[Zawgyi]
" ခြန္း..."
လင္းေခတ္ဦး ႏူးညံ့မႈကိုကိုယ္စားျပဳကာအသံျပဳလိုက္ရင္း အေပၚဘက္ကိုတေရြ႔ေရြ႕နဲ႔ျပန္တက္လိုက္တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာအႏွံ႔ကို အၾကင္နာမိုးေတြရြာေပးလိုက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ တစ္သတ္မွာတစ္ခါ 'ဆက္ကစီ' အက်ဆံုးေလသံနဲ႔ေျပာလိုက္တယ္ ...။
" အဆင္သင့္ပဲလား..."
ရဲတြတ္ေနတဲ့ပါးႏုႏုႏွစ္ဖက္နဲ႔အတူ မ်က္လံုးေလးေတြမသိမသာျပဴးက်ယ္စျပဳေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အမူအရာေတြက...လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ရင္အစံုကို ဆိတ္ေဂြးစိလိုပဲအၿငိမ္မရျဖစ္ေစတယ္...။
" တ...တကယ္လုပ္ေတာ့မွာလား ..."
" ဒီအေျခအေနထိေရာက္ၿပီးကာမွ မင္းကိုဒီအတိုင္းျပန္လႊတ္လိုက္ဖို႔ေတြးေနတာလား...ခ်စ္သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ လက္ကိုင္ရံုခါးဖက္ရံုနဲ႔ၿပီးသြားမဲ့သူေတြထဲ ငါမပါဘူးေနာ္ ခြန္း..."
" လက္ကိုင္ခံရရံု ခါးဖက္ခံရရံုနဲ႔ ေက်နပ္ေနမဲ့ထဲလဲ ကြၽန္ေတာ္မပါပါဘူး...ဒါေပမဲ့...ေလာေလာဆယ္က..."
" နာမွာေၾကာက္လို႔လား..."
" အမ္?..."
( ဟင္! ငါက 'bottom' လား...
Shit!!! ငါက 'bottom' ပဲ...)
လင္းေခတ္ဦးကိုလက္ခံၿပီးတည္းက တစ္ေန႔ဒီလိုအေျခအေနေရာက္ကို ေရာက္လာမွာပဲဆိုတာသိေပမဲ့...Role ကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့'ေတာ့ သူတစ္ခါမွမစဥ္းစားခဲ့မိဘူး...။ လူႏွစ္ေယာက္ခ်စ္တဲ့ႀကိဳက္တဲ့ကိစၥမွာ Role က အေရးပါတယ္ဆိုေပမဲ့...အဓိကေတာ့မက်ဘူး...။ သူတစ္ခါက Role မၿငိမ္တဲ့အသိတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ အၾကံေပးဖူးေသးတယ္...။ သကၠသို္လ္ေပါင္းစံုပရဟိတအသင္းရဲ႕ အတြင္းေရးမႈးတစ္ေယာက္ေပါ့...။ သူကဒါမ်ိဳးေတြသိပ္စိတ္မဝင္စားေပမဲ့ ခတ္ႏြယ္တို႔ဝင္လို႔လိုက္ဝင္ရာက...ထိုအကိုနဲ႔မထင္မွတ္ပဲခင္မင္ခဲ့ရတာ...။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘာမွန္းမသိလို႔ မေသခ်ာလို႔ စိတ္မညစ္သင့္ေၾကာင္း...အတင္းႀကီးလဲ အေျဖ႐ွာစရာမလိုေၾကာင္း...အဓိကက သူမ်ားနဲ႔ႏိႈင္းယွဥ္ၿပီး...သူမ်ားကကိုယ့္ကိုလာႏိႈင္းယွဥ္တာကိုခံၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဖိအားမေပးသင့္ေၾကာင္း ေသခ်ာေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္...။ ကိုယ့္ရဲ႕ 'identity' ကိုမသိလို႔ စိတ္ဓာတ္က်ေနစရာ စိတ္ညစ္ေနစရာမလိုဘူး...။ တစ္ခ်ိန္ ကိုယ့္ရဲ႕ 'life partner' ျဖစ္လာမဲ့သူက ကိုယ္ဘာဆိုတာ...ဘယ္သူဆိုတာကို ပံုေဖာ္ေပးလိမ့္မယ္...။
ဒါေတြအကုန္လံုးက ခြန္းစစ္မင္းအတြက္ ကိုယ္ေတြ႕လက္ေတြ႔ပဲ...။ လင္းေခတ္ဦးေၾကာင့္ပဲ သူ႔ရဲ႕ဘာလိုလိုအေျခအေနကေန...သူ႔ကိုယ္သူ 'gay' ဆိုတာသိခဲ့ရတာပဲမဟုတ္လား...။
" အာ...ခဏ...ခဏေနပါအံုး..."
ခြန္းစစ္မင္း လင္းေခတ္ဦးကိုတြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး ထထိုင္ရင္း ေဘာင္းဘီကိုျပန္ဆြဲတင္လိုက္တယ္...။ လင္းေခတ္ဦးလဲ မ်က္ေမွာင္ကိုမသိမသာၾကဳတ္ရင္း ခြန္းစစ္မင္းလုပ္ေနပံုေတြကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္...။
" ဘာျဖစ္တာလဲ..."
" ကြၽန္ေတာ္မလုပ္ႏိုင္ဘူး..."
" ဘာလို႔လဲ...အခုထိအဆင္ေျပေနေသးတာကို..."
" ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကို ေျပာစရာ႐ွိတယ္..."
ထိုစကားေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးသက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာထိုင္ခ်လိုက္တယ္...။
" ေကာင္းၿပီေလ...ေျပာၾကည့္..."
" ကြၽန္ေတာ့္မွာ PMS ႐ွိတယ္..."
" အယ္!...မင္းမွာ သားအိမ္႐ွိလို႔လား..."
" အဲ့ PMS ကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူး...ကြၽန္ေတာ့္ဟာက Post musterbation state...Google သြားဖို႔စဥ္းစားမေနနဲ႔...ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေလ်ွာက္ေပးထားတာ..."
" အဲ့တာကဘာလဲ..."
" ခင္မ်ားေျပာဖူးတယ္...ကြၽန္ေတာ္က musterbate ကိုေတာင္ပံုမွန္လုပ္မဲ့႐ုပ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာေလ...အဲ့တာအမွန္ပဲ...မလႊဲသာတဲ့အေျခအေနကလြဲလို႔ ေတာ္ရံုမလုပ္ဘူး..."
" Musterbate လုပ္တယ္ဆိုတာ သဘာဝပဲဟာ...Physical ေရာ Mental ေရာအတြက္ပါ အေထာက္အကူျဖစ္ေသးတယ္..."
" ဟုတ္ပါတယ္...အဲ့တာေတြ ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္...ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကအဲ့တာလုပ္ၿပီးရင္ မေရာင့္ရဲႏိုင္တဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးဝင္လာတတ္တယ္...ဘယ္လိုေျပာရလဲ...ကြၽန္ေတာ္စကားနဲ႔မေျပာတတ္ဘူး...အင္းးး...ကိုယ့္ကိုယ္ကိုရြံတာလား...ရလာတဲ့သာယာမႈကလဲခဏပဲ...ၿပီးရင္ စိတ္က်ခ်င္သလိုေတြျဖစ္လာေရာ...အားမလိုအားမရနဲ႔ရယ္...Shit! ကြၽန္ေတာ္မေျပာျပတတ္ဘူး...အခ်ဳပ္ဆိုရရင္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္အဆင္မေျပဘူးဗ်ာ..."
" အဲ့ေတာ့..."
" အဲ့ေတာ့...ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကိုလဲ အဲ့လိုမျဖစ္ခ်င္ဘူး...ခင္မ်ားနဲ႔အတူေနၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကလက္မခံႏိုင္ဘူး...ခင္မ်ားနဲ႔ေနာက္ထပ္အတူမေနဖို႔ေတြ ေတြးမိမယ္...စိတ္ထဲမေရာင့္ရဲႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ..."
" ဒါေပမဲ့ ခုနကေရာ...ေက်ာင္းမွာတုန္းေရာက အဆင္ေျပခဲ့တာပဲမဟုတ္ဘူးလား..."
" အဲ့တာက အခုဆက္လုပ္မဲ့အရာနဲ႔တူမွမတူတာ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအခ်ိန္ေပးေစခ်င္တယ္...ေနာ္...ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား..."
လင္းေခတ္ဦး ေခါင္းတစ္ခ်က္ကုတ္ရင္း ဘာျပန္ေျပာလို႔ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနမိတယ္...။
" ကိုလင္း...လက္မခံႏိုင္လို႔လား..."
" ငါလက္မခံဘူးေျပာရင္ေရာ မင္းကလက္ခံမွာမို႔လို႔လား..."
" ....."
" အင္း...ဟုတ္ၿပီေလ...ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ...ငါေစာင့္ႏိုင္ပါတယ္..."
" ခင္မ်ားတကယ္ေျပာတာလား..."
" Ommm..."
( ဟူးးး... ေတာ္ေသးတာေပါ့...'ကြၽန္ေတာ္ bottom လုပ္ဖို႔အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး' လို႔ေျပာလိုက္ရင္ သူလက္ခံခ်င္မွခံမွာ...တယ္ေတာ္တဲ့ငါေလး...)
ခြန္းစစ္မင္းသူ႔ကိုယ္သူသိတယ္...။ 'Bottom' ျဖစ္တာကိုလက္မခံႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး...။ 'Bottom' ျဖစ္ၿပီးဆက္ျဖစ္လာမဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲကို စိုးရိမ္ေနမိတာ...။ သူ႔ရဲ႕ဖြားဖက္ေတာ္ကိုသာ လင္းေခတ္ဦးျမင္ဖူးထိဖူးကိုင္ဖူးတာ ႏွစ္ႀကိမ္႐ွိသြားေပမဲ့...လင္းေခတ္ဦးရဲ႕အရာကိုေတာ့ သူတစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးဘူး...။ ေသခ်ာတာကေတာ့...မေသးဘူးဆိုတာပဲ...။ အခုဟာက 'Blind Date' လိုပဲ...။ ဘာမွမျမင္ရမသိရနဲ႔...တကယ္လက္ေတြ႔က်မွ သူအႀကီးအက်ယ္မထိတ္လန္႔ခ်င္ဘူး...။ သူ႔စိတ္ကိုသူျပင္ဆင္ဖို႔ လိုအပ္တယ္...။
ခြန္းစစ္မင္း ေဘာင္းဘီကိုေသခ်ာျပန္ဝတ္ေနရင္း လင္းေခတ္ဦးကိုအကဲခတ္မိေတာ့...ခမ်ာ တစ္ခုခုကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားရပံုေပါက္ေနတာေၾကာင့္ သူေမးဖို႔ျပင္လိုက္တယ္...။
" ကိုလင္း..."
" ခြန္း...ငါနားလည္တယ္...ဘယ္ေလာက္ေစာင့္ရေစာင့္ရ ရတယ္...ဒါေပမဲ့...အခုေတာ့ မင္းျပန္ဖို႔လိုတယ္..."
" ဘာလို႔လဲ..."
" ငါနားခ်င္ၿပီ...ဒီေန႔ေတာ့ျပန္ေတာ့ေနာ္...ညက် လိုင္းေပၚမွာေတြ႔မယ္..."
ထိုစကားေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းမ်က္ခံုးေတြကိုပင့္တင္လိုက္မိၿပီး မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္...။
" ဒါဘာသေဘာလဲဗ်...ကြၽန္ေတာ့္ဖက္ကအတူေနခြင့္မေပးတာနဲ႔ပဲ ခင္မ်ားကကြၽန္ေတာ့္ကိုႏွင္တယ္ေပါ့..."
" အမ္!...မဟုတ္ပါဘူး ခြန္းရယ္...ေပါက္ကရကေျပာေတာ့မယ္..."
