[Zawgyi]
ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ပါပါး အဆင္သင့္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့ sandwich ေလးကို ကမန္းကတန္းမ်ိဳခ်ေနရင္း... အိမ္ထဲကေန အေလာတႀကီးထြက္လာမိတယ္...။ သူဒီေန႔ tutorial ႐ွိတာကိုေမ့ၿပီး အိပ္ရာထေနာက္က်သြားတယ္ေလ...။ ၿပီးေတာ့...ဒီေန႔က ႐ုပ္႐ွင္လဲသြားၾကည့္ၾကအံုးမွာ...။ ကားဂိတ္ကိုျမန္ျမန္ေလ်ွာက္ေနမိတုန္း gym ေ႐ွ႕ကအျဖတ္မွာ...လမ္းတစ္ဖက္ကေနကူးလာတဲ့သူတစ္ေယာက္က သူ႔ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္တာေၾကာင့္ သူလက္က်န္ sandwich ကို ပါးစပ္ထဲအျမန္ထည့္ရင္း ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ညီ...ေက်ာင္းသြားေတာ့မွာလား..."
" ဟုတ္ကဲ့..."
ထိုသူက ခြန္းစစ္မင္းကို ေခါင္းညိတ္ျပံဳးျပရင္း gym ထဲကိုဝင္သြားတယ္...။
သူကအျခားသူေတာ့မဟုတ္ဘူး...။ 'MEGA fitness' ရဲ႕ trainer တစ္ေယာက္လဲျဖစ္သလို ပိုင္႐ွင္လဲျဖစ္တဲ့ ျမတ္သူထြဋ္...။ ခြန္းစစ္မင္းအခုမွ သူ႔ကိုပါပါး'ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကိုသတိရသြားတယ္...။ သူတို႔ အိမ္တက္အလႉလုပ္တုန္းကေတာင္ အဲ့အကိုလင္မယားလာသြားေသးတယ္တဲ့...။
အဲ...ၿပီးေတာ့...။ အဲ့အကိုရဲ႕ညီကလဲ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ႐ွိတယ္တဲ့...။ ဒါေပမဲ့...ခြန္းစစ္မင္း အဲ့တုန္းက ဘယ္သူလဲဆိုၿပီး သူ႔ပါပါး'ကိုျပန္မေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး...။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြထဲကလို သားကေစာင့္ေလ်ွာက္ေပးလိုက္ပါအံုး ဘာညာေျပာလာမွာကို ႀကိဳေ႐ွာင္တဲ့သေဘာေပါ့...။ သူအဲ့ေလာက္ေတာ့ အထာနပ္ပါေသးသည္ေလ...။
အဲ့ေနာက္ သူေက်ာင္းေရာက္သြားေတာ့...အခန္းထဲမွာ စာအသဲအသန္ေႏႊးေနတဲ့ ခတ္ႏြယ္တို႔အုပ္စုကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္...။ သူလဲ ခပ္သြက္သြက္ေျခလွမ္းၿပီး ခန္႔သူရိန္သစ္ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္တယ္...။
" အံမယ္!..."
ခတ္ႏြယ္က အံ့ဩတႀကီး သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္လာတယ္...။
" ဘာလဲ..."
" နင္ခါတိုင္း tutorial ေျဖရင္ ငါနဲ႔ သစ္သစ္ၾကားထိုင္ေနက်ပါ...အခုေတာ့ အစြန္မွာေတာင္ ထိုင္လို႔ပါလား..."
" အင္း...ဟုတ္သားပဲ..."
ခန္႔သူရိန္သစ္ကလဲ မယံုသကၤာပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ လွည့္လာသလို...ဆူးပြင့္လႊာကပါ စူးစမ္းသလိုၾကည့္လာတယ္...။
" ဒါလား...အဟန္႔!...ငါဒီေန႔ကူးမွာမဟုတ္ဘူး..."
" ေၾသာာာ! နင္ကအဲ့လိုလား...စာေလးစလုပ္တာမွ တစ္ပါတ္ေလာက္႐ွိေသး...ေစာင္xင္ေခါင္းကက်ယ္ၿပီေပါ့ေလ..."
" ဒါနဲ႔ေတာင္ သူက ကိုလင္းနဲ႔မသင္ခ်င္ပါဘူးဆိုၿပီး အေၾကာက္အကန္ျငင္းခဲ့ေသးတာ...ဟ ဟ..."
