[Zawgyi]
ခြန္းစစ္မင္းခ်က္ခ်င္းထရပ္လိုက္ကာ လွည္းကိုသူ႔နားဆြဲရင္း ငယ္ေလးတစ္ခုခုျဖစ္သြားေသးလားၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
( ကေလးတစ္ေယာက္လုံးပါေနတာကို ဒီလူနေမာ္နမဲ့နဲ႔...)
ခ်ိဳလိမ္ကိုင္ကာၿပဳံးျပေနတဲ့ငယ္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ထိုဝင္တိုက္တဲ့လူကို ေမတၱာပို႔လိုက္မိတယ္...။ အဲ့တာထက္ အႏွီငနဲက ဖုန္းေျပာရင္းလာတာမို႔လို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသတိထားမိပုံမေပၚဘူး...။
" ေဆာရီးေနာ္...ကေလးအဆင္ေျပရဲ႕လား..."
" ရတယ္..."
ထိုလူကတစ္ခ်က္ၿပဳံးျပကာ သူ႔ကိုေက်ာျပန္ေပးသြားတယ္...။ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီမႈန္႔ပုလင္းေတြကိုေ႐ြးေနရင္း ဖုန္းဆက္ေျပာေနေတာ့တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းလဲ ဘုၾကည့္တစ္ခ်က္သာၾကည့္လိုက္ၿပီး ငယ္ေလးနားကပ္ကာတိုးတိုးေျပာလိုက္တယ္...။
" ခဏေလးေနအုံးေနာ္...ဦးဦး ႏို႔မႈန္႔ေ႐ြးလိုက္အုံးမယ္...အိုေက?..."
" အိုး...ေခ...အဟီး!..."
" ဟုတ္ၿပီ...လိမၼာတယ္..."
ခြန္းစစ္မင္း ခုနကသူ႔ေနရာေလးကိုျပန္လာကာ ထိုင္ခ်လိုက္ျပန္တယ္...။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ထိုတံဆိပ္အသစ္ေလးနဲ႔အေဟာင္းကို ယွဥ္ၾကည့္လိုက္တယ္...။
( ဘာဝယ္ရမလဲ...ဒီတံဆိပ္က ခတ္ႏြယ္ရဲ႕ဦးေလး ငါ့ကို recommend ေပးဖူးတယ္...ေကာ္ဖီရဲ႕အရသာကို ပိုကဲပိုေမႊးေစတယ္တဲ့...စမ္းၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား...သူက ေကာ္ဖီဆိုင္ေတာင္ဖြင့္ထားတာဆိုေတာ့ ယုံၾကည္လို႔ေတာ့ရမွာပါ...)
အဲ့အခ်ိန္ ခုနကဝင္တိုက္ခဲ့တဲ့လူကလဲ ပစၥည္းေ႐ြးရင္း သူနဲ႔ေက်ာကပ္လ်ပ္ကိုေရာက္လာတယ္...။ အခုထိလဲ ဖုန္းေျပာေနတုန္း...။ သူတစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္မိၿပီး ႏို႔မႈန္႔ထုပ္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္ခ်ိန္...သူနဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ပိုက္ဆံအိတ္အနီေရာင္ေလးတစ္ခုကျပဳတ္က်လာတယ္...။ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ပိုက္ဆံအိတ္နားမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ရတယ္...။ သူ႔ဆီကျပဳတ္က်တာသိသာေပမဲ့ ေကာင္မေလးကေတာ့ သတိထားမိပုံမရပဲ ထြက္သြားဖို႔လုပ္ေနၿပီ...။ သူလဲအစကမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေနဖို႔ေတြးမိေပမဲ့ အရမ္းလူမဆန္ရာက်သြားမလားဆိုၿပီး အားနာနာနဲ႔ပဲပါးစပ္ကိုဟလိုက္ရတယ္...။
" ဒီမွာ..."
" ....."
" ဒီမွာလို႔..."
( Shit! လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘူး...)
ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံးက် စိတ္မပါစြာပိုက္ဆံအိတ္ကိုလွမ္းေကာက္လိုက္ၿပီး ေျခလွမ္းႏွစ္လွမ္းေလာက္လွမ္းရင္း ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္လိုက္တယ္...။
" ဒီမွာ...ပိုက္ဆံအိတ္က်ေနခဲ့တယ္လို႔..."
သူ႔အသံေၾကာင့္ ေကာင္မေလးက ခ်က္ခ်င္းလွည့္ၾကည့္လာတယ္...။
( What in the ass!...)
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ျမင္တဲ့အခ်ိန္ ေလထုက႐ုတ္ခ်ည္းေလးလံလာတယ္...။ မ်က္ႏွာေတြမွာဘာအမူအရာမွမျပေပမဲ့လဲ ႏွစ္ဦးသားစိတ္ထဲေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေစာက္တလြဲဆန္ေနလိုက္မလဲ ေမးစရာေတာင္မလိုေတာ့ဘူး...။
" ပိုက္ဆံအိတ္..."
သူကမ္းေပးေတာ့ ဆူးပြင့္လႊာက အသာပဲလွမ္းယူတယ္...။
" ေက်းဇူး..."
ပုံမွန္ဆို သူခ်က္ခ်င္းလွည့္ထြက္သြားမွာဆိုေပမဲ့ ဒီေန႔မွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ဆူးပြင့္လႊာကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနမိတယ္...။ သူတို႔ေတြ ေက်ာင္းၿပီးတည္းက လုံးဝမေတြ႕ၾကေတာ့တာ...။ သူၾကားတာေတာ့ ဆူးပြင့္လႊာလဲ ပုဂၢလိကေဆး႐ုံတစ္ခုမွာပဲ အလုပ္ရတယ္တဲ့...။
ဒါေပမဲ့ ေဖာ္ေ႐ြရင္းႏွီးျပတာက သူ႔ပုံစံမဟုတ္တာမို႔ သူ႔စိတ္ကေျပာခ်င္ေပမဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကေတာ့ ပြင့္မလာခဲ့ဘူး...။ အဆုံးမွာ သူေခါင္းတစ္ခ်က္သာညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ငယ္ေလးဆီျပန္သြားဖို႔လုပ္လိုက္တယ္...။
" ဟင္?..."
လက္ထဲက ႏို႔မႈန္႔ထုပ္ေလးမွာ ဘုတ္ခနဲလြတ္က်သြားရတယ္...။ ထိုအျပဳအမူေၾကာင့္ ဆူးပြင့္လႊာက သူ႔ေဘးေရာက္လာတယ္...။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
" ကေလး..."
" ကေလး?..."
" ခုနက အဲ့လွည္းေပၚမွာ ကေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ေလ..."
ေလွ်ာက္လမ္းေပၚမွာ အေဖာ္မဲ့စြာတစ္ကိုယ္တည္းရွိေနတဲ့လွည္းေလးကို လက္ညိဳးထိုးျပလိုက္တယ္...။ အနားမွာအျခားေဈးဝယ္သူေတြလဲရွိတာမို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ကေလးကိုေကာက္ခ်ီေနသလားလို႔ သူလိုက္ၾကည့္မိတယ္...။
" အဲ့ကေလးပါတဲ့လွည္းက နင့္ဟာလား..."
" ဟုတ္တယ္ေလ...ဘာလို႔လဲ..."
" အဲ့လွည္းကို ခုနက ဒီနားမွာရပ္ေနတဲ့လူဆြဲသြားတာ...နင္ငါ့ကိုအိတ္လွမ္းေပးေနတုန္းေလးပဲ..."
" ဘာရယ္..."
" သူကလွည္းကိုလွည့္ေတာင္ၾကည့္မေနဘူး...ဒီတိုင္းဆြဲခ်သြားတာ..."
ဆူးပြင့္လႊာရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ သူလွည္းနားကိုကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ပဲ ထိုသေကာင့္သားကလွည္းမွားဆြဲသြားမွန္း သေဘာေပါက္လိုက္တယ္...။
" အဲ့လူ ဖုန္းေျပာေနတယ္မဟုတ္လား..."
" Ommm..."
" Fuck! ဒီေသျခင္းဆိုး..."
( ေစာက္ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကိုေတာ့ ေလ့လာပါအုံးဟ...)
သူက လိုင္းရဲ႕အစြန္နားမွာရွိေနတာမို႔ ထိုလူ အျခားဘယ္လိုင္းေတြထဲဝင္သြားလဲမသိေတာ့ဘူး...။ သူပတ္ပတ္လည္ကို မ်က္လုံးကစားေနတုန္းမွာပဲ ဆူးပြင့္လႊာကေျပာလာတယ္...။
" နင္ဟိုဘက္ျခမ္းကိုသြားလိုက္...ငါဒီဘက္ကိုသြားလိုက္မယ္..."
" အာ...အင္း...နင္..."
" ငါကအဆင္ေျပတယ္...နင္နဲ႔အျခားသူပါေသးလား..."
" ကိုလင္းပါတယ္...ငါအခုသူ႔ကို ဖုန္းဆက္မလို႔..."
" အိုေက...ေကာင္တာေတြဘက္မွာျပန္ေတြ႕မယ္..."
" Ommm..."
သူတို႔လမ္းခြဲၿပီးတာနဲ႔ လင္းေခတ္ဦးဆီဖုန္းဆက္ကာ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပလိုက္တယ္...။ ကုန္တိုက္ကတစ္ထပ္တည္းေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးၿပီးက်ယ္တဲ့အျပင္...လူကပါ အနည္းငယ္ျပည့္ေနတာမို႔ ရွာရာပိုခက္ခဲတယ္...။ ေနာက္ဆုံး ေကာင္တာဆီသြားၿပီး Speaker နဲ႔ေအာ္ခိုင္းရင္ေကာင္းမလားလို႔စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ဖုန္းတစ္ေကာဝင္လာတယ္...။
" ဟယ္လို..."
" ခြန္းစစ္မင္းမဟုတ္လား..."
" ဟုတ္တယ္...ဆူးလား..."
" အင္း...ဟိုလူ႔ကိုေတြ႕ၿပီ...ကေလးလဲငါနဲ႔အတူရွိေနၿပီ...ေကာင္တာနံပါတ္ ၁ နားကိုလာခဲ့လိုက္..."
" အိုေက အိုေက..."
ခ်က္ခ်င္းလင္းေခတ္ဦးကိုလွမ္းဆက္ကာ ေကာင္တာနံပါတ္ ၁ ဆီ ေျခဦးလွည့္လိုက္တယ္...။
" ဆူး..."
ခြန္းစစ္မင္း ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္...။
" ေတာ္ေသးတာေပါ့..."
ေျပာရင္းပဲ ဆူးပြင့္လႊာကိုယ္ေပၚကငယ္ေလးကို ေျပာင္းယူခ်ီလိုက္တယ္...။
" သူကလဲ လွည္းမွားဆြဲလာမွန္းသိတည္းက နင့္ကိုျပန္လိုက္ရွာေနတာ...သူရွာကိုယ္ရွာနဲ႔လြဲေနၾကတာ..."
" အကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္...ဖုန္းကလဲမျပတ္ေတာ့ ကိုယ့္လွည္းလားဘာလားေတာင္မၾကည့္မိပဲ လက္ထဲကိုင္မိရာေကာက္ဆြဲသြားလိုက္တာ...ညီတို႔သားေလးကလဲ တစ္ခ်က္မငိုဘူးေလ..."
( ညီတို႔သား?...)
" ကြၽန္ေတာ္တို႔က လင္မယားမဟုတ္ပါဘူး!..."
" ကြၽန္မတို႔က လင္မယားမဟုတ္ပါဘူး!..."
ၿပိဳင္တူထြက္လာတဲ့ေအာ္သံေၾကာင့္ ေရွ႕ကလူခမ်ာမသိမသာတုန္တက္သြားရတယ္...။
" အာ...ေဆာရီး ေဆာရီး...ထပ္ၿပီးအားနာစရာေတြျဖစ္ျပန္ၿပီ..."
ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ ၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးျပလိုက္တယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္ ခင္မ်ားရဲ႕လွည္းကိုေတာ့ ဟိုမွာပဲထားခဲ့မိတယ္..."
" ရတယ္ ရတယ္...ကိစၥမရွိဘူး...ဒါဆိုသြားၿပီေနာ္..."
ထိုအခါက်မွ ခြန္းစစ္မင္းလဲ ဆူးပြင့္လႊာဘက္ကိုလွည့္ကာစကားစလိုက္တယ္...။
" ေက်းဇူးပါပဲ...တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
" မဟုတ္တာ...ေတာ္ေသးတယ္...နင့္ဖုန္းနံပတ္က မေျပာင္းေသးလို႔..."
" Ommm..."
" ဒါနဲ႔ ကေလးက..."
" ခြန္း..."
" ကိုလင္း..."
လင္းေခတ္ဦးက သူတို႔နားကိုအေျပးေလးေရာက္လာၿပီး ကေလးကို ခြန္းစစ္မင္းလက္ထဲကတစ္ဆင့္မခ်ီလိုက္ျပန္တယ္...။
" စိတ္ပူသြားတာပဲ..."
" ေတာင္းပန္ပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္လိုက္မိဘူး..."
" ခြန္းအမွားမွမဟုတ္တာကို...ဆူး...မေတြ႕တာေတာင္ၾကာၿပီ...ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား..."
" ဟုတ္ ကိုလင္း..."
" ဒါက ကိုလင္းရဲ႕တူေလး..."
" ေၾသာ္ အဲ့လိုလား...ခ်စ္စရာေလး...ကိုလင္းနဲ႔လဲတူတယ္ေနာ္..."
" ဟုတ္တယ္...အကို႔အမရဲ႕သားေလ..."
ဆူးပြင့္လႊာက ကေလးကိုၿပဳံးျပရင္းက ေခါင္းေလးညိတ္လိုက္ၿပီး...။
" ဒါဆိုလဲ ဆူးသြားေတာ့မယ္ေလ..."
" သြားေတာ့မလို႔လား..."
" ဟုတ္..."
" အိုေက အိုေက..."
" ခြန္း...ငါသြားၿပီေနာ္..."
" Ommm..."
အဲ့ေနာက္ ဆူးပြင့္လႊာက ငယ္ေလးကိုပါႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားေတာ့တယ္...။ ထြက္ခြာႏိုင္ျခင္းမရွိတာက ဆူးပြင့္လႊာေက်ာျပင္ေပၚက ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အၾကည့္ေတြ...။ ထိုအရာကိုသေဘာေပါက္တဲ့ လင္းေခတ္ဦးကလဲ တစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေခါင္းေလးကိုခပ္ဖြဖြပုတ္လိုက္ၿပီး...။
" ကိုယ္ဒီကပဲေစာင့္ေနမယ္..."
" ....."
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးကို အသာေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ဟာသူျပန္ၿပဳံးမိရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ဆူးပြင့္လႊာရဲ႕ေနာက္ကို လိုက္သြားမိေတာ့တယ္...။
.
.
.
.
.
အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ခြန္းစစ္မင္းက တစ္ခုခုစားခ်င္ေၾကာင္းေျပာလာတာမို႔...ကိုရီးယားဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာပဲ ခရီးတစ္ေထာက္ရပ္ျဖစ္တယ္...။ ဒီဆိုင္က အခုေနာက္ပိုင္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မၾကာခဏလာထိုင္ျဖစ္တဲ့ဆိုင္ေလး...။ Spicy food ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲရတာမို႔ သူတို႔အတြက္အေတာ္ေလးအဆင္ေျပတယ္...။
စားစရာမွာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ငယ္ေလးနဲ႔အတူ စကားေတြေလွ်ာက္ေျပာေနၾကတုန္း နာမည္ေခၚသံတစ္ခုထြက္လာတယ္...။
" အိုး...ခြန္းစစ္မင္း..."
ႀကိဳဆိုခ်င္စရာမေကာင္းတဲ့အသံက ခြန္းစစ္မင္းကို ဘယ္သူမွန္းခ်က္ခ်င္းသေဘာေပါက္ေစသလို စိတ္ကိုပါညစ္ညဴးသြားေစတယ္...။
" ကိုၿဖိဳးဇင္..."
" တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္လာေတြ႕တာပဲ...ထိုင္မယ္ေနာ္..."
( အဲ့စကားက ခင္မ်ားမထိုင္ခင္တည္းကေျပာရမွာ...)
" ဒါနဲ႔သူက..."
လင္းေခတ္ဦးကိုရည္႐ြယ္ကာေမးလာတာမို႔...သူ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး...။
" ***Company က ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔မစိမ္းဘူးမဟုတ္လား ကိုၿဖိဳးဇင္...သူက အဲ့ Company ရဲ႕ဥကၠဌပဲ...လင္းေခတ္ဦး..."
