[Zawgyi]
ဇာတ္သိမ္းမွာမင္းသားနဲ႔မင္းသမီး ေပ်ာ္႐ႊင္စြာေပါင္းဖက္ၾကေလသတည္းဆိုသကဲ့သို႔...သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လဲ အဆုံးမွာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ လက္ထပ္ခဲ့ၾကတယ္...။ အမွတ္မထင္ေတြ႕ဆုံမႈကေနအေၾကာင္းျပဳလို႔ သူစိမ္းကေနမွ အသိမိတ္ေဆြ၊ အဲ့ကမွ သူငယ္ခ်င္း၊ ခ်စ္သူ...ေနာက္ သူစိမ္းေတြျပန္ျဖစ္ခဲ့ၾကေပမဲ့လဲ အခုေတာ့ တရားဝင္အိမ္ေထာင္ဖက္အထိျဖစ္လာခဲ့ၿပီ...။
လင္းေခတ္ဦးက ဦးစစ္ႏိုင္ရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းဘြဲ႕ရတဲ့အထိေစာင့္ေပးခဲ့ၿပီး...ထိုသို႔ဘြဲ႕ယူၿပီးရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ခြန္းစစ္မင္းကိုရေအာင္လက္ထပ္ယူခဲ့တယ္...။ ေယာကၡမရဲ႕စကားကိုလဲ လိုက္နာရာေရာက္...ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ဆႏၵလဲ အထေျမာက္...။
ခြန္းစစ္မင္း ေနာက္ဆုံးႏွစ္အတြက္ႀကိဳးစားေနခဲ့ခ်ိန္မွာ..လင္းေခတ္ဦးကလဲ သူ႔ရဲ႕က်န္းမာေရးကို Recovery ျပန္လုပ္ရင္း ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ေရွ႕ေရးအတြက္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံအစပ်ိဳးဖို႔ႀကံ႐ြယ္ခဲ့တယ္...။ ေရာဂါလုံးဝအရွင္းေပ်ာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူစတင္လႈပ္ရွားေတာ့တယ္...။ သူတစ္ခ်ိန္လုံးေတြးေတာစီစဥ္ေနခဲ့သမွ်ေတြကို သူ႔ရဲ႕ဦးငယ္အတူတိုင္ပင္ေဆြးေႏြးကာ အစီအစဥ္ခ်ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဦးငယ္ရဲ႕ေဆးဝါးစက္႐ုံကုမၸဏီအခြဲတစ္ခုကို ဒီမွာဖြင့္ႏိုင္ခဲ့တယ္...။ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ ထိုလုပ္ငန္းခြဲကို ဦးေဆာင္ေပးရတဲ့သူျဖစ္လာခဲ့တယ္...။ ဒီစက္႐ုံကေန အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာေဆးဝါးေတြနဲ႔ ေဆးဘက္အကူပစၥည္းေတြကိုထုတ္လုပ္ေပးၿပီး...ဒီမွာလုပ္လို႔အဆင္မေျပတဲ့ ဦးငယ္တို႔ဆီကတိုက္႐ိုက္တင္သြင္းတဲ့ ေဆးဝါးဘာညာစသျဖင့္ကိုလဲ ဒီကေနပဲ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ျဖန္႔ျဖဴးျခင္းကို လုပ္ေဆာင္ေပးတယ္...။
ဒီႏွစ္အတြင္း လင္းေခတ္ဦးလဲအေတာ္ေလးပင္ပန္းခဲ့ရသလို ခြန္းစစ္မင္းကိုယ္တိုင္လဲ ေဆး႐ုံနဲ႔အိမ္မွာသာအခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရတယ္...။ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေအးေအးေဆးေဆးရွိရတဲ့အခ်ိန္ဆိုတာကလဲ အရင္ေက်ာင္းတက္တုန္းကလို ေပါမ်ားမေနေတာ့ဘူး...။ အခုခ်ိန္မွာက် ႏွစ္ေယာက္လုံးက ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္တည္ေနၿပီျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အနာဂတ္ကိုပါထည့္စဥ္းစားလာရၿပီမို႔ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကေလာက္ေတာ့ အပူအပင္မကင္းေတာ့ဘူး...။
အခုထိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဆက္ဆံေရးကို အတိအက်သိတဲ့သူကလဲရွားတယ္...။ ဒါေပမဲ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အလုပ္မွာဆိုရင္ေတာ့ အမ်ားစုက သူတို႔သူေဌးမွာအိမ္ေထာင္ရွိၿပီး လက္ထပ္ထားတဲ့သူကလဲေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ဆိုတာသိၾကတယ္...။ အခ်ိဳ႕က် ထိုကဲ့သို႔မသိထားရင္ေတာင္...တစ္ခါတစ္ခါ သူေဌး႐ုံးခန္းကိုေရာက္လာတတ္တဲ့ အသားျဖဴျဖဴ ေရခဲ႐ိုက္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ေကာင္ေလးက သူတို႔သူေဌးအတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္မွန္း ရိပ္မိၾကတယ္...။ ဒါေၾကာင့္လဲ စက္႐ုံပိုင္းနဲ႔႐ုံးပိုင္းႏွစ္ခုလုံးက ခြန္းစစ္မင္းကိုဆို တေလးတစားဆက္ဆံတတ္ၾကတယ္...။ မဟုတ္လဲ အဲ့လူအတြက္ 'ေနာက္တစ္ေန႔အလုပ္ဆက္ဆင္းစရာမလိုေတာ့ဘူး' ဆိုတဲ့စကားကို နားထဲသံရည္ပူေလာင္းထည့္သလိုၾကားရမွာကိုး...။ ဒါေပါ့...သူေဌးရဲ႕အထူးပုဂၢိလ္ကို ဘယ္သူမွ ပ်က္ရယ္မျပဳရဲဘူး...။
ခြန္းစစ္မင္းဘက္မွာက်ေတာ့မတူျပန္ဘူး...။ သူနဲ႔ခန္႔သူရိန္သစ္ အတူအလုပ္ဝင္ခဲ့တဲ့ေဆး႐ုံကအျခားေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ ဦးစစ္ႏိုင္ရွိတဲ့ေဆး႐ုံပဲ...။ ဒါေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ကိစၥကိုသိတာကလဲ ထိုေဆး႐ုံမွာဆို ဦးစစ္ႏိုင္နဲ႔ခန္႔သူရိန္သစ္ပဲရွိတယ္...။
နဂိုတည္းက ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔လင္းေခတ္ဦးဆိုတာက သူတို႔ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔လက္ထပ္ထားေၾကာင္းကို တစ္ေလာကလုံးသိေအာင္လိုက္ေျပာျပေနဖို႔ စိတ္ကူးမရွိတာမို႔...တကယ္မလိုအပ္ပဲ ပါးစပ္ကေနထုတ္ေျပာမိတ္ဆက္ေပးေလ့မရွိဘူး...။ မဂၤလာပြဲကိုေတာင္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူဆုံးျဖတ္ၿပီး မိသားစုေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ သီးသန္႔ေအးေအးေဆးေဆးက်င္းပခဲ့တာ...။
လူတိုင္းက အရာရာတိုင္းကိုသိဖို႔မထိုက္တန္သလို...ကိုယ္တိုင္ကလဲ အရာရာကိုလိုက္ေျပာျပေနဖို႔ တာဝန္မရွိဘူး...။
" ဒါဘာလဲသိလား..."
" ဟားးး!..."
" Tiger...Tiiiiii...Gerrrr..."
" ထိုက္..."
" အင္း...ဂါး..."
" ဂါးးး..."
" ဟုတ္ၿပီ...ေတာ္တယ္..."
" ဟီး..."
" ျပန္ေျပာၾကည့္ပါအုံး..."
လင္းေခတ္ဦး ငယ္ေလးနဲ႔အတူ ကတ္ျပားေပၚကတိရိစာၦန္ပုံေလးေတြကို နာမည္ေခၚျပေနတုန္း ခြန္းစစ္မင္းျပန္ေရာက္လာတာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္...။
" ေၾသာ္...ၿပီးသြားၿပီလားသူတို႔..."
" Ommm...ဒီကိုလာေနၿပီ..."
ခြန္းစစ္မင္းလဲျပန္ေျဖရင္း လင္းေရာင္ျခယ္ေပးလိုက္တဲ့ ငယ္ေလးအိပ္ဖို႔အတြက္ပစၥည္းေလးေတြကို ဆိုဖာေပၚတင္လိုက္တယ္...။ အခုငယ္ေလးအတြက္ေဆာ့ဖို႔ေနရာေလးကို သူတို႔ကုတင္ေဘးေအာက္နားေလးမွာပဲ ခင္က်င္းေပးထားတာ...။ ညအိပ္ရင္လဲ အိပ္ရာေလးကို ထိုေနမွာပဲခင္းေပးဖို႔စဥ္းစားထားတယ္...။
အဲ့ေနာက္ ခြန္းစစ္မင္းက လင္းေခတ္ဦးေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး ငယ္ေလးရဲ႕ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြပြတ္ဆြဲလိုက္တယ္...။ ငယ္ေလးဆီက ရယ္သံေသးေသးေလးထြက္လာတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုင္ေနရာကေနေလးဖက္ေထာက္ကာ ခြန္းစစ္မင္းကိုယ္ေပၚတြယ္တက္လာေတာ့တယ္...။ ၿပီးတဲ့အခါ ခြန္းစစ္မင္းေပါင္ေပၚမွာပဲထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ပိစိေလးထဲကဝက္ဝံ႐ုပ္ေလးကိုကိုက္ခဲေနေတာ့တယ္...။
ထိုအျပဳအမူေလးေတြေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္လုံးၿပဳံးလိုက္မိၿပီး လင္းေခတ္ဦးကလဲ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ဆံပင္ေလးေတြကိုတစ္ခ်က္သပ္ကာ...။
" ဗိုက္ဆာၿပီလား...7 နာရီေတာင္ခြဲေနၿပီ..."
" ရတယ္...မမတို႔လာေတာ့မွာပဲ..."
