*Years after*
Third Person's POV
"Brad, kailangan kita sa firm. Please bumalik ka na." Pagsuyo ni Vhong sa kaibigan nya na kasalukuyang inaamoy ang bawat alak na nasa harapan nito at naghahalo para sa inumin niya.
"Alam mong hindi ko na kaya. HINDI. KO. NA. KA-YA Mahirap bang intindihin yon Vhong!?" Pasigaw nitong sabi sa kaibigan na hindi man lang pinagaksayahan ng panahon na sulyapan ito.
"BRAD, KOMPANYA NATIN YUNG NAKASALALAY! ALAM MO KUNG GAANO NATIN PINAGHIRAPAN YUN. IDEAS AT PRESENTATION LANG BRAD IPAGKAKAIT MO PA BA SA AKIN YUN? KAHIT ISANG ARAW LANG VICE!" Pagtataas ng boses ni Vhong sa loob ng ikalawang palapag ng isang apat na palapag na gusali sa kaibigan nito. Napatayo pa siya sa pagkakaupo at nakalapat ang dalawang kamay sa bar counter.
Di rin naman siya masisisi dahil halos araw-araw siyang dumadalaw dito matapos ang aksidente. At dahil doon ay nagkakaroon na ng problema sa kompanya nila. Pinagwalang bahala ni Vhong iyon dahil alam niyang kung magiging maayos na ang lagay ng kaibigan ay maayos nila ito ng sabay.
Mas alam ni Viceral ang mga tipo ng kanilang kliyente kaya't siya ang humaharap dito kung may problema. Pero sa kalagayan nito ngayon ay mukhang malabong mapapayag niya ito. Hindi na rin masyadong presentable ang itsura nito tumutubo na ang bigote at balbas.
Nagulat ang dalawa noong makabasag si Viceral ng isang bote ng whiskey.
"Ohh fvck! Ouch! Shit!" Nadiin ang kanyang kaliwang kamay dito. Halos ilang beses na rin na ganito ang nangyayari sa kanya sa loob ng ilang buwan na ganito ang sitwasyon niya.
Walang nakikita, kundi isang madilim na paligid.
"Tang ina! Nagkasugat ka na naman. Ilang bote pa ba babasagin mo gago ka!" Agad lumusot sa daanan ng bar counter ang kaibigan nito na kanina lang ay galit na galit sa kaniya.
Nagpipigil naman ng tawa ang sugatan na Viceral. Hanggang sa hindi na nito napigilan pakawalan iyon
"Hahahahaha! Di ko na rin alam. Nalulugi na nga ako sa mga nababasag ko e." Sabi nito na natatawa pa rin.
Pero yung kaibigan niya ay hindi na malaman ang gagawin. Nabuksan na nito lahat ng kahon at napansin niyang hindi pa rin pala nito naibabalik ang first aid kit sa pinag-iwanan niya rito noong isang araw lang.
Ni-hindi pa nga magaling ang sugat ng binata sa braso ay nadagdagan naman ito sa kamay.
"Brad, alagaan mo naman yung sarili mo." May ibig sabihing tugon ng kaibigan.
"Di mo alam yung pakiramdam na wala kang nakikita bukod sa dilim." Sabi nito na nakatingin lang sa kawalan.
"Pansamantala lang naman daw."
Kinuha naman ni Vhong yung kamay ng binata.
Sinigurado na walang bubog ang bumaon sa kamay ng kaibigan.
Kinuha ang isang galvanized beer pail na natunawan na ng yelo at iyun ang ipinanghugas sa kamay ng kaibigan.
"Aray. Masakit!" Natatawa pa ring sabi ng kaibigan nito.
"Nasasaktan ka na nga tuwang tuwa ka pa!" Kahit sermonan naman nya ito araw-araw gabi-gabi. Parang hindi rin naman 'to nakikinig.
"Kung masaktan naman ako hindi pa rin naman sya babalik di ba?" Nag-uumpisa naman mabago ang emosyon ng binata.
"Babalik yun. Maniwala ka." Sagot naman ni Vhong.
"Bakit wala pa rin hanggang ngayon? Kung kailan sigurado na ko sa isang tao. Tsaka mawawala. Kung kailan naghahanda na ko tanungin siya para magpakasal..tsaka ako maiiwan mag-isa." Ang kaninang tawa ng binata ay siya ngayong luha na pumapatak mula sa mga mata nito.
Patuloy naman sa panggagamot ang kaibigan nito. Nakikinig sa mga sakit na nararamdaman nito.
"Nawala na nga yung babaeng mahal na mahal ko. Pati ba naman yung paraan kung paano ko sya makikita kahit litrato lang mawawala pa?" Patuloy lang sa paglalabas ng nararamdaman si Viceral..
"Mahirap yung wala ka na ngang makita, nawala pa yung mahal mo." Garalgal na nitong sabi.
"Magfocus ka muna kasi sa ibang bagay. Sa trabaho." Binawi naman ni Viceral ang kamay nyang ginagamot ng kaibigan nya dahil sa narinig.
