"က်န္းရီ႐ွင္း!!!!!!!!!!!!"
အေပၚထပ္ကေနဟိန္းထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ ေအာက္မွာေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနတဲ့ရီ႐ွင္း
လန္႔သြားရ၏.....
ေျခေထာက္စက္တပ္ထားသလုိအျမန္ႏႈန္းနဲ႔အေပၚေျပးတက္ကာ...
"ခ်န္းေယာလ္ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ?"
"ဆယ္ ဆယ္ဟြန္း ေအာက္ထပ္မွာ႐ွ္ိလား?"
"ဟင့္အင္း ေျမေအာက္ခန္းထဲမွာ
မဟုတ္ဘူးလား?"
ခ်န္းေယာလ္မ်က္လုံးေတြျပဴ းက်ယ္ကုန္ကာ
သူ႔ေခါင္းကုိသူထိန္းကုိင္လုိက္မိတယ္..
မူးလုိက္တာ အား~
သူခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ
အခ်စ္ထြက္ေျပးသြားပုံရတယ္...
အားး အသက္႐ႈေတြၾကပ္လာၿပီ...
"ဘာ ဘာလုိ႔လဲ ခ်န္းေယာလ္"
"ဟြန္းနီး ထြက္ေျပးသြားၿပီ ထင္တယ္"
"ဘယ္လုိ!!!"
"အ အခုခ်က္ခ်င္း႐ွာ မရရေအာင္
ငါေ႐ွ႕ကုိျပန္ေခၚလာခဲ့ အာ မဟုတ္ဘူး
ငါ ငါကူိယ္တုိင္႐ွာရမယ္"
မ်က္လုံးမ်ားေယာက္ယက္ခတ္စြာ ျပဳိလဲေတာ့ခႏၶာကုိယ္နဲ႔အျပင္ထြက္ဖုိ႔
လုပ္ေနတဲ့ခ်န္းေယာလ္ကုိရီ႐ွင္းတားရမည္..
"ခ ခဏေလး ခ်န္းေယာလ္ မင္း
ဒီလုိပုံနဲ႔ထြက္႐ွာရင္ ဟြန္းနီးကုိမေတြ႔ခင္
မင္းတစ္ခုခုျဖစ္လိမ့္မယ္"
"ျဖစ္စမ္းကြာ!!! ငါ႐ွာမယ္"
"ငါကတိေပးတယ္ ဟြန္းနီးကူိ
ရေအာင္႐ွာလာမယ္ေနာ္"
"တ တကယ္လား?"
ရီ႐ွင္းေခါင္းကုိအျမန္ၿငိမ့္ျပလုိက္သည္..
"မပါရင္ မင္းကုိသတ္မွာေနာ္
က်န္းရီ႐ွင္း!"
"ေအး ေအးပါ ငါကတိေပးတာမုိ႔
မင္းခဏနားလုိက္ေနာ္"
ရီ႐ွင္း အျမန္ကားနဲ႔ဆယ္ဟြန္းကုိ
႐ွာဖုိ႔အျပင္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္..
ကတိသာေပးခဲ့တာသူလည္းဘယ္မွာ
႐ွာရမယ္မွန္းမသိေသးပါ...
ခ်န္းေယာလ္သာထြက္႐ွာရင္
အကုန္ဒုကၡေရာက္ကုန္မွာစုိးလုိ႔ရယ္သာ...
"အရင္ဆုံး သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ
သြား႐ွာရမယ္"
ဆယ္ဟြန္းမွာက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကလြဲလုိ႔ဘယ္မွသြားတက္တာမဟုတ္ဘူး
ကားကုိ ကင္မင္ေဆာ့ဆုိတဲ့ေကာင္ေလး
ဆီဦးတည္လုိက္တယ္...
.
.
.
"ဆယ္ဟြန္း!"
"ရီ ရီဖန္ ~"
ဒီေလာက္ေအးေနတဲ့မနက္ခင္းမွာ
အက်ႌအပါးေလးနဲ႔ဖိနပ္ေတာင္မပါတဲ့
ဆယ္ဟြန္းကုိေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ရီဖန္အံျသသြားရ၏.....
"ဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲ??"
ဆယ္ဟြန္း ဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္
ငုိသာငုိေနေလသည္...
"လာ လာအရင္အထဲဝင္ရေအာင္"
ေတာ္ေသးတယ္ ရီဖန္မိဘေတြ
ခရီးသြားၾကလုိ႔....
ႏႈတ္ခမ္းေတြပင္ျပာေနတဲ့ဆယ္ဟြန္းကုိ
ဆုိဖာေပၚထုိင္ခုိင္းကာေစာင္အပါးျခဳံေပးလုိက္ၿပီးေရေႏြးခြက္အျမန္သြားယူကာကမ္းေပးလုိက္သည္.....
ေရေႏြးေသာက္ၿပီး အနည္းငယ္အေအးသက္သာသြားဟန္႐ွိတဲ့ဆယ္ဟြန္းေၾကာင့္...
"ဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲ? ၿပီးေတာ့
ဘာလုိ႔ေက်ာင္းထြက္လုိက္တာလဲ ငါတုိ႔
မင္းကုိအျမဲလာေတြ႔တယ္ မင္းဘယ္ေတြေရာက္ေနတာလဲ?"
