[Zawgyi]
ခြန္းစစ္မင္း စိတ္ညစ္ညဴးစြာနဲ႔ သူ႔ေရွ႕ကစာအုပ္ေတြအေပၚေခါင္းေမွာက္ခ်လိုက္မိတယ္...။ ေနာက္ဆုံးစာေမြးပြဲႀကီးမေျဖခင္ ဘုရားစူးကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခ်ိန္ဆိုၿပီးေပးထားတဲ့ ၉ ရက္က...ဒီေန႔ဆို ၇ ရက္ေျမာက္ၿပီ...။ ေန႔ေန႔ညညစာခ်ည္းပဲလုပ္ေနရတာေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ေတြေတာင္ ေၾကာင္ခ်င္သလိုလိုျဖစ္ေနၿပီ...။ ဘဝမွာ တစ္ခါမွဒီေလာက္ထိစာအုပ္ပုံထဲေခါင္းမႏွစ္ဖူးဘူး...။ မလုပ္လို႔လဲမရဘူးေလ...။ သူ႔ေဘးမွာတစ္ခ်ိန္လုံး လင္းေခတ္ဦးကရွိေနတာကိုး...။ ဒါေတာင္သူလုပ္ေနတဲ့ပမာဏက ခန္႔သူရိန္သစ္တို႔လုပ္သေလာက္ေတာင္မရွိေသးဘူးရယ္...။
ဒီရက္ေတြဆို သူအိမ္လဲသိပ္မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး...။ လင္းေခတ္ဦးဆီမွာပဲေနျဖစ္ၿပီး...အိပ္လိုက္ စာလုပ္လိုက္ပဲ...။ ဒီလိုေန႔တိုင္းအိပ္ဖို႔ကိုလဲ ခြန္းစစ္မင္းလြယ္လြယ္နဲ႔လက္ခံခဲ့တာေတာ့လဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး...။ သူ႔ကို လင္းေခတ္ဦးကကတိတစ္ခုေပးတယ္ ...။ ဒီအတူေနတဲ့ကာလအတြင္း စာေမးပြဲမၿပီးမခ်င္း စိတ္နဲ႔ပစ္မွားတာကလြဲလို႔...လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိပါဘူးလို႔ေပါ့...။ အင္း...နမ္းတာဖက္တာကေတာ့ ခြၽင္းခ်က္ေပါ့ေလ...။ ဒါကေတာ့ လင္းေခတ္ဦးမွမဟုတ္ပါဘူး...ခြန္းစစ္မင္းကိုယ္တိုင္လဲ မေနႏိုင္ဘူး...။
လင္းေခတ္ဦးကလဲ ခြန္းစစ္မင္းတို႔ၿပီးတာနဲ႔ သူတို႔ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေတြစေျဖရမွာမို႔...သူကိုယ္တိုင္ပါ ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔အတူ စာလိုက္လုပ္ျဖစ္တယ္...။ လင္းေခတ္ဦး သူ႔ေရွ႕ကေခါင္းေမွာက္ကာၿငိမ္ေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေပါင္ခြၾကားထဲကို စားပြဲခုံေအာက္ကေန ေျခေထာက္နဲ႔အသာလွမ္းထိုးလိုက္တယ္...။
" Fuck!..."
ခပ္တိုးတိုးထြက္လာတဲ့ဆဲသံေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီးမွ မ်က္ႏွာကိုျပန္တည္လိုက္ၿပီး...။
" ထ...ထ...ဘာလုပ္ေနတာလဲ...အခ်ိန္က မေလာက္မွန္းသိရက္နဲ႔..."
ခြန္းစစ္မင္းေလးကန္စြာနဲ႔ေခါင္းကိုျပန္ေထာင္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚေမးေစ့ေလးနဲ႔ေထာက္ထားလိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကိုမ်က္လုံးေလးလွန္ၿပီးၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ကိုလင္း...ခင္မ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုမသနားဘူးလားဟင္..."
" ဟင့္အင္း..."
ခြန္းစစ္မင္းမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးေမွာင္က်သြားၿပီး...ခဏေနမွ တစ္ခုကိုသတိရၿပီးပါးစပ္ဟဖို႔အလုပ္ လင္းေခတ္ဦးကဦးေအာင္ဆက္ေျပာျပန္တယ္...။
" အခုခ်ိန္မွာ ကိုကိုလို႔ေခၚလဲ ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္..."
ထိုစကားေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းလဲဘုၾကည့္တစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံကိုမွီကာလက္ပိုက္လိုက္တယ္...။
" ဒီေလာက္ဆို လုံေလာက္ေရာေပါ့...ခင္မ်ားကိုက အစိုးရိမ္လြန္ေနတာ...ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းေတြလဲ ပူထူေနၿပီ...အဲ့တာေရာသိရဲ႕လား..."
" သိတာေပါ့...ငါလဲမင္းနဲ႔အတူ စာလိုက္လုပ္ေနတာပဲဟာ..."
" ဟန္႔!..."
သူစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ပဲ စာအုပ္ကိုျပန္ကိုင္ဖို႔လုပ္လိုက္တယ္...။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ လင္းေခတ္ဦးကသူ႔ပါးေလးကိုလွမ္းဆြဲၿပီး ၿပဳံးျပတယ္...။
" အခု အဲ့တစ္ခန္းၿပီးေတာ့မွာမဟုတ္လား...ျမန္ျမန္လက္စသတ္လိုက္...ၿပီးသြားရင္ တစ္ညေနလုံး တစ္ညလုံးဘာစာမွထပ္မလုပ္ခိုင္းေတာ့ဘူး..."
" ဟင္!...တကယ္လား..."
" တကယ္ေပါ့...ဒါေပမဲ့ မနက္ဖန္က်န္တဲ့ႏွစ္ရက္မွာေတာ့ တနလၤာေန႔ေျဖမယ့္ဘာသာကို ေသခ်ာလုပ္ပါ့မယ္ဆိုတဲ့ကတိေတာ့ေပးရမယ္..."
" ရတယ္...ရတယ္...ရတာေပါ့..."
" အိုေက..."
လင္းေခတ္ဦး တက္ႂကြေပ်ာ္႐ႊင္စြာနဲ႔ စာအုပ္ေကာက္ကိုင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ခြန္းစစ္မင္းကိုၾကည့္ရင္း ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပဳံးလိုက္မိတယ္...။
သူတို႔တြဲခဲ့တာ အခုမွ တစ္လေက်ာ္ေလးသာရွိေသးတယ္ဆိုေပမဲ့...ရင္းႏွင္းမႈအတိုင္းအတာကေတာ့ ထိုတစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလထက္ကိုပိုပါတယ္...။ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ခြန္းစစ္မင္းကသူ႔ရဲ႕ႏွလုံးသားထဲမွာ ပိုၿပီးနက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းေနရာယူလာေနတယ္ဆိုတာလဲ လင္းေခတ္ဦးခံစားမိတယ္...။ သူေျပာဖို႔ႀကံလိုက္တိုင္း လည္ေခ်ာင္းဝမွာသာတစ္ဆို႔ေနၿပီး ဆက္ထြက္မလာႏိုင္တဲ့စကားတစ္ခြန္းကလဲ...သူ႔ဆီမွာပိတ္မိေနတုန္းပဲ...။ လင္းေခတ္ဦး သူ႔ဘယ္ဘက္လက္ခလယ္ကလက္စြပ္ေလးကို ၾကည့္ေနရင္းက...သူ႔စိတ္ေတြေနရာအႏွံ႔ကိုျပန္႔ႏွံ႔ေနေတာ့တယ္...။
" ၿပီးၿပီ...အဟား ဟား ဟား..."
ခြန္းစစ္မင္း လုပ္ရယ္တစ္ရယ္လိုက္ၿပီး စာအုပ္ေတြကိုပိတ္ကာ...စားပြဲအစြန္းေလးမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ပုံလိုက္တယ္...။ မလုပ္ရင္ အျပစ္ေပးခံရမွာဆိုေတာ့ သူ႔မလုပ္ပဲမေနရဲဘူး...။ တကယ္က အက်င့္ျဖစ္လုနီးနီးျဖစ္ေနပါၿပီ...။
( ဒီလူနဲ႔ေနရတာလဲ မလြယ္ကူလိုက္တာ...ယူမ်ားယူၿပီးရင္ ဒီထက္ပိုၿပီးအႏိုင္က်င့္...Fuck!...ဘာေတြေတြးေနတာလဲ...Fuck! Fuck!...)
ခြန္းစစ္မင္းမတ္တပ္ထရပ္ရင္း အေၾကာဆန္႔လိုက္ေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကလဲသူ႔စာအုပ္ေတြကိုေဘးမွာပုံေနတယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္သြားလိုက္အုံးမယ္..."
" ဘယ္ကိုတုန္း..."
" အိမ္ေလ...ပါပါး' တို႔နဲ႔ေအးေဆးစကားမေျပာျဖစ္တာၾကာၿပီ...ညေနထမင္းစားၿပီးမွျပန္လာခဲ့မယ္..."
" အေစာႀကီးရွိေသးတယ္...ဦးေစတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ျပန္ေရာက္အုံးမွာလဲ..."
" ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ေလ...ဒါေပမဲ့..."
" လာ ဒီကို..."
" ဘာတုန္း..."
" လာပါဆို..."
လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းကိုလက္ကဆြဲေခၚလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚထိုင္ေစလိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ သူထိုင္ေနတဲ့ခုံကိုေရွ႕တိုးလိုက္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ၾကားထဲဝင္လိုက္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ခါးေလးကိုခပ္တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ရင္ခြင္ထဲေခါင္းေလးမွီကာ...လင္းေခတ္ဦးမ်က္လုံးေလးေတြမွိတ္ရင္း ၿပဳံးလိုက္မိတယ္...။
ခြန္းစစ္မင္းလဲ႐ုတ္တရက္ေၾကာင္ေနရာက လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ေခါင္းေလးကိုျပန္ဖတ္ထားလိုက္ၿပီး...သူ႔မ်က္ႏွာေအာက္က လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ဆံပင္ရွည္ေတြကို အသာေမႊးလိုက္မိတယ္...။
လင္းေခတ္ဦးကေခါင္းေလးေမာ့လာတဲ့အခါမွာေတာ့ အလိုက္သင့္စြာပဲ...ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖိကပ္ကာနမ္းလိုက္မိတယ္...။ ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းနားတစ္ဝိုက္ကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ခပ္ဖြဖြထိ႐ုံသာထိေနရင္း ေၾကာင္ေလးကသူ႔သခင္ကိုပြတ္သီးပြတ္သပ္လုပ္သလို လုပ္ေနမိတယ္...။
ေအာက္ကအေမာင္လင္းေခတ္ဦးခမ်ာေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းလိမ့္မလဲ...။ ေရသည္ေယာက်္ား မိန္းမေကာက္ရေတာ့မဲ့ မ်က္ႏွာအမူအယာမ်ိဳးႀကီးနဲ႔ေပါ့...။ ခြန္းစစ္မင္းဘက္က တစ္ခါတစ္ခါမထင္ရင္မထင္သလို ထထလုပ္တတ္တာေတြက...လင္းေခတ္ဦးအတြက္ေတာ့ ႏွလုံးေဆးေဆာင္ထားရမလိုပဲ...။
လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ခါးကိုပိုမိုဖက္ထားလိုက္မိတဲ့အခါမွာေတာ့...ခြန္းစစ္မင္းကသူ႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈေတြကိုရပ္လိုက္ၿပီး လင္းေခတ္ဦးကိုေငးၾကည့္လာတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးလဲျပန္ေငးၾကည့္ေနရင္းက ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ဆံပင္ေလးေတြကို လွမ္းသပ္ေပးလိုက္ရင္း...။
" ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ၾကည့္ေနတာလဲ..."
" ၾကည့္လို႔မရဘူးလား..."
" ၾကည့္႐ုံပဲလား..."
ခြန္းစစ္မင္းမ်က္ႏွာေပၚမွာ မသိမသာၿပဳံးေယာင္ေလးသန္းသြားတာကို လင္းေခတ္ဦးသတိထားမိလိုက္တယ္...။
" ကိုလင္း..."
" အင္း..."
" ခင္မ်ားက အေျခအေနတစ္ခုႀကဳံလာလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကထြက္သြားခိုင္းတဲ့အခါ...ထြက္သြားမဲ့သူမ်ိဳးလား...အတင္းဆက္ေနမဲ့သူမ်ိဳးလား..."
" အဲ့တာက မင္းရဲ႕အေျခအေနအေပၚမူတည္တယ္...တစ္ခါတစ္ေလမွာ ထြက္သြားကာမွ ပိုခံစားရတာေတြရွိသလို...ဆက္ေနကာမွ မင္းကိုပိုၿပီးဒုကၡေပးသလိုမ်ိဳးလဲျဖစ္ေနႏိုင္တယ္ေလ...အဲ့တာေၾကာင့္ အဲ့အခ်ိန္မွာေျပာတဲ့ မင္းအေပၚမူတည္ၿပီး ငါဆုံးျဖတ္မွာ...ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုဆုံးျဖတ္ရမဲ့အခ်ိန္မ်ိဳး ေရာက္မလာဖို႔ေမွ်ာ္လင့္တယ္..."
ခြန္းစစ္မင္း ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ၿပီး...လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာကို သူ႔ရင္ဘက္မွာျပန္ဆြဲကပ္လိုက္တယ္...။
" ၾကားရလား..."
" ....."
( ဒုတ္ ဒုတ္ ဒုတ္!...)
" ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ႏွလုံးခုန္သံကိုၾကားရလား..."
" Ommm..."
" အဲ့တာကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ ခင္မ်ားကိုမၾကားေစခ်င္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ႏွလုံးခုန္သံေတြပဲ..."
" ....."
" အဲ့တာက..."
လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔အသာကိုင္ရင္း မ်က္လုံးေတြကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္...။
" အဲ့တာက...ခင္မ်ားအတြက္သီးသန္႔ပဲ..."
" ....."
လင္းေခတ္ဦးမ်က္လုံးေတြမွာ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို အရည္ေတြလဲ့လာတာကို ခြန္းစစ္မင္းေတြ႕လိုက္ရတယ္...။ ဒါနဲ႔ သူမ်က္လုံးေလးကိုအသာမွိတ္လိုက္ၿပီး လင္းေခတ္ဦးနဲ႔နဖူးခ်င္းဆိုင္လိုက္တယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကိုႀကိဳက္တယ္..."
" ခြန္း..."
" ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္က ခင္မ်ားကိုတစ္ခါမွမေျပာခဲ့ဘူးမဟုတ္လား...ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးစိတ္မထိန္းႏိုင္စြာပဲ ခြန္းစစ္မင္းကိုစားပြဲေပၚကေနဆြဲခ်လိုက္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ကိုယ္လုံးေလး သူ႔ေပါင္ေပၚကိုခြထိုင္ရက္သားက်လာတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္...ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုစတင္အနမ္းေႁခြေတာ့တယ္...။
ႏႈတ္ခမ္းသားအိအိေထြးေထြးေတြကို တစ္ခ်က္စုတ္ယူလိုက္တိုင္းမွာ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကလဲ သူနဲ႔ပိုတိုးလို႔ကပ္လာေတာ့တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အေပၚႏႈတ္ခမ္းခြၽန္ေလးကို ခပ္သာသာကိုက္ရင္း...ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းဖူးေလးကိုဆြဲယူကာ လွ်ာခ်င္းအသာအယာထိေတြ႕ကစားလိုက္ရင္း...ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းမသိၾကာေတာ့မယ့္ Long Kiss ႀကီးကို စတင္လိုက္ၾကတယ္...။
Long Kiss မွာက ႏူးညံ့မႈကဦးစားေပးပဲလို႔ ခြန္းစစ္မင္းသတ္မွတ္ထားတယ္...။ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ဖို႔ အိပ္ရာထဲသြားဖို႔အစီအစဥ္မရွိဘူးဆိုရင္ အတင္းကာေရာ ရမၼက္လႊမ္းေနတဲ့အၾကမ္းပတမ္းအနမ္းမ်ိဳးမလိုဘူး...။ တကယ္လိုတာက ႏူးႏူးညံ့ညံ့နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စိတ္လဲမပ်က္သြားရေအာင္...ဆြဲေဆာင္မႈရွိရွိနဲ႔ကိုယ့္ရဲ႕ပါတနာကို ဆြဲေခၚလာရမွာ...။ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြလဲနာက်င္မႈမရွိရေအာင္ 'Slow And Steady Win The Race' ကိုက်င့္သုံးရမွာ...။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္တတ္ထားသမွ် Kissing Technique ေတြထုတ္သုံးဖို႔က အေကာင္းဆုံးအခြင့္အေရးပဲ...။
" ဘာလို႔ ဒီေန႔ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြလုပ္ေနတာလဲ...ကိုယ္ေၾကာက္ေတာင္ေၾကာက္လာၿပီ..."
