Okuldan çıkarken bugün Aslı'yı hiç görmediğimi farkettim. Galiba bugün okula gelmedi. Ne kadar berbat bir arkadaşım! Bu konu hakkında daha fazla durmadım ama söz konusu Aslı. O derslerin hiçbirini kaçırmayan ineğin teki. Tabi ineği kötü anlamda kullanmıyorum, sadece fazla çalışkan olduğu için kullanıyorum.
Merakıma yenik düşüp, Aslı'ların eve doğru yürümeye başladım. Zaten buraya o kadarda uzak değil. Saatime baktığımda daha 6'ya geliyordu. Eve geç kalmam.
-Naber kanka?
Dedi Tuna kolunu omzuma atarak. Iy kanka mı? Ergen ergen laflar, ergenlerdende, ergen laflarından da haz etmem. Hemde hiç.
-Daha ergenlikten çıkamadın mı Tuna?
Dedim küçümseyerek. Tuna bana bakıp kocaman kahkağa attı. Ona bakıp hafiften sırıttım. Onun mutlu olması benide mutlu ediyordu. Galiba gerçek dostluk böyle birşey.
-Nereye gidiyorsun?
-Bugün Aslı okula gelmedi, ona gideceğim.
-Neden gelmedi?
-Ben nerden biliyim Tuna, gidince öğrenicem.
Dedim bıkkın bir şekilde. Tuna dakkada 100 soru sormayı nasıl beceriyor? Soruları beni çok geriyor.
-Tuna hadi gidelim!!
Tuna'ya bağıran Emir'e döndüm. Uzun zamandır onu görmüyorum. Umrumdada değil, açıkçası.
-Tamam geliyorum. Hadi ben kaçtım.
Dedi Tuna ve yanağımdan öperek ,koşmaya başladı. Iy ben öpülmekten nefret ederim. Sinirli bir biçimde Tuna'ya baktım, o ise benim bu halime bakıp, gülüyordu.
-Seni bir elime geçirirsem Tuna...!
-Yakalarsan yaparsın Esin.
Dedi Tuna ve koşmaya başladı. Valla koşacak halim bile yok. Yürümeye devam ettim. İlk defa bir erkek beni yanağımdan öptü. Bu kişi en iyi dostum Tuna. Bunun altında birşey aramıyorum çünkü onun ablamı sevdiğini çok iyi biliyorum.
Adımlarımı hızlandırıp Aslı'ların evine ulaştım. Kapıyı çaldığımda Aslı'nın annesi olduğunu tahmin ettiğim sarışın bir kadın karşımda duruyordu.
-Ben Aslı için geldim.
Kadın bana içten bir şekilde gülümseyip, beni içeri davet etti.
-Aslı odasında canım.
Dedi ve odasını gösterdi. Bende onu başımla onaylayıp, Aslı'nın odasına doğru yürüdüm ve kapısını tıklamadan içeri girdim. Çok kaba biriyim. Aslı'ya baktığımda gözlerim fal taşı gibi açıldı. Bu ne hal?!
Aslı'nın yüzü çökmüş, ağlamaktan gözlerimi kanlanmış. Tıpkı bir zombiye benziyordu. Hızlı bir şekilde yanına gidip oturdum. Oda yanıma gelip bana sarıldı. Gözyaşlarının tişörtümü ıslatmasına izin verdim.
-Ne oldu Aslı?
Aslı göz yaşlarını silip, yeşil gözlerini bana çevirdi. Kötü birşeylerin olduğunu seziyordum. Aslı derin bir iç çekip, konuşmaya başladı.
-E-emir.
Emir mi? Yapma ama bir erkek için zombi gibi olmaya ne gerek var? Bende Kuzey'den sevdiğim adamdan ayrıldım ama hiç bu kadar kendimi harap etmedim. Ben acımı içime atan, dışarıdan güçlü ama bir o kadarda güçsüz bir kızım.
Bazı insanlar bir kere ölmek için fazla güçlüdür. Allah'ta onları hayal kırıklıklarıyla ve aşk gibi şeyler vererek onu daha fazla ruhsal olarak öldürür. Ama ben güçlü biriyim.
-Ne oldu Emir'e?
-O-onun s-sevgilisi var.
Ne yani tek sorun bu mu? Bahsettiğimiz kişi Emir, tabiki de kızlarla olacak. Bu neden bu kadar Aslı'yı üzdü ki?