" ေၾသာ္...လင္းေခတ္ဦးဆိုတာလား...သိတာေပါ့...ကိုယ္ေတြေဆး႐ုံနဲ႔ဆို သူစိမ္းေတြမွမဟုတ္တာပဲ...ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္...လူခ်င္းတစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးေတာ့ ဒီေလာက္ငယ္မယ္ေတာင္မထင္ထားဘူး...ကြၽန္ေတာ္က ေဒါက္တာၿဖိဳးဇင္ပါ...အ႐ိုးအေၾကာ..."
" ဟုတ္ကဲ့...ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားအေၾကာင္းေတြအမ်ားႀကီးၾကားဖူးပါတယ္..."
ခပ္တန္းတန္းျပန္ေျဖလာတဲ့လင္းေခတ္ဦးရဲ႕စကားေၾကာင့္ ကိုၿဖိဳးဇင္တစ္ေယာက္ စိတ္ထဲနည္းနည္းေတာ့ကသိကေအာက္ျဖစ္သြားရတယ္...။ လူႀကီးရွက္ရင္ရယ္တယ္ဆိုတဲ့အတိုင္း ကိုၿဖိဳးဇင္ဆီကေန ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္သံတစ္ခုထြက္လာတယ္...။ ၿပီးတဲ့အခါ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ဝိုင္းဂ႐ုစိုက္ေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးနဲ႔ခြန္းစစ္မင္းတို႔ရဲ႕ပုံစံေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ရဲအၿပဳံးေတြကအေရာင္စြန္းလာတယ္...။
" ကေလးေလးကခ်စ္စရာေလးေနာ္...ဘယ္သူ႔ကေလးလဲ...ခဏေလာက္ခ်ီၾကည့္လို႔ရမလား..."
လင္းေခတ္ဦးက အႏူးညံ့ဆုံးၿပဳံးလိုက္ရင္း တက္ႂကြစြာျပန္ေျဖလိုက္တယ္...။
" ရတာေပါ့...သူက သူစိမ္းကိုယ္ေပၚေရာက္လဲမငိုတတ္ဘူး..."
" ဟုတ္လား...ေကာင္းတာေပါ့..."
တကယ္ကိုကေလးက ကိုၿဖိဳးဇင္ကိုယ္ေပၚေရာက္တဲ့အထိ တစ္ခ်က္မငိုဘူး...။ ဒါေပမဲ့ ခုႏုကလို ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္ေနတာမ်ိဳးလဲမရွိေတာ့ျပန္ဘူး...။ ကိုၿဖိဳးဇင္က ကေလးကိုခ်ိဳင္းေအာက္ကေနထိန္းကိုင္ထားရင္း သူ႔ေပါင္ေပၚရပ္ေစကာ စကားျပန္ဆက္တယ္...။
" ကေလးက ကိုလင္းေခတ္ဦးနဲ႔တူတာပဲ..."
" တူမွာေပါ့ အကိုရဲ႕...ကြၽန္ေတာ့္တူပဲဟာ..."
" ေၾသာ္ ဟုတ္လား...ေဟး ခြန္းစစ္မင္း...မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရတာ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့ပုံပဲ...ဟမ္...အကိုတို႔ေတာင္မသိရပါလား...မင္းမွာဒီလိုမိတ္ေဆြမ်ိဳးရွိမွန္း..."
" ....."
" ကေလးကတကယ္ကိုအေခ်ာေလးပဲ...ဒါနဲ႔သိလား ခုနကမင္းတို႔သုံးေယာက္အတူထိုင္ေနတာ မသိရင္ တကယ့္မိသားစုက်ေနတာပဲေနာ္...ဟား ဟား...စတာေနာ္...စိတ္မဆိုးနဲ႔..."
ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔လင္းေခတ္ဦးမွာ စည္းမ်ဥ္းတစ္ခုရွိတယ္...။ တစ္ဖက္ကဘယ္လိုပဲ အေနရခက္ေအာင္ေျပာေနပါေစ...႐ိုင္းစိုင္းစြာသုံးႏႈန္းေနပါေစ...အဲ့လူက ကိုယ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့သူမဟုတ္ရင္ ျပန္ေခ်ပေျပာဆိုခြင့္မရွိဘူး...။ ထိုလူနဲ႔ပတ္သတ္သူကိုပဲ ေလးစားတမႈနဲ႔ ေျဖရွင္းခြင့္ေပးရမယ္...။
" အင္း...ကြၽန္ေတာ္တို႔ကရင္းႏွီးပါတယ္..."
လင္းေခတ္ဦးကေျပာၿပီး ၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးေနလိုက္တယ္...။ ထိုစဥ္ စားပြဲထိုးေကာင္မေလးေရာက္လာကာ မုန္႔ေတြခ်ေပးတယ္...။ ၿပီးေတာ့ ငယ္ေလးကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး...။
" ကေလးအတြက္ထိုင္ခုံယူမလားရွင့္..."
" ေကာင္းတာေပါ့...ေက်းဇူးပါ..."
" ဟုတ္ကဲ့ ခဏေနာ္...ဒီဘက္ကအကိုကေရာ Menu ယူမလားရွင့္..."
" အကိုကစားၿပီးပါၿပီ..."
စားပြဲထိုးမေလးထြက္သြားေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကစားဖို႔အတြက္ျပင္ေပးတယ္...။ ကေလးက ကိုၿဖိဳးဇင္ကိုယ္ေပၚမွာပဲရွိေနေသးတာမို႔ သူလဲေအးေအးေဆးေဆးပဲ တူႏွစ္စုံနဲ႔ဇြန္းႏွစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ရႈးေလးနဲ႔သုတ္ၿပီး တစ္စုံကိုခြန္းစစ္မင္းလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္တယ္...။ အဲ့ေနာက္မွာမွ တစ္ခ်ိန္လုံးတိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တဲ့ခြန္းစစ္မင္းလဲ Spicy ေခါက္ဆြဲကိုခပ္ျဖည္းျဖည္းေမႊေနရင္း...။
" တကယ္ေတာ့ ကိုၿဖိဳးဇင္ထင္ေနတာမွန္ပါတယ္..."
" အမ္?..."
ေၾကာင္အစြာလွမ္းၾကည့္လာတဲ့ ကိုၿဖိဳးဇင္ကို သူတည္ၿငိမ္စြာပဲျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ကိုလင္းေခတ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္အမ်ိဳးသားပါ..."
" ....."
ကိုၿဖိဳးဇင္က ခြန္းစစ္မင္းကိုတစ္လွည့္ လင္းေခတ္ဦးကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ရင္း အသက္မပါစြာထရယ္ျပန္တယ္...။
" အာ...အဟား...အကိုကေနာက္တာပါ ခြန္းစစ္မင္းရယ္..."
" ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့အတည္ေျပာေနတာ...ႀကဳံတုန္းတစ္ခါတည္းမိတ္ဆက္ေပးတယ္ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ...ေဆး႐ုံမွာက ဒီအေၾကာင္းသိတဲ့သူရွားတယ္ေလ...ကိုၿဖိဳးဇင္ကံေကာင္းတာေပါ့...မဟုတ္ဘူးလား...ကြၽန္ေတာ့္မေကာင္းေၾကာင္းေတြ ထပ္ျဖန္႔ဖို႔အခြင့္အေရးရသြားတာေပါ့...ေနာ့..."
" ....."
ထိုစကားေတြကို မ်က္ႏွာေသနဲ႔ေျပာေနတဲ့ခြန္းစစ္မင္းထက္...ဘာမွမထူးဆန္းသလို အဖက္ပင္မလုပ္ေတာ့ပဲ သူ႔ထမင္းသုတ္သူပုံမွန္ေလးစားေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးေၾကာင့္ ကိုၿဖိဳးဇင္ခမ်ာပိုၿပီးေနရထိုင္ရခက္လာမိတယ္...။
" ခင္မ်ား သတင္းေတြၾကားထားတယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္ကိုၿဖိဳးဇင္...ကြၽန္ေတာ္ကလဲဖုံးကြယ္ထားတာမဟုတ္လို႔ ကိုလင္းေခတ္ဦးနဲ႔လက္ထပ္ထားတဲ့ကိစၥကို ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ကမေျပာေပမဲ့ ေဆး႐ုံမွာေတာ္ေတာ္မ်ားသိေနၾကတယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္သိတယ္...အဲ့တာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကြယ္မွာ ခင္မ်ားဘယ္လိုေတြေျပာဆိုထားလဲဆိုတာလဲ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္...ကြၽန္ေတာ္အကုန္သိတယ္ကိုၿဖိဳးဇင္...ခင္မ်ားစိတ္ထဲ ကြၽန္ေတာ္မသိေလာက္ဘူးထင္ထားတဲ့ကိစၥေတြကအစ ကြၽန္ေတာ္သိေနတယ္...ဦးေႏွာက္အဆင့္ခ်င္းမတူတဲ့သူနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ျပသာနာမတက္ခ်င္လို႔သာ ကြၽန္ေတာ္မသိေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာ...ဒါေပမဲ့အခုလို ကြၽန္ေတာ့္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္လုံးရွိေနတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္တူေလးလဲရွိေနတာကိုေတာင္ Respect မရွိ ေထ့လုံး႐ြဲ႕လုံးေတြနဲ႔ စေနတာပါဆိုၿပီးေျပာတာကေတာ့ ခင္မ်ားကိုေတာ္ေတာ္ေလးအထင္ေသးသြားေစတယ္ဗ်...ခင္မ်ားက ဆရာႀကီးဦးေကာင္းထက္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကိုပါ ညႇိဳးႏြမ္းေအာင္လုပ္ေနတာ..."
စကားအဆုံးမွာေတာ့ ေမာသြားသေယာင္ လင္းေခတ္ဦးအဆင္သင့္ထည့္ေပးထားတဲ့ေရကို ေအးေဆးစြာပဲယူေသာက္လိုက္တယ္...။
( Fuck! Fuck! အရမ္း over ျဖစ္သြားလား...မျဖစ္သြားဘူးမဟုတ္လား...ဟူးးး! တကယ္ေတာ့ငါဘာမွမသိဘူးဟ...တကယ္ဘာမွမသိဘူး...သူရိပ္မိသြားလား...)
ခြန္းစစ္မင္းကိုယ္တိုင္ စိတ္ထဲသူ႔ၿဖီးလုံးေတြတကယ္အလုပ္ျဖစ္သြားရဲ႕လား စဥ္းစားေနရသလို...တစ္ဖက္မွာကလဲ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ၿဖီးလုံးေတြေၾကာင့္ အေတြးထဲဇေဝဇဝါျဖစ္သြားရတာနဲ႔အတူ ေတြးမိရျပန္တယ္...။
( ဒီပုံအတိုင္းဆို ငါနဲ႔ခြန္းစစ္မင္းၾကားကအေျခအေနေတြကို လင္းေခတ္ဦးသိေနတာေပါ့...အဲ့တာဆိုလဲ အခုခ်ိန္သူကစိတ္ဆိုးေနရမွာမဟုတ္ဘူးလား...ဘာလို႔ ေအးေဆးဆက္စားေနႏိုင္ရတာလဲ...တကယ္သာ ႏွစ္ေယာက္ကလက္ထပ္ထားတာဆိုရင္ လင္းေခတ္ဦးက ေဒါက္တာဦးစစ္ႏိုင္ရဲ႕သားမက္ေပါ့...အရင္ခြန္းစစ္မင္းကိုႏွိပ္ကြပ္တယ္ဆိုတာကလဲ အလုပ္နဲ႔အေၾကာင္းျပၿပီး လက္တစ္လုံးျခားေလးေတြပဲလုပ္ခဲ့တာပါ...ဒါေၾကာင့္မို႔ ဦးစစ္ႏိုင္က သိေနရင္ေတာင္မွ ငါ့အဘိုးကသူ႔ဆရာမို႔ သူကဘာမွသိပ္ဝင္မစြက္ဖက္ဘူး...ဒါေပမဲ့လင္းေခတ္ဦး...သူကေတာ့...)
အဲ့အခ်ိန္ လင္းေခတ္ဦးက လက္ေလးပိုက္ကာ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္ေနသည္မို႔ သူ႔ခမ်ာၾကက္သီးပင္ထသြားရတယ္...။
" အဟား ဟား!...ခြန္းစစ္မင္းကလဲ မဟုတ္တာေတြ...မင္းအေဖနဲ႔ငါ့အဘိုးဆိုတာကလဲ သာမန္အသိမိတ္ေဆြေတြမွမဟုတ္တာ...မင္းဆိုလဲ ငါ့ကိုေစာက္ေရွာက္ေပးဖို႔ ဦးစစ္ႏိုင္ကိုယ္တိုင္လာအပ္ခဲ့တာ...မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားမွာ တစ္ခုခုေတာ့အထင္လြဲေနၿပီထင္တယ္..."
" ဟုတ္လား..."
" ကဲပါ ကဲပါ...အကိုလဲသြားစရာရွိေသးတယ္...မင္းတို႔အခ်ိန္ေလးကို ထပ္ၿပီးမေႏွာက္ယွက္ေတာ့ပါဘူး...ကဲ ကေလးေလး...မင္းရဲ႕ဦးေလးေတြဆီျပန္သြားေတာ့ေနာ္..."
ေျပာရင္း ငယ္ေလးကိုျပန္ေပးဖို႔အတြက္ အသာမလိုက္တယ္...။ ငယ္ေလးကလဲ သူ႔ဦးေလးေတြဆီျပန္သြားရေတာ့မယ္ဆိုတာကိုသိတာနဲ႔ မ်က္လုံးေလးေတြေကြးက်သြားတဲ့အထိၿပဳံးလာေတာ့တယ္...။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ စိတ္ထဲတင္းေနသမွ်လႊတ္ခ်လိုက္မိတယ္...။ ကိုၿဖိဳးဇင္မွာေတာ့ ကေလးကိုျပန္ေပးဖို႔လုပ္ေနရင္းက သူ႔ရဲ႕ေပါင္ေပၚေႏြးခနဲခံစားလိုက္ရတာမို႔ မ်က္ႏွာမွာလဲကြက္ခနဲပ်က္သြားရေတာ့တယ္...။
" ငယ္ေလး ရႈးေပါက္ခ်လိုက္ၿပီ..."
ႏွစ္ေယာက္သား ကမန္းကတန္းထကာ ကေလးကိုေကာက္ခ်ီလိုက္တယ္...။
" ေဆာရီးဗ်ာ...ငယ္ေလးက တစ္ခါမွအဲ့လိုမလုပ္ဖူးဘူး...ၾကည့္ရတာ သူခင္မ်ားကိုသေဘာမက်ဘူးထင္တယ္..."
" ခြန္းကလဲ...အဲ့လိုမေျပာပါနဲ႔...အားနာစရာႀကီး..."
ကေလးနဲ႔ထပ္တူ လျခမ္းေကြးမ်က္လုံးေတြနဲ႔ၿပဳံးရင္းေျပာေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးစကားေတြက တကယ္ပဲအားနာေနတာဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ေတာင္ အေတြးေပါက္ခ်င္စရာ...။
" ခြန္း...ငယ္ေလးနဲ႔ Toilet ထဲအရင္သြားလိုက္...ကိုယ္ Diaper ယူၿပီးလိုက္ခဲ့မယ္..."
" Ommm..."
ၿပီးတာနဲ႔ ေသး႐ႊဲသြားေသာေၾကာင့္ ေမွာင္မဲေနေသာမ်က္ႏွာနဲ႔ကိုၿဖိဳးဇင္ကို ရွိတယ္လို႔ပင္သတိမရေတာ့ပဲ ႏွစ္ေယာက္သားကိုယ္စီလုပ္စရာရွိတာလုပ္ဖို႔ထြက္သြားၾကေတာ့တယ္...။
( ေက်းဇူးပဲငယ္ေလး...အမွန္ဆို အီအီးပါ ပါခ်လိုက္ရမွာ...)
သူတို႔အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၅ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ...။ မနက္ကလိုပဲ ငယ္ေလးကို သူ႔ေနရာေလးမွာခဏထားခဲ့လိုက္ကာ...လင္းေခတ္ဦးက ငယ္ေလးစားဖို႔အတြက္ျပင္ဆင္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္းကေတာ့အဝတ္အစားအရင္ေျပးလဲလိုက္တယ္...။
ပုံမွန္ဆို ေနရာမွာတင္ ခြၽတ္ခ်ၿပီးလဲလိုက္ေပမဲ့ ကေလးငယ္ေလးရွိေနတာမို႔ မသင့္ေတာ္ဘူးေလ...။ ဒါေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲပဲသြားလဲျဖစ္တယ္...။ သူ အဝတ္လဲၿပီးျပန္ထြက္လာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးက ထမင္းပန္းကန္ေလး လွမ္းေပးတယ္...။
" အရင္ေကြၽးထားႏွင့္ေနာ္...ကိုယ္လဲလိုက္အုံးမယ္...ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔က သူတို႔လာမွေအးေဆးလုပ္မယ္..."
