[Zawgyi]
( Shit!...)
" ကိုလင္း..."
" ဘယ္လိုလဲ..."
ခြန္းစစ္မင္း အေရာင္ေတာက္ေနတဲ့မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔အတူ လင္းေခတ္ဦးကိုဖက္လိုက္မိတယ္...။ ၿပီးမွ ဝမ္းသာျခင္းျပည့္ႏွက္ေနတဲ့အသံေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္...။
" ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ပါတယ္...ၿပီးေတာ့ တစ္ဘာသာပဲထိတယ္..."
" ဟုတ္လား..."
လင္းေခတ္ဦးလဲဝမ္းသာစြာနဲ႔ပဲ မ်က္လုံးေလးေတြလျခမ္းေကြးသြားတဲ့အထိၿပဳံးရင္း... ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေခါင္းေလးကိုအသာပြတ္ေပးလိုက္မိတယ္...။
" ကိုယ့္ကိုျပပါအုံး..."
ေအာင္စာရင္းကို သူ႔မ်က္လုံးနဲ႔ကိုယ္တိုင္ျမင္ခ်င္တာေၾကာင့္ ေတာင္းၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ေတာ္ေသးတာေပါ့...ထိတဲ့ဘာသာကလဲ လက္ေတြ႕မပါတဲ့ဘာသာဆိုေတာ့ ဒီေျခာက္ပတ္ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးတက္လို႔ရၿပီ..."
" Ommm...ကြၽန္ေတာ္ ပါပါး'တို႔ကိုဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္အုံးမယ္..."
" အိုေက အိုေက..."
လင္းေခတ္ဦး တက္ႂကြစြာနဲ႔အေဖေတြကိုဖုန္းလွမ္းဆက္ေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းကိုလွမ္းၾကည့္ရင္း...ဆိုဖာနဲ႔စားပြဲေပၚမွာျပန္႔က်ဲရႈပ္ပြေနတဲ့ စားထားေသာက္ထားသမွ်အမႈိက္ေပါင္းစုံကို ေကာက္သိမ္းေနလိုက္တယ္...။
သူတို႔ေက်ာင္းက စာေမးပြဲေျဖအၿပီးေနာက္တစ္ရက္ဆိုတာနဲ႔ Result တန္းထြက္ေလ့ရွိတယ္...။ ဒါမွလဲ တစ္ဘာသာ ႏွစ္ဘာသာက်ရႈံးတဲ့သူေတြအတြက္... ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ႏွစ္လအတြင္းမွာ ထိုဘာသာေတြကိုျပန္ေျဖၿပီး အတန္းသစ္ေရာက္ဖို႔ ျပန္ႀကိဳးစားလို႔ရမယ္...။ ဒုတိယအခြင့္အေရးေပးတဲ့သေဘာမ်ိဳးပါပဲ...။ ေက်ာင္းအေခၚနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ 'Supple' ေပါ့...။ ဒါေပမဲ့ ဘာသာအမ်ားက်ရႈံးတဲ့သူေတြကေတာ့ ထိုအခြင့္အေရးကိုမရၾကဘူး...။ သူတို႔ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္မွပဲ တစ္ႏွစ္လုံးျပန္တက္ၿပီး အစအဆုံးျပန္ႀကိဳးစားၾကရတယ္...။ သူတို႔ကိုေတာ့ 'Round' တယ္လို႔ေခၚတယ္...။
ခြန္းစစ္မင္း ပထမႏွစ္တုန္းကဆိုရင္ စာဆိုတာၿဂိဳလ္နဲ႔လားဆိုတဲ့အေျခအေနထိဆိုး႐ြားခဲ့တာေၾကာင့္ သုံးဘာသာေတာင္ Supple ထိခဲ့တာ...။ ကံေကာင္းေထာက္မၿပီး 'Round' ကေနသီသီေလးလြတ္ခဲ့တာေပါ့...။ ဒါေတာင္ အခုခ်ိန္ထိအဲ့ကိစၥျပန္ေျပာတိုင္း သူ႔ကိုယ္သူဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး 'Round' ကေနလြတ္ခဲ့မွန္းေတာင္မသိဘူးတဲ့ေလ...။
အႏွီသတၱဝါေလးမွာ အစက လင္းေခတ္ဦးနဲ႔စာသင္ဖို႔ကိုအေၾကာက္အကန္ျငင္းခဲ့ဖူးေပမဲ့...အခုခ်ိန္မွာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးနဲ႔ ႏွစ္လယ္မွသာမဟုတ္ပဲ ႏွစ္စကတည္းကေတြ႕ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကိုေတြးမိေနၿပီ...။
ခြန္းစစ္မင္း မနက္ခင္းတည္းက လင္းေခတ္ဦးနဲ႔အတူလာေနေနတာ...။ လင္းေခတ္ဦးကလဲ ေက်ာင္းရွိတာေတာင္မသြားေတာ့ပဲ...ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔ပဲတစ္ေနကုန္အေဖာ္ျပဳေပးေနလိုက္တယ္...။ သူမ်ားေတြက Result ထြက္ခါနီးေလ စိတ္အလႈပ္ရွားလြန္ၿပီး စားမဝင္ေသာက္မဝင္နဲ႔ အိပ္လို႔မရတာမ်ိဳးျဖစ္ၾကေပမဲ့...ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေန႔လည္ဘက္ကိုလဲ အၾကာႀကီးအိပ္လိုက္ေသးတဲ့အျပင္...ျပန္ႏိုးလာကတည္းက စားလိုက္ေသာက္လိုက္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္းစီးရီးတစ္ခုထိုင္ၾကည့္ေနလိုက္တာ Result ထြက္လာတဲ့အထိပဲ...။ ဒါကလဲ သူ႔ရဲ႕စိတ္လႈပ္ရွားနည္းတစ္မ်ိဳးျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့ေလ...။
အမွန္ေတာ့ ေအာင္စာရင္းကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္း သူအရင္ကေျပာဖူးသလိုပဲ သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး...။ ဒါေပမဲ့ ဘာသာအားလုံးေျဖဆိုၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔စိတ္ေတြအနည္းငယ္ေျပာင္းလဲလာတယ္...။ ေအာင္သြားရင္တုန္႔ျပန္လာမဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕အၿပဳံးကို သူစိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိလာတယ္...။ သူ႔ေၾကာင့္လဲ ထိုတစ္စုံတစ္ေယာက္ကို နာမည္မပ်က္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး...။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ Result သာမေကာင္းရင္ အသင္ခံရတဲ့သူေရာ သင္ျပေပးတဲ့သူကိုပါမေကာင္းေျပာလာၾကမွာပဲေလ...။
ေအာင္ျမင္မႈက ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ရတာနဲတူတယ္ဆိုရင္...က်ရႈံးျခင္းဆိုတာကလဲ ထိုနည္းလည္းေကာင္းပဲ...။ ေအာင္ျမင္တဲ့အခါ Result တစ္ခုတည္းကိုသာၾကည့္ေပမဲ့...က်ရႈံးတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကိုပါၾကည့္လာတတ္တယ္...။ သူတို႔ျမင္ရတဲ့အတိုင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ သူတို႔ျမင္ခ်င္တဲ့အတိုင္းပဲ...။ ဥပမာ...လက္ထပ္ၿပီးသားေယာက်္ားနဲ႔မိန္းမမွာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ကေလးမရွိေသးတာကို...ေသခ်ာတယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ၿမဳံေနၿပီဆိုၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ်ပစ္တာမ်ိဳးေပါ့...။ ဒါကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာပါပဲ...။
အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးအေျပာအဆိုခံရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး...။ သူ...လင္းေခတ္ဦးအတြက္ ေအာင္ခ်င္တယ္...။ သူ႔ေၾကာင့္ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနမဲ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုပဲျမင္ခ်င္တယ္...။ ဟုတ္တယ္...။ အခု...သူျမင္ခ်င္တဲ့မ်က္ႏွာကို ျမင္ေနရၿပီ...။
ခြန္းစစ္မင္း ဖုန္းေျပာရင္းကပဲ လင္းေခတ္ဦးကိုမသိမသာခိုးၾကည့္မိေတာ့...လင္းေခတ္ဦးက သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနရင္းကိုပဲ မ်က္ႏွာေလးကၿပဳံးေယာင္သန္းလို႔ေနတယ္...။
( ..........)
" ခြန္းေလး ၾကားလား..."
" အမ္!...ေၾသာ္ ၾကားတယ္ ပါပါး'..."
" အင္း...ဒီညေတာ့ ပါးပါး' တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးေနာက္က်အုံးမွာမို႔ ကိုလင္းနဲ႔ပဲတစ္ခုခုစားထားလိုက္ေတာ့ေနာ္..."
" ဟုတ္...ရတယ္ ပါပါး'... "
" ခြန္းေလးရဲ႕ပါး'ကိုေရာ ခြန္းေလးပဲဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္မလား..."
" ပါပါး'ကိုမဆက္ခင္ပဲဆက္ထားတာ...ဒါေပမဲ့ ပါး'ကဖုန္းမကိုင္လို႔ ေဆး႐ုံကိုဆက္ၾကည့္ေတာ့ ခြဲခန္းဝင္ေနတယ္တဲ့..."
" ေၾသာ္...အဲ့တာဆိုလဲဟုတ္ပါၿပီ...ေဆာရီးပါခြန္းေလးရယ္...ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ ပါပါး'တို႔က ခြန္းေလးနဲ႔အတူမရွိေပးႏိုင္ဘူး..."
" မဟုတ္တာ...အခုပါပါး'အလုပ္ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား...ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့ေလ...ျပန္ေရာက္မွေတြ႕တာေပါ့..."
" အင္းပါ အင္းပါ...ကိုလင္းကိုလဲ ပါပါး'ကေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာလိုက္ပါအုံး..."
" ဟုတ္ပါၿပီ...ပါပါး'တို႔က သူ႔ကိုဆို ပိုကိုပိုတယ္..."
