaniyang kinauupuan. Hindi ko na lamang pinansin iyon. At alam ko rin na naguguluhan siya sa nangyayari ngayon.
“Jonathan—” Muling pagtawag sa akin ni Avin.
“Avin—” Matapos kong sabihin ang kaniyang pangalan. Agad akong tumayo mula sa pagkakaupo ko at inakap siya ng mahigpit
Ang tagal kong hinintay na muli ko siyang maghagkan. Ilang taon? Ilang taon akong nangulila sa presensya ng taong ito. Sobrang tagal kong hinintay na makita at mayakap si Avin.
“Jonathan. I’m so sorry. I’m so sorry for leaving you for so long.” Umiiyak na sambit ni Avin.
Inakap ko siya ng sobrang higpit para iparamdam sa kaniya na hindi ako nagagalit sa tagal niyang nawala. Nais kong iparating sa pamamagitan ng aking pagyakap sa kaniya na, may rason siya at nauunawaan ko siya sa bagay na ‘yon.
Nakaramdam man ako ng galit at pagtatampo kay Avin, ngunit mas pinili ko na lang muna ang pakinggang ang sasabihin niya sa akin. Alam ko at nararamdaman ko na may mgaa bagay siya na ipaliliwanag sa akin.
“Tara—” Aya ko sa kaniya.
Hindi ko na hinintay pa ang kaniyang sasabihin. Agad akong kumalas sa aming pagkakayakap sa kaniya at hinila ito palabas ng Mall. Hindi ko alam kung saan ko siya maaaring dalhin. Basta ang alam ko lamang ay gusto ko siyang makausap.
Nakalabas na kami ng Mall. Parehas kaming naglalakad sa gitna ng kalsada. Hindi naman masyadong mainit sa mga oras na ito. Nakakita kaming dalawa ng isang lugar na parang park ang itsura. Huminto kami roon at naupo na dalawa.
“Jonathan. I have to explain to you everything. I’m willing to do it.” Biglang pagsasalita ni Avin.
Huminga ako ng malalim. I just cut him off para iparating sa kaniya na hindi ako galit. Uunawain ko siya sa abot na aking makakaya. Ayoko ng sayangin ang pagkakataon na makausap at makasama ulit siya. Sobrang tagal ko ng hinihintay ang pagkakataong ito.
“Kung iniisip mo na galit ako sa ‘yo, dahil sa biglaan mong pagkawala. Don’t worry, hindi ako nagagalit sa ‘yo. Siguro may kaunting tampo akong naramdaman noon. Pero, ngayong nariyan ka na. Parang nawala ang lahat ng iyon.”
“But, I have to tell you everything that you should know. Matagal akong nawala, Jonathan. I left you hanging without giving any explanations of mine. Ayokong mawala ka ulit sa akin, Jonathan. Ayoko nang umulit ulit iyon.”
Bigla na lamang akong niyakap ni Avin ng mahigpit. Narinig ko ang kaniyang hikbi. Agad ko siyang inayakap pabalik upang ipabatid sa kaniya na ayos lamang ang lahat.
“Ayos lang, Avin. Naiintindihan ko.” Kumalas ito sa kaniyang pagkakayakap sa akin.
Umayos siya ng pagkakaupo at pinunasan ang kaniyang mga luha. I don’t wanna see him crying in front of me. Parang dinudurog ang puso kapag umiiyak siya sa harapan ko.
“Bata pa tayo noon ng umalis kami ng pamilya ko ng bansa at lumipat sa States. Hindi ko alam kung bakit biglaan ang naging desisyon ng mga magulang ko. Nagtanong ako noon sa kanila kung bakit biglaan ang paglipat namin roon sa States. Pero, ang naging sagot lamang nila sa akin, ay nalipat raw roon ang trabaho ni papa.”
He pauses his talks. He wipe his tears. Then, he contiue what he suppose to reveal.
