[Zawgyi]
ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔ စကားခဏတျဖဳတ္ေျပာၿပီးတာနဲ႔ လင္းေခတ္ဦးက အတန္းဆီထြက္သြားေတာ့တယ္...။ ဒီေျဖခဲ့ၿပီးတဲ့ငါးရက္အတြင္းမွာ အခုလိုလင္းေခတ္ဦးအတန္း႐ွိတဲ့ေန႔ဆို... သူဘာသာသူျပန္ေနၾကမို႔ သိပ္ေတာ့ကိစၥမ႐ွိဘူး...။ ဒါနဲ႔ သူေက်ာင္းအေပါက္ဝ႐ွိရာကို ဦးတည္သြားေနတုန္းမွာပဲ...သူ႔ေဘးကို ခတ္ႏြယ္တစ္ေယာက္ အေမာတေကာနဲ႔ေရာက္လာခ်တယ္..။
" မသာေကာင္...ဒီေလာက္ေခၚေနတာကို မၾကားဘူးလား...ေမာလိုက္တာဟယ္..."
" ဟင့္အင္း..."
" ဘာလဲ...ျပန္ေတာ့မွာလား...ကိုလင္းေရာ..."
" သူကအတန္း႐ွိလို႔..."
" အဲ့တာဆိုမျပန္နဲ႔အံုး...လာ...ငါနဲ႔ကန္တင္းလိုက္ခဲ့..."
" မလိုက္ပါဘူး...ငါအိပ္ခ်င္ေနၿပီ..."
" မသိဘူး လိုက္ခဲ့...ငါ သစ္သစ္ကိုေစာင့္ရအံုးမွာ...ကူေစာင့္ေပး...လာစမ္းပါဟာ...အလြန္ဆံုးၾကာ ၁၅မိနစ္ေပါ့...သူက အခ်ိန္ျပည့္မွထြက္လာမွာ..."
" နင္ကေရာ ဘာကိစၥေစာင့္မွာတုန္း...ျပန္ပါ့လား ကိုယ့္ဟာကို...ကားပါေနတာကို..."
" အံမယ္...နင္ကအဲ့လိုေပါ့ေလ...အခုေနာက္ပိုင္း နင္က ကိုလင္းေနာက္ပဲပါပါသြားေတာ့...ငါနဲ႔ သစ္သစ္ခမ်ာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ေဖးမရင္းေနေနရတာပါေနာ္...အဲ့တာေတြ နင္မွမသိပဲ...ငါတို႔က နင့္လို သစၥာေဖာက္မဟုတ္ဘူး..."
" အြန္! ျဖစ္ရတယ္... သြားဟာ သြား...နားကိုၿငီးတယ္..."
" ဟီး ဟီး!...ေကာ္ဖီေအးဝယ္တိုက္ပါမယ္ဟ..."
အဲ့ေနာက္ ကန္တင္းထဲေရာက္ေတာ့ ခတ္ႏြယ္ကမထိုင္ေသးပဲ...မုန္႔ေတြသြားမွာၿပီးမွ ခြန္းစစ္မင္းေဘးကိုျပန္ေရာက္လာတယ္...။
" ေရာ့...ဒီမွာ...နင့္ရဲ႕ ေကာ္ဖီေအး..."
" အင္း..."
" ေျဖႏိုင္လား..."
" Test 1 တုန္းကထက္ အမ်ားႀကီးရပါတယ္..."
" Ommm...ငါလဲ ေတာ္ေတာ္ေလးေျဖႏိုင္တယ္...႐ွိန္းဆက္ပိုင္တို႔ေရာ ဘယ္ေတာ့ေျဖရမွာလဲ..."
" မသိဘူး...ငါမေမးမိဘူး..."
" နင္သိလား... ႐ွိန္းဆက္ပိုင္နင့္ကို လိုက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ငါတို႔တစ္ေက်ာင္းလံုးသိေနၾကၿပီ..."
" မသိစရာအေၾကာင္းလဲ ႐ွိမွမ႐ွိပဲေလ..."
" အဲ့တာထက္...နင့္ကိုပါ gay ဆိုၿပီးေျပာဆိုေနၾကတာ..."
ခြန္းစစ္မင္း အရင္စိတ္နဲ႔သာဆို အကန္ေတြျပန္ေျပာမိမွာျဖစ္ေပမဲ့...အခုခ်ိန္မွာ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဘာေတြျဖစ္လို႔ျဖစ္ေနမွန္းမသိတာေၾကာင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္သာခ်လိုက္မိတယ္...။ သူ႔ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး ခတ္ႏြယ္ကဆက္ေျပာတယ္...။
" Ship တာက ship တာပဲေလ...ship တယ္ဆိုတာက အဲ့ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္လံုးကို gay ပါလို႔သတ္မွတ္လိုက္တာမွမဟုတ္တာ...ငါလဲ နင္တို႔ကို ship တာပဲ...ဒါေပမဲ့ serious တစ္ခုမွမပါဘူး...အခုလိုမ်ိဳး သူတို႔ပဲအရမ္းေတြသိေနသလို ေလ်ွာက္ၿပီးရမ္းသမ္းေျပာလာတာက် ငါမႀကိဳက္ဘူး...နင့္ရဲ႕ privacy ကိုပါထိခိုက္လာၿပီ...နင္သာတကယ္ gay ဆိုရင္လဲ ငါကအစြမ္းကုန္ support မွာပါ...gay တစ္ေယာက္ကလာႀကိဳက္တာခံရတာနဲ႔ပဲ အဲ့လူကိုပါ gay လို႔ လံုးဝႀကီးေကာလဟာလေတြျဖန္႔ေနတာကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးဟ..."
" ငါတကယ္ gay ျဖစ္ေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့..."
" ဘယ္လို..."
" ငါ ငယ္ငယ္တည္းက ငါ့ကိုယ္ငါဘာရယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔မရခဲ့ဘူးဆိုတာ နင္တို႔သိတယ္...ေျပာရရင္...အခု questioning အျဖစ္ေနခဲ့ရတဲ့ကာလက လံုေလာက္သြားၿပီထင္တယ္..."
" ခြန္း...နင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ..."
" ခတ္ႏြယ္ နင္မွတ္မိေသးလား...နင္ငါ့ကိုေျပာခဲ့တာေလ...တစ္ေန႔ေန႔မွာ ငါ့ကို ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘာလုပ္မွာလဲဆိုတာေလ..."
" ဟင္! ေတြ႔ၿပီလား...တကယ္?...ဘယ္သူလဲ...ဘယ္ကလဲ...ဒါဆို ေယာက်္ားေလးပဲေပါ့..."
သူ ဝမ္းသာအားရေ႐ွ႕တိုးလာတဲ့ ခတ္ႏြယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို နဖူးကေနတြန္းထုတ္လိုက္ရင္း...။
" ေျပာတာ ဆံုးေအာင္နားေထာင္ပါအံုး..."
" အိုေက အိုေက...နင္ကအဲ့လိုမ်ိဳး ဖြင့္ေျပာတာမ်ိဳး႐ွားေတာ့ ငါအရမ္းစိတ္လႈပ္႐ွားသြားလို႔ပါ...ဆက္ေျပာ ဆက္ေျပာ..."
" အကယ္၍...အကယ္၍ေပါ့ ရင္ခုန္ေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့သူနဲ႔ စိတ္လႈပ္႐ွားေအာင္လုပ္ႏိုင္တဲ့သူက တစ္ေယာက္စီျဖစ္ေနရင္ေရာ..."
" ဟင္...ႏွစ္ေယာက္ေတာင္လား...အဲ့ထဲမွာ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ပါလား..."
" အင္!!!...ထားလိုက္ပါေတာ့ဟာ..."
" ဘာကိုထားရမွာလဲ...ေန ေန ရတယ္...ဘယ္သူေတြဆိုတာ မေျပာခ်င္လဲရတယ္...ဒါဆို A နဲ႔ B လို႔ခဏထားလိုက္...A က နင့္ကိုရင္ခုန္ေစတဲ့တစ္ေယာက္...B က နင့္ကိုစိတ္လႈပ္႐ွားေစတဲ့တစ္ေယာက္...ရၿပီ ဆက္ေျပာပါအံုး..."
( နင္အဲ့ေလာက္ေတာင္ သိခ်င္ေနလား ခတ္ႏြယ္ရယ္...)
ခြန္းစစ္မင္း ခပ္ေလးေလးပဲေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာဖို႔ျပင္လိုက္တယ္...။
" B အေၾကာင္းကို အရင္ေျပာခ်င္တယ္...သူနဲ႔က စိတ္လႈပ္႐ွားရတယ္ဆိုေပမဲ့ အခ်ိန္တိုင္းေတာ့မဟုတ္ဘူး...အျခားအခ်ိန္ေတြမွာဘာမွမျဖစ္ဘူးဟာ...သူကိုယ့္ကို ခ်ိဳခ်ိဳႏူးႏူးေတြလာေျပာရင္ေတာင္ ဘာမွမခံစားရဘူး...ဒါေပမဲ့...သူနဲ႔အထိအေတြ႔႐ွိမိတဲ့အခါမွာေတာ့ စိတ္လႈပ္႐ွားတာမရပ္ေတာ့ဘူး...ထပ္ထပ္ၿပီးလဲလိုခ်င္မိတယ္..."
" အင္း..."
" ဒါေပမဲ့...A က်ေတာ့မတူဘူး...A နဲ႔က အရင္တုန္းကဘာမွမခံစားခဲ့ရေပမဲ့...အခုေနာက္ပိုင္းမွာ သူနဲ႔အတူ႐ွိရတိုင္း ရင္ေတြခုန္လာတယ္...မသိစိတ္ကေနလဲ သူ႔ဆီကတစ္ခုခုကိုေမ်ွာ္လင့္ေနမိတယ္...အဲ့ေတာ့ ငါေမးခ်င္တာက ငါက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ ခံစားခ်က္႐ွိေနတာလား..."
" အင္း...စိတ္လႈပ္႐ွားတာတို႔ ရင္ခုန္တာတို႔ဆိုတာက ၾကာ႐ွည္ခံတဲ့အရာေတြေတာ့မဟုတ္ဘူး...နင္ B နဲ႔က အထိအေတြ႔ေၾကာင့္စိတ္လႈပ္႐ွားရံုပဲလား...ဒါမွမဟုတ္ ရင္ေရာခုန္ဖူးလား..."
" ဟင့္အင္း...မခုန္ဖူးဘူး..."
" ဒါဆို...A နဲ႔အတူ႐ွိရင္ေရာ ရင္ခုန္တာအျပင္ စိတ္လႈပ္႐ွားရဖူးလား..."
ခြန္းစစ္မင္းခဏတာ ေတြေဝသြားမိတယ္...။ ၿပီးေတာ့...အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို မ်က္လံုးထဲျပန္ျမင္ေယာင္လာတာေၾကာင့္...သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ပူခနဲခံစားလိုက္ရတယ္...။
" အင္း..."
" အေျဖကထြက္ေနၿပီပဲ...A နဲ႔ B မွာ နင္ဘယ္သူ႔ကို ပိုၿပီးခံစားခ်က္႐ွိေနလဲဆိုတာ...ဒါေပမဲ့...ဒါကလဲ ငါေယဘုယ်ပဲေျပာတာေနာ္......"
" ဒါဆို B ဆီကေန မေရာင့္ရဲႏိုင္တဲ့ခံစားခ်က္ကေရာ..."
" B နဲ႔ၾကံဖူးတဲ့အထိအေတြ႔ကို A နဲ႔မၾကံဳဖူးေသးလို႔ B ဆီကေန ထပ္လိုခ်င္ေနတာလဲျဖစ္ႏိုင္တာပဲ...နင္ေျပာၾကည့္ B နဲ႔လုပ္ခဲ့တဲ့အရာမ်ိဳး A နဲ႔လုပ္ၿပီးၿပီလား..."
