6 χρόνια αργότερα, Πρωτοχρονιά
Τα τζάμια του αμαξιού είχαν θολώσει εντελώς από την διαφορά θερμοκρασίας και τη θερμότητα που εξέπεμπαν τα κορμιά τους καθώς βρισκόταν σε έκσταση. Ο Άρης την κρατούσε σφιχτά πάνω του καθώς την ένιωθε να τελειώνει γύρω του, κάνοντάς τον να νιώθει για άλλη μια φορά υπέροχα.
Έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό και έμεινε για λίγο γερμένη επάνω του, προσπαθώντας και οι δύο να βρουν την ανάσα τους.
<<Σ'αγαπώ.>>του ψιθύρισε.
Το χέρι του χάιδεψε τα μαλλιά της και πίεσε το κεφάλι της περισσότερο πάνω στο στήθος του. Δεν είχαν κάνει τον κόπο να γδυθούν εντελώς, ευτυχώς η Αλκμήνη φορούσε φόρεμα και ήταν πιο εύκολο. Η κοπέλα μόλις ηρέμησε την αναπνοή της, έσκασε ένα πεταχτό φιλί στον Άρη και έφυγε από επάνω του για να καθίσει στο κάθισμά της.
Κατέβασε το καθρεφτάκι και έβγαλε από την τσάντα της το κραγιόν της για να το ανανεώσει, ενώ ο Άρης δίπλα της ανέβαζε το φερμουάρ του και κούμπωνε βιαστικά το πουκάμισό του.
<<Αργήσαμε.>>μουρμούρισε την ώρα που περνούσε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά του για να τα φτιάξει καλύτερα.
<<Εσύ φταις που μου ήθελες σεξ στο αμάξι λες και είμαστε στο λύκειο.>>του είπε αυστηρά.<<Που πέταξες το εσώρουχο μου;>>τον ρώτησε και έπιασε το παλτό της από το πίσω κάθισμα.
Ο Άρης έπιασε στο χέρι του το κατεστραμμένο ύφασμα που είχε μπλεχτεί στον λεβιέ των ταχυτήτων και το κράτησε μπροστά στο πρόσωπό της. Το είχε σκίσει.
Η Αλκμήνη ξεφύσησε, δεν μπορούσε να το φορέσει αυτό. Σκέφτηκε πως δεν προλάβαινε να τον ξεχέσει εκείνη την στιγμή οπότε άνοιξε την πόρτα.<<Πάμε>>
Ο Άρης χαμογέλασε και αφού βγήκαν από το αμάξι μαζί με τις τεράστιες σακούλες την πλησίασε και την έπιασε από την μέση.<<Και τώρα θα σκέφτομαι ότι δεν φοράς εσώρουχο;>>της είπε στο αφτί και η κοπέλα προσπάθησε να συγκρατήσει το χαμόγελό της καθώς περνούσαν την μεγάλη καγκελόπορτα της έπαυλης.
<<Άρη!>>του είπε και καλά αυστηρά και τον άκουσε να γελάει.
Διέσχισαν τον κήπο και ο Άρης χαιρέτησε μερικά άτομα από το προσωπικό φιλικά, μέχρι να βρεθούν στην εξώπορτα.
Η Αλκμήνη χτύπησε το κουδούνι και αμέσως ακούστηκαν ελαφριά βήματα να τρέχουν στο πάτωμα βιαστικά.<<Νονά, νονέ!>>τσίριξε ο μικρός Κωνσταντίνος όταν άνοιξε την πόρτα και έπεσε πάνω τους με φόρα.
<<Που είναι το αντράκι μου;>>είπε η Αλκμήνη και τον έσφιξε στην αγκαλιά της γεμίζοντάς τον με φιλιά σε όλο του το μουτράκι.
Είχε γίνει εφτά χρονών και ήταν ολόκληρος άνδρας για τα δεδομένα του πλέον, μα παρέμενε ένα μικροσκοπικό, χαριτωμένο πλασματάκι στα μάτια των άλλων.