" အိုေက..."
ဒါနဲ႔ သူပန္းကန္ေလးယူၿပီးေလွ်ာက္သြားေတာ့ ငယ္ေလးကိုအိပ္ရာေပၚမွာမေတြ႕ရပဲ သူ႔တို႔ကုတင္ေဘးကဗီ႐ိုပုေလးနား ေျခဆင္းထိုင္ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္...။
" ငယ္ေလး...ဒီနား..."
( ............)
ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူေသြးအန္ခ်င္သြားရတယ္...။
" Shit!..."
" အဲ့ အဲ့!...ဟီးးး!..."
( လာေနာက္ေနတာလား...)
" ကိုလင္း!!!..."
လင္းေခတ္ဦးက ေရဘူးေလးကိုေမာ့ေသာက္ေနရင္း အနားကိုေရာက္လာတယ္...။ အက်ႌက်ယ္သီးေတြျဖဳတ္လက္စတန္းလန္းနဲ႔...။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခြန္း..."
သူလက္ညိဳးထိုးျပလိုက္ေတာ့...။
" ဖူး!!!..."
ေရေတြပန္းထြက္ကုန္ရတာမို႔ လက္နဲ႔အျမန္အုပ္လိုက္ရတယ္...။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ေရဘူးကိုခြန္းစစ္မင္းဆီေပးလိုက္ၿပီး ငယ္ေလးရွိရာတိုးသြားလိုက္တယ္...။
" Shit!..."
" ခင္မ်ား...အဲ့လိုပဲ ပစ္စလတ္ခတ္ထားရလား..."
" ကိုယ္မထားပါဘူး...သူကဘယ္ကေတြ႕တာတုန္း..."
ႏွစ္ေယာက္သားသက္ျပင္းရႈိက္ရင္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ကာ သေဘာေပါက္သြားရတယ္...။ ဗီ႐ိုေအာက္ဆုံးကအံဆြဲကို ေသခ်ာမပိတ္ခဲ့မိတာပဲျဖစ္ရမယ္လို႔ အေျဖကထြက္လာတယ္...။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ငယ္ေလးက အလြယ္တကူဖြင့္လို႔ရသြားၿပီး အျပာေရာင္ေတာက္ေတာက္ေလးကိုျမင္တာနဲ႔ ယူကိုက္ေတာ့တာ...။
လင္းေခတ္ဦးလဲ ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္ကာ အနားမွာထိုင္ခ်ရင္းေျပာလိုက္တယ္...။
" မင္းပါးစပ္ထဲကဟာကို ခ်ထားလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္ ငယ္ေလး...အဲ့တာခ်ိဳခ်ဥ္မဟုတ္ဘူးကြ...ကြန္ဒုံး ကြန္ဒုံး..."
" ဟ!...ကေလးက ခင္မ်ားရဲ႕ေသြးလို႔ကို မေျပာရဘူး..."
" ....."
" ေဒါက္ ေဒါက္!..."
" ေဒါက္ ေဒါက္!..."
ေနာက္ဆုံးေတာ့ေရာက္လာၾကၿပီ...။ ပါတီေလးစဖို႔ အခ်ိန္က်ေရာက္လာၿပီေပါ့ေလ...။
" ခြန္းးးးး... "
တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ေျပးဖက္တဲ့ခတ္ႏြယ္ေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းလဲက်ေတာ့မလိုေတာင္ျဖစ္သြားရတယ္...။
" သတိရလိုက္ရတာေခြးေကာင္ရယ္..."
" ငါကေတာ့မရဘူး..."
" ဟြန္႔!..."
ခတ္ႏြယ္ရဲ႕အေနာက္မွာ Cara နဲ႔ ခန္႔သူရိန္သစ္ကလိုက္ဝင္လာၿပီး...Cara ကေတာ့ခ်က္ခ်င္းပဲ လင္းေခတ္ဦးဆီသြားကာ ငယ္ေလးကိုဆြဲယူခ်ီလိုက္တယ္...။ ငါးေယာက္လုံးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အေတြးကိုယ္စီနဲ႔ၿပဳံးလိုက္မိၾကတယ္...။ သူတို႔အခုလိုမစုံျဖစ္ခဲ့ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာေနခဲ့ၿပီလဲ...။ Christmas ညတုန္းကလဲ Cara နဲ႔ ခန္႔သူရိန္သစ္က သီးသန္႔ Date လုပ္ဖို႔အစီအစဥ္ရွိတာမို႔ မေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ပဲ...ေက်ာင္းတုန္းက လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔သာေတြ႕ျဖစ္ၿပီးေသာက္ခဲ့ၾကတာ...။
ဒီလိုမ်ိဳး အရင္လိုခဏခဏ အတူတူမရွိႏိုင္ေတာ့တာကိုေတြးမိျပန္ေတာ့ အကုန္လုံးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ အလြမ္းဓာတ္ေတြကပိုလာေတာ့တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းလဲ ခတ္ႏြယ္ကိုျပန္လည္ဆြဲယူကာဖက္လိုက္ၿပီး အေႏြးေထြးဆုံးေျပာလိုက္တယ္...။
" Welcome back ပါ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေလး..."
ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ခတ္ႏြယ္ရဲ႕မ်က္လုံးအိမ္မွာ စိုစြတ္လာေတာ့တယ္...။
သူတို႔မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီးစားျဖစ္ၾကသလို စကားေတြလဲအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္...။ ေက်ာင္းတက္တုန္းကအေက်ာင္းေတြကိုျပန္ေျပာရင္းလဲ အလြမ္းသယ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္...။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဘယ္လိုစသိခဲ့တာေတြ...ဘယ္လိုအလြဲေတြျဖစ္ခဲ့တာေတြ...ဘယ္လိုဖြန္ေၾကာင္ခဲ့တာေတြကအစျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္...။ စကားေကာင္းၿပီးေတာ္ေတာ္နဲ႔မျဖတ္ႏိုင္တာမို႔ သူတို႔ျပန္သြားေတာ့ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလးညဥ့္နက္ေနခဲ့ၿပီ...။ ငယ္ေလးကလဲ အေစာႀကီးအိပ္သြားတာမို႔...ခတ္ႏြယ္တို႔အုပ္စုျပန္သြားတာနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အိပ္ရာေပၚပစ္လွဲမိေတာ့တယ္...။ ပန္းကန္ေတြ ပစၥည္းေတြကလဲ ဝိုင္းဝန္းသိမ္းဆည္းေဆးေက်ာေပးသြားတာမို႔ ဘာမွလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူး...။
" ဟူးးး!..."
သူတို႔အရင္ညတည္းက ေကာင္းေကာင္းမအိပ္ရေသးတာမို႔ ေတာ္ေတာ္ေလးႏုံးခ်ိေနၿပီ...။
" ခြန္း...ပင္ပန္းေနၿပီလား..."
" ဟင့္အင္း...ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းပါတယ္...တစ္ေနကုန္ ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ေလ..."
" အဟင္း...ဟုတ္ပါရဲ႕...ေတာ္ေတာ္လဲ လက္လက္စင္ေအာင္ေဆာ့ႏိုင္တဲ့ေသာက္ခေလးပဲ..."
" လမ္းသာေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္တတ္သြားရင္ သူ႔အေမေတြမနည္းလိုက္ထိန္းရေတာ့မွာ..."
" ဟား ဟား!..."
" ခင္မ်ားကကြၽန္ေတာ့္ပိုထက္ပင္ပန္းမွာ...ကြၽန္ေတာ္ကဘာမွသိပ္လုပ္ေပးခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူး..."
" ခြန္းေလးသာမရွိရင္လဲ ကိုယ္ဒီေလာက္ထိလုပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးေလ..."
လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားလိုက္မိတယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္တို႔သာကေလးယူရင္ ဒီလို႔ေနမ်ိဳးေတြကို တစ္ရက္မကႀကဳံရမွာေပါ့ေနာ္...အဲ့လိုသာဆို ကြၽန္ေတာ္ခံႏိုင္ရည္ရွိပါ့မလားပဲ..."
" ခြန္းကဘာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္အထင္ေသးေနရတာလဲ..."
" အထင္ေသးတာမဟုတ္ပါဘူး...ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ကိုစဥ္းစားတာပါ..."
" ကိုယ္ကေတာ့ ခြန္းနဲ႔တူတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ လိုခ်င္သား..."
" ခင္မ်ားနဲ႔တူတာေလးေရာ..."
" ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ယူခ်င္လဲ..."
" အင္!!!!!...ငါးေယာက္..."
" အိုး!...တကယ္ႀကီးလား...အဲ့တာဆို သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ေလာက္ယူရေအာင္..."
" Ommm...သားသုံးေယာက္မွာ ၂ေယာက္က အမႊာ..."
" ဟုတ္ၿပီ...ဒါဆိုစမ္းၾကည့္ရေအာင္..."
" ဘာကိုလဲ..."
" ခြန္းဆီက ကေလးမ်ားထြက္လာမလားလို႔ေလ..."
" ဟန္႔! အဓိပၸာယ္မရွိတာ..."
" မင္းကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္အဓိပၸာယ္ရွိတယ္..."
ႏႈတ္ခမ္းသားခ်င္း တိုင္ပင္စရာမလိုပါပဲ ထိဆက္သြားတယ္...။ အခုမွပဲ သူတို႔တစ္ေနကုန္မနမ္းရေသးတာကို သတိရသြားမိတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးဆိုတာကလဲ အခြင့္အေရးရတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ သြက္လက္စြာပဲခြန္းစစ္မင္းကိုယ္ေပၚေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး လည္ပင္းနဲ႔ရင္ဘက္ေတြေပၚ စတင္နယ္ခ်ဲ႕ေနခဲ့ၿပီ...။ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ရွပ္အက်ႌက်ယ္သီးေလးေတြ အကုန္ျပဳတ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကေခါင္းကိုအသာငုံ႔ခ်လိုက္ကာ ခ်က္ကေန ရင္ဘက္ၾကားထိေတာက္ေလွ်ာက္ကို လွ်ာနဲ႔တတိတိလ်ပ္ကာ ခြန္းစစ္မင္းကိုကလူေတာ့တယ္...။
" ဟင္းးး!..."
ရင္ဘက္ေပၚေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေဖာင္းႂကြတင္းမာစျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ ပန္းႏုေရာင္အရာေလးေတြကို တရႈိက္မက္မက္စုတ္ယူထိေတြ႕မိတယ္...။
" အင္းးး! ကိုလင္း...ကေလး..."
လင္းေခတ္ဦးက အေပၚကိုျပန္တက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကိုတစ္ခ်က္မြလိုက္ၿပီး ႏွစ္ကိုယ္ၾကားရ႐ုံေလးေျပာလိုက္တယ္...။
" တိုးတိုးေလးနဲ႔ျဖည္းျဖည္းေလးဆို သူမႏိုးပါဘူး..."
" လူလိမ္!...အဲ့စကားကိုမတည္ႏိုင္မွာခင္မ်ားပဲေလ..."
လင္းေခတ္ဦးသေဘာက်စြာရယ္လိုက္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အေကာင္ေပါက္ေလးဆီလက္ကိုပို႔လိုက္တယ္...။
" ခြန္းသာအက်ယ္ႀကီးမေအာ္နဲ႔..."
( လူယုတ္မာ...)
ၿပီးတာနဲ႔ အနမ္းေတြကိုျပန္အစပ်ိဳးရင္း ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ကိုယ္မွာလဲ တစ္စတစ္စနဲ႔အဝတ္မဲ့လာေတာ့တယ္...။
" ခြန္း..."
" ဟင္!..."
" ညေနက..."
" ကြၽန္ေတာ္လုပ္သင့္တာကိုလုပ္တာ...ကိုလင္း...ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ္လက္ထပ္ထားတဲ့သူပါလို႔ထုတ္ေျပာခြင့္ရတာက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ဂုဏ္ယူရတဲ့လုပ္ရပ္ပဲ...ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကို အရမ္းခ်စ္တယ္ကိုလင္း... ခဏခဏမေျပာမိေပမဲ့...ခ်စ္တယ္..."
" ဟား!... ခြန္း ကိုယ့္ကို႐ူးေအာင္လုပ္ျပန္ၿပီ...ကိုယ္..."
" အဟင့္!..."
" ......"
" အဟင့္...အင့္!..."
သိပ္မၾကာလိုက္ပဲ ငိုသံေလးကဆက္တိုက္ထြက္လာေတာ့တယ္...။ လင္းေခတ္ဦးလဲ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ကိုယ္ေပၚစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ၿပိဳက်သြားရၿပီး...ႏွစ္ေယာက္သား သက္ျပင္းရွည္ႀကီးကိုခ်လိုက္မိတယ္...။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ကာမွ အကုန္ေနာက္ျပန္လွည့္ရေတာ့မယ္တဲ့လား...။
" ကိုလင္း..."
" အင္း..."
" ခုနက ကေလးယူမယ့္အစီအစဥ္ေလ..."
" Ommm..."
" ကြၽန္ေတာ္ျပန္႐ုတ္သိမ္းတယ္..."
လင္းေခတ္ဦးဆီက ရယ္သံသဲ့သဲ့ေလးထြက္လာၿပီး...။
" သေဘာတူတယ္..."
.
.
.
.
.
MEGA fitness ရဲ႕ ေခါင္းမိုးထပ္တစ္ခုလုံးက မီးေတြနဲ႔အလွဆင္ထားတာမို႔ တစ္ထပ္လုံးလင္းထိန္ၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းေနတယ္...။ New year ည...ေကာင္းကင္မွာ လကလဲသာေနတယ္...။ ေလေအးေလးေတြတိုက္ခတ္ေနတာေၾကာင့္လဲ ေနရထိုင္ရတာသက္ေသာင့္သက္သာရွိလွတယ္...။
ဦးစစ္ႏိုင္နဲ႔ဦးမင္းေစသာ္က အကင္ကင္ဖို႔တာဝန္ကိုယူထားၿပီး...လင္းေရာင္ျခယ္ ျမတ္သူထြဋ္နဲ႔ Cara က အျခားအရံစားစရာေတြအတြက္ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးနဲ႔ ခတ္ႏြယ္ရဲ႕လူႀကီးကေတာ့ ေသာက္စရာေတြသြားဝယ္တာ ျပန္မေရာက္ၾကေသးဘူး...။ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ လက္လ်ားလက္လ်ားေလးေယာက္ကေတာ့ စားပြဲတစ္လုံးမွာဝိုင္းထိုင္ကာ ငယ္ေလးကိုကလိေနေတာ့တယ္...။
" သူကတကယ္ကို ကိုလင္းနဲ႔တူတာပဲဟ... မနက္ဖန္ဆို ၁ ႏွစ္ျပည့္ၿပီေနာ္...ဟုတ္လား ေမ်ာက္ေလး..."
" ကိုလင္းလိုေတာ့ေၾကာက္စရာမေကာင္းပါဘူး..."
" နင္နဲ႔သစ္သစ္ပဲကိုလင္းကိုေၾကာက္တာ ရွိန္း..."
" အံမယ္...နင္ေရာဘာထူးလို႔လဲ...ကိုလင္းေရွ႕ဆို တဟီးဟီးနဲ႔ ဆဲေတာင္မဆဲရဲပဲနဲ႔ကို..."
" ဟဲ့...အဲ့တာက ငါကေလးစားသမႈနဲ႔ေလ..."
" ဒါဆိုနင္က နင့္ဦးေလးကိုေတာ့မေလးစားဘူးေပါ့..."
" Fuck ခြန္း!...လာျပန္ၿပီ ဒီဦးေလး..."
" ေအးေလ ေအးေလ...ဦးေလးဆို ကိုလင္းထက္ေတာင္ႀကီးတာပဲကို...နင္ဆဲတာပဲေလ သူ႔ေရွ႕..."
" ေတာ္လိုက္ေတာ့ေနာ္...ငါ နင္တို႔သုံးေကာင္လုံးကို ဒီေပၚကေနကန္မခ်ႏိုင္ဘူးလို႔မထင္နဲ႔..."
ခတ္ႏြယ္ရဲ႕ ေအးစက္စက္အမူအရာနဲ႔ေျပာလာတဲ့စကားေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းတို႔သုံးေယာက္လုံးတိတ္ဆိတ္သြားခ်ိန္ ရယ္သံေသးေသးက႐ုတ္တရက္ထြက္လာတယ္...။
" အဲ့..အဟဲ..."
ငယ္ေလးကသူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ျပလာတာမို႔ ခတ္ႏြယ္တစ္ေယာက္ ဆက္ပဲၿဖဲရမလို ျပန္ၿငိမ္လိုက္ရမလိုျဖစ္သြားရတယ္...။
" ကေလးေရွ႕မွာ အျပဳအမူေတြဆင္ျခင္စမ္း..."
