Autumn
"Hebben mijn ouders al geantwoord?" vragend kijk ik Lena aan.
Een glimlach ontstaat op Lena haar gezicht.
"Wacht hier." zegt ze. Lena staat op van mijn bed en loopt mijn kamer uit. Geduldig wacht ik af. Als ik naar haar gezichtsuitdrukking keek, dan neem ik aan dat mijn ouders gereageerd hebben.
Lena loopt mijn kamer weer in met een envelop. Ze overhandigd mij de envelop en nieuwsgierig neem ik hem aan.
Er staat alleen een adres op, maar ik herken aan het handschrift dat mijn moeder dit heeft geschreven.
Ik scheur de envelop open en laat mijn ogen over de regels glijden.
Ons lieve meisje,
Wat missen we jou. We zijn zo opgelucht om toch iets van je te horen, dat je nog leeft.
Lieverd, we zijn gelijk naar de politie gestapt met de namen die je ons doorgaf. We zijn een stap dichterbij om je weer in onze armen te sluiten.
Justin Parker is een slechte man, onthoud dat. Herkende je hem niet meer? Hij staat in het systeem van de politie en hij wordt per direct opgezocht.
We hopen je zo snel weer te zien. Camille mist je ook enorm. Ik moest van haar doorgeven dat haar moeder is ontwaakt. Ze maakt het goed.
Lieve schat, kom alsjeblieft snel weer bij ons terug.
We houden van je,
Papa, mama en Camille x
Tranen stromen over mijn wangen. Tranen van verdriet maar ook geluk.
Maar, één ding zit mij dwars. Ik moet Justin kennen? Ik kende hem niet. Wat wel duidelijk is, is dat hij bekend is bij de politie.
"En? Wat zeiden je ouders?" vraagt Lena zachtjes, terwijl ze mijn arm streelt.
"Ze zijn naar de politie gegaan, ze hebben Justin en de rest misschien op het spoor," zeg ik. Lena glimlacht gelijk.
Roberto komt met volle haast mijn kamer inrennen.
"We moeten gaan, nu!" roept hij. Paniek ontstaat in mijn lichaam.
"W-wat is er?" vraag ik stotterend. "Ze zijn in de buurt. Opschieten, we moeten gaan!" zegt hij snel.
Ik spring uit bed en pak een tas. Ik stop daar wat schrijf spullen in en de brief van mijn ouders.
Lena trekt mij mee aan mijn arm en met haast rennen we het huisje uit.
In de verte hoor ik geschreeuw en piepende autobanden.
Lena duwt mij de auto in en stapt vervolgens zelf ook in. Zodra ze de deur dicht slaat, rijd Roberto gelijk weg.
Ik kijk via de achterruit naar buiten en zie drie auto's dicht op ons.
In de auto vooraan, zit Brandon achter het stuur. Naast hem zit Justin.
Hij lijkt boos en verdrietig tegelijk.
"Rij sneller, ze zitten vlak achter ons," zeg ik.
Roberto knikt enkel en trapt het gaspedaal verder in.
Als ik weer achter mij kijk, zie ik een andere auto dicht op ons. Dave rijdt in de auto. Hij komt steeds dichterbij en uit angst sluit ik mijn ogen.
Vervolgens hoor ik hard gevloek en een harde knal.
De wereld lijkt te draaien.
Glasscherven vliegen in het rond.
Pijn, hevige pijn ontstaat in mijn lichaam.
Een piep vult mijn gehoor.
Justin
Met schrik kijk ik naar de auto, die nu op de kop ligt.
Brandon zet de auto tot stilstand en gelijk stap ik uit. Ik ren naar de auto waar Dave in zit en trek hem er uit.
"Ben je helemaal gek geworden?! Dit was niet het plan!" schreeuw ik, terwijl ik hem bij zijn kraag vast houd.
"Gast, we hebben ze tenminste!" schreeuwt hij terug. Woest kijk ik hem aan. Ik duw hem hard tegen de auto en geef hem vervolgens een stomp tegen zijn hoofd. Buiten bewustzijn, valt hij op de grond.
Ik ren snel naar de verongelukte auto en ga op mijn knieën zitten.
Iedereen is buiten bewustzijn.
Verdriet ontstaat als ik Autumn zie hangen. Ze zit onder het bloed en beweegt niet.
"Autumn?" vraag ik voorzichtig. Ze reageert niet. Ik trek de deur open en kruip een stukje de auto in. Ik ga onder Autumn zitten en probeer haar tegen te houden.
Ik schrik als ze een geluid maakt.
"Hey, Autumn?" vraag ik weer zachtjes. Ze murmelt wat worden en trekt vervolgens een pijnlijk gezicht.
"J-Justin?" vraagt ze zachtjes. Een kleine glimlach ontstaat op mijn gezicht. "Ik ben er, rustig maar."
"Haal me hier weg, het doet pijn." snikt ze vervolgens.
"Ik doe mijn best. Kan je je armen bewegen?"
Ze beweegt voorzichtig haar armen en trekt even een pijnlijk gezicht.
"Hou je zelf tegen. Zet je handen op mijn schouders." zeg ik en pak haar handen voorzichtig vast. Ik plaats ze op mijn schouders en probeer vervolgens haar gordel los te klikken.
"Niet schrikken." fluister ik. Autumn knikt en op dat moment klik ik haar gordel los. Ze valt in mijn schoot en gelijk gilt ze het uit van de pijn.
Ik pak haar vast en fluister sussende woorden in haar oor.
Hoe heb ik het ooit zo ver laten komen? Wat bezielde mij?
Nu besef ik mij pas, wat voor schade ik heb aangericht. Ik kan haar niet meer mee nemen naar dat huis, niet waar alle jongens zijn. Ik moet met haar vluchten. Haar in veiligheid brengen.
Brandon zijn hoofd verschijnt. Bezorgd kijkt hij ons aan.
"Hoe is het met haar?" vraagt hij bezorgd. Met een trieste blik kijk ik hem aan. "Ze heeft veel pijn." mompel ik. Brandon wenkt mij en voorzichtig probeer ik mezelf met Autumn uit de auto te halen.
Zodra ik uit de auto ben gekropen haal ik even opgelucht adem.
De rest van de jongens kijken ons met een emotieloze blik aan.
Nu moet ik het doen, het besluit nemen.
"Brandon, ik vertrouw je, gap. Ga met mij mee en breng Autumn in veiligheid." zeg ik dan. Brandon kijkt mij verbaasd aan. "De rest van de groep dan?" vraagt hij verward.
"Vergeet hun. Door dit ben ik het mij gaan beseffen." mompel ik. Brandon knikt langzaam.
"Het huis van mijn ouders, ik sta daar nog ingeschreven na hun overleiden." zegt Brandon. Ik knik goedkeurend.
"We brengen haar daar heen, vertel niemand hier over." beveel ik hem. Brandon knikt begrijpend en helpt mij overeind. Met Autumn in mijn armen, loop ik naar de auto van Brandon en mij.
"Ga terug naar het huis, ik ga Autumn onderzoeken op eventuele breuken." deelt Brandon mee in de groep. De jongens knikken en stappen in de auto.
"Ik bel de politie, voor die andere twee." zegt Brandon en pakt een prepaid telefoon. Hij pleegt snel een telefoontje en gooit vervolgens de telefoon weg in het water.
Het spijt me zo, Autumn