{"Fuck you." Mompel ik. Grijnzend loopt hij naar me toe. "Graag."}
"Wat je vandaag deed was niet slim." Zegt hij.
"Je was er nieteens bij." Snauw ik terug.
Opeens word ik hard tegen de muur geduwd. Geschrokken kijk ik op. Bijna gelijk krijg ik een harde klap in mijn gezicht. Met een pijnlijk gezicht kijk ik hem aan. Nog voor hij me nog een keer kan slaan duik ik onder zijn arm door. Ik ren naar de deur toe. Althans, ik probeer het. Ik heb nieteens een twee stappen gezet en hij pakt mijn arm al en trekt me hardhandig terug. Met een harde klap val ik op de grond. Snel kruip ik achteruit.
Roberto hurkt bij me neer. Hij pakt mijn gezicht vast. "Zo makkelijk kom je hier niet vanaf."
"Je hoeft dit niet te doen." Jammer ik.
"Weet ik." Hij kijkt me intens aan. "Maar ik wil het wel."
Hij trekt me hardhandig omhoog. Een harde klap laat me opschrikken. Ik kreun zacht.
"Ach, deed dat pijn?" Vraagt Roberto zogenaamd bezorgd.
"Shut up." Mompel ik.
"Als je gewoon had gedaan wat Orlando zei, dan hoefde we dit niet te doen."
Ik voel nog een klap op mijn wang. Deze keer houd ik mijn gezicht naar de zijkant zodat hij niet nog een keer kan slaan. Maar in plaats van in mijn gezicht, stompt hij nu in mijn buik. Hoestend buig ik voorover. Bijna gelijk duwt Roberto me weer omhoog om me weer een klap in mijn gezicht te geven.
"Stop." Zeg ik net tranen in mijn ogen.
"Ben je bang, lieverd?"
"Nee."
"Waarom trillen je handen dan?"
Ik kijk naar mijn handen en zie dat ze inderdaad trillen. "Omdat ik je heel graag wil slaan." Kaats ik terug.
"Ga je gang, kickboks girl."
Ik kijk hem boos aan maar doe niks.
"Wat is er? Durf je niet?" Hij kijkt me bespottelijk aan. "Ik dacht dat je zo goed kon kickboksen."
Uit het niets stomp ik hem hard in zijn gezicht. Al gelijk voel ik een pijnscheut door mijn hand gaan.
"Fuck!" Roep ik terwijl ik mijn hand vastpak.
Roberto, daarintegen, lijkt geen last te hebben van mijn stomp. "Ach, heb je je bezeerd?"
"Shut up!"
"Je stompt te schuin, dat is niet goed voor je hand."
"Dank je voor de tip." Reageer ik sarcastisch.
"Als je slaat, moet je het goed doen." Bijna gelijk voel ik klap in mijn gezicht.
Ik kreun zacht van de pijn. "Oké, die was goed."
Roberto kijkt me grijnzend aan. "Dank je."
"Voor een meid." Mompel ik zacht. Niet dat ik denk dat meiden zacht slaan, maar hij denkt dat waarschijnlijk wel.
"Wat zei je?" Roept hij boos naar me uit.
"Volgensmij hoorde je me wel."
Hij duwt me nog dichter tegen de muur. "Helaas voor jou wel ja."
Angst schiet door mijn lichaam. Misschien was dit niet zo slim.
Ik voel een harde klap in mijn gezicht. Deze keer veel harder dan de vorige.
"Was deze nogsteeds als een meid?"
"Nee." Mompel ik.
"Wat zei je?" Grijnst Roberto. "Ik verstond je niet."
Ik weiger het nog een keer te zeggen en staar naar de muur achter hem.
Roberto pakt mijn gezicht en draait het naar hem toe. "Ik wil dat je het nog een keer zegt."
Zuchtend sla ik zijn hand weg. "Je slaat hard, oké? Wil je dat graag horen?"
Hij grijnst tevreden. "Ja, dat wilde ik horen."
"Nou gefeliciteerd."
Plots voel ik zijn hand om mijn keel. Ik probeer te ademen maar het lukt niet. Mijn handen pakken zijn armen vast. Zwarte vlekjes verschijnen voor mijn zicht. Uiteindelijk laat hij me los. Hoestend val ik op de grond.