ငယ္ေလးက ဒီလိုအခ်ိန္ဆိုအိပ္ေလ့ရွိတာမို႔ လင္းေရာင္ျခယ္က အိမ္ကမထြက္ခင္ ခဏလာသိပ္ေပးမယ္လို႔ေျပာထားတယ္...။ မနက္တည္းက ငယ္ေလးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းအားလုံးကို တစ္တိတိနဲ႔သူတို႔အိမ္ဆီယူထားၿပီးၿပီ...။ ႏို႔မႈန္႔ဘူးေတြ အားေဆးေတြ...အဝတ္အစားနဲ႔ အ႐ုပ္ေတြ စသျဖင့္ေပါ့...။
နာရီေလာက္ၾကာသြားၿပီး သူတို႔စကားစျမည္ေျပာေနခ်ိန္မွာပဲ လင္းေရာင္ျခယ္တို႔လင္မယားေရာက္လာတယ္...။ ေရာက္တာနဲ႔ လင္းေရာင္ျခယ္ကငယ္ေလးကိုေပြ႕ခ်ီကာ သိပ္ဖို႔လုပ္ေတာ့တယ္...။ ထိုအခါက်မွ ခြန္းစစ္မင္းတို႔လဲ ညစာစားဖို႔ျပင္ရတယ္...။
သူတို႔စားေနတုန္းမွာ ျမတ္သူထြဋ္ကသူတို႔စားပြဲဝိုင္းမွာဝင္ထိုင္လာတယ္...။
" ကိုျမတ္သူ...စားအုံး..."
" စား စား...အင္း...ငယ္ေလးကအခုခ်ိန္အိပ္ၿပီးရင္ 9 နာရီေလာက္ဆို ျပန္ႏိုးလာလိမ့္မယ္...ဒါေပမဲ့အဲ့တာကကိစၥမရွိဘူး...သူဗိုက္ဆာလို႔ႏိုးလာတာ...ႏို႔တိုက္လိုက္ရင္ ျပန္အိပ္သြားလိမ့္မယ္..."
" ဟုတ္..."
" မင္းတို႔လဲ အရမ္းညဥ့္နက္တဲ့ထိမေနၾကနဲ႔ေပါ့...သူအိပ္တုန္းေလးကို ရေအာင္နား...ၿပီးရင္ဘယ္အခ်ိန္ထပ္ႏိုးလာမလဲသိႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး..."
" အင္းပါ အင္းပါ..."
" ေျပာရရင္ မင္းတို႔ကိုအားနာတယ္ကြ...မင္းတို႔မွာရွားရွားပါပါးနားရက္ေလးယူထားရတာကို..."
" အဲ့တာေတြေျပာမေနပါနဲ႔...ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ အဲ့မွာစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေပ်ာ္ခဲ့...ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးထိန္းေပးထားရက်ိဳးနပ္ေအာင္..."
" ဟ ဟ! ေအးပါကြာ..."
သူတို႔မွာ အားလပ္ရက္ကတစ္ပတ္ေတာင္ရွိတာမို႔ တစ္ရက္ေလာက္ကေလးထိန္းေပးဖို႔တာဝန္ကိုယူလိုက္တာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဘာမွအပန္းမႀကီးဘူး...။
ၿပီးေတာ့...ျဖစ္ေပၚလာေတာ့မယ့္အေတြ႕အႀကဳံအသစ္ေတြအတြက္ ႏွစ္ေယာက္သားစိတ္လႈပ္ရွားေနမိလားဆိုရင္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ပဲေျဖရလိမ့္မယ္...။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္... သူတို႔စိတ္ထဲမွာက ကေလးထိန္းတယ္ဆိုတာ သူ႔ဟာသူထိုင္ေဆာ့ေနတဲ့ကေလးကို ေဘးကေနစာအုပ္ေလးဖတ္ရင္း ထိုင္ၾကည့္ေနရတာေလာက္လို႔ပဲ ေတြးထားၾကတာကိုး...။ ခြန္းစစ္မင္းကေတာ့အခုခ်ိန္ထိ သူ႔ကိုယ္သူယုံၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတုန္း...။
( ကေလးထိန္းတာ ဘာမ်ားခက္ခဲေနလို႔လဲေလ...)
" ဟား ဟား! ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...မခက္ဘူးမဟုတ္လား..."
" ....."
လင္းေခတ္ဦးက ဦးငယ္ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔အတူ စက္႐ုံကို ခရစ္စ္မတ္ေန႔ကေနစၿပီး တစ္ပတ္တိတိပိတ္ေပးထားတယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းကလဲ ဒီလိုေဆး႐ုံကေန ခြင့္ရက္ရွည္ယူႏိုင္ဖို႔အတြက္ တစ္ႏွစ္လုံးပ်က္ရက္မရွိေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးေနခဲ့တယ္...။ ေနမေကာင္းရင္ေတာင္ ေဆးထိုးေဆးေသာက္ၿပီး အလုပ္ကိုရေအာင္သြားျဖစ္တယ္...။ အဲ့လိုပ်က္ရက္မရွိခဲ့လို႔လဲ အခုဆို ခြင့္ ၁၀ ရက္ယူလို႔ရသြားတယ္...။
သူတို႔အခုလို အားလပ္ရက္ယူရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကလဲ ခရီးသြားဖို႔ဘာဖို႔မဟုတ္ဘူး...။ ကိုယ္စီ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေအးေဆးေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္က ညဘက္ေလးပဲရွိေတာ့တယ္...။ တစ္ခါတစ္ေလ ခြန္းစစ္မင္းကပိတ္ရက္ရွိေပမဲ့ စက္႐ုံက်ေတာ့ပိတ္ရက္မရွိတာမို႔ အဲ့လိုရက္ေတြဆို ခန္႔သူရိန္သစ္နဲ႔ေတြ႕ျဖစ္ရင္ေတြ႕ျဖစ္...မဟုတ္လဲ ကုမၸဏီထိလိုက္သြားၿပီး တစ္ေနကုန္လင္းေခတ္ဦးအလုပ္လုပ္တာ အလုပ္မ်ားေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္...။
လုပ္ငန္းတစ္ခုလုံး အဆင္ေျပေျပနဲ႔ပုံမွန္လည္ပတ္ေနႏိုင္ဖို႔ဆိုရင္...ထိုလုပ္ငန္းတစ္ခုလုံးကိုထိန္းကြပ္ေနရတဲ့သူက ႐ုံးခန္းေလးထဲအၿငိမ့္သားထိုင္ၿပီး သာသာယာယာဒူးေလးႏွံ႔ေနလို႔မွမရတာကိုး...။ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္႐ုံေတြထဲဆင္းစစ္ရေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခြန္းစစ္မင္းလာမယ့္ေန႔ဆို လင္းေခတ္ဦးက သူ႔အခန္းထဲထိုင္လုပ္ရမဲ့အလုပ္ေတြကိုသာေ႐ြးထားတတ္တယ္...။
အက်ႌလက္ေလးကို တံေတာင္နားထိတင္ထားရင္း အရင္လိုနဖူးေပၚဝဲက်ေနတတ္တဲ့ အနက္ေရာင္ဆံပင္ရွည္ေတြက ေခါင္းေပၚမွာပိရိေသသပ္စြာဖီးသင္ခံထားရၿပီး...တိရိေသသပ္စြာပိတ္ထားတဲ့ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံနဲ႔အတူ အလုပ္ကိုအာ႐ုံစိုက္ထားတတ္တဲ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ပုံစံက ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးကို တအုံ႔ေႏြးေႏြးနဲ႔ပူေလာင္လာေစတယ္...။ ထိုသို႔ဆြဲေဆာင္မႈရွိလွပါေသာေယာက္်ားကို ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေငးရင္း ပါးေတြရဲတက္လာရတာကလဲ သူ႔ရဲ႕အလုပ္တစ္ခုလိုေတာင္ျဖစ္ေနၿပီ...။
အခုလိုေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အရင္လိုအခ်ိန္အမ်ားႀကီးမေပးႏိုင္ေတာ့တာက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ဆက္ဆံေရးကို ထိခိုက္ေကာင္းထိခိုက္ႏိုင္လိမ့္မလားေပါ့...။ ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုေတြးမိရင္ေတာ့ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲသြားပါလိမ့္မယ္...။ ရတဲ့အခ်ိန္ေလး ရွိတဲ့အခ်ိန္ေလးကို အျပည့္အဝတန္ဖိုးရွိရွိအသုံးခ်တတ္ပါေသာ လင္းေခတ္ဦးနဲ႔ခြန္းစစ္မင္းအဖို႔ ဒီေလာက္ကိစၥေလးက သူတို႔အေပၚဘာဖိအားမွ မသက္ေရာက္ေစဘူး...။ ဥပမာ...အခုေနာက္ပိုင္းဆို လင္းေခတ္ဦးက သူ႔႐ုံခန္းအလုပ္စားပြဲရဲ႕အံ့ဆြဲေလးထဲ အျပာေရာင္အထုပ္အတြဲလိုက္ေလးေတာင္ အၿမဲေဆာင္ထားတတ္ေနၿပီ...။ သတိဆိုတာ ပိုသည္မရွိေပါ့...။
ျမတ္သူထြဋ္ေျပာတဲ့အတိုင္း ည ၉ နာရီေလာက္မွာ ငယ္ေလးကျပန္ႏႈိးလာတယ္...။ အနည္းငယ္အီၿပီး ဂ်ီက်ခ်င္ေပမဲ့ ႏို႔ဘူးေလးလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္တဲ့အခါ ပုံမွန္အတိုင္းျပန္ျဖစ္သြားတယ္...။ အဲ့လိုနဲ႔ လင္းေခတ္ဦးကိုယ္ေပၚအခ်ီခံထားရင္းကပဲ တစ္နာရီေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္...။ ကေလးျပန္အိပ္သြားတာနဲ႔ ကေလးကိုသူ႔အိပ္ရာေလးထဲအသာျပန္ခ်ကာ...သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပါ အိပ္ရာတစ္ခါတည္းဝင္လိုက္ၾကတယ္...။
" ဘယ္သူလဲ..."
" ဌာနကလူေတြပါ...မနက္ဖန္ညကိုအတူေတြ႕ၿပီးေသာက္ၾကမလို႔တဲ့..."
ခြန္းစစ္မင္း Chat group ထဲကို စာအျမန္ျပန္႐ိုက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းကိုပိတ္ကာ ဗီ႐ိုပုေလးေပၚလွမ္းတင္လိုက္တယ္...။ အဲ့ေနာက္ ေစာင္ကိုရင္ဘက္ထိဆြဲၿခဳံရင္း ေခါင္းအုံးကိုျငင္းဆန္ကာ အဆင့္သင့္ဆန္႔တန္းေပးထားတဲ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕လက္ေမာင္းေပၚေခါင္းေလးတင္လိုက္တယ္...။ ရင္အုပ္က်ယ္က်ယ္ေတြေပၚ လက္ကိုကန္႔လန္႔ျဖတ္တင္ကာ ဖက္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကပါျပန္လည္ေပြ႕ဖက္လာၿပီး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေခါင္းေလးကိုတစ္ခ်က္ေမႊးလိုက္တယ္...။
" မင္းဆႏၵရွိရင္သြားလို႔ရတယ္ေနာ္...ခန္႔သူေရာပါမွာလား...ဌာနတူတယ္မဟုတ္လား..."
