[Zawgyi]
ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ကို လင္းေခတ္ဦးေပးထားဖူးတဲ့ ေသာ့ပိုေလးနဲ႔ဖြင့္ၿပီး...လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အခန္းထဲကိုဝင္လိုက္တယ္...။ အခန္းေလးကတိတ္ဆိတ္ေနၿပီး အရာရာကေနသားတက်ေတာ့ရွိေနေသးတယ္...။ သူအခန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ အျခားဘယ္ကိုမွမသြားမိပဲ...သူအႏွစ္သက္ဆုံးျဖစ္တဲ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အိပ္ရာဆီကိုသာ တန္းတန္းမတ္မတ္သြားမိတယ္...။
" ဟူးးး..."
သူပစ္လွဲလိုက္မိရင္း လင္းေခတ္ဦးအုံးေနက်ေခါင္းအုံးေလးကို ဆြဲယူဖက္လိုက္မိတယ္...။ အခန္းထဲမွာက အဝါေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အလင္းေရာင္ေလးပဲရွိေနတယ္...။ ပုံမွန္ဆို အျဖဴေရာင္မီးသာသုံးေပမဲ့...ခြန္းစစ္မင္းကမီးဖြင့္ထားမွအိပ္တတ္ၿပီး လင္းေခတ္ဦးကလဲမီးပိတ္မွသာအိပ္တတ္တာေၾကာင့္...အိပ္ခ်ိန္ဆို ႏွစ္ေယာက္လုံးအဆင္ေျပေစမဲ့ အဝါေရာင္မီးကိုသာသုံးျဖစ္ေတာ့တယ္...။
ခြန္းစစ္မင္းအတြက္ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔အပ္ထားတဲ့ေခါင္းအုံးေလးဆီကေန...အခုထိလင္းေခတ္ဦးရဲ႕အေငြ႕အသက္ေလးေတြကို ခံစားလို႔ရေနတုန္းပဲ...။
( အင္းးး...ဒီအနံ႔...)
ဒီအိပ္ရာေပၚမွာပဲ သူတို႔စေနာက္ခဲ့ၾကတယ္...။ စိတ္ဆိုးစိတ္ေကာက္ခဲ့ၾကတယ္...။ ဒီအိပ္ရာေပၚမွာပဲ သူတို႔႐ုပ္ရွင္ေတြအတူၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္...။ မုန္႔ေတြစားခဲ့ၾကတယ္...။ ဒီအိပ္ရာေပၚမွာပဲ... သူတို႔...။
( Shit!...မေတြးနဲ႔ မေတြးနဲ႔...)
မလုပ္နဲ႔ဆိုကာမွ ပိုလုပ္ခ်င္ၾကသလို...မေတြးနဲ႔ဆိုကာမွ ပိုေတြးမိလာတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသားေတြထဲကတစ္ေယာက္ေပပဲမို႔...ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေခါင္းထဲကို ထိုအေတြးေတြက ႐ုပ္ပုံကားခ်ပ္ေတြလိုတစ္ခုခ်င္း အေသးစိတ္ေပၚလာေတာ့တယ္...။ ဒီအိပ္ရာေပၚမွာ သူနဲ႔လင္းေခတ္ဦး ဘယ္လိုဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႏွစ္ပါးသြားခဲ့ၾကလဲဆိုတာေတြေပါ့...။
ထိုသို႔ေတြးမိရတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ရဲ႕ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပူးလိုက္မိၿပီး...လင္းေခတ္ဦးေခါင္းအုံးကိုလဲ ပိုတိုးလို႔ဖက္မိလိုက္တယ္...။
( ဟင့္အင္း...ဟင့္အင္း...ငါမလုပ္ဘူး...)
ဒါေပမဲ့လဲ သူ႔အငယ္ေကာင္ရဲ႕ဆႏၵက ေလ်ာ့မသြားတဲ့အျပင္ ပိုပိုၿပီးသာဆိုးလာေတာ့တယ္...။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာ မတတ္ႏိုင္စြာပဲ သူေအာက္ကိုလက္လွမ္းလိုက္မိတယ္...။
" အင္းးး!..."
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ အေျခအေနေတြလဲ...။ သူ႔ဘဝက ဒီေလာက္ေတာင္အျခအေနဆိုးသြားၿပီတဲ့လား...။
" အား! ကိုလင္း..."
ဘယ္အခ်ိန္တည္းက ဒါေတြစတင္ခဲ့တာလဲ သူမသိေတာ့ဘူး...။ လင္းေခတ္ဦးက သူ႔ကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္ လႊမ္းမိုးေနခဲ့ၿပီလဲ...။ ဘယ္တုန္းကတည္းကလဲ...။ အရာအားလုံးက ပေဟဠိတစ္ခုလိုပဲ...။
လင္းေခတ္ဦးအေၾကာင္းကိုပိုေတြးေလ သူ႔စိတ္ေတြကအျမင့္ဆုံးကိုေရာက္ေလျဖစ္လာတယ္...။ ဒါေၾကာင့္လဲ...သိပ္ေတာင္အခ်ိန္မေပးလိုက္ရပါပဲ လႈပ္ရွားမႈအခ်ိဳ႕အၿပီးမွာ ၿပီးဆုံးျခင္းကိုေရာက္သြားရတယ္...။ အဆုံးထိသူ႔မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေယာင္ေနမိတာကလဲ...လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ သူ႔ရဲ႕အေကာင္ေပါက္ကိုပါးစပ္ထဲထည့္ရင္း သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္႐ိုင္း႐ိုင္းေတြ...။
( ဟင္းးး!...)
ခြန္းစစ္မင္း လက္မွာေပေနတဲ့ အျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အရည္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္မိတယ္...။
( ငါ့ဘာသာ Musterbate မလုပ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားၿပီလဲ...PMS ေရာ...)
သူထထိုင္လိုက္ၿပီး အိပ္ရာေဘးစားပြဲပုေလးရဲ႕ အံဆြဲေလးကိုဆြဲၿပီး တစ္ရႈးလိပ္ကေနအနည္းငယ္ကိုယူလိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ လက္ကိုေသခ်ာေလးသုတ္လိုက္ၿပီး တစ္ရႈးစုတ္ကိုေအာက္မွာပဲပစ္ခ်ထားလိုက္တယ္...။ အိပ္ရာေပၚျပန္လွဲလိုက္အၿပီးမွာေတာ့ သက္ျပင္းခ်မိျပန္တယ္...။
" ဒီအခ်ိန္ဆို သူေရာ ဘာလုပ္ေနမလဲ..."
" သူ႔ကိုမွန္းၿပီး မဟုတ္တာလုပ္ေနတဲ့လူတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ေနတယ္..."
( Fuck!...)
ခြန္းစစ္မင္း တံခါးေပါက္ဖက္ကိုလွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေက်ာေပးလိုက္ကာ...ေျခရင္းကေစာင္ကိုဆြဲယူၿပီး ေခါင္းအထိၿခဳံခ်လိုက္မိတယ္...။
( Fuck! Fuck!...သူဘယ္အခ်ိန္တည္းကေရာက္ေနတာလဲ...)
လင္းေခတ္ဦး လက္ထဲကအိတ္ကိုဆိုဖာေပၚပစ္တင္လိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚတက္ကာ...ေစာင္ၿခဳံထဲပုန္းေနတဲ့ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ကိုယ္လုံးေလးကို အေနာက္ကေနေပြ႕ဖက္လိုက္တယ္...။
" ခြန္း..."
" ....."
" ခြန္း...ကိုယ့္ကိုၾကည့္ပါအုံး... "
" ခင္မ်ားလူယုတ္မာ..."
" ဟ ဟ! ေဆာရီးပါ ခြန္းရယ္...ကိုယ္ကေအာက္မွာတည္းက ကိုယ့္အခန္းမီးလင္းေနေတာ့ မင္းေရာက္ေနတာလားဆိုၿပီးေတြးေနတာ...ဒါနဲ႔ တကယ္မင္းဆိုရင္ Suprise လုပ္မယ္ဆိုၿပီး တံခါးေလးကိုျဖည္းျဖည္းအဖြင့္...မထင္မွတ္ပဲ မင္းကိုခုနကလိုပုံနဲ႔ေတြ႕လိုက္ရေတာ့...လမ္းတစ္ဝက္ႀကီးမွာလဲမေႏွာက္ယွက္ခ်င္ဘူးေလ...ေတာ္ၾကာ ကိုယ္ ဝဋ္လိုက္ေန ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မတုန္း..."
" အဲ့တာနဲ႔ပဲ ဒီအတိုင္းဆက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္ေပါ့...နစ္နာေနပါအုံးမယ္..."
" အိုး...ခြန္းကလဲ အဲ့လိုမေျပာပါနဲ႔...ကိုယ့္မွာေတာ့ မင္းကိုေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ အိမ္ကေနေတာင္မရရေအာင္ခိုးထြက္လာရတာကို..."
" ....."
" ခြန္း..."
ခြန္းစစ္မင္း တစ္ခ်က္ေတြေဝသြားရၿပီး ကိုယ္လုံးေလးကိုပက္လက္ျပန္လွန္လိုက္တယ္...။ ေစာင္ကိုမ်က္လုံးေလးေပၚ႐ုံသာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ဆြဲခ်လိုက္ရင္း...ငုံ႔ၾကည့္ေနတဲ့လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ျပန္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" တကယ္ေျပာေနတာလား..."
" တကယ္ေပါ့...အိမ္မွာအေမလဲမရွိဘူးေလ...အျခားသူေတြက ဘယ္လိုပတ္ပတ္ရတယ္...ေနာက္ေန႔ေတြသူ႔ကိုေျပာၿပီးလာေတြ႕လို႔ရေပမဲ့...စိတ္ထဲ ဒီေန႔ပဲအရမ္းေတြ႕ခ်င္လာလို႔...ကိုယ္လာမဲ့အေၾကာင္းေျပာဖို႔ မင္းကိုဖုန္းဆက္ေသးတယ္...ကိုင္လဲမကိုင္ဘူး..."