" အဲ့တာဆိုဘာလဲ...အိမ္ထိေခၚလာၿပီး ဒီအတိုင္းျပန္လႊတ္တယ္ေပါ့..."
" မင္းလိုက္လာတာေလ..."
" ဘာျဖစ္ျဖစ္...ခင္မ်ားက အခုလိုလူမွန္းသိရင္ ကြၽန္ေတာ္လက္မခံ..."
" အမေလး...မွားပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ႕...ဒီမွာ မင္းနဲ႔စထားတဲ့ကိစၥကို အဆံုးသတ္ရအံုးမယ္ဟ...ဘာလဲ...မင္းေ႐ွ႕ထိုင္လုပ္ရမွာလား...ေျပာ..."
" ....."
ခြန္းစစ္မင္း ဆြံ႔အသြားရတာနဲ႔အတူ...လင္းေခတ္ဦးက သူ႔ဂ်ဴနီယာကိုကိုင္ျပၿပီး စိတ္ဆိုးမန္ဆိုးေျပာလာတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမယ္ရယ္ခ်င္ပတ္က်ိျဖစ္လာရတယ္...။ ဒါေပမဲ့ အက်င့္ကလဲယုတ္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္...။
" အဲ့တာ ခင္မ်ားဘာသာခင္မ်ားစတဲ့ကိစၥပဲ...ဘာလို႔အရင္တစ္ေခါက္ကလို ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တစ္ခါတည္းမၿပီးလဲ..."
" ခြန္း..."
" ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္...ဒီအထုတ္ေတြကို ခင္မ်ားအိမ္ထိအေရာက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ကတိခံထားတာေလ...အိမ္ျပန္လိုက္ပို႔..."
" အတည္ေျပာေနတာလား..."
" အတည္..."
" မင္းက သိပ္အူပုပ္တာပဲ..."
" အခုမွသိလား..."
" ဟင္းးး! ဟုတ္ၿပီ...ရတယ္...လိုက္ပို႔ေပးမယ္...လာ...တကယ္ပဲ...အဲ့တာနဲ႔မ်ား သူ႔ကိုကေလးလို႔ေျပာရင္လဲ မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး..."
" ကိုလင္း!!!..."
.
.
.
.
.
( ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ...)
ခြန္းစစ္မင္း ဂ်ဴတီကုတ္ကိုခြၽတ္ကာ ကန္တန္းဘက္ကိုေလ်ွာက္လာရင္းနဲ႔...ျဖတ္သြားတဲ့သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔ကိုကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္သြားတာကို သတိထားမိရတယ္...။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ မနက္ေက်ာင္းေရာက္တည္းကပဲ...။ သူ႔ကိုယ္သူျပန္စမ္းစစ္ၾကည့္ေတာ့လဲ ဘာမွမွားမေနဘူး...။ ဒီအေတာအတြင္း လူသိ႐ွင္ၾကားကန္႔လိုက္တိုက္ထားတာမ်ား႐ွိေသးလားလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲ...လင္းေခတ္ဦးနဲ႔အတူ႐ွိၿပီးတည္းက အျခားသူကိုလိုက္ဒုကၡေပးဖို႔ အခြင့္မၾကံဳခဲ့တာၾကာၿပီ...။
" ခြန္း..."
ခန္႔သူရိန္သစ္က Practical ကိုေစာၿပီးေနႏွင့္တာေၾကာင့္ ကန္တင္းမွာအရင္ေရာက္ေနတာ...။ သူ ဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ခန္႔သူရိန္သစ္ကမ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ သူ႔အနားကိုတိုးလာတယ္...။
" ဘာတုန္း..."
" ငါရင္ဖြင့္စရာ႐ွိလို႔..."
" ဟင္းးး!...အမအေၾကာင္းပဲမလား...မၿပီးႏိုင္ဘူး...ေျပာ...ေျပာ...မနက္ကတည္းက မင္းအခြက္က ေတာ္ေတာ္ကို႐ႈံ႕ေနတာ..."
" အင္း...မ'က ငါ့ကိုေ႐ွာင္ေနျပန္ၿပီ..."
" လာျပန္ၿပီ...ငါေတြ႔တာေတာ့ ပံုမွန္ပါပဲ...မင္းသာ ဘာေတြ'ေတြေဝၿပီး အခုထိဖြင့္မေျပာေသးမွန္းမသိတာ..."
" ေအး...အဲ့တာျပသာနာပဲ...ငါဖြင့္မေျပာတာမဟုတ္ဘူး...မ'က ဖြင့္အေျပာမခံတာ..."
" ဟုတ္လို႔လား..."
" ဟုတ္ပါတယ္ဆို...ငါဖြင့္ေျပာဖို႔ အစပ်ိဳးတာ ႏွစ္ခါ႐ွိၿပီ...ဒါေပမဲ့ အမက စကားကို အေရာက္ကိုမခံတာ...ငါ့အထင္ အမက ငါတို႔နဲ႔ဆူးကိုျပန္အဆင္ေျပေစခ်င္ေနပံုပဲ...အဲ့တာေၾကာင့္ သူအရင္လိုပဲ ငါ့ကိုျပန္ၿပီးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီလားမသိဘူး..."
" အဓိပၸါယ္မ႐ွိတာ...အမကလဲတကယ္ပါပဲ...သူဒီလိုေတြလုပ္ေနေတာ့ေရာ ဘာထူးမွာလဲ...ငါတကယ္မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အားမရလိုက္တာ...တစ္ခုခုလုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္...ေစာက္သည္းေတြယားတာဆိုတာ က်လိက်လိနဲ႔..."
" ငါလဲမသိေတာ့ပါဘူးကြာ...ဟင္းးး!...ပစၥည္းေတြထားခဲ့တယ္ေနာ္...အိမ္သာခဏသြားလိုက္အံုးမယ္..."
" အင္း..."
ခန္႔သူရိန္သစ္ထြက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ...ခတ္ႏြယ္တစ္ေယာက္ အေမာတေကာနဲ႔ေရာက္ခ်လာေတာ့တယ္...။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကိုသူေ႐ွ႕ထိုးေပးရင္း ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးထိုင္ခ်လိုက္တယ္...။
" ဘယ္ေသျခင္းဆိုးက လက္ကျမင္းသြားတာလဲမသိဘူး...ေတြ႔လို႔ကေတာ့ တကယ္အ႐ွင္မထားဘူး..."
ခြန္းစစ္မင္းလဲ ခတ္ႏြယ္ရဲ႕ပံုစံကိုနားမလည္ေပမဲ့ သူ႔ကိုေပးထားတဲ့ဖုန္းကိုအၾကည့္ပို႔လိုက္မိတယ္...။ Screen မွာေပၚေနတာက...ဒီေက်ာင္းရဲ႕ 'Mailbox' မွာတင္ထားတဲ့ post တစ္ခု...။ ခြန္းစစ္မင္းဆိုတာက လူတိုင္းထင္ထားသလိုမဟုတ္ေၾကာင္းနဲ႔ စီကာပတ္ကံုးအစခ်ီထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္...။ ဒါနဲ႔ သူစိတ္ဝင္စားသြားၿပီး ဆက္ဖတ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ သူဆိုတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းက 'Mailbox' မွာပါလာတယ္ဆိုတာ မဟာ့မဟာအံ့ဩမႈႀကီးကိုး...။
ဆက္ေရးထားတာေတြ အက်ဥ္းခ်ဳံးေျပာရရင္...သူက 'Gay' တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း...'Gay parent' ေတြကေမြးလာတဲ့ သူက 'Gay' ျဖစ္ေနတာမထူးဆန္းေၾကာင္း...လူတကာကိုစကားႀကီးစကားက်ယ္ေတြနဲ႔ကန္႔လန္႔တိုက္ၿပီး သူ႔ေလာက္တတ္တဲ့သူမ႐ွိဘူးဆိုၿပီး လူအာရံုစိုက္ခံရေအာင္လုပ္ေၾကာင္း...အေၾကာင္းအရင္းက သူပုန္းေနတာကို လူသိမွာေၾကာက္လို႔ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔လုပ္တာျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း...'UM 2' က ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ သူ႔ကိုစလိုက္ေနကတည္းက အားလံုးကသေဘာေပါက္ေၾကာင္း...ဒါနဲ႔မ်ား 'Gay' တစ္ေယာက္ကလိုက္တာခံရတာနဲ႔ပဲ သူပါ 'Gay' ျဖစ္မသြားဘူးဆိုၿပီး ေလတစ္လံုးမိုးတစ္လံုးေတြေလ်ွာက္ေျပာခဲ့ေၾကာင္း...စသျဖင့္ေပါ့...။
ခြန္းစစ္မင္းေတာ္ေတာ္ေလးကို ရယ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာမိတယ္...။ အဲ့တာထက္ပိုၿပီး ရယ္စေကာင္းတာက...႐ွိန္းဆက္ပိုင္နဲ႔သူနဲ႔က ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၿပီတဲ့ေလ...။ ၿပီးေတာ့...မယံုၾကည္တဲ့သူေတြအတြက္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ပံုနဲ႔တကြသက္ေသျပအံုးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ စာကိုအဆံုးသတ္ထားေသးတယ္...။
" အဲ့ 'Mailbox' က အဲ့လိုအတင္းအဖ်င္းေတြလာေပးလဲ တင္တာပဲလား...တကယ္အဆင့္မ႐ွိဘူး..."
ခတ္ႏြယ္ကေတာ့ ေဒါသထြက္ေနဆဲပဲ...။ ခြန္းစစ္မင္း စာအစအဆံုးကိုေသခ်ာဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းကိုျပန္ပိတ္လိုက္ၿပီး ခတ္ႏြယ္ကိုျပန္ေပးလိုက္တယ္...။ အရမ္းတည္ၿငိမ္ေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ခတ္ႏြယ္တစ္ေယာက္ စိတ္မ႐ွည္ျဖစ္လာရၿပီး...။
" နင္ကဘာျဖစ္ေနတာလဲ...တစ္ခုခုမလုပ္ေတာ့ဘူးလား..."
ခြန္းစစ္မင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမက္႐ိုင္းအုပ္ႀကီးေတြေတာထေနတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေနရာကိုေငးၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ငါ့ကိုဘာလုပ္ေစခ်င္ေသးလို႔လဲ...လုပ္ေတာ့ေရာ ဘာမ်ားထူးျခားသြားမွာလဲ...ငါ့ကိုလူပိုအာရံုစိုက္တာပဲ႐ွိမွာေပါ့...ေျပာရရင္ အဖက္ကိုမလုပ္ခ်င္ဘူး...ၿပီးေတာ့ သူေျပာထားတဲ့အခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ကလဲ မွန္ေနတာပဲေလ..."
" အဲ့တာဆိုလဲ မွားေနတာေတြအတြက္ေရာ မေျဖ႐ွင္းေတာ့ဘူးလား...ဟုတ္ၿပီ...မွန္တာေတြပါတဲ့အတြက္ နင္ကဘာမွမလုပ္ဘူးေပါ့...နင္ေျပာေနက်အတိုင္းျပန္ေျပာရမွာပဲ...အဓိပၸါယ္မ႐ွိလိုက္တာ ခြန္းရယ္...နင္ဘယ္သူဆိုတာ ဘာဆိုတာကိုေျပာတဲ့သူက နင္ကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္သင့္တာေလ...နင္ကိုယ္တိုင္ပဲေျပာျပရမွာ..."
