[Zawgyi]
" ဆိုေတာ့...မင္းကလင္းေခတ္ဦးနဲ႔တြဲေနတာေပါ့..."
" ဟုတ္ပါတယ္..."
" အင္း... ဘယ္တုန္းကမွ အန္တီ့သားကို ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တြဲလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့ဘူး..."
" ကြၽန္ေတာ္လဲမထင္ထားခဲ့ပါဘူး..."
ေဒၚမီမီလင္းက မ်က္လႊာခ်ကာအသာျပံဳးလိုက္တယ္...။
" လင္းေခတ္ဦးက ငယ္ငယ္တည္းက အန္တီ့စကားကိုဆိုဘယ္တုန္းကမွနားမေထာင္ဘူး...သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္တယ္...အရြဲ႔လဲတိုက္တတ္ေသးတယ္..."
" ....."
( လခြမ္း! အန္တီ့စကားနားေထာင္လို႔ပဲ ဟိုကဝတီကိုကို'ကိုအလိုလိုက္အႀကိဳက္ေဆာင္ေနခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား...)
" အန္တီေမးမယ္...လင္းေခတ္ဦးက တကယ္ပဲမင္းကိုႀကိဳက္တာလား...လူပ်ိဳစျဖစ္တည္းက ဆန္႔က်င္ဘက္ကိုပဲစိတ္ဝင္စားခဲ့တဲ့ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္က ႐ုတ္တရက္ႀကီး ကိုယ္နဲ႔တူရာကိုစိတ္ဝင္စားသြားတယ္ဆိုတာက ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား..."
ဘယ္အရာမွ႐ုတ္တရက္ျဖစ္တည္လာတယ္ဆိုတာ မ႐ွိဘူး...။ အကုန္လံုးက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔အစျပဳခဲ့ရတာခ်ည္းပဲ...။ ခြန္းစစ္မင္း လက္ပိုက္ကာေက်ာ္မွီခ်လိုက္ရင္း ေဒၚမီမီလင္းကိုစကားေထာက္ေပးလိုက္တယ္..။
" အန္တီေျပာခ်င္တာက..."
" အဲ့ေတာ့အန္တီေတြးတာက...အခုမင္းနဲ႔တြဲေနတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက အန္တီ့ကိုအရြဲ႔တိုက္ခ်င္လို႔ေရာမျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား..."
" ဒါေတာ့ကြၽန္ေတာ္လဲမသိဘူး...ကြၽန္ေတာ္အဲ့ေလာက္ထိလဲလိုက္ေတြးမေနဘူး..."
" အခုေတာ့ေတြးသင့္ၿပီမဟုတ္ဘူးလား..."
" ဒီမွာ...အန္တီ့ကိုကြၽန္ေတာ္တစ္ခုေတာ့ေျပာမယ္...အန္တီ့အေၾကာင္းကို ကိုလင္းနဲ႔အျခားသူေတြဆီကေန ကြၽန္ေတာ္သိသင့္သေလာက္သိထားတယ္...အဲ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကိုေတြးေပးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စကားေတြကိုသြယ္ဝိုက္ေျပာမေနပါနဲ႔လား...ေျပာခ်င္တာကိုတည့္တည့္ေျပာလို႔ရပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး အခ်ိန္ကုန္သက္သာတာေပါ့..."
တစိမ့္စိမ့္ျပံဳးကာ ေကာ္ဖီခြက္ကိုအသာအယာကိုင္ရင္း ေသာက္ေနပံုက...အႏွီအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ေခါင္းထဲဘာေတြေတြးေနလဲ အေျဖမ႐ွာႏိုင္ေအာင္ပဲ...။
" မဆိုးဘူး...မင္းကိုအန္တီသေဘာက်တယ္...ဒါေၾကာင့္ စကားကိုလိုရင္းပဲေျပာပါ့မယ္...မင္းဝတီကိုကို'ကိုသိမွာေပါ့..."
သူေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ေဒၚမီမီလင္းက စကားကိုဆက္တယ္...။
" သူက..."
( ၾကည့္ေန...ေျပာေတာ့မယ္...ဘာလဲ ကိုလင္းအတြက္ရည္ရြယ္ထားတဲ့သူလား...)
" လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ ဇနီးေလာင္းပဲ..."
( ဟက္! ေတြ႔လား...အံ့ဩစရာမ႐ွိပါဘူး...)
" အဲ့တာဘာျဖစ္လို႔လဲ...အဲ့တာက အန္တီရည္ရြယ္တာေလ...ကိုလင္းရည္ရြယ္တာမွမဟုတ္တာ..."
" ဟုတ္တယ္...သူမရည္ရြယ္ပါဘူး...သူမွမဟုတ္ဘူး..ေျပာရရင္ႏွစ္ေယာက္လံုး ဒီကိစၥကိုမသိၾကေသးဘူး...ဒါေပမဲ့လက္႐ွိအေျခအေနအရဆိုရင္ေတာ့ အေႏွးနဲ႔အျမန္ပဲသူတို႔ကိုေျပာျပမွရေတာ့မွာ..."
" ဆိုေတာ့ အန္တီကကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုလင္းနဲ႔လမ္းခြဲေစခ်င္တာလား... "
" အန္တီလိုခ်င္တာကို မင္းသိပါတယ္...ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းကလဲ လင္းေခတ္ဦးကိုေရ႐ွည္တြဲဖို႔စဥ္းစားထားတာမွမဟုတ္တာပဲ...ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား..."
" ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကေမ်ာက္စိတ္မို႔ အတပ္ေတာ့မေျပာႏိုင္ဘူးဗ်..."
" အဟင္း!...အဲ့တာထက္ လင္းေခတ္ဦးကလဲ အန္တီ့ဆႏၵကိုလိုက္ေလ်ာၿပီး ဝတီကိုကိုနဲ႔လက္ထပ္ရမွာပဲ..."
" ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ေသခ်ာေနရတာလဲ..."
" ဘာလို႔ဆို သူကအန္တီကိုယ္တိုင္ေမြးထားတဲ့သားမို႔လို႔ေပါ့..."
" ဟ!..."
ခြန္းစစ္မင္းဆီက ခနဲ႔စြာထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ ေဒၚမီမီလင္းအျပံဳးေတြကိုေဖ်ာက္ကာ သူ႔ကိုစူးစိုက္ၾကည့္လာတယ္...။
" ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကိုလင္းကိုအရမ္းသိေနသလိုပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ စကားမေျပာပါနဲ႔လား...အန္တီတို႔ၾကားကကိစၥေတြကို ကိုလင္းကကြၽန္ေတာ့္ကိုအကုန္ေျပာျပထားတယ္...မဟုတ္ရင္ေတာင္ မရင္ႏွီးတဲ့သူကအစ 'ကိုလင္း' လို႔ပဲေခၚၾကတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို အေမအရင္းကိုယ္တိုင္က 'လင္းေခတ္ဦး' လို႔ေခၚေနကတည္းက အန္တီနဲ႔ကိုလင္းရဲ႕ပတ္သတ္မႈအထူအပါးကို လူတိုင္းမွန္းလို႔ရတယ္..."
ထိုအခါ ထိုမီမီလင္းက အသံထြက္တဲ့အထိရယ္လာတယ္...။
" လင္းေခတ္ဦး သူ႔အေဖကိုအရမ္းခ်စ္တာကိုေတာ့ အန္တီသိတယ္ေလ...အျခားလိုေသးလို႔လား..."
ခြန္းစစ္မင္းမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိတယ္...။ ေဒၚမီမီလင္းကလဲ ဆက္ေျပာတယ္...။
" လင္းေခတ္ဦးဘက္ကေျပာမလာခင္ မင္းဘက္ကအရင္ဆံုးသတ္လိုက္တာက ပိုမေကာင္းဘူးလား...ေခါင္းမမာခ်င္စမ္းပါနဲ႔ေကာင္ေလး..."
ခြန္းစစ္မင္းေခါင္းကိုငံု႔လိုက္မိၿပီး ေကာ္ဖီခြက္ကို အေတြးေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ကြၽန္ေတာ္...ကိုလင္းကိုကတိမဖ်က္ႏိုင္ဘူး..."
" ဘာကို..."
" ကြၽန္ေတာ္ကိုလင္းကို လမ္းခြဲဖို႔မေျပာႏိုင္ဘူး..."
ေဒၚမီမီလင္းလဲ ခြန္းစစ္မင္းကိုစိုက္ၾကည့္ေနရာက ေခါင္းေလးအသာညိတ္လိုက္ရင္း...။
" မင္း...လင္းေခတ္ဦးကိုဘာလို႔တြဲတာလဲ..."
ေငြမက္လို႔တြဲတာလားလို႔ ေမးမလာတာကိုပဲေက်းဇူးတင္ရမလို...။ ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးကိုတြဲတာက ေငြမက္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ ဒါေပမဲ့ လင္းေခတ္ဦးဖက္ကၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴေပးသံုးေနတဲ့ေငြေတြကိုေတာ့ သူျငင္းပစ္စရာလား...။ ေစတနာကိုေစာ္ကားရာေရာက္မွာေပါ့...။
" ကိုလင္းကိုႀကိဳက္လို႔ေပါ့..."
" ဒါပဲလား..."
" အျခားကိစၥေတြေတာ့ရွိေသးတာေပါ့...ဒါေပမဲ့ အန္တီ့ေရွ႕ေျပာလို႔မွမသင့္ေတာ္တာ...အန္တီလဲ နားေထာင္ရဲမွာမဟုတ္ဘူးေလ..."
" ....."
မထင္မွတ္ထားပဲျမင္လိုက္ရတဲ့ ဆြံ႔အမွင္သက္သြားတဲ့ေဒၚမီမီလင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္းေက်နပ္သြားရတယ္...။ ဒါနဲ႔ ေဒၚမီမီလင္းလဲဟန္ေဆာင္ျပံဳးေလးျပံဳးရင္း ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္ၿပီး...။
" ဒါနဲ႔...ပံုမွန္ဆို ေက်ာင္းကေနအတူျပန္ေနက်မဟုတ္လား...ဘာလို႔တစ္ေယာက္တည္းထြက္လာတာလဲ..."
" အဲ့တာကြၽန္ေတာ့္ကိစၥပါ..."
" အင္းေနာ္...လင္းေခတ္ဦးကေက်ာင္းမွာ႐ွိေနတာေရာေသခ်ာရဲ႕လား..."
( ဘာအဓိပၸါယ္လဲ ဒါက...)
" သူအခုအတန္းတက္ေနတာ..."
" ေသခ်ာရဲ႕လား..."
ခြန္းစစ္မင္းစိတ္ထဲ မတင္မက်ခံစားခ်က္ေတြက ခ်က္ခ်င္းပဲထိုးေဖာက္လုနီးနီးျဖစ္လာတယ္...။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚမီမီလင္းေ႐ွ႕မွာအမူအရာမပ်က္ခ်င္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုႀကိဳးစားထိန္းလိုက္ရင္း...။
" ဒါဆိုလဲ ေျပာၾကည့္ေလ..."
