[Zawgyi]
ခြန္းစစ္မင္း မ်က္လုံးမပြင့္တစ္ပြင့္နဲ႔ပဲ အိပ္ရာေပၚေငါင္စင္းစင္းထိုင္ေနရင္း အခန္းအႏွံ႔ကိုလိုက္ၾကည့္မိတယ္...။
( ကိုလင္းဆီေရာက္ေနတာလား...ဒါဆို အိမ္မက္မဟုတ္ဘူးေပါ့...)
သူအားရပါးရသန္းေဝေနတုန္းမွာပဲ အခန္းတံခါးေလးကပြင့္သြားၿပီး အထဲဝင္လာတဲ့လင္းေခတ္ဦးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္...။
" ႏိုးၿပီလား...အခုပဲလာႏႈိးေတာ့မလို႔...ဟိုဘက္ကေရခ်ိဳးခန္း...မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးထြက္လာခဲ့...အျပင္မွာမနက္စာအဆင္သင့္ပဲ..."
" ....."
( ဘာလဲ...ငါ့ကိုႏႈတ္ေတာင္မႏႈတ္ဆက္ဘူး...ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးထြက္သြားတယ္...ႏွလုံးသားမရွိလိုက္တာ...)
လင္းေခတ္ဦး ျပန္ထြက္သြားေတာ့ ခြန္းစစ္မင္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္လိုက္တယ္...။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အက်ႌတစ္ထည္ကလြဲလို႔ဘာမွရွိမေနဘူး...။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွျဖစ္ခဲ့ပုံလဲမေပၚဘူး...။
" ညက ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ၾကဘူးလား...ငါ့ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘာမွထူးထူးဆန္းဆန္းခံစားမေနရဘူး...တကယ္ပဲ သူညက ငါ့ကိုဘာမွမလုပ္ဘူးလား..."
ခြန္းစစ္မင္း နားမလည္ႏိုင္စြာပဲ အိပ္ရာေပၚကဆင္းလိုက္ေတာ့တယ္...။ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးသြားတဲ့အခါက်မွ ဘာမွမပါျဖစ္ေနတဲ့ေအာက္ပိုင္းကိုဖုံးဖို႔အတြက္ အခန္းထဲကထိုင္ခုံတစ္လုံးေပၚ သပ္သပ္ရပ္ရပ္တင္ေပးထားတဲ့...သူ႔ရဲ႕ Track pant ေလးကိုပဲျပန္ယူဝတ္ၿပီး မနက္စာစားဖို႔ထြက္လာလိုက္တယ္...။
" စားလို႔ရရဲ႕လား..."
" Ommm..."
" မင္းအက်ႌကို ငါေလွ်ာ္ၿပီးလွန္းထားတယ္...အကုန္လုံးေတာ့မေျခာက္ေသးဘူး..."
" အာ...ဘာလို႔ေလွ်ာ္လိုက္တာလဲ...အားနာစရာႀကီး..."
" ရတယ္...ညက ဒီလိုပဲ...ႀကဳံေနတာနဲ႔..."
" ဒါနဲ႔ေလ...ဟို..."
" ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ပါဘူး...စိတ္မပူပါနဲ႔... "
" ....."
( Fuck! စိတ္ပူစရာလား...မျဖစ္ခဲ့လို႔ေမးေနတာ...လခြမ္း!...ဒါေပမဲ့...သူက ငါနဲ႔မ်ားအတူမေနခ်င္တာလား...)
" ကိုလင္း...ညက ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္မ်ားလုပ္ခဲ့မိေသးလား..."
" ဘာလို႔လဲ..."
" ကြၽန္ေတာ္ဝန္ခံပါတယ္...မေန႔က ခင္မ်ားဆီတမင္ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ေရာက္လာခဲ့တာ...သူက ခင္မ်ားနဲ႔လက္ထပ္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုလူသိရွင္ၾကားေျပာေတာ့မွာဆိုလို႔ ခင္မ်ားကိုမသြားေစခ်င္တာနဲ႔...အဲ့လုပ္ရပ္ကမေကာင္းမွန္သိပါတယ္...အဲ့တာ...အကယ္၍ ခင္မ်ားမေန႔ကအဲ့ပြဲကိုသြားခ်င္ေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္း..."
" ငါကဘာလို႔အဲ့ပြဲကိုသြားခ်င္ရမွာလဲ..."
( Shit! ေအးေလ...သူကဘာကိစၥသြားခ်င္ရမွာလဲ...)
" အဲ့လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥက ငါသေဘာမတူထားဘူးလို႔ေျပာထားသားပဲကို..."
" သိပါတယ္...ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲကအပူက က်မွက်မသြားတာ...ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ကိုလင္း...ခင္မ်ားကို အေႏွာက္အယွက္ေတြႀကီးဆက္တိုက္ေပးေနမိတယ္...ေနာက္ဆို ကြၽန္ေတာ္အခုလိုမလုပ္ေတာ့ပါဘူး..."
" လုပ္လို႔ရတယ္..."
" အမ္!..."
" ေႏွာက္ယွက္လို႔ရတယ္..."
" ....."
ခြန္းစစ္မင္း ထမင္းပန္းကန္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနရာက လင္းေခတ္ဦးကို ေၾကာင္အစြာျပန္ၾကည့္မိရတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးက လက္ထဲကဇြန္းကိုခ်လိုက္ၿပီး ေရတစ္ငုံေသာက္လိုက္တယ္...။
" မင္းပဲ ငါ့ကိုမင္းျပန္မရရင္ေတာင္ ဝတီလဲမရေစရဘူးဆို...ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား..."
" အာ...အင္း...ေျပာခဲ့တယ္..."
( ဘာလဲ...ကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္မ်ားရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ေတြ ျပန္ရလာေအာင္လုပ္ေစခ်င္တာလား...ဒါဆို...ခင္မ်ားက ခင္မ်ားအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကဘယ္လိုလူျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို တကယ္ပဲသိခ်င္တာေပါ့...)
ခြန္းစစ္မင္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ကုတ္ကာ ႏွာေခါင္းေလးကိုအသာပြတ္လိုက္မိၿပီး...။
" ကြၽန္ေတာ္ေမးခ်င္တာရွိတယ္..."
" Ommm..."
" ခင္မ်ား...မေန႔ညက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူေနခ်င္ခဲ့လား..."
လင္းေခတ္ဦးက သူ႔ကိုမတုန္မလႈပ္နဲ႔ေငးၾကည့္လာတယ္...။ ၿပီးေတာ့မွ...။
" မင္းကဘယ္လိုထင္လို႔လဲ..."
" ....."
ခြန္းစစ္မင္းကခ်က္ခ်င္းျပန္ေျဖမလာတာေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးလဲဆက္ေျပာလိုက္တယ္...။
" ကဲပါ...အဲ့တာကေနာက္မွေျပာလို႔ရတယ္...စားစရာရွိတာကိုအရင္စား...ၿပီးရင္ျပန္ေတာ့...မင္းအေဖေတြစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္..."
ထိုစကားေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းမ်က္ေမွာင္အသာၾကဳတ္လိုက္မိရင္း ထိုင္ရာကထကာေအာ္လိုက္မိတယ္...။
" ေနာက္မွေျပာလို႔မရဘူး..."
" ဘာ..."
" ခင္မ်ားတကယ္ပဲကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ေစခ်င္တာလား..."
" ခြန္းစစ္မင္း..."
" ခဏေလးေတာင္ေနလို႔မရေတာ့ဘူးလား...အက်ႌေျခာက္တဲ့အခ်ိန္ထိပဲျဖစ္ျဖစ္..."
" ....."
အဲ့ေနာက္ ခြန္းစစ္မင္း သူ လင္းေခတ္ဦးနားကိုသြားလိုက္ၿပီး အရွိန္ျပင္းစြာလႈပ္ခါေနတဲ့ႏွလုံးသားကို ေခတၱလစ္လ်ဴရႈရင္းဆက္ေျပာလိုက္တယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္မူးေနခဲ့တာမွန္ေပမဲ့...ညကကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ဘာျဖစ္ခ်င္ေနခဲ့လဲေတာ့ကြၽန္ေတာ္သိတယ္...ကိုလင္း...ကြၽန္ေတာ္ညကေလ ခင္မ်ားနဲ႔အရမ္းကိုပဲအတူေနခ်င္ခဲ့တာ..."
စကားဆုံးတာနဲ႔ သူအရဲစြန္႔ကာ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အသာအယာထိကပ္နမ္းလိုက္မိတယ္...။ တကယ္ကိုသူ႔လက္ဖ်ားေတြ တုန္ရင္ေနတဲ့အထိပဲ...။ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္အၾကာမွာမွ သူကိုယ္ကိုျပန္မတ္လိုက္ၿပီး လင္းေခတ္ဦးကိုမဝံ့မရဲၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ေဆာရီး...ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲခင္မ်ားကိုနမ္းခ်င္လာလို႔...မႀကိဳက္လဲမတတ္ႏိုင္ဘူး..."
ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့...လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီးမွ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့တာေၾကာင့္ လွည့္ထြက္ဖို႔အလုပ္ ခါးကေနဖမ္းဆြဲတာခံလိုက္ရၿပီး...လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ေပါင္ေပၚကို ထိုင္လ်က္သားေလးျပဳတ္က်သြားေတာ့တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္း စိတ္လႈပ္ရွားရလြန္းလို႔ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းမ်ားပါထလာရတယ္...။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အၾကည့္ေတြက သံလိုက္နဲ႔ဆြဲကပ္ထားသလို ၿမဲၿမံေနၾကတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးကလဲ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ကိုယ္လုံးေလးကို သူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ကပ္ေနေအာင္ ခါးကေနခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္ထားၿပီး...တစ္ဖက္လက္ကေန ေပါင္တံေလးေတြကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းပြတ္သပ္လာေတာ့တယ္...။
" အက်ႌေျခာက္သြားတဲ့အထိပဲလား..."
ႏူးညံလြန္းေပ်ာ့ေျပာင္းလြန္းတဲ့စကားသံေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕စိတ္ေတြက အရည္ေပ်ာ္လာရေတာ့တယ္...။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးလဲ ပန္းႏုေရာင္ဘက္ကိုစတင္ေျပာင္းလဲေနၿပီး...လင္းေခတ္ဦးရဲ႕လည္ပင္းေလးကိုပါ အလိုက္သင့္ျပန္ဖက္မိလာတယ္...။ ႏွစ္ေယာက္သားရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကလဲ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္လည္ထိေတြ႕ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ...။ တစ္ေယာက္ထြက္သက္ကိုတစ္ေယာက္ခံစားမိလာတဲ့အခ်ိန္...။
" တီ ေတာင္!..."
" ....."
" တီ ေတာင္! တီ ေတာင္!..."
" အာ...ဧည့္သည္ထင္တယ္..."
" ဘယ္သူလဲ..."
လင္းေခတ္ဦး ခပ္တိုးတိုးေရ႐ြတ္မိေတာ့...။
" ကြၽန္ေတာ္...ျပန္လိုက္တာပဲ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္...ခင္မ်ားလဲအားတာမွမဟုတ္တာကို..."