" ဟင့္အင္း...ဒါေပမဲ့ A နဲ႔လုပ္ခဲ့တဲ့ကိစၥကိုလဲ B နဲ႔မွမလုပ္ဖူးေသးတာ..."
" ကဲ ဒါဆို ထပ္ေမးမယ္...B နဲ႔လုပ္ခဲ့တဲ့အရာကို လုပ္ၿပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အျခားသူနဲ႔ထပ္လုပ္ခ်င္စိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ဖူးလား..."
" ငါစိတ္႐ႈပ္လာၿပီေနာ္..."
" လုပ္စမ္းပါ...သိခ်င္တာကနင္ေလ..."
ခြန္းစစ္မင္းေခါင္းကုတ္လိုက္ရင္း တစ္ခ်က္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္တယ္...။
" အင္း...ျဖစ္ဖူးတယ္..."
" ဟုတ္ၿပီ...A နဲ႔ေရာ..."
( Shit! အဲ့လိုကိစၥမ်ိဳး အျခားသူနဲ႔ထပ္လုပ္ခ်င္စရာလား...)
" မျဖစ္ဖူးဘူး..."
" ေအး...အဲ့တာပဲေလ..."
( သူေျပာေတာ့လဲ ဟုတ္သလိုလိုပဲ...)
" ေနစမ္းပါအံုး...နင္ လူပ်ိဳေရာစစ္ေသးရဲ႕လား..."
" မစစ္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ နင္ကဘာလုပ္မလို႔လဲ..."
" ခစ္ ခစ္! စတဲ့ဟာကို...အဲ့လိုႀကီးၾကည့္စရာမလိုပါဘူးဟ...အင္း...ငါထင္ေနတယ္... B က ႐ွိန္းဆက္ပိုင္မဟုတ္လား..."
" ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ ေသခ်ာေနတာလဲ..."
" အဟင္း ဟင္း...ဘာလို႔ဆို နင္ B အေၾကာင္းကိုအရင္စေျပာလို႔..."
" ဘာဆိုင္လဲ..."
" ဘယ္သူမဆို အရာႏွစ္ခုကို ယွဥ္ေျပာလာရၿပီဆိုရင္ ကိုယ့္အတြက္ပိုအေရးပါတဲ့အရာကို ေနာက္မွာထားၿပီးပဲ ယွဥ္တတ္ၾကတယ္...ဥပမာ...ဒီမုန္႔ကတကယ္စားေကာင္းပါတယ္...ဒါေပမဲ့ ငါ့မုန္႔ေလာက္ေတာ့မေကာင္းဘူး ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့...အဲ့တာေၾကာင့္...A နဲ႔ပါတ္သတ္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြက နင့္စီမွာပိုေလးနက္ေနတယ္ဆိုတာ ထင္႐ွားတယ္...အဲ့ေတာ့ A က ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ေတာ႔လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး...ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္အေၾကာင္းကို တစ္ခ်ိန္လံုးထိုင္ေျပာရင္ေတာင္ ဘာမွမျဖစ္တတ္တဲ့နင္က...ခုနက A အေၾကာင္းေလးခဏေျပာတာကို နားရြက္ႀကီးနီလာတယ္ေလ...အဲ့တာေၾကာင့္...B က ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ပဲ...ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား..."
( ဟင္?...ငါ့နားရြက္ႀကီး နီေနတာလား...)
" ဟန္႔! အဓိပၸါယ္ မ႐ွိတာ..."
" နင္ဝန္မခံလဲ ငါသိပါတယ္ဟာ... ဒါဆို A ကေရာ..."
" နင္သိစရာမလိုဘူး..."
" ငါ့မ်ားအထင္ေသးလို႔...နင္မေျပာလဲ ငါ့ဟာငါ ရေအာင္စံုစမ္းျပမယ္..."
ခြန္းစစ္မင္း ခတ္ႏြယ္ဆက္ေျပာသမ်ွကို ဂ႐ုမစိုက္မိေတာ့ပဲ... ေကာ္ဖီေအးဘူးကိုသာ အဓိပၸါယ္မဲ့စိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္...။ ဖုံုးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေလ ထင္႐ွားလာေလျဖစ္ေနတဲ့ခံစားခ်က္ေတြကို သူသတိမထားမိပဲမေနပါဘူး...။
ခန္႔သူရိန္သစ္ထြက္လာေတာ့လဲ သူ ၁၅မိနစ္ေလာက္ဆက္ထိုင္ၿပီးမွ... ႏွစ္ေယာက္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကေနကားဂိတ္ကိုထြက္လာလိုက္တယ္...။ လမ္းၾကံဳတာကလြဲလို႔ တကူးတကလိုက္ပို႔မယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွလက္မခံတာေၾကာင့္...လိုက္ပို႔ေပးရမလားလို႔လဲ သူ႔ကို အလိုက္သိစြာနဲ႔မေမးၾကေတာ့ဘူး...။
ေန႔လည္ဘက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကားကေခ်ာင္ေနေပမဲ့ ကားဂိတ္မွာေစာင့္ေနတဲ့လူအုပ္ေၾကာင့္ ေနရာေတြအကုန္ျပည့္သြားေတာ့တယ္... ။ ခြန္းစစ္မင္းလဲ အလယ္နားေလာက္မွာပဲ ရပ္လိုက္ရတယ္...။ ဒီလိုနဲ႔ ကားထြက္ၿပီး ႏွစ္မွတ္တိုင္ေလာက္အေရာက္မွာ သူကပ္ရပ္ေနတဲ့ ထိုင္ခံုက အန္တီႀကီးကဆင္းဖို႔ထရပ္တယ္...။ ဒါနဲ႔ သူလဲ အဲ့ေနရာမွာ အလိုက္သင့္ေလးဝင္ထိုင္လိုက္တယ္...။ ဒါေပမဲ့ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ စူူးစူးစိုက္စိုက္ စိုက္ၾကည့္ခံေနရသလိုခံစားရတာေၾကာင့္ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့...မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္...။ ႐ုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုပဲ သူ႔စိတ္ထဲ အခ်ဥ္ဓာတ္ကလိႈက္တက္လာတယ္...။
( ဆူးပြင့္လႊာ... )
အခုမွ သူသေဘာေပါက္ေတာ့တယ္...။ ဆူးပြင့္လႊာကလဲ သူ႔လြယ္အိတ္အျပင္ လက္မွာလဲဆြဲအိတ္တစ္အိတ္ပါတာေၾကာင့္... ဒီေနရာကိုထိုင္ရဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ပံုပဲ...။ ဒါေပမဲ့ ကံမေကာင္းစြာနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းကဦးသြားတယ္...။
( သူ႔စိတ္ထဲ ငါ့ကို တမင္လုပ္တယ္မ်ားထင္ေနလားပဲ...ငါကျဖင့္ သူပါလာမွန္းေတာင္ အခုမွသိတာ...)
ဆူးပြင့္လႊာနဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးကားတစ္စီးတည္းေပၚမွာေတြ႔ရတာ ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ ဆူးပြင့္လႊာနဲ႔ခန္႔သူရိန္သစ္က တစ္ၿမိဳ႕နယ္တည္း တစ္ရပ္ကြက္တည္းေနတာမို႔လို႔...အရင္ကေတာ့ သူက ခန္႔သူရိန္သစ္ရဲ႕ကားနဲ႔လိုက္ျပန္ေလ့႐ွိတယ္...။ အခုေတာ့ အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔အေဖလာႀကိဳတဲ့အခါႀကိဳၿပီး...မႀကိဳႏိုင္ရင္ သူ႔ဘာသာသူျပန္ေလ့႐ွိတယ္...။ ကိုယ့္ကားနဲ႔ကိုယ္ဆို အျခားလမ္းကသြားလို႔ရၿပီး ပိုလဲနီးေပမဲ့...bus စီးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ဆင့္စီးရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ခြန္းစစ္မင္းစီးတဲ့နံပါတ္ကို စီးကိုစီးရတယ္...။
" ေမာင္ေလး...ဟိုေကာင္မေလးအထုတ္ေလး ဆြဲေပးလိုက္ပါလား..."
႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ သူအေတြးစကိုျဖတ္ၿပီး အသံလာရာသူ႔ေဘးခံုကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ သူခ်က္ခ်င္းဆြံ႔အသြားရတယ္...။ သူ႔ေဘးကလူက အနည္းဆံုး အသက္ ၄၀ ေလာက္ေတာ့႐ွိေနတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္...။ အဲ့တာအျပင္ လူကိုမျမင္ရပဲ...မ်က္ႏွာေပၚကမိတ္ကပ္နဲ႔ ခႏၶာကိုယ္ေပၚကေရႊေတြပဲ ျမင္ရတယ္...။
( Fuck! လာေနာက္ေနတာလား...သူ႔သားအရြယ္ေလာက္ကိုမ်ား... အံ့ပါရဲ႕...ပံုစံကိုက ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာနဲ႔ ေနရာတကာ ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ိဳး...)
ခြန္းစစ္မင္း ထို ၄၀ ေက်ာ္မမဆီကေန အၾကည့္လႊဲၿပီး...သူ႔ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ ဆူးပြင့္လႊာကိုၾကည့္လိုက္တယ္...။ ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ သူ႔ကို မ်က္ေဆာင္းတစ္ခ်က္ထိုးၿပီး ေခါင္းကိုျပန္ေမာ့သြားတယ္...။ သူေဘးပတ္လည္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္မိေတာ့လဲ ကားေပၚမွာ ရပ္ေနရတဲ့သူက ငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္အျပင္မ႐ွိဘူး...။ ဒါနဲ႔ သူေဘးကိုျပန္လွည့္လိုက္တယ္...။
" ဘာလို႔လဲ..."
" ဘာကို ဘာလို႔လဲတုန္း...ကိုယ့္နားမွာ မႏိုင္မနင္းလာရပ္ေနတဲ့သူကို ကူသယ္ေပးရတာ ယဥ္ေက်းမႈပဲေလ..."
( မ်က္ႏွာေဘးကိုက...ငါတစ္ခုခုလုပ္ခ်င္လာၿပီေနာ္...)
" ထိုင္စီးတယ္ဆိုတာ ကားကိုသက္ေတာင့္သက္သာစီးခ်င္လို႔ေလ...သူမ်ားအထုတ္သယ္ေပးဖို႔မွမဟုတ္တာ..."
ထိုစကားေၾကာင့္ ထိုမိန္းမႀကီးက ခ်က္ခ်င္းပဲမဲ့ရြဲ႕ၿပီ...။
" အလိုေတာ္...အႀကီးကိုျပန္ေျပာပံုကလဲ...အခုေခတ္လူငယ္ေတြမ်ားခက္ပါရဲ႕...ငါတို႔ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ ေယာက်္ားေလးေတြက မိန္းခေလးေတြကို အျမဲဦးစားေပးတာ...အခုလိုမ်ိဳးဆိုရင္ ေနရာေတာင္ဖယ္ေပးလိုက္ၿပီ ေမာင္ေလးရဲ႕..."
" ဪ...ေယာက်္ားေလးေတြကေရာ ဖင္မပါလို႔လားဗ်..."
ထိုစကားေၾကာင့္ ကားေပၚပါလာတဲ့ ေယာက်္ားေတြအကုန္လံုး ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားတယ္ဆိုတာ သူသတိထားမိလိုက္တယ္...။
" ၿပီးေတာ့...ကားကအေခ်ာင္ႀကီး...တိုးေဝွ႔ရပ္ေနရတာလဲမဟုတ္ဘူး...သူ႔အထုတ္ကိုလဲၾကည့္...ဘာေတြမ်ား ေလးပင္ေနလို႔ ကြၽန္ေတာ္ကသယ္ေပးရမွာပဲ..."
