***
CLARA
Naibaba ko ang cellphone ko. Nanginig ang buo kong katawan. Tears start flowing like a river. My heart clenched in pain.
Matagal akong nakatayo bago nagmadaling tumakbo pababa ng kwarto. Puno ng mga luha ang mata ko.
Ni hindi ko alam kung paano ako nakasakay, pero papunta na akong hospital ngayon. Sa loob ng taxi, iyak lang ako nang iyak. What I can only do is cry. Ni hindi ko na pinansin ang magiging reaction ng driver basta umiyak lang ako nang umiyak.
When I arrived at the hospital, tila parang nag-slow motion ang paligid. Ang galaw ng mga tao, ang takbo ng mga sasakyan, ang tibok ng puso ko. Parang ayokong pumasok. Parang ayoko siyang makita.
But I have no choice. I have to face this day. I have to face the happenings today.
Pagkapasok ko sa loob ay nagtanong agad ako at nang masabi sa akin kung nasaan si Haze ay tumakbo agad ako. Pagkarating sa operating room, nanghina na lang ako na napaupo sa bench sa labas.
Nanginginig ang kamay, I dialed Tita's number. Kagat-kagat ang labi, I tried to stop myself from crying.
"Oh, napatawag ka Clar?"
Tuluy-tuloy lang ang daloy ng luha ko.
"Si H—Haze..." tumigil ako para habulin ang hininga ko na sanhi nang tuluy-tuloy kong pag-iyak.
"Umiiyak ka ba?" para namang nataranta si Tita. I closed my eyes and another bunch of tears rolled down from my eyes when I opened it.
"N—Naaksidente si H—Haze..."
Tumahimik ang linya hanggang sa marinig ko ang pagkagulat niya. She asked for the hospital at agad ko namang sinabi.
Pagkababa ng tawag, tuloy lang ang pag-iyak ko habang naghihintay. Nakasalikop ang mga palad. I am hoping. Hinihiling ko na okay lang siya. Hinihiling ko na magiging okay siya. Kahit 'yon na lang. Kahit ang kalagayan niya lang. Kahit na huwag na ang kasiyahan ko.
Nang dumating si Tita, niyakap ko kaagad siya at doon ako humagulhol nang sobra. Hindi ko na mapigilan pa ang sarili.
"A—Anong nangyari sa anak ko?" utal-utal na tanong ni Tita, voice started cracking.
Hanggang sa tuluyan na ring humagulhol si Tita. We're crying while hugging each other.
"He will be fine, T—Tita..." pag-alo ko kay Tita matapos ang matagal na pag-iyak. Kumawala ako sa yakap niya at pinunasan ko ang mukha ko.
Inalalayan ko naman siyang maupo habang naghihintay kami sa doctor na lumabas. Tumingala ako sa itaas ng pinto ng operating room. Kulay pula pa rin, ibig sabihin, hindi pa sila tapos sa operation. Ilang oras na rin ang lumipas.
Yumuko ako at pinaglaruan ang mga kamay. Hindi na ako umiyak pero ang bigat-bigat pa rin ng kalooban ko.
Kalaunan ay dumating na rin si Tito at niyakap kaagad siya ni Tita at nagsimula na namang umiyak. Nag-iwas na lang ako at tinuon sa cellphone ang pansin.
I opened it and visit our conversation. While reading it, nagtubig na naman ang mga mata ko. Marahas kong pinunasan iyon. Hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyari. Hindi ko pa rin matanggap ang nangyari.
Nang makita kong nag-green na ang ibabaw ng pinto, tumayo na ako, Ilang sandali pa ay lumabas na ang doctor.
Kinabahan agad ako. Kinakabahan ako sa maaaring sabihin ng doctor. Hindi pa ako handa kung sakali. I don't want him to leave yet. Marami pa siyang pangarap sa buhay. Marami pang mithiin si Haze. He just can't leave us... he just can't leave me alone.
"D—Doc..." tawag ni Tita. The Doctor looked at Tita and then to me. Umiwas agad ako. Ayokong tignan ang doctor sa mata.