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးကိုယ္ေပၚကေနထလိုက္တယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာကိုဂ႐ုစိုက္မေနပါနဲ႔... ကြၽန္ေတာ့္အိတ္က အခန္းထဲမွာမဟုတ္လား..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းအိပ္ခန္းထဲကို အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔ထြက္လာမိေတာ့တယ္...။ လင္းေခတ္ဦးလဲ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း တံခါးနားကိုထလာလိုက္တယ္...။ သူ႔စိတ္ထဲကလဲ ဘယ္သူဆိုတာအလိုလိုသိေနမိတယ္...။
" ကိုလင္း...ဝတီမနက္စာဝယ္လာတယ္...ေမေမကလဲ ကိုလင္းေနမ်ားေကာင္းရဲ႕လားမသိဘူး သြားၾကည့္လိုက္အုံးဆိုတာနဲ႔..."
" ေၾသာ္..."
" အထဲဝင္မယ္ေလ..."
ေျပာလဲေျပာ အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ပါလုပ္လာတဲ့ ဝတီကိုကို'ကို လင္းေခတ္ဦးပိတ္ရပ္ကာတားလိုက္မိတယ္...။ အဲ့ေနာက္ တံခါးကိုကိုင္ထားရင္း တစ္ဖက္ကတံခါးေဘာင္ကိုလက္နဲ႔ေထာက္ထားလိုက္တယ္...။
" ကိုလင္း..."
အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဝတီကိုကိုက လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အေနာက္မွာရွိတဲ့ ဖိနပ္ခြၽတ္တဲ့ေနရာက Sneaker အျဖဴေရာင္ေလးကို မထင္မွတ္ပဲေတြ႕လိုက္မိတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးဒီကိုျပန္ေရာက္တည္းက Sneaker တစ္ရံမွမဝယ္ရေသးဘူးဆိုတာ သူသိတယ္...။ ဒါေၾကာင့္လဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို တစ္ခုခုကိုသေဘာေပါက္သြားတာေၾကာင့္... ဝမ္းနည္းစိတ္ကလႈိက္တက္လာၿပီး မ်က္ရည္ေတြပါဝဲလာေတာ့တယ္...။
" ကိုလင္း...အထဲမွာသူရွိေနတယ္မဟုတ္လား..."
" Ommm..."
" ဝတီ့ေမြးေန႔ပြဲကိုမလာႏိုင္တာ သူေၾကာင့္ေပါ့...ဟုတ္လား..."
" ....."
" ဘာလို႔လဲ...ကိုလင္းက သူ႔ကိုမွတ္မိေသးတာမဟုတ္ေတာင္ ဘာလို႔ဝတီက သူ႔ထက္အရင္မျဖစ္ရတာလဲ..."
" ဝတီ အကိုေျပာတာနားေထာင္..."
" ဒါမွမဟုတ္...ကိုလင္းကသူ႔ကိုမွတ္မိေနၿပီလား..."
လင္းေခတ္ဦး အခန္းအျပင္ကိုလွမ္းထြက္လိုက္ကာ တံခါးကိုဆြဲပိတ္လိုက္တယ္...။
" အကိုတို႔ေနာက္မွေအးေဆးေတြ႕ရေအာင္...အခုျပန္လိုက္ေတာ့..."
ဝတီကိုကိုက မ်က္ရည္ေတြအၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်လာကာ ႏွာတရႈံ႕ရႈံ႕နဲ႔စတင္ငိုေတာ့တယ္...။ လက္ထဲကမနက္စာေတြကိုလဲပစ္ခ်ကာ ေခါင္းတစ္ခါခါနဲ႔ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ရင္ဘက္ကိုထု႐ိုက္လာေတာ့တယ္...။
" ဘာလို႔လဲ...သူက ကိုလင္းကိုဒီေလာက္ထိနာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့တာေတာင္...မခ်စ္ဘူးလို႔ေျပာခဲ့တာေတာင္...ဘာလို႔အခုခ်ိန္ထိ သူမွသူျဖစ္ေနရတာလဲ...ဘာလို႔အၿမဲတမ္း ကိုလင္းရဲ႕ရင္ဘက္ထဲမွာ ဝတီ့အတြက္ေနရာမရွိရတာလဲ..."
" ေတာ္ေတာ့ဝတီ..."
" ကိုလင္းက Gay မွန္းသိေနတာေတာင္ ဝတီ့ဘက္ကခံစားခ်က္ေတြကိုမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး...ဝတီေလ...ဝတီ ကိုလင္းကိုအရမ္းခ်စ္တယ္...ကိုလင္းဘာပဲျဖစ္ေနေန ဝတီခ်စ္တယ္..."
" ဘာလို႔အကို႔ကိုအခက္ေတြ႕ေအာင္လုပ္ေနရတာလဲ...အခုျပန္လိုက္ေတာ့ေနာ္..."
" ဝတီ့ဘဝမွာ ဝတီ့အေပၚမိသားစုတစ္ေယာက္လို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိခဲ့တာဆိုလို႔ ကိုလင္းပဲရွိခဲ့တာ...အခုကိုလင္းကပါ ဝတီ့အနားကထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ဝတီ့ဆီမွာဘယ္သူမွက်န္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး...ဝတီ့အနားကေန ကိုလင္းထြက္သြားမွာကိုေတြးမိရင္ ဝတီအရမ္းေၾကာက္တယ္...ဝတီတစ္ေယာက္တည္းျပန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး...ဝတီေလ ကိုလင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႔...ဝတီအရမ္းေၾကာက္တဲ့အန္တီမီရဲ႕အျမင္ၾကည္ေအာင္လဲ ႀကိဳးစားၿပီးေနခဲ့ရတယ္...မလုပ္သင့္မွန္းမေကာင္းမွန္းသိတဲ့အရာေတြကိုလဲ လုပ္ခဲ့မိတယ္...လက္စြပ္ေတြကိုလဲ မလုပ္သင့္မွန္းသိရက္နဲ႔ စိတ္မထိန္းႏိုင္ပဲ...အဲ့တာ...အဲ့တာေတြအကုန္လုံးက ဝတီလုပ္ခ်င္လြန္းလို႔လုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး...ဝတီေလ..."
" လက္စြပ္ေတြ?..."
" ဝတီ..."
" အကိုနဲ႔ခြန္းရဲ႕လက္စြပ္ေတြကိုေျပာတာလား..."
" ....."
စကားလြန္သြားၿပီမွန္းသိလိုက္ရတဲ့ ဝတီကိုကိုခမ်ာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးျဖဴေဖ်ာ့လာေတာ့တယ္...။
" ဝတီ...မင္းဘာေတြလုပ္လိုက္တာလဲ..."
" ဝတီ...ဝတီ..."
" ဟ!..."
" ကိုလင္း..."
လက္ေတြကိုလာထိဖို႔ႀကိဳစားတာေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးအထိမခံပဲ ေရွာင္လိုက္မိတယ္...။ ဆံပင္ေတြကို တစ္ခ်က္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလွန္တင္လိုက္အၿပီးမွာေတာ့ ဝတီကိုကို'ကိုမၾကည့္ေတာ့ပဲေျပာလိုက္တယ္...။
" မင္းျပန္သင့္ၿပီ..."
" ကိုလင္း..."
" မင္းမျပန္ရင္...ငါမင္းကို တစ္ခုခုလုပ္မိလိမ့္မယ္..."
" ....."
ငိုသံနဲ႔အတူ ေျပးထြက္သြားတဲ့ေျခသံေတြေပ်ာက္သြားေတာ့မွ လင္းေခတ္ဦးတံခါးကိုမွီကာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးခ်လိုက္မိတယ္...။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီ့သၾကၤန္အၾကတ္ေန႔က သူေရေဆာ့ဖို႔အဝတ္အစားလဲအၿပီး ခြန္းစစ္မင္းျပန္ေပးခဲ့တဲ့လက္စြပ္ဘူးေလးကို ထုတ္ၾကည့္ေနခဲ့မိတာ...။ ခြန္းစစ္မင္းေပးၿပီးတည္းက သူ ဒီလက္စြပ္ေလးေတြကို နဂိုအံဆြဲေလးထဲပဲျပန္ထည့္ထားခဲ့တာ...။ အဲ့အခ်ိန္ ဝတီကိုကိုကလဲ အိမ္သာထဲကထြက္လာတာမို႔ လက္စြပ္ေလးကို အံဆြဲထဲအျမန္ျပန္ထည့္ရင္း ေသာ့ကိုျပန္မခတ္လိုက္မိဘူး... ။ ေျပာရရင္ သူ႔ရဲ႕ေပါ့ဆမႈပဲ...။ လင္းေခတ္ဦး ဘယ္သူ႔ကိုမွလဲအျပစ္တင္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး...။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္စြပ္ေတြတစ္ခုခုျဖစ္သြားၿပီဆိုတာေတာ့ေသခ်ာတယ္...။
"" ခုနကခင္မ်ားဘာလုပ္လိုက္လဲဆိုတာကို ကိုလင္းမသိပါေစနဲ႔ေပါ့...""
( အဲ့ေန႔ကခြန္းေျပာခဲ့တာက ဒါကိုရည္႐ြယ္တာေပါ့...ဘာလို႔သူသိေနရက္နဲ႔ ငါ့ကိုမေျပာတာလဲ...)
လင္းေခတ္ဦး ဝတီကိုကိုပစ္ခ်ထားခဲ့တဲ့ မုန္႔ထုတ္ေတြကိုေကာက္ယူကာ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာလိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားခန္းထဲကိုဝင္လိုက္ၿပီး ထိုအထုတ္ေတြကို အမႈိက္ပုံးထဲပစ္လိုက္တယ္...။ သူခဏၾကာေအာင္ ထမင္းစား'စားပြဲမွာထိုင္မိတယ္...။ အဲ့ေနာက္ ဆုံးျဖန္ခ်က္တစ္ခုကိုျပတ္သားစြာခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းရွိရာဆီဦးတည္လာလိုက္တယ္...။
အခန္းထဲကခြန္းစစ္မင္းကေတာ့ အိပ္ရာေပၚမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနမိတုန္း...။ အျပင္မွာဘယ္သူပဲေရာက္ေနေန...အဲ့လူမျပန္မခ်င္း သူလဲျပန္လို႔မရဘူးေလ...။ ခဏၾကာမွ သူအက်ႌလဲဖို႔ေတြးမိတာေၾကာင့္ ကိုယ္ေပၚကလင္းေခတ္ဦးရဲ႕အက်ႌကိုအရင္ခြၽတ္လိုက္တယ္...။ အဲ့ေနာက္ မတ္တပ္ထလိုက္ၿပီး ဟိုဒီၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ငါ့ဟာကိုဘယ္မွာလွန္းထားတာလဲ..."
" ဂ်ိမ္း!!!..."
( Wtf!...)
တစ္ကိုယ္လုံးတုန္တက္သြားရတာနဲ႔အတူ အလန္႔တၾကားလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေအးစက္စြာရပ္ေနတဲ့လင္းေခတ္ဦးကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္...။
( ဘာတုန္း...ဘာျဖစ္တာလဲ...အခန္းတံခါးကိုအဲ့ေလာက္ေတာင္ေဆာင့္ပိတ္စရာလိုလို႔လား...)