-Merak etme, Emir yarın bırakır onu.
-H-hayır Esin anlamıyorsun. Emir o k-kıza aşık.
Dedi Aslı ve tekrar ağlamaya başladı. Oha Emir bir kıza aşık olmuş. O kızla tanışmayı çok isterim doğrusu. Gerçektende bu çok kötü birşey sevdiğin çocuk başka birine aşık. Kuzey'in başka bir kızı sevmesi... Berbat birşey bu.
-Üzülme Aslı, ağlaman hiçbir şeyi değiştirmeyecek.
-Ama benim umutlarım vardı.
Dedi Aslı ve tekrar ağlayıp, kafasını yastığına koydu. Benimde bir zamanlar umutlarım vardı. Aslında umutlarım hala var ama ben inancımı kaybettim. Telefonum çalınca, açıp baktım. Ablam arıyordu.
-Ne oldu abla?
-Geç kaldın, merak ettim.
-Tamam geliyorum.
Telefonumu kapatıp, çantama koydum. Aslı'ya baktığımda uykuya dalmıştı. Yorganı alıp, üstüne örttüm. Daha sonrada evden çıktım.
Yüzüme vuran soğuk rüzgarla, tüylerim diken diken oldu. Hava çok fazla soğuk. Ceketime biraz daha sarılıp yürümeye başladım. Saatime baktığımda akşam sekizdi. Annem ve ablam şimdi meraktan deliriyorlardır. Umrumda mı? Hayır.
Annemi daha geçen hastaneden çıktı. Önemli birşeyi yok, sadece bir kaç sıyrıkla kurtuldu. Birde şu affetme meselesi var. Tabiki de annemi affetmedim. Benim için canını feda etmeye kalkışması onu affedeceğim anlamına gelmiyor. Birde başıma cici baba meselesi çıktı. Neden bu kadar berbat bir hayatım var? Bu hayatı hakedecek ne yaptım? Ne?!
Etrafıma baktığımda her yer karanlıktı. Sadece sokak lambaları hafiften yanıyordu. Karanlıktan hiçbir zaman korkmadım, korkmamda. Önüme 4 serserinin çıkmasıyla yürümeyi bıraktım. Hadi ama ben neden her zaman belayı çekiyorum?! Önümdeki serseriler pis pis sırıtıp bana baktı. 2 kişi olsa işlerini hallederdim ama 4 kişi. Kahretsin!
-Oğğ şu fıstığa bakın çocuklar!
Dedi esmer çocuk.
Arkamdan belime sarılan ellerle kendime geldim ve dirseğimi karnına geçirdim.
-Defolun gidin başımdan!
-Tabikide gideceğiz ama ufak bir işimiz var.
Dedi biri, ve hepsi üstüme gelmeye başladılar. Önümden gelen çoçuğun müsait yerine tekme atmamla yere düştü ve acıyla inledi. Sağımdaki çocuk hızla yanıma gelince tırnaklarımı yüzüne geçirdim. Tam kaçacakken biri ellerimden tutup beni duvara yapıştırdı.
Karşımdaki çocuğa baktığımda siyah saçlı ve mavi gözleri vardı. Kahretsin ki Kuzey'e çok benziyordu. Şu an yanımda olsa beni bu serserilerden korurdu. Çocuk beni tam öpecekken arkamızdan bir kız sesi duyuldu.
-Kızı rahat bırakın!
Kafamı çevirip, bize seslenen kızlara baktım. Birisi esmer, siyah saçlı, deri ceketli ve siyah dar pantalonla tam Bad Girl tipindeydi. Diğeri ise sarışın, kısa etekli, yırtık çoraplı ve vazgeçilmezim siyah botlarla oda Bad Girl tarzındaydı. Ne yani beni bunların arasından bu iki kız mı kurtaracak?
-Bırakmazsak ne olur?
Dedi serserinin biri. Esmer kız psikopatça gülümseyip, yanımıza doğru yaklaştı.
-İşte bu olur!
Dedi ve değişik hareketlerle birini yere serdi. Sarışın olanda iki serseriyi döverken esmerde ona yardım etti. Bende erken davranıp önümdeki çocuğun karnına tekmeyi geçirdim.
-Çabuk gidelim buradan. Az sonra ayılır bu aptallar.
