Brave's pov
"Dad!" Umalingawngaw ang boses ni Ryuuji at mabilisang lumapit sa kanyang ama upang alalayan ito.
"I never thought, you will become so cruel and heartless Bau." Saad nya ng hindi ako tinatapunan ng tingin dahil nakaakay parin ito sa kanyang ama.
Nang maiupo nya ito ng maayos ay saka lang ito humarap sa akin.
"For you to resort to this, is that how your anger have mold you Auster?" Tanong nito sa akin na tila ba kasalanan ko pa kung bakit napupuno ako ng galit.
"Wag mo akong kwestyonin. Dahil nung panahong ako ang nasa kalagayan nyo, ni isa sa inyo walang dumamay sa akin. Sa halip idinuldol nyo pa akong lalo sa putikan!" Singhal ko sa kanila.
"Don't you dare question me, cause you all made me to who I am now!" Puno ng poot kong saad dito.
Nagtagisan kami ng matatapang na tingin ngunit ayokong makita nyang lumuluha sa harap nila. Kaya inayos ko ang aking sarili at pinahiran ang mga luha.
"Get out of my office now." Mahinahon ko nang utos sa kanila sabay balik sa aking desk. Agad namang tumalima ang mga ito at iniwan akong mag-isa sa loob ng aking kwarto.
Nang ako nalang mag-isa ay di ko narin mapigilan ang hagulhol ko. Inilabas ko lahat ng luha na pilit kong kinukubli.
Kinuha ko mula sa isang aparador ang isang kahon. Dito inilagay ni papa ang last will nya na pirmado nya. Ito ang nagsasabing lahat ng yaman na meron sya at nakapangalan sa kanya ay mapupuntang lahat sa akin. Nakapaloob sa kahong ito rin ang aming litratong tatlo na masayang magkayakap sa may garden ni mama. Lumuluha kong pinagmamasdan ang kainosentehan ng aming litrato. Tanging saya ang makikita sa bawat mukha namin. Nasaan na ba ang Bau na ito? Nasan na ba ang dating saya sa puso ko?
Marahil ay tama nga si Uji na sumosobra na ako, pero ano ba ang hangganan ng poot? Kailan mo ba masasabing sapat na ang paghihiganti? Sino ba ang makakapagsabi na oras na ng pagpapatawad?
Dahil kahit pa paulit-ulit kong takpan ng amasasayang ala-ala ang mga nakaraan ay pilit itong bumabalik at pilit na binubuhay ang galit sa puso ko.
Nasaktan lang naman ako kaya ako naging ganito. Bakit ba tila wala akong karapatang bigyan ng hustisya ang nakaraan ko?
I was alone, walang karamay at iniwang parang basura. Tama ba na pag binigay mo ang lahat lahat ay iiwan ka nalang na yakap ang sarili mo at lahat ng pangakong pinanghawakan mo?
Para sa isang bading na katulad ko, tama bang danasin ko ang mga dinanas ko dahil lang tingin nyo isa akong salot sa mundong ito?
Nobody deserves the trash that I went through. Kahit pa ang pinakamahirap na tao ay hindi deserve na paglaruan, gamitin at tanggalan ng karapatan.
Noone deserves my pain, not even me.
Matapos kong mailabas lahat ng luha ko ay inayos ko ang sarili at pinahiran ang mga luhang bumasa sa aking mga pisngi. I'm done for this day. Pagod na nga ako sa byahe, napagod pako sa kadramahang to.
Magpapahinga nalang ako sa bahay with caster.
Agad kong inayos ang mga gamit at pinahanda sa sekretarya ko ang sasakyan para makauwi narin ako.
What I deserve is some rest away from all of this.
......
Tart's pov
"What are you goong to do with all this drop from the market stock?" Sabat ng matandang Suico.
"It seems that you are not that much capable to handle the situation, Tart. Our market value is going down for the past few months and I think all you plans are not working at all." Segunda ng isa pang board member.
Nakasandal lang ako sa aking upuan at pinagmamasdan ang graph line sa may dingding na nakaproject.
For four consecutive months ay napakalaki ng ibinagsak ng buong kumpanya. Nasa ilalim na ng danger line ang current market value namin.
Sa estado nito ngayon ay panigurado na mahihirapan na kaming makabangon muli.