<<Φτάνει ρε νονά>>παραπονέθηκε ο μικρός και προσπάθησε να απεγκλωβιστεί. Δεν του άρεσαν ιδιαίτερα τα φιλάκια και οι ασπασμοί.
Ο Άρης κόλλησε πέντε με τον μικρό και του ανακάτεψε τα καστανά μαλλιά του.<<Τι μου πήρατε;>>ρώτησε ο μικρός ανυπόμονα.
<<Κωνσταντίνε, είναι αγένεια αυτό!>>ακούστηκε η Βανέσα που ξεπρόβαλε από το σαλόνι σταυρώνοντας τα χέρια της στο στήθος της.
Φορούσε ένα γιορτινό φόρεμα και ήταν απαστράπτουσα και πολύ χαρούμενη. Πάντοτε περίμενε με ανυπομονησία τις γιορτές.
Ο μικρός μούτρωσε και έκανε τον Άρη να γελάσει <<Άσ'τον μωρέ. Όλα αυτά είναι για σένα φίλε>>του είπε ο Άρης και του έδωσε τις μεγάλες σακούλες κάνοντας τα μάτια του να αστράφτουν από ευτυχία.
Ο μικρός Κωνσταντίνος άρπαξε τις σακούλες και έτρεξε προς το σαλόνι για να ανοίξει τα δώρα του.
<<Τι λέμε;>>φώναξε η Βανέσα καθώς έβλεπε τον μικρό σίφουνα να τρέχει με τα δώρα του στο χέρι.
<<Ευχαριστώ νονά Αλκμήνη και νονέ Άρη>>είπε χωρίς να κοιτάξει καν προς το μέρος τους, κάνοντας την Βανέσα να στριφογυρίσει τα μάτια της και τους άλλους να γελάσουν.
<<Καλώς τους>>είπε η Βανέσα και στράφηκε στο ζευγάρι. Κοίταξε τον Άρη από πάνω μέχρι κάτω.<<Το έχεις κουμπώσει στραβά>>του είπε δείχνοντας προς το πουκάμισό του και είδε την Αλκμήνη να δαγκώνει το κάτω χείλος της και να του ρίχνει μια αυστηρή ματιά.
Χωρίς να σχολιάσει κάτι ο Άρης βάλθηκε να φτιάξει το πουκάμισό του και αφού αντάλλαξαν σταυρωτά φιλιά με την Βανέσα πέρασαν στο σαλόνι, όπου ο Άλεξ στεκόταν κοντά στον γιο του και τον βοηθούσε να ανοίξει την συσκευασία σε ένα από τα δώρα του.
<<Βρε, βρε ποιοι μας θυμήθηκαν! Θα αλλάζαμε χρόνο σε λίγο>>σχολίασε ο Άλεξ εύθυμα και η Αλκμήνη κοκκίνισε. Τόσο πολύ είχαν αργήσει;
<<Άσε μας ρε παπάρα>>του είπε ο Άρης και εισέπραξε μια μπάτσα στο μπράτσο του από την Αλκμήνη που το έδειξε με το βλέμμα της τον Κωνσταντίνο.
Α ναι, δεν έπρεπε να βρίζουν μπροστά στον μικρό. Το ξεχνούσε συνέχεια.
Ο Άρης βόλεψε τον εαυτό του στον καναπέ, δίπλα από τον μικρό Κωνσταντίνο και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους του. Η Αλκμήνη έβγαλε το παλτό της και βολεύτηκαν μαζί με την Βανέσα στον απέναντι καναπέ.
<<Που είναι ο κύριος Κωνσταντίνος;>>ρώτησε η Αλκμήνη.