ဦးမင္းေစေသာ္ဘက္က ရယ္သံခပ္သဲ့သဲ့ေလးထြက္လာၿပီးေနာက္ ဖုန္းခ်သြားေတာ့တယ္...။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ဘဝႀကီးကေနရထိုင္ရတာ အရမ္းကိုသက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္လြန္းတယ္...။ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြရေနသ၍... ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြျဖစ္ေနသ၍ေပါ့...။ ဒါေပမဲ့လဲဘဝဆိုတာက အၿမဲတမ္း Rainbow ေတြ Cupcake ေတြနဲ႔ပဲျပည့္ေနတာမွမဟုတ္တာပဲေလ...။ ေကာင္းတဲ့အရာေတြဆိုတာကလဲ အၿမဲကိုယ္နဲ႔ပဲတည္ၿမဲေနမွာမဟုတ္သလို...ထိုေကာင္းတဲ့အရာေတြရလာဖို႔အတြက္ ေပးဆပ္ရတာေတြလဲရွိတယ္ ...။ လူတစ္ေယာက္ကသက္တန္႔ကိုလိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ မိုး႐ြာတာကိုလဲလက္ခံႏိုင္ရမွာေပါ့...။
ခြန္းစစ္မင္းတို႔အတြက္ နားခ်ိန္ကေတာ့သိပ္မရလိုက္ဘူး...။ ေအာင္စားရင္းထြက္ၿပီး ရက္အနည္းငယ္ျခားတာနဲ႔ Supple ဘာသာေတြအတြက္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရတယ္...။ သူကေတာ့ တစ္ဘာသာတည္းမို႔ တစ္ပတ္ကို တစ္ခ်ိန္ႏွစ္ခ်ိန္အျပင္သြားစရာမလိုဘူး...။
ဒီေန႔က ပထမအပတ္ရဲ႕ ဒုတိယအခ်ိန္ေပါ့...။ အတန္းခ်ိန္ၿပီးသြားတာေၾကာင့္ သူကန္တင္းမွာခဏထိုင္ေနမိတယ္...။ ခတ္ႏြယ္နဲ႔ ခန္႔သူရိန္သစ္တို႔ကက် ဘာသာစုံေအာင္သြားတာေၾကာင့္...သူတစ္ေယာက္တည္းေက်ာင္းမွာ ေငါင္စင္းစင္းျဖစ္ေနရတာေတာ့အမွန္ပဲ...။ အခုဆို လင္းေခတ္ဦးတို႔ကလဲ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခ်ိန္ရထားေၾကာင့္ ေက်ာင္းလဲလာစရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး...။ ဒါေပမဲ့ လင္းေခတ္ဦးကသူ႔ကိုလာႀကိဳမဲ့အေၾကာင္းေျပာေပမဲ့...သူ စာပဲေအးေဆးလုပ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ လာမႀကိဳခိုင္းျဖစ္ဘူး...။ သူကမွလက္မခံဘူးဆိုရင္ လင္းေခတ္ဦးကလဲအတင္းအၾကပ္လုပ္ေလ့မရွိတာေၾကာင့္ လာမႀကိဳဖို႔ကိုလက္မခံခ်င္လဲလက္ခံလိုက္ရတယ္...။
ဒီလိုနဲ႔ ပုံမွန္အတိုင္းပဲ အိမ္ျပန္ဖို႔ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကအထြက္...အခ်ိန္အေတာ္အၾကာေမ့ေနခဲ့တဲ့ ကိစၥတစ္ခုကသူ႔ေခါင္းထဲျပန္ေပၚလာရတယ္...။ ေနာက္ၾကည့္မွန္မွာ ႏွစ္လက္မပတ္လည္သစ္သားအံစာတုံးေလး ခ်ိတ္ဆြဲထားတဲ့ကားေပၚကေန...အရင္တစ္ေခါက္တုန္းကအတိုင္းပဲ တစ္ကိုယ္လုံးအနက္ဝတ္ထားတဲ့ ႐ုပ္ရည္သန္႔သန္႔နဲ႔ ဒ႐ိုက္ဘာလား ေဘာ္ဒီဂတ္လားမသိရတဲ့သူကဆင္းလာၿပီး...သူ႔ကိုကားေပၚတက္ဖို႔လက္ဟန္နဲ႔ျပလာတယ္...။
( ဟ!...)
ဒီလိုေန႔မ်ိဳးျပန္ေရာက္လာမယ္ဆိုတာသိေပမဲ့...တကယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့လဲ သူစိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္...။ စိတ္ထဲမယ္စိုးရိမ္စိတ္ေလးကလဲ မသိမသာႀကီးစိုးေနျပန္တယ္...။
( ဘာမွစိတ္မပူစရာမရွိဘူး...အဆင္ေျပတယ္...)
ကားေလးကအရင္တစ္ေခါက္ကဆိုင္ေလးကိုပဲ ေမာင္းလာတာေတြ႕ရတယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းလဲ ဆိုင္ထဲကိုပုံမွန္ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ပဲ လွမ္းေလွ်ာက္ဝင္လာလိုက္ၿပီး...ေဒၚမီမီလင္းဆီအေရာက္မွာေတာ့ အရင္လိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ပဲဝင္ထိုင္လိုက္တယ္...။
ေဒၚမီမီလင္းက ဦးစြာပဲအၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳေလးကိုဆင္ရင္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္လာတယ္...။
" ေရာက္လာၿပီလား...ေနေကာင္းရဲ႕မဟုတ္လား..."
" ဟုတ္..."
" စာေမးပြဲအေျခအေနေရာ..."
" ေကာင္းပါတယ္..."
" အင္းအင္း..."
ေဒၚမီမီလင္း လက္ထဲကေကာ္ဖီခြက္ကိုအသာခ်ရင္း ၿပဳံးလာျပန္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္း ၿငိမ္သက္သြားတဲ့အေျခအေနတစ္ခုကို စတင္လႈပ္ရွားဖို႔အစီအစဥ္မရွိတာေၾကာင့္...ေဒၚမီမီလင္းရဲ႕အျပဳအမူမွန္သမွ်ကိုသာ ၾကည့္ေနလိုက္တယ္...။
" မင္းၾကည့္ရတာအလ်င္လိုေနပုံပဲ...ေကာင္းပါၿပီ...အန္တီလိုရင္းပဲေျပာပါေတာ့မယ္...အခုဘာအတြက္ေတြ႕ေနရတာလဲဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္လုံးသိတာပဲေလ...ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား..."
" ....."
" မင္းကအသုံးအျဖဳန္းႀကီးတဲ့ေကာင္ေလးလို႔ အန္တီသိထားတယ္..."
" ....."
( ငါ့မွာတစ္လတစ္ခါအဝတ္အစားဝယ္တာကလြဲလို႔ ဘာမွလဲအပိုမျဖဳန္းမိပါဘူး...အခ်ိန္ျပည့္စားေသာက္ေနတာကလြဲလို႔ေပါ့...)
" မင္းတို႔မိသားစုကလဲ သိပ္ခ်မ္းသာတဲ့ထဲမပါဘူးမဟုတ္လား..."
" အင္း...လမ္းမတန္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ႏွစ္ထပ္တိုက္...ကားႏွစ္စီးနဲ႔ေနေနရၿပီ...နာမည္ႀကီးပုဂၢလိကေဆး႐ုံတစ္ခုမွာလဲ co-founder ျဖစ္ထားတဲ့အျပင္ လစဥ္ဝင္ေငြသိန္းေပါင္းမ်ားစြာေလးသာဝင္တဲ့ အေဖေတြနဲ႔ေနရတာဆိုေတာ့လဲ...အန္တီေျပာသလိုပဲ သိပ္ခ်မ္းသာတဲ့ထဲေတာ့မပါဘူးေပါ့...ေၾသာ္...ပါး'ရဲ႕အေမထားခဲ့တဲ့ အေမြေလးနည္းနည္းလဲ ရွိေသးတယ္ထင္တယ္..."
ေဒၚမီမီလင္းသေဘာတက်ပဲ ရယ္လိုက္တယ္...။
" မင္းကတကယ္မလြယ္ဘူးပဲ...မင္းကမင္းအေဖေတြကိုလဲအရမ္းသိတတ္တာဆို...ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ေလ လက္ထဲမုန္႔ဖို႔ျပတ္သြားရင္ေတာင္ မင္းအေဖကေမးမလာမခ်င္း လုံးဝမေတာင္းတတ္ဘူးတဲ့..."
( သူ႔ရဲ႕လိုရင္းဆိုတာဒါလား...ငါလခြမ္း!...)
" အန္တီက ကိုလင္းအေမသာေျပာတယ္...ကိုလင္းနဲ႔လဲတစ္စက္မွမတူဘူးေနာ္...ကိုလင္းဆို သူလိုခ်င္တာကို တည့္တည့္ပဲေျပာတယ္...ဘယ္ေတာ့မွသြယ္ဝိုက္မေနဘူး..."
" အဟင္း ဟင္း!...ေဆာရီး ေဆာရီး...ေကာင္းၿပီ...ဒီမွာ..."
ေဒၚမီမီလင္းက စာအိပ္အပါးေလးတစ္ခုကို ခြန္းစစ္မင္းေရွ႕ကိုခ်ေပးလိုက္တယ္...။
( ေတြ႕လား ေတြ႕လား...ထင္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ...ဒါေပမဲ့လဲ ပါးလြန္းမေနဘူးလား...)
" ဒါက?..."
" မုန္႔ဖိုးေပးတဲ့သေဘာပါပဲ...ဒီထဲက ခ်က္လက္မွတ္ကမင္းအတြက္ပဲ..."
" ....."
" လင္းေခတ္ဦးနဲ႔လမ္းခြဲဖို႔ စဥ္းစားပါအုံး..."
( အဟား ဟား ဟား!...)
" ဒီမွာအန္တီ...ကြၽန္ေတာ္ကကိုလင္းကို ေငြမက္လို႔တြဲေနတယ္ထင္ေနရင္ေတာ့ အန္တီမွားသြားၿပီ...ကြၽန္ေတာ္ကိုလင္းကို ဒီအတိုင္းအျဖဴထည္သတ္သတ္သေဘာက်တာဗ်...အဲ့ေတာ့ ဒီလက္မွတ္ကိုျပန္ယူသြားလိုက္ပါ...ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကဆက္ဆံေရးကို ေငြနဲ႔လာမဆုံးျဖတ္ပါနဲ႔..."
( ငါ့ကိုအဲ့လိုျပန္ေျပာမယ္မ်ားထင္ေနလား...ခ်က္လက္မွတ္နဲ႔ေတာင္ဆိုေတာ့ ေငြကေတာ့နည္းမွာမဟုတ္ဘူး...ၿပီးေတာ့ လမ္းခြဲတာမခြဲတာက ငါ့ကိစၥပဲဟာ...ေပးတဲ့သူကေပးေနတာကို ယူသြားရမွာကငါ့တာဝန္ပဲ...ဟုတ္သား...ကိုလင္းနဲ႔ခရီးသြားဖို႔ရွိတာပဲ...ပိုက္ဆံေခြၽတာေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့...အဟစ္!...)
ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ေရွ႕ကစာအိတ္ေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေဒၚမီမီလင္းကိုၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုေလာက္ေမးမယ္ေနာ္...ကိုလင္းကိုကြၽန္ေတာ္နဲ႔ခြဲေစခ်င္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းကဘာမ်ားလဲ ..."
" ဘာေၾကာင့္လဲ မင္းသိပါတယ္...အန္တီ့ပါးစပ္ကထပ္ေျပာစရာလိုေသးလို႔လား..."
" အဲ့တာကအေၾကာင္းျပခ်က္မွမဟုတ္တာ...အန္တီက ဝတီကိုကိုနဲ႔ကိစၥကို အရမ္းကိုအပိုင္တြက္ထားေနတာပဲ..."
" မင္းကလဲ အန္တီ့ကိုအရမ္းအထင္ေသးလြန္းေနတာပဲ..."
" ကိုလင္းကဘြဲ႕ရသြားတာနဲ႔ အန္တီ့အုပ္ထိန္းမႈေအာက္ကလြတ္ၿပီဆိုတာကို အန္တီေမ့ထားတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္..."
" ဒါကေမ့ထားလို႔မရတဲ့ကိစၥတစ္ခုပဲ...ၿပီးေတာ့အဲ့အတြက္ကို မင္းစိတ္ပူစရာမလိုပါဘူး...မင္းလုပ္ေပးရမွာက ဒီပိုက္ဆံေလးယူၿပီး ဒီဆိုင္ကေနေအးေအးေဆးေဆးထြက္သြား႐ုံပဲ...ဒါနဲ႔ အန္တီလဲတစ္ခုေတာ့ျပန္ေမးပါရေစ..."
" ေမးပါ..."
" မင္းနဲ႔လင္းေခတ္ဦးက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ခ်စ္လို႔တြဲေနၾကတာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔...ဘာလို႔လမ္းခြဲေပးဖို႔ကို အရမ္းေျပာရခက္ေနတာလဲ...အန္တီဝန္ခံတယ္...ဒီကိစၥကိုအစက အခုေလာက္ထိမၾကာပဲၿပီးသြားလိမ့္မယ္လို႔ထင္ထားတာ...ဒါမွမဟုတ္...မင္းဘက္က...လင္းေခတ္ဦးကိုခ်စ္ေနပါၿပီလို႔ေတာ့မေျပာနဲ႔ေနာ္..."
ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက အနည္းငယ္လႈပ္ရွားသြားရတယ္...။ ေဒၚမီမီလင္းကေတာ့ အႏိုင္ရသြားသလိုပုံစံမ်ိဳးပဲ သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ...။
" ေကာင္းၿပီ..."
ခြန္းစစ္မင္း လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္ကာ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္...။
" အန္တီေျပာခ်င္တာဒါပဲဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါအုံး..."
" ေနအုံး...မင္းလက္ထဲကစာအိတ္...ဒါက အန္တီ့ေတာင္းဆိုခ်က္ကိုလက္ခံတဲ့သေဘာလား..."
" ဟင့္အင္း...စဥ္းစားအုံးမယ္..."
" အဲ့လိုရမလားကြယ္...မင္းပါးစပ္က လက္ခံတယ္လို႔မေျပာရေသးရင္ အဲ့စာအိတ္ကိုယူသြားပိုင္ခြင့္လဲ မင္းမွာမရွိဘူး..."
ေဒၚမီမီလင္းကေျပာရင္းပဲ ထိုင္ရာကထလိုက္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းလဲ စဥ္းစားသလိုအမူအယာလုပ္လိုက္ၿပီးမွ...။
" အန္တီက စကားကိုေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ေျပာတတ္တဲ့အျပင္...မွတ္ဉာဏ္လဲမေကာင္းဘူးေနာ္..."
" ဘာ..."
" အန္တီကကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုလင္းနဲ႔လမ္းခြဲေပးမွ ဒီေငြေတြရမယ္လို႔ေျပာခဲ့တာမွမဟုတ္တာ..."
" ....."
" 'ဒီလက္မွတ္ကမင္းအတြက္ပဲ' လို႔ အရင္ေျပာခဲ့တာေလ...ၿပီးေတာ့လဲ 'လင္းေခတ္ဦးနဲ႔လမ္းခြဲဖို႔ စဥ္းစားေပါ့' ဆိုၿပီးပဲေျပာတာ...လမ္းခြဲေပးရင္ ဒီေငြေတြရမယ္လို႔ေျပာခဲ့လို႔လား...ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါအုံး..."
" မင္း..."
" ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါအုံး..."
ၿပီးတာနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းခပ္တည္တည္ပဲ ေဒၚမီမီလင္းေဘးကေနျဖတ္ေလွ်ာက္ကာ ဆိုင္ထဲကေနထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္ ...။ သူအျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးလဲ ဒီပိုက္ဆံေတြအေၾကာင္း လင္းေခတ္ဦးကိုအရမ္းကိုေျပာျပခ်င္ေနမိတယ္...။
( ကိုလင္းေျပာသလိုပဲ...ေဒၚမီမီလင္းရဲ႕ပိုက္ဆံလို႔သေဘာမထားပဲ...ပိုက္ဆံကိုပိုက္ဆံလို႔ပဲေတြးရင္ ေက်နပ္စရာႀကီးပါ...)
ခြန္းစစ္မင္း သီခ်င္းေလးတညည္းညည္းနဲ႔ ေလွကားေလးေတြကိုတစ္ထစ္ခ်င္းတက္လာလိုက္တယ္...။ အေပၚေရာက္ေတာ့လဲ တံခါးကေသာ့မခတ္ထားတာေၾကာင့္ ေအးေဆးပဲဝင္ခဲ့လိုက္တယ္...။
" ကိုလင္း..."
ျပန္ထူးသံမၾကားရတဲ့အျပင္...အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေတြ႕ရဘူး...။ ဒါနဲ႔ သူလြယ္အိတ္ကိုၾကမ္းျပင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ရွိရာဆီေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္...။ ဒါေပမဲ့ သူအိပ္ရာေပၚထိုင္ခ်မလို႔လုပ္ၿပီးကာမွ...အိပ္ရာအစြန္းေပၚတင္ထားတဲ့ အဝတ္အစားအခ်ိဳ႕နဲ႔...ေအာက္မွာခ်ထားတဲ့ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္...။
( ဘာလုပ္ထားတာတုန္း...)
သူစဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရၿပီး...လင္းေခတ္ဦးကဝင္လာတယ္...။
" ေၾသာ္ ခြန္း...ျပန္ေရာက္ၿပီလား...အိုး!...အိတ္ကို အဲ့လိုပစ္စလတ္ခတ္ ပစ္ပစ္မခ်ပါနဲ႔ဆို..."
လင္းေခတ္ဦးေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ပဲ ခြန္းစစ္မင္းပစ္ခ်ထားခဲ့တဲ့အိတ္ေလးကိုေကာက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚလွမ္းတင္လိုက္တယ္...။
" ဘယ္ကျပန္လာတာလဲ..."
" မမဆီခဏသြားတာ...ကိစၥေလးရွိလို႔..."
" ေၾသာ္..."
ခြန္းစစ္မင္း မ်က္ခုံးတစ္ခ်က္သာပင့္ျပလိုက္ၿပီး...အက်ႌအိတ္ထဲလက္ေလးထည့္ရင္း အိပ္ရာေပၚထိုင္ခ်လိုက္တယ္...။ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္သာလုပ္ေနၿပီး ဘာမွဆက္မေျပာတာေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္းေဘးမွာပဲဝင္ထိုင္လိုက္တယ္...။
" ဘာမွမေမးေတာ့ဘူးလား..."
" ဘာကိုလဲ..."
" ဒီအဝတ္အစားေတြကိစၥေလ...မမဆီသြားတာလဲ အဲ့အတြက္ပဲ..."
ခြန္းစစ္မင္း ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္သာညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ၾကမ္းျပင္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္...။
" ခြန္း..."
" ကြၽန္ေတာ္ေမးသင့္ရဲ႕လားမေသခ်ာဘူး..."
" ဘာလို႔လဲ..."
" ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့အေျဖမဟုတ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
" ....."
" ကြၽန္ေတာ္မသိခ်င္ဘူး ကိုလင္း..."
" ကိုယ္ဒီကေနခဏေတာ့သြားရလိမ့္မယ္..."
" ....."
ခြန္းစစ္မင္း ေရွ႕ကိုသာစိုက္ၾကည့္ေနမိၿပီး ဘာမွျပန္မေျဖမိဘူး...။
" ကိုယ္ အေမနဲ႔အတူခဏသြားေနရလိမ့္မယ္..."
" ခဏဆိုတာဘယ္ေလာက္လဲ..."
" စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ထိေပါ့..."
( အဲ့တာခဏမွမဟုတ္တာ...)
" ဘာလို႔သြားရတာလဲ..."
" မနက္ကကိုယ့္ဆီဖုန္းဆက္လာတယ္...စာေမးပြဲေျဖၿပီးတဲ့အထိ သူနဲ႔လာေနဖို႔ေပါ့...ကိုယ္လက္မခံဖို႔ႀကိဳးစားပါေသးတယ္...အခုကိုယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္က မွန္ခ်င္မွမွန္လိမ့္မယ္...ဒါေပမဲ့ အေကာင္းဆုံးလို႔ေတာ့ကိုယ္ထင္တယ္..."
" ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔လဲ...အျခားေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိေတာ့လို႔လား..."
" ေ႐ြးခ်ယ္စရာမရွိဘူးလို႔ကိုယ္မေျပာပါဘူး...ဒါေပမဲ့ ခြန္း...ကိုယ္ကေတာ့ဒါကိုပဲေ႐ြးမယ္..."
" ....."
" ခြန္း...ကိုယ္ဒီစာေမးပြဲကိုေျဖရမွျဖစ္မယ္...ကိုယ္ဘြဲ႕ရမွျဖစ္မယ္ဆိုတာကို မင္းသိပါတယ္...ဒါေၾကာင့္ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ပဲေျဖရေျဖရ...ကိုယ္ ဒီစာေမးပြဲကိုရေအာင္ေျဖမွာ...ခြန္း ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို သေဘာေပါက္တယ္မဟုတ္လားဟင္..."
" ....."
" ဒါေပမဲ့လဲ..."
" ....."
" ခြန္းသာကိုယ့္ကိုမသြားေစခ်င္ဘူးဆိုရင္..."
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာအၿပဳံးေရးေရးေလးရွိေနေသးေပမဲ့ မ်က္လုံးေတြကတစ္ခုခုကိုေတာင့္တေနသလို...။ သူေရွ႕ကိုျပန္လွည့္လိုက္တယ္...။
" သြားပါ..."
" ....."
" အခုခ်ိန္မွာ ခင္မ်ားရဲ႕စာေမးပြဲကလြဲၿပီးဘာကမွပိုအေရးမႀကီးဘူး...အဲ့ေတာ့ သြား..."
" ေသခ်ာလို႔လား..."
" Ommm..."
" မ်က္ႏွာကေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ကိုေျပာေနသလိုပဲ..."
ခြန္းစစ္မင္း ဘုၾကည့္တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္...။ ၿပီးမွ သက္ျပင္းေလးအသာခ်လိုက္မိတယ္...။
" ခင္မ်ား...ခင္မ်ားအေမကိုတကယ္ယုံတာပဲလား..."
" ကိုယ္သူ႔ကိုတစ္ခါယုံခဲ့ဖူးေပမဲ့...ထပ္မယုံေတာ့ဘူး..."
" ကိုလင္း..."
" ကဲပါ...ကိုယ္တို႔လူခ်င္းမေတြ႕ရတာပဲရွိမွာပါ...ဖုန္းအဆက္အသြယ္ေတာ့အပ်က္မခံပါဘူး..."
သူေခါင္းသာညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ထရပ္လိုက္တယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေတာ့မယ္..."
" ျပန္႔ေတာ့မလို႔လား...ေနပါအုံးခြန္းကလဲ..."
" အိပ္ခ်င္ေနၿပီ..."
" စိတ္ေကာက္သြားတာလား..."
" ဟင့္အင္း...ေပ်ာ္ေနတာ...ခင္မ်ားမရွိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေနခ်င္သလိုေနလို႔ရၿပီဆိုၿပီး..."
" ဟ ဟ!...ကိုယ့္ကိုပစၥည္းေလးေတြေတာင္ကူမထည့္ေပးခ်င္ေတာ့ဘူးလား..."
သူ ဆိုဖာေပၚက လြယ္အိတ္ကိုလြယ္လိုက္ရင္း လင္းေခတ္ဦးကိုခပ္တည္တည္ပဲျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ခင္မ်ားမွာေမြးကတည္းက ေျခေတြလက္ေတြနဲ႔မဟုတ္ဘူးလား...ကိုယ့္ဟာကိုယ္ထည့္... "
" ခြန္းကလဲ..."
လင္းေခတ္ဦး ရယ္လိုက္မိတယ္...။ အိပ္ရာေပၚကထလိုက္ၿပီးလဲ ခြန္းစစ္မင္းဆီတိုးသြားလိုက္တယ္...။ ျပန္ဖို႔ဖိနပ္ဝတ္ေနတဲ့ခြန္းစစ္မင္းကိုၾကည့္ရင္း...။
" ကိုယ္လိုက္ပို႔မယ္ေလ..."
" ကြၽန္ေတာ့္မွာလဲေျခေတြလက္ေတြနဲ႔..."