"Are you even listening, Tart?" Saad naman ng isa na di ko na alam kung sino pa sa mga gurang na nakaupo palibot sa meaang ito.
"Ahhhh! Shut up! All of you!" Di ko mapigilang sumigaw dahil kanina pa nagrereklamo ang mga gunggong. Naririndi na ako sa mga boses nila.
"All your blabbering wont pull all of us up." Panimula ko sa mga ito ng humupa ang ingay nila. "I have been doing everything I could to keep us all away from that danger line! I have gone through options just to keep us stable. Pero kayo na mga hunghang kayo! Puro kayo reklamo!" Di ko na mapigilan ang pang iinsulto sa mga ito.
"I am currently working my best to a new project that will definitely pull us up." Saad ko at bumalik sa aking maayos na pagkakaupo upang huminahon na.
"This project that I am into right now will not just pull us up, but also keep us from going down for decades as per our estimation." Tila naman nabigla ang mga ito at nagsimula na ang mga bulong bulongan.
"Tell us about this project. You still need our approval for it." Saad ng matandang babae na isa rin sa mga board members.
"Nope! This is the only project that does not involve any of you piece of shit." Nakangiti kong saad.
"How insolent! Tingin mo kaya mong ibangon ang kumpanyang ito ng mag-isa?" Sabat nila. Pero di ko na ito pinatulan pa at di ko narin hahayaan pang tumaas ang diskusyon.
"I don't need any of your approval. Meeting adjourn!" Saad ko at tumayo na paalis habang iniiwang nagmumura ang mga matatandang wala namang kakwenta kwenta.
..
Nasa loob ako ngayon ng opisina ko at hawak hawak ang aking snetido na binabasa ang mga financial report ng bawat branch ng kumpanya.
Everything is in downfall. The new ideas that we tried pushing through didn't work out.
Things are falling all over the place nang dahil sa walang kwentang anak ng tatay ko sa iba. Sa akin dapat ang yaman ng matandang yun. Ako dapat magpapakasasa sa lahat ng yun.
Ang walang kwenta kong ama! Ni isang kusing ay walang itinira sa akin. Kahit kailan hindi nya ako tinuring na anak. Kaya naman wala ni isang pagsisisi sa puso ko na namatay sya dahil narin sa kagawan ko.
Nasa ganoon akong pagbabalik tanaw ng biglang bumukas ang pinto ng aking opisina.
Iniluwa nito ang pokpok kong laruan.
"Anong ginagawa mo dito?" Walang gana kong tanong dito matapos ibaling ang tingin sa mga financial report sa desk ko.
"Walang hiya ka! Sabi mo basta gawin ko ang lahat ay hindi moko iiwan. Ginawa ko na ang lahat na umabot sa puntong binaboy ko ang sarili kong katawan at nagpagamit sa lalaking hindi ko mahal para lang sa mga plano mo! Ngayon ayaw mo na akong makita? Walang hiya ka talaga!" Nagwawala na ito at ikinalat ang mga papel na pinagmamasdan ko kanina.
"Nangako kang pagkatapos ng lahat ng ito magkakabalikan tayo. Tang-ina mo minahal kita ng sobra." Pangongonsensya nito na kinatawa ko ng wala sa oras.
"Alam mo? Wala ka namang tinupad sa mga sinabi mo eh. Diba napagkasunduan nating magpapabuntis ka sa kanya at gagamitin mo ang bata para makuha lahat ng pera nya? Oh anong nangyari? Ni hindi ka pinakasalan at ginawa ka lang yaya ng anak nya. Nakakatawa ka." Pang iinsulto ko sa pokpok na ito. Isa rin itong may maluwag na turnilyo sa utak.
Sa lahat ng taong kilala ko, ito lang ang tanging babaeng walang kaamor-amor sa sariling anak. Inuuto ko lang naman ito para makumbinsi na kunin lahat ng yaman ng mag-amang Kazuma. Ngunit talaga yatang malakas ang tama ng Ryuuji na yun sa bastardo kong kapatid. Kaya nawalan ako ng alas para sa mga Kazuma. Ngunit ang di ko inaasahan ay ang pag-agaw ng bastardong iyon sa lahat ng pera ng Kazuma.
Kaya ngayong wala nang silbi ang babaeng ito ay oras narin para itapon sya. Wala naring saysay pang gamitin sya.