" ခတ္ႏြယ္...နင္ငါ့ဘက္ကနာၿပီး ေဒါသထြက္ေနတာကို ငါနားလည္တယ္...နင္စဥ္းစားၾကည့္...တစ္နည္းအားျဖင့္ ဒါကသူလိုခ်င္တာမဟုတ္ဘူးလား...အခုခ်ိန္မွာ ငါတို႔ကတည္ၿငိမ္ေနရမွာေလ...ေသြးပ်က္ေနရင္ ငါတို႔႐ႈံးသြားမွာေပါ့...အဲ့ mail ကိုပို႔တဲ့သူက ဒါေတြက ငါ့ရဲ႕လိွ်ဳ႕ဝက္ခ်က္ေတြလို႔ထင္ထားတာေလ...တကယ္က ဟုတ္မွမဟုတ္တာ...ငါဘယ္သူ႔ကိုမွ မလွ်ိဳ႕ဝွက္ခဲ့ဘူးေလ...ထုတ္မေျပာတာပဲ႐ွိတာ..."
" ဒါဆို ႐ွိန္းဆက္ပိုင္နဲ႔ကိစၥကေရာ..."
" အင္း...အဲ့တာကေတာ့ တစ္ခုခုလုပ္ရမွာေပါ့..."
ခြန္းစစ္မင္းခဏေငးငိုင္သြားၿပီး ခန္႔သူရိန္သစ္ဝယ္ထားခဲ့တဲ့ေရဘူးကိုဖြင့္ၿပီး တစ္ငံုေသာက္လိုက္တယ္...။ ရယ္ေတာ့ရယ္ရသား...။ ဘယ္ကတည္းကသူ႔ကိုၾကည့္မရတဲ့သူေတြမွန္းမသိတဲ့သူေတြကို အဲ့ post ေအာက္မွာ တစ္စုတစ္စည္းတည္းေတြ႔လိုက္ရတယ္ေလ...။
" နင္ comment ေတြေရာေတြ႔လိုက္လား...ဘယ္အခ်ိန္တည္းက ဒီလိုဝိုင္းေျပာဖို႔ ေစာင့္ေနၾကတာလဲမသိဘူး...တကယ့္ အတြင္းပုပ္ေတြ...ငါ screenshot ေတြ႐ိုက္ထားတယ္သိလား...ၿပီးရင္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ report လိုက္ထုပစ္မယ္...က်က္သေရကိုယုတ္တယ္...ကိုလင္းလဲ သိေလာက္ၿပီထင္တယ္...သူနဲ႔မေတြ႔ရေသးဘူးလား..."
" အင္း..."
ထိုအခါက်မွ မနက္ေက်ာင္းအတူလာၿပီးတည္းက လင္းေခတ္ဦးနဲ႔ တစ္ေနကုန္မေတြ႔ရေသးတာကို သတိရသြားမိၿပီး ဖုန္းကိုအိတ္ထဲကထုတ္လိုက္မိတယ္...။ အဲ့ေနာက္ online ေပၚမ်ား႐ွိေနမလားဆိုၿပီးၾကည့္လိုက္ေပမဲ့ ႐ွိမေနတာေၾကာင့္ ဖုန္းပဲေခၚလိုက္ေတာ့တယ္...။
" ခတ္ႏြယ္!..."
ခြန္းစစ္မင္း လွည့္မၾကည့္ပါပဲ ဘယ္သူေတြလဲဆိုတာတန္းသိလိုက္တယ္...။ သူဖုန္းေခၚလို႔မရလို႔ ဖုန္းျပန္ခ်ေနတုန္းမွာပဲ အသံပိုင္႐ွင္မိန္းခေလးႏွစ္ေယာက္ သူတို႔ဝိုင္းမွာဝင္ထိုင္လာတယ္...။ ထိုႏွစ္ေယာက္က သူတို႔အတန္းထဲကပဲျဖစ္ၿပီးေတာ့ ခတ္ႏြယ္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ေလးခင္တဲ့သူေတြေပါ့...။
" နင္တို႔ျမန္သားပဲ ခတ္ႏြယ္..."
" ေအး...နင္တို႔ကေရာ အခုမွၿပီးတာလား..."
" ဟုတ္တယ္...ဒါနဲ႔ ဟို post ေတြ႔ၿပီးၿပီလား..."
" အင္း...အဟင္း!..."
" ခြန္း...နင္ကလဲ ငါတို႔ကိုေတာင္မေျပာဘူးေနာ္..."
" ဘာကိုေျပာရမွာလဲ..."
ခြန္းစစ္မင္း ဖုန္းကိုနား'နားကပ္ထားရင္းက ျပန္ေမးလိုက္မိတယ္...။
" နင္ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္နဲ႔ တြဲေနတယ္ဆိုတာေလ...႐ွိန္းဆက္ပိုင္နင့္ကိုလိုက္ေနတယ္ဆိုတည္းက ငါတို႔ရိပ္မိပါတယ္ဟာ...ေနာ္..."
" ဟုတ္တယ္...ဒါေပမဲ့ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔...ငါတို႔ကနင့္ဘက္မွာ႐ွိတယ္...ဟို post တင္တဲ့အထီးလား အမလားမသိတဲ့ေကာင္ကေတာ့ လြန္ပါတယ္...ေျပာထားတာေတြက..."
" နင္တို႔ကလဲ ဘာမွေသခ်ာမသိပဲ ေလ်ွာက္မေျပာစမ္းပါနဲ႔...႐ွိန္းဆက္ပိုင္နဲ႔ကိစၥက..."
" ငါမသိလို႔ေမးပါရေစ..."
ခတ္ႏြယ္စကားကိုဆံုးေအာင္မေစာင့္ေတာ့ပဲ ခြန္းစစ္မင္းဝင္ေျပာလိုက္တယ္...။
" အရင္ကေတာ့ နင္တို႔ပဲ ငါ့ကိုၾကည့္မရဘူးဆိုၿပီး ကြယ္ရာမွာအတင္းေျပာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား...အခုေတာ့ ငါနဲ႔႐ွိန္းကို 'ship' ခ်င္တာနဲ႔ပဲ...ငါ့ကိုခင္ခ်င္သြားၿပီေပါ့..."
မသိမသာမ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကေပမဲ့ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕စကားလံုးေတြကို အသားက်ေနသည့္အလား မ်က္ႏွာေတြကခဏအတြင္းပဲ ျပန္ျပံဳးလာၾကတယ္...။ ဘယ္ေလာက္အျမင္ကပ္စရာေကာင္းလဲ...။ သူနဲ႔ စကားေလးငါးခြန္းျပည့္ေအာင္ေတာင္မေျပာဖူးတဲ့သူေတြက...အခုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းေတြ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းႀကီးေတြပီသျပေနလိုက္ၾကတာ...။
" ခြန္းကလဲ...ေနာက္ၿပီ...နင္က ခတ္ႏြယ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းပဲဟာ...ခတ္ႏြယ္ကိုခင္သလို နင့္ကိုလဲ အရင္တည္းကခင္ပါတယ္ဟ..."
ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ေ႐ွ႕ကႏွစ္ေယာက္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႔အတြက္...လင္းေခတ္ဦးကို တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ဖုန္းထပ္ေခၚဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္...။
( ကြၽတ္!...ကိုလင္းကကြာ...ဘာလို႔ ဖုန္းမကိုင္တာလဲ...Final ေတြဆင္းသြားတာ ၾကာလွၿပီကို...ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲမသိဘူး...)
" ကဲပါ...ထားလိုက္ပါ...ဟဲ့...ဒါဆို ခြန္းက 'uke' လား 'seme' လား...ဟ ဟ!..."
" ....."
ခြန္းစစ္မင္း ဆြံ႔အစြာနဲ႔ မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ နဂိုတည္းကမွစိတ္ၾကည္မေနတဲ့ ခတ္ႏြယ္ရဲ႕အသံကလဲ ျပတ္ရွစြာထြက္ေပၚလာတယ္...။
" နင္တို႔ ေတာ္ေတာ့..."
" အိုး!...ဘာလို႔ serious ျဖစ္ေနတာတုန္း...ငါတို႔ကစေနတဲ့ဟာကို...ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြန္းပံုစံကခ်စ္စရာေလးဆိုေတာ့ ႐ွိန္းနဲ႔ယွဥ္ရင္ 'uke type' ပဲ..."
ထိုကဲ့သို႔ သေဘာက်စြာနဲ႔ေျပာလာတဲ့စကားကို သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကလဲ ျပံဳးစိစိနဲ႔ေထာက္ခံျပန္တယ္...။
" ဟုတ္တယ္ေနာ္...ခတ္ႏြယ္...နင္လဲ သိုင္းေလာကထဲလူပဲဟာ...အဟက္!...'uke' / 'seme' ဆိုတဲ့ role ေတြက အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ နင္သိတာပဲ...ၿပီးေတာ့ အဲ့ role ေတြက ခ်စ္သူ႐ွာရတာ ပိုလြယ္ေစတယ္...ေနာ့..."
" ဟုတ္တယ္..."
( ဘုရားေရ!...
မွားေနၿပီဟ...Role က ခ်စ္သူ႐ွာရတာကို ပိုလြယ္ေစတာမဟုတ္ဘူး...'Sex partner' ႐ွာဖို႔ ပိုလြယ္ေစတာ...)
လူေတြက ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ရတာကို တကယ္ႀကိဳက္တယ္...။ မိဘအမ်ားစုကိုပဲၾကည့္ေလ...။ မျဖစ္သင့္တာမျဖစ္မျဖစ္ရေအာင္ဆိုတဲ့ မိဘကေကာင္းေစခ်င္လို႔စကားေတြနဲ႔ေပါ့...။ ၿပီးရင္ ကိုယ္ေတြဆံုး႐ႈံးလိုက္ရတဲ့ လြတ္လပ္မႈေတြ ဝါသနာေတြ အိမ္မက္ေတြအတြက္ ျပန္ရလာတဲ့စကားတစ္ခြန္းက...'စိတ္ပူလို႔' တဲ့ေလ...။
ဒါေတြက မိသားစုတြင္းမွာပဲျဖစ္ေနၾကတာမဟုတ္ဘူး...။ လူ႔ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနၾကတာ...။ အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႐ွိသမ်ွအရာရာကို ကန္႔သတ္သတ္မွတ္ဖို႔ပဲ ႀကိဳးစားေနၾကတာ...။ ဘာသာေရးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္...႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုးတမ္းေတြနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့...။ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္က သိပ္ကိုလွပၿပီးအသံုးတည့္ပါတယ္...။ ဥပမာ...အဓိပၸါယ္မ႐ွိတဲ့ကန္႔သန္႔ထားခ်က္တစ္ခုကို လက္မခံႏိုင္လို႔ေမးခြန္းထုတ္ၿပီဆိုရင္ သူတို႔ျပန္ေျဖတတ္တာက...'ဒါက Tradition' ပဲေလတဲ့...။ ဘာေျဖရမွန္းသူတို႔ကိုယ္တိုင္မသိတဲ့အခါမွာ အသံုးျပဳတတ္ၾကတဲ့ ပညာသားပါတဲ့စကားတစ္ခြန္းေပါ့ ...။
ထားပါ...။ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ေလာက္ထိအစြဲအလမ္းႀကီးလဲဆိုရင္ ထိေတြ႔ကိုင္တြယ္လို႔မရတဲ့ 'အခ်စ္' ဆိုတဲ့အရာကိုပါ ထိန္းခ်ဳပ္ခ်င္လာၾကတယ္...။ အသားအေရာင္မတူ ဘာသာေရးမတူတဲ့သူေတြ ခ်စ္မိရင္ ႐ႈံ႕ခ်ၾကတယ္...။ အသက္အရြယ္ကြာျခားရင္ အတင္းအဖ်င္းေျပာခ်င္တယ္...။ 'Love Is No Gender' ဆိုၿပီး Gay-Tomboy ဒါမွမဟုတ္ Role တူတာခ်င္းတြဲမိရင္ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္ၾကျပန္တယ္...။ ဒါနဲ႔ေတာင္ 'Love Is Love' ဆိုတဲ့စကားကို သူတို႔ပါးစပ္ကထြက္ရဲေသးတာ ေစာက္က်ိဳးနဲပါပဲ ...။
ခတ္ႏြယ္က မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းကိုလွမ္းၾကည့္လာတယ္...။ ဒါနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းလဲ ေဘးဘီတစ္ဝိုက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္...။ သူတို႔နားကဝိုင္းေတြမွာ လူမ႐ွိတဲ့အျပင္ ကန္တင္းထဲလဲလူ႐ွင္းေနတယ္ဆိုတာေသခ်ာမွ...သူ႔ကို 'uke' လား 'seme' လားဆိုၿပီးေမးတဲ့ တစ္ေယာက္ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ၿပီးခဲ့တဲ့စေနေန႔က နင္ ရဲထက္ေအာင္နဲ႔ တည္းခိုခန္းသြားတုန္းကေရာ...နင္ဘယ္ Role ကေနခဲ့လဲ..."