"အဟင့္ ငါ ငါေၾကာက္တယ္ ရီဖန္"
"ဆယ္ဟြန္း ငါ့ကုိေသခ်ာ႐ွင္းျပစမ္းပါ"
"အကုိႀကီးဘာေတြျဖစ္ေနလဲမသိဘူး
ငါ့ကုိေျမေအာက္ခန္းထဲပိတ္ေလွာင္ထားတယ္"
"ဘာ ဘာ!"
"အခု သူ႔အိပ္ေနတုန္းထြက္ေျပးလာတာ
သူႏုိးလာရင္ ...... ငါေၾကာက္တယ္"
ရီဖန္လည္းဘာမွနားမလည္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔
မင္ေဆာ့ကုိသာဖုန္းဆက္ၿပီးသူ႔အိမ္လာရန္
ေခၚမိေတာ့သည္.....
ရီ႐ွင္း မင္ေဆာ့အိမ္ေရာက္လုိ႔
ကားေပၚကဆင္းမယ္လုပ္ေနတုန္း
အိမ္ထဲကေနမင္ေဆာ့က အေျပးေလးထြက္လာသည္.....
သူ႔ပုံစံကတစ္ခုခုပဲမုိ႔ ရီ႐ွင္းသူငွါးစီးတဲ့
တကၠစီ ေနာက္မသိမသာလုိက္ခဲ့တယ္....
"ဟင္! ရီဖန္အိမ္?"
မင္ေဆာ့ကခပ္သြက္သြက္ဝင္သြားေလသည္
ရီ႐ွင္းကားေပၚကေနသာခဏေစာင့္ၾကည့္လုိက္တယ္....
"ဆယ္ဟြန္း!!"
"မင္ေဆာ့ အဟင့္ ဟီး"
မင္ေဆာ့လည္းဝင္လာေရာဆယ္ဟြန္းက
သူ႔ကုိအေျပးဖက္ကာငုိျပန္ေလတယ္..
"ဘယ္လုိျဖစ္လာတာလဲ ရီဖန္ဖုန္းဆက္ေတာ့
ငါရင္ေတြတုန္လုိက္တာ.."
"အ အကုိႀကီးမင္းအိမ္ကုိလာေသးလား?
အကုိ႐ွင္းေရာ?"
"ဘယ္သူမွမလာပါဘူး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ?"
"ငါထြက္ေျပးလာတာ အစကမင္းအိမ္လာမလုိ႔
အကုိႀကီးက႐ွာရင္အရင္ဆုံးမင္းအိမ္ကုိ႐ွာမွာသိလုိ႔ ရီဖန္အိမ္ေရာက္လာတာ.."
"အကုိခ်န္းေယာလ္နဲ႔မင္းဘာေတြျဖစ္ၾကလုိ႔လဲ?"
ဆယ္ဟြန္း ေက်ာင္းထြက္တာအစ
အခုကိစၥအကုန္ထိပါေျပာျပလာသည္...
ရီဖန္နဲ႔မင္ေဆာ့ကတအံတျသျဖင့္သာ...
"မင္ေဆာ့ ငါ့ ငါ့ကု္ိအကုိႀကီး႐ွာ
မေတြ႔ႏုိင္မဲ့လုံျခဳံေနရာကုိပုိ႔ေပးပါေနာ္"
မင္ေဆာ့ခဏစဥ္းစားတယ္ ၿပီးမွ...
"နယ္ဘက္မွာငါ့ဦးေလးျခံေတာ့႐ွ္ိတယ္
မင္းသြားမလား?"
"သြားမလားေမးမေနနဲ႔မင္ေဆာ့
သြားပုိ႔ရမယ္ အခုလတ္တေလာဆယ္ဟြန္းကုိဖြက္ထားမွရမွာေလ"
"ေအးေလ အဲ့ဆုိအခုသြားၾကတာေပါ့"
"ေန ေနဦး ငါရီဖန္နဲ႔ပဲသြားလုိက္မယ္
မင္းလိပ္စာေပးလုိက္ ေတာ္ၾကာအကုိႀကီးတုိ႔လာ႐ွာလုိ႔မင္းကုိပါ
မေတြ႔ရင္ရိပ္မိသြားႏူိင္တယ္.."÷
"အဲ့ဒါလည္း ဟုတ္တယ္"
ဆယ္ဟြန္းအၾကံနဲ႔မင္ေဆာ့ကလိပ္စာေပးခဲ့ကာသူကေတာ့သူ႔အိမ္မွာဟန္မပ်က္ေနရန္ျပန္သြားေလသည္...
ရီ႐ွင္းလည္းမသကၤကာလုိ႔ မင္ေဆာ့ေနာက္
ျပန္မလုိက္ပဲရီဖန္အိမ္ေ႐ွ႕မွာသာေနခဲ့သည္...
ခ်န္းေယာလ္ဆီကလည္းဆက္တုိက္ဆုိသလုိ
ဖုန္းဆက္ေနတာမုိ႔အသံပိတ္ထားလုိက္မိ၏..
ထင္တဲ့အတုိင္းခဏၾကာေတာ့ ရီဖန္ဆုိတဲ့
ေကာင္ေလးနဲ႔ဟြန္းနီးထြက္လာတယ္...
