"ကုိ အကုိႀကီး!"
အကုိႀကီးက ခ်က္ခ်င္းမတက္ရီဖန္ဆီေျပးသြားကာ သူကုိင္လာတဲ့သံလုံးနဲ႔
ပစ္႐ုိက္တယ္....
ေခါင္း႐ုိက္ေပမဲ့ရီဖန္ကလက္ကာလုိက္ေတာ့
လက္ကုိ႐ုိက္မိသြားၿပီးလွဲက်သြားတယ္
"အကုိုုႀကီး!! မလုပ္ပါနဲ႔ အကုိ႐ွင္းဆြဲပါအုံး!!!"
ထပ္႐ုိက္ဖုိ႔ျပင္ေနတာမုိ႔ဆယ္ဟြန္းေျပးတားတယ္ဒါမဲ့တြန္းလႊတ္ၿပီး႐ုိက္ဖုိ႔လုပ္ေနသည္....
"ခ်န္းေယာလ္ စိတ္ထိန္းစမ္း!!"
အကုိ႐ွင္းကေျပးလာၿပီးသူ႔ကုိခ်ဴ ပ္လုိက္ေတာ့မွဆယ္ဟြန္းရီဖန္ကုိေျပးထူကာအျမန္ေျပးဖုိ႔ေျပာလုိက္သည္...
"မင္းကဘယ္လုိလုပ္မွာလဲ!"
"ငါေတာင္းပန္ပါတယ္ရီဖန္
မင္းသာလြတ္ေအာင္ေျပးပါေနာ္"
ရီဖန္ ဆယ္ဟြန္းကုိစိတ္မခ်စြာျဖင့္
ေျပးထြက္သြားသည္....
"ေဟ့ေကာင္!!!ျပန္လာခဲ့စမ္း"
"အကုိ႐ွင္းလႊတ္လု္ိက္ေတာ့!"
လႊတ္ေပးေတာ့မွဆယ္ဟြန္းနား
အျမန္ေရာက္ခ်လာၿပီးကားဆီဆြဲေခၚကာ
ပစ္ထည့္လုိက္သည္....
"မင္းသိပ္ကုိသိတၱိ႐ွိေနတယ္ေပါ့"
"ဟြန္းေတာင္းပန္ပါတယ္ အကုိႀကီး"
"အိမ္ေရာက္မွမင္းနဲ႔ငါေတြ႔မယ္"
ကားကုိအၾကမ္းပတမ္းေမာင္းေနတဲ့
အကုိႀကီးေၾကာင့္ဆယ္ဟြန္းမွာ
ရင္တမမႏွင့္သာ...
အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္းဆယ္ဟြန္းကုိ
လက္ကေနအၾကမ္းဆြဲခ်ကာအေပၚထပ္ကအခန္းထဲေခၚတယ္....
"ဘယ္သူမွအေပၚတက္မလာခဲ့ၾကနဲ႔!!"
အကုိႀကီးအမိန္႔ေၾကာင့္ အကုိ႐ွင္းလည္း
တက္မလာေတာ့ပဲေအာက္တြင္က်န္ေနခဲ့ရ၏
"အကုိႀကီး ဘာလုပ္မလုိ႔လဲဟင္?"
"မင္းကုိငါဘာေျပာထားလဲ
ေနာက္တစ္ခါထြက္ေျပးရင္???
ထုိစကားေၾကာင့္ဆယ္ဟြန္းလန္႔ကာ
ဒူးပင္ေခြက်သြားရ၏....
ဒါလည္းအကုိႀကီးကမမူပါဘူး
တရြတ္တုိက္ႀကီးဆြဲကာေျမေအာက္ခန္းထဲေခၚသြားေတာ့သည္...
"အကုိႀကီး ေတာင္းပန္ပါတယ္
အဲ့လုိမလုပ္ပါနဲ႔"
"ဟင့္အင္း မင္းကဒီတုိင္းလႊတ္ထားလုိ႔
မရေတာ့ဘူး..
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ လႊတ္ေပးပါ
အကုိႀကီး!!! စိတ္ထိန္းပါအုံး"
ဆယ္ဟြန္းကုိေပြ႔ခ်ီကာကုတင္ေပၚပစ္တင္ၿပီးေျခေထာက္ကုိသံၾကဳိးခတ္ျပန္သည္...
