ექვს საათიანი ნაშრომი
- კარგადა გამოიყურები, სკოლის ფორმა გიხდება.
თეჰიონის კომპლიმენტზე გამეღიმა და მადლობა მოვუხადე, ჩვენ სკოლის შესასვლელში ვიდექით, იუნგი ჩემს გვერდით იყო ატუზული და ცალი ხელით მკლავს მიჭერდა თითქოს ჩემი გაშვება არ უნდოდა.
- შენც კარგად გამოიყურები თეჰიონ. - თქვა უცებ.
უხერხულობისგან ჩამეცინა, იუნგი და კომპლიმენტები?
- გმადლობ იუნგი ჰიონ...
ჰიონ? ჰიონ?
პირი გაოცებულმა დავაღე, მხოლოდ ერთხელ შეხვდნენ ერთმანეთს და თეჰიონი უკვე ჰიონს ეძახის ჩემ ძმას?
- ოჰ... - დარცხვენილი ხმით თქვა იუნგი ჰიონმა. დარწმუნებული ვიყავი ახლა მომხიბვლელად იღიმოდა, ეჭვი არასდროს შემპარვია ჩემი ძმის სიმპატიურობაში, ყველა იძახდა რომ შაქარივით თეთრი და ლამაზი იყო. ერთხელ იუნგის ვთხოვე ჩემი გარეგნობის აღწერა, მან კი მითხრა რომ ეს შეუძლებელი იყო, არ ვიცი ასე რატომ მიპასუხა.
რამოდენიმე წუთი ვუსმენდი იუნგის და თეჰიონის უცნაურ ლაპარაკს, თუ ფლირტს? ვერ ჩამოვყალიბდი რომელი სახელი უნდა დამერქმია, თუმცა რაც არ უნდა ყოფილიყო ფაქტია მათ გარშემო თავს უხერხულად ვგრძნობდი.
- წასვლის დროა? - ჩავილაპარაკე.
პასუხი არ გაუციათ, რომ ვთქვა გამიკვირდათქო ტყუილი იქნება.
არც კი ვუსმენდი საერთოდ რაზე ლაპარაკობდნენ.
- ... მოკლედ შეგიძლია გვესტუმრო... აუცილებლდ გაჩვენებ სკამს...
სკამს? სერიოზულად იუნგი?
- ძალიან კარგი, მე სულ თავისუფალი ვარ შემიძლია ამ საღამოსვე მოვიდე... სკამის სანახავად რათქმაუნდა...
იყო რაღაც უცნაური თეჰიონის ხმაშიც. მაგრამ ხმაში კი არა, თვითონ ამ ბიჭში იყო უცნაურობა, თუმცა ფაქტია არც იუნგი იყო ნაკლები მასთან ლაპარაკისას.
- ჰიონ, - ხმამაღლა დავუძახე. - ცხრაზე თათბირი არ გქონდა?
- ღმერთო ჯიმინ შემაშინე! - თვითონაც ხმამაღლა მიპასუხა. - ასე ნუ შემომხედავ ხოლმე თვალებში, მგონია რომ...
იუნგის ხმა ჩაუწყდა, თითქოს გაანალიზა რასაც იძახდა და მოკეტა.
- რომ გხედავ? - ღიმილით დავასრულე.
სიჩუმე ჩამოვარდა.
- წავიდეთ ჯიმინ, დაგვაგვიანდება. - განმუხტა სიტუაცია თეჰიონმა და მკლავი გამიყარა.
ჩემს ძმას დავემშვიდობე და ჯოხის ხმარების მაგივრად თეჰიონის სხეულს მივენდე. ხელიხელგაყრილები შევედით სკოლაში, თეჰიონი კიბის ყველა საფეხურს მითვლიდა.
ბედნიერი ვიყავი, აქამდე მეგობარი არ მყოლია, ჩემი ძმის გარდა არავის უზრუნია ასე ჩემზე. სიხარულისგან ლამის ცრემლები წამომცვივდა.
საკლასო ოთახი ბავშვების ხმებით იყო სავსე, მათ შორის რომელიღაც განსაკუთრებით ხმამაღლა საუბრობდა და იცინოდა. მისი ხმა ყურს მჭრიდა, წარბები შევიჭმუხნე და გვერდით გავიხედე სადაც წესით თეჰიონი უნდა მჯდარიყო.
- ჯიმინ ასე...
- ასე ნუ გიყურებ საშიში ვარ. - დავასრულე მის მაგივრად.
ეს ბევრჯერ მქონდა მოსმენილი თვითონაც არ ვიცოდი როგორ ვახერხებდი პირდაპირ თვალებში შემეხედა ადამიანისთვის, მაგრამ მათი რეაქცია სახალისოც კი იყო.
- თეჰიონ, ეს ბიჭი ამხელა ხმაზე...
წინადადების დასრულება ვერ მოვასწარი როდესაც მისი ხმა პირდაპირ ჩემს ცხვირწინ გაისმა, თითქოს სახე რამოდენიმე სანტიმეტრში ჰქონდა ჩემგან.
- ჩემზე ლაპარაკობ? - სიცილნარევი ხმით თქვა. - შენ ხარ ჩვენი ახალი ბრმა ბიჭი?
- ჰოსოკ... - თეჰიონის გაწელილი ხმა გაისმა. - ახლა არა.
- არა. - მინდოდა სარკასტულად მეთქვა მაგრამ სერიოზული ხმით გამომივიდა და ბარემ გავაგრძელე. - გხედავ.
მეტი დამაჯერებლობისთვის ხელი ავწიე და საჩვენებელი თითი პირდაპირ ცხვირზე დავადე, როგორც ჩანს გამიმართლა რომ თვალებში არ ვატაკე.
- ჰა ჰა კარგი ცდა იყო რეი ჩარლზ, ისეთი დაბურული თვალები გაქვს ბრმა რომ არ იყო მაინც ვერ დაინახავდი.
თავისივე ხუმრობაზე დაიწყო სიცილი მე კი გაშტერებული ვიჯექი. არ ვიცოდი როგორი რეაგირება უნდა მომეხდინა, ხუმრობა იყო თუ შეურაცხყოფა მომაყენა? ასეთი რამე ჯერ არავის უთქვამს ჩემთვის.
- ჰოსოკ ტრაკი სადმე სხვაგან ათამაშე ძალიან გთხოვ.
თეჰიონის სიტყვებზე ჩავიფხუკუნე, ჩემთან ერთად ამ ვიღაც ჰოსოკმაც გაიცინა, უკან დავიხიე მისი ცხვირიდან წამოსული ჰაერის ნაკადი პირდაპირ სახეში მეცემოდა, უფრო ახლოს ვეღარ მომიტანა სახე?
- ბავშვებო, გაიცანით ჩვენი რეი ჩარლზი? - დაიძახა უცებ.
კლასში ყველა გაჩუმდა.
- პირველივე დღეს ჯონგუკმა გაიგდო წიხლქვეშ როგორ არ უნდა გაგვეცნო.
უპასუხა ბიჭის ხმამ რასაც აქა-იქ სიცილი და შეძახილები მოჰყვა.
ჩემი ბრალი იყო რამე? ისე ლაპარაკობენ თითქოს ცემა დავიმსახურე.
თავი დავხარე და შარვალს ხელები მოვუჭირე სიმწრისგან.
- აბა რეი, დღეს ვის ჩხუბში აპირებ ჩარევას? - არ ჩერდებოდა ჰოსოკი. - შემიძლია ვარიანტები შემოგთავაზო ყველაზე შარიანი ადამიანების, მაგალითდა ჩვენი ჩანიოლი და ბეკჰიონი ისინი ყოველდღე...