ရီ႐ွင္းခ်က္ခ်င္းေျပးဆင္းကာဟြန္းနီးလက္ကုိ
အေျပးဖမ္းဆြဲပစ္လုိက္သည္...
"အ အကုိ႐ွင္း!!!!"
"ဒါဘယ္လဲ ဟြန္းနီး!"
"ထြက္ေျပးမလုိ႔ ဟြန္းနီးကူိလႊတ္ပါ
လႊတ္ လႊတ္!!!"
ဆယ္ဟြန္း႐ုန္းကန္ေနတာမု္ိ့
ရီဖန္ကပါဝင္ကူေပးသည္...
ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္မုိ႔ရီ႐ွင္းမႏုိင္ပဲ
ဟြန္းနီးလက္ကုိလႊတ္လုိက္မိတယ္....
ဟြန္းနီးကေတာ့သူ႔လက္ထဲကလႊတ္တာနဲ႔
ထြက္ေျပးဖုိ႔ျပင္ေနတာမုိ႔...
"မင္းက ခ်န္းေယာလ္ကုိအခုထပ္ပုိပီး
သြက္သြက္ခါေအာင္႐ူးသြားေစခ်င္တာလား!!"
ရီ႐ွင္းေအာ္ေျပာေတာ့ ဆယ္ဟြန္းေျခလမ္းေတြရပ္ကုန္ကာအေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လာသည္....
"အကုိ႐ွင္း ဘာေျပာတယ္?"
"မင္းအကုိႀကီး သြက္သြက္ခါသြားလိမ့္မယ္"
"အကုိ႐ွင္း ဘာ ဘာကုိ????"
"ေကာင္းၿပီ အကုိ႐ွင္းအတင္းၾကပ္မင္းကုိမေခၚေတာ့ဘူး ဒါမဲ့ အကုိ႐ွင္းပါးပါးဆီခဏလုိက္ခဲ့ပါ
ခဏေလးပဲ ဟြန္းနီး ပါးပါးေျပာတာေတြနားေထာင္ၿပီးရင္ၾကဳိက္သလုိဆုံးျဖတ္ အကုိလက္ခံေပးမယ္ေလ ေနာ္"
".............."
"ဟြန္းနီး အကုိ ကတိေပးပါတယ္
ခဏလုိက္ခဲ့ပါ "
ဆယ္ဟြန္းေခါင္းၿငိမ့္ျပတာမုိ႔ ရီ႐ွင္း
ကားေပၚအရင္တက္သြားေလသည္..
ရီဖန္ေရာဆယ္ဟြန္းပါ အကုိ႐ွင္းပါးပါးဆီ
ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္....
"ဦးေလးက်န္း ~"
"သား ဟြန္းနီးေလး~ ေရာက္လာၿပီလား??"
အကုိ႐ွင္းၾကဳိဖုန္းဆက္ထားလုိ႔ထင္ပါတယ္
ဦးေလးက်န္းကဝွီးခ်ဲေပၚထုိင္ရင္းအသင့္ေစာင့္ေနေလသည္....
"ပါးပါး ဟြန္းနီးကုိ ခ်န္းေယာလ္အေၾကာင္းေတြေျပာျပလုိက္ပါ သူဆုံးျဖတ္ဖုိ႔လုိအပ္ေနၿပီ"
ဦးေလးက်န္းကဘာမွေတာင္မေျပာရေသးဘူး
မ်က္ရည္ေတြဝဲလာကာ...
"အကုိေလးကုိ အရင္ျပန္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး"
"ဦးေလးက်န္း အကုိႀကီးက အရင္က
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဟင္??"
"အကုိေလးက ငယ္ငယ္ကတည္းကစိတ္ေဝဒနာခံစားေနခဲ့ရတာ"
"ဗ်ာ!!"
"ဟုတ္တယ္ သူ႔အေမနဲ႔သူ႔အေဖကြာ႐ွင္းတဲ့အခ်္ိန္ကစလုိ႔ျဖစ္ခဲ့တာ ငယ္ေသးေတာ့
သူ႔အေမကုိသိပ္တြယ္တာတယ္ ဒါမဲ့ ႐ုတ္တရက္သူ႔အေမကကြာ႐ွင္းၿပီး အိမ္ကေနထြက္သြားကတည္းက အကုိေလးကကေလးနဲ႔မလုိက္တဲ့အထီးက်န္မူေတြ နာက်င္စရာေတြကုိခံစားခဲ့ရတာ...."
"............"
"အလုပ္မ်ားေနတဲ့အေဖကလည္းသူ႔ကုိလွည့္မၾကည့္ႏုိင္ သူေဌးကေတာ္ကေတာ့တလတစ္ခါလာေတြ႔႐ွာပါတယ္ တစ္ေန႔ သူေဌးကေတာ္နဲ႔ေတြ႔ရတဲ့ရက္မွာ အကုိေလးက သူေဌးကေတာ္ေနာက္လုိက္ခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာခဲ့တယ္ ဒါမဲ့ သူေဌးကေတာ္ကေခၚမရဘူးလုိ႔ေျပာတယ္.....
