Μια εβδομάδα αργότερα...
Marinette's POV.
Ολα είναι υπέροχα!
Όλοι αυτήν την εβδομάδα δεν είχαμε καμία επίθεση Akuma.
Αν και αυτό είναι λίγο περίεργο.
Πλέων το έχουμε στο πρόγραμμα:
Παω σχολείο πρώτη ώρα χημεία, δεύτερη ώρα επίθεση Akuma και τρίτη ώρα Μαθηματικά!
Τα βρήκα με την Alya.
Τώρα το θέμα είναι ότι θα αρχίσει να υποψιάζεται ότι ο Adrien είναι ο Cat noir.
"Τι σκέφτεσαι εσύ;" διακόπτη την σκέψη μου ο Adrien.
"Α! Τίποτα. Σκέφτομαι τι έχει γίνει τον τελευταίο καιρό." λέω και γελάω λιγάκι.
"Περίεργο ε;" μου λέει.
"Ποιο;" ρωτάω και γελάει.
"Αν δεν ήταν αυτός ο κακός και δεν σου έπαιρνε τα σκουλαρίκια σου τώρα δεν θα ήμασταν μαζί." λέει και γελάω κι εγώ.
"Οντως!" του λέω και κοιτάει το κινητό του.
"Λοιπόν! Έχουμε μια ώρα μέχρι να πάω σπίτι, τι θες να κάνουμε!" μου λεει.
"Εμ... Πάμε... Αχ! Δεν ξέρω ας κάτσουμε εδώ ωραία είναι!" λέω μιας και δεν έχω κάποια ιδέα.
"Βασικά... Κάτι έχω στο μυαλό μου.. " μου λέει και με κοιτάει με περίεργο ύφος.
"Τι με κοιτάς έτσι καλέ και σκιαζομαι!" του λέω και μαζευομαι.
"Εγώ, εσύ στον πύργο του Αιφελ!" μου λεει και ψιλό χάνω κάπως το ενδιαφέρον μου.
"Στον πύργο του Αιφελ; Θα έχει πολύ κόσμο εκεί!" λέω λίγο απογοητευμένη.
"Ναι, απλά πες βούλες παντου!" μου λεει και μου κλείνει το μάτι του.
"Καλά εντάξει." του λέω και πανηγυρίζει σαν παιδάκι.
" Πάμε!" μου λεει.
Τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου και περπατάμε μαζί.
Κρυβόμαστε σε ένα στενό...
Βασικα, εγώ δεν ξέρω γιατί κρυφτηκα αλλά εντάξει...
Φτάνουμε στον πύργο του Αιφελ και ανεβένουμαι πιο ψιλά.
Είναι πολύ όμορφα!
Φαίνεται όλοι η πόλη από εδώ!
"Τι ωραία που είναι!" λέω με θαυμασμό.
"Οντως!" λέει και το γατάκι μου και πάω κοντά του.
Χωρίς δεύτερη σκέψη με βάζει μέσα στην ζεστή αγκαλιά του.
"Θα σου φανεί περίεργο αλλά... Έχω ένα κακό προεσθημα..." του λέω και γελάει λιγάκι.
"Γιατί γελάς;" των ρωτάω.
"Όλα είναι υπέροχα! Τίποτα κακό δεν θα γίνει!" μου λεει και χαμογελάω.
Αλλά εμένα κάτι δεν μου κολλάει...
Akuma έχω να δω εδώ και εβδομάδες...
Δεν μου το βγάζει εμένα απο το μυαλό κάτι θα γίνει!
Και θα είναι άσχημο...
Τότε ο Adrien άργησε να με γαργαλάει.
Εγώ εγώ λιώσει στα γέλια.
Και πέφτω πάνω του.
Γελάω.
"Αν θυμάσαι καλά, κάπως έτσι δώσαμε και το πρώτο μας φιλί." του λέω και αφήνει ένα γελάκι.
Και πριν καταλάβω από που μου ήρθε με φιλάει.
"Πονηρουλι!" του λέω μόλις σταματάει.
"Πρέπει να φύγω." μου λέει καθώς κοιτάει την ώρα.
"Εντάξει γατάκι μου!" του λέω και τον φιλαω στο μάγουλο.
Έπειτα χωρίζουμε δρόμους.
Μπαίνω σπίτι αλλά κανείς δεν είναι εκεί.
Ταραχτηκα για λίγο αλλά έπειτα θυμήθηκα ότι είχαν μια δουλειά κι έφυγαν.
Τώρα τι είναι άλλη υπόθεση.
Μου εξήγησαν χτες αλλά δεν κατάλαβα.
Το μόνο που κατάλαβα είναι ότι θα πάνε στο ξενοδοχείο της Chloe.
Υγεία!
Τότε χτυπάει το κινητό μου.
Το γατάκι μου.
Διαβάζω στην οθόνη..
Ο Adrien;
Καλέ πριν λίγο μαζί δεν ήμασταν!