Dedi sarışın kız. Etrafımdaki serserilere baktığımda yerde yatıyorlardı ve bize küfür ediyorlardı. Birde erkek diye geçiniyorlar. Daha üç kızı idare edemiyorlar. Aptallar.
-Sizi bir yakalarsam...
Serseriler ayağa kalkmaya başlarken üçúmüzde koşmaya başladık. Aynı andada kahkağalarla gülüyorduk. Saçlarımız rüzgarda uçuşur ve bu bizi özgür kılıyordu.
İki kızın durmasıyla bende olduğum yerde kaldım. Nefes nefese kalmıştık. Arkama baktığımda kimsecikler yoktu.
-Onları atlattık Cemre.
Dedi sarışın kız. Demek ki esmer psikopat kızın adı Cemre. Cemre denen kız başıyla sarışın kızı onaylayıp ellerini siyah saçlarından geçirdi. Kolları faça izleriyle doluydu. Faça atan kişileri her zaman zavallı olarak tanımlarım. Asla öyle biri olmayacağım.
-Evet kurtulduk.
Demek ki sarışın kızın adı Eda. Adı hoşuma gitmedi, kendisi gibi. Ama Cemre denen kız ilgimi çekiyor.
-Bir daha buralarda, bu saatte dolaşma küçük kız.
Dedi Cemre denen kız. O kim oluyorda bana karışıyor. Tamam beni kurtarmış olabilir ama bu bana emir verme hakkını tanımaz.
-Bana karışamazsın!
Dedim onun aksine sert bir biçimden. Cemre kocaman ama bir o kadarda ürkütücü bir kahkağa attı. Ama bu samimi bir gülüştü. Memnun olmuşçasına gülümsedi.
-Kafa kıza benziyorsun.
Dedi ikiside bana bakarken. Daha sonra umursamadan yanımdan geçip, yürümeye başladılar. Aslında onlarda kafa kıza benziyorlar, giyinişleri, tarzlarına bayıldım. Onlarla her ne kadar psikopat ve belalı tiplere benzeselerde arkadaş olmak istiyorum.
-Hey! Siz kimsiniz?
Diye bağırdım arkalarından. İkiside yürümeyi bırakıp bana döndüler. Sarışın kız yani Eda denen kız bana bakıp, beni baştan aşağı süzdü.
-Emin ol, tanışmak istemezsin.
-Ama ben tanışmak istiyorum.
Dedim kendimden emin bir şekilde. İlk önce Eda ile Cemre birbirlerine bakıp, fısıldaştılar. Bu kızlarla arkadaş olursam başım beladan kurtulmayacaktı ama bende bela çeken biriyim unutmayın.
-Bizimle beraber olacaksan her türlü şeye alışık olacaksın ve bunu asla istemezsin. Biz karanlıktan başka birşey değiliz.
-Bende aydınlık biri değilim zaten.
-Seni sevdim...
-Adım Esin.
Dedim ona yardımcı olarak.
-Adın güzelmiş ben Cemre bu sarı kafada Eda.
-Berbat hayatımıza hoşgeldin Esin.
Dedi Eda ve ardından kötü ama bir o kadarda içten bir şekilde gülümsedi. Bu kızları şimdiden sevmeye başladım.
-Ama tarzın hiç güzel değil.
Dedi Cemre üstümdekilere bakarak. Üstümde kapşon ve siyah dar paça pantalonum vardı. Yine aynı Esin'im işte.
-Hadi seni biraz değiştirelim.
Neden herkes beni değiştirmek istiyor, anlamıyorum. Seni seven biri seni tümünle kabul eder. Sakın başkaları için değişmeyin, sevdiğiniz kişi için bile.
-Ben değişmek istemiyorum.
-Hayır sadece tarz olarak.
Dedi Eda. Aslında onlar gibi tarza sahip olmak isterdim, istiyorumda. Sadece ben ve Bad Girl gibi giyinmek bana değişik geliyor. Ama denemeye değer.
-Kabul ediyor musun Esin?
-Evet ediyorum.
Eda ile Cemre memnun olmuş gibi gülümsedi. Cemre gelip, koluma girdi ve yürümeye başladık. Bu kızlara neden güveniyorum? İnanın bu sorunun cevabını hiç bilmiyorum. Bir mağazanın önünde geldik. Lüks bir yere benziyordu. İçeriye göz attığımda her yerde siyah renkli elbiseler, bluzlar, tişörtler, ayakkabılar ve tahmin edeceğiniz herşey vardı.
