Chapter 3
"S-Sorry talaga, Zion. Nakaligtaan ko kasi dahil naghuhugas ako ng p-pinggan kanina habang nagluluto." nakayukong sagot ko.
I had to lie and tell him that way so he won't get angrier. Kapag sinabi ko sa kanyang hindi talaga ako marunong magluto ay magtataka siya. Lalo pa at hotdog at itlog lang naman iyon.
Surely, almost everybody knows how to cook fried foods. Baka nga kahit sampung taong gulang na bata ay may kakayahan na gawin iyon. While a twenty six year old Adriana Monteverde knows nothing about it. I suddenly felt regretfull for not watching our housemaids doing that choir Sabagay, wala rin naman akong pagkakataon. Kung hindi abala sa pagtulong sa kumpanya ay nasa sariling clinic naman ako. You won't see me hanging in our house often.
"Damn. Why did I let you become my housemaid when you can't even cook these foods properly?" he asked harshly. Frustration can be heard in his raspy voice like having me here was such a pain in the ass.
"P-Pasensiya na,"
Iyon na lang ata ang kaya kong sabihin. For now, I will accept whatever words he's going to throw at me. Be it hurtful and insensitive, it's fine.
Narinig ko ang pagbuntong hininga ni Zion. My mind is busy working on how I can fix this mess. Hindi ako sigurado kung kakainin niya pa rin ang mga niluto ko. Obviously, base on his reaction, he won't. Hindi ko puwedeng sabihin na magluluto na lang ako ng iba dahil siguradong palpak lang ulit ang kalalabasan. Plus, the thought of him waiting for me to be done will only pressure me more.
"Kumain ka na ba?" tanong niya makailang saglit.
Nagangat ako ng tingin. "H-Hindi pa,"
He nodded his head like he already expected my answer. "We'll eat our dinner outside then. Matatagalan pa kung magluluto ka pa ng panibago,"
That's a sudden answered prayer... but then... I can't go outside with him on a public place! Paano kung may makakita sa akin na kakilala at meroong kuneksyon sa pamilya ko? Or worst, paano kung ang mga tauhan ni Papa ay umaaligid pa rin sa kung saan-saan. Going into public places will only give them a huge chance to catch me and bring me home. Para ko na rin ginawang patibong ang mismong sarili ko.
"Hindi na, a-ayos lang. Hindi n-naman ako nagugutom. Ikaw na lang lumabas." utal na sagot ko.
Isinandal niya ang likod sa backrest at pinagkrus ang mga braso sa ibabaw ng dibdib niya. From where I stand, I can see the protruding veins in his arm and the unruly hair there. His black leather Piaget watch only intesified his light complexion.
Before, I find men who have fair complexion too gay-ish. Lalo na ang mga lalaking namumula-mula pa ang balat sa pisngi. Pakiramdam ko ay masiyado silang maalaga sa balat nila and it's a turn off for me.
It's very unusual for them to be concerned about their skin. But when I met Zion and saw how he radiates because of his bright complexion, I now realize na hindi lahat ng lalaking maputi at makinis ay baklain tingnan. Some men who have glowing and fair skin looks so clean, fresh and hot... just like... Zion.
Pero sa tingin ko naman ay hindi si Zion ang klase ng lalaki na maglalaan ng oras para sa pagaalaga sa balat niya. He's too rough and manly for me. And men like that waste there time with laptops and paperworks. Not with skincare products. Biniyayaan lang siguro talaga ng perpektong kutis.
"You don't wanna go outside?" Zion asked that pulled me out of my thoughts. He cocked his brow and eyed me intensely.
"Ah," I laughed insincerely. "Okay l-lang ako dito sa bahay-"
"Magpapadeliver na lang ako kung gano'n. Dito na lang tayo sa bahay at hindi na lalabas pa. I'm too tired to drive anyway." he stated, changing his decision quickly.
Hindi na ako nakasagot pa nang kunin niya ang iPhone niya sa bulsa at nagtipa ng kung ano roon. Salubong ang kilay niya habang nakamasid sa screen na para bang meroon siyang hindi kanais-nais na tinitingnan roon.
Not so long ago when he placed his phone across his ear and moved his upturned eyes to me. Nagiwas ako ng tingin at agad na dumako sa may lamesa.