အကုိေလးက ကေလးဆုိေတာ့ မေခၚေတာ့ငုိတာေပါ့ သူေဌးကေတာ္လည္းေခ်ာ့ေမာ့ႁပီးထားခဲ့တာ ဒါကုိ အကုိေလးကေျပးလုိက္တယ္ အဲ့မွာကားတစ္စီးကအ႐ွိန္မထိန္းႏုိင္ပဲ
ဝင္လာတယ္ သူေဌးကေတာ္ကအကုိေလးကုိ ဝင္ကယ္ရင္းကားတုိက္ၿပီးအဲ့ေနရာမွာတင္ေသသြားခဲ့တာ..
အေမတစ္ေယာက္လုံး သူ႔ေ႐ွ႕မွာေသတာျမင္လုိက္တာေရာ နဂုိကတည္းကစိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာပါေဆးကုေနရတဲ့အကုိေလးက လုံးဝႀကီးကုိ
႐ူးခါသြားေတာ့တာပဲ...."
"အဟင့္ ~"
ဆယ္ဟြန္း ဦးေလးက်န္းေျပာတာေတြ
နားေထာင္ၿပီး ရင္ဘတ္ကုိဆုပ္ကုိင္ကာ
ငုိေနမိေတာ့သည္...
အကုိႀကီးကုိ ခ်စ္တယ္ဆုိၿပီး ဆယ္ဟြန္းဒါေတြကုိဘာမွမသိခဲ့ဘူး...
"အေတာ္ေလးကုိ အခ်္ိန္ကုန္ လူကုန္
ေငြအင္အားေတြနဲ႔ပါ အကုိေလးကုိခက္ခက္ခဲခဲကုခဲ့ရတာ...
ဟြန္းနီးေလးကုိေခၚသြားတဲ့ေျမေအာက္ခန္းက
သူ႔စိတ္ေဝဒနာခံစားေနရတုန္း ေနခဲ့ရတဲ့အခန္းေလ "
"က်ေတာ္ ဘာမွမသိခဲ့ဘူး
မသိပဲ အကုိႀကီးကုိအျပစ္ေတြတင္ေနတာ"
"ဟြန္းနီးေလးက သူ႔ဘဝမွာ သူ႔အေမၿပီးရင္
အခ်စ္ရဆုံးသူပဲ အဲ့ေၾကာင့္ အနားကေနသူ႔အေမလုိ ထြက္သြားမွာေၾကာက္ေနတာ..."
"အဟင့္ ဟီး "
"အကုိေလး အနားကထြက္မသြားပါနဲ႔ကေလးရယ္ အခုဆုိ သား႐ွင္းေလး ေျပာပုံအရ အကုိေလးအေျခေနကျပန္စေနၿပီနဲ႔တူတယ္.."
ဆယ္ဟြန္းဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္ေလာက္
ရင္ထဲမြန္းၾကပ္ေနၿပီ...
အကုိႀကီးကုိသနားလြန္းလုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ
ငယ္ငယ္ကတည္းက သူဘယ္ေလာက္ေတာင္
ခံစားေနခဲ့ရမလဲ
အကုိႀကီးရယ္ အခ်စ္ေတာင္းပန္ပါတယ္...
"ပါးပါးလည္း ႐ွင္းျပရတာေမာေနႁပီ
နားလုိက္ပါေတာ့ သားတုိ႔သြားေတာ့မယ္"
"အင္းပါ ဟြန္းနီးေလး ဦးေလးက်န္း
ေတာင္းဆုိပါတယ္ေနာ္ အကုိေလးကုိေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးပါ အရမ္းသနားစရာေကာင္းတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ ကေလးရယ္"
ဆယ္ဟြန္း ျပဳံးရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္သည္..
အကုိ႐ွင္းတုိ႔ အိမ္ကေနထြက္လာေတာ့
အျပင္မွာေစာင့္ေနတဲ့ရီဖန္ကေျပးလာတယ္..
"ဆယ္ဟြန္း~"
"ေက်းဇူးပဲ ရီဖန္ ျပန္လုိက္ေတာ့ေနာ္
ငါအကုိ႐ွင္းနဲ႔ျပန္လုိက္သြားေတာ့မယ္"
"ဘာ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ မင္းေျပာေတာ့
အကုိခ်န္းေယာလ္ကုိ ေၾကာက္တယ္ဆုိ"
"ရီ ရီဖန္ တ တကယ္ေတာ့ေလ
အကုိႀကီးက အဟင့္ ဟီး"
ဆယ္ဟြန္းဆက္မေျပာႏုိင္ေအာင္ထိ
တသိမ့္သိမ့္တုန္ငုိမိေတာ့တာ
ရီဖန္လည္းဘာမွန္းမသိေပမဲ့
သူ႔သူငယ္ခ်င္းငုိတာကုိႏွစ္သိမ့္ေပးဖုိ႔
ဖက္ေပးထားလုိက္၏.....
အကုိ႐ွင္းကလည္း ကားနားေလးတင္
ရပ္ကာအသာၾကည့္ေန၏..