Ik voel een harde trap in mijn buik.
"Stop!" Roep ik angstig voor hij een tweede trap kan uitdelen.
Roberto trekt me weer omhoog. "Je kent de regels, schatje. Ik stop pas wanneer je smeekt."
"Ik zal nooit smeken." Sis ik naar hem. "Nooit." Ik weet dat het dom is. Dat ik het beste braaf op mijn knieën kan zakken om re smeken om vergeving, maar ik kan het gewoonweg niet. Ik ga hem die voldoening niet geven.
Zijn hand pakt mijn kaak stevig vast. "Je hebt gelukt dat we van Orlando geen vrouwen mogen martelen." Zijn ogen staan donker. "Als het aan mij had gelegen, had ik één voor één je nagels eruit getrokken tot je zou vertellen waar het stickje ligt."
Zijn woorden schetsen een misselijkmakend beeld in mijn hoofd. Hij laat mijn gezicht los. "Je zou hem eigenlijk moeten bedanken dat je überhaupt nog leeft."
Boos kijk ik hem aan. "Orlando kan stikken in dat bedankje."
Een stomp tegen mijn kaak laat me wankelen. Zijn vlakke hand is overgegaan in een vuist waardoor de klap aanzienlijk harder is. Tranen springen in mijn ogen. Fuck dit, echt waar.
Met een ruk draait hij mijn gezicht terug. "Waar ligt het stickje?"
"Dat gaat je niks aan." Reageer ik boos.
Nog een stomp laat mijn hoofd tollen. Een ijzerachtige smaakt ontstaat in mijn mond. Met een vies gezicht slik ik het bloed door. Bij mag het niet zien. No way dat ik hem die voldoening ga geven.
"Waar is het?" Spreekt hij.
Met tranende ogen staar ik hem aan. "Fuck off." Het kost moeite om de woorden krachtig over te laten komen.
"Nee, dank je." Zijn vuist komt zo snel op me af dat ik geen tijd heb om weg te duiken. Hij raakt me recht in mijn gezicht waardoor er vrijwel direct een warme vloeistof uit mijn neus stroomt.
Vol ongeloof breng ik mijn hand naar mijn neus toe. Ouch. Mijn hand is rood van het bloed. Het wordt steeds waziger voor mijn ogen. Door de waas heen zien ik Roberto grijnzen. Hij brengt zijn hand nogmaals omhoog.
"Nee, stop." Breng ik uit voor hij de kans krijgt om uit te halen. Mijn handen hangen trillend voor mijn gezicht.
Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt hij me aan. "Hoorde ik daar een smeek?"
De tranen verlaten mijn ogen. Huilend zak ik op mijn knieën. "Alsjeblieft stop." Snik ik.
Roberto kijkt me even verbaasd aan maar grijnst dan. "Laat dit een waarschuwing zijn." Sist hij voor hij zich omdraait en de kamer verlaat.
Ik zak verder door zodat ik op mijn kont zit en leun tegen de muur aan. Ik druk mijn handen tegen mijn neus om het bloeden te stoppen, terwijl de tranen over mijn hele gezicht stromen.
"Gaat het?" Hoor ik iemand vragen. Voetstappen komen mijn kant op. Langzaam kijk ik omhoog. José staat voor me. "Wil je een pijnstiller?" "Nee."
Onderzoekend kijkt hij me aan. "Wacht hier. Ik ben zo terug."
Nog voor ik een sarcastische opmerking kan maken over waar ik heen zou moeten gaan, is hij al weg. Laat ook maar. Misschien kan ik die sarcastische opmerkingen sowieso hier maar beter niet maken. Vermoeid laat ik mijn hoofd in mijn armen vallen.
"Oké, wat is er gebeurd?" De onbekende stem laat me opkijken. Naast José staat de man van de thee. Ik kan zijn naam maar niet onthouden.
"Oei." Mompelt hij bij het zijn van mijn gezicht. Hij knielt voor me neer. "Alles oké?"
Geërgerd kijk ik hem aan. "Ja, alles is perfect. Echt zoals het zou moeten zijn."
Een grinnik verlaat zijn mond terwijl hij een wit doekje pakt. "Hier, druk je neus dicht." Met een zucht pak ik het doekje en houd het tegen mijn neus aan. "En buig een beetje voorover." Beveelt hij.
