Thirteen
Jam’s POV
“Doctor Sy, there’s someone waiting for you at the lobby.” A nurse interrupted the short talk Doctor Angela and I was having.
“Basta Jam, be strong for Him, okay?”
“Opo. Thank you po. Hmm… Doc?”
“Yes, Jam?”
“Gagaling pa po s’ya ‘diba?”
“We’re all hoping for that.”
It was 6:05pm when I arrived at the hospital. It was a two-hour drive from our house. I saw him lying helplessly on his hospital bed. Sound asleep. Slowly, my tears started falling. My knight in shining armor, my prince, has kidney cancer, and has been fighting for it for 10 months. The doctor said they thought Hiro can’t make it this far. They didn’t imagine Hiro can still brawl for three months longer. He’s really a fighter.
Ako pa ‘yong hindi agad nakaalam. Ako pa ‘yong huli sa lahat.
Hawak hawak ko ang kanang kamay n’ya habang nakaupo ako sa tagiliran ng kama n’ya. 6:11 na nang magising s’ya. Nginitian ko s’ya ng punong-puno ng pag-asa.
“How was your sleep?”
Pinilit n’yang higpitan ang hawak sa kamay ko at ngumiti sa akin. “Kung isang anghel na, prinsesa pa ba ang nagbabantay sa’yo, panong ‘di gaganda tulog mo?”
“Ikaw talaga.. Anghel at prinsesang inlove sa’yo? Naman!” Ang sarap pakinggan ng nagdu-duet naming tawa.
“Pinapakilig mo naman ako e..”
Nang nagsabog kasi ang langit ng ugaling pagiging iyakin, nasambot ko ata lahat. Kaya heto na naman ako, umiiyak na naman. Hindi ko maimagine ang mga susunod kong araw kung hindi s’ya gagaling.
“Ssshh. Don’t cry. Hindi pa ‘ko patay.”
“Hiro, ano ba?!”
Maya-maya ay nag-ring ang cellphone ko.
“Ay, Hiro, wait lang ha. Sagutin ko lang ‘tong tawag ni Dad.”
I went outside the room. Tinanong n’ya ko kung nasan ako at sinabi ko naman na binisita ko lang si Hiro. Sinabi ko rin ‘yong kalagayan n’ya.
“Wait for me there. Susunduin na kita. Gusto ko din s’yang makita.”
Binalikan ko na si Hiro.
“I’m sorry last time, baby. ‘Di ko na dapat pinatulan ang selos ko.”
“No, I’m sorry. Nagkulang kasi ako sa’yo. Pero Hiro totoo namang mahal kita e...”
“Wala kang pagkukulang no. OA lang ako,” pagkatapos ay tumawa s’ya. “Alam ko ‘yon baby. Alam kong totoo ‘yon.”
“Nabasa mo na ba ‘yong sulat ko?”
“Hindi pa. Mamaya na siguro.”
“Kinausap ko na kasi si Dad e. Payag na s’ya.” Nagsimula na naman ang paghikbi ko. “Oo, Hiro… Tayo na. Imaginine mo ‘yon? Tagal nating hinintay ‘yon.”
Gumuhit sa mga labi n’ya ang ngiti. “Totoo?” sabay patak ng luha n’ya.
“Hmm..” Tumatango-tango pa ako.
“Dreams really happen…”
“…if you will just believe.”
Hinaplos n’ya ang pisngi ko. “I love you..”
“I love you too.”
“Can you do something for me?”
“Sana kaya ko…”
“Do you remember the promise I asked you to make? Please, baby? Para sa’kin.”
“Hiro... Ayoko nga, bakit mo ba ko pinipilit?”
“Please? Natatakot akong hindi mo na gawin ‘yon pag nawala ako. Ayokong mangyari ‘yon. Gusto ko maging masaya ka.”
“’Pag nagpromise ako, para na rin akong naniwala na mawawala ka nga. Hindi ako naniniwala do’n, kaya hindi ako magpa-promise. Hiro, magiging masaya lang ako pag gagaling ka…”
“Hindi na ‘ko gagaling..”
“Gagaling ka pa.. Bakit mo ba sinasabi ‘yan?”
“Dahil ‘yon ang totoo. Sige na, magpromise ka na, please…”
“Ayoko! Ayoko!” Tuluyan akong napahikbi sa mga palad ko.
Hinaplos n’ya ang buhok ko at pinilit hawiin ang buhok kong tumakip na sa mukha ko. “I’m sorry… I’ll just watch you up there in heaven,” sabi n’ya kasabay ng pagpawi ng luha ko.
“Magagalit ako kapag binanggit mo pa ‘yan, gagaling ka nga kasi…”
Naging hudyat ito ng simula ng pagkekwentuhan namin ng mga bagay na karaniwan na naming pinagkekwentuhan. Gagaling si Hiro. Alam ko ‘yon.