- ჰოსოკ ენას კბილი დააჭირე თუ არ გინდა დღეს შენ იყო მაგ ბიჭივით ნაცემი.
დაბალმა ბოხმა ხმამ უპასუხა ჰოსოკს, როგორც ჩანს ყველას ნერვებს უშლიდა. და მარტო ჩემი დაცინვა არ გადაუწყვეტია, გულზე მომეშვა.
- ოჰ ჩანიოლ, შენი ძვირფასი ბეკჰიონ...
მერხის გადაყირავების ხმა გაისმა, ვიგრძენი როგორ მოსწყდა ჰოსოკი ადგილს და სავარაუდოდ გარეთ გაიქცა, მას მძიმე ნაბიჯები მიჰყვა უკან სიცილისა და გამხნევების თანხლებით.
- რამოხდა? - ვკითხე თეჰიონს.
- ჩანიოლი ჰოსოკს გაეკიდა, ახალი არაფერი. - უინტერესოდ მიპასუხა.
თავი დავუქნიე და ნოუთბუქი გავშალე, სადაცაა გაკვეთილი დაიწყებოდა.
თეჰიონი ერთგული აღმოჩნდა, მთელი დღის განმავლობაში არ მივუტოვებივარ. ვიფიქრებდი რომ მეგობრები არ ჰყავდა მაგრამ მასთან ერთად კაფეტერიაში მიმავალს მესმოდა რამდენი ადამიანი ესალმებოდა, ყველა თბილად და ზრდილობიანად თითქოს უცნაური მოწიწებითაც კი.
გაოცებული ვიყავი თუმცა ამოცანა მაშინ ამოიხსნა როდესაც კაფეტერიაში მჯდარს ჰოსოკის ხმა შემომესმა.
- დირექტორის შვილს უკეთესი საჭმელი არ ეკუთვნის თეჰიონ-ა? რატომ არ გაგიშალეს დიდებული სუფრა?
სენდვიჩს ვღეჭავდი და ყველანაირ ვცდილობდი თითი არ მიმეყოლებინა ამიტომ ჩემი მოძრაობები ზედმეტად ნელი იყო, ჰოსოკის სიტყვებზე თავი ავწიე.
- დირექტორის შვილი ხარ? - გაოცებულმა ვკითხე თეჰიონს.
- თუ მას მხოლოდ თავისი ნამდვილი შვილი უყვარს? - გესლიანად თქვა ჰოსოკმა.
რამოდენიმე წამი დამჭირდა ყველაფრის გადასახარშად თუმცა სიტუაციას მალევე მივხვდი, თეჰიონი დირექტორის შვილი იყო მაგრამ ნამდვილი არა, სავარაუდოდ მისი ნამდვილი შვილიც აქ სწავლობდა.
წვენი ავიღე და ხელი ძლიერად მოვუჭირე, მთელი სითხე საწრუპიდან გადმოისხა.
- რა ჯანდაბას აკეთებ? - დაიყვირა ჰოსოკმა რომელიც მაგიდაზე იჯდა.
- მაპატიე ვერ დაგინახე, მე ხომ ბრმა ვარ. - ბოლო სიტყვები კმაყოფილმა წარმოვთქვი.
ჩემს ზურგსუკან ვიღაცის სიცილი გაისმა.
ნაცნობი ხმა იყო?
როდესაც ტანში შიშის გრძნობამ დამიარა მაშინვე გამახსენდა ვის ეკუთვნოდა ეს ხმა, იმ ბიჭს ვინც გუშინ მცემა.
- ჩვენი ჯუჯა ნამდვილად ფიცხი ყოფილა.
გახარებულმა დაიძახა.
კი, ნამდვილად ეს ბიჭი იყო. ეს კაფეტერია დაწყევლილი იყო თუ რა ხდებოდა? უკვე მეორედ ვინანე აქ შემოსვლა, მგონი ჯობდა მთელი დღე მშიერი ვყოფილიყავი.
- ჯიმინ წავიდეთ. - ჩურჩულით მითხრა თეჰიონმა.
მისი შემოთავაზებით გახარებული წამსვე წამოვდექი, ჯოხი კლასში მქონდა ამიტომ თეჰიონის პერანგს ჩავჭიდე თითები, ამ სკოლაში ერთი დღე არ მქონდა ნორმალურად გატარებული ასე ჰაერზე ვერ ვივლიდი.
თეჰიონმა ხელი ჩამკიდა და მომიჭირა, ვგრძნობდი ისიც დაძაბული და შეშინებული იყო.
- ახალი წყვილი გვყავს? - გადაიხარხარა ხმამ. - თეჰიონ როგორც ჩანს ბიჭებს ზედმეტად სწრაფად იცვლი, ნუთუ ეს სისხლში გაქვს?
ერთ ადგილას გავიყინე, თეჰიონიც გაჩერდა. როგორ შეუძლია ამ ბიჭს ასე უხეშად ლაპარაკი?
- გამატარე ჯონ ჯონგუკ. - ჩურჩულით თქვა თეჰიონმა, ხმა წყნარი და უემოციო ჰქონდა, მაგრამ სხეული დაძაბული.
"ჯონ ჯონგუკი" - გავიმეორე გულში. ეს არის ამ მოძალადე ადამიანის სახელი?
დარწმუნებული არც ვიყავი ადამიანი უნდა დამეძახა თუ არა მისთვის, ცხოველი უფრო მოუხდებოდა, შინაურიც კი არა, გარეული ცხოველი.
ნამდვილი ველური.
- საით გაგიწევია? ჯუჯასთან ერთად გასართობად მიდიხარ აბაზანაში?
- არა ძვირფასო, ამას მხოლოდ შენ აკეთებ.
ჰოსოკის ხმაზე თვალები ვჭყიტე, მეგონა უკვე გამქრალი იყო ის კი თურმე მთელი ეს დრო აქ იდგა და იმასაც კი ბედავდა რომ ამ ბიჭისთვის ასეთი რაღაც ეთქვა და კიდევ გულიანი სიცილიც დაეყოლებინა ზედ. ჩემდა გასაკვირად სიცილში ჯონგუკიც აყვა თუმცა მისი უფრო ბოროტული იყო.
- ჰოსოკ, ნუთუ ჩაიფსი?
- ჰაჰა ძალიან სასაცილო ხარ ჯონგუკი, შენი ხუმრობისგან რამისაა კიდევ ერთხელ ჩავიფსა.
ჩავიფხუკუნე.
შემთხვევით მომივიდა.
ვიღაცის ძლიერი ხელი მაისურზე დამეჭიდა და ჰაერში ამიტაცა, ჩემი ფეხები იატაკს მოსწყდა, თეჰიონმაც მოულოდნელობისგან ხელი გამიშვა.
- სასაცილოს რას ხედავ ჯუჯავ?
ჯონ ჯონგუკის ღვარძლიანი ხმა მტკივნეულად ჩამესმა. შეშინებული ვიყავი, მას მაისურით ვეჭირე რომელიც სადაცაა გაიხეოდა.
- მაპატიე... - ამოვისლუკუნე.
მინდოდა ძლიერი ვყოფილიყავი მაგრამ არ გამომივიდა, გუშინდელი ტკივილი როდესაც მახსენდებოდა შიშისგან ვკანკალებდი.
- ხელი გაუშვი! - თეჰიონმა ისევ ჩამჭიდა ხელი და ჩემს გათრევას შეეცადა.
- ჭკუა კიდევ ერთხელ უნდა ვასწავლო ამ ჯუჯას, როგორც ჩანს გუშინდელი არ ეყო.
ჯონგუკმა მეორე ხელი კისერზე მომიჭირა. ტკივილი ვიგრძენი, საჩვენებელ თითს ძლიერად მაჭერდა რომელიღაც წერტილში.