" အမေလး အမေလး..."
အေခ်အတင္ျဖစ္လာတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ ထိုမိန္းမႀကီးရဲ႕ အသံက်ယ္က်ယ္ေၾကာင့္... ကားတစ္ခုလံုးရဲ႕အာရံုေတြက သူနဲ႔ ထိုမိန္းမျကီးဆီေရာက္လာေတာ့တယ္...။ အဲ့တာျပင္ ရပ္စရာေနရာအမ်ားႀကီး႐ွိရက္နဲ႔ သူ႔နားပဲေပေတရပ္ေနတဲ့ ဆူးပြင့္လႊာေၾကာင့္ သူေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္အိုက္လာရတယ္...။
" ေယာက်္ားေလးျဖစ္ၿပီး လက္ေပါက္ကပ္လိုက္တာ...ႏႈတ္သီးေကာင္းလ်ွာပါးနဲ႔..."
ဆက္ေျပာေနတာေတြကို နားေထာင္ခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ အိတ္ထဲကေနနားၾကပ္ကိုထုတ္ၿပီး သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႔လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ၾကားလိုက္ရတဲ့စကားေၾကာင့္ သူ႔လႈပ္႐ွားမႈေတြတန္႔သြားရတယ္...။
" ယဥ္ေက်းမႈမ႐ွိလိုက္တာ...တကယ္ပါပဲ...ဟြန္႔!...နင့္အေမက နင့္ကိုအဲ့လိုပဲသင္ေပးထားလား..."
ခြန္းစစ္မင္း ေအးစက္စြာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ ထိုအၾကည့္ေၾကာင့္ ထိုမိန္းမႀကီးခမ်ာ ေျပာလက္စေတြေတာင္ရပ္သြားရတယ္...။ အားလံုးရဲ႕အၾကည့္ေတြကလဲ ပြဲၾကည့္ရေတာ့မဲ့သူမ်ားသဖြယ္...။
" ဒီမွာ...အန္တီျပသာနာကဘာလဲ...သူမ်ားကိုဆရာႀကီးလုပ္ခ်င္တာလား...လူဂ႐ုစိုက္တာခံခ်င္တာလား...ကြၽန္ေတာ့္ဟာကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္...အန္တီ့မွာေဝဖန္ပိုင္ခြင့္မ႐ွိဘူး...အန္တီမေက်နပ္ရင္ သူ႔အထုတ္ကိုဆြဲေပးလိုက္...ကြၽန္ေတာ့္ကိုလာၿပီး ဟိုဟာလုပ္ပါဒီဟာလုပ္ပါေျပာေနရေအာင္ အန္တီက ကြၽန္ေတာ့္အေမလား...ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္အသက္ကိုယ္အားမနာေတာင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအားနာေသာအားျဖင့္ ေမာင္ေလးလို႔ေခၚေနတာကို ႐ွက္သင့္ၿပီလို႔မထင္ဘူးလား..."
အဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ တိုးတိုး'တိုးတိုးထြက္လာတဲ့အသံေတြနဲ႔ အၾကည့္အခ်ိဳ႕ေၾကာင့္...သူ႐ွက္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕...။ ခြန္းစစ္မင္းကို စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးေတြထေျပာေတာ့တယ္...။
" ဘာ...ဘာ အန္တီလဲ...ငါ့အသက္အခုမွ ၃၀ ေက်ာ္ပဲ႐ွိေသးတာဟဲ့...မိုက္႐ိုင္းလိုက္တဲ့ အတန္းအစားေလး..."
( ထြီ!!!...အခုခ်ိန္ တစ္ကားလံုးကလူေတြ ႀကိတ္ရယ္ေနမယ္ဆိုတာ က်ိန္ရဲတယ္...ဘာ ၃၀ ေက်ာ္လဲ...ခ်ီး!...)
" အံ့ဩပ...၂၀၀ ေပးစီးရတာခ်င္းအတူတူကို လူပါးဝခံေနရတယ္...မစီးဘူးေဟ့ မစီးဘူး..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ကိုတြန္းတိုက္ထြက္ၿပီး အေပါက္ဝနားသြားရပ္ေတာ့တယ္...။ ၿပီးေတာ့ ရပ္ရပ္ခ်င္းမွတ္တိုင္မွာပဲ ဆင္းသြားေတာ့တယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းလဲ ထိုအန္တီႀကီးမ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ဘက္ကေနရာကို ေျပာင္းထိုင္လိုက္ၿပီး နားၾကပ္တပ္ထားလိုက္ေတာ့တယ္...။ ဆူးပြင့္လႊာက လြတ္သြားတဲ့ေနရာကို မထိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာသူသိတယ္...။ ဘာလို႔ဆို ေ႐ွ႕မွတ္တိုင္ဆို သူလဲဆင္းရေတာ့မွာေလ...။
( ဟင္းးး...စိတ္႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ...ကိုလင္းနဲ႔သာျပန္ရရင္ ဒီလိုေတြ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး...)
ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့လဲ ခဏနားၿပီးတာနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အိပ္ရာထဲတန္းလွဲလိုက္ေတာ့တယ္...။ အိမ္မွာဘယ္သူမွလဲမ႐ွိတာေၾကာင့္...သူ အေႏွာက္အယွက္ကင္းကင္းနဲ႔ကို အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္...။
( Ring...)))
( Ring...)))
" အင္းးး...ဟယ္...လို..."
" ခြန္း...အိပ္ေနတာလား...ငါအိမ္ေ႐ွ႕မွာေရာက္ေနၿပီ..."
" အမ္!...႐ွိန္း...ဝွါးးး!...ဘယ္အခ်ိန္႐ွိလို႔တုန္း..."
" ေလးနာရီထိုးေနၿပီ...မင္းပဲဒီအခ်ိန္ ခ်ိန္ထားၿပီးေတာ့...ငါေက်ာင္းကေနတန္းလာတာ..."
" အင္း...အင္း...ခဏ..."
" အိုေက..."
ခြန္းစစ္မင္းဖုန္းကိုခ်လိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚကေန မနည္းအားယူၿပီးထလိုက္ရတယ္...။ အဲ့ေနာက္ စိတ္ၾကည္သြားေအာင္ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းသြားလိုက္တယ္...။ သူအိမ္တံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ျပံဳးျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာတစ္ခုက စီးႀကိဳေနတယ္...။
႐ွိန္းဆက္ပိုင္က လက္ထဲကအထုတ္ေတြကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ခြန္းစစ္မင္းနားမွာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္...။ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ရဲ႕လက္ေတြက ခြန္းစစ္မင္းကိုယ္ေပၚကို က်လာေတာ့တယ္...။
" ခြန္းရယ္...အခုမွပဲ ေအးေဆးေတြ႔ရေတာ့တယ္...မနက္ဆိုလဲ လိုက္သာပို႔ေနရတယ္ မင္းက ေျဖခါနီးစိတ္ေအးေအာင္ဆိုၿပီး သီခ်င္းပဲနားေထာင္ေနေတာ့ ငါ့မွာစကားေျပာလို႔ကမရဘူး..."
" ဖယ္စမ္းပါ အဲ့လက္ေတြက...မင္းကိုဖက္ခြင့္႐ွိတယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ..."
" ေဆာရီး ေဆာရီး...ဒီမွာ မင္းအတြက္မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီးဝယ္လာတယ္..."
" အင္း..."
" မင္းပိန္သြားသလိုပဲ...ဒါေပမဲ့ အခုအိပ္လိုက္လို႔ထင္တယ္...မနက္ကလိုေတာ့ မ်က္ကြင္းႀကီးေခ်ာက္က်မေနေတာ့ဘူး..."
" Ommm..."
" အိုး...ခြန္းကလဲ...ဒီတစ္ခြန္းပဲေျဖတတ္တာလား..."
" ဘာျဖစ္လဲ...ငါေျဖခ်င္သလိုေျဖမွာေပါ့..."
" မင္းကၾကာေလ အသဲယားဖို႔ေကာင္းေလပဲသိလား..."
" ေတာ္စမ္းပါ..."
" ငါလဲမင္းနဲ႔ေတြ႔မွ စိတ္ကိုေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္တီးႏိုင္လာတယ္...ဘာမဆို စိတ္ထဲ႐ွိတဲ့အတိုင္း လက္ရဲဇက္ရဲမလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး..."
" ဪ...ဪ...ခုနကအျပဳအမူက လက္ရဲဇက္ရဲမဟုတ္ေသးဘူးေပါ့..."
" ဟိ ဟိ!...ခြန္း မင္းစာေမးပြဲက တနလၤာဆိုၿပီးၿပီမဟုတ္လား...အဂါၤေန႔အားလားဟင္..."
" ေက်ာင္းတက္ရမွာေလ..."
" အဲ့တာဆိုလဲ ကိစၥေတာ႔မ႐ွိပါဘူး...ညဘက္ေတြ႔လို႔ရမလား...ငါမင္းကို ညစာေကြၽးခ်င္လို႔..."
ခြန္းစစ္မင္း မုန္႔ေတြေဖာက္စားေနရာက ဆိုဖာေပၚမွီခ်လိုက္ရင္း ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္...။
" Dinner date ဖို႔ေခၚေနတာလား..."
" အာ...အဟင္း...အဲ့လိုေပါ့...ဒါေပမဲ့ မင္းအဆင္မေျပလဲ..."
" ရတယ္ေလ..."
" ဟင္!...တကယ္လား..."
" အင္းေလ...ဘာလို႔မရရမွာလဲ..."
" ေက်းဇူးပါပဲ ခြန္းရယ္...တကယ္ တကယ္... အဲ့ေန႔က ငါ့ေမြးေန႔ေလ..."
" ဪ...၁၈ ျပည့္မွာလား ၁၉ ျပည့္မွာလား..."
" မင္းနဲ႔ ေမြးႏွစ္အတူတူပဲေလ...၁၈ ျပည့္မွာေပါ့..."
" ဒါဆို ငါမင္းထက္ လပိုင္းေတာင္ႀကီးတာပဲ...အဲ့တာကို မင္းတစ္ခါမွ ငါ့ကိုမ႐ိုေသဘူး ၾကည့္စမ္း..."
" လုပ္ၿပီ..."
" အင္းးး...လူတိုင္းရဲ႕ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔က ထူးျခားရမယ္တဲ့...မင္းဘာေတြ စီစဥ္ထားလဲ..."
" ေက်ာင္းကေကာင္ေတြကိုေတာ့ အဲ့ေန႔အတန္းပ်က္ၿပီးမုန္႔လိုက္ေကြၽးဖို႔ စဥ္းစားထားတယ္..."
" ဒါပဲလား..."
" မင္းနဲ႔ညစာအတူစားရမယ္ေလ...အဲ့တာနဲ႔တင္ ငါ့ရဲ႕ေမြးေန႔က ထူးျခားေနၿပီ..."
သူ႔ကိုျပံဳးၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ေၾကာင့္ သူ အၾကည့္ေတြကိုမုန္႔ထုတ္ဆီျပန္ပို႔လိုက္မိတယ္...။
" ဒါဆို...ငါအဲ့ေန႔ လက္ေဆာင္ယူလာပါ့မယ္..."
" မဟုတ္တာ..."
" မယူခ်င္လို႔လား..."
" မယူခ်င္ပဲေတာ့ေနပါ့မလား...ဒါေပမဲ့ မင္းတကူးတကႀကီးစဥ္းစားေနရမွာစိုးလို႔..."
" အင္း ဟုတ္တယ္...ေတာ္ေတာ္ေတာ့စဥ္းစားရမွာ...ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ငါ့ရဲ႕လူ႔သက္တန္း ၁၈ႏွစ္မွာ ဘယ္သူ႔ကိုမွလက္ေဆာင္မေပးဖူးဘူး...မင္းက ပထမဆံုးပဲ..."