" အဟင္း!...အခုေလာက္ဆို သူ ဝတီကိုကိုနဲ႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္ဆိုင္ေရာက္ေနေရာေပါ့...Jewellery တစ္ခုခုလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္..."
" အဲ့ေတာ့...ကြၽန္ေတာ္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေပးရမွာလား..."
" ....."
" အန္တီတစ္ခုခုနဲ႔အက်ပ္ကိုင္ၿပီးသြားခိုင္းလို႔ သြားရတာလဲျဖစ္ႏိုင္တာပဲေလ..."
" အိုး! တကယ္ကိုအံ့ဩစရာပါပဲလား...မင္းကလင္းေခတ္ဦးကို ေတာ္ေတာ္ကိုယံုၾကည္တာပဲ..."
ခြန္းစစ္မင္းျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနရာကေနထထြက္သြားလိုက္ခ်င္ၿပီ...။ သူေခါင္း႐ႈပ္ရတာကိုမုန္းတယ္...။ ဒါမွမဟုတ္ သူသိထားတဲ့အမွန္တရားကမဟုတ္ေၾကာင္း ေဒၚမီမီလင္းဆီကေျပာလာမွာကို ဆက္မၾကားခ်င္ေတာ့တာလား...။
" အန္တီ့ကိုကြၽန္ေတာ့္တစ္ခုေလာက္အၾကံေပးလို႔ရမလား..."
" ေျပာၾကည့္ေလ..."
" အန္တီ့သားေရာကြၽန္ေတာ္ေရာက စာေမးပြဲေျဖရေတာ့မွာအန္တီသိပါတယ္ေနာ္...ဒီေန႔က ေနာက္ဆံုးေက်ာင္းတက္ရတဲ့ေန႔ပဲ...ေနာက္တစ္ပတ္ေနရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔စေျဖရၿပီ..."
" အဲ့ေတာ့..."
" အဲ့ေတာ့ အန္တီအခုလိုေတြလုပ္ေနတာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစတယ္...အဲ့အတြက္ စာေမးပြဲကိုပါထိခိုက္လာႏိုင္တယ္...ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘူးေနာ္...အန္တီ့သားပါထိခိုက္မွာ..."
" မင္းေျပာခ်င္တာက..."
" ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာေမးပြဲၿပီးမွထပ္ေတြ႔ၾကရေအာင္...ဒီကိစၥကိုလဲ အဲ့က်မွေအးေအးေဆးေဆး ဆက္ေဆြးေႏြးၾကတာေပါ့..."
ေဒၚမီမီလင္းက သူ႔ကိုေသခ်ာၾကည့္ရင္း သေဘာတက်ျပံဳးတယ္...။ ဒါနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းလဲ...။
" အန္တီ့သားနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုခြဲခ်င္တာမဟုတ္လား...ေအးေဆးေပါ့...အခ်ိန္ေတြ႐ွိပါေသးတယ္..."
" အန္တီကလက္မခံရင္ေရာ..."
" အန္တီလက္ခံမွာပါ...အန္တီကပံုစံက စိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္တတ္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးမွမဟုတ္တာ...ကြၽန္ေတာ္ထင္တာ မွန္တယ္မဟုတ္လား..."
" ဟား ဟား!...မင္းကတကယ္မလြယ္ဘူးပဲ...Ommm...မင္းေျပာတာမွန္ပါတယ္...အန္တီလက္ခံတယ္...တကယ္ေတာ့အန္တီလဲ အလုပ္ကိစၥခရီးသြားစရာ႐ွိေသးတယ္..."
" ဒါဆိုအခန္႔သင့္ပဲေပါ့...ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာကိုလက္ခံေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
" မလိုပါဘူး... ေကာ္ဖီေလးေသာက္လိုက္ပါအံုးလား..."
" မေသာက္ေတာ့ဘူး...ကြၽန္ေတာ္သြားစရာေလး႐ွိေသးလို႔ စိတ္မ႐ွိရင္ခြင့္ျပဳပါအံုး..."
ခြန္းစစ္မင္းေကာ္ဖီဆိုင္ကထြက္လာၿပီးတာနဲ႔ လင္းေခတ္ဦးဆီဖုန္းဆက္လိုက္မိတယ္...။ ကားဂိတ္ဆီလ်ွာက္လာရင္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေခၚေပမဲ့ တစ္ဖက္ကေတာ့ျပန္ေျဖမလာခဲ့ဘူး...။
( Shit! တကယ္ပဲ ဝတီကိုကိုနဲ႔႐ွိေနတာလား...)
ဒါနဲ႔ Internet ဖြင့္ကာ လိုင္းေပၚသူသိတဲ့လူမ်ား႐ွိမလား ႐ွာလိုက္မိတယ္...။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ လင္းေခတ္ဦးနဲ႔အျမဲတြဲေနက် စီနီယာအကိုတစ္ေယာက္ကိုသြားေတြ႔တယ္...။ သူခ်က္ခ်င္းပဲ စာ႐ိုက္လိုက္မိတယ္...။
" ကိုထက္ေနာင္...ကြၽန္ေတာ္တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္လို႔...အကိုအခု lecture တက္ေနတာလား..."
Reply ကခ်က္ခ်င္းမလာေပမဲ့ အရမ္းေတာ့မေစာင့္လိုက္ရဘူး...။
" ဟုတ္တယ္ ညီ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
" ကိုလင္းအဲ့မွာ႐ွိလားမသိဘူး...ကြၽန္ေတာ္ေျပာစရာေလး႐ွိလို႔ ဖုန္းဆက္မရတာနဲ႔..."
" သူက မနက္ Practical ၿပီးတည္းက ျပန္သြားၿပီ ညီရ..."
ခြန္းစစ္မင္း ကားမွတ္တိုင္ကထိုင္ခံုေလးမွာ အသာထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္...။ သူဘာရယ္မဟုတ္ ေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္လုပ္မိတယ္...။
" ေက်းဇူးပဲအကို...သူတစ္ေနရာရာသြားတာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္...ေနာက္မွကြၽန္ေတာ္ထပ္ေခၚလိုက္ေတာ့မယ္..."
" အိုေက အိုေက... ရတယ္ ညီ..."
သူဖုန္းကနာရီကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္တယ္...။
( I'm a strong and independent man...I don't need a man to fill me...)
ထိုအူေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးကိုေတြးၿပီးတဲ့ေနာက္ သူအခ်ိန္ကိုက္ေရာက္လာတဲ့ Bus ေပၚတက္လိုက္တယ္...။
လင္းေခတ္ဦးမွာအေၾကာင္းျပခ်က္႐ွိမယ္ဆိုတာ သူသိတယ္...။ လင္းေခတ္ဦးက သူ႔ဆႏၵနဲ႔သူေတာ့ ဝတီကိုကိုနဲ႔ျပန္ပတ္သတ္မွာမဟုတ္ဘူးေလ...။ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ စည္းထားဖို႔ေျပာခဲ့တဲ့သူကေလ...။
ခြန္းစစ္မင္းအဲ့တာေတြအကုန္လံုးကို နားလည္တယ္...။ လင္းေခတ္ဦးက အေၾကာင္းမဲ့သတ္သတ္ေတာ့ ဒီလိုလုပ္မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူ႔စိတ္ကသိေနတယ္...။ ဒါေပမဲ့...။ ဒါေပမဲ့ သူလက္မခံႏိုင္ဘူး...။ ဘာလို႔လဲ...။
မထူးဆန္းဘူးလား...။ ကိုယ့္ကိုယ္လွည့္စားမွာမဟုတ္မွန္း ရင္ထဲအသဲထဲကသိေနေပမဲ့လဲ...စိတ္က အလိုလိုစိတ္မခ်ႏိုင္တာမ်ိဳး...။ ဒါမ်ိဳးက လူတစ္ေယာက္အေပၚအရမ္းေလးနက္လာတဲ့အခါမွာ ျဖစ္ေပၚလာတတ္တယ္ ...။ မသိစိတ္က သူကိုယ့္ကိုထားခဲ့ရင္ဆိုၿပီး ေလ်ွာက္ေတြးမိတာမ်ိဳး...။ ဒါေပမဲ့လဲ ဒါေတြကို ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ကေတာ့ မစဥ္းစားမိ႐ွာေသးဘူး...။
တစ္နာရီ...ႏွစ္နာရီ...အခ်ိန္ေတြတျဖည္းျဖည္းကုန္ဆံုးလာတယ္...။ ေကာင္းကင္မွာတိမ္ေတြလဲမ႐ွိေတာ့သလို ၾကယ္ေတြကအျပည့္ေနရာယူလာတယ္...။ မလွဘူးလား...နက္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္ႀကီးမွာ အျဖဴအစက္အေျပာက္ေလးေတြျဖစ္ေနတာ...။ အိုး!...ၾကည့္ပါအံုး...ထိုအစက္အေျပာက္ေတြကလည္ေနပါလား...။
( ဝါးးး!...လွ လိုက္ တာ...)
ခြန္းစစ္မင္းမ်က္ေတာင္ေတြကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္လိုက္တယ္...။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သူ႔နားထဲ တဂ်ီဂ်ီဝင္လာေနတဲ့စကားသံအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္ေနရာက...ေခါင္းကိုလည္ရင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" အိုး!...င သစ္ ပါ လား..."
" ဪ...အခုေတာ့ ငါ့ကိုျမင္ၿပီေပါ့..."
သူမ်က္လံုးေတြကို လက္ဖမိုးနဲ႔ပြတ္သပ္ရင္း တစ္လံုးခ်င္းေမးလိုက္တယ္...။
" အ ခု ငါ ဘယ္ ေရာက္ ေန တာ လဲ...မင္း က ေရာ ဒီ ကို ဘယ္ လို ေရာက္ လာ တာ လဲ..."
" မင္းပဲငါ့ကိုဖုန္းလွမ္းဆက္တာေလ..."
" ဟုတ္ လား..."
" ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္း...ကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္မသယ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ အဲ့ေလာက္ေတာင္ပဲမူးေအာင္ေသာက္ရလား..."
" ငါ မ မူး ဘူး..."
" တစ္ခါမွဒီလိုတစ္ေယာက္တည္းဆို အမူးမေသာက္ဖူးပါဘူး...ဘာျဖစ္ထားလို႔လဲ..."
" ခ်ီး ပဲ! ..."
" တံေတြးေတြစင္လိုက္တာကြာ..."
ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ကိုခ်ိဳင္းေအာက္ကေနထိန္းကိုင္ကာ တြဲေပးထားတဲ့ခန္႔သူရိန္သစ္ကို...ပုခံုးကေနဖက္ခ်လိုက္တယ္...။
" ျဖည္းျဖည္း..."
" အ ေမး အ ျမန္း ေတြ ထူ လိုက္ တာ..."
" ေအးပါ...မေမးဘူး...ေဘာလိုပဲ..."
