"ဆယ္ဟြန္း အုိဆယ္ဟြန္း!!!"
လူကေက်ာင္းအခန္းထဲမေရာက္ေသးဘူး
အသံကအရင္ၾကားေနရတဲ့မင္ေဆာ့...
"ဆယ္ဟြန္း ဆယ္ဟြန္း!!"
ေျပးလာပုံရပါတယ္ ေခြၽးေတြပင္ရြဲနစ္လုိ႔
"ရ! ဘာလုိ႔အဲ့ေလာက္ေျပးလာတာလဲ?"
"အဲ့ဒါအေရးမႀကီးဘူး မင္း မင္းစေနေန႔က
မဂၤလာပြဲလုပ္တယ္ဆုိ"
အခုမွသိလာပုံရပါတယ္ ေအးေလ
သူကေက်ာင္းပိတ္ရက္ သူ႔အေဒၚေတြဆီသြားလည္ေနေတာ့မသိလုိက္တာ...
"မင္းကဘယ္လုိသိလဲ?"
"ေက်ာင္းဝန္းထဲဝင္ဝင္ျခင္း လူတုိင္းေျပာ
ေနၾကတာကုိကြ! ဟုတ္လားေျပာ"
"အင္း ဟုတ္တယ္"
"ဘာ!! ရားး သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ျဖစ္တဲ့ငါေတာင္မသိလုိက္ရပါလား!!"
ေအာ္~ သတုိ႔သားျဖစ္တဲ့ငါေတာင္
မဂၤလာပြဲထဲေရာက္မွသိရတာပါကြာလုိ႔ေျပာရင္မင္းအေသရီေနမွာငါသိတာေပါ့....
"ကဲပါ အဲ့ကိစၥေျပာမေနနဲ႔ေတာ့
မင္းကုိသပ္သပ္မုန္႔လုိက္ဝယ္ေကြၽးမယ္ေနာ္"
"ငါမေက်နပ္ဘူး တေက်ာင္းလုံးနီးပါးေရာက္တဲ့မဂၤလာပြဲမွာငါမပါဘူး ၿပီးေတာ့သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီး !"
"မေက်နပ္လည္း ဇြတ္အတင္းစီစဥ္တဲ့
အကုိႀကီးကုိသြားေျပာလုိက္ သြား!"
"ဇြတ္အတင္း? အကုိခ်န္းေယာလ္ကလား?"
"အင္း ငါေတာင္မဂၤလာပြဲေရာက္မွသိရတာ"
"တကယ္!!!!!"
"ဟာ တုိးတုိးေျပာစမ္းပါ ငါ့ပုံစံက
လိမ္တဲ့ပုံေပၚေနလုိ႔လား??"
မင္ေဆာ့ကတစ္ခုခုကုိစဥ္းစားေနဟန္
ၿပီးမွ.....
"ငါမင္းကုိေျပာရအုံးမယ္ အဲ့ကိစၥနဲမ်ားဆုိင္ေနသလားလုိ႔ မီေယာင္းေမြးေန႔တုန္းကေလ အကုိရီ႐ွင္းငါ့ဆီလာတယ္ကြ
"ဘာလာလုပ္တာလဲ??"
"မီေယာင္းနဲ႔မင္းဘယ္လုိပတ္သတ္လဲဆုိတာသိခ်င္လုိ႔တဲ့ေလ အဲ့ဒါငါကလည္း
အမွန္တုိင္းေျပာလုိက္တာေပါ့ မီေယာင္းကမင္းကုိစိတ္ဝင္စားေနတယ္မလား??"
က်စ္! ဆယ္ဟြန္းသိလုိက္ပါၿပီ
အကုိႀကီးဘာလုိ႔မဂၤလာပြဲကုိျမန္ျမန္စီစဥ္သလဲဆုိတာ ....
အဲ့ဒါေၾကာင့္ မဂၤလာပြဲမွာမီေယာင္းေ႐ွ႕
ဆယ္ဟြန္းကူိနမ္းတာကုိ....