Instead of standing there, waiting for whatever he's going to ask me, I started fixing all the plates with burned foods from the table to avoid the embarrassment. Nahihiya ako dahil sa kapalpakan ko. Imbes na kumakain na siya ng hapunan ay heto't nagtatawag pa siya ng pagkain mula sa labas. Mukha pa namang pagod siya.
I can feel his heavy gaze piercing right through me. He's watching my moves, I know. As much as I want to look at him, it honestly feels awkward staring back at him. Naiilang ako.
Bitbit ang patong-patong na plato, tinalikuran ko siya at naglakad na pabalik ng kusina. I heard him speak to someone over the line. Siguro ay iyong sa pagkain na iyon.
Itinapon ko ang mga sunog na pagkain sa trash bin. Nanghihinayang ako sa grasya. Gusto ko man huwag itapon ay wala namang kakain nito. Masisira lang ito at sa basurahan pa rin ang bagsak.
Bukas, gigising talaga ako ng maaga. I will try hard to cook breakfast for him. Gagawin ko ang makakaya ko huwag lang masunog ang mga pagkaing iluluto ko. I will watch it carefully like how I watch my favorite movie. Sa ganoong paraan ay makakabawi ako kay Zion.
Baka kung patuloy akong magiging palpak sa mga gawain ko rito ay paalisin niya na ako.
Pinilit kong magtagal sa kusina kahit pa matagal ko nang tapos ang paghuhugas ng plato. Muntik pa akong makabasag ng plato dahil dumulas sa kamay ko. I'm so sure that I will break all his plates and glasses with in just a week of staying here as his maid. Wala nga kasi akong alam sa gawain bahay! Nakabasag na nga ako kaninang tanghali, e.
I am sitting on a stool beside the marble counter, tapping my fingers over it. It's a silent moment for me. The ticking of the clock is the only sound that can be heard. I am a bit contemplating if I should go outside or not.
Paano kung naroon pa si Zion?
E, ano naman ngayon sa'yo, Adriana? This is his house, for your information. Seeing him in each and every corner of this house was just normal.
Damn it. Why am I even acting like this? Why does it feel like my heart's doing a cha-cha whenever we're going to have an eye contact? It doesn't make sense.
Napaigtad ako nang tumunog ang doorbell. Tumayo ako at maglalakad na sana palabas ng kitchen nang agad rin akong mapahinto. Ako ba ang magbubukas ng pintuan? Naroon naman si Zion. Puwedeng siya na lang rin.
Damn you, Adriana! Ikaw ang katulong dito kaya ikaw ang dapat na gagawa no'n!
Pumikit ako ng mariin at humugot ng hangin. I exhaled inwardly and opened my eyes. My breathing hitched when I saw Zion standing in front of me. His brows are owning each other as confusion etched in his face.
"You okay?" he questioned.
Napaawang ang bibig ko. Nakita niya kaya ako sa ganoong itsura? Posible. Hindi naman siya magtatanong kung ayos lang ako kung hindi niya ako nakita. Baka isipin pa niya ay kung napapano na ako.
"A-Ayos lang!" pilit ang ngiting sagot ko. I scratched my forehead to ease the uneasiness I'm feeling.
He lifted his hand. Naroon ang ilang paper bag ng isang kilalang restaurant. "Let's eat,"
"B-Busog pa naman ako, Zion. Ikaw na lang."
Hindi totoong busog ako. Sa katunayan nga ay medyo humihilab na rin ang tiyan ko sa gutom dahil ang huling kain ko pa ay noong almusal na siya pa ang naghanda. But for so many reasons, the embarrassment in me was too much that I don't think I could even sit across him and eat my dinner in peace.
At saka... Hindi ba at hindi naman nagsasabay ang amo at katulong sa hapagkainan?
Nagangat siya ng kilay. "You've just told me that you still haven't eat dinner. Paanong naging busog ka?"
Napakurap-kurap ako. "Ano... Ah, k-kasi kumain pa naman-"
"Prepare the dining table again, Hazel. Or... you want us to eat here in the counter instead?" he asked like he didn't hear what I just said.
Ngumuso ako, wala ng masabi pa. I don't think I have a choice here. Desidido talaga siyang kumain kasabay ako. I should be thankful that despite the failure I have made just awhile ago, nagmamagandang loob pa rin siya.
"Maghahain na ako sa labas," sabi ko.