"အကုိႀကီး မလုပ္ပါနဲ႔
ဟြန္းေလ အကုိႀကီးရဲ႕ သတိထားပါအုံး"
"႐ွဴ းးး မေအာ္နဲ႔ေလ "
ဆယ္ဟြန္းႏႈတ္ခမ္းနားကုိလက္ညဳိးနဲ႔
အသာပိတ္ၿပီးေျပာလာသည္
အကုိႀကီးပုံစံကသာမန္မဟုတ္...
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန လိမၼာတယ္မလား?"
ဆယ္ဟြန္းငုိရင္းနဲ႔ပင္ေခါင္းၿငိမ့္ျပမိ၏
ေၾကာက္လုိ႔ေခြၽးေတြလည္းထြက္ေနတာ...
သူ႔ကုိေၾကာက္လုိ႔ၿငိမ္ေနတဲ့ အခ်စ္ကုိ
ၾကည့္ကာခ်န္းေယာလ္သေဘာက်မိသည္
"ခဏေစာင့္ေနာ္~"
ထုိသုိ႔ေျပာၿပီးအေပၚျပန္တက္သြားတယ္
ခဏေနေတာ့ျပန္ေရာက္လာတယ္ ဒါမဲ့
ခုနရီဖန္ကုိ႐ုိက္တဲ့သံလုံးပါလာတယ္...
ဆယ္ဟြန္းကုတင္ေထာင့္ကုိတေျဖးေျဖး
ဆုတ္သြားရင္း....
"အကုိႀကီး ဟြန္းကုိဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔
ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ေနာက္ထြက္မေျပး့ေတာ့ပါဘူးအကုိႀကီးကုိခ်စ္တယ္ေလ"
ခ်န္းေယာလ္ျပဳံးရီကာ သံလုံးကုိ
ေသခ်ာစူးစုိက္ၾကၫ့္ေန၏...
"အကုိႀကီး"
"ေျပာတာပဲ ၿပီးရင္ထြက္ေျပးတာပဲေလ"
"ေနာက္တစ္ခါတကယ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး
ဟြန္းကတိေပးပါတယ္ ဟင့္"
"စိတ္ခ်ပါ အခုကစၿပီးဟြန္းထြက္ေျပး
စရာမလုိေတာ့ေအာင္အကုိႂကီးလုပ္ေပးမွာ
လာပါအုံးဒီနား..."
"အဟင့္ အကုိႀကီး ဟြန္းေတာင္းပန္ပါတယ္
အဲ့လုိမလုပ္ပါနဲ႔ေၾကာက္တယ္ စိတ္ထိန္းပါအုံး"
"လာလုိ႔~"
ဆယ္ဟြန္းေခါင္းခါျပလုိက္သည္
"အခ်စ္မလာရင္ အကုိႀကီးလာႁပီ"
ကုတင္ေပၚတက္လာၿပီမုိ႔ ဆယ္ဟြန္း
ရသေလာက္သံၾကဳိးေတြၾကားမွ႐ုန္းထြက္မိေတာ့အသားေတြပြန္းပဲ့ကုန္ကာေသြးမ်ားပင္ထြက္လာေလသည္....
ခ်န္းေယာလ္လည္းအနားေရာက္လာေရာ
ဆယ္ဟြန္းၿငိမ္သြားတယ္...
ၿပီးေတာ့ ကပ္ထားတဲ့ဆယ္ဟြန္း
ေျခေထာက္ကုိအတင္းဆြဲဆန္႔တယ္..
"အကုိႀကီး~မလုပ္ပါနဲ႔!!ဟင့္"
"႐ုိက္မယ္ေနာ္ မေအာ္နဲ႔
လိမၼာတယ္ ႐ွဴ းး မနာပါဘူး"
ဒုတ္!!!!
"အားးးး"
ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကုိယူလာတဲ့
သံလုံးျဖင့္ဒူးေနရာကုိအားနဲ႔႐ုိက္ခ်ပစ္သည္
နာက်င္မူကအေသြးထဲအသားထဲထိ
"႐ွဴ းး မေအာ္နဲ႔ေလအခ်စ္ရဲ႕"
သူ႔လက္ဖဝါးနဲ႔ပါးစပ္ကုိအတင္းပိတ္ကာ
ခပ္တုိးတုိးေျပာလာသည္...
"မက်ဴ ိးေသးဘူး ထပ္႐ုိက္ရအုံးမွာ"
ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္႐ုိက္တယ္
ဆယ္ဟြန္းနာက်င္မူအလူးအလဲျဖင့္
ေအာ္ဟစ္မိျပန္သည္...