İçeriye girdiğimizde Cemre ve Eda kıyafetlere bakmaya konuldu. Eda yanıma gelip seçtiği şeyleri bana verdi, gerçekten harikalardı.
-Hadi bunları dene Esin.
-Ben bunları giymem.
Diye cırladım. Bunlar çok açık, hiçbir yerimi kapatmazlar. Elimdeki elbiseleri geri Eda'ye uzattım. Eda derin bir of çekip, bana baktı.
-Çok inatçısın.
-Hayır, fazlasıyla Asi.
Dedi Cemre yanıma gelerek. Elindeki deri ve parlak pantalona gerçekten bayıldım. Birde botlara.
-Bunları dene.
Cemre'nin ellerindekileri alıp, kabine girdim ve üstümü çıkarıp, bu yenileri giydim. Giyindikten sonra kabinden çıkıp, kendime baktım. Wow bu ben miyim? Gerçekten çok...
-Çok güzel olmuşsun.
Arkamdaki Cemre ve Eda'ya baktığımda ağzı açık bir şekilde bana bakıyorlardı. Doğrusu bende kendimi çok beğendim. Aldıklarımızın parasını ödedikten sonra kendimizi mağazadan attık. Alışverişten nefret ederim ama Cemre ile yapmak gerçekten harika.
Tam yürürken arkamdan biri tokamı çıkartıp, saçlarımı açık bıraktı.
-Saçların açıkken harika oluyorsun.
Dedi Eda omuz silkerek. Biraz yürüdükten sonra bir barın önünde durduk. Bar mı? Barlardan nefret ederim.
-Ben bara gitmem.
-Hayır Esin sadece sevgilimle tanıştıracağım sizi.
Dedi Eda gülümseyerek. Cemre'de şaşkın görünüyordu. Sanırım onunda haberi yoktu.
-Benim bundan neden haberim yok Eda?
-Şimdi oldu işte.
Eda bara girince Cemre bana döndü.
-Şunun sevgilisiyle tanıştıktan sonra gideriz Esin.
Dedi Cemre alttan almaya çalışarak. Onu başımla onaylıyarak içeri girdik. Yine her yer iğrençliklerle doluydu. Yüzümü buruşturup, Eda'ların yanına gittim. Eda'nın yanında bir çocuk vardı ama tipini fazla göremedim.
Biraz daha yaklaştıktan sonra günün ikinci şokunu yaşadım. Bu Emir'di. Ama nasıl? Oha Aslı'nın bahsettiği kız bu muydu? Ve Aslı'yı üzen kızla ben arkadaş olmuştum.
Emir beni farkedince şaşırdı. Eda'da yanıma gelip bizi tanıştırmaya başladı.
-Emir bu Esin, Esin bu Emir. Yeni sevgilim.
-Gerek yok, biz zaten tanışıyoruz.
Dedim imalı bir şekilde. Bu kız için Aslı'yı bırakmıştı Emir. Bu tam bir salaklık. Ee o zaman ben daha Aslı'nın düşmanının yanında nasıl duruyorum?
-Ben gidiyorum.
Dedim ve hızlı bir biçimde bardan çıkmaya çalıştım. Ama Cemre kolumdan tutup beni durdurdu.
-Ne oldu Esin? Neden gidiyorsun?
-Arkadaşımın düşmanının yanında duramam?
- Arkadaşının düşmanı mı?
Eda sinirle yanıma gelip, dehşet saçan gözlerle bana baktı.
-Demek ki Aslı olacak eziğin arkadaşı sensin. O eziğe söyle Emir'den uzak dursun.
-Merak etme Aslı'nın gerizekalılarla çıkma gibi özelliği yok. Hele ki Emir gibi biriyle.
Oha çok pis yalan attım. Emir bugün Aslı'ya çıkma teklifi etse, bugün çıkarlar.
-Esin'in suçu yok Eda!
-Benim yerime daha yeni tanıştığın kızı mı koruyorsun Cemre?!!
Yeter artık bu kavgadanda, buradanda, Emir'den de, Eda'danda sıkıldım. Bardan çıkmamla birine çarpmam bir oldu. Kuzey...