"P#tang ina mo Tart! Ginamit mo lang ako! Ginamit mo lang ako!" Nagsisigaw nitong sambit habang pinupukpok ang mesa ko.
Napangiti nalang ako sa pagiging desperada nito.
Tumayo ako at hinawakan ang magkabilaang braso niya.
"Dapat nuon pa ay alam mong ginagamit lang kita." May diin kong saad dito.
"Hinding hindi ako papatol sa baliw na kagaya mo kung hindi kita pakikinabangan. At ngayon ngang wala kanang silbi pa sa akin, oras na para itapon kita." Saad ko saka ngumiti at tinulak ito sa sahig.
"Christina, pakitawagan ang mga guards at alisin sa opisina ko ang babaeng ito." Utos ko sa sekretarya ko matapos itong pumasok nung pinindot ko ang buzz button ng mesa ko.
Agad na tumayo ang pokpok at pinaghahampas ako ng kanyang mga kamay. Agad ko ring pinigilan ang kanyang mga hampas at muli ay tinulak ito palayo.
"Pagbabayaran mo ang lahat ng ito Tart! Pagbabayaran mo ang lahat!" Sigaw nya habang pilit na kumakalas sa hawak ng mga guard na kakarating lang din.
Tumawa ako ng may paguuyam sa mga salita nya.
"Hindi ako magbabayad, Tiara, dahil hindi pa ako tapos maningil." Sagot kong pabalik dito.
"Hayop ka! Hayop!" Sigaw nito habang kinakaladkad ito paalis ng opisina ko.
Nang maiwan akong mag-isa sa aking opisina ay inayos ko ang aking neck tie.
Agad kong kinuha ang aking cellphone at pinindot ang dial number habang nakatanaw sa labas ng glass wall ng opisina.
"Hello." Bungad ko ng may sumagot na sa kabilang linya.
"Tapusin nyo na ang inutil kong abogado." Saad ko sa linya habang nakapameywang na nakatitig parin sa labas ng glass wall.
"Maghanda kayo, dahil oras na paratapusin ang buhay ng namamahala ngayon sa buong Castero empire. Oras na para mapasaakin ang dapat na mapunta sa akin." Pagtatapos ko sabay baba ng telepono.
Pasensyahan nalang tayo Auster, dahil sa buhay na ito, ang malalakas lang ang matitira. Bulong ng utak ko na syang nagpatawa sa akin. Tawa ng isang demonyo.
....
Tiara's pov
"Ano ba! Bitiwan nyo ako! Mga hampaslupa kayo!" Sigaw kong pagpupumiglas ng kaladkarin ako ng mga security guard ni tart.
"Baliw ka talagang babae ka. Kung san san na kumpanya kana nagiiskandalo." Sabat ng isang guard na nakahawak sakin sabay tulak nilang dalawa sa akin palabas ng building.
Napasubsob ako sa tabi ng daanan dahil sa pagtulak sa akin ng mga ito.
"Mga hayop! Idedemanda ko kayo!" Walang habas kong sigaw sa mga ito.
"Nako, eh mas mahirap ka na nga kesa sa amin eh, magdedemanda kapa? San ka kukuha ng pandedemanda mo?" Natatawang sambit ng mga ito.
"Wag na wag nyo akong makukumpara sa inyo! Mga surot lang kayo kumpara sa akin!" Singhal ko sa mga ito ng makatayo ako.
Tumawa nalang na pumasok ang mga ito. Pinagmasdan ko ang taas ng building na to.
"Napakawalang hiya mo talaga Tart! Lahat ginawa ko para sa'yo! Lahat binigay ko tapos ito lang ang mapapala ko? Hayop ka talaga!" Gigil kong sambit sa hangin habang nakatitig sa building na nasa harap ko ngayon.
...
Kasalukuyan kong binabagtas ang daan at hindi ko alam kung saan ako pupunta. Walang ni-isa sa mga kaibigan ko ang sumasagot ng tawag ko. Napatawa nalang ako ng may uyam sa sitwasyon kong ito.
Ginamit lang ako ng taong mahal ko at pinagkatiwalaan ko. Iniwan ako ng mga tinuring kong mga magulang at ngayon hindi ko alam kung san ako tutungo.
