[Zawgyi]
ခြန္းစစ္မင္း သူတို႔ေလးေယာက္ထိုင္ေနက်အတန္းရဲ႕ ခံုအလြတ္ေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ ခန္႔သူရိန္သစ္လဲမ်က္ႏွာမေကာင္းသလို ခတ္ႏြယ္လဲနားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ေနမွာအေသအခ်ာပဲ...။ အေၾကာင္းကေတာ့...ဆူးပြင့္လႊာက သူတို႔နဲ႔အတူမထိုင္ေတာ့ပဲ အျခားသူေတြနဲ႔သြားထိုင္ေနၿပီေလ...။ သူသြားထိုင္တဲ့အဖြဲ႔က သူတို႔ႏွစ္ရဲ႕ Queen ဦးေဆာင္တဲ့ 'ေက်ာင္းရဲ႕ပြဲလမ္းသဘင္တိုင္းမွာ မပါမျဖစ္သူမ်ား' အဖြဲ႔ေပါ့...။ နာမည္ၾကားတာနဲ႔တင္ ခ်ဥ္ဖတ္ခြန္းစစ္မင္းေပးထားတာကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွမျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ အားလံုးသိတယ္...။ ၿပီးရင္...အဲ့ Queen က ဆူးပြင့္လႊာနဲ႔ဆိုလဲ lab partner ေတြျဖစ္တယ္...။
အမွန္ေတာ့ အရင္တည္းက ဆူးပြင့္လႊာက အဲ့အဖြဲ႔ထဲဝင္သင့္တာလို႔ ခြန္းစစ္မင္းစဥ္းစားမိတယ္...။ ဘာမွမတူရင္ေတာင္ သူတို႔အားလံုးမွာတူတာတစ္ခ်က္ေတာ့႐ွိတယ္...။ အာရံုစိုက္ခံခ်င္တာ...။
အဲ့တာေၾကာင့္...ဆူးပြင့္လႊာ အဲ့အုပ္စုနဲ႔အဆင္ေျပေျပသြားေနႏိုင္တာက ထူးဆန္းတဲ့ကိစၥေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ ထူးဆန္းတာက သူတို႔နဲ႔မထိုင္ေတာ့တာပဲ...။ ဘယ္လိုပဲ ခန္႔သူရိန္သစ္ေၾကာင့္ဆိုေပမဲ့...ခတ္ႏြယ္ကိုေတာ့ သူအဲ့လိုပစ္ပစ္ခါခါႀကီးလုပ္စရာမွမလိုပဲေလ...။ ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ကိုယ္သူေတာ့အလိုက္သိစြာထည့္မတြက္ပါဘူး...။
" ခန္႔သူ...ခြန္း...ငါမသိတဲ့ကိစၥမ်ားျဖစ္သြားေသးလားဟင္...သူကငါ့ကို လံုးဝကိုစကားမေျပာေတာ့တာ...ငါတကယ္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး..."
ခန္႔သူရိန္သစ္က ခြန္းစစ္မင္းကို အေနရခက္စြာနဲ႔လွည့္ၾကည့္လာတယ္...။ ဒါနဲ႔...သူလဲေခါင္းျပန္ညိတ္ျပလိုက္မိတယ္...။ ဟုတ္တယ္...။ သူတို႔ၾကားမွာ ဘာလိွ်ဳ႕ဝွက္ခ်က္မွထားစရာမလိုဘူးေလ...။
ဒီလိုနဲ႔...ခန္႔သူရိန္သစ္ သူနဲ႔ဆူးပြင့္လႊာၾကားမွာျဖစ္ခဲ့တာေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳံးအေနနဲ႔ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ခတ္ႏြယ္မ်က္လံုးေလးက မသိမသာက်ယ္လာတယ္...။
" ဒါဆို...နင္တို႔က သူႀကိဳက္ေနတာကိုသိတယ္ေပါ့..."
" ဆိုပါေတာ့..."
ခတ္ႏြယ္ဆီမွာ အံ့ဩရိပ္ေလးသန္းေနေပမဲ့ အရမ္းႀကီးေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ အဲ့ေနာက္...သူတိုးတိုးေလးေျပာလာတယ္...။
" သူ ခန္႔သူနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရမွာခက္ခဲလို႔ဆိုတာကို ငါနားလည္ေပးလို႔ရတယ္...ခြန္း က်ေတာ့လဲ သူအျမဲသတ္ခ်င္ေနတဲ့စာရင္းထဲကဆိုေတာ့ ထားေတာ့...ဒါေပမဲ့...ငါ့ကို ဘာလို႔လဲ...ငါလဲသူ႔ကိုဘာမွမလုပ္ထားမိပါဘူး...သူကအခု အသားလြတ္ႀကီးေတြဟ..."
ထိုစကားေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းေတြးမိလိုက္တယ္...။ ခတ္ႏြယ္က အခုလိုပဲထင္ေကာင္းထင္လိမ့္မယ္...။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့...သူတို႔ ဆူးနဲ႔ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ခတ္ႏြယ္သိေအာင္ေျပာျပတယ္ဆိုေပမဲ့...အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္မေျပာေသးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾကတယ္ေလ...။
" ၿပီးေတာ့ ငါနင္တို႔ကိုမေျပာရေသးတာ...မေန႔ညကပဲ သူငါ့ကို Facebook မွာ unfriend လုပ္သြားတယ္..."
ခတ္ႏြယ္က အတန္းရဲ႕ အလယ္နားေလာက္မွာထိုင္ၿပီး အေပါင္းအသင္းသစ္ေတြနဲ႔အတူ ျပံဳးရႊင္ေနတဲ့ဆူးပြင့္လႊာကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီးေျပာတယ္...။
" ဟုတ္လား..."
" Unfriend လုပ္ရံုတင္မကဘူး..."
ြခြန္းစစ္မင္း ဖုန္းကိုေထာင္ျပလိုက္တယ္...။
" Group chat ကပါ ထြက္သြားၿပီ..."
အဲ့အခ်ိန္ ခတ္ႏြယ္သက္ျပင္းခ်လိုက္တာကို ေတြ႔တာေၾကာင့္ သူဆက္ေျပာလိုက္တယ္...။
" ခတ္ႏြယ္...ကိုယ္အျပစ္လုပ္မိလား မလုပ္မိလားေတာင္ မေသခ်ာတဲ့ကိစၥတစ္ခုအတြက္နဲ႔ စိတ္အပင္ပန္းခံမေနနဲ႔...ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေန...သူမေျပာတာက သူ႔ဆံုး႐ႈံးမႈပဲ...နင္ကဘာေတြလိုက္ခံစားေနတာလဲ..."
" ငါသိပါတယ္...ဒါေပမဲ့ ငါမွားထားတယ္ဆိုရင္လဲ ေတာင္းပန္လိုက္ခ်င္တယ္ေလဟာ...အခုလို ဘာမွမေျပာပဲေနေနတာႀကီးက အဓိပၸာယ္မွမ႐ွိတာ..."
" အဲ့လို အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာႀကီးအတြက္ နင္ကအခ်ိန္ကုန္ခံေနတာေလ...အဲ့ေလာက္ေတာင္ ေတာင္းပန္ခ်င္ေနရင္လဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သြားေမးပါလား...ဒီမွာလာၿပီးေတာ့ေတာ့ ဆပ္ျပာသည္လင္ေပ်ာက္မေနနဲ႔..."
" နင္ဟာေလ...နည္းနည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ နားခံသာေအာင္ေျပာလို႔မရဘူးလား...တကယ္ ကိုလင္းနဲ႔ပဲတန္တယ္..."
( Wtf?...ဘာကိစၥ လင္းေခတ္ဦးက ပါလာရတာတုန္း...)
" လံုးဝႏွလံုးသားမ႐ွိတဲ့လူလိုပဲ..."
" အဲ့တာဆို...ႏွလံုးသား႐ွိတာကဘာလဲ...နင့္လို မေရရာတဲ့ကိစၥအတြက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္လုပ္ေနတာမ်ိဳးလား...ဒါမွမဟုတ္ ဆူးလိုလူမ်ိဳးလား..."
" ကဲ...ကဲ...ေတာ္ပါကြာ...မင္းတို႔ကလဲ..."
