Sorry, sorry, sorry!!
Sorry dat ik zolang niet heb gepubliceerd. Ik was vorige week een weekje weg en er zitten deze week twee uitwisselingsstudenten in mijn huis dus ik had echt geen tijd om te schrijven :(
Sorry! Maar hier een (best hegtig) deel.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hierboven een foto van José, onderaan is een foto van Diego te zien.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
{Een paar dagen later}
Pov Emma
Ik weet niet hoelaat het is. Waarschijnlijk al in de middag want ik ben al een tijdje wakker en Orlando is al langs geweest. Hij zei nog iets maar ik weet niet meer wat. Iets met "Emma, gedraag je, blablabla, maak Collin niet boos, blabla." Voor derest heb ik niet geluisterd. Uiteindelijk heb ik gewoon geknikt en "jaha" gezegd.
Ik word uit mijn gedachtes gehaald door auto's die starten en weg rijden. Nouja, eerder racen.
Aandachtig luister ik hoe er voetstappen naar boven komen. Wie zou dat zijn? De kerstman?
Mijn hartslag bonkt in mijn borst waarneer deze voor deze kamer stoppen.
De deur wordt geopend en Collin loopt naar binnen. Hij sluit de deur en doet de sleutel in zijn zak.
Nee, die blik op zijn gezicht bevalt me niet.
Angstig kijk ik hoe hij op me afloopt. Wat doet hij hier?
"Collin?" Vraag ik zacht.
"Stil." Antwoordt hij en hij duwt me zacht achterover op het bed.
"W-Wat doe je?"
"Ik kom babysitten." Grijnst hij.
Hij komt boven me hangen. Ik duw met mijn handen tegen zijn borst.
"Collin, je hoeft babysitten niet zo letterlijk te nemen."
"Sstt.." Zegt Collin zacht terwijl zijn vingers over mijn lippen strelen.
"Ga van me af!" Schreeuw ik. Maar natuurlijk luistert hij niet. Hij pakt met één hand mijn polsen vast en pint ze boven mijn hoofd. Ik zie hem naar mijn lippen kijken. Tranen springen in mijn ogen.
"Ga van me af." Zeg ik nog een keer maar deze keer veel zachter. Collin begint te lachen. Zijn blik is gevestigd op mijn lippen.
Opeens duwt hij ruw zijn lippen richting de mijne maar ik draai snel mijn hoofd opzij waardoor zijn lippen op mijn wang belanden. Collin gromt boos en pakt met zijn overige hand pijn kaak vast. Deze duwt hij naar voren zodat ik hem aan moet kijken. Hij duwt zijn lippen op de mijne. Ik probeer weer weg te draaien maar zijn hand houdt mijn kaak stevig vast. De tranen verlaten mijn ogen terwijl ik wanhopig aan mijn polsen trek. Collin stopt en kijkt me aan.
"Werkt toch een mee." Sist hij.
Ik tril van angst.
"Stop." Zeg ik. "Alsjeblieft, stop."
Collin negeert me en streelt mijn wang.
"Nik!" Schreeuw ik. "Nikolas!"
"Schreeuw zoveel je wil." Zegt Collin. "Er is niemand."
Ik probeer uit zijn greep te ontsnappen maar dat laat hij niet toe. Hij knijpt hard in mijn polsen en houdt me nog steviger vast. Ik jammer van de pijn en snik zacht.
"Hoe meer je tegenwerkt, hoe pijnlijker het wordt."
Nogsteeds trek ik aan mijn armen om ze los te krijgen. We weten beide dat hij sterker is en dit een wanhopige poging is. Maar ik geef niet op. Ik geef nooit op. "Rot gewoon op, Collin."
Mijn gezicht schiet naar de zijkant en mijn begint te branden. Tranen springen in mijn ogen.
Collin draait voorzichting mijn hoofd naar hem toe. "Ik wil je geen pijn doen, Lien, dat weet je toch?"
Geschrokken kijk ik hem aan. Noemde hij me Lien? Collin lijkt het niet door te hebben.