" ....."
" နင္..."
ခတ္ႏြယ္ အံ့အားသင့္စြာနဲ႔ သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္လာတယ္...။
" ခြန္း!..."
ခြန္းစစ္မင္းမ်က္ႏွာေျပာင္စြာနဲ႔ စိုက္ၾကည့္ေနျမဲစိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္...။ ထိုအေျပာခံလိုက္ရတဲ့တစ္ေယာက္ခမ်ာလဲ မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲလာၿပီး ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္႐ွာေတာ႔ဘူး...။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ေဘးကတစ္ေယာက္က ေဒါသတႀကီးနဲ႔မတ္တပ္ထရပ္တယ္...။
" နင္မိုက္႐ိုင္းလွခ်ည္လား...မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကို အဲ့လိုစကားေတြေျပာစရာလား...သူ႔ဟာသူ သူ႔ရည္းစားနဲ႔ဘယ္သြားသြားဘာလုပ္လုပ္ေပါ့..."
ခြန္းစစ္မင္း သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုစိတ္မပါစြာခ်လိုက္ရင္း လြယ္အိတ္ကိုေကာက္လြယ္လိုက္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ ထိုင္ရာကထလိုက္ၿပီး...။
" နင္တို႔ေယာက်္ားမိန္းမအတြဲေတြကိုက် ေျပာလို႔မရဘူး...ငါတို႔ေယာက်္ားေယာက်္ားခ်င္းက်ေတာ့ ထမင္းစားေရေသာက္သလိုပဲ ေျပာလို႔ရတယ္ေပါ့...ဪ...ဆန္းက်ယ္တယ္ေနာ္..."
" ခြန္းစစ္မင္း...နင္..."
အဲ့ေနာက္မွာေတာ့... ဆက္တိုက္ထြက္လာတဲ့ တက္ေခါက္သံေတြကိုလစ္လ်ဴ ႐ႈရင္း...ခြန္းစစ္မင္း ခန္႔သူရိန္သစ္ရဲ႕ပစၥည္းေတြကိုပါသယ္ၿပီး ထိုေနရာကေနထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္...။ ခတ္ႏြယ္ကလဲ အေနာက္ကေနအေျပးလိုက္လာၿပီးေနာက္ သူ႔ကိုတိုးတိုးကပ္ေမးတယ္...။
" ဟဲ့... စေနေန႔က တကယ္ပဲ သူ႔ဘဲနဲ႔တည္းခိုခန္းသြားခဲ့တာလား..."
" ငါကဘယ္လိုလုပ္သိမွာတုန္း..."
" ငွယ္!..."
ဒီလိုနဲ႔ သူတို႔ကားပါကင္ဘက္ကိုေလ်ွာက္လာရင္း အိမ္သာကျပန္လာတဲ့ ခန္႔သူရိန္သစ္နဲ႔ျပန္စံုတယ္...။
" အိမ္သာေလးတစ္ခါသြားတာ ၾကာလိုက္တာဟယ္..."
" စာရင္း႐ွင္းေနလို႔..."
" ဘာစာရင္းလဲ..."
ခြန္းစစ္မင္းက သူသယ္လာတဲ့လြယ္အိတ္ကို ခန္႔သူရိန္သစ္ကိုလွမ္းေပးရင္းေမးလိုက္တယ္...။
" ငထြဋ္တို႔အုပ္စုေလ...ငါ့ကိုအိမ္သာမွာလာေျပာတယ္...မင္းသူငယ္ခ်င္းခြန္းက အေျခာက္ဆိုတဲ့...႐ွိန္းဆက္ပိုင္နဲ႔လဲတြဲေနတယ္ဆိုတဲ့...မင္းသူငယ္ခ်င္းေျခာက္ေနတာကို မင္းကအနီးကပ္ေနၿပီးမသိဘူးလားတဲ့...အဲ့လိုေတြလာေျပာလို႔ ေဒါသထြက္ၿပီး ထိုးေပးခဲ့လိုက္တယ္..."
" ဟဲ့...နင္ကလဲ..."
ခတ္ႏြယ္က ဘာလုပ္မွာလဲဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္နဲ႔ၾကည့္လာျပန္တယ္...။
( ဘာလို႔ ငါ့ပဲလာလာၾကည့္ေနတာတုန္း...နင္လဲတစ္ခုခုေျပာပါအံုးလား...လခြမ္း!...)
ဒါေပမဲ့...ခြန္းစစ္မင္းလဲ ခန္႔သူရိန္သစ္သိဖို႔အခ်ိန္တန္ၿပီဆိုတာ သိတယ္...။ ဒါေၾကာင့္လဲ အကုန္ဖြင့္ေျပာျပဖို႔ပဲဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္...။ အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ခြန္းစစ္မင္း သူ႔နာမည္ေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္...။
" ခြန္း...ျပန္ေတာ့မွာလား..."
" ဪ...ကိုရဲရင့္...ဟုတ္..."
Final year ရဲ႕အတန္းေခါင္းေဆာင္ ရဲရင့္ဦး...။
" အင္း...ဒါနဲ႔...ေမးမလို႔..."
" Mailbox ကိစၥလား..."
" အဟင္း...ဟုတ္တယ္...ခြန္း...မင္းက Gay လား..."
" ကိုရဲရင့္...အကို မဟုတ္တာေတြ..."
" ဟုတ္တယ္..."
ၾကားလိုက္ရဲ႕ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕အေျဖစကားေၾကာင့္... ခန္႔သူရိန္သစ္ မ်က္လံုးအျပဴးသားနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းကိုတစ္လွည့္ ခတ္ႏြယ္ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္လာတယ္...။ အခုခ်ိန္ျဖစ္ပ်က္ေနမဲ့ ခန္႔သူရိန္သစ္ရဲ႕ရင္တြင္းအေျခအေနကို နားလည္တာေၾကာင့္... ခတ္ႏြယ္လဲ ခန္႔သူရိန္သစ္ကိုစိတ္ၿငိမ္ေစဖို႔ မသိမသာအခ်က္ျပလိုက္မိတယ္... ။
" ဟုတ္တယ္...ကြၽန္ေတာ္က Gay...ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုရဲရင့္..."
" ဟား ဟား! ခြန္းရယ္...အကိုလဲမသိရပါလား...ဒီေခတ္ႀကီးမွာ ဒီကိစၥေတြက ဖုံးကြယ္ထားစရာမွမလိုေတာ့တာကို..."
" ကြၽန္ေတာ္ဖုံးကြယ္ထားတယ္လို႔ အကို႔ကိုဘယ္သူေျပာလဲ...ဘာလဲ...ကြၽန္ေတာ္က 'ကြၽန္ေတာ္ ေျခာက္ေနပါတယ္' လို႔ လူတကာသိေအာင္လိုက္ေၾကျငာေပးရမွာလား..."
" ခြန္းကေတာ့ လုပ္ၿပီ...အကိုက မင္း Gay ျဖစ္ေနလဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးလို႔ေျပာခ်င္တာပါ..."
" ကြၽန္ေတာ္ Gay ျဖစ္ခ်င္းမျဖစ္ခ်င္းက အကို႔အတြက္အေရးမပါပါဘူး...ဒါမွမဟုတ္...ကိုရဲရင့္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဝင္စားေနလို႔ စကားလာေၾကာင္းေနတာလား..."
" ဟက္ ဟက္!...အင္းးး...တကယ္ဆိုရင္ေရာ မင္းကလက္ခံမွာလား..."
ေျပာရင္းနဲ႔ ထိုငနဲရဲ႕လက္က ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ ပုခံုးနဲ႔လည္ပင္းစပ္ၾကားကို မထိတထိလုပ္လာတယ္...။
( အဆင့္မ႐ွိလိုက္တာ...)
ခန္႔သူရိန္သစ္နဲ႔ ခတ္ႏြယ္လဲ ခြန္းစစ္မင္းအေၾကာင္းကိုသိတာေၾကာင့္ ဘာမွဝင္မေျပာပဲရပ္ေနမိၾကတယ္...။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ထိုရဲရင့္ဦးဆိုတဲ့သေကာင့္သားကို ထုေထာင္းခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔ေပါ့...။
" ေဆာရီးပဲ...ကြၽန္ေတာ့္မွာခ်စ္သူ႐ွိတယ္ဗ်...သြားရေအာင္..."
သူ ခတ္ႏြယ္တိဳ႔ကိုေျပာၿပီး ေျခလွမ္းၿပီးကာမွ...ရဲရင့္ဦးကို တစ္ခ်က္ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္...။
" ဒါနဲ႔ ကိုရဲရင့္...ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူက ခင္မ်ားတို႔ထင္ထားသလို ႐ွိန္းဆက္ပိုင္မဟုတ္ဘူးေနာ္...႐ွိန္းက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္အျပင္မပိုဘူး..."
" ဟ ဟ! ဟုတ္ပါၿပီ..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔သံုးေယာက္သား ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ေလ်ွာက္လာခဲ့ၾကတယ္...။ အဲ့ေနာက္ကားပါကင္ေရာက္ေတာ့ လင္းခတ္ဦးရဲ႕ကားကို ရပ္ထားဆဲအေနအထားနဲ႔ေတြ႔ရတယ္...။
" ကိုလင္းက ေက်ာင္းမွာပဲ႐ွိတာပဲ..."
" ငါတို႔ေစာင့္ေပးရအံုးမလား..."
" ရတယ္...ငါ ဖုန္းလဲေခၚေနတယ္...ျပန္လိုက္ေတာ့..."
" အင္း...အဲ့တာဆို..."
" တီ တီ!!!..."
႐ုတ္တရက္ထြက္လာတဲ့ကားဟြန္းသံေၾကာင့္ သံုးေယာက္သား ေဘးကိုကပ္မိလ်က္သားျဖစ္သြားရတယ္...။ ကားထဲကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ တတိယႏွစ္ကငနဲတစ္ေပြ...။ ခြန္းစစ္မင္းကို စူးစူးဝါးဝါးၾကည့္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားတဲ့က်ပ္မျပည့္ေကာင္ကိုၾကည့္ရင္း ေၾကာင္အအနဲ႔က်န္ခဲ့ၾကရတယ္...။ ဒါနဲ႔ ခတ္ႏြယ္က...။
" ဘာလဲဟ...အသားလြတ္ႀကီး..."
" အင္း..."
" သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက ဒဏ္ရာေတြလား..."
" ဟုတ္မယ္ထင္တယ္..."
" ကဲပါ...သူ႔ဂ႐ုစိုက္မေနနဲ႔...အဲ့တာဆို ငါတို႔သြားမယ္ေနာ္..."
" အိုေက..."
ခတ္ႏြယ္ကိုႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခန္႔သူရိန္သစ္ကိုလဲ အဓိပၸါယ္အျပည့္နဲ႔အျပံဳးတစ္ခုကိုေပးလိုက္မိတယ္...။ ခုနတည္းကဘာစကားမွဝင္မေျပာေတာ့ပဲ တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ ခန္႔သူရိန္သစ္ကို သူသတိမထားမိပဲမေနပါဘူး...။
--------------------
[Unicode]
" ခွန်း..."
