"အဲ့ေတာ့မင္းကဘာလိုခ်င္တာလည္း.."
"ဟမ့္...."
ထိုလူ၏ အေမးေၾကာင့္ ႐ွီးယန္ ဆိုဖာေပၚတြင္
ထိုင္ေနလ်က္ပင္ သူ၏ညာဘက္လက္ေကာက္ဝတ္ကို
ဘယ္လက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေနျခင္းကို ရပ္လ်က္
ခနဲ႔ေသာ အသံျဖင့္ရီလိုက္သည္။
"႐ွန္ဟိူင္းမွာ ျပန္လာေနေစခ်င္တာလား..မင္းက
အဲ့တာဆို ငါေတာင္းဆိုတာလုပ္ေပးေလ
ငါ မင္းလိုခ်င္တာလိုက္ေလ်ာေပးမယ္..."
ဝူခ်န္ဖန္းက ႐ွီးယန္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္႐ွိေသာ
ထမင္းစား စားပြဲအ႐ွည္ႀကီး၏ေထာင့္နား ေဘးတြင္
မတ္တပ္ရပ္ေနသည္။
သူ၏ ပံုစံက စိတ္မ႐ွည္ေတာ့သည့္ႏွယ္။
"ဒါ့ေၾကာင့္ ငါေျပာတယ္ေလ..
မင္းဘာလိုခ်င္တာလည္း လို႔...."
"ငါ့ကို လူတစ္ေယာက္သတ္ေပး...."
"မင္း......"
႐ွီးယန္က မဲ့ျပံဳးျပံဳးရင္း ခ်န္ဖန္းဘက္သိူ႔
လွည့္ကာၾကည့္လိုက္သည္။
"ဘာလည္း...မလုပ္ႏိုင္ဘူးလား...
ငါသိသေလာက္ မင္းတိူ႔လို လူေတြအတြက္
လူတေယာက္သတ္ရတာက ကေလးကစားစရာေလးေတြလိုပါ ဟုတ္တယ္မလား..."
႐ွီးယန္က မတ္တပ္ေကာက္ရပ္ကာ
အျပင္ဘက္သို႔ထြက္ရန္ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။
"ထားလိုက္ပါ.......ငါ ေပက်င္းမွာေနရတာ
ပိုအဆင္ေျပေနတယ္...ငါေျပာတာကို မ႐ွိခဲ့ဘူးလို႔မွတ္လိုက္...."
"ဘယ္သူ႔ကို သတ္ေပးရမွာလည္း......"
"ဟမ့္......"
႐ွီးယန္က ခ်န္ဖန္းအားေက်ာခိုင္းထားလ်က္ပင္
ထပ္မံကာသေဘာက် ႏွစ္သက္သည့္ အျပံဴးကို ျပံဳးလိုက္သည္။
ခ်န္ဖန္းဘက္ကို မလွည့္ပဲ ေက်ာခိုင္းထားလ်က္ပင္
"ေကာင္ေလးတေယာက္...မင္းသူ႔ကို
အလြယ္႐ွင္းလို႔ရမွာပါ..ဒီအတိုင္း ဘယ္သူမွမသိတဲ့သူတေယာက္ပဲမလို႔..."
႐ွီးယန္က ျပန္လွည့္လာၿပီး ခ်န္ဖန္းအနားထိျပန္တိုးလာသည္။ သူ၏ ရင္ဘတ္အက်ႌထဲမွ ဓာတ္ပံုတစ္ခ်ိဳ႕အား
ထုတ္ကာစားပြဲေပၚသိူ႔ ပစ္တင္လိုက္သည္။
ခ်န္ဖန္းက ထိုဓာတ္ပံုမ်ားအား ယူလိုက္ၿပီး.
အခ်ိန္အနည္းငယ္ယူကာ ၾကည့္လိုက္သည္။
"ဒါ.....ကေလးေလးသာသာပဲ
မင္း ကို သူကစိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးမလို႔လား..."
"မင္းလုပ္ေပးမွာလား..မေပးဘူးလားပဲေျပာ...
က်န္တာ ငါမသိခ်င္ဘူး...."
"Ok....တခါတည္း အေပ်ာက္ေဖ်ာက္လိုက္မယ္..."
"အာ....ေနအုန္း..... မင္းသိလား.....
သူ႔ရဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းကိူ ငါစံုစမ္းထားမိတာ
သူ႔ရဲ႕ အေဖနာမည္က ခ်ီယိလု..တဲ့...မင္းမွတ္မိလား.."
ခ်န္ဖန္းက ဓာတ္ပံုအခ်ိဳ႕ကိုကိုင္ထားလ်က္ပင္
စဥ္းစားေနပံုရသည္။
"ခ်ိယိလု.....ခ်ိ..ယိ..လု....လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ေသသြားတဲ့သူမလား....
သူ႔ရဲ႕ သားလား....ငါသူတို႔သားမိကို ေသၿပီထင္တာေလ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ႐ွင္သန္ေနၾကတယ္တဲ့လား
ဟားဟား......ဟိုေကာင္ေတြသိရင္ေတာ့
အေတာ္ဝမ္းသာသြားမွာပဲ...အေတာ္ေလးလဲေဒါပြေလာက္တာမို႔ ငါေတာင္ဝင္ပါစရာမလိုေလာက္ေတာ့ဘူး"
"ငါသိသားပဲ......ဒါ့ေၾကာင့္...."
႐ွီးယန္က ခ်န္ဖန္းအနားသိူ႔ကပ္လာသည္။
ခ်န္ဖန္း၏ အက်ႌေကာ္လံကို ေသခ်ာျပင္ေပးလိုက္ရင္း
"မင္း ႀကိဳက္သလိုလူပ္....အဲ့ေကာင္ေလး
ငါ့ေ႐ွ႕မွာ ထပ္ေပၚမလာေပးရင္ရၿပီ..."
"Ok, အလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ မင္း ႐ွန္ဟိုင္းကို
ေျပာင္းလာဖို႔ ျပင္ပါ...ငါမနက္ျဖန္ပဲ လႊတ္လိုက္မယ္
သူတိူ႔အေတာ္ေလးကို အပုန္းေကာင္းတာေတာ့
ဝန္ခံရမယ္...ခြမ္ဖုန္း ႀကီးေတာ့တကယ္ကို
ဝမ္းသာသြားမွာ...ဒီေကာင္ေတြက ဒုစ႐ိုက္ေလာကနဲ႔
မကင္းတဲ့ေကာင္ေတြ လူတေယာက္ေလာက္ကေတာ့ေအးေဆးပဲ..."
"အင္း....မင္းႀကိဳက္သလိုသာလုပ္ေတာ့
အေရးႀကီးတာကို ငါေျပာၿပီးၿပီ ငါ ျပန္ေတာ့မယ္
မနက္ျဖန္ ဆိုင္ထြက္ရအုန္းမွာ..."
႐ွီးယန္က ေနာက္ျပန္ပင္ တာ့တာျပလိုက္သည္။
ခ်န္ဖန္းက
"ျပန္ေတာ့မယ္ဟုတ္လား...ညေရာက္ေနၿပီေလ
မနက္မွ ေလယာဥ္နဲ႔ျပန္......ဆိုင္က တေနကုန္ေတာင္ဝယ္သူမလာပဲနဲ႔မ်ား ၿပီးေတာ့ အဲ့ဆိုင္ကရတဲ့ေငြက မင္းလည္ပင္းက ဆြဲႀကိဳးတစ္ကံုးတန္ဖိုးေတာင္မ႐ွိဘူးမလား...."
႐ွီးယန္က ျပန္လွည့္ကာေအာ္ေလသည္။
"မင္းအေပါက္ကို ပိတ္......
ငါ့ဘာသာ ဘာလုပ္လုပ္ေပါ့ မင္းအပူပါလား
ငါနဲ႔ သေဘာတူထားတာသာ ျဖစ္ေအာင္လုပ္စမ္းပါ.."
"O...Ok....."
ခ်န္ဖန္းက ႐ွီးယန္စိတ္တိုလ်င္ေတာ့
အေသေၾကာက္သည္။
....................................
"ေမ...ေမ....ေမေမ...."
