"မစားဘူးလား ရီ႐ွင္း!"
"အင္း ငုိပဲငုိေနတယ္~ ေက်ာင္းမထြက္ႏုိင္
ဘူးလုိ႔လည္းေျပာေနတယ္"
ခ်န္းေယာလ္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ
ရီ႐ွင္းလက္ထဲကထမင္းဗန္းကုိယူၿပီး
အေပၚထပ္တက္ခဲ့သည္...
"ဆယ္ဟြန္း~"
ခ်န္းေယာလ္လာတာလဲျမင္ေရာ
အိပ္ယာေပၚထုိင္ေနတဲ့ဆယ္ဟြန္းက
ဟုိဘက္လွည့္သြား၏....
"ထမင္းစားရမယ္"
"................."
"ၾကားလား!!"
ခ်န္းေယာလ္ေအာ္လုိက္မွ ငုိေနတဲ့
မ်က္ႏွာနဲ႔ဒီဘက္လွည့္လာသည္...
ခုန႐ုိက္ထားတဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ပါးေလးက
နီကာအနည္းငယ္ေယာင္ေန၏....
"ေက်ာင္းထုတ္ရတဲ့ထိ ဟြန္းမွာအဲ့ေလာက္ေတာင္ အျပစ္႐ွိသြားသလားအကုိႀကီး ?"
"ကုိယ့္အေၾကာင္းကုိယ္သိမွာေပါ့
ငါမၾကဳိက္ပါဘူးလုိ႔ မင္းကုိၾကဳိသတိေပးထားတယ္မလား??"
"ဟြန္း အေလလုိက္သြားတာမဟုတ္ပါဘူး
မိဘမဲ့ေက်ာင္းကုိသြားကူတာပါလုိ႔အကုိႀကီးကုိ
႐ွင္းျပတယ္ေလ"
"မင္းကုိ ငါကသြားကူခုိင္းလုိ႔လား
ငါမသိေအာင္အဲ့လုိေတြဘယ္ႏွႀကိမ္လုပ္ၿပီးၿပီလဲ ဟမ္!!!!"
"ဟြန္းဒီေန႔တစ္ရက္ပဲ လုိက္သြားတာ
ရီဖန္ကအေဖာ္မ႐ွိဘူးဆုိလုိ႔"
"မင္းၾကပ္ၾကပ္သတိထားေန ဆယ္ဟြန္း!"
"အကုိႀကီး ဟြန္းေတာင္းပန္ပါတယ္
ေနာက္မသြားနဲ႔ဆုိမသြားပါဘူး ဒါမဲ့
ဟြန္းကုိေက်ာင္းေတာ႔မထုတ္ပါနဲ႔"
"မရေတာ့ဘူး ဆယ္ဟြန္း ငါမွာမင္းကုိ
စိတ္မခ်ရတာမ်ားေနၿပီ အဲ့ေတာ့အိမ္မွာပဲ
ေနေတာ့ "
"ဟြန္းမွာျဖစ္ခ်င္တဲ့ရည္မွန္းခ်က္ေတြ
႐ွိေသးတယ္အကုိႀကီးရဲ႕!"
"ငါ႐ွိေနတာမုိ႔ ဘာရည္မွန္းခ်က္မွ
ထားစရာမလုိဘူး"
"အကုိႀကီးအရမ္းရက္စက္တယ္!!!!"
"ထင္ခ်င္သလုိထင္ႏုိင္တယ္ လာ
ထမင္းစားရမယ္"
"မစားဘူး ေက်ာင္းထုတ္ရင္ လုံးဝမစားဘူး"
"အုိဆယ္ဟြန္း!!!!!! ငါေဒါသကုိမစြနဲ႔ေနာ္"
ခ်န္းေယာလ္ ဆယ္ဟြန္းတစ္ကုိယ္လုံးကုိ
လႈပ္ရမ္းကာေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္သည္..
"အဟင့္ ဟင့္ အင့္"
"ပါးစပ္ဟစမ္း အခုခ်က္ခ်င္း!!"
ဇြန္းနဲ႔ပါးစပ္ထဲအတင္းထုိးသြပ္တာမုိ႔
ဆယ္ဟြန္းငုိရင္းစားေနရတယ္...