" ငသစ္ကသြားမွာမဟုတ္ဘူး...ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ျငင္းလိုက္ၿပီ...ဟိုအမႈိက္ေကာင္ေမြးေန႔ေလ..."
" ေၾသာ္...အဲ့လိုလား..."
" Ommm...သူ႔ေမြးေန႔မို႔လို႔ ဌာနတစ္ခုလုံးကိုလိုက္တိုက္မွာတဲ့...အဲ့ေလာက္ပိုက္ဆံေပါေနရင္လဲ သူ႔ရဲ႕အသုံးမက်တဲ့ အဆင့္နိမ့္ဦးေႏွာက္ေလးကိုပဲ သြားၿပီး upgrade လုပ္လိုက္ပါလား..."
ေျပာရင္းက ေဆး႐ုံမွာအၿမဲသူ႔ကိုရစ္ၿပီး အေသးစိတ္ကအစလိုက္အျပစ္ရွာတတ္ပါေသာ ဆရာဝန္ေကာင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္လာတာမို႔ ထပ္ၿပီးစိတ္ထဲက်ိန္ဆဲမိျပန္တယ္...။
" အဟင္း...သူကဘာလို႔အခုထိ ခြန္းကိုအလြတ္မေပးေသးတာလဲသိဘူး...ခြန္းက သူႏွိပ္ကြပ္ခ်င္တိုင္း ႏွိပ္ကြပ္လို႔ရတဲ့ ေက်ာင္းၿပီးခါစမႏူးမနပ္ေလးလဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး..."
" တကယ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔အေပၚဆိုရင္ သူတို႔အမ်ားစုကအဲ့လိုပါပဲ...ေက်ာင္းတက္တုန္းကဆိုလဲ ေဆး႐ုံမွာ field ဆင္းရတာခ်င္းအတူတူေတာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကလူေတြေရာက္လာရင္ မ်က္ႏွာေပးေတြကအစမတူေတာ့ဘူးေလ...ခင္မ်ားသိပါတယ္အဲ့တာေတြ..."
" အင္း...အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ္က အဲ့လို field ဆင္းရရင္ ေဆး႐ုံေတြထက္ စက္႐ုံေတြသြားရတာကိုပိုေပ်ာ္တာ..."
" ဒါေတာင္ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ငသစ္က ပါး'မ်က္ႏွာေၾကာင့္အမ်ားႀကီးေတာ္ေသးတာ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ထက္အမ်ားႀကီးအဆူအဆဲခံရတဲ့သူေတြရွိတယ္...အလုပ္ဝင္စကဆိုပိုဆိုး...လူနာေတြကိုလဲေၾကာက္ရေသးတယ္...မလြယ္ပါဘူး..."
" အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဆီလာခဲ့ပါဆို..."
" ....."
" ကိုယ့္ဆီမွာဆို မင္းေအးေအးေဆးေဆးေလးလုပ္လို႔ရတယ္..."
" ကိုလင္း..."
" ကိုယ္မင္းကိုတကယ္ေျပာင္းလာေစခ်င္တာ..."
လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့လာေစရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုနမ္းလိုက္တယ္...။
" ကိုလင္း...ကြၽန္ေတာ္တို႔ဒီအေၾကာင္းကို ခဏခဏေျပာၿပီးၿပီေလ..."
" ကိုယ္သိပါတယ္..."
" ၃ ႏွစ္မျပည့္မခ်င္း ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ကိုမွေျပာင္းမွာမဟုတ္ဘူး..."
" ဟင္း!...ဟုတ္ပါၿပီ...တကယ္ပဲ ေခါင္းမာလိုက္တာ..."
" တကယ္က Hospital Life က ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္...ဟိုအမႈိက္ေကာင္သာမရွိရင္ေပါ့..."
" ကိုယ္ ဦးေကာင္းထက္ကိုတစ္ခါေလာက္လာေတြ႕ေပးရမလား..."
" မလုပ္ပါနဲ႔...ကိုလင္းေနာ္ ကြၽန္ေတာ္အဲ့လိုေတြမႀကိဳက္ပါဘူး...ၿပီးေတာ့ သူက သူ႔ေျမးကိုေက်ာ္ၿပီး ခင္မ်ားစကားကိုယူမွာတဲ့လား...စကားလက္ခံေျပာရင္ေတာင္ ခင္မ်ားရဲ႕အေနအထားေၾကာင့္ အားနာသမႈနဲ႔ဆိုတာကို သိထားလိုက္..."
" အဲ့လိုဆိုလဲ ကိုယ္က အဲ့ေဆး႐ုံအုပ္ထက္ႀကီးတဲ့ ပိုင္ရွင္နဲ႔ရင္းႏွီးတာပဲ..."
" ခင္မ်ားကုမၸဏီက သူ႔ေဆး႐ုံရဲ႕အဓိက connection ျဖစ္ေနတာနဲ႔ပဲ ခင္မ်ားနဲ႔သူကရင္းႏွီးသြားတာမွမဟုတ္တာ..."
" ဒါဆိုလဲ အဲ့ေဆး႐ုံကို ကိုယ္ဝယ္လိုက္မယ္..."
" ....."
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးရင္ခြင္ထဲကထြက္လိုက္ကာ ေက်ာေပးလိုက္မိတယ္...။ အဲ့ေနာက္မ်က္လုံးကိုမွိတ္လိုက္ရင္း...။
" ေတာ္႐ုံေပါ့...အဲ့ေလာက္ဝယ္ခ်င္ေနလဲ အ႐ုပ္ေကာက္စက္တစ္ခုေလာက္ပဲအရင္ဝယ္စမ္းပါ...ခင္မ်ားအခုထိ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေကာက္ေပးတာ တစ္ခါမွမေအာင္ျမင္ေသးေတာ့ အိမ္မွာအားတိုင္းေလ့က်င့္ေနလို႔ေအာင္..."
" ..................."
အရႈိက္တည့္တည့္ကို ဓားနဲ႔ထိုးမႊခံလိုက္ရသည့္အလား လင္းေခတ္ဦးခင္မ်ာ နာက်င္မႈေတြလႈိက္တက္လာရေတာ့တယ္...။
" ခြန္းးးးး..."
ခြန္းစစ္မင္းကိုအေနာက္ကေနဖက္လိုက္ၿပီး...။
" မင္းကသိပ္ရက္စက္တာပဲ...အဲ့လိုနာက်င္စရာေကာင္းတာေတြမေျပာပါနဲ႔လား...တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုယ္မင္းအတြက္ အမ်ားႀကီးေကာက္ေပးႏိုင္မွာပါ..."
" အင္း...အဲ့တစ္ေန႔ေရာက္လာပါေစေပါ့..."
" ....."
တကယ္ေတာ့ ဒီေဆး႐ုံဝယ္ဖို႔ကိစၥက သူကိုယ္တိုင္အၿမဲေတြးေနက်ရယ္...။ ဟိုအမႈိက္ေကာင္ သူ႔ကိုစိတ္ရႈပ္ေအာင္လာလုပ္တိုင္း သူေတြးမိတာတစ္ခုပဲ...။ 'ကြၽန္ေတာ္ဒီေဆး႐ုံကိုဝယ္ႏိုင္တဲ့တစ္ေန႔ ခင္မ်ားေသၿပီသာမွတ္' ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့...။ ရယ္စရာေကာင္းေပမဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ ေဒါသေျပေစတယ္...။ အခ်ိဳ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြက ျဖစ္မလာႏိုင္မွန္းသိေပမဲ့လဲ ခဏတာစိတ္သက္သာရာရဖို႔အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ေလ...။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလိမ္တာဆိုေပမဲ့ ဒါက လူေတြေျပာေနက်အတိုင္း အျဖဴေရာင္အလိမ္...အဲ...အျဖဴေရာင္မုသားေလးပါေပါ့...။
အခုလဲ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ စေနာက္တာလား အတည္လားမသဲကြဲတဲ့...မျဖစ္ႏိုင္တဲ့စကားတစ္ခြန္းက သူ႔ကိုမဟုတ္တဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြျဖစ္ေစတယ္...။ ဒါမေကာင္းဘူး...။ ဟုတ္တယ္...။ ဒါလုံးဝမေကာင္းဘူး...။
( ဝယ္လိုက္စမ္းပါ...အမေလး...ဝယ္ပစ္လိုက္စမ္းပါကိုလင္းရဲ႕...ခင္မ်ားသာ ဝယ္ႏိုင္သြားလို႔ကေတာ့ေလ ခင္မ်ားလက္ကိုခ်ိတ္ၿပီး အဲ့ေဆး႐ုံမွာလမ္းပတ္ေလွ်ာက္ပစ္မယ္...အဟား ဟား ဟား!...)
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေပါက္ကရအေတြးေတြအဆုံးမွာေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းဆီစိုက္ေရာက္သြားေတာ့တယ္...။ ဒါေပမဲ့ သူဘယ္ေလာက္ထိ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္မသိဘူး...။ သူႏိုးတဲ့အခ်ိန္ နားထဲမွာငိုသံသဲ့သဲ့ေလးကို ၾကားလိုက္ရတယ္...။ ဒါနဲ႔သူေဘးကို လက္ေလးနဲ႔စမ္းၾကည့္ေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကေဘးမွာမရွိေတာ့ဘူး...။
" ရႈး ရႈး!...အဲ့လိုႀကီးမငိုရဘူးေလ..."
( ကိုလင္း?...)
ခပ္တိုးတိုးေခ်ာ့ျမဴေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အသံေလးထြက္လာတာမို႔...ခြန္းစစ္မင္း မ်က္လုံးေတြကိုအသာဖြင့္ရင္း အိပ္မႈံစုံမႊားနဲ႔ထထိုင္လိုက္မိတယ္...။
" ကိုလင္း..."
" ေၾသာ္...ႏိုးသြားလား..."
" အဟင့္ အဟင့္...ဝါးးး!..."
" အာ...ငယ္ေလး...တိတ္တိတ္...အဲ့လိုငိုေနရင္ မင္းပဲပင္ပန္းမွာေပါ့..."
သည္းႀကီးမဲႀကီးငိုေနတဲ့ငယ္ေလးေၾကာင့္ အိပ္ရာေပၚဆက္ေနေနဖို႔ မသက္သာေတာ့ဘူး...။ လင္းေခတ္ဦးကေတာ့ ကေလးကိုခ်ီကာဟိုသည္ေလွ်ာက္ရင္း အငိုတိတ္လိုတိတ္ျငားအမ်ိဳးစုံေခ်ာ့ျမဴေနတယ္...။ ဆံပင္ေတြကအနည္းငယ္ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနၿပီး မ်က္မွန္ေလးတပ္ထားတာကိုေတြ႕ရတယ္...။
" ဗိုက္ဆာလို႔လား..."