အမူအရာပိုကာေျပာလာတဲ့လင္းေခတ္ဦးကို သူမ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီး...မ်က္ႏွာကို တစ္ဖက္လႊဲလိုက္တယ္...။
" မတရားဘူးထင္လို႔..."
" ဘာကို..."
" ခင္မ်ားကသာ ခင္မ်ားရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြကိုအေျပာနဲ႔ေရာအမူအရာနဲ႔ပါ ကြၽန္ေတာ္သိေအာင္ခဏခဏလုပ္ျပေပမဲ့...ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကေတာ့တစ္ခါမွမရွိခဲ့ဘူးေလ...အဲ့တာေၾကာင့္ ...မမွန္ေသးဘူးလို႔ စိတ္ထဲခံစားရလို႔..."
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခြန္း..."
.
.
.
.
.
ခြန္းစစ္မင္း မုန္႔ေတြတင္ထားတဲ့ေနရာတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္ေနမိရင္း...ဟိုဒီၾကည့္ေနမိတယ္...။ ဒီေန႔က သီတင္းကြၽတ္ပထမပိတ္ရက္...။ သူ႔ရဲ႕စာေမးပြဲကလဲ ၿပီးသေလာက္ေတာ့ရွိသြားၿပီ...။ အခုသူနဲ႔လင္းေခတ္ဦးက ေဈးဝယ္စင္တာတစ္ခုမွာ သီတင္းကြၽတ္ကန္ေတာ့ဖို႔အတြက္ ေဈးဝယ္ထြက္ျဖစ္ၾကတာ...။ ပြဲေတာ္ရက္မို႔ လူေတြကလဲေတာ္ေတာ္ကိုမ်ားတယ္...။
" ခြန္း..."
လင္းေခတ္ဦးကတြန္းလွည္းေလးကိုတြန္းရင္း အနားကိုေရာက္လာတယ္...။
" ဘာဝယ္ရင္ေကာင္းမလဲ...ဦးေစတို႔ကဘာႀကိဳက္တတ္လဲ..."
" အာ...အဲ့လိုရယ္ေတာ့ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူး..."
" အားေဆးေလးဘာေလးဆိုရင္ေရာ...မဟုတ္လဲ ၾကက္ေပါင္းရည္တို႔ဘာတို႔..."
" မလုပ္နဲ႔...သူတို႔ကအဲ့တာမ်ိဳးေတြေသာက္ေလ့မရွိဘူး...ခင္မ်ားဆႏၵရွိရင္ ဝိုင္ပုလင္းသာဝယ္ကန္ေတာ့လိုက္... ပါးပါး' တို႔ကဝိုင္ႀကိဳက္တယ္..."
" ေၾသာ္... ဟုတ္ၿပီေလ အဲ့တာဆိုလဲ...မုန္႔လဲနည္းနည္းပါးပါးဝယ္တာေပါ့...မမနဲ႔ကိုျမတ္သူအတြက္လဲဝယ္ရမွာပဲဆိုေတာ့..."
" Ommm..."
ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးလဲ ခြန္းစစ္မင္းကမိ႐ိုးဖလာသတ္သတ္သာမို႔... ဘာသာေရးသိပ္ကိုင္းရႈိင္းတတ္တဲ့သူထဲေတာ့မပါဘူး...။ ပုံမွန္သီတင္းကြၽတ္ဆို သူ႔အေဖႏွစ္ေယာက္နဲ႔႐ိုး႐ိုးပဲကုန္ဆုံးေလ့ရွိေပမဲ့...ဒီႏွစ္မွာေတာ့ သူ႔ေဘးမွာလင္းေခတ္ဦးရွိလာၿပီမို႔ အေျခအေနေတြကမတူေတာ့ဘူး...။
လင္းေခတ္ဦးကလဲ အေစာကတည္းကစိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့တာ...။ ဦးစစ္ႏိုင္နဲ႔ ဦးမင္းေစေသာ္ကိုကန္ေတာ့ဖို႔ကိုလဲ သူပဲစိတ္အားထက္သန္ေနခဲ့တာ...။ တကယ္ေတာ့ ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးဘာဘာသာကိုးကြယ္မွန္းေတာင္မသိဘူး...။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေမးမိေတာ့လဲ...မတင္မက်အေျဖတစ္ခုကိုသာေပးတယ္...။
" ကန္ေတာ့တာပဲ...ဘယ္ဘာသာဝင္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့...ကိုယ္ေလးစားၾကည္ညိဳတဲ့သူ ေက်းဇူးတင္ထိုက္တဲ့သူကို ႐ိုေသသမႈျပဳတဲ့အေနနဲ႔ ဂါရဝတရားထားတာကိုျပတာပဲေလ...မဟုတ္ဘူးလား..."
ဟုတ္ေတာ့လဲဟုတ္ပါတယ္...။ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ ဒီကိစၥကိုသိပ္အေလးထားတာေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ သိခ်င္႐ုံသတ္သတ္နဲ႔သာေမးခဲ့တာ...။
ဒီလိုနဲ႔သူတို႔ေအာက္ျပန္ဆင္းလာၾကရင္း ဒုတိယထပ္က အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းနဲ႔ အဝတ္အစားဆိုင္ေတြထဲ ေလွ်ာက္မိၾကျပန္တယ္...။ ခဏအၾကာဖိနပ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္အရွ႕အေရာက္မွာေတာ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက ဆိုင္ေရွ႕ကေနခြာမရေတာ့ဘူး...။
" ကိုလင္း ကိုလင္း..."
" အင္း..."
" ဟိုမွာ...ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္ေနတဲ့ဖိနပ္...ဝင္ေမးၾကည့္ရေအာင္..."
ေျပာရင္းဆိုင္ထဲဝင္ဖို႔လုပ္ေတာ့ လင္းေခတ္ဦးက...။
" ခြန္း...ခဏေလး..."
" ဘာလဲ..."
" ဒီေန႔ေတာ့ျပန္ရေအာင္...ကိုယ္တို႔လက္ထဲမွာလဲ အထုတ္ေတြနဲ႔...ေနာက္ေန႔မွျပန္လာရေအာင္..."
" ဘာလို႔လဲ..."
" ေနာက္မွေအးေဆးလာရေအာင္...ေနာ္... သြားရေအာင္ပါ..."
" ေနာက္ေန႔မရွိေတာ့ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ...ခဏေလးပဲဟာကို..."
" ခြန္းေလးကလဲ...ကိုယ့္စကားနားေထာင္ပါ...ခြန္းေလး အဲ့ဖိနပ္ရကိုရေစရမယ္...အခုေတာ့ျပန္ရေအာင္..."
" ခင္မ်ားအတည္ေျပာေနတာလား..."
" အတည္ေပါ့...တကယ္ အဲ့ဖိနပ္ရေစရမယ္..."
" မဟုတ္ဘူး...အခုတကယ္ဝင္မၾကည့္ဖို႔ေျပာေနတာလားလို႔..."
" ခြန္းေလး...ကိုယ္က..."
" ကိုလင္း..."
" အင္း..."
" ခင္မ်ားေျပာင္းလဲသြားၿပီပဲ..."
ခြန္းစစ္မင္းေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္နဲ႔ေျပာရင္း အနားကထြက္သြားေတာ့...လင္းေခတ္ဦး မထိန္းႏိုင္စြာရယ္လိုက္မိတယ္...။
" ခြန္းရယ္...ကိုယ္ဘာမ်ားေျပာင္းလဲသြားလို႔တုန္း..."
ခြန္းစစ္မင္းကသက္ျပင္းခ်ရင္း ဓာတ္ေလွကားထဲဝင္သြားေတာ့...လင္းေခတ္ဦးလဲအျမန္လိုက္ဝင္လိုက္ၿပီး ကားပါကင္ရွိတဲ့အထပ္ဆီခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္တယ္...။
" ခြန္းေလး...စိတ္ေကာက္သြားတာလား..."
" ....."
ဓာတ္ေလွကားထဲကထြက္တဲ့အထိ ခြန္းစစ္မင္းကဘာမွျပန္မေျပာတာေၾကာင့္...လင္းေခတ္ဦးတစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္မိတယ္...။ အဲ့ေနာက္အျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ လက္ႏွစ္ဖက္ခြဲကိုင္ထားတဲ့အထုပ္ေတြကို တစ္ဖက္တည္းစုကိုင္လိုက္ၿပီး...ခြန္းစစ္မင္းကိုနံရံမွာဆြဲကပ္ထားလိုက္တယ္...။
" ဘာလုပ္တာလဲ..."
" ေခ်ာ့မလို႔ေလ..."
" မလိုဘူး..."
" အို...ခြန္းစစ္မင္းကိုတကယ္စိတ္မေကာက္တတ္ဘူးထင္ထားတာ...သူလဲေကာက္တတ္တာပဲလား..."
" _ီးစကားေတြမေျပာနဲ႔....ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဖိနပ္ကို ဘယ္ေလာက္ထိလိုခ်င္ေနလဲ ခင္မ်ားသိရက္နဲ႔...ဝယ္ေပးမယ္လို႔လဲ ခင္မ်ားေျပာထားတယ္...အလကားလူ.."
" ဟင္...ေျပာရက္လိုက္တာ ခြန္းကလဲ..."
" မေျပာရက္စရာဘာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲ..."
" အင္းပါ အင္းပါ...ေျပာပါ...ကိုယ္လဲနာမည္တစ္လုံးထပ္တိုးတာေပါ့..."
" ခင္မ်ားတကယ္ေျပာင္းလဲသြားၿပီ...ကြၽန္ေတာ္က အရင္ကေလာက္ ခင္မ်ားအတြက္အေရးမပါေတာ့ဘူးမဟုတ္လား...အင္းေလ...နားလည္ပါတယ္...အကုန္လုံးကဒီလိုပါပဲ...ခ်စ္သူမျဖစ္ခင္နဲ႔ ျဖစ္ၿပီးစသာ ဖူးဖူးမႈတ္ထားၾကတာ...ၾကာလာေတာ့လဲ ဘာမွမထူးေတာ့တဲ့အရာႀကီးျဖစ္သြားတာပဲ..."
" အဟင္း..."
" ေၾသာ္... ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာကို ခင္မ်ားကရယ္တယ္ေပါ့...ေၾသာ္ ေၾသာ္..."
ၿပီးတာနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းက ကားရပ္ထားရာစီထြက္သြားေတာ့တယ္...။ ႏွစ္ေယာက္သားလက္ထဲကအထုပ္ေတြကို ကားေနာက္ထဲထည့္ၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ခြန္းစစ္မင္းဦးစြာပဲ ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္တယ္...။ ခဏၾကာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကားထဲဝင္လာတာကိုသိလိုက္ေပမဲ့...သူလွည့္မၾကည့္ဘူး...။
" ခြန္းေလး..."
" ...."
" ဂဏန္းေလး...ကိုယ့္ကိုၾကည့္ပါအုံး..."
( ဆုေတာင္းေလ...ကတိမတည္တဲ့လူ...Motherfxxker ႀကီး!...ခင္မ်ားကို စကားမေျပာပဲကိုေနအုံးမွာ...ဟန္႔!...)
" ခြန္း...ဒီဘက္လွည့္ပါအုံးဆို...ကိုယ္ဘယ္အခ်ိန္ထိဒီဘူးႀကီးကိုကိုင္ထားရမွာလဲ..."
( အြန္?...)
ခြန္းစစ္မင္း႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" Fuck!..."
" Ommm...Fuck!...ဟုတ္တယ္မလား..."
ခြန္းစစ္မင္း အံ့ၾသမႈနဲ႔ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းလြန္ဆြဲကာ...လင္းေခတ္ဦးလက္ထဲက ဖိနပ္ဘူးေလးကိုယူလိုက္မိတယ္...။
" ဘယ္တုန္းကဝယ္ထားတာလဲ..."
" မေန႔ကပဲ...တမင္ မင္းကို Suprise လုပ္ခ်င္လို႔..."
ဘူးေလးကိုဖြင့္ၾကည့္မိေတာ့ သူအရမ္းလိုခ်င္ေနတဲ့ဖိနပ္ေလး...။ အေရာင္ေရာ ဒီဇိုင္းပါ သူလိုခ်င္တဲ့အတိုင္းကြက္တိ...။ ခြန္းစစ္မင္းၿပဳံးလိုက္မိတယ္...။ ထိုမထင္မွတ္ပဲျဖစ္တည္လာတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းမ်က္ႏွာေပၚကအၿပဳံးေလးေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ဘယ္ဘက္ႏွလုံးအိမ္ကလဲ အၿငိမ္မရစြာဆႏၵျပလာေတာ့တယ္ ...။
ခြန္းစစ္မင္း ဖိနပ္ေလးကိုအသာပြတ္ၾကည့္မိရင္း ႏွစ္ကိုယ္ၾကား႐ုံေျပာလိုက္မိတယ္...။
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
လင္းေခတ္ဦးလဲ ေက်နပ္စြာၿပဳံးလိုက္ရင္း ကားစက္ႏႈိးလိုက္တယ္...။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သူခြန္းစစ္မင္းကိုစခ်င္လာတာေၾကာင့္စကားစလိုက္တယ္...။
" မင္းေနာက္ပိုင္း မၾကာခဏၿပဳံးလာတယ္ေနာ္...လူတိုင္းကိုလား...ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ကိုပဲလား...အဟက္!..."
" ကြၽန္ေတာ္ ကိုကိုကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွမၿပဳံးျပဖူးဘူး..."
အရင္လိုပဲ ျပန္ၿပီးဆဲဆိုလာမယ္အမွတ္နဲ႔ေျပာလိုက္ေပမဲ့...မေမွ်ာ္လင့္ပဲၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားလုံးေတြက လင္းေခတ္ဦးကိုေသြးပင္အန္ခ်င္လာေစတယ္...။
" ကိုကိုပဲ အျခားဘယ္သူ႔ကိုမွမၿပဳံးျပနဲ႔...ၿပဳံးျပရင္ ကိုကို႔လိုပဲ သူတို႔ပါကြၽန္ေတာ့္ကိုနမ္းခ်င္လာမွာစိုးလို႔ဆို..."
" ....."
ေၾကာင္အစြာလွည့္ၾကည့္ေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးကို ခြန္းစစ္မင္းမသိခ်င္ေယာင္ရင္းဆက္ေျပာလိုက္တယ္... ။
" ကြၽန္ေတာ္ကိုကို႔စကားနားေထာင္ပါတယ္...အဲ့တာ ကိုကို႔အတြက္ေကာင္းတယ္မဟုတ္လား..."
