Άρης
Ζορίστηκε πολύ, αλλά κατάφερε να κάνει ακόμα μία έλξη στο μονόζυγο. Ο ιδρώτας κυλούσε στο σώμα του και το μόνο που ακούγονταν ήταν οι βαριές του ανάσες να γεμίζουν τον χώρο και η φωνή του Άλεξ που τον είχε πρήξει.
<<Θα μάθεις; Λέγε.>> είπε για εκατοστή φορά και ο Άρης κατέβηκε από το μονόζυγο και άρπαξε την πετσέτα του για να σκουπιστεί.
<<Άλεξ μου έχεις ζαλίσει τ΄αρχίδια από το πρωί. Γιατί κάνεις έτσι;>>
Ο Άλεξ τον κοίταξε σοβαρός, σχεδόν θιγμένος<<Σου είπα ότι είναι δουλειά, πρέπει να μάθουμε, θα μπορούσε να είναι κάποιος επίδοξος απαγωγέας ή να την πλησίασε για να της κάνει κακό.>>
Ο Άρης γέλασε με τον φίλο του και έπιασε το μπουκάλι με το νερό, κατεβάζοντας το μισό του περιεχόμενο λαίμαργα.<<Σε ποιον τα πουλάς αυτά ρε; Πες μου ότι θες να μάθεις επειδή σε καίει και μετά θα σκεφτώ να βοηθήσω.>>
Τον είχε ζαλίσει από το πρωί να μάθει μέσω της Αλκμήνης αν η αφεντικίνα βγαίνει με κάποιον και καλά για να τον ψάξουν και να δούνε τι καπνό φουμάρει, για την προστασία του Αγγελόπουλου. Ήταν υπερβολικά εγωιστής για να παραδεχτεί πως μπορεί απλά να την είχε δαγκώσει με την μικρή και να τον είχε τσούξει που μπορεί να έβγαινε με κάποιον άλλον.
<<Άντε γαμήσου.>> του είπε και έφυγε φουριόζος από το γυμναστήριο.
Ο Άρης γέλασε, διασκεδάζοντας με την κατάσταση και κατευθύνθηκε αμέσως στο ντους.
Θα μάθαινε, απλά ήθελε να τον βασανίσει λίγο. Γενικώς ήταν πειραχτήρι και λάτρευε να φέρνει τον κόσμο σε άβολη θέση.
Τελειώνοντας το ντους ντύθηκε κατευθείαν και κατευθύνθηκε προς το κεντρικό σαλόνι της έπαυλης. Σήμερα η μέρα ήταν χαλαρή, είχε το απόγευμα μονάχα να πάει με τον Τέο στις αποθήκες να μετρήσουν, να ζυγίσουν και να ελέγξουν ποιοτικά το απόθεμα για το εμπόριο κοκαΐνης.
Ο Άρης βαριόταν τις ζυγαριές και τα τετράδια, προτιμούσε την πραγματική δράση αλλά οι δουλειές αναγκαστικά μοιράζονταν.
Μπαίνοντας στο σαλόνι πέτυχε την αφεντικίνα με την φίλη της να κάθονται οκλαδόν στον ίδιο καναπέ με δύο κούπες καφέ στο χέρι. Ούτε να το είχε παραγγείλει.
Η Αλκμήνη είχε την πλάτη της γυρισμένη σε αυτόν όποτε δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία του, όμως η Βανέσα με το που τον αντίκρισε έβγαλε ένα επιφώνημα ενθουσιασμού.
<<Α! Ο Άρης! Και ότι έφευγα για να ετοιμαστώ, θα πάμε για ψώνια με την Αλκμήνη σε λίγο δεν θα αργήσω.>>είπε και σηκώθηκε όρθια πριν προλάβει η φίλη της να αντιδράσει, ξεκίνησε να ανεβαίνει την μαρμάρινη σκάλα σαν να την κυνηγούσε κανείς.
Η Αλκμήνη θύμωσε. Μα γιατί το έκανε αυτό; Δεν της είχε πει ποτέ ότι θα ήθελε να μείνει μόνη της μαζί του, ίσα ίσα μόνο αμηχανία θα μπορούσε να της προκαλέσει μία τέτοια κατάσταση. Έπιασε το κινητό της, χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει. Στην τελική δεν είχε γίνει τίποτα, δεν καταλάβαινε γιατί έπρεπε να υπάρχει αυτή η έντονη αμηχανία κάθε φορά μεταξύ τους.
Ο Άρης προχώρησε προς τον καναπέ με χαλαρά βήματα και κάθισε στην θέση της Βανέσας. Η Αλκμήνη του έριξε μια βιαστική ματιά για να υπολογίσει την απόσταση μεταξύ τους και κόλλησε και πάλι το βλέμμα της στην οθόνη του κινητού της.
