Φτάνουμε έξω από το στέκι και βγαίνω από το αμάξι του Αχιλλέα παίρνοντας τα πράγματα μου για να πάω στην μηχανή μου.
<< Θα τα πούμε.>> μου λέει και μπαίνει στο αμάξι του,λίγα λεπτά μετά χάνεται από το οπτικό μου πεδίο με το αμάξι.
Η ώρα είναι 5 το πρωί. Ανεβαίνω στην μηχανή και πάω κατευθείαν σπίτι. Θέλω έναν καλό ύπνο τώρα γιατί δεν αισθάνομαι και τέλεια.
<< Που ήσουν;>> ακούγεται η φωνή του Αδάμ αμέσως μόλις μπαίνω σπίτι
<< Τι στο καλό;>> φωνάζω από την τρομάρα μου
Δεν έχω την δύναμη για να τσακωθω με τον Αδάμ,όχι τώρα τουλάχιστον. Τι στο καλό όμως με περίμενε σαν τον Χάρο;
<< Είσαι με τον Αχιλλέα! Τρελάθηκες;>> ουρλιάζει
Που το ξέρει; << Που το ξέρεις εσύ;>> ρωτάω ήρεμα
Δεν τον αφορά.
<< Έχεις σημασία; Θες να καταστρέψεις την ζωή σου;>> λέει συνεχίζοντας να φωνάζει
Γιατί φωνάζει; Στο ίδιο δωμάτιο είμαστε!
<< Ναι, ο Αχιλλέας καταστρέφει την ζωή μου.>> τον ειρωνεύομαι, αυτό που νομίζει πως όλοι έχουν την όρεξη του τα νεύρα μου σπάει
<< Δεν τον ξέρεις καν,Αμέλια. Νομίζεις πως τον θες επειδή έχει εμφάνιση "επικίνδυνο κακό αγόρι " ,αλλά δεν είναι έτσι. Είναι σοβαρά επικίνδυνο όλο αυτό.>> συνεχίζει να φωνάζει
Νομίζει πως γι'αυτό είμαι κοντά του; Επειδή με ελκύει η εμφάνιση του; Εντάξει, σίγουρα είναι ελκυστικός και εμφανίσημος αλλά δεν είμαι κοντά του γι'αυτό τον λόγο. Είμαι κοντά του γιατί πιστεύω πως είναι πολλά περισσότερα από αυτό τον "αγενη μαλακα" που δείχνει πως είναι.
Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι σε εκείνον με τραβάει, τι να πω μπορεί να είμαι και μαζοχα για να με τραβάει ο χαρακτήρας του..να με τραβάει κάποιος που έχει τόσο θυμό μέσα του,να με τραβάει κάποιος με τον οποίο τσακώνομαι συνέχεια,αλλά έτσι είναι τα πράγματα.
<< Τι είναι αυτά που λες; >> λέω σχεδόν γελώντας με αυτά που ακούω
Νιώθω τόσο κουρασμένη αλλά δεν θέλω να φύγω έτσι από την "συζήτηση " μας και φανεί λες και δεν είχα τι να πω και έφυγα. Δεν θέλω να νομίζει ο Αδάμ πως έχει δίκιο,γιατί δεν έχει.
<< Αμέλια,θα σε πηδήξει και θα φύγει.>> λέει πιο ήρεμα πλησιάζοντας με
Έχει βαλθεί να σκοτωθούμε σήμερα..
<< Αυτό νομίζεις;>> ρωτάω όσο πιο ήρεμα μπορώ
<< Ναι, το ξέρω ότι έτσι θα γίνει. Καταλαβαίνω είσαι 17,θες να ζήσεις τον έρωτα αλλά αυτό είναι τρελά.>> λέει και απορώ αν ακούει αυτά που λέει,αν με ξέρει πραγματικά. << Αμέλια,δεν είναι μόνο η εμφάνιση του κακου αγοριού που έχει, είναι κακο αγορι σοβαρά. Είναι σε συμμορία.>> μου θυμίζει και ακούγεται γελοίος
Κι εγώ και εκείνος είμαστε σε συμμορία, το θυμάται αυτό ή μήπως το ξέχασε;
<< Όπως κι εμείς,Αδάμ! >> φωνάζω και ρίχνει ένα ποτήρι κάτω σπάζοντας το σε πολλά μικρά κομματάκια γυαλί, αυτή του η κίνηση με κάνει να αναπηδηξω και να τον κοιτάξω έκπληκτη
Μοιάζει με εκείνον. Τον υποτιθέμενο πατέρα μου.