ၾကားထဲကေန မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔တားလာတဲ့ ခန္႔သူရိန္သစ္ေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းႏႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္...။
လူေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္တံုးအလဲဆိုတာ အဲ့အရာေတြကသက္ေသပဲ...။ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေတြအတြက္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါခံစားေနတတ္ၾကတာ...။ ရယ္စရာအေကာင္းဆံုးကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္မဟုတ္ပဲ သူမ်ားအတြက္ေစတနာအျပည့္နဲ႔ လိုက္ခံစားေပးၾကတာပဲ...။
ေန႔လည္ ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္မွာလဲ ခြန္းစစ္မင္း ဆူးပြင့္လႊာကိုသတိထားၾကည့္မိတယ္...။ သူေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာေနပံုက...ေစာက္က်ိဳးနဲဟန္ေဆာင္ေနသလား ထင္မွတ္ရေလာက္တယ္...။ ဒါေပမဲ့ ခြန္းစစ္မင္း သူ႔မ်က္လံုးသူအားနာေသာအားျဖင့္...အႏွီ႐ုပ္ေျပာင္း႐ုပ္လႊဲႏိုင္လွေသာ လူသားဆီကေန အၾကည့္ေတြကိုေရႊ႔လိုက္မိတယ္...။
ညေန practical ခ်ိန္အၿပီးမွာေတာ့...သူတို႔သံုးေယာက္အတူပဲ Cara နဲ႔ လင္းေခတ္ဦးတို႔ကိုေစာင့္ဖို႔အတြက္ သူတို႔ထိုင္ေနၾကဆိုင္မွာထိုင္ဖို႔ ထြက္လာလိုက္ၾကတယ္...။ ဒါေပမဲ့ ကန္တင္းထဲဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပဲ ကန္တင္းထဲကေကာင္မေလးေတြရဲ႕အမူအရာေၾကာင့္ သူနည္းနည္းေတာ့အံ့အားသင့္သြားမိတယ္...။ ေကာင္မေလးေတြက သူတို႔ဘက္ကိုၾကည့္ၿပီး ျပံဳးစိစိနဲ႔ကြၽတ္စီကြၽတ္စီလုပ္ေနၾကေလရဲ႕...။
ခြန္းစစ္မင္းလဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။ ေသခ်ာတယ္ေလ...ဒါသူ႔ေၾကာင့္ေတာ့မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...။
( Shit! မင္း...)
ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရပ္ႀကီး သူ႔ကိုျပံဳးၾကည့္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လိုက္မိတာနဲ႔အတူ... တစ္ဖက္ပဲလြယ္ထားတဲ့ေက်ာပိုးအိတ္ကို ခန္႔သူရိန္သစ္ဆီပစ္ေပးလိုက္တယ္...။ ၿပီးတဲ့အခါ...လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဂ်ဴတီကုတ္ကအိတ္ကပ္ထဲထည့္ရင္း တစ္လွမ္းခ်င္းေလ်ွာက္သြားလိုက္တယ္...။
" ႐ွိန္း...ဘာလာလုပ္တာလဲ...ဒီအခ်ိန္မင္းအတန္း႐ွိတယ္မလား..."
႐ွိန္းဆက္ပိုင္က သြားေလးေတြေပၚေအာင္ျပံဳးလိုက္ၿပီး...။
" ေနာက္နာရီဝက္ေလာက္မွစမွာ...အဲ့တာေၾကာင့္ မင္းဆီကိုလာတာ...ေတာ္ေသးတယ္...ေတြ႔မွေတြ႔ရပါ့မလားလို႔ စိတ္ပူေနတာ..."
" ဟုတ္ပါၿပီ...ဘာလုပ္ဖို႔လာတာလဲလို႔..."
" မင္းကိုသတိရလို႔..."
" ဖြီ!...တစ္ရာဖိုးသံုးပုဒ္ေတြလာမေျပာနဲ႔..."
" တကယ္ပါ ခြန္းရဲ႕...မနက္က ငါအိပ္ရာထေနာက္က်ၿပီး မင္းကိုလာမေခၚႏိုင္ဘူးေလ...အဲ့တာေၾကာင့္ အခုအရမ္းေတြ႔ခ်င္လာလို႔..."
ခြန္းစစ္မင္း မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မဲ့လိုက္မိတယ္...။
" မင္းကအပ်ိဳျဖန္းေလးလား...အဲ့ေလာက္ထိအကဲပိုေနရေအာင္...ညေနက်ရင္ေတြ႔ရမွာပဲကို..."
" ညေနက ညေနပဲေလ...ငါကအခုေတြ႔ခ်င္ေနတာကို..."
" ကဲပါ...အခုေတြ႔ၿပီးၿပီမလား...ျပန္ေတာ့..."
" မျပန္ပါဘူး...ငါၾကည့္လို႔မဝေသးဘူး...မင္းကိုၾကည့္ပါအံုး...ဒါငါမင္းကို ဂ်ဴတီကုတ္ေလးနဲ႔ပထမဆံုးျမင္ဖူးတာပဲ...ငါ့ေလာက္မခန္႔ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ၾကည့္ေကာင္းသား...အဟင္း ဟင္း..."
" ေသခ်င္ေနၿပီလား...သြား...အခုျပန္ေတာ့..."
စကားအဆံုးမွာ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္က ကေလးဆိုးႀကီးလိုႏႈတ္ခမ္းဆူလိုက္ရင္း...။
" ခြန္းကလဲ...ခဏေလးေနပါရေစအံုး..."
" မရဘူး...Final ေတြ ခဏေနရင္ဆင္းေတာ့မွာ...သေဘာေပါက္လား..."
အဲ့က်မွ ရွိန္းဆက္ပိုင္က တစ္ခုခုကိုစဥ္းစားေနရင္း...ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ေနာက္ကိုလွမ္းၾကည့္ၿပီး ေျပာလာတယ္...။
" ေနာက္က်သြားၿပီ...ဟိုမွာလာေနၿပီ..."
ခြန္းစစ္မင္း အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လင္းေခတ္ဦးတို႔ကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္...။ ဒါေၾကာင့္ သူအျမန္ပဲစကားစကိုျဖတ္လိုက္တယ္...။ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္နဲ႔ပတ္သတ္တာေၾကာင့္ေတာ့ သူလင္းေခတ္ဦးရဲ႕ အသားလြတ္မ်က္မုန္းက်ိဳးတာကို မခံခ်င္ဘူး...။ သူတို႔ခ်င္းျဖစ္တဲ့ အဆင္မေျပမႈၾကားမွာ သူၾကားမညပ္ခ်င္ဘူး...။
" မင္းဘာသာ ျပန္ခ်င္ျပန္ မျပန္ခ်င္ေနေတာ့...ငါသြားေတာ့မယ္..."
" ခြန္း..."
" မခြန္းနဲ႔...ငါသြားၿပီ..."
ၿပီးတာနဲ႔ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကိုလွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ခတ္ႏြယ္တို႔႐ွိရာကိုသြားလိုက္တယ္...။ သိပ္မၾကာပါဘူး...လင္းေခတ္ဦးတို႔ပါ ေရာက္လာတယ္...။ ဒါနဲ႔ စိုးရိမ္တႀကီး ခုနကစကားရပ္ေျပာေနတဲ့ေနရာကိုလွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကမ႐ွိေတာ့ဘူး...။
" ဘာတဲ့လဲ..."
ခတ္ႏြယ္အေမးကို အျမန္ပဲေျဖလိုက္မိတယ္...။
" ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး...ကိုလင္းေခတ္ဦး ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားမလား..."
" ..."
ကားရပ္ထားတဲ့ေနရာဆီေလ်ွာက္လာရင္း တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ျပံဳးေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးေၾကာင့္ သူခပ္ေစာင္းေစာင္းၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ခင္မ်ားက ဘာျပံဳးေနတာလဲ..."
" ျကည္ႏူးမိလို႔ပါ..."
" ဘာရယ္?..."
" မင္းနဲ႔႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကိုၾကည့္ၿပီးေလ..."
" ဟန္႔! အပိုေတြလုပ္မေနနဲ႔...ခင္မ်ား ႐ွိန္းကို...႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကို ၾကည့္မရဘူးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္...ခင္မ်ားတို႔ၾကားမွာ ျပသာနာ႐ွိခဲ့တာေရာ..."
သူကားထဲဝင္ထိုင္ရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ လင္းေခတ္ဦးလဲကားထဲအျမန္ဝင္လိုက္ၿပီး ကားစက္ႏိႈးရင္းျပန္ေျပာတယ္...။
" ငါ့သူ႔ကို ၾကည့္မရတာမဟုတ္ပါဘူး...ၿပီးေတာ့ သူနဲ႔ငါ့ၾကားကျပသာနာကလဲ အထင္လြဲမႈသတ္သတ္ပါပဲ..."
သဴဘာမွျပန္မေျပာခင္မွာပဲ လင္းေခတ္ဦးကဆက္ေျပာတယ္...။
" မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပေနၿပီထင္တယ္...ေအးေလ နားလည္ပါတယ္..."
" ဘာကိုလဲ..."
" ဪ...ဒါမင္းရဲ႕ပထမဆံုးအေတြ႔အၾကံဳဆိုေတာ့ မင္းလဲ အရမ္းရင္ခုန္စိတ္လႈပ္႐ွားေနမွာပဲလို႔...မင္းတို႔ ၁၇၊၁၈ အရြယ္ဆိုတာကလဲ...ေလတိုက္တာကအစ ရင္ခုန္ခ်င္ေနတာမ်ိဳးကိုး..."