“Hiro, patay na nga pala si Hiro.”
“Hala, pinatay mo na ‘ko?”
“Hindi!”
“Hayaan mo na, kanya-kanyang oras lang ‘yan. Umiyak ka ba?”
“Hmm. Medyo. Oo pala. Kasi naman bigay mo ‘yon e..”
“Sabi ko na e. ‘Wag ka ngang iyakin.”
“E kasi naman e…”
Sinabi n’ya na masaya na daw si Hiro kasama si Lord, kaya ‘wag na kong mag-alala. Si Hiro talaga, patawa.
Tawa pa kami lalo ng tawa habang binabalikan lahat ng alaala namin noon. Pati ‘yong mga ka-cornyhan n’ya na nakakakilig naman noon.
“Jam!”
“Yes?”
“You know how to play the piano right? Sana ayos lang.”
“Alam mo bang kabang-kaba ko noon? Ikaw, pahamak ka.”
“Natatawa nga ko sa itsura mo kasi halatang ninenerbyos ka e. Ikaw, nerbyosa ka talaga.”
"Napatawag ka."
"How was your date?"
"That wasn't a date."
"Really?"
“Grabe, tanda mo ‘yon? Una pa lang, si Miguel na talaga pinagseselosan ko. Ang babaw ko.”
“Ikaw lang d’yan e.”
"Sino ka?"
"G-good evening po. S-sir. Ako po si Hiro."
"I'm sorry hijo, pero call me rude or whatever, pero I honestly have to tell you na no, you can't. Ayoko pang paligawan ang anak ko. Bata pa s’ya. Naiintindihan mo ba?"
"But Sir, I have good intentions po for your daugh---"
"I don't care. Go."
"Sir, I'll show you---"
"I don't care. Go. NOW!"
"I'm really hoping that someday, you'll give me the chance I'm asking from you. Nice meeting you, Sir."
“Ginawa ni Dad ‘yon? Si Dad talaga.” Tawa lang talaga kami ng tawa sa kwentuhan namin na ito.
“Oo! Natakot rin ako. Pero inintindi ko na lang s’ya kahit noong mga sumunod na beses. Syempre, solong anak ka. Kahit naman sinong tatay nagiging protective sa mga anak nila.”
''Dad, hindi naman po magugulo ang studies ko e. Ako pa rin naman ang baby nyo. Dad please, pumayag sana kayo.'’
''Madison, you're only 18. Masyado ka pang bata. Kung makikipagrelasyon ka agad ngayon, magkakasakitan lang kayo. Makinig ka na lang kay Daddy, baby, please?”
''Hindi ko naman po s’ya sasagutin agad, Dad. Mahihintay n’ya naman po ako.”
''Madison, ‘wag ng matigas ang ulo.Pinipigilan ko lang hindi magalit ha. Tama na ang iyak.”
“Ginawa mo ‘yon, baby?”
“For you…”
“Wow. Thank you..” And then I saw him smile.
Dalwang oras na pala ang nakalipas simula ng magising s’ya at nakapag-usap kami. Pero pakiramdam ko saglit pa lang at kulang na kulang ang mga oras na ‘yon.
Hanggang sa may narinig na lang kami na katok sa pinto.
“Si Daddy mo na siguro ‘yon. Susunduin ka n’ya ‘diba? Good bye na ata.”
“Babalik naman ako e. Bibisitahin kita lagi.”
I opened the door for him. And I was surprised to see Migs with Daddy.
“Is he fine?”
“Yes Dad, he is.”
“How are you Hiro?”
“I’m doing good, Tito. Thank you.”
“Magpagaling ka ha, I believe you’re going to be a good boyfriend to Madison.” Napatawa kaming dalawa ni Hiro sa sinabi ni Dad.
Nag-uusap pa rin sila pero wala akong naririnig na kahit ano. Ano kaya ‘yon?
“Madison, I’ll wait for you outside. Uuwi na tayo.”
“Yes, Dad.”
Migs talked to him also, then later left us alone in the room.
“Ayos lang ba na mag-isa ka lang? Hintayin ko na lang kaya munang dumating si Tito Harry?” Nakaupo ulit ako sa tabi nya.
“Okay lang, parating na naman ‘yon e. Nagpabili kasi ako ng paborito kong brownies.”
“Brwonies pa rin?”
“Syempre, all time favorite e. Sige na baby, baka hinihintay ka na nila.”
“Hmm…” Tatango-tango ako. “Hiro, papagaling ka ha.” He smiled and then leaned his head closer to mine as if wanting to kiss me on my forehead. And so I leaned closer to him also, allowing him to do what he wants. I closed my eyes.
“I love you Princess.”
“I love you too, Hiro.”