လင္းေခတ္ဦး ခပ္တိုးတိုးရယ္လိုက္မိၿပီး...တံခါးဖြင့္ကာထြက္သြားတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းကိုၾကည့္ေနမိတယ္...။ ဒါေပမဲ့... တံခါးေလးပိတ္သြားတာနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကအၿပဳံးေတြကလဲ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့တယ္...။
( ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...)
ခြန္းစစ္မင္းလဲအိပ္ျပန္ေရာက္လို႔ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီးတာနဲ႔ အိပ္ရာေပၚတက္လွဲကာ စဥ္းစားခန္းႀကီးကိုစတင္ဖြင့္မိေတာ့တယ္...။
( အလကားလူ...)
သူဒီကိစၥကိုတကယ္မေက်နပ္ဘူး...။ အဓိပၸာယ္မွမရွိတာပဲေလ...။ ေဒၚမီမီလင္းကိုမယုံဘူးဆိုရင္ ဘာလို႔ေဒၚမီမီလင္းေျပာသမွ်ကို ဆက္လက္ခံေနေသးလဲ သူနားမလည္ႏိုင္ဘူး...။
( သူ႔ကိုတစ္ခုခုနဲ႔မ်ား အက်ပ္ကိုင္ထားလို႔လား...အဘြားႀကီးကေျပာဖူးတယ္...ကိုလင္းကသူ႔အေဖကိုအရမ္းခ်စ္တာသူသိတယ္တဲ့...အုပ္ထိန္းခြင့္စာခ်ဳပ္ကလဲ ကိုလင္းအေဖနဲ႔သူနဲ႔လုပ္ခဲ့တာ...ၾကည့္ရတာ ဒါကကိုလင္းအေဖရဲ႕ေနာက္ဆုံးဆႏၵျဖစ္ခဲ့လို႔မ်ား ကိုလင္းက စာခ်ဳပ္အခ်ိန္မျပည့္မခ်င္း ဒီအဘြားႀကီးေျပာသမွ်ေခါင္းညိတ္ဖို႔ဆုံးျဖတ္ထားတာမ်ားလား...ဒါမွမဟုတ္လဲ ခုနကေတြးသလို တစ္ခုခုနဲ႔အက်ပ္ကိုင္ထားတာလား...)
" ေစာက္က်ိဳးနဲ ကိုလင္း...အိပ္ရာေပၚမွာက် ဘယ္လိုေလး ဘယ္ေနရာေလးနဲ႔ သူလိုခ်င္တာကိုပြင့္လင္းေနလိုက္တာမ်ား...ဒီ သူ႔မိသားစုကိစၥဆို ေက်ာက္တုံးေရညႇစ္ရသလို...ဝမ္းခ်ဳပ္ေနတာကို အတင္းညႇစ္ပါေနရသလို...ထြက္ကိုမလာဘူး...အစအနေလာက္နဲ႔ ငါ့ကိုနားလည္မယ္မ်ားထင္ေနတာလား..."
သူတစ္ေယာက္တည္းေျပာဆိုေနရင္းပဲ အခန္းထဲကသီခ်င္းသံကိုထပ္က်ယ္လိုက္တယ္...။ ေနာက္ ေခါင္းအုံးေပၚမ်က္ႏွာအပ္လိုက္ၿပီး...ခဏၾကာေတာ့ ေတြးမိလာျပန္တယ္...။
( ကိုလင္းက ကိစၥတစ္ခုကို အေၾကာင္းမရွိပဲလုပ္ေလ့မရွိဘူး...ဟုတ္တယ္...ငါကိုလင္းကိုယုံရမယ္...ငါကစဥ္းစားရတာမႀကိဳက္ေပမဲ့ သူကအၿမဲတစ္ခုခုလုပ္ၿပီဆို ေသခ်ာစဥ္စားဆုံးျဖတ္ေလ့ရွိတယ္...အဲ့ေတာ့ အခုသူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကလဲ ငါ့ထက္ေတာ့မွန္မွာပဲ...ဟုတ္တယ္...ငါ့ႏွယ္...အေကာင္းျမင္တတ္တဲ့ခြန္းစစ္မင္းေလးက ဘယ္ေရာက္သြားတာတုန္းဟ...အဟား ဟား!...ရယ္ရတယ္...)
ဒီလိုနဲ႔ညေနသာေစာင္းသြားတယ္ သူ႔ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကမွိတ္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္လိုက္တဲ့အျပင္...ထိုတစ္ခ်ိန္လုံးလဲ လင္းေခတ္ဦးကိုက်ိန္ဆဲလိုက္ အေကာင္းျပန္ေတြးေပးလိုက္နဲ႔ပဲကုန္ေနခဲ့တယ္...။
( ဘယ္ေလာက္ေတာင္သနားစရာေကာင္းလိုက္တဲ့ငါလဲ...ေျပာင္းလဲသြားလိုက္တာ...Surgery လုပ္လိုက္သလိုပဲရယ္...)
" တီ!......"
သူကမန္းကတန္းထထိုင္ၿပီး ဖုန္းကိုယူၾကည့္လိုက္တယ္...။
~ ကိုယ္ ၅နာရီေလာက္ဆို သြားေတာ့မယ္...~
" ဟ!..."
( ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ္စိတ္ေကာက္ေနမွန္းသိတာကိုေတာင္ စကားေလးလာေျပာဖို႔ ဒီေလာက္အခ်ိန္ယူလိုက္ရတယ္ေပါ့ေလ...)
သူပါးစပ္ကအမ်ိဳးစုံေအာင္ဆဲဆိုလိုက္ရင္း ဖုန္းကနာရီကိုၾကည့္လိုက္တယ္...။ ၄ နာရီခြဲေက်ာ္ေနၿပီ...။
" ခင္မ်ားကိုထြက္လာႏႈတ္ဆက္မယ္လို႔မ်ား ထင္ေနတာလား...ဟန္႔!..."
သူဖုန္းကို ေဘးပစ္ခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚျပန္လွဲလိုက္တယ္...။ သီခ်င္းသံကိုထပ္က်ယ္လိုက္ၿပီး မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္လိုက္တယ္...။
( ေမွ်ာ္လင့္မေနနဲ႔...)
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ရာသီဥတုကအၿမဲသာယာေနေတာ့လဲ...မုန္တိုင္းထန္လာမွာကိုေၾကာက္မိတာေတာ့ သဘာဝပါပဲ...။
" ခြန္း...ကိုယ့္ကိုလာႏႈတ္ဆက္တာလား..."
" ဆုေတာင္းေလ...ကြၽန္ေတာ့္ဟာကြၽန္ေတာ္ မိုင္လိုထြက္ဝယ္တာ..."
ခြန္းစစ္မင္းေျပာၿပီး လင္းေခတ္ဦးကိုေက်ာ္သြားဖို႔လုပ္ေတာ့...လင္းေခတ္ဦး သူ႔လက္ထဲကအိတ္ေလးကိုကားေပၚအျမန္ပစ္တင္လိုက္ၿပီး...ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕လက္ေလးကိုလွမ္းဆြဲလိုက္တယ္...။
" ေနပါအုံး...အဲ့မိုင္လိုေတြက မေန႔ကပဲ ကိုယ္မင္းကိုကပ္လိုက္ဝယ္ေပးထားတာေလ..."
ခြန္းစစ္မင္း မ်က္ႏွာအမူအရာကိုမပ်က္ေစပဲ ကိုယ္လုံးေလးကိုလွည့္လိုက္တယ္...။
" အဲ့ဆိုင္က အဲ့တစ္မ်ိဳးပဲေရာင္းတာမို႔လို႔လား..."
" ဟား ဟား! ဟုတ္ပါၿပီ...အခု ကိုယ္သြားရေတာ့မွာ...ကိုယ့္ကိုအနမ္းေလးဘာေလးမေပးခ်င္ဘူးလား..."
" ႐ူးေနလား...ဒီေနရာႀကီးမွာ..."
" အဲ့တာဆို ကားထဲဝင္ရေအာင္ေလ...ၿပီးရင္ တစ္ေနရာရာခဏသြားရေအာင္..."
ခြန္းစစ္မင္း မ်က္လုံးေလးလွန္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ...အၾကည့္ေတြကိုလႊဲလိုက္ျပန္တယ္...။
" ေတာ္ပါ...ခင္မ်ားကဒီကိုျပန္လာမွာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႔...တကူးတကျပန္လိုက္ပို႔ေနရအုံးမယ္..."
" တကူးတကျဖစ္စရာလား..."
လင္းေခတ္ဦး အႏူးညံ့ဆုံးၿပဳံးလိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္ကခြန္းစစ္မင္းရဲ႕လက္ေလးကိုစုတ္ကိုင္ထားရင္း...ေနာက္တစ္ဖက္နဲ႔ေခါင္းေလးကိုအသာပြတ္ေပးလိုက္တယ္...။
" စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလား..."
" ခင္မ်ားသာျဖစ္ရမွာ...ခင္မ်ားထန္လာတဲ့အခ်ိန္ ျပဳစုေပးမဲ့ကြၽန္ေတာ္မရွိေတာ့လို႔ေလ..."
" ဟ ဟ! ခြန္းရယ္...အင္း...ကိုယ္ကျပန္လာမွာပဲဟာ..."
" အပိုေတြေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့...သြားေတာ့..."
" အင္းပါ...ကိုယ့္ကိုတစ္ခုေတာ့လုပ္ေပး...ကိုယ့္ကားေလးထြက္တဲ့အထိ ကိုယ့္ကိုၾကည့္ေနေပး...ရလား..."
ခြန္းစစ္မင္းခဏေတြးေနၿပီးမွ သေဘာတူေၾကာင္းျပတဲ့အေနနဲ႔ ခပ္ျဖည္းျဖည္းေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္...။
" ဒါဆိုကိုယ္သြားၿပီ...ညက်မွ Vedio call ေခၚလိုက္မယ္...တာ့တာ..."
" Ommm..."
" စာေသခ်ာလုပ္အုံးေနာ္...အိပ္ရာကိုလဲပုံမွန္ထ...မနက္စာကိုေနာက္မက်ေစနဲ႔...ေရခ်ိဳးရင္လဲအၾကာႀကီးစိမ္မခ်ိဳးနဲ႔..."
" Ommm..."
" ကိုယ့္အခန္းေသာ့အပို ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား..."
" Ommm..."
" ကိုယ့္ကိုသတိရေနေနာ္..."
" ဟင့္အင္း..."
" အို!...Ommm လို႔ဆက္ေျပာရမွာေပါ့..."
လင္းေခတ္ဦးသြားေလးေပၚတဲ့အထိၿပဳံးလိုက္ၿပီးမွ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕လက္ေလးကိုတစ္ခ်က္နမ္းကာ ကားေပၚတက္သြားေတာ့တယ္...။ ကားထဲကေနလက္လွမ္းျပတာကိုျမင္ရၿပီးတဲ့ေနာက္...ထိုထြက္ခြာသြားတဲ့ကားေလးကို ခြန္းစစ္မင္း ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္သြားတဲ့အထိ ၾကည့္ေနေတာ့မိတယ္...။
ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက Convenience Store နဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္စြာ...အိမ္ဘက္ကိုသာျပန္လွမ္းလာခဲ့မိတယ္...။
( ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ကမေျပာတာနဲ႔ပဲ...ခင္မ်ားကမေနေတာ့ဘူးလား ...)
--------------------
[Unicode]
( Shit!...)
" ကိုလင်း..."
" ဘယ်လိုလဲ..."