အန္းလုတစ္ေယာက္ ေဆးရံုသို႔ပင္
ယိုင္တိူး ယိုင္တိုင္ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေရာက္လာသည္။
အိမ္ကေနေျပးထြက္သည့္အခ်ိန္ကပင္
လူကဘာမွပါမလာ အိမ္ေနရင္းေဘာင္းဘီတို
တီ႐ွပ္အျဖဴေလးႏွင့္ပင္။
ဖိနပ္စီးရန္လည္း ေမ့လာသည့္အတြက္ေျခဗလာ။
သိူ႔ေသာ္လည္း စိတ္က ေဆးရံုသို႔သာ။
ရဲစခန္းမွ အန္းလုအားဆက္သြယ္လာၿပီးသည္ႏွင့္
တၿပိဴင္နက္ သူထြက္လာခဲ့ျခင္းပင္။
ဘတ္(စ္) ကားစီးရန္အျမန္ေျပးတတ္ေသာ္လည္း
ပိုက္ဆံအိတ္ကပါမလာေပ။
အစက ကားဆရာက ေပးမတတ္ခ်င္ေသာ္လည္း
အန္းလု၏ အသိစိတ္မကပ္ေသာပံုစံေၾကာင့္
စီးခြင့္ေပးလိုက္သည္။
လမ္းတေလ်ာက္လံူး လူက ေခါင္းငိုက္စိုက္လ်က္
ေပါင္ႏွစ္လံုးၾကား လက္ကို ထည့္ကာ
တုန္ယင္ေနသည္။
ေဆးရံုသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ပင္ အဝ၌ ေဆးရံုကားမ်ား
ရဲကားမ်ား ႏွင့္ အလြန္႐ႈပ္ေထြးေနသည္။
လူမ်ားကလည္း ေျပာသူကေျပာဆိုသူကဆို
နာက်င္လြန္း၍ လႉပ္ခါေနၾကေသာသူမ်ား
ေသြးထြက္သန္ယို ဒဏ္ရာမ်ားအျပင္ တခ်ိဳ႕လူမ်ားက
ေသြးမ်ားၾကား လႈပ္ပင္ မလႉပ္႐ွားၾကေတာ့ေပ။
ဆရာဝန္မ်ား သူနာျပဳမ်ားကလည္း ေျပးလႊာကာ
အလုပ္႐ွဴပ္ေနၾကသည္။
အန္းလုက ယာယီ လူနာေဆာင္သိူ႔
ဦးတာ္ေလ်ာက္လာသည္။ ဖိနပ္ဟူေသာ အကာအကြယ္မ႐ွိသည့္ ေျခေထာက္ကေလးက နီရဲေနေလ၏။
"ဆ...ဆရာ...."
အန္းလုက ဆရာဝန္တေယာက္၏ ပုခံုးအား
ေနာက္ဘက္မွေန၍ လွမ္းတိူ႔ကာေခၚလိုက္သည္။
ထိုဆရာဝန္၏ေ႐ွ႕တြင္က ေျခတဖက္ျပတ္ေနေသာ
ေလာေလာလတ္လတ္လူနာတေယာက္႐ွိသည္။
အရက္ျပန္ႏွင့္ အျခားပစၥည္းမ်ားကို
အသံုးျပဳ၍ ဒဏ္ရာသက္သာေစရန္လုပ္ေနပံုရသည္။
ဆရာဝန္က အန္းလူဘက္သို႔လွည့္လာသည္။
"ဘယ္သူပါလည္း...."
"ဟို..မေတာ္တဆမႈျဖစ္တယ္ေျပာလို႔ပါ
ကြၽန္ေတာ့ အေမ....ကြၽန္ေတာ့အေမလည္း.....
ဟိုဟာ..."
အန္းလုက ေခါင္းကိုငံု႔ရင္း တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ ပင္
စကားကိုေျပာေနေလ၏။
ဆရာဝန္က စိတ္မ႐ွည္ေတာ့ေသာေလသံျဖင့္
"ဟိုဘက္ကို သြားၾကည့္လိုက္ပါ..
ဒဏ္ရာမျပင္းထန္တဲ့သူ ဆိူ အဲ့ဘက္မွာနားခိုင္းထားတယ္........"
အန္းလုက ဆရာဝန္၏ အေျပာေၾကာင့္
ခ်က္ခ်င္းပင္ ၫႊန္ျပရာဘက္သိူ႔ သြားလိုက္သည္။
သူ၏ စိတ္က သူ၏အေမကိုသာေတြ႔ခ်င္ေနသည္။
မိခင္ကို ေတြ႔ကာ ေျပးဖက္ခ်င္စိတ္သည္
သူ၏ ႏွလံုးသား တစ္ခုလံုးတြင္ျပည့္ႏွက္ကာေနသည္။
ဒဏ္ရာမျပင္းထန္သူဟုသာေျပာသည္။
အားလံုးက ပြန္းပဲ့ရာမ်ားျဖင့္ပင္ ၾကည့္ရဆိုးစြာ
ပတ္တီးမ်ားစီးထားၾကသည္။
အားလံုးေပါင္းမွ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ပင္႐ွိမည္။
အန္းလု မိခင္ကိုမေတြ႔သျဖင့္ ဦးေခါင္းတစ္ခုလံုပူထူလာေလၿပီ။ ေဆးရံု၏ တိုင္တစ္ခုတြင္ ခ်ိတ္ကာထားေသာ တီဗြီ ႀကီးက ထိုမေတာ္တဆမႈအေၾကာင္းကိူ
သတင္းအေနျဖင့္ တင္ဆင္လ်က္႐ွိသည္။
အခ်ိန္မွန္မဟူတ္သည့္ မိုးရြာသြန္းမႈေၾကာင့္
ေတာင္ေစာင္း တစ္ခုေျမၿပိဴက်ကာ ကားအခ်ိဳ႕ေျမၿပိဳမႉႏွင့္အတူ ပါသြားခဲ့သည္။
ယခုအခ်ိန္ထိ တခ်ိဳ႕ခရီးသည္မ်ားကို ႐ွာေဖြမေတြ႔ေသးေၾကာင္း သတင္းအဆက္မျပတ္ ေၾကညာေနသည္။ ကုမၼဏီ၏ ခရီးစဥ္ကားတစ္စီးပါသည့္အတြက္
အန္းလုတင္မက ထိုကားေပၚ႐ွိ သူမ်ား၏
မိသားစုဝင္မ်ားကိုပါ ေဆးရံုႏွင့္ သက္ဆိုင္ရာ ရဲစခန္းတိူ႔က ဆက္သြယ္အေၾကာင္းၾကားလိုက္သည္။
အန္းလုက စီးတန္းလ်က္႐ွိေနေသာ
ခံုမ်ားထဲမွ ခံုေလးတစ္ခံုတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
သူ၏ေၾကာက္စိတ္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ပိုကာဆိုးလာေလသည္။ စိုးရိမ္လာသည္။
အခ်ိန္ပင္ ညဆယ္နာရီသို႔ေရာက္လာေလၿပီ။
အေရးေပၚတင္ေဆာင္လာေသာ လူနာတိုင္း
ေဆးရံုထဲ ဝင္လာသည့္ လူနာတိုင္း
.အန္းလုသြားၾကည့္ရသည္။
ယခုအခ်ိန္ထိ မိမိ၏ မိခင္ျဖစ္သူပါမလာေသးေပ။
"ခ်က္ခ်င္း....ခ်က္ခ်င္း...ခြဲစိတ္ခန္းျပင္ပါ....
အေျခအေနဆိုးတယ္....."
ဆရာဝန္မ တေယာက္၏ အသံက
ဟိန္းထြက္ကာလာေလသည္။
အန္းလု ၾကည့္မိေတာ့ သူမက ထိုလူနာအေပၚသို႔
တက္ေနၿပီး ထိုလူ၏ ရင္ဘတ္အား ဖိကာ
ႏွလံုးခုန္ရန္ ႀကိဳးစားေနပံုပင္။
အန္းလုအျမန္ထကာ ထိုဘီးတပ္ကုတင္ဆီသို႔
ထံုးစံအတိုင္းၾကည့္ရန္ လာလိုက္သည္။
"ေမေမ.....ေမေမ....."