"Maar als je zo lastig doet." Vervolgt hij zijn verhaal. "Dan doe ik ook lastig." Ik blijf hem angstig aankijken. "Dus werk gewoon mee en dan kan het leuk zijn voor ons beide."
Langzaam schud ik mijn hoofd. "Nee." Huil ik.
Collin zucht en haalt iets uit zijn zak. "Herken je deze nog?" Ik begin hevig te ademen bij het zien van het kleine maar kwaadaardige mesje. "Ik heb het speciaal voor jou bewaard, is dat niet aardig?"
Ik ben machteloos en beangstigend genoeg, weet hij dat ook.
"Weet je nog hoe het de vorige keer eindigde?" Zijn stem klinkt kalm.
"Met jou in de bak?" Kaats ik terug. Mijn hoofd schiet weer opzij, de pijn volgt al snel.
"Ik zeg het nog een keer lieffie, werk mee."
Hij plaatst zijn lippen op die van mij. Maar ik houd ze stevig op elkaar. Collin gromt en vloekt binnenmonds. De woede is te horen en het maakt me bang. Mijn hele lichaam trilt onder dat van hem.
Collin zet het mesje tegen mijn pols. "Laatste kans." Zegt hij.
"Nee, Collin alsjeblieft." Jammer ik. Maar voor ik mijn zin kan afmaken heeft hij zijn lippen weer op de mijne geduwd. Ik proef de smaak van sterke drank. Voorzichtig doe ik mee terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Ik voel Collin tegen mijn lippen aan grijnzen.
Plots voel ik zijn hand over mijn zij glijden. Nu pas merk ik dat hij mijn polsen los heeft gelaten. Gelijk duw ik tegen zijn borst. Al snel heeft Collin ze weer boven mijn hoofd gepind. Zijn zoen wordt ineens ruwer. Ik sluit mijn ogen en hoop dat het snel voorbij is.
In de verte hoor ik een vaag geluid. Het is het geluid van een deur die wordt geopend. Collin kijkt opzij.
"He-" roep ik maar ik word gelijk onderbroken door Collin zijn hand, die hij over mijn mond plaatst. Voetstappen klinken door de gang, beneden.
"Één woord hierover, tegen wie dan ook, en je gaat wensen dat je dood zou zijn. Begrepen?" Sist hij dreigend.
Ik knik angstig terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Vlug staat Collin op en haalt de deur van het slot. Hij gaat op de stoel aan het bureau zitten en lacht. "Je kijkt zo bang."
"Ik haat je." Snik ik zacht.
"Je haat mij niet, je haat jezelf." Zegt Collin. "Je haat jezelf omdat je ervan genoot." Hij lacht schamper. "Ik voelde het wel hoor."
Ik sluit mijn ogen om de opkomende tranen tegen te houden. Maar het werkt niet.
De voetstappen klinken nu op de trap. Niet veel later komt er een jongeman binnen die ik niet ken.
"Is er iets?" Vraagt hij. Hij kijkt van Collin naar mij.
Collin haalt zijn schouders op. "Ik weet het niet, ze wil niet tegen me praten. Het is vast heimwee."
Hij staat op en loopt naar de deur. De jongeman kijkt nu naar mij.
"Wat is er gebeurd?" Vraagt hij.
Ik zucht "niks."
"Ja, daarom ben je aan het huilen."
"Ik ben niet aan het huilen, ik heb traanogen."
Hij loopt naar binnen en gaat zitten. "Ja, vast."
"Wat doe je?" Vraag ik verward, toekijkend hoe hij plaats neemt in de kamer.
"Jij gaat mij vertellen wat er is gebeurd en als je het mij niet vertelt moet je het Orlando vertellen want hij gaat sowieso vragen stellen als hij je zo ziet."
"Wat? Nee! Jij gaat me niet vertellen wat ik moet doen! Ik ken je nieteens."
"Ik ben José." Hij steekt zijn hand uit, die ik niet aanpak. "Oké, dan niet." Mompelt hij zacht.
Ik zucht. "Het boeit me niet wie je bent. Ik wil gewoon dat je me met rust laat."
"Wow, grote mond voor zo'n klein meisje." Ik kijk naar de deuropening. Collin staat er. Hij glimlacht. "Ik dacht dat je misschien wat wilde drinken na zo'n grote schrik."