" ခြန္းးး..."
တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ရဲ႕ပံုစံက ေခြးေပါက္ေလးနဲ႔ေတာင္ တူေနေသး...။ ခြန္းစစ္မင္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရင္း ဆက္ေျပာလိုက္တယ္...။
" ငါေျပာပါတယ္...၁၈ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔က ထူးျခားရမယ္လို႔..."
" ဟုတ္တယ္ေနာ္...ငါလဲၾကားဖူးတယ္...ငါအခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနၿပီ...အဲ့ေန႔ဆို အသက္ေတာင္႐ႈႏိုင္ပါ့မလားပဲ..."
" ေဟး ေဟး...ေတာ္ရံုပဲေကာင္းမယ္..."
အဲ့ေနာက္ သူတို႔အခ်ိန္အၾကာႀကီးစကားေတြေျပာျဖစ္ၾကတယ္...။ အထူးသျဖင့္ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ေပါ့...။ သူကသာဘာစကားမွေျပာစရာသိပ္မ႐ွိေပမဲ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကေတာ့ဆက္တိုက္ကို ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေတာ့တာ...။ ၾကည့္တာနဲ႔ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္ေနလဲဆိုတာ သိႏိုင္တယ္...။ ၿပီးေတာ့ ထိုအေပ်ာ္ေတြကပါ သူ႔ဆီတျဖည္းျဖည္းကူးစက္လာတယ္...။ သူနဲ႔ေတြ႔တိုင္း ပံုမွန္နဲ႔မတူပဲ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ရဲ႕ အေျပာအဆိုေတြနဲ႔အျပဳအမူေတြက အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတာေတာ့ သူဝန္ခံတယ္...။
သူ႔ကိုျမင္ရတာနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးကိုပါ သတိရလာမိတယ္...။ သူတမင္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားခဲ့ေပမဲ့...သူ႔ရင္ထဲမွာ လင္းေခတ္ဦးနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ အစိုင္အခဲထုက ပိုပိုႀကီးမားလာတယ္ဆိုတာ သူသိတယ္...။
( ခင္မ်ားေရာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ရရင္ သူ႔လိုပဲေပ်ာ္လား ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တယ္...အဲ့ေန႔ညကေရာ...ခင္မ်ားကြၽန္ေတာ့္ကို ထိေတြ႔ေနတဲ့အခ်ိန္...ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ရင္ခုန္ေနခဲ့လား ကြၽန္ေတာ္သိခ်င္တယ္...ဒီတစ္ပတ္အတြင္းမွာေရာ...ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မက္ထဲခင္မ်ား႐ွိေနသလို ခင္မ်ားအိမ္မက္ထဲမွာေရာ ကြၽန္ေတာ္႐ွိခဲ့သလား သိခ်င္တယ္...)
သူ႔ကိုျပန္ႀကိဳက္လာဖို႔ ဆက္တိုက္ႀကိဳးစားေနခဲ့တဲ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကိုက်လစ္လ်ဴ႐ႈမိၿပီး...'ငါမင္းကိုႀကိဳက္တယ္' လို႔ တစ္ခြန္းတည္းေျပာခဲ့တဲ့သူကိုမွ သူ႔စိတ္ထဲအခ်ိန္ျပည့္ေနရာေပးထားမိတယ္...။ တကယ္ပဲ ခတ္ႏြယ္ေျပာခဲ့တဲ့စကားက မွန္ေနၿပီလားသူမသိေတာ့ဘူး...။
႐ွိန္းဆက္ပိုင္က ညဘက္ကိုမုန္႔အတူထြက္စားခ်င္ေသးေပမဲ့...ခြန္းစစ္မင္းက guide ႐ွိေသးတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ မျပန္ခ်င္ျပန္ခ်င္နဲ႔ျပန္သြားရတယ္...။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုကုန္သြားမွန္းမသိလိုက္ဘူး...။ ၆ နာရီေက်ာ္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးအိမ္ဘက္မကူးခင္ ခဏေလာက္ေက်ာဆန္႔ဖို႔အတြက္ အခန္းထဲျပန္လာလိုက္တယ္...။ ဒါေပမဲ့...အိပ္ရာေပၚလွဲခ်လိုက္ၿပီး စာအုပ္ဖတ္မလို႔လုပ္တုန္းမွာပဲ အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ရတယ္...။
" ေဒါက္ ေဒါက္!..."
" ခြန္းစစ္...ဝင္လာလို႔ရလား..."
" ဪ...ရတယ္ ပါး'...ဝင္ခဲ့ေလ..."
သူအိပ္ရာေပၚျပန္ထထိုင္ၿပီး ဦးစစ္ႏိုင္ဝင္အလာကိုေစာင့္လိုက္တယ္...။ ဦးစစ္ႏိုင္ကလဲ အထဲဝင္လာၿပီး ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔မလွမ္းမကန္းေလးမွာပဲ ထိုင္ခံုဆြဲၿပီးထိုင္လိုက္တယ္... ။
" အိမ္ေ႐ွ႕ေရာက္ေတာ့...ကားတစ္စီးထြက္သြားတာေတြ႔တယ္...႐ွိန္းရဲ႕ကားလားလို႔..."
" ဟုတ္တယ္...သူလာသြားတာ..."
" အင္း...အခ်ိန္ရလား...ပါး' စကားနည္းနည္းေလာက္ေျပာခ်င္လို႔..."
ခြန္းစစ္မင္း ဦးစစ္ႏိုင္ကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္...။ ဦးစစ္ႏိုင္က သူနဲ႔စကားေျပာရင္ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ပဲေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာတတ္တယ္...။ ဦးမင္းေစေသာ္ထက္ဆာရင္ ဦးစစ္ႏိုင္က သူ႔အတြက္သူငယ္ခ်င္းပိုဆန္တဲ့ သားအဖဆက္ဆံေရးမ်ိဳး႐ွိတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ပါး'လို႔ေျပာလာၿပီဆိုရင္...တစ္ခုခုေလးေလးနက္နက္ေျပာစရာ႐ွိလို႔ဆိုတာ သူသေဘာေပါက္တယ္...။
" ေျပာပါ...ကြၽန္ေတာ္ ၇နာရီမွ ကိုလင္းဆီသြားရမွာ..."
" အိုေက...ခြန္းစစ္...မင္းနဲ႔ ႐ွိန္းရဲ႕ ဆက္ဆံေရးအစစ္အမွန္ကို ပါး'သိခ်င္တယ္..."
" အာ...အင္း...ဟိုတစ္ခါကိစၥေတြေၾကာင့္ထင္တယ္...တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲ အဲ့အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္ေနတာ...အဲ့တုန္းက ပါး'ျမင္ခဲ့ရတဲ့ကိစၥႏွစ္ခုလံုးက တကယ္ကိုမေတာ္တဆပါ...ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က သူငယ္ခ်င္းပါပဲ...အဲ့ထက္မပိုပါဘူး...တကယ္ပါ..."
" ႐ွိန္းကေတာ့ ပိုတယ္မဟုတ္လား..."
ခြန္းစစ္မင္း အနည္းငယ္အံ့ဩသြားရတယ္...။
" ပါး'သိတယ္လား...ဟုတ္တယ္...သူကေတာ့..."
" ခြန္းစစ္...တကယ္လို႔...မင္းအတြက္အျခားသူကိုေျပာရမွာခက္ခဲေနတဲ့ ကိစၥ႐ွိရင္ ပါး'ကိုအခ်ိန္မေရြးေျပာလို႔ရတာ သိပါတယ္ေနာ္..."
" ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္..."
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါး'ကိုေျပာျပပါ...အထူးသျဖင့္ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးဆိုရင္ မင္းပါပါး'ထက္ ပါး'ကိုလာေျပာပါ...ခြန္းစစ္...ဘာကိုဆိုလိုလဲ သိတယ္မဟုတ္လား..."
" ဟုတ္ကဲ့..."
" အခုလိုေျပာလို႔ အကို႔ကိုသြားေျပာလို႔မရဘူးလို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူးေနာ္...သူက မင္းကိုအရမ္းစိုးရိမ္တတ္တာမို႔လို႔ပါ..."
" ကြၽန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္..."
" အိုေကေလ...ပါး' မင္းနဲ႔အဓိကေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဒါပါပဲ...ပါး'က အခုတေလာ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေတာ့ မင္းနဲ႔ေသခ်ာစကားမေျပာျဖစ္တာၾကာၿပီ...မင္းပါပါး'လဲ ပါး'ကိုစိတ္ေကာက္ေနၿပီ...အဟင္း...ဒီေန႔မွပဲ ေအးေဆးေခ်ာ့ရေတာ့မယ္..."
သူေခါင္းေလးညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ဦးစစ္ႏိုင္ကအနားကိုထလာၿပီး သူ႔ပုခံုးေလးကိုလာကိုင္တယ္...။
" စာေမးပြဲေရာ အေျခအေနေကာင္းရဲ႕လား..."
" ဟုတ္...အမ်ားႀကီးေကာင္းလာပါတယ္..."
" ဟုတ္ၿပီ...ဟုတ္ၿပီ...ကဲ အဲ့တာဆို ပါး'သြားေတာ့မယ္..."
" ဟုတ္..."
ဦးစစ္ႏိုင္က ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေခါင္းေလးကိုတစ္ခ်က္ဖြၿပီး အနားကေနထြက္သြားေတာ့တယ္...။ ၿပီးေတာ့...အခန္းထဲက မထြက္ခင္မွာ တစ္ခုလွမ္းေျပာျပန္တယ္...။
" ခြန္းစစ္...မင္းဘာပဲျဖစ္ေနေန ပါး'တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက မင္းဘက္ကပဲဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့နဲ႔ေနာ္..."
" ပါး'..."
" Ommm..."
" ကြၽန္ေတာ္က ေယာက်္ားယူမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွလား..."
ဦးစစ္ႏိုင္က ျမင္ရခဲလွတဲ့ အႏူးညံ့ဆံုးအျပံဳးတစ္ပြင့္ကို ႏႈတ္ခမ္းမွာခ်ိတ္ဆြဲလာတယ္...။ သူ႔ကို အရင္လိုပဲျပန္စေနာက္မယ္ထင္ထားတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းေတာင္...ထိုအျခင္းအရာေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြအေရာင္လက္လာရတယ္...။ အဲ့အခ်ိန္ ဦးစစ္ႏိုင္က ေအးေဆးစြာျပန္ေျဖလာတယ္...။
" ေသခ်ာတာေပါ့..."
( ...........)
ဦးစစ္ႏိုင္မ႐ွိေတာ့မွ သူအိပ္ရာေပၚျပန္လွဲခ်လိုက္မိတယ္...။ သူငယ္ငယ္ေလးတည္းက သူ႔အေဖႏွစ္ေယာက္ကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႔မွညာလို႔မရဘူးဆိုတာသိတယ္...။ သူဘာလုပ္ေနလဲ သူ႔စိတ္ထဲဘာေတြေတြးေနလဲကအစ သူ႔အေဖေတြကအကုန္သိေနတတ္တယ္...။
" ငါဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ပါး'က ရိပ္မိတာပဲ...ဘယ္လိုလုပ္ၿပီးေတာ့လဲ...ဟူးးး..."