"အားးး နာတယ္ တစ္ေယာက္ေယာက္
လာကယ္ၾကပါအုံး!!! အကုိ႐ွင္း"
"အာ!! မေအာ္နဲ႔ဆုိတာကုိ စကားကုိ
နားမေထာင္ဘူး ေတြ႔မယ္"
အိပ္ယာခင္းစကုိဆြဲျဖဲကာ ႐ုန္းကန္ေနတဲ့
ဆယ္ဟြန္းပါးစပ္ထဲထုိးသြင္းလုိက္သည္..
"အု အြန္း အု.......
"ဟား ဟား ဟား အခ်စ္ပုံစံက
ၾကည့္ေကာင္းလုိက္တာ..."
"အု....အု....
ဆယ္ဟြန္းလႊတ္ေပးဖုိ႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔
အသနားခံေနတာကုိအကုိႀကီးကဂ႐ုမစုိက္ပဲ
ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကုိမက်ဴ ိးမျခင္း႐ုိက္စုတ္ေနသည္.....
အကုိ႐ွင္း ကယ္ပါအုံး...
"ဟူးး တစ္ေခ်ာင္းေတာ့က်ဴ ိးၿပီ
အခ်စ္ေရ~ ေနာက္တစ္ဖက္က်န္ေသးတယ္"
မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ အကုိႀကီးရယ္
က်ေတာ္မခံႏုိင္ေတာ့ဘူး....
ဒါမဲ့ အကုိႀကီးကဒါေတြနားမလည္ပါဘူး
ေနာက္တစ္ဖက္ကုိလည္းမက်ဴ ိးမျခင္း
႐ုိက္ေနျပန္သည္.....
"ထြက္ေျပးအုံး!!! ဒီေျခေထာက္ေတြေကာင္းေနလု႔ိထြက္ေျပးတာ ေျပးစမ္း ေျပး!!!!"
ပါးစပ္ကလည္းေျပာ လက္ကလည္း
ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္လုံးကုိစိတ္ၾကဳိက္
႐ုိက္ခ်ဴ ိးေနေတာ့သည္.....
နာက်င္မူဒဏ္မခံႏုိင္တဲ့ဆယ္ဟြန္းက
ေနာက္ဆုံးသတိလစ္သြားေတာ့၏.....
.
.
.
"ခ်န္းေယာလ္ မင္းဟြန္းနီးကုိ
ဘာလုပ္ခဲ့တာလဲ??"
"ဘာမွမလုပ္ပါဘူး"
အေပၚျပန္တက္လာတဲ့ခ်န္းေယာလ္
အဝတ္စားကေသြးကြက္ေတြေၾကာင့္
ရီ႐ွင္းစုိးရိမ္ကာေမးေနတာ...
ဒါကုိသူကအဝတ္စားလဲရင္း
ေအးေဆးေျဖေနတယ္...
"ေသခ်ာလား ဟြန္းနီးဘာမွမ
ျဖစ္ဘူးမလား??"
အဲ့က်မွအၾကည့္စူးစူးကဒုိင္းခနဲ
ေရာက္လာကာ....
"မင္းနဲ႔ဘာဆုိင္လုိ႔ေမးေနတာလဲ
က်န္းရီ႐ွင္း!! ငါ့ေယာက်္ားငါ
ဘာလုပ္လုပ္ေလ.....!!!"
"မဟုတ္ဘူး ခ်န္းေယာလ္
မင္းမွားေနၿပီ ဟြန္းနီးထြက္ေျပးဖုိ႔
ၾကဳိးစားတာမွန္တယ္ ဒါမဲ့သူအခုမင္းအခ်စ္ေတြကုိနားလည္သြားၿပီ.....
"............"
"ခ်န္းေယာလ္ ငါတကယ္ေျပာေနတာပါ
မင္းဟြန္းနီးကုိဘာေတြလုပ္ခဲ့တာလဲ...
ခ်န္းေယာလ္ကျပန္မေျဖပဲ
စိတ္နဲ႔ကုိယ္မကပ္သလုိငူငူႀကီးလုပ္ေန၏..
"မ မဟုတ္မွ ဟြန္းနီး ေသ ေသၿပီလား???"
အဲ့က်မွရီ႐ွင္းဘက္ကုိ လွည့္ၾကည့္ကာ
ျပဳံးျပရင္း.....