လင္းေခတ္ဦးက သူ႔ရဲ႕အေပၚပိုင္းဗလာျဖစ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္လာတာမို႔...ခြန္းစစ္မင္း မလုံမလဲျဖစ္စြာပဲ လက္ထဲကလင္းေခတ္ဦးရဲ႕အက်ႌေလးနဲ႔ ကေယာင္ကတမ္းကာလိုက္မိတယ္...။
အဲ့လိုမ်ိဳးဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ လင္းေခတ္ဦးက သူ႔ဆီတစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာၿပီး... အနားေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အိပ္ရာေပၚတြန္းလွဲကာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုမေကာင္းဆိုးဝါးဝင္ပူးေနသလို ၾကမ္းတမ္းစြာပဲစတင္နမ္းရႈိက္ေတာ့တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းခမ်ာ လန္႔လဲလန္႔ ေၾကာင္လဲေၾကာင္ေနမိတာမို႔ လင္းေခတ္ဦးကိုျပန္တားဖို႔ေတာင္သတိမရမိဘူး...။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ အနည္းငယ္ေသြးစို႔လာတဲ့အခါမွ လင္းေခတ္ဦးကရပ္လိုက္ၿပီး ထိုေသြးစို႔ေနတဲ့ေနရာေလးကို လက္ထိပ္ေလးနဲ႔အသာတို႔ထိလာတယ္...။
" ကိုလင္း..."
" ဘာလို႔ ေျပာခ်င္တာေျပာၿပီးရင္ ထြက္သြားဖို႔ပဲစဥ္းစားေနရတာလဲ...ငါ့ဘက္ကအေျဖကိုေတာင္မေစာင့္ေတာ့ဘူးလား..."
" ....."
" ညက မင္းနဲ႔အတူေနခ်င္ခဲ့တာေပါ့...ဒါေပမဲ့ ေခါင္းမေထာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္မူးေနတဲ့လူနဲ႔ကေတာ့မျဖစ္ဘူးေလ..."
( Fuck! ...)
" အခုလဲ ငါမင္းကိုျပန္ခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး...ငါ...မင္းကိုလိုခ်င္တယ္..."
ထိုစကားေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းလဲတိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္လုံးေတြကို ရီေဝမိန္းေမာစြာျပန္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ အလိုက္သင့္စြာသူ႔ကိုခြထားတဲ့လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားကေနရာကို အသာအယာဆြဲကိုင္လိုက္ရင္း အႏူးညံ့ဆုံးအသံေလးနဲ႔ျပန္ေျဖလိုက္တယ္...။
" ခင္မ်ားလိုခ်င္သေလာက္ယူလို႔ရတယ္..."
.
.
.
.
.
" အင္းးး! ..."
" အာ့! ကိုလင္း..."
" ဟာ့ ဟာ့! ကြၽန္ေတာ္ၿပီးေတာ့မယ္...အာ့!..."
" ကိုလင္း ဖယ္ေတာ့... ဟာ့! ...ဟား! ဟား!..."
ေမာဟိုက္တဲ့အသက္ရႈသံေတြအဆုံး ေကာ့ထားမိတဲ့ခါးကလဲ အိပ္ရာနဲ႔တစ္ေျပးတည္းျပန္ျဖစ္သြားရတယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းျဖည္းညႇင္းစြာအသက္ရႈေနရင္း ေခါင္းအသာေထာင္ၿပီးၾကည့္မိေတာ့...ပါးစပ္ကိုလက္ဖမိုးနဲ႔ပိတ္ထားတဲ့ လင္းေခတ္ဦးကိုေတြ႕လိုက္ရတာမို႔ သူ႔ေခါင္းတစ္ခုလုံးထူပူသြားရတယ္...။
" ခင္မ်ား...ခင္မ်ားဘာလို႔မဖယ္တာလဲ..."
လင္းေခတ္ဦးကေခါင္းသာခါျပၿပီး လည္ပင္းကလႈပ္ေနတာမို႔ သူထပ္ၿပီးစိတ္ညစ္သြားရျပန္တယ္...။
" Shit! တကယ္ႀကီးၿမိဳခ်လိုက္တာလား...ခင္မ်ားမ႐ြံဘူးလား...ဒုကၡပါပဲ..."
" ရႈးးး... "
အေပၚျပန္တက္လာရင္း သူနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းလာစုံတာမို႔ ခြန္းစစ္မင္းအသက္ရႈေလးေတြမသိမသာျမန္လာရတယ္...။
" ၿမိဳခ်လိုက္ရတဲ့ငါ့အတြက္ေျပာတာလား...ဒီပါးစပ္နဲ႔ျပန္အနမ္းခံရမဲ့မင္းအတြက္ေျပာတာလား..."
" ....."
" ငါ့အတြက္အဆင္ေျပတယ္...ဘာမွမျဖစ္ဘူး...အဟင္း! အရသာလဲမဆိုးပါဘူး..."
" အဲ့လိုစကားေတြမေျပာနဲ႔..."
လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးတစ္ဖက္က အသာတြန္႔တက္သြားရတယ္...။ ၿပီးတဲ့အခါ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲေျမာက္ကာ သူ႔ရဲ႕ပခုံးႏွစ္ဖက္ေပၚတင္လိုက္တယ္...။ ထိုအေနအထားေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ခါးေအာက္ပိုင္းက အိပ္ရာနဲ႔လြတ္ကာေျမာက္တက္ေနေတာ့တယ္...။
" ငါ့မွာ Lube မရွိဘူး..."
" အရင္တုန္းကလဲ Lube မပါပဲလုပ္ဖူးတာပဲကို..."
မ်က္ေစာင္းထိုးရင္းဆူပြပြေျပာမိေတာ့ လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕နဖူးေပၚကဆံစေလးေတြကိုသပ္တင္ေပးရင္း...။
" မွတ္မွမမွတ္မိတာ...Lube မပါပဲဘယ္လိုလုပ္လဲ..."
( Fuck!...ဒီလူ...)
" လူယုတ္မာ..."
တိုးတိုးေလးက်ိန္ဆဲရင္း ခြန္းစစ္မင္းသူ႔နဖူးေပၚက လင္းေခတ္ဦးရဲ႕လက္ကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး...လက္ညိဳးနဲ႔လက္ခလယ္ကိုပူးလိုက္တာ ပါးစပ္ထဲထည့္လိုက္တယ္...။ အဲ့ေနာက္ မ်က္လုံးကိုအသာမွိတ္ရင္း အေတာ္အတန္စိုစြတ္သြားတဲ့အထိ စုတ္ယူေပးလိုက္တယ္...။ ၿပီးသြားေတာ့ ထိုလက္ကို သူ႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ဆုပ္ကိုင္ကာ လင္းေခတ္ဦးဘက္ကိုေပးလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္လႊဲလိုက္မိတယ္...။
ရဲရင္လဲသူပဲ...ရွက္ၿပီဆိုရင္လဲ သူ႔အျပင္ႏွစ္ေယာက္မရွိတတ္တဲ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အက်င့္ကိုသိေနတာေၾကာင့္...လင္းေခတ္ဦးဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ ခြန္းစစ္မင္းေၾကာင့္စို႐ႊဲေနတဲ့လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ေအာက္ဖက္ကိုပို႔လိုက္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔သူနဲ႔အတူမေနတာ ေတာ္ေတာ္ကိုၾကာေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးစိတ္ကိုတတ္ႏိုင္သမွ်ထိန္းခ်ဳပ္ထားမိတယ္...။ အရင္ဆုံးလက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔သာ ျပန္အသားက်ေအာင္လုပ္ေပးၿပီးမွ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုထပ္သြင္းလိုက္တယ္...။ ၿပီးသြားေတာ့မွ ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းၿပီးတစ္ေခ်ာင္း...။ အခုခ်ိန္ထိ သူ႔ကိုတည့္တည့္မၾကည့္ေသးပဲ မ်က္ႏွာလႊဲထားဆဲျဖစ္တဲ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာနားကို လင္းေခတ္ဦးအသာတိုးကပ္သြားလိုက္တယ္...။
" ေကာင္းလား..."
ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုကိုက္ကာ ေခါင္းညိတ္ျပလာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးစိတ္ထဲ ပိုၿပီးအသည္းတယားယားျဖစ္လာရတယ္...။
( Shit! ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနရတာလဲ...ငါ့ဆက္ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘူး...)
ေတြးမိတာနဲ႔အတူ လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းထဲက လက္ေခ်ာင္းေတြကိုအသာျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ဂ်ဴနီယာကိုအရည္ၾကည္ေလးေတြလဲ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ပန္းေရာင္အဝေလးထဲ စတင္ဝင္ေရာက္ေစမိေတာ့တယ္...။ ထိုသို႔ မထင္မွတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ ႐ုတ္တရက္ဝင္ေရာက္လာတဲ့အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းမ်က္လုံးေတြပါျပဴးက်ယ္သြားရတယ္...။
" အာ့! ကိုလင္း..."
( Fuck! အသိလဲမေပးဘူး...)
အဆုံးထိ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝင္ေရာက္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကိုယ္ကိုငုံ႔ကိုင္းကာ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲကိုင္ၿပီး တစ္မ်က္ႏွာလုံးအႏွံ႔အနမ္းေခြၽလိုက္မိတယ္...။ အဲ့ေနာက္မွာမွ ႏႈတ္ခမ္းေလးထက္ ဘူတာဆိုက္ေရာက္ေစလိုက္တယ္...။ ႏူးညံ့အိေထြးေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦး ကိုယ္တိုင္ေတာင္သတိမထားမိပါပဲ ညႇင္သာျခင္းကင္းမဲ့စြာျပဳမူမိတဲ့အထိပဲ...။ လွ်ာခ်င္းထိယွက္တြယ္ေႏွာင္ျခင္းကအစျပဳလို႔ အေပၚေအာက္ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြကို စုတ္ယူကာတစ္လွည့္ ကိုက္ယူကာတစ္လွည့္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားအေပးအယူမွ်တစြာ အနမ္းဋီကာကိုဖြင့္မိၾကတယ္...။
ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေျမာက္တက္ေနတဲ့တင္ပါးေလးက လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ေပါင္ေတြနဲ႔တစ္သားတည္းျဖစ္ေနၿပီး...ေအာက္ကေနတရိပ္ရိပ္တက္လာေနတဲ့နာက်င္မႈေၾကာင့္လဲ ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕လက္ဖ်ံနဲ႔လက္ေမာင္းေတြကို လက္ေခ်ာင္းရာေတြထင္က်န္ေလာက္တဲ့အထိကို ညႇစ္ကိုင္ထားမိတယ္...။
အဲ့ေနာက္မွာ လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုေနာက္ဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္တစ္ခ်က္ဖိကပ္နမ္းလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကိုျပန္မတ္ကာ...သူ႔လည္ပင္းကိုတြယ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ဒူးေခါက္ခြက္ကေနထိန္းကိုင္ရင္း ခါးကိုစတင္လႈပ္ရွားေတာ့တယ္...။
" အား!..."
" အရမ္းနာလား..."
" ဟင့္အင္း...ရတယ္...အင္းးး! ..."