" ဒါ နဲ႔...ငါ တို႔ က ဒီ မွာ ဘာ ရပ္ လုပ္ ေန တာ လဲ...ျပန္ မယ္ ေလ..."
" ျပန္လို႔မရေသးဘူး...မင္းရဲ႕သက္ဆိုင္သူႀကီးကို ေစာင့္ေနတာ..."
" ဘယ္ သူ တုန္း...ဘာ လုပ္ ဖို႔ တုန္း..."
" မင္းကိုမင္းလဲျပန္ၾကည့္အံုး...ဒီပံုနဲ႔အိမ္ျပန္ပို႔လို႔ကေတာ့ ဦးေစတစ္ေယာက္ စိတ္ပူၿပီးေသလိမ့္မယ္...ငါ့အိမ္ေခၚသြားဖို္႔ကလဲ မင္းေသြးဆိုးပံုနဲ႔ အကုန္ႏိုးကုန္မွာ...အိမ္မွာက သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြပဲ႐ွိတာ...အဲ့ေတာ့ ငါဘယ္သူ႔ေခၚရမတုန္း...မင္းလူႀကီးပဲ႐ွိတာေပါ့...လခြီး!...ေကာင္းေကာင္းရပ္စမ္းကြာ...မင္းခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုထိန္းထားရတာ လြယ္တယ္ထင္ေနလား..."
" အဲ့ တာ ဆို ဘာ လို႔ မင္း ကား ေပၚ ေခၚ မ သြား လဲ..."
" ငါ့ကားေပၚအန္ခ် ဘယ့္ႏွယ္႔လုပ္မတုန္း...ေနပါေစ...ဒီမွာပဲ အပင္ပန္းခံမယ္..."
ခြန္းစစ္မင္း'ေအ့'ခနဲေလတစ္ခ်က္တက္ရင္းက မီးေရာင္စံုေတြျဖတ္ေျပးေနတဲ့ ကားလမ္းမက်ယ္ႀကီးဆီအၾကည့္ေရာက္သြားတယ္...။ သူ႔မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ေရာင္စံုမီးတန္းႀကီးေတြက ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ေပါ့...။
" င သစ္...ဟိုး ေ႐ွ႕ က မီး လံုး ေတြ ၾကား ထဲ သြား က ခ်င္ လိုက္ တာ..."
" ဟမ္?...ငါ့ကို ဟိုကေရာက္လာရင္ ေျပာစရာစကားမ႐ွိေအာင္မလုပ္စမ္းပါနဲ႔..._ီးကို မီးလံုးေတြလား...အဲ့တာကားမီးေတြဟ..."
" ေပါက္ က ရ ေတြ..."
" မင္း...ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေနာ္...မင္းကေျပာၿပီးရင္ တကယ္ႀကီးေတြထထလုပ္တာ...လိုက္ဆြဲရတဲ့သူေတြက တကယ္မသက္သာဘူး...ၿငိမ္ၿငိမ္ရပ္..."
" ကြၽတ္!..."
" ဘာေတြမ်ားစုတ္သတ္စရာ႐ွိလဲ...ငါ့မွာမင္းေၾကာင့္ အမကိုထားခဲ့ၿပီးေတာင္ အသဲအသန္ထြက္လာရတာ..."
( ေဘာ ႏွယ္! ေသာက္ စ ကား မ်ား လိုက္ တဲ့ အ ေကာင္ ပါ လား...ငါ့ ဟာ ငါ ၾကယ္ ေတြ ဆက္ ၾကည့္ တာ ပဲ ေကာင္း တယ္...)
ဒီလိုနဲ႔ သူသဘာဝတရားႀကီးကို ဆက္လက္ခံစားစီးေမ်ာေနတုန္းမွာပဲ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့အသံတစ္သံၾကားလိုက္ရတယ္...။
" ခန္႔သူ..."
ခြန္းစစ္မင္း ကားေပၚကဆင္းကာ အနားကိုအေျပးေလးေရာက္လာတဲ့...ခန္႔ညားတဲ့အသံနဲ႔ ခပ္ေခ်ာေခ်ာအကိုႀကီးကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာစူးစိုက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ခန္႔သူ..."
" မသိပါဘူးကိုလင္းရယ္...ကြၽန္ေတာ့္ဆီဖုန္းဝင္လာတာနဲ႔ အေျပးလာခဲ့တာပဲ...ဘာကိစၥဒီေလာက္ေတာင္ေသာက္ထားလဲမသိဘူး...ေမးလို႔လဲမရဘူး..."
" အင္း...ထားပါ...ကဲေပး..."
လင္းေခတ္ဦးခ်က္ခ်င္းပဲ ခြန္းစစ္မင္းကိုကားေပၚတင္ကာ ခါးပတ္ပတ္ေပးလိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့မွ ကားတံခါးကိုဂ႐ုတစိုက္ပိတ္လိုက္ၿပီး...။
" ေက်းဇူးပဲ ခန္႔သူ..."
" မဟုတ္တာ ကိုလင္းကလဲ..."
" အိုေက...အဲ့တာဆိုသြားေတာ့မယ္ေနာ္...မင္းလဲ ဂ႐ုစိုက္စိုက္ျပန္အံုး..."
" ဟုတ္ကဲ့ ကိုလင္း..."
အဲ့ေနာက္ လင္းေခတ္ဦးလဲ ကားေပၚအျမန္တက္လိုက္တယ္...။ ခါးပတ္ပတ္ၿပီးလို႔ ကားစက္ႏိႈးေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ကိုတစ္ခ်ိန္လံုးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းကိုသတိထားမိသြားရတယ္...။
" ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ..."
" ခင္ မ်ား...ခင္ မ်ား က ကို လင္း ေခတ္ ဦး မ ဟုတ္ လား..."
" အခုေတာ့ ငါ့ကိုေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူးေပါ့..."
" ခင္ မ်ား နဲ႔ ကြၽန္ ေတာ္ က ဘယ္ တုန္း က ဒီ ေလာက္ ထိ ရင္း ႏွီး သြား တာ လဲ...ဘာ လို႔ ကြၽန္ ေတာ့္ ကို လာ ေခၚ ရ တာ လဲ..."
" စဥ္းစားၾကည့္ေလ...ဘယ္တုန္းကရင္းႏွီးသြားတာလဲ...ဘယ္ေလာက္ထိရင္းႏွီးေနၿပီလဲဆိုတာ..."
ခြန္းစစ္မင္း နားထင္ကိုလက္ညိဳးေလးနဲ႔ တစ္ေထာက္ေထာက္လုပ္လိုက္ၿပီးမွ...။
" င သစ္ က ခင္ မ်ား ကို ကြၽန္ ေတာ့္ လူ ႀကီး တဲ့...အဲ့ လို စ ကား မ်ိဳး က သူ ငယ္ ခ်င္း ရဲ႕ ခ်စ္ သူ ရည္း စား ေတြ ကို ပဲ သံုး ေလ့ သံုး ထ ႐ွိ တာ...ဆို ေတာ့...ခင္ မ်ား နဲ႔ ကြၽန္ ေတာ္ က ခ်စ္ သူ ေတြ လား..."
" ေတြ႔လား...စဥ္းစားရတာ မခက္ပါဘူး..."
" ဝါးးး!...ကြၽန္ ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ ေယာက္ လံုး က ေယာက်္ား ေလး ေတြ ေလ...တြဲ လို႔ ရ တယ္ ေပါ့ လား...ဆန္း က်ယ္ တယ္ ေနာ္..."
လင္းေခတ္ဦး တံခါးေဘာင္ကိုတံေတာင္နဲ႔ေထာက္ရင္း...ေမးေစ့ကို လက္ညိဳးေလးနဲ႔ပြတ္ကာသာ အသံမထြက္ပဲရယ္ေနမိတယ္...။
" ဒါ ဆို ကြၽန္ ေတာ္ တို႔ ဘယ္ အ ဆင့္ ထိ ေရာက္ ၿပီး သြား ၾက ၿပီ လဲ..."
" ဘယ္လိုထင္လဲ..."
ခြန္းစစ္မင္း ခဏၿငိမ္သြားၿပီးကာမွ ဖြင့္မရေတာ့တဲ့မ်က္လံုးကို ႀကိဳးစားျပဴးလိုက္ရင္း...။
" S h i t ! ...တ ကယ္ ႀကီး လား...တ ကယ္ ႀကီး ကြၽန္ ေတာ္ တို႔..."
ေျပာေနရင္းက ပါးစပ္ကိုလက္ေလးနဲ႔ကာလိုက္ၿပီး ႏွစ္ကိုယ္ၾကားရံုအသံေလးနဲ႔ဆက္ေျပာတယ္...။
" ခ်စ္ ရည္ လူး ၿပီး ၾက ၿပီ ေပါ့..."
လင္းေခတ္ဦး အသံမထြက္ေစဖို႔ မနည္းထိန္းလိုက္ရတယ္...။
" Omm Omm...မွန္တယ္..."
လိုခ်င္တဲ့အေျဖရသြားတာေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းလဲေခါင္းေလးညိတ္ရင္း ေနာက္မွီေပၚကိုေခါင္းေလးမွီခ်လိုက္တယ္...။
" ဒါ နဲ႔ ကြၽန္ ေတာ္ က ခင္ မ်ား ကို ဘယ္ လို ေခၚ လဲ..."
" အင္း...ဘယ္လိုေခၚလဲ...ကိုကိုလား..."
" ဂီးးး!...အ ဓိပၸါယ္ မ ႐ွိ လိုက္ တာ...ဒီ ေလာက္ ႐ိုး အီ ေန တဲ့ အ သံုး အ ႏႈန္း ႀကီး ကို..."
" ဒါဆိုမင္းကဘယ္လိုေခၚခ်င္လို႔လဲ..."
" လင္း ေခတ္ ဦး...လင္း ေခတ္...ခတ္ ဦး...ကြၽန္ ေတာ္...ကြၽန္ ေတာ္ ခင္ မ်ား ကို ဦး ေခတ္ လို႔ ေခၚ မယ္..."
လင္းေခတ္ဦး ခြန္းစစ္မင္းကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ဒီ နာ မည္ ကို ကြၽန္ ေတာ္ က လြဲ ၿပီး ဘယ္ သူ မွ မ ေခၚ ရ ဘူး..."
" မင္းကလြဲၿပီးလဲ ဘယ္သူမွမေခၚဖူးေသးပါဘူး..."
လင္းေခတ္ဦး သူ႔ရင္ထဲမွာခံစားေနရတာေတြက မ်က္ႏွာမွာအတိုင္းသားေပၚေနသည့္အလား...ကားေမာင္းေနရင္း ပါးစပ္ကိုေတာ္ေတာ္နဲ႔ျပန္စိမရတဲ့အထိပဲ...။ ဒါနဲ႔ လမ္းတစ္ဝက္ေလာက္ေရာက္တဲ့အထိ ခြန္းစစ္မင္းဆီက စကားသံထြက္မလာေတာ့တာေၾကာင့္...အိပ္မ်ားအိပ္ၿပီလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူရယ္ခ်င္သြားရျပန္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းက ကားတံခါးမွန္ကိုမွီရင္း သူ႔ကိုမ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း ေငးၾကည့္ေနတယ္ေလ...။
" ဘာေတြၾကည့္ေနျပန္ၿပီလဲ..."