ဤတစ္ခုတြင္ေတာ့ သူေမ်ာ္ေနသူကုိေတြ႔ခဲ့ရၿပီ။
ေကာင္းေသာ ေတြ႔ျခင္းမဟုတ္ဟုဆိုရေလမလား
သူမ တကိုယ္လံူး ေသြးမ်ားျဖင့္ရဲရဲနီေနေလ၏။
ဝမ္းဗိုက္က သံေခ်ာင္းကဲ့သို႔ေသာအရာက တန္းလန္းၿုီး ဆိုက္ေနလ်က္။
ပါးစပ္တဝိုက္ေသြးတိူ႔က မေျခာက္တေျခာက္ပင္
႐ွိေနေလေျခၿပီ။
အန္းလု ခ်က္ခ်င္းပင္ ကုတင္၏
လက္ကိုင္တန္းနားကို ကိူင္လ်က္ အတူေျပာလိုက္ေလသည္။
သတိပင္မ႐ွိေသာ သူမအား
သူထိေတြ႔ရန္ႀကိဳးစားေနသည္။ ဝမ္းဗိုက္တြင္စိုက္ကာေနသည့္ သံေခ်ာင္းသဖြယ္က လႉပ္ရမ္းလိူက္တိုင္း.
ထိုဝမ္းဗိုက္က ေသြးတိူ႔ ပန္းကာထြက္ေနသည္။
အန္းလု၏ လက္ႏွင့္ အက်ႌ၏အခ်ိဳ႕ေနရာတိူ႔က
ေသြးတိူ႔ ေပက်ံကူန္ေလ၏။
ခြဲစိတ္ခန္းအဝကိုေရာက္ေတာ့
ဆရာဝန္မေလးႏွင့္ အျခားသူနာျပဳမေလးမ်ားက
အန္းလုအား ဆက္မလိုက္ေတာ့ရန္ တားလိုက္ၾကသည္။
အန္းလုလည္း တျဖည္းျဖည္း ပိတ္ကာသြားေသာ
ထိုတံခါးႀကီးအား ေၾကာင္ကာၾကည့္ေနမိသည္။
ၿပီးေနာက္တြင္ လူက အားအင္မ်ားအကုန္ပ်က္စီးသြားသည့္ႏွယ္ ဒူးေထာက္ လ်က္ပင္ ၾကမ္းျပင္၌
ျပဳတ္က်ေလသည္။
သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ေပက်ံေနေသာ
မိခင္၏ ေသြးမ်ားကိူ ၾကည့္လ်က္
မ်က္ရည္တိူ႔က တားဆီးမရစြာ က်ဆင္းလာေလၿပီ။
ည ၁၂ နာရီပင္ထိုးလုနီးေလေတာ့မည္။
ယခူအခ်ိန္ထိ ထိုအခန္းထဲမွ တေယာက္မ်ွပင္
အျပင္သိူ႔ထြက္မလာၾကေသးေပ။
အန္းလုက ထိုအဝနားတြင္ပင္
ဟိုဘက္သည္ဘက္ေလ်ာက္လိုက္ ေဘး႐ွိ ေဆးရံုခံုတန္း နားတြင္ထိုင္လိုက္ျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။
ေပက်ံေနေသာ ေသြးတို႔ေျခာက္ေသြ႔ကာလာသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပူးကပ္လ်က္ ကယ္တင္ရာ
ဘုရားကိုသာ အပူကပ္လ်က္႐ွိသည္။
"အန္းလု........"
တိုးေျဖာ့လွသည့္အသံ တစ္ခုက
အန္းလု နားသိူ႔ တိုက္႐ိုက္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။
အသံလာရာသို႔ ေမာကာၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူ႔အား ငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ ခ်ီ႐ွန္းပင္။
အန္းလုက ခ်ီ႐ွန္းကို ရီေဝေနေသာ
မ်က္ဝန္းတိူ႔ျဖင့္ စိူက္ကာၾကည့္ေနသည္။
ခ်ီ႐ွန္းက ထိုအၾကည့္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈရင္း
အန္းလု၏ ရဲတြတ္ေနေသာ ေျခေထာက္တစ္စံုကိူ
ၾကည့္လိုက္သည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ ဒူးတဖက္ကို ေထာက္ကာ
ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ၿပီး
တဖက္ေပၚ တဖက္ထပ္ကာထားေသာ အန္းလု၏ ေျခေထာက္မ်ားကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
မ်က္ႏွာကို အနည္းငယ္ငံု႔ကာ အန္းလု၏ေျခေထာက္မ်ားကို မူ အေပၚသို႔အနည္းငယ္ျမင့္ကာ
ပါးစပ္ႏွင့္ နီးကပ္ေစလ်က္ အာေငြ႔ေပးလိုက္သည္။
"အရမ္း ေအးစက္ေနၿပီ........"
"႐ွန္း႐ွန္း....ေမေမ....ေမေမ...ေလ...."
ခ်ီ႐ွန္းက ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
သူက အန္းလုကိုၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာေသးေပ။
မတ္တပ္ျပန္ရပ္ကာ သူ၏ အားကစားဖိနပ္ကို
ခြၽတ္လိုက္ၿပီး တံု႔ဆိဳင္းျခင္းမ႐ွိစြာ အန္းလု၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္တြင္ ဝတ္ဆင္ေပးလိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္သူ၏ အေပၚရံု ကူတ္အက်ႌကိုပါ
ခြၽတ္ကာ အန္းလုအေပၚတြင္ ျခံဳေပးလိုက္သည္။
ၿပီးမွ အန္းလုေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး
အန္းလုကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ ေခါင္းအား အသာပြတ္ေပးလိုက္သည္။
"အဆင္ေျပသြားမွာပါ...
ဘာမွမျဖစ္ဘူး...ကိုယ္႐ွိတယ္.."
အန္းလုက ငိုေႂကြးေလေတာ့သည္။
ခ်ီ႐ွန္း ေရာက္လာ၍ စိတ္သက္သာရာရေသာ္လည္း
မိခင္ကို ပူေနရသည္မွာ ယခုထိပင္စိတ္မေအးႏိုင္ေသးေပ။
ခ်ီ႐ွန္းက အန္းလု၏ေက်ာျပင္ကို
ခပ္ဖြဖြ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။
အန္းလုက ယခုခ်ိန္ထိ တုန္ယင္ေနဆဲပင္။
တခဏေနေတာ့ ခုနကဆရာဝန္မေလး
အျပင္သိူ႔ထြက္လာသည္။
သူမ၏ mark ကိုျဖဳတ္လိုက္ၿပီး ေဘး႐ွိ သူနာျပဳမေလးအား တစ္ခုခုေျပာေနပံုရသည္။
အန္းလု ခ်က္ခ်င္းပင္ထကာ သူမဆီသို႔ေျပးသြားသည္။
"ဆရာမ...ကြၽန္....ကြၽန္ေတာ့အေမရဲ႕
အ...အေျခ....အေန....."
သူမက သက္ျပင္းအရင္ခ်သည္။
ၿပီးမွ သူမက
"အေျခအေနကိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲ
အရင္ဆံုး သတိရလာဖို႔ေမ်ွာ္လင့္ရမွာ......"
အန္းလု၏ ကိုယ္က ခ်က္ခ်င္းပင္
ယိုင္ထိုးကာ က်သြားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း အသက္အနၱာရယ္က လြတ္ေျမာက္သည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။
ခ်ီ႐ွန္းက အန္းလုကို ေနာက္ဘက္မွေန၍
အန္းလု လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ထိန္းကိုင္ေပးထားသည္။
....................................
အထူးသီးသန္႔ အခန္းတြင္ထားေသာ
သူမအား အန္းလုအျပင္ဘက္ မွန္ေဘာင္အတြင္းမွ
လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။
မနက္ကတင္ သူ႔အား ဂ႐ုတစိုက္မွာေနေသာ
သူမသည္ အဘယ္ေၾကာ.င့္ ဤသိူ႔ လွဲေနရသနည္း။
အန္းလု ၏ မ်က္ရည္တို႔က ထပ္မံ၍က်ဆင္းလာျပန္သည္။
လူသည္လည္း ငိုရလြန္းသျဖင့္ မ်က္ခမ္းနားတို႔က
နီရဲကာ နာက်င္ေနေလၿပီ။
"အန္းလု.......ဒီမွာလာထိုင္လိုက္ေနာ္..."