- არა... გამიშვი გთხოვ... არ დამარტყა... - ცრემლები სადაცაა გაიკვლევდნენ გზას ჩემი თვალებიდან, თავს აქეთ-იქით ვაქნევდი.
- ასე მოიწყინე ჯონგუკ რომ ბრმა ბიჭების დაჩაგვრაზე გადახვედი? - ისევ ჰოსოკმა დაიწყო ლაპარაკი. - თუ ასე შემიძლია შენი ძველი ბოზების სია ჩამოვთვალო რომ აარჩიო რომელი...
- ჩემს ნერვებზე თამაშობ ჰოსოკ!
ჯონგუკის ყვირილსგან შევხტი, მან კი უცებ ხელი გამიშვა და ძირს დავეცი, ფეხზე დადგომაც კი ვერ მოვასწარი.
მხეცი რამოდენიმე წამით ჰოსოკზე გადაერთო და თეჰიონმაც დრო იხელთა.
- წამოდი! სწრაფად!
ფეხზე წამომაყენა და კაფეტერიიდან კი არ გამიყვანა, გამათრია.
ნელ-ნელა დამიწყნარდა სუნთქვა, როგორც ჩანს თავი დავაღწიეთ.
- რა უნდა ჩემგან თეჰიონ? რა დავუშავე?
ჯერ კიდევ ტირილის შეკავებას ვცდილობდი და ხელს კისერზე ვისვამდი, თითქოს მის მიერ დატოვებული ნაიარევიც ამტკივდა მუცელზე.
- უბრალოდ ნაბიჭვარია, ყველას ასე ექცევა, ყურადღებას ნუ მიაქცევ. შენ ახალი ხარ, მალე მობეზრდები.
მოვბეზრდები? ვიღაც სათამაშოდ მიყენებდა?გული შემეკუმშა.
თეჰიონს ვთხოვე იუნგისთან არაფერი ეთქვა ამასთან დაკავშირებით, სიხარულით დამთანხმდა. ისიც კი დააყოლა კარგი გადაწყვეტილებააო. ვერ ხვდებოდი რა იგულისხმა მაგრამ ეს და იუნგი ერთმანეთთან ისე უცნაურად იქცეოდნენ რომ გადავწყვიტე ყურადღება არ მიმექცია მისი ნათქვამისთვის.
შემდეგ შესვენებაზე გავიგე რომ ჰოსოკს და ჯონგუკს ერთმანეთისთვის მოუდიათ, სამწუხაროდ ნაცემი ბიჭი ჩემს წინ იჯდა და იგინებოდა, ხანდახან კი ჩემს სახელსაც ახსენებდა ხოლმე.
- ჩემი ბრალია რომ გცემეს? - ჩავილაპარაკე ბოლოს მობეზრებულმა.
მართალია ჰოსოკის წყალობით დავაღწიეთ თავი ჯონგუკს მაგრამ მას უკვე ზედმეტი მოსდიოდა.
- დიახ შენი ბრალია! - ჩურჩულით დამიყვირა, როგორც ჩანს გაიგონა ჩემი ნათქვამი და თითქოს ელოდებოდა კიდეც როდის ამოვიღებდი ხმას.
- ჯიმინ მასწავლებელს უსმინე. - დამტუქსა თეჰიონმა.
მშვენიერია, ახლა უკვე ერთი იუნგი სკოლაშიც მყავს.
- შენზე გამწარებულმა მე ამკიდა შარი, სად გაშპი? მისი მუშტები შენთვის იყო განკუთვნილი და არა ჩემთვის!
- ჩემთვის რატომ იყო? - ვუპასუხე გაბრაზებულმა. - მე საერთოდ რა დავუშავე?
- მე რა ვიცი რა დაუშავე! ან ვის აინტერესებს? თავს უშველე არა მოღალატევ! მე შენ გამო ჯონგუკს შევეპასუხე შენ კი...
- ჩემ გამო? - სარკასტულად ჩავიცინე და წინ გადავიხარე. - შენ ყველას ეგრე ელაპარაკები, მე რა შუაში ვარ? რა გინდათ საერთოდ ჩემგან ან იმ ნაბიჭვარ ჯონგუკს ან შენ?
- გაბრაზებაც გცოდნია. - ჩაიხითხითა. - ჯონგუკს რომ ვუთხრა ნაბიჭვარი დაუძახე დღეს სახლში ცოცხალი ვერ წახვალ, კარგი იდეა მომივიდა, ახლავე ფული მომეცი რომ ენას კბილი დავაჭირო.
- რაც გინდა ის უთხარი, - ანერვიულებულმა ვუპასუხე, იმედია მართლა არ ეტყოდა, თორემ სკოლაში მოსვლას ვეღარასდროს გავბედავდი.
- ფული! შენი სიცოცხლის სანაცვლოდ ...
- ჯიმინ, მორჩი ლაპარაკს.
თეჰიონს ჩვეული წყნარი ტონი ჰქონდა, ამჯერად დავუჯერე და სკამზე გავსწორდი, არც მე მინდოდა მასწავლებლისგან შენიშვნა მიმეღო.
- ფული ჯიმინ! - არ ჩერდებოდა ჰოსოკი. - ან იქნებ ლანჩი ყოველდღე? რომელი გირჩევნია?... რეი ჩარლზ?... თუ არ მიპასუხებ მთელ ხმაზე ვიყვირებ რომ ჯონგუკთან სექსი გქონდა, დამიჯერე არ გამიჭირდება.
მის ნათქვამზე ავნერვიულდი, როგორ მოსდიოდა ასეთი აზრები თავში? ამის წარმოდგენაც კი საშინელებაა...
- არ მაქვს ფული. - სწრაფად ვუთხარი.
მინდოდა მასწავლებელს გაეგო მისი ლაპარაკი და შეეწყვეტინებინა მაგრამ როგორღაც მოახერხა და სიცილითაც კი ხმადაბლა მაგრამ გულიანად გაიცინა.
- ფული არ გაქვს? განნამში მე ვცხოვრობ? ჩემი ძმაა დირექტორი პაკი იუნგი?
წარბები შევიჭმუხნე. როგორ გაიგო ჩემ ძმაზე?
- საიდან იცი? - შეშინებულმა გავაჩოჩე სკამი უკან.
- ყველგან ჩემი ჯაშუშები მყავს. - კმაყოფილმა მიპასუხა. - აბა ? ფული?
- ჯიმინ. - თეჰიონს ამჯერად ხმაში გაბრაზება შეეპარა. - არ მინდა შენ გამო შენიშვნა მეც მივიღო.
- მაგრამ ჰოსოკი...
- დედამისი ჩვენი დამრიგებელია. ამიტომ იცის. ახლა კი გაჩუმდი თუ შეიძლება.
- მაპატიე. - მოწყენილმა მოვუბოდიშე და პირი მოვკუმე.
ანუ ის კეთილი და თბილი ქალი პირველ დღეს რომ შემხვდა კლასში ჰოსოკის დედა ყოფილა. ასეთ სათნო ადამიანს როგორ ყავს უთავხედესი შვილი?
თუმცა რაღა ნეტავ რაღა თქვას ჯონგუკის დედამ?
ჰოსოკი ენას არ აჩერებდა, ხან ფულს მთხოვდა ხან საათს, ჩემი ნათქვამი ერთი სიტყვით ისე მაშანტაჟებდა თითქოს ქუჩაში გამაჩერა და იარაღით მემუქრებოდა, მასწავლებელს საპირფარეშოში გასვლა ვთხოვე რომ ცოტა ხნით დამესვენა ჰოსოკისგან.
გარეთ გამოსულმა კი გავიაზრე რომ ჯოხი შიგნით დამრჩა. ასე სიარულს როგორ შევძლებდი? შიგნით შებრუნება კი ნამდვილად არ მინდოდა, ყურადღებას მივიქცევდი.
