Jungkook's pov
- ჯონგუკ ცოტა ფრთხილად.
ჰოსოკი უდიერად მივანარცხე კედელზე, მომუშტული ხელები აქეთ-იქიდან შემოვაწყე რომ არსად გაქცეულიყო, კბილებს ერთმანეთს ვაჭერდი, თავს რაღაც სასწაულის ძალით ვიკავებდი რომ აქვე არ მიმეხრჩო.
- ჯონგუკ ეს პოზა ცოტა არ იყოს ეროტიულია. - მოიშმუშნა ჩემს მკლავებში და ძალით დამორცხვებული სახე მიიღო.
მის სიტყვებს ყურადღება არ მივაქციე.
- რატომ არ უთხარი ჯიმინს სიმართლე?
- მეც იგივე კითხვა მაქვს, შენ თვითონ რატომ არ უთხარი სიმართლე? - შემომიბრუნა კითხვები ჰოსოკმა. - რატომ გეხუტებოდა? რატომ არ იცის რომ ჯონგუკი ხარ? რა თამაშს თამაშობ?
მისი საპასუხო შემოტევისგან რამოდენიმე წამით დავიბენი და თავი თითქოს იდიოტადაც ვიგრძენი
რატომ არ ვუთხარი?
არ ვუთხარი? მე არასდროს დამიმალავს რომ ჯონგუკი ვიყავი, ეს თვითონ ვერ მიხვდა ვერაფერს.
- ეს შენი საქმე არაა. - თავი გავაქნიე. - უბრალოდ მიდი და ჯიმინს უთხარი რომ მე ვიყავი...
ჩემი სიტყვები თვითონვე გამიკვირდა, რას ვბოდავდი არც კი ვიცოდი.
- შენ რატომ არ იზამ? - თვალები მოჭუტა, ისიც ვერ ხვდებოდა სიტუაციას ისევე როგორც მე.
ზურგსუკან გავიჭყიტე, ჯიმინი წყნარად იდგა იმავე ადგილას სადაც დავტოვე, ქესლებზე ირწეოდა და მორჩილად მელოდებოდა.
- იმიტომ რომ როდესაც ვნახულობ ყოველთვის ზედ მეწებება და...
"ეს იმდენად სასიამოვნოა არ შემიძლია ვუთხრა ვინ ვარ, მაშინვე შევძულდები." - დავასრულე გულში.
- შენ რა, გიყვარს?... აუჩ...
მუშტი რომელიც ჰოსოკს გავარტყი გავიქნიე და ხმადაბლა შევიგინე, ასეთი რამ აქამდე არასდროს უთქვამს ვინმეს ჩემთვის.
- სიტყვებს დაუკვირდი, - გავაფრთხილე. - უკვე საზღვრებს ცდები.
- ჯანდაბა ჯონგუკ მე ვცდები საზღვრებს? შენ ეხუტები და კოცნი ბრმა ბიჭს სკოლის დერეფანში რომელიც ერთი დღის წინ ისე მიბეგვე რომ სიარულიც აღარ შეეძლო? პიროვნების გაორება გჭირს თუ რა პრობლემა გაქვს?
- როგორ ბედავ ჩემთან ასე ლაპარაკს ჯანგ ჰოსოკ, ბოლოჯერ გაფრთხილებ რომ ენას კბილი დააჭირო.
- ჯონგუკი, - ხელი ნაზად მომკიდა მკლავზე და კედლიდან ჩამომაწევინა. - ჩამოყალიბდი რაგინდა, ჯიმინს სიმართლე ვუთხრა თუ ენას კბილი დავაჭირო? მაგრამ თუ უკანასკნელს აირჩიევ უნდა გადაიხადო კიდეც.
- გადავიხადო?
- ჰეი!...
ჯიმინის ხმაზე დაფეთებულმა მივიხედე უკან, ბიჭი დერეფანში ნელა მოდიოდა და ხელებს აქეთ-იქით აქნევდა. სადაცაა კედელს შეასკდებოდა.
დასაწყნარებლად ღრმად ჩავისუნთქე.
- აუჩ...
- იდიოტი. - თავი გავაქნიე და ჰოსოკს მივუბრუნდი თვალების ბრიალით - ამაზე ხვალ ვილაპარაკებთ.
ჯიმინს შუბლიდან სისხლი სდიოდა და ტიროდა, არვიცი რატომ გადაწყვიტა პატარა ნაკაწრზე ტირილი დაეწყო მაგრამ ეს უკვე მაღიზიანებდა, სადაცაა დავუყვირებდი რომ არაფერი სჭირდა მაგრამ ამის მაგივრად უხმოდ ვწმენდდი სისხლს შუბლიდან.
ერთიანად ქარიშხალში ვიყავი გახვეული შინაგანად, რატომ ვაკეთებდი ამას მე?ვისთვის? რისთვის?
ჰოსოკის ღიმილნარევი გამჭოლი მზერა მახვედრებდა რომ უკვე დარხეული მქონდა.
"რა?" - პირის მოძრაობით ვუთხარი და ფეხი გავცხე.
ჰოსოკი ოდნავ მოშორებით გახტა და სიცილი დაიწყო.
- რა ხდება? - თავი ასწი ჯიმინმა.
პატარა თითებით მაჯაზე მეჭიდებოდა, მისი შეხება სასიამოვნო იყო, ყველა სხვა შეხებისგან გამოირჩეოდა, თითქოს მთლიანად შევიგრძნობდი მისი კანის თითოეულ უჯრედს.
- თეჰიონი მოდის. - გამაფრთხილებლად ჩამჩურჩულა უცებ ჰოსოკმა და ხელი მსუბუქად მკრა.
ისე რომ არც გამიხედავს ხელსახოცი ჰოსოკს მივაჩეჩე ხელში და ლამის სირბილით მოვცილდი იქაურობას, გზაში ჩემს თავს ვაგინებდი, ვერ ვიჯერებდი რა დონემდე დავეცი, როგორ დავისუსტე თავი, რეებს ჩავდიოდი.
სკოლიდან გამოსვლისას შევამჩნიე რომ ჩანთა დერეფანში დამრჩა.
- ამის დედაც. - დავიღრიალე ხმამაღლა და ფეხი მიწას დავკარი.
რათქმაუნდა თეჰიონი ჩემს ჩანთას იცნობდა. ირგვლივ მოსწავლეებიც კი არ მოძრაობდნენ რომ რომელიმესთვის დამევალებინა.
- შენი დედაც ჯიმინ...
სკოლაში მრისხანე სახით შევბრუნდი, ყოველ ნაბიჯს მძიმე და გაბრაზებული სახით ვადგავდი, როდესაც იმ ადგილზე დავბრუნდი სადაც იდიოტი პაკ ჯიმინი კედელს შეასკდა გულში ვლოცულობდი რომ იქ აღარ დამხვედრილიყვნენ და ჩემი ჩანთაც წყნარად თავისთვის ყოფილიყო იატაკზე მიგდებული, არავის მიქეცია ყურადღება.
