Tom werd wakker door het fel licht die door het raam scheen. Het was de zon, het was eindelijk ochtend, dat dacht Tom teminste toch. Tom opende langzaam zijn ogen en hij begon te kreunen. Zijn rug deed zeer omdat hij in een slechte positie in slaap gevallen was. Hij probeerde rechtop te zitten maar het koste veel moeite met die pijn. Hij kreunde terwijl hij dit deed en zijn ogen wende aan het licht. Hij keek even rond en was vergeten wat er allemaal deze nacht gebeurt was, net alsof het allemaal een vieze droom was. Hij liep slap naar zijn open keuken om een bord en mes te pakken. Maar toen hij in de keuken aankwam, ging zijn aandacht naar de klok die op de muur hing. "12 uur?!?" zei Tom tegen zichzelf. Hij heeft zich overslapen, en dat is zeer vreemd omdat Tom een ochtendmens is. Toen ineens, herinnerde hij alles dat er die vorige nacht gebeurt was. Tom keek achter zich en staarde naar de deur van zijn slaapkamer. "Waarom is het daar zo stil? Is zij ook ik slaap gevallen? Of erger nog is zij ontsnapt?" dacht Tom. Hij was nog niet klaar om binnen te gluren wat er in die kamer gebeurt.
Tom had ontbeten en had tijdens het ontbijten een naar gevoel. Het was doodstil in het appartement, en hij kon alleen maar het verkeer van buiten horen. Hij zat nu te denken over wat zijn volgende stap zou zijn. Dan ineens dacht hij aan iets, "Wat hebben ze met mijn dood lichaam gedaan?". Tom vroeg zich zelf af hoe het komt dat hij nog een fysiek lichaam heeft. Zou hij niet eerder een geest zijn? Voor Tom klopte dit allemaal maar niet en hij deed zijn bord en bestek weg, deed zijn hoodie aan en ging naar buiten.
Tom ging die dag langs een paar kerkhoven die niet zo ver weg lagen van de stad. Bij elke kerkhof, keek hij rond op zoek naar zijn 'eigen' graf, maar telkens vond hij het nergens. Na een hele voormiddag zoeken, begon hij al honger te krijgen en keerde hij terug de stad in om iets te gaan eten. Hij kwam aan aan het café waar hij gewoonlijk langskwam. Hij ging binnen en hij ging aan de bar zitten. Nu waren er iets meer mensen dan vorige keer toen hij er was. De ober kwam vanuit de hoek aan de bar gestapt en zag Tom eerst niet omdat hij een glas aan het afdrogen was met zijn handdoek. Toen hij klaar was, zette hij het glas rustig naar en deed zijn hoofd dan weer naar omhoog, dat ervoor zorgt dat hij Tom een meter naast hem zat zien zitten. Hij staarde even naar Tom en zijn blik ging van een neutraal gezicht naar geïrriteerd. Hij leende tegen de bar en keek Tom recht in de ogen aan. "Wat kom je hier doen?" vroeg hij. Tom wist niet zo goed waarom hij ineens zo deed en hij antwoordde zo onschuldig mogelijk "Ik... wil graag iets drinken?". De ober keek weg en grinnikte even omdat hij het absurd vond dat Tom vergeten was wat er vorige keer was gebeurt toen hij daar was. Hij schudde zijn hoofd en keek terug naar Tom. Hij zei "Ben je vergeten wat er vorige keer gebeurt was? Je hebt niet naar mij geluisterd en je was onbeleefd.". Tom deed zijn schouders naar omhoog en zag het probleem niet. De ober wees naar de deur "Zo gedraag je je niet Tom. Je bent een toffe kerel, maar je moet leren om niet zo veel te drinken in het vervolg. Ik denk dat