ခ်ီ႐ွန္းက အန္းလု ပုခံုးေလးမွကုိင္၍
အန္းလုအား စၾကၤန္အနား႐ွိ ခံုတန္းအနားသိူ႔
ေခၚလာလိုက္ကာ ထိုင္ေစသည္။
မ်က္ႏွာ ထက္ က်ဆင္းေနေသာ
မ်က္ရည္စတို႔ကို သုတ္ေပးၿပီးေနာက္
ဘာမွစားရေသးပံုမေပၚေသာအန္းလုအား
ေဆးရံု ေအာက္ဆံုးထပ္တြင္႐ွိေသာ ၂၄နာရီဖြင့္ေသာ
ကုန္စံုဆိုင္သဖြယ္ဆိုင္မွ မူန္႔အခ်ိဳ႕ဝယ္လာၿပီး
ေကြၽးရန္ျပင္လိုက္သည္။
အန္းလုအတြက္ ပဲေပါင္မုန္႔ကအေကာင္းဆံုးေဆးတစ္လက္ပင္။ ခ်ီ႐ွန္းက ထိုပဲေပါင္မုန္႔အထုပ္အား
ေဖာက္ၿပီး အန္းလုကိုေပးလိုက္သည္။
"ညေနထဲက ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား...
ဒါေလးေတာ့ စားလိုက္ေနာ္..... "
အန္းလုက ထိုမုန္႔ကို ယူလိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္သူ၏ လက္က ပါးစပ္နားသို႔မေရာက္ပဲ
သူ၏ေပါင္ေပၚတြင္ တင္ထားသည္။
"႐ွန္း႐ွန္း....ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာ႐ွိမွန္း
ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးသိတာလည္း........"
"ကိုယ္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မင္းကိုမေတြ႔ဘူး
ေရခမ္းေနတဲ့ မီးဖို့ေပၚက အိုးတစ္လံုးရယ္
ဧည့္ခန္းကစားပြဲေအာက္နားမွာ ျပဳတ္က်ေနတဲ့ ဖုန္းရယ္ ပဲေတြ႔ရတယ္..
ေဘးနားပတ္ဝန္းက်င္ အကုန္ပတ္႐ွာေနေသးတာမလို႔ ကိုယ္ ၾကာသြားတာ ေနာက္မွ မင္းဖုန္းက ေနာက္ဆံုး အဝင္ call ကို ျပန္ေခၚၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့မွ
အေၾကာင္းဆံုသိၿပီး ကိုယ္ဒီကိုေရာက္လာတာ...
ကိုယ္ေနာက္က်သြားတယ္..."
"မဟုတ္ပါဘူး......ကြၽန္ေတာ့ေဘးနား
အျမဲ႐ွိေနေပးတာ ေက်းဇူးပါ..."
အန္းလုက လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားျမဲျဖစ္ေသာ
ပဲေပါင္မုန္႔ေလးအား ၾကည့္ေနသည္။
"ေဖေဖ့ကို ကြၽန္ေတာ့အသက္ ၉ႏွစ္မွာ
ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတာ ေမေမတစ္ညလံုးဖက္ငိုတုန္းက
ကေလးမလို႔လားမသိဘူး ဘယ္လိုမွမခံစားခဲ့ရဘူး
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့ရင္ဘတ္က ေအာင့္ေနခဲ့တယ္
အခု....ေမေမပါ...ေမေမကို႔ပါ...ဆံုး႐ႈံးရမယ္ဆိုရင္...
ကြၽန္ေတာ့မွာ..တကယ္...တကယ္...ကို...ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး......"
"မျဖစ္ပါဘူး..... မျဖစ္ဘူး....မေတြးနဲ႔...ဘာမွမေတြးနဲ႔
မင္း ေဘးမွာ ကို္ယ္႐ွိတယ္..."
အန္းလု ခ်ီ႐ွန္း၏ရင္ဘတ္ကိုေခါင္းမွီလိုက္သည္။
ခ်ီ႐ွန္းက ျပန္ဖက္ထားရင္း နွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။
အန္းလုက ေခါင္းေလးျပန္ေထာင္ကာ
ခ်ီ႐ွန္းကို ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
သူ၏ မ်က္ဝန္းတိူ႔က နီရဲကာေနေသာ္လည္း
ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေလးအား ေစာင့္စားေနဟန္။
"႐ွန္း႐ွန္း.....ေမေမ တကယ္အဆင္ေျပမွာပါေနာ္..."
"အင္း....ေျပသြားမွာ...
အန္းလုကို ထားၿပီး သူဘယ္မွမသြားပါဘူး...
ကိုယ့္ကို ယံုတယ္မလား...."
"ယံုတယ္......"
"ဒါဆို မုန္႔စားၿပီး ခနေတာ့အိပ္လိူက္ေနာ္
ေတာ္ၾကာ ေမေမႏိုးလာလို႔ အန္းလုပိန္သြားတာျမင္ရင္
စိတ္မေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္...."
"အင္းဟုတ္တယ္....ကြၽန္ေတာ္..အားေမြးရမယ္..."
တခဏအၾကာတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ
အန္းလုအား ေပြ႔ခ်ီကာ လူနာခန္းအလြတ္တစ္ခုတြင္
ဝင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ထက္တြင္ အိပ္ေစသည္။
ပိုက္ဆံကုန္တာကအေရးမႀကီး အန္းလုသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစရန္ အခန္းငွါးပစ္လိုက္ျခင္းပင္။
အန္းလုမိခင္အား ခြဲစိတ္သည့္ဆရာဝန္မ၏
ကူညီမႈေၾကာင့္လည္းပါသည္။
သူမက အန္းလုအားၾကည့္၍ သနားေနပံုေပၚသည္။
ခ်ီ႐ွန္းက အန္းလုအား ေစာင္ျခံဳေပးၿပီး.အျပင္ဘက္သို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
ဆရာဝန္မေလးက အျပင္ဘက္မွေန၍ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ
အန္းလုကို လွမ္းၾကည့္ၿပီးေနာက္ ခ်ီ႐ွန္းအားၾကည့္လိုက္သည္။
"မိသားစုဝင္ကတကယ္ပဲ သူတေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တာလား...လူနာ႐ွင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားကေရာ..."
ခ်ီ႐ွန္းကျပန္ေျဖသည္။
"ဆံုးသြားတာၾကာပါၿပီ....ဆရာမ ေျပာစရာ႐ွိတယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလို႔ရပါတယ္.."
ဆရာဝန္မေလးက သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"လူနာ႐ွင္က အသက္မ႐ွင္ႏိုင္ေလာက္ဘူး...
စိတ္ကို အသင့္ျပင္ထားေစခ်င္တယ္..."
"ခြဲစိတ္တာ ေအာင္ျမင္တယ္မဟုတ္ဘူးလား...."
"အဲ့ကေလးကိုၾကည့္ရင္း ဒီအေၾကာင္းကို
ေျပာမထြက္ဘူး ဘယ္လိုမွ...ဒါ့ေၾကာင့္ မင္းကို
ေျပာတာ...သူမရဲ႕ ဒဏ္ရာကဆိုးရြားလြန္းတဲ့အျပင္
႐ွာေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ကလည္း ေနာက္က်လြန္းတယ္
ႏွလံုးကလည္း ႐ိုက္ထားတဲ့ဒဏ္လိုမ်ိဳး အတြင္းမွာ
ေၾကေနတယ္...သူမဆက္မ႐ွင္နိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူး.....ေဆးအခ်ိဳ႕ကသာ သူမအသက္ကို
ဆြဲဆန္႔ထားေစႏိုင္တာ...."
ခ်ီ႐ွန္း အေတာ္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေနသည္။
သူမက ခ်ီ႐ွန္း၏ လက္ေမာင္းကို တခ်က္႐ိုက္လိုက္ၿပီး
"မင္းက သူ႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေဆး
ျဖစ္ပါေစပဲ ဆုေတာင္းရမွာေပါ့...ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါ..."