ဒီစကားေတြကို ခြန္းစစ္မင္းကဘာမွမဟုတ္သလို ပုံမွန္ေလးပဲေျပာေနတာ...။ လင္းေခတ္ဦး သူ႔ရင္ဘက္ထဲက ကလူကလူျဖစ္ေနတဲ့လိပ္ျပာေလးေတြကို မနည္းစုစည္းထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ၿပီး...အသိကိုျပန္ကပ္လိုက္တယ္...။
" အဟမ္း!...အင္း...ေကာင္းတာေပါ့...အခုလိုသိရတာဝမ္းသာပါတယ္..."
" ရာသီဥတုကပူလိုက္တာ...ကြၽန္ေတာ္ေရခဲမုန္႔စားခ်င္တယ္...ကိုကိုဝယ္ေပးမယ္မဟုတ္လား..."
" ဒါေပါ့ ဝယ္ေပးရမွာေပါ့...ခြန္းေလးလက္ညိဳးၫႊန္ရာေရျဖစ္ေစရပါမယ္လို႔ ကိုကိုေျပာဖူးသားပဲ..."
ခြန္းစစ္မင္းေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ညိတ္ရင္း ဖိနပ္ဘူးေလးကိုပိတ္ကာ ေနာက္ထိုင္ခုံအေပၚလွမ္းတင္လိုက္တယ္...။ တင္ၿပီးသူ႔ကိုယ္ကိုအေရွ႕ျပန္အလွည့္မွာေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကသူ႔မ်က္ႏွာေလးကိုလွမ္းဆြဲလာတယ္...။
" သူမ်ားေတြခြန္းေလးအၿပဳံးကိုျမင္ရင္ ကိုကို႔လိုနမ္းခ်င္လာမွာစိုးလို႔ ကိုကိုကအျခားသူေရွ႕မၿပဳံးခိုင္တာေနာ္...မွန္တယ္...ဒါေပမဲ့အခု ခြန္းေလးက ကို႔ကိုေရွ႕ၿပဳံးလိုက္ေတာ့...ကိုကို႔ရဲ႕နမ္းခ်င္စိတ္ေတြကိုလဲ ထိန္းမရေတာ့ဘူး..."
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးကိုမ်က္လုံးေလးလွန္ၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ဘယ္အရာကိုမွထိန္းခ်ဳပ္ထားတာမေကာင္းဘူး ကိုကိုရဲ႕..."
" ဟ ဟ!...ခြန္းေလးက ကိုကို႔'ကို႐ူးေအာင္လုပ္ေနတာပဲ..."
လင္းေခတ္ဦးေျပာရင္းပဲ မ်က္ႏွာေလးကိုဖ်စ္ညႇစ္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ဆူထြက္ေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အနီလႊမ္းေသာႏႈတ္ခမ္းစိုျမျမကို မက္ေမာစြာပဲစုတ္ယူနမ္းရႈိက္လိုက္မိတယ္...။
( ကြၽန္ေတာ္လဲ႐ူးေတာ့မယ္...)
ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတူ ဦးစစ္ႏိုင္နဲ႔ ဦးမင္းေစေသာ္ကို ကန္ေတာ့ျဖစ္ၾကတယ္...။ ဆုေပးစကားေတြအဆုံး ခြန္းစစ္မင္းထမလို႔လုပ္ခ်ိန္မွာပဲ ဦးစစ္ႏိုင္ကလွမ္းေျပာတယ္...။
" ခြန္းစစ္...အဲ့မွာေနအုံး..."
" ....."
" ကိုလင္း ဒီကိုလာ...ဦးတို႔ေဘးမွာလာထိုင္..."
ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔လင္းေခတ္ဦး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ပါး'..."
" ကိုလင္းကမင္းထက္ႀကီးတယ္ေလ...မင္းရဲ႕ဆရာဆိုလဲမမွားဘူး...မင္းတစ္ခ်ိန္လုံး သူ႔အေပၚဆိုးခ်င္တိုင္းဆိုးထားၿပီး အခုခ်ိန္ေလးေတာ့ အျပစ္ေၾကေအာင္ကန္ေတာ့ရမွာေပါ့..."
ခြန္းစစ္မင္းပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ လင္းေခတ္ဦးကိုလွည့္ၾကည့္မိျပန္တယ္...။ လင္းေခတ္ဦးကေတာ့ ရယ္ခ်င္ေနတာကိုမနည္းထိန္းခ်ဳပ္ထားရပုံနဲ႔ ထရပ္လိုက္တယ္...။
" ဦးစစ္ ေျပာတာကြၽန္ေတာ္လက္ခံတယ္..."
ၿပီးတာနဲ႔ ဆိုဖာေပၚ ပီတိတစ္ခြဲသားနဲ႔ သြားထိုင္ေနေတာ့တယ္...။
" ပါပါး'... "
သူအားကိုးတႀကီးေခၚလိုက္ေပမဲ့ မ်က္မွန္ေလးပင့္တင္ကာၿပဳံးေနတဲ့ ဦးမင္းေစေသာ္ေၾကာင့္ သူစိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ရေတာ့တယ္...။ ဒါနဲ႔သူလဲ လင္းေခတ္ဦးကိုမ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးၿပီး ကန္ေတာ့ဖို႔ျပင္ေတာ့ ဦးမင္းေစေသာ္ကဝင္ေျပာျပန္တယ္...။
" ခြန္းေလး...ေသခ်ာစိတ္ထဲရွင္းရွင္းနဲ႔ကန္ေတာ့ေနာ္...မဟုတ္ရင္ ကုသိုလ္မရတဲ့အျပင္ ငရဲပါႀကီးေနအုံးမယ္..."
( လခြီး!...)
ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ သူခိုးလူမိတာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာႀကီးအိုသြားရတယ္...။ ျဖစ္ဆို သူအခုစိတ္ထဲမယ္ လင္းေခတ္ဦးကိုက်ိန္ဆဲေနမိတာကိုး...။ ဒါေပမဲ့ ဦးမင္းေစေသာ္ဆက္ေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ သူေက်နပ္သြားရတယ္...။
" ကိုလင္း...သားကလဲ ခြန္းေလးကိုအရမ္းမစနဲ႔ေလ...တည္တည္တံ့တံ့ေနမွေပါ့..."
မထင္မွတ္ပဲအဆူခံလိုက္ရတာေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးလဲအျမန္ပဲ မ်က္ႏွာပိုးသတ္လိုက္ရတယ္...။
" ဟုတ္ကဲ့ခင္မ်..."
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုေသခ်ာေမာ္ၾကည့္လိုက္တယ္...။ အဲ့ေနာက္လက္အုပ္ခ်ီကာ တစ္လုံးခ်င္းေျပာလိုက္တယ္...။
" ခင္မ်ားအေပၚမွားခဲ့တာေတြအားလုံးအတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္...ေနာက္ဆို ဒီထက္လိမၼာပါ့မယ္လို႔ေျပာရေအာင္လဲ ကြၽန္ေတာ္ကဆိုးသြမ္းေနတာမွမဟုတ္တာေနာ္...အလိုက္ကမ္းဆိုးမသိတတ္ေပမဲ့ ခင္မ်ားကိုကြၽန္ေတာ္အမ်ားႀကီးဂ႐ုစိုက္ပါတယ္...အနည္းဆုံးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္နည္းကြၽန္ေတာ့္ဟန္နဲ႔ေပါ့...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကြၽန္ေတာ့္အတြက္လုပ္ေပးခဲ့တာေတြအတြက္လဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရေရာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရေရာ...ေနာက္ အေသြးအသားပိုင္းဆိုင္ရာ..."
" ခြန္း!..."
" ခြန္းေလး!..."
" ခြန္းစစ္! ..."
႐ုတ္တရက္သံၿပိဳင္ထြက္လာတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္...သူ႔စကားမွာတန္႔သြားရတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးကမခ်ိၿပဳံးေလးၿပဳံးရင္း...။
" အဲ့ေလာက္ထိမလိုဘူးေလ ခြန္း...အဲ့တာက ထည့္မေျပာလဲရတယ္..."
" အာ...ေဆာရီး ေဆာရီး...ကြၽန္ေတာ္နည္းနည္းဈာန္ဝင္သြားလို႔..."
" ရၿပီ ကန္ေတာ့ေတာ့ ကန္ေတာ့ေတာ့..."
ဦးစစ္ႏိုင္ကလဲဝင္ေျပာလာတာေၾကာင့္ သူေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ၿပီး...ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ထိကာ ဦးသုံးႀကိမ္ခ်လိုက္တယ္...။ ထိုက်မွ လင္းေခတ္ဦးဆီကလဲ ဆုေပးသံေလးျပန္ထြက္လာတယ္...။
" အင္း...ငါကေတာ့ လက္ရွိအလိုအပ္ဆုံးထင္တဲ့ဆုပဲေပးေတာ့မယ္ေနာ္...စာေမးပြဲေအာင္ပါေစ...ၿပီးေတာ့... မင္းမွားထားတာဘာမွမရွိပါဘူး ခြန္း..."
ဘာမွမထူးျခားတဲ့႐ိုးရွင္းတဲ့စကားဆိုေပမဲ့ သူ႔ရင္ကိုေတာ့ခုန္ေစပါတယ္ ...။ ခြန္းစစ္မင္း ႏူးညံ့ပ်ံ႕လြင့္စြာပဲ လင္းေခတ္ဦးကိုေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
( ခင္မ်ားကေတာ့ တကယ္ပါပဲ...)
အားလုံးၿပီးစီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကန္ေတာ့ပစၥည္းေတြကိုကူသိမ္းေပးျဖစ္တယ္...။ အဲ့ေနာက္ျပန္ခါနီးမွာလဲ မနက္ဖန္လျပည့္ေန႔ ညဘက္ကိုမုန္႔လုပ္စားၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လင္းေခတ္ဦးကသူ႔အေဖေတြကို သတိတရမွာခဲ့ေသးတာ...။ ခြန္းစစ္မင္းလဲ လင္းေခတ္ဦးကို တံခါးဝထိလိုက္ပို႔ၿပီး...။
" ခင္မ်ားဒီရက္ေတြ အရမ္းကိုတက္ႂကြေနတာပဲေနာ္..."
" အဟင္း...ဟုတ္လား..."
" အဲ့တာဆို...ညေနမွျပန္ေတြ႕မယ္..."
" အိုေက..."
ခြန္းစစ္မင္း ထြက္သြားတဲ့လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ေက်ာျပင္ကိုေငးၾကည့္ရင္း ႐ုတ္တရက္ေဒၚမီမီလင္းကိုသတိရသြားမိတယ္...။
( သူ႔အေမအတြက္ဘာမွဝယ္တာလဲမေတြ႕ဘူး...)
အလုပ္ကိစၥဆိုတဲ့ခရီးကေတာင္ ျပန္ေရာက္ၿပီလား...ရန္ကုန္မွာပဲလား...ခြန္းစစ္မင္း ဘာတစ္ခုမွမသိဘူး...။ သိလဲမသိခ်င္ဘူး...။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူစာေမးပြဲၿပီးသြားရင္ ေဒၚမီမီလင္းနဲ႔ ထပ္ၿပီးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရအုံးမယ္ဆိုတာပဲ...။
သီတင္းကြၽတ္လျပည့္ေနကေတာ့ တကယ္ကိုလျပည့္ေန႔ပီသစြာပဲ လွပျပည့္ဝန္းေနတဲ့လမင္းႀကီးနဲ႔ ပနံသင့္စြာရွိတည္ရွိေနတယ္...။ သူတို႔တည္ေနရာကလဲ လမ္းမတန္းမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကတဲ့ယဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးအျပင္...ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ တိုက္အသီးသီးကလဲ မီးေရာင္စုံေတြထြန္းညႇိထားတာေၾကာင့္...ေနရာတစ္ခုလုံးက လွပစြာစိတ္လႈပ္ရွားစရာေကာင္းလြန္းေနတယ္...။
သူတို႔အကုန္လုံး 'MEGA Fitness' ရဲ႕ ေခါင္မိုးထပ္ကိုပဲေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၾကတယ္...။ ည ၇နာရီဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အကုန္လုံးက သူ႔တာဝန္နဲ႔သူေတာ့ရွိေနၾကတယ္...။ ဦးစစ္ႏိုင္နဲ႔ဦးမင္းေစသာ္က ညစာစားပြဲတစ္ခုကိုသြားတာေၾကာင့္ မေရာက္ၾကေသးဘူး...။ ခတ္ႏြယ္ Cara နဲ႔ ခန္႔သူရိန္သစ္ကေတာ့ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔အတြက္ေဈးဝယ္တာဝန္ကိုယူထားၿပီး...လင္းေရာင္ျခယ္နဲ႔ျမတ္သူထြဍ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အခန္းမွာပဲ ေဈးဝယ္ကျပန္လာၾကရင္ အဆင္သင့္လုပ္လို႔ရေအာင္ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္...။
ထိုအခ်ိန္ လင္းေခတ္ဦးနဲ႔ခြန္းစစ္မင္းက အေပၚကိုတက္လာလိုက္ၿပီး... ေနရာထိုင္ခင္း ခင္းက်င္းျခင္းနဲ႔ အကင္ဖိုစတဲ့ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ႏွစ္ေယာက္အတူေနရာခ်လိုက္ၾကတယ္...။ ၿပီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ခြန္းစစ္မင္း သံလက္ရန္းေလးေတြနားသြားရပ္ကာ ေလညႇင္းခံမိတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးကလဲအနားကို စကၠန္႔မျခားေရာက္လာကာ ခြန္းစစ္မင္းကိုေနာက္ကေနအသာေပြ႕ဖက္လာတယ္...။
" ဘဝႀကီးကလဲ...သီတင္းကြၽတ္ပိတ္ရက္ကိုေတာင္ ေအးေဆးမေနရဘူး...မနက္ဖန္ဆို စာျပန္က်က္ရေတာ့မယ္..."
" စာေမးပြဲကိုအရမ္းစိတ္မပူပါနဲ႔...အဆင္ေျပသြားမွာပါ..."
" စာေမးပြဲကိုစိတ္မပူပါဘူး...ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္လူေတြက ရလာတဲ့ Result ကိုပဲၾကည့္တာေလ...ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာ Result ပဲရလာလာ အဆင္ေျပတယ္..."
" ကိုယ္သိပါတယ္..."
" ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ရသလိုပဲ...ရလာတဲ့ လက္ရွိျဖစ္တည္မႈ Result ကိုသာၾကည့္ၿပီး...ဘယ္ႏွစ္ခါအဘုခံခဲ့ရလဲေတာ့ ဘယ္သူမွစိတ္မဝင္စားဘူး..."
" လုပ္ၿပီ...ေပါက္ေပါက္ရွာရွာက...ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာကေတာ့ ဒီလိုပါပဲ...ခ်ီးမြမ္း ၇ရက္ ကဲ့ရဲ႕ ၇ရက္ေပါ့..."
" ဟင့္အင္း...မွားတယ္...ခ်ီးမြမ္းတစ္ခဏ ကဲ့ရဲတစ္ဘဝပဲ..."
" ဟား ဟား...ခြန္းရယ္..."
" ခင္မ်ားေကာင္းေနသ၍ေတာ့ သူတို႔ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ခ်ီးမြမ္းေနလိမ့္မယ္...ခင္မ်ားသာ အမွားတစ္ခုခုလုပ္ၾကည့္...တစ္ဘဝလုံး အဲ့အမွားကို ေခ်းေျခာက္ေရႏူးသလို...ႏြားေတြစားၿမဳံ႔ျပန္သလို ႀကဳံသည္ျဖစ္ေစမႀကဳံသည္ျဖစ္ေစ ျပန္အစေဖာ္ထိုးႏွက္ေနေတာ့မွာ..."
လင္းေခတ္ဦးၿပဳံးလိုက္မိရင္း ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ပုခုံးေလးေပၚ ေမးေစ့ေလးတင္လိုက္တယ္...။
" ဘဝက Dick လိုပဲေလ...တစ္ခါတစ္ေလ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွမရွိပဲ Hard ေနတတ္တယ္..."
" အဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ စာေမးပြဲဆိုတာက တဏွာ႐ူးတစ္ေကာင္ရဲ႕ Dick လိုပဲေပါ့...အၿမဲ Hard ေနလို႔ေလ..."
လင္းေခတ္ဦးသေဘာတက်ရယ္ရင္း ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ပါးေလးကိုတစ္ခ်က္ေမႊးလိုက္တယ္...။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ခြန္းစစ္မင္းက လင္းေခတ္ဦးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လွည့္လိုက္ၿပီး...လင္းေခတ္ဦးရဲ႕လည္ပင္းကိုသိုင္းဖက္လိုက္တယ္...။ ႏွစ္ေယာက္လုံးဘာစကားမွမေျပာပဲ ခဏၾကာေအာင္ၾကည့္မိၾကတယ္...။ ဒါေပမဲ့ ၿငိမ္သက္စြာေငးၾကည့္ေနတဲ့ခြန္းစစ္မင္း...သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ႐ုတ္တရက္အနမ္းခံလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔နား႐ြက္ဖ်ားေလးေတြက နီရဲစျပဳလာခဲ့တယ္...။
စိတ္ထဲရွက္သလိုခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ သူလင္းေခတ္ဦးရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ မ်က္ႏွာကိုဖြက္ထားလိုက္မိတယ္...။ ဒါေပမဲ့လဲ သူ႔ႏွလုံးသားႏုႏုေလးက တိုက္တြန္းေစစားလာတာေၾကာင့္...လင္းေခတ္ဦးကိုတစ္ခ်က္မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္လိုက္မိၿပီးေနာက္...ႏႈတ္ခမ္းသားခ်င္းကို သူကပဲျပန္လည္စတင္ထိေတြ႕လိုက္တယ္...။
" ခြန္း..."
" ....."
" ဒီည?..."
" လျပည့္ေန႔ႀကီးေလ..."
" ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့က်ားဆိုတာမရွိသလို...လင္းေခတ္ဦးအတြက္လဲ အခါႀကီးရက္ႀကီးဆိုတာမရွိဘူး..."
ခြန္းစစ္မင္းဘာမွျပန္မေျပာပဲ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ရင္ဘက္ကိုငုံ႔ကိုက္လိုက္တယ္...။
" အ!...နာတယ္ေလ..."
" နာေအာင္လုပ္တာပဲ..."
" ဒီကစတာကို လုပ္ရက္လိုက္တာ..."
" ဘာျဖစ္ျဖစ္...ခင္မ်ားကတိေပးထားတယ္...စာေမးပြဲမၿပီးမခ်င္း အဲ့ကိစၥကိုမလုပ္ဖို႔..."
" ဟုတ္ပါၿပီ ဟုတ္ပါၿပီ... ကိုယ္က ကတိတည္တတ္ပါတယ္..."
အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းကုန္သြားၿပီး ၈နာရီခြဲ ၉နာရီေလာက္မွာေတာ့...သူတို႔လူစုံသြားၾကတယ္...။ အဓိက အကင္နဲ႔ ေဟာ့ေပါ့လုပ္စားျဖစ္ၾကတယ္...။ ေသာက္ၾကတယ္...။ ၿပီးေတာ့ မီးရႈးမီးပန္းေတြလဲေဖာက္ျဖစ္ၾကတယ္...။
ထိုညအတြက္အားလုံးေအာခ်ရတဲ့သူကေတာ့ လင္းေခတ္ဦးပဲ...။ ဘာလို႔ဆို ခြန္းစစ္မင္းကစားဖို႔တစ္ခုခုကိုင္လိုက္တာနဲ႔ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီးသား ဗီဒီယို႐ိုက္ၿပီးသားပဲ...။ စားၾကေသာက္ၾကေတာ့လဲ...ခြန္းစစ္မင္းစကားတစ္ခြန္းဟစရာမလိုပဲ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္လိုက္႐ုံနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းလိုခ်င္တဲ့ဟာကိုတန္းသိၿပီး ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးၿပီးသားပဲ...။
ဒါေပမဲ့ အကုန္လုံးခံစားမိတာက...လင္းေခတ္ဦးက အပိုေတြလုပ္ျပေနတာမဟုတ္ပဲ...လုပ္ေနက်အလုပ္တစ္ခုကို ပုံမွန္အတိုင္းလုပ္ေနသလိုျပဳမူေနတာကိုပဲ...။ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ဒီအျပဳအမူေတြမွာအသားက်ေနသလို သူတို႔အတြက္မထူးဆန္းေတာ့တဲ့အရာတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီ...။ တစ္ခါတစ္ေလ လင္းေခတ္ဦးကိုယ္တိုင္စိတ္ကလုပ္ေပးမယ္လို႔ေတြးထားတာမ်ိဳးမရွိပဲ...ခြန္းစစ္မင္းလက္ကဇြန္းကိုခ်လိုက္တာနဲ႔ တစ္ရႈးသို႔မဟုတ္ ေရခြက္ကိုအလိုလို ခြန္းစစ္မင္းေရွ႕မွာခ်ေပးမိတာမ်ိဳးေပါ့...။ သူမ်ားေတြက ဂ႐ုစိုက္တတ္လိုက္တာဘာညာေတြးခ်င္ေတြးႏိုင္ေပမဲ့...သူတို႔အတြက္ကေတာ့ တကယ္ကိုသာမန္လုပ္ရပ္တစ္ခုပဲ...။
ညဥ့္နက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔ေအးေဆးထိုင္ေသာက္ၾကရင္း စကားေျပာျဖစ္ၾကတယ္...။ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာၾကရင္း အကုန္လုံးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြမွာ အၿပဳံးကိုယ္စီကေတာ့တည္ေနတယ္...။
" တကယ္ပါပဲ ခတ္ႏြယ္ရယ္...နင္ကေတာ့..."
" ေအးဆို...ငယ္ငယ္ကအဲ့လိုလြဲတာပါဆို...ဟား ဟား...ေနာက္ရွိေသးတယ္...အေဖ့ရဲ႕အကိုနဲ႔ အေဖက႐ုပ္အရမ္းတူတာဟာ...အသက္လဲသိပ္မကြာဘူး...အဲ့တာတစ္ရက္ ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့...ဦးေလးကိုအေဖထင္ၿပီး ေဖႀကီးဆိုၿပီးေျပးဖက္တာ..."
ရယ္သံေတြလႊမ္းၿခဳံသြားျပန္တယ္...။ အဲ့ေနာက္ ခတ္ႏြယ္ကပဲ လင္းေရာင္ျခယ္ဘက္လွည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္...။
" မ'လင္းေရာင္...ကိုလင္းမွာေရာ အဲ့လိုအလြဲေတြမရွိဘူးလား..."
Cara ကပါဝင္ၿပီး...။
" ဟုတ္တယ္...မ'လင္းေရာင္မွမေျပာရင္ သူကဘယ္ေတာ့မွေျပာမွာမဟုတ္ဘူး..."
လင္းေရာင္ျခယ္လဲရယ္လိုက္ရင္း ဘီယာဘူးထဲကအခ်ိဳ႕ကိုေမာ့ေသာက္လိုက္တယ္...။
" အင္း...အဲ့တာခက္တာပဲ...လင္းေလးက ငယ္ငယ္ကဒီလိုပုံစံမဟုတ္ဘူး...ဒီထက္အမ်ားႀကီးေအးတယ္...စကားနည္းတယ္...လိမ္လဲလိမ္မာတယ္...မမနဲ႔အေဖ့ကိုဆို အရမ္းခ်စ္တာ..."
ခြန္းစစ္မင္း ေဘးကိုအသာၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးမ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပဳံးယဲ့ယဲ့ေလးေတာ့ရွိေနသးတယ္...။
" ငယ္ငယ္တည္းကအခုထိ မေျပာင္းလဲေသးတာက...မ်က္ႏွာေပၚကအၿပဳံးေလးပဲ...ဘာေတြဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနေန သူကအၿမဲၿပဳံးေနတာ...ဒါေၾကာင့္လဲ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ရင္ထဲမွာတကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို မရိပ္မိခဲ့ဘူး..."
" မမ..."
" အၿမဲတမ္းႀကီးၿပဳံးမေနဖို႔ သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ေအာ္ခဲ့ဖူးတာ မွတ္မိေသးတယ္...ဒါေပမဲ့ သူၿပဳံးေနတုန္းပဲ...ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးႀကဳံခဲ့ၿပီးတာေတာင္..."
" မမ ေတာ္ေတာ့..."
" လင္းေရာင္...ေသာက္တာမ်ားေနၿပီ..."
ျမတ္သူထြဍ္လဲဝင္တားရင္း လင္းေရာင္ျခယ္လက္ထဲက ဘီယာဘူးကိုဆြဲယူလိုက္တယ္...။
" .........."
မထင္မွတ္ပဲ ေလထုကတိတ္ဆိတ္ျခင္းကို ယူေဆာင္လာတယ္...။ ဒါေပမဲ့ ထိုရွက္စရာေကာင္းစြာ အမ္းတမ္းတမ္းျဖစ္ေနရတဲ့အေျခအေနကို Cara ကပဲစတင္ထိုးခြင္းလိုက္တယ္...။
" အာ...အင္း...ဆိုေတာ့...အဟမ္း!...ဦးေစ...ခြန္းကေရာ...ခြန္းအေၾကာင္းေျပာျပပါလား..."
ဦးမင္းေစေသာ္လဲ မ်က္မွန္ေလးပင့္တင္ကာၿပဳံးလိုက္ၿပီး...။
" ခြန္းေလးနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးက သိပ္အေထြအထူးေျပာစရာမရွိဘူး...သူကအရမ္းလိမၼာတာ...ေနာ့..."
ဦးမင္းေစေသာ္ရဲ႕စကားကို ဦးစစ္ႏိုင္ကလဲေခါင္းေလးတစ္ညိတ္ညိတ္နဲ႔ၿပဳံးကာ ေထာက္ခံေၾကာင္းျပတယ္...။
" တကယ္?..."
" အဲ့တာေတာ့ဟုတ္တယ္...ခြန္းက အျခားသူေတြကိုသာအေျပာဆိုးရင္ဆိုးမယ္...ဦးေစတို႔အေပၚက် အရမ္းသိတတ္တာ..."
" ဟုတ္တယ္..."
ခတ္ႏြယ္နဲ႔ခန္႔သူရိန္သစ္ကပါ ဝင္ေျပာလာတဲ့အခါမွာေတာ့... ဦးမင္းေစေသာ္ကဆက္ေျပာျပန္တယ္...။
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးဘက္ေခါင္းေလးငဲ့ကာ တိုးတိုးေမးလိုက္တယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္ ခင္မ်ားလက္ကိုကိုင္ထားေပးရအုံးမလား..."
" ဘာလို႔လဲ..."
" ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲဆို စကားေျပာရင္းခ်စ္သူမ်က္ႏွာညႇိဳးသြားရင္ ႏွစ္သိမ့္တဲ့အေနနဲ႔ လက္ကိုင္ထားေပးတတ္ၾကတယ္ေလ..."
လင္းေခတ္ဦး ၿပဳံးကာ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ဆံပင္ေလးေတြကို တစ္ခ်က္ဆြဲဖြလိုက္တယ္...။
" အခုလို ေဘးမွာရွိေနတာနဲ႔တင္ အဆင္ေျပတယ္..."
ခြန္းစစ္မင္း ကိုယ္ကိုျပန္တည့္ကာ လက္ထဲကဖုန္းကေနနာရီတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္...။ ၁၂နာရီထိုးဖို႔သိပ္မလိုေတာ့ဘူး...။
စကားဝိုင္းေလးကျပန္စိုေျပေနၿပီ...။ အဲ့ထဲ သူေတာ့မပါဘူး...။ ခြန္းစစ္မင္း လင္းေရာင္ျခယ္ေျပာသြားတာေတြကိုပဲ ေတြးေနမိတယ္...။ လင္းေရာင္ျခယ္ ေျပာသြားတဲ့အရာေတြထဲ 'ဘာေတြဘယ္လိုပဲျဖစ္ေနေနအၿမဲၿပဳံးေနတာ' ဆိုတာကိုေတာ့ သူလက္ခံတယ္...။ ဘာလို႔ဆို ေဒါသထြက္ေနတာေတာင္...စိတ္ဆိုးေနတာကိုေတာင္ မ်က္ႏွာေပၚအၿပဳံးတစ္ပြင့္ဆင္ထားဆဲျဖစ္တဲ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုသူျမင္ဖူးခဲ့တာ တစ္ခါႏွစ္ခါမွမဟုတ္တာပဲေလ...။
ၿပီးေတာ့...'ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးႀကဳံခဲ့ရတာေတာင္' တဲ့လား...။ လင္းေခတ္ဦး သူ႔ကိုမေျပာရေသးတာေတြအမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဆိုတာကို သူ႔ေမ့ထားခဲ့တာၾကာၿပီဆိုေပမဲ့...အခုေတာ့သူျပန္သတိရမိေနၿပီ...။
( ကြၽန္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွအဲ့အေၾကာင္းေတြသိရမွာလဲ...)
" တီ တီ တီ...တီ တီ တီ..."
ခန္႔သူရိန္သစ္ရဲ႕ဒစ္ဂ်စ္တယ္လက္ပတ္နာရီကထြက္လာတဲ့...၁၂ နာရီထိုး အခ်က္ေပးျမည္သံေလးက ခြန္းစစ္မင္းကိုရင္ခုန္သြားေစတယ္...။ သူခ်က္ခ်င္းပဲ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္မိတယ္...။
" ခြန္း...ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
" ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားေတာ့မယ္..."
" အမ္!...ဘယ္ကိုတုန္း..."
လင္းေခတ္ဦးကလဲ ဘာေတြလုပ္ေနတာတုန္းဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ သူ႔ကိုေမာ့ၾကည့္ေနတယ္...။
" ဒီလိုပဲ...သြားမွျဖစ္မဲ့ေနရာေလးရွိလို႔..."
သူ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကလဲအလိုက္သင့္ေလးထလာတယ္...။
" ပါး'... ပါပါး'... ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားၿပီေနာ္..."
" ေၾသာ္...အင္း အင္း...ဂ႐ုစိုက္အုံး..."
အဲ့ေနာက္ အားလုံးကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးရဲ႕လက္ကိုဆြဲကာ...ေရွ႕ကေနဦးေဆာင္ဆင္းလာခဲ့လိုက္တယ္...။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ လင္းေခတ္ဦးကေမးတယ္...။
" ဘယ္ကိုေမာင္းရမလဲ..."
" Hotel..."
" ....."
" လျပည့္ေန႔ကိုေက်ာ္သြားၿပီေလ...ၿပီးေတာ့ဟိုကတိကလဲ ခင္မ်ားေပးထားတာ...ကြၽန္ေတာ္ေပးထားတာမွမဟုတ္တာ...အဲ့ေတာ့ Hotel ကိုေမာင္း..."
လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းကိုမွင္သက္စြာၾကည့္ေနမိရာက...ေခါင္းေလးခါရင္းရယ္မိတယ္...။
" မင္းကေတာ့တကယ္မလြယ္ဘူးပဲ...ဒါေပမဲ့ ငါသေဘာက်တယ္..."