Tumango siya. My eyes blinked repeatedly when I saw the edge of his lips turn upward. Did he just smirk at me? Simula nang makilala ko siya nung isang gabi ay parang hindi ko pa siya nakikitang ngumiti man lang. Ngayon lang, ngisi pa.
Nauna siyang tumalikod sa akin bitbit ang mga paperbags. That's the only time I let my breath go back to normal. Ni hindi ko man lang namalayan na kanina ko pa pala ito pinipigilan.
Ugh. What is so wrong with you, Adriana Grace?!
"May pamilya ka pa ba, Hazel?"
Natigil ako sa akmang pagsubo matapos marinig ang tanong na iyon ni Zion. I bit my lips. My brain started to work and search for an immediate answer I can use as a lie.
"W-Wala na," sa huli ay iyon ang nasabi ko.
Kumunot ang noo niya. "Wala na? As in dead?"
Lihim akong napabuntong hininga at alanganing tumango. Deep inside, I was apologizing to my parents for treating them as dead. Hindi ko naman kasi puwedeng sabihin na mayroon ngunit nasa malayo lang. Baka lumalim pa ang mga tanong ni Zion sa akin. I'm not that good in lying.
Hindi nga ba? Hindi pa ba ako magaling sa puntong ito? Kung saan napapaniwala ko si Zion sa mga kasinungalingan ko tungkol sa tunay kong pagkatao?
"Sorry to hear that. How about your education? Did you finished college?"
Oo, dalawang kurso pa nga.
"H-Highschool lang ang natapos ko. Kaya katulong lang din ang trabahong nakaya kong pasukan." pasulyap-sulyap na sagot ko.
Tumango siya. He continued playing with his pasta like he's already done with it but still wants to stay so he can prolong our conversation.
Hindi na rin ako nagangat pa ng tingin at pinagtuunan na lang ng pansin ang pagkain ko. Seconds later when I heard his voice again.
"How about boyfriend? Do you have one?"
Naging mabilis ang pagiling ko matapos ko ituon ang mga mata sa kanya. He's staring gently at me with a little bit of coldness. Sa lahat ng tanong na sinagot ko ay iyon lang ang hindi kasinungalingan. I've never had a boyfriend. Nagkaroon ng mga manliligaw pero hindi kailanman nagkaroon ng pagkakataon bigyan pansin.
"So nagiisa ka na lang talaga?" tanong niya pa.
"Parang g-ganoon na nga,"
Natapos ang gabing iyon sa mga kasinungalingan pinakawalan ko. Zion accepted it like it's really the truth. Sabagay, para sa kanya ay iyon ang totoo. Para sa kanya ay walang kasinungalingan na nagaganap.
Kagaya ng ipinangako sa sarili, alas kwatro pa lang ng umaga ay nagising na ako para ipaghanda si Zion ng magiging almusal niya. Pinilit kong magluto ng hotdog at bacon. Kahit nahirapan ay nagawa ko naman iyon ng maayos. Matinding pagbabantay lang ay nairaos ko naman ito. May kaunting sunog pero puwede na din pagtiyagaan. Hindi na kagaya kagabi na halos hindi na makilala ang mga pagkain.
The kitchen was in total mess when Zion came in. And damn it, I've never seen someone who's very handsome in his dark gray boxer shorts and white round neck shirt. Kahit ang mga pinsan ko noon na lalaki na nakikita kong nakasuot ng ganito kapag nag o-oversleep sa amin ay hindi ganito kakisig. Si Zion pa lang.
Ang ilang hibla ng buhok niya ay nakatayo pa. He's still scratching his eyes na para bang kakagising lang niya. It's only five thirty in the morning. Maaga nga talaga siyang nagigising kagaya ng sabi niya.
Inilibot niya ang mga mata sa buong kusina. His thick, furrowed brows are owning each other. Siguro ay nagtataka siya kung bakit magulo ang kusina. Makailang sandali nang bumuntong hininga siya at tumingin sa akin. Tipid akong ngumiti.
"Mornin'... Should I expect roasted hotdogs and eggs for my breakfast, Hazel?"
Gumapang ang init sa aking pisngi. "Hindi naman. Nakahanda na ang almusal mo. Medyo makalat lang talaga pero aayusin ko kaagad ito. Maupo ka na roon, ipaghahanda na kita. A-Ano ba ang iniinom mo? Kape o j-juice?"
Shit! Why the hell am I stuttering?!