" ဘာေျပာတယ္..."
လင္းေခတ္ဦးက တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တယ္...။
" ဒီလိုေလ...မင္းတစ္ခါမွရည္းစားမထားဖူးဘူးမဟုတ္လား...အဲ့တာအျပင္ အခုကလဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမင္းကိုလိုက္တာကို ပထမဆံုးခံရတာေလ...အဲ့ေတာ့ ..."
လင္းေခတ္ဦးစကားေၾကာင့္ သူလႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားျဖစ္သြားမိတယ္...။
" ဒီမွာ...လိင္ကိစၥကိုနားလည္ဖို႔ လိင္ဆက္ဆံဖူးစရာမလိုပါဘူး...အဲ့လိုပဲ...ရည္စားမထားဖူးတာနဲ႔ပဲ အခ်စ္ေရးအခ်စ္ရာ ဘာမွနားမလည္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးရေလာက္တဲ့အထိ ခင္မ်ားမတံုးဘူးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္..."
" ဒါေပမဲ့...အေတြ႔အၾကံဳက အျမဲဦးစားေပးနံပါတ္တစ္ပဲေလ..."
" အဲ့အေတြ႔အၾကံဳဆိုတာကလဲ အျမဲတမ္း 'keep in touch' ျဖစ္ေနမွေလ...ေျပာပါအံုး...ခင္မ်ားညီေလး အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ..."
" အဟစ္ ဟစ္!..."
လင္းေခတ္ဦးက ညစ္က်ယ္က်ယ္ရယ္လိုက္တယ္...။ ၿပီးတာနဲ႔ ကားကိုေမာင္းထြက္လိုက္ရင္း...စတီယာရင္ကိုင္ထားတဲ့လက္တစ္ဖက္ကို ခြန္းစစ္မင္းျမင္ေအာင္ ေျမႇာက္ျပတယ္...။
" မင္းစိတ္ပူစရာမလိုဘူး...သူ႔မွာ 'part time job' ႐ွိတယ္..."
ခြန္းစစ္မင္းဆြံ႔အစြာနဲ႔ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းထိုးလိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္ဘက္ကိုလွည့္လိုက္တယ္...။ ဒါေပမဲ့ ႐ႈထားတဲ့ေလေတာင္ျပန္မထုတ္ရေသးဘူး...လင္းေခတ္ဦးဆီကေန အသံထပ္ထြက္လာတယ္...။
" အခုမွစဥ္းစားမိတယ္...မင္းကလံုးဝအ႐ိုင္းတံုးေလးပဲ..."
" ဘာ!..."
" ရည္းစားလဲတစ္ခါမွမထားဖူးဘူး...အဲ့အတြက္ အပ်ိဳေလးျဖစ္ေနအံုးမွာအေသအခ်ာပဲ..."
" ဘာဗ်..."
သူ ဝဋ္လည္သလို ခံစားလိုက္ရတယ္... ။ ခုနကပဲ သူ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကို 'အပ်ိဳျဖန္းေလး'ဆိုၿပီး ေျပာခဲ့တာေလ...။ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္လံုးနီရဲသြားတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းကိုၾကည့္ၿပီး လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ စခ်င္စိတ္က ပိုတိုးလို႔လာတယ္...။
" ေဟး!...စိတ္ေလ်ွာ့ စိတ္ေလ်ွာ့... လူပ်ိဳေလးလို႔ေျပာတာပါ...ၿပီးေတာ့...အဲ့တာက ႐ွက္စရာမွမဟုတ္တာ...အဟင္း...မင္းမွာအခုထိ first kiss ႐ွိေနေသးတယ္မဟုတ္လား..."
" အဲ့တာ ခင္မ်ားနဲ႔ဆိုင္လား...ဒါမွမဟုတ္ ခင္မ်ားက စိတ္ဝင္စားလို႔လား...အဲ့တာဆိုရင္ေတာ့ ေဆာရီးပဲ...ကြၽန္ေတာ့္အနမ္းဦးက ထိုက္တန္တဲ့သူပဲရမွာ...ဟန္႔!..."
" Oh! အဲ့တာမွကိြဳင္ပဲေပါ့...ငါနဲ႔ထိုက္တန္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ငါက ကေလးေတြစိတ္မဝင္စားေတာ့ ခက္တာပဲ..."
" ကြၽန္ေတာ္ကေလးဟုတ္မဟုတ္ ခင္မ်ားစမ္းၾကည့္ရင္သိမွာေပါ့..."
" အမေလး...ေတာ္ပါ ေတာ္ပါ...မင္းက musterbate ကိုေတာင္ တစ္ပါတ္တစ္ႀကိမ္ ပံုမွန္လုပ္မဲ့႐ုပ္မဟုတ္ဘူး..."
( Motherfxxker! ခင္မ်ားႀကီး...)
" အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာ...ခင္မ်ားကေတာ့လုပ္တယ္ေပါ့လား..."
" ေန႔တိုင္းပဲ..."
"....."
သူ လင္းေခတ္ဦးကို ခပ္ေအးေအးပဲ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ေၾသာ!!!... ဒါဆို ဒီေနရာမွာလဲ ခင္မ်ားကို guide အျဖစ္ေခၚမွတဲ့တူတယ္...ကြၽန္ေတာ္လစာပိုေပးမယ္ေလ...ဘယ္လိုလဲ..."
ထိုစကားကိုၾကားတဲ့အခ်ိန္ လင္းေခတ္ဦးမ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းတည္သြားေတာ့တယ္...။ အဲ့ေနာက္... တစ္လံုးခ်င္းေအးေဆးေျပာလာတယ္...။
" မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...ငါ့လက္ကႀကီးတယ္...အဆင္မေျပဘူး..."
" ခင္မ်ားလက္ႀကီးတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ..."
" ငယ္ငယ္တုန္းက 'ဝ'လံုး စသင္ရေတာ့ ဆရာမေတြက မင္းလက္ကိုကိုင္ၿပီး ခဲတံႏိုင္ေအာင္ အရင္မသင္ေပးဘူးလား..."
ခြန္းစစ္မင္းရဲ့ပန္းႏုေရာင္မ်က္ႏွာက အနီဘက္ကို႐ုတ္ခ်ည္းကူးေျပာင္းသြားေတာ့တယ္...။
" ခင္မ်ား..."
" အဲ့မွာ ခဲတံကေသးေနရင္ အဆင္ေျပပါ့မလား..."
ခြန္းစစ္မင္း ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့မဲ့စိတ္ကို အတင္းထိန္းခ်ဳပ္ရင္း နဂါးမာန္မ်က္ေစာင္းကိုဝင့္ခ်ီလိုက္ကာ...သူပိစိမဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းျပဖို႔ျပင္လိုက္တယ္...။
" ဒီမွာ...ကိုလင္းေခတ္ဦး... ကြၽန္ေတာ္မေသးဘူးဗ်..."
" ငါလဲမင္းကိုေသးတယ္မေျပာပါဘူး...ငါ့လက္ကႀကီးတယ္လို႔ပဲေျပာတာပါ..."
" ခင္မ်ား...အဲ့တာအတူတူပဲေလ...ကြၽန္ေတာ္က ခင္မ်ားထက္ အရပ္ေလးမဆိုစေလာက္ပုတာနဲ႔ပဲ အဲ့လိုအသားယူလို႔မရဘူးဗ်...ခင္မ်ားက ေတာ္ေတာ္ကိုအက်င့္မေကာင္းတာပဲ...ဘာလို႕ ခင္မ်ားရဲ႕ ခလုပ္ကိုဖြင့္မိတဲ့သူက ကြၽန္ေတာ္ျဖစ္ေနရတာလဲ..."
" ေဟာဗ်ာ...ဒီကအကိုႀကီးကလဲ ဘာမွမေျပာရပါလား...သူ႔ဟာသူအေတြးေပါက္ၿပီးစိတ္ဆိုးေနတယ္...ဒီကေလးႏွယ္..."
" ေတာ္ဗ်ာ...ဘာမွဆက္မေျပာနဲ႔...အကုသိုလ္မ်ားတယ္... "
( ကြၽန္ေတာ္ဘာလို႔ ခင္မ်ားနဲ႔ဆိုရင္ အျမဲခံေနရတာလဲ...ခင္မ်ားကိုမုန္းလိုက္တာ...)
ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ မခံမရပ္ႏိုင္အျဖစ္ဆံုး...မာနအထိခိုက္ဆံုးစကားကေတာ့...သူ႔ညီေလးကို အရြယ္ညႇပ္တယ္ေျပာတာပဲ...။
ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ လင္းေခတ္ဦးနဲ႔စာလုပ္ေနခ်ိန္တစ္ခ်ိန္လံုး ခြန္းစစ္မင္းစကားတစ္လံုးမွမေျပာေတာ့တာပါပဲ...။
" ဂ်ိမ္း!!!..."