het tijd wordt dat je even hier niet binnen komt, voor minstens een maand.". Tom was verward en zei "H-heb je het al niet gehoord? Over mij?". Het was even stil en de over deed zijn handen naar omhoog. "Wat? Wat over u?" zei hij. "W-wat er die nacht gebeurt was, nadat ik hier wegging. Wist je wat er toen gebeurd was?" zei Tom. De ober schudde zijn hoofd en zei "Luister, het kan mij niet zo veel schelen wat er gebeurt is nadat je tegen mijn klant zijn auto was gebotst. Dus waarom ga je gewoon niet weg en kom je pas terug binnen minstens een paar maand, en dan kan het dan vertellen wat jij die nacht beleefd had? Hm?". Tom kon het niet geloven, de ober wist niet eens dat hij die nacht gestorven was. Hij vond het wat triest, omdat hij en de ober nog wel goed overeenkwamen. Hij vertelde altijd zijn problemen aan de ober en de ober gaf hem soms advies. Je zou denken dat hij misschien zou weten dat één van zijn klanten die weekelijks langskwam om te gaan drinken gestorven was, maar nee, schijnt niet deze ober. Dit gaf Tom een triestig gevoel, hij besefte dat zijn leven eigenlijk voor niemand veel uitmaakte. Hij is die ene figurant die je altijd in de achtergrond van de films kunt zien, maar je zou het niet merken als hij ineens zou verdwenen zijn uit de film. Tom ging rustig van de stoel en verliet het café. Hij ging ergens anders naartoe om te gaan eten, deze keer in een klein restaurantje waar je in de middag boordjes kon eten. Tom bestelde een broodje en at het binnen op. Daar stond een televisie-scherm aan de muur die het nieuws afspeelde. Tom keek naar het nieuws maar er kwam niet veel interessants. Dan ineens werd het onderbroken door 'BELANGRIJK NIEUWS'. Tom was nieuwsgierig want dat gebeurt niet vaak. De presentator zei "Er werd nog net aan de autosnelweg wat politiemannen beschrijven als een massamoord ontdekt.". Tom liet het broodje op tafel vallen en hij stond hevig rechtop. De presentator ging verder "Voor gevoelige kijkers, u bent gewaarschuwd de volgende beelden zijn voor sommige kijkers ongepast.". Dan werd er een beeld getoond van lijken en vernietigde auto's die over de baan verspreid waren, gefilmd vanuit een helikopter in de lucht. De presentator sprak verder nog in de achtergrond "Deze nacht werd er onverwacht 8 mensen vermoord op deze baan hier. De moordenaar is onbekend en er waren geen enkele ooggetuigenissen. De politie heeft de baan afgesloten en er word hevig onderzocht wie of wat het gedaan heeft, aan de hand van sporen die achtergelaten werden.". Tom begon zich alles terug te herinneren en hij kreeg een kleine paniekaanval. De kassagiers zagen Tom in paniek gaan en ze vroegen of hij zich wel oké voelde. Tom hoorde hen niet door het gesuis in zijn horen en vluchtte naar buiten. Hij nam diepe ademhalingen terwijl iedereen op de stoep hem vreemd bekeek. Na een tijdje toen hij eindelijk op rust was gekomen, ging Tom op een bankje zitten en at hij zijn boordje daar op. Hij zuchtte nog eens diep. Hij wou dat hij alles kon vergeten wat er die nacht gebeurt was. Hij vond het nog steeds erg voor die jongen genaamd Victor. Hij gooide de verpakking weg in de vuilnisbak vlak naast het bankje en Tom ging weg.