Zacht mompelend volg ik zijn aanwijzingen op. Daar zit je dan met een bloedneus en tranen op je wangen tegenover een van je ontvoerders. Dit is echt het nieuwe laagtepunt van mijn leven.
Gefascineerd bestudeert hij mijn gezicht. "Dit waren harde klappen, of niet?"
"Hard en raak." Mompel ik.
"Hmm.." Knikt hij. Uit een wit EHBO-doosje pakt hij een kleine bruine fles. Hij giet de inhoud over een nieuw doekje.
Met grote ogen volg ik zijn handelingen. "Oh nee." Zeg ik. "Nee, nee. Dit ga je niet doen." Ik duw mezelf naar achter tegen de muur aan. In de paniek probeer ik op te staan, maar een hand op mijn schouder duwt me terug. "Nee. Serieus." Ik duw José zijn hand weg. "Rot op met die choloform."
"Chloroform?" Vraagt de theeman. "Meid, hoe kom je daar nou weer bij? Dit is jodium." Hij draait het flesje mijn kant op, er staat inderdaad met grote letters 'jodium' op. "Om je wonden te ontsmetten. Het zijn volgensmij geen open wonden, maar jodium kan nooit kwaad."
"Ow." Mompel ik zacht.
"Ja 'ow'." Praat hij me na. Een grinnik verlaat zijn mond. "Kom even wat dichterbij en relax."
Ik buig dichter naar hem toe zodat hij kan helpen.
"Niet piepen, dit kan prikken." Waarschuwt hij me. Hij dept het doekje tegen mijn gezicht waarna het inderdaad een beetje prikt. "Ik zou trouwens nooit chloroform gebruiken." Spreekt hij. "Weet je hoe gevaarlijk dat is?"
Zwijgend schud ik mijn hoofd.
"Zit stil." Beveelt de man. "Een verkeerde dosis kan je al heel snel fatal worden." Vertelt hij verder. "Als je iemand wil drogeren, kun je beter slaapmiddelen gebruiken." Een zachte grinnik klinkt uit zijn mond. "Dus nooit pillen van vreemden aannemen."
"Thanks voor de tip." Reageer ik sarcastisch. Alsof iemand ooit een pil van een vreemde aanneemt.
"Is het al gestopt met bloeden?" Vraagt hij.
Ik haal het doekje van mijn neus af. "Volgensmij wel." Ik voel niks stromen dus neem aan dat het bloeden inderdaad gestopt is.
"Geef maar." De man pakt het bebloede doekje uit mijn handen. Met een vies gezicht staar ik hem aan.
"Was dat het?" Ik doe al een poging om op te staan.
"Nee. Zitten jij." Klinkt zijn stem.
Met een zucht kijk ik José aan voor ik weer op de grond zak. José lacht zacht en haalt zijn schouders op. Hij zakt naast me neer. "Ben je bijna klaar, Tulio?" Vraagt hij.
"Ja ja, bijna." Mompelt hij. "Draai je hoofd eens naar rechts."
Zwijgend draai ik mijn hoofd opzij. Er klinkt een zucht uit Tulio zijn mond. "Andere rechts."
Ik kijk weer rechtvooruit, in zijn ogen. "Dat was rechts. Dan had je duidelijker moeten zijn of je jouw of mijn rechts bedoelde."
"Hé, niet zo bijdehand. Mijn rechts." Zijn hand pakt mijn kaak en duwt het ruw opzij.
Een pijnscheut schiet door mijn gezicht heen. "Auw!" In een reflex sla ik zijn hand weg. IK kan mijn tranen net aan binnen houden.
"Oh sorry. Deed dat pijn?"
Boos kijk ik Tulio aan. "Wat is dat voor een domme vraag." Snauw ik.
"Niet mij aanvallen, ik ben hier alleen om je te helpen." Antwoordt de man kalm. Zijn vingers raken zacht de zere plek. "Ah ik zie al wat Roberto heeft gedaan." Zacht duwt hij tegen mijn kaak.
Direct grijpt mijn hand zijn pols vast. "Niet doen." Zeg ik.
Onschuldig houdt hij zijn handen in de lucht. "Jaja, rustig. Ik ben al klaar."