"ေသတာ ဘယ္သူလဲ??"
"ခ်န္း ခ်န္းေယာလ္~ သတိထားအုံးေလ...
"ဟား ဟား အ႐ူးေတြ"
"ဟြန္းေလ မင္းသိပ္ခ်စ္တဲ့ဟြန္းကုိ
ေမ့ေနတာေလ သတိရအုံးေလ"
သူ႔တကုိယ္လုံးကုိဆြဲရမ္းလႈပ္လုိက္မွ
"ဟြန္း? အ အခ်စ္?"
"ဟုတ္တယ္ မင္းဘာလုပ္ခဲ့တာလဲလုိ႔"
"ငါဘာလုပ္မိလုိ႔လဲ??"
"ေသာ့ အခန္းေသာ့ ငါ့ကုိေပး!"
ဆက္ေမးမေနပဲ သူ႔လက္ထဲက အခန္းေသာ့ဆြဲယူကာဖြင့္ၿပီးရီ႐ွင္းေျမေအာက္ခန္းဆီျမန္ျမန္ေျပးဝင္ေတာ့သည္....
"ဟြန္းနီး!!!!"
ကုတင္ေပၚ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံးဆီကထြက္တဲ့ေသြးအမဲေတြနဲ႔ေမ့ေမ်ာေနတဲ့ဆယ္ဟြန္းကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္...
အေနာက္ကလုိက္လာတဲ့ခ်န္းေယာလ္လည္း
အနားအျမန္ေျပးလာကာရီ႐ွင္းလက္ထဲက
ဆယ္ဟြန္းကုိေျပာင္းယူေထြးေပြ႔ၿပီး..
"အခ်စ္ အခ်စ္!! သတိထားပါအုံး!!
အခ်စ္ကုိဒါဘယ္သူလုပ္တာလဲ!!"
"မင္းလုပ္ခဲ့တာေလ ခ်န္းေယာလ္"
ရီ႐ွင္းစကားေၾကာင့္ ခ်န္းေယာလ္
ထိတ္လန္႔သြားမိသည္...
"ငါ ငါက?"
"ဒါေတြျပန္ေျပာမေနနဲ႔ ေဆး႐ုံ
ပုိ႔ရမယ္ ျမန္ျမန္!!!"
"အင္း အင္း"
ခ်န္းေယာလ္ ဆယ္ဟြန္းကုိေကာက္ေပြ႔ကာ
ေဆး႐ုံသုိ႔အျမန္ေျပးခဲ့ၾကေတာ့သည္...
အကုိႀကီး ေတာင္းပန္ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္...
TBC...
ၾကာသြားတယ္ေနာ္ အဟီး 🙋
ခ်ာညဴ းေလးကုိမမုန္းေၾကး 🙆
________________________
(unicode)
"ကို အကိုကြီး!"
အကိုကြီးက ချက်ချင်းမတက်ရီဖန်ဆီပြေးသွားကာ သူကိုင်လာတဲ့သံလုံးနဲ့
ပစ်ရိုက်တယ်....
ခေါင်းရိုက်ပေမဲ့ရီဖန်ကလက်ကာလိုက်တော့
လက်ကိုရိုက်မိသွားပြီးလှဲကျသွားတယ်
"အကိုုကြီး!! မလုပ်ပါနဲ့ အကိုရှင်းဆွဲပါအုံး!!!"
ထပ်ရိုက်ဖို့ပြင်နေတာမို့ဆယ်ဟွန်းပြေးတားတယ်ဒါမဲ့တွန်းလွှတ်ပြီးရိုက်ဖို့လုပ်နေသည်....
"ချန်းယောလ် စိတ်ထိန်းစမ်း!!"
အကိုရှင်းကပြေးလာပြီးသူ့ကိုချူ ပ်လိုက်တော့မှဆယ်ဟွန်းရီဖန်ကိုပြေးထူကာအမြန်ပြေးဖို့ပြောလိုက်သည်...
"မင်းကဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ!"
"ငါတောင်းပန်ပါတယ်ရီဖန်
မင်းသာလွတ်အောင်ပြေးပါနော်"
ရီဖန် ဆယ်ဟွန်းကိုစိတ်မချစွာဖြင့်
ပြေးထွက်သွားသည်....
"ဟေ့ကောင်!!!ပြန်လာခဲ့စမ်း"
"အကိုရှင်းလွှတ်လိုက်တော့!"