လင်းခေတ်ဦး နူးညံ့မှုကိုကိုယ်စားပြုကာအသံပြုလိုက်ရင်း အပေါ်ဘက်ကိုတရွေ့ရွေ့နဲ့ပြန်တက်လိုက်တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မျက်နှာအနှံ့ကို အကြင်နာမိုးတွေရွာပေးလိုက်ပြီးတဲ့အခါမှာတော့ တစ်သတ်မှာတစ်ခါ 'ဆက်ကစီ' အကျဆုံးလေသံနဲ့ပြောလိုက်တယ် ...။
" အဆင်သင့်ပဲလား..."
ရဲတွတ်နေတဲ့ပါးနုနုနှစ်ဖက်နဲ့အတူ မျက်လုံးလေးတွေမသိမသာပြူးကျယ်စပြုနေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အမူအရာတွေက...လင်းခေတ်ဦးရဲ့ရင်အစုံကို ဆိတ်ဂွေးစိလိုပဲအငြိမ်မရဖြစ်စေတယ်...။
" တ...တကယ်လုပ်တော့မှာလား ..."
" ဒီအခြေအနေထိရောက်ပြီးကာမှ မင်းကိုဒီအတိုင်းပြန်လွှတ်လိုက်ဖို့တွေးနေတာလား...ချစ်သူနဲ့တွေ့ရင် လက်ကိုင်ရုံခါးဖက်ရုံနဲ့ပြီးသွားမဲ့သူတွေထဲ ငါမပါဘူးနော် ခွန်း..."
" လက်ကိုင်ခံရရုံ ခါးဖက်ခံရရုံနဲ့ ကျေနပ်နေမဲ့ထဲလဲ ကျွန်တော်မပါပါဘူး...ဒါပေမဲ့...လောလောဆယ်က..."
" နာမှာကြောက်လို့လား..."
" အမ်?..."
( ဟင်! ငါက 'bottom' လား...
Shit!!! ငါက 'bottom' ပဲ...)
လင်းခေတ်ဦးကိုလက်ခံပြီးတည်းက တစ်နေ့ဒီလိုအခြေအနေရောက်ကို ရောက်လာမှာပဲဆိုတာသိပေမဲ့...Role ကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီးတော့'တော့ သူတစ်ခါမှမစဉ်းစားခဲ့မိဘူး...။ လူနှစ်ယောက်ချစ်တဲ့ကြိုက်တဲ့ကိစ္စမှာ Role က အရေးပါတယ်ဆိုပေမဲ့...အဓိကတော့မကျဘူး...။ သူတစ်ခါက Role မငြိမ်တဲ့အသိတစ်ယောက်ကိုတောင် အကြံပေးဖူးသေးတယ်...။ သက္ကသိုလ်ပေါင်းစုံပရဟိတအသင်းရဲ့ အတွင်းရေးမှုးတစ်ယောက်ပေါ့...။ သူကဒါမျိုးတွေသိပ်စိတ်မဝင်စားပေမဲ့ ခတ်နွယ်တို့ဝင်လို့လိုက်ဝင်ရာက...ထိုအကိုနဲ့မထင်မှတ်ပဲခင်မင်ခဲ့ရတာ...။
ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဘာမှန်းမသိလို့ မသေချာလို့ စိတ်မညစ်သင့်ကြောင်း...အတင်းကြီးလဲ အဖြေရှာစရာမလိုကြောင်း...အဓိကက သူများနဲ့နှိုင်းယှဉ်ပြီး...သူများကကိုယ့်ကိုလာနှိုင်းယှဉ်တာကိုခံပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုဖိအားမပေးသင့်ကြောင်း သေချာပြောပြခဲ့ဖူးတယ်...။ ကိုယ့်ရဲ့ 'identity' ကိုမသိလို့ စိတ်ဓာတ်ကျနေစရာ စိတ်ညစ်နေစရာမလိုဘူး...။ တစ်ချိန် ကိုယ့်ရဲ့ 'life partner' ဖြစ်လာမဲ့သူက ကိုယ်ဘာဆိုတာ...ဘယ်သူဆိုတာကို ပုံဖော်ပေးလိမ့်မယ်...။
ဒါတွေအကုန်လုံးက ခွန်းစစ်မင်းအတွက် ကိုယ်တွေ့လက်တွေ့ပဲ...။ လင်းခေတ်ဦးကြောင့်ပဲ သူ့ရဲ့ဘာလိုလိုအခြေအနေကနေ...သူ့ကိုယ်သူ 'gay' ဆိုတာသိခဲ့ရတာပဲမဟုတ်လား...။
" အာ...ခဏ...ခဏနေပါအုံး..."
ခွန်းစစ်မင်း လင်းခေတ်ဦးကိုတွန်းဖယ်လိုက်ပြီး ထထိုင်ရင်း ဘောင်းဘီကိုပြန်ဆွဲတင်လိုက်တယ်...။ လင်းခေတ်ဦးလဲ မျက်မှောင်ကိုမသိမသာကြုတ်ရင်း ခွန်းစစ်မင်းလုပ်နေပုံတွေကို သေချာလိုက်ကြည့်နေမိတယ်...။
" ဘာဖြစ်တာလဲ..."
" ကျွန်တော်မလုပ်နိုင်ဘူး..."
" ဘာလို့လဲ...အခုထိအဆင်ပြေနေသေးတာကို..."
" ကျွန်တော်ခင်များကို ပြောစရာရှိတယ်..."
ထိုစကားကြောင့် လင်းခေတ်ဦးသက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ခွန်းစစ်မင်းနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်ချလိုက်တယ်...။
" ကောင်းပြီလေ...ပြောကြည့်..."
" ကျွန်တော့်မှာ PMS ရှိတယ်..."
" အယ်!...မင်းမှာ သားအိမ်ရှိလို့လား..."
" အဲ့ PMS ကိုပြောတာမဟုတ်ဘူး...ကျွန်တော့်ဟာက Post musterbation state...Google သွားဖို့စဉ်းစားမနေနဲ့...ကိုယ့်ဟာကိုယ်လျှောက်ပေးထားတာ..."
" အဲ့တာကဘာလဲ..."
" ခင်များပြောဖူးတယ်...ကျွန်တော်က musterbate ကိုတောင်ပုံမှန်လုပ်မဲ့ရုပ်မဟုတ်ဘူးဆိုတာလေ...အဲ့တာအမှန်ပဲ...မလွှဲသာတဲ့အခြေအနေကလွဲလို့ တော်ရုံမလုပ်ဘူး..."
" Musterbate လုပ်တယ်ဆိုတာ သဘာဝပဲဟာ...Physical ရော Mental ရောအတွက်ပါ အထောက်အကူဖြစ်သေးတယ်..."
" ဟုတ်ပါတယ်...အဲ့တာတွေ ကျွန်တော်သိပါတယ်...ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်ကအဲ့တာလုပ်ပြီးရင် မရောင့်ရဲနိုင်တဲ့ခံစားချက်ကြီးဝင်လာတတ်တယ်...ဘယ်လိုပြောရလဲ...ကျွန်တော်စကားနဲ့မပြောတတ်ဘူး...အင်းးး...ကိုယ့်ကိုယ်ကိုရွံတာလား...ရလာတဲ့သာယာမှုကလဲခဏပဲ...ပြီးရင် စိတ်ကျချင်သလိုတွေဖြစ်လာရော...အားမလိုအားမရနဲ့ရယ်...Shit! ကျွန်တော်မပြောပြတတ်ဘူး...အချုပ်ဆိုရရင် ကျွန်တော့်အတွက်အဆင်မပြေဘူးဗျာ..."
" အဲ့တော့..."
" အဲ့တော့...ကျွန်တော်ခင်များကိုလဲ အဲ့လိုမဖြစ်ချင်ဘူး...ခင်များနဲ့အတူနေပြီးမှ ကျွန်တော့်စိတ်ကလက်မခံနိုင်ဘူး...ခင်များနဲ့နောက်ထပ်အတူမနေဖို့တွေ တွေးမိမယ်...စိတ်ထဲမရောင့်ရဲနိုင်ဘူးဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..."
" ဒါပေမဲ့ ခုနကရော...ကျောင်းမှာတုန်းရောက အဆင်ပြေခဲ့တာပဲမဟုတ်ဘူးလား..."
" အဲ့တာက အခုဆက်လုပ်မဲ့အရာနဲ့တူမှမတူတာ...ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော့်ကိုအချိန်ပေးစေချင်တယ်...နော်...ဖြစ်တယ်မဟုတ်လား..."
လင်းခေတ်ဦး ခေါင်းတစ်ချက်ကုတ်ရင်း ဘာပြန်ပြောလို့ပြောရမှန်းမသိဖြစ်နေမိတယ်...။
" ကိုလင်း...လက်မခံနိုင်လို့လား..."
" ငါလက်မခံဘူးပြောရင်ရော မင်းကလက်ခံမှာမို့လို့လား..."
" ....."
" အင်း...ဟုတ်ပြီလေ...ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ...ငါစောင့်နိုင်ပါတယ်..."
" ခင်များတကယ်ပြောတာလား..."
" Ommm..."
( ဟူးးး... တော်သေးတာပေါ့...'ကျွန်တော် bottom လုပ်ဖို့အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး' လို့ပြောလိုက်ရင် သူလက်ခံချင်မှခံမှာ...တယ်တော်တဲ့ငါလေး...)
ခွန်းစစ်မင်းသူ့ကိုယ်သူသိတယ်...။ 'Bottom' ဖြစ်တာကိုလက်မခံနိုင်တာမဟုတ်ဘူး...။ 'Bottom' ဖြစ်ပြီးဆက်ဖြစ်လာမဲ့ နောက်ဆက်တွဲကို စိုးရိမ်နေမိတာ...။ သူ့ရဲ့ဖွားဖက်တော်ကိုသာ လင်းခေတ်ဦးမြင်ဖူးထိဖူးကိုင်ဖူးတာ နှစ်ကြိမ်ရှိသွားပေမဲ့...လင်းခေတ်ဦးရဲ့အရာကိုတော့ သူတစ်ခါမှမမြင်ဖူးသေးဘူး...။ သေချာတာကတော့...မသေးဘူးဆိုတာပဲ...။ အခုဟာက 'Blind Date' လိုပဲ...။ ဘာမှမမြင်ရမသိရနဲ့...တကယ်လက်တွေ့ကျမှ သူအကြီးအကျယ်မထိတ်လန့်ချင်ဘူး...။ သူ့စိတ်ကိုသူပြင်ဆင်ဖို့ လိုအပ်တယ်...။
ခွန်းစစ်မင်း ဘောင်းဘီကိုသေချာပြန်ဝတ်နေရင်း လင်းခေတ်ဦးကိုအကဲခတ်မိတော့...ခမျာ တစ်ခုခုကိုထိန်းချုပ်ထားရပုံပေါက်နေတာကြောင့် သူမေးဖို့ပြင်လိုက်တယ်...။
" ကိုလင်း..."
" ခွန်း...ငါနားလည်တယ်...ဘယ်လောက်စောင့်ရစောင့်ရ ရတယ်...ဒါပေမဲ့...အခုတော့ မင်းပြန်ဖို့လိုတယ်..."
" ဘာလို့လဲ..."
" ငါနားချင်ပြီ...ဒီနေ့တော့ပြန်တော့နော်...ညကျ လိုင်းပေါ်မှာတွေ့မယ်..."
ထိုစကားကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းမျက်ခုံးတွေကိုပင့်တင်လိုက်မိပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်...။
" ဒါဘာသဘောလဲဗျ...ကျွန်တော့်ဖက်ကအတူနေခွင့်မပေးတာနဲ့ပဲ ခင်များကကျွန်တော့်ကိုနှင်တယ်ပေါ့..."
" အမ်!...မဟုတ်ပါဘူး ခွန်းရယ်...ပေါက်ကရကပြောတော့မယ်..."