კედელს ავეკარი, გონებაში დაზეპირებული რუკა გავიხსენე. სააბაზანო დერეფნის ბოლოში იყო, იქ მისვლა რთული არ იქნებოდა.
რთული ნამდვილად არ იყო, მაგრამ ისე ნელა დავდიოდი სამი ან ოთხი წუთი დამჭირდა.
თითები დაეჭვებით შევახე რკინის კარებს და დავაკაკუნე.
ნეტავ სააბაზანოა?
ან ვის დავუკაკუნე?
კარი მოულოდნელად ხელიდან გამომეცალა და წამართვა დასაყრდნობი საგანი.
სანამ იატაკზე დავენარცხებოდი, ძლიერმა მკლავებმა დამიჭირეს და ფეხზე დადგომა მაიძულეს. ჩემს დამხმარეს რამის ტანზე ავეწებე.
- მაპატიეთ ეს საპ...
სიტყვა გამიწყდა როდესაც ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი. თვალებგაფართოებული შევაცქერდი სიცარიელეს. ის იყო, ნამდვილად ის ბიჭი იყო, მის სურნელს ყველგან ვიგრძნობდი, მისი სხეულიდან წამოსულ ტალღას კი ყველა სხვასგან გამოვარჩევდი.
- შენ! - გახარებულმა და ოდნავ დაბნეულმა დავუძახე.
უკეთ შესამოწმებლად ორივე ხელი მკერდზე დავადე. ეს დაკუნთული სხეული ნამდვილად იგივე იყო, ხელები ისევ კისერზე მოვკიდე, როგორც გუშინ, და გავუცინე.
გახარებული ვიყავი, არც მეგონა ასე მალე თუ შევხვდებოდი, არც კი მიოცნებია რომ მეორე დღესვე ისევ ვნახავდი.
- გუშინ რატომ წახვედი?
ვიცოდი რომ ჩემზე მაღალი იყო ამიტომ თავი მაღლა მქონდა აწეული, მისი ხშირი სუნთქვა სახეზე სასიამოვნოდ მეცემოდა, დაღლილი იყო? ასე რატომ ხვნეშოდა?
"რას აკეთებ პაკ ჯიმინ?" - მიყვიროდა ჩემი ქვეცნობიერი. - " რას ეტმანესები ამ ბიჭს რომელზეც წარმოდგენა არ გაქვს ვინ არის ან რაუნდა"
მართლაც ისე ველაპარაკებოდი თითქოს ვიცნობდი, სინმადვილეში კი შეიძლებოდა დარაჯიც კი ყოფილიყო არა?!
ჩემი ფიქრები საკმარისი არ აღმოჩნდა იმისთვის რომ სახიდან ღიმილი მომეშორებინა. ბიჭი ხმას არ იღებდა მაგრამ მე მაინც ვუღიმოდი, მის სურნელს შევიგრძნობდი და ხელებით კისერზე ვუჭერდი, მის გაშვებას დღეს ნამდვილად არ ვაპირებდი.
ძლიერად ამოიოხრა, თითქოს სხეული მოუდუნდა, ნუთუ ასეთი დაძაბული იყო?
ხელები ნელა წავიღე მისი სახისკენ, გუშინ როდესაც ეს ვცადე გამექცა, დღეს აღარ მინდოდა იგივე განმეორებულიყო ამიტომ თითები ჩუმჩუმად გავაცოცე მის უნაკლო კანზე, ძარღვებს ვგრძნობდი, უკვე მისი ყბის ძვალს ვეხებოდი როდესაც კიდევ ერთხელ ამოიოხრა, ამჯერად ისე თითქოს ნებდებაო.
შემდეგ ყველაფერი სწრაფად მოხდა, როდესაც გახსენება ვცადე ვეღარ შევძელი ისე წამებში განვითარდა მოვლენები.
უცნობმა ბიჭმა ხელი წელზე მომხვია, მთელი ტანით ზედ ამიკრო, გაოცების შეძახილი აღმომხდა სანამ ჩემს ტუჩებს დაეპატრონებოდა. დაებნეულმა ხელები უღონოდ ჩამოვყარე ძირს, რბილი და ცხელი ტუჩები ნაზად მაგრამ მომთხოვნად მოძრაობდნენ ჩემის გარშემო, მე კი გაქვავებული ვიდექი.
ასეთ მომენტებში როგორ პასუხობენ ხოლმე?
მე არათუ არასდროს მიკოცნია ვინმესთვის, არც მინახავს კიდეც. სანამ მხედველობას დავკარგავდი მხოლოდ მულტფილმებს ვუყურებდი, არასდროს მინახავს მსგავსი ფილმი ან სცენა.
"რამე გააკეთე ჯიმინ" - შემოვუძახე თავს.
გაოცება ნელ-ნელა სიამოვნებაში გადაიზარდა, გული წარმოუდგენლად ამიჩქარდა, სადაცაა სხეულიდან ამომიხტებოდა.
ძირს ჩამოყრილი ხელები ბიჭის კისერს უკან გადავაჯვარედინე და ფეხის წვერებზე ავიწიე რომ უფრო კარგად მივწვდენოდი, ტუჩები გავხსენი და ვეცადე მის მოძრაობას ავყოლოდი, რთული არ აღმოჩნდა.
ბიჭი მისი სურნელივით სასიამოვნო მარწყვის გემოს მიტოვებდა ტუჩებზე, პირი გავხსენი რომ ენით ტუჩი ამელოკა და უკეთ შემეგრძნო ეს გემო, მაგრამ ჩემი ენა მაშინვე მის პირში აღმოჩნდა. ნაზად შეეხო მისას და უნებურად მოძრაობა დაიწყო.
ბიჭმა დაიკვნესა.
პირველად გავიგონე ასეთი მადისაღმძვრელი და ვნებიანი კვნესა. შეგრძნებები რომლებიც აქამდე არასდროს მქონია ერთმანეთს შეუერთდა და ისე გაძლიერდა თითქოს ჩემი სხეულიდან გამოღწევას ლამობდა.
ბიჭმა კედელს მიმანარცხა და მთელი სიმძიმით მომაწვა. გავიჭყლიტე მის სხეულქვეშ მაგრამ ეს არ მადარდება, პირიქით, მომწონდა, მეტი მინდოდა.
ვგრძნობდი როგორ იზრდებოდა ამოვბურცულობა მის შარვალში და მთელი სიმაგრით მაწვებოდა მუცელზე.
მიზიდავდა.
მაგიჟებდა.
არ მინდოდა ოდესმე დასრულებულიყო.
ფეხის წვერებზე უფრო და უფრო მაღლა მივიწევდი, მინდოდა კიდევ მივახლოვებოდი, ჩავძირულიყავი მასში, აღარაფერი დარჩენილიყო ჩემგან, შევრწყმოდი ამ უცნობ ბიჭს და სამუდამოდ დავრჩენილიყავი.
მისი ხელები წელიდან ქვემოთ ჩაცურდნენ, საჯდომზე ძლიერად და მტკივნეულად მომიჭირა.
ამჯერად ჩემი კვნესის ჯერი დადგა, მისი ხელიდან ტკივილიც კი მსიამოვნებდა.
სიცილი მინდოდა, არასდროს შემხებია ასე არავინ, რასაც ეს ბიჭი აკეთებდა ნამდვილი მაგია იყო, თავბრუს მახვევდა, მისი ხელით მკლავდა და მისი ხელითვე თავიდან მაცოცხლებდა.
და იმ მომენტში როდესაც მეგონა რომ უკვე ვეღარაფერი დაგვაშორებდა ერთმანეთს ბიჭი მომშორდა.