რამე დაგიშავე ღმერთო?
ჩემი წარმოდგენილის საწინააღმდეგო სიტუაცია დამხვდა, დერეფანში სამი ბიჭი ისევ იმავე ადგილას იდგა, თეჰიონს და ჰოსოკს ჩემი ჩანთა ეჭირათ და ისე ქაჩავდნენ თითქოს საგანძური იპოვნესო, სისხლმა ამასხა თავში.
- რას აკეთებთ ნაბიჭვრებო! - დავიღრიალე და მათკენ წავედი. - უბრალოდ ჩანთა გგონიათ?
ჩემს ხმაზე ჯიმინი აცახცახდა, ბნედიანივით დაიწყო სიარული და კედელს კიდევ ერთხელ მიენარცხა.
- მოუხერხებელი. - გესლიანად ჩავილაპარაკე და ჩანთა გამოვტაცე ხელიდან თეჰიონს.
- აქ რა უნდა შენს ჩანთას ჯონგუკი? - ეშმაკურად მკითხა ჰოსოკმა.
უემოციოდ შევაცქერდი და ჩემი ძვირფასი ჩანთა ზურგზე მოვიკიდე. ბინძური თამაში გინდა არა ჰოსოკ?
- შენს პენისს რას უნდოდა სოჯუნის ტრაკში გუშინ? - უცოდველი ღიმილით ვუპასუხე.
ჰოსოკს ჩემს ნათქვამზე სახე გაუწითლდა და თვალები ამარიდა. კმაყოფილი სახით ამოვიღე ჯიბიდან მანქანის გასაღები. თეჰიონი ჩვეული გამომეტყველებით მიყურებდა მის უკან კი ათრთოლებული ჯიმინი იმალებოდა, შუბლზე ვარდისფერი გულებიანი ლეიკოპლასტი ეკრა, ჩავიცინე.
გულში შევადარე ის ჯიმინი რომელიც სააბაზანოში მეტმანსებოდა და ეს შეშინებული საცოდავი ჯიმინი რომელიც თეჰიონის დიდ სხეულზე ხელებშემოხვეული ჯერ კიდევ სლუკუნებდა.
ჩემი არ იყოს ეს ბიჭიც რაღაც ორმხრივ თამაშს თამაშობდა? საწყალი ადამიანის როლს ირგებდა მაგრამ მე ხომ ვიცოდი როგორი იყო სინამდვილეში, ბოზი რომელიც უცხო ადამიანს მის სხეულს დაუფიქრებლად აძლევდა, რომ მოენდომებინა ისე გავჟიმავდი სააბაზანაშო ოდნავ წინააღმდეგობასაც არ გამიწევდა, პირიქით სიამოვნებით დამთანხმდებოდა კიდეც.
სხვებისგან ოდნავადაც კი არ გამოირჩეოდა, ნამდვილად ბოზი იყო. იქნებ თეჰიონთანაც ჰქონდა სექსი? ისე ეხვეოდა მუცელზე აშკარაა რომ ახლოს იყვნენ ერთმანეთთან, ჰოსოკთანაც ჰქონდა? ამიტომ გამოექომაგა კაფეტერიაში ეს ცხენი?
ვერ ვიჯერებ რა თამაშს თამაშობს ჯიმინი, ან როგორ წამოვეგე, როგორ მიმიზიდა მისმა სილამაზემ, რატომ დავნებდი, მე არც პირველი ვიყავი და არც უკანაკნელი ვინც მასე ასე ეხებოდა არა?
წარმოუდგენელი ზიზღის გრძნობით ავივსე ამ პატარა ბრმა ბიჭის მიმართ, გავაანალიზე მისი ნამდვილი სახე. როგორ იგრიხებოდა და კრუსუნებდა ჩემს მკლავებში, უნდა მივმხვდარიყავი რა ეშმაკიც იყო, ჯერ მხოლოდ ორი დღეა ამ სკოლაში სწავლობს და ალბათ ყველა ბიჭმა მოასწრო მისი გაჟიმვა. მე კი მას ვაკოცე, როგორ შემეძლო ასე მოვქცეულიყავი? კოცნა ნამდვილად არ იყო ისეთი რაღაც რასაც ყველასთვის ვიმეტებდი, მე კი ამ ბოზ ბიჭს მთელი თავდავიწყებით ვკოცნიდი.
ჩემს თავზე გავცოფდი, ცოტა მაცადე პაკ ჯიმინ და სეირს გაჩვენებ ინანებ რომ ამ სკოლაში ფეხი შემოდგი და მე გადამეყარე.
ბოლო ზიზღიანი მზერა შევავლე ჩამალულ ჯიმინსა და თეჰიონს სანამ გამოვბრუნდებოდი.
საზიზღარი პაკ ჯიმინი.
Yoongi's pov
- კედელს შევასკდი ჰიონ, გეფიცები ასე იყო.
ჩემს ძმას ხელებგაჯადვარედინებული გაოცებით ვუყურებდი, ჯერ კიბეზე დაგორება, ახლა კი კედელზე შესკდომა?
ქათქათა შუბლზე ვარდისფერი ლეიკოპლასტი ეკრა და უცოდველი სახით იყურებოდა პირდაპირ, გული მტკიოდა როდესაც ასეთს ვხედავდი, სიცარიელეში მოცქირალს, ალბათ წარმოდგენაც არ შემეძლო რა რთული იყო მისთვის წყვდიადში ცხოვრება, შანსი რომ მქონოდა მის თვალებს ჩემსაში გავცვლიდი და უფლებას მივცემდი დაენახა, ის ამას ყველაზე მეტად იმსახურებდა.
- ჯიმინ, რამეს მატყუებ? - წყნარად ვკითხე.
ყოველთვის ვამჩნევდი როდესაც ტყუოდა მაგრამ ახლა ვერაფერს ვხვდებოდი, ამ ორი დღის განმავლობაში რაც ჯიმინი სკოლაში დადიოდა უცნაურად შეიცვალა, კარგისკენ თუ ცუდისკენ ჯერ არ მქონდა ჩამოყალიბებული, მაგრამ ფაქტია რომ იცვლებოდა და ეს არ მომწონდა. წარმოდგენა არ მქონდა რა ხდებოდა მისი სკოლაში ყოფნის პერიოდში, რამე უნდა მეღონა.
- ჰიონ კედელს შევეჯახე, ეს აქამდეც მომსვლია, - გაბუტული ხმით თქვა ჯიმინმა. - რატომ გიკვირს?
- ჯიმინ არ მიკვირს უბრალოდ არ მჯერა, რაღაცას მიმალავ და მე...
სიტყვა გამიწყდა და ამოვიოხრე, არ შემეძლო ჯიმინის გაბუტული და შეშინებული სახის ყურება. ის ისეთი სუსტი იყო ჩემს ოდნავ ჩხუბსაც კი ვერ იტანდა მაგრამ რა მექნა, თავს ვერ ვიკავებდი, ვინანე კიდევაც ასეთი დაუცველი რომ გავუშვი სკოლაში.