Ik kijk hem ongelooflijk aan terwijl hij naar me toe loopt.
Schijnheilige psychopaat..
Hij geeft me het glas met vloeistof. "Drink op."
"Nee."
Collin pakt mijn andere hand. Ik wil hem terug trekken maar hij houdt hem stevig vast.
"Het is water. Er zit niks in. Dus drink het op."
"Jemig Collin," lacht José. "Als ze het niet wil dan drinkt ze het niet. Laat haar toch."
Collin draait zich naar mij. "Denk eraan, geen één woord." Fluistert hij in mijn oor. Ik knik langzaam.
"Mooizo. José, blijf jij bij haar tot Orlando er weer is?"
"Is goed."
Collin loopt de kamer uit. Opgelucht laat ik mijn adem ontsnappen wanneer ik zijn voetstappen de trap af hoor gaan.
"Let maar niet op hem." Zegt José. "Hij is nogal gefrustreerd sinds het uit is met zijn vriendin."
"Hij had een vriendin? Wie wil er nou iets met hem?"
"Negeer hem gewoon."
"Het is nogal lastig om iemand te negeren als hij op je lip zit. Letterlijk."
José kijkt me doordringend aan. "Wat? Iemand die letterlijk op je lip zit?"
Ik zucht maar zeg niks.
"Emma?"
"Nee! Ik heb geen zin om daar met jou over te praten."
"Het boeit me niet of je daar zin in hebt of niet. Ik wil weten wat er is gebeurd."
"Wat begrijp je niet aan 'niks'?"
Beelden van wat er net gebeurd is flitsen door mijn hoofd. Tranen verzamelen zich achter mijn ogen.
"Emma?" Vraagt José terwijl hij mijn hand pakt. "Gaat het?"
Gelijk trek ik mijn hand weg. "Laat me gewoon met rust!" Schreeuw ik opeens. De verzamelde tranen worden er te veel en ze verlaten mijn ogen.
José lijkt te schrikken van mijn reactie.
"Zal ik deze opnieuw voor je vullen?" Vraagt hij na een tijdje.
"Graag."
Hij staat op en loopt naar de badkamer. Niet veel later komt hij terug met het glas met vers water.
"Dank je." Mompel ik terwijl ik het glas aanpak. Ik neem kleine slokjes van het water en langzaamaan word ik rustiger. Tot er beneden een deur wordt geopend. Gelijk raak ik in paniek.
"José, alsjeblieft, zeg niks tegen Orlando." Smeek ik. Er klinken voetstappen over de trap en mijn hart begint steeds sneller te kloppen.
"Ik zal niks zeggen." Zegt José. "Maar ik denk dat hij het wel merkt."
De deur gaat krakend open. Orlando staat in de deuropening. "José?" Vraagt hij. "Waar is Collin?"
José haalt zijn schouders op en loopt naar de deur. "Hij moest weg maar ik weet niet waarheen." Hij kijkt me nog snel een keer aan en loopt dan de kamer uit.
Orlando kijkt me onderzoekend aan. "Is er iets?"
Mijn lichaam trilt. Ik denk terug aan wat er zojuist is gebeurd. "N-Nee." Antwoord ik. Het klinkt niet heel geloofwaardig.
"Weet je dat zeker?" Zijn stem lijkt uit de verte te komen.
Ik staar hem aan, zijn lippen bewegen, maar ik versta niks. Mijn ademhaling versnelt met de seconde. "Ja." Klinkt er zacht uit mijn mond. "Het gaat.." Met grote halen hap ik lucht binnen. "Het g-gaat pr.. Prima."
Ik leg mijn hand op mijn borst, een poging wagend om mezelf te kalmeren. Wanhopig snak ik naar lucht. Waarom krijg ik geen zuurstof? Wat gebeurd er?
Tranen stromen over mijn wangen. Mijn longen lijken te schreeuwen naar zuurstof. Paniekerig zak ik door mijn benen heen. Oh mijn God, ik ga dood.