--------------------
[Unicode]
ခွန်းစစ်မင်းနဲ့ စကားခဏတဖြုတ်ပြောပြီးတာနဲ့ လင်းခေတ်ဦးက အတန်းဆီထွက်သွားတော့တယ်...။ ဒီဖြေခဲ့ပြီးတဲ့ငါးရက်အတွင်းမှာ အခုလိုလင်းခေတ်ဦးအတန်းရှိတဲ့နေ့ဆို... သူဘာသာသူပြန်နေကြမို့ သိပ်တော့ကိစ္စမရှိဘူး...။ ဒါနဲ့ သူကျောင်းအပေါက်ဝရှိရာကို ဦးတည်သွားနေတုန်းမှာပဲ...သူ့ဘေးကို ခတ်နွယ်တစ်ယောက် အမောတကောနဲ့ရောက်လာချတယ်..။
" မသာကောင်...ဒီလောက်ခေါ်နေတာကို မကြားဘူးလား...မောလိုက်တာဟယ်..."
" ဟင့်အင်း..."
" ဘာလဲ...ပြန်တော့မှာလား...ကိုလင်းရော..."
" သူကအတန်းရှိလို့..."
" အဲ့တာဆိုမပြန်နဲ့အုံး...လာ...ငါနဲ့ကန်တင်းလိုက်ခဲ့..."
" မလိုက်ပါဘူး...ငါအိပ်ချင်နေပြီ..."
" မသိဘူး လိုက်ခဲ့...ငါ သစ်သစ်ကိုစောင့်ရအုံးမှာ...ကူစောင့်ပေး...လာစမ်းပါဟာ...အလွန်ဆုံးကြာ ၁၅မိနစ်ပေါ့...သူက အချိန်ပြည့်မှထွက်လာမှာ..."
" နင်ကရော ဘာကိစ္စစောင့်မှာတုန်း...ပြန်ပါ့လား ကိုယ့်ဟာကို...ကားပါနေတာကို..."
" အံမယ်...နင်ကအဲ့လိုပေါ့လေ...အခုနောက်ပိုင်း နင်က ကိုလင်းနောက်ပဲပါပါသွားတော့...ငါနဲ့ သစ်သစ်ခမျာ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖေးမရင်းနေနေရတာပါနော်...အဲ့တာတွေ နင်မှမသိပဲ...ငါတို့က နင့်လို သစ္စာဖောက်မဟုတ်ဘူး..."
" အွန်! ဖြစ်ရတယ်... သွားဟာ သွား...နားကိုငြီးတယ်..."
" ဟီး ဟီး!...ကော်ဖီအေးဝယ်တိုက်ပါမယ်ဟ..."
အဲ့နောက် ကန်တင်းထဲရောက်တော့ ခတ်နွယ်ကမထိုင်သေးပဲ...မုန့်တွေသွားမှာပြီးမှ ခွန်းစစ်မင်းဘေးကိုပြန်ရောက်လာတယ်...။
" ရော့...ဒီမှာ...နင့်ရဲ့ ကော်ဖီအေး..."
" အင်း..."
" ဖြေနိုင်လား..."
" Test 1 တုန်းကထက် အများကြီးရပါတယ်..."
" Ommm...ငါလဲ တော်တော်လေးဖြေနိုင်တယ်...ရှိန်းဆက်ပိုင်တို့ရော ဘယ်တော့ဖြေရမှာလဲ..."
" မသိဘူး...ငါမမေးမိဘူး..."
" နင်သိလား... ရှိန်းဆက်ပိုင်နင့်ကို လိုက်နေတဲ့အကြောင်း ငါတို့တစ်ကျောင်းလုံးသိနေကြပြီ..."
" မသိစရာအကြောင်းလဲ ရှိမှမရှိပဲလေ..."
" အဲ့တာထက်...နင့်ကိုပါ gay ဆိုပြီးပြောဆိုနေကြတာ..."
ခွန်းစစ်မင်း အရင်စိတ်နဲ့သာဆို အကန်တွေပြန်ပြောမိမှာဖြစ်ပေမဲ့...အခုချိန်မှာ သူကိုယ်တိုင်တောင် ဘာတွေဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းမသိတာကြောင့် သက်ပြင်းတစ်ချက်သာချလိုက်မိတယ်...။ သူ့ပုံစံကိုကြည့်ပြီး ခတ်နွယ်ကဆက်ပြောတယ်...။
" Ship တာက ship တာပဲလေ...ship တယ်ဆိုတာက အဲ့ယောကျ်ားနှစ်ယောက်လုံးကို gay ပါလို့သတ်မှတ်လိုက်တာမှမဟုတ်တာ...ငါလဲ နင်တို့ကို ship တာပဲ...ဒါပေမဲ့ serious တစ်ခုမှမပါဘူး...အခုလိုမျိုး သူတို့ပဲအရမ်းတွေသိနေသလို လျှောက်ပြီးရမ်းသမ်းပြောလာတာကျ ငါမကြိုက်ဘူး...နင့်ရဲ့ privacy ကိုပါထိခိုက်လာပြီ...နင်သာတကယ် gay ဆိုရင်လဲ ငါကအစွမ်းကုန် support မှာပါ...gay တစ်ယောက်ကလာကြိုက်တာခံရတာနဲ့ပဲ အဲ့လူကိုပါ gay လို့ လုံးဝကြီးကောလဟာလတွေဖြန့်နေတာကတော့ မဟုတ်သေးဘူးဟ..."
" ငါတကယ် gay ဖြစ်နေတာလဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့..."
" ဘယ်လို..."
" ငါ ငယ်ငယ်တည်းက ငါ့ကိုယ်ငါဘာရယ်လို့ သတ်မှတ်လို့မရခဲ့ဘူးဆိုတာ နင်တို့သိတယ်...ပြောရရင်...အခု questioning အဖြစ်နေခဲ့ရတဲ့ကာလက လုံလောက်သွားပြီထင်တယ်..."
" ခွန်း...နင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ..."
" ခတ်နွယ် နင်မှတ်မိသေးလား...နင်ငါ့ကိုပြောခဲ့တာလေ...တစ်နေ့နေ့မှာ ငါ့ကို ရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားအောင် လုပ်နိုင်တဲ့သူနဲ့တွေ့ရင် ဘာလုပ်မှာလဲဆိုတာလေ..."
" ဟင်! တွေ့ပြီလား...တကယ်?...ဘယ်သူလဲ...ဘယ်ကလဲ...ဒါဆို ယောကျ်ားလေးပဲပေါ့..."
သူ ဝမ်းသာအားရရှေ့တိုးလာတဲ့ ခတ်နွယ်ရဲ့မျက်နှာကို နဖူးကနေတွန်းထုတ်လိုက်ရင်း...။
" ပြောတာ ဆုံးအောင်နားထောင်ပါအုံး..."
" အိုကေ အိုကေ...နင်ကအဲ့လိုမျိုး ဖွင့်ပြောတာမျိုးရှားတော့ ငါအရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားသွားလို့ပါ...ဆက်ပြော ဆက်ပြော..."
" အကယ်၍...အကယ်၍ပေါ့ ရင်ခုန်အောင်လုပ်နိုင်တဲ့သူနဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားအောင်လုပ်နိုင်တဲ့သူက တစ်ယောက်စီဖြစ်နေရင်ရော..."
" ဟင်...နှစ်ယောက်တောင်လား...အဲ့ထဲမှာ ရှိန်းဆက်ပိုင်ပါလား..."
" အင်!!!...ထားလိုက်ပါတော့ဟာ..."
" ဘာကိုထားရမှာလဲ...နေ နေ ရတယ်...ဘယ်သူတွေဆိုတာ မပြောချင်လဲရတယ်...ဒါဆို A နဲ့ B လို့ခဏထားလိုက်...A က နင့်ကိုရင်ခုန်စေတဲ့တစ်ယောက်...B က နင့်ကိုစိတ်လှုပ်ရှားစေတဲ့တစ်ယောက်...ရပြီ ဆက်ပြောပါအုံး..."
( နင်အဲ့လောက်တောင် သိချင်နေလား ခတ်နွယ်ရယ်...)
ခွန်းစစ်မင်း ခပ်လေးလေးပဲခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်လိုက်ပြီး ဆက်ပြောဖို့ပြင်လိုက်တယ်...။
" B အကြောင်းကို အရင်ပြောချင်တယ်...သူနဲ့က စိတ်လှုပ်ရှားရတယ်ဆိုပေမဲ့ အချိန်တိုင်းတော့မဟုတ်ဘူး...အခြားအချိန်တွေမှာဘာမှမဖြစ်ဘူးဟာ...သူကိုယ့်ကို ချိုချိုနူးနူးတွေလာပြောရင်တောင် ဘာမှမခံစားရဘူး...ဒါပေမဲ့...သူနဲ့အထိအတွေ့ရှိမိတဲ့အခါမှာတော့ စိတ်လှုပ်ရှားတာမရပ်တော့ဘူး...ထပ်ထပ်ပြီးလဲလိုချင်မိတယ်..."
" အင်း..."
" ဒါပေမဲ့...A ကျတော့မတူဘူး...A နဲ့က အရင်တုန်းကဘာမှမခံစားခဲ့ရပေမဲ့...အခုနောက်ပိုင်းမှာ သူနဲ့အတူရှိရတိုင်း ရင်တွေခုန်လာတယ်...မသိစိတ်ကနေလဲ သူ့ဆီကတစ်ခုခုကိုမျှော်လင့်နေမိတယ်...အဲ့တော့ ငါမေးချင်တာက ငါက သူတို့နှစ်ယောက်လုံးအတွက် ခံစားချက်ရှိနေတာလား..."
" အင်း...စိတ်လှုပ်ရှားတာတို့ ရင်ခုန်တာတို့ဆိုတာက ကြာရှည်ခံတဲ့အရာတွေတော့မဟုတ်ဘူး...နင် B နဲ့က အထိအတွေ့ကြောင့်စိတ်လှုပ်ရှားရုံပဲလား...ဒါမှမဟုတ် ရင်ရောခုန်ဖူးလား..."
" ဟင့်အင်း...မခုန်ဖူးဘူး..."
" ဒါဆို...A နဲ့အတူရှိရင်ရော ရင်ခုန်တာအပြင် စိတ်လှုပ်ရှားရဖူးလား..."
ခွန်းစစ်မင်းခဏတာ တွေဝေသွားမိတယ်...။ ပြီးတော့...အဖြစ်အပျက်တစ်ခုကို မျက်လုံးထဲပြန်မြင်ယောင်လာတာကြောင့်...သူ့မျက်နှာတစ်ခုလုံး ပူခနဲခံစားလိုက်ရတယ်...။
" အင်း..."
" အဖြေကထွက်နေပြီပဲ...A နဲ့ B မှာ နင်ဘယ်သူ့ကို ပိုပြီးခံစားချက်ရှိနေလဲဆိုတာ...ဒါပေမဲ့...ဒါကလဲ ငါယေဘုယျပဲပြောတာနော်......"
" ဒါဆို B ဆီကနေ မရောင့်ရဲနိုင်တဲ့ခံစားချက်ကရော..."
" B နဲ့ကြံဖူးတဲ့အထိအတွေ့ကို A နဲ့မကြုံဖူးသေးလို့ B ဆီကနေ ထပ်လိုချင်နေတာလဲဖြစ်နိုင်တာပဲ...နင်ပြောကြည့် B နဲ့လုပ်ခဲ့တဲ့အရာမျိုး A နဲ့လုပ်ပြီးပြီလား..."
" ဟင့်အင်း...ဒါပေမဲ့ A နဲ့လုပ်ခဲ့တဲ့ကိစ္စကိုလဲ B နဲ့မှမလုပ်ဖူးသေးတာ..."
" ကဲ ဒါဆို ထပ်မေးမယ်...B နဲ့လုပ်ခဲ့တဲ့အရာကို လုပ်ပြီးသွားတဲ့အချိန်မှာ အခြားသူနဲ့ထပ်လုပ်ချင်စိတ်မျိုး ဖြစ်ဖူးလား..."
" ငါစိတ်ရှုပ်လာပြီနော်..."