Ο χώρος γύρω της γέμισε με μια μυρωδιά καθαριότητας και ένα αντρικό άρωμα που ερχόταν από αυτόν. Γιατί έπρεπε να μυρίζει και ωραία;
Ο Άρης έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα του από την κωλότσεπη του και πήρε ένα ανάμεσα στα χείλη του. Πριν το ανάψει έτεινε το πακέτο προς την Αλκμήνη, τοποθετώντας το στο οπτικό της πεδίο.
Η κοπέλα το κοίταξε και χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της σε αυτόν έγνεψε αρνητικά. Αμέσως μετά το χέρι του εξαφανίστηκε και τον άκουσε να ανάβει το τσιγάρο του.
<<Τι κάνεις Αλκμήνη;>>είπε καθώς φυσούσε τον καπνό προς το μέρος της.
<<Όλα καλά.>>
Τι στο καλό; Ο Άρης πέρασε τα δάχτυλά του στο πιγούνι της και ανάγκασε το βλέμμα της να συναντήσει το μπλε δικό του. <<Δεν είναι ευγενικό να μην κοιτάζουμε τον άλλον όταν μας μιλάει>>της είπε σαν να μάλωνε παιδάκι.
Γιατί ήταν τόσο κοντά της; Γιατί την άγγιζε; Η Αλκμήνη πήρε μια κοφτή ανάσα, το χέρι του μετακινήθηκε στο μάγουλό της και την χάιδεψε απαλά. Της χάρισε ένα στραβό χαμόγελο και το απομάκρυνε, αφήνοντας το δέρμα της καυτό στο πέρασμά του. Ήταν πανέμορφος, τόσο που σου έκοβε την ανάσα.
<<Πως περάσατε χθες;>>την ρώτησε και τράβηξε μια δυνατή τζούρα χωρίς να χάσει την οπτική επαφή τους.
<<Πολύ ωραία. Εσείς;>>ξαφνικά ο τόνος της άλλαξε, έγινε πιο αυστηρός, σαν να βρήκε και πάλι την αυτοσυγκράτηση της.
<<Καλά και εμείς. Τυχεροί αυτοί που σας συνόδευσαν.>>
Η Αλκμήνη τον κοίταξε και ύψωσε τα φρύδια της.<<Δεν χρειαζόμαστε συνοδεία για να περάσουμε καλά. Ήμασταν μια χαρά και μόνες μας.>>του απάντησε σχεδόν θιγμένη.
Ο Άρης χαμογέλασε. Την πήρε εύκολα την πληροφορία του. <<Με εμένα πάντως θα περνούσες καλύτερα από ότι μόνη σου.>>είπε με τη σιγουριά να ξεχειλίζει στη φωνή του.
Η Αλκμήνη γέλασε δυνατά ξαφνιάζοντας τον με την αντίδρασή της <<Δεν νομίζω Αρούλη.>>του είπε και εκείνη την ώρα έμπαινε στο δωμάτιο η Βανέσα με την τσάντα της στο χέρι.
<<Πάμε;>>
<<Ναι.>>είπε η Αλκμήνη και σηκώθηκε αμέσως.
Έφυγαν από το σαλόνι αφήνοντας έναν Άρη σε κατάσταση σοκ. Αρούλη; Τον είχε αποκαλέσει Αρούλη και τον είχε ειρωνευτεί; Ποια νομίζει πως είναι και τον αδειάζει με αυτόν τον τρόπο.
Δεν θα της έβγαινε σε καλό.
Έσβησε το τσιγάρο του με νεύρα και βλαστημώντας μέσα από τα δόντια του σηκώθηκε από τον καναπέ με φούρια.
***
Η μέρα του Άλεξ είχε φτιάξει από την ώρα που ο φίλος του τον ενημέρωσε πως χθες διασκέδασαν μόνες τους. Ένιωθε σαν να του έφυγε ένα βάρος και δεν τον ένοιαζε να αναζητήσει μέσα του το γιατί. Δεν θα έκανε βλακεία μαζί της, θα ήταν σοβαρός, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε από το να χαίρεται.
<<Τι χαζογελάς σαν μαλάκας εσύ;>>άκουσε την φωνή του Τέο, με τον οποίο στεκόντουσαν μαζί στην είσοδο του σπιτιού.
Η δουλειά τους απόψε ήταν στην φύλαξη. Αφόρητα βαρετή και για τους δύο, καθώς κανένας εχθρός δεν έκανε το λάθος να πλησιάσει το απόρθητο φρούριο του Αγγελόπουλου, ήταν ουσιαστικά διακοσμητικοί.
Ο Άλεξ όμως θα έκανε όσες αγγαρείες χρειαζόταν, σε λίγο καιρό θα τελείωνε αυτό το πανηγύρι.