" အာ...ဟုတ္သားပဲ...ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းက အျပင္ကျပန္ေရာက္တည္းက အိတ္ထဲကကိုမထုတ္ရေသးတာ..."
" ေၾသာ္...ကိစၥမရွိပါဘူး...အဲ့ေတာ့...ဘယ္လိုလဲ စိတ္ဆိုးေျပၿပီလား..."
ခြန္းစစ္မင္း အၾကည့္ေတြကို လင္းေခတ္ဦးနဲ႔ေဝးရာပို႔လိုက္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္မိတယ္...။
" ဘယ္သူက စိတ္ဆိုးတယ္ေျပာလို႔လဲ..."
လင္းေခတ္ဦးလဲၿပဳံးလိုက္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးဆီ ပိုတိုးလို႔ကပ္လိုက္တယ္...။
" အဲ့တာဆို...ႏႈတ္ခမ္းေလးပါေပၚတဲ့အထိ ေစာင္ကိုေအာက္ခ်ေပးပါလား..."
( ခင္မ်ားကေတာ့...)
အရာရာကျပန္လည္အသက္ဝင္လာသလို...။ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ေပါက္ကရစကားေတြကို နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ျပန္ၾကားရတာက...သူ႔အတြက္ေတာ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာထက္ကိုပိုပါတယ္...။
သူအရင္တိုင္းပဲ လင္းေခတ္ဦးကိုဘာစကားမွသိပ္မေျပာျဖစ္ျပန္ဘူး...။ လင္းေခတ္ဦးကေတာ့ေရာက္ကတည္းက ဟုတ္တာေတြေရာ မဟုတ္တာေတြေရာကို...လီဆယ္တာတစ္ဝက္ က်ိန္တာတစ္ဝက္နဲ႔ေျပာေနလိုက္တာ အခ်ိန္ေတြကုန္မွန္းမသိကုန္တဲ့အထိပဲ...။ ေန႔တိုင္းေျပာေနလဲ...ဘယ္ေတာ့မွေျပာစရာအေၾကာင္းအရာမရွားတဲ့ လင္းေခတ္ဦးကို သူတကယ္ေလးစားမိတာေတာ့အမွန္ပဲ...။
" အိပ္ရာကႏိုးရင္...အၾကင္နာအနမ္းေလး ဖူးလို႔ေပး...ဟူး ဟူ...ဟူး ဟူ...🎶
တကယ္အၿပဳံးလဲလွတဲ့ခ်စ္သူ...🎶..."
" Fuck!...မၾကားခ်င္ဘူး မၾကားခ်င္ဘူး...မဆိုနဲ႔..."
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးရင္ခြင္ထဲလွဲေနရင္းက နားႏွစ္ဖက္ကိုလက္နဲ႔ပိတ္ကာေအာ္လိုက္မိတယ္...။
" ဘာလို႔လဲ...အဲ့သီခ်င္းမင္းႀကိဳက္တယ္ေလ..."
" ကြၽန္ေတာ္က ခ်မ္းေအးဝင္းဆိုတာႀကိဳက္တာေလ...ခင္မ်ားဆိုတာမႀကိဳက္ဘူး..."
" မရဘူး...နားေထာင္..."
လင္းေခတ္ဦးေျပာရင္းပဲ နားပိတ္ထားတဲ့ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕လက္ေတြကို အတင္းဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး...ျပန္ပိတ္လို႔မရေအာင္ ကိုယ္လုံးေလးကိုရင္ခြင္ထဲ ခပ္တင္းတင္းဆြဲဖက္ထားလိုက္တယ္...။
" Fuck ကိုလင္း!..."
" ငါ့အခန္းေလးထဲမွာ မင္းရဲ႕အၿပဳံးပုံရိပ္ေတြျပန္႔က်ဲလို႔ျခင္းနဲ႔...အနမ္းေတြ...🎶
စိတ္ကူးအိမ္မက္ေတြနဲ႔အၿမဲစိုးမိုးလို႔ မင္းဓာတ္ပုံေလး...ထိုင္ကာၾကည့္ေနရ႐ုံေလးနဲ႔ အားလုံးကိုေမ့...ေဟး...🎶
ညႇိဳ႕မ်က္ဝန္းနဲ႔မင္း ဖမ္းစားလို႔ေန...🎶
ဟူ...ဒါ ဒါ ဒါ...ဒါ ဒါ ဒါ...🎶..."
" ....."
ခြန္းစစ္မင္း စိတ္ထဲၿပဳံးလိုက္မိတယ္...။ ပါးစပ္ကသာတမင္ေျပာေနေပမဲ့...လင္းေခတ္ဦး ဒီသီခ်င္းဆိုျပရင္ သူဘယ္ေလာက္ထိသေဘာက်တယ္ဆိုတာ...သူ႔ရဲ႕ပန္းႏုေရာင္ပါးမို႔မို႔ႏွစ္နဲ႔ နား႐ြက္ဖ်ားေတြကသက္ေသပဲ...။ သူဘာမွျပန္မေျပာမိေတာ့ပဲ အနီးဆုံးမွာရွိေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္...။
" ခြန္း..."
" ဟင္?..."
" ကိုယ္နဲ႔ Face time ေျပာရင္...ဘာလို႔စကားသိပ္မေျပာတာလဲဟင္..."
" ဘာေၾကာင့္မွမဟုတ္ပါဘူး..."
သူျပန္ေျဖရင္း လင္းေခတ္ဦးရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာကိုဝွက္လိုက္မိတယ္...။ ဒါေပမဲ့ လင္းေခတ္ဦးကလက္မခံပဲ...သူ႔မ်က္ႏွာေလးကို ျပန္ေမာ့လာေစတယ္...။
" ခြန္း...တစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္မဟုတ္လား..."
" ....."
" ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား...ဒီေန႔မင္းမ်က္ႏွာက အရင္ေန႔ေတြကထက္ညႇိဳးေနတယ္...ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ကိုယ့္ကိုေျပာျပခ်င္လား..."
" တကယ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး..."
" ခြန္း..."
" ....."
" ကိုယ့္ကို မင္းမွာေျပာျပလို႔မရတဲ့ကိစၥဆိုတာ မရွိဘူးေနာ္...တစ္ခုခုကိုဖြင့္ေျပာျပဖို႔ခက္ခဲေနတိုင္း...ဒီစကားေလးေတာ့သတိရေပးပါ..."
ခြန္းစစ္မင္းသက္ျပင္းသာခပ္တိုးတိုးခ်လိုက္မိတယ္...။
" ပါး' တရာစြဲခံထားရတယ္...သူအရင္လုပ္ခဲ့တဲ့ေဆး႐ုံက နာ့စ္တစ္ေယာက္က သူ႔ကိုပါး'က လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာထိပါးမႈရွိခဲ့ပါတယ္ဆိုၿပီး စြပ္စြဲထားတယ္...အခု ပါး'တို႔ အဲ့ကိစၥနဲ႔ရင္ဆိုင္ေနရတယ္...ဒါပါပဲ..."
" ဟင္!...ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ...အဓိပၸာယ္ မရွိတာ...ၿပီးေတာ့ Cara ဆီကလဲဘာမွမၾကားရပါလား..."
" ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ဒီေန႔မွသိတာ...အရမ္းစိုးရိမ္စရာေတာ့မရွိပါဘူး...အခုပါး'ရဲ႕ေဆး႐ုံက ေဆး႐ုံအုပ္က ပါး'ရဲ႕ဆရာေလ...ေနာက္ ေဆး႐ုံပိုင္ရွင္ကလဲ ပါး'နဲ႔ပါပါး'တို႔ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပဲ...သူတို႔ကလဲ အကုန္လိုက္ကူညီေပးေနတယ္ေျပာတယ္...အခုလဲ သူတို႔အဲ့ကိစၥေတြအတြက္သြားေနရလို႔ ျပန္မေရာက္ၾကေသးတာ..."
" ေၾသာ္...အဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတာေပါ့...အရမ္းမၾကာပဲၿပီးသြားမယ္ထင္ပါတယ္...ဟူးးး!...ခက္တာပဲ...ဘယ္လိုလူကမ်ား..."
အဲ့ေနာက္ လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုခပ္ဖြဖြပြတ္သပ္လိုက္ၿပီ...။
" ေနာက္ဆိုဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုေျပာျပဖို႔ဝန္မေလးပါနဲ႔ခြန္းရယ္...ကိုယ့္ဘက္ကဘာမွမကူညီႏိုင္ရင္ေတာင္ အနည္းဆုံးေတာ့မင္းကိုစိတ္သက္သာရာရေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ႏိုင္ပါေသးတယ္..."
" ကိုလင္း...Face time ေျပာရင္ ကြၽန္ေတာ္စကားမေျပာတာက...ဒါေတြနဲ႔ ဘာမွမသတ္ဆိုင္ပါဘူး...ဒီအတိုင္း...ကြၽန္ေတာ္မေျပာခ်င္လို႔..."
" ....."
" ဒီအတိုင္း...ဒီအတိုင္းေလးပဲ...ခင္မ်ားမ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည့္ေနခ်င္လို႔..."
လင္းေခတ္ဦးရင္ထဲ ဒိန္းခနဲေနေအာင္ခံစားလိုက္ရတယ္...။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ခြန္းစစ္မင္းခမ်ာလဲ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္သတိမထားမိပဲ ေျပာလိုက္မိတဲ့စကားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႀကီးတစ္ခုလုံးနီရဲလာေတာ့တယ္...။
" အာ...ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...ဘာေတြေျပာေနမိတာလဲ..."
မ်က္ႏွာကိုလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔အုပ္ထားရင္း တိုးတိုးေလးညည္းညဴေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းကိုၾကည့္ၿပီး...လင္းေခတ္ဦးသေဘာအက်ႀကီးက်ကာ ရယ္လိုက္မိတယ္...။ အဲ့ေနာက္ ရင္ခြင္ထဲျမဳပ္သြားမတတ္ ဖက္ထားလိုက္ၿပီး...။
" ကိုယ့္ကိုလြမ္းေနတယ္မဟုတ္လား..."
" အဓိပၸာယ္မရွိတာ..."
" ဟ ဟ!..."
