[Zawgyi]
အခန္းတစ္ခုလုံးက အပ္က်သံပင္မၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္လို႔ေနခဲ့တယ္...။ သူတို႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘာမွဆက္မေျပာမိၾကပဲ အခ်ိန္တစ္ခုၾကာတဲ့အထိ ေငးၾကည့္မိၾကတယ္...။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ေနာက္မွာ ခြန္းစစ္မင္းကပဲအၾကည့္ကိုစလႊဲလိုက္တယ္...။ မတ္တပ္ထရပ္ကာ ဟိုလွည့္ဒီလွည့္လုပ္လိုက္ၿပီးေနာက္မွာမွ မ်က္ရည္ေတြကိုတစ္ခ်က္သုတ္လိုက္ၿပီး...။
" ကြၽန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒါပဲကိုလင္း...ေသမလားရွင္မလားကေတာ့ ခင္မ်ားဘာသာဆုံးျဖတ္..."
" ....."
႐ုတ္တရက္ေျပာလာတဲ့စကားေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးခမ်ာ ေဝ့ဝဲေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြေတာင္...ဆက္ပဲက်ရေတာ့မလို အထဲပဲျပန္သြင္းရမလိုျဖစ္သြားရတယ္...။
" ဒီစကားေတြေျပာတယ္ဆိုတာ...ကြၽန္ေတာ့္ကိုသနားလာဖို႔ ျပန္လက္ခံလာဖို႔မဟုတ္ဘူး...ခင္မ်ားကြၽန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ေတာ့လို႔ မပတ္သတ္ခ်င္ေတာ့ရင္လဲရတယ္...ကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္မ်ားတစ္သတ္လုံးမေတြ႕မိေတာ့ေအာင္ေနပါ့မယ္...ဒါေပမဲ့..."
" ....."
" ေသေတာ့မေသလိုက္ပါနဲ႔..."
ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အသံေတြ တုန္ရင္ေနဆဲ...။ ႀကိဳးစားၿပီး မ်က္ႏွာအမူအယာကို မာေက်ာေနေအာင္တင္းထားေပမဲ့...မ်က္လုံးေတြကေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာကိုအကုန္ေဖာ္ျပေနတယ္...။
" ခင္မ်ားဆိုတဲ့ျဖစ္တည္မႈေလး ဒီေလာကမွာမရွိေတာ့မွာထက္ဆာရင္...တစ္သက္လုံးခြဲေနရတာကမွ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ခံသာတယ္...ဒါေၾကာင့္ ေက်းဇူးျပဳၿပီး...ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္...အနည္းဆုံး...မလင္းေရာင္ျခယ္အတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္...ခြဲစိတ္မႈကိုလက္ခံေပးပါ..."
အရွိန္ျပင္းစြာလႈပ္ခတ္ေနတဲ့ႏွလုံးသားေၾကာင့္ သူအသက္ကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းထိန္းရႈေနရတယ္...။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ၾကည့္လိုက္ၿပီး...။
" ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ကိုလင္း...ေျပာတာေတြနားေထာင္ေပးလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
YOU ARE READING
ME, MYSELF AND MY FUCKIN' WORLD
Romance📌 Just Read. You Will Know What This Shit. 🚫 WARNING 🚫 (Age Restricted) [Zawgyi] ဤ fiction တြင္ အလြန္ပြင့္လင္းေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ စကားအသုံးအႏႈန္းမ်ား ပါဝင္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္အသိေပးအပ္ပါသည္။ [Unicode] ဤ Fiction တွင် အလွန်ပွင့်လင်းသော အကြော...