Na een hele namiddag zoeken, had Tom het eindelijk gevonden, zijn graf! Toen hij dit ontdekt had, ging hij terug naar zijn appartement om zijn schup te gaan halen en hij ging terug naar het kerkhof. Hij controleerde eerst dat er niemand in de buurt was, en dan begon hij met graven. Dit is zeer verboden, maar Tom deed het toch. "Mijn graf, mijn eigendom." dacht Tom. Hij bleef graven en graven en hij kwam dan eindelijk aan de doodskist terecht. Hij was bang om het te openen. "Zou ik een lijk van mezelf zien? Of is het gewoon leeg?" dacht Tom. Hij sloot zijn ogen en nam een grote hap adem. Hij nam al zijn moed en hij deed het doodskist zo snel mogelijk open. Tom sprong naar achteren van de schrik. "Jep! Dat is mijn lijk!" riep Tom van de schrik. In de doodkist, lag een rottend lijk. Tom kon zijn rottend gezicht nog ene beetje herkennen. Er bleef nog een beetje krullend haar op zijn schedel plakken. Tom had de neiging om alles wat hij die dag gegeten had eruit te braken. Tom rommelde door zijn zakken en hij pakte een aansteker met een stuk papier die hij ook had meegenomen. Hij stak het stukje papier in brand en liet het vallen, maar het kwam op zijn schoen terecht en uit paniek schopte hij het snel de doodskist in. Het duurde niet lang voordat het hout in brand vloog en dan zat heel het doodskist in brand. Tom duwde het grafsteen samen met het brandende doodskist de put in. Tom pakte zijn schup weer en hij legde het aarde weer over de put. Een beetje later, was het graf verdwenen, nu was er geen fysiek bewijs meer dat Tom dood was. Daarna had Tom opnieuw weer een put gegraven zodat het leek dat hij uit de doodskist was gekropen en dat het een 'wonder' was dat hij nog 'leefde' in die doodskist. Hij had het lijk in brand gestoken omdat hij het niet wou aanraken om het te verbergen. Daarna, verliet Tom het kerkhof en ging hij weer terug naar zijn appartement.
Eenmaal terug in zijn appartement, zat hij in zijn zetel na te denken. "Dit is zo flauw! Hoe kan het dat ik nog een fysiek lichaam heb? Mijn dood lijk stond recht voor mij!" dacht Tom. Dan ineens herinnerde hij iets dat Luca tegen hem zei toen hij in hel aankwam, namelijk "Dat waren ook allemaal vragen die ik afvroeg toen ik hier eerst kwam, maar het is beter om er niet te veel over na te denken. Niks klopt hier in hel, het is hier allemaal maar gewoon chaos.". "Ze heeft gelijk, niks klopt." dacht Tom, "Maar... Wat zegt ze daar over toen ze hier eerst kwam? Betekent dat dus dat demonen ook ooit mensen waren?". Tom besefte dat hij weer vragen aan het stellen was en hij stopte met nadenken. Het was ondertussen al s'avonds en Tom wou zijn kamer binnen. Hij vond dat het eindelijk tijd was dat hij eens een kijkje neemt. Tom stond rechtop en stapte zo stil mogelijk naar de deur van de slaapkamer. Hij zette zijn oor tegen de deur om Luca proberen te horen, maar helaas was het helemaal stil. Tom ging er vanuit dat Luca toch ontsnapt was omdat het onmogelijk is dat zij al heel de dag stil is geweest. Zijn hartslag ging naar omhoog en hij zette zijn trillende klamme handen op de klink en deed die langzaam en rustig naar beneden. Toen hij de deur rustig opduwde, keek hij door de kier en zag hij Luca nog steeds vastgebonden op het kapotte bed liggen. Luca keek naar Tom die door de deur gluurde en Tom verschoot. Meteen wou hij de deur weer sluiten totdat Luca ineens onverwacht zei "Wacht.". Tom stond stil. Hij deed de deur weer langzaam open en keek naar Luca vol met angst. Luca, leek wat kalmer, maar had nog steeds slechte bedoelingen, dat kon je zien. De kamer was zeer donker met als enige licht de maan die door het raam schijnt. Ze zei met een enge toon "Kom terug hier.". Tom had daar duidelijk geen zin in en hij schudde stilletjes zijn hoofd terwijl hij de deur terug dicht deed. "Dat is een bevel." zei Luca. Tom deed de deur weer open en hij had het gevoel dat als hij de kamer zou verlaten, dat ze weer alles in brand zal steken. "Een