თითქოს სააარსებო წყარო გამომეცალა აქოშინებული მოულოდნელობისგან ჩავიკეცე, ძალა აღარ მქონდა სხეულის არც ერთ ნაწილში, მაგრამ არა, ერთ ნაწილში მქონდა, იმაზე მეტიც კი ვიდრე ოდესმე მქონია.
- არ წახვიდე. - ძლივსღა დავუძახე.
ნუთუ ასე მიმატოვებდა? მაკოცებდა და მიმაგდებდა? ასეთი ნაბიჭვარი იყო?
- ისევ არ დამტოვო! - კიდევ ერთხელ დავუძახე.
კარის ხმა გაისმა და მეც უღონოდ დავჯექი იატაკზე. ძალა არ მქონდა გავკიდებოდი, სუნთქვის მწყიბრში ჩაყენება მჭირდებოდა.
ისევ წავიდა?
- ჰეი...
არც კი ვიცოდი რა დამეძახა, სახელი მაინც ეთქვა ჩემთვის.
ხელები გავიქნიე მაგრამ მხოლოდ ჰაერი იყო, არაფერს შევხებივარ. კარის ხმა ისევ გაისმა და მეც გახარებულმა გავიხედე მის მხარეს.
- რა ჯანდაბას აკეთებ?
ჰოსოკი იყო.
მძიმედ ამოვიოხრე, არ ვიცოდი უნდა გამეღიმა იმის გამო რომ ვიღაცას პირველად ვაკოცე, თან იმ ბიჭს რომელიც მომწონდა, თუ უნდა მომეწყინა რადგან მან მეორედ მიმაგდო. გუშინ კიდევ არაფერი მაგრამ დღეს ჩემი კოცნის შემდეგ ოდნავი ვალდებულება მაინც არ ჰქონდა?
თან ეს ხომ არ იყო მარტო კოცნა, ეს უფრო მეტი ვნება იყო, იმაზე მეტი რაც მთელი ცხოვრების განმავლობაში ერთად განმიცდია.
- ოე! რას აკეთებ მეთქი? მასწავლებელმა შენს შესამოწმებლად გამომგზავნა, რა ბედის ირონია არა? აბა ფულს როდის მომცემ?
Jungkook's pov
- უფრო სწრაფად! - ვუბრძანე ბიჭს რომელიც ჩემს წინ იყო ჩამუხლული და ცდილობდა ჩემი პენისი ბოლომდე ჩაედო პირში.
ბიჭი რომლსაც არ ვიცნობდი საპირფარეშოში ვიპოვნე, მხოლოდ მის საჯდომზე მსუბუქი შეხება საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის რომ კაბინაში შემომყოლოდა და იაფფასიანი ბოზივით მინეტის გაკეთება დაეწყო. საოცარი იყო როგორ მნებდებოდნენ ბიჭებიც და გოგოენებიც, რომ მომენდომებინა მასწავლებლებსაც გავჟიმავდი ყოველ საღამოს სასტუმროს ნომერში.
თითქოს აქამდე არ მიქნია...
დიდად არ მსიამოვნებდა ბიჭის მოძრაობები მაგრამ ცოტათი განტვირთვაში დამეხმარებოდა.
არ გამიმართლა, უნიჭო ადამიანი დამხვდა დღეს სააბაზანოში.
ხელები თმაში ჩავავლე და რიტმი მივეცი, ჩემი ხელის მოძრაობას მიყვა თუმცა საბოლოო ჯამში მაინც ვერაფერი მოახერხა ნორმალურად.
- ღმერთო, ოდესმე პენისი გინახავს საერთოდ?
მან თავი გაინთავისუფლა, პირი ხელისგულით მოიწმინდა და დაბლიდან ამომხედა, თვალები ოდნავ აცრემლიანებული ჰქონდა, ცოტა არ იყოს სექსუალურად გამოიყურებოდა.
- მაგრამ ჯონგუკი ოპპა, შენი ძალიან დიდია.
ოპპა?
ზიზღით გავიხედე სხვა მხარეს რომ თავი შემეკავებინა დარტყმისგან, ხანდახან ჩემი ბრაზის გაკონტროლება ძალიან რთული იყო.
- აქედან მოშორდი. - კბილებში გამოვცერი.
- კი მაგრამ ოპპა, შენ ჯერ არ...
- გამითავებია? გგონია ამას მოახერხებ უახლოეს სამ საათში? აქედან დაიკარგე და სანამ ნორმალურად არ ისწავლი სიამოვნების მინიჭებას თვალით არ დამენახო.
ფეხი მსუბუქად ვკარი მაგრამ ის დრამატულად გადაყირავდა, შემდეგ ქვითინი დაიწყო.
ამ ბოლო დროს ყველა ჩემს წინ რატომ ტირის?
ასეთი რა დავაშავე.
- ნება მომეცი კიდევ ერთხელ...
- სანამ წყნარად გეუბნები მოშორდი.
თვალებით დავუბრიალე, ეს საკმარისი აღმოჩნდა. ყავისფერთმიანი ბიჭი ფეხზე წამოდგა და სლუკუნით გავიდა.
რამოდენიმე წუთი კედელს მიყრდნობილი ვიდექი და უნიტაზს მივშტერებოდი.
ყოველი დღე უფრო და უფრო უინტერესო ხდებოდა ამ სკოლაში და საერთოდ ჩემ ცხოვრებაში. უკვე ყელში მქონდა ჩემი დღის უაზრო რუტინა რომელიც იშვიათად იცვლებოდა.
მობილური ამოვიღე და იმ ერთადერთ ადამიანს მივწერე შეტყობინება რომელიც ჩემი ხასითის გამოსწორებას შეძლებდა.
კაბინიდან ფეხის თრევით გამოვედი, უნდა დავბრუნებულიყავი მოსაწყენ გაკვეთილზე გამოშტერებული კლასელების გვერდით. იმ ბრმის კლასში მაინც ვყოფილიყავი, ცოტას გავერთობოდი. იქნებ კლასი გამომეცვალა?
ბოროტულად ჩავიცინე ჩემს ფიქრებზე.
სანამ სააბაზანოს კარს გავაღებდი მანამდე გავიგონე კაკუნი და დაბნეული ბურტყუნი. რომელი იდიოტი აკაკუნებს სააბაზანოს კარზე?
გაბრაზებულმა გამოვხსენი კარი, ეს თუ ხუმრობა იყო და ჯანგ ჰოსოკი მაიმუნობდა ვფიცავ ცოცხალი აღარ გადამირჩებოდა.
სხეული დაჭრილი ცხოველივით ჩამივარდა მკლავებში, ინსტიქტურად დავიჭირე და ფეხზე წამოვაყენე, რა ჯანდაბა ეტაკა?
ისევ ეს პაკ ჯიმინი? ჩვენი ბედი გადაჯაჭვულია თუ სულ რატომ მებლანდება ფეხებში?
მკაცრი სახით შევაცქერდი მიუხედავად იმისა რომ ამას ვერ დაინახავდა. ისე ახლოს დამიდგა თითქოს მხედველობასთან ერთად სხვა გრძნობებიც დაკარგა და ვერ ამჩნევდა რომ მეც ვარსებობდი.
- მაპატიეთ ეს საპ...
დაიწყო თავისი წვრილი და საწყალი ხმით ლაპარაკი მაგრამ არ დაამთავრა. ეს ბიჭი სულ ისე ლაპარაკობდა თითქოს ეგონა ყველა მის ცემას აპირებდა. დღეს კაფეტერიაში როდესაც შემეხვეწა რომ არ დამერტყა არაამქვეყნიურად საცოდავი იყო, უპატრობო ლეკვს ჰგავდა, ცოტაც და სახლში წავიყვანდი მოსავლელად.