"ရီဖန္ ငါတုိ႔အကုိႀကီးကုိ သနားလြန္းလုိ႔
ဘယ္လုိလုပ္ရမလဲ ဟင့္ ဟီး"
"ေသခ်ာမသိေပမဲ့ အားလုံး အဆင္ေျပ
သြားမွာပါ ဆယ္ဟြန္းရယ္"
ငုိေနတဲ့ဆယ္ဟြန္းကုိ
ႏွစ္သိမ့္ေပးေနတုန္း ကားတစ္စီး
အၾကမ္းပတမ္းထုိးရပ္လာတယ္...
ၿပီးေတာ့ ဆင္းလာသူက
ပတ္ခ်န္းေယာလ္!
"ဟက္ အုိဆယ္ဟြန္းတုိ႔ လမ္းေပၚမွာေတာင္ ဇာတ္လမ္းေတြဘာေတြ ႐ုိက္လုိ႔ပါလား!"
"အ အကုိ အကုိႀကီး!!!"
TBC.....
အ႐ွည္ႀကီးေရးေပးတယ္ေနာ္ 😊
.
"ကျန်းရီရှင်း!!!!!!!!!!!!"
အပေါ်ထပ်ကနေဟိန်းထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် အောက်မှာကော်ဖီဖျော်နေတဲ့ရီရှင်း
လန့်သွားရ၏.....
ခြေထောက်စက်တပ်ထားသလိုအမြန်နှုန်းနဲ့အပေါ်ပြေးတက်ကာ...
"ချန်းယောလ် ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ဆယ် ဆယ်ဟွန်း အောက်ထပ်မှာရှိလား?"
"ဟင့်အင်း မြေအောက်ခန်းထဲမှာ
မဟုတ်ဘူးလား?"
ချန်းယောလ်မျက်လုံးတွေပြူ းကျယ်ကုန်ကာ
သူ့ခေါင်းကိုသူထိန်းကိုင်လိုက်မိတယ်..
မူးလိုက်တာ အား~
သူခဏအိပ်ပျော်သွားတဲ့အချိန်မှာ
အချစ်ထွက်ပြေးသွားပုံရတယ်...
အားး အသက်ရှုတွေကြပ်လာပြီ...
"ဘာ ဘာလို့လဲ ချန်းယောလ်"
"ဟွန်းနီး ထွက်ပြေးသွားပြီ ထင်တယ်"
"ဘယ်လို!!!"
"အ အခုချက်ချင်းရှာ မရရအောင်
ငါရှေ့ကိုပြန်ခေါ်လာခဲ့ အာ မဟုတ်ဘူး
ငါ ငါကိူယ်တိုင်ရှာရမယ်"
မျက်လုံးများယောက်ယက်ခတ်စွာ ပြိုလဲတော့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့အပြင်ထွက်ဖို့
လုပ်နေတဲ့ချန်းယောလ်ကိုရီရှင်းတားရမည်..
"ခ ခဏလေး ချန်းယောလ် မင်း
ဒီလိုပုံနဲ့ထွက်ရှာရင် ဟွန်းနီးကိုမတွေ့ခင်
မင်းတစ်ခုခုဖြစ်လိမ့်မယ်"
"ဖြစ်စမ်းကွာ!!! ငါရှာမယ်"
"ငါကတိပေးတယ် ဟွန်းနီးကိူ
ရအောင်ရှာလာမယ်နော်"
"တ တကယ်လား?"
ရီရှင်းခေါင်းကိုအမြန်ငြိမ့်ပြလိုက်သည်..
"မပါရင် မင်းကိုသတ်မှာနော်
ကျန်းရီရှင်း!"
"အေး အေးပါ ငါကတိပေးတာမို့
မင်းခဏနားလိုက်နော်"
ရီရှင်း အမြန်ကားနဲ့ဆယ်ဟွန်းကို
ရှာဖို့အပြင်ထွက်ခဲ့တော့သည်..
ကတိသာပေးခဲ့တာသူလည်းဘယ်မှာ
ရှာရမယ်မှန်းမသိသေးပါ...
ချန်းယောလ်သာထွက်ရှာရင်
အကုန်ဒုက္ခရောက်ကုန်မှာစိုးလို့ရယ်သာ...
"အရင်ဆုံး သူ့သူငယ်ချင်းတွေဆီ
သွားရှာရမယ်"
ဆယ်ဟွန်းမှာက သူ့သူငယ်ချင်းတွေကလွဲလို့ဘယ်မှသွားတက်တာမဟုတ်ဘူး
ကားကို ကင်မင်ဆော့ဆိုတဲ့ကောင်လေး
ဆီဦးတည်လိုက်တယ်...
.
.
.
"ဆယ်ဟွန်း!"
"ရီ ရီဖန် ~"
ဒီလောက်အေးနေတဲ့မနက်ခင်းမှာ
အကျႌအပါးလေးနဲ့ဖိနပ်တောင်မပါတဲ့
ဆယ်ဟွန်းကိုတွေ့လိုက်ရတော့ ရီဖန်အံသြသွားရ၏.....
"ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ??"
ဆယ်ဟွန်း ဘာမှပြန်မပြောနိုင်
ငိုသာငိုနေလေသည်...
"လာ လာအရင်အထဲဝင်ရအောင်"
တော်သေးတယ် ရီဖန်မိဘတွေ
ခရီးသွားကြလို့....