- არაფერს გიმალავ ჰიონ. - მტკიცედ მითხრა.
ხელი პირდაპირ გაიშვირა, მე კი თითქმის მის გვერდით ვიდექი.
გული მწარედ შემეკუმშა მის ასეთ მდგომარეობაში დანახვისას, ჩვეულებრივ ჯიმინს ასეთი რაღაცეები არ სჩვეოდა, ყოველთვის ხვდებოდა სად ვიდექი, შეეძლო ხელი უბრალოდ აეწია და ჩემს მხარზე იდეალურად დაედო. მაგრამ რა მოუვიდა ეს დღეებია? კიბეზე დაგორება? კედელზე მინარცხება? სკოლის ექიმის ოთახშიც რამის კედელს შეასკდა. ნუთუ მართლა შევცდი სკოლაში რომ გავუშვი.
მაგიდას შემოვუარე და მის ხელს ჩემი შევაგებე, პატარა თითები მომიჭირა და გამიღიმა.
ჯიმინ, ნეტავ იცოდე რა ლამაზი ხარ, მხოლოდ ერთხელ მაინც შეგახედა შენი ანგელოზის სახისთვის. თავდაჯერებულობა მოგემატებოდა წარმოდგენა მაინც რომ გქონოდა რა ზეციურ სახეს ატარებ, ქუჩაში ყველა შენ გაშტერდება, ეს უბრალოდ წარმოუდგენელია, ასეთი რამ არასდროს მინახავს. ბედნიერი ვარ რომ შენნაირი ძმა მყავს.
- ყველაფერი კარგადაა. - მითხრა ჯიმინმა ღიმილით, თითქოს იგრძნო ჩემი ფიქრები. თვალები მოეჭუტა და საყვარლად ჩაეკარგა.
გამეღიმა, შეიძლება ჯიმინი არც ისეთი სუსტი იყო როგორიც მე მეგონა. გადავწყვიტე ერთი კვირა კიდევ მიმეცა მისთვის რომ სკოლაში ევლო, შემდეგ კი გადავწყვეტდი ღირდა თუ არა გაგრძელება, მაგრამ მანამდე ერთი საქმე უნდა მომეგვარებინა.
ჯიმინს ხელი შევუშვი და მობილური ამოვიღე, მან ჭამა გააგრძელა, სენდვიჩს ფრთხილად კბეჩდა, ეს მისი საყვარელი საუზმე, სადილი და ვახშამი იყო.
თეჰიონის შეტყობინება ღიმილით გავხსენი და ჯიმინს კიდევ ერთხელ გადავხედე, თითქოს მეშინოდა რომ ჩემს ღიმილს დაინახავდა.
მობილური ანერვიულებულმა დავდე თუ დავახეთქე მაგიდაზე. გული გამალებით მიცემდა, სახეზე ალბათ ერთიანად გავწითლდი.
თეჰიონი...
ვერ ვხვდებოდი თვითონაც მოვწონდი თუ არა მაგრამ ამ შეტყობინების მერე მოულოდნელი სიხარულითა და ბედნიერებით ავივსე.
ხმამაღლა გავიცინე. ლამაზი მაღალი ბიჭი რომლის პირველივე დანახვისას ყბა ჩამომივარდა ჩემი გახდებოდა.
- რა ხდება? - რძიანი ჭიქა მაგიდაზე დადგა ჯიმინმა.
- არაფერი ჯიმინ. - ლოყაზე ვუჩქმიტე და სიხარულისგან მუშტი ჰაერში მოვიქნიე. - უნდა გამოვიცვალო, რატომღაც სიმაპტიურად ყოფნის ხასითზე მოვედი.
- შენ სიმპატიური ხარ ჰიონ. ყველა ამას ამბობს. თეჰიონმაც თქვა....
- თეჰიონმა? - შევყვირე. - რა თქვა? როგორ თქვა?
- მან თქვა რომ სიმპატიური ხარ. - დაბნეული სახით ასწია თავი.
- ზუსტად როგორ თქვა? - მაგიდას დავეყრდენი და მისკენ მივიწიე. - ჩემზე ლაპარაკობდით თუ თვითონ დაიწყო? ასე თქვა იუნგი ძალიან სიმპატიურიაო? მომწონსო?
- რა გჭირს ჰიონ? სიმპატიური რომ ხარ არ იცოდი?
- რათქმაუნდა მაგრამ თუ ამას თეჰიონი იტყვის ეს ხომ სულ სხვაა. იცი რა? დაივიწყე! თვითონ ვკითხავ. ჭამა დაასრულე და ოთახში წადი სამეცადინო გაქვს, მეც საქმეები მაქვს, ამ საღამოს ერთმანეთს ვეღარ შევხვდებით! დროებით ჯიმინ.
ჯიმინს მხარზე ხელი დავარტყი, ოდნავ შებარბაცდა, ტელეფონს ხელი დავავლე და სიცილით გავემართე სამზარეულოში რომ მზარეულისთვის მეთქვა აორთქლებულიყო სახლიდან, შემდეგ კი ოთახში ავვარდი რომ შხაპი მიმეღო და ტანსაცმელი გამომეცვალა.
იმ დროისთვის სანამ თმასაც გავიშრობდი და უბრალო სახლის ტანსაცმელში გამოვეწყობოდი მთლიანად დაწყნარებული ვიყავი, ჯინსი და ჩემი საუკეთესო პერანგი რომელიც აბაზანაში შევლამდე გავიმზადე ისევ თავის ადგილას დავაბრუნე, პაემანზე მივდიოდი?
აღტაცებამ იმდენად მომიცვა რომ ვერც გავიაზრე რას ვფიქრობდი. კიმ თეჰიონი ჯერ კიდევ სკოლაში სწავლობდა, ის სრულწლოვანიც კი არ იყო, მე მასზე... ათი წლით დიდი ვიყავი?
მთელი ათი წლით! ნაბიჭვარო პაკ იუნგი.
რა ჯანდაბაზე ფიქრობ? ის ხომ ჯიმინის ტოლია. როგორ შემიძლია სხვანაირად შევხედო მას? ან თვითონ როგორ შეუძლია ასე მეფლირტავოს? ჩვენ ხომ ამხელა დაშორება გვაქვს ასაკში, ეს უბრალოდ წარმოუდგენელია.
ოთახიდან გაბრაზებული გამოვედი. თეჰიონს ვერ ავუკრძალავდი აქ მოსვლას მაგრამ შემეძლო ჯიმინისთვის მეთქვა, ისიც მარტო არ დაგვტოვებდა და სხვა რამის საშუალება აღარ გამიჩნდებოდა ჩემზე ათი წლით უმცროს ბიჭთან, სხვანაირად თავს ვერ შევიკავებდი.