" ဦး ေခတ္ ..."
" အင္း..."
" ခင္ မ်ား က အ ရမ္း ေခ်ာ တာ ပဲ..."
" ဟ ဟ!...သူ႔ခ်စ္သူေလးကလဲေခ်ာတာကိုး...အဲ့ေတာ့ ဒီကလူကလဲ ဒီေလာက္ေတာ့ေခ်ာမွျဖစ္မွာေပါ့..."
" ကြၽန္ ေတာ္ နည္း နည္း မွတ္ မိ ၿပီ..."
" ဘာကိုလဲ... "
" ခင္ မ်ား ရဲ႕ ညည္း သံ ေတြ..."
လင္းေခတ္ဦး တံေတြးပင္သီးခ်င္သြားရတယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းကေတာ့ သူေျပာခ်င္တာေတြဆက္ေျပာေနဆဲပဲ...။
" ခင္ မ်ား ကြၽန္ ေတာ့္ ထဲ မွာ ႐ွိ ေန ခ်ိန္... တစ္ ခါ တစ္ ခါ ထြက္ ထြက္ လာ တတ္ တဲ့ ခင္ မ်ား ရဲ႕ ညည္း သံ ေတြ က အ ရမ္း ဆြဲ ေဆာင္ မႈ ႐ွိ တယ္...အဲ့ အ ခ်ိန္ ေက် နပ္ ၿပီး ျပံဳး တဲ့ ခင္ မ်ား ရဲ႕ အ ျပံဳး ေတြ..."
" ....."
" ခင္ မ်ား သိ လား...ကြၽန္ ေတာ္ ခင္ မ်ား ရဲ႕ ဘယ္ အ စိတ္ အ ပိုင္း ကို ျမင္ ရင္ စိတ္ ေတြ ထိန္း လို႔ မ ရ ေတာ့ ဘူး လဲ ဆို တာ ေလ..."
" ....."
" ခင္ မ်ား ရဲ႕ ရင္ ဘက္ ေတြ..."
" ....."
" ခင္ မ်ား ရဲ႕ ရင္ ဘက္ ေတြ ကို ျမင္ ရင္ ကြၽန္ ေတာ့္ စိတ္ ေတြ လႈပ္ ႐ွား လာ ရ တယ္...ေက်ာင္း မွာ ပိတ္ မိတဲ့ ည ကို မွတ္ မိ ေသး လား...အဲ့ တုန္း က လဲ အဲ့ တာ ေၾကာင့္ ပဲ...ခင္ မ်ား မ သိ ခဲ့ ဘူး မ ဟုတ္ လား..."
လင္းေခတ္ဦးျပံဳးလိုက္မိတယ္...။
" ငါအခုဘာလုပ္ခ်င္ေနလဲသိလား..."
" ဘာ လဲ..."
" မင္းကိုအိပ္ရာေပၚပစ္လွဲခ်င္ေနၿပီ..."
" ကြၽန္ ေတာ္ ေရာ ဘာ လုပ္ ခ်င္ ေန လဲ သိ လား..."
" ဘာလဲ..."
" ခင္ မ်ား ရဲ႕ အဲ့ ကိုယ္ ေပၚ က အက်ႌ ႀကီး ကို ဆြဲ ျဖဲ ခ်င္ ေန တယ္...ကြၽန္ ေတာ္ ေျပာ တာ...ကား ထဲ မွာ အက်ႌ ဝတ္ ဖို႔ လို လို႔ လား ဗ်ာ..."
" ............... "
လူေတြက တစ္ေယာက္ရဲ႕လိုအင္ေတြကို တစ္ေယာက္ကျဖည့္ေပးဖို႔အတြက္...အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ဆံုၾကရတယ္လို႔ယူဆၾကတယ္...။ တကယ္က လူတစ္ေယာက္ကသာ သူ႔ရဲ႕လိုအင္ေတြကိုျဖည့္စည္းခိုင္းဖို႔ အျခားတစ္ေယာက္ကိုသြားေတြ႔ဆံုတာ...။ ဘယ္သူကမွ ကိုယ့္ကြက္လပ္ေတြကိုျဖည့္ေပးခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး ေရာက္မလာပါဘူး...။ ကိုယ္ကသာ ကိုယ့္ကြက္လပ္ေတြကိုျဖည့္ဖို႔ လိုက္႐ွာမိတာမ်ိဳးပါ...။
လူတိုင္းမွာအတၱဆိုတာ႐ွိစျမဲမို႔ ခြန္းစစ္မင္းကိုယ္တိုင္လဲ လင္းေခတ္ဦးကိုလက္ခံခဲ့စဥ္က...လင္းေခတ္ဦးသူ႔အေပၚဘယ္လိုခံစားရလဲ သူ႔ဆီကဘာကိုလိုခ်င္တာလဲဆိုတာထက္... သူ႔ရဲ႕စိတ္ကလိုခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုတည္းကိုသာ ဦးစားေပးခဲ့တာ...။ ဒါေပမဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ဆံုျခင္းက တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ကြက္လပ္ျဖည့္ေပးရံုသတ္သတ္မဟုတ္ပဲ...အေျဖတိုက္ဖို႔ပါလိုအပ္တယ္ဆိုတာ နားလည္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဦးစားေပးမႈေတြ နားလည္ေပးမႈေတြကပါ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းလိုအပ္လာတယ္...။ ဒီအရာေတြကပဲ Relationship တစ္ခုခိုင္ျမဲေစဖို႔ အကာင္းဆံုးေထာက္တိုင္ျဖစ္ေစလိမ့္မယ္...။
ဒါေၾကာင့္လဲ ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕႐ွပ္အက်ႌအပါးေလးကိုဆြဲျဖဲခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ဆႏၵေတြကိုလမ္းတစ္ေလ်ွာက္ခ်ိဳးႏွိမ္ၿပီး...အိမ္ထဲေရာက္လို႔တံခါးပိတ္ၿပီး လင္းေခတ္ဦးနဲ႔လဲလိုခ်င္တဲ့အေျဖခ်င္းတူတယ္ဆိုမွ သူ႔လက္ေတြကလင္းေခတ္ဦးကိုယ္ေပၚေရာက္သြားကာ ႐ွပ္အက်ႌေလးကိုရင္ဘက္ကေန ႏွစ္ျခမ္းဆြဲျဖဲလိုက္ေတာ့တယ္...။
ေစာက္က်ိဳးနဲဘယ္ကရလာမွန္းမသိတဲ့ခြန္အားေတြနဲ႔ ၾကမ္းတမ္းေနပံုေတြကိုၾကည့္ၿပီး လင္းေခတ္ဦးေတာင္မ်က္လံုးအျပဴးသားျဖစ္သြားရတယ္...။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ လင္းေခတ္ဦးခမ်ာေတြးမိရတယ္...။
( ခြန္းစစ္မင္းကို ဘယ္ေကာင္မူးေအာင္တိုက္လိုက္တာတုန္းဟ...)
လင္းေခတ္ဦးလဲၾကာၾကာအေတြးနယ္ခ်ဲ့မေနႏိုင္ပါဘူး...။ သူ႔ကိုယ္ေပၚ ေရဘဝဲလိုေျခေရာလက္ပါတြယ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ဂဏန္းေကာင္ကို တင္ပါးကေနေပြ႔မၿပီး...အနမ္းေတြလဲဆက္တိုက္ေပးကာ အိပ္ရာနားကိုေလ်ွာက္လာလိုက္တယ္...။
ခြန္းစစ္မင္းကိုအိပ္ရာေပၚခ်လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕တစ္ဝက္တစ္ျပတ္ပြင့္ဟေနတဲ့အက်ႌကို လံုးဝဆြဲခြၽတ္ကာ ကုတင္ေအာက္ကိုလႊင့္ပစ္လိုက္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အက်ႌကိုပါဆြဲခြၽတ္အၿပီးမွာေတာ့ ဝင္းလဲ့စြာထြက္ေပၚလာတဲ့ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ေနရာအႏွံ႔အနမ္းမိုးေတြရြာခ်လိုက္တယ္...။ အဲ့ေနာက္ေအာက္ကိုတေရြ႔ေရြ႔ဆင္းလိုက္ၿပီး ေဘာင္းဘီေလးကိုပါ တျဖည္းျဖည္းဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္...။
ုျဖဴေဖြးေခ်ာေမြ႔စြာလွပေနတဲ့ အဝတ္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးခ်က္ခ်င္းပဲစိတ္ႂကြလာေတာ့တယ္...။ သူလဲ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္တင္းေနတာေတြကို ထိန္းခဲ့ရတာပဲေလ...။ ဒါနဲ႔ လင္းေခတ္ဦး သူ႔ရဲ႕စတိုင္ပန္အနက္ေလးကိုဇစ္ဆြဲခ်ေနတုန္းမွာပဲ သူစိတ္ပ်က္စြာကိုယ့္ကိုယ္ကိုက်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္... ။
" ခြန္း..."
" ဟြန္?..."
" ေဆာရီး...ကိုယ္တို႔ဒီမွာခဏရပ္လို႔ရမလား..."
ခြန္းစစ္မင္းလွဲေနရာက ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ဘာ လို႔ လဲ..."
" ကြန္ဒံုးဝယ္ဖို႔ေမ့ေနလို႔...ကိုယ္အခုေျပးဝယ္လိုက္မယ္...ခဏပဲ..."
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ခါးကိုခြထားရင္းလွဲေနရာက ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထထိုင္လိုက္တယ္...။
" ခင္ မ်ား ႐ူး ေန လား..."
" အမ္! ဘာ ကို တုန္း..."
" ခင္ မ်ား မ်က္ လံုး ထဲ မွာ ကြၽန္ ေတာ့္ ပံု စံ က ေစာင့္ လို႔ ရ ေသး တဲ့ ပံု စံ ေပါက္ ေန လို႔ လား..."
လင္းေခတ္ဦး ထူးဆန္းစြာျပံဳးလိုက္မိတယ္...။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ မသိမသာေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးနဲ႔အတူ...ဆံပင္ေတြကို နဖူးေပၚကေနတစ္ခ်က္လွန္တင္လိုက္တယ္...။
" ေသခ်ာတယ္ေနာ္..."
" Ommm..."
" ေကာင္းၿပီေလ...ဒီေန႔က ကိုယ့္အတြက္ကံေကာင္းတဲ့ေန႔လို႔ မွတ္ယူလိုက္ပါ့မယ္..."
သူ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲကာ အနမ္းတစ္ပြင့္ေပးလိုက္တယ္...။
" ခဏ...ကိုယ္ အံဆြဲထဲက Lube ယူလိုက္အံုးမယ္..."
" မ လို ဘူး..."