သူတို႔စကားေတြအမ်ားႀကီး ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကတယ္...။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း အနမ္းေတြလဲအႀကိမ္ေပါင္းမနည္းဖလွယ္ျဖစ္ၾကတယ္...။ အရင္ကအေၾကာင္းေတြျပန္ေျပာရင္းလဲ ရယ္ေမာျဖစ္ၾကတယ္...။ ဒါက ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း သူလိုအပ္ေနခဲ့တဲ့အရာလား...။ သူ႔ကိုအသားမက်ျဖစ္ေနေစခဲ့တဲ့အရာလား...။
လူေတြကေျပာတယ္...။ တစ္ခုခုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ေကာင္းဖို႔ျဖစ္လာတယ္လို႔ပဲမွတ္တဲ့...။ သူအဲ့တာကိုလက္မခံဘူး...။ အဲ့လိုပဲ...သက္တန္းမရရင္ေနပါေစ...။ မိုးမ႐ြာလို႔လဲျဖစ္ပါတယ္...။ လက္ရွိရာသီဥတုေလးမွာပဲ သူေနႏိုင္သေလာက္ေနခ်င္မိတယ္...။
ညဆယ္နာရီေက်ာ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အခန္းေလးကျပန္လည္တိတ္ဆိတ္သြားျပန္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္း အိပ္ရာေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေနရင္းက...ျပန္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းလိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္...။
" အဲ့တာဆို ကိုယ္သြားမယ္ေနာ္...ဒီအခ်ိန္ဆို သူတို႔လဲသိေနေလာက္ၿပီ..."
" ျပန္ေရာက္ရင္အဆူခံရမွာလား..."
" ဆူရင္လဲ ခံ႐ုံေပါ့...ဘာအေရးလဲ..."
လင္းေခတ္ဦးၿပဳံးလိုက္ရင္း လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္လိုက္တယ္...။
" ကိုယ္ေနာက္ေန႔မွ ေအးေဆးထပ္လာခဲ့မယ္...အဲ့က် အျပင္ေလးဘာေလးသြားတာေပါ့..."
" Ommm..."
" Good night ေနာ္..."
" Ommm..."
လင္းေခတ္ဦး သြားေလးေတြေပၚတဲ့အထိ ခြန္းစစ္မင္းကိုၿပဳံးျပမိရင္း...ျပန္ဖို႔အတြက္ ဖိနပ္ခြၽတ္တဲ့ေနရာနားကိုေလွ်ာက္သြားလိုက္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္း ဟိုးအရင္သူလင္းေခတ္ဦးတိုက္ခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းရွိေနစဥ္မီးပ်က္သြားတုန္းက...လင္းေခတ္ဦးျပန္လာတဲ့အခါမွာ သူ႔မ်က္လုံးေအာက္ကေန လင္းေခတ္ဦးထပ္ေပ်ာက္သြားမွာကိုမလိုလားလို႔ လင္းေခတ္ဦးဘာလုပ္လုပ္ လိုက္ၾကည့္ေနမိစဥ္ကလိုမ်ိဳး...အခုလဲ သူ လင္းေခတ္ဦးကို ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနမိျပန္တယ္...။
( Shit! ငါ...)
သူ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ေနရင္းက စိတ္ထဲဝမ္းနည္းသလိုခံစားလာရတယ္...။ ဒါနဲ႔ပဲ အသံေလးမပြင့္တပြင့္နဲ႔ လွမ္းေျပာလိုက္မိတယ္...။
" ကိုလင္း..."
လင္းေခတ္ဦးက ခ်က္ခ်င္းကိုလွည့္ၾကည့္လာတယ္...။ ခြန္းစစ္မင္း အိပ္ရာေပၚဒူးေထာက္ေျပာင္းထိုင္လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာလိုက္တယ္...။
" တကယ္ေတာ့ေလ..."
" ....."
" ကြၽန္ေတာ္..."
လင္းေခတ္ဦးလဲပါးနပ္စြာပဲ တစ္ခုခုကိုေမွ်ာ္လင့္အားႀကီးစြာနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းကိုၾကည့္ေနမိတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ခြန္းစစ္မင္း အသက္တစ္ခ်က္ရႈသြင္းၿပီး လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္လုံးေတြကို ခံစားခ်က္အျပည့္နဲ႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" တကယ္ေတာ့...ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကို အမ်ားႀကီးလြမ္းေနတာ..."
လင္းေခတ္ဦး မ်က္လုံးေလးမသိမသာက်ယ္သြားရကာ ေတာင့္ခဲသြားရတယ္...။ ဒါေပမဲ့ သူၾကာၾကာအခ်ိန္မေပးလိုက္ႏိုင္ပါဘူး...။ လြယ္ထားတဲ့အိတ္ကိုပစ္ခ်လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ရာေပၚေျခတစ္ဖက္ေထာက္တက္လိုက္ၿပီး...ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကို ဆြဲယူနမ္းပစ္လိုက္မိတယ္...။ ႏႈတ္ခမ္းသားခ်င္း အားပါပါထိေတြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္...လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ပါးေလးႏွစ္ဖက္ကိုညႇစ္ကိုင္လိုက္ၿပီး နဖူးခ်င္းထိလိုက္တယ္...။
" ကိုယ္လဲတကယ္ေတာ့...မနက္မွျပန္လဲျဖစ္ပါတယ္..."
ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ၿပဳံးေယာင္သန္းသြားရတယ္...။
" အိတ္ကို အဲ့လိုေအာက္ကို ပစ္စလခတ္ပစ္မခ်ရဘူးဆို..."
" အဲ့စည္းကမ္းက ကိုယ္ထုတ္ထားတာမို႔ ကိုယ္ေတာ့ဖ်က္လို႔ရတယ္..."
" မတရားလိုက္တာ..."
လင္းေခတ္ဦး ရယ္လိုက္မိၿပီး...ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕နဖူးကို ခပ္ၾကာၾကာဖိကပ္နမ္းမိရင္းက အိပ္ရာေပၚအသာလွဲခ်လိုက္တယ္...။
" ေျပာပါအုံး...ကိုယ့္ကိုဘယ္ေလာက္ေတာင္လြမ္းေနတာလဲ..."
ခြန္းစစ္မင္း မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခတ္လိုက္ၿပီး လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြထဲကိုၾကည့္လိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ နဖူးေပၚဝဲက်ေနတဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကို လက္ေလးနဲ႔အသာသပ္တင္ေပးရင္း ႏွစ္ကိုယ္ၾကားရ႐ုံေျပာလိုက္တယ္...။
" အခ်ိန္ရဲ႕တစ္စကၠန္႔တိုင္းနဲ႔ ခင္မ်ားရဲ႕တစ္စင္တီမီတာတိုင္းကို လြမ္းတယ္..."
" ....."
လင္းေခတ္ဦးက သူ႔စကားအတိုင္း မနက္အိပ္ရာကိုအတူတူထၿပီးမွ ျပန္သြားခဲ့တယ္...။ လင္းေခတ္ဦးျပန္သြားတာနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းလဲထိုအခန္းထဲတစ္စကၠန္႔ေလးေတာင္ ဆက္ေနခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာေၾကာင့္...အိမ္ကိုပဲျပန္လာလိုက္တယ္...။
သူဝန္ခံတယ္...။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလဲ လင္းေခတ္ဦးကိုေမွ်ာ္ေနခဲ့မိတယ္...။ ဒါေပမဲ့လင္းေခတ္ဦးကေရာက္မလာခဲ့တဲ့အျပင္...သူနဲ႔ပါအဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့တယ္...။ ၾကားပိတ္ရက္ထဲထပ္လာခဲ့မယ္ေျပာသြားေပမဲ့...Practical ေတြျပန္စေျဖတဲ့အထိကို လင္းေခတ္ဦးနဲ႔ဆက္သြယ္လို႔မရေတာ့ဘူး...။
Cara ေျပာျပလို႔ျပန္သိရတာက...လင္းေခတ္ဦးက Cara နဲ႔ေတာင္ သိပ္စကားမေျပာျဖစ္ဘူးတဲ့ေလ...။ ေျဖခါနီးအခ်ိန္ကြက္တိမွေရာက္လာၿပီး...ေျဖၿပီးတာနဲ႔တန္းျပန္သြားေလ့ရွိတယ္တဲ့...။ သူလင္းေခတ္ဦးကို ေတြ႕ခ်င္မိေပမဲ့ သူကေက်ာင္းကို တစ္ပတ္မွႏွစ္ခ်ိန္သာလာရၿပီး...ထိုႏွစ္ခ်ိန္ကလဲ လင္းေခတ္ဦးရွိတဲ့အခ်ိန္နဲ႔မတိုးတာေၾကာင့္ သူမေတြ႕ျဖစ္ဘူး...။ အမွန္က သူသာလုပ္ခ်င္ရင္လင္းေခတ္ဦးကိုေစာင့္ၿပီးေတြ႕လို႔ေတာ့ရတယ္...။ ဒါေပမဲ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕လက္ရွိအေျခအေနေတြက...သူ႔ဘက္ကေနလုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႔ရတဲ့အေနအထားမွာရွိမေနဘူး...။ သူ႔ေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးကို အခက္မေတြ႕ေစခ်င္ဘူး...။
( သူဟိုမွာအဆင္မွေျပရဲ႕လား...အဘြားႀကီးကဘာေတြဖိအားေပးေနျပန္ၿပီလဲမသိဘူး...)
ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ လင္းေခတ္ဦးဘက္က ဆက္သြယ္လာမလား ဆက္သြယ္လာမလားနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့မိတယ္...။ ညေရာက္လို႔ သူတို႔ Face time ေျပာေနက်အခ်ိန္ေရာက္တိုင္း...သူသတိတရနဲ႔ Internet ကိုဖြင့္ထားေလ့ရွိတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးအိပ္ေနက်အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့ ၁၁နာရီ မခြဲမခ်င္းလဲ...သူမအိပ္ပဲ ေစာင့္ေနတတ္တယ္...။
အခုခ်ိန္မွာ စာေမးပြဲေတြေရာ ေဒၚမီမီလင္းေၾကာင့္ပါ လင္းေခတ္ဦးမွာစိတ္ဖိစီးမႈေတြရွိေနမယ္ဆိုတာ သူသိတယ္...။ ဘာလို႔ဆို...လင္းေခတ္ဦးက ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွမရွိပဲ အခုလိုအဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီးၿငိမ္ေနမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူသိလို႔ပဲ...။ အဲ့တာေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးလိုင္းတက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ သူအဆင္သင့္ရွိေနဖို႔လိုတယ္...။ သူရွိေနေၾကာင္းလဲလင္းေခတ္ဦးကို သိေစခ်င္တယ္...။
လင္းေခတ္ဦးေျပာခဲ့ဖူးသလို...သူဘာမွမကူညီေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ အနည္းဆုံးေတာ့...လင္းေခတ္ဦးကို စိတ္သက္သာရာရေအာင္လုပ္ေပးတဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္တယ္...။ လင္းေခတ္ဦး သူ႔အတြက္လုပ္ေပးခဲ့တာေတြမ်ားပါၿပီ...။ သူလဲတစ္ခါေလာက္ေတာ့ ျပန္ကူညီခ်င္တယ္...။ သူ႔ရဲ႕ပါပါး'က ပါး'စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနတိုင္းမွာ အနားမွာအၿမဲရွိေနၿပီးအားေပးသလို...သူလဲ လင္းေခတ္ဦး စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ေနခ်ိန္မွာ အနားမွာရွိေပးခ်င္မိတယ္...။
သူ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္စစ္ေဆးၿပီးသြားေတာ့...ဖုန္းေလးကိုပိတ္လိုက္မိတယ္...။ အဲ့ေနာက္ ေဘးကေခါင္းအုံးေလးကိုဆြဲဖက္ၿပီးသာ အိပ္စက္ဖို႔ကိုအာ႐ုံျပဳလိုက္မိေတာ့တယ္...။
လူတစ္ေယာက္ကို တကယ္သေဘာက်ရတဲ့ခံစားခ်က္က အရမ္းေကာင္းပါတယ္...။ ဒါေပမဲ့...ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေလးပါပိုလာၿပီဆိုရင္ေတာ့...ပူေလာင္ရဖို႔ကိုလဲ လက္ခံလာရလိမ့္မယ္...။
.
.
.
.
.
ခြန္းစစ္မင္း အတန္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္ေန႔ေတြလို ကန္တင္းထိုင္မေနေတာ့ပဲ...ၿမိဳ႕ထဲဘက္သာထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္...။ ဒီေန႔သူ တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းထားတယ္...။
တကယ္ေတာ့သူ႔မွာအျခားလုပ္စရာတစ္ခုလဲ ရွိေနတယ္...။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေကာ္ဖီဆိုင္အေရာက္မွာ...သူအတြင္းက်က်ေနရာကိုပဲယူလိုက္တယ္...။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူဖုန္းသုံးသလိုလိုနဲ႔ ေကာ္ဖီေကာင္တာေနာက္မွာ ကိုယ္တိုင္ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို မသိမသာလွမ္းလွမ္းၾကည့္ကာ အေျခအေနေတြကိုေလ့လာေနလိုက္တယ္...။ အျခားသူေတာ့မဟုတ္ဘူး...ခတ္ႏြယ္ရဲ႕ ၃၅ႏွစ္ဦး...။
လူပုံစံကေအးေဆးၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳတယ္...။ ႐ုပ္ေခ်ာတယ္လို႔မဆိုသာေပမဲ့ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေနမိမဲ့မ်က္ႏွာမ်ိဳးထဲမွာပါတယ္...။ ခတ္ႏြယ္ဒီတစ္ခါေ႐ြးထားတဲ့ပုံစံက ထူးျခားတာေတာ့သူလက္ခံမိၿပီ...။ ၃၅ႏွစ္အ႐ြယ္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ တကယ္ကိုဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့အထဲပါတယ္...။ အမွန္ေတာ့လဲ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခန္႔ထည္မႈဆိုတာေတြက ဒီလို ၃၀ေက်ာ္အ႐ြယ္ေလာက္မွသာ စတာပဲေလ...။
( ငါေျပာရဲတယ္...ငါသာသူ႔အ႐ြယ္ေလာက္ဆို သူ႔ထက္ၾကည့္ေကာင္းမွာ...)
ခြန္းစစ္မင္း ထိုလူကိုၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုစိတ္ႀကီးဝင္ေနမိတုန္းမွာပဲ...ထိုလူကလွမ္းၾကည့္လာတာေၾကာင့္ တံေတြးသီးသြားရတယ္...။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ထိုလူက ၿပဳံးကာ သူ႔အနားကိုေလွ်ာက္လာေတာ့တယ္...။
" တစ္ခုခုအဆင္မေျပတာမ်ားရွိလို႔လား..."
" ဗ်ာ..."
" ေၾသာ္...ေရာက္တာၾကာၿပီး ဘာမွလာမမွာေသးလို႔ေလ...ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေစာင့္ေနတာလား..."
" အာ...ဟုတ္ကဲ့...သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကိုေစာင့္ေနတာ...သူလာမွပဲ..."
" ရတယ္ ရတယ္...အဲ့က်မွလာမွာေပါ့...တစ္ခုခုလိုအပ္တာရွိလဲ အကို႔ကိုေခၚလို႔ရတယ္..."
" ဟုတ္..."
" ခတ္ႏြယ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္လား...ဘာမွအားနာစရာမလိုဘူးေနာ္..."
ေျပာၿပီးၿပဳံးျပကာထြက္သြားတဲ့ ထိုလူကိုၾကည့္ရင္း ခြန္းစစ္မင္းေၾကာင္နနနဲ႔က်န္ခဲ့ရတယ္...။
( ငါ့ကို ခတ္ႏြယ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းမွန္းသိတယ္ေပါ့...ကေတာက္စ္!...ေခြးမေလးကဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာထားျပန္ၿပီလဲမသိဘူး...)
" ဟူးးး... "
သူသက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း ဆိုင္ထဲဟိုဒီၾကည့္ေနမိတုန္းမွာပဲ...ဆိုင္ထဲဝင္လာတဲ့လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ခုံးေတြအေပၚတက္သြားရတယ္...။
( အဘြားႀကီး...အဲ...ေဒၚမီမီလင္း... )
ေဒၚမီမီလင္းကဆိုင္ထဲကိုတစ္လွမ္းခ်င္း ႂကြ႐ြကာဝင္လာၿပီး...ဆိုင္ထဲတစ္ေနရာက စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုမွာထိုင္လိုက္တယ္...။ ထိုစားပြဲမွာက အသက္ခပ္လတ္လတ္အ႐ြယ္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကရွိႏွင့္ေနတယ္...။ သူဆိုင္ထဲဝင္လာတုန္းကေတာင္ အဲ့ဒီလူကိုသတိမထားမိတာမို႔...သူေရာက္ၿပီးမွေရာက္လာတာလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္...။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခဏၾကာေအာင္စကားထိုင္ေျပာေနတာကိုေတြ႕ရၿပီး...ေဒၚမီမီလင္းမ်က္ႏွာကလဲ တစ္ခုခုကိုေက်နပ္အားရေနတဲ့ပုံမ်ိဳး...။ ၿပီးေတာ့...သူ႔ကိုလဲလုံးဝျမင္ပုံမရဘူး...။
( ဒီအမ်ိဳးသမီး ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနျပန္ၿပီလဲမသိဘူး...ဟိုလူ႔ပုံကလဲ သားသားနားနားမရွိဘူး...အဲ့ေတာ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဘာညာေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...အင္း စဥ္းစားၾကည့္မွ...ေဒၚမီမီလင္းက ငါ့ကိုလဲ ထပ္မဆက္သြယ္လာပါလား...သူ႔ပိုက္ဆံေတြလူလည္က်ၿပီးယူသြားတာေတာင္မွေလ...ကိုလင္းေရာအဆင္မွေျပရဲ႕လား...ကိုလင္းဆိုမွသတိရသြားျပန္ၿပီ...အဲ့ပိုက္ဆံေတြအေၾကာင္းလဲ ကိုလင္းကို အခုထိမေျပာျပရေသးဘူး...)
သူေတြးေကာင္းေနတုန္းမွာပဲ ေဒၚမီမီလင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက ေနရာကထကာ...ဆိုင္ထဲကေန အတူတူထြက္သြားတာကိုျမင္လိုက္ရတယ္...။
( အဲ့လူကဘယ္သူမ်ားလဲ...)
" ခြန္း..."
" ေၾသာ္...ေရာက္ၿပီလား..."
" Ommm..."
သူ႔ကိုေခါင္းညိတ္ျပန္ေျဖရင္းက မ်က္ႏွာခ်င္းမွာထိုင္လိုက္ၿပီး...႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူ႔ရဲ႕လက္ဖဝါးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ညႇပ္ကိုင္လာတာေၾကာင့္...ခြန္းစစ္မင္းမ်က္လုံးက်ယ္ကာ လန္႔သြားရတယ္...။
( Shit!!!...)
" ခြန္းးး..."
" ....."
( ဒီေသျခင္းဆိုး!...)
" အရမ္းသတိရေနတာ..."
" Fuck! ရွိန္းဆက္ပိုင္...ငါ့လက္ကိုအခုလႊတ္..."
" ဟဲ ဟဲ!..."
--------------------
[Unicode]
ခွန်းစစ်မင်း သူ့ကို လင်းခေတ်ဦးပေးထားဖူးတဲ့ သော့ပိုလေးနဲ့ဖွင့်ပြီး...လင်းခေတ်ဦးရဲ့အခန်းထဲကိုဝင်လိုက်တယ်...။ အခန်းလေးကတိတ်ဆိတ်နေပြီး အရာရာကနေသားတကျတော့ရှိနေသေးတယ်...။ သူအခန်းထဲရောက်တာနဲ့ အခြားဘယ်ကိုမှမသွားမိပဲ...သူအနှစ်သက်ဆုံးဖြစ်တဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့အိပ်ရာဆီကိုသာ တန်းတန်းမတ်မတ်သွားမိတယ်...။
" ဟူးးး..."