Jose draait zich tot mij. "Het spijt me." Zegt hij zacht.
Verbaasd kijk ik hem aan. "Waarvoor?"
"Voor Roberto." Hij slaat zijn ogen neer. "Hij had dit niet mogen doen."
Ik schud zacht mijn hoofd. "Het gaat niet persé om de pijn." Reageer ik. "Dat gaat uiteindelijk wel over."
Nu is José degene die verbaasd kijkt. "Waar gaat het dan om?"
Moeizaam slik ik. "Hij stopte was wanneer ik jankend voor hem zat en hem smeekte om te stoppen." Snel knikker ik de tranen weg. "Zonder enig zelfrespect."
"Het was wel slim." Mengt Tulio. "Als Roberto zegt dat hij pas stopt wanneer je smeekt dan stopt hij ook echt pas wanneer je smeekt."
Ik kijk op. Het moeite me nieteens meer dat ze mijn tranen zijn. "Het was geen tactische zet." Mompel ik zacht. "Het was oprecht het laatste beetje kracht wat ik in me had. Het is gewoon eng hoe snel hij gewonnen had." Een snik verlaat mijn mond. "Hoe makkelijk ik me over gaf."
"Het ligt niet aan jouw. Roberto is goed in mensen breken." Reageert Tulio. "Hij heeft zelfs mij een keer aan het janken gekregen."
Met een grinnik schud ik mijn hoofd. "Alsnog is het kut."
José lacht zacht. "Houd je gewoon gedeist. Ga niet meer tegen hem in."
"Makkelijk gezegd door jullie. Niemand in dit huis wil jullie dood hebben." Mopper ik.
"Nou.." Tulio kijkt José aan. "Ik denk niet dat Orlando het erg zou vinden als José van de aardbodem verdwijnt."
José knik. "Het is zielig, maar waar. Die man haat me." Hij fronst. "Ik denk oprecht dat hij jou meer mag dan mij."
"Denk het ook." Stemt Tulio in. "Iedereen weet dat hij een zwak heeft voor meiden zoals jij."
Fronsend kijk ik hem aan. "Meiden zoals ik?" Vraag ik. "Jullie kennen me nieteens."
"We kennen je goed genoeg om te weten dat je liever pijn lijdt dan je waardigheid krengt." Tulio glimlacht. "Daarover gesproken." Hij duwt een stripje met pillen in mijn handen. "Mocht de pijn toenemen, wees dan niet zo eigenwijs en neem gewoon een pijnstiller."
"Hmm." Mompel ik, starend naar het stripje. "Ik dacht dat jij zei dat je nooit pillen moet aannemen van vreemden."
"Ha." Hij lacht. "Klopt, maar ik ben geen vreemde meer toch?"
Met een frons kijk ik opzij naar José. "Nee, jij bent mijn ontvoerder, dat is erger."
"Doe niet zo eigenwijs en neem gewoon." Verzucht hij. "Het zal je helpen." Hij staat op. "Ik moet gaan, zorg dat je niet nog meer klappen oploopt." Een knikje van mijn kant laat hem tevreden glimlachen. "Oké, Joe." Hij knikt voor hij de kamer uitloopt.
Ik draai me naar José. Hij wil wat zeggen, maar wordt onderbroken door de deur die open wordt gegooid. Even denk ik dat Tulio iets is vergeten, tot ik Nikolas hijgend in de deuropening zie staan.
"Wat is er gebeurd?" Vraagt hij. "Ik hoorde dat Rob-" "-Rot op." Kap ik hem af.
Hij kijkt me verbaasd aan. "W-Wat? Em-"
"-Nee, rot gewoon op."
Nik kijkt verbaasd naar José, die verbaasd terug kijkt, maar loopt dan toch weg.
"Oké, dat is een duidelijke haat.." Mompelt José.
Het blijft even stil. "Wat als je meekomt naar mijn kamer." Zegt José opeens. "Ik heb een laptop, dan kun je misschien netflixen en even tot rust komen." Hij staat op en steekt zijn hand uit.
Twijfelend pak ik deze aan waarna ik me omhoog laat trekken en hem naar zijn kamer volg.
We komen aan in de kamer met de lichtgevende J.