ჯიმინის ოთახის კარზე დავაკაკუნე და შევაღე, ის საწოლზე იჯდა ფეხებმოკეცილი, წინ ლეპტოპი ედო, ყურსასმენები ხელში ეჭირა თვითონ კი გაშტერებული იყურებოდა და რაღაცაზე ფიქრობდა.
- ვინარის? - შეშინებული შეხტა საწოლზე და კარისკენ გამოიხედა.
- ვინ უნდა იყოს? - გაკვირვებულმა ვუპასუხე. - რათქმაუნდა მე ვარ, რას აკეთებ?
მისი ოთახი მოვათვალიერე, როგორ შეეძლო უსინათლო ადამიანს ასეთი მოწესრიგებული ჰქონოდა იქაურობა? დამლაგებელი კვირაში მხოლოდ ორჯერ მოდიოდა, ჩემი ოთახი ნამდვილი სანაგვე ხდებოდა ჯიმინის ოთახი და იდეალურად იყო დაწკრიალებული, თითქოს შიგნით არავინ ცხოვრობდა.
- შენ ხარ ჰიონ? - ამოისუნთქა და გამიღიმა.
ღმერთო, ეს ღიმილი არ შემეძლო. როგორ უძლებდნენ სკოლაში ბავშვები მის საოცარ ღიმილს? როგორ ძლებდა თეჰიონი მის გვერდით ისე რომ გრძნობები არ უჩნდებოდა? ჯერ მხოლოდ ორი დღეა რაც ერთმანეთს იცნობენ მაგრამ მე თუ მკითხავთ ორი წუთიც საკმარისია პაკ ჯიმინის შესაყვარებლად.
- ყველაფერი რიგზეა? - მკითხა როდესაც ხმა არ ამოვიღე.
თავი დავუქნიე, შემდეგ კი ჩემივე თავზე მწარედ გამეცინა.
- ყველაფერი კარგადაა. ჩაიცვი, შეგცივდება.
ჯიმინს მოკლე შავი სპორტული შორტი და თეთრი უმკლავო მაისური ეცვა რომლიდანაც თეთრი უზადო კანი მოუჩანდა. ფეხზე სხვადასხვა წინდა ეცვა მაგრამ ეს არ მითქვამს, არ მინდოდა დამეკომპლექსებინა.
- კარგად ვარ არ მცივა.
ხელების ფათურით ლეპტოპს მიაგნო, ეს მოწყობილობა სპეციალურად ჯიმინისთვის ავაწყობინე, სხვას არავის ჰქონდა ასეთი. კომპიუტერს შეეძლო მოესმინა ჯიმინის ყველა სიტყვა, ეპასუხა მასზე, შეესრულებინა მისი ყველა ნათქვამი, დაეწერა შეტყობინება და გაეგზავნა, ის ფაქტობრივად ჯიმინის ხელები იყო.
მობილური აბზუილდა, თეჰიონი მწერდა რომ სახლის კართან იდგა. შუბლი მოვისრისე, რა ჯანდაბა მექნა? მარტო დარჩენის უფლება უნდა მომეცა საკუთარი თავისთვის კიმ თეჰიონთან? მისი შემხედვარე ყველა სხვა ფიქრი დამავიწყდებოდა და თავს დავკარგავდი.
დანაშაული იყო ასეთი ქარიზმატული გარეგნობის ტარება.
კიმ თეჰიონი ვინმეს ციხეში უნდა გაეშვა.
- ჯიმინ იმის თქმა მინდოდა რომ...
- ვიცი ჰიონ. - შემაწყვეტინა ჯიმინმა. ხელში ბრაილის შიფტით დაწერილი წიგნი ეჭირა და ჩაფიქრებული უსვამდა თითს. - შენ ვიღაც მოგყავს სახლში, ნუ ღელავ ოთახიდან არ გამოვალ.
- საიდან... - გაოცებულმა ვიკითხე.
- მთელი ცხოვრებაა ერთად ვცხოვრობთ ჰიონ, შენი პირადი სივრცე გჭირდება, ყველაფერს ვხვდები ჩემზე არ ინერვიულო, აქ ვიჯდები წყნარად და ყურსასმენებსაც გავიკეთებ რომ არაფერი გავიგო.
ამ სიტყვებით ყურსასმენები მოირგო და თავის ქნევა დაიწყო.
- ჯიმინ ეს არ მიგულისხმია! - დავუძახე მაგრამ არ უპასუხია. - ჯიმინ!
ჩემი ხმა ან არ ესმოდა ან თავს მაჩვენებდა. ვფიქრობდი რა უნდა მექნა, ახლა თუ ვეტყოდი რომ თეჰიონი მოვიდა ცუდად გამოჩნდებოდა რადგან მან შეამჩნია ვიღაცის მოსვლას რომ ველოდებოდი.
ჩემმა მობილურმა კიდევ ერთხელ დაიწრიპინა.
"იუნგი, გარეთ წვიმს. შეგიძლია კარის კოდი მაინც მითხრა? თუ ჩემი შემოშვება გადაიფიქრე?"
დანებების ნიშნად ამოვისუნთქე ჯიმინის ოთახის კარი გამოვხურე და კიბეზე დავეშვი.
თავი აკონტროლე იუნგი, ახლა ეს ყველაზე მნიშვნელოვანია.
თავი აკონტროლე.
მშვიდად.
წყნარად.
შენ ეს შეგიძლია.
თეჰიონი ამდენად სიმპატიურიც არაა რომ პაკ იუნგის ჭკუა დააკარგვინოს.
შენ საკმაო ბიჭები გეხვევიან იმისთვის რომ თეჰიონზე გაგიჭირდეს თავის შეკავება.
- გამარჯობა იუნგი.
ვის ვატყუებ?
- გამარჯობა თეჰიონ.
ვის ვატყუებ?
- შეიძლება ?
კარიდან გავიწიე რომ თეჰიონი სახლში შემომეშვა. ყავისფერი თმა ოდნავ სველი ჰქონდა და შუბლზე ეყრებოდა, გრძელი შავი პლაშზე წვიმის წვეთები ჯერ კიდევ შერჩენილი ჰქონდა, როდესაც გაიძრო და საკიდზე დაკიდა მისი ტანი მთელი მშვენიერებით გამოჩნდა. აქამდე მხოლოდ სკოლის ფორმაში ვხედავდი, ახლა კი კრემისფერ მოტკეცილ შარვალში და თეთრ ტანზე მომდგარ ყელიან პულოვერში გამოწყობილი იმდენად თვალისმომჭრელად გამოიყურებოდა ფეხებზე მეკიდა ყველაფერი, ათი კი არა ჩემზე ოცი წლით უმცროსიც რომ ყოფილიყო მას მაინც დავეუფლებოდი.
არა იუნგი არა!
არა!
თეჰიონმა ფეხსაცმელი გაიხადა და ოდნავ დარცხვენილი შემობრუნდა ჩემსკენ. თვალებში პირღია შევაცქერდი.