<<Δεν τον ξέρεις τώρα; Δουλείες μέχρι τελευταία στιγμή, θα έρθει σε λίγο. Η κυρία Αντιγόνη πως τα περνάει στην Ταϊλάνδη;>>
<<Ζωάρα κάνει αυτή!>>είπε η Αλκμήνη και γέμισε ένα ποτήρι με κρασί που υπήρχε επάνω στο τραπέζι. Η μητέρα της το είπε και το έκανε τελικά. Ξεκίνησε να γυρνά τον κόσμο, να δημιουργεί φιλίες σε κάθε άκρη του πλανήτη και να ζωγραφίζει ακατάπαυστα τους πίνακές της συλλέγοντας από παντού έμπνευση.
Στην αρχή η Αλκμήνη ήξερε πως ήθελε να το κάνει για να ξεπεράσει τον χαμό του πατέρα της, μα πλέον της είχε γίνει τρόπος ζωής και ήταν χαρούμενη που την άκουγε κατασταλαγμένη και ενθουσιασμένη κάθε φορά που μιλούσαν. Της έλειπε, ειδικά κάτι τέτοιες στιγμές, μα και τα πρόσωπα γύρω της ήταν για αυτήν οικογένεια της.
<<Αυτό τι είναι;>>ακούστηκε η φωνή του Κωνσταντίνου που κρατούσε στα χέρια του ένα ροζ, πλαστικό πιανάκι.
<<Α!>>αναφώνησε η Αλκμήνη.<<Αυτό είναι για την Ελένη, το δώρο της. Μαθαίνεις χρώματα και αριθμούς>>
Ο Κωνσταντίνος σούφρωσε την μύτη του και άφησε το πιανάκι στην άκρη για την αδερφή του.<<Η Ελένη κοιμάται. Όλο κοιμάται αυτό το μωρό και κλαίει, δεν την συμπαθώ!>>γκρίνιαξε.
<<Δεν ντρέπεσαι να μιλάς έτσι για την αδερφή σου; Εσύ όταν ήσουν δύο χρονών ξέρεις πόσο γκρίνιαζες και έκλαιγες;>>
<<Εγώ θέλω αδερφό.>>παραπονέθηκε ο μικρός.
<<Τι να τον κάνεις ρε τον αδερφό; Όταν θα μεγαλώσει λίγο η μικρή θα φέρνει φίλες της στο σπίτι>>του είπε ο Άρης και του έκλεισε το μάτι.
Ο Κωνσταντίνος πήρε μια αστεία γκριμάτσα αποδοκιμασίας.<<Τα κορίτσια είναι όλα χαζά.>>έδειξε να το σκέφτεται λίγο<<Εκτός από την Νατάσα>>κατέληξε τελικά.
<<Ποια είναι η Νατάσα;>>τον ρώτησε η Αλκμήνη χαμογελώντας του πονηρά. Ήταν τόσο γλυκούλης με τα φουσκωτά του μαγουλάκια και την αθωότητά του. Ήθελε να τον φάει σαν ζαχαρωτό.
<<Ένα κορίτσι από το σχολείο μου που την αγαπάω, αλλά δεν το ξέρει. Αυτή αγαπάει άλλον, το είπε στην τάξη>>εξήγησε ο Κωνσταντίνος και έπιασε στα χέρια του το τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι ενθουσιασμένος.
Είχαν αρχίσει οι αγάπες και οι έρωτες και για τον μικρό; Η Αλκμήνη γέλασε, διασκεδάζοντας το πραγματικά.
<<Μικρέ τις γκόμενες όσο τις φτύνεις, τόσο κολλάνε. Τον νονό σου θα ακούς>>του είπε ο Άρης σοβαρά και ο μικρός έστρεψε τα μεγάλα του καστανά μάτια πάνω του μπερδεμένος.
<<Νονέ είσαι χαζός; Αν την φτύσω θα πάω στον διευθυντή.>>του εξήγησε ο μικρός και όλοι γελάγανε με το απορημένο ύφος του.
<<Μην ακούς τον νονό σου αγάπη μου εσύ>>του είπε η Αλκμήνη και σηκώθηκε για να γεμίσει λίγο ακόμα κρασί στο ποτήρι της.