"ဟက္~"
"မင္းကဘာရီတာလဲ??"
"မင္ေဆာ့ အကုိႀကီးကေလ
တခါတေလအရမ္းကေလးဆန္တယ္သိလား?"
"ဘာကုိလဲ??"
"အဲ့ဒါမီေယာင္းနဲ႔ငါ့ကုိအထင္လြဲၿပီး
မဂၤလာပြဲတန္းလုပ္လုိက္တာေနမယ္"
"မင္းကမွမီေယာင္းကုိစိတ္မဝင္စားတာ"
"အဲ့ဒါေတြ သူသိမွာမဟုတ္ဘူးေလ"
"ေအာ္ ဘာပဲေနေန မင္းကံေကာင္းပါတယ္
အကုိခ်န္းေယာလ္ကမင္းကုိသိပ္ခ်စ္တာ"
"အင္း ငါသိတာေပါ့"
"မင္းနဲ႔လည္းလုိက္တယ္ "
"အဲ့ေလာက္ေျမႇာက္မေနနဲ႔ မုန္႔ဝယ္ေကြၽးမယ္လာ သြားၾကမယ္"
"ေအး ေက်နပ္တယ္"
"ေကာင္စုတ္!"
.
.
.
"အခ်စ္~"
"ဗ်ာ အကုိႀကီး"
"အကုိႀကီးမနက္ျဖန္က်ရင္ နယ္ဘက္ကုိ
အလုပ္ကိစၥ႐ွိလုိ႔ ေဖေဖနဲ႔လုိက္သြားရမယ္"
ဆယ္ဟြန္းစာၾကည့္စားပြဲမွထလာကာ
ဆုိဖာေပၚထုိင္ေနတဲ့အကုိႀကီးနားဝင္ထုိင္လုိက္ၿပီး......
"သြားေလ အကုိႀကီးရဲ႕"
"အြန္း အဲ့ဒါရီ႐ွင္းကုိထားခဲ့မယ္
အျပန္ေနာက္က်ရင္ေနာက္က်မွာ"
"ဟုတ္~"
ခ်န္းေယာလ္ ဆယ္ဟြန္းဆံပင္ေလးေတြ
ပြတ္သပ္ေပးလုိက္သည္...
"အကုိႀကီးမ႐ွိဘူးဆုိၿပီး အိမ္ျပန္ေနာက္က်တာေတြဘာေတြမၾကဳိက္ဘူးေနာ္"
"အကုိႀကီးကလည္း ဟြန္းအဲ့လုိမ်ဴ ိး
ဘယ္တုန္းကလုပ္ဖူးလုိ႔လဲ ၿပီးေတာ့
ဟြန္းေနာက္ကုိမသိေအာင္လူလႊတ္ထားၿပီး
စိတ္ပူေနတုန္းလား??"
လူလႊတ္ထားတဲ့ကိစၥကုိအခ်စ္သိေနတယ္
ဆုိတာေၾကာင့္ခ်န္းေယာလ္မ်က္ခုံးေလးပင့္တက္သြားရသည္...
"စိတ္ပူတာေပါ့ အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္း
လႊတ္ထားတာေလ"
ဆယ္ဟြန္းႏႈတ္ခမ္းကုိမဲ့ျပလုိက္၏...
"အဟား ေျပာပါအုံး လူလႊတ္တဲ့
ကိစၥဘယ္လုိသိသြားရတာလဲ?"
"လက္မထက္ခင္ကတည္းကသိတာပါ
ဟြန္းသိသိခ်င္းေတာ့စိတ္ဆုိးတယ္ ဒါမဲ့
အကုိႀကီးကစိတ္ပူလုိ႔လႊတ္ထားမွန္း
သိတာေၾကာင့္ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာ..."
"အကုိႀကီးက မင္းကုိသိပ္ခ်စ္တာ
သိတယ္မလား??"
"သိတာေပါ့ ဟြန္းလည္းအကုိႀကီးကုိ
ဘယ္ေတာ့သစၥာမေဖာက္ဘူးဆုိတာသိတယ္မလား???"