႐ုတ္ခ်ည္းပဲခြန္းစစ္မင္းကတြန္းခ်လိုက္တာေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးအိပ္ရာေပၚဒူးေထာက္ေနရာက ဖင္ထိုင္ရက္က်သြားရတယ္...။
" ခြန္း..."
" ကြၽန္ ေတာ္ အဲ့ တာ လဲ မ ေစာင့္ ႏိုင္ ဘူး..."
--------------------
[Unicode]
" ဆိုတော့...မင်းကလင်းခေတ်ဦးနဲ့တွဲနေတာပေါ့..."
" ဟုတ်ပါတယ်..."
" အင်း... ဘယ်တုန်းကမှ အန်တီ့သားကို ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်နဲ့တွဲလိမ့်မယ်လို့ ထင်မထားခဲ့ဘူး..."
" ကျွန်တော်လဲမထင်ထားခဲ့ပါဘူး..."
ဒေါ်မီမီလင်းက မျက်လွှာချကာအသာပြုံးလိုက်တယ်...။
" လင်းခေတ်ဦးက ငယ်ငယ်တည်းက အန်တီ့စကားကိုဆိုဘယ်တုန်းကမှနားမထောင်ဘူး...သူလုပ်ချင်ရာလုပ်တယ်...အရွဲ့လဲတိုက်တတ်သေးတယ်..."
" ....."
( လခွမ်း! အန်တီ့စကားနားထောင်လို့ပဲ ဟိုကဝတီကိုကို'ကိုအလိုလိုက်အကြိုက်ဆောင်နေခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား...)
" အန်တီမေးမယ်...လင်းခေတ်ဦးက တကယ်ပဲမင်းကိုကြိုက်တာလား...လူပျိုစဖြစ်တည်းက ဆန့်ကျင်ဘက်ကိုပဲစိတ်ဝင်စားခဲ့တဲ့ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်က ရုတ်တရက်ကြီး ကိုယ်နဲ့တူရာကိုစိတ်ဝင်စားသွားတယ်ဆိုတာက ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား..."
ဘယ်အရာမှရုတ်တရက်ဖြစ်တည်လာတယ်ဆိုတာ မရှိဘူး...။ အကုန်လုံးက တဖြည်းဖြည်းနဲ့အစပြုခဲ့ရတာချည်းပဲ...။ ခွန်းစစ်မင်း လက်ပိုက်ကာကျော်မှီချလိုက်ရင်း ဒေါ်မီမီလင်းကိုစကားထောက်ပေးလိုက်တယ်..။
" အန်တီပြောချင်တာက..."
" အဲ့တော့အန်တီတွေးတာက...အခုမင်းနဲ့တွဲနေတဲ့အကြောင်းအရင်းက အန်တီ့ကိုအရွဲ့တိုက်ချင်လို့ရောမဖြစ်နိုင်ဘူးလား..."
" ဒါတော့ကျွန်တော်လဲမသိဘူး...ကျွန်တော်အဲ့လောက်ထိလဲလိုက်တွေးမနေဘူး..."
" အခုတော့တွေးသင့်ပြီမဟုတ်ဘူးလား..."
" ဒီမှာ...အန်တီ့ကိုကျွန်တော်တစ်ခုတော့ပြောမယ်...အန်တီ့အကြောင်းကို ကိုလင်းနဲ့အခြားသူတွေဆီကနေ ကျွန်တော်သိသင့်သလောက်သိထားတယ်...အဲ့တာကြောင့် ကျွန်တော့်ဘက်ကိုတွေးပေးချင်ယောင်ဆောင်ပြီး စကားတွေကိုသွယ်ဝိုက်ပြောမနေပါနဲ့လား...ပြောချင်တာကိုတည့်တည့်ပြောလို့ရပါတယ်...ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လုံး အချိန်ကုန်သက်သာတာပေါ့..."
တစိမ့်စိမ့်ပြုံးကာ ကော်ဖီခွက်ကိုအသာအယာကိုင်ရင်း သောက်နေပုံက...အနှီအမျိုးသမီးရဲ့ခေါင်းထဲဘာတွေတွေးနေလဲ အဖြေမရှာနိုင်အောင်ပဲ...။
" မဆိုးဘူး...မင်းကိုအန်တီသဘောကျတယ်...ဒါကြောင့် စကားကိုလိုရင်းပဲပြောပါ့မယ်...မင်းဝတီကိုကို'ကိုသိမှာပေါ့..."
သူခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ ဒေါ်မီမီလင်းက စကားကိုဆက်တယ်...။
" သူက..."
( ကြည့်နေ...ပြောတော့မယ်...ဘာလဲ ကိုလင်းအတွက်ရည်ရွယ်ထားတဲ့သူလား...)
" လင်းခေတ်ဦးရဲ့ ဇနီးလောင်းပဲ..."
( ဟက်! တွေ့လား...အံ့ဩစရာမရှိပါဘူး...)
" အဲ့တာဘာဖြစ်လို့လဲ...အဲ့တာက အန်တီရည်ရွယ်တာလေ...ကိုလင်းရည်ရွယ်တာမှမဟုတ်တာ..."
" ဟုတ်တယ်...သူမရည်ရွယ်ပါဘူး...သူမှမဟုတ်ဘူး..ပြောရရင်နှစ်ယောက်လုံး ဒီကိစ္စကိုမသိကြသေးဘူး...ဒါပေမဲ့လက်ရှိအခြေအနေအရဆိုရင်တော့ အနှေးနဲ့အမြန်ပဲသူတို့ကိုပြောပြမှရတော့မှာ..."
" ဆိုတော့ အန်တီကကျွန်တော့်ကို ကိုလင်းနဲ့လမ်းခွဲစေချင်တာလား... "
" အန်တီလိုချင်တာကို မင်းသိပါတယ်...ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းကလဲ လင်းခေတ်ဦးကိုရေရှည်တွဲဖို့စဉ်းစားထားတာမှမဟုတ်တာပဲ...ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား..."
" ကျွန်တော့်စိတ်ကမျောက်စိတ်မို့ အတပ်တော့မပြောနိုင်ဘူးဗျ..."
" အဟင်း!...အဲ့တာထက် လင်းခေတ်ဦးကလဲ အန်တီ့ဆန္ဒကိုလိုက်လျောပြီး ဝတီကိုကိုနဲ့လက်ထပ်ရမှာပဲ..."
" ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်သေချာနေရတာလဲ..."
" ဘာလို့ဆို သူကအန်တီကိုယ်တိုင်မွေးထားတဲ့သားမို့လို့ပေါ့..."
" ဟ!..."
ခွန်းစစ်မင်းဆီက ခနဲ့စွာထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် ဒေါ်မီမီလင်းအပြုံးတွေကိုဖျောက်ကာ သူ့ကိုစူးစိုက်ကြည့်လာတယ်...။
" ကျေးဇူးပြုပြီး ကိုလင်းကိုအရမ်းသိနေသလိုပုံစံမျိုးနဲ့ စကားမပြောပါနဲ့လား...အန်တီတို့ကြားကကိစ္စတွေကို ကိုလင်းကကျွန်တော့်ကိုအကုန်ပြောပြထားတယ်...မဟုတ်ရင်တောင် မရင်နှီးတဲ့သူကအစ 'ကိုလင်း' လို့ပဲခေါ်ကြတဲ့သူတစ်ယောက်ကို အမေအရင်းကိုယ်တိုင်က 'လင်းခေတ်ဦး' လို့ခေါ်နေကတည်းက အန်တီနဲ့ကိုလင်းရဲ့ပတ်သတ်မှုအထူအပါးကို လူတိုင်းမှန်းလို့ရတယ်..."
ထိုအခါ ထိုမီမီလင်းက အသံထွက်တဲ့အထိရယ်လာတယ်...။
" လင်းခေတ်ဦး သူ့အဖေကိုအရမ်းချစ်တာကိုတော့ အန်တီသိတယ်လေ...အခြားလိုသေးလို့လား..."
ခွန်းစစ်မင်းမျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိတယ်...။ ဒေါ်မီမီလင်းကလဲ ဆက်ပြောတယ်...။
" လင်းခေတ်ဦးဘက်ကပြောမလာခင် မင်းဘက်ကအရင်ဆုံးသတ်လိုက်တာက ပိုမကောင်းဘူးလား...ခေါင်းမမာချင်စမ်းပါနဲ့ကောင်လေး..."
ခွန်းစစ်မင်းခေါင်းကိုငုံ့လိုက်မိပြီး ကော်ဖီခွက်ကို အတွေးပေါင်းများစွာနဲ့ငေးကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ကျွန်တော်...ကိုလင်းကိုကတိမဖျက်နိုင်ဘူး..."
" ဘာကို..."
" ကျွန်တော်ကိုလင်းကို လမ်းခွဲဖို့မပြောနိုင်ဘူး..."
ဒေါ်မီမီလင်းလဲ ခွန်းစစ်မင်းကိုစိုက်ကြည့်နေရာက ခေါင်းလေးအသာညိတ်လိုက်ရင်း...။
" မင်း...လင်းခေတ်ဦးကိုဘာလို့တွဲတာလဲ..."
ငွေမက်လို့တွဲတာလားလို့ မေးမလာတာကိုပဲကျေးဇူးတင်ရမလို...။ ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးကိုတွဲတာက ငွေမက်လို့တော့မဟုတ်ဘူး...။ ဒါပေမဲ့ လင်းခေတ်ဦးဖက်ကကြည်ကြည်ဖြူဖြူပေးသုံးနေတဲ့ငွေတွေကိုတော့ သူငြင်းပစ်စရာလား...။ စေတနာကိုစော်ကားရာရောက်မှာပေါ့...။
" ကိုလင်းကိုကြိုက်လို့ပေါ့..."
" ဒါပဲလား..."
" အခြားကိစ္စတွေတော့ရှိသေးတာပေါ့...ဒါပေမဲ့ အန်တီ့ရှေ့ပြောလို့မှမသင့်တော်တာ...အန်တီလဲ နားထောင်ရဲမှာမဟုတ်ဘူးလေ..."
" ....."
မထင်မှတ်ထားပဲမြင်လိုက်ရတဲ့ ဆွံ့အမှင်သက်သွားတဲ့ဒေါ်မီမီလင်းရဲ့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ခွန်းစစ်မင်းကျေနပ်သွားရတယ်...။ ဒါနဲ့ ဒေါ်မီမီလင်းလဲဟန်ဆောင်ပြုံးလေးပြုံးရင်း ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီး...။
" ဒါနဲ့...ပုံမှန်ဆို ကျောင်းကနေအတူပြန်နေကျမဟုတ်လား...ဘာလို့တစ်ယောက်တည်းထွက်လာတာလဲ..."
" အဲ့တာကျွန်တော့်ကိစ္စပါ..."
" အင်းနော်...လင်းခေတ်ဦးကကျောင်းမှာရှိနေတာရောသေချာရဲ့လား..."
( ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ ဒါက...)
" သူအခုအတန်းတက်နေတာ..."
" သေချာရဲ့လား..."
