《Chapter 23 : End》
○○○○○○○○○○
CRISHA'S P.O.V
Kainis paano ba ako makakalaya sa napakahigpit na kadenang ito? Ihiniga na nga ako, pinupulot pa akong parang isang lamang-loob.
Ang sakit pa naman sa likuran itong batong hinihigaan ko. Nakakahilo din tingnan ang mga palamuting maka-luma na, tapos pati na rin ang mga torch at kandila.
May mga nakatayo ring mga tao, mukhang mga palamuti din sila. Magkabilaan naman talaga kasi. Balanseng-balanse ang pagkaka-ayos nito.
Ang tanging kaya kong gawin ay ang itagilid ang ulo ko nang mag-kabilaan. May mga mukhang mga mongheng demonyo na nakasuot nang itim na cloak.
Linyang-linya talaga silang lahat sa harapan ko. Para talaga akong hayop na ready nang katayin maya-maya.
Kita ko naman sa itaas ang hating buwan pa. Malapit nang maging bilog ito. Siguro ito na ang hinihintay nila. At oras na para sa pagkatay saakin.
Ngayon ko pa lang naisip na makaramdam nang takot. Takot na takot na talaga ako, gusto ko nang makaalis rito. Naka-gown pa ako, ano ito? Para tayong baliw dito.
Mamamatay na nga lang tayo, ganito pa. Gusto kong mamatay sa maayos na paraan, at hindi rin mukhang baliw.
Nabaling ang atensyon ko sa taong paparating ngayon. Naka-cloak din ito, kaso ibang-iba ang pagkaka-disenyo nang tela.
May gintong kulay nito. Nang makarating na siya sa daatnan niya. At iyon ay ako, may tiningnan siya sa isang banda. Malapit sa uluhan ko. Hindi ko man makita, pero sigurado akong iyon na ang bubuhayin nila, gamit ako.
Panigurado ding ang prinsipe ay nakatitig sa ina niya. Mamas boy nga talaga ito.
Bago mag-simula ang naka-cloak na ewan ko kung sino, tinanggal niya ang pagkakatakip nang ulo niya. At doon ko nakita ang Dean?
Ano ito? Totoo ba ito? Bakit nandirito siya? Ginamit din kaya siya? Tinakot, o di kaya naman-
"*chuckles* Ang galing ko nga naman eh ano? Biruin mo, nauto ko pa kayo. Hahaha" mala-demonyong pagkakangisi ang aking nakikita ngayon sa kaniya.
"Ba-bakit ni-niyo p-po na-nagawa sa-saamin ito?" utal utal kong pagkakasabi nito. Sa totoo lang naiiyak na ako.
At tama nga, tumutulo na ang luha ko, na bumabagsak sa batong hinihigaan ko ngayon. Awang-awa naman siyang nakatingin saakin, kaso unti-unti na lamang itong tumawa.
"Napaka-b*b* niyo nga naman eh ano. Una sa lahat para malaman mo, simula pagkabata pa lamang nandirito na ako lumaki. Pangalawa gusto naming mapasaamin ang mayroon ang White Fevia. Pangatlo umo-o talaga ako sa plano nang prinsipe saakin, para mabuhay niya muli ang mahal na reyna. Ang tunay at napakalakas sa lahat nang nasa mundo nang Fevia. Kaya kung ako sayo, huwag mo nang sayangin ang oras namin at hayaang ipatuloy na ang plano." sabay ngisi nito saakin.
"Ang akala ko pa naman, kakampi ka namin, kaso nagkamali kaming lahat. Ikaw na ang tumayong nanay sa akademiya. Tumayong maayos na leader sa mga guro at pati narin saaming mga estudyante. Pero nagkamali pala kami nang pagkakakilala sa iyo. Isa kang demonyo, katulad mo rin silang lahat. Walang awa." saad ko rito nang pasigaw, habang umiiyak.