<< Ο,τι γουστάρω κάνω, μην δεις άνθρωπο χαρούμενο αμέσως να τον φας.>>
Ο Τέο κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι του με αποδοκιμασία<<Τι να σου πω ρε Ιωάννου.>>
Όρεξη είχε να ασχοληθεί με τον μαλάκα τον Τέο, είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του τώρα. Και αυτό που κυριαρχούσε χωρίς να μπορεί να το ελέγξει ήταν το πρόσωπό της. Όλα πάνω της.
Η επιβλητική, μαύρη καγκελόπορτα άρχισε να ανοίγει αργά και να εισέρχονται στην εσωτερική αυλή της έπαυλης τα μαύρα τζιπ του Αγγελόπουλου. Μέσα σε ένα από αυτά βρίσκονταν ο Άρης, που είχε τελειώσει τη δουλειά του με το ζύγισμα και το μέτρημα της καθαρής κοκαΐνης και είχε γυρίσει θέλοντας μόνο να βγει για να ξεσκάσει.
<<Τι έγινε, σε χώσανε;>>είπε στον φίλο του μόλις τον αντίκρισε να φυλάει την είσοδο του σπιτιού.
<<Άσε.>>ο Άλεξ έβγαλε από την τσέπη του το πακέτο με τα τσιγάρα το έτεινε προς τον Άρη , ο οποίος πήρε ένα και κάθισε στο πλατύσκαλο.
Η είσοδος γέμισε με άντρες του Αγγελόπουλου που έκαναν πηγαδάκια, οι περισσότεροι από αυτοί είχαν τελειώσει τις ημερήσιες υποχρεώσεις τους.
<<Τι σημάδια είναι αυτά ρε μαλάκα; Δεκαπέντε χρονών είσαι;>>τον πείραξε ο Άρης την ώρα που άναβε το τσιγάρο του.
Ο Άλεξ του έριξε μια δολοφονική ματιά<<Παράτα με, ούτε να γαμήσω σαν άνθρωπος δεν πρόλαβα με τις χθεσινές μαλακίες.>>
<<Δεν σου έκατσε η αφεντικίνα;>>τον ρώτησε και αμέσως ο Άλεξ κοίταξε έντρομος γύρο του αλλά ευτυχώς όλοι ήταν πολύ απασχολημένοι στις συζητήσεις τους.
<<Πας καλά; Θα μας ακούσει κανείς και θα με πάρεις και στον λαιμό σου παπάρα.>>του είπε και φαινόταν πραγματικά νευριασμένος.
Ο Άρης γέλασε κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι του<<Εγώ θα σε πάρω στο λαιμό μου; Αν έβλεπε κανένας πως έκανες σήμερα θα σε είχε πάρει πρέφα στο δευτερόλεπτο ότι την γουστάρεις.>>
Ο Άλεξ τον κοίταξε προειδοποιητικά, έπρεπε να του το κόψει<<Στο έχω πει εκατό φορές, ναι είναι ωραία γκόμενα, ναι θέλω να την πηδήξω, μέχρι εκεί. Δεν θα το κάνω και δεν με νοιάζει τι κάνει στη ζωή της για αυτό κοφ'το δούλεμα μην μας πάρει κανένα αυτί και έχουμε άλλα.>>
<<Καλά μην μας δείρεις.>>
<<Την επόμενη φορά μπορεί και να σε δείρω.>>
Ο Άρης γέλασε δυνατά<<Θα μου κλάσεις Ιωάννου, δεν με έχεις.>>του είπε ο Άρης σβήνοντας το τσιγάρο του στο σκαλί.
<<Άντε γαμήσου.>>του είπε ο Άλεξ χαριτολογώντας.
<<Αυτό έχω σκοπό να κάνω και δεν θα χάσω άλλο χρόνο με την πάρτη σου.>>είπε και σηκώθηκε με σκοπό να ετοιμαστεί και να βγει για ένα ποτό. Χαιρετήθηκαν με τον φίλο του και έφυγε με κατεύθυνση το σπιτάκι στον κήπο.
Ο Άλεξ έμεινε να κοιτάζει την καγκελόπορτα αφηρημένος. Δεν ενσωματώθηκε στα πηγαδάκια των άλλων, δεν είχε όρεξη εκείνη την στιγμή.
Υπήρχε περίπτωση να είχε δίκιο ο Άρης, πράγματι να είχε αναπτύξει κάποια αισθήματα για την μικρή; Δεν είχε ιδέα από αυτά, πόσος χρόνος χρειαζόταν, αν υπήρχαν στάνταρ πράγματα σε τέτοια θέματα.
Πάντα θεωρούσε τον εαυτό του δυνατό, πίστευε πως ήταν ικανός να επιβληθεί σε κάθε κύτταρο της ύπαρξής του και αυτό δεν θα άλλαζε τώρα. Ειδικά τώρα που έπρεπε να είναι συγκεντρωμένος στον ένα και μοναδικό σκοπό του. Έπρεπε να ανακτήσει την πειθαρχία και την αυτοκυριαρχία του και να φέρει εις πέρας την αποστολή του και μόνο αυτήν.