Cat noir's POV
Πρώτη φορά την βλέπω να κλαίει τόσο πολύ.
"Σε παρακαλώ, σταμάτα να κλαίς... Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι... Θα τους σώσουμε, Ηρεμισε..." της και χαϊδεύω τα μαλλιά της.
"Υποσχεσου μου... Ότι θα τ.. Τους σώσουμε." μου λέει.
"Σου το υποσχόμαι πασχαλίτσα μου.." της λέω ενώ την αφήνω από την αγκαλιά μου και με κοιτάζει με τα μάτια της δακρυσμένα.
"Θα ήθελαν να κλαίς;" την ρωτάω και γνέφει αρνητικά κουνώντας το κεφάλι της δεξιά και αριστερά.
"Ωραία! Ηρεμίσε... Πάρε ξανά μια βαθιά ανάσα..." της λέω και το κάνει.
"Πάμε να σώσουμε την οικογένεια μου!" λέει αποφασιστικά, σκουπιζει τα δάκρυα της και παίρνει το ύφος 'θα πεθάνετε όλοι!'
"Τώρα θα δουν την πραγματική Marinette!" λέει και σηκώνεται όπως κι εγώ.
"Πάμε;" ρωτάω.
"Πάμε!" μου λεει.
Ωσο ωραία ξεκίνησε η μέρα...
Τόσο χάλια σταματά...
Ο Πατέρας μου είναι ο Hawk Moth...
Τον...ειδα να μιλάει με το kwami του...
Αλλά...
Γιατι;
Γιατι το κάνει αυτό;
Είμαι σίγουρος για το που είναι η κρυψώνα του..
Ladybug's POV.
Ξέχασα με όλα αυτά που έγιναν να ρωτήσω τον Adrien πως βρήκε την κρυψώνα του Hawk Moth.
"Φτάσαμε." μου λέει ο Adrien και σταματάει απότομα ενώ εγώ πάω να πέσω πάνω του.
"Είσαι σίγουρος;" ρωτάω.
"Απόλυτα!" μου λεει ενώ κοιτάει το κτήριο.
Έχει ένα στρογγυλό τζάμι με λεπτομέρειες.
"Πως θα μπούμε μέσα" τον ρωτάω καθώς κοιτάω και εγώ το κτήριο.
"Θα σπάσουμε το τζάμι." μου λέει και τον κοιτάω.
"Όχι ευχαριστώ, αγαπώ την ζωή μου." του λέω.
"Δεν θα πάθουμε τίποτα! Απλός πηδάμε μαζευόμαστε σαν κουβαρακι και μπουμ! Ήμαστε μέσα! Και αν ήμαστε τυχεροι και δεν έχει που να μας εμποδίζει πίσω από το γυαλί θα μπούμε μέσα! " μου λεει και τον κοιτάω έκπληκτη.
"Εσύ που τα έμαθες όλα αυτά;" τον ρωτάω.
"Ας πούμε πως έχω δει πολλές ταινίες." μου απαντάει.
"Είσαι έτοιμη; " με ρωτάει και γνεφω θετικά.
"Λοιπόν... 1...2...3! " μετράει και αρχίζουμε να τρέχουμε.
Πηδάμε και σπάμε το τζάμι. Ευτυχώς δεν είχε τίποτα από πίσω και μπήκαμε μέσα.
Είχε δίκιο...
"Βλέπω με βρήκατε... " μας λέει ενώ εγώ ψάχνω με το βλέμμα μου να βρω την οικογένεια μου.
"Marinette!" τους ακούω νε με φωνάζουν και αφήνω μια ανάσα..
Ευτυχώς είναι καλά.
"Λοιπόν... Marinette." μου λέει γελαει κι εγώ θέλω να του δώσω μια γροθιά που θα την θυμάται σε όλη την μίζερη ζωή του.
Αρχίζουμε να πολεμάμε.
Με χτύπησε κάποια στιγμή και έπεσα πάνω σε κάτι δεν κατάλαβα τι ήταν όχι με πολύ δύναμη, χτυπάω στα πλευρά και εβγαλα ένα ένα επιφώνημα πόνου.
Άρχισαν να μου φωνάζουν για να δουν αν είμαι καλά.
"Δεν ξερω αν το θυμάσαι, αλλά αυτό το πλευρό μου το είχες σπάσει την προηγούμενη φορά!" λέω ειρωνικά.
"Τι σου έκανε!" φωνάζει η μαμά μου..
Ο κάθε ένας τον πόνο του...
"Αυτό θα το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή!" απαντάω.
Κλοτσαει τον Adrien και πέφτει στον τοίχο με δύναμη και χάνει τις αισθήσεις του.
Εγώ αμέριμνα συνεχίζω να πολεμάω.
Όταν ρίχνω ξανά μια ματιά στον Adrien κάποιος τον έχε δέσει με αλυσίδες.
Δίπλα μου εμφανίζεται και η Mayura και με το γιογιό μου δημιουργό μια μικρή ασπίδα.
"Αδικο! Δεν γίνεται να πολεμισει δύο!" φωνάζει η Alya;
Έχουν και την Alya!
Αχ! Θα τους σκοτώσω!
"Έχει δίκιο η κοκκινομάλλα, Mayura! Πήγαινε να τους προσέχεις μήπως η μικρή από εδώ κάνει κάτι που θα μετανιώσει!" μιλάνε σαν να μην είμαι εγώ.