Nginisihan niya lang ako at ipinitik ang mga daliri nito, at nagsimula na nga. Wala na talaga. May mag binubulong sila na kung ano-ano.
Isa lang ang nararamdaman ko, awa. Awa, dahil nagawa nila nang lahat nang ito dahil sa ina nang prinsipe nila. Dahil sa tindi nang pagmamahal nito sa ina.
Ang nagagawa ko lamang ngayon ay ang umiyak. Walang ingay, kundi pagtulo lamang nang mga luha ko ang nararamdaman nang mukha ko.
Bahala na... hanggang dito lang naman kasi talaga ang kahahantungan ko. Dito na rin lang naman ako mamatay kaya, bahala na.
May kinuha ang Dean na mukhang lalagyan. Kulay ginto, nakakasilaw, sa mundo nang tao, sigurado akong kinuha na iyan, sa hirap ba naman nang buhay?
Dito, mukhang wala lang naman sa kanila. Ang tanging nasa sa isip lamang ay ang orasyon na ginagawa nila.
Lumapit ito nang dala-dala ang gintong lalagyan, atsaka kumuha nang maliit na kutsilyo. Heto na nga talaga...
Inalalayan nang isa pa nilang kasamahan na siya na lamang ang naghawak sa gintong lalagyan, iniangat naman nang dean ang kamay ko, at saka itinapat ang kutsilyo rito.
Putikkk... okey na sana na mamatay ako, pero bakit sa ganiting paraan pa? Mas okey na sana kung diniretso na lang nila.
Gagawin na sana nang taong nasa harapan ko ngayon ang balak niya, kaso biglang may narinig kaming malakas na pagsabog sa isang tarangkahan.
Napa-igtad ito sa pagkakagulat, kahit ako nga mismo ganoon din ang naging reaksyon ko. Ano na naman kaya ang nangyayari?
Nataranta naman ang prinsipe at inutusan ang mga alagad nito na tingnan kung ano ang nagyayari sa labas...
"Ituloy mo lang" pagmamadali nang prinsipe. Tumango na lamang ang dean bilang sagot. Sabay dinaplisan ang pulsuhan ko.
Putiikkk... ang hapdi... isinahod naman nang lalaki na katulong nang dean.
"Pagbabayaran niyo lahat nang ito... mga walang hiya kayo, mamatay kayo, papatayin ko kayo" pasigaw kong saad rito. Mukhang wala lang naman sa dean at sa iba pa kung ano ang sinasabi ko.
Itinaas nang dean ang hawak nitong ginto na ngayon ay may laman na nang aking dugo.
"Fruevas...!!!" sigaw nang dean... hindi ko alam kung ano ang ibig-sabihin nito.
"Fruevas...!!!" Paulit na tugon nang iba. Pagkatapos noon ay lumapit ito sa ulunan ko na siyang kinalalagyan nang patay na katawan nang mahal na reyna...
At sa pagkakataong iyon... naudlot na ang gagawin nang dean, dahil sa malakas na sigaw... sigaw na para bang tumututol sa mga nangyayari ngayon. Sigaw na para bang galit na galit.
At nagulat ako sa taong nasa loob ngayon... at sa di inaasahan may mga bulung-bulungan na ang naririnig sa paligid.
"Bakit napasok ang mga bilanggo rito? Kailangan na nating matapos ito, lalao na at malapit nang mawala ang liwanag nang buwan. Patayin niyo ang mga iyan." sabay turo sa kaninang pwesto na pinaggagalingan nang boses.
"Iyon ang ayaw kong mangyari. Hintayin mo lang ako Crisha. Iaalis kita jan." saad nang taong sumigaw kanina. Ang tinig na iyon, galing sa mahal ko.
Napangiti lang ako sa sinabi nito. May binigay siyang senyas sa likuran niya, at unti-unting may mga anino nang mga kasamahan niya ang nasa likuran niya na ngayon.
Bakit? Bakit nakatakas silang lahat? Alam ko na, ang hiningi ko galing sa kwintas na binigay saakin. Doon nanggagaling nang lahat nang ito. Napangiti na lang ako.