- შენ! - წამოიძახა უცებ და სახე გაუნათდა.
მე?
რა მე?
დიახ ეს მე ვარ სიმპატიური ჯონგუკი, სამწუხაროდ ვერ მხედავ.
მან თავისი პატარა ხელები ბოტოტა თითებით ისევ ტანზე დამაწყო, მეც ამის უფლება მივეცი, მოსწონდა სხეულის შეგრძნება, საწყალი მხედველობის დანაკლისის ანაზღაურებას შეხებით ცდილობდა.
მაგრამ... ცოტა ზედმეტი ხომ არ მოსდიოდა?
ხელებს ისე დაასრიალებდა ჩემს ტანზე თითქოს მისი ვყოფილიყავი თავიდან ბოლომდე.
- გუშინ რატომ წახვედი? - ნაწყენი ხმით იკითხა და ამომხედა, ისევ იდეალურად შემომაცქერდა თვალებში.
აი თურმე რა, ვახსოვარ. როგორ მიცნო გუშინდელი დღიდან? მე ხომ არც ხმა ამომიღია და არც შევხებივარ, ეს თვითონ მეხებოდა.
ჩემი ჩვეული პოზით ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი დავაცქერდი სახეზე, შეხებით მიცნო არა? ცხადია.
მზერა მის წითელ ტუჩებზე გამეპარა, ნათურის სინათლეზე ოდნავ უბზინავდა და კიდევ უფრო მიმზიდველს ხდიდა. ვერც კი შევნიშნე როგორი ქოშინით ვსუნთქავდი სანამ სახე უფრო არ ამოსწია თითქოს ჩემი ნასუნთქი ჰაერის სუნთქვა უნდაო.
მისთვისვე სახიფათოდ ახლოს იყო ჩემთან, თავი რომ ვერ შემეკავა და აქვე გამეკეთებინა რა ეშველებოდა? ან იქნებ თვითონაც ეს უნდოდა.
ამოვიოხრე, ან ყველა ბოზად მეჩვენებოდა ან ჩემს თვალწინ იქცეოდნენ ასე.
მხრები ჩამოვყარე, ამ ბიჭის ვანილის რაღაცნაირი სურნელი მამშვიდებდა და მადუნებდა.
ხელები რომელიც ჩემს კისერზე ისე ჰქონდა მოჭერილი თითქოს დახრჩობას ცდილობსო შეუშვა და თითებით მოფერება დამიწყო. იდიოტივით მიღიმოდა, ნეტავ ცოდნოდა როგორი მშიერი სახით ვუყურებდი, მაშინვე გაიქცეოდა.
ან რატომ არ გარბოდა?
წარბებშეჭმუხნული შევაცქერდი სახეზე, შევადარე მისი ღიმილიანი გამომეტყველება და ის სახე რომელიც კაფეტერიაში ჰქონდა ჩემი ხმის გაგონებისას, და სწორედ მაშინ მივხვდი რატომ არაფერი მითხრა კაფეტერიაში შეხვედრისას, რატომ შეეშინდა ჩემი.
ეს იდიოტი ვერ ხვდებოდა ვინ ვიყავი.
გულიანად გადახარხარება მომინდა მაგრამ თავი შევიკავე, რა საინტერესოდ შემობრუნდა სიტუაცია. ნუთუ ღმერთმა ცხოვრების გასახალისებლად საჩუქარი გამომიგზავნა?
მივხვდი თუ არა ყველაფერს მაშინვე დავიხარე და მის ტუჩებს მივასკდი. დიდი ხანი იყო რაც თავს ვიკავებდი და მგონი გასაჩერებლად მიზეზი არ მქონდა, მაინც არ იცოდა რომ ჯონგუკი ვიყავი და რახან შანსი მქონდა გამოვიყენებდი კიდეც.
ხელები წელზე ხარბად მოვხვიე, წვრილი და საოცრად გამოყვანილი ლამაზი წელი ჰქონია მაისურში არ ეტყობოდა, მე მხოლოდ მის საჯდომს ვუყურებდი ხოლმე რომელიც მოტკეცილ შარვალში გუშინაც და დღესაც კარგად ჰქონდა გამოკვეთილი.
ეგონა ვერ დავინახავდი როგორ გამეპარებოდა კაფეტერიიდან? უბრალოდ იმდენად დაკავებული ვიყავი მისი საჯდომის ცქერით რომ არ მომსვლია აზრად შემეჩერებინა.
ხელები ჩამოუშვა და ქანდაკებასავით გაქვავდა, ზედეტად გართული ვიყავი მისი ტუჩებით იმის შესამჩნევად რომ კოცნაზე არ მპასუხობდა.
რბილია, ასეთი რბილი და გემრიელი არაფერი გამისინჯავს.
უფრო მეტი მინდოდა. მთლიანად შემეჭამა მისი ტუჩები და სხეულიც მიმეყოლებინა ზედ.
ხელები კისერზე მომხვია და ფეხისწვერებზე აიწია, შემდეგ კი როგორც იქნება კოცნაში ამყვა. ეს ყველაფერი იმდენად უცოდველად და საყვარლად გააკეთა რომ მისი გაჭყლეტვის სურვილი გამიჩნდა. როდესაც მისი ენა ჩემს პირში ვიგრძენი საბოლოოდ გავგიჟდი, მგონი დავიკვნესე კიდეც. კაბინაში დაუსრულებულმა საქმემაც თავი შემახსენა, ყველა გრძნობა ერთიანად მომაწვა და აიძულა ჩემს სხეულს კედელზე მიემწყვდია პატარა ბრმა ბიჭის სხეული. ეს უკანასკნელი კი ისეთი თავდავიწყებით და დაკარგვით მკოცნიდა თითქოს მნიშვნელოვანი ადამიანი ვიყავი მის ცხოვრებაში.
მისი პატარა მკლავები ჩემს კისერზე იგრიხებოდნენ, ერთმანეთს ისე ვეკროდით რომ მისი სხეულის ყველა ნაკვთს ვგრძნობდი, ამიტომაც როდესაც ბარძაყზე რაღაც მაგრის შეხება ვიგრძენი ცოტა არ იყოს გამიკვირდა კიდევაც, როგორ შეეძლო ამ პატარა უცოდველ ბრმა ბიჭუნას ამხელა და ასეთი მაგარი პენისი ჰქონოდა?
თუმცა ჩემსას მაინც ვერ აჯობებდა, ძლიერად მივაწექი რომ კარგად ეგრძნო ჩემი ორგანო და მიმხვდარიყო ვინ იყო აქ ბოსი. შემდეგ კი ოდნავ გამოვწიე კედლიდან რომ ჩემს ხელებს სივრცე ჰქონოდათ და საჯდომზე შევეხე რომელსაც ორი დღე შორიდან ვუყურებდი, თითები ძლიერად მოვუჭირე. ყრუდ დაიკვნესა, სექსუალური ხმა ჰქონდა, მისი საჯდომი კი ისეთი სასიამოვნო იყო რომ თითებს ვერ ვაშორებდი.
ჯიმინის პატარა სხეული ჩემს დიდ სხეულში ჩაიკარგა, მომეჩვენა რომ ერთმანეთს ვავსებდით, ერთმანეთში ვჯდებოდით.
თითქოს პაზლის ორი ნაწილი ვიყავით რომელებიც მთლიან სურათს ქმნიდნენ.
უკვე ვაპირებდი მისი ქამრის შეხსნას, აღარ მაინტერესებდა არაფერი, აქამდე არავის მოუხერხებია ჩემი აღგზნება ისე როგორც ამ პატარა ჯუჯამ მოახერხა. ასე ადვილად ვერ გავუშვებდი.
