İyi okumalar!
Geçen sene okula başladığımda –lise birinci sınıfı bu okulda okumamıştım.- Carter okulun popüler çocuğuydu ve benden bir yaş büyük olduğu için bu okulda herkes onu tanıyordu ve kızlar onu Tanrı gibi görüyordu. Evet, yakışıklıydı. Asyalı olması nedeniyle çekik gözleri yeterince dikkat çekmezmiş gibi havalı saçları ve giyim tarzıyla da ilgi odağıydı. Boynuna taktığı altın sarısı, karnına kadar sallanan kolyeler ve bereleri de herkes tarafından beğeniliyordu. Birkaç hafta konuşmamızın ardından ise sevgili olmuştuk işte. Ama pek anlaşamıyorduk. Çıkmaya başladıktan bir hafta sonra ayrılmak istediğimi söylediğimde bana bir teklif sundu. O popülerdi ve benim de onun sayesinde tüm okul tarafından tanınabileceğimi söylemişti. Böylelikle anlaşmasak da sahte sevgili rolüyle idare ettik ve dediği gibi oldu. Popüler oldum. Ama bu sene geçen seneki kadar popüler değilim, popülerlik pek de iyi bir şey değil.
Şimdi ise Carter ile aynı ortamlarda bulunduğumuzda geriliyorum. Hep birbirimize laf sokma ve birbirimizin açığını yakalama derdindeyiz denilebilir.
Aramızda suskunluk olduğunda kafamı ona çevirdim. Düşünüyordu ama ne düşündüğünü merak etmiyordum. Kafamı kulübenin tahtasına yasladım ve bir an önce buradan kurtulmak için dua ettim.
Tahminimce yarım saat daha geçtiğinde donmak üzereydim. İkimiz de susmuş oturuyorduk. Soğuk ve sert esen rüzgar şapkamdan çıkan saçlarımı uçuruyordu ve yüzüme karların uçmasına sebep oluyordu. Eminim burnum kıpkırmızı olmuştu.
“Üşüdüm.” Dedim dayanamayarak. “Ve uykum geldi.”
“Uyu öyleyse.” Dedi kafasını bana çevirmeye tenezzül bile etmeden. Sinirle güldüm.
“Uyuyayım ve beni ayılara yem et.”
“Merak etme ben uyumayacağım.”
“Tabii.”
“ Bana güven!” diye bağırdı. “Senin yanındayım ve korkmana gerek yok.”
Gözlerimi devirdim. Ardından onun sol kolunu bana doğru açmasını izledim. Ne yani sarılarak mı uyuyacaktık? Jack ile? Karların üstünde? Ah, hadi ama.
Kafamı iki yana salladım. “İnatçı.” diye fısıldadı. Sanki duymadım. Sol taraftan gelen kuvvetli rüzgar yüzünden karların yüzüme yapışmasıyla yüzümü Jack’in omzuna gömdüm. Tekrar söylüyorum, karlardan nefret ediyorum!
Ertesi gün uyandığımızda kafamı Jack’in bacaklarının üstünde buldum. Yavaş hareketlerle tutulan boynumu oynatmaya çalışırken gözüm Jack’e kaydı. Uyanmıştı ya da…
“Uyumadım.” Diye mırıldandı. İşte o an ilk defa kendimi mahcup hissettim. Ve yerin dibine girmek bile istemiş olabilirim.
" B-Ben.” Diye kekeledim. Ah, öyle bakma! “B-Ben teşekkür ederim, gerçekten.”
Ve bu anı da tarihe yazın çünkü teşekkür ettim. Büyük başarı, Jack Johnson.
Ayağa kalkıp arabaya doğru yürümeye başladığımızda eve dönebileceğimizi biliyordum. Artık kar yağmıyordu ve yollardaki karlar da azalmıştı. Yol açıktı yani. Ve hava da o kadar soğuk değildi arabanın donan suyu büyük ihtimalle eski haline dönmüştü.
Arabaya bindikten sonra ilerlemeye başladık. Ben kullanıyordum çünkü Jack’in uykusu vardı.
“Evin nerede?” diye sordum. Evine bırakmalıydım, annesi onu çok merak etmiş olmalıydı.
“Sizin evin 2 cadde aşağısında, mavi beyaz ev.” Diye tarif etti. Onu onayladım ve sürmeye devam ettim.
-1 saat sonra-
Jack’i eve bırakmıştım ve bende 10 dakika önce eve gelmiştim. Annemin milyonlarca sorusuyla boğuşmak zorunda kalmıştım ve hala soruları bitmiş değildi.
“Yorgunuuuuum.” Diye uzattım.
“Birazdan Nash ve Skylyn gelecek Tatiana.” Diye uyardı annem. Eminim şu an Anastasia, Skylynn geleceği için süsleniyordur. Yaklaşık bir senedir Nash’in ve benim kardeşim arkadaşlar ve Nash her hafta Skylynn’i bize getiriyor.
Kapı zili çaldığında dışarıya kocaman bir karbondioksit balonu saldım. Yerimden kalkmak istemiyorum!
Nash içeri geldiğinde gözlerimi onun mavilerine dikip “Hoş geldin Nashlynnnn!” diye bağırdım. Dün tüm gün boyunca Jack ile mahsur kaldığımı ona söylemeyecektim. Umarım annem de söylemezdi.