<< Άκουσε με,ξέρω ότι καταλαβαίνεις όσα λέω απλά δεν θες να τα παραδεχτείς. Σε παρακαλώ όμως λογικέψου, θα σε πηδήξει και θα φύγει,Αμέλια. Αυτό κάνουν τα αγόρια σαν εκείνον. Είσαι απλά άλλο ένα τσουλι για εκείνον.ς>> λέει και στο άκουσμα του "τσουλι" δεν άντεξα. Δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο
Δεν έχει ιδέα τι λέει άλλα παρόλα αυτά λέει χωρίς σταματημό,ότι να'ναι.
<< Μάντεψε! Με έχει ήδη πηδήξει κι είναι ακόμα εδώ. Δύο φορές με πήδηξε κι αν θες να ξέρεις ήταν υπέροχα.>> ουρλιάζω και ξέρω πως περνάω κάπως τα όρια αλλά εκείνος το έχει κάνει καιρό τώρα
<< Τι;>> λέει σοκαρισμένος και ικανοποιούμαι με αυτό. Στο πρόσωπο μου σχηματίζεται ένα νικητήριο χαμόγελο αλλά δεν αργεί να σβήσει. Το χέρι του αδερφού μου προσγειώνεται με δύναμη στο μάγουλο μου κάνοντας με να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω πάνω στα γυαλιά του σπασμένου ποτηριού του Αδάμ με αποτέλεσμα να αποκτήσω μια γρατζουνιά στο μάγουλο μου και κάποια δάκρυα να κάνουν την εμφάνιση τους. Μου θυμίζει εκείνον. Κάθε μέρα μοιάζει όλο και πιο πολύ σε εκείνον.. Στον πατέρα μας.. και δεν αναφέρομαι για την εξωτερική εμφάνιση αλλά για την συμπεριφορά του. Αρχίζει να φέρεται όπως εκείνος,κάνοντας με να μην τον αναγνωρίζω μέρα με την μέρα.. Από τότε που μπήκε στην συμμορία έγινε κάποιος άλλος και το ήξερα,δεν πίστευα ότι είναι τόσο μεγάλο θέμα μέχρι σήμερα.. μέχρι σήμερα που κατάλαβα πως δεν αλλάζει απλά γίνεται σαν εκείνον..
Βρίσκω την ισορροπία μου και στέκομαι στα πόδια μου ενώ το μάγουλο μου τσούζει υπερβολικά πολύ.
Πάω προς την έξοδο του σπιτιού και με σταματάει το χέρι του.
<< Κανείς ένα μεγάλο λάθος. Θα σε πληγώσει.>> λέει προειδοποιητικά
<< Είναι η δική μου ζωή και θα την ζήσω όπως θέλω. >> λέω βγαίνοντας από το σπίτι και αρχίζω να περπατάω χωρίς να έχω κάποιον προορισμό.
Που να πάω; Δεν έχω που να πάω. Γαμωτο,δεν πήρα και τα κλειδιά της μηχανης μου αλλά σίγουρα δεν γυρνάω πίσω για να τα πάρω.
Στο μυαλό μου έρχεται ο Αχιλλέας. Δεν με νοιάζει σε τι κατάσταση βρίσκομαι,δεν με νοιάζει που απαίτησα να με γυρίσει σπίτι και ουσιαστικά είμαστε τσακωμενοι-υποθέτω τουλάχιστον-. Θέλω να είμαι μαζί του τώρα. Ήταν κακη ιδέα που έφυγα τόσο βιαστικά από το σπίτι,έχω μόνο το κινητό μαζί μου ούτε καν τα ακουστικά μου δεν πήρα.
Δεν είμαι σίγουρη που είμαι αλλά έχω απομακρυνθεί από το σπίτι μου.
Πληκτρολογώ το τηλέφωνο του Αχιλλέα.
Σήκωσε το,σήκωσε το,σήκωσε το παρακαλώ.
<< Τι θες;>> ακούγεται η κοιμισμένη φωνή του από την άλλη γραμμή
Ωραία,κοιμόταν και τον ξύπνησα. Αρχίζουμε καλά..
<< Μπορείς να έρθεις να με πάρεις από..δεν είμαι σίγουρη που είμαι. >> λέω με ένα σπάσιμο στην φωνή μου
Δεν είμαι σίγουρη αν όντως θα έρθει,δεν έχει και λόγο να το κανει. Εγώ είμαι αυτή που τον ανάγκασα στις 3 τα ξημερώματα να κάνουμε 2 ώρες διαδρομή για να με γυρίσει σπίτι επειδή είπε πως "Δεν κάνει σχέσεις " που παρεμπιπτόντως ακόμα είμαι νευριασμένη γι'αυτό αλλά έχω πολλά στο μυαλό μου τώρα και δεν μπορώ να τα σκέφτομαι όλα μαζί,γιατί αν το κάνω στο τέλος θα τρελαθώ σίγουρα.
