Merhaba arkadaşlar. Bildiğiniz üzere Yaramaz deha okunmuyor diye final yaptım ve bunada aynısını yapmak istemiyorum. Lütfen votelerinizi verin, yorumlarınızı yapın ve birilerine önerin, ne kadar büyürsek kitap için o kadar iyi olur. Görüyorum çünkü sadece beş bölümlük hikayeler 40.bin kişi okumuş ama bizim bayağı bir bölümümüz var lütfen herkese önerin kitabı.
Hastaneye giderken yolda ağabeyim aramıştı ve kulaklığımı takarak cevaplamıştım.
"Efendim ağabey?" Biraz hızlı gidiyordum ama kimseye zarar vermeyecek şekildeydi.
"Iyi misin?" Diye sormuştu. Bu soru insana kendinin önemsendiğini hissettiriyordu, annem ve ağabeyim önemsedikleri için mutluydum.
"Futbolcularım sakatlandı, gerçi bir tanesi önemsiz ama... onları görmeye gidiyorum, bu durumda ne yapacağımı bilmiyorum! Ciddi bir sorunları olursa, onlara nasıl söylerim futbol oynayamayacaklarını?" Sesim çaresiz çıkmıştı. Futbol onlar için bile lutuf ve bunu nasıl bırakacaklarını bilmiyorum.
"Öncelikle sahada o duruşun ve o koça haddini bildirdiğin için seninle gurur duyuyorum ve farkındayım, futbolcuların çok sert darbeler aldı, bunlar futbol hayatlarını bitirir mi? Bitirmez mı? bilmiyorum ama her konuda onları desteklemelisin! Onlar senin için savaştılar, bu kim olursa olsun övgüyü hak eder bir şey! Senin takımını ayakta tutacağını biliyorum, onlara güç ver. Seni seviyorum, dikkat et kendine" diyerek sonlandırdı aramasını, biliyordu olumsuz cevap vereceğimi bu yüzden direk kapatmıştı.
Hastanenin önüne geldiğimde trafiği kapatmayacak şekilde park ettim ve hızlıca giriş kapısının olduğu yere adımladım. Bizim takım otobüsüyle bütün medya mensupları hastanenin önünde bekliyor ve bilgi için çırpınıyorlardı. Onlarla konuşmamak için Ekin'i aradım.
"Alo Ekin, kapının önündeyim ve bir sürü gazeteci var! Onlara görünmeden beni içeri sokabilir misin? " adım sesleri gelirken Ekin'in koştuğunu anlamıştım.
"Tamam arkaya gel seni oradan alayım, bizde arkada inip gazetecileri şaşırtmak için otobüsü öne gönderdik." En azından bu konuda iyiylerdi.
"Tamam ben geçtim, kapıdan içeriye girdim girişte bekliyorum seni!"dediğimde nefes nefese
"Tamam olduğun kattayım, birazdan orada olurum."deyip kapattı.
Iki dakika geçmemişti ki Ekin önümde bitti.
"Neredeler?" Nasıl olduklarını soramıyordum, tedirgindim.
"Doktorlar müdahalelerini yaptı ve onları odalara aldı. "Ekin nasıl olduklarını sormam için bakarken gözlerimi kaçırıp yürümeye başladım.
"Hadi gidip şu sıpaya bakalım!" Öksürür gibi yaparak bana alttan alttan mesaj vermişti.
"Sıpalara diyecektim!"deyip yapmacık bir gülümseme gönderdim. Biraz yürüdükten sonra asansöre binip üçüncü kata çıktık ve asansörden inip yürümeye başladık, gittikçe geriliyordum, onlara kötü haber vermek istemiyordum, bu çok zordu. Ekin eliyle
"Burası Kadir'in odası..."cümlesi içerden çıkan doktorla yarıda kalmıştı.
"Merhaba Yağmur hanım" beni tanıyordu, bu iyi bir şey miydi?
"Merhaba, o iyi mi? Yani fut....bol, yani bir daha saha...ya, yani..."cümlemi anlayışlı bir gülümseme sunarak kesti.
"Merak etmeyin, ayağında kırılma yok, kas dokusu hafif zarar görmüş. Orta derecede ayağında çatlak var. Genç olduğu için çok çabucak çatlama kaynayacak ama bir ay oyuncunuzu oynatamazsınız, bir aylık süreçte fizik tedavisi yapılacak çünkü" gülmeye başlarken gözlerim buğulanmaştı.