ခွန်းစစ်မင်းစိတ်ထဲ မတင်မကျခံစားချက်တွေက ချက်ချင်းပဲထိုးဖောက်လုနီးနီးဖြစ်လာတယ်...။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်မီမီလင်းရှေ့မှာအမူအရာမပျက်ချင်တာကြောင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုကြိုးစားထိန်းလိုက်ရင်း...။
" ဒါဆိုလဲ ပြောကြည့်လေ..."
" အဟင်း!...အခုလောက်ဆို သူ ဝတီကိုကိုနဲ့ ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဆိုင်ရောက်နေရောပေါ့...Jewellery တစ်ခုခုလဲဖြစ်နိုင်တယ်..."
" အဲ့တော့...ကျွန်တော်က စိတ်မကောင်းဖြစ်ပေးရမှာလား..."
" ....."
" အန်တီတစ်ခုခုနဲ့အကျပ်ကိုင်ပြီးသွားခိုင်းလို့ သွားရတာလဲဖြစ်နိုင်တာပဲလေ..."
" အိုး! တကယ်ကိုအံ့ဩစရာပါပဲလား...မင်းကလင်းခေတ်ဦးကို တော်တော်ကိုယုံကြည်တာပဲ..."
ခွန်းစစ်မင်းဖြစ်နိုင်ရင် နေရာကနေထထွက်သွားလိုက်ချင်ပြီ...။ သူခေါင်းရှုပ်ရတာကိုမုန်းတယ်...။ ဒါမှမဟုတ် သူသိထားတဲ့အမှန်တရားကမဟုတ်ကြောင်း ဒေါ်မီမီလင်းဆီကပြောလာမှာကို ဆက်မကြားချင်တော့တာလား...။
" အန်တီ့ကိုကျွန်တော့်တစ်ခုလောက်အကြံပေးလို့ရမလား..."
" ပြောကြည့်လေ..."
" အန်တီ့သားရောကျွန်တော်ရောက စာမေးပွဲဖြေရတော့မှာအန်တီသိပါတယ်နော်...ဒီနေ့က နောက်ဆုံးကျောင်းတက်ရတဲ့နေ့ပဲ...နောက်တစ်ပတ်နေရင် ကျွန်တော်တို့စဖြေရပြီ..."
" အဲ့တော့..."
" အဲ့တော့ အန်တီအခုလိုတွေလုပ်နေတာက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လုံးကို စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စေတယ်...အဲ့အတွက် စာမေးပွဲကိုပါထိခိုက်လာနိုင်တယ်...ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းမဟုတ်ဘူးနော်...အန်တီ့သားပါထိခိုက်မှာ..."
" မင်းပြောချင်တာက..."
" ကျွန်တော်တို့ စာမေးပွဲပြီးမှထပ်တွေ့ကြရအောင်...ဒီကိစ္စကိုလဲ အဲ့ကျမှအေးအေးဆေးဆေး ဆက်ဆွေးနွေးကြတာပေါ့..."
ဒေါ်မီမီလင်းက သူ့ကိုသေချာကြည့်ရင်း သဘောတကျပြုံးတယ်...။ ဒါနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းလဲ...။
" အန်တီ့သားနဲ့ကျွန်တော့်ကိုခွဲချင်တာမဟုတ်လား...အေးဆေးပေါ့...အချိန်တွေရှိပါသေးတယ်..."
" အန်တီကလက်မခံရင်ရော..."
" အန်တီလက်ခံမှာပါ...အန်တီကပုံစံက စိတ်လိုက်မာန်ပါလုပ်တတ်တဲ့ပုံစံမျိုးမှမဟုတ်တာ...ကျွန်တော်ထင်တာ မှန်တယ်မဟုတ်လား..."
" ဟား ဟား!...မင်းကတကယ်မလွယ်ဘူးပဲ...Ommm...မင်းပြောတာမှန်ပါတယ်...အန်တီလက်ခံတယ်...တကယ်တော့အန်တီလဲ အလုပ်ကိစ္စခရီးသွားစရာရှိသေးတယ်..."
" ဒါဆိုအခန့်သင့်ပဲပေါ့...ကျွန်တော်ပြောတာကိုလက်ခံပေးလို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
" မလိုပါဘူး... ကော်ဖီလေးသောက်လိုက်ပါအုံးလား..."
" မသောက်တော့ဘူး...ကျွန်တော်သွားစရာလေးရှိသေးလို့ စိတ်မရှိရင်ခွင့်ပြုပါအုံး..."
ခွန်းစစ်မင်းကော်ဖီဆိုင်ကထွက်လာပြီးတာနဲ့ လင်းခေတ်ဦးဆီဖုန်းဆက်လိုက်မိတယ်...။ ကားဂိတ်ဆီလျှာက်လာရင်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာခေါ်ပေမဲ့ တစ်ဖက်ကတော့ပြန်ဖြေမလာခဲ့ဘူး...။
( Shit! တကယ်ပဲ ဝတီကိုကိုနဲ့ရှိနေတာလား...)
ဒါနဲ့ Internet ဖွင့်ကာ လိုင်းပေါ်သူသိတဲ့လူများရှိမလား ရှာလိုက်မိတယ်...။ ကံကောင်းစွာနဲ့ လင်းခေတ်ဦးနဲ့အမြဲတွဲနေကျ စီနီယာအကိုတစ်ယောက်ကိုသွားတွေ့တယ်...။ သူချက်ချင်းပဲ စာရိုက်လိုက်မိတယ်...။
" ကိုထက်နောင်...ကျွန်တော်တစ်ခုလောက်မေးချင်လို့...အကိုအခု lecture တက်နေတာလား..."
Reply ကချက်ချင်းမလာပေမဲ့ အရမ်းတော့မစောင့်လိုက်ရဘူး...။
" ဟုတ်တယ် ညီ...ဘာဖြစ်လို့လဲ..."
" ကိုလင်းအဲ့မှာရှိလားမသိဘူး...ကျွန်တော်ပြောစရာလေးရှိလို့ ဖုန်းဆက်မရတာနဲ့..."
" သူက မနက် Practical ပြီးတည်းက ပြန်သွားပြီ ညီရ..."
ခွန်းစစ်မင်း ကားမှတ်တိုင်ကထိုင်ခုံလေးမှာ အသာထိုင်ချလိုက်မိတယ်...။ သူဘာရယ်မဟုတ် ခေါင်းတစ်ညိတ်ညိတ်လုပ်မိတယ်...။
" ကျေးဇူးပဲအကို...သူတစ်နေရာရာသွားတာဖြစ်ပါလိမ့်မယ်...နောက်မှကျွန်တော်ထပ်ခေါ်လိုက်တော့မယ်..."
" အိုကေ အိုကေ... ရတယ် ညီ..."
သူဖုန်းကနာရီကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးတာနဲ့ ကျောပိုးအိတ်ထဲပြန်ထည့်လိုက်တယ်...။
( I'm a strong and independent man...I don't need a man to fill me...)
ထိုအူကြောင်ကြောင်အတွေးကိုတွေးပြီးတဲ့နောက် သူအချိန်ကိုက်ရောက်လာတဲ့ Bus ပေါ်တက်လိုက်တယ်...။
လင်းခေတ်ဦးမှာအကြောင်းပြချက်ရှိမယ်ဆိုတာ သူသိတယ်...။ လင်းခေတ်ဦးက သူ့ဆန္ဒနဲ့သူတော့ ဝတီကိုကိုနဲ့ပြန်ပတ်သတ်မှာမဟုတ်ဘူးလေ...။ သူကိုယ်တိုင်တောင် စည်းထားဖို့ပြောခဲ့တဲ့သူကလေ...။
ခွန်းစစ်မင်းအဲ့တာတွေအကုန်လုံးကို နားလည်တယ်...။ လင်းခေတ်ဦးက အကြောင်းမဲ့သတ်သတ်တော့ ဒီလိုလုပ်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ သူ့စိတ်ကသိနေတယ်...။ ဒါပေမဲ့...။ ဒါပေမဲ့ သူလက်မခံနိုင်ဘူး...။ ဘာလို့လဲ...။
မထူးဆန်းဘူးလား...။ ကိုယ့်ကိုယ်လှည့်စားမှာမဟုတ်မှန်း ရင်ထဲအသဲထဲကသိနေပေမဲ့လဲ...စိတ်က အလိုလိုစိတ်မချနိုင်တာမျိုး...။ ဒါမျိုးက လူတစ်ယောက်အပေါ်အရမ်းလေးနက်လာတဲ့အခါမှာ ဖြစ်ပေါ်လာတတ်တယ် ...။ မသိစိတ်က သူကိုယ့်ကိုထားခဲ့ရင်ဆိုပြီး လျှောက်တွေးမိတာမျိုး...။ ဒါပေမဲ့လဲ ဒါတွေကို ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက်ကတော့ မစဉ်းစားမိရှာသေးဘူး...။
တစ်နာရီ...နှစ်နာရီ...အချိန်တွေတဖြည်းဖြည်းကုန်ဆုံးလာတယ်...။ ကောင်းကင်မှာတိမ်တွေလဲမရှိတော့သလို ကြယ်တွေကအပြည့်နေရာယူလာတယ်...။ မလှဘူးလား...နက်ပြာရောင်ကောင်းကင်ကြီးမှာ အဖြူအစက်အပြောက်လေးတွေဖြစ်နေတာ...။ အိုး!...ကြည့်ပါအုံး...ထိုအစက်အပြောက်တွေကလည်နေပါလား...။
( ဝါးးး!...လှ လိုက် တာ...)
ခွန်းစစ်မင်းမျက်တောင်တွေကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်လိုက်တယ်...။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ သူ့နားထဲ တဂျီဂျီဝင်လာနေတဲ့စကားသံအချို့ကြောင့် အပေါ်ကိုမော့ကြည့်နေရာက...ခေါင်းကိုလည်ရင်းလှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" အိုး!...င သစ် ပါ လား..."
" ဪ...အခုတော့ ငါ့ကိုမြင်ပြီပေါ့..."
သူမျက်လုံးတွေကို လက်ဖမိုးနဲ့ပွတ်သပ်ရင်း တစ်လုံးချင်းမေးလိုက်တယ်...။
" အ ခု ငါ ဘယ် ရောက် နေ တာ လဲ...မင်း က ရော ဒီ ကို ဘယ် လို ရောက် လာ တာ လဲ..."
" မင်းပဲငါ့ကိုဖုန်းလှမ်းဆက်တာလေ..."
" ဟုတ် လား..."
" ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်း...ကိုယ့်ကိုယ်တောင်မသယ်နိုင်တော့တဲ့အထိ အဲ့လောက်တောင်ပဲမူးအောင်သောက်ရလား..."
" ငါ မ မူး ဘူး..."
" တစ်ခါမှဒီလိုတစ်ယောက်တည်းဆို အမူးမသောက်ဖူးပါဘူး...ဘာဖြစ်ထားလို့လဲ..."
" ချီး ပဲ! ..."
" တံတွေးတွေစင်လိုက်တာကွာ..."