"Sige nga Vhong, tell me? Paano ko kakayanin na humarap dyan sa lintik na mga kliyente na yan kung ganito yung nararamdaman ko!? Pakiexplain at baka matulungan mo ko."
"Wag mong ibubuntong sa akin yung galit na nandyan sa puso mo kung bakit ka iniwan. Di ba yan naman issue mo madalas? Bakit? Sino ba yung kausap mo palagi kapag iniiwan ka? Di ba ako? Tangina, Vice! Di lang kompanya yung sinasalba ko dito! Pati mga tauhan ko yung iniisip ko dito. Yung pinaghirapan nating dalawa yun. Naisip mo ba yun?"
"Masyado ka kasing nagpapalunod sa emosyon mo." Dagdag pa ni Vhong.
"Umalis ka na. Bago pa tayo magsumbatan."
Vice's POV
Tinuloy ko lang yung halo ko ng mga alak. Nakalimutan ko na nga kung ano yung ginagawa ko dahil sa sagutan namin ulit ni Vhong. Kaya't tinigil ko na lang. Kinapa ang kaninang nasa tabi ko lang na stool at naupo roon.
Halos araw-araw nya akong pinipilit na pumasok o bumalik dun sa firm. Kahit ideas lang raw. Willing naman daw sya ipaliwanag lahat since malawak naman daw ang imahinasyon ko. Hindi ko maintindihan kung bakit hindi na lang siya maghire ng ibang tao. Bakit kailangan ako pa.
Pero siguro nga ganun na lang kalawak ang imahinasyon ko kaya't umabot ako sa ganitong sitwasyon, na naimagine ko na hindi kami maghihiwalay ni.. Jaki. Hanggang dun na lang pala yun.
Inabot ko yung kaninang nahalo ko na. Inamoy, pinakiramdaman kung alin sa dalawang glass yung mas may laman nang may narinig akong kaluskos.
Did he just stay? I already told him to leave. Narinig ko iyon.
Sarado ngayon yung bar kaya hindi si Toper iyon.
"Who are you? What do you want?" Tanong ko. Dahil nararamdaman kong may tao talaga sa paligid ko bukod sa akin. Lumagok lang ako ng alak.
"Vhong if its you. I already told you to leave." Walang ganang sabi ko bago kinapa-kapa ulit yung bote. Nasagi ko ito pero agad kong nasalo. O parang may pumigil para matumba sya bago ko masalo.
"Anne? Andyan ka ba? Billy?"
What the hell!?
"Tangina gago na nga nagmumukha pa kong gago lalo." Bulong ko sa sarili ko. Nagsasalita na ko mag-isa.
Kinuha ko naman yung folding cane mula sa bulsa ko at i-unfold iyon.
Sinuot sa wrist ko yung tela na tali para safe kung mawalan man ako ng grip.
Kinapa ko yung table counter na daanan para iangat pero nakaangat na ito.
Di na siguro naibaba ni Vhong kanina.
May narinig naman ulit ako na kaluskos.
"Tangina! Sino ba yan? Kung magnanakaw ka wala na dyan yung pera!"
Narinig ko naman na naupo siya sa stool ng bar counter.
"Bahala ka dyan. Kung gusto mo uminom kuha ka lang dyan. Yoko na makipaginuman sa hindi naman kumikibo. Akyat na ko. Sabi ko na lang rin kung may tao. Kung wala edi wow.
Pero ramdam kong may tao.
Sinimulan ko naman iwasiwas yung long cane ko. Pinalagyan ko na rin ng mga tactile indicator yung mga hagdan dito at rampa sa baba para hindi na rin ako maaksidente.
Noong nasa kalagitnaan na ko ng hagdan nakiramdam na muna ko kung may tao ba talaga akong kasama.
Di ako nagkakamali. Meron talaga. Narinig ko. Napakiramdaman ko, huminga siya ng malalim.
"Close the door when you leave." Sabi ko na lang. Kung isa man yung taong 'to sa mga kaibigan ko.
Pag-akyat ko sa taas. Dumeretso na lang ako sa dati kong tinatambayan. Kinapa ko yung handle ng sliding door. Naupo sa hanging chair. Pinakabitan ko pa 'to ng dalawa, iiwan mo lang rin pala ako mag-isa.
Habang nakaupo ay inangat ko yung cane upang ifold. Hinila ko ito para mawala sa alignment.
Hindi ko na alam kung ilang buwan na kong ganito. Kung ilang buwan ko na napapabayaan yung sarili ko. Ilang buwan na hinahayaan na si Toper ang mamahala sa bar. At si Troy sa coffee shop.
Ilang buwan na naghihintay na sana bumalik ka na, Jaki.
Akala ko okay tayo. Sana sinabi mo agad.
Sana sinabi mo.
******
Wala akong maisip talaga.
Hahahaha pasensya na. Bulagin muna natin. Di ko alam kung magsisisi ako dahil pinublish ko 'to. Isang araw kong inisip kung ipupublish ko 'to kasi.
-Maddie