" မဟုတ္ဘူး...တိုက္ၾကည့္ၿပီးၿပီ မေသာက္ဘူး...သူ႔အေမမရွိတာကိုသတိရသြားလို႔မ်ားလား..."
ခြန္းစစ္မင္း ခ်ိဳလိမ္ေလးကို ကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးရွ႕မွာေဝ့ရမ္းျပရင္း ဘာလုပ္ေပးလို႔လုပ္ေပးရမွန္းမသိဘူး...။ သူဆိုတာက လင္းေခတ္ဦးကိုေတာင္ တစ္ခါမွေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေခ်ာ့ႏိုင္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး...။ ဒီကေလးေပါက္စေလးကို သူဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမလဲ...။
လင္းေခတ္ဦးၾကည့္ရတာလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အိပ္ခ်င္ေနပုံေပါက္ေနတယ္...။ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက ကေလးကျပန္ႏိုးေနခဲ့တာလဲ...။ သူနာရီလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မနက္ ၂ နာရီပဲရွိေသးတယ္...။
" ႏိုးေနတာၾကာၿပီလား..."
" သိပ္မၾကာေသးပါဘူး..."
" ဘာလို႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုမႏႈိးလဲ..."
" မႏႈိးတာရယ္လဲမဟုတ္ပါဘူး...ဒီလိုပဲ..."
" ေပး...ကြၽန္ေတာ္တစ္လွည့္ေခ်ာ့ေပးမယ္...ခင္မ်ား ဒီတိုင္းႀကီးရပ္ေနရတာၾကာၿပီမလား..."
" ရတယ္...ကိုယ္ေနႏိုင္ပါေသးတယ္...ခြန္း ျပန္အိပ္ရင္အိပ္ေတာ့..."
" ကြၽန္ေတာ္လုပ္ႏိုင္ပါတယ္...ၿပီးေတာ့ သူဒီေလာက္ငိုေနပုံမ်ိဳးနဲ႔ အိပ္လို႔လဲရမွာမဟုတ္ဘူး..."
" မင္းကိုမလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး..."
" ကြၽန္ေတာ္သိတယ္...ကြၽန္ေတာ္လုပ္ေပးခ်င္လို႔ပါ...ရွိသမွ်တာဝန္ေတြအကုန္ ခင္မ်ားတစ္ေယာက္တည္းယူစရာမွမလိုတာ..."
လင္းေခတ္ဦး သက္ျပင္းေလးခ်ကာ ၿပဳံးလိုက္မိတယ္...။ ၿပီးမွ ေခါင္းေလးညိတ္ရင္း...။
" အမွန္ေတာ့ ကိုယ္အရမ္းကို အေပါ့သြားခ်င္ေနတာ..."
ခြန္းစစ္မင္းလဲအျမင္ကပ္စြာ မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လိုက္မိၿပီး...အခုထိ တအီအီငိုေနေသးတဲ့ ကေလးငယ္ကို လက္လႊဲယူလိုက္တယ္...။ လင္းေခတ္ဦးကေတာ့ သူ႔လက္ထဲကေလးမရွိေတာ့တာနဲ႔ အိမ္သာကိုတန္းေျပးေတာ့တယ္...။ သူ႔စိတ္ထဲရယ္ခ်င္သြားရေပမဲ့ ကေလးဆီကိုသာ အာ႐ုံျပန္ပို႔လိုက္တယ္...။
" မငိုနဲ႔ေတာ့...ေနာ္..."
( အင္!...)
မ်က္လုံးေလးျပဴးကာ စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ကေလးေပါက္စေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ရပ္ေနမိရတယ္...။
( ဘာလို႔မငိုေတာ့တာလဲ...)
" အီး...ဟီးဟီး!..."
( အံမယ္...လာေတာင္ရယ္ျပေနေသး...ေရာ့...ခ်ိဳလိမ္...)
ပါးစပ္နားထိုးေပးလိုက္ေတာ့ လက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ခ်ိဳလိမ္ေလးကိုလွမ္းကိုင္ကာ ပါးစပ္ထဲထည့္လိုၿပီး တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔စတင္စုတ္ေတာ့တယ္...။
ထိုစဥ္ တစ္နာရီေလာက္ လမ္းပတ္ေလွ်ာက္ရင္း အငိုတိတ္ေအာင္ မနည္းလုပ္ေနခဲ့ရေသာလင္းေခတ္ဦး: " ...................."
ဒီလိုနဲ႔အခ်ိန္နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ ခြန္းစစ္မင္းလဲခါးေတြေညာင္းလာရတယ္...။ ငယ္ေလးကေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ မ်က္လုံးေတြေမွးစင္းစျပဳေနၿပီ...။ လင္းေခတ္ဦးလဲ အေတာ္အတန္အနားယူၿပီးၿပီမို႔ ဆိုဖာေပၚကထလာကာ သူတစ္လွည့္ျပန္ခ်ီဖို႔လုပ္ရေတာ့တယ္...။
" ကိုယ့္ကိုေပး..."
" Ommm...ျဖည္းျဖည္း...သူအိပ္..."
" အင့္...အဟင့္!...အဟင့္!..."
" ....."
" ....."
( ေစာက္ခေလး...ဒါဘာေစာက္ခ်ိဳးတုန္း...မင္းက မင္းဦးေလးကိုယ္ေပၚဆိုငိုမယ္...ငါ့ကိုယ္ေပၚေတာ့ေပ်ာ္မယ္ေပါ့...ဘာလဲ ဘာလဲ...)
" စိတ္မေကာင္းစြာပဲ ကေလးက မင္းကိုေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၿပီ..."
မ်က္မွန္ကိုပင့္တင္ရင္း အတည္ေပါက္နဲ႔ေျပာလာတဲ့လင္းေခတ္ဦးေၾကာင့္...သူမ်က္လုံးကိုျပဴးျပရင္း...။
" _ီးမို႔လို႔...အ!..."
ေခါင္းကိုဖတ္ခနဲအ႐ိုက္ခံလိုက္ရတာမို႔ သူ႔ရဲ႕စိတ္လက္တစ္ဆစ္က ပိုမိုထႂကြလာရေတာ့တယ္...။ ၿပီးေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကပဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ဆက္ေျပာလာျပန္တယ္...။
" ကေလးငယ္ငယ္ေလးရွိေနတာကို ယုတ္ရင္းၾကမ္းတမ္းတာေတြ မေျပာရဘူး..."
" ....."
( Fuck!...)
" အာ...အဟား ဟား...ဟုတ္တာေပါ့...မွန္တာေပါ့...သိပ္မွန္တာေပါ့..."
ခြန္းစစ္မင္း အံႀကိတ္ေျပာရင္းကပဲ ကေလးကိုေပြ႕ထားတဲ့လက္ကေန လက္ခလယ္တစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ျပျဖစ္ေအာင္ထျပလိုက္တယ္...။ အဲ့အခ်ိန္ ငယ္ေလးက ျပန္ၿပီးမ်က္လုံးေတြစင္းလာတာမို႔ သူလင္းေခတ္ဦးကို အသာေခၚလိုက္မိတယ္...။
" ကိုလင္း..."
" အင္း..."
" ကြၽန္ေတာ္ထိုင္မလို႔...နည္းနည္းကူေပး..."
သူ ဆိုဖာနားကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္...။ အဲ့ေနာက္ လင္းေခတ္ဦးက သူသက္ေတာင့္သက္သာထိုင္လို႔ရေအာင္ ျပင္ေပးထားတဲ့ေနရာေလးမွာပဲ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ထိန္းကာ အသာထိုင္ခ်လိုက္တယ္...။ ကေလးကမ်က္လုံးေလးပြင့္လာကာ အေျခအေနကိုစူးစမ္းသလိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေပမဲ့...သူရွိေနေသးတာ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာမွန္းသိလိုက္သည့္အလား မ်က္ခြံေလးေတြကျပန္ပိတ္က်သြားေတာ့တယ္...။
" ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း...ငါ့တုန္းကက် ထိုင္ရင္ပိုဆိုးလို႔ တစ္ခ်ိန္လုံးရပ္ေနရတာ...ဒီေကာင္ေတာ္ေတာ္ဘက္လိုက္..."
" ဖတ္!..."
နဖူးကိုဖတ္ခနဲလွမ္း႐ိုက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခြန္းစစ္မင္းဆက္ေျပာလိုက္တယ္...။
" ကေလးကအိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူးေလ...သူ႔ဦးေလးအရင္းက သူ႔ကိုဒီလိုစကားေတြေျပာေနပါလားလို႔သိသြားရင္ စိတ္ဒဏ္ရာရသြားမွာေပါ့..."
" ....."