ခ်န္းေယာလ္ကျပန္မေျဖပဲ သူ႔ကုိ
တင္းၾကပ္စြာဖက္လုိက္၏...
"အကုိႀကီး?"
"ေနာက္မွေျဖေတာ့မယ္ေလေနာ္"
"ၾကည့္!! အကုိႀကီး ဟြန္းကုိ
မယုံေသးဘူးလား??"
"အဲ့လုိမဟုတ္ပါဘူး အခ်စ္ရဲ႕"
ဆယ္ဟြန္း ဆူပုတ္ပုတ္ေလးျဖင့္
"ထားပါ အဲ့ကိစၥေတြ လာ ထမင္း
သြားစားရေအာင္ ဗုိက္ဆာၿပီ"
"အုိေက! လာ အကုိႀကီးကုိယ္တုိင္
ခြံေကြၽးမယ္ေနာ္"
ဆယ္ဟြန္းႏွာေခါင္း႐ႈံျပကာ
အခန္းအျပင္ထြက္သြားေလသည္...
"အကုိ႐ွင္း တစ္ခါတည္းဝင္စားပါ့လား??"
ဆယ္ဟြန္းတုိ႔ထမင္းစားခ်ိန္ အကုိ႐ွင္းက
ေဘးမွာမတ္တပ္ရပ္ေနတာမုိ႔ေခၚလုိက္၏..
"ရတယ္ ဟြန္းနီး အကုိမဆာေသးလုိ႔"
"ဘယ္ခိ္်န္႐ွိေနၿပီလဲ အကုိရ လာပါ"
ရီ႐ွင္း ခ်န္းေယာလ္မ်က္ႏွာကုိလွမ္း
ၾကည့္လုိက္သည္ မ်က္လႊာခ်ျပမွ
ထမင္းစားပြဲမွာ ဝင္ထုိင္လုိက္တယ္...
"အကုိ႐ွင္း စားေနာ္ "
ဆယ္ဟြန္းဟင္းေတြကုိအကုိ႐ွင္း
ပန္းကန္ထည့္ေပးလုိက္ေတာ့ ခ်န္းေယာလ္အၾကည့္ကစူးကနဲ.....
ဒါကုိဆယ္ဟြန္းကဘာမွမသိေပမဲ့
ရီ႐ွင္းကေတာ့ရိပ္မိေနသည္...
အဲ့ဒါေၾကာင့္လည္းထမင္းစားရတာ
မနည္းျမဳိခ်ေနရတယ္...
စားေသာက္ၿပီးမွ ရီ႐ွင္းသက္ျပင္းခ်ႏုိင္ေတာ့၏
"ခ်န္းေယာလ္ ခုိင္းစရာမ႐ွိေတာ့ရင္
ငါအခန္းျပန္ေတာ့မယ္ေလ"
"ေနအုံး!"
"ဘာ ဘာခုိင္းမလုိ႔လဲ?"
"အခ်စ္ အေပၚတတ္ႏွင့္္ေနာ္ ရီ႐ွင္း
နဲ႔အလုပ္ကိစၥေျပာၿပီးတက္ခဲ့မယ္"
အလုပ္ကိစၥမဟုတ္တာ ရီ႐ွင္း
ေသခ်ာေပါက္ေလာင္းရဲတယ္...
"ဟုတ္ အဲ့ဆုိတက္ႏွင့္ၿပီ"
"အင္း"
ဆယ္ဟြန္းတတ္သြားၿပီး အခန္းထဲ
ေရာက္ေလာက္မွ ....
"က်န္းရီ႐ွင္း!!!"
"ေျပာ ခ်န္းေယာလ္~"
"မင္းအေနထုိင္ဆင္ျခင္ပါ"
ဘာကုိအေနထုိင္ဆင္ျခင္ရမွာလဲ? လုိ႔ေမးခ်င္ေပမဲ့မေမးေတာ့ပါေလ...