ေကြၽးၿပီးသြားေတာ့ တစ္႐ွဴ းနဲ႔
ဆယ္ဟြန္းမ်က္ရည္ေတြကုိသုတ္ေပးေလသည္
"မငုိနဲ႔ေတာ့ ထ ေက်ာင္းဝတ္စုံ
လဲလုိက္အုံး "
ဆယ္ဟြန္းကသူ႔လက္ေတြကုိပုတ္ထုတ္ကာ
ဗီ႐ုိဘက္ထသြားၿပီး အဝတ္စားလဲေန၏...
ခ်န္းေယာလ္လည္းစိတ္မေကာင္းပါဘူး
ခုန႐ုိက္မိသြားတာကုိ တစ္ခါမွ႐ုိက္ဖုိ႔မေျပာနဲ႔
လက္နဲ႔ေတာင္မရြယ္ဘူးေတာ့ အခ်စ္လည္း
လန္႔သြား႐ွာမွာပါ......
ဒါမဲ့အေလ်ာ့ေပးလုိ႔လုံးဝမရပါ
ရီဖန္ဆုိတဲ့ေကာင္ေလးနဲ႔ေပါင္းေနတာလုံးဝမၾကဳိက္ဘူး...
ကင္မင္ေဆာ့နဲ႔ေတာင္ ငယ္ငယ္ကတည္းကေပါင္းလာလုိ႔ အသာလႊတ္ထားတာ..
အခုလုိေက်ာင္းမထုတ္ရင္ အဲ့ေကာင္ေလးေတြနဲ႔ေပါင္းေနအုံးမွာပဲ ခ်န္းေယာလ္မသိေအာင္ေနာက္ထပ္ဒီလုိအျဖစ္႐ွိလာႏုိင္အုံးမွာပဲ...
"ေနာက္ရက္ကစၿပီး အိမ္အျပင္လည္းလုံးဝမထြက္ရဘူး ျခံထဲေလာက္ပဲ ၾကားလား"
ဆယ္ဟြန္းဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ပဲ
ေစာင္ေခါင္းမူးျခဳံသြားေလ၏...
ခ်န္းေယာလ္ထမင္းပန္းကန္ေတြယူကာ
ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းသြားလုိက္သည္..
"မင္းျပန္ရင္ျပန္လုိက္ေတာ့ရီ႐ွင္း!"
"ခ်န္းေယာလ္ရားးး အဲ့ေလာက္ထိလုပ္မွျဖစ္မွာလား ကေလးပဲမသိလုိ႔ပါ"
"မင္းဘာမွမသိပဲ လ်ွာမ႐ွည္နဲ႔ က်န္းရီ႐ွင္း!!"
ရီ႐ွင္းလည္းဆက္မေျပာေတာ့ပဲ
အိမ္သာျပန္ခဲ့ေတာ့သည္..
ရီ႐ွင္းထြက္သြားမွ ခ်န္းေယာလ္
မီးဖုိေခ်ာင္ထဲဝင္လာကာဓားယူၿပီး
စားပြဲေပၚေသခ်ာက်က်နနထုိင္လုိက္တယ္
ၿပီးေတာ့ ဆယ္ဟြန္းကုိ႐ုိက္ခဲ့တဲ့ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကုိ ဓားနဲ႔မႊန္းေနလုိက္သည္....
"ဆယ္ဟြန္း အသားကုိနာေအာင္႐ုိက္တဲ့လက္
ေသစမ္း ေသစမ္း ေသစမ္း!!! ေသစမ္း!!!"
ေသြးေတြတစ္ေတာက္ေတာက္ၾကမ္းျပင္ေပၚစီးက်ေနတာကုိနာရေကာင္းမွန္းမသိ
တစ္ခ်က္လည္း မ်က္ႏွာမပ်က္...
.
.
.
"ရီဖန္ ဆယ္ဟြန္းဘာလုိ႔ေက်ာင္း
မလာတာလဲမသိဘူး"
"ေအး ငါဖုန္းဆက္တာလဲ ပိတ္ထားတယ္"
"ေနမ်ားမေကာင္းလုိ႔လား လာ ဆရာမသြားေမးရေအာင္ ခြင့္တုိင္လားလုိ႔"
"ေအး~"
နားေနခန္းက အတန္းပုိင္ဆရာမဆီသြားေမးၾကေတာ့ ေက်ာင္းထြက္သြားၿပီတဲ့ေလ...
မင္ေဆာ့ေရာရီဖန္ပါအံျသစြာျပန္လာခဲ့ရတယ္
"ဆယ္ဟြန္းဘာမ်ားအမွားလုပ္မိလုိ႔
အကုိကေက်ာင္းထုတ္လုိက္တာလဲမသိဘူး"
"ဘာ!"