သူပစ်လှဲလိုက်မိရင်း လင်းခေတ်ဦးအုံးနေကျခေါင်းအုံးလေးကို ဆွဲယူဖက်လိုက်မိတယ်...။ အခန်းထဲမှာက အဝါရောင်ဖျော့ဖျော့အလင်းရောင်လေးပဲရှိနေတယ်...။ ပုံမှန်ဆို အဖြူရောင်မီးသာသုံးပေမဲ့...ခွန်းစစ်မင်းကမီးဖွင့်ထားမှအိပ်တတ်ပြီး လင်းခေတ်ဦးကလဲမီးပိတ်မှသာအိပ်တတ်တာကြောင့်...အိပ်ချိန်ဆို နှစ်ယောက်လုံးအဆင်ပြေစေမဲ့ အဝါရောင်မီးကိုသာသုံးဖြစ်တော့တယ်...။
ခွန်းစစ်မင်းအတွက် သူ့မျက်နှာနဲ့အပ်ထားတဲ့ခေါင်းအုံးလေးဆီကနေ...အခုထိလင်းခေတ်ဦးရဲ့အငွေ့အသက်လေးတွေကို ခံစားလို့ရနေတုန်းပဲ...။
( အင်းးး...ဒီအနံ့...)
ဒီအိပ်ရာပေါ်မှာပဲ သူတို့စနောက်ခဲ့ကြတယ်...။ စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်ခဲ့ကြတယ်...။ ဒီအိပ်ရာပေါ်မှာပဲ သူတို့ရုပ်ရှင်တွေအတူကြည့်ခဲ့ကြတယ်...။ မုန့်တွေစားခဲ့ကြတယ်...။ ဒီအိပ်ရာပေါ်မှာပဲ... သူတို့...။
( Shit!...မတွေးနဲ့ မတွေးနဲ့...)
မလုပ်နဲ့ဆိုကာမှ ပိုလုပ်ချင်ကြသလို...မတွေးနဲ့ဆိုကာမှ ပိုတွေးမိလာတဲ့ ပုထုဇဉ်လူသားတွေထဲကတစ်ယောက်ပေပဲမို့...ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခေါင်းထဲကို ထိုအတွေးတွေက ရုပ်ပုံကားချပ်တွေလိုတစ်ခုချင်း အသေးစိတ်ပေါ်လာတော့တယ်...။ ဒီအိပ်ရာပေါ်မှာ သူနဲ့လင်းခေတ်ဦး ဘယ်လိုဘယ်လောက်တောင် နှစ်ပါးသွားခဲ့ကြလဲဆိုတာတွေပေါ့...။
ထိုသို့တွေးမိရတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက် ခွန်းစစ်မင်း သူ့ရဲ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုပူးလိုက်မိပြီး...လင်းခေတ်ဦးခေါင်းအုံးကိုလဲ ပိုတိုးလို့ဖက်မိလိုက်တယ်...။
( ဟင့်အင်း...ဟင့်အင်း...ငါမလုပ်ဘူး...)
ဒါပေမဲ့လဲ သူ့အငယ်ကောင်ရဲ့ဆန္ဒက လျော့မသွားတဲ့အပြင် ပိုပိုပြီးသာဆိုးလာတော့တယ်...။ ဒါနဲ့ နောက်ဆုံးမှာ မတတ်နိုင်စွာပဲ သူအောက်ကိုလက်လှမ်းလိုက်မိတယ်...။
" အင်းးး!..."
ဘယ်လောက်တောင်ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ အခြေအနေတွေလဲ...။ သူ့ဘဝက ဒီလောက်တောင်အခြအနေဆိုးသွားပြီတဲ့လား...။
" အား! ကိုလင်း..."
ဘယ်အချိန်တည်းက ဒါတွေစတင်ခဲ့တာလဲ သူမသိတော့ဘူး...။ လင်းခေတ်ဦးက သူ့ကိုဘယ်လောက်တောင် လွှမ်းမိုးနေခဲ့ပြီလဲ...။ ဘယ်တုန်းကတည်းကလဲ...။ အရာအားလုံးက ပဟေဠိတစ်ခုလိုပဲ...။
လင်းခေတ်ဦးအကြောင်းကိုပိုတွေးလေ သူ့စိတ်တွေကအမြင့်ဆုံးကိုရောက်လေဖြစ်လာတယ်...။ ဒါကြောင့်လဲ...သိပ်တောင်အချိန်မပေးလိုက်ရပါပဲ လှုပ်ရှားမှုအချို့အပြီးမှာ ပြီးဆုံးခြင်းကိုရောက်သွားရတယ်...။ အဆုံးထိသူ့မျက်လုံးထဲ မြင်ယောင်နေမိတာကလဲ...လင်းခေတ်ဦးရဲ့ သူ့ရဲ့အကောင်ပေါက်ကိုပါးစပ်ထဲထည့်ရင်း သူ့ကိုမော့ကြည့်နေတဲ့အကြည့်ရိုင်းရိုင်းတွေ...။
( ဟင်းးး!...)
ခွန်းစစ်မင်း လက်မှာပေနေတဲ့ အဖြူဖျော့ဖျော့အရည်တွေကိုကြည့်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်မိတယ်...။
( ငါ့ဘာသာ Musterbate မလုပ်တာ ဘယ်လောက်ကြာသွားပြီလဲ...PMS ရော...)
သူထထိုင်လိုက်ပြီး အိပ်ရာဘေးစားပွဲပုလေးရဲ့ အံဆွဲလေးကိုဆွဲပြီး တစ်ရှုးလိပ်ကနေအနည်းငယ်ကိုယူလိုက်တယ်...။ ပြီးတော့ လက်ကိုသေချာလေးသုတ်လိုက်ပြီး တစ်ရှုးစုတ်ကိုအောက်မှာပဲပစ်ချထားလိုက်တယ်...။ အိပ်ရာပေါ်ပြန်လှဲလိုက်အပြီးမှာတော့ သက်ပြင်းချမိပြန်တယ်...။
" ဒီအချိန်ဆို သူရော ဘာလုပ်နေမလဲ..."
" သူ့ကိုမှန်းပြီး မဟုတ်တာလုပ်နေတဲ့လူတစ်ယောက်ကိုကြည့်နေတယ်..."
( Fuck!...)
ခွန်းစစ်မင်း တံခါးပေါက်ဖက်ကိုလှည့်မကြည့်တော့ပဲ ကျောပေးလိုက်ကာ...ခြေရင်းကစောင်ကိုဆွဲယူပြီး ခေါင်းအထိခြုံချလိုက်မိတယ်...။
( Fuck! Fuck!...သူဘယ်အချိန်တည်းကရောက်နေတာလဲ...)
လင်းခေတ်ဦး လက်ထဲကအိတ်ကိုဆိုဖာပေါ်ပစ်တင်လိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်တက်ကာ...စောင်ခြုံထဲပုန်းနေတဲ့ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေးကို အနောက်ကနေပွေ့ဖက်လိုက်တယ်...။
" ခွန်း..."
" ....."
" ခွန်း...ကိုယ့်ကိုကြည့်ပါအုံး... "
" ခင်များလူယုတ်မာ..."
" ဟ ဟ! ဆောရီးပါ ခွန်းရယ်...ကိုယ်ကအောက်မှာတည်းက ကိုယ့်အခန်းမီးလင်းနေတော့ မင်းရောက်နေတာလားဆိုပြီးတွေးနေတာ...ဒါနဲ့ တကယ်မင်းဆိုရင် Suprise လုပ်မယ်ဆိုပြီး တံခါးလေးကိုဖြည်းဖြည်းအဖွင့်...မထင်မှတ်ပဲ မင်းကိုခုနကလိုပုံနဲ့တွေ့လိုက်ရတော့...လမ်းတစ်ဝက်ကြီးမှာလဲမနှောက်ယှက်ချင်ဘူးလေ...တော်ကြာ ကိုယ် ဝဋ်လိုက်နေ ဘယ့်နှယ့်လုပ်မတုန်း..."
" အဲ့တာနဲ့ပဲ ဒီအတိုင်းဆက်ကြည့်နေလိုက်တယ်ပေါ့...နစ်နာနေပါအုံးမယ်..."
" အိုး...ခွန်းကလဲ အဲ့လိုမပြောပါနဲ့...ကိုယ့်မှာတော့ မင်းကိုတွေ့ချင်လွန်းလို့ အိမ်ကနေတောင်မရရအောင်ခိုးထွက်လာရတာကို..."
" ....."
" ခွန်း..."
ခွန်းစစ်မင်း တစ်ချက်တွေဝေသွားရပြီး ကိုယ်လုံးလေးကိုပက်လက်ပြန်လှန်လိုက်တယ်...။ စောင်ကိုမျက်လုံးလေးပေါ်ရုံသာ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ဆွဲချလိုက်ရင်း...ငုံ့ကြည့်နေတဲ့လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်နှာလေးကို ပြန်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" တကယ်ပြောနေတာလား..."
" တကယ်ပေါ့...အိမ်မှာအမေလဲမရှိဘူးလေ...အခြားသူတွေက ဘယ်လိုပတ်ပတ်ရတယ်...နောက်နေ့တွေသူ့ကိုပြောပြီးလာတွေ့လို့ရပေမဲ့...စိတ်ထဲ ဒီနေ့ပဲအရမ်းတွေ့ချင်လာလို့...ကိုယ်လာမဲ့အကြောင်းပြောဖို့ မင်းကိုဖုန်းဆက်သေးတယ်...ကိုင်လဲမကိုင်ဘူး..."
" အာ...ဟုတ်သားပဲ...ကျွန်တော့်ဖုန်းက အပြင်ကပြန်ရောက်တည်းက အိတ်ထဲကကိုမထုတ်ရသေးတာ..."
" သြော်...ကိစ္စမရှိပါဘူး...အဲ့တော့...ဘယ်လိုလဲ စိတ်ဆိုးပြေပြီလား..."