"Tulio!" Klinkt het hard door de kamer heen. Door mijn wazige zicht zie ik hoe iemand de deur door rent.
De man zakt voor me neer. "Wat is er aan de hand?"
Ik antwoord niet. Omdat ik niet kán praten en omdat ik zelf ook geen idee heb wat er aan de hand is.
"Je moet even ontspannen." Zegt de man.
Ontspannen? No shit, daar had ik nog niet aan gedacht. Zacht schud ik mijn hoofd. Ik wil dat dit stopt.
"Jawel." Spreekt hij me tegen. "Haal rustig adem."
Ik probeer het, maar het lukt niet. Het feit dat het me niet lukt om normaal adem te halen, laat me nog meer in paniek schieten. Oh gosh, ik stik.
"Moet ze ademen?" Hoor ik iemand vragen.
"Ja, maar dat moet ze wel zelf doen."
Er hurkt nog iemand voor me neer. Diegene pakt stevig mijn gezicht vast. Door de tranen heen zie ik het gezicht van Orlando. Ik probeer me los te trekken, maar hij heeft me te stevig vast. "Nee." Blaf hij. "Eerst kalmeren." Zijn overige hand veegt een paar tranen weg. "Haal adem."
Ik probeer het, maar het lukt niet. Hoe dwingend hij het ook zegt, het lukt gewoon niet.
"Emma." Het klinkt dominant. "Adem in." Hij wacht een aantal seconden. "Adem uit."
Trillend adem ik met hem mee. Langzaamaan worden mijn ademhaling én hartslag weer normaal. Tranen verlaten stil mijn ogen.
"Gaat het beter?" Vraagt de man. Ik ben nu al vergeten hoe Orlando hem net noemde.
Zwijgend knik ik als antwoord op zijn vraag.
Hij staart me onderzoekend aan. "Heb je dit vaker gehad?"
Nogsteeds zwijgend schud ik mijn hoofd.
"Hmm.." Klinkt het bedenkelijk. "Interessant."
Interessant? Ik vind dit nou niet Interessant. Ik vind dit gewoon zwaar kut.
"Kan ik je verder met iets helpen?"
Langzaam schud ik mijn hoofd. "Nee."
De man staat op. "Mooizo. Ik zat midden in een potje. Door jou heb ik verloren, je bent me iets verschuldigd." De woorden klinken serieus, maar aan zijn gezicht is af te lezen dat hij een grap maakt. Hij glimlacht aardig voor hij kamer verlaat en mij weer alleen laat met Orlando.
"Gaat het goed?" De stem klinkt hard. Ik druk mezelf meer tegen de muur aan.
"Hmhm." Mompel ik. "Ja."
Er verschijnt een grimas op zijn gezicht. "Weet je het dit keer wel zeker?"
"Nee." De tranen staan nog steeds in mijn ogen. Vermoeid laat ik mezelf op de grond zakken. "Ik wil gewoon slapen."
Een hand grijpt mijn arm stevig vast. "Niet op de grond." Hij trekt me omhoog. Half struikelend over mijn eigen voeten word ik naar het bed getrokken. Orlando duwt me op het zachte matras. "Dit ligt beter dan de grond."
Zonder iets te zeggen knik ik wat een zucht uit zijn mond laat ontsnappen. "Als je wil kun je straks naar beneden komen." Hij staart me aan alsof hij iets wil zeggen, maar draait zich dan om en verlaat de kamer.
Ik kijk toe hoe hij de deur achter zich dicht doet. Zuchtend schuif ik naar de andere kant van het bed terwijl de tranen in mijn ogen schieten. Wat is er zojuist gebeurd?
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Nou, dat was het weer.
Leven jullie nog? XD
Normaal als ik spannende stukjes lees gaat mijn hart bonken en wordt ik helemaal nerveus maar dat heb ik hier niet.. ik weet niet of dat komt omdat het gewoon slecht is of omdat ik precies weet wat er gaat gebeuren.. hmm....
Maarja, ik hoop dat jullie het leuk vonden!
XX ~B
Ps. Speciaal voor PinkOceaanLove
Is hier een foto van Diego.
(Hij was nog maar net 17 toen hij overleed)