And when I heard the Doctor said that the operation is successful and he's safe already, para akong nabunutan ng tinik sa dibdib at napaiyak sa tuwa. Ito lang ang gusto ko. Ang kaligtasan ni Haze.
Nilingon ako ni Tita at mabilis niya akong dinala sa bisig niya. "H—Haze is safe... He's safe, Clar..." paghikbi niya. I stroked her back while smiling. Nang kumawala siya, pinalis ko ang luha sa pisngi niya.
"T—Tahan na tita... Ligtas na si Haze. Ngumiti ako nang malapad.
She nodded.
Iniwan na rin kami ng doctor matapos sabihin na itatransfer na si Haze sa isang private ward at hihintayin na lang ang paggising nito. I am so happy dahil ligtas na siya. Iyon lang ang importante sa akin ngayon.
*
Huminga muna ako nang malalim bago ko pinihit ang pinto papasok sa kwarto ni Haze. Pagkakita ko sa kanya, lumandas agad ang luha sa mga mata ko.
Dahan-dahan kong hinakbang ang mga paa hanggang sa tumapat na ako sa kanya. Hindi ko na pinigilan ang sarili ko at hinayaan ko ang sarili na maiyak nang tuluyan. Hindi na alintana sa akin ang mga luhang dumadaloy pababa sa pisngi ko.
I held his hands.
"M—Magpagaling ka, ah? Nandito pa ako. Nandito pa kami na naghihintay sa pagbabalik mo, okay? Gumising ka para sa amin, o—okay?" I caressed his hands.
I looked at him who's sleeping unconsciously. Sobrang amo ng kanyang mukha.
"I love you..." I whispered and planted a soft kiss on his forehead bago umupo sa upuan sa tabi ng kama niya.
Si Tita at Tito naman ay nandoon sa sofa. Nakasandal si Tita kay Tito na sa tingin ko'y nakatulog. Napagod siguro sa pag-iyak.
Pinansin ko ang cellphone ko at may tatlo iyong missed call galing kina Gwen at Peir. There were also texts from them pero hindi ko na binasa. Binalik ko na lang ulit sa bulsa ang cellphone at tinuon lang kay Haze ang pansin.
Naalala ko naman si Bright kaya lumingon ako sa paligid. Kapag ba nalaman niya ang kalagayan ni Haze, babalik kaya siya? Kapag ba narinig ni Haze ang boses ni Bright, will he wake up?
Umiling ako. Kung anu-ano na naman pinag-iisip ko.
Buong gabi akong nasa kwarto lang ni Haze. Hindi na ako lumabas. Ni pagkagutom, hindi ko na naramdaman. I was just holding his hands the entire time. Gusto ko na kapag nagising siya, ako agad ang sasalubong sa kanya. Ako agad ang masilayan niya.
With all that's happening now, parang sasabog na ang puso ko. Hindi ko na alam kung ano ba dapat ang maramdaman ko.
I was sad because Bright disappeared.
I was terrified of Haze slowly remembering everything and that means, remembering Bright.
I was afraid because Haze might leave me soon once he remembers Bright.
I was in pain when I saw Haze lying down on this hospital bed.
Nasasaktan ako at natatakot sa lahat ng mga nangyayari ngayon. Sa lahat ng maaaring kahihinatnan ng mga pangyayaring ito.
"Clar, umuwi ka muna. You should eat and rest. Ni hindi ka pa ata umaalis simula kanina," nag-aalalang sabi sa akin ni Tita. I smiled at her at slowly nodded my head.
Bago ako lumabas ng kwarto, I kissed him in the forehead.
Pagkalabas ko ay tahimik lang ako na naglakad sa hallway na sobrang tahimik hanggang sa makarating ako sa elevator. I glanced at the time, alas dos na ng madaling araw. Ngayon ko lang din naramdaman ang grabeng pagod.
Habang nasa elevator, hindi ko na naman maiwasang mapaiyak. Kapag naaalala ko ang nangyari, nasasaktan ako.
Bakit kailangan pang humantong ang lahat sa ganito? Hindi ba pwedeng masaya na lang lahat?