အခ်ိန္ေတြက တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ကုန္ေနတယ္...။ အခန္းတစ္ခုလုံးမွာ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေလးသာလင္းေနၿပီး တိတ္ဆိတ္မႈကသာေနရာယူေနခဲ့ၿပီ...။ သူတို႔ဘယ္အခ်ိန္တည္းက ဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့လဲမမွတ္မိေတာ့ဘူး...။ လင္းေခတ္ဦး ျပန္ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ မနက္ ၄ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ...။ ငယ္ေလးက ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီး...ခြန္းစစ္မင္းကေတာ့ သူ႔ပခုံးကိုမွီကာအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္...။
လင္းေခတ္ဦးေက်နပ္စြာၿပဳံးလိုက္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေခါင္းေလးကိုအသာအယာမကာ ဆိုဖာေက်ာ္မွီေပၚတင္လိုက္တယ္...။ ထိုင္ရာကထလိုက္ၿပီးတဲ့အခါ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕လက္ေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး ငယ္ေလးကိုေကာက္ခ်ီလိုက္တယ္...။ အဲ့ေနာက္ ေစာင္ေလးၿခဳံေပးရင္း အိပ္ရာထဲ အဆင္ေျပေျပအိပ္ေစလိုက္တယ္...။
ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ခြန္းစစ္မင္းရွိရာဆီ သူျပန္လာလိုက္တယ္...။ နဖူးေလးကိုတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္အၿပီးမွာေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေဆြ႕ခနဲေနေအာင္ ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေတာ့တယ္...။
--------------------
[Unicode]
ဇာတ်သိမ်းမှာမင်းသားနဲ့မင်းသမီး ပျော်ရွှင်စွာပေါင်းဖက်ကြလေသတည်းဆိုသကဲ့သို့...သူတို့နှစ်ယောက်လဲ အဆုံးမှာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ပျော်ရွှင်စွာ လက်ထပ်ခဲ့ကြတယ်...။ အမှတ်မထင်တွေ့ဆုံမှုကနေအကြောင်းပြုလို့ သူစိမ်းကနေမှ အသိမိတ်ဆွေ၊ အဲ့ကမှ သူငယ်ချင်း၊ ချစ်သူ...နောက် သူစိမ်းတွေပြန်ဖြစ်ခဲ့ကြပေမဲ့လဲ အခုတော့ တရားဝင်အိမ်ထောင်ဖက်အထိဖြစ်လာခဲ့ပြီ...။
လင်းခေတ်ဦးက ဦးစစ်နိုင်ရဲ့တောင်းဆိုချက်ကိုလေးစားတဲ့အနေနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းဘွဲ့ရတဲ့အထိစောင့်ပေးခဲ့ပြီး...ထိုသို့ဘွဲ့ယူပြီးရက်ပိုင်းအတွင်းမှာပဲ ခွန်းစစ်မင်းကိုရအောင်လက်ထပ်ယူခဲ့တယ်...။ ယောက္ခမရဲ့စကားကိုလဲ လိုက်နာရာရောက်...ကိုယ်တိုင်ရဲ့ဆန္ဒလဲ အထမြောက်...။
ခွန်းစစ်မင်း နောက်ဆုံးနှစ်အတွက်ကြိုးစားနေခဲ့ချိန်မှာ..လင်းခေတ်ဦးကလဲ သူ့ရဲ့ကျန်းမာရေးကို Recovery ပြန်လုပ်ရင်း နှစ်ယောက်ရဲ့ရှေ့ရေးအတွက် တစ်မျိုးတစ်ဖုံအစပျိုးဖို့ကြံရွယ်ခဲ့တယ်...။ ရောဂါလုံးဝအရှင်းပျောက်သွားချိန်မှာတော့ သူစတင်လှုပ်ရှားတော့တယ်...။ သူတစ်ချိန်လုံးတွေးတောစီစဥ်နေခဲ့သမျှတွေကို သူ့ရဲ့ဦးငယ်အတူတိုင်ပင်ဆွေးနွေးကာ အစီအစဉ်ချပြီးတဲ့နောက် ဦးငယ်ရဲ့ဆေးဝါးစက်ရုံကုမ္ပဏီအခွဲတစ်ခုကို ဒီမှာဖွင့်နိုင်ခဲ့တယ်...။ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ထိုလုပ်ငန်းခွဲကို ဦးဆောင်ပေးရတဲ့သူဖြစ်လာခဲ့တယ်...။ ဒီစက်ရုံကနေ အချို့အချို့သောဆေးဝါးတွေနဲ့ ဆေးဘက်အကူပစ္စည်းတွေကိုထုတ်လုပ်ပေးပြီး...ဒီမှာလုပ်လို့အဆင်မပြေတဲ့ ဦးငယ်တို့ဆီကတိုက်ရိုက်တင်သွင်းတဲ့ ဆေးဝါးဘာညာစသဖြင့်ကိုလဲ ဒီကနေပဲ တစ်ဆင့်ပြန်လည်ဖြန့်ဖြူးခြင်းကို လုပ်ဆောင်ပေးတယ်...။
ဒီနှစ်အတွင်း လင်းခေတ်ဦးလဲအတော်လေးပင်ပန်းခဲ့ရသလို ခွန်းစစ်မင်းကိုယ်တိုင်လဲ ဆေးရုံနဲ့အိမ်မှာသာအချိန်ကုန်ခဲ့ရတယ်...။ နှစ်ယောက်အတူ အေးအေးဆေးဆေးရှိရတဲ့အချိန်ဆိုတာကလဲ အရင်ကျောင်းတက်တုန်းကလို ပေါများမနေတော့ဘူး...။ အခုချိန်မှာကျ နှစ်ယောက်လုံးက ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်ကိုယ်ရပ်တည်နေပြီဖြစ်ပြီး နှစ်ယောက်ရဲ့အနာဂတ်ကိုပါထည့်စဥ်းစားလာရပြီမို့ ကျောင်းသားဘဝတုန်းကလောက်တော့ အပူအပင်မကင်းတော့ဘူး...။
အခုထိ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဆက်ဆံရေးကို အတိအကျသိတဲ့သူကလဲရှားတယ်...။ ဒါပေမဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့အလုပ်မှာဆိုရင်တော့ အများစုက သူတို့သူဌေးမှာအိမ်ထောင်ရှိပြီး လက်ထပ်ထားတဲ့သူကလဲယောက်ျားလေးတစ်ယောက်ဆိုတာသိကြတယ်...။ အချို့ကျ ထိုကဲ့သို့မသိထားရင်တောင်...တစ်ခါတစ်ခါ သူဌေးရုံးခန်းကိုရောက်လာတတ်တဲ့ အသားဖြူဖြူ ရေခဲရိုက်မျက်နှာထားနဲ့ကောင်လေးက သူတို့သူဌေးအတွက် ဘယ်လောက်အရေးကြီးတဲ့ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်မှန်း ရိပ်မိကြတယ်...။ ဒါကြောင့်လဲ စက်ရုံပိုင်းနဲ့ရုံးပိုင်းနှစ်ခုလုံးက ခွန်းစစ်မင်းကိုဆို တလေးတစားဆက်ဆံတတ်ကြတယ်...။ မဟုတ်လဲ အဲ့လူအတွက် 'နောက်တစ်နေ့အလုပ်ဆက်ဆင်းစရာမလိုတော့ဘူး' ဆိုတဲ့စကားကို နားထဲသံရည်ပူလောင်းထည့်သလိုကြားရမှာကိုး...။ ဒါပေါ့...သူဌေးရဲ့အထူးပုဂ္ဂိလ်ကို ဘယ်သူမှ ပျက်ရယ်မပြုရဲဘူး...။
ခွန်းစစ်မင်းဘက်မှာကျတော့မတူပြန်ဘူး...။ သူနဲ့ခန့်သူရိန်သစ် အတူအလုပ်ဝင်ခဲ့တဲ့ဆေးရုံကအခြားတော့မဟုတ်ဘူး...။ ဦးစစ်နိုင်ရှိတဲ့ဆေးရုံပဲ...။ ဒါကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ကိစ္စကိုသိတာကလဲ ထိုဆေးရုံမှာဆို ဦးစစ်နိုင်နဲ့ခန့်သူရိန်သစ်ပဲရှိတယ်...။
နဂိုတည်းက ခွန်းစစ်မင်းနဲ့လင်းခေတ်ဦးဆိုတာက သူတို့ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့လက်ထပ်ထားကြောင်းကို တစ်လောကလုံးသိအောင်လိုက်ပြောပြနေဖို့ စိတ်ကူးမရှိတာမို့...တကယ်မလိုအပ်ပဲ ပါးစပ်ကနေထုတ်ပြောမိတ်ဆက်ပေးလေ့မရှိဘူး...။ မင်္ဂလာပွဲကိုတောင် နှစ်ဦးသဘောတူဆုံးဖြတ်ပြီး မိသားစုတွေ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပဲ သီးသန့်အေးအေးဆေးဆေးကျင်းပခဲ့တာ...။
လူတိုင်းက အရာရာတိုင်းကိုသိဖို့မထိုက်တန်သလို...ကိုယ်တိုင်ကလဲ အရာရာကိုလိုက်ပြောပြနေဖို့ တာဝန်မရှိဘူး...။
" ဒါဘာလဲသိလား..."
" ဟားးး!..."
" Tiger...Tiiiiii...Gerrrr..."
" ထိုက်..."
" အင်း...ဂါး..."
" ဂါးးး..."
" ဟုတ်ပြီ...တော်တယ်..."
" ဟီး..."
" ပြန်ပြောကြည့်ပါအုံး..."
လင်းခေတ်ဦး ငယ်လေးနဲ့အတူ ကတ်ပြားပေါ်ကတိရိစ္ဆာန်ပုံလေးတွေကို နာမည်ခေါ်ပြနေတုန်း ခွန်းစစ်မင်းပြန်ရောက်လာတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်...။
" သြော်...ပြီးသွားပြီလားသူတို့..."
" Ommm...ဒီကိုလာနေပြီ..."
ခွန်းစစ်မင်းလဲပြန်ဖြေရင်း လင်းရောင်ခြယ်ပေးလိုက်တဲ့ ငယ်လေးအိပ်ဖို့အတွက်ပစ္စည်းလေးတွေကို ဆိုဖာပေါ်တင်လိုက်တယ်...။ အခုငယ်လေးအတွက်ဆော့ဖို့နေရာလေးကို သူတို့ကုတင်ဘေးအောက်နားလေးမှာပဲ ခင်ကျင်းပေးထားတာ...။ ညအိပ်ရင်လဲ အိပ်ရာလေးကို ထိုနေမှာပဲခင်းပေးဖို့စဥ်းစားထားတယ်...။
အဲ့နောက် ခွန်းစစ်မင်းက လင်းခေတ်ဦးဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ငယ်လေးရဲ့ပါးဖောင်းဖောင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်...။ ငယ်လေးဆီက ရယ်သံသေးသေးလေးထွက်လာတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် ထိုင်နေရာကနေလေးဖက်ထောက်ကာ ခွန်းစစ်မင်းကိုယ်ပေါ်တွယ်တက်လာတော့တယ်...။ ပြီးတဲ့အခါ ခွန်းစစ်မင်းပေါင်ပေါ်မှာပဲထိုင်ချလိုက်ပြီး သူ့လက်ပိစိလေးထဲကဝက်ဝံရုပ်လေးကိုကိုက်ခဲနေတော့တယ်...။
ထိုအပြုအမူလေးတွေကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးပြုံးလိုက်မိပြီး လင်းခေတ်ဦးကလဲ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ဆံပင်လေးတွေကိုတစ်ချက်သပ်ကာ...။
" ဗိုက်ဆာပြီလား...7 နာရီတောင်ခွဲနေပြီ..."
" ရတယ်...မမတို့လာတော့မှာပဲ..."
ငယ်လေးက ဒီလိုအချိန်ဆိုအိပ်လေ့ရှိတာမို့ လင်းရောင်ခြယ်က အိမ်ကမထွက်ခင် ခဏလာသိပ်ပေးမယ်လို့ပြောထားတယ်...။ မနက်တည်းက ငယ်လေးအတွက် လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းအားလုံးကို တစ်တိတိနဲ့သူတို့အိမ်ဆီယူထားပြီးပြီ...။ နို့မှုန့်ဘူးတွေ အားဆေးတွေ...အဝတ်အစားနဲ့ အရုပ်တွေ စသဖြင့်ပေါ့...။
နာရီလောက်ကြာသွားပြီး သူတို့စကားစမြည်ပြောနေချိန်မှာပဲ လင်းရောင်ခြယ်တို့လင်မယားရောက်လာတယ်...။ ရောက်တာနဲ့ လင်းရောင်ခြယ်ကငယ်လေးကိုပွေ့ချီကာ သိပ်ဖို့လုပ်တော့တယ်...။ ထိုအခါကျမှ ခွန်းစစ်မင်းတို့လဲ ညစာစားဖို့ပြင်ရတယ်...။
သူတို့စားနေတုန်းမှာ မြတ်သူထွဋ်ကသူတို့စားပွဲဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်လာတယ်...။
" ကိုမြတ်သူ...စားအုံး..."