“Naniwala ako noon sa kanila. Without knowing the real reason behind it. Bata pa tayo noon. Bata pa ako noon. Ano bang alam ko sa mga ganitong klaseng bagay. Habang lumalaki at nagkaka-isip. Doon ko lamang napagtanto ang lahat. Na hindi pala talaga iyon ang rason nila kung bakit nag-emigrate kami.”
“Anong ibig mong sabihin?” Naguguluhang tanong mo rito.
“Handa ka na bang malaman talaga ito, Jonathan? Hindi mo ba ako iiwasan kapag sinabi ko ang bagay na ito sa ‘yo? Na matagal ko nang tinatago noong mga bata pa tayo.”
“Hindi ko maintindin, Avin. Ano ba ‘yon?”
“My parents knew that I was felli in love with you.” Para akong tinakasan ng katinuan sa aking narinig mula kay Avin.
Paano naangyari na may gusto siya sa akin? Bakit niya itinago ang ganung bagay sa akin sa loob ng napakahabang panahon? Bakit hindi ko man lang nakita o napansin ang bagay na ‘yon noon. Nang walang salitang narinig sa akin si Avin. Ay nagpatuloy ito sa kaniyang pagsasalita.
“I know. Alam kong maguguluhan ka rito, Jonathan. You heard it right. Bata pa lamang tayo simula nung nakaramdam ako ng kakaiba sa ‘yo, sa tuwing magkasama tayong dalawa. I was thinking na baka brother’s love lang ang nararamdaman ko sa ‘yo. But I was wrong. ‘Yung nararamdaman ko sa ‘yo mula noon hanggang ngayon ay hindi nagbabago. I already into you, Jonathan.”
I was dumped. Naging bulag ako para hindi maramdaman si Avin noon. Masyado akong nagfocused sa relasyon ko sa kaniya as brother. I didn’t even noticed his love for me since then. Alam kong mga bata pa kami noon. At hindi ko pa alam ang mga ganung bagay. Ganun na ba kalalim ang pagmamahal ni Avin sa akin noon pa lamang?
“Bakit hindi mo sinabi sa akin ang tungkol sa bagay na ‘yan, noong mga bata pa tayo.” Seryosong tanong ko rito. I asked him while looking directly to his eyes. Gusto kong sagutin niya ako ng totoo at seryoso.
“Tulad nga ng sinabi ko. Nagdecide sina mom and papa na magmigrate kami sa States. Dahil nalaman nila na nahuhulog na ako sa ‘yo. They were so very protective to me. Gusto lang raw nila na maging straight ako at hindi lalaki ang maging karelasyon ko. Pero wala naman silang magagawa kung ito ‘yung magpapasaya sa akin.” Saad ni Avin.
Huminto ito sa kaniyang pagsasalita. At nakita kong inilagay niya ang dalawa niyang kamay sa aking mukha. Ang mga tingin na ibinibigay sa akin ni Avin. Ay iba sa normal na tingin niya.
“Ikaw ang kasiyahan ko, Jonathan. Mula noon hanggang ngayon. Ito na ‘yung pagkakataon ko para masabi ko sa ‘yo ang totoong nararamdaman ko – na dapat noon ko pa ginawa.”
Nakita ko ang muling paglandas ng kaniyang luha. Agad ko siyang inakap para pakalmahin ang kalooban niya. Ayokong makita ang kababata ko sa ganitong sitwasyon ng buhay niya. Ayoko kong ako ang maging rason ng kaniyang pagluha.
“’Wag ka nang umiyak, Avin. Huwag kang mag-alala. Hindi na muli tayo magkakahiwalay pa. Mangako ka sa akin, Avin. Mangako ka na hindi mo na ulit ako uuiwan pa tulad ng ginawa mo noon sa akin. Kaya kong kalimutan ang lahat ng iyon. Basta, mangako ka lamang sa akin na hindi muna ulit ako iiwan na mag-isa.” Sunod-sunod na pagsasalita ko rito.