ခ်ီ႐ွန္းက ေခါင္းကိုအနည္းငယ္ငံု႔ကာ
႐ိုေသမႈ ျပလိုက္သည္။သူမထြက္သြားျပီးမွ အန္းလုအိပ္ေနေသာ အခန္းထဲ ျပန္သြားလိုက္ၿပီး
အန္းလုကုတင္ ေဘးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။
အန္းလု လက္ကေလးအား ဖြဖြဆုပ္ကိုင္ထားရင္
အန္းလုကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း
ၾကည့္ေနမိသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စံုက အရည္ၾကည့္တို႔လဲ့ေန၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
"အဲ့တော့မင်းကဘာလိုချင်တာလည်း.."
"ဟမ့်...."
ထိုလူ၏ အမေးကြောင့် ရှီးယန် ဆိုဖာပေါ်တွင်
ထိုင်နေလျက်ပင် သူ၏ညာဘက်လက်ကောက်ဝတ်ကို
ဘယ်လက်ဖြင့် ပွတ်သပ်နေခြင်းကို ရပ်လျက်
ခနဲ့သော အသံဖြင့်ရီလိုက်သည်။
"ရှန်ဟိူင်းမှာ ပြန်လာနေစေချင်တာလား..မင်းက
အဲ့တာဆို ငါတောင်းဆိုတာလုပ်ပေးလေ
ငါ မင်းလိုချင်တာလိုက်လျောပေးမယ်..."
ဝူချန်ဖန်းက ရှီးယန်နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင်ရှိသော
ထမင်းစား စားပွဲအရှည်ကြီး၏ထောင့်နား ဘေးတွင်
မတ်တပ်ရပ်နေသည်။
သူ၏ ပုံစံက စိတ်မရှည်တော့သည့်နှယ်။
"ဒါ့ကြောင့် ငါပြောတယ်လေ..
မင်းဘာလိုချင်တာလည်း လို့...."
"ငါ့ကို လူတစ်ယောက်သတ်ပေး...."
"မင်း......"
ရှီးယန်က မဲ့ပြုံးပြုံးရင်း ချန်ဖန်းဘက်သိူ့
လှည့်ကာကြည့်လိုက်သည်။
"ဘာလည်း...မလုပ်နိုင်ဘူးလား...
ငါသိသလောက် မင်းတိူ့လို လူတွေအတွက်
လူတယောက်သတ်ရတာက ကလေးကစားစရာလေးတွေလိုပါ ဟုတ်တယ်မလား..."
ရှီးယန်က မတ်တပ်ကောက်ရပ်ကာ
အပြင်ဘက်သို့ထွက်ရန်ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။
"ထားလိုက်ပါ.......ငါ ပေကျင်းမှာနေရတာ
ပိုအဆင်ပြေနေတယ်...ငါပြောတာကို မရှိခဲ့ဘူးလို့မှတ်လိုက်...."
"ဘယ်သူ့ကို သတ်ပေးရမှာလည်း......"
"ဟမ့်......"
ရှီးယန်က ချန်ဖန်းအားကျောခိုင်းထားလျက်ပင်
ထပ်မံကာသဘောကျ နှစ်သက်သည့် အပြံူးကို ပြုံးလိုက်သည်။
ချန်ဖန်းဘက်ကို မလှည့်ပဲ ကျောခိုင်းထားလျက်ပင်
"ကောင်လေးတယောက်...မင်းသူ့ကို
အလွယ်ရှင်းလို့ရမှာပါ..ဒီအတိုင်း ဘယ်သူမှမသိတဲ့သူတယောက်ပဲမလို့..."
ရှီးယန်က ပြန်လှည့်လာပြီး ချန်ဖန်းအနားထိပြန်တိုးလာသည်။ သူ၏ ရင်ဘတ်အကျႌထဲမှ ဓာတ်ပုံတစ်ချို့အား
ထုတ်ကာစားပွဲပေါ်သိူ့ ပစ်တင်လိုက်သည်။
ချန်ဖန်းက ထိုဓာတ်ပုံများအား ယူလိုက်ပြီး.
အချိန်အနည်းငယ်ယူကာ ကြည့်လိုက်သည်။
"ဒါ.....ကလေးလေးသာသာပဲ
မင်း ကို သူကစိတ်အနေှာက်အယှက်ပေးမလို့လား..."
"မင်းလုပ်ပေးမှာလား..မပေးဘူးလားပဲပြော...
ကျန်တာ ငါမသိချင်ဘူး...."
"Ok....တခါတည်း အပျောက်ဖျောက်လိုက်မယ်..."
"အာ....နေအုန်း..... မင်းသိလား.....
သူ့ရဲ့နောက်ကြောင်းကိူ ငါစုံစမ်းထားမိတာ
သူ့ရဲ့ အဖေနာမည်က ချီယိလု..တဲ့...မင်းမှတ်မိလား.."
ချန်ဖန်းက ဓာတ်ပုံအချို့ကိုကိုင်ထားလျက်ပင်
စဉ်းစားနေပုံရသည်။
"ချိယိလု.....ချိ..ယိ..လု....လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်လောက်က သေသွားတဲ့သူမလား....
သူ့ရဲ့ သားလား....ငါသူတို့သားမိကို သေပြီထင်တာလေ ကောင်းကောင်းကြီး ရှင်သန်နေကြတယ်တဲ့လား
ဟားဟား......ဟိုကောင်တွေသိရင်တော့
အတော်ဝမ်းသာသွားမှာပဲ...အတော်လေးလဲဒေါပွလောက်တာမို့ ငါတောင်ဝင်ပါစရာမလိုလောက်တော့ဘူး"
"ငါသိသားပဲ......ဒါ့ကြောင့်...."
ရှီးယန်က ချန်ဖန်းအနားသိူ့ကပ်လာသည်။
ချန်ဖန်း၏ အကျႌကော်လံကို သေချာပြင်ပေးလိုက်ရင်း
"မင်း ကြိုက်သလိုလူပ်....အဲ့ကောင်လေး
ငါ့ရေှ့မှာ ထပ်ပေါ်မလာပေးရင်ရပြီ..."
"Ok, အလုပ်ပြီးတာနဲ့ မင်း ရှန်ဟိုင်းကို
ပြောင်းလာဖို့ ပြင်ပါ...ငါမနက်ဖြန်ပဲ လွွတ်လိုက်မယ်
သူတိူ့အတော်လေးကို အပုန်းကောင်းတာတော့
ဝန်ခံရမယ်...ခွမ်ဖုန်း ကြီးတော့တကယ်ကို
ဝမ်းသာသွားမှာ...ဒီကောင်တွေက ဒုစရိုက်လောကနဲ့
မကင်းတဲ့ကောင်တွေ လူတယောက်လောက်ကတော့အေးဆေးပဲ..."
"အင်း....မင်းကြိုက်သလိုသာလုပ်တော့
အရေးကြီးတာကို ငါပြောပြီးပြီ ငါ ပြန်တော့မယ်
မနက်ဖြန် ဆိုင်ထွက်ရအုန်းမှာ..."
ရှီးယန်က နောက်ပြန်ပင် တာ့တာပြလိုက်သည်။
ချန်ဖန်းက
"ပြန်တော့မယ်ဟုတ်လား...ညရောက်နေပြီလေ
မနက်မှ လေယာဉ်နဲ့ပြန်......ဆိုင်က တနေကုန်တောင်ဝယ်သူမလာပဲနဲ့များ ပြီးတော့ အဲ့ဆိုင်ကရတဲ့ငွေက မင်းလည်ပင်းက ဆွဲကြိုးတစ်ကုံးတန်ဖိုးတောင်မရှိဘူးမလား...."
ရှီးယန်က ပြန်လှည့်ကာအော်လေသည်။
"မင်းအပေါက်ကို ပိတ်......
ငါ့ဘာသာ ဘာလုပ်လုပ်ပေါ့ မင်းအပူပါလား
ငါနဲ့ သဘောတူထားတာသာ ဖြစ်အောင်လုပ်စမ်းပါ.."
"O...Ok....."