အေျဖစကားရေတာ့ လင္းေခတ္ဦးတစ္ေယာက္ လႈပ္ရွားေနမႈကိုအရွိန္တင္မိေတာ့တယ္...။ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ ဒါကအခ်ိန္အၾကာႀကီးေနမွ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ အတူျပန္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏွစ္ဦးသားရဲ႕စိတ္လႈပ္ရွားမႈအတိုင္းအတာက ေဖာ္ျပဖို႔ေတာင္လိုအပ္မယ္မထင္ဘူး...။
လႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔ အသားခ်င္းထိခတ္ပြတ္တိုက္မႈေတြစိပ္လာတာနဲ႔အမွ်လဲ ခြန္းစစ္မင္းမွာ သာယာတဲ့ခံစားမႈေပါင္းေျမာက္ျမားစြာက ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ျဖန္႔က်က္လာခဲ့တယ္...။ တင္ပါးေတြကိုပါပိုပိုပင့္ေပးလာမိၿပီး လက္ေတြကလဲနီးစပ္ရာအိပ္ရာခင္းစကိုသာ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္မိေတာ့တယ္...။ ထိုအေျခအေနကိုဂ႐ုျပဳမိတဲ့လင္းေခတ္ဦးက ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ခြန္းစစ္မင္းကိုယ္ေပၚကိုအုပ္မိုးခ်လိုက္ကာ...မ်က္ႏွာေဘးမွာတံေတာင္ကိုေထာက္ခ်လိုက္တယ္...။ က်န္လက္တစ္ဖက္က ေျခေထာက္ကိုထိန္းကိုင္ထားဆဲျဖစ္ၿပီး...ေအာက္ပိုင္းကလႈပ္ရွားေနမႈကိုလဲ အတိမ္းအေစာင္းမခံဘူး...။
အဲ့အခ်ိန္ မ်က္လုံးေတြပိတ္လုပိတ္ခင္ျဖစ္ေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းကို လင္းေခတ္ဦးညႇင္ညႇင္သာသာေလးတစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္...။ ထိုအနမ္းေၾကာင့္လဲ ခြန္းစစ္မင္းကမ်က္လုံးေလးျပန္ပြင့္လာကာ သူ႔ကိုမ်က္ရည္ဥေတြတြဲခိုေနတဲ့အၾကည့္ႏုႏုနဲ႔ျပန္ၾကည့္ၿပီး လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္လာေတာ့တယ္...။ ထိုကဲ့သို႔ရဲတြတ္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို လင္းေခတ္ဦး ဆာေလာင္ေနတဲ့အၾကည့္႐ိုင္းမ်ားနဲ႔ျပန္ၾကည့္မိၿပီး ေခါင္းေမာ့ေနတာေၾကာင့္ထင္ရွားေနတဲ့ လည္ပင္းနဲ႔ညႇပ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ကို ခပ္သာသာကိုက္လိုက္မိတယ္...။
" အာ့! ဟာ့!..."
" အြန္းးး!..."
" ဟာ့! ကိုလင္းးး..."
ေလာကႀကီးကဆန္းက်ယ္လြန္းပါတယ္...။ ဒါေပမဲ့ လင္းေခတ္ဦးအတြက္ကေတာ့ ခြန္းစစ္မင္းဆိုတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးက ပိုဆန္းက်ယ္ပါတယ္...။ ထိုဆန္းက်ယ္မႈေတြနဲ႔ျပည့္ႏွက္ေနတာကပဲ သူ႔အတြက္ခြန္းစစ္မင္းက ထူးျခားေနခဲ့တယ္...။ ဘယ္သူကထင္ခဲ့မွာလဲ...။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကဇာတ္လမ္းေတြက အနမ္းတစ္ခုကေန စတင္ခဲ့လိမ့္မယ္လို႔...။ အနမ္းဆိုေပမဲ့ အနမ္းအစစ္ေတာင္မဟုတ္ခဲ့ဘူး...။ လင္းေခတ္ဦးက ခြန္းစစ္မင္းအတြက္အသက္သခင္ေက်းဇူးရွင္ဆိုရင္...ခြန္းစစ္မင္းကလဲ လင္းေခတ္ဦးကိုစိတ္အေႏွာက္အယွက္အေပးႏိုင္ဆုံးလူသားတစ္ဦးပဲ...။
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္...ခြန္းစစ္မင္းကပထမႏွစ္တက္ေနၿပီး လင္းေခတ္ဦးကတတိယႏွစ္တက္ေနစဥ္ကာလကေပါ့...။ သူတို႔သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ဧၿပီလေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေခ်ာင္းသာကိုခရီးထြက္ခဲ့ၾကတယ္...။ ဒီလိုနဲ႔ မျပန္ခင္ညမွာ ေသာက္ၾကစားၾကရင္း ခြန္းစစ္မင္းကမူးၿပီးစေသာင္းက်န္းေတာ့တယ္...။ ဒါေပမဲ့ အကုန္လုံးဝိုင္းထိန္းေနတဲ့ၾကားက သေကာင့္သားေလးက ေရကူးကန္ထဲခုန္ဆင္းေလရဲ႕...။ ထပ္ၿပီးကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေျခေထာက္ႂကြက္တက္ၿပီးေရနစ္ပါေလေရာ...။ အဲ့တုန္းက လင္းေခတ္ဦးကိုယ္တိုင္ပဲ ေရကူးကန္ထဲကေန ခြန္းစစ္မင္းကိုကယ္ထုတ္ခဲ့ရတာ...။ အဲ့ဒီ့ေနရာမွာ သတိျပန္လည္လာေစဖို႔ CPR ကိုလဲ လင္းေခတ္ဦးပဲလုပ္ေပးခဲ့တာ...။ Chest Pressing ေရာ Mouth to Mouth Resuscitation ေရာပါ တစ္လွည့္စီလုပ္ေပးရင္းခဏအၾကာက်ေတာ့မွ ခြန္းစစ္မင္းကျပန္သတိလည္လာခဲ့တာ...။
( ေသၿပီေတာင္ထင္ခဲ့တာ...)
" ကိုလင္း...ကြၽန္ေတာ္ၿပီးခ်င္ၿပီ..."
ခပ္တိုးတိုးထြက္လာတဲ့စကားသံေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးလဲ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ကိုယ္လုံးေလးကိုဆြဲမကာ ႏွစ္ေယာက္သားထိုင္ရက္အေနအထားျဖစ္ေစလိုက္တယ္...။ ၿပီးတဲ့အခါ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕တင္ပါးေတြကို ညႇစ္ကာဆုပ္ကိုင္ရင္း ပခုံးစြန္းေလးကိုခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္တယ္...။
" ကိုယ့္ဟာကိုယ္ၿပီးေအာင္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေရာ..."
ခြန္းစစ္မင္း စိတ္ထဲအားရပါးရဆဲေရးလိုက္ရင္း လင္းေခတ္ဦးကိုဖက္ကာ လည္ပင္းၾကားမ်က္ႏွာအပ္ရင္း တင္ပါးေတြကိုႂကြကာႂကြကာနဲ႔ စတင္အလုပ္ေပးမိေတာ့တယ္...။ လင္းေခတ္ဦးကလဲ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ခါးကိုသာအလိုက္သင့္ကိုင္ေပးထားရင္း ေအာက္ကေနၿငိမ္ကာအရသာခံေနမိတယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ ကိုယ္ေပၚကအေငြ႕အသက္ေတြက အရင္အတိုင္းပဲ သူ႔ကိုရစ္မူးေအာင္လုပ္ႏိုင္ေနေသးတယ္...။ အနမ္းေတြကအစေပါ့...။ ထိုေရနစ္စဥ္အခ်ိန္က ဘာရယ္မဟုတ္အသက္ကယ္ဖို႔အတြက္ ႏႈတ္ခမ္းျခင္းထိေတြ႕ခဲ့မိတဲ့အခ်ိန္ကတည္းကေန အခုခ်ိန္ထိနမ္းရႈိက္မိတိုင္းမွာ ထူးျခားခ်ိဳၿမိန္မႈကိုေပးႏိုင္တုန္းပဲ...။
( မင္းရဲ႕အစိတ္အပိုင္းတိုင္းက ငါ့အတြက္ေတာ့ ထူးျခားမႈကိုေပးႏိုင္တယ္...)
" အားးး! ဟင္း!..."
တျဖည္းျဖည္းနည္းနည္းၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးလဲၿပီးခ်င္သလိုျဖစ္လာတာေၾကာင့္...ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕တင္ပါးေတြကိုတစ္ဖန္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး...။
" မင္းကိုျမင္ခ်င္တယ္..."
ခ်က္ခ်င္းေတာ့တုန္႔ျပန္မလာေပမဲ့...ခြန္းစစ္မင္းက ေခါင္းေလးကိုျပန္ေထာင္ကာ လင္းေခတ္ဦးကိုၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ဘာလို႔ဒီေလာက္လွတဲ့မ်က္ႏွာကိုဖြက္ထားခ်င္ရတာလဲ..."
ခြန္းစစ္မင္းလဲ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္တစ္ခုခုျပန္ေျပာမလို႔အလုပ္မွာပဲ လင္းေခတ္ဦးက ေအာက္ကေနသူ႔တင္ပါးေတြကိုကိုင္ကာ ေဆာင့္လာတာေၾကာင့္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးေကာ့တက္သြားရတယ္...။
" ဟာ့! ဟာ့!..."
" ေကာင္းလား..."
" အာ့! ဟာ့! Om...Ommm..."
" ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲ..."
ခြန္းစစ္မင္းမ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့ထားရာက ျပန္ငုံၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ခင္မ်ားဘယ္လိုခံစားေနရလဲ...အဲ့တာအေျဖပဲ...အား!..."
လင္းေခတ္ဦးေက်နပ္စြာၿပဳံးရင္းပဲ ခြန္းစစ္မင္းကိုနမ္းလိုက္မိျပန္တယ္...။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စည္းခ်က္မွန္မွန္လႈပ္ရွားရင္းပဲ သိပ္မၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ၿပီးဆုံးျခင္းကို ေရာက္ရွိသြားရတယ္...။ အတြင္းထဲကပူေႏြးတဲ့အထိအေတြ႕နဲ႔အတူ ခြန္းစစ္မင္းတစ္ကိုယ္လုံးက တုန္ရင္ေနေတာ့တယ္...။ လင္းေခတ္ဦးလဲ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားရင္းက သူ႔ရဲ႕ဂ်ဴနီယာကိုျပန္မထုတ္ေသးပဲ ခြန္းစစ္မင္းကိုအသာလွဲခ်လိုက္တယ္...။ မ်က္ႏွာနဲ႔ရင္ဘက္အႏွံ႔ကို အနမ္းဖြဖြေပးအၿပီးမွာေတာ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ႏွာေခါင္းေလးကို တစ္ခ်က္နမ္းၿပီးအၾကည့္ခ်င္းဆုံလိုက္တယ္...။
" ျပန္လႈပ္ရွားလို႔ရၿပီလား..."
" ဟ! ခင္မ်ားကေတာ့..."
အဲ့ေနာက္မွာေတာ့...မထင္ရွားစြာၿပဳံးလာတဲ့ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အမူအယာကိုၾကည့္ၿပီး လင္းေခတ္ဦးလဲသေဘာေပါက္စြာ ခါးေတြကိုဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ျပန္လည္လႈပ္ရွားလိုက္တယ္...။
( တကယ္ေတာ့...မင္းရဲ႕ျဖစ္တည္မႈကိုက ငါဘယ္သူဆိုတဲ့တည္ရွိမႈကို ပိုၿပီးထူးျခားလာေစခဲ့တာ ...)
==========
~ NOTE ~
Good Morning Gays! 🌞😂
--------------------
[Unicode]
ခွန်းစစ်မင်း မျက်လုံးမပွင့်တစ်ပွင့်နဲ့ပဲ အိပ်ရာပေါ်ငေါင်စင်းစင်းထိုင်နေရင်း အခန်းအနှံ့ကိုလိုက်ကြည့်မိတယ်...။
( ကိုလင်းဆီရောက်နေတာလား...ဒါဆို အိမ်မက်မဟုတ်ဘူးပေါ့...)
