Een week later
Pov Emma
"Mag ik hem zien?" Ik kijk zuster Dahlia met puppy ogen aan. "Alstublieft."
Ze zucht dramatisch. "Weet je hoe vaak hij het heeft gevraagd?"
Langzaam schud ik mijn hoofd.
"27 keer, in één week tijd. Elke keer als hij me ziet vraagt hij het weer." Ze schudt lachend haar hoofd.
"Sorry." Zeg ik zacht.
Dahlia lacht. "Het geeft niet. Het is schattig."
"Maar mag het?" Vraag ik hoopvol. "Eline is toch weg, en ik zit al de hele middag alleen."
"Je moet uitrusten Emma."
"Maar het doet geen pijn." Spreek ik haar tegen.
"Dat komt door de morfine."
Ik kijk haar wanhopig aan. "Alstublieft? Ik mis hem."
"Misschien." Antwoordt ze geheimzinnig en loopt dan de deur uit.
Pov Jax
De zuster loopt de kamer uit.
"En?" Vraag ik. "Gaat het goed met haar?"
"Ze zegt van wel." Antwoordt ze.
Ik kijk haar peinzend aan. "Mag ik haar zien?"
Dahlia zucht. "Ach ik kan jullie Romeo en Juliet niet uit elkaar houden."
"Is dat een 'ja'?"
"Ga maar voor ik me bedenk."
"Echt? Dankuwel!" Snel sta ik op.
"Wacht!" Zegt ze snel. Ik draai me om en kijk haar vragend aan, bang dat ze zich heeft bedacht. "Doe voorzichtig. Ze zegt wel dat ze geen pijn heeft maar je weet het nooit met haar."
Snel knik ik, hopend dat ik nu naar haar toe mag.
"Ga nu maar naar je Juliet toe, Romeo."
Ik bedank haar nog snel voor ze wegloopt. Langzaam open ik de deur die ik weer snel achter me dichtdoe.
Emma zit op het bed en bladert verveeld door een tijdschrift. Ik krijg een glimlach op mijn gezicht bij het zien van het hare. Ik heb alles aan haar gemist. Haar lach, haar haar, de geur van haar parfum, de warmte die ze me geeft en zelfs haar koppigheid.
"Emma?" Zeg ik zacht.
Gelijk kijkt ze op. "Jax?" Ze kijkt me met grote ogen aan en springt uit het bed en rent naar me toe.
"Voorzichtig." Zeg ik en ik sla mijn armen beschermend om haar heen. Ik voel hoe haar schouders zacht schokken. Langzaam duw ik haar van me af en pak haar gezicht vast.
"Waarom huil je?" Vraag ik terwijl ik de tranen van haar wangen afveeg.
Ze lacht door haar tranen heen. "Ik ben gewoon heel blij om je weer te zien."
Ik trek haar weer in een knuffel. "Ik ben ook blij om jou weer te zien." Mompel ik in haar haar.
Ze wilt me al loslaten maar ik houd haar nog vast. "Laat me je nog even vasthouden."
Na een lange tijd laat ik haar toch, met tegenzin, los. Voorzichtig duw ik haar op het bed.
Pov Emma
"Hoe gaat het?" Vraagt Jax na een tijdje.
"Goed." Lieg ik. De waarheid is dat het niet goed gaat, helemaal niet goed zelfs. Ik slaap bijna niet en als ik wel slaap heb ik nare nachtmerries.
"Daar geloof ik niks van." Jax pakt mijn handen vast. "Ik weet dat je door een hel bent gegaan en ik kan me niet voorstelling hoe je je voelt, maar je kunt me alles vertellen, dat weet je toch?"
Langzaam knik ik. "Ja, dat weet ik."
"Waarom doe je dat dan niet?" Vraagt hij zacht.
"Ik wil er nu niet aan denken." Met een korte schudding van mijn hoofd blokkeer ik alle gedachtes.
"Er komt een moment dat-"
"-Jax." Zeg ik midden in zijn zin. Ik kijk hem veel betekend aan.
"Oké." Zucht hij dan. "Als je er klaar voor bent moet je het zeggen, oké?"
Langzaam knik ik. We weten beide dat dat nooit gaat gebeuren.
"Dank je." Zeg ik na een lange tijd van stilte.
"Waarvoor?"
Ik kijk op. "Je hebt mijn leven gered. Als jij er niet had geweest dan.." Ik stop midden in de zin en schud langzaam mijn hoofd.
"Maar ik was er." Zegt Jax zacht. "En ik zal er altijd voor je zijn als je me nodig hebt."