ရီ႐ွင္းသိတာေပါ့ ခုနဆယ္ဟြန္းနီးက
သူ႔အေပၚဂ႐ုစုိက္မူကုိခ်န္းေယာလ္မနာလုိသဝန္တုိေနတယ္ဆုိတာကုိ...
"ဟုတ္ကဲ့"
"ငါအေၾကာင္းကုိမင္းအသိဆုံးေနာ္!
ေအး တစ္ခုခုဆုိမင္းေသမယ္"
ခ်န္းေယာလ္ထင္သလုိမဟုတ္ေၾကာင္း
ရီ႐ွင္း ႐ွင္းျပခ်င္သည္
ဒါမဲ့ဒီခ်ိန္႐ွင္းျပရင္ ဘယ္လုိမွမယုံသလုိ
နားမဝင္မွာလဲသိတာမုိ႔ေျပာမေနေတာ့ပါ
ဆယ္ဟြန္းနီးကုိ ရီ႐ွင္းညီေလးအရင္းတစ္ေယာက္လုိခ်စ္တယ္
ထုိအတူခ်န္းေယာလ္ကုိလည္း
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိခင္တယ္
အဲ့ထက္ပုိၿပီး ဘာခံစားခ်က္မွ
မ႐ွိခဲ့ဖူးပါေလ....
ေဒါသတႀကီးေျပာဆုိကာ ခ်န္းေယာလ္
အိမ္ေပၚတက္သြားေလသည္..
ရီ႐ွင္းသက္ျပင္းခ်ရင္းသာ
သူ႔ေက်ာျပင္ေငးၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္...
.
.
.
"ဆယ္ဟြန္း!"
"ေအာ္ မင္ေဆာ့"
"လာ ရီဖန္ ဒီမွာထုိင္~"
မင္ေဆာ့နဲ႔အတူ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္
"ဆယ္ဟြန္း ဒါငါ့သူငယ္ခ်င္းအသစ္
ဝူရီဖန္တဲ့ ဒီေန႔မွငါတုိ႔ေက်ာင္းကုိေျပာင္းလာတာ
အဲ့ဒါငါနဲ႔ေက်ာင္းေပါက္ဝမွာတင္ခင္ခဲ့တာ ငါတုိ႔အတန္းထဲကပဲကြ!"
"အာ~ အုိဆယ္ဟြန္းပါ "
"ငါ့ကုိလည္း မင္ေဆာ့ကုိခင္သလုိ
ခင္ႏုိင္ပါတယ္ ဆယ္ဟြန္း"
ဆယ္ဟြန္းျပဳံးျပၿပီးေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္တယ္
ထုိ္ေန႔ကရီဖန္နဲ႔အတူစကားေတြအၾကာႀကီးေျပာခဲ့ၾကသည္....
ရီဖန္ကတကယ္ခင္ဖုိ႔ေကာင္းသလုိ
အရမ္းလည္းရီစရာေျပာတက္၏.....
မင္ေဆာ့နဲ႔တန္းခင္ၾကတာလဲမေျပာနဲ႔
သူတုိ႔ကအက်င့္တူ.စ႐ုိက္တူေတြ
ညစာထမင္းဝုိင္ဝယ္~
"အခ်စ္~"
"ဟုတ္ အကုိႀကီး!"
"ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း
အသစ္ရခဲ့တယ္ဆုိ"
ခ်န္းေယာလ္ေျပာလုိက္ေတာ့ ဆယ္ဟြန္းမ်က္လုံးေလးေတြအေရာင္လဲ့သြား၏...
"အာ~ အကုိႀကီးကုိေျပာျပဖုိ႔ေမ့ေနတာ ဝူရီဖန္တဲ့ ရီဖန္ကေလတကယ္ခင္ဖုိ႔အရမ္းေကာင္းတယ္သိလား အကုိႀကီး"
"ဟုတ္လား~"
"အြန္း ရီစရာလည္းအရမ္းေျပာတက္တာ
ဟြန္းေလ တစ္ေန႔လုံးရီရလြန္းလုိ႔ပါးေတြေတာင္ေတာင့္ေနတယ္ ဟ ဟ "
သူစိမ္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ျပဳံးရယ္ကာ
ေျပာေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္...