Sobra-sobra na ang nangyayari. Gusto ko lang naman ng masaya at matiwasay na buhay. Pero bakit ang hirap?
Nagpara kaagad ako ng taxi nang may makita sa labas. Buti at may taxi pa. Nagpahatid agad ako sa bahay. Pagkauwi ay deretso lang ako sa kwarto at binagsak ko ang katawan ko at muli akong humagulhol.
Iyak lang ako nang iyak. Iyon lang ang ginawa ko hanggang sa makatulog ako.
"I'm letting you go..." Haze said in his most serious tone.
Binitawan niya ang pagkakahawak sa akin. Bumagsak ang tingin ko sa mga kamay na tinanggal niya bago ako nag-angat sa kanya.
"M—Mahal mo pa ba ako, Haze?"
Seryoso ang kanyang mga titig. Then suddenly, a tear fell from his eyes. Napakagat labi ako at unti-unti ko na ring naramdaman ang mga luha na isa-isang bumagsak sa pisngi ko.
"I don't love you anymore, Clar..."
Mabilis akong bumangon at napahikbi. Malakas naman ang kabog ng dibdib ko.
Anong panaginip 'yon? Anong ibig sabihin no'n? Hindi na ba ako mahal ni Haze?
Niyakap ko ang tuhod ko at nagsimula na namang umiyak.
Tumingin ako sa orasan at alas tres pa lang ng madaling araw. Ilang oras pa lang ang naging tulog ko. Bumuntong ako at tinahan ang sarili.
Matapos kong umiyak, nagpasya akong lumabas para makalanghap ng sariwang hangin. Tahimik akong pumunta sa hardinan at saka ako umupo sa damuhan. Tahimik ang paligid at tanging pag-ihip lang ng hangin ang nagsisilbing ingay at ang mga dahon sa paligid na sumasayaw sa ihip nito.
Tumingala ako at sobrang daming bituin sa kalangitan.
Hanggang sa maalala ko ang nangyari kanina.
"Let's meet, C—Clar..." I heard his sob in the line kaya kinabahan ako. Anong nangyayari?
"May kailangan kang malaman..."
Napakagat labi ako. Just by hearing his sob, nasasaktan na ako. At anong kailangan kong malaman? Kinukurot ang puso ko sa mga hikbi niya.
"S—Sige... Kita na lang tayo dito sa bahay," the only thing I replied before the call ended.
Nagdecide akong um-absent sa huli kong subject para makauwi. Pagkarating sa bahay ay tumambay lang ako sa sala at hindi agad ako mapakali. Hawak-hawak ko ang cellphone ko at from time to time ay tinitignan ko ito.
Lumipas ang isang oras pero wala pa rin siya. Nagsimula na akong kabahan kasi baka napaano na siya. Wala rin kasing text o tawag, o kahit missed call man lang. Umiling ako at inisip na baka na-traffic lang.
Nagdecide naman ako na sa taas na lang maghintay.
Humilata agad ako sa kama pagkapasok at tumitig lang sa kisame. Ano ba ang gustong ipaalam sa akin ni Haze?
Hanggang sa isang tawag ang umalingawngaw na nagpawala sa akin sa pag-iisip.
Si Haze na ba 'yan?
Pero nang makita kong kay Haze nga number 'yon, nakahinga ako nang maluwag at kumurba ang kaunting ngiti sa labi.
"Oh, H—Haze... Nasaan ka na?"
But when I heard a different voice, nabuhay muli ang kabang naramdaman ko.
When I heard who the person was in the line, mas lalo lang akong kinabahan.
"B—Bakit po sir?" kagat-labi kong tanong. Nanginginig.
And when I heard him say a line, tumahimik kaagad ang paligid at tanging tibok lang ng puso ko ang naririnig ko.
Marahan kong naibaba ang cellphone, nanginginig pa rin ang mga kamay.
I'm only wishing for one thing right now.
Ang tanging gusto ko lang ay maging okay ang lahat at bumalik na sa dati ang buhay ko. Kung saan masaya lang ako. Kung saan masaya lang kami ni Haze...
Nagmamahalan.
***