Ik voel mijn wangen gloeien en kijk snel de andere kant op.
Jax lacht. "Cute."
Ik sla een kussen tegen hem aan. "Shut up." Lach ik.
Opeens pakt hij mijn hand weer. Hij kijkt me intens aan. "Ik houd echt van je." Zegt hij. "Met heel mijn hart."
Een tinteling kriebelt op in mijn buik."Ik houd ook van jou."
Voorzichtig leun ik naar voren, sla mijn armen om hem heen en druk mijn lippen op de zijne. Jax blijft even als versteend zitten maar doet dan toch mee. Zijn lippen voelen zacht en vertrouwd aan op de mijne.
Tot ik opeens een sterke grip om mijn polsen voel. Geschrokken trek ik me terug en open mijn ogen. Een gil verlaat mijn mond wanneer ik Collin zijn gezicht voor me zie. Snel duw ik hem weg. Tranen springen in mijn ogen en ik probeer zo snel mogelijk uit het bed te komen. Maar een hand om mijn arm houdt me tegen en trekt me terug.
"Em? Wat is er? Gaat het wel?"
Ik draai me weer om en zie Jax voor me zitten. Hij kijkt me bezorgd aan.
"Jax?"
"Ja, ik ben het."
Verward kijk ik om me heen. "Maar ik..." Tranen rollen over mijn wangen. "I-ik zag.." Verder kom ik niet omdat ik in huilen uitbarst.
Jax pakt mijn hand maar ik trek hem terug. "Er is hier niemand."
Langzaam schud ik mijn hoofd. "Sorry." Mompel ik. "Sorry sorry sorry."
"Waarvoor?"
"Ik heb met Collin gezoend." Antwoord ik zacht.
Jax kijkt me vragend aan. "Wat?"
De tranen rollen over mijn wangen. "Ik heb met Collin gezoend." Herhaal ik nu wat harder.
Hij kijkt me verward aan. "Vrijwillig?"
"Nee, tuurlijk niet." Ik kan me niet langer sterk houden en ik breek. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht en begin hard te huilen.
Jax trekt me in een knuffel.
"Het spijt me." Huil ik.
Hij aait over mijn hoofd heen. "Jij kon er niks aan doen."
Ik schuif opzij zodat hij naast me op het bed kan zitten, wat hij ook doet. Gelijk staat hij weer zijn armen om me heen.
"Ben je boos?" Vraag ik zacht.
"Nee, tuurlijk niet."
Ik voel me zo schuldig, het voelt als vreemdgaan.
"Het komt goed."
"Nee! Het komt niet goed, Jax! Snap dat dan."
"Iets verwerken heeft tijd nodig maar uiteindelijk komt het goed."
"Hoe ga ik het tot die tijd overleven?" Vraag ik wanhopig. "Er is geen één moment dat ik niet de constante angst heb dat er iets vreselijks gaat gebeuren." Ik kijk naar de muur. "Ik voel nogsteeds zijn handen op mijn polsen drukken."
"Hij is hier niet." Zegt Jax zacht. "Hij zal je geen pijn meer doen."
Ik kijk op. Door de wazigheid van mijn tranen heen zie ik zijn gezicht. "Je bent wel boos." Zeg ik.
"Niet op jou." Sust hij me.
Ik voel zijn handen zacht mijn tranen wegvegen. "Jax?" Vraag ik zacht.
"Ja?"
"Wil je bij me blijven?"
"Ja, tuurlijk." Zijn zachte lippen raken mijn wang. "Ik zal altijd bij je blijven."
Pov Jax
Ik zie hoe er een paar tranen over haar wangen rollen.
Voorzichtig duw ik haar hoofd tegen mijn borst aan en aai door haar haar.
Na een tijdje hoor ik haar gesnik stoppen en wordt haar ademhaling regelmatig. Glimlachend druk ik een kus op haar hoofd.
"Oh nee hè? Ik had al een voorgevoel dat dit zou gebeuren." Zuster Dahlia staat hoofdschuddend in de deuropening.
"Sorry, ik ga zo weg." Mompel ik.
Zuchtend slaat ze haar armen over elkaar. "Nee, blijf maar. Ze kan de slaap goed gebruiken. Maar als dokter Martins het vraagt, heb ik niks gezien."
"Ik zal niks zeggen."
"Ik heb er nu al spijt van." Ze lacht kort en loopt naar de deur.
"Danku." Zeg ik voor ze de deur uit is. Ik neem Emma iets strakker in mijn armen. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ze is zo perfect.