အဲ့တစ္ေယာက္ကုိသိပ္သေဘာက်ပုံရတယ္
ဟက္~ ခ်န္းေယာလ္ကေတာ့
အဲ့တစ္ေယာက္ကုိသတ္ခ်င္ေနၿပီ...
အျပင္ပန္းမွာ ဆယ္ဟြန္းေျပာေနတာေတြကုိျပဳံးကာနားေထာင္ေနေပမဲ့
ရင္ထဲမွာေတာ့ ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မဲ့
မီးေတာင္လုိပဲ....
TBC....
"ဆယ်ဟွန်း အိုဆယ်ဟွန်း!!!"
လူကကျောင်းအခန်းထဲမရောက်သေးဘူး
အသံကအရင်ကြားနေရတဲ့မင်ဆော့...
"ဆယ်ဟွန်း ဆယ်ဟွန်း!!"
ပြေးလာပုံရပါတယ် ချွေးတွေပင်ရွဲနစ်လို့
"ရ! ဘာလို့အဲ့လောက်ပြေးလာတာလဲ?"
"အဲ့ဒါအရေးမကြီးဘူး မင်း မင်းစနေနေ့က
မင်္ဂလာပွဲလုပ်တယ်ဆို"
အခုမှသိလာပုံရပါတယ် အေးလေ
သူကကျောင်းပိတ်ရက် သူ့အဒေါ်တွေဆီသွားလည်နေတော့မသိလိုက်တာ...
"မင်းကဘယ်လိုသိလဲ?"
"ကျောင်းဝန်းထဲဝင်ဝင်ခြင်း လူတိုင်းပြော
နေကြတာကိုကွ! ဟုတ်လားပြော"
"အင်း ဟုတ်တယ်"
"ဘာ!! ရားး သူငယ်ချင်းအရင်းခေါက်ခေါက်ဖြစ်တဲ့ငါတောင်မသိလိုက်ရပါလား!!"
အော်~ သတို့သားဖြစ်တဲ့ငါတောင်
မင်္ဂလာပွဲထဲရောက်မှသိရတာပါကွာလို့ပြောရင်မင်းအသေရီနေမှာငါသိတာပေါ့....
"ကဲပါ အဲ့ကိစ္စပြောမနေနဲ့တော့
မင်းကိုသပ်သပ်မုန့်လိုက်ဝယ်ကျွေးမယ်နော်"
"ငါမကျေနပ်ဘူး တကျောင်းလုံးနီးပါးရောက်တဲ့မင်္ဂလာပွဲမှာငါမပါဘူး ပြီးတော့သူငယ်ချင်းအရင်းကြီး !"
"မကျေနပ်လည်း ဇွတ်အတင်းစီစဉ်တဲ့
အကိုကြီးကိုသွားပြောလိုက် သွား!"
"ဇွတ်အတင်း? အကိုချန်းယောလ်ကလား?"
"အင်း ငါတောင်မင်္ဂလာပွဲရောက်မှသိရတာ"
"တကယ်!!!!!"
"ဟာ တိုးတိုးပြောစမ်းပါ ငါ့ပုံစံက
လိမ်တဲ့ပုံပေါ်နေလို့လား??"
မင်ဆော့ကတစ်ခုခုကိုစဉ်းစားနေဟန်
ပြီးမှ.....
"ငါမင်းကိုပြောရအုံးမယ် အဲ့ကိစ္စနဲများဆိုင်နေသလားလို့ မီယောင်းမွေးနေ့တုန်းကလေ အကိုရီရှင်းငါ့ဆီလာတယ်ကွ
"ဘာလာလုပ်တာလဲ??"
"မီယောင်းနဲ့မင်းဘယ်လိုပတ်သတ်လဲဆိုတာသိချင်လို့တဲ့လေ အဲ့ဒါငါကလည်း
အမှန်တိုင်းပြောလိုက်တာပေါ့ မီယောင်းကမင်းကိုစိတ်ဝင်စားနေတယ်မလား??"