" အဲ...နင္ခုနက ငါ့ခြန္းကိုဆဲလိုက္တာပဲ...ၾကားလိုက္တယ္မဟုတ္လားခန္႔သူ..."
" ေအး...နင္ၾကည့္စမ္း...ကေလးငယ္ငယ္ေလးရွိေနတာကို...ဦးေလးကိုေတာ့ နင့္ရဲ႕အျပဳအမူေတြကိုသင္ျပေပးဖို႔ေျပာမွရေတာ့မယ္..."
" ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္..."
" ....."
႐ုတ္ခ်ည္းပဲ စကားသံအခ်ိဳ႕နဲ႔သီခ်င္းသံၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးသာ လႊမ္းၿခဳံေနခဲ့တဲ့ေနရာေလးက ေအာ္သံအခ်ိဳ႕နဲ႔အစားထိုးခံလိုက္ရတယ္...။
" ေသၿပီဟ...ခတ္ႏြယ္...လႊတ္စမ္း..."
" နင္ေနာ္...မုဆိုးတစ္ပိုင္းမိန္းမ႐ိုင္းအထာေတြနဲ႔...နင့္ရဲ႕ဒီပုံစံကို ဦးေလးကျမင္ဖူးရဲ႕လား..."
" ဦးေလးအတြက္ရင္ေလးစရာပဲ..."
ဒီေလာက္ထိ တံေတာင္ေကြးနဲ႔လည္ပင္းကိုအညႇစ္ခံထားရတာေတာင္ ႏွစ္ေကာင္သားရဲ႕ပါးစပ္ေပါက္ေတြက ပိတ္မသြားေသးဘူး...။ ခြန္းစစ္မင္းလဲ ထို႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္အေျခအေနကို ဆက္မၾကည့္ခ်င္ေတာ့တာမို႔ ငယ္ေလးဆီအၾကည့္ပို႔လိုက္ကာသာ ငယ္ေလးရဲ႕နားေတြကိုလက္နဲ႔အုပ္ထားေပးမိတယ္...။
" သူတို႔က႐ူးေနတာငယ္ေလး...ဦးဦးေလာက္ ၾကပ္မျပည့္ရွာဘူး..."
ထိုစဥ္ ထိုအ႐ူးသုံးေကာင္ရဲ႕အသံေတြပါရပ္သြားၿပီး...သူတို႔ကိုၾကည့္ကာ ေျပာဆိုရယ္ေမာေနၾကတဲ့ တစ္ဖက္ကခ်က္ျပဳတ္ေနၾကတဲ့သူေတြပါ တိတ္ဆိတ္သြားတာမို႔ သူအေပါက္ဝကိုလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ လူတစ္ေယာက္ရပ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္...။
" ဆူး..."
ငယ္ေလးကို စားပြဲေပၚမွာထိုင္လ်က္အေနအထားနဲ႔ပဲထားခဲ့လိုက္ၿပီး ဆူးပြင့္လႊာဆီေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္...။
" လာေလ..."
ၿပီးေတာ့ ခတ္ႏြယ္တို႔ဖက္ကိုျပန္လွည့္ကာေျပာလိုက္တယ္...။
" ငါေခၚထားတာ..."
ထိုစကားဆုံးတာနဲ႔ ခတ္ႏြယ္ကပါအနားကိုေရာက္လာၿပီး မထင္မွတ္ထားစြာဆူးပြင့္လႊာကိုဖက္လိုက္ေတာ့တယ္...။
" အာ...ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား ဆူး..."
" O...Omm...ေကာင္းတယ္...နင္ေရာ..."
" Ommm..."
ခတ္ႏြယ္ရဲ႕ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပုံစံေလးေၾကာင့္ ဆူးပြင့္လႊာရဲ႕မ်က္ႏွာေလးမွာပါ အၿပဳံးေလးတည္လာေတာ့တယ္...။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သိပ္မၾကာလိုက္ပါပဲအကုန္လုံးအဖြဲ႕ျပန္က်သြားၾကတယ္...။
" ခြန္း...ဟိုမွာရပ္ေနတဲ့တစ္ေယာက္ကဘယ္သူလဲ...ေရာက္ကတည္းက မလင္ေရာင္းတို႔နဲ႔စကားခဏေျပာၿပီး အဲ့မွာပဲရပ္ေနတာ..."
ရွိန္းဆက္ပိုင္အေမးေၾကာင့္ က်န္တဲ့သူေတြရဲ႕အၾကည့္ကပါ ထိုပုဂၢိဳလ္ဆီေရာက္သြားတယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းက တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး...။
" အဲ့တာ ငါေျပာေျပာေနက် ဦးငယ္ဆိုတာေလ..."
" ေၾသာ္...ကိုလင္းရဲ႕ဦးေလးလား..."
" Ommm..."
" ႏုတယ္ေနာ္..."
" အခုမွ ၃၀ ေက်ာ္ပဲရွိေသးတာ..."
" ေၾသာ္ ေၾသာ္...၃၀ ေက်ာ္ခ်င္းအတူတူေတာင္ ငါ့ကိုကိုက် ရင့္ၿပီး...သူက်ေတာ့ႏုတယ္ေပါ့ေလ..."
" ေအး နင္ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ...ကိုလင္းရဲ႕ဦးေလးကိုၾကည့္ပါအုံး...ခႏၶာကိုယ္ကသြယ္သြယ္က်စ္က်စ္ေလး...ပုံစံကိုက ဆြဲေဆာင္မႈရွိရွိနဲ႔ေခ်ာေနတာ..."
ထိုစကားေၾကာင့္ ဦးငယ္ဆီေရာက္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြအကုန္လုံးက ရွိန္းဆက္ပိုင္ဆီ စုၿပဳံေရာက္ရွိသြားရတယ္...။
" ရွိန္း...သူငယ္ခ်င္းေလး..."
" ငါက႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာတာပါဟ..."
" အင္းပါ...႐ိုးသားတယ္ဆိုေတာ့လဲ ႐ိုးသားတယ္ေပါ့..."
" ေပါက္ကရေတြ...တကယ္ပါပဲ...ဒါနဲ႔ခြန္း...နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲသိလား..."
" ....."
ခြန္းစစ္မင္း မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လိုက္ကာ ရွိန္းဆက္ပိုင္ရဲ႕ေခါင္းကို တစ္ခ်က္႐ိုက္ခ်ပစ္လိုက္တယ္...။
" ဘာလုပ္တာတုန္း..."
" ဟိုမွာ လူတစ္ေယာက္လုံးရွိေနတာ...ကိုယ့္ဟာကိုယ္သြားေမးေခ်...ဒီေလာက္ေလးမွအားစိုက္မထုတ္ခ်င္ရင္ ဖြန္ေၾကာင္ဖို႔လဲစဥ္းစားမေနနဲ႔..."
" ....."
ခန္႔သူရိန္သစ္ကပါ ပခုံးကိုအားေပးသလိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး...။
" ကံေကာင္းရင္ ဖုန္းနံပါတ္ပါရမွာေနာ္...သြားကြာ သားႀကီး..."
" အဟမ္း!...ၿပီးတာပဲေလ..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းထကာ ဦးငယ္ဆီတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေလွ်ာက္လွမ္းသြားလိုက္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းတို႔အုပ္စုကေတာ့ ၿပဳံးစိစိနဲ႔ပြဲၾကည့္ဖို႔ျပင္ေနၾကၿပီ...။
ရွိန္းဆက္ပိုင္တစ္ေယာက္ ဦးငယ္နားကိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္ကေနစကားစရမွန္းမသိဘူး...။ ဦးငယ္ကေတာ့ ဘီယာတစ္ဘူးကိုေသာက္ေနရင္း ကားလမ္းမႀကီးကိုေငးေနတာ...။ သူစကားစလိုက္လို႔ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္သြားမလားေတြးေနမိေပမဲ့...မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ဦးငယ္က သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ကာ ၿပဳံးျပလာတယ္...။
" အာ...ဟား ဟား...ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္..."
( Shit! Shit!...)
အနီးကပ္ၾကည့္မွ တကယ္ကိုက်က္ေသရရွိရွိေခ်ာမွန္း သူသိရတယ္...။ အၿပဳံးေတြကတည္ၿငိမ္ၿပီး လူပုံစံေလးက မထိရက္စရာ...။ ထိုအခ်ိန္ ဦးငယ္ကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာေသးပဲ ဘီယာဘူးကိုႏႈတ္ခမ္းနားေတ့ထားရင္းသာ ၿပဳံးေနတယ္...။
" ဦးငယ္က...ဟို ဦးငယ္လို႔ပဲေခၚမယ္ေနာ္...ကိုလင္းရဲ႕ဦးေလးဆို..."
သူ႔ကိုၾကည့္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပလာတာမို႔ သူဆက္ေျပာလိုက္တယ္...။
" ေၾသာ္...ကြၽန္ေတာ္က ခြန္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္း...ရွိန္းဆက္ပိုင္...ဦးငယ္...ဦးငယ္ေရာ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ..."
" အလင္းေရာင္..."
မထင္မွတ္ထားစြာထြက္လာတဲ့ ၿငိမ္ၿငိမ္ေအးေအးအသံေၾကာင့္ သူသံေတြးတစ္ခ်က္ၿမိဳခ်လိုက္မိတယ္...။
" ဝါး! နာမည္ေလးကလွလိုက္တာ..."
" ဟုတ္လား...လူနဲ႔ယွဥ္ရင္ေရာ..."
" အာ...အဟင္း! နာမည္ကမွိန္သြားတာေပါ့..."
သူ႔အေျဖကို သေဘာက်တာလားဘာလားမသဲကြဲစြာ ဦးငယ္ကထပ္မံၿပဳံးသြားျပန္တယ္...။
( Shit! ဘာလို႔သူတို႔မိသားစုက ၿပဳံးပဲၿပဳံးေနၾကတာလဲ...လူကိုအေနရခက္ေအာင္...)
" ဒါနဲ႔ေနာ္...ဦးငယ္တို႔အကုန္လုံးက နာမည္ေတြမွာ လင္းေတြနဲ႔ေနာ္...ကိုလင္းတို႔အေမဆိုလဲ ေဒၚမီမီလင္း...ေနာက္ မလင္းေရာင္ျခယ္...ကိုလင္းေခတ္ဦး...ငယ္ေလးဆိုလဲ လင္းျမတ္ငယ္တဲ့...အခု ဦးငယ္ရဲ႕နာမည္ကလဲ အလင္းေရာင္...ဟား ဟား! တစ္မိသားစုလုံးလင္းေနလိုက္ၾကတာ ကြၽန္ေတာ္မ်က္လုံးေတာင္စူးခ်က္လာၿပီ...အဟား ဟား!..."
" ဟုတ္သားေနာ္..."
ေျပာရင္းသြားေလးေတြေပၚေအာင္ရယ္ေနတဲ့ ဦးငယ္ကို ရွိန္းဆက္ပိုင္မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းေငးၾကည့္မိတယ္...။ ဦးငယ္ကလဲ သူေငးေနတာကိုသိသည့္အလား သူ႔ဘက္ကိုလွည့္ကာ ရယ္ျပလာျပန္တယ္...။
" အမ္...ကြၽန္ေတာ္...ဒါဆိုမေႏွာက္ယွက္ေတာ့ဘူးေနာ္...ဦးငယ္နဲ႔ေတြ႕ရတာ တကယ္ဝမ္းသာပါတယ္..."
သူၿပဳံးျပလိုက္ကာ လွည့္ထြက္ဖို႔ျပင္ေတာ့...။
" မနက္ဖန္ညအားတယ္..."
" ဗ်..ဗ်ာ..."
သူအေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္ေနတုန္း ဦးငယ္ကသူ႔အနားကိုအသာတိုးလာတယ္...။ ၿပီးတဲ့အခါ သူ႔ေဘာင္းဘီေနာက္အိတ္ထဲကို လက္လာထိုးထည့္တာမို႔ ခမ်ာရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္သြားရတယ္...။
( အဲ့ေနရာမွာ ဖင္ရွိတာ သူသိပါတယ္ေနာ္...)
" ဦးငယ္လဲမင္းကိုေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္...အဟင္း! ၿပီးမွေတာ့ေနာင္တမရနဲ႔..."
ၿပီးတာနဲ႔ ဦးငယ္က လင္းေရာင္ျခယ္တို႔နားကိုထြက္သြားေတာ့တယ္...။ ထိုအခါမွ သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲလက္ႏႈိက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ကတ္ျပားလ...။ အလင္းေရာင္ဆိုတဲ့နာမည္ေလးနဲ႔အတူ ဖုန္းနံပါတ္ေလးတစ္ခု...။
( Fuck! ငါအခုတည္းကေနာင္တရေနၿပီ...ဘာလို႔လဲ...သူတို႔'လင္း'မိသားစုက အဲ့ေလာက္ေတာင္ပဲေၾကာက္စရာေကာင္းဖို႔လိုလို႔လား...)
.
.
.
.
.
ေကာင္းကင္မွာ မီးပန္းေတြနဲ႔ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနခဲ့ၿပီ...။ Happy New Year ဆိုတဲ့ေအာ္သံေတြၾကား မီးပန္းေတြရဲ႕တစ္ေပါက္ေပါက္ျမည္သံမ်ားကပါ အၿပိဳင္အဆိုင္ဝင္ေရာက္ဆင္ႏႊဲေနၾကတယ္...။ အကုန္လုံးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြမွာ ၾကည္ႏူးျခင္း ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြျပည့္ႏွက္ေနၾကၿပီး ေရာင္စုံေကာင္းကင္ႀကီးကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္မိၾကတယ္...။
ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့မိသားစု သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈတစ္ခုကိုမွ်ေဝခံစားရတာက...နဂိုေပ်ာ္႐ႊင္မႈကိုပါ ဆေပါင္းမ်ားစြာတိုးပြားေစတယ္...။
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ရင္ခြင္ကိုမွီထားရင္းက မ်က္ႏွေလးကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ကိုလင္း..."
" Hmm..."
" တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာလဲ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ရွိလာမွာပါ..."
" တကယ္လား..."
" Ommm...ကြၽန္ေတာ္ကတိေပးတယ္..."
" ဟုတ္ပါၿပီ..."
" ကြၽန္ေတာ္အခုအဆင္သင့္မျဖစ္ေသးေပမယ္...ျဖစ္လာတဲ့တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဟိုေန႔ကေျပာခဲ့သလို ကေလးေတြအမ်ားႀကီးေမြးမယ္..."
လင္းေခတ္ဦး သေဘာအက်ႀကီးက်ကာရယ္လိုက္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္းကိုပိုတင္းလို႔ဖက္လိုက္မိတယ္...။
" အဲ့မတိုင္ခင္အထိကေတာ့...ကြၽန္ေတာ္က ခင္မ်ားရဲ႕ကေလးေလးပဲ..."
" ဟင္းးး! တကယ္ပါပဲ..."
အသည္းယားစရာေကာင္းေအာင္ေျပာေနပါေသာ ခြန္းစစ္မင္းေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးမွာလဲ သမာဓိေတြက်ဆင္းလာရၿပီး ညာဘက္ပါးျပင္ေပၚကပါးခ်ိဳင့္ေလးထဲ သူ႔ႏွာေခါင္းေလးနစ္ဝင္သြားတဲ့အထိနမ္းလိုက္မိတယ္...။ အဲ့ေနာက္ သူ႔ကို အေရာင္ေတာက္ေတာက္မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္ေနဆဲျဖစ္တဲ့...အႏွီေကာင္ငယ္ေလးရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔ကပ္ထားလိုက္ၿပီး...။
" ကိုယ့္ရဲ႕ကေလးေလး...အခုလိုသာ ကိုယ့္ကိုဆက္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုရင္ တစ္ႏွစ္မွာတစ္ခါျမင္ရခဲတဲ့ျမင္ကြင္းေလးကို လက္လႊတ္ရေတာ့မယ္ေနာ္..."
" ဟင့္အင္း...ခင္မ်ားအၿပဳံးက အဲ့မီးပန္းေတြထက္ ပိုလွတယ္..."
" အိုး! ဒီတစ္ခါေတာ့ကိုယ္ေျပာပါရေစ...လူလိမ္ေလး..."
==========
~ NOTE ~
ကဲ...အရွည္ႀကီးပါပဲေနာ္...ေက်နပ္ၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္...ၿပီးေတာ့...
မနက္ဖန္ ျပန္ေတြ႕မယ္ေနာ္...
So, see you guys...≥Ö‿Ö≤
--------------------
[Unicode]
ခွန်းစစ်မင်းချက်ချင်းထရပ်လိုက်ကာ လှည်းကိုသူ့နားဆွဲရင်း ငယ်လေးတစ်ခုခုဖြစ်သွားသေးလားကြည့်လိုက်မိတယ်...။
( ကလေးတစ်ယောက်လုံးပါနေတာကို ဒီလူနမော်နမဲ့နဲ့...)