ချန်ဖန်းက ရှီးယန်စိတ်တိုလျင်တော့
အသေကြောက်သည်။
....................................
"မေ...မေ....မေမေ...."
အန်းလုတစ်ယောက် ဆေးရုံသို့ပင်
ယိုင်တိူး ယိုင်တိုင် ခြေလှမ်းများဖြင့် ရောက်လာသည်။
အိမ်ကနေပြေးထွက်သည့်အချိန်ကပင်
လူကဘာမှပါမလာ အိမ်နေရင်းဘောင်းဘီတို
တီရှပ်အဖြူလေးနှင့်ပင်။
ဖိနပ်စီးရန်လည်း မေ့လာသည့်အတွက်ခြေဗလာ။
သိူ့သော်လည်း စိတ်က ဆေးရုံသို့သာ။
ရဲစခန်းမှ အန်းလုအားဆက်သွယ်လာပြီးသည်နှင့်
တပြိူင်နက် သူထွက်လာခဲ့ခြင်းပင်။
ဘတ်(စ်) ကားစီးရန်အမြန်ပြေးတတ်သော်လည်း
ပိုက်ဆံအိတ်ကပါမလာပေ။
အစက ကားဆရာက ပေးမတတ်ချင်သော်လည်း
အန်းလု၏ အသိစိတ်မကပ်သောပုံစံကြောင့်
စီးခွင့်ပေးလိုက်သည်။
လမ်းတလျောက်လူံး လူက ခေါင်းငိုက်စိုက်လျက်
ပေါင်နှစ်လုံးကြား လက်ကို ထည့်ကာ
တုန်ယင်နေသည်။
ဆေးရုံသို့ ရောက်သည်နှင့်ပင် အဝ၌ ဆေးရုံကားများ
ရဲကားများ နှင့် အလွန်ရွုပ်ထွေးနေသည်။
လူများကလည်း ပြောသူကပြောဆိုသူကဆို
နာကျင်လွန်း၍ လွူပ်ခါနေကြသောသူများ
သွေးထွက်သန်ယို ဒဏ်ရာများအပြင် တချို့လူများက
သွေးများကြား လွုပ်ပင် မလွူပ်ရှားကြတော့ပေ။
ဆရာဝန်များ သူနာပြုများကလည်း ပြေးလွွာကာ
အလုပ်ရှူပ်နေကြသည်။
အန်းလုက ယာယီ လူနာဆောင်သိူ့
ဦးတာ်လျောက်လာသည်။ ဖိနပ်ဟူသော အကာအကွယ်မရှိသည့် ခြေထောက်ကလေးက နီရဲနေလေ၏။
"ဆ...ဆရာ...."
အန်းလုက ဆရာဝန်တယောက်၏ ပုခုံးအား
နောက်ဘက်မှနေ၍ လှမ်းတိူ့ကာခေါ်လိုက်သည်။
ထိုဆရာဝန်၏ရေှ့တွင်က ခြေတဖက်ပြတ်နေသော
လောလောလတ်လတ်လူနာတယောက်ရှိသည်။
အရက်ပြန်နှင့် အခြားပစ္စည်းများကို
အသုံးပြု၍ ဒဏ်ရာသက်သာစေရန်လုပ်နေပုံရသည်။
ဆရာဝန်က အန်းလူဘက်သို့လှည့်လာသည်။
"ဘယ်သူပါလည်း...."
"ဟို..မတော်တဆမွုဖြစ်တယ်ပြောလို့ပါ
ကျွန်တော့ အမေ....ကျွန်တော့အမေလည်း.....
ဟိုဟာ..."
အန်းလုက ခေါင်းကိုငုံ့ရင်း တုန်တုန်ရီရီဖြင့် ပင်
စကားကိုပြောနေလေ၏။
ဆရာဝန်က စိတ်မရှည်တော့သောလေသံဖြင့်
"ဟိုဘက်ကို သွားကြည့်လိုက်ပါ..
ဒဏ်ရာမပြင်းထန်တဲ့သူ ဆိူ အဲ့ဘက်မှာနားခိုင်းထားတယ်........"
အန်းလုက ဆရာဝန်၏ အပြောကြောင့်
ချက်ချင်းပင် ညွွန်ပြရာဘက်သိူ့ သွားလိုက်သည်။
သူ၏ စိတ်က သူ၏အမေကိုသာတွေ့ချင်နေသည်။
မိခင်ကို တွေ့ကာ ပြေးဖက်ချင်စိတ်သည်
သူ၏ နှလုံးသား တစ်ခုလုံးတွင်ပြည့်နှက်ကာနေသည်။
ဒဏ်ရာမပြင်းထန်သူဟုသာပြောသည်။
အားလုံးက ပွန်းပဲ့ရာများဖြင့်ပင် ကြည့်ရဆိုးစွာ
ပတ်တီးများစီးထားကြသည်။
အားလုံးပေါင်းမှ အယောက်နှစ်ဆယ်ခန့်ပင်ရှိမည်။
အန်းလု မိခင်ကိုမတွေ့သဖြင့် ဦးခေါင်းတစ်ခုလုံပူထူလာလေပြီ။ ဆေးရုံ၏ တိုင်တစ်ခုတွင် ချိတ်ကာထားသော တီဗွီ ကြီးက ထိုမတော်တဆမွုအကြောင်းကိူ
သတင်းအနေဖြင့် တင်ဆင်လျက်ရှိသည်။
အချိန်မှန်မဟူတ်သည့် မိုးရွာသွန်းမွုကြောင့်
တောင်စောင်း တစ်ခုမြေပြိူကျကာ ကားအချို့မြေပြိုမွူနှင့်အတူ ပါသွားခဲ့သည်။
ယခုအချိန်ထိ တချို့ခရီးသည်များကို ရှာဖွေမတွေ့သေးကြောင်း သတင်းအဆက်မပြတ် ကြေညာနေသည်။ ကုမ္မဏီ၏ ခရီးစဉ်ကားတစ်စီးပါသည့်အတွက်
အန်းလုတင်မက ထိုကားပေါ်ရှိ သူများ၏
မိသားစုဝင်များကိုပါ ဆေးရုံနှင့် သက်ဆိုင်ရာ ရဲစခန်းတိူ့က ဆက်သွယ်အကြောင်းကြားလိုက်သည်။
အန်းလုက စီးတန်းလျက်ရှိနေသော
ခုံများထဲမှ ခုံလေးတစ်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
သူ၏ကြောက်စိတ်တွေက တဖြည်းဖြည်း ပိုကာဆိုးလာလေသည်။ စိုးရိမ်လာသည်။
အချိန်ပင် ညဆယ်နာရီသို့ရောက်လာလေပြီ။
အရေးပေါ်တင်ဆောင်လာသော လူနာတိုင်း
ဆေးရုံထဲ ဝင်လာသည့် လူနာတိုင်း
.အန်းလုသွားကြည့်ရသည်။
ယခုအချိန်ထိ မိမိ၏ မိခင်ဖြစ်သူပါမလာသေးပေ။
"ချက်ချင်း....ချက်ချင်း...ခွဲစိတ်ခန်းပြင်ပါ....
အခြေအနေဆိုးတယ်....."
ဆရာဝန်မ တယောက်၏ အသံက
ဟိန်းထွက်ကာလာလေသည်။
အန်းလု ကြည့်မိတော့ သူမက ထိုလူနာအပေါ်သို့
တက်နေပြီး ထိုလူ၏ ရင်ဘတ်အား ဖိကာ
နှလုံးခုန်ရန် ကြိုးစားနေပုံပင်။
အန်းလုအမြန်ထကာ ထိုဘီးတပ်ကုတင်ဆီသို့
ထုံးစံအတိုင်းကြည့်ရန် လာလိုက်သည်။
"မေမေ.....မေမေ....."