" အဲ့တာဆိုဘာလဲ...အိမ်ထိခေါ်လာပြီး ဒီအတိုင်းပြန်လွှတ်တယ်ပေါ့..."
" မင်းလိုက်လာတာလေ..."
" ဘာဖြစ်ဖြစ်...ခင်များက အခုလိုလူမှန်းသိရင် ကျွန်တော်လက်မခံ..."
" အမလေး...မှားပါတယ် ကိုယ်တော်လေးရဲ့...ဒီမှာ မင်းနဲ့စထားတဲ့ကိစ္စကို အဆုံးသတ်ရအုံးမယ်ဟ...ဘာလဲ...မင်းရှေ့ထိုင်လုပ်ရမှာလား...ပြော..."
" ....."
ခွန်းစစ်မင်း ဆွံ့အသွားရတာနဲ့အတူ...လင်းခေတ်ဦးက သူ့ဂျူနီယာကိုကိုင်ပြပြီး စိတ်ဆိုးမန်ဆိုးပြောလာတာကြောင့် စိတ်ထဲမယ်ရယ်ချင်ပတ်ကျိဖြစ်လာရတယ်...။ ဒါပေမဲ့ အကျင့်ကလဲယုတ်ချင်သေးတာကြောင့်...။
" အဲ့တာ ခင်များဘာသာခင်များစတဲ့ကိစ္စပဲ...ဘာလို့အရင်တစ်ခေါက်ကလို ကျွန်တော်နဲ့တစ်ခါတည်းမပြီးလဲ..."
" ခွန်း..."
" ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်...ဒီအထုတ်တွေကို ခင်များအိမ်ထိအရောက်ပို့ပေးမယ်လို့ကတိခံထားတာလေ...အိမ်ပြန်လိုက်ပို့..."
" အတည်ပြောနေတာလား..."
" အတည်..."
" မင်းက သိပ်အူပုပ်တာပဲ..."
" အခုမှသိလား..."
" ဟင်းးး! ဟုတ်ပြီ...ရတယ်...လိုက်ပို့ပေးမယ်...လာ...တကယ်ပဲ...အဲ့တာနဲ့များ သူ့ကိုကလေးလို့ပြောရင်လဲ မကြိုက်ချင်ဘူး..."
" ကိုလင်း!!!..."
.
.
.
.
.
( ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ...)
ခွန်းစစ်မင်း ဂျူတီကုတ်ကိုချွတ်ကာ ကန်တန်းဘက်ကိုလျှောက်လာရင်းနဲ့...ဖြတ်သွားတဲ့သူတော်တော်များများက သူ့ကိုကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်သွားတာကို သတိထားမိရတယ်...။ သေချာစဉ်းစားကြည့်ရင် မနက်ကျောင်းရောက်တည်းကပဲ...။ သူ့ကိုယ်သူပြန်စမ်းစစ်ကြည့်တော့လဲ ဘာမှမှားမနေဘူး...။ ဒီအတောအတွင်း လူသိရှင်ကြားကန့်လိုက်တိုက်ထားတာများရှိသေးလားလို့ စဉ်းစားကြည့်ပြန်တော့လဲ...လင်းခေတ်ဦးနဲ့အတူရှိပြီးတည်းက အခြားသူကိုလိုက်ဒုက္ခပေးဖို့ အခွင့်မကြုံခဲ့တာကြာပြီ...။
" ခွန်း..."
ခန့်သူရိန်သစ်က Practical ကိုစောပြီးနေနှင့်တာကြောင့် ကန်တင်းမှာအရင်ရောက်နေတာ...။ သူ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ ခန့်သူရိန်သစ်ကမျက်နှာငယ်နဲ့ သူ့အနားကိုတိုးလာတယ်...။
" ဘာတုန်း..."
" ငါရင်ဖွင့်စရာရှိလို့..."
" ဟင်းးး!...အမအကြောင်းပဲမလား...မပြီးနိုင်ဘူး...ပြော...ပြော...မနက်ကတည်းက မင်းအခွက်က တော်တော်ကိုရှုံ့နေတာ..."
" အင်း...မ'က ငါ့ကိုရှောင်နေပြန်ပြီ..."
" လာပြန်ပြီ...ငါတွေ့တာတော့ ပုံမှန်ပါပဲ...မင်းသာ ဘာတွေ'တွေဝေပြီး အခုထိဖွင့်မပြောသေးမှန်းမသိတာ..."
" အေး...အဲ့တာပြသာနာပဲ...ငါဖွင့်မပြောတာမဟုတ်ဘူး...မ'က ဖွင့်အပြောမခံတာ..."
" ဟုတ်လို့လား..."
" ဟုတ်ပါတယ်ဆို...ငါဖွင့်ပြောဖို့ အစပျိုးတာ နှစ်ခါရှိပြီ...ဒါပေမဲ့ အမက စကားကို အရောက်ကိုမခံတာ...ငါ့အထင် အမက ငါတို့နဲ့ဆူးကိုပြန်အဆင်ပြေစေချင်နေပုံပဲ...အဲ့တာကြောင့် သူအရင်လိုပဲ ငါ့ကိုပြန်ပြီးမသိချင်ယောင်ဆောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီလားမသိဘူး..."
" အဓိပ္ပါယ်မရှိတာ...အမကလဲတကယ်ပါပဲ...သူဒီလိုတွေလုပ်နေတော့ရော ဘာထူးမှာလဲ...ငါတကယ်မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို အားမရလိုက်တာ...တစ်ခုခုလုပ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်...စောက်သည်းတွေယားတာဆိုတာ ကျလိကျလိနဲ့..."
" ငါလဲမသိတော့ပါဘူးကွာ...ဟင်းးး!...ပစ္စည်းတွေထားခဲ့တယ်နော်...အိမ်သာခဏသွားလိုက်အုံးမယ်..."
" အင်း..."
ခန့်သူရိန်သစ်ထွက်သွားပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပဲ...ခတ်နွယ်တစ်ယောက် အမောတကောနဲ့ရောက်ချလာတော့တယ်...။ ပြီးတော့ ဖုန်းကိုသူရှေ့ထိုးပေးရင်း ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးထိုင်ချလိုက်တယ်...။
" ဘယ်သေခြင်းဆိုးက လက်ကမြင်းသွားတာလဲမသိဘူး...တွေ့လို့ကတော့ တကယ်အရှင်မထားဘူး..."
ခွန်းစစ်မင်းလဲ ခတ်နွယ်ရဲ့ပုံစံကိုနားမလည်ပေမဲ့ သူ့ကိုပေးထားတဲ့ဖုန်းကိုအကြည့်ပို့လိုက်မိတယ်...။ Screen မှာပေါ်နေတာက...ဒီကျောင်းရဲ့ 'Mailbox' မှာတင်ထားတဲ့ post တစ်ခု...။ ခွန်းစစ်မင်းဆိုတာက လူတိုင်းထင်ထားသလိုမဟုတ်ကြောင်းနဲ့ စီကာပတ်ကုံးအစချီထားတာကို တွေ့လိုက်ရတယ်...။ ဒါနဲ့ သူစိတ်ဝင်စားသွားပြီး ဆက်ဖတ်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။ သူဆိုတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းက 'Mailbox' မှာပါလာတယ်ဆိုတာ မဟာ့မဟာအံ့ဩမှုကြီးကိုး...။
ဆက်ရေးထားတာတွေ အကျဉ်းချုံးပြောရရင်...သူက 'Gay' တစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း...'Gay parent' တွေကမွေးလာတဲ့ သူက 'Gay' ဖြစ်နေတာမထူးဆန်းကြောင်း...လူတကာကိုစကားကြီးစကားကျယ်တွေနဲ့ကန့်လန့်တိုက်ပြီး သူ့လောက်တတ်တဲ့သူမရှိဘူးဆိုပြီး လူအာရုံစိုက်ခံရအောင်လုပ်ကြောင်း...အကြောင်းအရင်းက သူပုန်းနေတာကို လူသိမှာကြောက်လို့ ဟန်ကိုယ့်ဖို့လုပ်တာဖြစ်နိုင်ကြောင်း...'UM 2' က ရှိန်းဆက်ပိုင် သူ့ကိုစလိုက်နေကတည်းက အားလုံးကသဘောပေါက်ကြောင်း...ဒါနဲ့များ 'Gay' တစ်ယောက်ကလိုက်တာခံရတာနဲ့ပဲ သူပါ 'Gay' ဖြစ်မသွားဘူးဆိုပြီး လေတစ်လုံးမိုးတစ်လုံးတွေလျှောက်ပြောခဲ့ကြောင်း...စသဖြင့်ပေါ့...။
ခွန်းစစ်မင်းတော်တော်လေးကို ရယ်ချင်စိတ်ဖြစ်လာမိတယ်...။ အဲ့တာထက်ပိုပြီး ရယ်စကောင်းတာက...ရှိန်းဆက်ပိုင်နဲ့သူနဲ့က ချစ်သူတွေဖြစ်နေပြီတဲ့လေ...။ ပြီးတော့...မယုံကြည်တဲ့သူတွေအတွက် နောက်တစ်နေ့မှာ ပုံနဲ့တကွသက်သေပြအုံးမည်ဖြစ်ကြောင်းနဲ့ စာကိုအဆုံးသတ်ထားသေးတယ်...။
" အဲ့ 'Mailbox' က အဲ့လိုအတင်းအဖျင်းတွေလာပေးလဲ တင်တာပဲလား...တကယ်အဆင့်မရှိဘူး..."
ခတ်နွယ်ကတော့ ဒေါသထွက်နေဆဲပဲ...။ ခွန်းစစ်မင်း စာအစအဆုံးကိုသေချာဖတ်လိုက်ပြီးနောက် ဖုန်းကိုပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး ခတ်နွယ်ကိုပြန်ပေးလိုက်တယ်...။ အရမ်းတည်ငြိမ်နေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အပြုအမူတွေကြောင့် ခတ်နွယ်တစ်ယောက် စိတ်မရှည်ဖြစ်လာရပြီး...။
" နင်ကဘာဖြစ်နေတာလဲ...တစ်ခုခုမလုပ်တော့ဘူးလား..."
ခွန်းစစ်မင်း ခပ်လှမ်းလှမ်းက မြက်ရိုင်းအုပ်ကြီးတွေတောထနေတဲ့ ကျောင်းတစ်နေရာကိုငေးကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ငါ့ကိုဘာလုပ်စေချင်သေးလို့လဲ...လုပ်တော့ရော ဘာများထူးခြားသွားမှာလဲ...ငါ့ကိုလူပိုအာရုံစိုက်တာပဲရှိမှာပေါ့...ပြောရရင် အဖက်ကိုမလုပ်ချင်ဘူး...ပြီးတော့ သူပြောထားတဲ့အချို့တစ်ဝက်ကလဲ မှန်နေတာပဲလေ..."
" အဲ့တာဆိုလဲ မှားနေတာတွေအတွက်ရော မဖြေရှင်းတော့ဘူးလား...ဟုတ်ပြီ...မှန်တာတွေပါတဲ့အတွက် နင်ကဘာမှမလုပ်ဘူးပေါ့...နင်ပြောနေကျအတိုင်းပြန်ပြောရမှာပဲ...အဓိပ္ပါယ်မရှိလိုက်တာ ခွန်းရယ်...နင်ဘယ်သူဆိုတာ ဘာဆိုတာကိုပြောတဲ့သူက နင်ကိုယ်တိုင်ပဲဖြစ်သင့်တာလေ...နင်ကိုယ်တိုင်ပဲပြောပြရမှာ..."