ချိုလိမ်ကိုင်ကာပြုံးပြနေတဲ့ငယ်လေးကိုကြည့်ရင်း ထိုဝင်တိုက်တဲ့လူကို မေတ္တာပို့လိုက်မိတယ်...။ အဲ့တာထက် အနှီငနဲက ဖုန်းပြောရင်းလာတာမို့လို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသတိထားမိပုံမပေါ်ဘူး...။
" ဆောရီးနော်...ကလေးအဆင်ပြေရဲ့လား..."
" ရတယ်..."
ထိုလူကတစ်ချက်ပြုံးပြကာ သူ့ကိုကျောပြန်ပေးသွားတယ်...။ ပြီးတော့ ကော်ဖီမှုန့်ပုလင်းတွေကိုရွေးနေရင်း ဖုန်းဆက်ပြောနေတော့တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းလဲ ဘုကြည့်တစ်ချက်သာကြည့်လိုက်ပြီး ငယ်လေးနားကပ်ကာတိုးတိုးပြောလိုက်တယ်...။
" ခဏလေးနေအုံးနော်...ဦးဦး နို့မှုန့်ရွေးလိုက်အုံးမယ်...အိုကေ?..."
" အိုး...ခေ...အဟီး!..."
" ဟုတ်ပြီ...လိမ္မာတယ်..."
ခွန်းစစ်မင်း ခုနကသူ့နေရာလေးကိုပြန်လာကာ ထိုင်ချလိုက်ပြန်တယ်...။ ဒီတစ်ခါတော့ ထိုတံဆိပ်အသစ်လေးနဲ့အဟောင်းကို ယှဥ်ကြည့်လိုက်တယ်...။
( ဘာဝယ်ရမလဲ...ဒီတံဆိပ်က ခတ်နွယ်ရဲ့ဦးလေး ငါ့ကို recommend ပေးဖူးတယ်...ကော်ဖီရဲ့အရသာကို ပိုကဲပိုမွှေးစေတယ်တဲ့...စမ်းကြည့်ရင်ကောင်းမလား...သူက ကော်ဖီဆိုင်တောင်ဖွင့်ထားတာဆိုတော့ ယုံကြည်လို့တော့ရမှာပါ...)
အဲ့အချိန် ခုနကဝင်တိုက်ခဲ့တဲ့လူကလဲ ပစ္စည်းရွေးရင်း သူနဲ့ကျောကပ်လျပ်ကိုရောက်လာတယ်...။ အခုထိလဲ ဖုန်းပြောနေတုန်း...။ သူတစ်ချက်လှည့်ကြည့်မိပြီး နို့မှုန့်ထုပ်ကိုဆွဲထုတ်လိုက်ချိန်...သူနဲ့ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ပိုက်ဆံအိတ်အနီရောင်လေးတစ်ခုကပြုတ်ကျလာတယ်...။ လှမ်းကြည့်မိတော့ ပိုက်ဆံအိတ်နားမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုတွေ့ရတယ်...။ သူ့ဆီကပြုတ်ကျတာသိသာပေမဲ့ ကောင်မလေးကတော့ သတိထားမိပုံမရပဲ ထွက်သွားဖို့လုပ်နေပြီ...။ သူလဲအစကမသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီးနေဖို့တွေးမိပေမဲ့ အရမ်းလူမဆန်ရာကျသွားမလားဆိုပြီး အားနာနာနဲ့ပဲပါးစပ်ကိုဟလိုက်ရတယ်...။
" ဒီမှာ..."
" ....."
" ဒီမှာလို့..."
( Shit! လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး...)
ဒါနဲ့ နောက်ဆုံးကျ စိတ်မပါစွာပိုက်ဆံအိတ်ကိုလှမ်းကောက်လိုက်ပြီး ခြေလှမ်းနှစ်လှမ်းလောက်လှမ်းရင်း ခပ်ကျယ်ကျယ်အော်လိုက်တယ်...။
" ဒီမှာ...ပိုက်ဆံအိတ်ကျနေခဲ့တယ်လို့..."
သူ့အသံကြောင့် ကောင်မလေးက ချက်ချင်းလှည့်ကြည့်လာတယ်...။
( What in the ass!...)
တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်မြင်တဲ့အချိန် လေထုကရုတ်ချည်းလေးလံလာတယ်...။ မျက်နှာတွေမှာဘာအမူအရာမှမပြပေမဲ့လဲ နှစ်ဦးသားစိတ်ထဲတော့ ဘယ်လောက်စောက်တလွဲဆန်နေလိုက်မလဲ မေးစရာတောင်မလိုတော့ဘူး...။
" ပိုက်ဆံအိတ်..."
သူကမ်းပေးတော့ ဆူးပွင့်လွှာက အသာပဲလှမ်းယူတယ်...။
" ကျေးဇူး..."
ပုံမှန်ဆို သူချက်ချင်းလှည့်ထွက်သွားမှာဆိုပေမဲ့ ဒီနေ့မှာတော့ ထူးထူးခြားခြား ဆူးပွင့်လွှာကို တစ်ခုခုပြောချင်နေမိတယ်...။ သူတို့တွေ ကျောင်းပြီးတည်းက လုံးဝမတွေ့ကြတော့တာ...။ သူကြားတာတော့ ဆူးပွင့်လွှာလဲ ပုဂ္ဂလိကဆေးရုံတစ်ခုမှာပဲ အလုပ်ရတယ်တဲ့...။
ဒါပေမဲ့ ဖော်ရွေရင်းနှီးပြတာက သူ့ပုံစံမဟုတ်တာမို့ သူ့စိတ်ကပြောချင်ပေမဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကတော့ ပွင့်မလာခဲ့ဘူး...။ အဆုံးမှာ သူခေါင်းတစ်ချက်သာညိတ်ပြလိုက်ပြီး ငယ်လေးဆီပြန်သွားဖို့လုပ်လိုက်တယ်...။
" ဟင်?..."
လက်ထဲက နို့မှုန့်ထုပ်လေးမှာ ဘုတ်ခနဲလွတ်ကျသွားရတယ်...။ ထိုအပြုအမူကြောင့် ဆူးပွင့်လွှာက သူ့ဘေးရောက်လာတယ်...။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ..."
" ကလေး..."
" ကလေး?..."
" ခုနက အဲ့လှည်းပေါ်မှာ ကလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်လေ..."
လျှောက်လမ်းပေါ်မှာ အဖော်မဲ့စွာတစ်ကိုယ်တည်းရှိနေတဲ့လှည်းလေးကို လက်ညိုးထိုးပြလိုက်တယ်...။ အနားမှာအခြားဈေးဝယ်သူတွေလဲရှိတာမို့ တစ်ယောက်ယောက်ကများ ကလေးကိုကောက်ချီနေသလားလို့ သူလိုက်ကြည့်မိတယ်...။
" အဲ့ကလေးပါတဲ့လှည်းက နင့်ဟာလား..."
" ဟုတ်တယ်လေ...ဘာလို့လဲ..."
" အဲ့လှည်းကို ခုနက ဒီနားမှာရပ်နေတဲ့လူဆွဲသွားတာ...နင်ငါ့ကိုအိတ်လှမ်းပေးနေတုန်းလေးပဲ..."
" ဘာရယ်..."
" သူကလှည်းကိုလှည့်တောင်ကြည့်မနေဘူး...ဒီတိုင်းဆွဲချသွားတာ..."
ဆူးပွင့်လွှာရဲ့အပြောကြောင့် သူလှည်းနားကိုကပ်ကြည့်လိုက်တော့ တကယ်ပဲ ထိုသကောင့်သားကလှည်းမှားဆွဲသွားမှန်း သဘောပေါက်လိုက်တယ်...။
" အဲ့လူ ဖုန်းပြောနေတယ်မဟုတ်လား..."
" Ommm..."
" Fuck! ဒီသေခြင်းဆိုး..."
( စောက်ပတ်ဝန်းကျင်လေးကိုတော့ လေ့လာပါအုံးဟ...)
သူက လိုင်းရဲ့အစွန်နားမှာရှိနေတာမို့ ထိုလူ အခြားဘယ်လိုင်းတွေထဲဝင်သွားလဲမသိတော့ဘူး...။ သူပတ်ပတ်လည်ကို မျက်လုံးကစားနေတုန်းမှာပဲ ဆူးပွင့်လွှာကပြောလာတယ်...။
" နင်ဟိုဘက်ခြမ်းကိုသွားလိုက်...ငါဒီဘက်ကိုသွားလိုက်မယ်..."
" အာ...အင်း...နင်..."
" ငါကအဆင်ပြေတယ်...နင်နဲ့အခြားသူပါသေးလား..."
" ကိုလင်းပါတယ်...ငါအခုသူ့ကို ဖုန်းဆက်မလို့..."
" အိုကေ...ကောင်တာတွေဘက်မှာပြန်တွေ့မယ်..."
" Ommm..."
သူတို့လမ်းခွဲပြီးတာနဲ့ လင်းခေတ်ဦးဆီဖုန်းဆက်ကာ အကျိုးအကြောင်းပြောပြလိုက်တယ်...။ ကုန်တိုက်ကတစ်ထပ်တည်းပေမဲ့ တော်တော်လေးကြီးပြီးကျယ်တဲ့အပြင်...လူကပါ အနည်းငယ်ပြည့်နေတာမို့ ရှာရာပိုခက်ခဲတယ်...။ နောက်ဆုံး ကောင်တာဆီသွားပြီး Speaker နဲ့အော်ခိုင်းရင်ကောင်းမလားလို့စဥ်းစားနေတုန်းမှာပဲ ဖုန်းတစ်ကောဝင်လာတယ်...။
" ဟယ်လို..."
" ခွန်းစစ်မင်းမဟုတ်လား..."
" ဟုတ်တယ်...ဆူးလား..."
" အင်း...ဟိုလူ့ကိုတွေ့ပြီ...ကလေးလဲငါနဲ့အတူရှိနေပြီ...ကောင်တာနံပါတ် ၁ နားကိုလာခဲ့လိုက်..."
" အိုကေ အိုကေ..."
ချက်ချင်းလင်းခေတ်ဦးကိုလှမ်းဆက်ကာ ကောင်တာနံပါတ် ၁ ဆီ ခြေဦးလှည့်လိုက်တယ်...။
" ဆူး..."
ခွန်းစစ်မင်း ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့လျှောက်သွားလိုက်တယ်...။
" တော်သေးတာပေါ့..."
ပြောရင်းပဲ ဆူးပွင့်လွှာကိုယ်ပေါ်ကငယ်လေးကို ပြောင်းယူချီလိုက်တယ်...။
" သူကလဲ လှည်းမှားဆွဲလာမှန်းသိတည်းက နင့်ကိုပြန်လိုက်ရှာနေတာ...သူရှာကိုယ်ရှာနဲ့လွဲနေကြတာ..."
" အကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်...ဖုန်းကလဲမပြတ်တော့ ကိုယ့်လှည်းလားဘာလားတောင်မကြည့်မိပဲ လက်ထဲကိုင်မိရာကောက်ဆွဲသွားလိုက်တာ...ညီတို့သားလေးကလဲ တစ်ချက်မငိုဘူးလေ..."
( ညီတို့သား?...)
" ကျွန်တော်တို့က လင်မယားမဟုတ်ပါဘူး!..."
" ကျွန်မတို့က လင်မယားမဟုတ်ပါဘူး!..."
ပြိုင်တူထွက်လာတဲ့အော်သံကြောင့် ရှေ့ကလူခမျာမသိမသာတုန်တက်သွားရတယ်...။
" အာ...ဆောရီး ဆောရီး...ထပ်ပြီးအားနာစရာတွေဖြစ်ပြန်ပြီ..."
ဆူးပွင့်လွှာကတော့ ပြုံးရုံသာပြုံးပြလိုက်တယ်...။
" ကျွန်တော် ခင်များရဲ့လှည်းကိုတော့ ဟိုမှာပဲထားခဲ့မိတယ်..."
" ရတယ် ရတယ်...ကိစ္စမရှိဘူး...ဒါဆိုသွားပြီနော်..."
ထိုအခါကျမှ ခွန်းစစ်မင်းလဲ ဆူးပွင့်လွှာဘက်ကိုလှည့်ကာစကားစလိုက်တယ်...။
" ကျေးဇူးပါပဲ...တကယ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
" မဟုတ်တာ...တော်သေးတယ်...နင့်ဖုန်းနံပတ်က မပြောင်းသေးလို့..."
" Ommm..."
" ဒါနဲ့ ကလေးက..."
" ခွန်း..."
" ကိုလင်း..."
လင်းခေတ်ဦးက သူတို့နားကိုအပြေးလေးရောက်လာပြီး ကလေးကို ခွန်းစစ်မင်းလက်ထဲကတစ်ဆင့်မချီလိုက်ပြန်တယ်...။
" စိတ်ပူသွားတာပဲ..."
" တောင်းပန်ပါတယ်...ကျွန်တော်ဂရုမစိုက်လိုက်မိဘူး..."
" ခွန်းအမှားမှမဟုတ်တာကို...ဆူး...မတွေ့တာတောင်ကြာပြီ...နေကောင်းတယ်မဟုတ်လား..."
" ဟုတ် ကိုလင်း..."
" ဒါက ကိုလင်းရဲ့တူလေး..."
" သြော် အဲ့လိုလား...ချစ်စရာလေး...ကိုလင်းနဲ့လဲတူတယ်နော်..."
" ဟုတ်တယ်...အကို့အမရဲ့သားလေ..."
ဆူးပွင့်လွှာက ကလေးကိုပြုံးပြရင်းက ခေါင်းလေးညိတ်လိုက်ပြီး...။
" ဒါဆိုလဲ ဆူးသွားတော့မယ်လေ..."
" သွားတော့မလို့လား..."
" ဟုတ်..."
" အိုကေ အိုကေ..."
" ခွန်း...ငါသွားပြီနော်..."
" Ommm..."
အဲ့နောက် ဆူးပွင့်လွှာက ငယ်လေးကိုပါနှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခွာသွားတော့တယ်...။ ထွက်ခွာနိုင်ခြင်းမရှိတာက ဆူးပွင့်လွှာကျောပြင်ပေါ်က ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အကြည့်တွေ...။ ထိုအရာကိုသဘောပေါက်တဲ့ လင်းခေတ်ဦးကလဲ တစ်ချက်ပြုံးကာ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခေါင်းလေးကိုခပ်ဖွဖွပုတ်လိုက်ပြီး...။
" ကိုယ်ဒီကပဲစောင့်နေမယ်..."
" ....."
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးကို အသာမော့ကြည့်လိုက်မိတယ်...။ ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ သူ့ဟာသူပြန်ပြုံးမိရင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ဆူးပွင့်လွှာရဲ့နောက်ကို လိုက်သွားမိတော့တယ်...။
.
.
.
.
.
အိမ်ပြန်လမ်းမှာ ခွန်းစစ်မင်းက တစ်ခုခုစားချင်ကြောင်းပြောလာတာမို့...ကိုရီးယားဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာပဲ ခရီးတစ်ထောက်ရပ်ဖြစ်တယ်...။ ဒီဆိုင်က အခုနောက်ပိုင်း သူတို့နှစ်ယောက်မကြာခဏလာထိုင်ဖြစ်တဲ့ဆိုင်လေး...။ Spicy food တော်တော်များများလဲရတာမို့ သူတို့အတွက်အတော်လေးအဆင်ပြေတယ်...။
စားစရာမှာပြီးချိန်မှာတော့ ငယ်လေးနဲ့အတူ စကားတွေလျှောက်ပြောနေကြတုန်း နာမည်ခေါ်သံတစ်ခုထွက်လာတယ်...။
" အိုး...ခွန်းစစ်မင်း..."
ကြိုဆိုချင်စရာမကောင်းတဲ့အသံက ခွန်းစစ်မင်းကို ဘယ်သူမှန်းချက်ချင်းသဘောပေါက်စေသလို စိတ်ကိုပါညစ်ညူးသွားစေတယ်...။
" ကိုဖြိုးဇင်..."
" တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်လာတွေ့တာပဲ...ထိုင်မယ်နော်..."
( အဲ့စကားက ခင်များမထိုင်ခင်တည်းကပြောရမှာ...)
" ဒါနဲ့သူက..."
လင်းခေတ်ဦးကိုရည်ရွယ်ကာမေးလာတာမို့...သူ တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး...။
" ***Company က ကျွန်တော်တို့နဲ့မစိမ်းဘူးမဟုတ်လား ကိုဖြိုးဇင်...သူက အဲ့ Company ရဲ့ဥက္ကဌပဲ...လင်းခေတ်ဦး..."