ခွန်းစစ်မင်း အရောင်တောက်နေတဲ့မျက်လုံးလေးတွေနဲ့အတူ လင်းခေတ်ဦးကိုဖက်လိုက်မိတယ်...။ ပြီးမှ ဝမ်းသာခြင်းပြည့်နှက်နေတဲ့အသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်တယ်...။
" ကျွန်တော့်နာမည်ပါတယ်...ပြီးတော့ တစ်ဘာသာပဲထိတယ်..."
" ဟုတ်လား..."
လင်းခေတ်ဦးလဲဝမ်းသာစွာနဲ့ပဲ မျက်လုံးလေးတွေလခြမ်းကွေးသွားတဲ့အထိပြုံးရင်း... ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခေါင်းလေးကိုအသာပွတ်ပေးလိုက်မိတယ်...။
" ကိုယ့်ကိုပြပါအုံး..."
အောင်စာရင်းကို သူ့မျက်လုံးနဲ့ကိုယ်တိုင်မြင်ချင်တာကြောင့် တောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" တော်သေးတာပေါ့...ထိတဲ့ဘာသာကလဲ လက်တွေ့မပါတဲ့ဘာသာဆိုတော့ ဒီခြောက်ပတ်ကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါးတက်လို့ရပြီ..."
" Ommm...ကျွန်တော် ပါပါး'တို့ကိုဖုန်းဆက်ပြောလိုက်အုံးမယ်..."
" အိုကေ အိုကေ..."
လင်းခေတ်ဦး တက်ကြွစွာနဲ့အဖေတွေကိုဖုန်းလှမ်းဆက်နေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုလှမ်းကြည့်ရင်း...ဆိုဖာနဲ့စားပွဲပေါ်မှာပြန့်ကျဲရှုပ်ပွနေတဲ့ စားထားသောက်ထားသမျှအမှိုက်ပေါင်းစုံကို ကောက်သိမ်းနေလိုက်တယ်...။
သူတို့ကျောင်းက စာမေးပွဲဖြေအပြီးနောက်တစ်ရက်ဆိုတာနဲ့ Result တန်းထွက်လေ့ရှိတယ်...။ ဒါမှလဲ တစ်ဘာသာ နှစ်ဘာသာကျရှုံးတဲ့သူတွေအတွက်... ကျောင်းပိတ်တဲ့နှစ်လအတွင်းမှာ ထိုဘာသာတွေကိုပြန်ဖြေပြီး အတန်းသစ်ရောက်ဖို့ ပြန်ကြိုးစားလို့ရမယ်...။ ဒုတိယအခွင့်အရေးပေးတဲ့သဘောမျိုးပါပဲ...။ ကျောင်းအခေါ်နဲ့ဆိုရင်တော့ 'Supple' ပေါ့...။ ဒါပေမဲ့ ဘာသာအများကျရှုံးတဲ့သူတွေကတော့ ထိုအခွင့်အရေးကိုမရကြဘူး...။ သူတို့ကတော့ ကျောင်းတွေပြန်ဖွင့်မှပဲ တစ်နှစ်လုံးပြန်တက်ပြီး အစအဆုံးပြန်ကြိုးစားကြရတယ်...။ သူတို့ကိုတော့ 'Round' တယ်လို့ခေါ်တယ်...။
ခွန်းစစ်မင်း ပထမနှစ်တုန်းကဆိုရင် စာဆိုတာဂြိုလ်နဲ့လားဆိုတဲ့အခြေအနေထိဆိုးရွားခဲ့တာကြောင့် သုံးဘာသာတောင် Supple ထိခဲ့တာ...။ ကံကောင်းထောက်မပြီး 'Round' ကနေသီသီလေးလွတ်ခဲ့တာပေါ့...။ ဒါတောင် အခုချိန်ထိအဲ့ကိစ္စပြန်ပြောတိုင်း သူ့ကိုယ်သူဘယ်လိုဖြစ်ပြီး 'Round' ကနေလွတ်ခဲ့မှန်းတောင်မသိဘူးတဲ့လေ...။
အနှီသတ္တဝါလေးမှာ အစက လင်းခေတ်ဦးနဲ့စာသင်ဖို့ကိုအကြောက်အကန်ငြင်းခဲ့ဖူးပေမဲ့...အခုချိန်မှာတော့ လင်းခေတ်ဦးနဲ့ နှစ်လယ်မှသာမဟုတ်ပဲ နှစ်စကတည်းကတွေ့ခဲ့ရင်ဆိုတဲ့ အတွေးမျိုးကိုတွေးမိနေပြီ...။
ခွန်းစစ်မင်း မနက်ခင်းတည်းက လင်းခေတ်ဦးနဲ့အတူလာနေနေတာ...။ လင်းခေတ်ဦးကလဲ ကျောင်းရှိတာတောင်မသွားတော့ပဲ...ခွန်းစစ်မင်းနဲ့ပဲတစ်နေကုန်အဖော်ပြုပေးနေလိုက်တယ်...။ သူများတွေက Result ထွက်ခါနီးလေ စိတ်အလှုပ်ရှားလွန်ပြီး စားမဝင်သောက်မဝင်နဲ့ အိပ်လို့မရတာမျိုးဖြစ်ကြပေမဲ့...ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက်ကတော့ နေ့လည်ဘက်ကိုလဲ အကြာကြီးအိပ်လိုက်သေးတဲ့အပြင်...ပြန်နိုးလာကတည်းက စားလိုက်သောက်လိုက်နဲ့ ရုပ်ရှင်းစီးရီးတစ်ခုထိုင်ကြည့်နေလိုက်တာ Result ထွက်လာတဲ့အထိပဲ...။ ဒါကလဲ သူ့ရဲ့စိတ်လှုပ်ရှားနည်းတစ်မျိုးဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့လေ...။
အမှန်တော့ အောင်စာရင်းကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ခွန်းစစ်မင်း သူအရင်ကပြောဖူးသလိုပဲ သိပ်ဂရုမစိုက်ဘူး...။ ဒါပေမဲ့ ဘာသာအားလုံးဖြေဆိုပြီးတဲ့အချိန်မှာ သူ့စိတ်တွေအနည်းငယ်ပြောင်းလဲလာတယ်...။ အောင်သွားရင်တုန့်ပြန်လာမဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့အပြုံးကို သူစိတ်ကူးယဥ်ကြည့်မိလာတယ်...။ သူ့ကြောင့်လဲ ထိုတစ်စုံတစ်ယောက်ကို နာမည်မပျက်စေချင်တော့ဘူး...။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် Result သာမကောင်းရင် အသင်ခံရတဲ့သူရော သင်ပြပေးတဲ့သူကိုပါမကောင်းပြောလာကြမှာပဲလေ...။
အောင်မြင်မှုက ကိုယ်ဝန်ဆောင်ရတာနဲတူတယ်ဆိုရင်...ကျရှုံးခြင်းဆိုတာကလဲ ထိုနည်းလည်းကောင်းပဲ...။ အောင်မြင်တဲ့အခါ Result တစ်ခုတည်းကိုသာကြည့်ပေမဲ့...ကျရှုံးတဲ့အခါကျရင်တော့ လုပ်ဆောင်ချက်တွေကိုပါကြည့်လာတတ်တယ်...။ သူတို့မြင်ရတဲ့အတိုင်းတော့မဟုတ်ဘူး...။ သူတို့မြင်ချင်တဲ့အတိုင်းပဲ...။ ဥပမာ...လက်ထပ်ပြီးသားယောကျ်ားနဲ့မိန်းမမှာ အကြောင်းကြောင်းကြောင့်ကလေးမရှိသေးတာကို...သေချာတယ် တစ်ယောက်ယောက်တော့မြုံနေပြီဆိုပြီး ကောက်ချက်ချပစ်တာမျိုးပေါ့...။ ဒါကတော့ ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာပါပဲ...။
အချုပ်ဆိုရရင် ခွန်းစစ်မင်း သူ့ကြောင့် လင်းခေတ်ဦးအပြောအဆိုခံရတာမျိုး မဖြစ်စေချင်ဘူး...။ သူ...လင်းခေတ်ဦးအတွက် အောင်ချင်တယ်...။ သူ့ကြောင့် ပြုံးပျော်နေမဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်နှာကိုပဲမြင်ချင်တယ်...။ ဟုတ်တယ်...။ အခု...သူမြင်ချင်တဲ့မျက်နှာကို မြင်နေရပြီ...။
ခွန်းစစ်မင်း ဖုန်းပြောရင်းကပဲ လင်းခေတ်ဦးကိုမသိမသာခိုးကြည့်မိတော့...လင်းခေတ်ဦးက သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေရင်းကိုပဲ မျက်နှာလေးကပြုံးယောင်သန်းလို့နေတယ်...။
( ..........)
" ခွန်းလေး ကြားလား..."
" အမ်!...သြော် ကြားတယ် ပါပါး'..."
" အင်း...ဒီညတော့ ပါးပါး' တို့နှစ်ယောက်လုံးနောက်ကျအုံးမှာမို့ ကိုလင်းနဲ့ပဲတစ်ခုခုစားထားလိုက်တော့နော်..."
" ဟုတ်...ရတယ် ပါပါး'... "
" ခွန်းလေးရဲ့ပါး'ကိုရော ခွန်းလေးပဲဖုန်းဆက်ပြောလိုက်မလား..."
" ပါပါး'ကိုမဆက်ခင်ပဲဆက်ထားတာ...ဒါပေမဲ့ ပါး'ကဖုန်းမကိုင်လို့ ဆေးရုံကိုဆက်ကြည့်တော့ ခွဲခန်းဝင်နေတယ်တဲ့..."
" သြော်...အဲ့တာဆိုလဲဟုတ်ပါပြီ...ဆောရီးပါခွန်းလေးရယ်...ဒီလိုနေ့မျိုးမှာ ပါပါး'တို့က ခွန်းလေးနဲ့အတူမရှိပေးနိုင်ဘူး..."
" မဟုတ်တာ...အခုပါပါး'အလုပ်ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား...ဖုန်းချလိုက်တော့လေ...ပြန်ရောက်မှတွေ့တာပေါ့..."
" အင်းပါ အင်းပါ...ကိုလင်းကိုလဲ ပါပါး'ကကျေးဇူးတင်တဲ့အကြောင်းပြောလိုက်ပါအုံး..."
" ဟုတ်ပါပြီ...ပါပါး'တို့က သူ့ကိုဆို ပိုကိုပိုတယ်..."