--------------------
[Unicode]
ခွန်းစစ်မင်း စိတ်ညစ်ညူးစွာနဲ့ သူ့ရှေ့ကစာအုပ်တွေအပေါ်ခေါင်းမှောက်ချလိုက်မိတယ်...။ နောက်ဆုံးစာမွေးပွဲကြီးမဖြေခင် ဘုရားစူးကိုယ်ပိုင်စာကြည့်ချိန်ဆိုပြီးပေးထားတဲ့ ၉ ရက်က...ဒီနေ့ဆို ၇ ရက်မြောက်ပြီ...။ နေ့နေ့ညညစာချည်းပဲလုပ်နေရတာကြောင့် သူ့စိတ်တွေတောင် ကြောင်ချင်သလိုလိုဖြစ်နေပြီ...။ ဘဝမှာ တစ်ခါမှဒီလောက်ထိစာအုပ်ပုံထဲခေါင်းမနှစ်ဖူးဘူး...။ မလုပ်လို့လဲမရဘူးလေ...။ သူ့ဘေးမှာတစ်ချိန်လုံး လင်းခေတ်ဦးကရှိနေတာကိုး...။ ဒါတောင်သူလုပ်နေတဲ့ပမာဏက ခန့်သူရိန်သစ်တို့လုပ်သလောက်တောင်မရှိသေးဘူးရယ်...။
ဒီရက်တွေဆို သူအိမ်လဲသိပ်မပြန်ဖြစ်တော့ဘူး...။ လင်းခေတ်ဦးဆီမှာပဲနေဖြစ်ပြီး...အိပ်လိုက် စာလုပ်လိုက်ပဲ...။ ဒီလိုနေ့တိုင်းအိပ်ဖို့ကိုလဲ ခွန်းစစ်မင်းလွယ်လွယ်နဲ့လက်ခံခဲ့တာတော့လဲ မဟုတ်ပြန်ဘူး...။ သူ့ကို လင်းခေတ်ဦးကကတိတစ်ခုပေးတယ် ...။ ဒီအတူနေတဲ့ကာလအတွင်း စာမေးပွဲမပြီးမချင်း စိတ်နဲ့ပစ်မှားတာကလွဲလို့...လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိပါဘူးလို့ပေါ့...။ အင်း...နမ်းတာဖက်တာကတော့ ချွင်းချက်ပေါ့လေ...။ ဒါကတော့ လင်းခေတ်ဦးမှမဟုတ်ပါဘူး...ခွန်းစစ်မင်းကိုယ်တိုင်လဲ မနေနိုင်ဘူး...။
လင်းခေတ်ဦးကလဲ ခွန်းစစ်မင်းတို့ပြီးတာနဲ့ သူတို့နောက်ဆုံးနှစ်တွေစဖြေရမှာမို့...သူကိုယ်တိုင်ပါ ခွန်းစစ်မင်းနဲ့အတူ စာလိုက်လုပ်ဖြစ်တယ်...။ လင်းခေတ်ဦး သူ့ရှေ့ကခေါင်းမှောက်ကာငြိမ်နေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ပေါင်ခွကြားထဲကို စားပွဲခုံအောက်ကနေ ခြေထောက်နဲ့အသာလှမ်းထိုးလိုက်တယ်...။
" Fuck!..."
ခပ်တိုးတိုးထွက်လာတဲ့ဆဲသံကြောင့် လင်းခေတ်ဦးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်ပြီးမှ မျက်နှာကိုပြန်တည်လိုက်ပြီး...။
" ထ...ထ...ဘာလုပ်နေတာလဲ...အချိန်က မလောက်မှန်းသိရက်နဲ့..."
ခွန်းစစ်မင်းလေးကန်စွာနဲ့ခေါင်းကိုပြန်ထောင်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်မေးစေ့လေးနဲ့ထောက်ထားလိုက်တယ်...။ ပြီးတော့ လင်းခေတ်ဦးကိုမျက်လုံးလေးလှန်ပြီးကြည့်လိုက်တယ်...။
" ကိုလင်း...ခင်များကျွန်တော့်ကိုမသနားဘူးလားဟင်..."
" ဟင့်အင်း..."
ခွန်းစစ်မင်းမျက်နှာတစ်ခုလုံးမှောင်ကျသွားပြီး...ခဏနေမှ တစ်ခုကိုသတိရပြီးပါးစပ်ဟဖို့အလုပ် လင်းခေတ်ဦးကဦးအောင်ဆက်ပြောပြန်တယ်...။
" အခုချိန်မှာ ကိုကိုလို့ခေါ်လဲ ဘာမှထူးမှာမဟုတ်ဘူးနော်..."
ထိုစကားကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းလဲဘုကြည့်တစ်ချက်ပြန်ကြည့်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံကိုမှီကာလက်ပိုက်လိုက်တယ်...။
" ဒီလောက်ဆို လုံလောက်ရောပေါ့...ခင်များကိုက အစိုးရိမ်လွန်နေတာ...ကျွန်တော့်ခေါင်းတွေလဲ ပူထူနေပြီ...အဲ့တာရောသိရဲ့လား..."
" သိတာပေါ့...ငါလဲမင်းနဲ့အတူ စာလိုက်လုပ်နေတာပဲဟာ..."
" ဟန့်!..."
သူစိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ပဲ စာအုပ်ကိုပြန်ကိုင်ဖို့လုပ်လိုက်တယ်...။ အဲ့အချိန်မှာပဲ လင်းခေတ်ဦးကသူ့ပါးလေးကိုလှမ်းဆွဲပြီး ပြုံးပြတယ်...။
" အခု အဲ့တစ်ခန်းပြီးတော့မှာမဟုတ်လား...မြန်မြန်လက်စသတ်လိုက်...ပြီးသွားရင် တစ်ညနေလုံး တစ်ညလုံးဘာစာမှထပ်မလုပ်ခိုင်းတော့ဘူး..."
" ဟင်!...တကယ်လား..."
" တကယ်ပေါ့...ဒါပေမဲ့ မနက်ဖန်ကျန်တဲ့နှစ်ရက်မှာတော့ တနင်္လာနေ့ဖြေမယ့်ဘာသာကို သေချာလုပ်ပါ့မယ်ဆိုတဲ့ကတိတော့ပေးရမယ်..."
" ရတယ်...ရတယ်...ရတာပေါ့..."
" အိုကေ..."
လင်းခေတ်ဦး တက်ကြွပျော်ရွှင်စွာနဲ့ စာအုပ်ကောက်ကိုင်နေပြီဖြစ်တဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုကြည့်ရင်း နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ပြုံးလိုက်မိတယ်...။
သူတို့တွဲခဲ့တာ အခုမှ တစ်လကျော်လေးသာရှိသေးတယ်ဆိုပေမဲ့...ရင်းနှင်းမှုအတိုင်းအတာကတော့ ထိုတစ်လဆိုတဲ့အချိန်ကာလထက်ကိုပိုပါတယ်...။ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ခွန်းစစ်မင်းကသူ့ရဲ့နှလုံးသားထဲမှာ ပိုပြီးနက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းနေရာယူလာနေတယ်ဆိုတာလဲ လင်းခေတ်ဦးခံစားမိတယ်...။ သူပြောဖို့ကြံလိုက်တိုင်း လည်ချောင်းဝမှာသာတစ်ဆို့နေပြီး ဆက်ထွက်မလာနိုင်တဲ့စကားတစ်ခွန်းကလဲ...သူ့ဆီမှာပိတ်မိနေတုန်းပဲ...။ လင်းခေတ်ဦး သူ့ဘယ်ဘက်လက်ခလယ်ကလက်စွပ်လေးကို ကြည့်နေရင်းက...သူ့စိတ်တွေနေရာအနှံ့ကိုပြန့်နှံ့နေတော့တယ်...။
" ပြီးပြီ...အဟား ဟား ဟား..."
ခွန်းစစ်မင်း လုပ်ရယ်တစ်ရယ်လိုက်ပြီး စာအုပ်တွေကိုပိတ်ကာ...စားပွဲအစွန်းလေးမှာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ပုံလိုက်တယ်...။ မလုပ်ရင် အပြစ်ပေးခံရမှာဆိုတော့ သူ့မလုပ်ပဲမနေရဲဘူး...။ တကယ်က အကျင့်ဖြစ်လုနီးနီးဖြစ်နေပါပြီ...။
( ဒီလူနဲ့နေရတာလဲ မလွယ်ကူလိုက်တာ...ယူများယူပြီးရင် ဒီထက်ပိုပြီးအနိုင်ကျင့်...Fuck!...ဘာတွေတွေးနေတာလဲ...Fuck! Fuck!...)
ခွန်းစစ်မင်းမတ်တပ်ထရပ်ရင်း အကြောဆန့်လိုက်တော့ လင်းခေတ်ဦးကလဲသူ့စာအုပ်တွေကိုဘေးမှာပုံနေတယ်...။
" ကျွန်တော်သွားလိုက်အုံးမယ်..."
" ဘယ်ကိုတုန်း..."
" အိမ်လေ...ပါပါး' တို့နဲ့အေးဆေးစကားမပြောဖြစ်တာကြာပြီ...ညနေထမင်းစားပြီးမှပြန်လာခဲ့မယ်..."
" အစောကြီးရှိသေးတယ်...ဦးစေတို့ ဘယ်လိုလုပ်ပြန်ရောက်အုံးမှာလဲ..."
" ဟုတ်တော့ဟုတ်တယ်လေ...ဒါပေမဲ့..."
" လာ ဒီကို..."
" ဘာတုန်း..."
" လာပါဆို..."
လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းကိုလက်ကဆွဲခေါ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်ထိုင်စေလိုက်တယ်...။ ပြီးတော့ သူထိုင်နေတဲ့ခုံကိုရှေ့တိုးလိုက်ပြီး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကြားထဲဝင်လိုက်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခါးလေးကိုခပ်တင်းတင်းဖက်ထားလိုက်ပြီးနောက် ရင်ခွင်ထဲခေါင်းလေးမှီကာ...လင်းခေတ်ဦးမျက်လုံးလေးတွေမှိတ်ရင်း ပြုံးလိုက်မိတယ်...။
ခွန်းစစ်မင်းလဲရုတ်တရက်ကြောင်နေရာက လင်းခေတ်ဦးရဲ့ခေါင်းလေးကိုပြန်ဖတ်ထားလိုက်ပြီး...သူ့မျက်နှာအောက်က လင်းခေတ်ဦးရဲ့ဆံပင်ရှည်တွေကို အသာမွှေးလိုက်မိတယ်...။
လင်းခေတ်ဦးကခေါင်းလေးမော့လာတဲ့အခါမှာတော့ အလိုက်သင့်စွာပဲ...ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက် လင်းခေတ်ဦးရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကပ်ကာနမ်းလိုက်မိတယ်...။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းနားတစ်ဝိုက်ကို သူ့နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ခပ်ဖွဖွထိရုံသာထိနေရင်း ကြောင်လေးကသူ့သခင်ကိုပွတ်သီးပွတ်သပ်လုပ်သလို လုပ်နေမိတယ်...။
အောက်ကအမောင်လင်းခေတ်ဦးခမျာတော့ ဘာပြောကောင်းလိမ့်မလဲ...။ ရေသည်ယောကျ်ား မိန်းမကောက်ရတော့မဲ့ မျက်နှာအမူအယာမျိုးကြီးနဲ့ပေါ့...။ ခွန်းစစ်မင်းဘက်က တစ်ခါတစ်ခါမထင်ရင်မထင်သလို ထထလုပ်တတ်တာတွေက...လင်းခေတ်ဦးအတွက်တော့ နှလုံးဆေးဆောင်ထားရမလိုပဲ...။
လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခါးကိုပိုမိုဖက်ထားလိုက်မိတဲ့အခါမှာတော့...ခွန်းစစ်မင်းကသူ့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကိုရပ်လိုက်ပြီး လင်းခေတ်ဦးကိုငေးကြည့်လာတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးလဲပြန်ငေးကြည့်နေရင်းက ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ဆံပင်လေးတွေကို လှမ်းသပ်ပေးလိုက်ရင်း...။
" ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်ကြည့်နေတာလဲ..."
" ကြည့်လို့မရဘူးလား..."
" ကြည့်ရုံပဲလား..."
ခွန်းစစ်မင်းမျက်နှာပေါ်မှာ မသိမသာပြုံးယောင်လေးသန်းသွားတာကို လင်းခေတ်ဦးသတိထားမိလိုက်တယ်...။
" ကိုလင်း..."
" အင်း..."
" ခင်များက အခြေအနေတစ်ခုကြုံလာလို့ ကျွန်တော်ကထွက်သွားခိုင်းတဲ့အခါ...ထွက်သွားမဲ့သူမျိုးလား...အတင်းဆက်နေမဲ့သူမျိုးလား..."
" အဲ့တာက မင်းရဲ့အခြေအနေအပေါ်မူတည်တယ်...တစ်ခါတစ်လေမှာ ထွက်သွားကာမှ ပိုခံစားရတာတွေရှိသလို...ဆက်နေကာမှ မင်းကိုပိုပြီးဒုက္ခပေးသလိုမျိုးလဲဖြစ်နေနိုင်တယ်လေ...အဲ့တာကြောင့် အဲ့အချိန်မှာပြောတဲ့ မင်းအပေါ်မူတည်ပြီး ငါဆုံးဖြတ်မှာ...ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုဆုံးဖြတ်ရမဲ့အချိန်မျိုး ရောက်မလာဖို့မျှော်လင့်တယ်..."
ခွန်းစစ်မင်း ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်လိုက်ပြီး...လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်နှာကို သူ့ရင်ဘက်မှာပြန်ဆွဲကပ်လိုက်တယ်...။
" ကြားရလား..."
" ....."
( ဒုတ် ဒုတ် ဒုတ်!...)
" ကျွန်တော့်ရဲ့နှလုံးခုန်သံကိုကြားရလား..."
" Ommm..."
" အဲ့တာကျွန်တော်ဘယ်တော့မှ ခင်များကိုမကြားစေချင်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့နှလုံးခုန်သံတွေပဲ..."
" ....."
" အဲ့တာက..."
လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်နှာကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့အသာကိုင်ရင်း မျက်လုံးတွေကိုစိုက်ကြည့်လိုက်တယ်...။
" အဲ့တာက...ခင်များအတွက်သီးသန့်ပဲ..."
" ....."
လင်းခေတ်ဦးမျက်လုံးတွေမှာ ရုတ်ချည်းဆိုသလို အရည်တွေလဲ့လာတာကို ခွန်းစစ်မင်းတွေ့လိုက်ရတယ်...။ ဒါနဲ့ သူမျက်လုံးလေးကိုအသာမှိတ်လိုက်ပြီး လင်းခေတ်ဦးနဲ့နဖူးချင်းဆိုင်လိုက်တယ်...။
" ကျွန်တော်ခင်များကိုကြိုက်တယ်..."
" ခွန်း..."
" ကျွန်တော့်ပါးစပ်က ခင်များကိုတစ်ခါမှမပြောခဲ့ဘူးမဟုတ်လား...တောင်းပန်ပါတယ်..."