လွှတ်ပေးတော့မှဆယ်ဟွန်းနား
အမြန်ရောက်ချလာပြီးကားဆီဆွဲခေါ်ကာ
ပစ်ထည့်လိုက်သည်....
"မင်းသိပ်ကိုသိတ္တိရှိနေတယ်ပေါ့"
"ဟွန်းတောင်းပန်ပါတယ် အကိုကြီး"
"အိမ်ရောက်မှမင်းနဲ့ငါတွေ့မယ်"
ကားကိုအကြမ်းပတမ်းမောင်းနေတဲ့
အကိုကြီးကြောင့်ဆယ်ဟွန်းမှာ
ရင်တမမနှင့်သာ...
အိမ်ရောက်တော့လည်းဆယ်ဟွန်းကို
လက်ကနေအကြမ်းဆွဲချကာအပေါ်ထပ်ကအခန်းထဲခေါ်တယ်....
"ဘယ်သူမှအပေါ်တက်မလာခဲ့ကြနဲ့!!"
အကိုကြီးအမိန့်ကြောင့် အကိုရှင်းလည်း
တက်မလာတော့ပဲအောက်တွင်ကျန်နေခဲ့ရ၏
"အကိုကြီး ဘာလုပ်မလို့လဲဟင်?"
"မင်းကိုငါဘာပြောထားလဲ
နောက်တစ်ခါထွက်ပြေးရင်???
ထိုစကားကြောင့်ဆယ်ဟွန်းလန့်ကာ
ဒူးပင်ခွေကျသွားရ၏....
ဒါလည်းအကိုကြီးကမမူပါဘူး
တရွတ်တိုက်ကြီးဆွဲကာမြေအောက်ခန်းထဲခေါ်သွားတော့သည်...
"အကိုကြီး တောင်းပန်ပါတယ်
အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့"
"ဟင့်အင်း မင်းကဒီတိုင်းလွှတ်ထားလို့
မရတော့ဘူး..
"တောင်းပန်ပါတယ် လွှတ်ပေးပါ
အကိုကြီး!!! စိတ်ထိန်းပါအုံး"
ဆယ်ဟွန်းကိုပွေ့ချီကာကုတင်ပေါ်ပစ်တင်ပြီးခြေထောက်ကိုသံကြိုးခတ်ပြန်သည်...
"အကိုကြီး မလုပ်ပါနဲ့
ဟွန်းလေ အကိုကြီးရဲ့ သတိထားပါအုံး"
"ရှူ းးး မအော်နဲ့လေ "
ဆယ်ဟွန်းနှုတ်ခမ်းနားကိုလက်ညိုးနဲ့
အသာပိတ်ပြီးပြောလာသည်
အကိုကြီးပုံစံကသာမန်မဟုတ်...
"ငြိမ်ငြိမ်နေ လိမ္မာတယ်မလား?"
ဆယ်ဟွန်းငိုရင်းနဲ့ပင်ခေါင်းငြိမ့်ပြမိ၏
ကြောက်လို့ချွေးတွေလည်းထွက်နေတာ...
သူ့ကိုကြောက်လို့ငြိမ်နေတဲ့ အချစ်ကို
ကြည့်ကာချန်းယောလ်သဘောကျမိသည်
"ခဏစောင့်နော်~"
ထိုသို့ပြောပြီးအပေါ်ပြန်တက်သွားတယ်
ခဏနေတော့ပြန်ရောက်လာတယ် ဒါမဲ့
ခုနရီဖန်ကိုရိုက်တဲ့သံလုံးပါလာတယ်...
ဆယ်ဟွန်းကုတင်ထောင့်ကိုတဖြေးဖြေး
ဆုတ်သွားရင်း....
"အကိုကြီး ဟွန်းကိုဘာမှမလုပ်ပါနဲ့
တောင်းပန်ပါတယ်နော် နောက်ထွက်မပြေး့တော့ပါဘူးအကိုကြီးကိုချစ်တယ်လေ"
ချန်းယောလ်ပြုံးရီကာ သံလုံးကို
သေချာစူးစိုက်ကြည့်နေ၏...
"အကိုကြီး"
"ပြောတာပဲ ပြီးရင်ထွက်ပြေးတာပဲလေ"
"နောက်တစ်ခါတကယ်မလုပ်တော့ပါဘူး
ဟွန်းကတိပေးပါတယ် ဟင့်"
"စိတ်ချပါ အခုကစပြီးဟွန်းထွက်ပြေး
စရာမလိုတော့အောင်အကိုကြီးလုပ်ပေးမှာ
လာပါအုံးဒီနား..."