José opent zijn laptop en gooit hem op het bed. "Zoek maar iets uit." Zegt hij terwijl hij op de bureaustoel gaat zitten.
Twijfelend ga ik op het bed zitten. Snel kijk ik naar José, die een boek pakt. Opeens draait hij zich om.
"Het geluid met wel hard staan zodat ik kan horen wat je doet, oké?"
Ik knik vlug. Snel zet ik Gossip girl aan.
Na een tijdje kijk ik op. "Wat lees je?"
Snel slaat José het boek dicht. "Niks."
Nieuwsgierig kijk ik hem aan. Ik zie nog net de kaft van het boek voor hij het in een laadje stopt.
Ik lach zacht. "Misbruik van grootheid is wanneer het macht van geweten scheidt."
José kijkt me verbaasd aan. "Julias Caesar."
"Je lijkt me geen Shakespeare lezer."
"Niet tegen de andere zeggen." Zegt hij snel.
Ik haal onschuldig mijn handen op. "Waarom zou ik?"
Zuchtend ploft José naast me neer. "Wat kijk je?"
"Gossip girl."
"Ik dacht al dat ik Blair hoorde."
Verbaasd kijk ik hem aan. "Kijk je dit?"
"Nee, ik keek soms mee als mijn zusje keek."
"Smoesjes." Mompel ik.
José schudt lachend zijn hoofd.
Pov José
"Wat doe je hier eigenlijk? Je lijkt geen gangster." Vraagt Emma plots.
"Moet ik me beledigd voelen?"
"Nee." Lacht ze. "Jij bent minder klootzakkerig dan die andere."
"Nik valt toch wel mee?"
Ze draait zich zuchtend om naar de laptop. Waardoor ik moet lachen.
"Is er iets tussen jullie gebeurd ofzo?"
Ze schudt haar hoofd. "Nee, ik mag hem gewoon niet."
"Nik zou je geen pijn doen."
Verbaasd kijkt ze op. "Waarom denk je dat?"
"Omdat hij niet zo is."
"Misschien vergis je je in hem."
"Heeft hij je ooit pijn gedaan dan?"
Het duurt lang voor ze antwoordt. "Nee." Zucht ze uiteindelijk.
"Nou dan."
Ze draait zich om gaat op haar buik liggen en kijkt weer naar de serie. "Het boeit me nieteens." Mompelt ze.
~~
"Dit is zo'n grote cliffhanger." Mompel ik. "Nu moeten we een moeilijke keuze maken. We kunnen er nog een kijken maar het is al best laat of we sluiten het af, wat vind jij?"
Vragend kijk ik naar Emma maar ze geeft geen antwoord. Al snel heb ik door dat ze in slaap is gevallen. "Oké, die keuze is snel gemaakt." Mompel ik in mezelf.
Ik doe de laptop uit en sta op. Voorzichtig til ik Emma op waarna ik naar haar kamer loop. Daar leg ik haar op het bed en gooi de deken over haar heen. Stil sluip ik de kamer weer uit en sluit de deur. Daarna loop ik door naar Nikolas zijn kamer.
Nik ligt op het bed en staart naar het plafond terwijl Dilano rondjes draait op zijn bureaustoel.
"Ze haat je." Lach ik en ik plof naast Nik neer.
Geïrriteerd gaat hij ook zitten. "Wat is er gebeurd?"
"Ze rende weg, Pedro snitchte dat toen werd Orlando boos en liet Roberto zijn gang gaan."
"Wat heeft hij gedaan?" Vraagt Dilano nu.
"Slaan, misschien dreigen. Ik weet het niet."
Boos staat Nikolas op.
"Wat ga je doen?" Vraag ik.
Nik reageert niet en loopt de kamer uit. Verward kijk ik Dilano aan, die ook opstaat, hij wankelt even van het draaien maar loopt al snel achter me aan de kamer uit.
"Jij!" Roept Nik wanneer hij Roberto in de woonkamer ziet.
Roberto kijkt verward op. "Wat?"
"Hoe kun je haar dat aandoen?" Schreeuwt Nik en hij duwt Roberto naar achter. Hij wilt hem slaan maar ik spring tussen ze in. Voorzichtig duw ik Nik naar achter.
"Doe even rustig!" Sis ik. "Denk eerst na voor je iets doet waar je spijt van krijgt."