"ဟုတ္တယ္ အကုိခ်န္းေယာလ္က
ဆယ္ဟြန္းကုိအရမ္းခ်စ္တာ အရမ္းသဝန္တုိတယ္ ဒါမဲ့အခုေလာက္ထိေတာ့....
"မေန႔ကငါနဲ႔မိဘမဲ့ေက်ာင္းကုိလုိက္ေသးတယ္
အျပန္က် ေနာက္က်တယ္ေလ ဆယ္ဟြန္းပုံစံကတစ္ခုခုစုိးရိမ္ေနသလု္ိ ငါ့ေၾကာင့္မ်ားျဖစ္သြားသလား?"
"မသိေတာ့ဘူးကြာ "
"ငါတုိ႔သူတုိ႔အိမ္သြားေမးၾကည့္ၾကမလား
ေတာင္းပန္သင့္ရင္ေတာင္းပန္ရမွာေပါ့"
"ေအးေလ ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္
သြားၾကတာေပါ့ အေၾကာင္းစုံသိရေအာင္"
ရီဖန္တစ္ေယာက္စာသာသင္ေနရတာ
စိတ္ကဆယ္ဟြန္းဆီေရာက္ေနေလသည္..
တကယ္ပဲ မေန႔ကသူေခၚသြားလုိ႔
ေက်ာင္းထုတ္လုိက္တာလား??
အေတြးမ်ားစြာျဖင့္သာ......
.
.
.
"ဆယ္ဟြန္း မနက္စာစားလုိက္အုံး"
ေပါင္မုန္႔ၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ ႏြားႏုိ႔
လာပုိ႔တဲ့အကုိ႐ွင္း...ဆယ္ဟြန္းသူ႔လည္း
စိတ္မၾကည္တာေၾကာင့္ ဘာမွျပန္မေျပာပဲ
အသာတၾကည္စားေနလုိက္တယ္...
"အကုိေအာက္မွာလုပ္စရာ႐ွိေသးလုိ႔
အရင္ဆင္းႏွင့္အုံးမယ္ေနာ္"
အကုိ႐ွင္းထြက္သြားသည္ထိ ဆယ္ဟြန္းစိတ္ထဲအလုိမက်ေပ...
ဘာလုိ႔အကုိႀကီးကသူကုိယ္တုိင္
မနက္စာလာမပုိ႔တာလဲ...
မေန႔ညကလည္းအခန္းကုိျပန္မလာဘူး
ဆယ္ဟြန္းစိတ္ဆုိးေနတာသိရဲ႕နဲ႔ လာမေခ်ာ့ဘူးလား....?
ဆယ္ဟြန္း စားေသာက္ၿပီး ခဏလွဲအိပ္လုိက္
ထုိင္လုိက္ထလုိက္ျဖင့္သာ...
ဖုန္းကလည္းအကုိႀကီးမေန႔ညကသိမ္းသြားလုိ႔႐ွိမေန ေနာက္ဆုံးတီဗီသာၾကည့္ေနလုိက္ေတာ့သည္...
ေန႔လယ္စာက်ရင္သူကုိယ္တုိင္
လာပုိ႔မွာပါေလ....
ထင္ထားသလုိမဟုတ္ပဲ ေန႔လယ္စာလည္း
အကုိ႐ွင္းပဲ လာပုိ႔ေလသည္...
"အကုိ႐ွင္း!!"
"ဟင္? ဘာလုိလုိ႔လဲ ဟြန္းနီး"
"အကုိႀကီးကဘာသေဘာလဲ
ဟြန္းနီးစိတ္ဆုိးေနတာသိရဲ႕နဲ႔ ဘာလုိ႔လာမေခ်ာ့တာလဲ ဘာလုိ႔အကုိ႐ွင္းပဲလာေနရတာလဲ!"
ဆယ္ဟြန္းစိတ္မထိန္းႏုိင္စြာေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္သည္ ဟုတ္တယ္ ဒီမွာေတာ့သူေခ်ာ့မလားေစာင့္ေနတာကုိ...
"မဟုတ္ဘူး ဟြန္းနီးရဲ႕ ခ်န္းေယာလ္
အရမ္းဖ်ားေနလုိ႔မလာတာပါ ဟြန္းနီးကုိကူးမွာစုိးလုိ႔တဲ့ေလ..."
"ဟင္! အကုိႀကီးဖ်ားေနတယ္ ဟုတ္လား!"