ကားတံခါးကို ကိုယ့္ကားမဟုတ္သည့္အတိုင္း အသားကုန္ေဆာင့္ပိတ္၍ ဝင္ထိုင္လာေသာ ခြန္းစစ္မင္းကိုၾကည့္ၿပီး...႐ွိန္းဆက္ပိုင္တစ္ေယာက္ အသည္းနာမိေသာ္လဲ ဘာမွေတာ့မေျပာျဖစ္...။
" ခြန္း..."
" ေမာင္းေတာ့ကြာ...ငါစိတ္႐ႈပ္ေနတယ္...စကားမေျပာခ်င္ဘူး..."
႐ွိန္းဆက္ပိုင္ ဖြင့္ထားတဲ့ FM ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး... ခြန္းစစ္မင္းဘက္အသာလွည့္လိုက္တယ္...။
" အဲ့လိုမဟုတ္ေသးဘူးေလ...အခုဘာျဖစ္လာတာလဲ..."
" မင္းနဲ႔ဘာမွမဆိုင္ဘူး...မင္းနဲ႔ဆိုင္တာက ကားေမာင္းဖို႔...Shit! ငါမင္းကိုမဲမိေနၿပီ...စကားမ်ားမ်ားမေျပာရေအာင္ကြာ..."
" အဲ့လိုမဲမွ မင္းစိတ္ဆိုေျပမယ္ဆိုရင္လဲ ငါ့ကိုႀကိဳက္သေလာက္မဲလို႔ရတယ္..."
ခြန္းစစ္မင္း စိတ္႐ႈပ္ေထြးစြာနဲ႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" မင္း႐ူးေနလား...'ငါစိတ္႐ႈပ္ေနလို႔'ဆိုတဲ႔ စကားတစ္ခြန္းနဲ႔ ငါေျပာသမ်ွ ၿငိမ္ခံေနရေအာင္ မင္းကအ႐ူးလား...တန္လို႔လား..."
" အဲ့တာဆို ငါကဘာလုပ္ရမွာလဲ... မင္းနဲ႔ျပန္ရန္ျဖစ္ရမွာလား..."
႐ွိန္းဆက္ပိုင္က သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်လိုက္ၿပီး အႏူးညံ့ဆံုးေလသံနဲ႔ ဆက္ေျပာလာတယ္...။
" ခြန္း...နားေထာင္...ငါမ႐ူးဘူး...အဲ့တာေၾကာင့္ မင္းေဘးမွာေနဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားတာေပါ့...ၿပီးေတာ့ တန္တယ္...ဒီေနရာမွာ ငါ့ကိုေျပာေနတဲ့သူက မင္းျဖစ္ေနသ၍တန္တယ္ ခြန္း...မင္းခုနကေျပာတယ္ ငါနဲ႔ဆိုင္လို႔လားဆိုတာ...ဆိုင္တာေပါ့...အခုခ်ိန္မွာ မင္းက ငါဂ႐ုစိုက္တဲ့တစ္ဦးတည္းေသာသူပဲ...ဒါေၾကာင့္...မင္းလူသတ္ခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ငါမင္းအနားမွာဆက္ေနၿပီး မင္းမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနအံုးမွာပဲ..."
ေျပာၿပီးတာနဲ႔... ႐ွိန္းဆက္ပိုင္က ကားကိုစတင္ထြက္ခြာလိုက္တယ္...။ တစ္လမ္းလံုးမွာ သီခ်င္းသံတိုးတိုးကလြဲလို႔ အရာအားလံုးတိတ္ဆိတ္လို႔ေနတယ္...။
ခြန္းစစ္မင္း အျမဲေတြးမိတာက သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္တဲ့သူမ႐ွိဘူးဆိုတာပဲ...။ တကယ္တန္း သူကိုယ္တိုင္ကသာ ဘယ္ေတာ့မွမျမင္ခဲ့တာ...။ စိတ္ထဲကေနလဲသိေနပါရက္နဲ႔ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့မိတာေတြကမ်ားတယ္...။ ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုအရင္တည္းက သူ႔အတြက္႐ွိေပးခဲ့တဲ့သူေတြက သူတစ္စက္ေလးမွေစာက္ခ်ိဳးမေျပတာကိုေတာင္ သူ႔အနားမွာဆက္႐ွိေပးေနၾကတုန္းပဲ...။ အဲ့လူေတြ သူ႔ကိုစိတ္ကုန္ၿပီး သူ႔အနားမွာဆက္မ႐ွိေတာ့ရင္ဆိုတာကိုေတြးမိတိုင္း တုန္လႈပ္မိတတ္တာကိုဖုံုးကြယ္ၿပီး...အခုထိ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ေနမိတုန္းပဲ...။ အခု ႐ွိန္းဆက္ပိုင္...။
( ငါ့ေဘးမွာေနဖို႔ေတာင္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီတဲ့လား...)
သူဘာလို႔႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကို တြန္းထုတ္ေနမိတာလဲ သူမသိဘူး...။ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာက သူ႔အတြက္ဘာျပသာနာမွမ႐ွိဘူး...။ အရင္တည္းက သူ႔ကိုယ္သူလိင္စိတ္တိန္းၫြတ္မႈ...ခံယူမႈေတြနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး Label မတပ္ထားခဲ့ဘူး...။
ခြန္းစစ္မင္း စိတ္တိုတိုနဲ႔ လမ္းတစ္ေလ်ွာက္ ကိုယ့္ကိုကိုေရာ စိတ္ထဲေပၚလာသမ်ွသူေတြကိုပါ က်ိန္ဆဲလာလိုက္တာ အိမ္နားေရာက္တဲ့အထိပဲ...။ သူေဘးကိုငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ကားကိုေမာင္းေနတယ္...။
" ငါ...ခုနကအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူး..."
႐ွိန္းဆက္ပိုင္ႏႈတ္ခမ္းေလးက တြန္႔တက္သြားတယ္...။
" စိတ္ထဲကမပါတာေတြ ေျပာေနျပန္ပါၿပီ..."
" လခြမ္း! အဲ့ေလာက္ေတာင္ သိသာေနလား..."
သူရယ္ပဲရယ္တယ္...။
" ႐ွိန္း...မင္း လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္ဖူးလား..."
႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကကားေလးကို ခြန္းစစ္မင္းအိမ္ေ႐ွ႕မွာထိုးရပ္လိုက္တယ္...။ ၿပီးမွ...။
" ဟင့္အင္း...ဒါေပမဲ့ မၾကာေတာ့ပါဘူး..."
အေျဖကဘယ္လိုႀကီးလဲ...။ သူေတြးေတြးဆဆနဲ႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္...။
" လူေတြကဘာလို႔ခ်စ္ခ်င္ၾကတာလဲ...မိသားစု သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကရတဲ့ ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာကမလံုေလာက္ေသးလို႔လား...ဘာလို႔ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ဆီက အခ်စ္ကိုမွ မက္မက္ေမာေမာထပ္လိုခ်င္ရတာလဲ..."
" ငါလဲမေျပာတတ္ဘူး...ဒါေပမဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာေႏြးေထြးမႈေတြအတြက္က်ေတာ့ အဲ့မိသားစုနဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကေနမရႏိုင္ဘူးေလ...မင္းေရာ ခြန္း...မင္းေရာခ်စ္ဖူးလား..."
ခြန္းစစ္မင္း အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈလိုက္မိတယ္...။
" ငါ မခ်စ္ခ်င္ဘူး..."
" ဘာလို႔လဲ..."
" မခ်စ္ခ်င္လို႔..."
" အင္!..."
" ကဲ...ငါသြားၿပီ...Bye..."
" ခဏ ခဏေလး ခြန္း..."
" ဘာလဲ..."
" ငါမင္းကိုအႀကိဳအပို႔လုပ္ေပးေနတာ ၂ပတ္ေတာင္ေက်ာ္ၿပီ...ငါအခုထိ မင္းအေဖေတြကိုမေတြ႔ဖူးေသးဘူး..."
" မင္းေတြ႔ခ်င္ရင္ မနက္ျဖန္ေပးေတြ႔မယ္..."
" ဟင္! တကယ္လား...မနက္ျဖန္ သူတို႔အားတယ္လား..."
" မဟုတ္ဘူး...သူတို႔မနက္ျဖန္ ခရီးသြားမွာေလ..."
" ငွယ္!..."
ခြန္းစစ္မင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အမူအရာနဲ႔႐ွိန္းဆက္ပိုင္ကို ခပ္ေထ့ေထ့ပံဳစံနဲ႔မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ပင့္ျပလိုက္ၿပီး ကားေပၚကေနဆင္းလိုက္တယ္...။
" ဟူးးး..."