အဲ့နောက်မှာတော့ လင်းခေတ်ဦးစိတ်မထိန်းနိုင်စွာပဲ ခွန်းစစ်မင်းကိုစားပွဲပေါ်ကနေဆွဲချလိုက်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ကိုယ်လုံးလေး သူ့ပေါင်ပေါ်ကိုခွထိုင်ရက်သားကျလာတာနဲ့တစ်ပြိုင်နက်...နှုတ်ခမ်းတွေကိုစတင်အနမ်းခြွေတော့တယ်...။
နှုတ်ခမ်းသားအိအိထွေးထွေးတွေကို တစ်ချက်စုတ်ယူလိုက်တိုင်းမှာ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကလဲ သူနဲ့ပိုတိုးလို့ကပ်လာတော့တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အပေါ်နှုတ်ခမ်းချွန်လေးကို ခပ်သာသာကိုက်ရင်း...အောက်နှုတ်ခမ်းဖူးလေးကိုဆွဲယူကာ လျှာချင်းအသာအယာထိတွေ့ကစားလိုက်ရင်း...ဘယ်လောက်ကြာမှန်းမသိကြာတော့မယ့် Long Kiss ကြီးကို စတင်လိုက်ကြတယ်...။
Long Kiss မှာက နူးညံ့မှုကဦးစားပေးပဲလို့ ခွန်းစစ်မင်းသတ်မှတ်ထားတယ်...။ နောက်တစ်ဆင့်တက်ဖို့ အိပ်ရာထဲသွားဖို့အစီအစဥ်မရှိဘူးဆိုရင် အတင်းကာရော ရမ္မက်လွှမ်းနေတဲ့အကြမ်းပတမ်းအနမ်းမျိုးမလိုဘူး...။ တကယ်လိုတာက နူးနူးညံ့ညံ့နဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း စိတ်လဲမပျက်သွားရအောင်...ဆွဲဆောင်မှုရှိရှိနဲ့ကိုယ့်ရဲ့ပါတနာကို ဆွဲခေါ်လာရမှာ...။ နှုတ်ခမ်းသားတွေလဲနာကျင်မှုမရှိရအောင် 'Slow And Steady Win The Race' ကိုကျင့်သုံးရမှာ...။ ဒီနေရာမှာ ကိုယ်တတ်ထားသမျှ Kissing Technique တွေထုတ်သုံးဖို့က အကောင်းဆုံးအခွင့်အရေးပဲ...။
" ဘာလို့ ဒီနေ့ထူးထူးဆန်းဆန်းတွေလုပ်နေတာလဲ...ကိုယ်ကြောက်တောင်ကြောက်လာပြီ..."
အမူအရာပိုကာပြောလာတဲ့လင်းခေတ်ဦးကို သူမျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်ပြီး...မျက်နှာကို တစ်ဖက်လွှဲလိုက်တယ်...။
" မတရားဘူးထင်လို့..."
" ဘာကို..."
" ခင်များကသာ ခင်များရဲ့ခံစားချက်တွေကိုအပြောနဲ့ရောအမူအရာနဲ့ပါ ကျွန်တော်သိအောင်ခဏခဏလုပ်ပြပေမဲ့...ကျွန်တော့်ဘက်ကတော့တစ်ခါမှမရှိခဲ့ဘူးလေ...အဲ့တာကြောင့် ...မမှန်သေးဘူးလို့ စိတ်ထဲခံစားရလို့..."
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခွန်း..."
.
.
.
.
.
ခွန်းစစ်မင်း မုန့်တွေတင်ထားတဲ့နေရာတစ်လျှောက် လျှောက်နေမိရင်း...ဟိုဒီကြည့်နေမိတယ်...။ ဒီနေ့က သီတင်းကျွတ်ပထမပိတ်ရက်...။ သူ့ရဲ့စာမေးပွဲကလဲ ပြီးသလောက်တော့ရှိသွားပြီ...။ အခုသူနဲ့လင်းခေတ်ဦးက ဈေးဝယ်စင်တာတစ်ခုမှာ သီတင်းကျွတ်ကန်တော့ဖို့အတွက် ဈေးဝယ်ထွက်ဖြစ်ကြတာ...။ ပွဲတော်ရက်မို့ လူတွေကလဲတော်တော်ကိုများတယ်...။
" ခွန်း..."
လင်းခေတ်ဦးကတွန်းလှည်းလေးကိုတွန်းရင်း အနားကိုရောက်လာတယ်...။
" ဘာဝယ်ရင်ကောင်းမလဲ...ဦးစေတို့ကဘာကြိုက်တတ်လဲ..."
" အာ...အဲ့လိုရယ်တော့ထွေထွေထူးထူးမရှိပါဘူး..."
" အားဆေးလေးဘာလေးဆိုရင်ရော...မဟုတ်လဲ ကြက်ပေါင်းရည်တို့ဘာတို့..."
" မလုပ်နဲ့...သူတို့ကအဲ့တာမျိုးတွေသောက်လေ့မရှိဘူး...ခင်များဆန္ဒရှိရင် ဝိုင်ပုလင်းသာဝယ်ကန်တော့လိုက်... ပါးပါး' တို့ကဝိုင်ကြိုက်တယ်..."
" သြော်... ဟုတ်ပြီလေ အဲ့တာဆိုလဲ...မုန့်လဲနည်းနည်းပါးပါးဝယ်တာပေါ့...မမနဲ့ကိုမြတ်သူအတွက်လဲဝယ်ရမှာပဲဆိုတော့..."
" Ommm..."
ကိုးကွယ်ဆည်းကပ်တာနဲ့ပတ်သတ်ပြီးလဲ ခွန်းစစ်မင်းကမိရိုးဖလာသတ်သတ်သာမို့... ဘာသာရေးသိပ်ကိုင်းရှိုင်းတတ်တဲ့သူထဲတော့မပါဘူး...။ ပုံမှန်သီတင်းကျွတ်ဆို သူ့အဖေနှစ်ယောက်နဲ့ရိုးရိုးပဲကုန်ဆုံးလေ့ရှိပေမဲ့...ဒီနှစ်မှာတော့ သူ့ဘေးမှာလင်းခေတ်ဦးရှိလာပြီမို့ အခြေအနေတွေကမတူတော့ဘူး...။
လင်းခေတ်ဦးကလဲ အစောကတည်းကစိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့တာ...။ ဦးစစ်နိုင်နဲ့ ဦးမင်းစေသော်ကိုကန်တော့ဖို့ကိုလဲ သူပဲစိတ်အားထက်သန်နေခဲ့တာ...။ တကယ်တော့ ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးဘာဘာသာကိုးကွယ်မှန်းတောင်မသိဘူး...။ ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီးမေးမိတော့လဲ...မတင်မကျအဖြေတစ်ခုကိုသာပေးတယ်...။
" ကန်တော့တာပဲ...ဘယ်ဘာသာဝင်ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့...ကိုယ်လေးစားကြည်ညိုတဲ့သူ ကျေးဇူးတင်ထိုက်တဲ့သူကို ရိုသေသမှုပြုတဲ့အနေနဲ့ ဂါရဝတရားထားတာကိုပြတာပဲလေ...မဟုတ်ဘူးလား..."
ဟုတ်တော့လဲဟုတ်ပါတယ်...။ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ဒီကိစ္စကိုသိပ်အလေးထားတာတော့မဟုတ်ဘူး...။ သိချင်ရုံသတ်သတ်နဲ့သာမေးခဲ့တာ...။
ဒီလိုနဲ့သူတို့အောက်ပြန်ဆင်းလာကြရင်း ဒုတိယထပ်က အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းနဲ့ အဝတ်အစားဆိုင်တွေထဲ လျှောက်မိကြပြန်တယ်...။ ခဏအကြာဖိနပ်ဆိုင်တစ်ဆိုင်အရှ့အရောက်မှာတော့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခြေလှမ်းတွေက ဆိုင်ရှေ့ကနေခွာမရတော့ဘူး...။
" ကိုလင်း ကိုလင်း..."
" အင်း..."
" ဟိုမှာ...ကျွန်တော်လိုချင်နေတဲ့ဖိနပ်...ဝင်မေးကြည့်ရအောင်..."
ပြောရင်းဆိုင်ထဲဝင်ဖို့လုပ်တော့ လင်းခေတ်ဦးက...။
" ခွန်း...ခဏလေး..."
" ဘာလဲ..."
" ဒီနေ့တော့ပြန်ရအောင်...ကိုယ်တို့လက်ထဲမှာလဲ အထုတ်တွေနဲ့...နောက်နေ့မှပြန်လာရအောင်..."
" ဘာလို့လဲ..."
" နောက်မှအေးဆေးလာရအောင်...နော်... သွားရအောင်ပါ..."
" နောက်နေ့မရှိတော့ရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ...ခဏလေးပဲဟာကို..."
" ခွန်းလေးကလဲ...ကိုယ့်စကားနားထောင်ပါ...ခွန်းလေး အဲ့ဖိနပ်ရကိုရစေရမယ်...အခုတော့ပြန်ရအောင်..."
" ခင်များအတည်ပြောနေတာလား..."
" အတည်ပေါ့...တကယ် အဲ့ဖိနပ်ရစေရမယ်..."
" မဟုတ်ဘူး...အခုတကယ်ဝင်မကြည့်ဖို့ပြောနေတာလားလို့..."
" ခွန်းလေး...ကိုယ်က..."
" ကိုလင်း..."
" အင်း..."
" ခင်များပြောင်းလဲသွားပြီပဲ..."
ခွန်းစစ်မင်းခေါင်းတစ်ညိတ်ညိတ်နဲ့ပြောရင်း အနားကထွက်သွားတော့...လင်းခေတ်ဦး မထိန်းနိုင်စွာရယ်လိုက်မိတယ်...။
" ခွန်းရယ်...ကိုယ်ဘာများပြောင်းလဲသွားလို့တုန်း..."
ခွန်းစစ်မင်းကသက်ပြင်းချရင်း ဓာတ်လှေကားထဲဝင်သွားတော့...လင်းခေတ်ဦးလဲအမြန်လိုက်ဝင်လိုက်ပြီး ကားပါကင်ရှိတဲ့အထပ်ဆီခလုတ်ကိုနှိပ်လိုက်တယ်...။
" ခွန်းလေး...စိတ်ကောက်သွားတာလား..."
" ....."
ဓာတ်လှေကားထဲကထွက်တဲ့အထိ ခွန်းစစ်မင်းကဘာမှပြန်မပြောတာကြောင့်...လင်းခေတ်ဦးတစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိတယ်...။ အဲ့နောက်အပြင်ရောက်ရောက်ချင်းမှာပဲ လက်နှစ်ဖက်ခွဲကိုင်ထားတဲ့အထုပ်တွေကို တစ်ဖက်တည်းစုကိုင်လိုက်ပြီး...ခွန်းစစ်မင်းကိုနံရံမှာဆွဲကပ်ထားလိုက်တယ်...။
" ဘာလုပ်တာလဲ..."
" ချော့မလို့လေ..."
" မလိုဘူး..."
" အို...ခွန်းစစ်မင်းကိုတကယ်စိတ်မကောက်တတ်ဘူးထင်ထားတာ...သူလဲကောက်တတ်တာပဲလား..."
" _ီးစကားတွေမပြောနဲ့....ကျွန်တော် အဲ့ဖိနပ်ကို ဘယ်လောက်ထိလိုချင်နေလဲ ခင်များသိရက်နဲ့...ဝယ်ပေးမယ်လို့လဲ ခင်များပြောထားတယ်...အလကားလူ.."
" ဟင်...ပြောရက်လိုက်တာ ခွန်းကလဲ..."
" မပြောရက်စရာဘာအကြောင်းရှိလို့လဲ..."
" အင်းပါ အင်းပါ...ပြောပါ...ကိုယ်လဲနာမည်တစ်လုံးထပ်တိုးတာပေါ့..."
" ခင်များတကယ်ပြောင်းလဲသွားပြီ...ကျွန်တော်က အရင်ကလောက် ခင်များအတွက်အရေးမပါတော့ဘူးမဟုတ်လား...အင်းလေ...နားလည်ပါတယ်...အကုန်လုံးကဒီလိုပါပဲ...ချစ်သူမဖြစ်ခင်နဲ့ ဖြစ်ပြီးစသာ ဖူးဖူးမှုတ်ထားကြတာ...ကြာလာတော့လဲ ဘာမှမထူးတော့တဲ့အရာကြီးဖြစ်သွားတာပဲ..."
" အဟင်း..."
" သြော်... ကျွန်တော်စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာကို ခင်များကရယ်တယ်ပေါ့...သြော် သြော်..."
ပြီးတာနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းက ကားရပ်ထားရာစီထွက်သွားတော့တယ်...။ နှစ်ယောက်သားလက်ထဲကအထုပ်တွေကို ကားနောက်ထဲထည့်ပြီးသွားချိန်မှာတော့ ခွန်းစစ်မင်းဦးစွာပဲ ကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်တယ်...။ ခဏကြာတော့ လင်းခေတ်ဦးကားထဲဝင်လာတာကိုသိလိုက်ပေမဲ့...သူလှည့်မကြည့်ဘူး...။
" ခွန်းလေး..."
" ...."
" ဂဏန်းလေး...ကိုယ့်ကိုကြည့်ပါအုံး..."
( ဆုတောင်းလေ...ကတိမတည်တဲ့လူ...Motherfxxker ကြီး!...ခင်များကို စကားမပြောပဲကိုနေအုံးမှာ...ဟန့်!...)
" ခွန်း...ဒီဘက်လှည့်ပါအုံးဆို...ကိုယ်ဘယ်အချိန်ထိဒီဘူးကြီးကိုကိုင်ထားရမှာလဲ..."
( အွန်?...)
ခွန်းစစ်မင်းရုတ်ချည်းဆိုသလို သိချင်စိတ်ကြောင့်လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" Fuck!..."
" Ommm...Fuck!...ဟုတ်တယ်မလား..."
ခွန်းစစ်မင်း အံ့သြမှုနဲ့ပျော်ရွှင်ခြင်းလွန်ဆွဲကာ...လင်းခေတ်ဦးလက်ထဲက ဖိနပ်ဘူးလေးကိုယူလိုက်မိတယ်...။
" ဘယ်တုန်းကဝယ်ထားတာလဲ..."
" မနေ့ကပဲ...တမင် မင်းကို Suprise လုပ်ချင်လို့..."
ဘူးလေးကိုဖွင့်ကြည့်မိတော့ သူအရမ်းလိုချင်နေတဲ့ဖိနပ်လေး...။ အရောင်ရော ဒီဇိုင်းပါ သူလိုချင်တဲ့အတိုင်းကွက်တိ...။ ခွန်းစစ်မင်းပြုံးလိုက်မိတယ်...။ ထိုမထင်မှတ်ပဲဖြစ်တည်လာတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းမျက်နှာပေါ်ကအပြုံးလေးကြောင့် လင်းခေတ်ဦးရဲ့ဘယ်ဘက်နှလုံးအိမ်ကလဲ အငြိမ်မရစွာဆန္ဒပြလာတော့တယ် ...။
ခွန်းစစ်မင်း ဖိနပ်လေးကိုအသာပွတ်ကြည့်မိရင်း နှစ်ကိုယ်ကြားရုံပြောလိုက်မိတယ်...။
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
လင်းခေတ်ဦးလဲ ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်ရင်း ကားစက်နှိုးလိုက်တယ်...။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ သူခွန်းစစ်မင်းကိုစချင်လာတာကြောင့်စကားစလိုက်တယ်...။
" မင်းနောက်ပိုင်း မကြာခဏပြုံးလာတယ်နော်...လူတိုင်းကိုလား...ဒါမှမဟုတ် ကိုယ့်ကိုပဲလား...အဟက်!..."
" ကျွန်တော် ကိုကိုကလွဲပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှမပြုံးပြဖူးဘူး..."
အရင်လိုပဲ ပြန်ပြီးဆဲဆိုလာမယ်အမှတ်နဲ့ပြောလိုက်ပေမဲ့...မမျှော်လင့်ပဲကြားလိုက်ရတဲ့ စကားလုံးတွေက လင်းခေတ်ဦးကိုသွေးပင်အန်ချင်လာစေတယ်...။
" ကိုကိုပဲ အခြားဘယ်သူ့ကိုမှမပြုံးပြနဲ့...ပြုံးပြရင် ကိုကို့လိုပဲ သူတို့ပါကျွန်တော့်ကိုနမ်းချင်လာမှာစိုးလို့ဆို..."
" ....."
ကြောင်အစွာလှည့်ကြည့်နေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကို ခွန်းစစ်မင်းမသိချင်ယောင်ရင်းဆက်ပြောလိုက်တယ်... ။
" ကျွန်တော်ကိုကို့စကားနားထောင်ပါတယ်...အဲ့တာ ကိုကို့အတွက်ကောင်းတယ်မဟုတ်လား..."