- ასე რატომ მიყურებ? - გამიღიმა.
შენ რა მიღიმი?
გგონია უფლება გაქვს ასე სექსუალურად გამიღიმო?
- იუნგი?
შენ რა ჩემ სახელსაც იძახი?
გგონია უფლება გაქვს ასეთი ღრმა და მომაჯადოვებელი ხმა გქონდეს?
- პაკ იუნგი?
და მაინც როგორ წარმოთქვამ ჩემს სახელს? რა ნამუსით?
შენი პირიდან წარმოთქმული ჩემი სახელი ნამდვილი ცოდვაა კიმ თეჰიონ.
- შემიძლია შენს სახლშიც არაფორმალურად მოგმართო? მხოლოდ იუნგი...
თვალები ნელა დავხუჭე, არ შემეძლო მისი სახის გამომეტყველების ყურება, ზედმეტ ცოდვას ჩადიოდა,მისი ხმის ექო რამოდენიმეჯერ განმეორდა ჩემს ყურში.
ადგილს მოვწყდი და თეჰიონი ჩემს მკლავებში მოვიქციე, გაოცებისაგან თვალები ოდნავ შეშინებულს გაუფართოვდა, მიუხედავად იმისა რომ ჩემზე ცოტათი მაღალი იყო ახლა უკვე ჩემზე სუსტი და დაბალი ჩანდა.
მის ტუჩებთან მილიმეტრების მოშორებით ვიყავი, ვტკბებოდი ამ მომენტით, მისი სურნელით და მოლოდინით აღსასვსე თვალებით, მისი გაშეშებული სხეულით რომელიც მზად იყო ჩემი ნებისმიერი მოძრაობის საპასუხოდ.
მოულოდნელად სახე შეეცვალა, შეშინებული მზერა სერიოზულში გადაეზარდა, თვალებში კი ცეცხლი აენთო. გაოცებაც კი ვერ მოვასწარი მისი ასეთი გარდასახვით, წამსვე ტუჩებზე დამაცხრა. ოდნავ უკან დავიხიე მოულოდნელობისგან.
თვრამეტი წლის ბიჭი... ჩემი ძმის ტოლი...
ნუთუ ეს შემიძლია?
წამსვე გამიქრა ეს აზრები როდესაც თეჰიონი გაჩერდა და ხელებით წელზე შემომხვია.
- მინდიხარ.
მხოლოდ ეს ფიქრები კი არა სხვა ყველაფერი დამავიწყდა, მხოლოდ თეჰიონი მახსოვდა. ეს ბიჭი რომელიც ჩემს წინ იდგა და ტუჩებს ილოკავდა.
საბოლოოდ დავნებდი, მთლიანი სხეულითა და სულით , მთელი არსებით დავნებდი. მხოლოდ ამ წამს და ამ საღამოს კი არა, მთლიანი ცხოვრებით.
ხელი ძლიერად ჩავავლე მაჯაში და მისაღებ ოთახში გავათრიე, საძინებლამდე ასვლის თავი ნამდვილად არ მქონდა, ჯიმინი კი თავისი ოთახიდან გამომსვლელი არ იყო.
ფეხებაბლანდულმა თეჰიონმა ნორმალურად სიარულიც ვერ მოასწრო სანამ ხელს ვკრავდი და სავარძელზე მივაგდებდი. ზემოდან დავხედე მადისაღმძვრელ ხედს და თმა ავიჩეჩე.
- გინდივარ არა? - ირონიულად ვუთხარი. - მაგრამ წარმოდგენა მაინც თუ გაქვს მე რამდენად მინდიხარ თეჰიონ?
ჟაკეტის ელვაშესაკრავი გავიხსენი და ნელა გავიხადე, ის უხმოდ უყურებდა ჩემს მოძრაობას.
- პირველივე დანახვიდან, იმ წამიდან როდესაც შენი სახე დავინახე. - საჩვენებელი თითი მკაცრად მივუშვირე. - სხვაზე ფიქრის საშუალებას არ მაძლევ? ეს სწორი საციელია თეჰიონ?
დაბნეულმა გააცეცა თვალები, ხმა არ ამოუღია, ისევ ჩემს მოძრაობებს უყურებდა.
თეთრი მაისური რაც შემეძლო ნელა გავიძრე ტანიდან, როგორც ჩანს მოსწონდა ამის ყურება და მეც საშუალება მივეცი დამტკბარიყო. როდესაც ტანს ზემოთ შიშველი დამინახა მაშინვე ხელი გამოიწვდინა ჩემსკენ.
- მიპასუხე თეჰიონ, ეს სწორი საქციელია? - მივუახლოვდი და უფლება მივეცი შემხებოდა.- ჩემი ტვინი რომ დაისაკუთრე და საღად აზროვნების უნარი დამაკარგვინე?
- სწორი საქციელია? - გართულმა ჩაიბურტყუნა.
მისი გრძელი ლამაზი თითების განცდას ჩემს შიშველ ტანზე სხვა განზომილებაში გადავყავდი.
- არ არის, შენ მე გამომიწვიე. - ვუთხარი.
თეჰიონი ზემდეტად გართული იყო იმისთვის რომ მაშინვე ეპასუხა, ხელებს ნელ-ნელა დაბლა აცურებდა და მეც ცოტა არ იყოს გაოცებული ვიყავი ასეთი პატარა ბიჭი გამბედაობით.
- ყველაფერი გააკეთე რისი სურვილიც გაქვს. - ჩაიჩურჩულა.
ხელი ნაზად გადამატარა შარვლის გარედან პენისზე, ესეც საკმარისი აღმოჩნდა რომ ისედაც გაცხოველებული უფრო გამაგრებულიყო, ტკივილის შეგრძნებაც კი დამეუფლა.
- მოდი აქ...- ვუბრძანე.
ის წამსვე წამოხტა ფეხზე და ჩემს წინ აიტუზა. ხელი ლოყაზე მივადე, თითქოს უემოციო მაგრამ ამავე დროს უამრავი ემოციით აღსავსე თვალებით შემომხედა.
თეჰიონის სახეს ყოველთვის ასე ვხედავდი.
ტუჩებზე ნაზად ვაკოცე რაც უმალვე გამგელებულ კოცნაში გადაიზარდა. მაისური ლამის შემოიხია გახდის პროცესში, ჩვენი შიშველი სხეულები ერთმანეთს შეეხო და ეს განცდა ყველაზე კარგი რამ იყო მთელი ჩემი ცხოვრების განმავლობაში, მისი დაკუნთული ტანი ჩემთან შედარებით უფრო დიდი იყო.
უკან ვუბიძგე, სავარძელზე დაეცა, მის ზემოდან მოვექეცი, ახლა უკვე მთლიანი კონტროლი ჩემს ხელთ იყო.
თვალი შევავლე ჩემი სხეულის ქვეშ მოქცეულ თეჰიონს, რას წარმოვიდგენდი რომ ორ დღეში დამნებდებოდა?