"Şuan dünyadaki en iyi insansınız gözümde, teşekkür ederim. " gülümsemeye devam edip
"Rica ederim, görevim bu benim! Bende çok sevindim ona üzücü haber vermediğim için" kafa salladım.
"Ama bu süreçte hem psikolojik olarak hemde formundan düşmemesi için küçük bir program yapabilir miyiz? Bu onun için moral niteliğinde olur!" Dediğimde
"Siz ilk önce onu görün ve ona iyi haberi verin, sonra odama gelin ve beraber bir program oluşturalım, geçmiş olsun"deyip yanımızdan ayrıldı.
"Şuan dünyanın en mutlu insanı benim" dedim Ekin'e, Ekinde
"Bende rahatladım valla, Kadir çok genç ve düsündüklerini tahmin bile etmek istemiyorum." Kapıyı çalarak içeri girdik. Kadir odada bazı oyuncularımla konuşurken zoraki gülümseme sunuyordu, çocuklarda onun moralini yerine getirmeye çalışıyordu. Atakan beni görünce
"Koç gelmişsiniz!" Dediğinde bütün gözler beni bulmuştu. Ekin çocukların yanına geçerken
"Evet geldim"dedim ve Kadir'e döndüm. O bana umutla bakmaya başladığında Ekin'e baktım.
"iyi miyim koç? Yani fut....bol, yani bir daha saha...ya, yani..."Ekin gülmeye başlarken sinirle ona baktım, tabi ki odadaki bütün gözler ona ne yapıyorsun? Dermiş gibi bakarlarken
"Koçunda aynı bu şekilde doktora sorduğu gelince aklıma kendime tutamadım! Üzgünüm "diyerek alttan alttan gülmeye devam etti. Kadir'e dönüp
"Hadi yine iyisin Kadir bey, korkmanı gerekterecek bir şey yok ama kasında hafif bir hasar varmış ve orta derecede çatlağın varmış, genç olduğun için çabuk iyileşecekmişsin. Ama bir ay saha yok maalesef, fizik tedavi görüceksin ve doktorunla program yapacağım. Tatilde sanma kendini sakın" hepsi birden gülmeye başlarlarken onların sevincine ortak oldum. Kadir'in gözündeki mutluluğu gördüğümde bende mutlu olmuştum. Onlar sevinirken ben odadan ayrıldım.
"Nereye gidiyorsun?" Arkadan gelen soru ile dönüp baktım. Ekin'di, çıktığını duymamıştım odadan
"Doktorun yanına gideceğim!"diye belirtip adım atacakken
"Ateş'inde yanına gitmelisin!" Arkamı dönmeden
"Önemli bir şeyi olduğunu sanmıyorum!" Adım attığım anda Ekin sinirle
"O da endişelenmiş olmalı, korkmuş ve sen onun istesende, istemesende koçusun! Onunla ilgilenmek zorundasın!" Çocuksu bir hareket yapıp ayağımı yere vururken önüme geçip
"Profosyonel davranmalısın, hâlâ kadın olduğun için seni kabul etmeyenler var ve sen bu şekilde olaylara duygusal yaklaşırsan babanı asla gururlandıramazsın! "Ekin sert oynuyordu, elindeki kartlar çok güçlüydü ve kabul etmesi zor olsa da doğruydu. Yönümü değiştirip bizim takımın diğer yarısının önünde durduğu odaya baktım. Doktor odadan çıkarken diğerleri odaya doluştular. Bu farklı bir doktordu, Kadir'in doktoru ile aynı değildi.
"Merhaba ben Yağmur ÖZDEMIR, Ateş'in teknik direktörüyüm. Durumu hakkında bilgi alacaktım."Doktor tebessüm ederek
"Öncelikle sizi tebrik ederim, maçı çok güzel idare ettiniz ve duruşunuzu bozmadığınız için teşekkür ederiz, bize bir ders verdiniz doğrusu ve Ateş beye gelirsek onun ayak parmağında küçük bir çatlak var. O da ayağını zorlamazsa iki güne düzelir. Geçmiş olsun" doktor yanınızdan ayrılırken
"Sen verirsin haberi!" Deyip bende ayrılmayı ummuştum ama Ekin yine beni durdurup
"Sen söylemelisin bunu, ben değil! Sana klavuz getireceğim, teknik direktörün görevleri hakkında."gözlerimi devirip derin bir nefes verdim ve odaya girdim arkamdan o da girmişti.