He smirked. "Relax. I'm not going to breathe you fire. Black coffee will do. No sugar, please."
Sunod-sunod ang naging pagtango ko. Iyon lang ata ang masasabi ko na kaya kong gawin. I used to make coffee for Daddy to impressed him before. According to him, my kind of coffee was his most favorite.
Pagkatapos magtimpla ng kape ay sinimulan ko na ang pagdadala ng mga niluto ko sa mesa. He's already there, staring at a far distance like he's thinking something. Nang maramdaman ang presensiya ko ay napantingin siya sa akin.
I tried to focus on the things I'm holding to avoid any failure. Baka mamaya ay madulas pa ako at maihulog ang mga ito.
Pinanood ni Zion ang paglalagay ko ng mga plato na naglalaman ng hotdog, bacon, rice at isang tasa ng kape. A soft and low chuckle esacaped his lips that made me look at him.
"Hindi na masiyadong sunog. Medyo na lang." mapangasar na aniya.
Ngumuso ako. Well, at least I tried. At puwede na iyong kainin ngayon. Hindi kagaya kagabi.
Himala, hindi mainit ang ulo ng isang ito. He even chuckled when he saw his breakfast that's far from the definition of perfect. Nangasar lang pero hindi nagalit. Kagabi kasi ay kulang na lang palayasin ako sa sobrang inis.
He woke up at the right side of the bed, huh?
Pagkaalis ni Zion ng bahay ay ginugol ko ng muli ang sarili ko sa paglilinis ng kabahayan. I've already accepted that this will be my life for heaven knows how long. Kailangan ko tanggapin na pansamantala ko munang lilisanin ang mundo kung saan talaga ako nararapat. I should temporarily forget the life of being the daughter of a business tycoon and learn to live the simple and poor life of Hazel Salazar instead of being the heiress Adriana Grace Monteverde.
Nang maghapon na ay inubos ko ang oras ko sa pagreresearch sa cellphone ng mga pagkain na madaling lutuin. Mabuti at may wifi naman kaya hindi ako nahirapan kumonek sa internet.
The moment I activated my phone, there's a lot of missed calls and messages from my family. Kay Ate Cheska, kay Mommy at Daddy. Ang iba ay sa mga taga opisina. Some of them were messages from my secretary in my dental clinic.
Pinili kong huwag muna basahin iyon dahil alam kong magagawa lang noon maapektuhan ang mood ko. Lalo na ang mga mensahe mula sa mga magulang ko. Iniisip ko nga kung dapat ako magpalit ng numero para hindi na ako maputol na ang komunikasyon namin nila Daddy. Si Ate Cheska lang at ilang pribadong tao lang ang pagpapaalaman ko.
Bahala na.
I choose to cook Chicken Adobo. Sabi sa internet, manok, toyo at suka lang ang main ingredients no'n. May procedure naman kaya hindi naman siguro ako mahihirapan. Sana. I just have to start early. Kung magluluto ako sa oras na malapit na umuwi si Zion ay baka pumalpak pa ako.
Baka imbes na Chicken Adobo ay maging Sunog na Adobo ang kalabasan.
Zion will probably be home by seven just like last night. Kaya naman kahit alas kwatro pa lang ay nagsimula na ako. Mas maganda na iyon. Mahaba ang oras ko para maghanda.
Hindi ko alam kung tama ang ginawa ko. Iginisa ko muna ang bawang at sibuyas na naging mahirap para sa akin. I literally cried because of those onions! Ang hapdi sa mata at halos mamaga ito sa sobrang kirot. Nawala rin naman nang paulit-ulit akong maghilamos. Isinunod ko ang manok. It's already chopped so I don't have to cut it on my own. Next were the soy sauce and vinegar. A little bit of pepper, sugar and voila! My Chicken Adobo was done.
Kung para sa lasa ay hindi ako siguradong papasa ito kay Zion. Nakatikim naman na ako ng Chicken Adobo na niluluto ng mga kasambahay namin. I can say that the taste of my own made was far from the way I remember it. Pero puwede na rin niya pagtiyagaan.
Natapos ako bago mag ala-siyete. Saktong oras lang para makapaglinis ako ng mga kalat ko.
Naisipan ko ilagay ang bowl ng ulam sa mesa. Ganoon na rin ang plato na gagamitin niya para mamaya ay kakain na lang siya. Pakiramdam ko ay matutuwa siya kahit papaano na maayos ang kakainin niya ngayong gabi.
