Pov Emma
"Je kan wel weer weg gaan hoor." Zeg ik waarneer Marcio nogsteeds in de kamer staat, nadat ik hem zijn mobiel terug gaf.
"Lief hoor, dat 'ik houd van je' gedoe." Negeert hij mijn opmerking. "Je zou er bijna sentimenteel van worden."
"Shup up."
"Eline wil het stickje niet geven neem ik aan." Hij kijkt me nochalant aan. "Dat is praktisch moord."
"Waar heb je het over?"
Marcio lacht. "Je dacht toch niet dat Orlando je zou laten gaan? Als hij het stickje niet snel krijgt raakt zijn geduld op. Dan gaan er doden vallen."
Ik kijk Marcio strak aan. Hij kijkt grijzend terug. "Waarschijnlijk beginnend bij jou."
Er gaat een rilling over mijn rug. Ik wil wat zeggen, roepen, hem uitschelden, maar Marcio is me voor.
"En zodra Eline het stickje geeft wordt ze ook neergeschoten." Zuchtend staat hij op. "Maarja, dat hoef jij niet mee te maken." Hij loopt naar de deur en slaat die met een klap dicht.
Tranen springen in mijn ogen. Ik sluit mijn ogen en haal diel adem. "Het komt goed." Fluister ik mezelf toe, al weet ik heel goed dat dat een leugen is. Ik pak een kussen en druk die stevig tegen me aan, luisterend naar het geruis van de wind. Maar dat geruis wordt al snel onderbroken.
"Wat deed Marcio hier?" José loopt de kamer in en gaat naast me zitten.
"Mijn toekomst voorspellen." Antwoord ik nijdig.
José kijkt me verward aan, zich afvragend of het een grapje was of niet. "Heeft hij je pijn gedaan?"
"Nee." Antwoord ik. "Nouja.. fysiek niet." Zuchtend ga ik tegen de 'rugleuning' van het bed zitten. "Ik wil het er niet over hebben." Mompel ik.
"Soms lucht het op om erover te praten.."
Tranen verzamelen zich achter mij ogen. "Laat me gewoon met rust."
Ik druk mijn hoofd in het kussen wat ik tussen mijn armen had en probeer rustig te blijven. Wanneer het na een tijdje nogsteeds stil is kijk ik op om te zien dat José, tot mijn verbazing, nogsteeds op het bed zit. Hij heeft zijn mobiel vast en typed iets.
"Wat doe je?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Jij bent die rust snel zat." Mompelt hij.
"Hé!" Roep ik beledigd terwijl ik een andere kussen naar hem toe gooi.
Pas wanneer het kussen hem raakt kijkt hij op. "Hé!" Roept hij op dezelfde toon. Dramatisch laat hij zich op het bed vallen. "Wat heb ik jou ooit aan gedaan?"
Ik geef hem een veelzeggende blik. Maar nog voor ik iets kan zeggen is hij me al voor. "Niet op antwoorden."
Langzaam schud ik mijn hoofd terwijl ik mijn kussen nog strakker vast pak.
Marcio heeft gelijk. Orlando laat me nooit gaan. Zodra ik wil ontsnappen schiet hij me neer. En daarna Eline, en misschien zelfs Maddison, ook. En ik ben totaal machteloos. Zeker nu Eline het stickje heeft en ik hier opgesloten zit.
Snikkend laat ik mijn hoofd in het kussen vallen.
"Ik ben er!" Hoor ik iemand gehaast zeggen. "En ik heb chocolade mee."
"Ik zei 'van slag' niet 'zwanger'." Mompelt José.
"Wat? Chocolade helpt bij vrouwen toch altijd?" Het is de stem van Nikolas die het vraagt. José mompelt iets terug.
Langzaam kijk ik op. "Welke chocolade is het?"
"Tony chocolony caramel-zeezout." Nikolas lacht trots. "Je favoriete."
"Dat is inderdaad mijn favoriete."
Hij gooit de chocolade naast me op het bed. "Oké, wat is er precies gebeurd?"
"Niks belangrijks." Mompel ik.
"Niks belangrijks?" Herhaalt Nikolas. Er klinkt een verbaasde toon in zijn stem. "Ik hoorde dat je had gezegd waar het stickje lag, en dat noem je 'niks belangrijks'?"
"Dat ging per ongeluk." Verdedig ik mezelf.
