6 წლის წინ
ლიამი მის ჩემოდანი მიაგორებს მე კი მას უკან მივყვები , არ ვიცი როგორ ვუთხრა ჩემი გადაწყვეტილება შესახებ.
- ლიზა მალე ჩაჯდომა დაიწყება - ამბობს ლიამი და ხელს ხელზე მავლებს . მას საცოდავად ვუღიმე და ადგილზე ვიყინები .
- რატომ არ მოდიხარ ?- მკითხა ლიამა გაოცებული, თითქოს უკვე იცის რაც უნდა ვუთხრა მაგრამ უნდა რომ ეს ცემგან მოისმინოს
- ლიამმ მე არ მოვდივარ - ვამბობ ლამის ჩურჩულით
- არ მოდიხარ ?
- ხო - ვამბობ და ჩემს ფეხებს ვუყურებ
- აბა სად აპირებ წასვლას ?- მეკითხება ხმა ჩახლეჩილი ლიამი .
ვიცი , რომ გულს ვტკენ მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს .
- სამოგზაუროდ - ვამბობ და ლიამს საცოდავი თვალებით ვუყურებ, ის ცემი საუკეთსო მეგობარია ვიცი რომ მას მარტო ცტოვებ მაგრამ ადამინს ასეთი შანსი მხოლოდ ერთხელ აქვს და მე მინდა ეს შანსი გამოვიყენო.
- დედაშენმა იცის ?- კითხულობს ოდნავ შეშინებული, თითქოს ამით ცდილობს თავი დაიმშვიდოს
- კი , გუშინ ველაპარაკე ძალიან გახარებული არ ჩანდა ჩემი ამ გადაწყვეტილებით . - ვეუბნები ლიამს, ტან ვცდილო გავიღიმო, მაგრამ მეც კი ვიცი რომ ცემი ღიმილი ღიმილს არ გავს
- ლიზა შენ უნდა ისწავლო ! ჩვენ შეგვიძლია შემდეგ ვიმოგზაუროთ რამდენიმე ქვეყანაში - ამბობს ლიამი . ვხვდები, რომ ბოლო იმედს ებღაუჭება
- ეს არ არის სკმარის ლიამ - ვამბობ და თავს სხვა მხარეს ვატრიალებ
- კი მაგრამ ფული ხომ არ გაქვს ?- კითხულობს ლიამი
- უნივერსიტეტისთვის შეგროვილი ფულით - ვამბობ და ლიამის გაოცებული თვალებს ვამჩნევ
- კი მაგრამ შენი მომავალი? შენი კარიერა ?- მეკითხება ლიამი
- არ მჭირდება! მხოლოდ მოგზაურობა მინდა - ვამბობ და ლიამ ვეხვევი თვითონაც მხვევს ხელებს.
ვიცი რომ მისთვის და უმეტესად ყველათვის რთული ჩემი გადაწყევტილების გაგება მაგრამ მათ არესმით , როგორი გრძნობდე თავს გამოკეტილი გალიაში, თითქოს რაღაც მუდმივად გბოჭავდეს. განსაკუთრებით როცა იცი რომ უნივერსიტეტის ცხოვრება შენთვის არ არის შექმნილი, და რამენი თვეში მაინც თავს დანებებ.
- მომენატრები - მეუბნება აკანკალებული ხმით
- მეც მომენატრები დათუნია - ვამბობ და ჩემოდანს ხელს ვავლებ.
- კარგი ფრენა - მეუბნება ის ბოლოს
- შენც ისევე - ვეუბნები მეც და ერთმანეთის საწინააღმდეგო მიმართულებით მივდივართ.
ორივე ჩვენი ოცნების ასასრულებლად.
6 წლის შემდეგ
- ორსულად ხართ - მეუბნება ექიმი რომელიც ჩემს წინ ზის
- უკაცრავად ?- ვეკითხები ექიმ გაოცებული - მგონი რაღაც შეცდომაა - ვამბობ განერვიულებული
- მისი კლარკ შეუძლებელია ასე იყოს - მპასუხობს ექთანი
- ჯანდაბა - ვოხრავ და თითბეს ნერვიულად ვათამაშებ.
- ორსულობის შეწყვეტა გნებავთ ?- მეკითხება ექიმი , ალბათ ხვდება ექიმი , რომ ეს ბავში არ მინდა.
- არა , ამას ვერ ვიზამ - თავს ვაქნევ მაშინვე. ბავშვს ვერ მოვკლავ, მე კი ვიცი რომ ჯერ პატარა არსება რომლიც ცემში ცხოვრობს რელურად პატარა უჯრედია მაგრამ მაინც.
- მაშინ შეგიძლიათ გაშვილოთ . ბევრი ოჯახია რომელსაც ბავში სჭირდება და ვერ აჩენენ - მეუბნება ექიმი
ღრმად ვოხრავ და ფეხზე ვდგები.
სავადმტყოფოდან დაბნეული გამოვიდივარ . რა ჯანდაბა უნდა გავაკეთო ეხლა ?