ဦးမင်းစေသော်ဘက်က ရယ်သံခပ်သဲ့သဲ့လေးထွက်လာပြီးနောက် ဖုန်းချသွားတော့တယ်...။
တစ်ခါတစ်လေမှာ ဘဝကြီးကနေရထိုင်ရတာ အရမ်းကိုသက်တောင့်သက်သာဖြစ်လွန်းတယ်...။ ကိုယ်လိုချင်တာတွေရနေသ၍... ကိုယ်ဖြစ်ချင်တာတွေဖြစ်နေသ၍ပေါ့...။ ဒါပေမဲ့လဲဘဝဆိုတာက အမြဲတမ်း Rainbow တွေ Cupcake တွေနဲ့ပဲပြည့်နေတာမှမဟုတ်တာပဲလေ...။ ကောင်းတဲ့အရာတွေဆိုတာကလဲ အမြဲကိုယ်နဲ့ပဲတည်မြဲနေမှာမဟုတ်သလို...ထိုကောင်းတဲ့အရာတွေရလာဖို့အတွက် ပေးဆပ်ရတာတွေလဲရှိတယ် ...။ လူတစ်ယောက်ကသက်တန့်ကိုလိုချင်တယ်ဆိုရင် မိုးရွာတာကိုလဲလက်ခံနိုင်ရမှာပေါ့...။
ခွန်းစစ်မင်းတို့အတွက် နားချိန်ကတော့သိပ်မရလိုက်ဘူး...။ အောင်စားရင်းထွက်ပြီး ရက်အနည်းငယ်ခြားတာနဲ့ Supple ဘာသာတွေအတွက် ကျောင်းပြန်တက်ရတယ်...။ သူကတော့ တစ်ဘာသာတည်းမို့ တစ်ပတ်ကို တစ်ချိန်နှစ်ချိန်အပြင်သွားစရာမလိုဘူး...။
ဒီနေ့က ပထမအပတ်ရဲ့ ဒုတိယအချိန်ပေါ့...။ အတန်းချိန်ပြီးသွားတာကြောင့် သူကန်တင်းမှာခဏထိုင်နေမိတယ်...။ ခတ်နွယ်နဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်တို့ကကျ ဘာသာစုံအောင်သွားတာကြောင့်...သူတစ်ယောက်တည်းကျောင်းမှာ ငေါင်စင်းစင်းဖြစ်နေရတာတော့အမှန်ပဲ...။ အခုဆို လင်းခေတ်ဦးတို့ကလဲ ကိုယ်ပိုင်စာကြည့်ချိန်ရထားကြောင့် ကျောင်းလဲလာစရာအကြောင်းမရှိတော့ဘူး...။ ဒါပေမဲ့ လင်းခေတ်ဦးကသူ့ကိုလာကြိုမဲ့အကြောင်းပြောပေမဲ့...သူ စာပဲအေးဆေးလုပ်စေချင်တာကြောင့် လာမကြိုခိုင်းဖြစ်ဘူး...။ သူကမှလက်မခံဘူးဆိုရင် လင်းခေတ်ဦးကလဲအတင်းအကြပ်လုပ်လေ့မရှိတာကြောင့် လာမကြိုဖို့ကိုလက်မခံချင်လဲလက်ခံလိုက်ရတယ်...။
ဒီလိုနဲ့ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ အိမ်ပြန်ဖို့ကျောင်းနောက်ပေါက်ကအထွက်...အချိန်အတော်အကြာမေ့နေခဲ့တဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကသူ့ခေါင်းထဲပြန်ပေါ်လာရတယ်...။ နောက်ကြည့်မှန်မှာ နှစ်လက်မပတ်လည်သစ်သားအံစာတုံးလေး ချိတ်ဆွဲထားတဲ့ကားပေါ်ကနေ...အရင်တစ်ခေါက်တုန်းကအတိုင်းပဲ တစ်ကိုယ်လုံးအနက်ဝတ်ထားတဲ့ ရုပ်ရည်သန့်သန့်နဲ့ ဒရိုက်ဘာလား ဘော်ဒီဂတ်လားမသိရတဲ့သူကဆင်းလာပြီး...သူ့ကိုကားပေါ်တက်ဖို့လက်ဟန်နဲ့ပြလာတယ်...။
( ဟ!...)
ဒီလိုနေ့မျိုးပြန်ရောက်လာမယ်ဆိုတာသိပေမဲ့...တကယ်ရောက်လာပြန်တော့လဲ သူစိတ်လှုပ်ရှားနေမိတယ်...။ စိတ်ထဲမယ်စိုးရိမ်စိတ်လေးကလဲ မသိမသာကြီးစိုးနေပြန်တယ်...။
( ဘာမှစိတ်မပူစရာမရှိဘူး...အဆင်ပြေတယ်...)
ကားလေးကအရင်တစ်ခေါက်ကဆိုင်လေးကိုပဲ မောင်းလာတာတွေ့ရတယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းလဲ ဆိုင်ထဲကိုပုံမှန်ခြေလှမ်းတွေနဲ့ပဲ လှမ်းလျှောက်ဝင်လာလိုက်ပြီး...ဒေါ်မီမီလင်းဆီအရောက်မှာတော့ အရင်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ပဲဝင်ထိုင်လိုက်တယ်...။
ဒေါ်မီမီလင်းက ဦးစွာပဲအပြုံးချိုချိုလေးကိုဆင်ရင်း နှုတ်ခွန်းဆက်လာတယ်...။
" ရောက်လာပြီလား...နေကောင်းရဲ့မဟုတ်လား..."
" ဟုတ်..."
" စာမေးပွဲအခြေအနေရော..."
" ကောင်းပါတယ်..."
" အင်းအင်း..."
ဒေါ်မီမီလင်း လက်ထဲကကော်ဖီခွက်ကိုအသာချရင်း ပြုံးလာပြန်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်း ငြိမ်သက်သွားတဲ့အခြေအနေတစ်ခုကို စတင်လှုပ်ရှားဖို့အစီအစဥ်မရှိတာကြောင့်...ဒေါ်မီမီလင်းရဲ့အပြုအမူမှန်သမျှကိုသာ ကြည့်နေလိုက်တယ်...။
" မင်းကြည့်ရတာအလျင်လိုနေပုံပဲ...ကောင်းပါပြီ...အန်တီလိုရင်းပဲပြောပါတော့မယ်...အခုဘာအတွက်တွေ့နေရတာလဲဆိုတာ နှစ်ယောက်လုံးသိတာပဲလေ...ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား..."
" ....."
" မင်းကအသုံးအဖြုန်းကြီးတဲ့ကောင်လေးလို့ အန်တီသိထားတယ်..."
" ....."
( ငါ့မှာတစ်လတစ်ခါအဝတ်အစားဝယ်တာကလွဲလို့ ဘာမှလဲအပိုမဖြုန်းမိပါဘူး...အချိန်ပြည့်စားသောက်နေတာကလွဲလို့ပေါ့...)
" မင်းတို့မိသားစုကလဲ သိပ်ချမ်းသာတဲ့ထဲမပါဘူးမဟုတ်လား..."
" အင်း...လမ်းမတန်းမှာ ကိုယ်ပိုင်နှစ်ထပ်တိုက်...ကားနှစ်စီးနဲ့နေနေရပြီ...နာမည်ကြီးပုဂ္ဂလိကဆေးရုံတစ်ခုမှာလဲ co-founder ဖြစ်ထားတဲ့အပြင် လစဥ်ဝင်ငွေသိန်းပေါင်းများစွာလေးသာဝင်တဲ့ အဖေတွေနဲ့နေရတာဆိုတော့လဲ...အန်တီပြောသလိုပဲ သိပ်ချမ်းသာတဲ့ထဲတော့မပါဘူးပေါ့...သြော်...ပါး'ရဲ့အမေထားခဲ့တဲ့ အမွေလေးနည်းနည်းလဲ ရှိသေးတယ်ထင်တယ်..."
ဒေါ်မီမီလင်းသဘောတကျပဲ ရယ်လိုက်တယ်...။
" မင်းကတကယ်မလွယ်ဘူးပဲ...မင်းကမင်းအဖေတွေကိုလဲအရမ်းသိတတ်တာဆို...ဒါကြောင့် တစ်ခါတစ်လေ လက်ထဲမုန့်ဖို့ပြတ်သွားရင်တောင် မင်းအဖေကမေးမလာမချင်း လုံးဝမတောင်းတတ်ဘူးတဲ့..."
( သူ့ရဲ့လိုရင်းဆိုတာဒါလား...ငါလခွမ်း!...)
" အန်တီက ကိုလင်းအမေသာပြောတယ်...ကိုလင်းနဲ့လဲတစ်စက်မှမတူဘူးနော်...ကိုလင်းဆို သူလိုချင်တာကို တည့်တည့်ပဲပြောတယ်...ဘယ်တော့မှသွယ်ဝိုက်မနေဘူး..."
" အဟင်း ဟင်း!...ဆောရီး ဆောရီး...ကောင်းပြီ...ဒီမှာ..."
ဒေါ်မီမီလင်းက စာအိပ်အပါးလေးတစ်ခုကို ခွန်းစစ်မင်းရှေ့ကိုချပေးလိုက်တယ်...။
( တွေ့လား တွေ့လား...ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ...ဒါပေမဲ့လဲ ပါးလွန်းမနေဘူးလား...)
" ဒါက?..."
" မုန့်ဖိုးပေးတဲ့သဘောပါပဲ...ဒီထဲက ချက်လက်မှတ်ကမင်းအတွက်ပဲ..."
" ....."
" လင်းခေတ်ဦးနဲ့လမ်းခွဲဖို့ စဥ်းစားပါအုံး..."
( အဟား ဟား ဟား!...)
" ဒီမှာအန်တီ...ကျွန်တော်ကကိုလင်းကို ငွေမက်လို့တွဲနေတယ်ထင်နေရင်တော့ အန်တီမှားသွားပြီ...ကျွန်တော်ကိုလင်းကို ဒီအတိုင်းအဖြူထည်သတ်သတ်သဘောကျတာဗျ...အဲ့တော့ ဒီလက်မှတ်ကိုပြန်ယူသွားလိုက်ပါ...ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကြားကဆက်ဆံရေးကို ငွေနဲ့လာမဆုံးဖြတ်ပါနဲ့..."
( ငါ့ကိုအဲ့လိုပြန်ပြောမယ်များထင်နေလား...ချက်လက်မှတ်နဲ့တောင်ဆိုတော့ ငွေကတော့နည်းမှာမဟုတ်ဘူး...ပြီးတော့ လမ်းခွဲတာမခွဲတာက ငါ့ကိစ္စပဲဟာ...ပေးတဲ့သူကပေးနေတာကို ယူသွားရမှာကငါ့တာဝန်ပဲ...ဟုတ်သား...ကိုလင်းနဲ့ခရီးသွားဖို့ရှိတာပဲ...ပိုက်ဆံချွေတာနေစရာမလိုတော့ဘူးပေါ့...အဟစ်!...)
ခွန်းစစ်မင်း သူ့ရှေ့ကစာအိတ်လေးကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး ဒေါ်မီမီလင်းကိုကြည့်လိုက်တယ်...။
" ကျွန်တော်တစ်ခုလောက်မေးမယ်နော်...ကိုလင်းကိုကျွန်တော်နဲ့ခွဲစေချင်ရတဲ့အကြောင်းအရင်းကဘာများလဲ ..."
" ဘာကြောင့်လဲ မင်းသိပါတယ်...အန်တီ့ပါးစပ်ကထပ်ပြောစရာလိုသေးလို့လား..."
" အဲ့တာကအကြောင်းပြချက်မှမဟုတ်တာ...အန်တီက ဝတီကိုကိုနဲ့ကိစ္စကို အရမ်းကိုအပိုင်တွက်ထားနေတာပဲ..."
" မင်းကလဲ အန်တီ့ကိုအရမ်းအထင်သေးလွန်းနေတာပဲ..."
" ကိုလင်းကဘွဲ့ရသွားတာနဲ့ အန်တီ့အုပ်ထိန်းမှုအောက်ကလွတ်ပြီဆိုတာကို အန်တီမေ့ထားတာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်..."
" ဒါကမေ့ထားလို့မရတဲ့ကိစ္စတစ်ခုပဲ...ပြီးတော့အဲ့အတွက်ကို မင်းစိတ်ပူစရာမလိုပါဘူး...မင်းလုပ်ပေးရမှာက ဒီပိုက်ဆံလေးယူပြီး ဒီဆိုင်ကနေအေးအေးဆေးဆေးထွက်သွားရုံပဲ...ဒါနဲ့ အန်တီလဲတစ်ခုတော့ပြန်မေးပါရစေ..."
" မေးပါ..."