" သြော်...လင်းခေတ်ဦးဆိုတာလား...သိတာပေါ့...ကိုယ်တွေဆေးရုံနဲ့ဆို သူစိမ်းတွေမှမဟုတ်တာပဲ...တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်...လူချင်းတစ်ခါမှမတွေ့ဖူးတော့ ဒီလောက်ငယ်မယ်တောင်မထင်ထားဘူး...ကျွန်တော်က ဒေါက်တာဖြိုးဇင်ပါ...အရိုးအကြော..."
" ဟုတ်ကဲ့...ကျွန်တော်ခင်များအကြောင်းတွေအများကြီးကြားဖူးပါတယ်..."
ခပ်တန်းတန်းပြန်ဖြေလာတဲ့လင်းခေတ်ဦးရဲ့စကားကြောင့် ကိုဖြိုးဇင်တစ်ယောက် စိတ်ထဲနည်းနည်းတော့ကသိကအောက်ဖြစ်သွားရတယ်...။ လူကြီးရှက်ရင်ရယ်တယ်ဆိုတဲ့အတိုင်း ကိုဖြိုးဇင်ဆီကနေ ခပ်အုပ်အုပ်ရယ်သံတစ်ခုထွက်လာတယ်...။ ပြီးတဲ့အခါ ကလေးငယ်တစ်ယောက်ကို ဝိုင်းဂရုစိုက်နေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးနဲ့ခွန်းစစ်မင်းတို့ရဲ့ပုံစံတွေကိုကြည့်ပြီး သူ့ရဲအပြုံးတွေကအရောင်စွန်းလာတယ်...။
" ကလေးလေးကချစ်စရာလေးနော်...ဘယ်သူ့ကလေးလဲ...ခဏလောက်ချီကြည့်လို့ရမလား..."
လင်းခေတ်ဦးက အနူးညံ့ဆုံးပြုံးလိုက်ရင်း တက်ကြွစွာပြန်ဖြေလိုက်တယ်...။
" ရတာပေါ့...သူက သူစိမ်းကိုယ်ပေါ်ရောက်လဲမငိုတတ်ဘူး..."
" ဟုတ်လား...ကောင်းတာပေါ့..."
တကယ်ကိုကလေးက ကိုဖြိုးဇင်ကိုယ်ပေါ်ရောက်တဲ့အထိ တစ်ချက်မငိုဘူး...။ ဒါပေမဲ့ ခုနုကလို ခိုးခိုးခစ်ခစ်ရယ်နေတာမျိုးလဲမရှိတော့ပြန်ဘူး...။ ကိုဖြိုးဇင်က ကလေးကိုချိုင်းအောက်ကနေထိန်းကိုင်ထားရင်း သူ့ပေါင်ပေါ်ရပ်စေကာ စကားပြန်ဆက်တယ်...။
" ကလေးက ကိုလင်းခေတ်ဦးနဲ့တူတာပဲ..."
" တူမှာပေါ့ အကိုရဲ့...ကျွန်တော့်တူပဲဟာ..."
" သြော် ဟုတ်လား...ဟေး ခွန်းစစ်မင်း...မင်းတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ရတာ အရမ်းရင်းနှီးတဲ့ပုံပဲ...ဟမ်...အကိုတို့တောင်မသိရပါလား...မင်းမှာဒီလိုမိတ်ဆွေမျိုးရှိမှန်း..."
" ....."
" ကလေးကတကယ်ကိုအချောလေးပဲ...ဒါနဲ့သိလား ခုနကမင်းတို့သုံးယောက်အတူထိုင်နေတာ မသိရင် တကယ့်မိသားစုကျနေတာပဲနော်...ဟား ဟား...စတာနော်...စိတ်မဆိုးနဲ့..."
ခွန်းစစ်မင်းနဲ့လင်းခေတ်ဦးမှာ စည်းမျဥ်းတစ်ခုရှိတယ်...။ တစ်ဖက်ကဘယ်လိုပဲ အနေရခက်အောင်ပြောနေပါစေ...ရိုင်းစိုင်းစွာသုံးနှုန်းနေပါစေ...အဲ့လူက ကိုယ်နဲ့ပတ်သတ်တဲ့သူမဟုတ်ရင် ပြန်ချေပပြောဆိုခွင့်မရှိဘူး...။ ထိုလူနဲ့ပတ်သတ်သူကိုပဲ လေးစားတမှုနဲ့ ဖြေရှင်းခွင့်ပေးရမယ်...။
" အင်း...ကျွန်တော်တို့ကရင်းနှီးပါတယ်..."
လင်းခေတ်ဦးကပြောပြီး ပြုံးရုံသာပြုံးနေလိုက်တယ်...။ ထိုစဥ် စားပွဲထိုးကောင်မလေးရောက်လာကာ မုန့်တွေချပေးတယ်...။ ပြီးတော့ ငယ်လေးကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး...။
" ကလေးအတွက်ထိုင်ခုံယူမလားရှင့်..."
" ကောင်းတာပေါ့...ကျေးဇူးပါ..."
" ဟုတ်ကဲ့ ခဏနော်...ဒီဘက်ကအကိုကရော Menu ယူမလားရှင့်..."
" အကိုကစားပြီးပါပြီ..."
စားပွဲထိုးမလေးထွက်သွားတော့ လင်းခေတ်ဦးကစားဖို့အတွက်ပြင်ပေးတယ်...။ ကလေးက ကိုဖြိုးဇင်ကိုယ်ပေါ်မှာပဲရှိနေသေးတာမို့ သူလဲအေးအေးဆေးဆေးပဲ တူနှစ်စုံနဲ့ဇွန်းနှစ်ချောင်းကို တစ်ရှုးလေးနဲ့သုတ်ပြီး တစ်စုံကိုခွန်းစစ်မင်းလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တယ်...။ အဲ့နောက်မှာမှ တစ်ချိန်လုံးတိတ်ဆိတ်နေခဲ့တဲ့ခွန်းစစ်မင်းလဲ Spicy ခေါက်ဆွဲကိုခပ်ဖြည်းဖြည်းမွှေနေရင်း...။
" တကယ်တော့ ကိုဖြိုးဇင်ထင်နေတာမှန်ပါတယ်..."
" အမ်?..."
ကြောင်အစွာလှမ်းကြည့်လာတဲ့ ကိုဖြိုးဇင်ကို သူတည်ငြိမ်စွာပဲပြန်ကြည့်လိုက်တယ်...။
" ကိုလင်းခေတ်ဦးက ကျွန်တော့်အမျိုးသားပါ..."
" ....."
ကိုဖြိုးဇင်က ခွန်းစစ်မင်းကိုတစ်လှည့် လင်းခေတ်ဦးကိုတစ်လှည့်ကြည့်ရင်း အသက်မပါစွာထရယ်ပြန်တယ်...။
" အာ...အဟား...အကိုကနောက်တာပါ ခွန်းစစ်မင်းရယ်..."
" ကျွန်တော်ကတော့အတည်ပြောနေတာ...ကြုံတုန်းတစ်ခါတည်းမိတ်ဆက်ပေးတယ်ပဲ သဘောထားလိုက်ပါ...ဆေးရုံမှာက ဒီအကြောင်းသိတဲ့သူရှားတယ်လေ...ကိုဖြိုးဇင်ကံကောင်းတာပေါ့...မဟုတ်ဘူးလား...ကျွန်တော့်မကောင်းကြောင်းတွေ ထပ်ဖြန့်ဖို့အခွင့်အရေးရသွားတာပေါ့...နော့..."
" ....."
ထိုစကားတွေကို မျက်နှာသေနဲ့ပြောနေတဲ့ခွန်းစစ်မင်းထက်...ဘာမှမထူးဆန်းသလို အဖက်ပင်မလုပ်တော့ပဲ သူ့ထမင်းသုတ်သူပုံမှန်လေးစားနေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကြောင့် ကိုဖြိုးဇင်ခမျာပိုပြီးနေရထိုင်ရခက်လာမိတယ်...။
" ခင်များ သတင်းတွေကြားထားတယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ်ကိုဖြိုးဇင်...ကျွန်တော်ကလဲဖုံးကွယ်ထားတာမဟုတ်လို့ ကိုလင်းခေတ်ဦးနဲ့လက်ထပ်ထားတဲ့ကိစ္စကို ကျွန်တော့်ပါးစပ်ကမပြောပေမဲ့ ဆေးရုံမှာတော်တော်များသိနေကြတယ်ဆိုတာကို ကျွန်တော်သိတယ်...အဲ့တာနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ကျွန်တော့်နောက်ကွယ်မှာ ခင်များဘယ်လိုတွေပြောဆိုထားလဲဆိုတာလဲ ကျွန်တော်သိတယ်...ကျွန်တော်အကုန်သိတယ်ကိုဖြိုးဇင်...ခင်များစိတ်ထဲ ကျွန်တော်မသိလောက်ဘူးထင်ထားတဲ့ကိစ္စတွေကအစ ကျွန်တော်သိနေတယ်...ဦးနှောက်အဆင့်ချင်းမတူတဲ့သူနဲ့ ဖက်ပြိုင်ပြသာနာမတက်ချင်လို့သာ ကျွန်တော်မသိယောင်ဆောင်နေခဲ့တာ...ဒါပေမဲ့အခုလို ကျွန်တော့်အမျိုးသားတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာတောင် ကျွန်တော်တူလေးလဲရှိနေတာကိုတောင် Respect မရှိ ထေ့လုံးရွဲ့လုံးတွေနဲ့ စနေတာပါဆိုပြီးပြောတာကတော့ ခင်များကိုတော်တော်လေးအထင်သေးသွားစေတယ်ဗျ...ခင်များက ဆရာကြီးဦးကောင်းထက်ရဲ့ဂုဏ်သိက္ခာကိုပါ ညှိုးနွမ်းအောင်လုပ်နေတာ..."
စကားအဆုံးမှာတော့ မောသွားသယောင် လင်းခေတ်ဦးအဆင်သင့်ထည့်ပေးထားတဲ့ရေကို အေးဆေးစွာပဲယူသောက်လိုက်တယ်...။
( Fuck! Fuck! အရမ်း over ဖြစ်သွားလား...မဖြစ်သွားဘူးမဟုတ်လား...ဟူးးး! တကယ်တော့ငါဘာမှမသိဘူးဟ...တကယ်ဘာမှမသိဘူး...သူရိပ်မိသွားလား...)
ခွန်းစစ်မင်းကိုယ်တိုင် စိတ်ထဲသူ့ဖြီးလုံးတွေတကယ်အလုပ်ဖြစ်သွားရဲ့လား စဥ်းစားနေရသလို...တစ်ဖက်မှာကလဲ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ဖြီးလုံးတွေကြောင့် အတွေးထဲဇဝေဇဝါဖြစ်သွားရတာနဲ့အတူ တွေးမိရပြန်တယ်...။
( ဒီပုံအတိုင်းဆို ငါနဲ့ခွန်းစစ်မင်းကြားကအခြေအနေတွေကို လင်းခေတ်ဦးသိနေတာပေါ့...အဲ့တာဆိုလဲ အခုချိန်သူကစိတ်ဆိုးနေရမှာမဟုတ်ဘူးလား...ဘာလို့ အေးဆေးဆက်စားနေနိုင်ရတာလဲ...တကယ်သာ နှစ်ယောက်ကလက်ထပ်ထားတာဆိုရင် လင်းခေတ်ဦးက ဒေါက်တာဦးစစ်နိုင်ရဲ့သားမက်ပေါ့...အရင်ခွန်းစစ်မင်းကိုနှိပ်ကွပ်တယ်ဆိုတာကလဲ အလုပ်နဲ့အကြောင်းပြပြီး လက်တစ်လုံးခြားလေးတွေပဲလုပ်ခဲ့တာပါ...ဒါကြောင့်မို့ ဦးစစ်နိုင်က သိနေရင်တောင်မှ ငါ့အဘိုးကသူ့ဆရာမို့ သူကဘာမှသိပ်ဝင်မစွက်ဖက်ဘူး...ဒါပေမဲ့လင်းခေတ်ဦး...သူကတော့...)
အဲ့အချိန် လင်းခေတ်ဦးက လက်လေးပိုက်ကာ သူ့ကိုလှမ်းကြည့်နေသည်မို့ သူ့ခမျာကြက်သီးပင်ထသွားရတယ်...။
" အဟား ဟား!...ခွန်းစစ်မင်းကလဲ မဟုတ်တာတွေ...မင်းအဖေနဲ့ငါ့အဘိုးဆိုတာကလဲ သာမန်အသိမိတ်ဆွေတွေမှမဟုတ်တာ...မင်းဆိုလဲ ငါ့ကိုစောက်ရှောက်ပေးဖို့ ဦးစစ်နိုင်ကိုယ်တိုင်လာအပ်ခဲ့တာ...မင်းနဲ့ငါ့ကြားမှာ တစ်ခုခုတော့အထင်လွဲနေပြီထင်တယ်..."
" ဟုတ်လား..."
" ကဲပါ ကဲပါ...အကိုလဲသွားစရာရှိသေးတယ်...မင်းတို့အချိန်လေးကို ထပ်ပြီးမနှောက်ယှက်တော့ပါဘူး...ကဲ ကလေးလေး...မင်းရဲ့ဦးလေးတွေဆီပြန်သွားတော့နော်..."
ပြောရင်း ငယ်လေးကိုပြန်ပေးဖို့အတွက် အသာမလိုက်တယ်...။ ငယ်လေးကလဲ သူ့ဦးလေးတွေဆီပြန်သွားရတော့မယ်ဆိုတာကိုသိတာနဲ့ မျက်လုံးလေးတွေကွေးကျသွားတဲ့အထိပြုံးလာတော့တယ်...။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ ပျော်ရွှင်မှုရဲ့နောက်ဆက်တွဲအဖြစ် စိတ်ထဲတင်းနေသမျှလွှတ်ချလိုက်မိတယ်...။ ကိုဖြိုးဇင်မှာတော့ ကလေးကိုပြန်ပေးဖို့လုပ်နေရင်းက သူ့ရဲ့ပေါင်ပေါ်နွေးခနဲခံစားလိုက်ရတာမို့ မျက်နှာမှာလဲကွက်ခနဲပျက်သွားရတော့တယ်...။
" ငယ်လေး ရှုးပေါက်ချလိုက်ပြီ..."
နှစ်ယောက်သား ကမန်းကတန်းထကာ ကလေးကိုကောက်ချီလိုက်တယ်...။
" ဆောရီးဗျာ...ငယ်လေးက တစ်ခါမှအဲ့လိုမလုပ်ဖူးဘူး...ကြည့်ရတာ သူခင်များကိုသဘောမကျဘူးထင်တယ်..."
" ခွန်းကလဲ...အဲ့လိုမပြောပါနဲ့...အားနာစရာကြီး..."
ကလေးနဲ့ထပ်တူ လခြမ်းကွေးမျက်လုံးတွေနဲ့ပြုံးရင်းပြောနေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးစကားတွေက တကယ်ပဲအားနာနေတာဟုတ်ရဲ့လားလို့တောင် အတွေးပေါက်ချင်စရာ...။
" ခွန်း...ငယ်လေးနဲ့ Toilet ထဲအရင်သွားလိုက်...ကိုယ် Diaper ယူပြီးလိုက်ခဲ့မယ်..."
" Ommm..."
ပြီးတာနဲ့ သေးရွှဲသွားသောကြောင့် မှောင်မဲနေသောမျက်နှာနဲ့ကိုဖြိုးဇင်ကို ရှိတယ်လို့ပင်သတိမရတော့ပဲ နှစ်ယောက်သားကိုယ်စီလုပ်စရာရှိတာလုပ်ဖို့ထွက်သွားကြတော့တယ်...။
( ကျေးဇူးပဲငယ်လေး...အမှန်ဆို အီအီးပါ ပါချလိုက်ရမှာ...)
သူတို့အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ၅ နာရီကျော်နေပြီ...။ မနက်ကလိုပဲ ငယ်လေးကို သူ့နေရာလေးမှာခဏထားခဲ့လိုက်ကာ...လင်းခေတ်ဦးက ငယ်လေးစားဖို့အတွက်ပြင်ဆင်ပြီး ခွန်းစစ်မင်းကတော့အဝတ်အစားအရင်ပြေးလဲလိုက်တယ်...။
ပုံမှန်ဆို နေရာမှာတင် ချွတ်ချပြီးလဲလိုက်ပေမဲ့ ကလေးငယ်လေးရှိနေတာမို့ မသင့်တော်ဘူးလေ...။ ဒါကြောင့် ရေချိုးခန်းထဲပဲသွားလဲဖြစ်တယ်...။ သူ အဝတ်လဲပြီးပြန်ထွက်လာတော့ လင်းခေတ်ဦးက ထမင်းပန်းကန်လေး လှမ်းပေးတယ်...။
" အရင်ကျွေးထားနှင့်နော်...ကိုယ်လဲလိုက်အုံးမယ်...ချက်ဖို့ပြုတ်ဖို့က သူတို့လာမှအေးဆေးလုပ်မယ်..."