ကျစ်! ဆယ်ဟွန်းသိလိုက်ပါပြီ
အကိုကြီးဘာလို့မင်္ဂလာပွဲကိုမြန်မြန်စီစဉ်သလဲဆိုတာ ....
အဲ့ဒါကြောင့် မင်္ဂလာပွဲမှာမီယောင်းရှေ့
ဆယ်ဟွန်းကိူနမ်းတာကို....
"ဟက်~"
"မင်းကဘာရီတာလဲ??"
"မင်ဆော့ အကိုကြီးကလေ
တခါတလေအရမ်းကလေးဆန်တယ်သိလား?"
"ဘာကိုလဲ??"
"အဲ့ဒါမီယောင်းနဲ့ငါ့ကိုအထင်လွဲပြီး
မင်္ဂလာပွဲတန်းလုပ်လိုက်တာနေမယ်"
"မင်းကမှမီယောင်းကိုစိတ်မဝင်စားတာ"
"အဲ့ဒါတွေ သူသိမှာမဟုတ်ဘူးလေ"
"အော် ဘာပဲနေနေ မင်းကံကောင်းပါတယ်
အကိုချန်းယောလ်ကမင်းကိုသိပ်ချစ်တာ"
"အင်း ငါသိတာပေါ့"
"မင်းနဲ့လည်းလိုက်တယ် "
"အဲ့လောက်မြှောက်မနေနဲ့ မုန့်ဝယ်ကျွေးမယ်လာ သွားကြမယ်"
"အေး ကျေနပ်တယ်"
"ကောင်စုတ်!"
.
.
.
"အချစ်~"
"ဗျာ အကိုကြီး"
"အကိုကြီးမနက်ဖြန်ကျရင် နယ်ဘက်ကို
အလုပ်ကိစ္စရှိလို့ ဖေဖေနဲ့လိုက်သွားရမယ်"
ဆယ်ဟွန်းစာကြည့်စားပွဲမှထလာကာ
ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေတဲ့အကိုကြီးနားဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး......
"သွားလေ အကိုကြီးရဲ့"
"အွန်း အဲ့ဒါရီရှင်းကိုထားခဲ့မယ်
အပြန်နောက်ကျရင်နောက်ကျမှာ"
"ဟုတ်~"
ချန်းယောလ် ဆယ်ဟွန်းဆံပင်လေးတွေ
ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်...
"အကိုကြီးမရှိဘူးဆိုပြီး အိမ်ပြန်နောက်ကျတာတွေဘာတွေမကြိုက်ဘူးနော်"
"အကိုကြီးကလည်း ဟွန်းအဲ့လိုမျူ ိး
ဘယ်တုန်းကလုပ်ဖူးလို့လဲ ပြီးတော့
ဟွန်းနောက်ကိုမသိအောင်လူလွှတ်ထားပြီး
စိတ်ပူနေတုန်းလား??"
လူလွှတ်ထားတဲ့ကိစ္စကိုအချစ်သိနေတယ်
ဆိုတာကြောင့်ချန်းယောလ်မျက်ခုံးလေးပင့်တက်သွားရသည်...
"စိတ်ပူတာပေါ့ အဲ့ဒါကြောင့်လည်း
လွှတ်ထားတာလေ"
ဆယ်ဟွန်းနှုတ်ခမ်းကိုမဲ့ပြလိုက်၏...
"အဟား ပြောပါအုံး လူလွှတ်တဲ့
ကိစ္စဘယ်လိုသိသွားရတာလဲ?"
"လက်မထက်ခင်ကတည်းကသိတာပါ
ဟွန်းသိသိချင်းတော့စိတ်ဆိုးတယ် ဒါမဲ့
အကိုကြီးကစိတ်ပူလို့လွှတ်ထားမှန်း
သိတာကြောင့် ဘာမှမဖြစ်ချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့တာ..."
"အကိုကြီးက မင်းကိုသိပ်ချစ်တာ
သိတယ်မလား??"