Odaya girmemle herkes susarken yatağının önüne gelip
"Korkmanı gerektirecek bir şey yokmuş. Iki güne iyileşirmişsin!" Arkamı dönüp kısık sesle
"Maalesef ki" dediğimde çıkacakken
"Neden beni suçluyorsun?"sorusu ile olduğum yerde kalmıştım. ona döndüğüm anda odadaki herkes hızla dışarı çıkmıştı. Sorusunu yenileyip
"Neden hep beni suçluyorsun?"demişti. Gözlerinin içine bakıp
"Çünkü eğer seni suçlamazsam babamı suçlarımda o yüzden, neden senin yanındaydı ha? On sekiz yaşıma kadar onu görebilirdim, onunla vakit geçirebilirdim ama toplasan anca on yıl kalmıştır yanımda, geri kalan yıllar hep senleydi. Doğum günlerim, karne günlerim, kendi evlilik yıl dönümünde bile seninleydi. O benim babamdı anlıyor musun? O zaman neden senin yanındaydı, en çok ihtiyacım olduğu zaman. Onu kurtarabilirdim, senin gibi donup kalmazdım yanında, ölümünü izlemezdim..." sinirle ağzını açıp
"Ben ölümünü izlemedim, sadece yapamadım, kurtaramadım onu. Daha önce kimse yanımda kalp krizi geçirmemişti, küçüktüm, cahildim. Ama onu kurtarmak için her şey yaptım. O benim manevi babamdı, öz babam beni çöplüğe bırakırken hiç tanımadığim bir adam bana hayat verdi. Eğer elimden gelseydi bende ona verirdim. Onu senden aldığım için özür dilerim ama benimde şevkate, sevgiye ihtiyacım vardı. Baban bana oğluymuşum gibi davrandı. Bende onu gururlandırmak istedim, sizden çalmak değil!" Yatağın yanındaki tekli koltuğa oturdum ve gözlerimi yere dikerek
"Benimde sevgiye ihtiyacım vardı! Babama ihtiyacım vardı. Ona ölürken hoşçakal demeye ihtiyacım vardı. Ona 'seni seviyorum' demeye ihtiyacım vardı. Annemin ona ihtiyacı vardı. Takımın ona ihtiyacı vardı ama o yoktu artık. Eve gelmemesine alışmıştım ama o artık tamamen yoktu. Bu bir kız için çok korkunç bir şey! Bir eş için çok korkunç bir şey bu!" Sonunda her şeyi dökmüştük ortaya
"Bende ondan sonra yalpaladım, yürüyemedim. Futbola devam edemedim. Ne zaman yapmaya çalışsam o görüntü geliyor aklıma donup kalıyorum. Sen geldiğinde koçun kızıyım dediğinde ne yapacağımı şaşırdım. Yüzüne nasıl bakacağım diye düşündüm. Suçum yoktu ama seni üzdüğüm için bende çok üzgündüm. Annenin yanına gidip af diledim, sendende dilerim. Babanı senden aldığım için af diliyorum, ne olur sorunumuzu saha dışında bırakalım ve babana yaraşır insanlar olalım. Her şeyi sana bırakıyorum, bana ne istersen onu yap!" Yerimden kalkıp
"Bunları unutmam mümkün değil zamana ihtiyacımız olacak ama bunu artık sahaya yansıtmayacağım! Profosyonel olacağız ikimizde ve bunu takımada yansıtacağız!.. bu arada Kadir'de iyi ama bir ay oynayamayacak! Kendini hazırla, bir ay boyunca sen gireceksin maçlara!"Arkamı dönüp odadan çıkacakken
"Teşekkür ederim" dedi. Dışarı çıkıp kapının yanında dizilmiş çocuklara baktım.
"Doğruca evlerinize iki gün sonra maçımız var, dinlenin ve hazırlanın!" Deyip onların yanından ayrıldım. Eve gidip anneme sarılmak istiyordum.
Iki gün sonra:
"Maç başlamak üzere hazır mısınız?..."
1. Soru: bölüm nasıldı?
2. Soru: ekin'in Yağmura devamlı doğru yola gelmesi için çabalamasına ne diyorsunuz?
3. Soru: sonunda Ateş ve Yağmur konuştular. Ne düşünüyorsunuz?
Lütfen vote ve yorum yapın seviliyorsunuz!