"အဟင့် အကိုကြီး ဟွန်းတောင်းပန်ပါတယ်
အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့ကြောက်တယ် စိတ်ထိန်းပါအုံး"
"လာလို့~"
ဆယ်ဟွန်းခေါင်းခါပြလိုက်သည်
"အချစ်မလာရင် အကိုကြီးလာပြီ"
ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီမို့ ဆယ်ဟွန်း
ရသလောက်သံကြိုးတွေကြားမှရုန်းထွက်မိတော့အသားတွေပွန်းပဲ့ကုန်ကာသွေးများပင်ထွက်လာလေသည်....
ချန်းယောလ်လည်းအနားရောက်လာရော
ဆယ်ဟွန်းငြိမ်သွားတယ်...
ပြီးတော့ ကပ်ထားတဲ့ဆယ်ဟွန်း
ခြေထောက်ကိုအတင်းဆွဲဆန့်တယ်..
"အကိုကြီး~မလုပ်ပါနဲ့!!ဟင့်"
"ရိုက်မယ်နော် မအော်နဲ့
လိမ္မာတယ် ရှူ းး မနာပါဘူး"
ဒုတ်!!!!
"အားးးး"
ခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုယူလာတဲ့
သံလုံးဖြင့်ဒူးနေရာကိုအားနဲ့ရိုက်ချပစ်သည်
နာကျင်မူကအသွေးထဲအသားထဲထိ
"ရှူ းး မအော်နဲ့လေအချစ်ရဲ့"
သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ပါးစပ်ကိုအတင်းပိတ်ကာ
ခပ်တိုးတိုးပြောလာသည်...
"မကျူ ိးသေးဘူး ထပ်ရိုက်ရအုံးမှာ"
နောက်တစ်ချက်ထပ်ရိုက်တယ်
ဆယ်ဟွန်းနာကျင်မူအလူးအလဲဖြင့်
အော်ဟစ်မိပြန်သည်...
"အားးး နာတယ် တစ်ယောက်ယောက်
လာကယ်ကြပါအုံး!!! အကိုရှင်း"
"အာ!! မအော်နဲ့ဆိုတာကို စကားကို
နားမထောင်ဘူး တွေ့မယ်"
အိပ်ယာခင်းစကိုဆွဲဖြဲကာ ရုန်းကန်နေတဲ့
ဆယ်ဟွန်းပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းလိုက်သည်..
"အု အွန်း အု.......
"ဟား ဟား ဟား အချစ်ပုံစံက
ကြည့်ကောင်းလိုက်တာ..."
"အု....အု....
ဆယ်ဟွန်းလွှတ်ပေးဖို့မျက်ရည်တွေနဲ့
အသနားခံနေတာကိုအကိုကြီးကဂရုမစိုက်ပဲ
ခြေထောက်တစ်ဖက်ကိုမကျူ ိးမခြင်းရိုက်စုတ်နေသည်.....
အကိုရှင်း ကယ်ပါအုံး...
"ဟူးး တစ်ချောင်းတော့ကျူ ိးပြီ
အချစ်ရေ~ နောက်တစ်ဖက်ကျန်သေးတယ်"
မလုပ်ပါနဲ့တော့ အကိုကြီးရယ်
ကျတော်မခံနိုင်တော့ဘူး....
ဒါမဲ့ အကိုကြီးကဒါတွေနားမလည်ပါဘူး
နောက်တစ်ဖက်ကိုလည်းမကျူ ိးမခြင်း
ရိုက်နေပြန်သည်.....
"ထွက်ပြေးအုံး!!! ဒီခြေထောက်တွေကောင်းနေလု့ိထွက်ပြေးတာ ပြေးစမ်း ပြေး!!!!"
ပါးစပ်ကလည်းပြော လက်ကလည်း
ခြေထောက်နှစ်ဖက်လုံးကိုစိတ်ကြိုက်
ရိုက်ချူ ိးနေတော့သည်.....
နာကျင်မူဒဏ်မခံနိုင်တဲ့ဆယ်ဟွန်းက
နောက်ဆုံးသတိလစ်သွားတော့၏.....
.
.
.