" အိုကေ..."
ဒါနဲ့ သူပန်းကန်လေးယူပြီးလျှောက်သွားတော့ ငယ်လေးကိုအိပ်ရာပေါ်မှာမတွေ့ရပဲ သူ့တို့ကုတင်ဘေးကဗီရိုပုလေးနား ခြေဆင်းထိုင်နေတာကိုတွေ့ရတယ်...။
" ငယ်လေး...ဒီနား..."
( ............)
တွေ့လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းကြောင့် သူသွေးအန်ချင်သွားရတယ်...။
" Shit!..."
" အဲ့ အဲ့!...ဟီးးး!..."
( လာနောက်နေတာလား...)
" ကိုလင်း!!!..."
လင်းခေတ်ဦးက ရေဘူးလေးကိုမော့သောက်နေရင်း အနားကိုရောက်လာတယ်...။ အင်္ကျီကျယ်သီးတွေဖြုတ်လက်စတန်းလန်းနဲ့...။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ ခွန်း..."
သူလက်ညိုးထိုးပြလိုက်တော့...။
" ဖူး!!!..."
ရေတွေပန်းထွက်ကုန်ရတာမို့ လက်နဲ့အမြန်အုပ်လိုက်ရတယ်...။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ ရေဘူးကိုခွန်းစစ်မင်းဆီပေးလိုက်ပြီး ငယ်လေးရှိရာတိုးသွားလိုက်တယ်...။
" Shit!..."
" ခင်များ...အဲ့လိုပဲ ပစ်စလတ်ခတ်ထားရလား..."
" ကိုယ်မထားပါဘူး...သူကဘယ်ကတွေ့တာတုန်း..."
နှစ်ယောက်သားသက်ပြင်းရှိုက်ရင်း တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ကာ သဘောပေါက်သွားရတယ်...။ ဗီရိုအောက်ဆုံးကအံဆွဲကို သေချာမပိတ်ခဲ့မိတာပဲဖြစ်ရမယ်လို့ အဖြေကထွက်လာတယ်...။ ဒါကြောင့်မို့ ငယ်လေးက အလွယ်တကူဖွင့်လို့ရသွားပြီး အပြာရောင်တောက်တောက်လေးကိုမြင်တာနဲ့ ယူကိုက်တော့တာ...။
လင်းခေတ်ဦးလဲ လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်ကာ အနားမှာထိုင်ချရင်းပြောလိုက်တယ်...။
" မင်းပါးစပ်ထဲကဟာကို ချထားလိုက်ရင်ကောင်းမယ် ငယ်လေး...အဲ့တာချိုချဥ်မဟုတ်ဘူးကွ...ကွန်ဒုံး ကွန်ဒုံး..."
" ဟ!...ကလေးက ခင်များရဲ့သွေးလို့ကို မပြောရဘူး..."
" ....."
" ဒေါက် ဒေါက်!..."
" ဒေါက် ဒေါက်!..."
နောက်ဆုံးတော့ရောက်လာကြပြီ...။ ပါတီလေးစဖို့ အချိန်ကျရောက်လာပြီပေါ့လေ...။
" ခွန်းးးးး... "
တံခါးဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ပြေးဖက်တဲ့ခတ်နွယ်ကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းလဲကျတော့မလိုတောင်ဖြစ်သွားရတယ်...။
" သတိရလိုက်ရတာခွေးကောင်ရယ်..."
" ငါကတော့မရဘူး..."
" ဟွန့်!..."
ခတ်နွယ်ရဲ့အနောက်မှာ Cara နဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်ကလိုက်ဝင်လာပြီး...Cara ကတော့ချက်ချင်းပဲ လင်းခေတ်ဦးဆီသွားကာ ငယ်လေးကိုဆွဲယူချီလိုက်တယ်...။ ငါးယောက်လုံးမျက်နှာချင်းဆိုင်မိတဲ့အချိန်မှာတော့ အတွေးကိုယ်စီနဲ့ပြုံးလိုက်မိကြတယ်...။ သူတို့အခုလိုမစုံဖြစ်ခဲ့ကြတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာနေခဲ့ပြီလဲ...။ Christmas ညတုန်းကလဲ Cara နဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်က သီးသန့် Date လုပ်ဖို့အစီအစဥ်ရှိတာမို့ မတွေ့ဖြစ်တော့ပဲ...ကျောင်းတုန်းက လင်းခေတ်ဦးရဲ့အခြားသူငယ်ချင်းတွေနဲ့သာတွေ့ဖြစ်ပြီးသောက်ခဲ့ကြတာ...။
ဒီလိုမျိုး အရင်လိုခဏခဏ အတူတူမရှိနိုင်တော့တာကိုတွေးမိပြန်တော့ အကုန်လုံးရဲ့စိတ်ထဲမှာ အလွမ်းဓာတ်တွေကပိုလာတော့တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းလဲ ခတ်နွယ်ကိုပြန်လည်ဆွဲယူကာဖက်လိုက်ပြီး အနွေးထွေးဆုံးပြောလိုက်တယ်...။
" Welcome back ပါ ငါ့သူငယ်ချင်းလေး..."
ချက်ချင်းဆိုသလို ခတ်နွယ်ရဲ့မျက်လုံးအိမ်မှာ စိုစွတ်လာတော့တယ်...။
သူတို့မုန့်တွေအများကြီးစားဖြစ်ကြသလို စကားတွေလဲအများကြီးပြောဖြစ်ခဲ့ကြတယ်...။ ကျောင်းတက်တုန်းကအကျောင်းတွေကိုပြန်ပြောရင်းလဲ အလွမ်းသယ်ဖြစ်ခဲ့ကြသေးတယ်...။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဘယ်လိုစသိခဲ့တာတွေ...ဘယ်လိုအလွဲတွေဖြစ်ခဲ့တာတွေ...ဘယ်လိုဖွန်ကြောင်ခဲ့တာတွေကအစပြန်ပြောဖြစ်ကြတယ်...။ စကားကောင်းပြီးတော်တော်နဲ့မဖြတ်နိုင်တာမို့ သူတို့ပြန်သွားတော့တောင် တော်တော်လေးညဥ့်နက်နေခဲ့ပြီ...။ ငယ်လေးကလဲ အစောကြီးအိပ်သွားတာမို့...ခတ်နွယ်တို့အုပ်စုပြန်သွားတာနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်အိပ်ရာပေါ်ပစ်လှဲမိတော့တယ်...။ ပန်းကန်တွေ ပစ္စည်းတွေကလဲ ဝိုင်းဝန်းသိမ်းဆည်းဆေးကျောပေးသွားတာမို့ ဘာမှလုပ်စရာမရှိတော့ဘူး...။
" ဟူးးး!..."
သူတို့အရင်ညတည်းက ကောင်းကောင်းမအိပ်ရသေးတာမို့ တော်တော်လေးနုံးချိနေပြီ...။
" ခွန်း...ပင်ပန်းနေပြီလား..."
" ဟင့်အင်း...ပျော်စရာတော့ကောင်းပါတယ်...တစ်နေကုန် ဟိုပြေးဒီပြေးနဲ့လေ..."
" အဟင်း...ဟုတ်ပါရဲ့...တော်တော်လဲ လက်လက်စင်အောင်ဆော့နိုင်တဲ့သောက်ခလေးပဲ..."
" လမ်းသာကောင်းကောင်းလျှောက်တတ်သွားရင် သူ့အမေတွေမနည်းလိုက်ထိန်းရတော့မှာ..."
" ဟား ဟား!..."
" ခင်များကကျွန်တော့်ပိုထက်ပင်ပန်းမှာ...ကျွန်တော်ကဘာမှသိပ်လုပ်ပေးခဲ့ရတာမဟုတ်ဘူး..."
" ခွန်းလေးသာမရှိရင်လဲ ကိုယ်ဒီလောက်ထိလုပ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူးလေ..."
လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားလိုက်မိတယ်...။
" ကျွန်တော်တို့သာကလေးယူရင် ဒီလို့နေမျိုးတွေကို တစ်ရက်မကကြုံရမှာပေါ့နော်...အဲ့လိုသာဆို ကျွန်တော်ခံနိုင်ရည်ရှိပါ့မလားပဲ..."
" ခွန်းကဘာလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုအဲ့လောက်တောင်အထင်သေးနေရတာလဲ..."
" အထင်သေးတာမဟုတ်ပါဘူး...ဖြစ်နိုင်ချေကိုစဥ်းစားတာပါ..."
" ကိုယ်ကတော့ ခွန်းနဲ့တူတဲ့ကလေးတစ်ယောက်လောက်တော့ လိုချင်သား..."
" ခင်များနဲ့တူတာလေးရော..."
" ဘယ်နှစ်ယောက်လောက်ယူချင်လဲ..."
" အင်!!!!!...ငါးယောက်..."
" အိုး!...တကယ်ကြီးလား...အဲ့တာဆို သမီးလေးနှစ်ယောက်လောက်ယူရအောင်..."
" Ommm...သားသုံးယောက်မှာ ၂ယောက်က အမွှာ..."
" ဟုတ်ပြီ...ဒါဆိုစမ်းကြည့်ရအောင်..."
" ဘာကိုလဲ..."
" ခွန်းဆီက ကလေးများထွက်လာမလားလို့လေ..."
" ဟန့်! အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ..."
" မင်းကတော့ ကိုယ့်အတွက်အဓိပ္ပာယ်ရှိတယ်..."
နှုတ်ခမ်းသားချင်း တိုင်ပင်စရာမလိုပါပဲ ထိဆက်သွားတယ်...။ အခုမှပဲ သူတို့တစ်နေကုန်မနမ်းရသေးတာကို သတိရသွားမိတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးဆိုတာကလဲ အခွင့်အရေးရတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် သွက်လက်စွာပဲခွန်းစစ်မင်းကိုယ်ပေါ်ရောက်နှင့်နေပြီး လည်ပင်းနဲ့ရင်ဘက်တွေပေါ် စတင်နယ်ချဲ့နေခဲ့ပြီ...။ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ရှပ်အင်္ကျီကျယ်သီးလေးတွေ အကုန်ပြုတ်သွားချိန်မှာတော့ လင်းခေတ်ဦးကခေါင်းကိုအသာငုံ့ချလိုက်ကာ ချက်ကနေ ရင်ဘက်ကြားထိတောက်လျှောက်ကို လျှာနဲ့တတိတိလျပ်ကာ ခွန်းစစ်မင်းကိုကလူတော့တယ်...။
" ဟင်းးး!..."
ရင်ဘက်ပေါ်ရောက်တဲ့အခါမှာတော့ ဖောင်းကြွတင်းမာစပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ ပန်းနုရောင်အရာလေးတွေကို တရှိုက်မက်မက်စုတ်ယူထိတွေ့မိတယ်...။
" အင်းးး! ကိုလင်း...ကလေး..."
လင်းခေတ်ဦးက အပေါ်ကိုပြန်တက်ကာ နှုတ်ခမ်းကိုတစ်ချက်မွလိုက်ပြီး နှစ်ကိုယ်ကြားရရုံလေးပြောလိုက်တယ်...။
" တိုးတိုးလေးနဲ့ဖြည်းဖြည်းလေးဆို သူမနိုးပါဘူး..."
" လူလိမ်!...အဲ့စကားကိုမတည်နိုင်မှာခင်များပဲလေ..."
လင်းခေတ်ဦးသဘောကျစွာရယ်လိုက်ပြီး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အကောင်ပေါက်လေးဆီလက်ကိုပို့လိုက်တယ်...။
" ခွန်းသာအကျယ်ကြီးမအော်နဲ့..."
( လူယုတ်မာ...)
ပြီးတာနဲ့ အနမ်းတွေကိုပြန်အစပျိုးရင်း ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ကိုယ်မှာလဲ တစ်စတစ်စနဲ့အဝတ်မဲ့လာတော့တယ်...။
" ခွန်း..."
" ဟင်!..."
" ညနေက..."
" ကျွန်တော်လုပ်သင့်တာကိုလုပ်တာ...ကိုလင်း...ခင်များက ကျွန်တော်လက်ထပ်ထားတဲ့သူပါလို့ထုတ်ပြောခွင့်ရတာက ကျွန်တော့်အတွက်တော့ဂုဏ်ယူရတဲ့လုပ်ရပ်ပဲ...ကျွန်တော်ခင်များကို အရမ်းချစ်တယ်ကိုလင်း... ခဏခဏမပြောမိပေမဲ့...ချစ်တယ်..."
" ဟား!... ခွန်း ကိုယ့်ကိုရူးအောင်လုပ်ပြန်ပြီ...ကိုယ်..."
" အဟင့်!..."
" ......"
" အဟင့်...အင့်!..."
သိပ်မကြာလိုက်ပဲ ငိုသံလေးကဆက်တိုက်ထွက်လာတော့တယ်...။ လင်းခေတ်ဦးလဲ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ကိုယ်ပေါ်စိတ်ပျက်လက်ပျက်ပြိုကျသွားရပြီး...နှစ်ယောက်သား သက်ပြင်းရှည်ကြီးကိုချလိုက်မိတယ်...။ လမ်းတစ်ဝက်ရောက်ကာမှ အကုန်နောက်ပြန်လှည့်ရတော့မယ်တဲ့လား...။
" ကိုလင်း..."
" အင်း..."
" ခုနက ကလေးယူမယ့်အစီအစဥ်လေ..."
" Ommm..."
" ကျွန်တော်ပြန်ရုတ်သိမ်းတယ်..."
လင်းခေတ်ဦးဆီက ရယ်သံသဲ့သဲ့လေးထွက်လာပြီး...။
" သဘောတူတယ်..."
.
.
.
.
.
MEGA fitness ရဲ့ ခေါင်းမိုးထပ်တစ်ခုလုံးက မီးတွေနဲ့အလှဆင်ထားတာမို့ တစ်ထပ်လုံးလင်းထိန်ပြီးချစ်စရာကောင်းနေတယ်...။ New year ည...ကောင်းကင်မှာ လကလဲသာနေတယ်...။ လေအေးလေးတွေတိုက်ခတ်နေတာကြောင့်လဲ နေရထိုင်ရတာသက်သောင့်သက်သာရှိလှတယ်...။
ဦးစစ်နိုင်နဲ့ဦးမင်းစေသာ်က အကင်ကင်ဖို့တာဝန်ကိုယူထားပြီး...လင်းရောင်ခြယ် မြတ်သူထွဋ်နဲ့ Cara က အခြားအရံစားစရာတွေအတွက်ပြင်ဆင်နေကြတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးနဲ့ ခတ်နွယ်ရဲ့လူကြီးကတော့ သောက်စရာတွေသွားဝယ်တာ ပြန်မရောက်ကြသေးဘူး...။ နောက်ဆုံးကျန်တဲ့ လက်လျားလက်လျားလေးယောက်ကတော့ စားပွဲတစ်လုံးမှာဝိုင်းထိုင်ကာ ငယ်လေးကိုကလိနေတော့တယ်...။
" သူကတကယ်ကို ကိုလင်းနဲ့တူတာပဲဟ... မနက်ဖန်ဆို ၁ နှစ်ပြည့်ပြီနော်...ဟုတ်လား မျောက်လေး..."
" ကိုလင်းလိုတော့ကြောက်စရာမကောင်းပါဘူး..."
" နင်နဲ့သစ်သစ်ပဲကိုလင်းကိုကြောက်တာ ရှိန်း..."
" အံမယ်...နင်ရောဘာထူးလို့လဲ...ကိုလင်းရှေ့ဆို တဟီးဟီးနဲ့ ဆဲတောင်မဆဲရဲပဲနဲ့ကို..."
" ဟဲ့...အဲ့တာက ငါကလေးစားသမှုနဲ့လေ..."
" ဒါဆိုနင်က နင့်ဦးလေးကိုတော့မလေးစားဘူးပေါ့..."
" Fuck ခွန်း!...လာပြန်ပြီ ဒီဦးလေး..."
" အေးလေ အေးလေ...ဦးလေးဆို ကိုလင်းထက်တောင်ကြီးတာပဲကို...နင်ဆဲတာပဲလေ သူ့ရှေ့..."
" တော်လိုက်တော့နော်...ငါ နင်တို့သုံးကောင်လုံးကို ဒီပေါ်ကနေကန်မချနိုင်ဘူးလို့မထင်နဲ့..."
ခတ်နွယ်ရဲ့ အေးစက်စက်အမူအရာနဲ့ပြောလာတဲ့စကားကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းတို့သုံးယောက်လုံးတိတ်ဆိတ်သွားချိန် ရယ်သံသေးသေးကရုတ်တရက်ထွက်လာတယ်...။
" အဲ့..အဟဲ..."