ဤတစ်ခုတွင်တော့ သူမျော်နေသူကိုတွေ့ခဲ့ရပြီ။
ကောင်းသော တွေ့ခြင်းမဟုတ်ဟုဆိုရလေမလား
သူမ တကိုယ်လူံး သွေးများဖြင့်ရဲရဲနီနေလေ၏။
ဝမ်းဗိုက်က သံချောင်းကဲ့သို့သောအရာက တန်းလန်းြုီး ဆိုက်နေလျက်။
ပါးစပ်တဝိုက်သွေးတိူ့က မခြောက်တခြောက်ပင်
ရှိနေလေခြေပြီ။
အန်းလု ချက်ချင်းပင် ကုတင်၏
လက်ကိုင်တန်းနားကို ကိူင်လျက် အတူပြောလိုက်လေသည်။
သတိပင်မရှိသော သူမအား
သူထိတွေ့ရန်ကြိုးစားနေသည်။ ဝမ်းဗိုက်တွင်စိုက်ကာနေသည့် သံချောင်းသဖွယ်က လွူပ်ရမ်းလိူက်တိုင်း.
ထိုဝမ်းဗိုက်က သွေးတိူ့ ပန်းကာထွက်နေသည်။
အန်းလု၏ လက်နှင့် အကျႌ၏အချို့နေရာတိူ့က
သွေးတိူ့ ပေကျံကူန်လေ၏။
ခွဲစိတ်ခန်းအဝကိုရောက်တော့
ဆရာဝန်မလေးနှင့် အခြားသူနာပြုမလေးများက
အန်းလုအား ဆက်မလိုက်တော့ရန် တားလိုက်ကြသည်။
အန်းလုလည်း တဖြည်းဖြည်း ပိတ်ကာသွားသော
ထိုတံခါးကြီးအား ကြောင်ကာကြည့်နေမိသည်။
ပြီးနောက်တွင် လူက အားအင်များအကုန်ပျက်စီးသွားသည့်နှယ် ဒူးထောက် လျက်ပင် ကြမ်းပြင်၌
ပြုတ်ကျလေသည်။
သူ၏ လက်နှစ်ဖက်တွင်ပေကျံနေသော
မိခင်၏ သွေးများကိူ ကြည့်လျက်
မျက်ရည်တိူ့က တားဆီးမရစွာ ကျဆင်းလာလေပြီ။
ည ၁၂ နာရီပင်ထိုးလုနီးလေတော့မည်။
ယခူအချိန်ထိ ထိုအခန်းထဲမှ တယောက်မျှပင်
အပြင်သိူ့ထွက်မလာကြသေးပေ။
အန်းလုက ထိုအဝနားတွင်ပင်
ဟိုဘက်သည်ဘက်လျောက်လိုက် ဘေးရှိ ဆေးရုံခုံတန်း နားတွင်ထိုင်လိုက်ဖြင့် စောင့်ဆိုင်းနေသည်။
ပေကျံနေသော သွေးတို့ခြောက်သွေ့ကာလာသည်။
လက်နှစ်ဖက်ကို ပူးကပ်လျက် ကယ်တင်ရာ
ဘုရားကိုသာ အပူကပ်လျက်ရှိသည်။
"အန်းလု........"
တိုးဖြော့လှသည့်အသံ တစ်ခုက
အန်းလု နားသိူ့ တိုက်ရိုက်ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။
အသံလာရာသို့ မောကာကြည့်လိုက်တော့
သူ့အား ငုံ့ကြည့်နေသည့် ချီရှန်းပင်။
အန်းလုက ချီရှန်းကို ရီဝေနေသော
မျက်ဝန်းတိူ့ဖြင့် စိူက်ကာကြည့်နေသည်။
ချီရှန်းက ထိုအကြည့်ကို လျစ်လျူရွုရင်း
အန်းလု၏ ရဲတွတ်နေသော ခြေထောက်တစ်စုံကိူ
ကြည့်လိုက်သည်။
ချက်ချင်းပင် ဒူးတဖက်ကို ထောက်ကာ
ထိုင်ချလိုက်သည်။ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချပြီး
တဖက်ပေါ် တဖက်ထပ်ကာထားသော အန်းလု၏ ခြေထောက်များကို ဆွဲယူလိုက်သည်။
မျက်နှာကို အနည်းငယ်ငုံ့ကာ အန်းလု၏ခြေထောက်များကို မူ အပေါ်သို့အနည်းငယ်မြင့်ကာ
ပါးစပ်နှင့် နီးကပ်စေလျက် အာငွေ့ပေးလိုက်သည်။
"အရမ်း အေးစက်နေပြီ........"
"ရှန်းရှန်း....မေမေ....မေမေ...လေ...."
ချီရှန်းက မော့ကြည့်လာသည်။
သူက အန်းလုကိုကြည့်ပြီး ဘာမှမပြောသေးပေ။
မတ်တပ်ပြန်ရပ်ကာ သူ၏ အားကစားဖိနပ်ကို
ချွတ်လိုက်ပြီး တုံ့ဆိုင်းခြင်းမရှိစွာ အန်းလု၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်တွင် ဝတ်ဆင်ပေးလိုက်သည်။
ပြီးနောက်သူ၏ အပေါ်ရုံ ကူတ်အကျႌကိုပါ
ချွတ်ကာ အန်းလုအပေါ်တွင် ခြုံပေးလိုက်သည်။
ပြီးမှ အန်းလုဘေးတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး
အန်းလုကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ခေါင်းအား အသာပွတ်ပေးလိုက်သည်။
"အဆင်ပြေသွားမှာပါ...
ဘာမှမဖြစ်ဘူး...ကိုယ်ရှိတယ်.."
အန်းလုက ငိုကြွေးလေတော့သည်။
ချီရှန်း ရောက်လာ၍ စိတ်သက်သာရာရသော်လည်း
မိခင်ကို ပူနေရသည်မှာ ယခုထိပင်စိတ်မအေးနိုင်သေးပေ။
ချီရှန်းက အန်းလု၏ကျောပြင်ကို
ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။
အန်းလုက ယခုချိန်ထိ တုန်ယင်နေဆဲပင်။
တခဏနေတော့ ခုနကဆရာဝန်မလေး
အပြင်သိူ့ထွက်လာသည်။
သူမ၏ mark ကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး ဘေးရှိ သူနာပြုမလေးအား တစ်ခုခုပြောနေပုံရသည်။
အန်းလု ချက်ချင်းပင်ထကာ သူမဆီသို့ပြေးသွားသည်။
"ဆရာမ...ကျွန်....ကျွန်တော့အမေရဲ့
အ...အခြေ....အနေ....."
သူမက သက်ပြင်းအရင်ချသည်။
ပြီးမှ သူမက
"အခြေအနေကိုတော့ ကျွန်မတို့စောင့်ကြည့်ရမှာပဲ
အရင်ဆုံး သတိရလာဖို့မျေှာ်လင့်ရမှာ......"
အန်းလု၏ ကိုယ်က ချက်ချင်းပင်
ယိုင်ထိုးကာ ကျသွားသည်။
သို့သော်လည်း အသက်အန္တာရယ်က လွတ်မြောက်သည်ဟု ဆိုရပေလိမ့်မည်။
ချီရှန်းက အန်းလုကို နောက်ဘက်မှနေ၍
အန်းလု လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ပေးထားသည်။
....................................
အထူးသီးသန့် အခန်းတွင်ထားသော
သူမအား အန်းလုအပြင်ဘက် မှန်ဘောင်အတွင်းမှ
လှမ်းကြည့်နေမိသည်။
မနက်ကတင် သူ့အား ဂရုတစိုက်မှာနေသော
သူမသည် အဘယ်ကြော.င့် ဤသိူ့ လှဲနေရသနည်း။
အန်းလု ၏ မျက်ရည်တို့က ထပ်မံ၍ကျဆင်းလာပြန်သည်။
လူသည်လည်း ငိုရလွန်းသဖြင့် မျက်ခမ်းနားတို့က
နီရဲကာ နာကျင်နေလေပြီ။
"အန်းလု.......ဒီမှာလာထိုင်လိုက်နော်..."