ခွန်းစစ်မင်း အကြည့်တွေကို လင်းခေတ်ဦးနဲ့ဝေးရာပို့လိုက်ပြီး ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်မိတယ်...။
" ဘယ်သူက စိတ်ဆိုးတယ်ပြောလို့လဲ..."
လင်းခေတ်ဦးလဲပြုံးလိုက်ပြီး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မျက်နှာလေးဆီ ပိုတိုးလို့ကပ်လိုက်တယ်...။
" အဲ့တာဆို...နှုတ်ခမ်းလေးပါပေါ်တဲ့အထိ စောင်ကိုအောက်ချပေးပါလား..."
( ခင်များကတော့...)
အရာရာကပြန်လည်အသက်ဝင်လာသလို...။ လင်းခေတ်ဦးရဲ့ပေါက်ကရစကားတွေကို နားနဲ့ဆတ်ဆတ်ပြန်ကြားရတာက...သူ့အတွက်တော့ ပျော်ရွှင်မှုဆိုတာထက်ကိုပိုပါတယ်...။
သူအရင်တိုင်းပဲ လင်းခေတ်ဦးကိုဘာစကားမှသိပ်မပြောဖြစ်ပြန်ဘူး...။ လင်းခေတ်ဦးကတော့ရောက်ကတည်းက ဟုတ်တာတွေရော မဟုတ်တာတွေရောကို...လီဆယ်တာတစ်ဝက် ကျိန်တာတစ်ဝက်နဲ့ပြောနေလိုက်တာ အချိန်တွေကုန်မှန်းမသိကုန်တဲ့အထိပဲ...။ နေ့တိုင်းပြောနေလဲ...ဘယ်တော့မှပြောစရာအကြောင်းအရာမရှားတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကို သူတကယ်လေးစားမိတာတော့အမှန်ပဲ...။
" အိပ်ရာကနိုးရင်...အကြင်နာအနမ်းလေး ဖူးလို့ပေး...ဟူး ဟူ...ဟူး ဟူ...🎶
တကယ်အပြုံးလဲလှတဲ့ချစ်သူ...🎶..."
" Fuck!...မကြားချင်ဘူး မကြားချင်ဘူး...မဆိုနဲ့..."
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးရင်ခွင်ထဲလှဲနေရင်းက နားနှစ်ဖက်ကိုလက်နဲ့ပိတ်ကာအော်လိုက်မိတယ်...။
" ဘာလို့လဲ...အဲ့သီချင်းမင်းကြိုက်တယ်လေ..."
" ကျွန်တော်က ချမ်းအေးဝင်းဆိုတာကြိုက်တာလေ...ခင်များဆိုတာမကြိုက်ဘူး..."
" မရဘူး...နားထောင်..."
လင်းခေတ်ဦးပြောရင်းပဲ နားပိတ်ထားတဲ့ခွန်းစစ်မင်းရဲ့လက်တွေကို အတင်းဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး...ပြန်ပိတ်လို့မရအောင် ကိုယ်လုံးလေးကိုရင်ခွင်ထဲ ခပ်တင်းတင်းဆွဲဖက်ထားလိုက်တယ်...။
" Fuck ကိုလင်း!..."
" ငါ့အခန်းလေးထဲမှာ မင်းရဲ့အပြုံးပုံရိပ်တွေပြန့်ကျဲလို့ခြင်းနဲ့...အနမ်းတွေ...🎶
စိတ်ကူးအိမ်မက်တွေနဲ့အမြဲစိုးမိုးလို့ မင်းဓာတ်ပုံလေး...ထိုင်ကာကြည့်နေရရုံလေးနဲ့ အားလုံးကိုမေ့...ဟေး...🎶
ညှို့မျက်ဝန်းနဲ့မင်း ဖမ်းစားလို့နေ...🎶
ဟူ...ဒါ ဒါ ဒါ...ဒါ ဒါ ဒါ...🎶..."
" ....."
ခွန်းစစ်မင်း စိတ်ထဲပြုံးလိုက်မိတယ်...။ ပါးစပ်ကသာတမင်ပြောနေပေမဲ့...လင်းခေတ်ဦး ဒီသီချင်းဆိုပြရင် သူဘယ်လောက်ထိသဘောကျတယ်ဆိုတာ...သူ့ရဲ့ပန်းနုရောင်ပါးမို့မို့နှစ်နဲ့ နားရွက်ဖျားတွေကသက်သေပဲ...။ သူဘာမှပြန်မပြောမိတော့ပဲ အနီးဆုံးမှာရှိနေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်နှာကိုသာ ငေးကြည့်နေမိတယ်...။
" ခွန်း..."
" ဟင်?..."
" ကိုယ်နဲ့ Face time ပြောရင်...ဘာလို့စကားသိပ်မပြောတာလဲဟင်..."
" ဘာကြောင့်မှမဟုတ်ပါဘူး..."
သူပြန်ဖြေရင်း လင်းခေတ်ဦးရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာကိုဝှက်လိုက်မိတယ်...။ ဒါပေမဲ့ လင်းခေတ်ဦးကလက်မခံပဲ...သူ့မျက်နှာလေးကို ပြန်မော့လာစေတယ်...။
" ခွန်း...တစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်မဟုတ်လား..."
" ....."
" ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား...ဒီနေ့မင်းမျက်နှာက အရင်နေ့တွေကထက်ညှိုးနေတယ်...ဘာဖြစ်လို့လဲ...ကိုယ့်ကိုပြောပြချင်လား..."
" တကယ်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး..."
" ခွန်း..."
" ....."
" ကိုယ့်ကို မင်းမှာပြောပြလို့မရတဲ့ကိစ္စဆိုတာ မရှိဘူးနော်...တစ်ခုခုကိုဖွင့်ပြောပြဖို့ခက်ခဲနေတိုင်း...ဒီစကားလေးတော့သတိရပေးပါ..."
ခွန်းစစ်မင်းသက်ပြင်းသာခပ်တိုးတိုးချလိုက်မိတယ်...။
" ပါး' တရာစွဲခံထားရတယ်...သူအရင်လုပ်ခဲ့တဲ့ဆေးရုံက နာ့စ်တစ်ယောက်က သူ့ကိုပါး'က လိင်ပိုင်းဆိုင်ရာထိပါးမှုရှိခဲ့ပါတယ်ဆိုပြီး စွပ်စွဲထားတယ်...အခု ပါး'တို့ အဲ့ကိစ္စနဲ့ရင်ဆိုင်နေရတယ်...ဒါပါပဲ..."
" ဟင်!...ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ...အဓိပ္ပာယ် မရှိတာ...ပြီးတော့ Cara ဆီကလဲဘာမှမကြားရပါလား..."
" ကျွန်တော်တောင်ဒီနေ့မှသိတာ...အရမ်းစိုးရိမ်စရာတော့မရှိပါဘူး...အခုပါး'ရဲ့ဆေးရုံက ဆေးရုံအုပ်က ပါး'ရဲ့ဆရာလေ...နောက် ဆေးရုံပိုင်ရှင်ကလဲ ပါး'နဲ့ပါပါး'တို့ရဲ့သူငယ်ချင်းပဲ...သူတို့ကလဲ အကုန်လိုက်ကူညီပေးနေတယ်ပြောတယ်...အခုလဲ သူတို့အဲ့ကိစ္စတွေအတွက်သွားနေရလို့ ပြန်မရောက်ကြသေးတာ..."
" သြော်...အဲ့တာဆိုရင်တော့ တော်သေးတာပေါ့...အရမ်းမကြာပဲပြီးသွားမယ်ထင်ပါတယ်...ဟူးးး!...ခက်တာပဲ...ဘယ်လိုလူကများ..."
အဲ့နောက် လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မျက်နှာလေးကိုခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်လိုက်ပြီ...။
" နောက်ဆိုဘာကိစ္စဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့်ကိုပြောပြဖို့ဝန်မလေးပါနဲ့ခွန်းရယ်...ကိုယ့်ဘက်ကဘာမှမကူညီနိုင်ရင်တောင် အနည်းဆုံးတော့မင်းကိုစိတ်သက်သာရာရအောင်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့သူ ဖြစ်နိုင်ပါသေးတယ်..."
" ကိုလင်း...Face time ပြောရင် ကျွန်တော်စကားမပြောတာက...ဒါတွေနဲ့ ဘာမှမသတ်ဆိုင်ပါဘူး...ဒီအတိုင်း...ကျွန်တော်မပြောချင်လို့..."
" ....."
" ဒီအတိုင်း...ဒီအတိုင်းလေးပဲ...ခင်များမျက်နှာကိုပဲ ကြည့်နေချင်လို့..."
လင်းခေတ်ဦးရင်ထဲ ဒိန်းခနဲနေအောင်ခံစားလိုက်ရတယ်...။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ ခွန်းစစ်မင်းခမျာလဲ သူကိုယ်တိုင်တောင်သတိမထားမိပဲ ပြောလိုက်မိတဲ့စကားကြောင့် မျက်နှာကြီးတစ်ခုလုံးနီရဲလာတော့တယ်...။
" အာ...ရှက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ...ဘာတွေပြောနေမိတာလဲ..."
မျက်နှာကိုလက်နှစ်ဖက်နဲ့အုပ်ထားရင်း တိုးတိုးလေးညည်းညူနေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုကြည့်ပြီး...လင်းခေတ်ဦးသဘောအကျကြီးကျကာ ရယ်လိုက်မိတယ်...။ အဲ့နောက် ရင်ခွင်ထဲမြုပ်သွားမတတ် ဖက်ထားလိုက်ပြီး...။
" ကိုယ့်ကိုလွမ်းနေတယ်မဟုတ်လား..."
" အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ..."
" ဟ ဟ!..."