ငယ်လေးကသူ့ကိုကြည့်ပြီး ရယ်ပြလာတာမို့ ခတ်နွယ်တစ်ယောက် ဆက်ပဲဖြဲရမလို ပြန်ငြိမ်လိုက်ရမလိုဖြစ်သွားရတယ်...။
" ကလေးရှေ့မှာ အပြုအမူတွေဆင်ခြင်စမ်း..."
" အဲ...နင်ခုနက ငါ့ခွန်းကိုဆဲလိုက်တာပဲ...ကြားလိုက်တယ်မဟုတ်လားခန့်သူ..."
" အေး...နင်ကြည့်စမ်း...ကလေးငယ်ငယ်လေးရှိနေတာကို...ဦးလေးကိုတော့ နင့်ရဲ့အပြုအမူတွေကိုသင်ပြပေးဖို့ပြောမှရတော့မယ်..."
" ဟုတ်တယ် ဟုတ်တယ်..."
" ....."
ရုတ်ချည်းပဲ စကားသံအချို့နဲ့သီချင်းသံငြိမ့်ငြိမ့်လေးသာ လွှမ်းခြုံနေခဲ့တဲ့နေရာလေးက အော်သံအချို့နဲ့အစားထိုးခံလိုက်ရတယ်...။
" သေပြီဟ...ခတ်နွယ်...လွှတ်စမ်း..."
" နင်နော်...မုဆိုးတစ်ပိုင်းမိန်းမရိုင်းအထာတွေနဲ့...နင့်ရဲ့ဒီပုံစံကို ဦးလေးကမြင်ဖူးရဲ့လား..."
" ဦးလေးအတွက်ရင်လေးစရာပဲ..."
ဒီလောက်ထိ တံတောင်ကွေးနဲ့လည်ပင်းကိုအညှစ်ခံထားရတာတောင် နှစ်ကောင်သားရဲ့ပါးစပ်ပေါက်တွေက ပိတ်မသွားသေးဘူး...။ ခွန်းစစ်မင်းလဲ ထိုရုန်းရင်းဆန်ခတ်အခြေအနေကို ဆက်မကြည့်ချင်တော့တာမို့ ငယ်လေးဆီအကြည့်ပို့လိုက်ကာသာ ငယ်လေးရဲ့နားတွေကိုလက်နဲ့အုပ်ထားပေးမိတယ်...။
" သူတို့ကရူးနေတာငယ်လေး...ဦးဦးလောက် ကြပ်မပြည့်ရှာဘူး..."
ထိုစဥ် ထိုအရူးသုံးကောင်ရဲ့အသံတွေပါရပ်သွားပြီး...သူတို့ကိုကြည့်ကာ ပြောဆိုရယ်မောနေကြတဲ့ တစ်ဖက်ကချက်ပြုတ်နေကြတဲ့သူတွေပါ တိတ်ဆိတ်သွားတာမို့ သူအပေါက်ဝကိုလှည့်ကြည့်မိတော့ လူတစ်ယောက်ရပ်နေတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်...။
" ဆူး..."
ငယ်လေးကို စားပွဲပေါ်မှာထိုင်လျက်အနေအထားနဲ့ပဲထားခဲ့လိုက်ပြီး ဆူးပွင့်လွှာဆီလျှောက်သွားလိုက်တယ်...။
" လာလေ..."
ပြီးတော့ ခတ်နွယ်တို့ဖက်ကိုပြန်လှည့်ကာပြောလိုက်တယ်...။
" ငါခေါ်ထားတာ..."
ထိုစကားဆုံးတာနဲ့ ခတ်နွယ်ကပါအနားကိုရောက်လာပြီး မထင်မှတ်ထားစွာဆူးပွင့်လွှာကိုဖက်လိုက်တော့တယ်...။
" အာ...နေကောင်းတယ်မဟုတ်လား ဆူး..."
" O...Omm...ကောင်းတယ်...နင်ရော..."
" Ommm..."
ခတ်နွယ်ရဲ့ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပုံစံလေးကြောင့် ဆူးပွင့်လွှာရဲ့မျက်နှာလေးမှာပါ အပြုံးလေးတည်လာတော့တယ်...။ အဲ့နောက်မှာတော့ သိပ်မကြာလိုက်ပါပဲအကုန်လုံးအဖွဲ့ပြန်ကျသွားကြတယ်...။
" ခွန်း...ဟိုမှာရပ်နေတဲ့တစ်ယောက်ကဘယ်သူလဲ...ရောက်ကတည်းက မလင်ရောင်းတို့နဲ့စကားခဏပြောပြီး အဲ့မှာပဲရပ်နေတာ..."
ရှိန်းဆက်ပိုင်အမေးကြောင့် ကျန်တဲ့သူတွေရဲ့အကြည့်ကပါ ထိုပုဂ္ဂိုလ်ဆီရောက်သွားတယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းက တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး...။
" အဲ့တာ ငါပြောပြောနေကျ ဦးငယ်ဆိုတာလေ..."
" သြော်...ကိုလင်းရဲ့ဦးလေးလား..."
" Ommm..."
" နုတယ်နော်..."
" အခုမှ ၃၀ ကျော်ပဲရှိသေးတာ..."
" သြော် သြော်...၃၀ ကျော်ချင်းအတူတူတောင် ငါ့ကိုကိုကျ ရင့်ပြီး...သူကျတော့နုတယ်ပေါ့လေ..."
" အေး နင်မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ...ကိုလင်းရဲ့ဦးလေးကိုကြည့်ပါအုံး...ခန္ဓာကိုယ်ကသွယ်သွယ်ကျစ်ကျစ်လေး...ပုံစံကိုက ဆွဲဆောင်မှုရှိရှိနဲ့ချောနေတာ..."
ထိုစကားကြောင့် ဦးငယ်ဆီရောက်နေတဲ့အကြည့်တွေအကုန်လုံးက ရှိန်းဆက်ပိုင်ဆီ စုပြုံရောက်ရှိသွားရတယ်...။
" ရှိန်း...သူငယ်ချင်းလေး..."
" ငါကရိုးရိုးသားသားပြောတာပါဟ..."
" အင်းပါ...ရိုးသားတယ်ဆိုတော့လဲ ရိုးသားတယ်ပေါ့..."
" ပေါက်ကရတွေ...တကယ်ပါပဲ...ဒါနဲ့ခွန်း...နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲသိလား..."
" ....."
ခွန်းစစ်မင်း မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်ကာ ရှိန်းဆက်ပိုင်ရဲ့ခေါင်းကို တစ်ချက်ရိုက်ချပစ်လိုက်တယ်...။
" ဘာလုပ်တာတုန်း..."
" ဟိုမှာ လူတစ်ယောက်လုံးရှိနေတာ...ကိုယ့်ဟာကိုယ်သွားမေးချေ...ဒီလောက်လေးမှအားစိုက်မထုတ်ချင်ရင် ဖွန်ကြောင်ဖို့လဲစဥ်းစားမနေနဲ့..."
" ....."
ခန့်သူရိန်သစ်ကပါ ပခုံးကိုအားပေးသလိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး...။
" ကံကောင်းရင် ဖုန်းနံပါတ်ပါရမှာနော်...သွားကွာ သားကြီး..."
" အဟမ်း!...ပြီးတာပဲလေ..."
ပြောပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်းထကာ ဦးငယ်ဆီတရွေ့ရွေ့လျှောက်လှမ်းသွားလိုက်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းတို့အုပ်စုကတော့ ပြုံးစိစိနဲ့ပွဲကြည့်ဖို့ပြင်နေကြပြီ...။
ရှိန်းဆက်ပိုင်တစ်ယောက် ဦးငယ်နားကိုရောက်တော့ ဘယ်ကနေစကားစရမှန်းမသိဘူး...။ ဦးငယ်ကတော့ ဘီယာတစ်ဘူးကိုသောက်နေရင်း ကားလမ်းမကြီးကိုငေးနေတာ...။ သူစကားစလိုက်လို့ အနှောက်အယှက်ဖြစ်သွားမလားတွေးနေမိပေမဲ့...မမျှော်လင့်ပဲ ဦးငယ်က သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ကာ ပြုံးပြလာတယ်...။
" အာ...ဟား ဟား...တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်..."
( Shit! Shit!...)
အနီးကပ်ကြည့်မှ တကယ်ကိုကျက်သေရရှိရှိချောမှန်း သူသိရတယ်...။ အပြုံးတွေကတည်ငြိမ်ပြီး လူပုံစံလေးက မထိရက်စရာ...။ ထိုအချိန် ဦးငယ်ကတော့ ဘာမှပြန်မပြောသေးပဲ ဘီယာဘူးကိုနှုတ်ခမ်းနားတေ့ထားရင်းသာ ပြုံးနေတယ်...။
" ဦးငယ်က...ဟို ဦးငယ်လို့ပဲခေါ်မယ်နော်...ကိုလင်းရဲ့ဦးလေးဆို..."
သူ့ကိုကြည့်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြလာတာမို့ သူဆက်ပြောလိုက်တယ်...။
" သြော်...ကျွန်တော်က ခွန်းရဲ့သူငယ်ချင်း...ရှိန်းဆက်ပိုင်...ဦးငယ်...ဦးငယ်ရော နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ..."
" အလင်းရောင်..."
မထင်မှတ်ထားစွာထွက်လာတဲ့ ငြိမ်ငြိမ်အေးအေးအသံကြောင့် သူသံတွေးတစ်ချက်မြိုချလိုက်မိတယ်...။
" ဝါး! နာမည်လေးကလှလိုက်တာ..."
" ဟုတ်လား...လူနဲ့ယှဥ်ရင်ရော..."
" အာ...အဟင်း! နာမည်ကမှိန်သွားတာပေါ့..."
သူ့အဖြေကို သဘောကျတာလားဘာလားမသဲကွဲစွာ ဦးငယ်ကထပ်မံပြုံးသွားပြန်တယ်...။
( Shit! ဘာလို့သူတို့မိသားစုက ပြုံးပဲပြုံးနေကြတာလဲ...လူကိုအနေရခက်အောင်...)
" ဒါနဲ့နော်...ဦးငယ်တို့အကုန်လုံးက နာမည်တွေမှာ လင်းတွေနဲ့နော်...ကိုလင်းတို့အမေဆိုလဲ ဒေါ်မီမီလင်း...နောက် မလင်းရောင်ခြယ်...ကိုလင်းခေတ်ဦး...ငယ်လေးဆိုလဲ လင်းမြတ်ငယ်တဲ့...အခု ဦးငယ်ရဲ့နာမည်ကလဲ အလင်းရောင်...ဟား ဟား! တစ်မိသားစုလုံးလင်းနေလိုက်ကြတာ ကျွန်တော်မျက်လုံးတောင်စူးချက်လာပြီ...အဟား ဟား!..."
" ဟုတ်သားနော်..."
ပြောရင်းသွားလေးတွေပေါ်အောင်ရယ်နေတဲ့ ဦးငယ်ကို ရှိန်းဆက်ပိုင်မျက်တောင်မခတ်တမ်းငေးကြည့်မိတယ်...။ ဦးငယ်ကလဲ သူငေးနေတာကိုသိသည့်အလား သူ့ဘက်ကိုလှည့်ကာ ရယ်ပြလာပြန်တယ်...။
" အမ်...ကျွန်တော်...ဒါဆိုမနှောက်ယှက်တော့ဘူးနော်...ဦးငယ်နဲ့တွေ့ရတာ တကယ်ဝမ်းသာပါတယ်..."
သူပြုံးပြလိုက်ကာ လှည့်ထွက်ဖို့ပြင်တော့...။
" မနက်ဖန်ညအားတယ်..."
" ဗျ..ဗျာ..."
သူအယောင်ယောင်အမှားမှားဖြစ်နေတုန်း ဦးငယ်ကသူ့အနားကိုအသာတိုးလာတယ်...။ ပြီးတဲ့အခါ သူ့ဘောင်းဘီနောက်အိတ်ထဲကို လက်လာထိုးထည့်တာမို့ ခမျာရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြစ်သွားရတယ်...။
( အဲ့နေရာမှာ ဖင်ရှိတာ သူသိပါတယ်နော်...)
" ဦးငယ်လဲမင်းကိုတွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်...အဟင်း! ပြီးမှတော့နောင်တမရနဲ့..."
ပြီးတာနဲ့ ဦးငယ်က လင်းရောင်ခြယ်တို့နားကိုထွက်သွားတော့တယ်...။ ထိုအခါမှ သူ့ဘောင်းဘီအိတ်ထဲလက်နှိုက်ကြည့်လိုက်တော့ အနက်ရောင်ကတ်ပြားလ...။ အလင်းရောင်ဆိုတဲ့နာမည်လေးနဲ့အတူ ဖုန်းနံပါတ်လေးတစ်ခု...။
( Fuck! ငါအခုတည်းကနောင်တရနေပြီ...ဘာလို့လဲ...သူတို့'လင်း'မိသားစုက အဲ့လောက်တောင်ပဲကြောက်စရာကောင်းဖို့လိုလို့လား...)
.
.
.
.
.
ကောင်းကင်မှာ မီးပန်းတွေနဲ့ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေခဲ့ပြီ...။ Happy New Year ဆိုတဲ့အော်သံတွေကြား မီးပန်းတွေရဲ့တစ်ပေါက်ပေါက်မြည်သံများကပါ အပြိုင်အဆိုင်ဝင်ရောက်ဆင်နွှဲနေကြတယ်...။ အကုန်လုံးရဲ့မျက်နှာတွေမှာ ကြည်နူးခြင်း ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေပြည့်နှက်နေကြပြီး ရောင်စုံကောင်းကင်ကြီးကို ငေးမျှော်ကြည့်မိကြတယ်...။
ကိုယ်ချစ်ရတဲ့မိသားစု သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ရွှင်မှုတစ်ခုကိုမျှဝေခံစားရတာက...နဂိုပျော်ရွှင်မှုကိုပါ ဆပေါင်းများစွာတိုးပွားစေတယ်...။
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးရဲ့ရင်ခွင်ကိုမှီထားရင်းက မျက်နှလေးကိုမော့ကြည့်လိုက်တယ်...။
" ကိုလင်း..."
" Hmm..."
" တစ်နေ့ကျရင်တော့ ကျွန်တော်တို့မှာလဲ ကလေးလေးတစ်ယောက်ရှိလာမှာပါ..."
" တကယ်လား..."
" Ommm...ကျွန်တော်ကတိပေးတယ်..."
" ဟုတ်ပါပြီ..."
" ကျွန်တော်အခုအဆင်သင့်မဖြစ်သေးပေမယ်...ဖြစ်လာတဲ့တစ်နေ့ကျရင်တော့ ကျွန်တော်တို့ဟိုနေ့ကပြောခဲ့သလို ကလေးတွေအများကြီးမွေးမယ်..."
လင်းခေတ်ဦး သဘောအကျကြီးကျကာရယ်လိုက်ပြီး ခွန်းစစ်မင်းကိုပိုတင်းလို့ဖက်လိုက်မိတယ်...။
" အဲ့မတိုင်ခင်အထိကတော့...ကျွန်တော်က ခင်များရဲ့ကလေးလေးပဲ..."
" ဟင်းးး! တကယ်ပါပဲ..."
အသည်းယားစရာကောင်းအောင်ပြောနေပါသော ခွန်းစစ်မင်းကြောင့် လင်းခေတ်ဦးမှာလဲ သမာဓိတွေကျဆင်းလာရပြီး ညာဘက်ပါးပြင်ပေါ်ကပါးချိုင့်လေးထဲ သူ့နှာခေါင်းလေးနစ်ဝင်သွားတဲ့အထိနမ်းလိုက်မိတယ်...။ အဲ့နောက် သူ့ကို အရောင်တောက်တောက်မျက်ဝန်းတွေနဲ့ မော့ကြည့်နေဆဲဖြစ်တဲ့...အနှီကောင်ငယ်လေးရဲ့မျက်နှာနဲ့ကပ်ထားလိုက်ပြီး...။
" ကိုယ့်ရဲ့ကလေးလေး...အခုလိုသာ ကိုယ့်ကိုဆက်ကြည့်နေမယ်ဆိုရင် တစ်နှစ်မှာတစ်ခါမြင်ရခဲတဲ့မြင်ကွင်းလေးကို လက်လွှတ်ရတော့မယ်နော်..."
" ဟင့်အင်း...ခင်များအပြုံးက အဲ့မီးပန်းတွေထက် ပိုလှတယ်..."
" အိုး! ဒီတစ်ခါတော့ကိုယ်ပြောပါရစေ...လူလိမ်လေး..."
==========
~ NOTE ~
ကဲ...အရှည်ကြီးပါပဲနော်...ကျေနပ်ကြမယ်လို့ထင်ပါတယ်...ပြီးတော့...
မနက်ဖန် ပြန်တွေ့မယ်နော်...
So, see you guys...≥Ö‿Ö≤
==========
7 April, 2020
The End... 🍀