" မင်းနဲ့လင်းခေတ်ဦးက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ချစ်လို့တွဲနေကြတာလဲမဟုတ်ပဲနဲ့...ဘာလို့လမ်းခွဲပေးဖို့ကို အရမ်းပြောရခက်နေတာလဲ...အန်တီဝန်ခံတယ်...ဒီကိစ္စကိုအစက အခုလောက်ထိမကြာပဲပြီးသွားလိမ့်မယ်လို့ထင်ထားတာ...ဒါမှမဟုတ်...မင်းဘက်က...လင်းခေတ်ဦးကိုချစ်နေပါပြီလို့တော့မပြောနဲ့နော်..."
ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက အနည်းငယ်လှုပ်ရှားသွားရတယ်...။ ဒေါ်မီမီလင်းကတော့ အနိုင်ရသွားသလိုပုံစံမျိုးပဲ သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတုန်းပဲ...။
" ကောင်းပြီ..."
ခွန်းစစ်မင်း လွယ်အိတ်ကိုကောက်လွယ်ကာ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်...။
" အန်တီပြောချင်တာဒါပဲဆိုရင် ကျွန်တော့်ကိုပြန်ခွင့်ပြုပါအုံး..."
" နေအုံး...မင်းလက်ထဲကစာအိတ်...ဒါက အန်တီ့တောင်းဆိုချက်ကိုလက်ခံတဲ့သဘောလား..."
" ဟင့်အင်း...စဥ်းစားအုံးမယ်..."
" အဲ့လိုရမလားကွယ်...မင်းပါးစပ်က လက်ခံတယ်လို့မပြောရသေးရင် အဲ့စာအိတ်ကိုယူသွားပိုင်ခွင့်လဲ မင်းမှာမရှိဘူး..."
ဒေါ်မီမီလင်းကပြောရင်းပဲ ထိုင်ရာကထလိုက်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းလဲ စဥ်းစားသလိုအမူအယာလုပ်လိုက်ပြီးမှ...။
" အန်တီက စကားကိုဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ပြောတတ်တဲ့အပြင်...မှတ်ဉာဏ်လဲမကောင်းဘူးနော်..."
" ဘာ..."
" အန်တီကကျွန်တော့်ကို ကိုလင်းနဲ့လမ်းခွဲပေးမှ ဒီငွေတွေရမယ်လို့ပြောခဲ့တာမှမဟုတ်တာ..."
" ....."
" 'ဒီလက်မှတ်ကမင်းအတွက်ပဲ' လို့ အရင်ပြောခဲ့တာလေ...ပြီးတော့လဲ 'လင်းခေတ်ဦးနဲ့လမ်းခွဲဖို့ စဥ်းစားပေါ့' ဆိုပြီးပဲပြောတာ...လမ်းခွဲပေးရင် ဒီငွေတွေရမယ်လို့ပြောခဲ့လို့လား...သေချာပြန်စဥ်းစားကြည့်ပါအုံး..."
" မင်း..."
" ကျွန်တော့်ကိုခွင့်ပြုပါအုံး..."
ပြီးတာနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းခပ်တည်တည်ပဲ ဒေါ်မီမီလင်းဘေးကနေဖြတ်လျှောက်ကာ ဆိုင်ထဲကနေထွက်လာခဲ့လိုက်တယ် ...။ သူအပြန်လမ်းတစ်လျှောက်လုံးလဲ ဒီပိုက်ဆံတွေအကြောင်း လင်းခေတ်ဦးကိုအရမ်းကိုပြောပြချင်နေမိတယ်...။
( ကိုလင်းပြောသလိုပဲ...ဒေါ်မီမီလင်းရဲ့ပိုက်ဆံလို့သဘောမထားပဲ...ပိုက်ဆံကိုပိုက်ဆံလို့ပဲတွေးရင် ကျေနပ်စရာကြီးပါ...)
ခွန်းစစ်မင်း သီချင်းလေးတညည်းညည်းနဲ့ လှေကားလေးတွေကိုတစ်ထစ်ချင်းတက်လာလိုက်တယ်...။ အပေါ်ရောက်တော့လဲ တံခါးကသော့မခတ်ထားတာကြောင့် အေးဆေးပဲဝင်ခဲ့လိုက်တယ်...။
" ကိုလင်း..."
ပြန်ထူးသံမကြားရတဲ့အပြင်...အရိပ်အယောင်တောင်မတွေ့ရဘူး...။ ဒါနဲ့ သူလွယ်အိတ်ကိုကြမ်းပြင်ပေါ်ပစ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်ရှိရာဆီလျှောက်လာလိုက်တယ်...။ ဒါပေမဲ့ သူအိပ်ရာပေါ်ထိုင်ချမလို့လုပ်ပြီးကာမှ...အိပ်ရာအစွန်းပေါ်တင်ထားတဲ့ အဝတ်အစားအချို့နဲ့...အောက်မှာချထားတဲ့ခရီးဆောင်အိတ်တစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရတယ်...။
( ဘာလုပ်ထားတာတုန်း...)
သူစဥ်းစားနေတုန်းမှာပဲ တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရပြီး...လင်းခေတ်ဦးကဝင်လာတယ်...။
" သြော် ခွန်း...ပြန်ရောက်ပြီလား...အိုး!...အိတ်ကို အဲ့လိုပစ်စလတ်ခတ် ပစ်ပစ်မချပါနဲ့ဆို..."
လင်းခေတ်ဦးပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ ခွန်းစစ်မင်းပစ်ချထားခဲ့တဲ့အိတ်လေးကိုကောက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်လှမ်းတင်လိုက်တယ်...။
" ဘယ်ကပြန်လာတာလဲ..."
" မမဆီခဏသွားတာ...ကိစ္စလေးရှိလို့..."
" သြော်..."
ခွန်းစစ်မင်း မျက်ခုံးတစ်ချက်သာပင့်ပြလိုက်ပြီး...အင်္ကျီအိတ်ထဲလက်လေးထည့်ရင်း အိပ်ရာပေါ်ထိုင်ချလိုက်တယ်...။ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်သာလုပ်နေပြီး ဘာမှဆက်မပြောတာကြောင့် လင်းခေတ်ဦးတစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး ခွန်းစစ်မင်းဘေးမှာပဲဝင်ထိုင်လိုက်တယ်...။
" ဘာမှမမေးတော့ဘူးလား..."
" ဘာကိုလဲ..."
" ဒီအဝတ်အစားတွေကိစ္စလေ...မမဆီသွားတာလဲ အဲ့အတွက်ပဲ..."
ခွန်းစစ်မင်း ခေါင်းလေးတစ်ချက်သာညိတ်ပြလိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ကိုစိုက်ကြည့်နေမိတယ်...။
" ခွန်း..."
" ကျွန်တော်မေးသင့်ရဲ့လားမသေချာဘူး..."
" ဘာလို့လဲ..."
" ကျွန်တော်လိုချင်တဲ့အဖြေမဟုတ်ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..."
" ....."
" ကျွန်တော်မသိချင်ဘူး ကိုလင်း..."
" ကိုယ်ဒီကနေခဏတော့သွားရလိမ့်မယ်..."
" ....."
ခွန်းစစ်မင်း ရှေ့ကိုသာစိုက်ကြည့်နေမိပြီး ဘာမှပြန်မဖြေမိဘူး...။
" ကိုယ် အမေနဲ့အတူခဏသွားနေရလိမ့်မယ်..."
" ခဏဆိုတာဘယ်လောက်လဲ..."
" စာမေးပွဲပြီးတဲ့ထိပေါ့..."
( အဲ့တာခဏမှမဟုတ်တာ...)
" ဘာလို့သွားရတာလဲ..."
" မနက်ကကိုယ့်ဆီဖုန်းဆက်လာတယ်...စာမေးပွဲဖြေပြီးတဲ့အထိ သူနဲ့လာနေဖို့ပေါ့...ကိုယ်လက်မခံဖို့ကြိုးစားပါသေးတယ်...အခုကိုယ့်ဆုံးဖြတ်ချက်က မှန်ချင်မှမှန်လိမ့်မယ်...ဒါပေမဲ့ အကောင်းဆုံးလို့တော့ကိုယ်ထင်တယ်..."
" ဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်နဲ့လဲ...အခြားရွေးချယ်စရာမရှိတော့လို့လား..."
" ရွေးချယ်စရာမရှိဘူးလို့ကိုယ်မပြောပါဘူး...ဒါပေမဲ့ ခွန်း...ကိုယ်ကတော့ဒါကိုပဲရွေးမယ်..."
" ....."
" ခွန်း...ကိုယ်ဒီစာမေးပွဲကိုဖြေရမှဖြစ်မယ်...ကိုယ်ဘွဲ့ရမှဖြစ်မယ်ဆိုတာကို မင်းသိပါတယ်...ဒါကြောင့် ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲဖြေရဖြေရ...ကိုယ် ဒီစာမေးပွဲကိုရအောင်ဖြေမှာ...ခွန်း ကိုယ်ပြောချင်တာကို သဘောပေါက်တယ်မဟုတ်လားဟင်..."
" ....."
" ဒါပေမဲ့လဲ..."
" ....."
" ခွန်းသာကိုယ့်ကိုမသွားစေချင်ဘူးဆိုရင်..."
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးကိုလှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။ သူ့မျက်နှာမှာအပြုံးရေးရေးလေးရှိနေသေးပေမဲ့ မျက်လုံးတွေကတစ်ခုခုကိုတောင့်တနေသလို...။ သူရှေ့ကိုပြန်လှည့်လိုက်တယ်...။
" သွားပါ..."
" ....."
" အခုချိန်မှာ ခင်များရဲ့စာမေးပွဲကလွဲပြီးဘာကမှပိုအရေးမကြီးဘူး...အဲ့တော့ သွား..."
" သေချာလို့လား..."
" Ommm..."
" မျက်နှာကတော့ ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုပြောနေသလိုပဲ..."
ခွန်းစစ်မင်း ဘုကြည့်တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်...။ ပြီးမှ သက်ပြင်းလေးအသာချလိုက်မိတယ်...။
" ခင်များ...ခင်များအမေကိုတကယ်ယုံတာပဲလား..."
" ကိုယ်သူ့ကိုတစ်ခါယုံခဲ့ဖူးပေမဲ့...ထပ်မယုံတော့ဘူး..."
" ကိုလင်း..."
" ကဲပါ...ကိုယ်တို့လူချင်းမတွေ့ရတာပဲရှိမှာပါ...ဖုန်းအဆက်အသွယ်တော့အပျက်မခံပါဘူး..."
သူခေါင်းသာညိတ်ပြလိုက်ပြီး ထရပ်လိုက်တယ်...။
" ကျွန်တော်ပြန်တော့မယ်..."
" ပြန့်တော့မလို့လား...နေပါအုံးခွန်းကလဲ..."
" အိပ်ချင်နေပြီ..."
" စိတ်ကောက်သွားတာလား..."
" ဟင့်အင်း...ပျော်နေတာ...ခင်များမရှိတော့ ကျွန်တော်နေချင်သလိုနေလို့ရပြီဆိုပြီး..."
" ဟ ဟ!...ကိုယ့်ကိုပစ္စည်းလေးတွေတောင်ကူမထည့်ပေးချင်တော့ဘူးလား..."
သူ ဆိုဖာပေါ်က လွယ်အိတ်ကိုလွယ်လိုက်ရင်း လင်းခေတ်ဦးကိုခပ်တည်တည်ပဲပြန်ကြည့်လိုက်တယ်...။
" ခင်များမှာမွေးကတည်းက ခြေတွေလက်တွေနဲ့မဟုတ်ဘူးလား...ကိုယ့်ဟာကိုယ်ထည့်... "
" ခွန်းကလဲ..."