နှုတ်ခမ်းတွေပင်ပြာနေတဲ့ဆယ်ဟွန်းကို
ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ခိုင်းကာစောင်အပါးခြုံပေးလိုက်ပြီးရေနွေးခွက်အမြန်သွားယူကာကမ်းပေးလိုက်သည်.....
ရေနွေးသောက်ပြီး အနည်းငယ်အအေးသက်သာသွားဟန်ရှိတဲ့ဆယ်ဟွန်းကြောင့်...
"ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ? ပြီးတော့
ဘာလို့ကျောင်းထွက်လိုက်တာလဲ ငါတို့
မင်းကိုအမြဲလာတွေ့တယ် မင်းဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ?"
"အဟင့် ငါ ငါကြောက်တယ် ရီဖန်"
"ဆယ်ဟွန်း ငါ့ကိုသေချာရှင်းပြစမ်းပါ"
"အကိုကြီးဘာတွေဖြစ်နေလဲမသိဘူး
ငါ့ကိုမြေအောက်ခန်းထဲပိတ်လှောင်ထားတယ်"
"ဘာ ဘာ!"
"အခု သူ့အိပ်နေတုန်းထွက်ပြေးလာတာ
သူနိုးလာရင် ...... ငါကြောက်တယ်"
ရီဖန်လည်းဘာမှနားမလည်နိုင်တော့လို့
မင်ဆော့ကိုသာဖုန်းဆက်ပြီးသူ့အိမ်လာရန်
ခေါ်မိတော့သည်.....
ရီရှင်း မင်ဆော့အိမ်ရောက်လို့
ကားပေါ်ကဆင်းမယ်လုပ်နေတုန်း
အိမ်ထဲကနေမင်ဆော့က အပြေးလေးထွက်လာသည်.....
သူ့ပုံစံကတစ်ခုခုပဲမို့ ရီရှင်းသူငှါးစီးတဲ့
တက္ကစီ နောက်မသိမသာလိုက်ခဲ့တယ်....
"ဟင်! ရီဖန်အိမ်?"
မင်ဆော့ကခပ်သွက်သွက်ဝင်သွားလေသည်
ရီရှင်းကားပေါ်ကနေသာခဏစောင့်ကြည့်လိုက်တယ်....
"ဆယ်ဟွန်း!!"
"မင်ဆော့ အဟင့် ဟီး"
မင်ဆော့လည်းဝင်လာရောဆယ်ဟွန်းက
သူ့ကိုအပြေးဖက်ကာငိုပြန်လေတယ်..
"ဘယ်လိုဖြစ်လာတာလဲ ရီဖန်ဖုန်းဆက်တော့
ငါရင်တွေတုန်လိုက်တာ.."
"အ အကိုကြီးမင်းအိမ်ကိုလာသေးလား?
အကိုရှင်းရော?"
"ဘယ်သူမှမလာပါဘူး ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"ငါထွက်ပြေးလာတာ အစကမင်းအိမ်လာမလို့
အကိုကြီးကရှာရင်အရင်ဆုံးမင်းအိမ်ကိုရှာမှာသိလို့ ရီဖန်အိမ်ရောက်လာတာ.."
"အကိုချန်းယောလ်နဲ့မင်းဘာတွေဖြစ်ကြလို့လဲ?"
ဆယ်ဟွန်း ကျောင်းထွက်တာအစ
အခုကိစ္စအကုန်ထိပါပြောပြလာသည်...
ရီဖန်နဲ့မင်ဆော့ကတအံတသြဖြင့်သာ...
"မင်ဆော့ ငါ့ ငါ့ကိုအကိုကြီးရှာ
မတွေ့နိုင်မဲ့လုံခြုံနေရာကိုပို့ပေးပါနော်"
မင်ဆော့ခဏစဉ်းစားတယ် ပြီးမှ...
"နယ်ဘက်မှာငါ့ဦးလေးခြံတော့ရှိတယ်
မင်းသွားမလား?"
"သွားမလားမေးမနေနဲ့မင်ဆော့
သွားပို့ရမယ် အခုလတ်တလောဆယ်ဟွန်းကိုဖွက်ထားမှရမှာလေ"
"အေးလေ အဲ့ဆိုအခုသွားကြတာပေါ့"
"နေ နေဦး ငါရီဖန်နဲ့ပဲသွားလိုက်မယ်
မင်းလိပ်စာပေးလိုက် တော်ကြာအကိုကြီးတို့လာရှာလို့မင်းကိုပါ
မတွေ့ရင်ရိပ်မိသွားနိူင်တယ်.."÷
"အဲ့ဒါလည်း ဟုတ်တယ်"
ဆယ်ဟွန်းအကြံနဲ့မင်ဆော့ကလိပ်စာပေးခဲ့ကာသူကတော့သူ့အိမ်မှာဟန်မပျက်နေရန်ပြန်သွားလေသည်...
ရီရှင်းလည်းမသင်္ကကာလို့ မင်ဆော့နောက်
ပြန်မလိုက်ပဲရီဖန်အိမ်ရှေ့မှာသာနေခဲ့သည်...
ချန်းယောလ်ဆီကလည်းဆက်တိုက်ဆိုသလို
ဖုန်းဆက်နေတာမို့အသံပိတ်ထားလိုက်မိ၏..