သူတကယ္မခ်စ္ခ်င္ဘူး...။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းေၾကာင္း သူ႔အေဖႏွစ္ေယာက္ကသက္ေသပဲေလ ...။
--------------------
[Unicode]
ခွန်းစစ်မင်း သူတို့လေးယောက်ထိုင်နေကျအတန်းရဲ့ ခုံအလွတ်လေးကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။ ခန့်သူရိန်သစ်လဲမျက်နှာမကောင်းသလို ခတ်နွယ်လဲနားမလည်နိုင်ဖြစ်နေမှာအသေအချာပဲ...။ အကြောင်းကတော့...ဆူးပွင့်လွှာက သူတို့နဲ့အတူမထိုင်တော့ပဲ အခြားသူတွေနဲ့သွားထိုင်နေပြီလေ...။ သူသွားထိုင်တဲ့အဖွဲ့က သူတို့နှစ်ရဲ့ Queen ဦးဆောင်တဲ့ 'ကျောင်းရဲ့ပွဲလမ်းသဘင်တိုင်းမှာ မပါမဖြစ်သူများ' အဖွဲ့ပေါ့...။ နာမည်ကြားတာနဲ့တင် ချဉ်ဖတ်ခွန်းစစ်မင်းပေးထားတာကလွဲလို့ ဘယ်သူမှမဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ အားလုံးသိတယ်...။ ပြီးရင်...အဲ့ Queen က ဆူးပွင့်လွှာနဲ့ဆိုလဲ lab partner တွေဖြစ်တယ်...။
အမှန်တော့ အရင်တည်းက ဆူးပွင့်လွှာက အဲ့အဖွဲ့ထဲဝင်သင့်တာလို့ ခွန်းစစ်မင်းစဉ်းစားမိတယ်...။ ဘာမှမတူရင်တောင် သူတို့အားလုံးမှာတူတာတစ်ချက်တော့ရှိတယ်...။ အာရုံစိုက်ခံချင်တာ...။
အဲ့တာကြောင့်...ဆူးပွင့်လွှာ အဲ့အုပ်စုနဲ့အဆင်ပြေပြေသွားနေနိုင်တာက ထူးဆန်းတဲ့ကိစ္စတော့မဟုတ်ဘူး...။ ထူးဆန်းတာက သူတို့နဲ့မထိုင်တော့တာပဲ...။ ဘယ်လိုပဲ ခန့်သူရိန်သစ်ကြောင့်ဆိုပေမဲ့...ခတ်နွယ်ကိုတော့ သူအဲ့လိုပစ်ပစ်ခါခါကြီးလုပ်စရာမှမလိုပဲလေ...။ ခွန်းစစ်မင်း သူ့ကိုယ်သူတော့အလိုက်သိစွာထည့်မတွက်ပါဘူး...။
" ခန့်သူ...ခွန်း...ငါမသိတဲ့ကိစ္စများဖြစ်သွားသေးလားဟင်...သူကငါ့ကို လုံးဝကိုစကားမပြောတော့တာ...ငါတကယ် ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး..."
ခန့်သူရိန်သစ်က ခွန်းစစ်မင်းကို အနေရခက်စွာနဲ့လှည့်ကြည့်လာတယ်...။ ဒါနဲ့...သူလဲခေါင်းပြန်ညိတ်ပြလိုက်မိတယ်...။ ဟုတ်တယ်...။ သူတို့ကြားမှာ ဘာလိျှု့ဝှက်ချက်မှထားစရာမလိုဘူးလေ...။
ဒီလိုနဲ့...ခန့်သူရိန်သစ် သူနဲ့ဆူးပွင့်လွှာကြားမှာဖြစ်ခဲ့တာတွေကို အကျဉ်းချုံးအနေနဲ့ပြောပြလိုက်တော့ ခတ်နွယ်မျက်လုံးလေးက မသိမသာကျယ်လာတယ်...။
" ဒါဆို...နင်တို့က သူကြိုက်နေတာကိုသိတယ်ပေါ့..."
" ဆိုပါတော့..."
ခတ်နွယ်ဆီမှာ အံ့ဩရိပ်လေးသန်းနေပေမဲ့ အရမ်းကြီးတော့မဟုတ်ဘူး...။ အဲ့နောက်...သူတိုးတိုးလေးပြောလာတယ်...။
" သူ ခန့်သူနဲ့ ရင်ဆိုင်ရမှာခက်ခဲလို့ဆိုတာကို ငါနားလည်ပေးလို့ရတယ်...ခွန်း ကျတော့လဲ သူအမြဲသတ်ချင်နေတဲ့စာရင်းထဲကဆိုတော့ ထားတော့...ဒါပေမဲ့...ငါ့ကို ဘာလို့လဲ...ငါလဲသူ့ကိုဘာမှမလုပ်ထားမိပါဘူး...သူကအခု အသားလွတ်ကြီးတွေဟ..."
ထိုစကားကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းတွေးမိလိုက်တယ်...။ ခတ်နွယ်က အခုလိုပဲထင်ကောင်းထင်လိမ့်မယ်...။ ဘာလို့လဲဆိုတော့...သူတို့ ဆူးနဲ့ဖြစ်ခဲ့တာတွေကို ခတ်နွယ်သိအောင်ပြောပြတယ်ဆိုပေမဲ့...အချို့အကြောင်းအရာတွေကိုတော့ လောလောဆယ်မပြောသေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြတယ်လေ...။
" ပြီးတော့ ငါနင်တို့ကိုမပြောရသေးတာ...မနေ့ညကပဲ သူငါ့ကို Facebook မှာ unfriend လုပ်သွားတယ်..."
ခတ်နွယ်က အတန်းရဲ့ အလယ်နားလောက်မှာထိုင်ပြီး အပေါင်းအသင်းသစ်တွေနဲ့အတူ ပြုံးရွှင်နေတဲ့ဆူးပွင့်လွှာကိုလှမ်းကြည့်ပြီးပြောတယ်...။
" ဟုတ်လား..."
" Unfriend လုပ်ရုံတင်မကဘူး..."
ွခွန်းစစ်မင်း ဖုန်းကိုထောင်ပြလိုက်တယ်...။
" Group chat ကပါ ထွက်သွားပြီ..."
အဲ့အချိန် ခတ်နွယ်သက်ပြင်းချလိုက်တာကို တွေ့တာကြောင့် သူဆက်ပြောလိုက်တယ်...။
" ခတ်နွယ်...ကိုယ်အပြစ်လုပ်မိလား မလုပ်မိလားတောင် မသေချာတဲ့ကိစ္စတစ်ခုအတွက်နဲ့ စိတ်အပင်ပန်းခံမနေနဲ့...ကိုယ့်ဟာကိုယ်နေ...သူမပြောတာက သူ့ဆုံးရှုံးမှုပဲ...နင်ကဘာတွေလိုက်ခံစားနေတာလဲ..."
" ငါသိပါတယ်...ဒါပေမဲ့ ငါမှားထားတယ်ဆိုရင်လဲ တောင်းပန်လိုက်ချင်တယ်လေဟာ...အခုလို ဘာမှမပြောပဲနေနေတာကြီးက အဓိပ္ပာယ်မှမရှိတာ..."
" အဲ့လို အဓိပ္ပာယ်မရှိတာကြီးအတွက် နင်ကအချိန်ကုန်ခံနေတာလေ...အဲ့လောက်တောင် တောင်းပန်ချင်နေရင်လဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်သွားမေးပါလား...ဒီမှာလာပြီးတော့တော့ ဆပ်ပြာသည်လင်ပျောက်မနေနဲ့..."
" နင်ဟာလေ...နည်းနည်းလေးပဲဖြစ်ဖြစ် နားခံသာအောင်ပြောလို့မရဘူးလား...တကယ် ကိုလင်းနဲ့ပဲတန်တယ်..."
( Wtf?...ဘာကိစ္စ လင်းခေတ်ဦးက ပါလာရတာတုန်း...)
" လုံးဝနှလုံးသားမရှိတဲ့လူလိုပဲ..."
" အဲ့တာဆို...နှလုံးသားရှိတာကဘာလဲ...နင့်လို မရေရာတဲ့ကိစ္စအတွက် ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်ပင်ပန်းအောင်လုပ်နေတာမျိုးလား...ဒါမှမဟုတ် ဆူးလိုလူမျိုးလား..."
" ကဲ...ကဲ...တော်ပါကွာ...မင်းတို့ကလဲ..."