ဒီစကားတွေကို ခွန်းစစ်မင်းကဘာမှမဟုတ်သလို ပုံမှန်လေးပဲပြောနေတာ...။ လင်းခေတ်ဦး သူ့ရင်ဘက်ထဲက ကလူကလူဖြစ်နေတဲ့လိပ်ပြာလေးတွေကို မနည်းစုစည်းထိန်းချုပ်လိုက်ပြီး...အသိကိုပြန်ကပ်လိုက်တယ်...။
" အဟမ်း!...အင်း...ကောင်းတာပေါ့...အခုလိုသိရတာဝမ်းသာပါတယ်..."
" ရာသီဥတုကပူလိုက်တာ...ကျွန်တော်ရေခဲမုန့်စားချင်တယ်...ကိုကိုဝယ်ပေးမယ်မဟုတ်လား..."
" ဒါပေါ့ ဝယ်ပေးရမှာပေါ့...ခွန်းလေးလက်ညိုးညွှန်ရာရေဖြစ်စေရပါမယ်လို့ ကိုကိုပြောဖူးသားပဲ..."
ခွန်းစစ်မင်းခေါင်းလေးတစ်ချက်ညိတ်ရင်း ဖိနပ်ဘူးလေးကိုပိတ်ကာ နောက်ထိုင်ခုံအပေါ်လှမ်းတင်လိုက်တယ်...။ တင်ပြီးသူ့ကိုယ်ကိုအရှေ့ပြန်အလှည့်မှာတော့ လင်းခေတ်ဦးကသူ့မျက်နှာလေးကိုလှမ်းဆွဲလာတယ်...။
" သူများတွေခွန်းလေးအပြုံးကိုမြင်ရင် ကိုကို့လိုနမ်းချင်လာမှာစိုးလို့ ကိုကိုကအခြားသူရှေ့မပြုံးခိုင်တာနော်...မှန်တယ်...ဒါပေမဲ့အခု ခွန်းလေးက ကို့ကိုရှေ့ပြုံးလိုက်တော့...ကိုကို့ရဲ့နမ်းချင်စိတ်တွေကိုလဲ ထိန်းမရတော့ဘူး..."
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးကိုမျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လိုက်တယ်...။
" ဘယ်အရာကိုမှထိန်းချုပ်ထားတာမကောင်းဘူး ကိုကိုရဲ့..."
" ဟ ဟ!...ခွန်းလေးက ကိုကို့'ကိုရူးအောင်လုပ်နေတာပဲ..."
လင်းခေတ်ဦးပြောရင်းပဲ မျက်နှာလေးကိုဖျစ်ညှစ်ကိုင်ထားတာကြောင့်ဆူထွက်နေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အနီလွှမ်းသောနှုတ်ခမ်းစိုမြမြကို မက်မောစွာပဲစုတ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက်မိတယ်...။
( ကျွန်တော်လဲရူးတော့မယ်...)
နောက်တစ်နေ့မှာတော့ သူတို့နှစ်ယောက်အတူ ဦးစစ်နိုင်နဲ့ ဦးမင်းစေသော်ကို ကန်တော့ဖြစ်ကြတယ်...။ ဆုပေးစကားတွေအဆုံး ခွန်းစစ်မင်းထမလို့လုပ်ချိန်မှာပဲ ဦးစစ်နိုင်ကလှမ်းပြောတယ်...။
" ခွန်းစစ်...အဲ့မှာနေအုံး..."
" ....."
" ကိုလင်း ဒီကိုလာ...ဦးတို့ဘေးမှာလာထိုင်..."
ခွန်းစစ်မင်းနဲ့လင်းခေတ်ဦး တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ပါး'..."
" ကိုလင်းကမင်းထက်ကြီးတယ်လေ...မင်းရဲ့ဆရာဆိုလဲမမှားဘူး...မင်းတစ်ချိန်လုံး သူ့အပေါ်ဆိုးချင်တိုင်းဆိုးထားပြီး အခုချိန်လေးတော့ အပြစ်ကြေအောင်ကန်တော့ရမှာပေါ့..."
ခွန်းစစ်မင်းပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ လင်းခေတ်ဦးကိုလှည့်ကြည့်မိပြန်တယ်...။ လင်းခေတ်ဦးကတော့ ရယ်ချင်နေတာကိုမနည်းထိန်းချုပ်ထားရပုံနဲ့ ထရပ်လိုက်တယ်...။
" ဦးစစ် ပြောတာကျွန်တော်လက်ခံတယ်..."
ပြီးတာနဲ့ ဆိုဖာပေါ် ပီတိတစ်ခွဲသားနဲ့ သွားထိုင်နေတော့တယ်...။
" ပါပါး'... "
သူအားကိုးတကြီးခေါ်လိုက်ပေမဲ့ မျက်မှန်လေးပင့်တင်ကာပြုံးနေတဲ့ ဦးမင်းစေသော်ကြောင့် သူစိတ်လျှော့လိုက်ရတော့တယ်...။ ဒါနဲ့သူလဲ လင်းခေတ်ဦးကိုမျက်စောင်းလှမ်းထိုးပြီး ကန်တော့ဖို့ပြင်တော့ ဦးမင်းစေသော်ကဝင်ပြောပြန်တယ်...။
" ခွန်းလေး...သေချာစိတ်ထဲရှင်းရှင်းနဲ့ကန်တော့နော်...မဟုတ်ရင် ကုသိုလ်မရတဲ့အပြင် ငရဲပါကြီးနေအုံးမယ်..."
( လခွီး!...)
ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက် သူခိုးလူမိတာကြောင့် မျက်နှာကြီးအိုသွားရတယ်...။ ဖြစ်ဆို သူအခုစိတ်ထဲမယ် လင်းခေတ်ဦးကိုကျိန်ဆဲနေမိတာကိုး...။ ဒါပေမဲ့ ဦးမင်းစေသော်ဆက်ပြောတဲ့စကားကြောင့် သူကျေနပ်သွားရတယ်...။
" ကိုလင်း...သားကလဲ ခွန်းလေးကိုအရမ်းမစနဲ့လေ...တည်တည်တံ့တံ့နေမှပေါ့..."
မထင်မှတ်ပဲအဆူခံလိုက်ရတာကြောင့် လင်းခေတ်ဦးလဲအမြန်ပဲ မျက်နှာပိုးသတ်လိုက်ရတယ်...။
" ဟုတ်ကဲ့ခင်မျ..."
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်နှာကိုသေချာမော်ကြည့်လိုက်တယ်...။ အဲ့နောက်လက်အုပ်ချီကာ တစ်လုံးချင်းပြောလိုက်တယ်...။
" ခင်များအပေါ်မှားခဲ့တာတွေအားလုံးအတွက် တောင်းပန်ပါတယ်...နောက်ဆို ဒီထက်လိမ္မာပါ့မယ်လို့ပြောရအောင်လဲ ကျွန်တော်ကဆိုးသွမ်းနေတာမှမဟုတ်တာနော်...အလိုက်ကမ်းဆိုးမသိတတ်ပေမဲ့ ခင်များကိုကျွန်တော်အများကြီးဂရုစိုက်ပါတယ်...အနည်းဆုံးတော့ ကျွန်တော့်နည်းကျွန်တော့်ဟန်နဲ့ပေါ့...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကျွန်တော့်အတွက်လုပ်ပေးခဲ့တာတွေအတွက်လဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရရော စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအရရော...နောက် အသွေးအသားပိုင်းဆိုင်ရာ..."
" ခွန်း!..."
" ခွန်းလေး!..."
" ခွန်းစစ်! ..."
ရုတ်တရက်သံပြိုင်ထွက်လာတဲ့ အသံတွေကြောင့်...သူ့စကားမှာတန့်သွားရတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးကမချိပြုံးလေးပြုံးရင်း...။
" အဲ့လောက်ထိမလိုဘူးလေ ခွန်း...အဲ့တာက ထည့်မပြောလဲရတယ်..."
" အာ...ဆောရီး ဆောရီး...ကျွန်တော်နည်းနည်းဈာန်ဝင်သွားလို့..."
" ရပြီ ကန်တော့တော့ ကန်တော့တော့..."
ဦးစစ်နိုင်ကလဲဝင်ပြောလာတာကြောင့် သူခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်လိုက်ပြီး...ထိခြင်းငါးပါးနဲ့ထိကာ ဦးသုံးကြိမ်ချလိုက်တယ်...။ ထိုကျမှ လင်းခေတ်ဦးဆီကလဲ ဆုပေးသံလေးပြန်ထွက်လာတယ်...။
" အင်း...ငါကတော့ လက်ရှိအလိုအပ်ဆုံးထင်တဲ့ဆုပဲပေးတော့မယ်နော်...စာမေးပွဲအောင်ပါစေ...ပြီးတော့... မင်းမှားထားတာဘာမှမရှိပါဘူး ခွန်း..."
ဘာမှမထူးခြားတဲ့ရိုးရှင်းတဲ့စကားဆိုပေမဲ့ သူ့ရင်ကိုတော့ခုန်စေပါတယ် ...။ ခွန်းစစ်မင်း နူးညံ့ပျံ့လွင့်စွာပဲ လင်းခေတ်ဦးကိုငေးကြည့်လိုက်မိတယ်...။
( ခင်များကတော့ တကယ်ပါပဲ...)
အားလုံးပြီးစီးသွားချိန်မှာတော့ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကန်တော့ပစ္စည်းတွေကိုကူသိမ်းပေးဖြစ်တယ်...။ အဲ့နောက်ပြန်ခါနီးမှာလဲ မနက်ဖန်လပြည့်နေ့ ညဘက်ကိုမုန့်လုပ်စားကြမည်ဖြစ်ကြောင်း လင်းခေတ်ဦးကသူ့အဖေတွေကို သတိတရမှာခဲ့သေးတာ...။ ခွန်းစစ်မင်းလဲ လင်းခေတ်ဦးကို တံခါးဝထိလိုက်ပို့ပြီး...။
" ခင်များဒီရက်တွေ အရမ်းကိုတက်ကြွနေတာပဲနော်..."
" အဟင်း...ဟုတ်လား..."
" အဲ့တာဆို...ညနေမှပြန်တွေ့မယ်..."
" အိုကေ..."
ခွန်းစစ်မင်း ထွက်သွားတဲ့လင်းခေတ်ဦးရဲ့ကျောပြင်ကိုငေးကြည့်ရင်း ရုတ်တရက်ဒေါ်မီမီလင်းကိုသတိရသွားမိတယ်...။
( သူ့အမေအတွက်ဘာမှဝယ်တာလဲမတွေ့ဘူး...)
အလုပ်ကိစ္စဆိုတဲ့ခရီးကတောင် ပြန်ရောက်ပြီလား...ရန်ကုန်မှာပဲလား...ခွန်းစစ်မင်း ဘာတစ်ခုမှမသိဘူး...။ သိလဲမသိချင်ဘူး...။ သေချာတာကတော့ သူစာမေးပွဲပြီးသွားရင် ဒေါ်မီမီလင်းနဲ့ ထပ်ပြီးမျက်နှာချင်းဆိုင်ရအုံးမယ်ဆိုတာပဲ...။
သီတင်းကျွတ်လပြည့်နေကတော့ တကယ်ကိုလပြည့်နေ့ပီသစွာပဲ လှပပြည့်ဝန်းနေတဲ့လမင်းကြီးနဲ့ ပနံသင့်စွာရှိတည်ရှိနေတယ်...။ သူတို့တည်နေရာကလဲ လမ်းမတန်းမှာဖြစ်တာကြောင့် ဖြတ်သန်းသွားလာနေကြတဲ့ယဥ်အမျိုးမျိုးအပြင်...ဘေးပတ်ဝန်းကျင် တိုက်အသီးသီးကလဲ မီးရောင်စုံတွေထွန်းညှိထားတာကြောင့်...နေရာတစ်ခုလုံးက လှပစွာစိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းလွန်းနေတယ်...။
သူတို့အကုန်လုံး 'MEGA Fitness' ရဲ့ ခေါင်မိုးထပ်ကိုပဲရွေးချယ်လိုက်ကြတယ်...။ ည ၇နာရီဆိုတဲ့အချိန်မှာ အကုန်လုံးက သူ့တာဝန်နဲ့သူတော့ရှိနေကြတယ်...။ ဦးစစ်နိုင်နဲ့ဦးမင်းစေသာ်က ညစာစားပွဲတစ်ခုကိုသွားတာကြောင့် မရောက်ကြသေးဘူး...။ ခတ်နွယ် Cara နဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်ကတော့ စားဖို့သောက်ဖို့အတွက်ဈေးဝယ်တာဝန်ကိုယူထားပြီး...လင်းရောင်ခြယ်နဲ့မြတ်သူထွဍ်တို့နှစ်ယောက်ကတော့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့အခန်းမှာပဲ ဈေးဝယ်ကပြန်လာကြရင် အဆင်သင့်လုပ်လို့ရအောင်ပြင်ဆင်နေကြတယ်...။
ထိုအချိန် လင်းခေတ်ဦးနဲ့ခွန်းစစ်မင်းက အပေါ်ကိုတက်လာလိုက်ပြီး... နေရာထိုင်ခင်း ခင်းကျင်းခြင်းနဲ့ အကင်ဖိုစတဲ့ လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေကို နှစ်ယောက်အတူနေရာချလိုက်ကြတယ်...။ ပြီးသွားတဲ့အခါမှာတော့ ခွန်းစစ်မင်း သံလက်ရန်းလေးတွေနားသွားရပ်ကာ လေညှင်းခံမိတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးကလဲအနားကို စက္ကန့်မခြားရောက်လာကာ ခွန်းစစ်မင်းကိုနောက်ကနေအသာပွေ့ဖက်လာတယ်...။
" ဘဝကြီးကလဲ...သီတင်းကျွတ်ပိတ်ရက်ကိုတောင် အေးဆေးမနေရဘူး...မနက်ဖန်ဆို စာပြန်ကျက်ရတော့မယ်..."
" စာမေးပွဲကိုအရမ်းစိတ်မပူပါနဲ့...အဆင်ပြေသွားမှာပါ..."
" စာမေးပွဲကိုစိတ်မပူပါဘူး...ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်လူတွေက ရလာတဲ့ Result ကိုပဲကြည့်တာလေ...ကျွန်တော်ကတော့ ဘာ Result ပဲရလာလာ အဆင်ပြေတယ်..."
" ကိုယ်သိပါတယ်..."
" အောင်မြင်မှုဆိုတာ ကိုယ်ဝန်ဆောင်ရသလိုပဲ...ရလာတဲ့ လက်ရှိဖြစ်တည်မှု Result ကိုသာကြည့်ပြီး...ဘယ်နှစ်ခါအဘုခံခဲ့ရလဲတော့ ဘယ်သူမှစိတ်မဝင်စားဘူး..."
" လုပ်ပြီ...ပေါက်ပေါက်ရှာရှာက...ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာကတော့ ဒီလိုပါပဲ...ချီးမွမ်း ၇ရက် ကဲ့ရဲ့ ၇ရက်ပေါ့..."
" ဟင့်အင်း...မှားတယ်...ချီးမွမ်းတစ်ခဏ ကဲ့ရဲတစ်ဘဝပဲ..."
" ဟား ဟား...ခွန်းရယ်..."
" ခင်များကောင်းနေသ၍တော့ သူတို့ခဏလောက်ဖြစ်ဖြစ်ချီးမွမ်းနေလိမ့်မယ်...ခင်များသာ အမှားတစ်ခုခုလုပ်ကြည့်...တစ်ဘဝလုံး အဲ့အမှားကို ချေးခြောက်ရေနူးသလို...နွားတွေစားမြုံ့ပြန်သလို ကြုံသည်ဖြစ်စေမကြုံသည်ဖြစ်စေ ပြန်အစဖော်ထိုးနှက်နေတော့မှာ..."