<<Νονά τι έπαθες εδώ;>>την ρώτησε κοιτάζοντας τα χέρια της.
Η Αλκμήνη ακολούθησε το βλέμμα του και κοίταξε τους μελανιασμένους καρπούς της. Είχαν χρησιμοποιήσει κάτι χειροπέδες εχθές και του είχε πει του βλάκα ότι την έσφιγγαν πολύ, αλλά δεν την άκουγε. Όχι ότι επέμενε κιόλας, αλλά αυτός θα τα άκουγε τώρα.
<<Εε...>>έκανε αμήχανα η Αλκμήνη και έφερε τα χέρια της πίσω από την πλάτη της για να τα κρύψει.
<<Μικρέ γιατί δεν πας να φέρεις τα στολίδια που φτιάξατε στο σχολείο να τα δείξεις στη νονά και τον νονό;>>πρότεινε ο Άλεξ βγάζοντας την Αλκμήνη από την άβολη θέση.
<<Πάω!>>φώναξε ο Κωνσταντίνος ενθουσιασμένος και ξεκίνησε να ανεβαίνει την μαρμάρινη σκάλα.
Ο Άλεξ κοίταξε τον Άρη και γέλασε<<Μαλάκα>>του είπε και ο Άρης κοίταξε αλλού. Το έβλεπε να έρχεται το ξέσπασμα μετά το τραπέζι και ποιος την άκουγε.
Όταν μαζεύτηκαν όλοι γύρω από το τραπέζι, η ατμόσφαιρα ήταν ανάλαφρη και χαρούμενη. Όλοι απολάμβαναν τις στιγμές που ήταν και πάλι μαζί, μέχρι να γυρίσουν ο Άλεξ με την Βανέσα πίσω στην Ρωσία ξανά. Προσπαθούσαν να έρχονται όσο συχνότερα γίνεται, μα ο Κωνσταντίνος είχε ξεκινήσει το σχολείο και ο Άλεξ δούλευε αρκετά, οπότε οι γιορτές ήταν συνήθως κατάλληλες.
Παρόλο που δεν τρελαινόταν στην ιδέα, είχε αφήσει και την Βανέσα να αναλάβει το λογιστικό κομμάτι των μαγαζιών που διαχειριζόταν, γιατί όπως έλεγε και η ίδια δεν άντεχε να κάθεται και να μην δουλεύει.
<<Να σου βάλω;>>ρώτησε ο Αγγελόπουλος την Βανέσα κρατώντας το μπουκάλι με το κρασί.
Η κοπέλα ένευσε αρνητικά<<Δεν πίνω>>είπε και χαμογέλασε αινιγματικά.
Ο Αγγελόπουλος κατέβασε το μπουκάλι και ήπιε μια γουλιά από το κρασί του, πριν καταλάβει τι του είχε πει και γυρίσει και την κοιτάξει έκπληκτος. Αυτό ήταν, συνεννοήθηκαν με τα μάτια.<<Είσαι...>>
<<Ναι μπαμπά, είμαι έγκυος>>του είπε χαμογελαστή και ο Άρης πνίγηκε από την απέναντι πλευρά του τραπεζιού.
<<Έχεις ιδέα τι είναι το προφυλακτικό;>>απευθύνθηκε στον Άλεξ, ο οποίος γνώριζε για την εγκυμοσύνη και φίλησε τρυφερά το χέρι της γυναίκας του.
<<Τι είναι το προφυλακτικό;>>ρώτησε ο μικρός Κωνσταντίνος.
<<Ξανά ρώτα με στα δεκατρία σου μικρέ.>>απάντησε ο Άρης άνετος και εισέπραξε μια πλάγια, φαρμακερή ματιά από την Αλκμήνη.
<<Δεκατρία;>>αναφώνησε η Βανέσα. Τόσο νωρίς; Ήταν αυτό φυσιολογικό; Έπρεπε να σημειώσει να πάρει αύριο την παιδοψυχολόγο να συμβουλευτεί επί του θέματος. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις γιο!