ჩემი და ჩემი მეგობრების ნაქირავებ სახლში მივდივარ , რომელიც ავსტრალიაში ჩამოსვლისას ვიქირავეთ.
კარის გაღების თანავე ნეითს ვხდავ რომელსაც მხოლოდ საზაფხულო შორტები აცვია და სავარძელზე არის წამოწოლილი.
- რაო ექიმმა ?- მეკითხება ყოველგვარი მისალმების გარეშე . ჩანთას ძირს ვაგდებ და პატარა სავარძელზე ვჯდები.
- ორსულად ხარო - ვამბობ და ვოხრავ
- რა ? ვისგან?- მეკითხება ნეითი და ამჯერად ჩემსკენ იჩოჩებს .
- ჯეისის - ვამბობ ოხვრით თვალები აცრემლებული მაქვს
- არ ვიცი რა ვთქვა - ამბობს ოხვრით - რას აპირებ?
- ბავშვს ვერ მოვკლავ - ვამბობ ოხვრით - ალბათ ლონდონში დავბრუნდები , გავაჩენ , ფულსაც შევაგროვებ და ბავშვს გავაშვილებ - ვამბობ დარწმუნებული - შემდეგ კი ისევ გავაგრძელებ მოგზაურობას
- ჯეის როდის ეტყვი ?- მეკითხება ნეითი
- არ ვიცი ... ეხლა კი წავალ დავისვენებ - ვამბობ და სავარძელიდან ვდგები და მეორე სართულის კიბეებისკენ მივდივარ.
- ლიზა - მეძახის ნეითი .
- ხო ?- მისკენ ვტრიალდები
- ყველაფერი კარგად იქნება- .
მას უბრალოდ თავს ვუქნევ და მეორე სართულზე ავდივარ.
***
თვითმფრინავიდან ჩამოსვლის თანავე ვიგრძენი ლონდონის ნესტიანი სუნი . საერთოდ არ მენატრებოდა აქაურობა . თავი გავაქნიე და აეროპორტიდან გასვლის გზის ძებნა დავიწყე . წინ მივიწევდი და ჩემს გარშემო ჩოჩქოლით მოსიარულე ხალხს ყურადღებას არც კი ვაქცევდი სწორედ ამ დროს დავეჯახე ვიღაცას და მიწისკენ გავექანე დავეცემოდი კიდეც ვიღაცის ძლიერი მკლავები, რომ არა .
- უკაცრავად - მითხრა პილოტი ფორმაში გამოწყობილმა მწვანე თვალება ბიჭმა.- კარგად ხართ ? ძალიან დიდი ბოდიში წინ არ ვიყურებოდი- მითხრა და თან სახეზე მაკვირდებოდა.
- არაუშავს - ვუთხარი ღიმილით
- კიდევ ერთხელ გიხდით ბოდიშს, ეხლა კი მეჩქარება - ამბობს ბიჭი და გვერდს სირბილით მივლის .
მე კი გზას ვაგრძელებ. აეროპორტიდან გასვლის თანავე ვაჩერებ ტაქს და შიგნით ვჯდები. ლიამის სახლის მისამართს ვკარნახობ .
ლონდონი საერთოდ არ მომენატრები , მხოლოდ ოჯახის წევრები მენატრება რომელთა გარეშეც 6 წელი ვიცხოვრე.
ტაქსი ლიამის ბინასთან ჩერდება მხღოლს ფულს ვუხდი და ტაქსიდან გამოვიდივარ თან ჩემი ჩემოდანი მიმაქვს. ლიფტში შესლისას უკვე ვგრძნობ ნერვიულობას.
ლიამს ამ ექვი წლის განმავლობაში პირველად არ ვხვდები . ის რამდენჯერმე იქ ჩამოვიდა სადაც მე ვიყავი პირველად საბერძნეთში , მეორედ ბრაზილიაში და ბოლოს 2 წლის წინ ნიუ - ორკში ახალს წელს . გარდა ამის ხშირად ვუგზავნიდი სურათებს სხვადასხვა ქვეყანის ხედებით.
ამ დროის მანძილზე ძალიან მენატრებოდა ჩემი ოჯახი და ლიამი მაგრამ მოგზაურობის შეწყვეტაზე არც კი მიფიქრია . ეხლაც ასე ვარ ერთი სული მაქ როდის წავალ ლონდონიდან .
როდესაც ლიპტი გაჩერდა. ლიამი ბინის კარი ვიპოვე და ზარის ღილაკს დავაჭირე.
კარი გაოცებულმა ლიამმა გაღო.
- ლიზა აქ რას აკეთებ?- მეკითხება გაოცებული და გახარებული
- სურპრიზი ? - ვამბობ ღიმილით და ლიამი დიდ მკლავებს ვგრძნობ ჩემს გარშემო გულში მიკრავს.
-----------------
ძლივს დავწერე რაღაც😂იმედი მოგეწონათ და დააკომენტარებთ 💘