" လုပ်စမ်းပါ...သိချင်တာကနင်လေ..."
ခွန်းစစ်မင်းခေါင်းကုတ်လိုက်ရင်း တစ်ချက်စဉ်းစားကြည့်လိုက်တယ်...။
" အင်း...ဖြစ်ဖူးတယ်..."
" ဟုတ်ပြီ...A နဲ့ရော..."
( Shit! အဲ့လိုကိစ္စမျိုး အခြားသူနဲ့ထပ်လုပ်ချင်စရာလား...)
" မဖြစ်ဖူးဘူး..."
" အေး...အဲ့တာပဲလေ..."
( သူပြောတော့လဲ ဟုတ်သလိုလိုပဲ...)
" နေစမ်းပါအုံး...နင် လူပျိုရောစစ်သေးရဲ့လား..."
" မစစ်တော့ဘူးဆိုရင် နင်ကဘာလုပ်မလို့လဲ..."
" ခစ် ခစ်! စတဲ့ဟာကို...အဲ့လိုကြီးကြည့်စရာမလိုပါဘူးဟ...အင်း...ငါထင်နေတယ်... B က ရှိန်းဆက်ပိုင်မဟုတ်လား..."
" ဘာလို့အဲ့လောက်တောင် သေချာနေတာလဲ..."
" အဟင်း ဟင်း...ဘာလို့ဆို နင် B အကြောင်းကိုအရင်စပြောလို့..."
" ဘာဆိုင်လဲ..."
" ဘယ်သူမဆို အရာနှစ်ခုကို ယှဉ်ပြောလာရပြီဆိုရင် ကိုယ့်အတွက်ပိုအရေးပါတဲ့အရာကို နောက်မှာထားပြီးပဲ ယှဉ်တတ်ကြတယ်...ဥပမာ...ဒီမုန့်ကတကယ်စားကောင်းပါတယ်...ဒါပေမဲ့ ငါ့မုန့်လောက်တော့မကောင်းဘူး ဆိုတာမျိုးပေါ့...အဲ့တာကြောင့်...A နဲ့ပါတ်သတ်တဲ့ခံစားချက်တွေက နင့်စီမှာပိုလေးနက်နေတယ်ဆိုတာ ထင်ရှားတယ်...အဲ့တော့ A က ရှိန်းဆက်ပိုင်တော့လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး...ဘာလို့လဲဆိုတော့ ရှိန်းဆက်ပိုင်အကြောင်းကို တစ်ချိန်လုံးထိုင်ပြောရင်တောင် ဘာမှမဖြစ်တတ်တဲ့နင်က...ခုနက A အကြောင်းလေးခဏပြောတာကို နားရွက်ကြီးနီလာတယ်လေ...အဲ့တာကြောင့်...B က ရှိန်းဆက်ပိုင်ပဲ...ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား..."
( ဟင်?...ငါ့နားရွက်ကြီး နီနေတာလား...)
" ဟန့်! အဓိပ္ပါယ် မရှိတာ..."
" နင်ဝန်မခံလဲ ငါသိပါတယ်ဟာ... ဒါဆို A ကရော..."
" နင်သိစရာမလိုဘူး..."
" ငါ့များအထင်သေးလို့...နင်မပြောလဲ ငါ့ဟာငါ ရအောင်စုံစမ်းပြမယ်..."
ခွန်းစစ်မင်း ခတ်နွယ်ဆက်ပြောသမျှကို ဂရုမစိုက်မိတော့ပဲ... ကော်ဖီအေးဘူးကိုသာ အဓိပ္ပါယ်မဲ့စိုက်ကြည့်နေမိတယ်...။ ဖုံးကွယ်ဖို့ကြိုးစားလေ ထင်ရှားလာလေဖြစ်နေတဲ့ခံစားချက်တွေကို သူသတိမထားမိပဲမနေပါဘူး...။
ခန့်သူရိန်သစ်ထွက်လာတော့လဲ သူ ၁၅မိနစ်လောက်ဆက်ထိုင်ပြီးမှ... နှစ်ယောက်ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ကျောင်းကနေကားဂိတ်ကိုထွက်လာလိုက်တယ်...။ လမ်းကြုံတာကလွဲလို့ တကူးတကလိုက်ပို့မယ်ဆိုရင် ဘယ်တော့မှလက်မခံတာကြောင့်...လိုက်ပို့ပေးရမလားလို့လဲ သူ့ကို အလိုက်သိစွာနဲ့မမေးကြတော့ဘူး...။
နေ့လည်ဘက်ဖြစ်တာကြောင့် ကားကချောင်နေပေမဲ့ ကားဂိတ်မှာစောင့်နေတဲ့လူအုပ်ကြောင့် နေရာတွေအကုန်ပြည့်သွားတော့တယ်... ။ ခွန်းစစ်မင်းလဲ အလယ်နားလောက်မှာပဲ ရပ်လိုက်ရတယ်...။ ဒီလိုနဲ့ ကားထွက်ပြီး နှစ်မှတ်တိုင်လောက်အရောက်မှာ သူကပ်ရပ်နေတဲ့ ထိုင်ခုံက အန်တီကြီးကဆင်းဖို့ထရပ်တယ်...။ ဒါနဲ့ သူလဲ အဲ့နေရာမှာ အလိုက်သင့်လေးဝင်ထိုင်လိုက်တယ်...။ ဒါပေမဲ့ ခဏကြာတော့ သူ့စိတ်ထဲ စူူးစူးစိုက်စိုက် စိုက်ကြည့်ခံနေရသလိုခံစားရတာကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်တော့...မိန်းခလေးတစ်ယောက်ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်...။ ရုတ်ချည်းဆိုသလိုပဲ သူ့စိတ်ထဲ အချဉ်ဓာတ်ကလှိုက်တက်လာတယ်...။
( ဆူးပွင့်လွှာ... )
အခုမှ သူသဘောပေါက်တော့တယ်...။ ဆူးပွင့်လွှာကလဲ သူ့လွယ်အိတ်အပြင် လက်မှာလဲဆွဲအိတ်တစ်အိတ်ပါတာကြောင့်... ဒီနေရာကိုထိုင်ရဖို့ကြိုးစားခဲ့ပုံပဲ...။ ဒါပေမဲ့ ကံမကောင်းစွာနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကဦးသွားတယ်...။
( သူ့စိတ်ထဲ ငါ့ကို တမင်လုပ်တယ်များထင်နေလားပဲ...ငါကဖြင့် သူပါလာမှန်းတောင် အခုမှသိတာ...)
ဆူးပွင့်လွှာနဲ့ ဒီလိုမျိုးကားတစ်စီးတည်းပေါ်မှာတွေ့ရတာ ထူးဆန်းတဲ့ကိစ္စတော့မဟုတ်ဘူး...။ ဆူးပွင့်လွှာနဲ့ခန့်သူရိန်သစ်က တစ်မြို့နယ်တည်း တစ်ရပ်ကွက်တည်းနေတာမို့လို့...အရင်ကတော့ သူက ခန့်သူရိန်သစ်ရဲ့ကားနဲ့လိုက်ပြန်လေ့ရှိတယ်...။ အခုတော့ အခြေအနေတွေက ပြောင်းလဲကုန်ပြီဖြစ်တဲ့အတွက် သူ့အဖေလာကြိုတဲ့အခါကြိုပြီး...မကြိုနိုင်ရင် သူ့ဘာသာသူပြန်လေ့ရှိတယ်...။ ကိုယ့်ကားနဲ့ကိုယ်ဆို အခြားလမ်းကသွားလို့ရပြီး ပိုလဲနီးပေမဲ့...bus စီးမယ်ဆိုရင်တော့ နှစ်ဆင့်စီးရမှာဖြစ်တဲ့အတွက် ခွန်းစစ်မင်းစီးတဲ့နံပါတ်ကို စီးကိုစီးရတယ်...။
" မောင်လေး...ဟိုကောင်မလေးအထုတ်လေး ဆွဲပေးလိုက်ပါလား..."
ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့် သူအတွေးစကိုဖြတ်ပြီး အသံလာရာသူ့ဘေးခုံကိုလှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။ သူချက်ချင်းဆွံ့အသွားရတယ်...။ သူ့ဘေးကလူက အနည်းဆုံး အသက် ၄၀ လောက်တော့ရှိနေတဲ့ မိန်းမကြီးတစ်ယောက်...။ အဲ့တာအပြင် လူကိုမမြင်ရပဲ...မျက်နှာပေါ်ကမိတ်ကပ်နဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်ကရွှေတွေပဲ မြင်ရတယ်...။
( Fuck! လာနောက်နေတာလား...သူ့သားအရွယ်လောက်ကိုများ... အံ့ပါရဲ့...ပုံစံကိုက ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာနဲ့ နေရာတကာ အော်ကျယ်အော်ကျယ်လုပ်ချင်တဲ့ ပုံစံမျိုး...)
ခွန်းစစ်မင်း ထို ၄၀ ကျော်မမဆီကနေ အကြည့်လွှဲပြီး...သူ့ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ ဆူးပွင့်လွှာကိုကြည့်လိုက်တယ်...။ ဆူးပွင့်လွှာကတော့ သူ့ကို မျက်ဆောင်းတစ်ချက်ထိုးပြီး ခေါင်းကိုပြန်မော့သွားတယ်...။ သူဘေးပတ်လည်ကိုတစ်ချက်ကြည့်မိတော့လဲ ကားပေါ်မှာ ရပ်နေရတဲ့သူက ငါးယောက်ခြောက်ယောက်အပြင်မရှိဘူး...။ ဒါနဲ့ သူဘေးကိုပြန်လှည့်လိုက်တယ်...။
" ဘာလို့လဲ..."
" ဘာကို ဘာလို့လဲတုန်း...ကိုယ့်နားမှာ မနိုင်မနင်းလာရပ်နေတဲ့သူကို ကူသယ်ပေးရတာ ယဉ်ကျေးမှုပဲလေ..."
( မျက်နှာဘေးကိုက...ငါတစ်ခုခုလုပ်ချင်လာပြီနော်...)
" ထိုင်စီးတယ်ဆိုတာ ကားကိုသက်တောင့်သက်သာစီးချင်လို့လေ...သူများအထုတ်သယ်ပေးဖို့မှမဟုတ်တာ..."
ထိုစကားကြောင့် ထိုမိန်းမကြီးက ချက်ချင်းပဲမဲ့ရွဲ့ပြီ...။
" အလိုတော်...အကြီးကိုပြန်ပြောပုံကလဲ...အခုခေတ်လူငယ်တွေများခက်ပါရဲ့...ငါတို့ငယ်ငယ်ကဆိုရင် ယောကျ်ားလေးတွေက မိန်းခလေးတွေကို အမြဲဦးစားပေးတာ...အခုလိုမျိုးဆိုရင် နေရာတောင်ဖယ်ပေးလိုက်ပြီ မောင်လေးရဲ့..."
" ဪ...ယောကျ်ားလေးတွေကရော ဖင်မပါလို့လားဗျ..."
ထိုစကားကြောင့် ကားပေါ်ပါလာတဲ့ ယောကျ်ားတွေအကုန်လုံး ပြုံးစိစိဖြစ်သွားတယ်ဆိုတာ သူသတိထားမိလိုက်တယ်...။
" ပြီးတော့...ကားကအချောင်ကြီး...တိုးဝှေ့ရပ်နေရတာလဲမဟုတ်ဘူး...သူ့အထုတ်ကိုလဲကြည့်...ဘာတွေများ လေးပင်နေလို့ ကျွန်တော်ကသယ်ပေးရမှာပဲ..."
" အမလေး အမလေး..."