သူတို့စကားတွေအများကြီး ဆက်ပြောဖြစ်ကြတယ်...။ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ရင်း အနမ်းတွေလဲအကြိမ်ပေါင်းမနည်းဖလှယ်ဖြစ်ကြတယ်...။ အရင်ကအကြောင်းတွေပြန်ပြောရင်းလဲ ရယ်မောဖြစ်ကြတယ်...။ ဒါက ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း သူလိုအပ်နေခဲ့တဲ့အရာလား...။ သူ့ကိုအသားမကျဖြစ်နေစေခဲ့တဲ့အရာလား...။
လူတွေကပြောတယ်...။ တစ်ခုခုဖြစ်လာပြီဆိုရင် ကောင်းဖို့ဖြစ်လာတယ်လို့ပဲမှတ်တဲ့...။ သူအဲ့တာကိုလက်မခံဘူး...။ အဲ့လိုပဲ...သက်တန်းမရရင်နေပါစေ...။ မိုးမရွာလို့လဲဖြစ်ပါတယ်...။ လက်ရှိရာသီဥတုလေးမှာပဲ သူနေနိုင်သလောက်နေချင်မိတယ်...။
ညဆယ်နာရီကျော်လာတဲ့အခါမှာတော့ အခန်းလေးကပြန်လည်တိတ်ဆိတ်သွားပြန်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်း အိပ်ရာပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်နေရင်းက...ပြန်ဖို့ပြင်ဆင်နေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကို မျက်တောင်မခတ်တမ်းလိုက်ကြည့်နေမိတယ်...။
" အဲ့တာဆို ကိုယ်သွားမယ်နော်...ဒီအချိန်ဆို သူတို့လဲသိနေလောက်ပြီ..."
" ပြန်ရောက်ရင်အဆူခံရမှာလား..."
" ဆူရင်လဲ ခံရုံပေါ့...ဘာအရေးလဲ..."
လင်းခေတ်ဦးပြုံးလိုက်ရင်း လွယ်အိတ်ကိုကောက်လွယ်လိုက်တယ်...။
" ကိုယ်နောက်နေ့မှ အေးဆေးထပ်လာခဲ့မယ်...အဲ့ကျ အပြင်လေးဘာလေးသွားတာပေါ့..."
" Ommm..."
" Good night နော်..."
" Ommm..."
လင်းခေတ်ဦး သွားလေးတွေပေါ်တဲ့အထိ ခွန်းစစ်မင်းကိုပြုံးပြမိရင်း...ပြန်ဖို့အတွက် ဖိနပ်ချွတ်တဲ့နေရာနားကိုလျှောက်သွားလိုက်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်း ဟိုးအရင်သူလင်းခေတ်ဦးတိုက်ခန်းမှာ တစ်ယောက်တည်းရှိနေစဥ်မီးပျက်သွားတုန်းက...လင်းခေတ်ဦးပြန်လာတဲ့အခါမှာ သူ့မျက်လုံးအောက်ကနေ လင်းခေတ်ဦးထပ်ပျောက်သွားမှာကိုမလိုလားလို့ လင်းခေတ်ဦးဘာလုပ်လုပ် လိုက်ကြည့်နေမိစဥ်ကလိုမျိုး...အခုလဲ သူ လင်းခေတ်ဦးကို သေသေချာချာလိုက်ကြည့်နေမိပြန်တယ်...။
( Shit! ငါ...)
သူ လင်းခေတ်ဦးရဲ့ကျောပြင်ကိုကြည့်နေရင်းက စိတ်ထဲဝမ်းနည်းသလိုခံစားလာရတယ်...။ ဒါနဲ့ပဲ အသံလေးမပွင့်တပွင့်နဲ့ လှမ်းပြောလိုက်မိတယ်...။
" ကိုလင်း..."
လင်းခေတ်ဦးက ချက်ချင်းကိုလှည့်ကြည့်လာတယ်...။ ခွန်းစစ်မင်း အိပ်ရာပေါ်ဒူးထောက်ပြောင်းထိုင်လိုက်ပြီး ဆက်ပြောလိုက်တယ်...။
" တကယ်တော့လေ..."
" ....."
" ကျွန်တော်..."
လင်းခေတ်ဦးလဲပါးနပ်စွာပဲ တစ်ခုခုကိုမျှော်လင့်အားကြီးစွာနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုကြည့်နေမိတယ်...။ ဒါကြောင့် နောက်ဆုံးမှာတော့ ခွန်းစစ်မင်း အသက်တစ်ချက်ရှုသွင်းပြီး လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်လုံးတွေကို ခံစားချက်အပြည့်နဲ့ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" တကယ်တော့...ကျွန်တော်ခင်များကို အများကြီးလွမ်းနေတာ..."
လင်းခေတ်ဦး မျက်လုံးလေးမသိမသာကျယ်သွားရကာ တောင့်ခဲသွားရတယ်...။ ဒါပေမဲ့ သူကြာကြာအချိန်မပေးလိုက်နိုင်ပါဘူး...။ လွယ်ထားတဲ့အိတ်ကိုပစ်ချလိုက်ပြီးတာနဲ့ အိပ်ရာပေါ်ခြေတစ်ဖက်ထောက်တက်လိုက်ပြီး...ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မျက်နှာလေးကို ဆွဲယူနမ်းပစ်လိုက်မိတယ်...။ နှုတ်ခမ်းသားချင်း အားပါပါထိတွေ့ပြီးတဲ့နောက်...လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ပါးလေးနှစ်ဖက်ကိုညှစ်ကိုင်လိုက်ပြီး နဖူးချင်းထိလိုက်တယ်...။
" ကိုယ်လဲတကယ်တော့...မနက်မှပြန်လဲဖြစ်ပါတယ်..."
ခွန်းစစ်မင်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ပြုံးယောင်သန်းသွားရတယ်...။
" အိတ်ကို အဲ့လိုအောက်ကို ပစ်စလခတ်ပစ်မချရဘူးဆို..."
" အဲ့စည်းကမ်းက ကိုယ်ထုတ်ထားတာမို့ ကိုယ်တော့ဖျက်လို့ရတယ်..."
" မတရားလိုက်တာ..."
လင်းခေတ်ဦး ရယ်လိုက်မိပြီး...ခွန်းစစ်မင်းရဲ့နဖူးကို ခပ်ကြာကြာဖိကပ်နမ်းမိရင်းက အိပ်ရာပေါ်အသာလှဲချလိုက်တယ်...။
" ပြောပါအုံး...ကိုယ့်ကိုဘယ်လောက်တောင်လွမ်းနေတာလဲ..."
ခွန်းစစ်မင်း မျက်တောင်တစ်ချက်ခတ်လိုက်ပြီး လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်ဝန်းတွေထဲကိုကြည့်လိုက်တယ်...။ ပြီးတော့ နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ ဆံပင်လေးတွေကို လက်လေးနဲ့အသာသပ်တင်ပေးရင်း နှစ်ကိုယ်ကြားရရုံပြောလိုက်တယ်...။
" အချိန်ရဲ့တစ်စက္ကန့်တိုင်းနဲ့ ခင်များရဲ့တစ်စင်တီမီတာတိုင်းကို လွမ်းတယ်..."
" ....."
လင်းခေတ်ဦးက သူ့စကားအတိုင်း မနက်အိပ်ရာကိုအတူတူထပြီးမှ ပြန်သွားခဲ့တယ်...။ လင်းခေတ်ဦးပြန်သွားတာနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းလဲထိုအခန်းထဲတစ်စက္ကန့်လေးတောင် ဆက်နေချင်စိတ်မရှိတော့တာကြောင့်...အိမ်ကိုပဲပြန်လာလိုက်တယ်...။
သူဝန်ခံတယ်...။ နောက်နေ့တွေမှာလဲ လင်းခေတ်ဦးကိုမျှော်နေခဲ့မိတယ်...။ ဒါပေမဲ့လင်းခေတ်ဦးကရောက်မလာခဲ့တဲ့အပြင်...သူနဲ့ပါအဆက်အသွယ်ပြတ်သွားခဲ့တယ်...။ ကြားပိတ်ရက်ထဲထပ်လာခဲ့မယ်ပြောသွားပေမဲ့...Practical တွေပြန်စဖြေတဲ့အထိကို လင်းခေတ်ဦးနဲ့ဆက်သွယ်လို့မရတော့ဘူး...။
Cara ပြောပြလို့ပြန်သိရတာက...လင်းခေတ်ဦးက Cara နဲ့တောင် သိပ်စကားမပြောဖြစ်ဘူးတဲ့လေ...။ ဖြေခါနီးအချိန်ကွက်တိမှရောက်လာပြီး...ဖြေပြီးတာနဲ့တန်းပြန်သွားလေ့ရှိတယ်တဲ့...။ သူလင်းခေတ်ဦးကို တွေ့ချင်မိပေမဲ့ သူကကျောင်းကို တစ်ပတ်မှနှစ်ချိန်သာလာရပြီး...ထိုနှစ်ချိန်ကလဲ လင်းခေတ်ဦးရှိတဲ့အချိန်နဲ့မတိုးတာကြောင့် သူမတွေ့ဖြစ်ဘူး...။ အမှန်က သူသာလုပ်ချင်ရင်လင်းခေတ်ဦးကိုစောင့်ပြီးတွေ့လို့တော့ရတယ်...။ ဒါပေမဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့လက်ရှိအခြေအနေတွေက...သူ့ဘက်ကနေလုပ်ချင်တိုင်းလုပ်လို့ရတဲ့အနေအထားမှာရှိမနေဘူး...။ သူ့ကြောင့် လင်းခေတ်ဦးကို အခက်မတွေ့စေချင်ဘူး...။
( သူဟိုမှာအဆင်မှပြေရဲ့လား...အဘွားကြီးကဘာတွေဖိအားပေးနေပြန်ပြီလဲမသိဘူး...)
ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက် လင်းခေတ်ဦးဘက်က ဆက်သွယ်လာမလား ဆက်သွယ်လာမလားနဲ့ စောင့်နေခဲ့မိတယ်...။ ညရောက်လို့ သူတို့ Face time ပြောနေကျအချိန်ရောက်တိုင်း...သူသတိတရနဲ့ Internet ကိုဖွင့်ထားလေ့ရှိတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးအိပ်နေကျအချိန်ဖြစ်တဲ့ ၁၁နာရီ မခွဲမချင်းလဲ...သူမအိပ်ပဲ စောင့်နေတတ်တယ်...။
အခုချိန်မှာ စာမေးပွဲတွေရော ဒေါ်မီမီလင်းကြောင့်ပါ လင်းခေတ်ဦးမှာစိတ်ဖိစီးမှုတွေရှိနေမယ်ဆိုတာ သူသိတယ်...။ ဘာလို့ဆို...လင်းခေတ်ဦးက ဘာအကြောင်းပြချက်မှမရှိပဲ အခုလိုအဆက်အသွယ်ဖြတ်ပြီးငြိမ်နေမှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူသိလို့ပဲ...။ အဲ့တာကြောင့် လင်းခေတ်ဦးလိုင်းတက်လာတဲ့အချိန်မှာ သူအဆင်သင့်ရှိနေဖို့လိုတယ်...။ သူရှိနေကြောင်းလဲလင်းခေတ်ဦးကို သိစေချင်တယ်...။
လင်းခေတ်ဦးပြောခဲ့ဖူးသလို...သူဘာမှမကူညီပေးနိုင်ရင်တောင် အနည်းဆုံးတော့...လင်းခေတ်ဦးကို စိတ်သက်သာရာရအောင်လုပ်ပေးတဲ့သူ ဖြစ်ချင်တယ်...။ လင်းခေတ်ဦး သူ့အတွက်လုပ်ပေးခဲ့တာတွေများပါပြီ...။ သူလဲတစ်ခါလောက်တော့ ပြန်ကူညီချင်တယ်...။ သူ့ရဲ့ပါပါး'က ပါး'စိတ်ပျက်အားငယ်နေတိုင်းမှာ အနားမှာအမြဲရှိနေပြီးအားပေးသလို...သူလဲ လင်းခေတ်ဦး စိတ်ပျက်အားလျော့နေချိန်မှာ အနားမှာရှိပေးချင်မိတယ်...။
သူ နောက်ဆုံးအကြိမ်စစ်ဆေးပြီးသွားတော့...ဖုန်းလေးကိုပိတ်လိုက်မိတယ်...။ အဲ့နောက် ဘေးကခေါင်းအုံးလေးကိုဆွဲဖက်ပြီးသာ အိပ်စက်ဖို့ကိုအာရုံပြုလိုက်မိတော့တယ်...။
လူတစ်ယောက်ကို တကယ်သဘောကျရတဲ့ခံစားချက်က အရမ်းကောင်းပါတယ်...။ ဒါပေမဲ့...ပိုင်ဆိုင်ချင်တဲ့စိတ်လေးပါပိုလာပြီဆိုရင်တော့...ပူလောင်ရဖို့ကိုလဲ လက်ခံလာရလိမ့်မယ်...။
.
.
.
.
.
ခွန်းစစ်မင်း အတန်းပြီးတဲ့အချိန်မှာ အရင်နေ့တွေလို ကန်တင်းထိုင်မနေတော့ပဲ...မြို့ထဲဘက်သာထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်...။ ဒီနေ့သူ တစ်ယောက်နဲ့တွေ့ဖို့ချိန်းထားတယ်...။
တကယ်တော့သူ့မှာအခြားလုပ်စရာတစ်ခုလဲ ရှိနေတယ်...။ သတ်မှတ်ထားတဲ့ကော်ဖီဆိုင်အရောက်မှာ...သူအတွင်းကျကျနေရာကိုပဲယူလိုက်တယ်...။ အဲ့နောက်မှာတော့ သူဖုန်းသုံးသလိုလိုနဲ့ ကော်ဖီကောင်တာနောက်မှာ ကိုယ်တိုင်ကော်ဖီဖျော်ပေးနေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို မသိမသာလှမ်းလှမ်းကြည့်ကာ အခြေအနေတွေကိုလေ့လာနေလိုက်တယ်...။ အခြားသူတော့မဟုတ်ဘူး...ခတ်နွယ်ရဲ့ ၃၅နှစ်ဦး...။
လူပုံစံကအေးဆေးပြီး မျက်နှာချိုတယ်...။ ရုပ်ချောတယ်လို့မဆိုသာပေမဲ့ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေမိမဲ့မျက်နှာမျိုးထဲမှာပါတယ်...။ ခတ်နွယ်ဒီတစ်ခါရွေးထားတဲ့ပုံစံက ထူးခြားတာတော့သူလက်ခံမိပြီ...။ ၃၅နှစ်အရွယ် ယောကျ်ားတစ်ယောက်အနေနဲ့ဆိုရင်တော့ တကယ်ကိုဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့အထဲပါတယ်...။ အမှန်တော့လဲ ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ့ ခန့်ထည်မှုဆိုတာတွေက ဒီလို ၃၀ကျော်အရွယ်လောက်မှသာ စတာပဲလေ...။
( ငါပြောရဲတယ်...ငါသာသူ့အရွယ်လောက်ဆို သူ့ထက်ကြည့်ကောင်းမှာ...)
ခွန်းစစ်မင်း ထိုလူကိုကြည့်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုစိတ်ကြီးဝင်နေမိတုန်းမှာပဲ...ထိုလူကလှမ်းကြည့်လာတာကြောင့် တံတွေးသီးသွားရတယ်...။ အဲ့အချိန်မှာပဲ ထိုလူက ပြုံးကာ သူ့အနားကိုလျှောက်လာတော့တယ်...။
" တစ်ခုခုအဆင်မပြေတာများရှိလို့လား..."
" ဗျာ..."
" သြော်...ရောက်တာကြာပြီး ဘာမှလာမမှာသေးလို့လေ...ဒါမှမဟုတ် တစ်ယောက်ယောက်ကိုစောင့်နေတာလား..."
" အာ...ဟုတ်ကဲ့...သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကိုစောင့်နေတာ...သူလာမှပဲ..."
" ရတယ် ရတယ်...အဲ့ကျမှလာမှာပေါ့...တစ်ခုခုလိုအပ်တာရှိလဲ အကို့ကိုခေါ်လို့ရတယ်..."
" ဟုတ်..."
" ခတ်နွယ်ရဲ့သူငယ်ချင်းမဟုတ်လား...ဘာမှအားနာစရာမလိုဘူးနော်..."
ပြောပြီးပြုံးပြကာထွက်သွားတဲ့ ထိုလူကိုကြည့်ရင်း ခွန်းစစ်မင်းကြောင်နနနဲ့ကျန်ခဲ့ရတယ်...။
( ငါ့ကို ခတ်နွယ်နဲ့သူငယ်ချင်းမှန်းသိတယ်ပေါ့...ကတောက်စ်!...ခွေးမလေးကဘာတွေလျှောက်ပြောထားပြန်ပြီလဲမသိဘူး...)
" ဟူးးး... "
သူသက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ဆိုင်ထဲဟိုဒီကြည့်နေမိတုန်းမှာပဲ...ဆိုင်ထဲဝင်လာတဲ့လူတစ်ယောက်ကြောင့် သူ့မျက်ခုံးတွေအပေါ်တက်သွားရတယ်...။
( အဘွားကြီး...အဲ...ဒေါ်မီမီလင်း... )
ဒေါ်မီမီလင်းကဆိုင်ထဲကိုတစ်လှမ်းချင်း ကြွရွကာဝင်လာပြီး...ဆိုင်ထဲတစ်နေရာက စားပွဲဝိုင်းတစ်ခုမှာထိုင်လိုက်တယ်...။ ထိုစားပွဲမှာက အသက်ခပ်လတ်လတ်အရွယ် ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကရှိနှင့်နေတယ်...။ သူဆိုင်ထဲဝင်လာတုန်းကတောင် အဲ့ဒီလူကိုသတိမထားမိတာမို့...သူရောက်ပြီးမှရောက်လာတာလဲဖြစ်နိုင်တယ်...။
သူတို့နှစ်ယောက် ခဏကြာအောင်စကားထိုင်ပြောနေတာကိုတွေ့ရပြီး...ဒေါ်မီမီလင်းမျက်နှာကလဲ တစ်ခုခုကိုကျေနပ်အားရနေတဲ့ပုံမျိုး...။ ပြီးတော့...သူ့ကိုလဲလုံးဝမြင်ပုံမရဘူး...။
( ဒီအမျိုးသမီး ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေပြန်ပြီလဲမသိဘူး...ဟိုလူ့ပုံကလဲ သားသားနားနားမရှိဘူး...အဲ့တော့ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဘာညာတော့မဖြစ်နိုင်ဘူး...အင်း စဥ်းစားကြည့်မှ...ဒေါ်မီမီလင်းက ငါ့ကိုလဲ ထပ်မဆက်သွယ်လာပါလား...သူ့ပိုက်ဆံတွေလူလည်ကျပြီးယူသွားတာတောင်မှလေ...ကိုလင်းရောအဆင်မှပြေရဲ့လား...ကိုလင်းဆိုမှသတိရသွားပြန်ပြီ...အဲ့ပိုက်ဆံတွေအကြောင်းလဲ ကိုလင်းကို အခုထိမပြောပြရသေးဘူး...)
သူတွေးကောင်းနေတုန်းမှာပဲ ဒေါ်မီမီလင်းတို့နှစ်ယောက်လုံးက နေရာကထကာ...ဆိုင်ထဲကနေ အတူတူထွက်သွားတာကိုမြင်လိုက်ရတယ်...။
( အဲ့လူကဘယ်သူများလဲ...)
" ခွန်း..."
" သြော်...ရောက်ပြီလား..."
" Ommm..."
သူ့ကိုခေါင်းညိတ်ပြန်ဖြေရင်းက မျက်နှာချင်းမှာထိုင်လိုက်ပြီး...ရုတ်ချည်းဆိုသလို သူ့ရဲ့လက်ဖဝါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ညှပ်ကိုင်လာတာကြောင့်...ခွန်းစစ်မင်းမျက်လုံးကျယ်ကာ လန့်သွားရတယ်...။
( Shit!!!...)
" ခွန်းးး..."
" ....."
( ဒီသေခြင်းဆိုး!...)
" အရမ်းသတိရနေတာ..."
" Fuck! ရှိန်းဆက်ပိုင်...ငါ့လက်ကိုအခုလွှတ်..."
" ဟဲ ဟဲ!..."
==========
3 November, 2019...
To be continue... 🍑