" ပါးစပ္ပိတ္ထား ငသစ္...ကိုယ့္စာကိုယ္လုပ္..."
သူ ေျပာသမ်ွထိုင္ဟားတိုက္ေနမဲ့ က်က္သေရတံုးႏွစ္ေကာင္ကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပဲ စာအုပ္ထုတ္ၿပီးစာျပန္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္...။ နဂိုကေျပာင္႐ွင္းေနတဲ့သူ႔ရဲ႕ စအဳပ္စာမ်က္ႏွာေတြက...အခုေတာ့ လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ ဟိုျခစ္ဒီျခစ္မွတ္ေပးထားတာေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္...။
( လက္ေရးကလဲဆိုးလိုက္တာ...)
တကယ္ေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲအလိုလိုေပ်ာ္ေနမိတာ...။ အထူးသျဖင့္ ခတ္ႏြယ္တို႔ရဲ႕ မယံုၾကည္ႏိုင္တဲ့အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ေပါ့...။ သူတို႔ေလးေယာက္မွာ ခန္႔သူရိန္သစ္က စာအေတာ္ဆံုးျဖစ္တဲ့အျပင္... သူတို႔ႏွစ္မွာဆိုရင္လဲ အေတာ္ဆံုးေတြထဲက တစ္ေယာက္...။ ခတ္ႏြယ္နဲ႔ ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ အရမ္းေတာ္တဲ့ထဲမပါေပမဲ့...ညံ့တဲ့ထဲေတာ့မပါဘူး...။ သူသာလ်င္ ဘာစာတစ္လံုးမွမလုပ္ပဲ ကန္႔လန္႔ေတြလိုက္တိုက္ရင္း ေက်ာင္းရဲ႕ခ်ဥ္ဖတ္အျဖစ္ ခံယူေနတာ...။ အဲ့တာေၾကာင့္လဲ သူကအျမဲ tutorial ဆို စာမက်က္ပဲ ခတ္ႏြယ္တို႔ၾကားဝင္ထိုင္ၿပီး ကူးေနၾကေလ...။ ဟိ ဟိ!...လင္းေခတ္ဦးေသနာႀကီးကို သူဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္မိပါရဲ႕...။
လူေတြက တကယ္ကိုအ႐ႈပ္ေထြးဆံုး သတၱဝါေတြပါ...။ ဥပမာတစ္ခု ခင္မ်ားတို႔ၾကားဖူးလိမ့္မယ္...။ က်ီးကန္းက သူမႀကိဳက္တဲ့ ၾကက္ဥကို ေခြးကိုေပးေလ့႐ွိတယ္...။ ေနာက္ေတာ့ ေခြးက အက်င့္လိုျဖစ္သြားၿပီး...ဒီၾကက္ဥက က်ီးကန္းရဲ႕ဟာဆိုတာကိုေမ့သြားတယ္...။ သူပဲ ရကိုရရမယ္လို႔ေတြးလာတယ္...။ အဲ့တာေၾကာင့္... က်ီးကန္းက အဲ့ၾကက္ဥကို အျခားသူကိုေပးလိုက္တဲ့အခါ သူမေက်နပ္ေတာ့ဘူး...။
အဲ့လိုမ်ိဳးပဲ...ခင္မ်ားတို႔သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္...။ လူေတြက သူတို႔ေပးေနၾကအရာတစ္ခုကို တစ္ဖက္လူက ဆက္မယူေတာ့ရင္လဲ မႀကိဳက္ခ်င္ၾကျပန္ဘူးဗ်...။
အဲ့လိုကိစၥမ်ိဳးေတြက ခင္မ်ားတို႔ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းမွာ ပိုေတာင္ျဖစ္တတ္ၾကေသးတယ္...။ အျမဲတမ္းစာမရ...ဘာေျဖေျဖကိုယ့္စီကကူးေနရတဲ့သူက...႐ုတ္တရက္ႀကီး စာေတြရလာတဲ့အခါမွာခံစားရတဲ့ ခံစားမႈမ်ိုးေပါ့...။