အချေအတင်ဖြစ်လာတဲ့ အခြေအနေနဲ့ ထိုမိန်းမကြီးရဲ့ အသံကျယ်ကျယ်ကြောင့်... ကားတစ်ခုလုံးရဲ့အာရုံတွေက သူနဲ့ ထိုမိန်းမကြီးဆီရောက်လာတော့တယ်...။ အဲ့တာပြင် ရပ်စရာနေရာအများကြီးရှိရက်နဲ့ သူ့နားပဲပေတေရပ်နေတဲ့ ဆူးပွင့်လွှာကြောင့် သူတော်တော်လေး စိတ်အိုက်လာရတယ်...။
" ယောကျ်ားလေးဖြစ်ပြီး လက်ပေါက်ကပ်လိုက်တာ...နှုတ်သီးကောင်းလျှာပါးနဲ့..."
ဆက်ပြောနေတာတွေကို နားထောင်ချင်စိတ်မရှိတော့တာကြောင့် အိတ်ထဲကနေနားကြပ်ကိုထုတ်ပြီး သီချင်းနားထောင်ဖို့လုပ်တဲ့အချိန် ကြားလိုက်ရတဲ့စကားကြောင့် သူ့လှုပ်ရှားမှုတွေတန့်သွားရတယ်...။
" ယဉ်ကျေးမှုမရှိလိုက်တာ...တကယ်ပါပဲ...ဟွန့်!...နင့်အမေက နင့်ကိုအဲ့လိုပဲသင်ပေးထားလား..."
ခွန်းစစ်မင်း အေးစက်စွာနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။ ထိုအကြည့်ကြောင့် ထိုမိန်းမကြီးခမျာ ပြောလက်စတွေတောင်ရပ်သွားရတယ်...။ အားလုံးရဲ့အကြည့်တွေကလဲ ပွဲကြည့်ရတော့မဲ့သူများသဖွယ်...။
" ဒီမှာ...အန်တီပြသာနာကဘာလဲ...သူများကိုဆရာကြီးလုပ်ချင်တာလား...လူဂရုစိုက်တာခံချင်တာလား...ကျွန်တော့်ဟာကျွန်တော် ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ်...အန်တီ့မှာဝေဖန်ပိုင်ခွင့်မရှိဘူး...အန်တီမကျေနပ်ရင် သူ့အထုတ်ကိုဆွဲပေးလိုက်...ကျွန်တော့်ကိုလာပြီး ဟိုဟာလုပ်ပါဒီဟာလုပ်ပါပြောနေရအောင် အန်တီက ကျွန်တော့်အမေလား...ပြီးတော့ ကိုယ့်အသက်ကိုယ်အားမနာတောင် ကျွန်တော့်ကိုအားနာသောအားဖြင့် မောင်လေးလို့ခေါ်နေတာကို ရှက်သင့်ပြီလို့မထင်ဘူးလား..."
အဲ့အချိန်မှာပဲ တိုးတိုး'တိုးတိုးထွက်လာတဲ့အသံတွေနဲ့ အကြည့်အချို့ကြောင့်...သူရှက်သွားတယ်ထင်ပါရဲ့...။ ခွန်းစစ်မင်းကို စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးတွေထပြောတော့တယ်...။
" ဘာ...ဘာ အန်တီလဲ...ငါ့အသက်အခုမှ ၃၀ ကျော်ပဲရှိသေးတာဟဲ့...မိုက်ရိုင်းလိုက်တဲ့ အတန်းအစားလေး..."
( ထွီ!!!...အခုချိန် တစ်ကားလုံးကလူတွေ ကြိတ်ရယ်နေမယ်ဆိုတာ ကျိန်ရဲတယ်...ဘာ ၃၀ ကျော်လဲ...ချီး!...)
" အံ့ဩပ...၂၀၀ ပေးစီးရတာချင်းအတူတူကို လူပါးဝခံနေရတယ်...မစီးဘူးဟေ့ မစီးဘူး..."
ပြောပြီးတာနဲ့ သူ့ကိုတွန်းတိုက်ထွက်ပြီး အပေါက်ဝနားသွားရပ်တော့တယ်...။ ပြီးတော့ ရပ်ရပ်ချင်းမှတ်တိုင်မှာပဲ ဆင်းသွားတော့တယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းလဲ ထိုအန်တီကြီးမရှိတော့တာကြောင့် ပြတင်းပေါက်ဘက်ကနေရာကို ပြောင်းထိုင်လိုက်ပြီး နားကြပ်တပ်ထားလိုက်တော့တယ်...။ ဆူးပွင့်လွှာက လွတ်သွားတဲ့နေရာကို မထိုင်တော့ဘူးဆိုတာသူသိတယ်...။ ဘာလို့ဆို ရှေ့မှတ်တိုင်ဆို သူလဲဆင်းရတော့မှာလေ...။
( ဟင်းးး...စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ...ကိုလင်းနဲ့သာပြန်ရရင် ဒီလိုတွေ ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး...)
ဒီလိုနဲ့ အိမ်ရောက်တော့လဲ ခဏနားပြီးတာနဲ့ ရေမိုးချိုးပြီး အိပ်ရာထဲတန်းလှဲလိုက်တော့တယ်...။ အိမ်မှာဘယ်သူမှလဲမရှိတာကြောင့်...သူ အနှောက်အယှက်ကင်းကင်းနဲ့ကို အိပ်ပျော်သွားတော့တယ်...။
( Ring...)))
( Ring...)))
" အင်းးး...ဟယ်...လို..."
" ခွန်း...အိပ်နေတာလား...ငါအိမ်ရှေ့မှာရောက်နေပြီ..."
" အမ်!...ရှိန်း...ဝှါးးး!...ဘယ်အချိန်ရှိလို့တုန်း..."
" လေးနာရီထိုးနေပြီ...မင်းပဲဒီအချိန် ချိန်ထားပြီးတော့...ငါကျောင်းကနေတန်းလာတာ..."
" အင်း...အင်း...ခဏ..."
" အိုကေ..."
ခွန်းစစ်မင်းဖုန်းကိုချလိုက်ပြီး အိပ်ရာပေါ်ကနေ မနည်းအားယူပြီးထလိုက်ရတယ်...။ အဲ့နောက် စိတ်ကြည်သွားအောင် မျက်နှာသစ်လိုက်ပြီး အောက်ထပ်ကိုဆင်းသွားလိုက်တယ်...။ သူအိမ်တံခါးကိုဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ပြုံးဖြဲဖြဲမျက်နှာတစ်ခုက စီးကြိုနေတယ်...။
ရှိန်းဆက်ပိုင်က လက်ထဲကအထုတ်တွေကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခွန်းစစ်မင်းနားမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်...။ ပြီးတာနဲ့ သူ့ရဲ့လက်တွေက ခွန်းစစ်မင်းကိုယ်ပေါ်ကို ကျလာတော့တယ်...။
" ခွန်းရယ်...အခုမှပဲ အေးဆေးတွေ့ရတော့တယ်...မနက်ဆိုလဲ လိုက်သာပို့နေရတယ် မင်းက ဖြေခါနီးစိတ်အေးအောင်ဆိုပြီး သီချင်းပဲနားထောင်နေတော့ ငါ့မှာစကားပြောလို့ကမရဘူး..."
" ဖယ်စမ်းပါ အဲ့လက်တွေက...မင်းကိုဖက်ခွင့်ရှိတယ်လို့ ဘယ်သူပြောလဲ..."
" ဆောရီး ဆောရီး...ဒီမှာ မင်းအတွက်မုန့်တွေအများကြီးဝယ်လာတယ်..."
" အင်း..."
" မင်းပိန်သွားသလိုပဲ...ဒါပေမဲ့ အခုအိပ်လိုက်လို့ထင်တယ်...မနက်ကလိုတော့ မျက်ကွင်းကြီးချောက်ကျမနေတော့ဘူး..."
" Ommm..."
" အိုး...ခွန်းကလဲ...ဒီတစ်ခွန်းပဲဖြေတတ်တာလား..."
" ဘာဖြစ်လဲ...ငါဖြေချင်သလိုဖြေမှာပေါ့..."
" မင်းကကြာလေ အသဲယားဖို့ကောင်းလေပဲသိလား..."
" တော်စမ်းပါ..."
" ငါလဲမင်းနဲ့တွေ့မှ စိတ်ကိုတော်တော်ချုပ်တီးနိုင်လာတယ်...ဘာမဆို စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်း လက်ရဲဇက်ရဲမလုပ်ဖြစ်တော့ဘူး..."
" ဪ...ဪ...ခုနကအပြုအမူက လက်ရဲဇက်ရဲမဟုတ်သေးဘူးပေါ့..."
" ဟိ ဟိ!...ခွန်း မင်းစာမေးပွဲက တနင်္လာဆိုပြီးပြီမဟုတ်လား...အဂါၤနေ့အားလားဟင်..."
" ကျောင်းတက်ရမှာလေ..."
" အဲ့တာဆိုလဲ ကိစ္စတော့မရှိပါဘူး...ညဘက်တွေ့လို့ရမလား...ငါမင်းကို ညစာကျွေးချင်လို့..."
ခွန်းစစ်မင်း မုန့်တွေဖောက်စားနေရာက ဆိုဖာပေါ်မှီချလိုက်ရင်း ရှိန်းဆက်ပိုင်ကိုကြည့်လိုက်တယ်...။
" Dinner date ဖို့ခေါ်နေတာလား..."
" အာ...အဟင်း...အဲ့လိုပေါ့...ဒါပေမဲ့ မင်းအဆင်မပြေလဲ..."
" ရတယ်လေ..."
" ဟင်!...တကယ်လား..."
" အင်းလေ...ဘာလို့မရရမှာလဲ..."
" ကျေးဇူးပါပဲ ခွန်းရယ်...တကယ် တကယ်... အဲ့နေ့က ငါ့မွေးနေ့လေ..."
" ဪ...၁၈ ပြည့်မှာလား ၁၉ ပြည့်မှာလား..."
" မင်းနဲ့ မွေးနှစ်အတူတူပဲလေ...၁၈ ပြည့်မှာပေါ့..."
" ဒါဆို ငါမင်းထက် လပိုင်းတောင်ကြီးတာပဲ...အဲ့တာကို မင်းတစ်ခါမှ ငါ့ကိုမရိုသေဘူး ကြည့်စမ်း..."
" လုပ်ပြီ..."
" အင်းးး...လူတိုင်းရဲ့ ၁၈ နှစ်ပြည့်မွေးနေ့က ထူးခြားရမယ်တဲ့...မင်းဘာတွေ စီစဉ်ထားလဲ..."
" ကျောင်းကကောင်တွေကိုတော့ အဲ့နေ့အတန်းပျက်ပြီးမုန့်လိုက်ကျွေးဖို့ စဉ်းစားထားတယ်..."
" ဒါပဲလား..."
" မင်းနဲ့ညစာအတူစားရမယ်လေ...အဲ့တာနဲ့တင် ငါ့ရဲ့မွေးနေ့က ထူးခြားနေပြီ..."
သူ့ကိုပြုံးပြီး ကျေကျေနပ်နပ်စိုက်ကြည့်နေတဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ကြောင့် သူ အကြည့်တွေကိုမုန့်ထုတ်ဆီပြန်ပို့လိုက်မိတယ်...။
" ဒါဆို...ငါအဲ့နေ့ လက်ဆောင်ယူလာပါ့မယ်..."
" မဟုတ်တာ..."
" မယူချင်လို့လား..."
" မယူချင်ပဲတော့နေပါ့မလား...ဒါပေမဲ့ မင်းတကူးတကကြီးစဉ်းစားနေရမှာစိုးလို့..."
" အင်း ဟုတ်တယ်...တော်တော်တော့စဉ်းစားရမှာ...ဘာလို့လဲဆိုတော့ ငါ့ရဲ့လူ့သက်တန်း ၁၈နှစ်မှာ ဘယ်သူ့ကိုမှလက်ဆောင်မပေးဖူးဘူး...မင်းက ပထမဆုံးပဲ..."