" စား စား...အင်း...ငယ်လေးကအခုချိန်အိပ်ပြီးရင် 9 နာရီလောက်ဆို ပြန်နိုးလာလိမ့်မယ်...ဒါပေမဲ့အဲ့တာကကိစ္စမရှိဘူး...သူဗိုက်ဆာလို့နိုးလာတာ...နို့တိုက်လိုက်ရင် ပြန်အိပ်သွားလိမ့်မယ်..."
" ဟုတ်..."
" မင်းတို့လဲ အရမ်းညဥ့်နက်တဲ့ထိမနေကြနဲ့ပေါ့...သူအိပ်တုန်းလေးကို ရအောင်နား...ပြီးရင်ဘယ်အချိန်ထပ်နိုးလာမလဲသိနိုင်တာမဟုတ်ဘူး..."
" အင်းပါ အင်းပါ..."
" ပြောရရင် မင်းတို့ကိုအားနာတယ်ကွ...မင်းတို့မှာရှားရှားပါပါးနားရက်လေးယူထားရတာကို..."
" အဲ့တာတွေပြောမနေပါနဲ့...ကိုယ့်ဟာကိုယ်သာ အဲ့မှာစိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ပျော်ခဲ့...ကျွန်တော်တို့ ကလေးထိန်းပေးထားရကျိုးနပ်အောင်..."
" ဟ ဟ! အေးပါကွာ..."
သူတို့မှာ အားလပ်ရက်ကတစ်ပတ်တောင်ရှိတာမို့ တစ်ရက်လောက်ကလေးထိန်းပေးဖို့တာဝန်ကိုယူလိုက်တာက သူတို့နှစ်ယောက်အတွက် ဘာမှအပန်းမကြီးဘူး...။
ပြီးတော့...ဖြစ်ပေါ်လာတော့မယ့်အတွေ့အကြုံအသစ်တွေအတွက် နှစ်ယောက်သားစိတ်လှုပ်ရှားနေမိလားဆိုရင်တော့ မဟုတ်ဘူးလို့ပဲဖြေရလိမ့်မယ်...။ ဘာလို့လဲဆိုရင်... သူတို့စိတ်ထဲမှာက ကလေးထိန်းတယ်ဆိုတာ သူ့ဟာသူထိုင်ဆော့နေတဲ့ကလေးကို ဘေးကနေစာအုပ်လေးဖတ်ရင်း ထိုင်ကြည့်နေရတာလောက်လို့ပဲ တွေးထားကြတာကိုး...။ ခွန်းစစ်မင်းကတော့အခုချိန်ထိ သူ့ကိုယ်သူယုံကြည်ချက်တွေနဲ့ ပြည့်နေတုန်း...။
( ကလေးထိန်းတာ ဘာများခက်ခဲနေလို့လဲလေ...)
" ဟား ဟား! ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား...မခက်ဘူးမဟုတ်လား..."
" ....."
လင်းခေတ်ဦးက ဦးငယ်ရဲ့ခွင့်ပြုချက်နဲ့အတူ စက်ရုံကို ခရစ်စ်မတ်နေ့ကနေစပြီး တစ်ပတ်တိတိပိတ်ပေးထားတယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းကလဲ ဒီလိုဆေးရုံကနေ ခွင့်ရက်ရှည်ယူနိုင်ဖို့အတွက် တစ်နှစ်လုံးပျက်ရက်မရှိအောင် ကြိုးစားပြီးနေခဲ့တယ်...။ နေမကောင်းရင်တောင် ဆေးထိုးဆေးသောက်ပြီး အလုပ်ကိုရအောင်သွားဖြစ်တယ်...။ အဲ့လိုပျက်ရက်မရှိခဲ့လို့လဲ အခုဆို ခွင့် ၁၀ ရက်ယူလို့ရသွားတယ်...။
သူတို့အခုလို အားလပ်ရက်ယူရတဲ့အကြောင်းအရင်းကလဲ ခရီးသွားဖို့ဘာဖို့မဟုတ်ဘူး...။ ကိုယ်စီ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်ဖြစ်လာတဲ့အခါကျတော့ အေးဆေးတွေ့ရတဲ့အချိန်က ညဘက်လေးပဲရှိတော့တယ်...။ တစ်ခါတစ်လေ ခွန်းစစ်မင်းကပိတ်ရက်ရှိပေမဲ့ စက်ရုံကျတော့ပိတ်ရက်မရှိတာမို့ အဲ့လိုရက်တွေဆို ခန့်သူရိန်သစ်နဲ့တွေ့ဖြစ်ရင်တွေ့ဖြစ်...မဟုတ်လဲ ကုမ္ပဏီထိလိုက်သွားပြီး တစ်နေကုန်လင်းခေတ်ဦးအလုပ်လုပ်တာ အလုပ်များနေတာကို ထိုင်ကြည့်ဖြစ်တယ်...။
လုပ်ငန်းတစ်ခုလုံး အဆင်ပြေပြေနဲ့ပုံမှန်လည်ပတ်နေနိုင်ဖို့ဆိုရင်...ထိုလုပ်ငန်းတစ်ခုလုံးကိုထိန်းကွပ်နေရတဲ့သူက ရုံးခန်းလေးထဲအငြိမ့်သားထိုင်ပြီး သာသာယာယာဒူးလေးနှံ့နေလို့မှမရတာကိုး...။ တစ်ခါတစ်လေ အလုပ်ရုံတွေထဲဆင်းစစ်ရပေမဲ့ များသောအားဖြင့် ခွန်းစစ်မင်းလာမယ့်နေ့ဆို လင်းခေတ်ဦးက သူ့အခန်းထဲထိုင်လုပ်ရမဲ့အလုပ်တွေကိုသာရွေးထားတတ်တယ်...။
အင်္ကျီလက်လေးကို တံတောင်နားထိတင်ထားရင်း အရင်လိုနဖူးပေါ်ဝဲကျနေတတ်တဲ့ အနက်ရောင်ဆံပင်ရှည်တွေက ခေါင်းပေါ်မှာပိရိသေသပ်စွာဖီးသင်ခံထားရပြီး...တိရိသေသပ်စွာပိတ်ထားတဲ့နှုတ်ခမ်းတစ်စုံနဲ့အတူ အလုပ်ကိုအာရုံစိုက်ထားတတ်တဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့ပုံစံက ခွန်းစစ်မင်းရဲ့နှလုံးသားတစ်ခုလုံးကို တအုံ့နွေးနွေးနဲ့ပူလောင်လာစေတယ်...။ ထိုသို့ဆွဲဆောင်မှုရှိလှပါသောယောက်ျားကို ငြိမ်ငြိမ်လေးငေးရင်း ပါးတွေရဲတက်လာရတာကလဲ သူ့ရဲ့အလုပ်တစ်ခုလိုတောင်ဖြစ်နေပြီ...။
အခုလိုတွေ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် အရင်လိုအချိန်အများကြီးမပေးနိုင်တော့တာက သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ဆက်ဆံရေးကို ထိခိုက်ကောင်းထိခိုက်နိုင်လိမ့်မလားပေါ့...။ ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုတွေးမိရင်တော့ တက်တက်စင်အောင်လွဲသွားပါလိမ့်မယ်...။ ရတဲ့အချိန်လေး ရှိတဲ့အချိန်လေးကို အပြည့်အဝတန်ဖိုးရှိရှိအသုံးချတတ်ပါသော လင်းခေတ်ဦးနဲ့ခွန်းစစ်မင်းအဖို့ ဒီလောက်ကိစ္စလေးက သူတို့အပေါ်ဘာဖိအားမှ မသက်ရောက်စေဘူး...။ ဥပမာ...အခုနောက်ပိုင်းဆို လင်းခေတ်ဦးက သူ့ရုံခန်းအလုပ်စားပွဲရဲ့အံ့ဆွဲလေးထဲ အပြာရောင်အထုပ်အတွဲလိုက်လေးတောင် အမြဲဆောင်ထားတတ်နေပြီ...။ သတိဆိုတာ ပိုသည်မရှိပေါ့...။
မြတ်သူထွဋ်ပြောတဲ့အတိုင်း ည ၉ နာရီလောက်မှာ ငယ်လေးကပြန်နှိုးလာတယ်...။ အနည်းငယ်အီပြီး ဂျီကျချင်ပေမဲ့ နို့ဘူးလေးလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တဲ့အခါ ပုံမှန်အတိုင်းပြန်ဖြစ်သွားတယ်...။ အဲ့လိုနဲ့ လင်းခေတ်ဦးကိုယ်ပေါ်အချီခံထားရင်းကပဲ တစ်နာရီလောက်အကြာမှာတော့ ပြန်အိပ်ပျော်သွားခဲ့တယ်...။ ကလေးပြန်အိပ်သွားတာနဲ့ ကလေးကိုသူ့အိပ်ရာလေးထဲအသာပြန်ချကာ...သူတို့နှစ်ယောက်ပါ အိပ်ရာတစ်ခါတည်းဝင်လိုက်ကြတယ်...။
" ဘယ်သူလဲ..."
" ဌာနကလူတွေပါ...မနက်ဖန်ညကိုအတူတွေ့ပြီးသောက်ကြမလို့တဲ့..."
ခွန်းစစ်မင်း Chat group ထဲကို စာအမြန်ပြန်ရိုက်လိုက်ပြီးနောက် ဖုန်းကိုပိတ်ကာ ဗီရိုပုလေးပေါ်လှမ်းတင်လိုက်တယ်...။ အဲ့နောက် စောင်ကိုရင်ဘက်ထိဆွဲခြုံရင်း ခေါင်းအုံးကိုငြင်းဆန်ကာ အဆင့်သင့်ဆန့်တန်းပေးထားတဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့လက်မောင်းပေါ်ခေါင်းလေးတင်လိုက်တယ်...။ ရင်အုပ်ကျယ်ကျယ်တွေပေါ် လက်ကိုကန့်လန့်ဖြတ်တင်ကာ ဖက်လိုက်ချိန်မှာတော့ လင်းခေတ်ဦးကပါပြန်လည်ပွေ့ဖက်လာပြီး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခေါင်းလေးကိုတစ်ချက်မွှေးလိုက်တယ်...။
" မင်းဆန္ဒရှိရင်သွားလို့ရတယ်နော်...ခန့်သူရောပါမှာလား...ဌာနတူတယ်မဟုတ်လား..."