ကြားထဲကနေ မျက်နှာမသာမယာနဲ့တားလာတဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်ကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းနှုတ်ဆိတ်နေလိုက်တော့တယ်...။
လူတွေ ဘယ်လောက်တောင်တုံးအလဲဆိုတာ အဲ့အရာတွေကသက်သေပဲ...။ ဘာမဟုတ်တဲ့ ကိစ္စတွေအတွက် စိတ်ရောကိုယ်ပါခံစားနေတတ်ကြတာ...။ ရယ်စရာအကောင်းဆုံးကတော့ ကိုယ့်အတွက်မဟုတ်ပဲ သူများအတွက်စေတနာအပြည့်နဲ့ လိုက်ခံစားပေးကြတာပဲ...။
နေ့လည် ထမင်းစားဆင်းချိန်မှာလဲ ခွန်းစစ်မင်း ဆူးပွင့်လွှာကိုသတိထားကြည့်မိတယ်...။ သူပျော်ရွှင်ရယ်မောနေပုံက...စောက်ကျိုးနဲဟန်ဆောင်နေသလား ထင်မှတ်ရလောက်တယ်...။ ဒါပေမဲ့ ခွန်းစစ်မင်း သူ့မျက်လုံးသူအားနာသောအားဖြင့်...အနှီရုပ်ပြောင်းရုပ်လွှဲနိုင်လှသော လူသားဆီကနေ အကြည့်တွေကိုရွှေ့လိုက်မိတယ်...။
ညနေ practical ချိန်အပြီးမှာတော့...သူတို့သုံးယောက်အတူပဲ Cara နဲ့ လင်းခေတ်ဦးတို့ကိုစောင့်ဖို့အတွက် သူတို့ထိုင်နေကြဆိုင်မှာထိုင်ဖို့ ထွက်လာလိုက်ကြတယ်...။ ဒါပေမဲ့ ကန်တင်းထဲဝင်ဝင်ချင်းမှာပဲ ကန်တင်းထဲကကောင်မလေးတွေရဲ့အမူအရာကြောင့် သူနည်းနည်းတော့အံ့အားသင့်သွားမိတယ်...။ ကောင်မလေးတွေက သူတို့ဘက်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိနဲ့ကျွတ်စီကျွတ်စီလုပ်နေကြလေရဲ့...။
ခွန်းစစ်မင်းလဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယုံကြည်မှုအပြည့်နဲ့ အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။ သေချာတယ်လေ...ဒါသူ့ကြောင့်တော့မဖြစ်နိုင်ဘူး...။
( Shit! မင်း...)
ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရပ်ကြီး သူ့ကိုပြုံးကြည့်နေတဲ့သူတစ်ယောက်ကြောင့် မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်မိတာနဲ့အတူ... တစ်ဖက်ပဲလွယ်ထားတဲ့ကျောပိုးအိတ်ကို ခန့်သူရိန်သစ်ဆီပစ်ပေးလိုက်တယ်...။ ပြီးတဲ့အခါ...လက်နှစ်ဖက်ကို ဂျူတီကုတ်ကအိတ်ကပ်ထဲထည့်ရင်း တစ်လှမ်းချင်းလျှောက်သွားလိုက်တယ်...။
" ရှိန်း...ဘာလာလုပ်တာလဲ...ဒီအချိန်မင်းအတန်းရှိတယ်မလား..."
ရှိန်းဆက်ပိုင်က သွားလေးတွေပေါ်အောင်ပြုံးလိုက်ပြီး...။
" နောက်နာရီဝက်လောက်မှစမှာ...အဲ့တာကြောင့် မင်းဆီကိုလာတာ...တော်သေးတယ်...တွေ့မှတွေ့ရပါ့မလားလို့ စိတ်ပူနေတာ..."
" ဟုတ်ပါပြီ...ဘာလုပ်ဖို့လာတာလဲလို့..."
" မင်းကိုသတိရလို့..."
" ဖွီ!...တစ်ရာဖိုးသုံးပုဒ်တွေလာမပြောနဲ့..."
" တကယ်ပါ ခွန်းရဲ့...မနက်က ငါအိပ်ရာထနောက်ကျပြီး မင်းကိုလာမခေါ်နိုင်ဘူးလေ...အဲ့တာကြောင့် အခုအရမ်းတွေ့ချင်လာလို့..."
ခွန်းစစ်မင်း မျက်နှာတစ်ချက်မဲ့လိုက်မိတယ်...။
" မင်းကအပျိုဖြန်းလေးလား...အဲ့လောက်ထိအကဲပိုနေရအောင်...ညနေကျရင်တွေ့ရမှာပဲကို..."
" ညနေက ညနေပဲလေ...ငါကအခုတွေ့ချင်နေတာကို..."
" ကဲပါ...အခုတွေ့ပြီးပြီမလား...ပြန်တော့..."
" မပြန်ပါဘူး...ငါကြည့်လို့မဝသေးဘူး...မင်းကိုကြည့်ပါအုံး...ဒါငါမင်းကို ဂျူတီကုတ်လေးနဲ့ပထမဆုံးမြင်ဖူးတာပဲ...ငါ့လောက်မခန့်ပေမဲ့ တော်တော်တော့ကြည့်ကောင်းသား...အဟင်း ဟင်း..."
" သေချင်နေပြီလား...သွား...အခုပြန်တော့..."
စကားအဆုံးမှာ ရှိန်းဆက်ပိုင်က ကလေးဆိုးကြီးလိုနှုတ်ခမ်းဆူလိုက်ရင်း...။
" ခွန်းကလဲ...ခဏလေးနေပါရစေအုံး..."
" မရဘူး...Final တွေ ခဏနေရင်ဆင်းတော့မှာ...သဘောပေါက်လား..."
အဲ့ကျမှ ရှိန်းဆက်ပိုင်က တစ်ခုခုကိုစဉ်းစားနေရင်း...ခွန်းစစ်မင်းရဲ့နောက်ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး ပြောလာတယ်...။
" နောက်ကျသွားပြီ...ဟိုမှာလာနေပြီ..."
ခွန်းစစ်မင်း အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လင်းခေတ်ဦးတို့ကိုတွေ့လိုက်ရတယ်...။ ဒါကြောင့် သူအမြန်ပဲစကားစကိုဖြတ်လိုက်တယ်...။ ရှိန်းဆက်ပိုင်နဲ့ပတ်သတ်တာကြောင့်တော့ သူလင်းခေတ်ဦးရဲ့ အသားလွတ်မျက်မုန်းကျိုးတာကို မခံချင်ဘူး...။ သူတို့ချင်းဖြစ်တဲ့ အဆင်မပြေမှုကြားမှာ သူကြားမညပ်ချင်ဘူး...။
" မင်းဘာသာ ပြန်ချင်ပြန် မပြန်ချင်နေတော့...ငါသွားတော့မယ်..."
" ခွန်း..."
" မခွန်းနဲ့...ငါသွားပြီ..."
ပြီးတာနဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ကိုလှည့်မကြည့်တော့ပဲ ခတ်နွယ်တို့ရှိရာကိုသွားလိုက်တယ်...။ သိပ်မကြာပါဘူး...လင်းခေတ်ဦးတို့ပါ ရောက်လာတယ်...။ ဒါနဲ့ စိုးရိမ်တကြီး ခုနကစကားရပ်ပြောနေတဲ့နေရာကိုလှမ်းကြည့်မိတော့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ကမရှိတော့ဘူး...။
" ဘာတဲ့လဲ..."
ခတ်နွယ်အမေးကို အမြန်ပဲဖြေလိုက်မိတယ်...။
" ဘာရယ်မဟုတ်ပါဘူး...ကိုလင်းခေတ်ဦး ကျွန်တော်တို့သွားမလား..."
" ..."
ကားရပ်ထားတဲ့နေရာဆီလျှောက်လာရင်း တစ်ယောက်တည်းကြိတ်ပြုံးနေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကြောင့် သူခပ်စောင်းစောင်းကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ခင်များက ဘာပြုံးနေတာလဲ..."
" ကြည်နူးမိလို့ပါ..."
" ဘာရယ်?..."
" မင်းနဲ့ရှိန်းဆက်ပိုင်ကိုကြည့်ပြီးလေ..."
" ဟန့်! အပိုတွေလုပ်မနေနဲ့...ခင်များ ရှိန်းကို...ရှိန်းဆက်ပိုင်ကို ကြည့်မရဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ်...ခင်များတို့ကြားမှာ ပြသာနာရှိခဲ့တာရော..."
သူကားထဲဝင်ထိုင်ရင်းပြောလိုက်တော့ လင်းခေတ်ဦးလဲကားထဲအမြန်ဝင်လိုက်ပြီး ကားစက်နှိုးရင်းပြန်ပြောတယ်...။
" ငါ့သူ့ကို ကြည့်မရတာမဟုတ်ပါဘူး...ပြီးတော့ သူနဲ့ငါ့ကြားကပြသာနာကလဲ အထင်လွဲမှုသတ်သတ်ပါပဲ..."
သူဘာမှပြန်မပြောခင်မှာပဲ လင်းခေတ်ဦးကဆက်ပြောတယ်...။
" မင်းတို့နှစ်ယောက်က တော်တော်အဆင်ပြေနေပြီထင်တယ်...အေးလေ နားလည်ပါတယ်..."
" ဘာကိုလဲ..."
" ဪ...ဒါမင်းရဲ့ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံဆိုတော့ မင်းလဲ အရမ်းရင်ခုန်စိတ်လှုပ်ရှားနေမှာပဲလို့...မင်းတို့ ၁၇၊၁၈ အရွယ်ဆိုတာကလဲ...လေတိုက်တာကအစ ရင်ခုန်ချင်နေတာမျိုးကိုး..."
