~~~~~~~~{Acht dagen later}~~~~~~~~
Pov Jax
Ik hang op de stoel naast de kamer en klooi op mijn mobiel. Echt alle respect voor doctoren en hun werk maar, kom op, ze zeggen nooit iets. Ik bedoel, wanneer het slecht gaat, zeggen ze dat de omstandigheden aan het verminderen zijn. Ja, hallo! Zeg gewoon dar het niet goed gaat.
Ik word uit mijn gedachten gehaald door een lange, harde piep. Wacht, dat is dat hartapparaat. Het betekent dat er geen hartslag meer is. Gelijk rennen er een paar doctoren en verpleegkundidgen naar binnen.
"Em?" Hoor ik Eline huilend zeggen. "Emma!"
Er glijdt een koude rilling door mijn lichaam. Shit. Wat gebeurt er?
Er komt een dokter uit de kamer gelopen. Ik kijk hem vragend aan maar hij zegt niks. Zie je, dat bedoel ik. "Wat is er gebeurd?" Vraag ik half in paniek.
Het duurt lang voor de dokter iets zegt. Zeg het gewoon! "Ze is wakker." Zegt hij uiteindelijk.
Tranen van blijdschap schieten in mijn ogen. "Ze is wakker?" Vraag ik voor de zekerheid. "Ja."
Voor ik het weet heb ik de dokter al geknuffeld. Hij lacht en klopt even op mijn schouder waarna bij lachend wegloopt. Opgelucht zak ik op de stoel. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Ze is wakker..
Pov Emma
Langzaam open ik mijn ogen. Het is zo donker dat ik bijna niks zie. Het enige wat ik voel is een scherpe pijn.
Wat is dit? Waar ben ik?
Ik zie het silhouet van iemand die, in een stoel, naast me ligt. Geschrokken schiet ik omhoog. Een stekende pijn vult mijn lichaam terwijl tranen mijn ogen vullen. Ik ga met mijn hand naar mijn buik wanneer ik merk dat er slangetjes in mijn armen zitten. Wat is dit? Snel trek ik ze eruit. Gelijk hoor ik een lange, harde piep.
Ben ik dood?
Al snel wordt de deur opengegooid en schiet het licht aan. Fel licht schijnt in mijn ogen waardoor ik ze snel sluit.
"Em?" Hoor ik iemand zeggen. Iemand pakt mijn hand. "Emma!"
Geschrokken kijk ik op. Eline kijkt me met tranen in haar ogen aan.
"Eline? What the fuck..?"
"Emma García?" Hoor ik een andere stem vragen.
Er staat een vrouw naast het bed. "Ik ben dokter Martins." Ze glimlacht en steekt haar hand uit, die ik aarzelend aanpak.
"Emma." Zeg ik. Mijn stem klinkt schor en zacht.
"Weet je waar je bent?"
Ietwat verbaasd kijk ik haar aan. Zei ze nou net niet dat ze een dokter was? "Een ziekenhuis?"
Ze kijkt me blij aan. Alsof ik zojuist mijn allereerste rekensom goed heb. "Ja, goed zo. Kun je je herinneren wat er is gebeurd?" Vraagt ze door.
Ik denk na. Beelden flitsen door mijn hoofd. Langzaam komen er tranen in mijn ogen te staan.
"Em, het is oké. Je bent veilig."
"Het is niet oké, Lien!" Ik kan de tranen niet meer tegen houden en voor ik het weet rollen ze over mijn wangen.
"Probeer wat te rusten." De dokter glimlacht naar me. "We praten hier een andere keer wel over."
Ik knik en bedank haar waarna ze de kamer verlaat.
Eline kijkt me lang aan. De blijdschap in haar ogen laat me bijna weer janken. Ik kijk haar lang aan en geef haar dan een knuffel. Er schiet pijn door mijn hele lichaam heen, maar dat negeer ik.
"Ze heeft gelijk, je kunt beter gaan slapen." Zegt Eline na ze me veel te snel los heeft gelaten.
"Ik ben net wakker.." Mompel ik. Hoe laat zou het zijn? Vast nog laat, het is namelijk erg donker aan de andere kant van het raam.
Eline glimlacht en legt haar hand op de mijne. "Ik ben zo blij dat je wakker bent."
"Hoelang heb ik geslapen?"