အဲ့တာက ခတ္ႏြယ္တို႔လို႔ သာမန္အံ့ဩထူးဆန္းတာမ်ိဳးလဲ ျဖစ္ႏိုင္သလို...'သူကငါ့ဆီကစာအျမဲကူးရတာေလ'ဆိုတဲ့ လက္ခံထားခ်က္တစ္ခုကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ရတဲ့ ခံစားမႈလဲျဖစ္ႏိုင္တယ္...။ အဲ့လိုလူေတြက်ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ဝမ္းသာေပးရမယ္ဆိုတာကို ေမ့သြားတတ္ၾကတယ္...။ ဒါေၾကာင့္...ခင္မ်ားတို႔ျပန္သံုးသပ္သင့္တယ္...။ လူတစ္ေယာက္ကိုကူညီတဲ့ေနရာမွာ...တကယ္ပဲ အဲ့လူအတြက္လား...ကိုယ့္အတြက္လားဆိုတာကိုေပါ့...။
ေတာ္ေသးတာက စာနဲ႔ပါတ္သတ္ရင္ ခတ္ႏြယ္တို႔မွာအဲ့လိုစိတ္မ်ိဳးမ႐ွိဘူးဆိုတာ သူသိတယ္...။ ဘာလို႔လဲဆိုရင္ သူစာလုပ္လာဖို႔အတြက္ကိုေတာင္...ခတ္ႏြယ္တို႔ကိုယ္တိုင္က လင္းေခတ္ဦးစီ သူ႔ကိုဟင္းရြက္ကန္စြန္းလိုပစ္ထည့္ခဲ့တာ...။ ဒီလိုေတြးမိျပန္ေတာ့...လင္းေခတ္ဦးဆိုတဲ့ငနဲအေပၚမွာ ေက်းဇူးတင္တဲ့စိတ္ ပိစိေလးေတာင္သူမထားခ်င္ေတာ့ဘူး...။
ထမင္းစားက ၁၁နာရီမွဆင္းတာဆိုေပမဲ့...သူတို႔ေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ၁၀ခြဲေက်ာ္ေလာက္႐ွိေနၿပီမို႔...ေန႔လယ္စာစားဖို႔ပဲထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္...။ အျခားႏွစ္ေတြလဲ မဆင္းေသးတာေၾကာင့္ ဆိုင္ေတြမွာလူ႐ွင္းေနတယ္...။
စားစရာမွာၿပီးလို႔ ထိုင္ၿပီဆိုတာနဲ႔...ခတ္ႏြယ္နဲ႔ ဆူးပြင့္လႊာစီကေန ဘယ္ေတာ့မွမၿပီးဆံုးႏိုင္တဲ့ BL ေလာကႀကီးအေၾကာင္းက ကြၽတ္စီေအာင္ထြက္လာတယ္...။
" ခတ္ႏြယ္ရယ္...ငါဟိုေန႔တုန္းက Pride ပြဲကို လိုက္ခ်င္တာဟာ..."
" ေအးေလ...ငါလဲအဲ့ေန႔က နင့္ကိုသတိရေနတာ..."
" အမဝမ္းကြဲမဂၤလာေဆာင္ေၾကာင့္သာမဟုတ္ရင္ ငါလိုက္တာေပါ့..."
" စိတ္တိုမေနပါနဲ႔ဟာ...အဲ့ပြဲေတြက ေနာက္လဲ႐ွိအံုးမွာပဲဟာ..."
" ေအး...အဲ့လိုပဲေတြးရမွာေပါ့...ဪ ခတ္ႏြယ္..."
" အင္း..."
" နင္သူတို႔ကိုေတြ႔ၿပီးၿပီလား...TikTok မွာနာမည္ႀကီးေနတဲ့အတြဲေလ..."
ဆူးပြင့္လႊာက ခတ္ႏြယ္ကို ဖုန္းထိုးၿပီးျပလိုက္တယ္...။
" ဪ...အင္း...မေန႔ကေတြ႔တယ္...ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ ဘာလို႔လဲ..."
ဆူးပြင့္လႊာ ဖုန္းကိုျပန္ယူရင္းကေန ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုခပ္မဲ့မဲ့လုပ္ရင္းျပန္ေျပာတယ္...။
" ငါကေတာ့မႀကိဳက္ဘူး...ဘယ့္ႏွယ္... seme ကလဲႏြဲ႔လိုက္တာဆိုတာ...uke ဆိုတာကလဲ မိန္းခေလးေတာင္အ႐ႈံးေပးရေလာက္တယ္..."
" ဪ...အဟင္း..."