თითები არ დამემორჩილა, ქამრის გახსნის მაგივრად სრულიად საპირისპირო რამ ვქენი, მას მოვშორდი და ორი ნაბიჯით უკან დავიხიე.
პაკ ჯიმინი უღონოდ ჩაიკეცა კედელთან. ღრმად სუნთქავდა, ცალი ხელი გულზე ედო.
ეს არასწორი იყო.
მასთან თავს კომფორტულად ვგრძნობდი, ეს კი სახიფათოდ მეჩვენებოდა.
ყველა ის ადამიანი ვისთანაც მსგავსი შეგრძნება მქონდა ჩემი ცხოვრებიდან ქრებოდა.
არასდროს მივცემდი თავს იგივეს განცდის უფლებას.
მით უმეტეს ვისთან?
ამ ბრმა ბიჭთან?
იდიოტი ხარ ჯონგუკ, რაც ეს ბიჭი ნახე მას შემდეგ იდიოტურად იქცევი.
პერანგი გავისწორე და მის ძახილს არ მივაქციე ყურადღება ისე გამოვედი სააბაზანოდან, ჰოსოკს მკაცრი მზერა ვესროლე რომელიც დერეფანში მოემართებოდა და კიბისკენ წავედი რომელიც სააბაზანოს გვერდით იყო. კლასში სხვა გზიდან უნდა მივსულიყავი, ახლა იმ ცხენთან კინკლაობის თავი ნამდვილად არ მქონდა.
ცოტახნით კიბეზე ჩამოვჯექი რომ ამობურცულობა გამქრალიყო ჩემს შარვალში, დიდხანს მომიწია ლოდინი, თვალწინ ჯერ კიდევ აქოშინებული ჯიმინის სურათი მედგა რომელიც სააბაზანოს იატაკზე იყო ჩაკეცილი, ტუჩებგაწითლებული და თმა აწეწილი მაისურის საყელოს დაბლა ქაჩავდა რომ უკეთ ესუნთქა.
საფეთქელში ძლიერად შემოვირტყი ხელი.
- რას გავხარ? ისევ ჯონგუკმა ხომ არ გცემა? - გავიგონე ჰოსოკის ხმა ზურგსუკნიდან რომელსაც კარის ჯახუნი მოჰყვა.
- არავის ვუცემივარ. - უპაუხა ჯიმინმა.
- აბა სექსი გქონდა?
- არა ჰოსოკ, ასეთი ფიქრები რატომ გაწუხებს?
მათი ხმა დერეფანში მიწყდა, უნებურად ჩამეღიმა ჯიმინის ოდნავ გაბუტულ საყვარელი ხმის ტონზე მაგრამ რამოდენიმე წამში ისევ შემოვირტყი ხელი საფეთქელში.
სექსი რომ არ გქონია ეს ჩემი ჯელტმენობის დამსახურებაა პაკ ჯიმინ, თორემ ისეთ დღეში ჩაგაგდებდი ერთი კვირა სააბაზანოდან ვერ გამოაღწევდი.
ფეხზე კმაყოფილი ღიმილით წამოვდექი და კიბეზე დაშვებისას გოგოების გროვას თვალი ჩავუკარი რომლებიც შორიახლოს ფანჯარასთან იდგნენ და მათვალიერებდნენ. ჩემს საქციელზე ჩაიხითხითეს და ჩურჩული დაიწყეს, რა ვქნა ასეთი მომხიბვლელი რომ ვარ?
გაკვეთილზე დაბრუნებულს მასწავლებელს შენიშვნაც კი არ მოუცია, პირიქით გამიღიმა კიდეც.
მძაფრი გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა.
ნამჯუნის გვერდით დავჯექი.
- ეს დაგიტოვეს.
ნამჯუნს გადავხედე, ხელში წითელი კონვერტი ეჭირა, უდიერად გამოვართვი და გულის ფორმის შოკოლადის ყუთს დავხედე რომელიც გახსნილი ედო მუხლებზე და ჩუმად ჭამდა.
- მგონი ესეც ჩემი უნდა იყოს? - საჩვენებელი თითით ვანიშნე.
- ჰაჰა, გგონია კლასში თაყვანისმცემლები მხოლოდ შენ გყავს ლაწირაკო? - ჩაიღიმა და ლოყაზე ნაჩვრეტები გამოუჩნდა. პატარა ნამჯუნები, როგორც თვითონ ეძახდა.
- არა უბრალოდ კალიგრაფია კონვერტზე და შოკოლადის ყუთის თავსახურზე ერთი და იგივეა. - მხრები ავიჩეჩე და კონვერტი მერხის ქვეშ შევაგდე, არ მაინტერესებდა რომელი გოგო გადაწყვეტდა მისი გრძნობების გამხელას.
ნუთუ ვერ ხედავდნენ და ხვდებოდნენ რომ გოგონები არ მაინტერესებდა?
- აიშ შე ჭკვიანო მამაძაღლო. - ხელი მუხლზე დამცხო ნამჯუნმა, ნამდვილი ბიძიასავით იქცეოდა მიუხედავად იმისა რომ ერთი წლით იყო მხოლოდ უფროსი. - შოკოლადი გინდა?
- არა, და საერთოდ გაკვეთილზე რატომ ჭამ?
შეიძლება თავხედი ვიყავი მაგრამ არც იმდენად რომ გაკვეთილის პროცესში ცალი ფეხი წინა სკამზე შემომედო (სადაც სხვათაშორის მოსწავლე იჯდა) და შოკოლადი მეჭამა.
- მე ხომ შენი მეგობარი ვარ, მასწავლებლები არაფერს მეუბნებიან. - ისე თქვა თითქოს ცხადი იყო.
და მაინც რა ამაზრზენია ასეთი პრივილეგიები სკოლაში?
გაკვეთილების ბოლომდე კლასიდან არ გავსულვარ, მერხიდანაც კი არ ავმდგარვარ, ვნებიანმა კოცნამ აბაზანაში უჩვეულოდ გამომაცალა ენრეგია, თითქოს მთელი დოზა ჩემი სხეულიდან ჯიმინმა შეიწოვა და თავისთვის დაიტოვა.
- ჯი მი ნი... - დავმარცვლე მისი სახელი.
რატომ მაიძულებს ეს ბიჭი მასზე ფიქრს? რა არის მასში განსაკუთრებული?
მას ბევრი ნაკლი აქვს, მაგალითად ის რომ უზომოდ ბრმაა.
ის ჩემს ტვინში რამოდენიმე საათის წინ ჩასახლდა და როგორც ჩანს გადაცხოვრებას ჯერ არ აპირებდა.
გაბრაზებულმა ჩანთას დავავლე ხელი, ნამჯუნს აღარ დაველოდე და დერეფანში გამოვედი.
- დამელოდე ნაბიჭვარო...
ერთი სართულით დაბლა ჩავედი და აი ისიც, პაკ ჯიმინი მთელი თავისი სიმშვენიერით და სიბრმავით ცარიელ დერეფანში მიაბიჯებს.
ოთახიდან შენზე ფიქრებს გამოვექეცი და აქ პირდაპირ შენ გადაგეყარე?
ცხოვრება ძალიან მწარედ მეთამაშება.
მსუბუქად მივყევი უკან, ის კიარ მიდიოდა, მისეირნობდა, ხელები განზე ჰქონდა გაშლილი და თითებს ჰაერში ათამაშებდა, ჯოხი არ ეჭირა მაგრამ მაინც თავისუფლად დადიოდა, მისი საჯდომი ასე კარგად რომ არ მცოდნოდა დავფიქრდებოდი კიდევაც ნამდვილად ჯიმინი თუათქო.