bevel? Voor wat? Jij bent hier gevangen genomen, wat kan je doen." zei Tom zelfzeker om zijn angst te verbergen. Luca zei "Als je mij vrij laat, dan kan ik jou een oneindig leven geven.". Tom schudde zijn hoofd en deed de deur achter zich weer dicht. "Ik hoef dat niet." zei hij terwijl hij langzaam naar de kast stapte om iets te pakken. Tom merkte dat elk ledemaat van Luca vastgebonden zat, behalve voor haar staart. Haar staart kon Tom nu gemakkelijk grijpen en ze zou hem uit het raam kunnen gooien. "Oh komaan, Tom. Kijk tegen wie je praat, ik kan je ALLES geven. Ik heb bijna oneindige macht! Ik ben DE koningin van hel, verdorie!" zei Luca. Tom wist dat Luca dit alleen deed om hem te doen lokken. "Je hebt misschien wel zeer veel macht, maar je kunt jezelf niet eens bevrijden van een paar kettingslots..." zei Tom. Luca geïrriteerd wou Tom uitschelden, maar ze deed dit niet omdat ze anders Tom zijn vertrouwen niet kon winnen. "Andere demonen zijn onderweg opzoek naar mij. Als ze mij hier vinden met jou, zullen ze jou de ergste straf geven die er bestaat in hel, en dat wil je NOOIT meemaken. Dus, als je mij nu vrij laat, dan zul je deze straf niet meer krijgen." zei Luca. De staart van Luca kwam in een positie waardoor die makkelijk naar voren kon springen. Tom begon te zweten en hij wist dat er iets ergs ging gebeuren. Hij pakte sterke plakband uit de lade met zijn trillende handen en hij verbergde dit achter zijn rug. Hij durfde geen plotselinge bewegingen te maken, voor angst dat Luca hem zou vermoorden. "En zelfs als ik jou vrij laat..." zei Tom. Hij hield de plakband zeer goed vast. Luca keek met gespeleten ogen naar Tom. "Ga jij mij dan doodsteken met jouw staart?" zei Tom. En geen seconde later vloog de staart naar Tom toe. Tom ontwijkte die en pakte die zeer goed vast. Luca begon boos te roepen "LAAT LOS ZIELIG MENS!". Tom rende naar het bed toe en hield Luca haar staart stevig vast aan een pot van het bed. Hij pakte de plakband en hij bond Luca haar staart vast aan de poot. Luca had tijdens het vastbinden een paar keer Tom kunnen snijden aan zijn hand met haar staart, en nu had hij twee grote sneeën aan zijn hand. Tom had bijna al het plakband gebruikt om Luca haar staart vast te binden want het was een zeer sterke staart. Meteen na het binden van Luca haar staart, liep Tom naar de deur om de kamer te verlaten. Luca zat terwijl terug in woede te schreeuwen en ze was klaar om terug de hele kamer in brand te spuwen. Tom zei stevig "Hoe meer vuur er uit jouw mond komt, hoe langer je hier zult blijven mevrouw!", en niet veel later sloot hij de deur met een grote klap dicht. Tom was blij dat hij eindelijk uit zijn kamer was. Hij staarde naar zijn bloedende hand. "Ugh verdorie! En nu dit ook nog!" zei Tom geïrriteerd tegen zichzelf. Tom ging naar de keuken en ontsmette de wond goed. Daarna bedekte hij de wond met een verband die heel zijn hand bedekte behalve voor zijn vingers. Tom zuchtte. "Geeft het wel zin dat ik dit allemaal doe? Waarom offer ik mezelf gewoon niet op als ik toch ooit eens gedwongen zal worden om terug naar hel te gaan?" dacht Tom. Tom was moe maar besefte niet veel later dat hij de laatste paar dagen universiteit compleet vergeten was. Maar dat was natuurlijk niet zo belangrijk dan de demon die nu op dit moment in zijn kamer zat. Tom ging naar de woonkamer en hij deed al zijn kleren uit (behalve voor zijn onderbroek) en legde die op de salontafel vlak naast de zetel. Daarna deed hij het licht in de open keuken en de woonkamer uit en ging hij liggen in de zetel. Terwijl hij in zijn zetel lag in de donkere woonkamer, keek hij door het grote raam met de schuifdeur die naast de zetel zat. Door het raam, kon hij de flatgebouwen van de stad in de verte zien en zag hij de sterren en de maan de donkere hemel verlichten. De maan scheen door het raam recht in Tom's ogen en het gaf de woonkamer een donkerblauwe sfeer. Tom sloot zijn ogen en niet veel later, viel hij in slaap.