"အင္း ၾကည့္ရတာ မေန႔ကဟြန္းနီးကုိ
႐ုိက္လုိက္မိတဲ့လက္ကုိတစ္ခုခုလုပ္လုိက္တာေနမယ္ အဲ့အနာ႐ွိန္ကအခုဖ်ားယူတဲ့ထိပဲ..."
"ဟင့္ အဲ့ဒါကုိ အကုိ႐ွင္းက ဘာလုိ႔
မနက္ကတည္းကမေျပာတာလဲ?"
"ဟြန္းနီးမွမေမးတာ အကုိက
ဘယ္လုိေျပာမလဲ"
"အခု အကုိႀကီးဘယ္မွာလဲ?"
"ေအာက္ထပ္ကအခန္းထဲမွာ"
ဆယ္ဟြန္းခ်က္ခ်င္း ညဝတ္အက်ႌေလးနဲ႔ပဲ
ေအာက္ထပ္အခန္းဆီေျပးဆင္းသြားေတာ့သည္.....
အခန္းတံခါးဖြင့္ဖြင့္ျခင္းျမင္လုိက္ရတဲ့
အကုိႀကီးေၾကာင့္ ဆယ္ဟြန္းရင္ထဲနင့္ခနဲ
"အ ကုိ ႀကီး~"
ဆယ္ဟြန္းအသံလည္းၾကားေရာ
ကုတင္ေပၚေခါင္းအုံးေလးျဖင့္မွီေနတဲ့အကုိႀကီးက မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လာသည္
"အခ်စ္~"
"အဟင့္ အကုိႀကီး "
ဆယ္ဟြန္းမ်က္ရည္ပုိးပုိးေပါက္ေပါက္က်ကာ
အကုိႀကီးဆီသြားၿပီးသုိင္းဖက္လုိက္ေတာ့သည္..
"ဟြန္း ေတာင္းပန္ပါတယ္ အကုိႀကီး
အဟီး ဟင့္ "
"အခ်စ္ရဲ႕ ဖယ္ပါအုံး အဖ်ားေတြ
ကူးလိမ့္မယ္"
ဆယ္ဟြန္း ခ်က္ခ်င္းပဲ အကုိႀကီး
ေပၚတက္ခြပစ္လုိက္ၿပီး
"ကူးပါေစ ဟြန္းေၾကာင့္ျဖစ္တာပဲ
အဖ်ားေတြဟြန္းဆီေရာက္ပါေစ"
"အဲ့လုိမေျပာပါနဲ႔ အခ်စ္ရဲ႕"
ဆယ္ဟြန္း အကုိႀကီးလက္က
ပတ္တီးကုိၾကည့္ကာ...
"ဘာလုိ႔အဲ့လုိလုပ္ရတာလဲ?"
"အကုိႀကီးက အခ်စ္ကုိနာေအာင္
လုပ္မိတာကုိ"
"ဟင့္အင္း ဟြန္းမနာပါဘူး
ေနာက္တစ္ခါအဲ့လုိႀကီးမလုပ္ပါနဲ႔ ဟင့္"
"အကုိၿကီးလည္းမနာလုိ႔မငုိပါနဲ႔"
ထုိသုိ႔ေျပာမွပဲ မ်က္ရည္ေတြကပုိက်လာတယ္
အကုိႀကီးကဖ်ားရင္သိပ္သိသာတယ္ မ်က္တြင္းေတြကုိက်လုိ႔...
"အကုိႀကီး ဟြန္းေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘူး
သိလား ေနာက္ကုိအကုိႀကီးမၾကဳိက္တာဘာမွမလုပ္ေတာ့ပါဘူး..."
"လိမၼာလုိက္တာ.."
"အဲ့ေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ခါ
ေနမေကာင္းပါနဲ႔ေနာ္.."
"ဟုတ္ပါၿပီ သြား အေပၚသြားေတာ့"
"ဟင့္အင္း အကုိႀကီးနားေနအုံးမယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ "
ဆယ္ဟြန္း အကုိႀကီးရင္ဘတ္ေပၚ
ေခါင္းေလးမွီလုိက္တယ္...
"အကုိႀကီး လက္ကုိဘာလုပ္လုိက္တာလဲ?"
"ဟမ္! အာ~ နံရံကုိထုိးလုိက္တာပါ"
"အရမ္းနာမွာပဲ "
"ဟင့္အင္း မနာပါဘူး"
"အကုိႀကီး အရမ္းခ်စ္တယ္ ဟင့္"
"အဆုိးေလးကြာ အကုိႀကီး
ေနမေကာင္းတာကုိခြၽဲေနတယ္"
ဆယ္ဟြန္း အကုိႀကီးကုိ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားလုိက္သည္...