Buti naman at gumana, ang akala ko hindi na gagana pa iyon, dahil hindi ko na natuloy pa. Nagkakamali pala ako.
Kasalukuyang nagkakagulo sa loob at labas nang palasyo, may mga pagsabog, pagguho nang kung ano-ano. Hindi maikakailang napakalakas nilang lahat.
"Kailangan kong makaalis rito, para matulungan ko silang lumaban, hindi ko kayang tumingin lang sa mga nangyayari ngayon." pinipilit kong pakawalan ang sarili ko sa mga kadenang nakalagay sa magkabilaan kong mga kamay at paa, pati na rin sa nakakawit sa leeg ko.
Kaso hindi ko kaya. Pinilit ko parin, nagulat na lang ako sa kamay na nakahawak na ngayon sa kadenang nakakabit sa kamay ko. Napatingin ako rito.
"Shh..." sabay lagay nang hintuturo niya sa labi nito. Si Kieth. Tinanggal niya na ang lahat nang nakakabit saakin, ewan ko kung paano niya nagawang gumawa nang susi na gamit langa ng kapangyarihan nito.
"Dali!" saad niya habang inalalayan akong makabangon. Medyo nahihilo man, at nanghihina pero, unti-unti ko nang nararamdaman ang lakas at kapangyarihan ko. Para bang bumabalik ang lahat nang ito.
Tatakas na sana kami nang makababa ako sa batong kinahihigaan ko kanina, kaso may biglang humarang sa amin. Hinawakan naman ni Kieth ang pulsuhan ko, at hinila niya ako papuntang likod nito.
"Akong bahala sayo." bulong niyang saad saakin. Sabay tingin sa taong nasa harapan namin ngayon. Ang may kagagawan nang lahat ng ito. Ang prinsipe Harold.
"Sa tingin niyo makakatakas pa kayo? Pwess jan kayo nagkakamali. Hindi ko hahayang mangyari ang gusto niyo. Mamatay muna kayo sa kamay ko." sabay hagis nang bolang abo.
Napaatras naman ako, at nakapag-landing naman ako sa isang safe na lugar. Ang problema nga lang ay ang kalaban ni Kieth.
Kasalukuyan na silang nagkakasakitan. Habang ako rito, nakatingin lang. Hindi naman pwedeng nakatayo lang ako rito habang pinapanood ko ang lahat nang ito.
Tutulungan ko na sana si Kieth kaso, biglang may nagsalita sa likuran ko. Boses babae. Kilala ko ang pagmamay-ari nang boses na ito.
Nilingon ko ito at hinarap ito nang matatag. Ang dean. Oo alam kong malakas ito kaysa saakin. Pero malay natin baka mapatay ko na ito ngayon.
"Sorry ha kung naistorbo ko ang pangingielam sa laban nang kasamahan mo sa prinsipe. Pero gusto ko kasing magkaroon naman nang laban na sigurado akong mapagpapawisan ako. At heto na nga." sabay tingin saakin nang walang ka-emo-emosyon.
"Sorry din ha, kung masasabihan kita mismong pakielamera." sabay ngisi ko rito. Mukhang hindi ito masayang laban.
"Ganon? Tss... heto ang sayo" sabay gawa nang malaking higanteng bato. Putek! Parang transformers lang ang peg kung magkumpul-kumpulan ang mga bato para makagawa nang isang nakakasukang halimaw.
Nginisihan ko lang ito at nag-summon nang mahaba-habang latigo. Oo mukhang walang laban ang latigo rito pero makikita niyo kung paano ako lumaban sa ganito.
"Ano? Laban na, tanda?" kita ko naman ang pagkakainis sa mukha nito. Kaya pinakawalan niya na ang halimaw na ginawa niya. Napaka-bagal kung umatake ang halimaw, pero hindi ko naman kayang tumakbo nang mabilis.