"ချန်းယောလ် မင်းဟွန်းနီးကို
ဘာလုပ်ခဲ့တာလဲ??"
"ဘာမှမလုပ်ပါဘူး"
အပေါ်ပြန်တက်လာတဲ့ချန်းယောလ်
အဝတ်စားကသွေးကွက်တွေကြောင့်
ရီရှင်းစိုးရိမ်ကာမေးနေတာ...
ဒါကိုသူကအဝတ်စားလဲရင်း
အေးဆေးဖြေနေတယ်...
"သေချာလား ဟွန်းနီးဘာမှမ
ဖြစ်ဘူးမလား??"
အဲ့ကျမှအကြည့်စူးစူးကဒိုင်းခနဲ
ရောက်လာကာ....
"မင်းနဲ့ဘာဆိုင်လို့မေးနေတာလဲ
ကျန်းရီရှင်း!! ငါ့ယောကျ်ားငါ
ဘာလုပ်လုပ်လေ.....!!!"
"မဟုတ်ဘူး ချန်းယောလ်
မင်းမှားနေပြီ ဟွန်းနီးထွက်ပြေးဖို့
ကြိုးစားတာမှန်တယ် ဒါမဲ့သူအခုမင်းအချစ်တွေကိုနားလည်သွားပြီ.....
"............"
"ချန်းယောလ် ငါတကယ်ပြောနေတာပါ
မင်းဟွန်းနီးကိုဘာတွေလုပ်ခဲ့တာလဲ...
ချန်းယောလ်ကပြန်မဖြေပဲ
စိတ်နဲ့ကိုယ်မကပ်သလိုငူငူကြီးလုပ်နေ၏..
"မ မဟုတ်မှ ဟွန်းနီး သေ သေပြီလား???"
အဲ့ကျမှရီရှင်းဘက်ကို လှည့်ကြည့်ကာ
ပြုံးပြရင်း.....
"သေတာ ဘယ်သူလဲ??"
"ချန်း ချန်းယောလ်~ သတိထားအုံးလေ...
"ဟား ဟား အရူးတွေ"
"ဟွန်းလေ မင်းသိပ်ချစ်တဲ့ဟွန်းကို
မေ့နေတာလေ သတိရအုံးလေ"
သူ့တကိုယ်လုံးကိုဆွဲရမ်းလှုပ်လိုက်မှ
"ဟွန်း? အ အချစ်?"
"ဟုတ်တယ် မင်းဘာလုပ်ခဲ့တာလဲလို့"
"ငါဘာလုပ်မိလို့လဲ??"
"သော့ အခန်းသော့ ငါ့ကိုပေး!"
ဆက်မေးမနေပဲ သူ့လက်ထဲက အခန်းသော့ဆွဲယူကာဖွင့်ပြီးရီရှင်းမြေအောက်ခန်းဆီမြန်မြန်ပြေးဝင်တော့သည်....
"ဟွန်းနီး!!!!"
ကုတင်ပေါ် ခြေထောက်နှစ်ချောင်းလုံးဆီကထွက်တဲ့သွေးအမဲတွေနဲ့မေ့မျောနေတဲ့ဆယ်ဟွန်းကိုတွေ့လိုက်ရတယ်...
အနောက်ကလိုက်လာတဲ့ချန်းယောလ်လည်း
အနားအမြန်ပြေးလာကာရီရှင်းလက်ထဲက
ဆယ်ဟွန်းကိုပြောင်းယူထွေးပွေ့ပြီး..
"အချစ် အချစ်!! သတိထားပါအုံး!!
အချစ်ကိုဒါဘယ်သူလုပ်တာလဲ!!"
"မင်းလုပ်ခဲ့တာလေ ချန်းယောလ်"
ရီရှင်းစကားကြောင့် ချန်းယောလ်
ထိတ်လန့်သွားမိသည်...
"ငါ ငါက?"
"ဒါတွေပြန်ပြောမနေနဲ့ ဆေးရုံ
ပို့ရမယ် မြန်မြန်!!!"
"အင်း အင်း"
ချန်းယောလ် ဆယ်ဟွန်းကိုကောက်ပွေ့ကာ
ဆေးရုံသို့အမြန်ပြေးခဲ့ကြတော့သည်...
အကိုကြီး တောင်းပန်ပါတယ် အချစ်ရယ်...
TBC...
ကြာသွားတယ်နော် အဟီး 🙋
ချာညူ းလေးကိုမမုန်းကြေး 🙆