Ze lijkt even te twijfelen. "Acht dagen." Antwoordt ze dan toch.
Hoewel ik haar antwoord had verwacht, schrik ik er toch van. "Ik heb je zo erg gemist."
"Ik jou ook.." Ze pakt mijn hand strakker vast. "Gaat het wel?"
"Ja, fantastisch." Reageer ik sarcastisch.
"Dokter Martins zei dat je moet rusten. Ga maar slapen, we praten morgen wel."
Eline staat op, doet het licht uit en gaat weer zitten. "Ik blijf bij je, oké?"
Ik knik opgelucht. "Oké."
~~~~
Het was waar, Eline bleef bij me. Nouja, fysiek. Ik voelde al snel hoe haar hand van de mijne afgleed. Ik hoorde elk angstaanjagend geluid in het stille ziekenhuis. En ik zag hoe de donkere kamer langzaam lichter werd.
"Lekker geslapen?" Eline rekt zicht uit.
"Ja." Lieg ik. De waarheid is dat ik geen oog heb dichtgedaan. Maar dat hoeft zij niet te weten..
Ik raak zacht mijn zij aan. Al snel schiet er een pijnscheut doorheen.
"Kun je het je nog herinneren?"
"Ja."
"Alles?"
"Als ik het me niet zou herinneren zou ik roch niet kunnen weten of ik iets vergeten ben?" Mompel ik.
Eline zucht zacht. "Wat is er allemaal gebeurd?" Vraagt ze. "Ik bedoel, vanaf het begin."
Ik haal diep adem. "Dat weet je toch?" Vraag ik puur omdat ik geen zin heb om eraan te denken.
"Nee, ik wil alles weten. Elk detail."
"Oh, geloof me. Dat wil je niet."
"Ik weet dat je niet gezellig spelletjes zat te doen maar ik kan het aan."
"Nou eigenlijk heb ik wel spelletjes gedaan."
Eline kijkt me met een vervreemde blik aan. "Ik weet even niet of je nu een grapje maakt of niet."
"Het is geen grapje." Ik zucht diep. "Het viel echt wel mee."
"Dat zeg je altijd."
"Dat klopt." Geef ik toe. "Maar dit keer is het echt zo."
"Dat zeg je ook altijd."
"Geloof me, het viel heel erg mee." Het is een leugen. Maar de waarheid is te pijnlijk, dat wil ik haar besparen.
"Nee het viel niet mee!" Roept Eline gefrustreerd. "Ik hoorde zelf toch dat Collin je sloeg."
"Het verleden herhalen maakt de toekomst niet beter." Antwoord ik wijs.
Eline zucht, waarschijnlijk omdat ze weet dat ik er niet veel over ga zeggen. "Die Orlando en Ronald leken me ook geen lieverdjes."
"Ronald?" Vraag ik verbaasd.
"Ik weet niet meer hoe hij heet. Het was iets met Ro."
"Roberto, zeker?"
"Ja, ik denk het."
Ik lach zacht, wat al snel omslaat in een pijnlijk gehoest. "Dat zijn inderdaad geen lieverdjes."
"Wat hebben ze je aangedaan?"
"Ik wil het er even niet over hebben, Lien. Laat me nu even blij zijn dat ik jou weer zie."
Eline zucht maar laat het toch zitten. Ze pakt mijn hand en glimlacht. "Ik houd van je."
"Ik houd ook van jou."
Opeens begint ze te lachen. "En je houdt ook van Jax hoorde ik."
Ik voel hoe het bloed naar mijn wangen stijgt.
"Heeft hij het verteld?"
"Nouja, hij zei het tegen Rafael, en Rafael zei het tegen mij."
"Het is zo raar dat jij Rafael zegt." Verander ik het onderwerp.
"Je kunt jezelf hier niet onderuit praten."
Ik lach zacht maar ik stop ook al snel wanneer er een pijnlijke steek door mijn zij gaat.
"Hij houdt van je, Em!" Gaat Eline ongestoord verder.
"Als hij niet in dat bos had geweest.."
"Niet aan denken." Zegt Eline snel. "Hij was in het bos en nu ben je hier. Denken aan wat er had kunnen gebeuren maakt je alleen maar somber."
"Hij heeft mijn leven gered.."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Aww, ze is wakker!!
Krijgen we dan toch een happy ending?
Wie weet.... ;)
XX
B