" ခတ်နွယ်...နင်ငါ့ဘက်ကနာပြီး ဒေါသထွက်နေတာကို ငါနားလည်တယ်...နင်စဉ်းစားကြည့်...တစ်နည်းအားဖြင့် ဒါကသူလိုချင်တာမဟုတ်ဘူးလား...အခုချိန်မှာ ငါတို့ကတည်ငြိမ်နေရမှာလေ...သွေးပျက်နေရင် ငါတို့ရှုံးသွားမှာပေါ့...အဲ့ mail ကိုပို့တဲ့သူက ဒါတွေက ငါ့ရဲ့လိျှု့ဝက်ချက်တွေလို့ထင်ထားတာလေ...တကယ်က ဟုတ်မှမဟုတ်တာ...ငါဘယ်သူ့ကိုမှ မလျှို့ဝှက်ခဲ့ဘူးလေ...ထုတ်မပြောတာပဲရှိတာ..."
" ဒါဆို ရှိန်းဆက်ပိုင်နဲ့ကိစ္စကရော..."
" အင်း...အဲ့တာကတော့ တစ်ခုခုလုပ်ရမှာပေါ့..."
ခွန်းစစ်မင်းခဏငေးငိုင်သွားပြီး ခန့်သူရိန်သစ်ဝယ်ထားခဲ့တဲ့ရေဘူးကိုဖွင့်ပြီး တစ်ငုံသောက်လိုက်တယ်...။ ရယ်တော့ရယ်ရသား...။ ဘယ်ကတည်းကသူ့ကိုကြည့်မရတဲ့သူတွေမှန်းမသိတဲ့သူတွေကို အဲ့ post အောက်မှာ တစ်စုတစ်စည်းတည်းတွေ့လိုက်ရတယ်လေ...။
" နင် comment တွေရောတွေ့လိုက်လား...ဘယ်အချိန်တည်းက ဒီလိုဝိုင်းပြောဖို့ စောင့်နေကြတာလဲမသိဘူး...တကယ့် အတွင်းပုပ်တွေ...ငါ screenshot တွေရိုက်ထားတယ်သိလား...ပြီးရင် တစ်ယောက်ချင်းစီ report လိုက်ထုပစ်မယ်...ကျက်သရေကိုယုတ်တယ်...ကိုလင်းလဲ သိလောက်ပြီထင်တယ်...သူနဲ့မတွေ့ရသေးဘူးလား..."
" အင်း..."
ထိုအခါကျမှ မနက်ကျောင်းအတူလာပြီးတည်းက လင်းခေတ်ဦးနဲ့ တစ်နေကုန်မတွေ့ရသေးတာကို သတိရသွားမိပြီး ဖုန်းကိုအိတ်ထဲကထုတ်လိုက်မိတယ်...။ အဲ့နောက် online ပေါ်များရှိနေမလားဆိုပြီးကြည့်လိုက်ပေမဲ့ ရှိမနေတာကြောင့် ဖုန်းပဲခေါ်လိုက်တော့တယ်...။
" ခတ်နွယ်!..."
ခွန်းစစ်မင်း လှည့်မကြည့်ပါပဲ ဘယ်သူတွေလဲဆိုတာတန်းသိလိုက်တယ်...။ သူဖုန်းခေါ်လို့မရလို့ ဖုန်းပြန်ချနေတုန်းမှာပဲ အသံပိုင်ရှင်မိန်းခလေးနှစ်ယောက် သူတို့ဝိုင်းမှာဝင်ထိုင်လာတယ်...။ ထိုနှစ်ယောက်က သူတို့အတန်းထဲကပဲဖြစ်ပြီးတော့ ခတ်နွယ်နဲ့တော်တော်လေးခင်တဲ့သူတွေပေါ့...။
" နင်တို့မြန်သားပဲ ခတ်နွယ်..."
" အေး...နင်တို့ကရော အခုမှပြီးတာလား..."
" ဟုတ်တယ်...ဒါနဲ့ ဟို post တွေ့ပြီးပြီလား..."
" အင်း...အဟင်း!..."
" ခွန်း...နင်ကလဲ ငါတို့ကိုတောင်မပြောဘူးနော်..."
" ဘာကိုပြောရမှာလဲ..."
ခွန်းစစ်မင်း ဖုန်းကိုနား'နားကပ်ထားရင်းက ပြန်မေးလိုက်မိတယ်...။
" နင် ရှိန်းဆက်ပိုင်နဲ့ တွဲနေတယ်ဆိုတာလေ...ရှိန်းဆက်ပိုင်နင့်ကိုလိုက်နေတယ်ဆိုတည်းက ငါတို့ရိပ်မိပါတယ်ဟာ...နော်..."
" ဟုတ်တယ်...ဒါပေမဲ့ ဘာမှစိတ်မပူနဲ့...ငါတို့ကနင့်ဘက်မှာရှိတယ်...ဟို post တင်တဲ့အထီးလား အမလားမသိတဲ့ကောင်ကတော့ လွန်ပါတယ်...ပြောထားတာတွေက..."
" နင်တို့ကလဲ ဘာမှသေချာမသိပဲ လျှောက်မပြောစမ်းပါနဲ့...ရှိန်းဆက်ပိုင်နဲ့ကိစ္စက..."
" ငါမသိလို့မေးပါရစေ..."
ခတ်နွယ်စကားကိုဆုံးအောင်မစောင့်တော့ပဲ ခွန်းစစ်မင်းဝင်ပြောလိုက်တယ်...။
" အရင်ကတော့ နင်တို့ပဲ ငါ့ကိုကြည့်မရဘူးဆိုပြီး ကွယ်ရာမှာအတင်းပြောခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလား...အခုတော့ ငါနဲ့ရှိန်းကို 'ship' ချင်တာနဲ့ပဲ...ငါ့ကိုခင်ချင်သွားပြီပေါ့..."
မသိမသာမျက်နှာပျက်သွားကြပေမဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့စကားလုံးတွေကို အသားကျနေသည့်အလား မျက်နှာတွေကခဏအတွင်းပဲ ပြန်ပြုံးလာကြတယ်...။ ဘယ်လောက်အမြင်ကပ်စရာကောင်းလဲ...။ သူနဲ့ စကားလေးငါးခွန်းပြည့်အောင်တောင်မပြောဖူးတဲ့သူတွေက...အခုတော့ ချက်ချင်းတွေ သူငယ်ချင်းကောင်းကြီးတွေပီသပြနေလိုက်ကြတာ...။
" ခွန်းကလဲ...နောက်ပြီ...နင်က ခတ်နွယ်ရဲ့သူငယ်ချင်းပဲဟာ...ခတ်နွယ်ကိုခင်သလို နင့်ကိုလဲ အရင်တည်းကခင်ပါတယ်ဟ..."
ခွန်းစစ်မင်း သူ့ရှေ့ကနှစ်ယောက်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ဖို့အတွက်...လင်းခေတ်ဦးကို တတိယအကြိမ်မြောက်ဖုန်းထပ်ခေါ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်...။
( ကျွတ်!...ကိုလင်းကကွာ...ဘာလို့ ဖုန်းမကိုင်တာလဲ...Final တွေဆင်းသွားတာ ကြာလှပြီကို...ဘယ်တွေသွားနေတာလဲမသိဘူး...)
" ကဲပါ...ထားလိုက်ပါ...ဟဲ့...ဒါဆို ခွန်းက 'uke' လား 'seme' လား...ဟ ဟ!..."
" ....."
ခွန်းစစ်မင်း ဆွံ့အစွာနဲ့ မျက်လုံးလှန်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။ နဂိုတည်းကမှစိတ်ကြည်မနေတဲ့ ခတ်နွယ်ရဲ့အသံကလဲ ပြတ်ရှစွာထွက်ပေါ်လာတယ်...။
" နင်တို့ တော်တော့..."
" အိုး!...ဘာလို့ serious ဖြစ်နေတာတုန်း...ငါတို့ကစနေတဲ့ဟာကို...ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ခွန်းပုံစံကချစ်စရာလေးဆိုတော့ ရှိန်းနဲ့ယှဉ်ရင် 'uke type' ပဲ..."
ထိုကဲ့သို့ သဘောကျစွာနဲ့ပြောလာတဲ့စကားကို သူ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကလဲ ပြုံးစိစိနဲ့ထောက်ခံပြန်တယ်...။
" ဟုတ်တယ်နော်...ခတ်နွယ်...နင်လဲ သိုင်းလောကထဲလူပဲဟာ...အဟက်!...'uke' / 'seme' ဆိုတဲ့ role တွေက အရေးကြီးတယ်ဆိုတာ နင်သိတာပဲ...ပြီးတော့ အဲ့ role တွေက ချစ်သူရှာရတာ ပိုလွယ်စေတယ်...နော့..."
" ဟုတ်တယ်..."
( ဘုရားရေ!...
မှားနေပြီဟ...Role က ချစ်သူရှာရတာကို ပိုလွယ်စေတာမဟုတ်ဘူး...'Sex partner' ရှာဖို့ ပိုလွယ်စေတာ...)
လူတွေက ကန့်သတ်ချုပ်ချယ်ရတာကို တကယ်ကြိုက်တယ်...။ မိဘအများစုကိုပဲကြည့်လေ...။ မဖြစ်သင့်တာမဖြစ်မဖြစ်ရအောင်ဆိုတဲ့ မိဘကကောင်းစေချင်လို့စကားတွေနဲ့ပေါ့...။ ပြီးရင် ကိုယ်တွေဆုံးရှုံးလိုက်ရတဲ့ လွတ်လပ်မှုတွေ ဝါသနာတွေ အိမ်မက်တွေအတွက် ပြန်ရလာတဲ့စကားတစ်ခွန်းက...'စိတ်ပူလို့' တဲ့လေ...။
ဒါတွေက မိသားစုတွင်းမှာပဲဖြစ်နေကြတာမဟုတ်ဘူး...။ လူ့လောကကြီးတစ်ခုလုံးမှာ ဖြစ်ပျက်နေကြတာ...။ အကြောင်းပြချက်အမျိုးမျိုးနဲ့ ရှိသမျှအရာရာကို ကန့်သတ်သတ်မှတ်ဖို့ပဲ ကြိုးစားနေကြတာ...။ ဘာသာရေးနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်...ရိုးရာယဉ်ကျေးမှုဓလေ့ထုံးတမ်းတွေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့...။ ဒီအကြောင်းပြချက်က သိပ်ကိုလှပပြီးအသုံးတည့်ပါတယ်...။ ဥပမာ...အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ကန့်သန့်ထားချက်တစ်ခုကို လက်မခံနိုင်လို့မေးခွန်းထုတ်ပြီဆိုရင် သူတို့ပြန်ဖြေတတ်တာက...'ဒါက Tradition' ပဲလေတဲ့...။ ဘာဖြေရမှန်းသူတို့ကိုယ်တိုင်မသိတဲ့အခါမှာ အသုံးပြုတတ်ကြတဲ့ ပညာသားပါတဲ့စကားတစ်ခွန်းပေါ့ ...။
ထားပါ...။ နောက်ဆုံး ဘယ်လောက်ထိအစွဲအလမ်းကြီးလဲဆိုရင် ထိတွေ့ကိုင်တွယ်လို့မရတဲ့ 'အချစ်' ဆိုတဲ့အရာကိုပါ ထိန်းချုပ်ချင်လာကြတယ်...။ အသားအရောင်မတူ ဘာသာရေးမတူတဲ့သူတွေ ချစ်မိရင် ရှုံ့ချကြတယ်...။ အသက်အရွယ်ကွာခြားရင် အတင်းအဖျင်းပြောချင်တယ်...။ 'Love Is No Gender' ဆိုပြီး Gay-Tomboy ဒါမှမဟုတ် Role တူတာချင်းတွဲမိရင် နှာခေါင်းရှုံ့ချင်ကြပြန်တယ်...။ ဒါနဲ့တောင် 'Love Is Love' ဆိုတဲ့စကားကို သူတို့ပါးစပ်ကထွက်ရဲသေးတာ စောက်ကျိုးနဲပါပဲ ...။
ခတ်နွယ်က မျက်နှာမသာမယာနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုလှမ်းကြည့်လာတယ်...။ ဒါနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းလဲ ဘေးဘီတစ်ဝိုက်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တယ်...။ သူတို့နားကဝိုင်းတွေမှာ လူမရှိတဲ့အပြင် ကန်တင်းထဲလဲလူရှင်းနေတယ်ဆိုတာသေချာမှ...သူ့ကို 'uke' လား 'seme' လားဆိုပြီးမေးတဲ့ တစ်ယောက်ကို စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်...။
" ပြီးခဲ့တဲ့စနေနေ့က နင် ရဲထက်အောင်နဲ့ တည်းခိုခန်းသွားတုန်းကရော...နင်ဘယ် Role ကနေခဲ့လဲ..."