သူအားရပါးရသန်းဝေနေတုန်းမှာပဲ အခန်းတံခါးလေးကပွင့်သွားပြီး အထဲဝင်လာတဲ့လင်းခေတ်ဦးကိုတွေ့လိုက်ရတယ်...။
" နိုးပြီလား...အခုပဲလာနှိုးတော့မလို့...ဟိုဘက်ကရေချိုးခန်း...မျက်နှာသစ်ပြီးထွက်လာခဲ့...အပြင်မှာမနက်စာအဆင်သင့်ပဲ..."
" ....."
( ဘာလဲ...ငါ့ကိုနှုတ်တောင်မနှုတ်ဆက်ဘူး...ပြောချင်တာပြောပြီးထွက်သွားတယ်...နှလုံးသားမရှိလိုက်တာ...)
လင်းခေတ်ဦး ပြန်ထွက်သွားတော့ ခွန်းစစ်မင်းကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်စမ်းစစ်ကြည့်လိုက်တယ်...။ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ လင်းခေတ်ဦးရဲ့အင်္ကျီတစ်ထည်ကလွဲလို့ဘာမှရှိမနေဘူး...။ ဒါပေမဲ့ ဘာမှဖြစ်ခဲ့ပုံလဲမပေါ်ဘူး...။
" ညက ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ကြဘူးလား...ငါ့ခန္ဓာကိုယ်မှာ ဘာမှထူးထူးဆန်းဆန်းခံစားမနေရဘူး...တကယ်ပဲ သူညက ငါ့ကိုဘာမှမလုပ်ဘူးလား..."
ခွန်းစစ်မင်း နားမလည်နိုင်စွာပဲ အိပ်ရာပေါ်ကဆင်းလိုက်တော့တယ်...။ မျက်နှာသစ်ပြီးသွားတဲ့အခါကျမှ ဘာမှမပါဖြစ်နေတဲ့အောက်ပိုင်းကိုဖုံးဖို့အတွက် အခန်းထဲကထိုင်ခုံတစ်လုံးပေါ် သပ်သပ်ရပ်ရပ်တင်ပေးထားတဲ့...သူ့ရဲ့ Track pant လေးကိုပဲပြန်ယူဝတ်ပြီး မနက်စာစားဖို့ထွက်လာလိုက်တယ်...။
" စားလို့ရရဲ့လား..."
" Ommm..."
" မင်းအင်္ကျီကို ငါလျှော်ပြီးလှန်းထားတယ်...အကုန်လုံးတော့မခြောက်သေးဘူး..."
" အာ...ဘာလို့လျှော်လိုက်တာလဲ...အားနာစရာကြီး..."
" ရတယ်...ညက ဒီလိုပဲ...ကြုံနေတာနဲ့..."
" ဒါနဲ့လေ...ဟို..."
" ဘာမှမဖြစ်ခဲ့ပါဘူး...စိတ်မပူပါနဲ့... "
" ....."
( Fuck! စိတ်ပူစရာလား...မဖြစ်ခဲ့လို့မေးနေတာ...လခွမ်း!...ဒါပေမဲ့...သူက ငါနဲ့များအတူမနေချင်တာလား...)
" ကိုလင်း...ညက ကျွန်တော်ခင်များကို စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်အောင်များလုပ်ခဲ့မိသေးလား..."
" ဘာလို့လဲ..."
" ကျွန်တော်ဝန်ခံပါတယ်...မနေ့က ခင်များဆီတမင်ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ရောက်လာခဲ့တာ...သူက ခင်များနဲ့လက်ထပ်မယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းကိုလူသိရှင်ကြားပြောတော့မှာဆိုလို့ ခင်များကိုမသွားစေချင်တာနဲ့...အဲ့လုပ်ရပ်ကမကောင်းမှန်သိပါတယ်...အဲ့တာ...အကယ်၍ ခင်များမနေ့ကအဲ့ပွဲကိုသွားချင်နေခဲ့တယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်တောင်း..."
" ငါကဘာလို့အဲ့ပွဲကိုသွားချင်ရမှာလဲ..."
( Shit! အေးလေ...သူကဘာကိစ္စသွားချင်ရမှာလဲ...)
" အဲ့လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စက ငါသဘောမတူထားဘူးလို့ပြောထားသားပဲကို..."
" သိပါတယ်...ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲကအပူက ကျမှကျမသွားတာ...ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်ကိုလင်း...ခင်များကို အနှောက်အယှက်တွေကြီးဆက်တိုက်ပေးနေမိတယ်...နောက်ဆို ကျွန်တော်အခုလိုမလုပ်တော့ပါဘူး..."
" လုပ်လို့ရတယ်..."
" အမ်!..."
" နှောက်ယှက်လို့ရတယ်..."
" ....."
ခွန်းစစ်မင်း ထမင်းပန်းကန်ကိုစိုက်ကြည့်နေရာက လင်းခေတ်ဦးကို ကြောင်အစွာပြန်ကြည့်မိရတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးက လက်ထဲကဇွန်းကိုချလိုက်ပြီး ရေတစ်ငုံသောက်လိုက်တယ်...။
" မင်းပဲ ငါ့ကိုမင်းပြန်မရရင်တောင် ဝတီလဲမရစေရဘူးဆို...ပြောခဲ့တယ်မဟုတ်လား..."
" အာ...အင်း...ပြောခဲ့တယ်..."
( ဘာလဲ...ကျွန်တော့်ကို ခင်များရဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေ ပြန်ရလာအောင်လုပ်စေချင်တာလား...ဒါဆို...ခင်များက ခင်များအတွက် ကျွန်တော်ကဘယ်လိုလူဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာကို တကယ်ပဲသိချင်တာပေါ့...)
ခွန်းစစ်မင်း ခေါင်းတစ်ချက်ကုတ်ကာ နှာခေါင်းလေးကိုအသာပွတ်လိုက်မိပြီး...။
" ကျွန်တော်မေးချင်တာရှိတယ်..."
" Ommm..."
" ခင်များ...မနေ့ညက ကျွန်တော်နဲ့အတူနေချင်ခဲ့လား..."
လင်းခေတ်ဦးက သူ့ကိုမတုန်မလှုပ်နဲ့ငေးကြည့်လာတယ်...။ ပြီးတော့မှ...။
" မင်းကဘယ်လိုထင်လို့လဲ..."
" ....."
ခွန်းစစ်မင်းကချက်ချင်းပြန်ဖြေမလာတာကြောင့် လင်းခေတ်ဦးလဲဆက်ပြောလိုက်တယ်...။
" ကဲပါ...အဲ့တာကနောက်မှပြောလို့ရတယ်...စားစရာရှိတာကိုအရင်စား...ပြီးရင်ပြန်တော့...မင်းအဖေတွေစိတ်ပူနေလိမ့်မယ်..."
ထိုစကားကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းမျက်မှောင်အသာကြုတ်လိုက်မိရင်း ထိုင်ရာကထကာအော်လိုက်မိတယ်...။
" နောက်မှပြောလို့မရဘူး..."
" ဘာ..."
" ခင်များတကယ်ပဲကျွန်တော့်ကိုပြန်စေချင်တာလား..."
" ခွန်းစစ်မင်း..."
" ခဏလေးတောင်နေလို့မရတော့ဘူးလား...အင်္ကျီခြောက်တဲ့အချိန်ထိပဲဖြစ်ဖြစ်..."
" ....."
အဲ့နောက် ခွန်းစစ်မင်း သူ လင်းခေတ်ဦးနားကိုသွားလိုက်ပြီး အရှိန်ပြင်းစွာလှုပ်ခါနေတဲ့နှလုံးသားကို ခေတ္တလစ်လျူရှုရင်းဆက်ပြောလိုက်တယ်...။
" ကျွန်တော်မူးနေခဲ့တာမှန်ပေမဲ့...ညကကျွန်တော့်စိတ်ထဲ ဘာဖြစ်ချင်နေခဲ့လဲတော့ကျွန်တော်သိတယ်...ကိုလင်း...ကျွန်တော်ညကလေ ခင်များနဲ့အရမ်းကိုပဲအတူနေချင်ခဲ့တာ..."
စကားဆုံးတာနဲ့ သူအရဲစွန့်ကာ လင်းခေတ်ဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အသာအယာထိကပ်နမ်းလိုက်မိတယ်...။ တကယ်ကိုသူ့လက်ဖျားတွေ တုန်ရင်နေတဲ့အထိပဲ...။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်အကြာမှာမှ သူကိုယ်ကိုပြန်မတ်လိုက်ပြီး လင်းခေတ်ဦးကိုမဝံ့မရဲကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ဆောရီး...ကျွန်တော့်စိတ်ထဲခင်များကိုနမ်းချင်လာလို့...မကြိုက်လဲမတတ်နိုင်ဘူး..."
ပြီးတဲ့အခါမှာတော့...လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးမှ ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့တာကြောင့် လှည့်ထွက်ဖို့အလုပ် ခါးကနေဖမ်းဆွဲတာခံလိုက်ရပြီး...လင်းခေတ်ဦးရဲ့ပေါင်ပေါ်ကို ထိုင်လျက်သားလေးပြုတ်ကျသွားတော့တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်း စိတ်လှုပ်ရှားရလွန်းလို့ ကြက်သီးမွှေးညှင်းများပါထလာရတယ်...။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်အကြည့်တွေက သံလိုက်နဲ့ဆွဲကပ်ထားသလို မြဲမြံနေကြတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးကလဲ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ကပ်နေအောင် ခါးကနေခပ်တင်းတင်းဆွဲဖက်ထားပြီး...တစ်ဖက်လက်ကနေ ပေါင်တံလေးတွေကို ခပ်ဖြည်းဖြည်းပွတ်သပ်လာတော့တယ်...။
" အင်္ကျီခြောက်သွားတဲ့အထိပဲလား..."
နူးညံလွန်းပျော့ပြောင်းလွန်းတဲ့စကားသံကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းရဲ့စိတ်တွေက အရည်ပျော်လာရတော့တယ်...။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးလဲ ပန်းနုရောင်ဘက်ကိုစတင်ပြောင်းလဲနေပြီး...လင်းခေတ်ဦးရဲ့လည်ပင်းလေးကိုပါ အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်မိလာတယ်...။ နှစ်ယောက်သားရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကလဲ နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်လည်ထိတွေ့ဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေကြပြီ...။ တစ်ယောက်ထွက်သက်ကိုတစ်ယောက်ခံစားမိလာတဲ့အချိန်...။
" တီ တောင်!..."
" ....."
" တီ တောင်! တီ တောင်!..."
" အာ...ဧည့်သည်ထင်တယ်..."
" ဘယ်သူလဲ..."
လင်းခေတ်ဦး ခပ်တိုးတိုးရေရွတ်မိတော့...။
" ကျွန်တော်...ပြန်လိုက်တာပဲ ကောင်းမယ်ထင်ပါတယ်...ခင်များလဲအားတာမှမဟုတ်တာကို..."
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးကိုယ်ပေါ်ကနေထလိုက်တယ်...။
" ကျွန်တော်ပြောခဲ့တာကိုဂရုစိုက်မနေပါနဲ့... ကျွန်တော့်အိတ်က အခန်းထဲမှာမဟုတ်လား..."
ပြောပြီးတာနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းအိပ်ခန်းထဲကို အပြေးတစ်ပိုင်းနဲ့ထွက်လာမိတော့တယ်...။ လင်းခေတ်ဦးလဲ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း တံခါးနားကိုထလာလိုက်တယ်...။ သူ့စိတ်ထဲကလဲ ဘယ်သူဆိုတာအလိုလိုသိနေမိတယ်...။
" ကိုလင်း...ဝတီမနက်စာဝယ်လာတယ်...မေမေကလဲ ကိုလင်းနေများကောင်းရဲ့လားမသိဘူး သွားကြည့်လိုက်အုံးဆိုတာနဲ့..."
" သြော်..."
" အထဲဝင်မယ်လေ..."
ပြောလဲပြော အိမ်ထဲဝင်ဖို့ပါလုပ်လာတဲ့ ဝတီကိုကို'ကို လင်းခေတ်ဦးပိတ်ရပ်ကာတားလိုက်မိတယ်...။ အဲ့နောက် တံခါးကိုကိုင်ထားရင်း တစ်ဖက်ကတံခါးဘောင်ကိုလက်နဲ့ထောက်ထားလိုက်တယ်...။
" ကိုလင်း..."
အဲ့အချိန်မှာပဲ ဝတီကိုကိုက လင်းခေတ်ဦးရဲ့အနောက်မှာရှိတဲ့ ဖိနပ်ချွတ်တဲ့နေရာက Sneaker အဖြူရောင်လေးကို မထင်မှတ်ပဲတွေ့လိုက်မိတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးဒီကိုပြန်ရောက်တည်းက Sneaker တစ်ရံမှမဝယ်ရသေးဘူးဆိုတာ သူသိတယ်...။ ဒါကြောင့်လဲ ချက်ချင်းဆိုသလို တစ်ခုခုကိုသဘောပေါက်သွားတာကြောင့်... ဝမ်းနည်းစိတ်ကလှိုက်တက်လာပြီး မျက်ရည်တွေပါဝဲလာတော့တယ်...။
" ကိုလင်း...အထဲမှာသူရှိနေတယ်မဟုတ်လား..."
" Ommm..."
" ဝတီ့မွေးနေ့ပွဲကိုမလာနိုင်တာ သူကြောင့်ပေါ့...ဟုတ်လား..."
" ....."
" ဘာလို့လဲ...ကိုလင်းက သူ့ကိုမှတ်မိသေးတာမဟုတ်တောင် ဘာလို့ဝတီက သူ့ထက်အရင်မဖြစ်ရတာလဲ..."
" ဝတီ အကိုပြောတာနားထောင်..."
" ဒါမှမဟုတ်...ကိုလင်းကသူ့ကိုမှတ်မိနေပြီလား..."
လင်းခေတ်ဦး အခန်းအပြင်ကိုလှမ်းထွက်လိုက်ကာ တံခါးကိုဆွဲပိတ်လိုက်တယ်...။
" အကိုတို့နောက်မှအေးဆေးတွေ့ရအောင်...အခုပြန်လိုက်တော့..."
ဝတီကိုကိုက မျက်ရည်တွေအဖြိုင်ဖြိုင်ကျလာကာ နှာတရှုံ့ရှုံ့နဲ့စတင်ငိုတော့တယ်...။ လက်ထဲကမနက်စာတွေကိုလဲပစ်ချကာ ခေါင်းတစ်ခါခါနဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့ရင်ဘက်ကိုထုရိုက်လာတော့တယ်...။
" ဘာလို့လဲ...သူက ကိုလင်းကိုဒီလောက်ထိနာကျင်အောင်လုပ်ခဲ့တာတောင်...မချစ်ဘူးလို့ပြောခဲ့တာတောင်...ဘာလို့အခုချိန်ထိ သူမှသူဖြစ်နေရတာလဲ...ဘာလို့အမြဲတမ်း ကိုလင်းရဲ့ရင်ဘက်ထဲမှာ ဝတီ့အတွက်နေရာမရှိရတာလဲ..."
" တော်တော့ဝတီ..."
" ကိုလင်းက Gay မှန်းသိနေတာတောင် ဝတီ့ဘက်ကခံစားချက်တွေကိုမထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး...ဝတီလေ...ဝတီ ကိုလင်းကိုအရမ်းချစ်တယ်...ကိုလင်းဘာပဲဖြစ်နေနေ ဝတီချစ်တယ်..."
" ဘာလို့အကို့ကိုအခက်တွေ့အောင်လုပ်နေရတာလဲ...အခုပြန်လိုက်တော့နော်..."
" ဝတီ့ဘဝမှာ ဝတီ့အပေါ်မိသားစုတစ်ယောက်လို နွေးနွေးထွေးထွေးရှိခဲ့တာဆိုလို့ ကိုလင်းပဲရှိခဲ့တာ...အခုကိုလင်းကပါ ဝတီ့အနားကထွက်သွားမယ်ဆိုရင် ဝတီ့ဆီမှာဘယ်သူမှကျန်မှာမဟုတ်တော့ဘူး...ဝတီ့အနားကနေ ကိုလင်းထွက်သွားမှာကိုတွေးမိရင် ဝတီအရမ်းကြောက်တယ်...ဝတီတစ်ယောက်တည်းပြန်မဖြစ်ချင်ဘူး...ဝတီလေ ကိုလင်းကိုချစ်လွန်းလို့...ဝတီအရမ်းကြောက်တဲ့အန်တီမီရဲ့အမြင်ကြည်အောင်လဲ ကြိုးစားပြီးနေခဲ့ရတယ်...မလုပ်သင့်မှန်းမကောင်းမှန်းသိတဲ့အရာတွေကိုလဲ လုပ်ခဲ့မိတယ်...လက်စွပ်တွေကိုလဲ မလုပ်သင့်မှန်းသိရက်နဲ့ စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ...အဲ့တာ...အဲ့တာတွေအကုန်လုံးက ဝတီလုပ်ချင်လွန်းလို့လုပ်ခဲ့တာမဟုတ်ပါဘူး...ဝတီလေ..."
" လက်စွပ်တွေ?..."
" ဝတီ..."
" အကိုနဲ့ခွန်းရဲ့လက်စွပ်တွေကိုပြောတာလား..."
" ....."
စကားလွန်သွားပြီမှန်းသိလိုက်ရတဲ့ ဝတီကိုကိုခမျာ မျက်နှာတစ်ခုလုံးဖြူဖျော့လာတော့တယ်...။
" ဝတီ...မင်းဘာတွေလုပ်လိုက်တာလဲ..."
" ဝတီ...ဝတီ..."
" ဟ!..."
" ကိုလင်း..."
လက်တွေကိုလာထိဖို့ကြိုစားတာကြောင့် လင်းခေတ်ဦးအထိမခံပဲ ရှောင်လိုက်မိတယ်...။ ဆံပင်တွေကို တစ်ချက်ခပ်ကြမ်းကြမ်းလှန်တင်လိုက်အပြီးမှာတော့ ဝတီကိုကို'ကိုမကြည့်တော့ပဲပြောလိုက်တယ်...။
" မင်းပြန်သင့်ပြီ..."
" ကိုလင်း..."
" မင်းမပြန်ရင်...ငါမင်းကို တစ်ခုခုလုပ်မိလိမ့်မယ်..."
" ....."
ငိုသံနဲ့အတူ ပြေးထွက်သွားတဲ့ခြေသံတွေပျောက်သွားတော့မှ လင်းခေတ်ဦးတံခါးကိုမှီကာ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်မိတယ်...။ တကယ်တော့ အဲ့ဒီ့သင်္ကြန်အကြတ်နေ့က သူရေဆော့ဖို့အဝတ်အစားလဲအပြီး ခွန်းစစ်မင်းပြန်ပေးခဲ့တဲ့လက်စွပ်ဘူးလေးကို ထုတ်ကြည့်နေခဲ့မိတာ...။ ခွန်းစစ်မင်းပေးပြီးတည်းက သူ ဒီလက်စွပ်လေးတွေကို နဂိုအံဆွဲလေးထဲပဲပြန်ထည့်ထားခဲ့တာ...။ အဲ့အချိန် ဝတီကိုကိုကလဲ အိမ်သာထဲကထွက်လာတာမို့ လက်စွပ်လေးကို အံဆွဲထဲအမြန်ပြန်ထည့်ရင်း သော့ကိုပြန်မခတ်လိုက်မိဘူး... ။ ပြောရရင် သူ့ရဲ့ပေါ့ဆမှုပဲ...။ လင်းခေတ်ဦး ဘယ်သူ့ကိုမှလဲအပြစ်တင်မနေချင်တော့ဘူး...။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် လက်စွပ်တွေတစ်ခုခုဖြစ်သွားပြီဆိုတာတော့သေချာတယ်...။
"" ခုနကခင်များဘာလုပ်လိုက်လဲဆိုတာကို ကိုလင်းမသိပါစေနဲ့ပေါ့...""
( အဲ့နေ့ကခွန်းပြောခဲ့တာက ဒါကိုရည်ရွယ်တာပေါ့...ဘာလို့သူသိနေရက်နဲ့ ငါ့ကိုမပြောတာလဲ...)
လင်းခေတ်ဦး ဝတီကိုကိုပစ်ချထားခဲ့တဲ့ မုန့်ထုတ်တွေကိုကောက်ယူကာ အိမ်ထဲပြန်ဝင်လာလိုက်တယ်...။ ပြီးတော့ ထမင်းစားခန်းထဲကိုဝင်လိုက်ပြီး ထိုအထုတ်တွေကို အမှိုက်ပုံးထဲပစ်လိုက်တယ်...။ သူခဏကြာအောင် ထမင်းစား'စားပွဲမှာထိုင်မိတယ်...။ အဲ့နောက် ဆုံးဖြန်ချက်တစ်ခုကိုပြတ်သားစွာချလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းရှိရာဆီဦးတည်လာလိုက်တယ်...။
အခန်းထဲကခွန်းစစ်မင်းကတော့ အိပ်ရာပေါ်မှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေမိတုန်း...။ အပြင်မှာဘယ်သူပဲရောက်နေနေ...အဲ့လူမပြန်မချင်း သူလဲပြန်လို့မရဘူးလေ...။ ခဏကြာမှ သူအင်္ကျီလဲဖို့တွေးမိတာကြောင့် ကိုယ်ပေါ်ကလင်းခေတ်ဦးရဲ့အင်္ကျီကိုအရင်ချွတ်လိုက်တယ်...။ အဲ့နောက် မတ်တပ်ထလိုက်ပြီး ဟိုဒီကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ငါ့ဟာကိုဘယ်မှာလှန်းထားတာလဲ..."
" ဂျိမ်း!!!..."
( Wtf!...)
တစ်ကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားရတာနဲ့အတူ အလန့်တကြားလှည့်ကြည့်မိတော့ အေးစက်စွာရပ်နေတဲ့လင်းခေတ်ဦးကိုတွေ့လိုက်ရတယ်...။
( ဘာတုန်း...ဘာဖြစ်တာလဲ...အခန်းတံခါးကိုအဲ့လောက်တောင်ဆောင့်ပိတ်စရာလိုလို့လား...)