ဆယ္ဟြန္း အကုိႀကီးေနမေကာင္းျဖစ္တာကုိလုံးဝမၾကဳိက္ဘူး...
အခုလုိ ဆယ္ဟြန္းေၾကာင့္ျဖစ္တာဆုိ
ပုိေတာင္ဆုိးေသးတယ္..
အရမ္းဝမ္းနည္းမိတယ္..
မေန႔ကရီဖန္နဲ႔လုိက္သြားမိတာ
အရမ္းေနာင္တရတယ္...
ဟြန္းက ေတာင္းပန္ပါတယ္ အကုိႀကီး...
TBC.......
"မစားဘူးလား ရီရှင်း!"
"အင်း ငိုပဲငိုနေတယ်~ ကျောင်းမထွက်နိုင်
ဘူးလို့လည်းပြောနေတယ်"
ချန်းယောလ် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ
ရီရှင်းလက်ထဲကထမင်းဗန်းကိုယူပြီး
အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့သည်...
"ဆယ်ဟွန်း~"
ချန်းယောလ်လာတာလဲမြင်ရော
အိပ်ယာပေါ်ထိုင်နေတဲ့ဆယ်ဟွန်းက
ဟိုဘက်လှည့်သွား၏....
"ထမင်းစားရမယ်"
"................."
"ကြားလား!!"
ချန်းယောလ်အော်လိုက်မှ ငိုနေတဲ့
မျက်နှာနဲ့ဒီဘက်လှည့်လာသည်...
ခုနရိုက်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ပါးလေးက
နီကာအနည်းငယ်ယောင်နေ၏....
"ကျောင်းထုတ်ရတဲ့ထိ ဟွန်းမှာအဲ့လောက်တောင် အပြစ်ရှိသွားသလားအကိုကြီး ?"
"ကိုယ့်အကြောင်းကိုယ်သိမှာပေါ့
ငါမကြိုက်ပါဘူးလို့ မင်းကိုကြိုသတိပေးထားတယ်မလား??"
"ဟွန်း အလေလိုက်သွားတာမဟုတ်ပါဘူး
မိဘမဲ့ကျောင်းကိုသွားကူတာပါလို့အကိုကြီးကို
ရှင်းပြတယ်လေ"
"မင်းကို ငါကသွားကူခိုင်းလို့လား
ငါမသိအောင်အဲ့လိုတွေဘယ်နှကြိမ်လုပ်ပြီးပြီလဲ ဟမ်!!!!"
"ဟွန်းဒီနေ့တစ်ရက်ပဲ လိုက်သွားတာ
ရီဖန်ကအဖော်မရှိဘူးဆိုလို့"
"မင်းကြပ်ကြပ်သတိထားနေ ဆယ်ဟွန်း!"
"အကိုကြီး ဟွန်းတောင်းပန်ပါတယ်
နောက်မသွားနဲ့ဆိုမသွားပါဘူး ဒါမဲ့
ဟွန်းကိုကျောင်းတော့မထုတ်ပါနဲ့"
"မရတော့ဘူး ဆယ်ဟွန်း ငါမှာမင်းကို
စိတ်မချရတာများနေပြီ အဲ့တော့အိမ်မှာပဲ
နေတော့ "
"ဟွန်းမှာဖြစ်ချင်တဲ့ရည်မှန်းချက်တွေ
ရှိသေးတယ်အကိုကြီးရဲ့!"
"ငါရှိနေတာမို့ ဘာရည်မှန်းချက်မှ
ထားစရာမလိုဘူး"
"အကိုကြီးအရမ်းရက်စက်တယ်!!!!"
"ထင်ချင်သလိုထင်နိုင်တယ် လာ
ထမင်းစားရမယ်"
"မစားဘူး ကျောင်းထုတ်ရင် လုံးဝမစားဘူး"
"အိုဆယ်ဟွန်း!!!!!! ငါဒေါသကိုမစွနဲ့နော်"
ချန်းယောလ် ဆယ်ဟွန်းတစ်ကိုယ်လုံးကို
လှုပ်ရမ်းကာအော်ဟစ်ပစ်လိုက်သည်..
"အဟင့် ဟင့် အင့်"
"ပါးစပ်ဟစမ်း အခုချက်ချင်း!!"