Skylynn gelip yanağımdan öptükten sonra Nash’i de öptü ve Ana’nın yanına gitti. Nash de benim yanıma oturmuştu.
“Nasıl gidiyor ufaklık?” Dedi düzgün, beyaz dişlerini sergilerken. “İyi, Nashlynn.” Diye yanıtladım. Ona Nashlynn dediğim için o da bana ufaklık diyordu. Eline telefonunu alıp kafasını yine o teknoloji harikası telefonuna gömdü.
“Lütfen benimleyken ilgilenme şununla.” Diye sitem ettim. Her defasında telefonla oynadığı için beni fark etmiyordu ve sonuç: sıkılıyordum.
“Pekala.” Gülümsedi. “Nasılsın?”
Johnson ile gece ormanın ortasında mahsur kaldık, acıktık, donduk.. “İyiyim.”Aynı soruyu ona sorduğumda o da iyi olduğunu söyledi.
Yaklaşık yarım saat geçtikten sonra mutfakta tıkınmakla meşguldüm ve Nash beni izliyordu.
“Tüm gün aç kalmış gibi yiyorsun. Tanrım, canım çekti onu bana ver.” Yemek üzere olduğum sandviçimi -3.sandviçimi- elimden aldı ve koluna yumruk attım.
“Nash! Haksızlık!” Sırıttı. “Tadı cidden güzelmiş Tatiana, bir ara bize de gelip yapsana.” Diye dalga geçtiğinde dil çıkardım. “Evde senin gibi Rus bir yardımcım olmasını isterdim.”
“Ben Rus değilim!” diye bağırdım. İsmin Tatiana olduğu için Rus olmadığımı bildikleri halde beni sinirlendirmek için söylüyorlardı, çoğu kişi. Tatiana adını bana babam koymuştu. Aslında babannem Rus olduğu için babam bana bu ismi vermek istemiş ama annem Bailey olmasını istediği için küçük bir kavga bile olmuş. Annemin bana sürekli Bailey demesi de bundan kaynaklanıyor.
“Sadece şakaydı, kızma.”
Mutfağı topladıktan sonra tekrar benim odama çıktık. Yapacak bir şey bulamadığımız için sohbet etmeye karar verdik. Her zamanki gibi.
“Yarın çıkışta bir şeyler yapmaya ne dersin? Bizim grupla dışarı çıkacağız.” Düşünür gibi yaptım. Aslında kararım çoktan belliydi. Onlar Carter, Nash, Taylor, Matthew ve bazen de Jack’in katıldığı bir gruptu ama genelde Jack pek onlarla takılmazdı. O daha çok Shawnla takılırdı, Nash’in Jack’ten çok hoşlanmadığını biliyordum.
“Nash.. ben yarın gelem-“
“Gelemem diye bir şey yok, eğleniriz biraz.”
“Pekala…” Zorla gülümsedim.
Ertesi gün okula gittiğimde Matt’i aradım ve bana Nashlerle takıldığını söyledi. Söylediği yere gittim, okula girenler fazla olduğu için bu koridor fazla kalabalıktı.
“Dün..” dedi Nash “Siz dünden önceki gece Jack ile mahsur mu kaldınız?” hep birlikte kahkaha atmaya başladılar. Etraftakiler de duymuştu. Kızardığımı hissettim.
“Ne alakası var Nash? Jack gibi biriyle benim ne işim olabilir ki?” Jack’i göstererek yüzümü buruşturduğumda çevredeki kahkahalar daha da arttı. İstemeden Jack ile göz göze geldim. İfadesizce suratıma bakıyordu.
Kalabalık dağıldıktan sonra koridorlar da boşalmıştı. Sınıfıma doğru ilerlerken biri kolumdan tuttu ve beni merdiven arasına çekti.
“Neden onlara öyle söyledin?!” diye bağırdı. Burası boş olduğu için yankı yapıyordu, bu yüzden sesini kıstı.
“Çünkü bilmelerini istemiyordum!”
“Neden? Yeterince havalı olmadığım için mi yoksa bu okulda yeterince tanınmadığım için mi?!”
“Jack.”
“Ben... O kadar yanılmışım ki! Benimle arkadaş olmaktan mı utanıyorsun Tatiana? Oradayken benimle iyi anlaşıp şimdi arkadaşlarının yanında neden farklı şeyler söylüyorsun?”
Yüz ifadesi o kadar sinirli duruyordu ki. Ben bir şey söylemeyince kolumdaki elini gevşetti.
“Sadece iki gün yaşadıklarımızdan sonra senin gerçekten iyi biri olabileceğini düşünmüştüm. Okuldakilerin söylediği gibi soğuk kalpli olduğunu değil. Onların yanıldığını düşünmüştüm.” Diye fısıldadı.
“Ama senin kalbin buz gibiymiş.”
Yanımdan ayrılırken görebildiğim tek şey yüzündeki sinir ifadesinin yerini kırgın bir ifade aldığıydı.
Selam :D Öncelikle belirtmek isterim ki okuyucu sayısı artıyor beni en mutlu eden şeylerden biri. Yanımda olduğunuz için teşekkür ederim, öpüldünüz :D
OY VERMEYİ VE YORUM YAPMAYI DA UNUTMAYINN :D