"Rot op José!"
"Gast, ik meen het."
Hardhandig duwt hij me opzij. Voor ik het door heb heeft hij Roberto al hard in zijn gezicht gestompt.
Roberto kijkt hem woedend aan. "Wat bezielt jou?" Schreeuwt hij. Hij duwt Nikolas naar achter.
"Wat is hier aan de hand?" Orlando zijn dreigende stem laat iedereen stil staan.
"Ja, dat vragen we ons allemaal af." Mompelt Pedro.
"Hij viel me opeens aan." Roept Roberto.
"Jij liet hem zomaar Emma in elkaar slaan!"
"Ik zei dat je niet te hard moest doen." Zegt Orlando tegen Roberto.
"Ik deed ook niet te hard."
"Hard genoeg om haar te laten smeken om te stoppen." Meng ik me.
"Houd je bek José!" Roept Roberto.
"Is dat waar?" Vraagt Orlando.
Een spottende lach verlaat zijn mond. "Ik heb niet te hard gedaan. Zij stelt zich gewoon aan."
"Ik geloof niet dat ze gaat smeken als je haar alleen slaat."
"José, bemoei je er niet mee." Sist Roberto.
Orlando slaat zijn armen over elkaar. "Wat heb je gedaan, Ro?"
Roberto lach schamper. "Ik heb gedaan wat jij mij vroeg."
"Ik had gezegd dat je niet te hard moest doen. Dus heb je te hard gedaan?" Vraagt hij.
"Relatief gezien niet." Hij zet een stap naar Orlando toe. "Ik kan veel harder, dat weet jij ook."
"Beantwoord gewoon mijn vraag." Zucht Orlando. "Heb je te hard gedaan, ja of nee?"
Er klinkt een schampere lach. "Nee. Ik heb niet te hard gedaan."
"Ik weet het niet hoor, Ro." Mengt Tulio zich. "Volgensmij waren het best harde klappen." Hij kijkt Orlando aan. "Ze had een bloedneus."
"What the fuck is er mis met jullie allemaal?" Brengt Roberto beduusd uit. "Waarom boeit jullie wat er met dat kind gebeurd?"
"Je zegt het zelf, Ro. Ze is nog maar een kind." Boos kijkt Nikolas hem aan. "Jij klootzak."
"Kappen jij." Komt Orlando tussenbeide. Hij kijkt naar Nik. "Wat er ook gebeurd. We zijn een groep en je kan niet zomaar iemand aanvallen."
"Het was niet zomaar." Gromt Nik.
Roberto rolt geërgerd met zijn ogen. Hij draait zich naar Orlando. "Als jij te zwak bent om die domme griet hard aan te pakken, dan doe ik dat wel."
"Nee." Hij schudt zijn hoofd. "Jij bepaald niet wat er met haar gebeurd, dat doe ik."
"Er zijn niet veel keuzes, cabrón." Snauwt Roberto. Ik schrik van het vuile woord wat hij zomaar richting Orlando gooit. "Je kunt haar niet laten gaan want dat rent ze gelijk naar de politie toe." Begint hij. "Je kunt haar ook niet voor altijd hier houden. En je wil haar niet liquideren." Gaat hij verder. "Er zit hier een duidelijk verschil tussen kunnen en willen."
"Pas op, Roberto. Je gaat nu echt te ver."
Hij schudt zijn hoofd. "Nee jij hebt een zwak voor meiden zoals zij. Jíj bent degene die zich mee laat slepen door gevoelens."
"Kop dicht." Zegt Orlando ineens hard. "Iedereen oprotten."
Snel staat de rest op en loopt de deur uit. Ook Nik wilt langs hem lopen maar hij houdt hem tegen. "Niet jullie twee."
"Je zei iedereen." Mompel ik.
"Oprotten, José!"
Snel loop ik ook de deur uit en ga naar mijn kamer. Zuchtend val ik op het bed. Vanaf beneden hoor ik harde geluiden. Ik vraag me af wat Orlando tegen Roberto en Nik zegt. Veel tijd om erover na te denken heb ik niet want ik val al snel in slaap.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hope you liked it!
Jullie hebben geluk dat ik op vakantie tijd heb gevonden om te schrijven hihi..
Love you!!♡
XX