P#tang inang buhay to! Kung hindi sana ako nagpaloko kay Tart, edi sana ay nasabahay ako ngayon nakahiga sa malambot kong kama at tinatamasa ko ang karangyaang dala ng mga taong imampon sakin nung bata palang ako.
Umupo ako sa isang park at wala aa wisyong tinawagan ang isa sa mga kasosyo ni papa na dati pang may gusto sa akin.
Pilit ko itong iniiwasan dahil nga sa edad nya. Magkasing edad na sila ni papa pero panay parin ang paglalandi nito sa akin kahit binata na ang mga anak nito.
"Hello? Sino ito?" Bungad ng boses sa kabilang linya.
"S-si Tiara ito." Alanganin kong sagot. "Desperada na ako at kailangan ko ng pera upang may makain at matuluyan." Deretsahan kong sambit. Narinig ko ang pagtawa nito sa kabilang linya.
"Wala nang libre sa panahon ngayon Tiara. Kung gusto mo nang pera kailangang may gawin kang kapalit." May paniniguro sa boses nito.
"Gagawin ko ang lahat ng gusto mo." Wala na isip kong sagot dahil kumakalam na ang sikmura ko.
"San kita susunduin?" Huling tanong nito na sinagot ko naman ng ditelyado. Kailangan ko nang makaalis sa lugar na ito. Kailangan kong tumakas sa sitwasyong ito. Ayokong manatiling ganito!
....
Nasa loob kami ngayon ng kwarto ng hotel. Bitbit ang mga pagkaing binili namin ay agad kong nilantakan ang mga ito upang mapawi ang aking gutom.
Nakangiti akong pinagmamasdan ng matanda habang ang isang guard nito ay nakabantay sa kanyang tabi at ang isa naman ay nasa likod nila na may kung anong kinakalikot na di ko makita.
"Hindi mo kailangan ng gwardya para sa isang tulad ko, Mr. Delgado." Saad ko dito habang itinigil pansamantala ang kain.
Ngumiti lang ito at inayos ang upo.
"Kumain kalang at wag mo kaming isipin dito." Manyakis nitong tugon. Inirapan ko nalang ito ng mata at tinuloy ang kain.
Nang matapos ko ang aking kinakain ay napasandal ako sa upuan dahil sa kabusugan. Akmang tatayo na ako ng pigilan ako ng gwardyang kasama namin sa kwarto.
"Anong ibig sabihin nito?" Tanong ko sa gwardya sabay baling ng tingin kay Mr. Delgado.
"Boss, handa na ito." Saad naman ng isa na ngayon ay may hawak hawak na syringe.
"Anong ibig sabihan nyan? Ano yan?!" Pasigaw kong tanong habang nagpupumiglas sa hawak ng isang guard.
"Kumalma ka lang at wag kang magpumiglas para di ka masaktan." Nakangiti parin nitong turan.
"Hayop ka! Anong gagwin mo sa akin?" Nagpupumiglas parin ako nang maramdaman ko ang pagsuntok ng gwardya sa aking tyan dahilan para manghina ako.
Itinulak ako nito sa kama at hinawakan ang isang braso sabay turok ng kung anong likido sa aking kalamnan.
"Walang hiya ka! Anong itinurok mo sa akin?" Nanghihina kong tanong dito.
"Shhh, wag ka nang masyadong umangal pa. Sisigiraduhin kong mageenjoy ka." Sagot nito habng hinahaplos ang aking mukha.
Tuluyan nang umikot ang aking paningin ngunit hindi ako mawalan ng ulirat. Pinadapa ako nito sa kama at dun na nagsimula ang panggahalay nito sa aking katawan.
Wala akong laban dahil konteng angat lang ng aking ulo ay para bang nakainom ako ng sampung tequilla sa isang lagok lang.
Namamanhid ang kamay ko ngunit hindi ang mga ibang parte ng katawan ko. Ramdam na ramdam ko ang paglabas masok ng daliri ng matandang ito sa aking pagkababae.
"W-walang hiya ka!" Mahina kong saad. Wala na akong magawa pa. Nakikitakong iinukunan din kami ng video ng isa nyang gwardiya.
Ramdam ko na pinapasok ng mantanda ang kanyang ari sa akin. At hindi ko na mabilang kung ilang beses itong nilabasan sa loob ko. Ilang posisyon ang ginawa nya sa katawan ko.