"Marinette!" φωνάζει όταν το σηκώνω.
"Adrien τι έγινε; είσαι καλά;" ρωτάω ανυσηχη.
"Έχουμε πρόβλημα!" μου λεει..
"Adrien πες μου τι έγινε! Είσαι καλά έπαθες τίποτα!" φωνάζω.
"Όχι... Σχεδόν.. Ξέρω που κρύβεται ο Hawk Moth!" μου λεει και σοκαρομαι.
"Τι!" φωνάζω.
Οι γονείς μου!
Πρέπει να βεβαιωθώ ότι είναι καλά!
"Adrien, σε κλείνω! Έλα στο ξενοδοχείο της Chloe!" φωνάζω και του το κλείνω πριν απαντήσει.
Μεταμoρφωθηκα και έφυγα για το ξενοδοχείο.
Μπουκαρω μέσα και πέφτω πάνω στην Chloe.
"Chloe είναι εδώ οι γονείς μου;" την ρωτάω και εύχομαι η απάντηση της να είναι 'ναι'.
"Οι γονείς σου;" με ρωτάει περίεργα.
"Ναι, οι γονείς μου!" λέω.
"Ποιοι είναι οι γονείς σου;" με ρωτάει και κάνω Faceplam
"Έλα τώρα Chloe! Marinette Dupain Gheng εδώ!" λέω ελαφρώς εκνευρισμένη και δείχνω τον εαυτό μου.
"Α! Ξέχασα ότι εσύ είσαι!" λέει για να μου σπάσει τα νεύρα.
"Chloe απαντά είναι εδώ!" φωνάζω.
"Όχι, έχουν αργήσει υπερβολικά πολύ! Αναρωτιέμαι τι μαγαζί είστε! Δεν έρχεστε καν στην ώρα σας! Αυτό είναι απαράδεκτο! Εντελώς απαράδεκτο!" αρχίζει το παραλήρημα ενώ εγώ προσπαθώ να μην σκέφτομαι τα χειρότερα.
Φεύγω τρέχοντας και μένω έξω από το κτήριο.
Είναι καλά...
Και οι δυό τους...
Κάτι θα έτυχε...
Τότε ένα σημείωμα πέφτει από τον ουρανό.
Κοιτώ πάνω και βλέπω μια πεταλούδα.
Κακό timing...
Τι κόλλημα έχει αυτός ο άνθρωπος με τα σημειώματα!
Το ανοίγω αν και φοβάμαι τι θα διαβάσω.
Μην ανησυχείς για τους δικούς σου..
Περνάνε ωραία μαζί μου.
Αν δεν θες κάνεις τους να πάθει κάτι,
Δώσε μου το Miraculous και εσύ και το γατάκι σου.
Γιατί πάντα κρατάω τις υποσχέσεις μου..
Πέφτω στα γόνατα και χωρίς να μπορώ να κρατηθώ αρχίζω να κλαίω με λυγμούς.
"Marinette!" ακούω τον Cat noir και έρχεται δίπλα μου.
"Τι έγινε;" με ρωτάει.
"Δε... Δεν.." προσπαθώ να πω..
"Κοίταξε με." μου λέει και τον κοιτάω.
"Πάρε μια βαθιά ανάσα! Και πες μου.." μου λέει και παίρνω μια βαθιά ανάσα.
Του δίνω το σημείωμα και εκείνος διαβάζει.
"Οοου μικρή μου έλα εδώ!" μου λεει και με αγκαλιάζει ενώ εγώ συνεχίζω να κλαίω.
"Σσσς ηρεμισε... " μου λέει και με φιλάει στα μαλλιά.
"Δεν θα τους κάνει τίποτα, για να σε εκβιασει το κάνει." συνεχίζει..
"Κι... Κι.. Κι αν.. Τους κάνει;" λέω εγώ και με ξανά φιλάει στα μαλλιά.
"Δεν θα κάνει τίποτα. Εμπιστεύσου με." λέει για να με κάνει να νιώσω καλύτερα.
"Τι θα γίνει όμως! Εδώ έξω θα μίνεται;" ακούγεται η σπαστηκη φωνή της Chloe από πίσω μου.
Τέλεια ο τελευταίος άνθρωπος που θέλω να δω αυτήν την στιγμή.
"Chloe φεύγεις;" ρωτάει ελαφρώς εκνευρισμενος ο Adrien.
Ως εκ του θαύματος μπήκε μέσα.
"Ηρεμισες λίγο;" με ρωτάει γλυκά και εγώ γνεφω θετικά σαν παιδάκι.
Έχω την εντύπωση πως αυτήν είναι....
Η τελευταία μάχη...
Γειά σας!
Τι κάνετε;
Πως σας φάνηκε το κεφάλαιο;
Τώρα ξεκινούν όλα😈
Τι πιστεύετε ότι θα γίνει μετά;
Η Marinette έχει δίκιο;
Είναι αυτήν η τελευταία μάχη;
Αυτά για τώρα!
Bye!