<< Άνοιξε την τοποθεσία σου. Έρχομαι.>> το έκλεισε
Ανοίγω την τοποθεσία στο κινητό μου και κάθομαι στο πεζούλι ενός κλειστού μαγαζιού -φυσικά και είναι κλειστό είναι 6 και το πρωί-.
Δεν ξέρω πως κατέληξα στις 6 το πρωί σε ένα πεζούλι με μια γρατζουνιά στο μάγουλο και κλαίγοντας,δεν είναι κάτι που συνηθίζω πάντως.
Μετά από 10 λεπτά σταματάει ένα αμάξι μπροστά μου,ο Αχιλλέας. Βλέποντας τον θυμάμαι ξανά γιατί απαίτησα να με γυρίσει πίσω και είχα καλό λόγο αν σκεφτείς όσα είπες περί σχέσης. Κι εγώ τι υποτίθεται πως είμαι; Καλά, τώρα σημασία έχει ότι είναι εδώ. Μαζί μου. Κανένας άλλος,μόνο εκείνος.
<< Θα μπεις μέσα ή τι;>> φωνάζει για να τον άκουσω
Σκουπίζω το γεμάτο με δάκρυα πρόσωπο μου, σηκώνομαι από το πεζούλι και μπαίνω στο αμάξι του,χωρίς να σχολιάσει κάτι άρχισε. Το αμάξι μυρίζει Αχιλλέας κάτι που με κάνει να ηρεμώ για κάποιον λόγο.
Είναι όμορφος με αυτό το απλό μαύρο μπλουζάκι του και το απλό σκισμένο τζιν του. Τα μαλλιά του είναι ανακατεμένα,λογικά από τον ύπνο. Είναι πανέμορφος όπως και να'χει.
<< Λοιπόν, δεν θα πεις τίποτα;>> ρωτάει ήρεμα
Πώς μπόρεσε ο Αδάμ να με χτυπήσει; Ξέρει τι έχω περάσει αλλά δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία. Και λέει ότι ο Αχιλλέας θα με πληγώσει..ειρωνιά.
<< Ευχαριστώ που ήρθες.>> μουρμουρίζω αλλά το εννοώ, αν δεν ήταν εκείνος πιθανότατα απλά θα καθόμουν μόνη στο πεζούλι ενός τυχαίου μαγαζιού αναρωτιοντας τι σκατα γίνεται στην ζωή μου
Με κοίταζει και βάζει το χέρι του στο μπούτι μου κάνοντας όλο μου το σώμα να ανατρίχιασει στο άγγιγμα του,ωστόσο μ'αρέσει η αίσθηση να με ακουμπάει.
Περιμένω να πει κάτι,να σχολιάσει κάτι αλλά ευτυχώς δεν το κάνει. Τουλάχιστον για την ώρα.
Φτάνουμε στο σπίτι του κι ανοίγει την πόρτα για να περάσω μέσα. Κάθομαι στον καναπέ αρκετά μαζεμένη.
Δεν είμαι χαζή ή κάτι τετοιο,καταλαβαίνω πως δεν μπορώ να απαιτώ να με γυρίσει σπίτι μου ενώ είμαστε δύο ώρες έξω από την Αθήνα και μετά να του ζητάω να έρθει να με μαζέψει. Δεν περίμενα βασικά να έρθει,αλλά να που ήρθε. Εκείνος ήρθε,κανένας άλλος. Καλά,όχι ότι ζήτησα από κάποιον άλλον να έρθει να με πάρει και αρνήθηκε,αλλά δεν έχω και κάποιον άλλον να πάρω.
Τότε σκέφτομαι την Κλειώ,είχε αναφέρει πως δεν έχει φίλους λόγο της συμμορίας,επειδή κρύβει πράγματα και αρχίζω να το καταλαβαίνω περισσότερο. εννοώ το ήξερα απλά ποτε δεν έδωσα σημασία..μέχρι τώρα. Δεν έχουμε κανέναν,δεν μπορούμε να έχουμε κάποιον γιατί ακόμη κι αν γνωρίζουμε κάποιον θα πρέπει να κρατάμε μυστικά αλλά όλοι ξεορυμε πως τα μυστικά φέρνουν προβλήματα. Παντού,πάντα.
Νιώθω το έντονο βλέμμα του Αχιλλέα πάνω μου.