" ဘာပြောတယ်..."
လင်းခေတ်ဦးက တစ်ချက်ရယ်လိုက်တယ်...။
" ဒီလိုလေ...မင်းတစ်ခါမှရည်းစားမထားဖူးဘူးမဟုတ်လား...အဲ့တာအပြင် အခုကလဲ တစ်ယောက်ယောက်ကမင်းကိုလိုက်တာကို ပထမဆုံးခံရတာလေ...အဲ့တော့ ..."
လင်းခေတ်ဦးစကားကြောင့် သူလှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားမိတယ်...။
" ဒီမှာ...လိင်ကိစ္စကိုနားလည်ဖို့ လိင်ဆက်ဆံဖူးစရာမလိုပါဘူး...အဲ့လိုပဲ...ရည်စားမထားဖူးတာနဲ့ပဲ အချစ်ရေးအချစ်ရာ ဘာမှနားမလည်တော့ဘူးလို့ တွေးရလောက်တဲ့အထိ ခင်များမတုံးဘူးလို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်..."
" ဒါပေမဲ့...အတွေ့အကြုံက အမြဲဦးစားပေးနံပါတ်တစ်ပဲလေ..."
" အဲ့အတွေ့အကြုံဆိုတာကလဲ အမြဲတမ်း 'keep in touch' ဖြစ်နေမှလေ...ပြောပါအုံး...ခင်များညီလေး အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ..."
" အဟစ် ဟစ်!..."
လင်းခေတ်ဦးက ညစ်ကျယ်ကျယ်ရယ်လိုက်တယ်...။ ပြီးတာနဲ့ ကားကိုမောင်းထွက်လိုက်ရင်း...စတီယာရင်ကိုင်ထားတဲ့လက်တစ်ဖက်ကို ခွန်းစစ်မင်းမြင်အောင် မြှောက်ပြတယ်...။
" မင်းစိတ်ပူစရာမလိုဘူး...သူ့မှာ 'part time job' ရှိတယ်..."
ခွန်းစစ်မင်းဆွံ့အစွာနဲ့ မျက်စောင်းတစ်ချက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းထိုးလိုက်ပြီး ပြတင်းပေါက်ဘက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်...။ ဒါပေမဲ့ ရှုထားတဲ့လေတောင်ပြန်မထုတ်ရသေးဘူး...လင်းခေတ်ဦးဆီကနေ အသံထပ်ထွက်လာတယ်...။
" အခုမှစဉ်းစားမိတယ်...မင်းကလုံးဝအရိုင်းတုံးလေးပဲ..."
" ဘာ!..."
" ရည်းစားလဲတစ်ခါမှမထားဖူးဘူး...အဲ့အတွက် အပျိုလေးဖြစ်နေအုံးမှာအသေအချာပဲ..."
" ဘာဗျ..."
သူ ဝဋ်လည်သလို ခံစားလိုက်ရတယ်... ။ ခုနကပဲ သူ ရှိန်းဆက်ပိုင်ကို 'အပျိုဖြန်းလေး'ဆိုပြီး ပြောခဲ့တာလေ...။ ပါးပြင်နှစ်ဖက်လုံးနီရဲသွားတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုကြည့်ပြီး လင်းခေတ်ဦးရဲ့ စချင်စိတ်က ပိုတိုးလို့လာတယ်...။
" ဟေး!...စိတ်လျှော့ စိတ်လျှော့... လူပျိုလေးလို့ပြောတာပါ...ပြီးတော့...အဲ့တာက ရှက်စရာမှမဟုတ်တာ...အဟင်း...မင်းမှာအခုထိ first kiss ရှိနေသေးတယ်မဟုတ်လား..."
" အဲ့တာ ခင်များနဲ့ဆိုင်လား...ဒါမှမဟုတ် ခင်များက စိတ်ဝင်စားလို့လား...အဲ့တာဆိုရင်တော့ ဆောရီးပဲ...ကျွန်တော့်အနမ်းဦးက ထိုက်တန်တဲ့သူပဲရမှာ...ဟန့်!..."
" Oh! အဲ့တာမှကွိုင်ပဲပေါ့...ငါနဲ့ထိုက်တန်တယ်ဆိုရင်တောင် ငါက ကလေးတွေစိတ်မဝင်စားတော့ ခက်တာပဲ..."
" ကျွန်တော်ကလေးဟုတ်မဟုတ် ခင်များစမ်းကြည့်ရင်သိမှာပေါ့..."
" အမလေး...တော်ပါ တော်ပါ...မင်းက musterbate ကိုတောင် တစ်ပါတ်တစ်ကြိမ် ပုံမှန်လုပ်မဲ့ရုပ်မဟုတ်ဘူး..."
( Motherfxxker! ခင်များကြီး...)
" အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ...ခင်များကတော့လုပ်တယ်ပေါ့လား..."
" နေ့တိုင်းပဲ..."
"....."
သူ လင်းခေတ်ဦးကို ခပ်အေးအေးပဲ ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်တယ်...။
" သြော!!!... ဒါဆို ဒီနေရာမှာလဲ ခင်များကို guide အဖြစ်ခေါ်မှတဲ့တူတယ်...ကျွန်တော်လစာပိုပေးမယ်လေ...ဘယ်လိုလဲ..."
ထိုစကားကိုကြားတဲ့အချိန် လင်းခေတ်ဦးမျက်နှာက ချက်ချင်းတည်သွားတော့တယ်...။ အဲ့နောက်... တစ်လုံးချင်းအေးဆေးပြောလာတယ်...။
" မဖြစ်နိုင်ဘူး...ငါ့လက်ကကြီးတယ်...အဆင်မပြေဘူး..."
" ခင်များလက်ကြီးတာနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ..."
" ငယ်ငယ်တုန်းက 'ဝ'လုံး စသင်ရတော့ ဆရာမတွေက မင်းလက်ကိုကိုင်ပြီး ခဲတံနိုင်အောင် အရင်မသင်ပေးဘူးလား..."
ခွန်းစစ်မင်းရဲ့ပန်းနုရောင်မျက်နှာက အနီဘက်ကိုရုတ်ချည်းကူးပြောင်းသွားတော့တယ်...။
" ခင်များ..."
" အဲ့မှာ ခဲတံကသေးနေရင် အဆင်ပြေပါ့မလား..."
ခွန်းစစ်မင်း ပေါက်ကွဲထွက်တော့မဲ့စိတ်ကို အတင်းထိန်းချုပ်ရင်း နဂါးမာန်မျက်စောင်းကိုဝင့်ချီလိုက်ကာ...သူပိစိမဟုတ်ကြောင်း ရှင်းပြဖို့ပြင်လိုက်တယ်...။
" ဒီမှာ...ကိုလင်းခေတ်ဦး... ကျွန်တော်မသေးဘူးဗျ..."
" ငါလဲမင်းကိုသေးတယ်မပြောပါဘူး...ငါ့လက်ကကြီးတယ်လို့ပဲပြောတာပါ..."
" ခင်များ...အဲ့တာအတူတူပဲလေ...ကျွန်တော်က ခင်များထက် အရပ်လေးမဆိုစလောက်ပုတာနဲ့ပဲ အဲ့လိုအသားယူလို့မရဘူးဗျ...ခင်များက တော်တော်ကိုအကျင့်မကောင်းတာပဲ...ဘာလို့ ခင်များရဲ့ ခလုပ်ကိုဖွင့်မိတဲ့သူက ကျွန်တော်ဖြစ်နေရတာလဲ..."
" ဟောဗျာ...ဒီကအကိုကြီးကလဲ ဘာမှမပြောရပါလား...သူ့ဟာသူအတွေးပေါက်ပြီးစိတ်ဆိုးနေတယ်...ဒီကလေးနှယ်..."
" တော်ဗျာ...ဘာမှဆက်မပြောနဲ့...အကုသိုလ်များတယ်... "
( ကျွန်တော်ဘာလို့ ခင်များနဲ့ဆိုရင် အမြဲခံနေရတာလဲ...ခင်များကိုမုန်းလိုက်တာ...)
ယောကျ်ားတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝမှာ မခံမရပ်နိုင်အဖြစ်ဆုံး...မာနအထိခိုက်ဆုံးစကားကတော့...သူ့ညီလေးကို အရွယ်ညှပ်တယ်ပြောတာပဲ...။
နောက်ဆက်တွဲကတော့ လင်းခေတ်ဦးနဲ့စာလုပ်နေချိန်တစ်ချိန်လုံး ခွန်းစစ်မင်းစကားတစ်လုံးမှမပြောတော့တာပါပဲ...။
" ဂျိမ်း!!!..."
ကားတံခါးကို ကိုယ့်ကားမဟုတ်သည့်အတိုင်း အသားကုန်ဆောင့်ပိတ်၍ ဝင်ထိုင်လာသော ခွန်းစစ်မင်းကိုကြည့်ပြီး...ရှိန်းဆက်ပိုင်တစ်ယောက် အသည်းနာမိသော်လဲ ဘာမှတော့မပြောဖြစ်...။
" ခွန်း..."