လင်းခေတ်ဦးပြုံးလိုက်မိရင်း ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ပုခုံးလေးပေါ် မေးစေ့လေးတင်လိုက်တယ်...။
" ဘဝက Dick လိုပဲလေ...တစ်ခါတစ်လေ ဘာအကြောင်းပြချက်မှမရှိပဲ Hard နေတတ်တယ်..."
" အဲ့တာဆိုရင်တော့ စာမေးပွဲဆိုတာက တဏှာရူးတစ်ကောင်ရဲ့ Dick လိုပဲပေါ့...အမြဲ Hard နေလို့လေ..."
လင်းခေတ်ဦးသဘောတကျရယ်ရင်း ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ပါးလေးကိုတစ်ချက်မွှေးလိုက်တယ်...။ အဲ့အချိန်မှာပဲ ခွန်းစစ်မင်းက လင်းခေတ်ဦးနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်လိုက်ပြီး...လင်းခေတ်ဦးရဲ့လည်ပင်းကိုသိုင်းဖက်လိုက်တယ်...။ နှစ်ယောက်လုံးဘာစကားမှမပြောပဲ ခဏကြာအောင်ကြည့်မိကြတယ်...။ ဒါပေမဲ့ ငြိမ်သက်စွာငေးကြည့်နေတဲ့ခွန်းစစ်မင်း...သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ရုတ်တရက်အနမ်းခံလိုက်ရချိန်မှာတော့ သူ့နားရွက်ဖျားလေးတွေက နီရဲစပြုလာခဲ့တယ်...။
စိတ်ထဲရှက်သလိုခံစားလိုက်ရတာကြောင့် သူလင်းခေတ်ဦးရဲ့ရင်ခွင်ထဲ မျက်နှာကိုဖွက်ထားလိုက်မိတယ်...။ ဒါပေမဲ့လဲ သူ့နှလုံးသားနုနုလေးက တိုက်တွန်းစေစားလာတာကြောင့်...လင်းခေတ်ဦးကိုတစ်ချက်မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်မိပြီးနောက်...နှုတ်ခမ်းသားချင်းကို သူကပဲပြန်လည်စတင်ထိတွေ့လိုက်တယ်...။
" ခွန်း..."
" ....."
" ဒီည?..."
" လပြည့်နေ့ကြီးလေ..."
" ဥပုသ်စောင့်တဲ့ကျားဆိုတာမရှိသလို...လင်းခေတ်ဦးအတွက်လဲ အခါကြီးရက်ကြီးဆိုတာမရှိဘူး..."
ခွန်းစစ်မင်းဘာမှပြန်မပြောပဲ လင်းခေတ်ဦးရဲ့ရင်ဘက်ကိုငုံ့ကိုက်လိုက်တယ်...။
" အ!...နာတယ်လေ..."
" နာအောင်လုပ်တာပဲ..."
" ဒီကစတာကို လုပ်ရက်လိုက်တာ..."
" ဘာဖြစ်ဖြစ်...ခင်များကတိပေးထားတယ်...စာမေးပွဲမပြီးမချင်း အဲ့ကိစ္စကိုမလုပ်ဖို့..."
" ဟုတ်ပါပြီ ဟုတ်ပါပြီ... ကိုယ်က ကတိတည်တတ်ပါတယ်..."
အချိန်တွေတဖြည်းဖြည်းကုန်သွားပြီး ၈နာရီခွဲ ၉နာရီလောက်မှာတော့...သူတို့လူစုံသွားကြတယ်...။ အဓိက အကင်နဲ့ ဟော့ပေါ့လုပ်စားဖြစ်ကြတယ်...။ သောက်ကြတယ်...။ ပြီးတော့ မီးရှုးမီးပန်းတွေလဲဖောက်ဖြစ်ကြတယ်...။
ထိုညအတွက်အားလုံးအောချရတဲ့သူကတော့ လင်းခေတ်ဦးပဲ...။ ဘာလို့ဆို ခွန်းစစ်မင်းကစားဖို့တစ်ခုခုကိုင်လိုက်တာနဲ့ ဓာတ်ပုံရိုက်ပြီးသား ဗီဒီယိုရိုက်ပြီးသားပဲ...။ စားကြသောက်ကြတော့လဲ...ခွန်းစစ်မင်းစကားတစ်ခွန်းဟစရာမလိုပဲ မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်ရုံနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းလိုချင်တဲ့ဟာကိုတန်းသိပြီး ပန်းကန်ထဲထည့်ပေးပြီးသားပဲ...။
ဒါပေမဲ့ အကုန်လုံးခံစားမိတာက...လင်းခေတ်ဦးက အပိုတွေလုပ်ပြနေတာမဟုတ်ပဲ...လုပ်နေကျအလုပ်တစ်ခုကို ပုံမှန်အတိုင်းလုပ်နေသလိုပြုမူနေတာကိုပဲ...။ နှစ်ယောက်လုံးက ဒီအပြုအမူတွေမှာအသားကျနေသလို သူတို့အတွက်မထူးဆန်းတော့တဲ့အရာတစ်ခုဖြစ်နေပြီ...။ တစ်ခါတစ်လေ လင်းခေတ်ဦးကိုယ်တိုင်စိတ်ကလုပ်ပေးမယ်လို့တွေးထားတာမျိုးမရှိပဲ...ခွန်းစစ်မင်းလက်ကဇွန်းကိုချလိုက်တာနဲ့ တစ်ရှုးသို့မဟုတ် ရေခွက်ကိုအလိုလို ခွန်းစစ်မင်းရှေ့မှာချပေးမိတာမျိုးပေါ့...။ သူများတွေက ဂရုစိုက်တတ်လိုက်တာဘာညာတွေးချင်တွေးနိုင်ပေမဲ့...သူတို့အတွက်ကတော့ တကယ်ကိုသာမန်လုပ်ရပ်တစ်ခုပဲ...။
ညဉ့်နက်လာချိန်မှာတော့ သူတို့အေးဆေးထိုင်သောက်ကြရင်း စကားပြောဖြစ်ကြတယ်...။ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေပြောကြရင်း အကုန်လုံးရဲ့မျက်နှာတွေမှာ အပြုံးကိုယ်စီကတော့တည်နေတယ်...။
" တကယ်ပါပဲ ခတ်နွယ်ရယ်...နင်ကတော့..."
" အေးဆို...ငယ်ငယ်ကအဲ့လိုလွဲတာပါဆို...ဟား ဟား...နောက်ရှိသေးတယ်...အဖေ့ရဲ့အကိုနဲ့ အဖေကရုပ်အရမ်းတူတာဟာ...အသက်လဲသိပ်မကွာဘူး...အဲ့တာတစ်ရက် ကျောင်းကပြန်လာတော့...ဦးလေးကိုအဖေထင်ပြီး ဖေကြီးဆိုပြီးပြေးဖက်တာ..."
ရယ်သံတွေလွှမ်းခြုံသွားပြန်တယ်...။ အဲ့နောက် ခတ်နွယ်ကပဲ လင်းရောင်ခြယ်ဘက်လှည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်...။
" မ'လင်းရောင်...ကိုလင်းမှာရော အဲ့လိုအလွဲတွေမရှိဘူးလား..."
Cara ကပါဝင်ပြီး...။
" ဟုတ်တယ်...မ'လင်းရောင်မှမပြောရင် သူကဘယ်တော့မှပြောမှာမဟုတ်ဘူး..."
လင်းရောင်ခြယ်လဲရယ်လိုက်ရင်း ဘီယာဘူးထဲကအချို့ကိုမော့သောက်လိုက်တယ်...။
" အင်း...အဲ့တာခက်တာပဲ...လင်းလေးက ငယ်ငယ်ကဒီလိုပုံစံမဟုတ်ဘူး...ဒီထက်အများကြီးအေးတယ်...စကားနည်းတယ်...လိမ်လဲလိမ်မာတယ်...မမနဲ့အဖေ့ကိုဆို အရမ်းချစ်တာ..."
ခွန်းစစ်မင်း ဘေးကိုအသာကြည့်လိုက်မိတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးမျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးယဲ့ယဲ့လေးတော့ရှိနေသးတယ်...။
" ငယ်ငယ်တည်းကအခုထိ မပြောင်းလဲသေးတာက...မျက်နှာပေါ်ကအပြုံးလေးပဲ...ဘာတွေဘယ်လိုပဲဖြစ်နေနေ သူကအမြဲပြုံးနေတာ...ဒါကြောင့်လဲ တစ်ခါတစ်လေ သူ့ရင်ထဲမှာတကယ်ဖြစ်ပျက်နေတာတွေကို မရိပ်မိခဲ့ဘူး..."
" မမ..."
" အမြဲတမ်းကြီးပြုံးမနေဖို့ သူ့ကိုစိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့အော်ခဲ့ဖူးတာ မှတ်မိသေးတယ်...ဒါပေမဲ့ သူပြုံးနေတုန်းပဲ...ဒီလောက်အများကြီးကြုံခဲ့ပြီးတာတောင်..."
" မမ တော်တော့..."
" လင်းရောင်...သောက်တာများနေပြီ..."
မြတ်သူထွဍ်လဲဝင်တားရင်း လင်းရောင်ခြယ်လက်ထဲက ဘီယာဘူးကိုဆွဲယူလိုက်တယ်...။
" .........."
မထင်မှတ်ပဲ လေထုကတိတ်ဆိတ်ခြင်းကို ယူဆောင်လာတယ်...။ ဒါပေမဲ့ ထိုရှက်စရာကောင်းစွာ အမ်းတမ်းတမ်းဖြစ်နေရတဲ့အခြေအနေကို Cara ကပဲစတင်ထိုးခွင်းလိုက်တယ်...။
" အာ...အင်း...ဆိုတော့...အဟမ်း!...ဦးစေ...ခွန်းကရော...ခွန်းအကြောင်းပြောပြပါလား..."
ဦးမင်းစေသော်လဲ မျက်မှန်လေးပင့်တင်ကာပြုံးလိုက်ပြီး...။
" ခွန်းလေးနဲ့ပတ်သတ်ပြီးက သိပ်အထွေအထူးပြောစရာမရှိဘူး...သူကအရမ်းလိမ္မာတာ...နော့..."
ဦးမင်းစေသော်ရဲ့စကားကို ဦးစစ်နိုင်ကလဲခေါင်းလေးတစ်ညိတ်ညိတ်နဲ့ပြုံးကာ ထောက်ခံကြောင်းပြတယ်...။
" တကယ်?..."
" အဲ့တာတော့ဟုတ်တယ်...ခွန်းက အခြားသူတွေကိုသာအပြောဆိုးရင်ဆိုးမယ်...ဦးစေတို့အပေါ်ကျ အရမ်းသိတတ်တာ..."
" ဟုတ်တယ်..."
ခတ်နွယ်နဲ့ခန့်သူရိန်သစ်ကပါ ဝင်ပြောလာတဲ့အခါမှာတော့... ဦးမင်းစေသော်ကဆက်ပြောပြန်တယ်...။
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးဘက်ခေါင်းလေးငဲ့ကာ တိုးတိုးမေးလိုက်တယ်...။
" ကျွန်တော် ခင်များလက်ကိုကိုင်ထားပေးရအုံးမလား..."
" ဘာလို့လဲ..."
" ရုပ်ရှင်တွေထဲဆို စကားပြောရင်းချစ်သူမျက်နှာညှိုးသွားရင် နှစ်သိမ့်တဲ့အနေနဲ့ လက်ကိုင်ထားပေးတတ်ကြတယ်လေ..."
လင်းခေတ်ဦး ပြုံးကာ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ဆံပင်လေးတွေကို တစ်ချက်ဆွဲဖွလိုက်တယ်...။
" အခုလို ဘေးမှာရှိနေတာနဲ့တင် အဆင်ပြေတယ်..."
ခွန်းစစ်မင်း ကိုယ်ကိုပြန်တည့်ကာ လက်ထဲကဖုန်းကနေနာရီတစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်...။ ၁၂နာရီထိုးဖို့သိပ်မလိုတော့ဘူး...။
စကားဝိုင်းလေးကပြန်စိုပြေနေပြီ...။ အဲ့ထဲ သူတော့မပါဘူး...။ ခွန်းစစ်မင်း လင်းရောင်ခြယ်ပြောသွားတာတွေကိုပဲ တွေးနေမိတယ်...။ လင်းရောင်ခြယ် ပြောသွားတဲ့အရာတွေထဲ 'ဘာတွေဘယ်လိုပဲဖြစ်နေနေအမြဲပြုံးနေတာ' ဆိုတာကိုတော့ သူလက်ခံတယ်...။ ဘာလို့ဆို ဒေါသထွက်နေတာတောင်...စိတ်ဆိုးနေတာကိုတောင် မျက်နှာပေါ်အပြုံးတစ်ပွင့်ဆင်ထားဆဲဖြစ်တဲ့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့မျက်နှာကိုသူမြင်ဖူးခဲ့တာ တစ်ခါနှစ်ခါမှမဟုတ်တာပဲလေ...။
ပြီးတော့...'ဒီလောက်အများကြီးကြုံခဲ့ရတာတောင်' တဲ့လား...။ လင်းခေတ်ဦး သူ့ကိုမပြောရသေးတာတွေအများကြီးရှိသေးတယ်ဆိုတာကို သူ့မေ့ထားခဲ့တာကြာပြီဆိုပေမဲ့...အခုတော့သူပြန်သတိရမိနေပြီ...။
( ကျွန်တော်ဘယ်တော့မှအဲ့အကြောင်းတွေသိရမှာလဲ...)
" တီ တီ တီ...တီ တီ တီ..."
ခန့်သူရိန်သစ်ရဲ့ဒစ်ဂျစ်တယ်လက်ပတ်နာရီကထွက်လာတဲ့...၁၂ နာရီထိုး အချက်ပေးမြည်သံလေးက ခွန်းစစ်မင်းကိုရင်ခုန်သွားစေတယ်...။ သူချက်ချင်းပဲ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်မိတယ်...။
" ခွန်း...ဘာဖြစ်လို့လဲ..."
" ကျွန်တော်တို့ သွားတော့မယ်..."
" အမ်!...ဘယ်ကိုတုန်း..."
လင်းခေတ်ဦးကလဲ ဘာတွေလုပ်နေတာတုန်းဆိုတဲ့အကြည့်မျိုးနဲ့ သူ့ကိုမော့ကြည့်နေတယ်...။
" ဒီလိုပဲ...သွားမှဖြစ်မဲ့နေရာလေးရှိလို့..."
သူ လင်းခေတ်ဦးရဲ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်တော့ လင်းခေတ်ဦးကလဲအလိုက်သင့်လေးထလာတယ်...။
" ပါး'... ပါပါး'... ကျွန်တော်တို့သွားပြီနော်..."
" သြော်...အင်း အင်း...ဂရုစိုက်အုံး..."
အဲ့နောက် အားလုံးကိုနှုတ်ဆက်ပြီးတာနဲ့ ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးရဲ့လက်ကိုဆွဲကာ...ရှေ့ကနေဦးဆောင်ဆင်းလာခဲ့လိုက်တယ်...။ ကားပေါ်ရောက်တော့ လင်းခေတ်ဦးကမေးတယ်...။
" ဘယ်ကိုမောင်းရမလဲ..."
" Hotel..."
" ....."
" လပြည့်နေ့ကိုကျော်သွားပြီလေ...ပြီးတော့ဟိုကတိကလဲ ခင်များပေးထားတာ...ကျွန်တော်ပေးထားတာမှမဟုတ်တာ...အဲ့တော့ Hotel ကိုမောင်း..."
လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းကိုမှင်သက်စွာကြည့်နေမိရာက...ခေါင်းလေးခါရင်းရယ်မိတယ်...။
" မင်းကတော့တကယ်မလွယ်ဘူးပဲ...ဒါပေမဲ့ ငါသဘောကျတယ်..."
==========
~ NOTE ~
You know what is next...🌚
==========
24 October, 2019...
To be continue... 🍑