მაგრამ ეს არ მადარდებდა, მე ის მინდოდა ისევე როგორც მას მე.
- იუნგი! - ამოიკვნესა როდესაც ხელი მისი შარვლის ქვეშ ტრუსში ჩავაცურე.
ერთიანად სველი იყო, შარვალი ხელს მიშლიდა ამიტომ სწრაფად გავაძრე, უკვე ვეღარ ვითმენდი, ტრუსიც ზედ მივაყოლე, წინააღმდეგობა არ გაუწევია.
მარჯვენა ხელი ძლიერად ჩავავლე მის პენისს და ონდავ მოვუჭირე, ის ფაქტობრივად ჟონავდა, როგორ შეეძლო ასეთი აღგზნებული ყოფილიყო? მაგრამ მისი ასეთ მდგომარეობაში დანახვა მე უფრო მაიძულებდა აღგზნებას.
- ჩშშ...
მარცხენა ხელი თეჰიონს პირზე ავაფარე სანამ მის პენისზე შემოხევულ მარჯვენა ხელს ზემოთ-ქვემოთ ვამოძრავებდი. ის ზედმეტად ხმამაღლა კვნესოდა და წამოიყვირებდა ხოლმე, ჯიმინს კი დედამოტყნულად კარგი სმენა ჰქონდა.
თეჰიონი ახლა ჩემი ხელის ქვეშ ბზუოდა, მთელი სხეულით იკრუნჩხებოდა, თავი უკან ჰქონდა გადაგდებული და თვალები მინაბული. მეც მზერას ვერ ვწყვეტდი მის სახეს და ხელის სისწრაფეს ვუმატებდი. მინდოდა მისი ხმა კარგად მომესმინა, გამეგონა როგორ იყვირებდა ჩემს სახელს და იკვნესებდა მაგრამ ეს არ შემეძლო.
თეჰიონს მთლიანი სხეული კიდევ უფრო აუკანკალდა, პირი გააღო და როგორღაც მოახერხა ხელზე რომელიც მის ტუჩებზე მქონდა აფარებული მთელი ძალით ეკბინა, ტკივილისგან სახე დავმანჭე, ბიჭი მთელი სხეულით შეხტა, მისი პენისიდან კი ცხელი სითხე გადმოიღვარა რომელმაც არა მარტო მთლიანი ხელი, ასევე მხარი და ტანიც დამისვარა.
თავი გავაქნიე, ამ ბიჭმა მასტურბირება არ იცის თუ ამდენს სად ინახავდა?
გეგმაში არ მქონია მაგრამ მან ზედმეტად სწრაფად გაათავა.
ხელი ჩამოვიღე რომელზეც მისი ყველა კბილი მეტყობოდა და სისხლი მდიოდა.
- კარგად იმუშავე. - სარკასტულად ვუთხარი სანამ დასახიჩრებულ ხელს ვათვალიერებდი.
- მაპატიე... - ძვლივს წარმოთქვა ერთი სიტყვა.
ოფლიანია იყო, ღრმად სუნთქავდა და პირდაღებული ქოშინებდა. მე ხომ მხოლოდ მის პენისს შევეხე, ისე გამოიყურებოდა თითქოს უკვე რამოდენიმე რაუნდი გვქონდა.
როგორ მოახერხებდა საწოლში ჩემს ატანას?
- ჯერ ყველაფერი ახლა იწყება. - გავაფრთხილე.
ტუჩებზე ვაკოცე რომ გონზე მომეყვანა, თბილად და ვნებიანად მიპასუხა.
საკუთარი შარვალი და ტრუსი გავიძრე და ჩემს პენისს ჰაერზე გამოსვლის საშუალება მივეცი რასაც თეჰიონის სახლში შემოსვლისთანავე ლამობდა.
თეჰიონმა ყრუ კვნესა გამოუშვა პირიდან როდესაც ჩემი პენისი მისას შეეხო, ძლიერად დავაწექი და ამჯერად ორივემ დავიკვნესეთ ერთმანეთის ტუჩებში, გათავების მიუხედავად მისი სასქესო ორგანო ჯერ კიდევ ქვასავით მტკიცე იყო მაგრამ ჩემსას ვერ შეედრებოდა.
- თეჰიონ... - უნებურად დავიჩურჩულე.
რამოდენიმე წამით ტუჩები მოვაშორე რომ მისთვის სუნთქვის საშუალება მიმეცა, სხეულით ძლიერად ვაწვებოდი და მოძრაობებს ვაკეთებდი, ის კვნესოდა და ჩემს მოძრაობას ეწყობოდა რადგან მისი პენისიც ჩვენს ძლიერად მიკრობილ სხეულებს შორის იყო გაჭედილი და ეს სიამოვნებდა.
როდესაც ისევ მის ტუჩებს მივუბრუნდი უკვე ვიგრძენი რომ მეტის მოთმენა აღარ შემეძლო, ძლიერად ვაკოცე და ერთი მოძრაობით მუცელზე გადავაბრუნე.
- იუნგ... - ოდნავ გაოცებით თქვა.
- თეჰიონ. - ვუპასუხე. - ჩემი გახდები, ახლავე.
ოდნავ წამოვიწიე, მისი საჯდომი იდეალური იყო, რამოდენიმე წამს გაშტერებული ვუყურებდი სანამ ჩემს პენისს ნაზად შევახებდი და ავუსვამდი, ცივი და სასიამოვნო შეგრძნება იყო. მაგრამ წინ რაც მელოდა ის უფრო სასიამოვნო იქნებოდა.
- მეშინია.
თეჰიონს მართლაც შეშინებული ხმა ჰქონდა მაგრამ უკვე შორს გვქონდა შეტოპილი იმისთვის რომ გავჩერებულიყავი.
- არ გატკენ. - ვუთხარი ნაზად და საჩვენებელი თითი ადვილად შევუცურე ნახვრეტში.
თეჰიონმა წამოიყვირა, ის იმდენად სველი იყო არანაირი ლოსიონი არ დაგვჭირდებოდა, მაგრამ აუტანლად ვიწრო, რამე უნდა მომეხერხებინა თორემ ჩემი მეგობარი ამ ვიწრო ხვრელს მთლიანად გაანადგურებდა.
- უბრალოდ მენდე. - თან ველაპარაკებოდი რომ ყურადღება გადამეტანებინა, თან საჩვენებელ თითს შუა თითიც მივუმატე. - ხომ მენდობი თე? იუნგის ხომ ენდობი?
თეჰიონს ლაპარაკი აღარ შეეძლო, უმწეოდ დამიქნია თავი რომლის მარჯვენა მხარეც საწოლზე ედო.
თითები კიდევ უფრო ღრმად შევაცურე.
- მზად ხარ თეჰიონ. - დარწმუნებით ვუთხარი.