<<Έχει δημογραφικό πρόβλημα η Ρωσία Ιωάννου και αποφασίσατε να το λύσετε;>>τον ρώτησε και πάλι πειραχτικά και η Αλκμήνη τον σκούντηξε δυνατά.
<<Φτάνει>>του είπε προειδοποιητικά.<<Συγχαρητήρια παιδιά,στην υγειά του μικρού!>>αναφώνησε ενθουσιασμένη και σήκωσε το ποτήρι της. Την ακολούθησαν και ο ήχος του τσουγκρίσματος γέμισε τον χώρο.
<<Θα έχω αδερφό μαμά;>>ρώτησε ο μικρός Κωνσταντίνος ενθουσιασμένος.
<<Μπορεί και αδερφή>>είπε ο Άλεξ και ο μικρός μούτρωσε αμέσως με το ενδεχόμενο.
Η Αλκμήνη ένιωσε τα χείλη του Άρη δίπλα στο αφτί της, καθώς έπινε μια γουλιά από το κρασί της.<<Η Ελλάδα πάντως έχει δημογραφικό πρόβλημα αν θες να το λύσουμε.>>της ψιθύρισε και την έκανε να καταπιεί με δυσκολία.
<<Κόψε τις βλακείες>>του είπε μέσα από τα δόντια της.
<<Γιατί μωρό μου, μιλφάρα θα ήσουνα.>>
<<Άρη!>>
Γέλασε που τσιμπούσε συνέχεια με τα πειράγματα του και της χάιδεψε απαλά το μάγουλο με την αναστροφή του χεριού του. Την άρπαξε και την έκλεισε στην αγκαλιά του, δίνοντας της ένα φιλί στο κεφάλι.<<Σ' αγαπάω>>
Η Αλκμήνη κοκάλωσε. Άκουσε καλά;<<Τι;>>
<<Δέκα, εννιά, οκτώ...>>η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στο τραπέζι και όλοι μετρούσαν ταυτόχρονα. Η Αλκμήνη όμως είχε μείνει να κοιτάζει τον Άρη. Δεν της είχε πει ποτέ ότι την αγαπάει, μα η Αλκμήνη δεν νοιαζόταν, της το έδειχνε με τις πράξεις του. Τώρα όμως, ακούγοντάς το ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά.
<<Τρία, δύο, ένα, καλή χρονιά!>>φώναξαν όλοι ενθουσιαμένοι και ξεκίνησαν να ανταλλάσσουν ευχές μεταξύ τους.
Ο Άρης φίλησε τρυφερά τα χείλη της Αλκμήνης και της άφησε κάτι μεταλλικό στην παλάμη της.
Η κοπέλα κοίταξε ξαφνιασμένη ένα ζευγάρι κλειδιά να στέκεται στο χέρι της και τον κοίταξε περίεργα.<<Τι είναι αυτό;>>
Ο Άρης την κοίταξε λιγάκι αμήχανα και ήπια μια γουλιά από το κρασί του.<<Πήρα σπίτι.>>της ανακοίνωσε.
Η κοπέλα άνοιξε τα μάτια της διάπλατα.<<Πότε; Γιατί δεν μου είπες κάτι;>>
<<Ήθελα να στο κάνω έκπληξη.>>
<<Καλορίζικο μωρό μου>>του είπε και τον φίλησε πεταχτά.
Ο Άρης έξυσε το πίσω μέρος του κεφαλιού του.<<Είναι πολύ μεγάλο για ένα άτομο.>>το έφερνε πλαγίως, ναι, μα ακόμη φοβόταν την απόρριψη της. Την ήθελε τόσο πολύ και μερικές φορές ένιωθε ανασφαλής, δεν ήθελε να την χάσει.
<<Πάντα υπερβολικός, τι το ήθελες το μεγάλο;>>ρώτησε και άφησε τα κλειδιά του πάνω στο τραπέζι.