ခွန်းစစ်မင်း သူ့ကိုချိုင်းအောက်ကနေထိန်းကိုင်ကာ တွဲပေးထားတဲ့ခန့်သူရိန်သစ်ကို...ပုခုံးကနေဖက်ချလိုက်တယ်...။
" ဖြည်းဖြည်း..."
" အ မေး အ မြန်း တွေ ထူ လိုက် တာ..."
" အေးပါ...မမေးဘူး...ဘောလိုပဲ..."
" ဒါ နဲ့...ငါ တို့ က ဒီ မှာ ဘာ ရပ် လုပ် နေ တာ လဲ...ပြန် မယ် လေ..."
" ပြန်လို့မရသေးဘူး...မင်းရဲ့သက်ဆိုင်သူကြီးကို စောင့်နေတာ..."
" ဘယ် သူ တုန်း...ဘာ လုပ် ဖို့ တုန်း..."
" မင်းကိုမင်းလဲပြန်ကြည့်အုံး...ဒီပုံနဲ့အိမ်ပြန်ပို့လို့ကတော့ ဦးစေတစ်ယောက် စိတ်ပူပြီးသေလိမ့်မယ်...ငါ့အိမ်ခေါ်သွားဖို့်ကလဲ မင်းသွေးဆိုးပုံနဲ့ အကုန်နိုးကုန်မှာ...အိမ်မှာက သက်ကြီးရွယ်အိုတွေပဲရှိတာ...အဲ့တော့ ငါဘယ်သူ့ခေါ်ရမတုန်း...မင်းလူကြီးပဲရှိတာပေါ့...လခွီး!...ကောင်းကောင်းရပ်စမ်းကွာ...မင်းခန္ဓာကိုယ်ကြီးကိုထိန်းထားရတာ လွယ်တယ်ထင်နေလား..."
" အဲ့ တာ ဆို ဘာ လို့ မင်း ကား ပေါ် ခေါ် မ သွား လဲ..."
" ငါ့ကားပေါ်အန်ချ ဘယ့်နှယ့်လုပ်မတုန်း...နေပါစေ...ဒီမှာပဲ အပင်ပန်းခံမယ်..."
ခွန်းစစ်မင်း'အေ့'ခနဲလေတစ်ချက်တက်ရင်းက မီးရောင်စုံတွေဖြတ်ပြေးနေတဲ့ ကားလမ်းမကျယ်ကြီးဆီအကြည့်ရောက်သွားတယ်...။ သူ့မျက်လုံးထဲမှာတော့ ရောင်စုံမီးတန်းကြီးတွေက ဟိုပြေးဒီပြေးနဲ့ပေါ့...။
" င သစ်...ဟိုး ရှေ့ က မီး လုံး တွေ ကြား ထဲ သွား က ချင် လိုက် တာ..."
" ဟမ်?...ငါ့ကို ဟိုကရောက်လာရင် ပြောစရာစကားမရှိအောင်မလုပ်စမ်းပါနဲ့..._ီးကို မီးလုံးတွေလား...အဲ့တာကားမီးတွေဟ..."
" ပေါက် က ရ တွေ..."
" မင်း...ငြိမ်ငြိမ်နေနော်...မင်းကပြောပြီးရင် တကယ်ကြီးတွေထထလုပ်တာ...လိုက်ဆွဲရတဲ့သူတွေက တကယ်မသက်သာဘူး...ငြိမ်ငြိမ်ရပ်..."
" ကျွတ်!..."
" ဘာတွေများစုတ်သတ်စရာရှိလဲ...ငါ့မှာမင်းကြောင့် အမကိုထားခဲ့ပြီးတောင် အသဲအသန်ထွက်လာရတာ..."
( ဘော နှယ်! သောက် စ ကား များ လိုက် တဲ့ အ ကောင် ပါ လား...ငါ့ ဟာ ငါ ကြယ် တွေ ဆက် ကြည့် တာ ပဲ ကောင်း တယ်...)
ဒီလိုနဲ့ သူသဘာဝတရားကြီးကို ဆက်လက်ခံစားစီးမျောနေတုန်းမှာပဲ အရမ်းရင်းနှီးတဲ့အသံတစ်သံကြားလိုက်ရတယ်...။
" ခန့်သူ..."
ခွန်းစစ်မင်း ကားပေါ်ကဆင်းကာ အနားကိုအပြေးလေးရောက်လာတဲ့...ခန့်ညားတဲ့အသံနဲ့ ခပ်ချောချောအကိုကြီးကို မျက်မှောင်ကြုတ်ကာစူးစိုက်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ခန့်သူ..."
" မသိပါဘူးကိုလင်းရယ်...ကျွန်တော့်ဆီဖုန်းဝင်လာတာနဲ့ အပြေးလာခဲ့တာပဲ...ဘာကိစ္စဒီလောက်တောင်သောက်ထားလဲမသိဘူး...မေးလို့လဲမရဘူး..."
" အင်း...ထားပါ...ကဲပေး..."
လင်းခေတ်ဦးချက်ချင်းပဲ ခွန်းစစ်မင်းကိုကားပေါ်တင်ကာ ခါးပတ်ပတ်ပေးလိုက်တယ်...။ ပြီးတော့မှ ကားတံခါးကိုဂရုတစိုက်ပိတ်လိုက်ပြီး...။
" ကျေးဇူးပဲ ခန့်သူ..."
" မဟုတ်တာ ကိုလင်းကလဲ..."
" အိုကေ...အဲ့တာဆိုသွားတော့မယ်နော်...မင်းလဲ ဂရုစိုက်စိုက်ပြန်အုံး..."
" ဟုတ်ကဲ့ ကိုလင်း..."
အဲ့နောက် လင်းခေတ်ဦးလဲ ကားပေါ်အမြန်တက်လိုက်တယ်...။ ခါးပတ်ပတ်ပြီးလို့ ကားစက်နှိုးနေတဲ့အချိန်မှာတော့ သူ့ကိုတစ်ချိန်လုံးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုသတိထားမိသွားရတယ်...။
" ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ..."
" ခင် များ...ခင် များ က ကို လင်း ခေတ် ဦး မ ဟုတ် လား..."
" အခုတော့ ငါ့ကိုတောင်မမှတ်မိတော့ဘူးပေါ့..."
" ခင် များ နဲ့ ကျွန် တော် က ဘယ် တုန်း က ဒီ လောက် ထိ ရင်း နှီး သွား တာ လဲ...ဘာ လို့ ကျွန် တော့် ကို လာ ခေါ် ရ တာ လဲ..."
" စဉ်းစားကြည့်လေ...ဘယ်တုန်းကရင်းနှီးသွားတာလဲ...ဘယ်လောက်ထိရင်းနှီးနေပြီလဲဆိုတာ..."
ခွန်းစစ်မင်း နားထင်ကိုလက်ညိုးလေးနဲ့ တစ်ထောက်ထောက်လုပ်လိုက်ပြီးမှ...။
" င သစ် က ခင် များ ကို ကျွန် တော့် လူ ကြီး တဲ့...အဲ့ လို စ ကား မျိုး က သူ ငယ် ချင်း ရဲ့ ချစ် သူ ရည်း စား တွေ ကို ပဲ သုံး လေ့ သုံး ထ ရှိ တာ...ဆို တော့...ခင် များ နဲ့ ကျွန် တော် က ချစ် သူ တွေ လား..."
" တွေ့လား...စဉ်းစားရတာ မခက်ပါဘူး..."
" ဝါးးး!...ကျွန် တော် တို့ နှစ် ယောက် လုံး က ယောကျ်ား လေး တွေ လေ...တွဲ လို့ ရ တယ် ပေါ့ လား...ဆန်း ကျယ် တယ် နော်..."
လင်းခေတ်ဦး တံခါးဘောင်ကိုတံတောင်နဲ့ထောက်ရင်း...မေးစေ့ကို လက်ညိုးလေးနဲ့ပွတ်ကာသာ အသံမထွက်ပဲရယ်နေမိတယ်...။
" ဒါ ဆို ကျွန် တော် တို့ ဘယ် အ ဆင့် ထိ ရောက် ပြီး သွား ကြ ပြီ လဲ..."
" ဘယ်လိုထင်လဲ..."
ခွန်းစစ်မင်း ခဏငြိမ်သွားပြီးကာမှ ဖွင့်မရတော့တဲ့မျက်လုံးကို ကြိုးစားပြူးလိုက်ရင်း...။
" S h i t ! ...တ ကယ် ကြီး လား...တ ကယ် ကြီး ကျွန် တော် တို့..."
ပြောနေရင်းက ပါးစပ်ကိုလက်လေးနဲ့ကာလိုက်ပြီး နှစ်ကိုယ်ကြားရုံအသံလေးနဲ့ဆက်ပြောတယ်...။
" ချစ် ရည် လူး ပြီး ကြ ပြီ ပေါ့..."
လင်းခေတ်ဦး အသံမထွက်စေဖို့ မနည်းထိန်းလိုက်ရတယ်...။
" Omm Omm...မှန်တယ်..."
လိုချင်တဲ့အဖြေရသွားတာကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းလဲခေါင်းလေးညိတ်ရင်း နောက်မှီပေါ်ကိုခေါင်းလေးမှီချလိုက်တယ်...။
" ဒါ နဲ့ ကျွန် တော် က ခင် များ ကို ဘယ် လို ခေါ် လဲ..."
" အင်း...ဘယ်လိုခေါ်လဲ...ကိုကိုလား..."
" ဂီးးး!...အ ဓိပ္ပါယ် မ ရှိ လိုက် တာ...ဒီ လောက် ရိုး အီ နေ တဲ့ အ သုံး အ နှုန်း ကြီး ကို..."
" ဒါဆိုမင်းကဘယ်လိုခေါ်ချင်လို့လဲ..."
" လင်း ခေတ် ဦး...လင်း ခေတ်...ခတ် ဦး...ကျွန် တော်...ကျွန် တော် ခင် များ ကို ဦး ခေတ် လို့ ခေါ် မယ်..."
လင်းခေတ်ဦး ခွန်းစစ်မင်းကိုလှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ဒီ နာ မည် ကို ကျွန် တော် က လွဲ ပြီး ဘယ် သူ မှ မ ခေါ် ရ ဘူး..."
" မင်းကလွဲပြီးလဲ ဘယ်သူမှမခေါ်ဖူးသေးပါဘူး..."
လင်းခေတ်ဦး သူ့ရင်ထဲမှာခံစားနေရတာတွေက မျက်နှာမှာအတိုင်းသားပေါ်နေသည့်အလား...ကားမောင်းနေရင်း ပါးစပ်ကိုတော်တော်နဲ့ပြန်စိမရတဲ့အထိပဲ...။ ဒါနဲ့ လမ်းတစ်ဝက်လောက်ရောက်တဲ့အထိ ခွန်းစစ်မင်းဆီက စကားသံထွက်မလာတော့တာကြောင့်...အိပ်များအိပ်ပြီလားဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ကြည့်လိုက်တော့ သူရယ်ချင်သွားရပြန်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းက ကားတံခါးမှန်ကိုမှီရင်း သူ့ကိုမျက်တောင်မခတ်တမ်း ငေးကြည့်နေတယ်လေ...။
" ဘာတွေကြည့်နေပြန်ပြီလဲ..."