ဇွန်းနဲ့ပါးစပ်ထဲအတင်းထိုးသွပ်တာမို့
ဆယ်ဟွန်းငိုရင်းစားနေရတယ်...
ကျွေးပြီးသွားတော့ တစ်ရှူ းနဲ့
ဆယ်ဟွန်းမျက်ရည်တွေကိုသုတ်ပေးလေသည်
"မငိုနဲ့တော့ ထ ကျောင်းဝတ်စုံ
လဲလိုက်အုံး "
ဆယ်ဟွန်းကသူ့လက်တွေကိုပုတ်ထုတ်ကာ
ဗီရိုဘက်ထသွားပြီး အဝတ်စားလဲနေ၏...
ချန်းယောလ်လည်းစိတ်မကောင်းပါဘူး
ခုနရိုက်မိသွားတာကို တစ်ခါမှရိုက်ဖို့မပြောနဲ့
လက်နဲ့တောင်မရွယ်ဘူးတော့ အချစ်လည်း
လန့်သွားရှာမှာပါ......
ဒါမဲ့အလျော့ပေးလို့လုံးဝမရပါ
ရီဖန်ဆိုတဲ့ကောင်လေးနဲ့ပေါင်းနေတာလုံးဝမကြိုက်ဘူး...
ကင်မင်ဆော့နဲ့တောင် ငယ်ငယ်ကတည်းကပေါင်းလာလို့ အသာလွှတ်ထားတာ..
အခုလိုကျောင်းမထုတ်ရင် အဲ့ကောင်လေးတွေနဲ့ပေါင်းနေအုံးမှာပဲ ချန်းယောလ်မသိအောင်နောက်ထပ်ဒီလိုအဖြစ်ရှိလာနိုင်အုံးမှာပဲ...
"နောက်ရက်ကစပြီး အိမ်အပြင်လည်းလုံးဝမထွက်ရဘူး ခြံထဲလောက်ပဲ ကြားလား"
ဆယ်ဟွန်းဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ
စောင်ခေါင်းမူးခြုံသွားလေ၏...
ချန်းယောလ်ထမင်းပန်းကန်တွေယူကာ
အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းသွားလိုက်သည်..
"မင်းပြန်ရင်ပြန်လိုက်တော့ရီရှင်း!"
"ချန်းယောလ်ရားးး အဲ့လောက်ထိလုပ်မှဖြစ်မှာလား ကလေးပဲမသိလို့ပါ"
"မင်းဘာမှမသိပဲ လျှာမရှည်နဲ့ ကျန်းရီရှင်း!!"
ရီရှင်းလည်းဆက်မပြောတော့ပဲ
အိမ်သာပြန်ခဲ့တော့သည်..
ရီရှင်းထွက်သွားမှ ချန်းယောလ်
မီးဖိုချောင်ထဲဝင်လာကာဓားယူပြီး
စားပွဲပေါ်သေချာကျကျနနထိုင်လိုက်တယ်
ပြီးတော့ ဆယ်ဟွန်းကိုရိုက်ခဲ့တဲ့ သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ဓားနဲ့မွှန်းနေလိုက်သည်....
"ဆယ်ဟွန်း အသားကိုနာအောင်ရိုက်တဲ့လက်
သေစမ်း သေစမ်း သေစမ်း!!! သေစမ်း!!!"
သွေးတွေတစ်တောက်တောက်ကြမ်းပြင်ပေါ်စီးကျနေတာကိုနာရကောင်းမှန်းမသိ
တစ်ချက်လည်း မျက်နှာမပျက်...
.
.
.
"ရီဖန် ဆယ်ဟွန်းဘာလို့ကျောင်း
မလာတာလဲမသိဘူး"
"အေး ငါဖုန်းဆက်တာလဲ ပိတ်ထားတယ်"
"နေများမကောင်းလို့လား လာ ဆရာမသွားမေးရအောင် ခွင့်တိုင်လားလို့"
"အေး~"
နားနေခန်းက အတန်းပိုင်ဆရာမဆီသွားမေးကြတော့ ကျောင်းထွက်သွားပြီတဲ့လေ...
မင်ဆော့ရောရီဖန်ပါအံသြစွာပြန်လာခဲ့ရတယ်
"ဆယ်ဟွန်းဘာများအမှားလုပ်မိလို့
အကိုကကျောင်းထုတ်လိုက်တာလဲမသိဘူး"
"ဘာ!"