လင်းခေတ်ဦး ရယ်လိုက်မိတယ်...။ အိပ်ရာပေါ်ကထလိုက်ပြီးလဲ ခွန်းစစ်မင်းဆီတိုးသွားလိုက်တယ်...။ ပြန်ဖို့ဖိနပ်ဝတ်နေတဲ့ခွန်းစစ်မင်းကိုကြည့်ရင်း...။
" ကိုယ်လိုက်ပို့မယ်လေ..."
" ကျွန်တော့်မှာလဲခြေတွေလက်တွေနဲ့..."
လင်းခေတ်ဦး ခပ်တိုးတိုးရယ်လိုက်မိပြီး...တံခါးဖွင့်ကာထွက်သွားတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုကြည့်နေမိတယ်...။ ဒါပေမဲ့... တံခါးလေးပိတ်သွားတာနဲ့ သူ့မျက်နှာပေါ်ကအပြုံးတွေကလဲ ရုတ်ချည်းဆိုသလိုပျောက်ကွယ်သွားတော့တယ်...။
( ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်...)
ခွန်းစစ်မင်းလဲအိပ်ပြန်ရောက်လို့ ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီးတာနဲ့ အိပ်ရာပေါ်တက်လှဲကာ စဥ်းစားခန်းကြီးကိုစတင်ဖွင့်မိတော့တယ်...။
( အလကားလူ...)
သူဒီကိစ္စကိုတကယ်မကျေနပ်ဘူး...။ အဓိပ္ပာယ်မှမရှိတာပဲလေ...။ ဒေါ်မီမီလင်းကိုမယုံဘူးဆိုရင် ဘာလို့ဒေါ်မီမီလင်းပြောသမျှကို ဆက်လက်ခံနေသေးလဲ သူနားမလည်နိုင်ဘူး...။
( သူ့ကိုတစ်ခုခုနဲ့များ အကျပ်ကိုင်ထားလို့လား...အဘွားကြီးကပြောဖူးတယ်...ကိုလင်းကသူ့အဖေကိုအရမ်းချစ်တာသူသိတယ်တဲ့...အုပ်ထိန်းခွင့်စာချုပ်ကလဲ ကိုလင်းအဖေနဲ့သူနဲ့လုပ်ခဲ့တာ...ကြည့်ရတာ ဒါကကိုလင်းအဖေရဲ့နောက်ဆုံးဆန္ဒဖြစ်ခဲ့လို့များ ကိုလင်းက စာချုပ်အချိန်မပြည့်မချင်း ဒီအဘွားကြီးပြောသမျှခေါင်းညိတ်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားတာများလား...ဒါမှမဟုတ်လဲ ခုနကတွေးသလို တစ်ခုခုနဲ့အကျပ်ကိုင်ထားတာလား...)
" စောက်ကျိုးနဲ ကိုလင်း...အိပ်ရာပေါ်မှာကျ ဘယ်လိုလေး ဘယ်နေရာလေးနဲ့ သူလိုချင်တာကိုပွင့်လင်းနေလိုက်တာများ...ဒီ သူ့မိသားစုကိစ္စဆို ကျောက်တုံးရေညှစ်ရသလို...ဝမ်းချုပ်နေတာကို အတင်းညှစ်ပါနေရသလို...ထွက်ကိုမလာဘူး...အစအနလောက်နဲ့ ငါ့ကိုနားလည်မယ်များထင်နေတာလား..."
သူတစ်ယောက်တည်းပြောဆိုနေရင်းပဲ အခန်းထဲကသီချင်းသံကိုထပ်ကျယ်လိုက်တယ်...။ နောက် ခေါင်းအုံးပေါ်မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး...ခဏကြာတော့ တွေးမိလာပြန်တယ်...။
( ကိုလင်းက ကိစ္စတစ်ခုကို အကြောင်းမရှိပဲလုပ်လေ့မရှိဘူး...ဟုတ်တယ်...ငါကိုလင်းကိုယုံရမယ်...ငါကစဥ်းစားရတာမကြိုက်ပေမဲ့ သူကအမြဲတစ်ခုခုလုပ်ပြီဆို သေချာစဥ်စားဆုံးဖြတ်လေ့ရှိတယ်...အဲ့တော့ အခုသူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကလဲ ငါ့ထက်တော့မှန်မှာပဲ...ဟုတ်တယ်...ငါ့နှယ်...အကောင်းမြင်တတ်တဲ့ခွန်းစစ်မင်းလေးက ဘယ်ရောက်သွားတာတုန်းဟ...အဟား ဟား!...ရယ်ရတယ်...)
ဒီလိုနဲ့ညနေသာစောင်းသွားတယ် သူ့ရဲ့မျက်လုံးတွေကမှိတ်ဖို့မဖြစ်နိုင်လိုက်တဲ့အပြင်...ထိုတစ်ချိန်လုံးလဲ လင်းခေတ်ဦးကိုကျိန်ဆဲလိုက် အကောင်းပြန်တွေးပေးလိုက်နဲ့ပဲကုန်နေခဲ့တယ်...။
( ဘယ်လောက်တောင်သနားစရာကောင်းလိုက်တဲ့ငါလဲ...ပြောင်းလဲသွားလိုက်တာ...Surgery လုပ်လိုက်သလိုပဲရယ်...)
" တီ!......"
သူကမန်းကတန်းထထိုင်ပြီး ဖုန်းကိုယူကြည့်လိုက်တယ်...။
~ ကိုယ် ၅နာရီလောက်ဆို သွားတော့မယ်...~
" ဟ!..."
( ခင်များက ကျွန်တော်စိတ်ကောက်နေမှန်းသိတာကိုတောင် စကားလေးလာပြောဖို့ ဒီလောက်အချိန်ယူလိုက်ရတယ်ပေါ့လေ...)
သူပါးစပ်ကအမျိုးစုံအောင်ဆဲဆိုလိုက်ရင်း ဖုန်းကနာရီကိုကြည့်လိုက်တယ်...။ ၄ နာရီခွဲကျော်နေပြီ...။
" ခင်များကိုထွက်လာနှုတ်ဆက်မယ်လို့များ ထင်နေတာလား...ဟန့်!..."
သူဖုန်းကို ဘေးပစ်ချလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်ပြန်လှဲလိုက်တယ်...။ သီချင်းသံကိုထပ်ကျယ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်လိုက်တယ်...။
( မျှော်လင့်မနေနဲ့...)
တစ်ခါတစ်လေမှာ ရာသီဥတုကအမြဲသာယာနေတော့လဲ...မုန်တိုင်းထန်လာမှာကိုကြောက်မိတာတော့ သဘာဝပါပဲ...။
" ခွန်း...ကိုယ့်ကိုလာနှုတ်ဆက်တာလား..."
" ဆုတောင်းလေ...ကျွန်တော့်ဟာကျွန်တော် မိုင်လိုထွက်ဝယ်တာ..."
ခွန်းစစ်မင်းပြောပြီး လင်းခေတ်ဦးကိုကျော်သွားဖို့လုပ်တော့...လင်းခေတ်ဦး သူ့လက်ထဲကအိတ်လေးကိုကားပေါ်အမြန်ပစ်တင်လိုက်ပြီး...ခွန်းစစ်မင်းရဲ့လက်လေးကိုလှမ်းဆွဲလိုက်တယ်...။
" နေပါအုံး...အဲ့မိုင်လိုတွေက မနေ့ကပဲ ကိုယ်မင်းကိုကပ်လိုက်ဝယ်ပေးထားတာလေ..."
ခွန်းစစ်မင်း မျက်နှာအမူအရာကိုမပျက်စေပဲ ကိုယ်လုံးလေးကိုလှည့်လိုက်တယ်...။
" အဲ့ဆိုင်က အဲ့တစ်မျိုးပဲရောင်းတာမို့လို့လား..."
" ဟား ဟား! ဟုတ်ပါပြီ...အခု ကိုယ်သွားရတော့မှာ...ကိုယ့်ကိုအနမ်းလေးဘာလေးမပေးချင်ဘူးလား..."
" ရူးနေလား...ဒီနေရာကြီးမှာ..."
" အဲ့တာဆို ကားထဲဝင်ရအောင်လေ...ပြီးရင် တစ်နေရာရာခဏသွားရအောင်..."
ခွန်းစစ်မင်း မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ...အကြည့်တွေကိုလွှဲလိုက်ပြန်တယ်...။
" တော်ပါ...ခင်များကဒီကိုပြန်လာမှာလဲမဟုတ်ပဲနဲ့...တကူးတကပြန်လိုက်ပို့နေရအုံးမယ်..."
" တကူးတကဖြစ်စရာလား..."
လင်းခေတ်ဦး အနူးညံ့ဆုံးပြုံးလိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်ကခွန်းစစ်မင်းရဲ့လက်လေးကိုစုတ်ကိုင်ထားရင်း...နောက်တစ်ဖက်နဲ့ခေါင်းလေးကိုအသာပွတ်ပေးလိုက်တယ်...။
" စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာလား..."
" ခင်များသာဖြစ်ရမှာ...ခင်များထန်လာတဲ့အချိန် ပြုစုပေးမဲ့ကျွန်တော်မရှိတော့လို့လေ..."
" ဟ ဟ! ခွန်းရယ်...အင်း...ကိုယ်ကပြန်လာမှာပဲဟာ..."
" အပိုတွေပြောမနေပါနဲ့တော့...သွားတော့..."
" အင်းပါ...ကိုယ့်ကိုတစ်ခုတော့လုပ်ပေး...ကိုယ့်ကားလေးထွက်တဲ့အထိ ကိုယ့်ကိုကြည့်နေပေး...ရလား..."
ခွန်းစစ်မင်းခဏတွေးနေပြီးမှ သဘောတူကြောင်းပြတဲ့အနေနဲ့ ခပ်ဖြည်းဖြည်းခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်...။
" ဒါဆိုကိုယ်သွားပြီ...ညကျမှ Vedio call ခေါ်လိုက်မယ်...တာ့တာ..."
" Ommm..."
" စာသေချာလုပ်အုံးနော်...အိပ်ရာကိုလဲပုံမှန်ထ...မနက်စာကိုနောက်မကျစေနဲ့...ရေချိုးရင်လဲအကြာကြီးစိမ်မချိုးနဲ့..."
" Ommm..."
" ကိုယ့်အခန်းသော့အပို ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား..."
" Ommm..."
" ကိုယ့်ကိုသတိရနေနော်..."
" ဟင့်အင်း..."
" အို!...Ommm လို့ဆက်ပြောရမှာပေါ့..."
လင်းခေတ်ဦးသွားလေးပေါ်တဲ့အထိပြုံးလိုက်ပြီးမှ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့လက်လေးကိုတစ်ချက်နမ်းကာ ကားပေါ်တက်သွားတော့တယ်...။ ကားထဲကနေလက်လှမ်းပြတာကိုမြင်ရပြီးတဲ့နောက်...ထိုထွက်ခွာသွားတဲ့ကားလေးကို ခွန်းစစ်မင်း မြင်ကွင်းကပျောက်သွားတဲ့အထိ ကြည့်နေတော့မိတယ်...။
ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ သူ့ရဲ့ခြေလှမ်းတွေက Convenience Store နဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်စွာ...အိမ်ဘက်ကိုသာပြန်လှမ်းလာခဲ့မိတယ်...။
( ကျွန်တော့်ပါးစပ်ကမပြောတာနဲ့ပဲ...ခင်များကမနေတော့ဘူးလား ...)
==========
29 October ,2019...
To be continue ...🍑