"Wat is er daarna gebeurd."
Zuchtend leg ik het snel uit. "Orlando ging erheen en liet mijn doodleuk weten dat hij Eline had ontmoet."
"Is hij al terug?" Vraagt José verbaasd.
"Nee, hij belde Marcio."
"En het stickje? Heeft hij het?" Er klinkt angst in Nikolas zijn stem.
"Nee, Eline had het eerder gevonden en wil het niet geven."
"Dat is dom."
"Nee, juist slim." Reageert Nikolas op José.
"Hoezo slim? Ik denk niet dat Orlando het geduld heeft om nog langer te wachten."
"Wat denk je dat er gebeurt als Eline het wel had gegeven? Niet veel goeds zal ik je vertellen. Dan heeft hij het stickje, schiet hij gelijk Eline neer en daarna Emma ook."
Geschrokken kijk ik Nikolas aan.
"Ik kan jullie verstaan hoor." Deel ik mee, maar beide mannen lijken mijn opmerking niet door te hebben.
"Wat? Je weet niet wat Orlando nu gaat doen."
"Geen zorgen, dat heeft Marcio al uitgelegd." Dit lijken ze wel te verstaan want tegelijk kijken ze op. José een beetje verrast, alsof hij was vergeten dat ik er ook nog was.
"Wat heeft hij gezegd?"
"Dat Orlando mij niet meer nodig heeft en me gelijk neerschiet."
"Dat zal niet gebeuren." Zegt Nikolas resoluut. "Ik praat wel met hem zodra hij thuis komt."
"Als ik jou was zou ik me een beetje gekoest houden na die actie van gister. Geloof me, je bevindt je op glad ijs."
"Wat?" Snauwt Nikolas. "Jij wordt ook alleen maar afgeblaft hoor."
"Wat is er gebeurd?" Vraag ik verward.
"Deze malloot heeft Roberto geslagen."
Ik kan een lach niet onderdrukken. "Waarom?" Lach ik.
"Hij heeft jou ook geslagen."
Lachend schud ik mijn hoofd. "Dus? Dat viel echt wel mee hoor." Oké, dat was een leugen.
"Het viel niet mee." Zegt Nikolas. "Je kunt niet zomaar iemand gaan slaan."
Ik rol met mijn ogen. "Geloof me, ik ben echt wel wat gewend."
"Dit was heftiger."
"Je moest eens weten." Mompel ik, terugdenkend aan alle keren dat iemand me heeft geslagen. Me realiserend dat dat er redelijk veel zijn.
"Dit is zo kut." Gromt José opeens. Hij kijkt Nikolas aan. "We kunnen haar niet laten gaan dan gaan we er allemaal aan."
"Dat is waar.." Mompelt Nikolas. Het blijft even stil. "Maar we kunnen haar wel een handje helpen."
"Hoe?" José heeft zijn stem iets gedempt.
"Misschien heeft ze toevallig gezien dat er een reserve sleutel in de keuken ligt."
"Die in het meest linker kastje?" Speelt José mee.
"Ja, bovenaan." Antwoordt Nikolas.
"Jullie moeten nooit acteurs worden." Lach ik om het slechte toneelstukje.
"Luister je wel?" Vraagt José. "We proberen je te helpen en dan beledig je ons."
"Sorry." Een klein lachje verlaat mijn mond.
José zucht. "Dit voelt als verraad."
"Technisch gezien hebben we het haar nooit verteld." Reageert Nikolas, bang dat José naar Orlando zou gaan. "We zeiden alleen tegen elkaar waar de sleutel lag."
"Je moet ons niks over je ontsnapping vertellen, hoe minder we weten hoe beter."
"Geen zorgen." Lach ik naar José. Ik sluit even mijn ogen en open ze dan met een zucht van opluchting. "Jullie zijn de best.."
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Heyheyheyy!!
Sorrysorrysorry dat ik zo lang niks heb geplaatst. Ik ben op dit moment bezig met mijn bucketlist afwerken dus ik heb weinig tijd om te schrijven :((
Maarr ik heb vandaag wel een piercing laten zetten!! En natuurlijk ook gelijk afgevinkt.✅
Het deed oprecht geen pijn maar ik ben wel flauwgevallen :○
Dus ik wil jullie zeggen dat je je dromen moet najagen nu het nog kan!!
Love you all XX