လင်းခေတ်ဦးက သူ့ရဲ့အပေါ်ပိုင်းဗလာဖြစ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို သေချာစူးစိုက်ကြည့်လာတာမို့...ခွန်းစစ်မင်း မလုံမလဲဖြစ်စွာပဲ လက်ထဲကလင်းခေတ်ဦးရဲ့အင်္ကျီလေးနဲ့ ကယောင်ကတမ်းကာလိုက်မိတယ်...။
အဲ့လိုမျိုးဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေချိန်မှာပဲ လင်းခေတ်ဦးက သူ့ဆီတစ်လှမ်းချင်းလျှောက်လာပြီး... အနားရောက်တဲ့အခါမှာတော့ အိပ်ရာပေါ်တွန်းလှဲကာ နှုတ်ခမ်းတွေကိုမကောင်းဆိုးဝါးဝင်ပူးနေသလို ကြမ်းတမ်းစွာပဲစတင်နမ်းရှိုက်တော့တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းခမျာ လန့်လဲလန့် ကြောင်လဲကြောင်နေမိတာမို့ လင်းခေတ်ဦးကိုပြန်တားဖို့တောင်သတိမရမိဘူး...။ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေ အနည်းငယ်သွေးစို့လာတဲ့အခါမှ လင်းခေတ်ဦးကရပ်လိုက်ပြီး ထိုသွေးစို့နေတဲ့နေရာလေးကို လက်ထိပ်လေးနဲ့အသာတို့ထိလာတယ်...။
" ကိုလင်း..."
" ဘာလို့ ပြောချင်တာပြောပြီးရင် ထွက်သွားဖို့ပဲစဥ်းစားနေရတာလဲ...ငါ့ဘက်ကအဖြေကိုတောင်မစောင့်တော့ဘူးလား..."
" ....."
" ညက မင်းနဲ့အတူနေချင်ခဲ့တာပေါ့...ဒါပေမဲ့ ခေါင်းမထောင်နိုင်လောက်အောင်မူးနေတဲ့လူနဲ့ကတော့မဖြစ်ဘူးလေ..."
( Fuck! ...)
" အခုလဲ ငါမင်းကိုပြန်ခွင့်မပေးနိုင်ဘူး...ငါ...မင်းကိုလိုချင်တယ်..."
ထိုစကားကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းလဲတိတ်ဆိတ်နေပြီးမှ လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်လုံးတွေကို ရီဝေမိန်းမောစွာပြန်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ အလိုက်သင့်စွာသူ့ကိုခွထားတဲ့လင်းခေတ်ဦးရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြားကနေရာကို အသာအယာဆွဲကိုင်လိုက်ရင်း အနူးညံ့ဆုံးအသံလေးနဲ့ပြန်ဖြေလိုက်တယ်...။
" ခင်များလိုချင်သလောက်ယူလို့ရတယ်..."
.
.
.
.
.
" အင်းးး! ..."
" အာ့! ကိုလင်း..."
" ဟာ့ ဟာ့! ကျွန်တော်ပြီးတော့မယ်...အာ့!..."
" ကိုလင်း ဖယ်တော့... ဟာ့! ...ဟား! ဟား!..."
မောဟိုက်တဲ့အသက်ရှုသံတွေအဆုံး ကော့ထားမိတဲ့ခါးကလဲ အိပ်ရာနဲ့တစ်ပြေးတည်းပြန်ဖြစ်သွားရတယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းဖြည်းညှင်းစွာအသက်ရှုနေရင်း ခေါင်းအသာထောင်ပြီးကြည့်မိတော့...ပါးစပ်ကိုလက်ဖမိုးနဲ့ပိတ်ထားတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကိုတွေ့လိုက်ရတာမို့ သူ့ခေါင်းတစ်ခုလုံးထူပူသွားရတယ်...။
" ခင်များ...ခင်များဘာလို့မဖယ်တာလဲ..."
လင်းခေတ်ဦးကခေါင်းသာခါပြပြီး လည်ပင်းကလှုပ်နေတာမို့ သူထပ်ပြီးစိတ်ညစ်သွားရပြန်တယ်...။
" Shit! တကယ်ကြီးမြိုချလိုက်တာလား...ခင်များမရွံဘူးလား...ဒုက္ခပါပဲ..."
" ရှုးးး... "
အပေါ်ပြန်တက်လာရင်း သူနဲ့အကြည့်ချင်းလာစုံတာမို့ ခွန်းစစ်မင်းအသက်ရှုလေးတွေမသိမသာမြန်လာရတယ်...။
" မြိုချလိုက်ရတဲ့ငါ့အတွက်ပြောတာလား...ဒီပါးစပ်နဲ့ပြန်အနမ်းခံရမဲ့မင်းအတွက်ပြောတာလား..."
" ....."
" ငါ့အတွက်အဆင်ပြေတယ်...ဘာမှမဖြစ်ဘူး...အဟင်း! အရသာလဲမဆိုးပါဘူး..."
" အဲ့လိုစကားတွေမပြောနဲ့..."
လင်းခေတ်ဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးတစ်ဖက်က အသာတွန့်တက်သွားရတယ်...။ ပြီးတဲ့အခါ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုဆွဲမြောက်ကာ သူ့ရဲ့ပခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်တင်လိုက်တယ်...။ ထိုအနေအထားကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခါးအောက်ပိုင်းက အိပ်ရာနဲ့လွတ်ကာမြောက်တက်နေတော့တယ်...။
" ငါ့မှာ Lube မရှိဘူး..."
" အရင်တုန်းကလဲ Lube မပါပဲလုပ်ဖူးတာပဲကို..."
မျက်စောင်းထိုးရင်းဆူပွပွပြောမိတော့ လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့နဖူးပေါ်ကဆံစလေးတွေကိုသပ်တင်ပေးရင်း...။
" မှတ်မှမမှတ်မိတာ...Lube မပါပဲဘယ်လိုလုပ်လဲ..."
( Fuck!...ဒီလူ...)
" လူယုတ်မာ..."
တိုးတိုးလေးကျိန်ဆဲရင်း ခွန်းစစ်မင်းသူ့နဖူးပေါ်က လင်းခေတ်ဦးရဲ့လက်ကိုဆွဲယူလိုက်ပြီး...လက်ညိုးနဲ့လက်ခလယ်ကိုပူးလိုက်တာ ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်တယ်...။ အဲ့နောက် မျက်လုံးကိုအသာမှိတ်ရင်း အတော်အတန်စိုစွတ်သွားတဲ့အထိ စုတ်ယူပေးလိုက်တယ်...။ ပြီးသွားတော့ ထိုလက်ကို သူ့ရဲ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဆုပ်ကိုင်ကာ လင်းခေတ်ဦးဘက်ကိုပေးလိုက်ပြီး မျက်နှာကိုတစ်ဖက်လွှဲလိုက်မိတယ်...။
ရဲရင်လဲသူပဲ...ရှက်ပြီဆိုရင်လဲ သူ့အပြင်နှစ်ယောက်မရှိတတ်တဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အကျင့်ကိုသိနေတာကြောင့်...လင်းခေတ်ဦးဘာမှမပြောတော့ပဲ ခွန်းစစ်မင်းကြောင့်စိုရွှဲနေတဲ့လက်နှစ်ချောင်းကိုသာ အောက်ဖက်ကိုပို့လိုက်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းနဲ့သူနဲ့အတူမနေတာ တော်တော်ကိုကြာနေပြီဖြစ်တာကြောင့် လင်းခေတ်ဦးစိတ်ကိုတတ်နိုင်သမျှထိန်းချုပ်ထားမိတယ်...။ အရင်ဆုံးလက်တစ်ချောင်းနဲ့သာ ပြန်အသားကျအောင်လုပ်ပေးပြီးမှ နောက်တစ်ချောင်းကိုထပ်သွင်းလိုက်တယ်...။ ပြီးသွားတော့မှ နောက်တစ်ချောင်းပြီးတစ်ချောင်း...။ အခုချိန်ထိ သူ့ကိုတည့်တည့်မကြည့်သေးပဲ မျက်နှာလွှဲထားဆဲဖြစ်တဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မျက်နှာနားကို လင်းခေတ်ဦးအသာတိုးကပ်သွားလိုက်တယ်...။
" ကောင်းလား..."
အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ကာ ခေါင်းညိတ်ပြလာတော့ လင်းခေတ်ဦးစိတ်ထဲ ပိုပြီးအသည်းတယားယားဖြစ်လာရတယ်...။
( Shit! ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်ချစ်ဖို့ကောင်းနေရတာလဲ...ငါ့ဆက်ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘူး...)
တွေးမိတာနဲ့အတူ လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းထဲက လက်ချောင်းတွေကိုအသာပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့ဂျူနီယာကိုအရည်ကြည်လေးတွေလဲ့နေပြီဖြစ်တဲ့ ပန်းရောင်အဝလေးထဲ စတင်ဝင်ရောက်စေမိတော့တယ်...။ ထိုသို့ မထင်မှတ်ထားတဲ့အချိန်မှာ ရုတ်တရက်ဝင်ရောက်လာတဲ့အထိအတွေ့ကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းမျက်လုံးတွေပါပြူးကျယ်သွားရတယ်...။
" အာ့! ကိုလင်း..."
( Fuck! အသိလဲမပေးဘူး...)
အဆုံးထိ တဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်ရောက်သွားတဲ့အခါမှာတော့ လင်းခေတ်ဦးကိုယ်ကိုငုံ့ကိုင်းကာ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မျက်နှာလေးကိုဆွဲကိုင်ပြီး တစ်မျက်နှာလုံးအနှံ့အနမ်းချွေလိုက်မိတယ်...။ အဲ့နောက်မှာမှ နှုတ်ခမ်းလေးထက် ဘူတာဆိုက်ရောက်စေလိုက်တယ်...။ နူးညံ့အိထွေးနေတဲ့နှုတ်ခမ်းသားတွေကြောင့် လင်းခေတ်ဦး ကိုယ်တိုင်တောင်သတိမထားမိပါပဲ ညှင်သာခြင်းကင်းမဲ့စွာပြုမူမိတဲ့အထိပဲ...။ လျှာချင်းထိယှက်တွယ်နှောင်ခြင်းကအစပြုလို့ အပေါ်အောက်နှုတ်ခမ်းလွှာတွေကို စုတ်ယူကာတစ်လှည့် ကိုက်ယူကာတစ်လှည့်နဲ့ နှစ်ယောက်သားအပေးအယူမျှတစွာ အနမ်းဋီကာကိုဖွင့်မိကြတယ်...။
ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မြောက်တက်နေတဲ့တင်ပါးလေးက လင်းခေတ်ဦးရဲ့ပေါင်တွေနဲ့တစ်သားတည်းဖြစ်နေပြီး...အောက်ကနေတရိပ်ရိပ်တက်လာနေတဲ့နာကျင်မှုကြောင့်လဲ ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက် လင်းခေတ်ဦးရဲ့လက်ဖျံနဲ့လက်မောင်းတွေကို လက်ချောင်းရာတွေထင်ကျန်လောက်တဲ့အထိကို ညှစ်ကိုင်ထားမိတယ်...။
အဲ့နောက်မှာ လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုနောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ်တစ်ချက်ဖိကပ်နမ်းလိုက်ပြီး ကိုယ်ကိုပြန်မတ်ကာ...သူ့လည်ပင်းကိုတွယ်ချိတ်ထားတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဒူးခေါက်ခွက်ကနေထိန်းကိုင်ရင်း ခါးကိုစတင်လှုပ်ရှားတော့တယ်...။
" အား!..."
" အရမ်းနာလား..."
" ဟင့်အင်း...ရတယ်...အင်းးး! ..."
