Hijgend en puffend kwam Daphne uiteindelijk in de stad aan. De alledaagse feeën gaven haar niets meer dan een nieuwsgierige blik bij het zien van haar uitgeputte houding.
Daphne keek haastig om zich heen. Overal zaten er nog steeds krijgers te speuren en nu zat er een heel clubhuis achter haar aan.
"Grijp haar!", hoorde ze toen vanachter zich komen en op dat moment richtten de andere feeën zich op haar.
Daphne rende vervolgens snel door de straten en duwde hier en daar wat krijgers aan de kant, die daarna ook meteen achter haar aangingen. De krijgers achter haar riepen naar de andere krijgers in de stad waardoor de groep steeds groter werd.
Uiteindelijk sprong ze een huis in waardoor een familie die aan een eettafel zat allemaal gilde van de schrik.
Daphne rende nonchalant vlug de trap op en glimlachte verontschuldigend naar de geschrokken familie.
Vlak daarna hoorde ze de krijgers op de onderste verdieping schreeuwen. "Naar boven! Naar boven!", riep een van hun.
Daphne klom via een trapetje het dak op, waarna ze het naar boven trok zodat de krijgers haar niet konden navolgen.
Ze hief haar hoofd op en zag dat er al een paar vliegende krijgers op haar afkwamen. "Serieus...", mompelde ze geïrriteerd en rende naar de rand van het dak, waarna ze sprong en op het volgende dak belande. Ze rende meteen weer door en zag beneden op de grond ook krijgers achter haar aanrennen.
Plotseling hoorde ze iets op haar afkomen. Voordat het object haar kon raken maakte ze een koprol, waardoor ze nog net de magische ijsbal kon ontwijken.
Wederom hoorde ze de ijsballen op haar afkomen, meerdere deze keer. Ze begon zichzaggend te rennen, waardoor de ijsballen haar telkens mistten, al dit terwijl ze van dak tot dak sprong.
Op een gegeven moment moest ze door een raam springen. Het breken van het glas liet de drinkende vrouwen gillend schrikken. Daphne negeerde de scheldwoorden die door hun naar aar geroepen werd en sprong weer door een raam naar een ander dak.
"Blijf staan voordat we drastischere maatregelen gaan gebruiken!", hoorde ze iemand roepen, maar ze bleef gewoon doorrennen.
Dat is wanneer ze zich iets realiseerde. Als ze nu naar de plek rende waar zij, Nevelin en zona hadden afgesproken, zouden ze ook opgepakt worden. Dat mocht niet gebeuren.
Ze concentreerde zich hard op haar vleugels en probeerde ze te laten verschijnen. Ze ontweek nauwelijks nog een bliksem inslag dat uit de lucht kwam en begon pijn aan haar benen te krijgen van het rennen en springen, maar toch bleef ze zich concentreren.
"Kom op Daphne!", riep ze tegen zichzelf en na wat eindeloos leek te duren sprongen haar nieuwe, grote vleugels tevoorschijn.
"Oh! Yes!", riep ze verrast, versteld door de grotere, kleurrijke vleugels, en bij de volgende sprong vloog ze omhoog.
Het volk op de grond dat ondertussen een publiek is geworden gaapten haar allemaal verwonderend aan. Nooit hadden ze zulke grote, kleurrijke vleugels gezien.
Daphne nam een scherpe bocht naar rechts en bleef laag tussen de huizen zigzaggend vliegen zodat het moeilijker was om haar te volgen. Ze botste wel continu tegen muren en bomen aan aangezien ze nog nooit eerder gevlogen had, maar het lukte haar wel om wat afstand tussen haar en de krijgers te maken.
"Verlies haar niet uit het oog!", werd er geroepen en ze ontweek een paar aanvallen. Opeens werd ze geforceerd om naar boven te vliegen door een lazerstraal en werd direct daarna geraakt in haar vleugel door een pijl.
Ze schreeuwde het uit van de pijn en viel naar beneden, maar ondertussen was ze al bij de rand van de stad aangekomen en daar belande ze met een klap op de grond in het bos. Ze rolde nog even verder en lag eindelijk stil in de vochtige bladeren.
Ze kermde pijnlijk en legde haar hand op haar hoofd, dat zo erg bonsde dat ze dacht dat ze het bewustzijn zou verliezen. Ze lag stil, hijgend op haar buik en bracht haar hand naar de pijl in haar rug.
De pijl was er precies tussen gegaan, waardoor een deel van de vleugel nog te zien was, terwijl de andere al verdwenen was. Ze probeerde op te staan, maar viel meteen weer terug door de pijn dat door haar hele rug schoot. Ze kreunde en probeerde de opkomende tranen in haar ogen te houden.