"သိတာပေါ့ ဟွန်းလည်းအကိုကြီးကို
ဘယ်တော့သစ္စာမဖောက်ဘူးဆိုတာသိတယ်မလား???"
ချန်းယောလ်ကပြန်မဖြေပဲ သူ့ကို
တင်းကြပ်စွာဖက်လိုက်၏...
"အကိုကြီး?"
"နောက်မှဖြေတော့မယ်လေနော်"
"ကြည့်!! အကိုကြီး ဟွန်းကို
မယုံသေးဘူးလား??"
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး အချစ်ရဲ့"
ဆယ်ဟွန်း ဆူပုတ်ပုတ်လေးဖြင့်
"ထားပါ အဲ့ကိစ္စတွေ လာ ထမင်း
သွားစားရအောင် ဗိုက်ဆာပြီ"
"အိုကေ! လာ အကိုကြီးကိုယ်တိုင်
ခွံကျွေးမယ်နော်"
ဆယ်ဟွန်းနှာခေါင်းရှုံပြကာ
အခန်းအပြင်ထွက်သွားလေသည်...
"အကိုရှင်း တစ်ခါတည်းဝင်စားပါ့လား??"
ဆယ်ဟွန်းတို့ထမင်းစားချိန် အကိုရှင်းက
ဘေးမှာမတ်တပ်ရပ်နေတာမို့ခေါ်လိုက်၏..
"ရတယ် ဟွန်းနီး အကိုမဆာသေးလို့"
"ဘယ်ခိျန်ရှိနေပြီလဲ အကိုရ လာပါ"
ရီရှင်း ချန်းယောလ်မျက်နှာကိုလှမ်း
ကြည့်လိုက်သည် မျက်လွှာချပြမှ
ထမင်းစားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်...
"အကိုရှင်း စားနော် "
ဆယ်ဟွန်းဟင်းတွေကိုအကိုရှင်း
ပန်းကန်ထည့်ပေးလိုက်တော့ ချန်းယောလ်အကြည့်ကစူးကနဲ.....
ဒါကိုဆယ်ဟွန်းကဘာမှမသိပေမဲ့
ရီရှင်းကတော့ရိပ်မိနေသည်...
အဲ့ဒါကြောင့်လည်းထမင်းစားရတာ
မနည်းမြိုချနေရတယ်...
စားသောက်ပြီးမှ ရီရှင်းသက်ပြင်းချနိုင်တော့၏
"ချန်းယောလ် ခိုင်းစရာမရှိတော့ရင်
ငါအခန်းပြန်တော့မယ်လေ"
"နေအုံး!"
"ဘာ ဘာခိုင်းမလို့လဲ?"
"အချစ် အပေါ်တတ်နှင့််နော် ရီရှင်း
နဲ့အလုပ်ကိစ္စပြောပြီးတက်ခဲ့မယ်"
အလုပ်ကိစ္စမဟုတ်တာ ရီရှင်း
သေချာပေါက်လောင်းရဲတယ်...
"ဟုတ် အဲ့ဆိုတက်နှင့်ပြီ"
"အင်း"
ဆယ်ဟွန်းတတ်သွားပြီး အခန်းထဲ
ရောက်လောက်မှ ....
"ကျန်းရီရှင်း!!!"
"ပြော ချန်းယောလ်~"
"မင်းအနေထိုင်ဆင်ခြင်ပါ"
ဘာကိုအနေထိုင်ဆင်ခြင်ရမှာလဲ? လို့မေးချင်ပေမဲ့မမေးတော့ပါလေ...
ရီရှင်းသိတာပေါ့ ခုနဆယ်ဟွန်းနီးက
သူ့အပေါ်ဂရုစိုက်မူကိုချန်းယောလ်မနာလိုသဝန်တိုနေတယ်ဆိုတာကို...
"ဟုတ်ကဲ့"
"ငါအကြောင်းကိုမင်းအသိဆုံးနော်!