" ဦး ခေတ် ..."
" အင်း..."
" ခင် များ က အ ရမ်း ချော တာ ပဲ..."
" ဟ ဟ!...သူ့ချစ်သူလေးကလဲချောတာကိုး...အဲ့တော့ ဒီကလူကလဲ ဒီလောက်တော့ချောမှဖြစ်မှာပေါ့..."
" ကျွန် တော် နည်း နည်း မှတ် မိ ပြီ..."
" ဘာကိုလဲ... "
" ခင် များ ရဲ့ ညည်း သံ တွေ..."
လင်းခေတ်ဦး တံတွေးပင်သီးချင်သွားရတယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းကတော့ သူပြောချင်တာတွေဆက်ပြောနေဆဲပဲ...။
" ခင် များ ကျွန် တော့် ထဲ မှာ ရှိ နေ ချိန်... တစ် ခါ တစ် ခါ ထွက် ထွက် လာ တတ် တဲ့ ခင် များ ရဲ့ ညည်း သံ တွေ က အ ရမ်း ဆွဲ ဆောင် မှု ရှိ တယ်...အဲ့ အ ချိန် ကျေ နပ် ပြီး ပြုံး တဲ့ ခင် များ ရဲ့ အ ပြုံး တွေ..."
" ....."
" ခင် များ သိ လား...ကျွန် တော် ခင် များ ရဲ့ ဘယ် အ စိတ် အ ပိုင်း ကို မြင် ရင် စိတ် တွေ ထိန်း လို့ မ ရ တော့ ဘူး လဲ ဆို တာ လေ..."
" ....."
" ခင် များ ရဲ့ ရင် ဘက် တွေ..."
" ....."
" ခင် များ ရဲ့ ရင် ဘက် တွေ ကို မြင် ရင် ကျွန် တော့် စိတ် တွေ လှုပ် ရှား လာ ရ တယ်...ကျောင်း မှာ ပိတ် မိတဲ့ ည ကို မှတ် မိ သေး လား...အဲ့ တုန်း က လဲ အဲ့ တာ ကြောင့် ပဲ...ခင် များ မ သိ ခဲ့ ဘူး မ ဟုတ် လား..."
လင်းခေတ်ဦးပြုံးလိုက်မိတယ်...။
" ငါအခုဘာလုပ်ချင်နေလဲသိလား..."
" ဘာ လဲ..."
" မင်းကိုအိပ်ရာပေါ်ပစ်လှဲချင်နေပြီ..."
" ကျွန် တော် ရော ဘာ လုပ် ချင် နေ လဲ သိ လား..."
" ဘာလဲ..."
" ခင် များ ရဲ့ အဲ့ ကိုယ် ပေါ် က အကျႌ ကြီး ကို ဆွဲ ဖြဲ ချင် နေ တယ်...ကျွန် တော် ပြော တာ...ကား ထဲ မှာ အကျႌ ဝတ် ဖို့ လို လို့ လား ဗျာ..."
" ............... "
လူတွေက တစ်ယောက်ရဲ့လိုအင်တွေကို တစ်ယောက်ကဖြည့်ပေးဖို့အတွက်...အချင်းချင်းတွေ့ဆုံကြရတယ်လို့ယူဆကြတယ်...။ တကယ်က လူတစ်ယောက်ကသာ သူ့ရဲ့လိုအင်တွေကိုဖြည့်စည်းခိုင်းဖို့ အခြားတစ်ယောက်ကိုသွားတွေ့ဆုံတာ...။ ဘယ်သူကမှ ကိုယ့်ကွက်လပ်တွေကိုဖြည့်ပေးချင်လို့ပါဆိုပြီး ရောက်မလာပါဘူး...။ ကိုယ်ကသာ ကိုယ့်ကွက်လပ်တွေကိုဖြည့်ဖို့ လိုက်ရှာမိတာမျိုးပါ...။
လူတိုင်းမှာအတ္တဆိုတာရှိစမြဲမို့ ခွန်းစစ်မင်းကိုယ်တိုင်လဲ လင်းခေတ်ဦးကိုလက်ခံခဲ့စဉ်က...လင်းခေတ်ဦးသူ့အပေါ်ဘယ်လိုခံစားရလဲ သူ့ဆီကဘာကိုလိုချင်တာလဲဆိုတာထက်... သူ့ရဲ့စိတ်ကလိုချင်တဲ့ ဆန္ဒတစ်ခုတည်းကိုသာ ဦးစားပေးခဲ့တာ...။ ဒါပေမဲ့ လူနှစ်ယောက်တွေ့ဆုံခြင်းက တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ကွက်လပ်ဖြည့်ပေးရုံသတ်သတ်မဟုတ်ပဲ...အဖြေတိုက်ဖို့ပါလိုအပ်တယ်ဆိုတာ နားလည်လာတဲ့အခါမှာတော့ ဦးစားပေးမှုတွေ နားလည်ပေးမှုတွေကပါ တစ်စိတ်တစ်ပိုင်းလိုအပ်လာတယ်...။ ဒီအရာတွေကပဲ Relationship တစ်ခုခိုင်မြဲစေဖို့ အကာင်းဆုံးထောက်တိုင်ဖြစ်စေလိမ့်မယ်...။
ဒါကြောင့်လဲ ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက် လင်းခေတ်ဦးရဲ့ရှပ်အကျႌအပါးလေးကိုဆွဲဖြဲချင်နေတဲ့ စိတ်ဆန္ဒတွေကိုလမ်းတစ်လျှောက်ချိုးနှိမ်ပြီး...အိမ်ထဲရောက်လို့တံခါးပိတ်ပြီး လင်းခေတ်ဦးနဲ့လဲလိုချင်တဲ့အဖြေချင်းတူတယ်ဆိုမှ သူ့လက်တွေကလင်းခေတ်ဦးကိုယ်ပေါ်ရောက်သွားကာ ရှပ်အကျႌလေးကိုရင်ဘက်ကနေ နှစ်ခြမ်းဆွဲဖြဲလိုက်တော့တယ်...။
စောက်ကျိုးနဲဘယ်ကရလာမှန်းမသိတဲ့ခွန်အားတွေနဲ့ ကြမ်းတမ်းနေပုံတွေကိုကြည့်ပြီး လင်းခေတ်ဦးတောင်မျက်လုံးအပြူးသားဖြစ်သွားရတယ်...။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ လင်းခေတ်ဦးခမျာတွေးမိရတယ်...။
( ခွန်းစစ်မင်းကို ဘယ်ကောင်မူးအောင်တိုက်လိုက်တာတုန်းဟ...)
လင်းခေတ်ဦးလဲကြာကြာအတွေးနယ်ချဲ့မနေနိုင်ပါဘူး...။ သူ့ကိုယ်ပေါ် ရေဘဝဲလိုခြေရောလက်ပါတွယ်ချိတ်ထားတဲ့ဂဏန်းကောင်ကို တင်ပါးကနေပွေ့မပြီး...အနမ်းတွေလဲဆက်တိုက်ပေးကာ အိပ်ရာနားကိုလျှောက်လာလိုက်တယ်...။
ခွန်းစစ်မင်းကိုအိပ်ရာပေါ်ချလိုက်ပြီးတာနဲ့ သူ့ရဲ့တစ်ဝက်တစ်ပြတ်ပွင့်ဟနေတဲ့အကျႌကို လုံးဝဆွဲချွတ်ကာ ကုတင်အောက်ကိုလွှင့်ပစ်လိုက်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အကျႌကိုပါဆွဲချွတ်အပြီးမှာတော့ ဝင်းလဲ့စွာထွက်ပေါ်လာတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို နေရာအနှံ့အနမ်းမိုးတွေရွာချလိုက်တယ်...။ အဲ့နောက်အောက်ကိုတရွေ့ရွေ့ဆင်းလိုက်ပြီး ဘောင်းဘီလေးကိုပါ တဖြည်းဖြည်းဆွဲချွတ်လိုက်တယ်...။
ုဖြူဖွေးချောမွေ့စွာလှပနေတဲ့ အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် လင်းခေတ်ဦးချက်ချင်းပဲစိတ်ကြွလာတော့တယ်...။ သူလဲ လမ်းတစ်လျှောက်တင်းနေတာတွေကို ထိန်းခဲ့ရတာပဲလေ...။ ဒါနဲ့ လင်းခေတ်ဦး သူ့ရဲ့စတိုင်ပန်အနက်လေးကိုဇစ်ဆွဲချနေတုန်းမှာပဲ သူစိတ်ပျက်စွာကိုယ့်ကိုယ်ကိုကျိန်ဆဲလိုက်မိတယ်... ။
" ခွန်း..."
" ဟွန်?..."
" ဆောရီး...ကိုယ်တို့ဒီမှာခဏရပ်လို့ရမလား..."
ခွန်းစစ်မင်းလှဲနေရာက ခေါင်းထောင်ကြည့်လိုက်တယ်...။
" ဘာ လို့ လဲ..."
" ကွန်ဒုံးဝယ်ဖို့မေ့နေလို့...ကိုယ်အခုပြေးဝယ်လိုက်မယ်...ခဏပဲ..."
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးရဲ့ခါးကိုခွထားရင်းလှဲနေရာက ဖြည်းဖြည်းချင်းထထိုင်လိုက်တယ်...။
" ခင် များ ရူး နေ လား..."
" အမ်! ဘာ ကို တုန်း..."
" ခင် များ မျက် လုံး ထဲ မှာ ကျွန် တော့် ပုံ စံ က စောင့် လို့ ရ သေး တဲ့ ပုံ စံ ပေါက် နေ လို့ လား..."
လင်းခေတ်ဦး ထူးဆန်းစွာပြုံးလိုက်မိတယ်...။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ မသိမသာပျော်ရွှင်မှုလေးနဲ့အတူ...ဆံပင်တွေကို နဖူးပေါ်ကနေတစ်ချက်လှန်တင်လိုက်တယ်...။
" သေချာတယ်နော်..."
" Ommm..."
" ကောင်းပြီလေ...ဒီနေ့က ကိုယ့်အတွက်ကံကောင်းတဲ့နေ့လို့ မှတ်ယူလိုက်ပါ့မယ်..."
သူ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မျက်နှာလေးကိုဆွဲကာ အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးလိုက်တယ်...။
" ခဏ...ကိုယ် အံဆွဲထဲက Lube ယူလိုက်အုံးမယ်..."
" မ လို ဘူး..."
ရုတ်ချည်းပဲခွန်းစစ်မင်းကတွန်းချလိုက်တာကြောင့် လင်းခေတ်ဦးအိပ်ရာပေါ်ဒူးထောက်နေရာက ဖင်ထိုင်ရက်ကျသွားရတယ်...။
" ခွန်း..."
" ကျွန် တော် အဲ့ တာ လဲ မ စောင့် နိုင် ဘူး..."
==========
8 September, 2019
To be continue... 🍑