" မောင်းတော့ကွာ...ငါစိတ်ရှုပ်နေတယ်...စကားမပြောချင်ဘူး..."
ရှိန်းဆက်ပိုင် ဖွင့်ထားတဲ့ FM ကိုပိတ်လိုက်ပြီး... ခွန်းစစ်မင်းဘက်အသာလှည့်လိုက်တယ်...။
" အဲ့လိုမဟုတ်သေးဘူးလေ...အခုဘာဖြစ်လာတာလဲ..."
" မင်းနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး...မင်းနဲ့ဆိုင်တာက ကားမောင်းဖို့...Shit! ငါမင်းကိုမဲမိနေပြီ...စကားများများမပြောရအောင်ကွာ..."
" အဲ့လိုမဲမှ မင်းစိတ်ဆိုပြေမယ်ဆိုရင်လဲ ငါ့ကိုကြိုက်သလောက်မဲလို့ရတယ်..."
ခွန်းစစ်မင်း စိတ်ရှုပ်ထွေးစွာနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" မင်းရူးနေလား...'ငါစိတ်ရှုပ်နေလို့'ဆိုတဲ့ စကားတစ်ခွန်းနဲ့ ငါပြောသမျှ ငြိမ်ခံနေရအောင် မင်းကအရူးလား...တန်လို့လား..."
" အဲ့တာဆို ငါကဘာလုပ်ရမှာလဲ... မင်းနဲ့ပြန်ရန်ဖြစ်ရမှာလား..."
ရှိန်းဆက်ပိုင်က သက်ပြင်းသဲ့သဲ့ချလိုက်ပြီး အနူးညံ့ဆုံးလေသံနဲ့ ဆက်ပြောလာတယ်...။
" ခွန်း...နားထောင်...ငါမရူးဘူး...အဲ့တာကြောင့် မင်းဘေးမှာနေဖို့ဆုံးဖြတ်ထားတာပေါ့...ပြီးတော့ တန်တယ်...ဒီနေရာမှာ ငါ့ကိုပြောနေတဲ့သူက မင်းဖြစ်နေသ၍တန်တယ် ခွန်း...မင်းခုနကပြောတယ် ငါနဲ့ဆိုင်လို့လားဆိုတာ...ဆိုင်တာပေါ့...အခုချိန်မှာ မင်းက ငါဂရုစိုက်တဲ့တစ်ဦးတည်းသောသူပဲ...ဒါကြောင့်...မင်းလူသတ်ချင်နေတယ်ဆိုရင်တောင် ငါမင်းအနားမှာဆက်နေပြီး မင်းမျက်နှာကိုကြည့်နေအုံးမှာပဲ..."
ပြောပြီးတာနဲ့... ရှိန်းဆက်ပိုင်က ကားကိုစတင်ထွက်ခွာလိုက်တယ်...။ တစ်လမ်းလုံးမှာ သီချင်းသံတိုးတိုးကလွဲလို့ အရာအားလုံးတိတ်ဆိတ်လို့နေတယ်...။
ခွန်းစစ်မင်း အမြဲတွေးမိတာက သူ့ကိုဂရုစိုက်တဲ့သူမရှိဘူးဆိုတာပဲ...။ တကယ်တန်း သူကိုယ်တိုင်ကသာ ဘယ်တော့မှမမြင်ခဲ့တာ...။ စိတ်ထဲကနေလဲသိနေပါရက်နဲ့ မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်ခဲ့မိတာတွေကများတယ်...။ ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုအရင်တည်းက သူ့အတွက်ရှိပေးခဲ့တဲ့သူတွေက သူတစ်စက်လေးမှစောက်ချိုးမပြေတာကိုတောင် သူ့အနားမှာဆက်ရှိပေးနေကြတုန်းပဲ...။ အဲ့လူတွေ သူ့ကိုစိတ်ကုန်ပြီး သူ့အနားမှာဆက်မရှိတော့ရင်ဆိုတာကိုတွေးမိတိုင်း တုန်လှုပ်မိတတ်တာကိုဖုံးကွယ်ပြီး...အခုထိ မမြင်ယောင်ဆောင်နေမိတုန်းပဲ...။ အခု ရှိန်းဆက်ပိုင်...။
( ငါ့ဘေးမှာနေဖို့တောင် ဆုံးဖြတ်ပြီးပြီတဲ့လား...)
သူဘာလို့ရှိန်းဆက်ပိုင်ကို တွန်းထုတ်နေမိတာလဲ သူမသိဘူး...။ ရှိန်းဆက်ပိုင် ယောကျ်ားတစ်ယောက်ဖြစ်နေတာက သူ့အတွက်ဘာပြသာနာမှမရှိဘူး...။ အရင်တည်းက သူ့ကိုယ်သူလိင်စိတ်တိန်းညွတ်မှု...ခံယူမှုတွေနဲ့ပတ်သတ်ပြီး Label မတပ်ထားခဲ့ဘူး...။
ခွန်းစစ်မင်း စိတ်တိုတိုနဲ့ လမ်းတစ်လျှောက် ကိုယ့်ကိုကိုရော စိတ်ထဲပေါ်လာသမျှသူတွေကိုပါ ကျိန်ဆဲလာလိုက်တာ အိမ်နားရောက်တဲ့အထိပဲ...။ သူဘေးကိုငဲ့ကြည့်လိုက်တော့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ကတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲ ကားကိုမောင်းနေတယ်...။
" ငါ...ခုနကအတွက် စိတ်မကောင်းပါဘူး..."
ရှိန်းဆက်ပိုင်နှုတ်ခမ်းလေးက တွန့်တက်သွားတယ်...။
" စိတ်ထဲကမပါတာတွေ ပြောနေပြန်ပါပြီ..."
" လခွမ်း! အဲ့လောက်တောင် သိသာနေလား..."
သူရယ်ပဲရယ်တယ်...။
" ရှိန်း...မင်း လူတစ်ယောက်ကိုချစ်ဖူးလား..."
ရှိန်းဆက်ပိုင်ကကားလေးကို ခွန်းစစ်မင်းအိမ်ရှေ့မှာထိုးရပ်လိုက်တယ်...။ ပြီးမှ...။
" ဟင့်အင်း...ဒါပေမဲ့ မကြာတော့ပါဘူး..."
အဖြေကဘယ်လိုကြီးလဲ...။ သူတွေးတွေးဆဆနဲ့ပြန်ပြောလိုက်တယ်...။
" လူတွေကဘာလို့ချစ်ချင်ကြတာလဲ...မိသားစု သူငယ်ချင်းတွေဆီကရတဲ့ ချစ်ချင်းမေတ္တာကမလုံလောက်သေးလို့လား...ဘာလို့ သူစိမ်းတစ်ယောက်ဆီက အချစ်ကိုမှ မက်မက်မောမောထပ်လိုချင်ရတာလဲ..."
" ငါလည်း မပြောတတ်ဘူး...ဒါပေမဲ့ အချို့နွေးထွေးမှုတွေကျတော့ အဲ့မိသားစုနဲ့သူငယ်ချင်းတွေရဲ့ ချစ်ခြင်းကနေ မရနိုင်ဘူးလေ...မင်းရော ခွန်း...မင်းရော တစ်ယောက်ယောက်ကို ချစ်ဖူးလား..."
ခွန်းစစ်မင်း အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှုလိုက်မိတယ်...။
" ငါ မချစ်ချင်ဘူး..."
" ဘာလို့လဲ..."
" မချစ်ချင်လို့..."
" အင်!..."
" ကဲ...ငါသွားပြီ...Bye..."
" ခဏ ခဏလေး ခွန်း..."
" ဘာလဲ..."
" ငါမင်းကိုအကြိုအပို့လုပ်ပေးနေတာ ၂ပတ်တောင်ကျော်ပြီ...ငါအခုထိ မင်းအဖေတွေကိုမတွေ့ဖူးသေးဘူး..."
" မင်းတွေ့ချင်ရင် မနက်ဖြန်ပေးတွေ့မယ်..."
" ဟင်! တကယ်လား...မနက်ဖြန် သူတို့အားတယ်လား..."
" မဟုတ်ဘူး...သူတို့မနက်ဖြန် ခရီးသွားမှာလေ..."
" ငှယ်!..."
ခွန်းစစ်မင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်အမူအရာနဲ့ရှိန်းဆက်ပိုင်ကို ခပ်ထေ့ထေ့ပုံစံနဲ့မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်ပြလိုက်ပြီး ကားပေါ်ကနေဆင်းလိုက်တယ်...။
" ဟူးးး..."
သူတကယ်မချစ်ချင်ဘူး...။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ရတာ ဘယ်လောက်ပင်ပန်းကြောင်း သူ့အဖေနှစ်ယောက်ကသက်သေပဲလေ ...။
==========
1 February, 2019
To be continue... 💕