အေး တစ်ခုခုဆိုမင်းသေမယ်"
ချန်းယောလ်ထင်သလိုမဟုတ်ကြောင်း
ရီရှင်း ရှင်းပြချင်သည်
ဒါမဲ့ဒီချိန်ရှင်းပြရင် ဘယ်လိုမှမယုံသလို
နားမဝင်မှာလဲသိတာမို့ပြောမနေတော့ပါ
ဆယ်ဟွန်းနီးကို ရီရှင်းညီလေးအရင်းတစ်ယောက်လိုချစ်တယ်
ထိုအတူချန်းယောလ်ကိုလည်း
သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လိုခင်တယ်
အဲ့ထက်ပိုပြီး ဘာခံစားချက်မှ
မရှိခဲ့ဖူးပါလေ....
ဒေါသတကြီးပြောဆိုကာ ချန်းယောလ်
အိမ်ပေါ်တက်သွားလေသည်..
ရီရှင်းသက်ပြင်းချရင်းသာ
သူ့ကျောပြင်ငေးကြည့်နေခဲ့ရတယ်...
.
.
.
"ဆယ်ဟွန်း!"
"အော် မင်ဆော့"
"လာ ရီဖန် ဒီမှာထိုင်~"
မင်ဆော့နဲ့အတူ ကောင်လေးတစ်ယောက်
"ဆယ်ဟွန်း ဒါငါ့သူငယ်ချင်းအသစ်
ဝူရီဖန်တဲ့ ဒီနေ့မှငါတို့ကျောင်းကိုပြောင်းလာတာ
အဲ့ဒါငါနဲ့ကျောင်းပေါက်ဝမှာတင်ခင်ခဲ့တာ ငါတို့အတန်းထဲကပဲကွ!"
"အာ~ အိုဆယ်ဟွန်းပါ "
"ငါ့ကိုလည်း မင်ဆော့ကိုခင်သလို
ခင်နိုင်ပါတယ် ဆယ်ဟွန်း"
ဆယ်ဟွန်းပြုံးပြပြီးခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တယ်
ထိုနေ့ကရီဖန်နဲ့အတူစကားတွေအကြာကြီးပြောခဲ့ကြသည်....
ရီဖန်ကတကယ်ခင်ဖို့ကောင်းသလို
အရမ်းလည်းရီစရာပြောတက်၏.....
မင်ဆော့နဲ့တန်းခင်ကြတာလဲမပြောနဲ့
သူတို့ကအကျင့်တူ.စရိုက်တူတွေ
ညစာထမင်းဝိုင်ဝယ်~
"အချစ်~"
"ဟုတ် အကိုကြီး!"
"ဒီနေ့ကျောင်းမှာ သူငယ်ချင်း
အသစ်ရခဲ့တယ်ဆို"
ချန်းယောလ်ပြောလိုက်တော့ ဆယ်ဟွန်းမျက်လုံးလေးတွေအရောင်လဲ့သွား၏...
"အာ~ အကိုကြီးကိုပြောပြဖို့မေ့နေတာ ဝူရီဖန်တဲ့ ရီဖန်ကလေတကယ်ခင်ဖို့အရမ်းကောင်းတယ်သိလား အကိုကြီး"
"ဟုတ်လား~"
"အွန်း ရီစရာလည်းအရမ်းပြောတက်တာ
ဟွန်းလေ တစ်နေ့လုံးရီရလွန်းလို့ပါးတွေတောင်တောင့်နေတယ် ဟ ဟ "
သူစိမ်းတစ်ယောက်အကြောင်း ပြုံးရယ်ကာ
ပြောနေတဲ့ သူ့ရဲ့အချစ်...
အဲ့တစ်ယောက်ကိုသိပ်သဘောကျပုံရတယ်
ဟက်~ ချန်းယောလ်ကတော့
အဲ့တစ်ယောက်ကိုသတ်ချင်နေပြီ...
အပြင်ပန်းမှာ ဆယ်ဟွန်းပြောနေတာတွေကိုပြုံးကာနားထောင်နေပေမဲ့
ရင်ထဲမှာတော့ ပေါက်ကွဲထွက်တော့မဲ့
မီးတောင်လိုပဲ....
TBC....