მსუბუქი ნაბიჯით წამოვეწიე და მის ნაბიჯებს ჩემები ავუწყე, ვერ ამჩნევდა როგორ მივყვებოდი უკან, რაღაცას ღიღინებდა. ნუთუ ასეთ კარგ ხასიათზე ყოფნაც შეეძლო? ან სერთოდ სად მიბოდიალობდა, თან არც ჯოხი ჰქონდა და არც ჩანთა.
რა ჯანდაბას აკეთებ ჯონ ჯონგუკ?
უცხო ხმა გაისმა ჩემს შიგნით, ის ხმა რომელიც ხშირად არ ჩნდებდოდა, რადგან არასდროს ვიქცეოდი ასე იდიოტურად სხვა შემთხვევებში.
ადგილზე გავჩერდი და უკვე უკან უნდა გამოვბრუნებულიყავი როდესაც დერეფნის ბოლოში ჰოსოკი გამოჩნდა.
- სად დაეთრევი და რატომ მიწევს მე შენი მოეძებნა შეგიძალია ამიხსნა? თეჰიონი გაგიჟებული გეძებს! - ბოლო ხმაზე დაიწყო ყვირილი ხელების ქნევით. - ჰა? ჯონგუკ? აქ რას აკეთებ?
ჯიმინი ჩემი სახელის გაგონებისას შეხტა, მთელი სხეული აუკანკალდა და უკან დაიხია ჩემი მიმართულებით.
- რა? ჯონგუკი აქ არის?
ხმაც კი საოცრად შეშინებული ჰქონდა.
ჰოსოკის დაიგნორებას და წასვლას ვაპირებდი მაგრამ როდესაც დავინახე როგორ აებლანდა დაბნეულობისგან ერთმანეთში ფეხები ჯიმინს ყურადღება გამეფანტა, ადგილიდან არ გავნძრეულვარ, პირიქით ხელებიც კი გავიშვირე წინ, არვიცი რა წყეულმა ძალამ მაიძულა ასე მოვქცეულიყავი.
ჩემი თავი შემეზიზღა.
უკვე მეორედ დღეს ჯიმინი მკლავებში ჩამივარდა და მე მას წამოდგომაში დავეხმარე, მჩატე იყო, პატარა. თითქოს მუდმივ დაცვას ითხოვდა. დაცემისას სახე ჩემს მკერდზე მიენარცხა და აღარც გაუწევია. რათქმაუნდა ეს პატარა ჯუჯა უკვე მცნობდა.
მაგრამ ვერ ცნობდა ჯონგუკს, და ვინ ვიყავი მე მისთვის?
რას ფიქრობდა?
მკაცრი და უხეში მზერა შევავლე ჩემს ტანზე აკრობილ ბიჭს, ხელები წელზე შემომხვია და მთელი ძალით მომიჭირა, ოდნავ მომეღიტინა კიდეც.
მძიმედ ამოვიოხრე. თითქოს ზედ ამოვაყოლე ყველა ჩემი დარდი და უსიამოვნება.
ჯიმინს ორივე ხელი მხრებზე მოვხვიე და გულში ჩავიკარი.
ეს მჭირდებოდა, ყოველთვის თუ არა, დღეს მაინც, ამ წუთას, ამ წამს, მჭირდებოდა.
სხვა არაფერი არ მინდოდა.
სხვა არაფერი მესიამოვნებოდა.
სხვა ვერავინ და ვერაფერი გამითბობდა გულს.
თავი მის სურნელოვან რბილ თმაში ჩავრგე და ძლიერად შევისუნთქე, ჯიმინი ჩემს ხელებში ქვითინდებდა, არ ვიცი რა ატირებდა და არც მაინტერესებდა. ხელი მხარზე ნაზად გადავუსვი, ბიჭი ჩემს მკლავებში დნებოდა და ჩემ სხეულს ერწყმებოდა.
თავი ავწიე, პირდაპირ ჯანგ ჰოსოკის გაშტერებულ სახეს შევეგებე.
მკაცრა მივაშტერდი, დანებებული ვიყავი იმ მომენტში.
დიახ, ჯონ ჯონგუკი სრულიდ დანებდა ამ პატარა უცხო ბრმა ბიჭს რომელიც მხოლოდ ორჯერ ჰყავდა ნანახი.
ეს სისუსტეა?
პირიქით, სიძლიერეა.
მე ძლიერი ვიყავი რომ შემეშლო პაკ ჯიმინი ასე თბილად ჩამეკრა გულში და აღარ გამეშვა.
- რა ჯანდაბას ხედავს ჩემი თვალები?
ჰოსოკი საბოლოოდ გონს მოვიდა.
მიდი.
უთხარი რომ ჯონგუკი ვარ, ნება მიეცი შემიძულოს და შემიზიზღოს.
მეც განმათავისუფლე ამ პატარა მარწუხებისგან.
ჯიმინს ხელები შევუშვი მაგრამ მან უფრო ძლიერად მომიჭირა. პანდასავით მეკრობოდა.
თმაზე მსუბუქად ვაკოცე.
ჰოსოკი ცბიერი ცხოველივით მოგვიახლოვდა რომელმაც ნადავლი იპოვნა.
- რა ანომალია ხდება აქ? - იკითხა აღტაცებულმა.
ხმა არ ამოვიღე. ჯიმინმა თავი მაღლა ასწია და ჩვეულებისამებრ თვალებში მსტყორცნა თავისი მზერა რომელიც არც არსებობდა. მეც ჩვეულებისამებრ შევცბი მის ამ ქცევაზე.
- არ გამიშვა... გთხოვ ჯონგუკი ისევ მცემს, ის ცუდი ადამიანია, ყოველთვის ცუდად მექცევა.
მის სიტყვებზე ტუჩები ოდნავ შევხსენი გაოცებისგან, უნდა გავიცინო თუ პირიქითა გული მეტკინოს?
- ცუდად მექცევა... - დაიწყო ქვითინი, შემდეგ კი ფეხისწვერებზე აიწია და ჩურჩულით მითხრა, თითქოს ეშინია სხვამ არ გაიგოსო. - მე ის მძულს, მასზე ცუდი ადამიანი არასდროს მინახავს! მითხარი, აქ არის?
არაფერი მითქვამს.
თვალები დაღლილმა დავხუჭე.
როდესაც გავახილე პირდაპირ ჰოსოკს შევხედე. ცხენი ახლა უკვე ბედნიერი გამომეტყველებით იდგა, ეს სახე კარგს არაფერს მოასწავებდა.
- ჯიმინ-ა, ვის ეხუტები? - ჰკითხა თბილად. - იცი ვინ არის?
რათქმაუნდა, ჭკვიანური სვლაა, ტესტავს.
- მე... - დაიწყო ჩაფიქრებულმა ჯიმინმა თუმცა ვეღარ გააგრძელა სამაგიეროდ იკითხა. - ჯონგუკი წავიდა?
ის ჯერ კიდევ კანკალებდა. ხარბად შევისუნთქე მისი სურნელი და კიდევ ერთხელ ვაკოცე, ამჯერად შუბლზე რომელიც ოდნავ მოუჩანდა ჩემს ტანში ჩარგულს. სიამოვნებისგან კატასავით დაიკრუტუნა და შეიშმუშნა.
- ჯონგუკი? - ხმამაღლა გადაიხარხარა ჰოსოკმა.
კიდევ ერთხელ შევათვალიერე ხედი ჩემს ტანზე, შემდეგ კი თვალები შემგუებლურად დავხუჭე და ხელები ჯიბეებში ჩავიწყე რომ ჯიმინისთვის გასაქცევი ადგილი მიმეცა. თუმცა ჰოსოკის სიტყვებმა თვალების სწრაფად გახელა მაიძულა.
- ჯონგუკი უკვე დიდი ხანია აქ აღარაა ჯიმინ.