This is my second night here. Gusto kong kahit papaano ay may magawa ako tama para naman hindi niya maisipan ang paalisin ako dito. Kung magpapatuloy ako sa mga kapalpakan ko sa mga gawaing bahay, siguradong palalayasin niya ako.
Lumipas ang isang oras na wala pa rin si Zion. It's already eight and he's supposed to be here by now. Hindi kaya marami siyang ginagawa sa trabaho? Ano ba ang trabaho niya? Hindi ko naitanong. Hindi ko kasi alam kung karapatan ba akong magtanong bilang si Hazel. Hindi ko alam kung ang kasambahay ay may karapatan magtanong ng personal sa amo nila.
Another hour has passed and I'm already sleepy. Mula sa counter ay nagtungo ako sa living room at naupo sa isa sa mga couches na naroon. I let my back rest as well as my nape. Ang ilang hibla ng aking buhok ay malaya ng humarang sa gilid ng aking mukha. I just let them fall freely because I feel like my hands were heavy to even lift them up.
Sa sobrang dami kong ginawa ngayong araw hindi ko masisisi ang sarili ko makaramdam ng pagod.
Wala pa man ilang minuto ay naramdaman ko na ang pagbigat ng talukap ko hanggang sa tuluyan na akong dalhin sa dimensyon ng katahimikan.
Hindi ko alam kung gaano katagal na akong nakakatulog nang maramdaman ko ang mahinang pagtapik sa aking pisngi. Slowly, I opened my eyes and was greeted by the dim light coming from the ceiling. Pero bukod pa doon ay naabutan ko ang gwapong mukha ni Zion na naka-squat sa harapan ko. Napaayos ako ng upo.
Inayos ko ang buhok ko at pigil ang hiningang inihilamos ang mga palad sa aking mukha.
"S-Sorry. Nakatulog ako. Kanina ka pa?" kabadong tanong ko.
Kanina pa kaya niya ako ginigising? Shit! Anong oras na ba?
"Bakit dito ka natutulog?" seryosong tanong niya.
"K-Kasi ano... nagluto ako... Hinintay kitang dumating. H-Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako... P-Pasensiya na."
For a moment, despite of the dim lights, I saw how his eyes became darker and intense. His jaw clenched like I just said something he didn't like. Is he mad? Nagagalit ba siya dahil nakatulog ako dito imbes na pinaghahain na siya?
"Nakahain na sa mesa ang mga pagkain mo. S-Sandali at aayusin ko."
I was about to stand up when he held my wrist and pulled me back to where I am. Napasandal akong muli sa couch.
Kumurap-kurap ako at maang siyang tinitigan. His upturned eyes remained that way. Walang nagbago, masiyado pa rin madilim.
"Kumain ka na?" tanong niya.
Umiling ako.
"Hinintay mo ako?"
Hinintay ko ba siya? Hindi pero parang ganoon na nga. Hindi pa ako kumakain. Mayroong kaunting parte sa akin ang umaasa na baka magsasabay kami ulit kung kaya't hindi pa ako naghahapunan. Pero kung hindi naman niya ako yayain ay ayos lang rin iyon sa akin.
"Hinintay mo ako..." aniya na para bang iyon na mismo ang sagot sa tanong niya kahit pa hindi ako magsalita.
Tumungo ako. Wala akong maapuhap na salita. Pakiramdam ko ay inaantok pa ako. Wala pa ang utak ko sa akin. O, kaya naman ay narito na pero panandaliang lumulutang dahil sa lalaking nasa harapan ko?
"I'm sorry. I had a long meeting that took for almost three hours." he explained.
Nagangat ako ng tingin sa kanya. Kumunot ang noo ko.
"Hindi mo kailangan magpaliwanag, Zion. Walang problema iyon sa akin. Ano ka ba!" natatawa ngunit mabilis ang tibok ng puso na sagot ko.
Hindi siya natawa at nanatili lang seryoso. Tumungo siya. Tumaas-baba ang kanyang dibdib dahil sa pinakawalang buntong hininga. Seconds later when he lifted his soulful eyes and stared perilously at me.
"Next time, don't wait for me. Kumain ka sa tamang oras ng hapunan. Masama ang nagpapalipas ng gutom. Kumain na tayo." sabi niya at tumayo na.