ထင်တဲ့အတိုင်းခဏကြာတော့ ရီဖန်ဆိုတဲ့
ကောင်လေးနဲ့ဟွန်းနီးထွက်လာတယ်...
ရီရှင်းချက်ချင်းပြေးဆင်းကာဟွန်းနီးလက်ကို
အပြေးဖမ်းဆွဲပစ်လိုက်သည်...
"အ အကိုရှင်း!!!!"
"ဒါဘယ်လဲ ဟွန်းနီး!"
"ထွက်ပြေးမလို့ ဟွန်းနီးကိူလွှတ်ပါ
လွှတ် လွှတ်!!!"
ဆယ်ဟွန်းရုန်းကန်နေတာမို့
ရီဖန်ကပါဝင်ကူပေးသည်...
နှစ်ယောက်တစ်ယောက်မို့ရီရှင်းမနိုင်ပဲ
ဟွန်းနီးလက်ကိုလွှတ်လိုက်မိတယ်....
ဟွန်းနီးကတော့သူ့လက်ထဲကလွှတ်တာနဲ့
ထွက်ပြေးဖို့ပြင်နေတာမို့...
"မင်းက ချန်းယောလ်ကိုအခုထပ်ပိုပီး
သွက်သွက်ခါအောင်ရူးသွားစေချင်တာလား!!"
ရီရှင်းအော်ပြောတော့ ဆယ်ဟွန်းခြေလမ်းတွေရပ်ကုန်ကာအနောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လာသည်....
"အကိုရှင်း ဘာပြောတယ်?"
"မင်းအကိုကြီး သွက်သွက်ခါသွားလိမ့်မယ်"
"အကိုရှင်း ဘာ ဘာကို????"
"ကောင်းပြီ အကိုရှင်းအတင်းကြပ်မင်းကိုမခေါ်တော့ဘူး ဒါမဲ့ အကိုရှင်းပါးပါးဆီခဏလိုက်ခဲ့ပါ
ခဏလေးပဲ ဟွန်းနီး ပါးပါးပြောတာတွေနားထောင်ပြီးရင်ကြိုက်သလိုဆုံးဖြတ် အကိုလက်ခံပေးမယ်လေ နော်"
".............."
"ဟွန်းနီး အကို ကတိပေးပါတယ်
ခဏလိုက်ခဲ့ပါ "
ဆယ်ဟွန်းခေါင်းငြိမ့်ပြတာမို့ ရီရှင်း
ကားပေါ်အရင်တက်သွားလေသည်..
ရီဖန်ရောဆယ်ဟွန်းပါ အကိုရှင်းပါးပါးဆီ
ရောက်ခဲ့ကြတယ်....
"ဦးလေးကျန်း ~"
"သား ဟွန်းနီးလေး~ ရောက်လာပြီလား??"
အကိုရှင်းကြိုဖုန်းဆက်ထားလို့ထင်ပါတယ်
ဦးလေးကျန်းကဝှီးချဲပေါ်ထိုင်ရင်းအသင့်စောင့်နေလေသည်....
"ပါးပါး ဟွန်းနီးကို ချန်းယောလ်အကြောင်းတွေပြောပြလိုက်ပါ သူဆုံးဖြတ်ဖို့လိုအပ်နေပြီ"
ဦးလေးကျန်းကဘာမှတောင်မပြောရသေးဘူး
မျက်ရည်တွေဝဲလာကာ...
"အကိုလေးကို အရင်ပြန်မဖြစ်စေချင်ဘူး"
"ဦးလေးကျန်း အကိုကြီးက အရင်က
ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်??"
"အကိုလေးက ငယ်ငယ်ကတည်းကစိတ်ဝေဒနာခံစားနေခဲ့ရတာ"
"ဗျာ!!"
"ဟုတ်တယ် သူ့အမေနဲ့သူ့အဖေကွာရှင်းတဲ့အချိန်ကစလို့ဖြစ်ခဲ့တာ ငယ်သေးတော့
သူ့အမေကိုသိပ်တွယ်တာတယ် ဒါမဲ့ ရုတ်တရက်သူ့အမေကကွာရှင်းပြီး အိမ်ကနေထွက်သွားကတည်းက အကိုလေးကကလေးနဲ့မလိုက်တဲ့အထီးကျန်မူတွေ နာကျင်စရာတွေကိုခံစားခဲ့ရတာ...."
"............"
"အလုပ်များနေတဲ့အဖေကလည်းသူ့ကိုလှည့်မကြည့်နိုင် သူဌေးကတော်ကတော့တလတစ်ခါလာတွေ့ရှာပါတယ် တစ်နေ့ သူဌေးကတော်နဲ့တွေ့ရတဲ့ရက်မှာ အကိုလေးက သူဌေးကတော်နောက်လိုက်ချင်တယ်လို့ပြောခဲ့တယ် ဒါမဲ့ သူဌေးကတော်ကခေါ်မရဘူးလို့ပြောတယ်.....
အကိုလေးက ကလေးဆိုတော့ မခေါ်တော့ငိုတာပေါ့ သူဌေးကတော်လည်းချော့မော့ပြီးထားခဲ့တာ ဒါကို အကိုလေးကပြေးလိုက်တယ် အဲ့မှာကားတစ်စီးကအရှိန်မထိန်းနိုင်ပဲ
ဝင်လာတယ် သူဌေးကတော်ကအကိုလေးကို ဝင်ကယ်ရင်းကားတိုက်ပြီးအဲ့နေရာမှာတင်သေသွားခဲ့တာ..