Patuloy pa rin ito sa kaniyang pag-iyak kahit na pinapakalma ko ito. Naiintindihan ko siya, nauunawaan ko kung gaano siya nasaktan sa ginawa niya sa akin noon. Alam ko na wala siyang kasalanan sa nangyari. At alam kong wala siyang nagawa sa mga magulang niya para huminde sa mga ito.
I know how painful he is right now. Matagal siyang nangulila sa akin. At ganun rin ako sa kaniya. Matagal naming namiss ang bawat isa. It’s been a years at mga bata pa kami nung una’t-huli naming nakita ang bawat isa. Patuloy pa rin akong nalilito. Nais kong malaman ang lahat. Gusto kong alamin ang naging buhay niya noong mga panahon na magkahiwalay kami.
“Tara na. Umuwi na tayo. Medyo lumalalim naa ang gabi. Doon ka na lang muna magpalipas ng gabi sa boarding house na tinutuluyan ko.” Saad ko rito.
Ayokong pauwiin mag-isa si Avin. Delikado ang panahon at alam ko na sa tagal niyang nawala sa Pilipinas. Alam kong hindi niya kabisado ang mga lugar rito.
“A-ayos lang ba sa ‘yo na doon muna ako tumuloy?” Nag-aalangang tanong ni Avin sa akin.
Napakamot na lamang ako ng aking ulo at napangiti sa naging katanungan nito. Kaya naman, hinimas ko ang kaniyang ulo at ginulo ang kaniyang buhok.
“Natural. Ayos lamang sa akin ‘yon. Walang kaso sa akin ‘yon, Avin.” Saad ko rito.
Hindi na siya sumagot sa akin. Tanging ngiti na lamang ang kaniyang sinagot sa akin. Kaya naman inaya ko na siya na sumakay kami ng jeep para mas mabilis kaming makarating sa boarding house ko. At alam kong pagod na rin siya dahil sa pag-iikot na ginawa niya kanina sa Mall.
Ilang minuto rin ang tinagal ng aming biyahe. Hindi naman maysadong mabigat ang trapiko dahil mag-gagabi na naman. Narating namin ni Avin ang boarding house ng mag-aala said y medya ng gabi.
Naglalakad kami ni Avin papananik ng boarding house ng aksidenteng nakasalubong namin si Avin na pababa naman ito.
“J-jonathan—” Utal na pagtawag sa akin ni James na makita namin ang isa’t-isa.
“James. Si Avin nga pala. Kababata ko. Avin si James kaibigan ko.” Pagpapakilala ko naman sa kanilang dalawa.
Ngumiti naman si James ng napakilala ko na si Avin sa kaniya. Ngunit, parang nakita kong namula ang kaniyang mukha. At namula ang kaniyang mga mata. Hindi ko alam pero bakit nasasaktan ako.
Nasasaktan ako na makita si James sa ganitong sitwasyon. He’s my friend. He’s a very good friend. Alam ko na may nararamdaman sa akin si James kung bakit ganito ang nakikita ko sa kaniya.
“Excuse me. Sige. Mauuna na ako, baka kasi ma-late ako sa trabaho ko.” Agad na umalis si James sa aming harapan ni Avin. Basedon his actions, alam kong nasasaktan siya sa nakikita niya ngayon.
I can’t tell it to Avin. Dahil tulad ni James, may pagtingin rin sa akin si Avin. Ayokong may isa pang tao ang masaktan ng dahil sa akin. Hindi ko rin kaya aminin kay James, naumamin na sa akin si Avin ng nararamdaman niya sa akin.
Ayokong dumating sa punto na kailangan kong mamamili sa kanilang dalawa. Ayokong dumating ang pagkakataon na ang isa sa kanila ay masaktan ng sobra sa gagawin kong pagpili. I won’t let that happen.
“Jonathan, you okay?” Nag-aalalang tanong ni Avin. Agad naman na bumalik ang aking isip ng biglang magsalita sa gilid ko si Avin.