თითები ნელა გამოვუღე რომ უსიამოვნო შეგრძნება არ დამეტოვებინა მისთვის, პასუხი არ გაუცია ამიტომ გადავწყვიტე რომ მართლაც მზად იყო. ჩემი პენისი მის ხვრელთან მივიტანე და მაშინვე მივაწექი რომ დაპატარავება ვერ მოესწრო. შიგნით ადვილად შევედი, მაგრამ თეჰიონმა მთელ ხმაზე იყვირა. იმხელა ხმაზე რომ ჯიმინი კი არა მოპირდაპირე მხარეს მცხოვრები მეზობლებიც კი გაიგონებდნენ.
ხელი ხმადაბალი გინებით ავაფარე პირზე. თეჰიონს ცალი თვალიდან რომელსაც ვხედავდი ცრემლები სდიოდა, სახე ერთიანად წითელი და დამანჭული ჰქონდა.
- მალე გაივლის. - უნამუსოდ ვუთხარი. - გპირდები, მალე ისე გესიამოვნება რომ ინანებ კიდევაც აქამდე რომ არ...
სიტყვა გამიწყდა. იმ ადგილს დავხედე სადაც მე და თეჰიონი ერთმანეთს ვუერთდებოდით, ოდნაც სისხლი მოჟონავდა, ჩემი არანორმალურად დიდი პენისი თითქმის ბოლომდე იყო მისი საჯდომის ხვრელში შესული.
- შენ რა... - ჩავიბურტყუნე. - ვერც კი გავაანალიზე...
თეჰიონი ვაჟიშვილი იყო, ის არ იყო ბიჭთან ნამყოფი. ის გოგოსთანაც კი არ ყოფილა, სხვა შემთხვევაში ამდენ სპერმას ვერ გადმოანთხევდა პირველივე ჯერზე.
- არა... - ამოისლუკუნა თეჰიონმა. - არ გაჩერდე... გთხოვ...
მისი სიტყვები სხვა რამეს მეუბნებოდა მისი ტკივილიანი გამომეტყველება კი სხვა რამეს.
ნაბიჭვარი ვიყავი მაგრამ მაინც არ შემეძლო ჩემი პენისის გამოღება.
თვალები დავხუჭე, მოთმენა უბრალოდ შეუძლებელი იყო, წარმოუდგენელიც. ამ ღამის მერე რომ მოვმკვდარიყავი ეს მაინც უნდა გამეკეთებინა.
აქ რომ გავჩერებულიყავი ჩემი სხეული მთელი ცხოვრება არ მაპატიებდა.
თუნდაც თეჰიონი გამენადგურებინა ნაბიჭვარი იუნგი მაინც იყო ამის გამკეთებელი.
- არ გატკენ. - აკანკალებულმა ვუთხარი. - უბრალოდ ნება მომეცი.
ოდნავ გავმოძრავდი თუ არა თეჰიონმა კიდევ ერთხელ დაიყვირა. ხელი რომელიც უნებურად ჩამოვიღე ისევ პირზე ავაფარე.
- ჩუმად თორემ ჯიმინი შეშინდება და ჩამოვა. - მუდარით ვუთხარი.
ჯიმინი ვერ დაგვინახავდა მაგრამ გრძნობითაც კი მიხვდებოდა რა სიტუაციაში ვიყავი.
მეორე ხელი თეჰიონის წელს ჩავავლე რომ გამეჩერებინა. ნელა გამოვიწიე უკან და ისევ მასში შევედი, თეჰიონის მოგუდულ ყვირილს ჩემი კვნესა დაერთო, ისეთი ხმით რომელიც არც კი მეგონა თუ არსებობდა ჩემში. თვით ტკვილისგან მოკრუნჩხულმა თეჰიონმაც კი ამომხედა ცალი თვალით.
მივაშტერდი, მზერა არ მომიცილებია ისე გავაკეთე შემდეგი მოძრაობა, თუმცა წარმოუდგენელმა სიამოვნების ტალღამ მაიძულა თვალები მიმეხუჭა და თავი უკან გადამეგდო. თეჰიონს აღარ დაუყვირია და მეც გათამამებულმა გავბედე ბიძგების დაწყება, ყოველ ჯერზე უფრო და უფრო ღრმად შევდიოდი მასში და იქაურობაც ფართოვდებოდა, ჩემთვის იხსნებოდა.
ასეთი სიამოვნება არ განმიცდია არც გოგოსთან და არც ბიჭთან, როდესაც ორი წლის წინ შეყვარებული მყავდა მასთანაც კი არ მქონია ასეთი კარგი სექსი. ეს რაღაც წარმოუდგენელი და არაამქვეყნიური იყო.
თეჰიონი ახლა უკვე ოდნავ ყვიროდა და აღმგზნებად კვნესოდა, მე კი თითქმის ვათავებდი კიდევაც, როგორ შემეძლო ასე მალე გამეთავებინა? ჩემი თავის შემრცხვა.
თეჰიონისგან გამოვედი და ზურგზე გადმოვაბრუნე. აწეწილი თმა რომელიც შუბლზე ჰქონდა მიკრული ხელით გადავუწიე.
- მინდა გიყურო. - ხმაჩახლეჩილმა ვუთხარი.
ფეხები განზე გავაშლევინე და ჩემსკენ ახლოს მოვწიე, უკვე ვერ ვიტანდი გარეთ ყოფნას, ჩემი პენისი სასწრაფოდ თავის ადგილას თეჰიონის ხვრელში დავაბრუნე და სიამოვნებისგან ორივემ დავიკვნესეთ.
თეჰიონს თვალებში ვუყურებდი და ნელა ვმოძრაობდი, ისეც ოდნავ პირდაღებული მაშტერდებოდა ჩემს ყოველ ბიძგზე კვნესოდა, შეუძლებელი იყო არ შეგყვარებოდა ამ მომენტში კიმ თეჰიონი.
ვიგრძენი რომ მე უკვე მისი ვიყავი, მთელი არსებით მისი გავხდი, სანამ თვითონ მიხვდებოდა მე უკვე მას ვეკუთვნოდი.
თეჰიონის გამაგრებულ პენისს ხელი შემოვხვიე და მოძრაობა დავიწყე.
ახლა უკვე ოთახში ორი ბიჭის ხმამაღალი კვნესა ისმოდა რომელიც უფრო ძლიერდებოდა და ხმამაღალი ხდებოდა მაგრამ ეს არც ერთს გვანაღვლებდა. არც ის მადარდებდა ჯიმინი გაიგებდა ჩვენს ხმას თუ მეზობლები, ეს ისეთი მომენტი იყო რისი გაფუჭებაც არავის და არაფერს შეეძლო.
თითქმის ერთდროულად გავათავეთ მე და თეჰიონმა, ჩემი მთელი სპერმა მის შიგნით ჩაიღვარა, მისი კი თავისივე სხეულზე აღმოჩნდა. ამ სანახაობის დანახვისას გამეცინა.