Τώρα είναι η ώρα! Θα τους πάρω τα Miraculous!
Θεέ μου!
Σαν κάποιον ονόματα δεν λέμε ακούστηκα!
Ορμαω να του πάρω την καρφίτσα αλλά με σπρώχνει και πέφτω κάτω, ενώ η Mayura πλησιάζει τους δικούς μου για να τους 'Προστατέψει' υποτίθεται.
"Αν τους ακουμπισεις στο ορκίζομαι, θα σε ξεπουπουλιασω!" Της λέω.
Όχι για να μην λέτε ότι δεν εκβιαζω καλά.
Σηκώθηκα ξανά όρθια αλλά νιώθω τις δυνάμεις μου να με ψιλό εγκαταλειπουν..
Με κλοτσαει στην κοιλιά μου και χτυπάω στον τοίχο όπως και ο Adrien πριν.
"Marinette!" ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσα πριν χάσω τις αισθήσεις μου..
Ξυπνάω ακούγοντας το όνομα μου.
Κάνω να φύγω αλλά κάτι τραβάει τα χέρια μου πίσω με αποτέλεσμα να σαβουριαστω.
Παρατηρώ ότι είναι δεμένα με αλυσιδες.
Κάτι μου θυμίζει αυτό...
Ο Adrien δεν έχει συνερθει ακόμα.
Περίεργο... Είχαν την ευκαιρία να μας πάρουν τα Miraculous..Γιατι δεν το έκαναν;
Καλα όχι ότι με χαλάει αυτό...
Κάποιος με πλησιάζει.
Ο Hawk Moth.
"Λύσε με!" φωνάζω.
"Και γιατί να το κάνω αυτό;" με ρωτάει ειρωνικά και εκνευρίζομαι.
"Γιατί αν δεν το κάνεις θα σου σπάσω τα κόκαλα ένα ένα!" του λέω προσπαθώντας να το παίξω σκληρή.
"Για να δούμε πόσο σκληρή είσαι τώρα!" λέει και τους πλησιάζει.
"Μην τους πειράξεις!" φωνάζω ενώ η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.
"Δώσε μου τα σκουλαρίκια τότε... Marinette... " μου λέει.
"Ποτέ!" φωνάζω και γελάει περίεργα.
"Cat noir Ξύπνα!" φωνάζω χωρίς να πω το πραγματικό του όνομα.
Εκείνος τους πλησιάζει όλο και πιο πολύ και ο φόβος που με κυριεύει μεγαλώνει.
"Πήγαινε κοντά της μικρό μου Akuma! Και κυρίευσε αυτην την ηρωϊδα!" τον ακούω να λέει και πριν το καταλάβω ένα Akuma μπαίνει στο γιογιό μου.
"Οχι! Μην τον ακούς!" μου φωνάζουν.
"Σου δίνω τις δυνάμεις της απεριόριστεις τυχερης δύναμης... Lady-"
"Οχι!" φωνάζω και με κοιτάει.
"Δεν θα ερχόμουν με το μέρος σου Ποτέ!" συνεχίζω και πετάω το γιογιό μου μακριά μου.
Το Akuma φεύγει και γίνεται μια λευκή πεταλούδα.
Οι άλλοι πανηγυρίζουν ενώ εγώ παίρνω γρήγορες ανάσες με ένα χαμόγελο ευχαρίστησεις και ο Hawk Moth φαίνεται εκνευρισμενος.
Τοτε πλησιάζει και με λύνει;
Ααα πάει χάζεψε ο άνθρωπος...
Χωρίς να χάσω καιρό τον κλοτσαω στην κοιλιά.
Τότε έρχεται και το πτηνό.
Τι; δεν κατάλαβα μόνο αυτός θα λέει τον Cat noir κατοικίδιο;
Ωρα να γίνω λίγο κακία...
Τους βάζω και στους δύο τρικλοποδια και σοριαζονται κάτω.
Πάω να τους πάρω τα Miraculous αλλά με κλοτασει το πτηνό!
Ο Hawk Moth με πλησιάζει και με πιάνει από το λεμο κάνοντας με να σηκωθώ όρθια.
"Άφησε την! 14 χρόνων παιδί είναι!" φωνάζει η μαμά μου.
Αυτήν την στιγμή πιο πιθανό είναι να πλακώσει η μάνα μου τον Hawk Moth στις φάπες πάρα εγω.
"Ένα δεκατετραχρονο που τόσο καιρό με εμποδίσει να κάνω αυτό που θέλω!" λέει ενώ εγώ προσπαθώ να ξεφύγω..
Γειά σας!
Τι κάνετε;
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;
Γράφω εδώ συνέχεια γιατί μου κατεβαίνουν ιδέες και φοβάμαι μήπως τις ξεχάσω😂
Ο Adrien έμαθε ποιος είναι ο Hawk Moth... 😢
Η Marinette παραλίγο να γίνει κακία!
Η Sabine θα τον σκοτωσει των Hawk Moth αν τον πιάσει στα χέρια της😂
Spoiler!
Το επόμενο κεφάλαιο θα σας φανεί λίγο λυπηρό και συγκινητικό..
(ελπίζω.😂)
Αυτά για τώρα..
Bye❤️