Ο Άρης τα έσπρωξε και πάλι προς το μέρος της.<<Δικά σου είναι αυτά.>>
<<Μου έβγαλες κλειδιά;>>
Πήρε μια βαθιά ανάσα και της χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά.<<Αλκμήνη, μου αρέσει να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε μαζί.>>της είπε και η κοπέλα χαμογέλασε διάπλατα.
<<Και εμένα, είσαι πολύ αγκαλίτσας στον ύπνο σου και είναι ωραίο.>>τον πείραξε και του φίλησε το χέρι που είχε σταθεί στο μάγουλό της.
<<Θέλω να το κάνουμε κάθε βράδυ.>>
<<Όποτε έχουμε χρόνο μωρό μου, ξέρεις πως είναι με την δουλειά.>>
Δάγκωσε το κάτω χείλος του νευρικά.<<Θέλω να έρθεις να μείνεις μαζί μου.>>
Τα μάτια της Αλκμήνης πετάχτηκαν σχεδόν έξω. Κοκάλωσε και έμεινε να τον κοιτάζει αποχαυνωμένη. Ναι, ήταν χρόνια μαζί, όμως η συγκατοίκηση δεν είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα;
Το βλέμμα του την κοιτούσε γεμάτο αγωνία, γύρω της όλοι στο τραπέζι ήταν χαρούμενοι και ζούσαν τη στιγμή.
Ήταν ρίσκο, μα τα ρίσκα της έβγαιναν σε καλό μαζί του.<<Θα κοιμάμαι από την έξω μεριά.>>του είπε και είδε το πρόσωπό του να λάμπει.
Τα χέρια του την τράβηξαν αμέσως στην αγκαλιά του, αδιαφορώντας για τον κόσμο γύρω του και την έσφιξε δυνατά πάνω του. Δεν μπορούσε να την χορτάσει, τον έκανε υπερβολικά χαρούμενο.
<<Ο,τι θέλεις μωρό μου.>>είπε και την φίλησε γλυκά.
<<Και θα μοιραζόμαστε τις δουλειές.>>του είπε κουνώντας το δάχτυλο μπροστά στο πρόσωπό του.
Το βλέμμα του Άρη έγινε πονηρό.<<Αρκεί να πλένεις τα πιάτα γυμνή>>της είπε στο αφτί και η κοπέλα του χαμογέλασε. Άπλυτα θα μένανε τα πιάτα.
Έχουν κάτι μαγικό οι γιορτές. Είναι η ζεστασιά και η θαλπωρή, είναι η οικογένεια, η αγάπη που πλανιέται διάχυτη στον αέρα. Ο,τι και να είναι, σίγουρα δεν υπάρχει πιο όμορφο συναίσθημα στον κόσμο από το να περιτριγυρίζεσαι από άτομα που αγαπάς και σε αγαπούν .
ΤΕΛΟΣ
**********************************
Λοιπόοον...φτάσαμε στο τέλος!
Θέλω τόσα πολλά να πω, μα κυρίως ένα υπέρμετρο ευχαριστώ για την αγάπη που δείξατε στην ιστορία μου. Ειλικρινά ήταν πέρα των προσδοκιών μου και με συγκίνησαν πολλά σχόλια και μηνύματα σας, χάρηκα που αγαπήσατε τους χαρακτήρες όσο εγώ και ταξιδέψατε μαζί μου.
Εύχομαι ολόψυχα σε όλους καλές γιορτές, ελπίζω με άτομα που αγαπάτε και φυσικά πολλά μελομακάρονα.
Θα επιστρέψω με καινούρια ιστορία, για την οποία θα σας ειδοποιήσω λογικά με μύνημα στο προφίλ μου.
Ήσασταν οι καλύτεροι, ευχαριστώ για όλα.
Μέχρι την επόμενη φορά, να αγαπάτε δυνατά, να παίρνεται ρίσκα και φιλιά πολλά!