" ငသစ်ကသွားမှာမဟုတ်ဘူး...ပြီးတော့ ကျွန်တော်ငြင်းလိုက်ပြီ...ဟိုအမှိုက်ကောင်မွေးနေ့လေ..."
" သြော်...အဲ့လိုလား..."
" Ommm...သူ့မွေးနေ့မို့လို့ ဌာနတစ်ခုလုံးကိုလိုက်တိုက်မှာတဲ့...အဲ့လောက်ပိုက်ဆံပေါနေရင်လဲ သူ့ရဲ့အသုံးမကျတဲ့ အဆင့်နိမ့်ဦးနှောက်လေးကိုပဲ သွားပြီး upgrade လုပ်လိုက်ပါလား..."
ပြောရင်းက ဆေးရုံမှာအမြဲသူ့ကိုရစ်ပြီး အသေးစိတ်ကအစလိုက်အပြစ်ရှာတတ်ပါသော ဆရာဝန်ကောင်ရဲ့မျက်နှာကိုမြင်ယောင်လာတာမို့ ထပ်ပြီးစိတ်ထဲကျိန်ဆဲမိပြန်တယ်...။
" အဟင်း...သူကဘာလို့အခုထိ ခွန်းကိုအလွတ်မပေးသေးတာလဲသိဘူး...ခွန်းက သူနှိပ်ကွပ်ချင်တိုင်း နှိပ်ကွပ်လို့ရတဲ့ ကျောင်းပြီးခါစမနူးမနပ်လေးလဲမဟုတ်တော့ဘူး..."
" တကယ်က ကျွန်တော်တို့အပေါ်ဆိုရင် သူတို့အများစုကအဲ့လိုပါပဲ...ကျောင်းတက်တုန်းကဆိုလဲ ဆေးရုံမှာ field ဆင်းရတာချင်းအတူတူတောင် ကျွန်တော်တို့ကျောင်းကလူတွေရောက်လာရင် မျက်နှာပေးတွေကအစမတူတော့ဘူးလေ...ခင်များသိပါတယ်အဲ့တာတွေ..."
" အင်း...အဲ့တာကြောင့် ကိုယ်က အဲ့လို field ဆင်းရရင် ဆေးရုံတွေထက် စက်ရုံတွေသွားရတာကိုပိုပျော်တာ..."
" ဒါတောင်ကျွန်တော်နဲ့ငသစ်က ပါး'မျက်နှာကြောင့်အများကြီးတော်သေးတာ... ကျွန်တော်တို့ထက်အများကြီးအဆူအဆဲခံရတဲ့သူတွေရှိတယ်...အလုပ်ဝင်စကဆိုပိုဆိုး...လူနာတွေကိုလဲကြောက်ရသေးတယ်...မလွယ်ပါဘူး..."
" အဲ့တာကြောင့် ကိုယ့်ဆီလာခဲ့ပါဆို..."
" ....."
" ကိုယ့်ဆီမှာဆို မင်းအေးအေးဆေးဆေးလေးလုပ်လို့ရတယ်..."
" ကိုလင်း..."
" ကိုယ်မင်းကိုတကယ်ပြောင်းလာစေချင်တာ..."
လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မျက်နှာလေးကိုမော့လာစေရင်း နှုတ်ခမ်းလေးကိုနမ်းလိုက်တယ်...။
" ကိုလင်း...ကျွန်တော်တို့ဒီအကြောင်းကို ခဏခဏပြောပြီးပြီလေ..."
" ကိုယ်သိပါတယ်..."
" ၃ နှစ်မပြည့်မချင်း ကျွန်တော်ဘယ်ကိုမှပြောင်းမှာမဟုတ်ဘူး..."
" ဟင်း!...ဟုတ်ပါပြီ...တကယ်ပဲ ခေါင်းမာလိုက်တာ..."
" တကယ်က Hospital Life က ပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်...ဟိုအမှိုက်ကောင်သာမရှိရင်ပေါ့..."
" ကိုယ် ဦးကောင်းထက်ကိုတစ်ခါလောက်လာတွေ့ပေးရမလား..."
" မလုပ်ပါနဲ့...ကိုလင်းနော် ကျွန်တော်အဲ့လိုတွေမကြိုက်ပါဘူး...ပြီးတော့ သူက သူ့မြေးကိုကျော်ပြီး ခင်များစကားကိုယူမှာတဲ့လား...စကားလက်ခံပြောရင်တောင် ခင်များရဲ့အနေအထားကြောင့် အားနာသမှုနဲ့ဆိုတာကို သိထားလိုက်..."
" အဲ့လိုဆိုလဲ ကိုယ်က အဲ့ဆေးရုံအုပ်ထက်ကြီးတဲ့ ပိုင်ရှင်နဲ့ရင်းနှီးတာပဲ..."
" ခင်များကုမ္ပဏီက သူ့ဆေးရုံရဲ့အဓိက connection ဖြစ်နေတာနဲ့ပဲ ခင်များနဲ့သူကရင်းနှီးသွားတာမှမဟုတ်တာ..."
" ဒါဆိုလဲ အဲ့ဆေးရုံကို ကိုယ်ဝယ်လိုက်မယ်..."
" ....."
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးရင်ခွင်ထဲကထွက်လိုက်ကာ ကျောပေးလိုက်မိတယ်...။ အဲ့နောက်မျက်လုံးကိုမှိတ်လိုက်ရင်း...။
" တော်ရုံပေါ့...အဲ့လောက်ဝယ်ချင်နေလဲ အရုပ်ကောက်စက်တစ်ခုလောက်ပဲအရင်ဝယ်စမ်းပါ...ခင်များအခုထိ ကျွန်တော့်ကိုကောက်ပေးတာ တစ်ခါမှမအောင်မြင်သေးတော့ အိမ်မှာအားတိုင်းလေ့ကျင့်နေလို့အောင်..."
" ..................."
အရှိုက်တည့်တည့်ကို ဓားနဲ့ထိုးမွှခံလိုက်ရသည့်အလား လင်းခေတ်ဦးခင်မျာ နာကျင်မှုတွေလှိုက်တက်လာရတော့တယ်...။
" ခွန်းးးးး..."
ခွန်းစစ်မင်းကိုအနောက်ကနေဖက်လိုက်ပြီး...။
" မင်းကသိပ်ရက်စက်တာပဲ...အဲ့လိုနာကျင်စရာကောင်းတာတွေမပြောပါနဲ့လား...တစ်နေ့တော့ ကိုယ်မင်းအတွက် အများကြီးကောက်ပေးနိုင်မှာပါ..."
" အင်း...အဲ့တစ်နေ့ရောက်လာပါစေပေါ့..."
" ....."
တကယ်တော့ ဒီဆေးရုံဝယ်ဖို့ကိစ္စက သူကိုယ်တိုင်အမြဲတွေးနေကျရယ်...။ ဟိုအမှိုက်ကောင် သူ့ကိုစိတ်ရှုပ်အောင်လာလုပ်တိုင်း သူတွေးမိတာတစ်ခုပဲ...။ 'ကျွန်တော်ဒီဆေးရုံကိုဝယ်နိုင်တဲ့တစ်နေ့ ခင်များသေပြီသာမှတ်' ဆိုပြီးတော့ပေါ့...။ ရယ်စရာကောင်းပေမဲ့ သူ့အတွက်တော့ ဒေါသပြေစေတယ်...။ အချို့မျှော်လင့်ချက်တွေက ဖြစ်မလာနိုင်မှန်းသိပေမဲ့လဲ ခဏတာစိတ်သက်သာရာရဖို့အတွက်တော့ အဆင်ပြေတယ်လေ...။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလိမ်တာဆိုပေမဲ့ ဒါက လူတွေပြောနေကျအတိုင်း အဖြူရောင်အလိမ်...အဲ...အဖြူရောင်မုသားလေးပါပေါ့...။
အခုလဲ လင်းခေတ်ဦးရဲ့ စနောက်တာလား အတည်လားမသဲကွဲတဲ့...မဖြစ်နိုင်တဲ့စကားတစ်ခွန်းက သူ့ကိုမဟုတ်တဲ့မျှော်လင့်ချက်တွေဖြစ်စေတယ်...။ ဒါမကောင်းဘူး...။ ဟုတ်တယ်...။ ဒါလုံးဝမကောင်းဘူး...။
( ဝယ်လိုက်စမ်းပါ...အမလေး...ဝယ်ပစ်လိုက်စမ်းပါကိုလင်းရဲ့...ခင်များသာ ဝယ်နိုင်သွားလို့ကတော့လေ ခင်များလက်ကိုချိတ်ပြီး အဲ့ဆေးရုံမှာလမ်းပတ်လျှောက်ပစ်မယ်...အဟား ဟား ဟား!...)
ဒီလိုနဲ့ပဲ ပေါက်ကရအတွေးတွေအဆုံးမှာတော့ အိပ်ပျော်ခြင်းဆီစိုက်ရောက်သွားတော့တယ်...။ ဒါပေမဲ့ သူဘယ်လောက်ထိ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားတယ်မသိဘူး...။ သူနိုးတဲ့အချိန် နားထဲမှာငိုသံသဲ့သဲ့လေးကို ကြားလိုက်ရတယ်...။ ဒါနဲ့သူဘေးကို လက်လေးနဲ့စမ်းကြည့်တော့ လင်းခေတ်ဦးကဘေးမှာမရှိတော့ဘူး...။
" ရှုး ရှုး!...အဲ့လိုကြီးမငိုရဘူးလေ..."
( ကိုလင်း?...)
ခပ်တိုးတိုးချော့မြူနေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့အသံလေးထွက်လာတာမို့...ခွန်းစစ်မင်း မျက်လုံးတွေကိုအသာဖွင့်ရင်း အိပ်မှုံစုံမွှားနဲ့ထထိုင်လိုက်မိတယ်...။
" ကိုလင်း..."
" သြော်...နိုးသွားလား..."
" အဟင့် အဟင့်...ဝါးးး!..."
" အာ...ငယ်လေး...တိတ်တိတ်...အဲ့လိုငိုနေရင် မင်းပဲပင်ပန်းမှာပေါ့..."
သည်းကြီးမဲကြီးငိုနေတဲ့ငယ်လေးကြောင့် အိပ်ရာပေါ်ဆက်နေနေဖို့ မသက်သာတော့ဘူး...။ လင်းခေတ်ဦးကတော့ ကလေးကိုချီကာဟိုသည်လျှောက်ရင်း အငိုတိတ်လိုတိတ်ငြားအမျိုးစုံချော့မြူနေတယ်...။ ဆံပင်တွေကအနည်းငယ်ဖရိုဖရဲဖြစ်နေပြီး မျက်မှန်လေးတပ်ထားတာကိုတွေ့ရတယ်...။
" ဗိုက်ဆာလို့လား..."