Isang mabigat na kamao ang lumanding sa lupa na nagdulot nang pagyanig nang kinatatayuan ko, at laking pasasalamat ko na nailagan ko ito. Medyo malapit na nang matamaan na ako, pero buti at hindi ako napuruhan.
Sinabayan na naman nang isang malaking kamao na siyang lumanding muli sa lupa pero hindi kagaya kanina na umilag lang ako, ngayon naman tumalon ako sa taas nang kamao nito at tumakbo pataas.
Mukhang nakita at naramdaman ako nang halimaw kaya, tinaas niya ang kamao nito at pilit na kunin ako, kaso medyo mabilis ako kaya hindi niya nagagawa pang mahabol ako.
Bago pa man niya ako mahuli sa muling pagkakahampas nang kabilang kamay nito, napansin ko ang hawak-hawak kong latigo at napangisi na lang ako sa naiisip ko ngayon.
Matalim naman itong latigo, kaya hinampas ko sa braso nang halimaw, at oo nga naman napakatalas, at sa bihirang pagkakataon, naputol ko pa.
Napaungol naman nang malakas ang halimaw, kasabay doon ang kumokontrol sa kaniya. Malapit na ako sa ulo nang halimaw at sa di inaasahan ang kabilang kamay nang halimaw napakalapit na saakin at sigurado akong mamamatay ako nang isang iglap lang.
Pero mukhang mas mabilis pa yata ako, sinabayan ko na lang ito nang isang napakataas na pag-talon at kumuha nang bwelo sa taas para sa huling aksyon ko.
At isa... dalawa... tatlo...
Hinampas ko na ang hawak kong latigo sa leeg nang higante at doon bumagsak ang halimaw. Nawala na para bang abo ang halimaw sa harapan ko at napalitan nang katawan nang kumokontrol rito na pugot na rin ang ulo at putol na kamay.
Huminga ako nang napaka-lalim at biglang may mga taong papunta saakin na mismong pinalilibutan ako. Mga kasamahan ko.
Nasa palibot ko ang mga kasamahan nilang naalis sa kulungan at biglang huminto sa di kalayuan saakin, at biglang lumabas doon ang aking mga kaibigan.
Unti-unti na lumalapit saakin at nang mahinto na sila sa kinatatayuan ko, bigla nilang akong niyakap.
Mga ilang segundo lang naman iyon at kumalas na naman sila.
At ang akala ko doon na natatapos ang lahat. Kaso nabigla ako sa sunod na nangyari. May biglang yumakap saaking likuran at iyon si Arthur? Ang taong sumigaw sa kalagitnaan nang lahat nang iyon.
Ang mahal ko. Napangiti naman ang lahat at nagsimulang magpalakpakan. Nakita ko naman sa isang gilid si Kieth at ngumiti lang ito saakin. Mukhang tanggap niya na. At doon lumaki ang mga mata ko nang inakbayan niya si Vienna.
Napangiti na lamang ako sa naging reaksyon ni Vienna. At biglang lumaki muli ang aking mga mata nang nagkaniya-kaniya na sila nang partner itong mga kaibigan ko. Ako ang nasa gitna, sila ang nakapalibot saakin.
"Aayiiehh... okey tama na iyan, tapos na ang kasamaan at ngayon kailangan na nating mag-saya." saad nang isa sa mga bilanggo.
Hindi ko napansing nakayakap parin saakin si Arthur mula sa likuran ko. Kaya, napangiti ako rito at hinarap siya nang matatag, at hinalikan sa pisngi. Mukhang nag-blush naman, kaya doon na ako kumuha nang pagkakataong umalis.
"Tara na... para mag-saya sa lahat nang magandang nangyari ngayon." nabalik naman sa riyalidad ang mahal ko, kaya sumabay na siya saakin sa paglalakad, kasabay naman ang mga kaibigan ko. At nasa likuran naman namin ang mga bilanggo.
At masayang nagku-kwentuhan...
●●●●●●●●●
The End...