Ze slikte en haalde diep adem, waarna ze haar hand terug naar de pijl bracht en het stok stevig vast hield.
Ze ademde een paar keer diep in. "Kom op Daphne. Kom op", fluisterde ze zichzelf toe en zuchtte diep uit, waarna ze het stokje in een keer brak. Ze schreeuwde het uit van de pijn, gooide de stok weg en hield haar hand op de wond. Alleen het uiteinde van de pijl zat nog in haar schouderblad.
Ze probeerde het bloeden van de wond te stoppen door haar hand ertegenaan te drukken, wat natuurlijk ongelofelijk veel pijn deed en niet zo gemakkelijk ging doordat het op haar rug was.
Ze ademde een paar keer diep in, waarna ze zo voorzichtig mogelijk haar bovenlichaam ophief en tegen de boom ging aanleunen. Ze hijgde uitgeput en voelde zichzelf al zwakker worden door het bloed verlies. Alles om haar heen draaide en ze moest een paar keer hard knipperen om wakker te blijven.
Ze vroeg zichzelf af op dat moment wat ze moest ze doen? Als ze niet snel op zou staan en wegrend, dan zouden de krijgers haar zeker weten te pakken krijgen. Ze siste tussen haar tanden toen ze perongeluk met haar wond tegen de boom aan leunde. Ze slikte moeizaam en keek verslagen voor zich uit.
Dit was het. Er was geen manier om zichzelf hieruit te redden. Ze haatte opgeven, echt heel erg, maar het had geen zin om te vluchten als het alleen maar mog meer pijn zou bezorgen.
Nevelin en Zona waren veilig, dat is wat telde. Het maakte haar niet uit als ze opgepakt zou worden, als expiriment gebruikt zou worden of gemarteld zou worden. Het kon haar zelfs niets schelen als het hele land haar een monster zou noemen.
Haar familie was in gevaar en deze keer had ze besloten om niet achter een karretje zielig te gaan verstoppen, maar om haar geliefden te beschermen. Sinds de dag dat haar ouders zijn vermoord liep ze altijd rond met de belofte. Geen haar op haar hoofd dat ze die zou breken en het is gelukt.
En Niko... ze snikte, blij maar tegelijkertijd verdrietig dat ze tenminste haar lang verloren vriend nog een keer heeft kunnen zien, maar dat het jammer genoeg van korte termijn was.
Ze zuchtte en glimlachte terwijl de eerste paar tranen zich een baan over haar wang maakten. Haar lip trilde, maar ze bleef glimlachen, zelfs toen ze de kreten van de krijgers al dichterbij hoorde komen.
"Wat een apart einde", zei ze zacht en liet de duisternis haar zicht eindelijk overnemen.
Maar voordat ze het bewustzijn compleet verloren was zag ze plotseling overal om zich heen blauwe, dansende lichtstralen, en een menselijk figuur die steeds dichterbij kwam...
~*~*~*~
Nevelin en Zo a stonden ongeduldig bij de stadspoort te wachten. Ze hadden niet door dat Daphne aan de andere kant van de stad werd achterna gezeten door een leger van krijgers, aangezien de gebouwen zo hoog waren.
Zona zat zenuwachtig te ijsberen en Nevelin keek zoekend om zich heen. "Waar blijft ze nou?", vroeg ze bezorgd. Zona keek bezorgd naar haar om. "Wat nou als ze niet komt?".
Ze fronste bij zijn vraag. "Waarom zou ze niet komen?".
"Bijna alle krijgers uit de stad zitten achter haar aan en als ze hier naartoe komt leidt ze dat hele leger hiernaartoe. Dat weet ze en ze zou ons nooit in gevaar brengen", legde hij uit en Nevelin keek wederom naar de verte, speurend naar Daphne.
"Wat moeten we dan doen?", vroeg ze en keek Zona vragend aan. Hij schudde zijn hoofd en haalde zijn schouders op. Nevelin zuchtte en frummelde zenuwachtig met haar vingers. "Wees alsjeblieft voorzichtig Daphne", mompelde ze en keek verslagen naar de grond.
~*~*~*~
Er werd een bak koud water in zijn gezicht gegooid. Niko schrok wakker en ademde diep in en uit. Hij had even tijd nodig om uit te vinden waar hij was. De herinneringen kwamen in een klap weer terug slaan.
Nadat hij het hoofdgebouw had ontsnapt werd hij bij de rand van het bos alweer opgepakt door drie krijgers. Ze hadden de magische boeien bij hem omgedaan waardoor hij zijn krachten niet kon gebruiken en werd geslagen op zijn achterhoofd waardoor hij het bewustzijn had verloren, nadat hij had geprobeerd zichzelf te bevrijden.