ချီရှန်းက အန်းလု ပုခုံးလေးမှကိုင်၍
အန်းလုအား စင်္ကြန်အနားရှိ ခုံတန်းအနားသိူ့
ခေါ်လာလိုက်ကာ ထိုင်စေသည်။
မျက်နှာ ထက် ကျဆင်းနေသော
မျက်ရည်စတို့ကို သုတ်ပေးပြီးနောက်
ဘာမှစားရသေးပုံမပေါ်သောအန်းလုအား
ဆေးရုံ အောက်ဆုံးထပ်တွင်ရှိသော ၂၄နာရီဖွင့်သော
ကုန်စုံဆိုင်သဖွယ်ဆိုင်မှ မူန့်အချို့ဝယ်လာပြီး
ကျွေးရန်ပြင်လိုက်သည်။
အန်းလုအတွက် ပဲပေါင်မုန့်ကအကောင်းဆုံးဆေးတစ်လက်ပင်။ ချီရှန်းက ထိုပဲပေါင်မုန့်အထုပ်အား
ဖောက်ပြီး အန်းလုကိုပေးလိုက်သည်။
"ညနေထဲက ဘာမှမစားရသေးဘူးမလား...
ဒါလေးတော့ စားလိုက်နော်..... "
အန်းလုက ထိုမုန့်ကို ယူလိုက်သည်။
ပြီးနောက်သူ၏ လက်က ပါးစပ်နားသို့မရောက်ပဲ
သူ၏ပေါင်ပေါ်တွင် တင်ထားသည်။
"ရှန်းရှန်း....ကျွန်တော်ဒီမှာရှိမှန်း
ဘယ်လိုလုပ်ပြီးသိတာလည်း........"
"ကိုယ် အိမ်ရောက်တော့ မင်းကိုမတွေ့ဘူး
ရေခမ်းနေတဲ့ မီးဖို့ပေါ်က အိုးတစ်လုံးရယ်
ဧည့်ခန်းကစားပွဲအောက်နားမှာ ပြုတ်ကျနေတဲ့ ဖုန်းရယ် ပဲတွေ့ရတယ်..
ဘေးနားပတ်ဝန်းကျင် အကုန်ပတ်ရှာနေသေးတာမလို့ ကိုယ် ကြာသွားတာ နောက်မှ မင်းဖုန်းက နောက်ဆုံး အဝင် call ကို ပြန်ခေါ်ပြီး မေးလိုက်တော့မှ
အကြောင်းဆုံသိပြီး ကိုယ်ဒီကိုရောက်လာတာ...
ကိုယ်နောက်ကျသွားတယ်..."
"မဟုတ်ပါဘူး......ကျွန်တော့ဘေးနား
အမြဲရှိနေပေးတာ ကျေးဇူးပါ..."
အန်းလုက လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားမြဲဖြစ်သော
ပဲပေါင်မုန့်လေးအား ကြည့်နေသည်။
"ဖေဖေ့ကို ကျွန်တော့အသက် ၉နှစ်မှာ
ဆုံးရွုံးခဲ့ရတာ မေမေတစ်ညလုံးဖက်ငိုတုန်းက
ကလေးမလို့လားမသိဘူး ဘယ်လိုမှမခံစားခဲ့ရဘူး
ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့ရင်ဘတ်က အောင့်နေခဲ့တယ်
အခု....မေမေပါ...မေမေကို့ပါ...ဆုံးရွုံးရမယ်ဆိုရင်...
ကျွန်တော့မှာ..တကယ်...တကယ်...ကို...ဘာမှမရှိတော့ဘူး......"
"မဖြစ်ပါဘူး..... မဖြစ်ဘူး....မတွေးနဲ့...ဘာမှမတွေးနဲ့
မင်း ဘေးမှာ ကို်ယ်ရှိတယ်..."
အန်းလု ချီရှန်း၏ရင်ဘတ်ကိုခေါင်းမှီလိုက်သည်။
ချီရှန်းက ပြန်ဖက်ထားရင်း နှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။
အန်းလုက ခေါင်းလေးပြန်ထောင်ကာ
ချီရှန်းကို မော့ကြည့်လာသည်။
သူ၏ မျက်ဝန်းတိူ့က နီရဲကာနေသော်လည်း
မျေှာ်လင့်ချက်လေးအား စောင့်စားနေဟန်။
"ရှန်းရှန်း.....မေမေ တကယ်အဆင်ပြေမှာပါနော်..."
"အင်း....ပြေသွားမှာ...
အန်းလုကို ထားပြီး သူဘယ်မှမသွားပါဘူး...
ကိုယ့်ကို ယုံတယ်မလား...."
"ယုံတယ်......"
"ဒါဆို မုန့်စားပြီး ခနတော့အိပ်လိူက်နော်
တော်ကြာ မေမေနိုးလာလို့ အန်းလုပိန်သွားတာမြင်ရင်
စိတ်မကောင်းဖြစ်လိမ့်မယ်...."
"အင်းဟုတ်တယ်....ကျွန်တော်..အားမွေးရမယ်..."
တခဏအကြာတွင် အိပ်ပျော်နေသော
အန်းလုအား ပွေ့ချီကာ လူနာခန်းအလွတ်တစ်ခုတွင်
ဝင်လိုက်ပြီး ကုတင်ထက်တွင် အိပ်စေသည်။
ပိုက်ဆံကုန်တာကအရေးမကြီး အန်းလုသက်တောင့်သက်သာဖြစ်စေရန် အခန်းငှါးပစ်လိုက်ခြင်းပင်။
အန်းလုမိခင်အား ခွဲစိတ်သည့်ဆရာဝန်မ၏
ကူညီမွုကြောင့်လည်းပါသည်။
သူမက အန်းလုအားကြည့်၍ သနားနေပုံပေါ်သည်။
ချီရှန်းက အန်းလုအား စောင်ခြုံပေးပြီး.အပြင်ဘက်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။
ဆရာဝန်မလေးက အပြင်ဘက်မှနေ၍ အိပ်ပျော်နေသော
အန်းလုကို လှမ်းကြည့်ပြီးနောက် ချီရှန်းအားကြည့်လိုက်သည်။
"မိသားစုဝင်ကတကယ်ပဲ သူတယောက်ပဲကျန်တော့တာလား...လူနာရှင်ရဲ့ အမျိုးသားကရော..."
ချီရှန်းကပြန်ဖြေသည်။
"ဆုံးသွားတာကြာပါပြီ....ဆရာမ ပြောစရာရှိတယ်ဆိုရင် ကျွန်တော့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောလို့ရပါတယ်.."
ဆရာဝန်မလေးက သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
"လူနာရှင်က အသက်မရှင်နိုင်လောက်ဘူး...
စိတ်ကို အသင့်ပြင်ထားစေချင်တယ်..."
"ခွဲစိတ်တာ အောင်မြင်တယ်မဟုတ်ဘူးလား...."
"အဲ့ကလေးကိုကြည့်ရင်း ဒီအကြောင်းကို
ပြောမထွက်ဘူး ဘယ်လိုမှ...ဒါ့ကြောင့် မင်းကို
ပြောတာ...သူမရဲ့ ဒဏ်ရာကဆိုးရွားလွန်းတဲ့အပြင်
ရှာတွေ့တဲ့အချိန်ကလည်း နောက်ကျလွန်းတယ်
နှလုံးကလည်း ရိုက်ထားတဲ့ဒဏ်လိုမျိုး အတွင်းမှာ
ကြေနေတယ်...သူမဆက်မရှင်နိုင်လောက်တော့ဘူး.....ဆေးအချို့ကသာ သူမအသက်ကို
ဆွဲဆန့်ထားစေနိုင်တာ...."
ချီရှန်း အတော်ကြာတိတ်ဆိတ်နေသည်။
သူမက ချီရှန်း၏ လက်မောင်းကို တချက်ရိုက်လိုက်ပြီး
"မင်းက သူ့အတွက် အကောင်းဆုံးဆေး
ဖြစ်ပါစေပဲ ဆုတောင်းရမှာပေါ့...ဂရုစိုက်လိုက်ပါ..."
ချီရှန်းက ခေါင်းကိုအနည်းငယ်ငုံ့ကာ
ရိုသေမွု ပြလိုက်သည်။သူမထွက်သွားပြီးမှ အန်းလုအိပ်နေသော အခန်းထဲ ပြန်သွားလိုက်ပြီး
အန်းလုကုတင် ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
အန်းလု လက်ကလေးအား ဖွဖွဆုပ်ကိုင်ထားရင်
အန်းလုကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း
ကြည့်နေမိသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံက အရည်ကြည့်တို့လဲ့နေ၏။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~