At ang pinakamalala sa lahat ay ang pilit nitong ipasok ang kanyang ari sa aking pwetan.
Wala akong nagawa sa pambababoy nito sa katawan ko. Tanging iyak na lamang ang aking nagawa.
...
"Tiara! Halika dito sa may likod. Tignan mo oh ang ganda ng dagat!" Tawag ng bata sa akin. Kita ko ang ngiti sa labi nito.
...
Namamanhid na ang katawan ko sa bawat sakit ng ulos na binibigay ng matandang ito.
...
"Etzel, gusto ko balang araw lumipad ng may makulay na pakpak sa himpapawid."
"Ako rin Tiara! Lilipad tayo balang araw sa himpapawid gamit ang mga makukulay nating pakpak."
"Pangako?"
"Pangako!"
....
Hindi ko alam kung bakit bumabalik ang mga ala-alang yun ngayon.
Si Etzel, ang tanging naging kaibigan ko sa ampunan. Si Etzel na natagpuang bangkay na lamang sa bahay ng umampon sa kanya matapos itong gawing parausan ng umampon sa kanyang lalake.
"Nga-nga!" Hawak hawak ng matanda ang bibig ko sa kabilang kamay at ang ari nya sa kabila naman.
Sabay pasok ng ari nya sa aking bibig at tuluyan nangnagpalabas.
Hindi ko na mabilang kung ilang oras na ako nitong pinagsasamantalahan.
"Oh, tapos nako dito. Kayo na bahala jan at uuwi na ako." Saad nito sa mga gwardiya nya.
"Nako salamat boss, isang linggo na akong tigang. Tamang tama ito." Sagot ng gwardiya nya.
Nang makalabas na ito at sinumulan narin akong moletyahin ng dalawang gwardiya. Wala na akong nagawa pa kundi ang pumikit at lumuha.
Kung ano anong bagay ang pinapasok nila sa bawat butas ng katawan ko ngunit wala na akong pagtutol pa dahil wala narin namang pag-asa pa.
Ito na siguro ang kaparusahan ko sa lahat ng kamaliang ginawa ko.
Napakalupit talaga ng buhay, tanging pagmamahal lang at pagtanggap ang nais ko ngunit kahit kailan ay hindi ko ito nakamtan.
"Tiara." Tawag ng boses ni Etzel sa akin.
Inimulat ko ang aking mata at nilinga kong tulog sa kaliwa ko ang isang qwardiya at ang isa naman ay humihilik sa kabilang kama.
"Tiara halika." Tawag ulit ni Etzel. Nakita ko itong nasa tabi ng nakabukas na pintuan ng veranda na nakangiting at tinatawag ako.
Ngumiti ako pabalik dito at pilit na bumangon.
Napansin kong wasak na ang aking buong pagkababae at ang duguang kama na hinigaan ko.
Nagkalat sa sahig ang kung ano anong bote at gamit.
Dahan dahan akong naglakad papunta sa verand ng kwarto kung san naghihintay ang matalik kong kaibigan.
Nakita kong naglalaro ito sa raas ng bakal ng harang ng veranda.
"Tiara, napasarap pala talaga lumipad. Sa himpapawid nakalutang ka lang at walang sakit na iniinda. Makikipaglaro ka sa mga alapaap at mga ibong lumilipad. Napakaganda lumipad Tiara. Tara samahan moko." Nakangitig bigkas nito habang inaabot ang kanyang maliliit na kamay.
Napangiti ako dahil napakatiwasay ng kanyang mukha. Pumatong ako sa isang upuang bakal at pinatong ang aking paa sa bakal na harang.
At sa isang iglap lang ay naabot ko na ang kamay nya at sabay kaming lumipad sa himpapawid.
Itutuloy ☺️
......
Byebye Tiara! Have a safe flight! Lols
Hindi ko alam kung san ko pinagpupulot ang mga idea na yan. Kung medyo graphic ng konte ibash nyo nalang ako bwahaahah
Hindi ko rin inexpect ang magkaibang pananaw ninyo sa previous chapter. Pero ganun talaga lahat ng bagay may good at bad side depende nalang sa tao kung paano nya ito iintindihin. Lols hanudaw? Hahahaha
Thank you ulit guys sa pagbabasa! Yey ilang chapters nalang! Cheers!
I love you josh! ❤️