Hij keek even rond en zag dat hij in een cel zat, vast in een stoel. Hij keek omhoog naar de twee figuren voor zich en zag krijger Hilf en vrouwe Eirini. Ze hadden hun armen over elkaar gevouwen en keken hem strak aan.
Hij slikte.
"Zo-zo makker, jij slaapt wel lang, eh? Niet op tijd in je bed gegaan vannacht?", vroeg Hilf ridicuul en greens. Niko rolde met zijn ogen en staarde naar de muur naast hem.
Hilf ging achter de stoel staan en hield hem bij zijn schouder vast.
"Als mijn informatie klopt zijn jij en Daphne samen?", vroeg hij. Niko gromfe geïrriteerd. "Wat? Is het niet zo?", vroeg Hilf onschuldig. Niko besloot om hem te negeren.
Hilf haalde zijn schouders op. "Nou, jullie zijn iets van elkaar. Dus dat betekent dat jij een stuk meer over haar weet dan wij", concludeerde hij. Niko schudde met zijn schouders waardoor zijn handen eraf vielen.
Eirini zuchtte kort en ging voor hem hurken. Hij vermeed oogcontact en bleef fors voor zich uit staren. "Niko? Herinner je je nog wat ik je heb verteld? We willen Daphne alleen maar helpen, maar-".
"Helpen?", herhaalde Niko ongelofelijk en keek haar minachtend aan. "Het enige wat jullie tot nu toe hebben gedaan is de situatie nog erger maken! Ik kan niet geloven dat jullie haar familie gebruikt hebben om haar hierheen te lokken".
Eirini keek verbaasd op naar Hilf, die Niko een once-over gaf.
"Hoe weet jij dat?", vroeg de man plotseling een stuk minder vriendelijk en kwam recht voor hem staan. "Dat doet er niet toe", antwoorde Niko en keek terug naar Eirini. "Je zei dat jullie haar zouden beschermen van anderen en voor zichzelf, maar het enige wat ik zie is dat jullie op haar jagen, haar uitmaken voor een monster en haar verschrikkelijk mishandelen!", zei hij opgefokt en rukte aan de boeien.
"Laat me los voordat ik deze hele tent in brand laat vliegen!", riep hij kwaad, waarna Eirini langzaam opston. Ze keek op hem neer en ook bij haar leek alle vriendelijkheid verdwenen te zijn.
Ze zuchtte. "Hij gaat ons niets vertellen. Vertel hem welke regels hij heeft gebroken en straf hem. We moeten haar zo snel mogelijk vinden", zei ze tegen Hilf en keek Niko nog een keer walgend aan voordat ze de cel uitliep.
Niko keek haar fronsend na, waarop Hilf grinnikte. "Wat? Heb je haar ware persoonlijkheid nog nooit gezien? Geloof me, op een slechte dag is het tien keer erger", zei hij en ging op het bankje bij de muur tegenover hem zitten.
Hilf keek hem voor een tijdje lang aan voordat hij begon te praten. "Ik snap dat je je vriendinnetje-".
"Vriendin", onderbrak Niko hem streng. Hij haalde onschuldig zijn handen op. "Sorry, vriendin. Ik snap dat je haar wilt beschermen enzo, maar denk je eerlijk gezegd dat ze het daar wel red? In de meedogenloze buiten wereld?", vroeg hij wijzend naar een opening in de muur.
Niko keek hem vastberaden aan. "Ze is sterk genoeg", zei hij ongetwijfeld en Hilf lachte. "Sterk genoeg? Ze weet niet eens hoe ze haar krachten moet gebruiken, of wel?", vroeg hij. Niko keek van de man weg. Hilf stond vervolgens op en sloeg hem op zijn schouder, waarna hij zijn hand op zijn schouder liet rusten.
"Aah, jongen. Jij weet nog lang niet hoe deze wereld er echt uitziet. Geen zorgen, je komt er wel achter", zei hij waarna hij zachtjes nog twee klopjes gaf en naar de uitgang van de cel liep.
Eens hij de cel uit was en de deur weer gesloten werd zuchtte Niko diep uit en trok nog eens hard aan de boeien, die maar niet vrij wilden springen. Hij sloot uiteindelijk gefrustreerd zijn ogen en liet zijn hoofd op de rugleuning rusten.
"Hou vol, Daphne. Ik kom eraan", mompelde hij zachtjes en probeerde zich vervolgens weer los te krijgen.
~*~*~*~
Het volgende hoofdstuk is een hoofdstuk waar ik al aan het begin van het boek over na heb gedacht en ik ben ZO blij dat ik het éindelijk kan schrijven! Wat vond je van dit hoofdstuk? Tips of vragen ook welkom!
XxLoveRead;)