အမေတစ်ယောက်လုံး သူ့ရှေ့မှာသေတာမြင်လိုက်တာရော နဂိုကတည်းကစိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာပါဆေးကုနေရတဲ့အကိုလေးက လုံးဝကြီးကို
ရူးခါသွားတော့တာပဲ...."
"အဟင့် ~"
ဆယ်ဟွန်း ဦးလေးကျန်းပြောတာတွေ
နားထောင်ပြီး ရင်ဘတ်ကိုဆုပ်ကိုင်ကာ
ငိုနေမိတော့သည်...
အကိုကြီးကို ချစ်တယ်ဆိုပြီး ဆယ်ဟွန်းဒါတွေကိုဘာမှမသိခဲ့ဘူး...
"အတော်လေးကို အချိန်ကုန် လူကုန်
ငွေအင်အားတွေနဲ့ပါ အကိုလေးကိုခက်ခက်ခဲခဲကုခဲ့ရတာ...
ဟွန်းနီးလေးကိုခေါ်သွားတဲ့မြေအောက်ခန်းက
သူ့စိတ်ဝေဒနာခံစားနေရတုန်း နေခဲ့ရတဲ့အခန်းလေ "
"ကျတော် ဘာမှမသိခဲ့ဘူး
မသိပဲ အကိုကြီးကိုအပြစ်တွေတင်နေတာ"
"ဟွန်းနီးလေးက သူ့ဘဝမှာ သူ့အမေပြီးရင်
အချစ်ရဆုံးသူပဲ အဲ့ကြောင့် အနားကနေသူ့အမေလို ထွက်သွားမှာကြောက်နေတာ..."
"အဟင့် ဟီး "
"အကိုလေး အနားကထွက်မသွားပါနဲ့ကလေးရယ် အခုဆို သားရှင်းလေး ပြောပုံအရ အကိုလေးအခြေနေကပြန်စနေပြီနဲ့တူတယ်.."
ဆယ်ဟွန်းဘာမှပြန်မပြောနိုင်လောက်
ရင်ထဲမွန်းကြပ်နေပြီ...
အကိုကြီးကိုသနားလွန်းလို့ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ
ငယ်ငယ်ကတည်းက သူဘယ်လောက်တောင်
ခံစားနေခဲ့ရမလဲ
အကိုကြီးရယ် အချစ်တောင်းပန်ပါတယ်...
"ပါးပါးလည်း ရှင်းပြရတာမောနေပြီ
နားလိုက်ပါတော့ သားတို့သွားတော့မယ်"
"အင်းပါ ဟွန်းနီးလေး ဦးလေးကျန်း
တောင်းဆိုပါတယ်နော် အကိုလေးကိုစောင့်ရှောက်ပေးပါ အရမ်းသနားစရာကောင်းတဲ့သူတစ်ယောက်ပါ ကလေးရယ်"
ဆယ်ဟွန်း ပြုံးရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်..
အကိုရှင်းတို့ အိမ်ကနေထွက်လာတော့
အပြင်မှာစောင့်နေတဲ့ရီဖန်ကပြေးလာတယ်..
"ဆယ်ဟွန်း~"
"ကျေးဇူးပဲ ရီဖန် ပြန်လိုက်တော့နော်
ငါအကိုရှင်းနဲ့ပြန်လိုက်သွားတော့မယ်"
"ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ မင်းပြောတော့
အကိုချန်းယောလ်ကို ကြောက်တယ်ဆို"
"ရီ ရီဖန် တ တကယ်တော့လေ
အကိုကြီးက အဟင့် ဟီး"
ဆယ်ဟွန်းဆက်မပြောနိုင်အောင်ထိ
တသိမ့်သိမ့်တုန်ငိုမိတော့တာ
ရီဖန်လည်းဘာမှန်းမသိပေမဲ့
သူ့သူငယ်ချင်းငိုတာကိုနှစ်သိမ့်ပေးဖို့
ဖက်ပေးထားလိုက်၏.....
အကိုရှင်းကလည်း ကားနားလေးတင်
ရပ်ကာအသာကြည့်နေ၏..
"ရီဖန် ငါတို့အကိုကြီးကို သနားလွန်းလို့
ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ ဟင့် ဟီး"
"သေချာမသိပေမဲ့ အားလုံး အဆင်ပြေ
သွားမှာပါ ဆယ်ဟွန်းရယ်"
ငိုနေတဲ့ဆယ်ဟွန်းကို
နှစ်သိမ့်ပေးနေတုန်း ကားတစ်စီး
အကြမ်းပတမ်းထိုးရပ်လာတယ်...
ပြီးတော့ ဆင်းလာသူက
ပတ်ချန်းယောလ်!
"ဟက် အိုဆယ်ဟွန်းတို့ လမ်းပေါ်မှာတောင် ဇာတ်လမ်းတွေဘာတွေ ရိုက်လို့ပါလား!"
"အ အကို အကိုကြီး!!!"
TBC.....
အရှည်ကြီးရေးပေးတယ်နော် 😊
.