<< Τι στο διάολο,Αμέλια;>> αρχίζει να φωνάζει και να γίνεται πάλι ο Αχιλλέας που όλοι ξέρουμε
<< Τι;>> λέω όσο πιο ήρεμα μπορώ
Δεν θέλω να τσακωθω μαζί του,όχι κι άλλο.
<< Να σου πω τελείωνε τις μαλακιες. Ποιος σε χτύπησε και γιατί έκλαιγες;>> συνεχίζει να φωνάζει και καταλήγω να κλαίω
Είμαι κουρασμένη,δεν έχω κοιμηθεί και καθόλου οπότε ας του πω για να τελειώνει όλο αυτό, νιώθω εξουθενωμένη..
<< Ο Αδάμ ξέρει ότι κάτι τρέχει μεταξύ μας. Βασικά του επιβεβαίωσα πως έχουμε προχωρήσει. Τσακώθηκα μαζί του,άσχημα. >> λέω ανάμεσα στο κλάμα
<< Αυτός σε χτύπησε;>> ρωτάει κοιτάζοντας με στα μάτια,κάνει τα χέρια του μπουνιές και φαίνεται νευριασμένος. Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά ως απάντηση
Υπάρχουν κάποια λεπτά απόλυτης ησυχίας μέχρι που την σπάει ο Αχιλλέας.
<< Δεν πιστεύω να του είπες ότι είμαστε μαζί ή κάτι τέτοιο,έτσι; Γιατί δεν είμαστε,όπως σου είπα δεν κάνω σχέσεις.>> λέει και συνεχίζει να με πληγώνει με όσα λέει
Τι θέλει από εμένα λοιπόν; Ξεκάθαρα δεν κάνει σχέσεις οπότε τι άλλο μπορώ να του δώσω; Να με πηδάει θέλει και αυτο; Τίποτα άλλο; Δεν το πιστεύω πόσο ηλίθια είμαι.
<< Αχιλλέα,τι θες από εμένα;>> ρωτάω κοιτάζοντας τον στα μάτια
Ήρθε η ώρα να το ξεκαθαρίσω,να μάθω τι πραγματικά θέλει από εμένα γιατί δεν μπορεί να συνεχιστεί όλο αυτό έτσι. Δεν μπορώ να ανοιγομαι σε κάποιον χωρίς να ξέρω τις προθέσεις του.. Έχω σπάσει τόσους γαμημενους κανόνες για εκείνον..
<< Τι θέλω από εσένα;>> ρωτάει έκπληκτος
Αν ήξερα δεν θα ρωταγα..
<< Δεν ξέρω γι'αυτό και σε ρωτάω. Είμαι απλά μια ξεπετα ή τι; Λες πως δεν κάνεις σχέσεις..και εγώ δεν μπορώ απλά να είμαι μαζί σου για να κάνουμε ξέρεις.. Δεν είμαι τέτοια.>> λέω και είμαι μπερδεμένη.Δεν έχω κοιμηθεί,δεν έχω φάει και κουράστηκα όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά. Κουράστηκα να αναρωτιέμαι τι στο διάολο σημαίνουν όλα αυτά με τον Αχιλλέα,τι στο διάολο θέλει από εμένα!
<< Δεν ξέρω,Αμέλια. Το κάνεις τόσο μεγάλο θέμα ενώ δεν χρειάζεται να είναι.>> απαντάει
<< Για εμένα είναι, Αχιλλέα! Έχασα την παρθενιά μου μαζί σου, καταπάτησα τόσους πολλούς κανόνες για εσένα και όχι μόνο κανόνες συμμορίες αλλά και τους δικούς μου κανόνες. >> λέω
<< Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό.>> λέει με την φωνή του τόσο ψυχρή ειναι λες και διαπερνάει το σώμα μου ψυχρός αέρας
Αυτό ήταν. Το ξέρω πως αυτό ήταν.
<< Δηλαδή τέλος;>> ρωτάω
<< Για να τελειώσει κάτι πρέπει πρώτα να αρχίσει. >> λέει κάνοντας την καρδια μου να σπάσει,αλλά δεν έχει σημασία είναι ήδη σπασμένη
<< Σωστά. >> Σηκώνομαι όρθια και φεύγω μακριά του. Σχεδόν έτρεξα μέχρι να απομακρυνθω από το σπίτι του
Από ότι φαίνεται έχουμε πάντα συναισθήματα για κάποιον που ευχόμαστε να μην είχαμε.
Ουάου όλο αυτό ήταν απότομο. Σταματάω έτσι όπως προχωράω και κάθομαι σε ένα παγκάκι. Τι στο διάολο; Γιατί έγιναν όλα τόσο γρήγορα; Ήταν όλα τόσο γαμημένα ξαφνικά.
-anwnymh