" မဟုတ်ဘူး...တိုက်ကြည့်ပြီးပြီ မသောက်ဘူး...သူ့အမေမရှိတာကိုသတိရသွားလို့များလား..."
ခွန်းစစ်မင်း ချိုလိမ်လေးကို ကလေးရဲ့မျက်နှာလေးရှ့မှာဝေ့ရမ်းပြရင်း ဘာလုပ်ပေးလို့လုပ်ပေးရမှန်းမသိဘူး...။ သူဆိုတာက လင်းခေတ်ဦးကိုတောင် တစ်ခါမှကောင်းကောင်းမွန်မွန်ချော့နိုင်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး...။ ဒီကလေးပေါက်စလေးကို သူဘယ်လိုကိုင်တွယ်ရမလဲ...။
လင်းခေတ်ဦးကြည့်ရတာလဲ တော်တော်လေးကို အိပ်ချင်နေပုံပေါက်နေတယ်...။ ဘယ်အချိန်တည်းက ကလေးကပြန်နိုးနေခဲ့တာလဲ...။ သူနာရီလှမ်းကြည့်မိတော့ မနက် ၂ နာရီပဲရှိသေးတယ်...။
" နိုးနေတာကြာပြီလား..."
" သိပ်မကြာသေးပါဘူး..."
" ဘာလို့ကျွန်တော့်ကိုမနှိုးလဲ..."
" မနှိုးတာရယ်လဲမဟုတ်ပါဘူး...ဒီလိုပဲ..."
" ပေး...ကျွန်တော်တစ်လှည့်ချော့ပေးမယ်...ခင်များ ဒီတိုင်းကြီးရပ်နေရတာကြာပြီမလား..."
" ရတယ်...ကိုယ်နေနိုင်ပါသေးတယ်...ခွန်း ပြန်အိပ်ရင်အိပ်တော့..."
" ကျွန်တော်လုပ်နိုင်ပါတယ်...ပြီးတော့ သူဒီလောက်ငိုနေပုံမျိုးနဲ့ အိပ်လို့လဲရမှာမဟုတ်ဘူး..."
" မင်းကိုမလုပ်နိုင်ဘူးလို့ဆိုလိုတာမဟုတ်ပါဘူး..."
" ကျွန်တော်သိတယ်...ကျွန်တော်လုပ်ပေးချင်လို့ပါ...ရှိသမျှတာဝန်တွေအကုန် ခင်များတစ်ယောက်တည်းယူစရာမှမလိုတာ..."
လင်းခေတ်ဦး သက်ပြင်းလေးချကာ ပြုံးလိုက်မိတယ်...။ ပြီးမှ ခေါင်းလေးညိတ်ရင်း...။
" အမှန်တော့ ကိုယ်အရမ်းကို အပေါ့သွားချင်နေတာ..."
ခွန်းစစ်မင်းလဲအမြင်ကပ်စွာ မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်မိပြီး...အခုထိ တအီအီငိုနေသေးတဲ့ ကလေးငယ်ကို လက်လွှဲယူလိုက်တယ်...။ လင်းခေတ်ဦးကတော့ သူ့လက်ထဲကလေးမရှိတော့တာနဲ့ အိမ်သာကိုတန်းပြေးတော့တယ်...။ သူ့စိတ်ထဲရယ်ချင်သွားရပေမဲ့ ကလေးဆီကိုသာ အာရုံပြန်ပို့လိုက်တယ်...။
" မငိုနဲ့တော့...နော်..."
( အင်!...)
မျက်လုံးလေးပြူးကာ စိုက်ကြည့်နေတဲ့ကလေးပေါက်စကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက်ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ရပ်နေမိရတယ်...။
( ဘာလို့မငိုတော့တာလဲ...)
" အီး...ဟီးဟီး!..."
( အံမယ်...လာတောင်ရယ်ပြနေသေး...ရော့...ချိုလိမ်...)
ပါးစပ်နားထိုးပေးလိုက်တော့ လက်သေးသေးလေးတွေနဲ့ ချိုလိမ်လေးကိုလှမ်းကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲထည့်လိုပြီး တပြွတ်ပြွတ်နဲ့စတင်စုတ်တော့တယ်...။
ထိုစဥ် တစ်နာရီလောက် လမ်းပတ်လျှောက်ရင်း အငိုတိတ်အောင် မနည်းလုပ်နေခဲ့ရသောလင်းခေတ်ဦး: " ...................."
ဒီလိုနဲ့အချိန်နည်းနည်းကြာလာတော့ ခွန်းစစ်မင်းလဲခါးတွေညောင်းလာရတယ်...။ ငယ်လေးကတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်လုံးတွေမှေးစင်းစပြုနေပြီ...။ လင်းခေတ်ဦးလဲ အတော်အတန်အနားယူပြီးပြီမို့ ဆိုဖာပေါ်ကထလာကာ သူတစ်လှည့်ပြန်ချီဖို့လုပ်ရတော့တယ်...။
" ကိုယ့်ကိုပေး..."
" Ommm...ဖြည်းဖြည်း...သူအိပ်..."
" အင့်...အဟင့်!...အဟင့်!..."
" ....."
" ....."
( စောက်ခလေး...ဒါဘာစောက်ချိုးတုန်း...မင်းက မင်းဦးလေးကိုယ်ပေါ်ဆိုငိုမယ်...ငါ့ကိုယ်ပေါ်တော့ပျော်မယ်ပေါ့...ဘာလဲ ဘာလဲ...)
" စိတ်မကောင်းစွာပဲ ကလေးက မင်းကိုရွေးချယ်လိုက်ပြီ..."
မျက်မှန်ကိုပင့်တင်ရင်း အတည်ပေါက်နဲ့ပြောလာတဲ့လင်းခေတ်ဦးကြောင့်...သူမျက်လုံးကိုပြူးပြရင်း...။
" _ီးမို့လို့...အ!..."
ခေါင်းကိုဖတ်ခနဲအရိုက်ခံလိုက်ရတာမို့ သူ့ရဲ့စိတ်လက်တစ်ဆစ်က ပိုမိုထကြွလာရတော့တယ်...။ ပြီးတော့ လင်းခေတ်ဦးကပဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ဆက်ပြောလာပြန်တယ်...။
" ကလေးငယ်ငယ်လေးရှိနေတာကို ယုတ်ရင်းကြမ်းတမ်းတာတွေ မပြောရဘူး..."
" ....."
( Fuck!...)
" အာ...အဟား ဟား...ဟုတ်တာပေါ့...မှန်တာပေါ့...သိပ်မှန်တာပေါ့..."
ခွန်းစစ်မင်း အံကြိတ်ပြောရင်းကပဲ ကလေးကိုပွေ့ထားတဲ့လက်ကနေ လက်ခလယ်တစ်ချောင်းကို ထောင်ပြဖြစ်အောင်ထပြလိုက်တယ်...။ အဲ့အချိန် ငယ်လေးက ပြန်ပြီးမျက်လုံးတွေစင်းလာတာမို့ သူလင်းခေတ်ဦးကို အသာခေါ်လိုက်မိတယ်...။
" ကိုလင်း..."
" အင်း..."
" ကျွန်တော်ထိုင်မလို့...နည်းနည်းကူပေး..."
သူ ဆိုဖာနားကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်...။ အဲ့နောက် လင်းခေတ်ဦးက သူသက်တောင့်သက်သာထိုင်လို့ရအောင် ပြင်ပေးထားတဲ့နေရာလေးမှာပဲ လက်တစ်ဖက်နဲ့ထိန်းကာ အသာထိုင်ချလိုက်တယ်...။ ကလေးကမျက်လုံးလေးပွင့်လာကာ အခြေအနေကိုစူးစမ်းသလိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပေမဲ့...သူရှိနေသေးတာ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာမှန်းသိလိုက်သည့်အလား မျက်ခွံလေးတွေကပြန်ပိတ်ကျသွားတော့တယ်...။
" ကြည့်စမ်း ကြည့်စမ်း...ငါ့တုန်းကကျ ထိုင်ရင်ပိုဆိုးလို့ တစ်ချိန်လုံးရပ်နေရတာ...ဒီကောင်တော်တော်ဘက်လိုက်..."
" ဖတ်!..."
နဖူးကိုဖတ်ခနဲလှမ်းရိုက်လိုက်ပြီးနောက် ခွန်းစစ်မင်းဆက်ပြောလိုက်တယ်...။
" ကလေးကအိပ်မပျော်သေးဘူးလေ...သူ့ဦးလေးအရင်းက သူ့ကိုဒီလိုစကားတွေပြောနေပါလားလို့သိသွားရင် စိတ်ဒဏ်ရာရသွားမှာပေါ့..."
" ....."
အချိန်တွေက တရွေ့ရွေ့နဲ့ကုန်နေတယ်...။ အခန်းတစ်ခုလုံးမှာ မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးသာလင်းနေပြီး တိတ်ဆိတ်မှုကသာနေရာယူနေခဲ့ပြီ...။ သူတို့ဘယ်အချိန်တည်းက ဘယ်လိုအိပ်ပျော်သွားခဲ့လဲမမှတ်မိတော့ဘူး...။ လင်းခေတ်ဦး ပြန်နိုးလာတဲ့အချိန်မှာ မနက် ၄ နာရီကျော်နေပြီ...။ ငယ်လေးက ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ရင်ခွင်ထဲမှာနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေပြီး...ခွန်းစစ်မင်းကတော့ သူ့ပခုံးကိုမှီကာအိပ်ပျော်နေတယ်...။
လင်းခေတ်ဦးကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်ပြီး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခေါင်းလေးကိုအသာအယာမကာ ဆိုဖာကျော်မှီပေါ်တင်လိုက်တယ်...။ ထိုင်ရာကထလိုက်ပြီးတဲ့အခါ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့လက်တွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ငယ်လေးကိုကောက်ချီလိုက်တယ်...။ အဲ့နောက် စောင်လေးခြုံပေးရင်း အိပ်ရာထဲ အဆင်ပြေပြေအိပ်စေလိုက်တယ်...။
ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ခွန်းစစ်မင်းရှိရာဆီ သူပြန်လာလိုက်တယ်...။ နဖူးလေးကိုတစ်ချက်နမ်းလိုက်အပြီးမှာတော့ တစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွေ့ခနဲနေအောင် ပွေ့ချီလိုက်တော့တယ်...။
==========
7 April, 2020
To be continue ...🍀