"ဟုတ်တယ် အကိုချန်းယောလ်က
ဆယ်ဟွန်းကိုအရမ်းချစ်တာ အရမ်းသဝန်တိုတယ် ဒါမဲ့အခုလောက်ထိတော့....
"မနေ့ကငါနဲ့မိဘမဲ့ကျောင်းကိုလိုက်သေးတယ်
အပြန်ကျ နောက်ကျတယ်လေ ဆယ်ဟွန်းပုံစံကတစ်ခုခုစိုးရိမ်နေသလို ငါ့ကြောင့်များဖြစ်သွားသလား?"
"မသိတော့ဘူးကွာ "
"ငါတို့သူတို့အိမ်သွားမေးကြည့်ကြမလား
တောင်းပန်သင့်ရင်တောင်းပန်ရမှာပေါ့"
"အေးလေ ညနေကျောင်းဆင်းရင်
သွားကြတာပေါ့ အကြောင်းစုံသိရအောင်"
ရီဖန်တစ်ယောက်စာသာသင်နေရတာ
စိတ်ကဆယ်ဟွန်းဆီရောက်နေလေသည်..
တကယ်ပဲ မနေ့ကသူခေါ်သွားလို့
ကျောင်းထုတ်လိုက်တာလား??
အတွေးများစွာဖြင့်သာ......
.
.
.
"ဆယ်ဟွန်း မနက်စာစားလိုက်အုံး"
ပေါင်မုန့်ကြက်ဥကြော်နဲ့ နွားနို့
လာပို့တဲ့အကိုရှင်း...ဆယ်ဟွန်းသူ့လည်း
စိတ်မကြည်တာကြောင့် ဘာမှပြန်မပြောပဲ
အသာတကြည်စားနေလိုက်တယ်...
"အကိုအောက်မှာလုပ်စရာရှိသေးလို့
အရင်ဆင်းနှင့်အုံးမယ်နော်"
အကိုရှင်းထွက်သွားသည်ထိ ဆယ်ဟွန်းစိတ်ထဲအလိုမကျပေ...
ဘာလို့အကိုကြီးကသူကိုယ်တိုင်
မနက်စာလာမပို့တာလဲ...
မနေ့ညကလည်းအခန်းကိုပြန်မလာဘူး
ဆယ်ဟွန်းစိတ်ဆိုးနေတာသိရဲ့နဲ့ လာမချော့ဘူးလား....?
ဆယ်ဟွန်း စားသောက်ပြီး ခဏလှဲအိပ်လိုက်
ထိုင်လိုက်ထလိုက်ဖြင့်သာ...
ဖုန်းကလည်းအကိုကြီးမနေ့ညကသိမ်းသွားလို့ရှိမနေ နောက်ဆုံးတီဗီသာကြည့်နေလိုက်တော့သည်...
နေ့လယ်စာကျရင်သူကိုယ်တိုင်
လာပို့မှာပါလေ....
ထင်ထားသလိုမဟုတ်ပဲ နေ့လယ်စာလည်း
အကိုရှင်းပဲ လာပို့လေသည်...
"အကိုရှင်း!!"
"ဟင်? ဘာလိုလို့လဲ ဟွန်းနီး"
"အကိုကြီးကဘာသဘောလဲ
ဟွန်းနီးစိတ်ဆိုးနေတာသိရဲ့နဲ့ ဘာလို့လာမချော့တာလဲ ဘာလို့အကိုရှင်းပဲလာနေရတာလဲ!"
ဆယ်ဟွန်းစိတ်မထိန်းနိုင်စွာအော်ဟစ်ပစ်လိုက်သည် ဟုတ်တယ် ဒီမှာတော့သူချော့မလားစောင့်နေတာကို...
"မဟုတ်ဘူး ဟွန်းနီးရဲ့ ချန်းယောလ်
အရမ်းဖျားနေလို့မလာတာပါ ဟွန်းနီးကိုကူးမှာစိုးလို့တဲ့လေ..."
"ဟင်! အကိုကြီးဖျားနေတယ် ဟုတ်လား!"
"အင်း ကြည့်ရတာ မနေ့ကဟွန်းနီးကို
ရိုက်လိုက်မိတဲ့လက်ကိုတစ်ခုခုလုပ်လိုက်တာနေမယ် အဲ့အနာရှိန်ကအခုဖျားယူတဲ့ထိပဲ..."
"ဟင့် အဲ့ဒါကို အကိုရှင်းက ဘာလို့
မနက်ကတည်းကမပြောတာလဲ?"