“Oo. Okay ako. Tara na? Pasok na tayo.” Inayo ko na si Avin na pumanik. Since, wala na naman si James. There has no reason to stay outside.
Nang makapasok na kaming dalawa sa kuwarto na aking tinutuluyan. Nakita ko kung paano libutin ni Avin ang kuwarto kong ito. At base sa kaniyang pag-iikot. Alam ko na magtatanong ito.
“Dito ka tumutuloy? Nasaan na ang pamilya mo?” Tanong nito sa akin.
Napabuntong hininga naman ako sa naging tanong nito sa akin. Kaya naman sinagot ko na lamang siya habang inaayos ang aming hihigaan.
“Matagal na silang wala rito sa Pilipinas. Lahat sila ay sa States na rin nakatira. Tanging ako na lang ang naiiwan rito para sa pag-aaral ko.” Saad ko rito.
Nakita ko namang itong tumango. Matapos niyang magtanong. Ay humiga na ito sa kamang ka-aayos ko lamang. Napaka antukin niya pa rin pala.
“Hindi ka ba nagugutom, Avin?”
“Hindi, Jonathan. I just want to have rest for now. Masyado akong napagod ngayon araw.” Bumangon ito matapos niya akong sagutin sa aking tinatanong sa kaniya.
“Jonathan. I won’t leave you again. Hindi na kita iiwan pa tulad nang ginawa ko sa ‘yo noong mga bata pa tayo.”
“Alam ko naman ‘yon, Avin. You already made your promised to me, right?” Tumango naman ito. Lumapit at umupo ako sa kaniyang tabi. At saka ako nagsalita.
“’Wag mo na ulit gagawin ang bagay na ‘yon, ha?” Mahinang sambit ko kay Avin.
Isang ngiti naman ang kaniyang ginawa bilang pagsagot sa aking tanong. Ngunit, nagulat na lamang ako ng makita kong magkadikit ang aming mga labi. Huli na para iwasan ang kaniyang halik. I just found myself answering his lips and kisses.
Nang magbitaw kaming dalawa sa halikang iyon. Naramdaman kong parang nag-init ang aking katawan. Hindi ko na lamang iyon pinansin. Ayokong magpadala sa damdaming aking nararamdaman sa mga sandaling ito.
“Hindi na, Jonathan. I will never ever do that again. Kaya ako bumalik dahil sa taong mahal ko. Dahil sa ‘yo, Jonathan. I have no reasons to leave you again like what I did to you before. I just want to make you happy na akong ang rason at dahilan. I just to feel your love na akong ang taong minamahal mo. I can do anything to make you fall in love again with me, Jonathan. Mahal kita.”
Matapos niyang sabihin ang bagay na ‘yon, ay muli na namang nagdikit ang aming mga labi. Parang tinakasan ako ng aking sariking bait sa ginagawang ito ni Avin. Para akong na pipe na hindi ko magawang makabuo ng salita. Parang naputol ang aking dila para makapagsalita.
Natapos ang naging usapan namin ni Avin. At ngayon ay kapwa kami magkatabi sa aking kama. Walang mga salita ang nais na lumabas sa aking bibig. Parang may kung anong bagay ang pumipigil sa akin para gawin iyon.
Nang lingunin ko si Avin na nasa aking tabi. Ito ay mapayapang nahihimbing sa aking tabi na nakaakap sa akin. Hinagod ko ang kaniyang buhok at binigyan ito ng isang banayad na halik sa kaniyang noo.
“Avin, I know that you’re in love with me. Simula nung mga bata pa tayo. Sobrang rami na ang pagbabagong nangyari sa loob ng mahabang panahon. Hindi ko alam kung parehas ba tayo ng nararamdaman para sa isa’t-isa. Kung ganun rin ba ang nararamdaman ko para sa ‘yo. Ewan ko. Naguguluhan ako.”