დაღლილი ვიყავი მაგრამ არ მინდოდა მისგან გამოსვლა. როგორ შემეძლო ასეთი მომენტი გამეწყვიტა.
თეჰიონის დატანჯული გამომეტყველებისას გადავიფიქრე და ჩემი სასქესო ორგანო მისგან გამოვიღე, სპერმა რომელიც მის შიგნით იყო მთლიანად გადმოიღვარა და სავარძელი დასვარა.
ჯანდაბა, აშკარად ოთახში უნდა ავსულიყავით.
თეჰიონს ზემოდან დავაწექი, მის გვერდით ადგილი იყო სადაც მშვენივრად მოვთავსდებოდი მაგრამ მე მასთან მინდოდა.
ხელები უღონოდ შემომხვია.
- გატკინე? - ჩურჩულით ვკითხე.
- არა ეს... სასიამოვნო იყო.
უღონო ხმა ჰქონდა. საწყალი ბიჭი ალბათ როგორ დავღალე.
ფეხზე წამოვდექი და ტრუსის ძებნა დავიწყე, ჩემი პენისი ისევ მაგარი იყო, იმდენად რომ რამოდენიმე რაუნდს კიდევ გაიტანდა მაგრამ თეჰიონს ვერ მოვკლავდი.
ტრუსი ამოვიცვი და მკვდარივით მიგდებულ ბიჭს ხელი ჩავავლე.
- წამოდი, შხაპი მიიღე, სენდვიჩს გაგიკეთებ.
თავი ნელა დამიქნია მაგრამ არ ამდგარა, ადგომის თავი არ ჰქონდა.
- ცოტა ხანს მაცადე.
თეჰიონი ზედმეტად დიდი ჩანდა სინამდვილეში კი წარმოუდგენლად მჩატე იყო. როდესაც ხელში ავიყვანე არ გაუპროტესტებია, ფეხები და ხელები შემომხვია და ძლიერად ჩამეხუტა, სხეული სითბოთი ამევსო.
რაც შემეძლო ნელა ავიყვანე სააბაზანოში რომ ეს მომენტი გამეხანგრძლივებინა მაგრამ მისგან ჯერ კიდევ წვეთავდა სპერმა ამიტომ იძულებული ვიყავი აბაზანაში სასწრაფოდ ჩამესვა. ცხელი წყალი დავურეგულირე და სუფთა პირსახოცი იქვე დავუდე.
- შეძლებ? თუ დაგეხმარო? - ვკითხე სერიოზული ხმით.
- შევძლებ. - გამოფხიზლებულმა მიპასუხა, წყალმა გონზე მოიყვანა.
სააბაზანოდან გამოვედი, კარი არ მიმიკეტავს. დაბლა ჩავედი და თეთრ სავარძელს დავხედე რომელიც განადგურებული იყო ოდნავ მოყვითალო ლაქებით. ტანზე დავიხედე, თეჰიონის სპერმა ჯერ კიდევ ზედ მქონდა მაგრამ ჩემი სააბაზანო არც ისე დიდი იყო ორი კაცისთვის, თან თეჰიონი უცნაურად ჩუმად იყო, ვიფიქრე რომ ცოტახანს მარტო ყოფნა უფრო კარგი იქნებოდა მისთვის რომ ყველაფერი გაეაზრებინა.
ტანსაცმელი იატაკიდან წამოვკრიფე და სარეცხის მანქანაში შევყარე, კარადიდან სუფთა პირსახოცი ავიღე, ჯიმინი ამ ოთახს სისუფთავის ოთახს ეძახდა რადგან სარეცხის საშუალებების სუნი იყო. აქ მხოლოდ სარეცხის მანქანა და საშრობი იდგა, კარადებში კი სუფთა თეთრეული და პირსახოცები ეწყო, აქ მხოლოდ დამლაგებელი შემოდიოდა.
ჩემს ოთახში ავედი რომ გამოსაცვლელი ტანსაცმელი ამეღო თან თეჰიონისკენ ვაპარებდი თვალს რომელმაც ვერ შეამჩნია ჩემი იქ ყოფნა, სახე ცხელი წლის ჭავლისთვის ქონდა შეშვერილი, ცალი ხელი კუდუსუნზე ედო, ნუთუ ისევ სტკივა?
დანაშაულის გრძნობით გამოვედი ოთახიდან, მაგრამ მას ხომ ეს უნდოდა? მე არაფერ შუაში ვარ, რაც შემეძლო ნაზად მოვექეცი.
ვაპირებდი ჯიმინის ოთახში მიმეღო შხაპი მაგრამ გადავიფიქრე, ახლა შემრცხვებოდა მასთან ლაპარაკი ამიტომ სტუმრებისთვის განკუთვნილი ოთახის სააბაზანოთი ვისარგებლე, თმა არ დამისველებია, მხოლოდ ტანზე გადავივლე წყალი და მალევე გამოვედი, არ მინდოდა თეჰიონის მარტო დატოვება.
ბიჭი ოთახში საწოლზე მჯდარი დამხვდა, ჩემი ტანსაცმელი ეცვა. თვალები კი ეხუჭებოდა, მიუხედავად იმისა რომ ჯერ მგონი ცხრა ან ათი საათი იქნებოდა.
- თე.
ჩემს ხმაზე სუსტად ამომხედა.
- იუნგი, შენი ტანსაცმელი ვითხოვე. - ზოზინით მითხრა.
- არაუშავს.
დავიხარე და ხელები იღლიებქვეშ ამოვდე რომ ფეხზე წამომეყენებინა, დამემორჩილა, თვალებში ჩავხედე მან კი მზერა მომარიდა.
- რა ხდება თეჰიონ? - ვკითხე სერიოზული ხმით. - მომხდარს ნანობ? ან გტკივა? მითხარი რამე თუ გაწუხებს.
- არა, მაგრამ შენ...
- რა მე? გააგრძელე თეჰიონ, ნუ გამაგიჟებ.
- მე ხომ გამოუცდელი ვარ, ვფიქრობდი რომ ჩემთან არ მოგეწონა და...
ლაპარაკი აღარ დავასრულებინე ტუჩები ნელა მივაწებე მისას და დიდხანს ვაკოცე. ახლა უკვე თვალებში მიყურებდა.
- შენთან ყველაზე კარგი სექსი მქონდა მთელი ჩემი ცხოვრების მანძილზე. გასაგებია? - მკაცრად ვუთხარი.
ქვედა ტუჩი ოდნავ გადმოსწია და თავი დამიქნია.
- კარგი ბიჭი ხარ. გშია?
- მეძინება.
თეჰიონს საწოლი გავუშალე და შიგნით ჩავაწვინე, საწყალი ისეთი დაღლილი იყო რამოდენიმე წუთში უკვე ჩაეძინა.
ხელებგადაჯვარედინებულმა ცოტახანს ვუყურე მის არაამქვეყნიურად ლამაზ სახეს, შემდეგ შუქი ჩავაქრე და ოთახიდან გამოვედი.