အဖြေစကားရတော့ လင်းခေတ်ဦးတစ်ယောက် လှုပ်ရှားနေမှုကိုအရှိန်တင်မိတော့တယ်...။ နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ဒါကအချိန်အကြာကြီးနေမှ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် အတူပြန်နေတာဖြစ်တဲ့အတွက် နှစ်ဦးသားရဲ့စိတ်လှုပ်ရှားမှုအတိုင်းအတာက ဖော်ပြဖို့တောင်လိုအပ်မယ်မထင်ဘူး...။
လှုပ်ရှားမှုတွေနဲ့ အသားချင်းထိခတ်ပွတ်တိုက်မှုတွေစိပ်လာတာနဲ့အမျှလဲ ခွန်းစစ်မင်းမှာ သာယာတဲ့ခံစားမှုပေါင်းမြောက်မြားစွာက ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ဖြန့်ကျက်လာခဲ့တယ်...။ တင်ပါးတွေကိုပါပိုပိုပင့်ပေးလာမိပြီး လက်တွေကလဲနီးစပ်ရာအိပ်ရာခင်းစကိုသာ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်မိတော့တယ်...။ ထိုအခြေအနေကိုဂရုပြုမိတဲ့လင်းခေတ်ဦးက ရုတ်ချည်းဆိုသလို ခွန်းစစ်မင်းကိုယ်ပေါ်ကိုအုပ်မိုးချလိုက်ကာ...မျက်နှာဘေးမှာတံတောင်ကိုထောက်ချလိုက်တယ်...။ ကျန်လက်တစ်ဖက်က ခြေထောက်ကိုထိန်းကိုင်ထားဆဲဖြစ်ပြီး...အောက်ပိုင်းကလှုပ်ရှားနေမှုကိုလဲ အတိမ်းအစောင်းမခံဘူး...။
အဲ့အချိန် မျက်လုံးတွေပိတ်လုပိတ်ခင်ဖြစ်နေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကို လင်းခေတ်ဦးညှင်ညှင်သာသာလေးတစ်ချက်နမ်းလိုက်တယ်...။ ထိုအနမ်းကြောင့်လဲ ခွန်းစစ်မင်းကမျက်လုံးလေးပြန်ပွင့်လာကာ သူ့ကိုမျက်ရည်ဥတွေတွဲခိုနေတဲ့အကြည့်နုနုနဲ့ပြန်ကြည့်ပြီး လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်လာတော့တယ်...။ ထိုကဲ့သို့ရဲတွတ်နေတဲ့မျက်နှာလေးကို လင်းခေတ်ဦး ဆာလောင်နေတဲ့အကြည့်ရိုင်းများနဲ့ပြန်ကြည့်မိပြီး ခေါင်းမော့နေတာကြောင့်ထင်ရှားနေတဲ့ လည်ပင်းနဲ့ညှပ်ရိုးတစ်လျှောက်ကို ခပ်သာသာကိုက်လိုက်မိတယ်...။
" အာ့! ဟာ့!..."
" အွန်းးး!..."
" ဟာ့! ကိုလင်းးး..."
လောကကြီးကဆန်းကျယ်လွန်းပါတယ်...။ ဒါပေမဲ့ လင်းခေတ်ဦးအတွက်ကတော့ ခွန်းစစ်မင်းဆိုတဲ့ကောင်ငယ်လေးက ပိုဆန်းကျယ်ပါတယ်...။ ထိုဆန်းကျယ်မှုတွေနဲ့ပြည့်နှက်နေတာကပဲ သူ့အတွက်ခွန်းစစ်မင်းက ထူးခြားနေခဲ့တယ်...။ ဘယ်သူကထင်ခဲ့မှာလဲ...။ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားကဇာတ်လမ်းတွေက အနမ်းတစ်ခုကနေ စတင်ခဲ့လိမ့်မယ်လို့...။ အနမ်းဆိုပေမဲ့ အနမ်းအစစ်တောင်မဟုတ်ခဲ့ဘူး...။ လင်းခေတ်ဦးက ခွန်းစစ်မင်းအတွက်အသက်သခင်ကျေးဇူးရှင်ဆိုရင်...ခွန်းစစ်မင်းကလဲ လင်းခေတ်ဦးကိုစိတ်အနှောက်အယှက်အပေးနိုင်ဆုံးလူသားတစ်ဦးပဲ...။
လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်နှစ်...ခွန်းစစ်မင်းကပထမနှစ်တက်နေပြီး လင်းခေတ်ဦးကတတိယနှစ်တက်နေစဥ်ကာလကပေါ့...။ သူတို့သူငယ်ချင်းတစ်သိုက် ဧပြီလကျောင်းပိတ်ရက်မှာ ချောင်းသာကိုခရီးထွက်ခဲ့ကြတယ်...။ ဒီလိုနဲ့ မပြန်ခင်ညမှာ သောက်ကြစားကြရင်း ခွန်းစစ်မင်းကမူးပြီးစသောင်းကျန်းတော့တယ်...။ ဒါပေမဲ့ အကုန်လုံးဝိုင်းထိန်းနေတဲ့ကြားက သကောင့်သားလေးက ရေကူးကန်ထဲခုန်ဆင်းလေရဲ့...။ ထပ်ပြီးကံဆိုးချင်တော့ ခြေထောက်ကြွက်တက်ပြီးရေနစ်ပါလေရော...။ အဲ့တုန်းက လင်းခေတ်ဦးကိုယ်တိုင်ပဲ ရေကူးကန်ထဲကနေ ခွန်းစစ်မင်းကိုကယ်ထုတ်ခဲ့ရတာ...။ အဲ့ဒီ့နေရာမှာ သတိပြန်လည်လာစေဖို့ CPR ကိုလဲ လင်းခေတ်ဦးပဲလုပ်ပေးခဲ့တာ...။ Chest Pressing ရော Mouth to Mouth Resuscitation ရောပါ တစ်လှည့်စီလုပ်ပေးရင်းခဏအကြာကျတော့မှ ခွန်းစစ်မင်းကပြန်သတိလည်လာခဲ့တာ...။
( သေပြီတောင်ထင်ခဲ့တာ...)
" ကိုလင်း...ကျွန်တော်ပြီးချင်ပြီ..."
ခပ်တိုးတိုးထွက်လာတဲ့စကားသံကြောင့် လင်းခေတ်ဦးလဲ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကိုဆွဲမကာ နှစ်ယောက်သားထိုင်ရက်အနေအထားဖြစ်စေလိုက်တယ်...။ ပြီးတဲ့အခါ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့တင်ပါးတွေကို ညှစ်ကာဆုပ်ကိုင်ရင်း ပခုံးစွန်းလေးကိုခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်တယ်...။
" ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပြီးအောင်လုပ်မယ်ဆိုရင်ရော..."
ခွန်းစစ်မင်း စိတ်ထဲအားရပါးရဆဲရေးလိုက်ရင်း လင်းခေတ်ဦးကိုဖက်ကာ လည်ပင်းကြားမျက်နှာအပ်ရင်း တင်ပါးတွေကိုကြွကာကြွကာနဲ့ စတင်အလုပ်ပေးမိတော့တယ်...။ လင်းခေတ်ဦးကလဲ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခါးကိုသာအလိုက်သင့်ကိုင်ပေးထားရင်း အောက်ကနေငြိမ်ကာအရသာခံနေမိတယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကအငွေ့အသက်တွေက အရင်အတိုင်းပဲ သူ့ကိုရစ်မူးအောင်လုပ်နိုင်နေသေးတယ်...။ အနမ်းတွေကအစပေါ့...။ ထိုရေနစ်စဥ်အချိန်က ဘာရယ်မဟုတ်အသက်ကယ်ဖို့အတွက် နှုတ်ခမ်းခြင်းထိတွေ့ခဲ့မိတဲ့အချိန်ကတည်းကနေ အခုချိန်ထိနမ်းရှိုက်မိတိုင်းမှာ ထူးခြားချိုမြိန်မှုကိုပေးနိုင်တုန်းပဲ...။
( မင်းရဲ့အစိတ်အပိုင်းတိုင်းက ငါ့အတွက်တော့ ထူးခြားမှုကိုပေးနိုင်တယ်...)
" အားးး! ဟင်း!..."
တဖြည်းဖြည်းနည်းနည်းကြာလာတဲ့အခါမှာတော့ လင်းခေတ်ဦးလဲပြီးချင်သလိုဖြစ်လာတာကြောင့်...ခွန်းစစ်မင်းရဲ့တင်ပါးတွေကိုတစ်ဖန်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး...။
" မင်းကိုမြင်ချင်တယ်..."
ချက်ချင်းတော့တုန့်ပြန်မလာပေမဲ့...ခွန်းစစ်မင်းက ခေါင်းလေးကိုပြန်ထောင်ကာ လင်းခေတ်ဦးကိုကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ဘာလို့ဒီလောက်လှတဲ့မျက်နှာကိုဖွက်ထားချင်ရတာလဲ..."
ခွန်းစစ်မင်းလဲ ရှက်စိတ်ကြောင့်တစ်ခုခုပြန်ပြောမလို့အလုပ်မှာပဲ လင်းခေတ်ဦးက အောက်ကနေသူ့တင်ပါးတွေကိုကိုင်ကာ ဆောင့်လာတာကြောင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကော့တက်သွားရတယ်...။
" ဟာ့! ဟာ့!..."
" ကောင်းလား..."
" အာ့! ဟာ့! Om...Ommm..."
" ဘယ်လောက်တောင်လဲ..."
ခွန်းစစ်မင်းမျက်နှာလေးကိုမော့ထားရာက ပြန်ငုံကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ခင်များဘယ်လိုခံစားနေရလဲ...အဲ့တာအဖြေပဲ...အား!..."
လင်းခေတ်ဦးကျေနပ်စွာပြုံးရင်းပဲ ခွန်းစစ်မင်းကိုနမ်းလိုက်မိပြန်တယ်...။ အဲ့နောက်မှာတော့ စည်းချက်မှန်မှန်လှုပ်ရှားရင်းပဲ သိပ်မကြာတဲ့အချိန်မှာတော့ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ပြီးဆုံးခြင်းကို ရောက်ရှိသွားရတယ်...။ အတွင်းထဲကပူနွေးတဲ့အထိအတွေ့နဲ့အတူ ခွန်းစစ်မင်းတစ်ကိုယ်လုံးက တုန်ရင်နေတော့တယ်...။ လင်းခေတ်ဦးလဲ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားရင်းက သူ့ရဲ့ဂျူနီယာကိုပြန်မထုတ်သေးပဲ ခွန်းစစ်မင်းကိုအသာလှဲချလိုက်တယ်...။ မျက်နှာနဲ့ရင်ဘက်အနှံ့ကို အနမ်းဖွဖွပေးအပြီးမှာတော့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့နှာခေါင်းလေးကို တစ်ချက်နမ်းပြီးအကြည့်ချင်းဆုံလိုက်တယ်...။
" ပြန်လှုပ်ရှားလို့ရပြီလား..."
" ဟ! ခင်များကတော့..."
အဲ့နောက်မှာတော့...မထင်ရှားစွာပြုံးလာတဲ့ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အမူအယာကိုကြည့်ပြီး လင်းခေတ်ဦးလဲသဘောပေါက်စွာ ခါးတွေကိုဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် ပြန်လည်လှုပ်ရှားလိုက်တယ်...။
( တကယ်တော့...မင်းရဲ့ဖြစ်တည်မှုကိုက ငါဘယ်သူဆိုတဲ့တည်ရှိမှုကို ပိုပြီးထူးခြားလာစေခဲ့တာ ...)
==========
~ NOTE ~
Good Morning Gays! 🌞😂
==========
27 December, 2019
To be continue...🌼