" ....."
" နင်..."
ခတ်နွယ် အံ့အားသင့်စွာနဲ့ သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လာတယ်...။
" ခွန်း!..."
ခွန်းစစ်မင်းမျက်နှာပြောင်စွာနဲ့ စိုက်ကြည့်နေမြဲစိုက်ကြည့်နေလိုက်တယ်...။ ထိုအပြောခံလိုက်ရတဲ့တစ်ယောက်ခမျာလဲ မျက်နှာကြီးနီရဲလာပြီး ဘာစကားမှမပြောနိုင်ရှာတော့ဘူး...။ ဒါကြောင့် သူ့ဘေးကတစ်ယောက်က ဒေါသတကြီးနဲ့မတ်တပ်ထရပ်တယ်...။
" နင်မိုက်ရိုင်းလှချည်လား...မိန်းခလေးတစ်ယောက်ကို အဲ့လိုစကားတွေပြောစရာလား...သူ့ဟာသူ သူ့ရည်းစားနဲ့ဘယ်သွားသွားဘာလုပ်လုပ်ပေါ့..."
ခွန်းစစ်မင်း သက်ပြင်းတစ်ချက်ကိုစိတ်မပါစွာချလိုက်ရင်း လွယ်အိတ်ကိုကောက်လွယ်လိုက်တယ်...။ ပြီးတော့ ထိုင်ရာကထလိုက်ပြီး...။
" နင်တို့ယောကျ်ားမိန်းမအတွဲတွေကိုကျ ပြောလို့မရဘူး...ငါတို့ယောကျ်ားယောကျ်ားချင်းကျတော့ ထမင်းစားရေသောက်သလိုပဲ ပြောလို့ရတယ်ပေါ့...ဪ...ဆန်းကျယ်တယ်နော်..."
" ခွန်းစစ်မင်း...နင်..."
အဲ့နောက်မှာတော့... ဆက်တိုက်ထွက်လာတဲ့ တက်ခေါက်သံတွေကိုလစ်လျူ ရှုရင်း...ခွန်းစစ်မင်း ခန့်သူရိန်သစ်ရဲ့ပစ္စည်းတွေကိုပါသယ်ပြီး ထိုနေရာကနေထွက်လာလိုက်တော့တယ်...။ ခတ်နွယ်ကလဲ အနောက်ကနေအပြေးလိုက်လာပြီးနောက် သူ့ကိုတိုးတိုးကပ်မေးတယ်...။
" ဟဲ့... စနေနေ့က တကယ်ပဲ သူ့ဘဲနဲ့တည်းခိုခန်းသွားခဲ့တာလား..."
" ငါကဘယ်လိုလုပ်သိမှာတုန်း..."
" ငှယ်!..."
ဒီလိုနဲ့ သူတို့ကားပါကင်ဘက်ကိုလျှောက်လာရင်း အိမ်သာကပြန်လာတဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်နဲ့ပြန်စုံတယ်...။
" အိမ်သာလေးတစ်ခါသွားတာ ကြာလိုက်တာဟယ်..."
" စာရင်းရှင်းနေလို့..."
" ဘာစာရင်းလဲ..."
ခွန်းစစ်မင်းက သူသယ်လာတဲ့လွယ်အိတ်ကို ခန့်သူရိန်သစ်ကိုလှမ်းပေးရင်းမေးလိုက်တယ်...။
" ငထွဋ်တို့အုပ်စုလေ...ငါ့ကိုအိမ်သာမှာလာပြောတယ်...မင်းသူငယ်ချင်းခွန်းက အခြောက်ဆိုတဲ့...ရှိန်းဆက်ပိုင်နဲ့လဲတွဲနေတယ်ဆိုတဲ့...မင်းသူငယ်ချင်းခြောက်နေတာကို မင်းကအနီးကပ်နေပြီးမသိဘူးလားတဲ့...အဲ့လိုတွေလာပြောလို့ ဒေါသထွက်ပြီး ထိုးပေးခဲ့လိုက်တယ်..."
" ဟဲ့...နင်ကလဲ..."
ခတ်နွယ်က ဘာလုပ်မှာလဲဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်နဲ့ကြည့်လာပြန်တယ်...။
( ဘာလို့ ငါ့ပဲလာလာကြည့်နေတာတုန်း...နင်လဲတစ်ခုခုပြောပါအုံးလား...လခွမ်း!...)
ဒါပေမဲ့...ခွန်းစစ်မင်းလဲ ခန့်သူရိန်သစ်သိဖို့အချိန်တန်ပြီဆိုတာ သိတယ်...။ ဒါကြောင့်လဲ အကုန်ဖွင့်ပြောပြဖို့ပဲဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်...။ အဲ့အချိန်မှာပဲ ခွန်းစစ်မင်း သူ့နာမည်ခေါ်သံကိုကြားလိုက်ရတယ်...။
" ခွန်း...ပြန်တော့မှာလား..."
" ဪ...ကိုရဲရင့်...ဟုတ်..."
Final year ရဲ့အတန်းခေါင်းဆောင် ရဲရင့်ဦး...။
" အင်း...ဒါနဲ့...မေးမလို့..."
" Mailbox ကိစ္စလား..."
" အဟင်း...ဟုတ်တယ်...ခွန်း...မင်းက Gay လား..."
" ကိုရဲရင့်...အကို မဟုတ်တာတွေ..."
" ဟုတ်တယ်..."
ကြားလိုက်ရဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရဲ့အဖြေစကားကြောင့်... ခန့်သူရိန်သစ် မျက်လုံးအပြူးသားနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုတစ်လှည့် ခတ်နွယ်ကိုတစ်လှည့်ကြည့်လာတယ်...။ အခုချိန်ဖြစ်ပျက်နေမဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်ရဲ့ရင်တွင်းအခြေအနေကို နားလည်တာကြောင့်... ခတ်နွယ်လဲ ခန့်သူရိန်သစ်ကိုစိတ်ငြိမ်စေဖို့ မသိမသာအချက်ပြလိုက်မိတယ်... ။
" ဟုတ်တယ်...ကျွန်တော်က Gay...ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုရဲရင့်..."
" ဟား ဟား! ခွန်းရယ်...အကိုလဲမသိရပါလား...ဒီခေတ်ကြီးမှာ ဒီကိစ္စတွေက ဖုံးကွယ်ထားစရာမှမလိုတော့တာကို..."
" ကျွန်တော်ဖုံးကွယ်ထားတယ်လို့ အကို့ကိုဘယ်သူပြောလဲ...ဘာလဲ...ကျွန်တော်က 'ကျွန်တော် ခြောက်နေပါတယ်' လို့ လူတကာသိအောင်လိုက်ကြေငြာပေးရမှာလား..."
" ခွန်းကတော့ လုပ်ပြီ...အကိုက မင်း Gay ဖြစ်နေလဲ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးလို့ပြောချင်တာပါ..."
" ကျွန်တော် Gay ဖြစ်ချင်းမဖြစ်ချင်းက အကို့အတွက်အရေးမပါပါဘူး...ဒါမှမဟုတ်...ကိုရဲရင့်က ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဝင်စားနေလို့ စကားလာကြောင်းနေတာလား..."
" ဟက် ဟက်!...အင်းးး...တကယ်ဆိုရင်ရော မင်းကလက်ခံမှာလား..."
ပြောရင်းနဲ့ ထိုငနဲရဲ့လက်က ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ ပုခုံးနဲ့လည်ပင်းစပ်ကြားကို မထိတထိလုပ်လာတယ်...။
( အဆင့်မရှိလိုက်တာ...)
ခန့်သူရိန်သစ်နဲ့ ခတ်နွယ်လဲ ခွန်းစစ်မင်းအကြောင်းကိုသိတာကြောင့် ဘာမှဝင်မပြောပဲရပ်နေမိကြတယ်...။ စိတ်ထဲမှာတော့ ထိုရဲရင့်ဦးဆိုတဲ့သကောင့်သားကို ထုထောင်းချင်စိတ်အပြည့်နဲ့ပေါ့...။
" ဆောရီးပဲ...ကျွန်တော့်မှာချစ်သူရှိတယ်ဗျ...သွားရအောင်..."
သူ ခတ်နွယ်တို့ကိုပြောပြီး ခြေလှမ်းပြီးကာမှ...ရဲရင့်ဦးကို တစ်ချက်ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီးပြောလိုက်တယ်...။
" ဒါနဲ့ ကိုရဲရင့်...ကျွန်တော့်ချစ်သူက ခင်များတို့ထင်ထားသလို ရှိန်းဆက်ပိုင်မဟုတ်ဘူးနော်...ရှိန်းက ကျွန်တော့်အတွက် သူငယ်ချင်းကောင်းတစ်ယောက်အပြင်မပိုဘူး..."
" ဟ ဟ! ဟုတ်ပါပြီ..."
ပြောပြီးတာနဲ့သုံးယောက်သား ကိုယ့်လမ်းကိုယ်ဆက်လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်...။ အဲ့နောက်ကားပါကင်ရောက်တော့ လင်းခတ်ဦးရဲ့ကားကို ရပ်ထားဆဲအနေအထားနဲ့တွေ့ရတယ်...။
" ကိုလင်းက ကျောင်းမှာပဲရှိတာပဲ..."
" ငါတို့စောင့်ပေးရအုံးမလား..."
" ရတယ်...ငါ ဖုန်းလဲခေါ်နေတယ်...ပြန်လိုက်တော့..."
" အင်း...အဲ့တာဆို..."
" တီ တီ!!!..."
ရုတ်တရက်ထွက်လာတဲ့ကားဟွန်းသံကြောင့် သုံးယောက်သား ဘေးကိုကပ်မိလျက်သားဖြစ်သွားရတယ်...။ ကားထဲကိုကြည့်လိုက်မိတော့ တတိယနှစ်ကငနဲတစ်ပွေ...။ ခွန်းစစ်မင်းကို စူးစူးဝါးဝါးကြည့်ပြီး မောင်းထွက်သွားတဲ့ကျပ်မပြည့်ကောင်ကိုကြည့်ရင်း ကြောင်အအနဲ့ကျန်ခဲ့ကြရတယ်...။ ဒါနဲ့ ခတ်နွယ်က...။
" ဘာလဲဟ...အသားလွတ်ကြီး..."
" အင်း..."
" သူ့မျက်နှာပေါ်က ဒဏ်ရာတွေလား..."
" ဟုတ်မယ်ထင်တယ်..."
" ကဲပါ...သူ့ဂရုစိုက်မနေနဲ့...အဲ့တာဆို ငါတို့သွားမယ်နော်..."
" အိုကေ..."
ခတ်နွယ်ကိုနှုတ်ဆက်လိုက်ပြီးနောက် ခန့်သူရိန်သစ်ကိုလဲ အဓိပ္ပါယ်အပြည့်နဲ့အပြုံးတစ်ခုကိုပေးလိုက်မိတယ်...။ ခုနတည်းကဘာစကားမှဝင်မပြောတော့ပဲ တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်ကို သူသတိမထားမိပဲမနေပါဘူး...။
==========
31 May, 2019
To be continue... 💕