"ဟွန်းနီးမှမမေးတာ အကိုက
ဘယ်လိုပြောမလဲ"
"အခု အကိုကြီးဘယ်မှာလဲ?"
"အောက်ထပ်ကအခန်းထဲမှာ"
ဆယ်ဟွန်းချက်ချင်း ညဝတ်အကျႌလေးနဲ့ပဲ
အောက်ထပ်အခန်းဆီပြေးဆင်းသွားတော့သည်.....
အခန်းတံခါးဖွင့်ဖွင့်ခြင်းမြင်လိုက်ရတဲ့
အကိုကြီးကြောင့် ဆယ်ဟွန်းရင်ထဲနင့်ခနဲ
"အ ကို ကြီး~"
ဆယ်ဟွန်းအသံလည်းကြားရော
ကုတင်ပေါ်ခေါင်းအုံးလေးဖြင့်မှီနေတဲ့အကိုကြီးက မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လာသည်
"အချစ်~"
"အဟင့် အကိုကြီး "
ဆယ်ဟွန်းမျက်ရည်ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျကာ
အကိုကြီးဆီသွားပြီးသိုင်းဖက်လိုက်တော့သည်..
"ဟွန်း တောင်းပန်ပါတယ် အကိုကြီး
အဟီး ဟင့် "
"အချစ်ရဲ့ ဖယ်ပါအုံး အဖျားတွေ
ကူးလိမ့်မယ်"
ဆယ်ဟွန်း ချက်ချင်းပဲ အကိုကြီး
ပေါ်တက်ခွပစ်လိုက်ပြီး
"ကူးပါစေ ဟွန်းကြောင့်ဖြစ်တာပဲ
အဖျားတွေဟွန်းဆီရောက်ပါစေ"
"အဲ့လိုမပြောပါနဲ့ အချစ်ရဲ့"
ဆယ်ဟွန်း အကိုကြီးလက်က
ပတ်တီးကိုကြည့်ကာ...
"ဘာလို့အဲ့လိုလုပ်ရတာလဲ?"
"အကိုကြီးက အချစ်ကိုနာအောင်
လုပ်မိတာကို"
"ဟင့်အင်း ဟွန်းမနာပါဘူး
နောက်တစ်ခါအဲ့လိုကြီးမလုပ်ပါနဲ့ ဟင့်"
"အကိုကြီးလည်းမနာလို့မငိုပါနဲ့"
ထိုသို့ပြောမှပဲ မျက်ရည်တွေကပိုကျလာတယ်
အကိုကြီးကဖျားရင်သိပ်သိသာတယ် မျက်တွင်းတွေကိုကျလို့...
"အကိုကြီး ဟွန်းကျောင်းမတက်တော့ဘူး
သိလား နောက်ကိုအကိုကြီးမကြိုက်တာဘာမှမလုပ်တော့ပါဘူး..."
"လိမ္မာလိုက်တာ.."
"အဲ့ကြောင့် နောက်တစ်ခါ
နေမကောင်းပါနဲ့နော်.."
"ဟုတ်ပါပြီ သွား အပေါ်သွားတော့"
"ဟင့်အင်း အကိုကြီးနားနေအုံးမယ်"
"ဟုတ်ပါပြီဗျာ "
ဆယ်ဟွန်း အကိုကြီးရင်ဘတ်ပေါ်
ခေါင်းလေးမှီလိုက်တယ်...
"အကိုကြီး လက်ကိုဘာလုပ်လိုက်တာလဲ?"
"ဟမ်! အာ~ နံရံကိုထိုးလိုက်တာပါ"
"အရမ်းနာမှာပဲ "
"ဟင့်အင်း မနာပါဘူး"
"အကိုကြီး အရမ်းချစ်တယ် ဟင့်"
"အဆိုးလေးကွာ အကိုကြီး
နေမကောင်းတာကိုချွဲနေတယ်"
ဆယ်ဟွန်း အကိုကြီးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားလိုက်သည်...
ဆယ်ဟွန်း အကိုကြီးနေမကောင်းဖြစ်တာကိုလုံးဝမကြိုက်ဘူး...
အခုလို ဆယ်ဟွန်းကြောင့်ဖြစ်တာဆို
ပိုတောင်ဆိုးသေးတယ်..
အရမ်းဝမ်းနည်းမိတယ်..
မနေ့ကရီဖန်နဲ့လိုက်သွားမိတာ
အရမ်းနောင်တရတယ်...
ဟွန်းက တောင်းပန်ပါတယ် အကိုကြီး...
TBC.......