" ခွန်းးး..."
တလက်လက်တောက်ပနေတဲ့ မျက်လုံးရွဲကြီးတွေနဲ့ကြည့်နေတဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ရဲ့ပုံစံက ခွေးပေါက်လေးနဲ့တောင် တူနေသေး...။ ခွန်းစစ်မင်း မသိချင်ယောင်ဆောင်ရင်း ဆက်ပြောလိုက်တယ်...။
" ငါပြောပါတယ်...၁၈ နှစ်ပြည့်မွေးနေ့က ထူးခြားရမယ်လို့..."
" ဟုတ်တယ်နော်...ငါလဲကြားဖူးတယ်...ငါအခုတောင် တော်တော်ပျော်နေပြီ...အဲ့နေ့ဆို အသက်တောင်ရှုနိုင်ပါ့မလားပဲ..."
" ဟေး ဟေး...တော်ရုံပဲကောင်းမယ်..."
အဲ့နောက် သူတို့အချိန်အကြာကြီးစကားတွေပြောဖြစ်ကြတယ်...။ အထူးသဖြင့် ရှိန်းဆက်ပိုင်ပေါ့...။ သူကသာဘာစကားမှပြောစရာသိပ်မရှိပေမဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ကတော့ဆက်တိုက်ကို ပေါက်ပေါက်ဖောက်တော့တာ...။ ကြည့်တာနဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ဘယ်လောက်ပျော်နေလဲဆိုတာ သိနိုင်တယ်...။ ပြီးတော့ ထိုအပျော်တွေကပါ သူ့ဆီတဖြည်းဖြည်းကူးစက်လာတယ်...။ သူနဲ့တွေ့တိုင်း ပုံမှန်နဲ့မတူပဲ ပြောင်းလဲသွားတဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ရဲ့ အပြောအဆိုတွေနဲ့အပြုအမူတွေက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတယ်ဆိုတာတော့ သူဝန်ခံတယ်...။
သူ့ကိုမြင်ရတာနဲ့ ပျော်နေတဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ကြောင့် လင်းခေတ်ဦးကိုပါ သတိရလာမိတယ်...။ သူတမင်မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားခဲ့ပေမဲ့...သူ့ရင်ထဲမှာ လင်းခေတ်ဦးနဲ့ပတ်သတ်တဲ့ အစိုင်အခဲထုက ပိုပိုကြီးမားလာတယ်ဆိုတာ သူသိတယ်...။
( ခင်များရော ကျွန်တော့်ကိုမြင်ရရင် သူ့လိုပဲပျော်လား ကျွန်တော်သိချင်တယ်...အဲ့နေ့ညကရော...ခင်များကျွန်တော့်ကို ထိတွေ့နေတဲ့အချိန်...ကျွန်တော့်လိုပဲ ရင်ခုန်နေခဲ့လား ကျွန်တော်သိချင်တယ်...ဒီတစ်ပတ်အတွင်းမှာရော...ကျွန်တော့်အိမ်မက်ထဲခင်များရှိနေသလို ခင်များအိမ်မက်ထဲမှာရော ကျွန်တော်ရှိခဲ့သလား သိချင်တယ်...)
သူ့ကိုပြန်ကြိုက်လာဖို့ ဆက်တိုက်ကြိုးစားနေခဲ့တဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ကိုကျလစ်လျူရှုမိပြီး...'ငါမင်းကိုကြိုက်တယ်' လို့ တစ်ခွန်းတည်းပြောခဲ့တဲ့သူကိုမှ သူ့စိတ်ထဲအချိန်ပြည့်နေရာပေးထားမိတယ်...။ တကယ်ပဲ ခတ်နွယ်ပြောခဲ့တဲ့စကားက မှန်နေပြီလားသူမသိတော့ဘူး...။
ရှိန်းဆက်ပိုင်က ညဘက်ကိုမုန့်အတူထွက်စားချင်သေးပေမဲ့...ခွန်းစစ်မင်းက guide ရှိသေးတယ်ဆိုတာကြောင့် မပြန်ချင်ပြန်ချင်နဲ့ပြန်သွားရတယ်...။ အချိန်တွေ ဘယ်လိုကုန်သွားမှန်းမသိလိုက်ဘူး...။ ၆ နာရီကျော်ပြီဖြစ်တာကြောင့် လင်းခေတ်ဦးအိမ်ဘက်မကူးခင် ခဏလောက်ကျောဆန့်ဖို့အတွက် အခန်းထဲပြန်လာလိုက်တယ်...။ ဒါပေမဲ့...အိပ်ရာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး စာအုပ်ဖတ်မလို့လုပ်တုန်းမှာပဲ အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရတယ်...။
" ဒေါက် ဒေါက်!..."
" ခွန်းစစ်...ဝင်လာလို့ရလား..."
" ဪ...ရတယ် ပါး'...ဝင်ခဲ့လေ..."
သူအိပ်ရာပေါ်ပြန်ထထိုင်ပြီး ဦးစစ်နိုင်ဝင်အလာကိုစောင့်လိုက်တယ်...။ ဦးစစ်နိုင်ကလဲ အထဲဝင်လာပြီး ခွန်းစစ်မင်းနဲ့မလှမ်းမကန်းလေးမှာပဲ ထိုင်ခုံဆွဲပြီးထိုင်လိုက်တယ်... ။
" အိမ်ရှေ့ရောက်တော့...ကားတစ်စီးထွက်သွားတာတွေ့တယ်...ရှိန်းရဲ့ကားလားလို့..."
" ဟုတ်တယ်...သူလာသွားတာ..."
" အင်း...အချိန်ရလား...ပါး' စကားနည်းနည်းလောက်ပြောချင်လို့..."
ခွန်းစစ်မင်း ဦးစစ်နိုင်ကိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တယ်...။ ဦးစစ်နိုင်က သူနဲ့စကားပြောရင် မင်းနဲ့ငါနဲ့ပဲပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြောတတ်တယ်...။ ဦးမင်းစေသော်ထက်ဆာရင် ဦးစစ်နိုင်က သူ့အတွက်သူငယ်ချင်းပိုဆန်တဲ့ သားအဖဆက်ဆံရေးမျိုးရှိတယ်...။ ဒါကြောင့် သူ့ကိုယ်သူ ပါး'လို့ပြောလာပြီဆိုရင်...တစ်ခုခုလေးလေးနက်နက်ပြောစရာရှိလို့ဆိုတာ သူသဘောပေါက်တယ်...။
" ပြောပါ...ကျွန်တော် ၇နာရီမှ ကိုလင်းဆီသွားရမှာ..."
" အိုကေ...ခွန်းစစ်...မင်းနဲ့ ရှိန်းရဲ့ ဆက်ဆံရေးအစစ်အမှန်ကို ပါး'သိချင်တယ်..."
" အာ...အင်း...ဟိုတစ်ခါကိစ္စတွေကြောင့်ထင်တယ်...တကယ်တော့ ကျွန်တော်လဲ အဲ့အကြောင်းပြောပြချင်နေတာ...အဲ့တုန်းက ပါး'မြင်ခဲ့ရတဲ့ကိစ္စနှစ်ခုလုံးက တကယ်ကိုမတော်တဆပါ...ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်က သူငယ်ချင်းပါပဲ...အဲ့ထက်မပိုပါဘူး...တကယ်ပါ..."
" ရှိန်းကတော့ ပိုတယ်မဟုတ်လား..."
ခွန်းစစ်မင်း အနည်းငယ်အံ့ဩသွားရတယ်...။
" ပါး'သိတယ်လား...ဟုတ်တယ်...သူကတော့..."
" ခွန်းစစ်...တကယ်လို့...မင်းအတွက်အခြားသူကိုပြောရမှာခက်ခဲနေတဲ့ ကိစ္စရှိရင် ပါး'ကိုအချိန်မရွေးပြောလို့ရတာ သိပါတယ်နော်..."
" ကျွန်တော်သိပါတယ်..."
" ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပါး'ကိုပြောပြပါ...အထူးသဖြင့် ဒီလိုကိစ္စမျိုးဆိုရင် မင်းပါပါး'ထက် ပါး'ကိုလာပြောပါ...ခွန်းစစ်...ဘာကိုဆိုလိုလဲ သိတယ်မဟုတ်လား..."
" ဟုတ်ကဲ့..."
" အခုလိုပြောလို့ အကို့ကိုသွားပြောလို့မရဘူးလို့ ဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူးနော်...သူက မင်းကိုအရမ်းစိုးရိမ်တတ်တာမို့လို့ပါ..."
" ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်..."
" အိုကေလေ...ပါး' မင်းနဲ့အဓိကပြောချင်တာကတော့ ဒါပါပဲ...ပါး'က အခုတလော အိမ်ပြန်နောက်ကျတော့ မင်းနဲ့သေချာစကားမပြောဖြစ်တာကြာပြီ...မင်းပါပါး'လဲ ပါး'ကိုစိတ်ကောက်နေပြီ...အဟင်း...ဒီနေ့မှပဲ အေးဆေးချော့ရတော့မယ်..."
သူခေါင်းလေးညိတ်ပြလိုက်တော့ ဦးစစ်နိုင်ကအနားကိုထလာပြီး သူ့ပုခုံးလေးကိုလာကိုင်တယ်...။
" စာမေးပွဲရော အခြေအနေကောင်းရဲ့လား..."
" ဟုတ်...အများကြီးကောင်းလာပါတယ်..."
" ဟုတ်ပြီ...ဟုတ်ပြီ...ကဲ အဲ့တာဆို ပါး'သွားတော့မယ်..."
" ဟုတ်..."
ဦးစစ်နိုင်က ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ခေါင်းလေးကိုတစ်ချက်ဖွပြီး အနားကနေထွက်သွားတော့တယ်...။ ပြီးတော့...အခန်းထဲက မထွက်ခင်မှာ တစ်ခုလှမ်းပြောပြန်တယ်...။
" ခွန်းစစ်...မင်းဘာပဲဖြစ်နေနေ ပါး'တို့နှစ်ယောက်လုံးက မင်းဘက်ကပဲဆိုတာ ဘယ်တော့မှမမေ့နဲ့နော်..."
" ပါး'..."
" Ommm..."
" ကျွန်တော်က ယောကျ်ားယူမယ်ဆိုရင်တောင်မှလား..."
ဦးစစ်နိုင်က မြင်ရခဲလှတဲ့ အနူးညံ့ဆုံးအပြုံးတစ်ပွင့်ကို နှုတ်ခမ်းမှာချိတ်ဆွဲလာတယ်...။ သူ့ကို အရင်လိုပဲပြန်စနောက်မယ်ထင်ထားတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းတောင်...ထိုအခြင်းအရာကြောင့် မျက်လုံးတွေအရောင်လက်လာရတယ်...။ အဲ့အချိန် ဦးစစ်နိုင်က အေးဆေးစွာပြန်ဖြေလာတယ်...။
" သေချာတာပေါ့..."
( ...........)
ဦးစစ်နိုင်မရှိတော့မှ သူအိပ်ရာပေါ်ပြန်လှဲချလိုက်မိတယ်...။ သူငယ်ငယ်လေးတည်းက သူ့အဖေနှစ်ယောက်ကို ဘာအကြောင်းကြောင့်နဲ့မှညာလို့မရဘူးဆိုတာသိတယ်...။ သူဘာလုပ်နေလဲ သူ့စိတ်ထဲဘာတွေတွေးနေလဲကအစ သူ့အဖေတွေကအကုန်သိနေတတ်တယ်...။
" ငါဘာတွေဖြစ်နေလဲ ပါး'က ရိပ်မိတာပဲ...ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့လဲ...ဟူးးး..."
==========
9 April, 2019
To be continue... 💕