ခတ္ႏြယ္ဘာမွျပန္မေျပာေပမဲ့...သူ႔စိတ္ထဲသေဘာမက်ဘူးဆိုတာကို အၾကာႀကီးေပါင္းလာတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းသိတာေပါ့...။
မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဒီလိုအေၾကာင္းေတြေျပာရင္...ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔ ခန္႔သူရိန္သစ္ကဝင္ေဆြးေႏြးေလ့မ႐ွိဘူး...။ ဒါေပမဲ့...လိုက္ေတာ့နားေထာင္ျဖစ္တယ္...။ တကယ္တန္းဝင္ေဆြးေႏြးရေအာင္လဲ သူတို႔က Fudanshi ေတြမွမဟုတ္တာ...။ LGBT flim ေလးေတြေတာ့ၾကည့္ျဖစ္ေပမဲ့... BL movie/series ရယ္လို႔ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဘာတစ္ခုမွမၾကည့္ဖူးဘူးေလ...။
အဲ့လိုနားေထာင္ပါမ်ားလာေတာ့လဲ...သူသတိထားမိတာ႐ွိလာတယ္...။ ခတ္ႏြယ္က သူတို႔နဲ႔ငယ္ေပါင္းျဖစ္တာေၾကာင့္...LGBT နဲ႔ပါတ္သတ္တဲ့ ကိစၥအေၾကာင္းအရာေတြမွာ...ခံယူခ်က္ ယူဆခ်က္ေတြက သူတို႔နဲ႔တူတယ္ဆိုတာပဲ...။
အဲဒီ့မွာ ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအစြန္းေရာက္တာကိုေတြ႔ရတယ္...။ အမွန္ေတာ့...ဆူးပြင့္လႊာကိုယ္တိုင္ကလဲ LGBT ထက္ဆာရင္ BL movie/series ေတြဘက္ကိုပဲပိုအားသန္တာဆိုေတာ့...ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ရဲ႕ ႐ွည္ခ်င္ေနတဲ့လ်ွာကိုေခါက္သိမ္းၿပီး...ဆူးပြင့္လႊာကို ေဘးမဲ့ေပးထားတာၾကာခဲ့ၿပီ...။
" ဟဲ့...ဒီမွာလဲၾကည့္အံုး...မိုက္လိုက္တာ...လံုးဝ seme type ပဲ..."
" အင္း...မိုက္တယ္ေနာ္..."
" Ommm...ငါကအဲ့လိုပံုစံကိုပိုႀကိဳက္တယ္...ခုနအတြဲကေကာင္နဲ႔မ်ား ကြာပါ့...အဲ့ေလာက္ႏြဲ႔ခ်င္ေနရင္လဲ မိန္းမလိုသာဝတ္လိုက္ပါေတာ့လား..."
" ဆူးကလဲ...အာ...အခ်ိဳ႕ဆို သူတို႔ကို sissy type လို႔ေျပာၾကတယ္...ဒါေပမဲ့ ငါသိထားတာေတာ့ အဲ့လိုေခၚတာေတာင္႐ိုင္းတယ္..."
" ဒါေပမဲ့...ကိုယ္က seme လို႔ခံယူထားၿပီဆိုရင္ေတာ့ seme ပီသေအာင္ေနရမွာေပါ့..."
ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ ခတ္ႏြယ္ေျပာသမ်ွ ေလထဲတြင္ေပ်ာက္သြားသည့္မလား...သူေျပာခ်င္ရာကိုဆက္ေျပာေနတယ္...။
" သူ႔ဟာသူ Gay ျဖစ္တာပဲ...နင္တို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္အတိုင္း လိုက္ေနမွရမွာလား..."
႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေအးစက္စက္အသံေၾကာင့္...ထူးဆန္းမႈ၊ အံ့ဩမႈတို႔ ေရာႁပြန္းေနတဲ့အၾကည့္ေတြက ခြန္းစစ္မင္းဆီအဟုန္နဲ႔က်ေရာက္လာတယ္...။
" Gay ျဖစ္ေနတာနဲ႔တင္ အဲ့လူမွာၾကံဳသင့္တာထက္ ပိုၾကံဳေနရတဲ့ဒုကၡေတြကဒုနဲ႔ေဒးပဲ...အဲ့တာကို နင္တို႔ကပါထပ္ျပီး အေရးမပါတဲ့ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ မစည္းေႏွာင္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔..."
'Seme' ဆိုတာ တစ္နည္းအားျဖင့္ 'Top' ပဲ...။ အဲ့ထက္ပိုၿပီး႐ွင္းေအာင္ေျပာရရင္ ဒီစကားလံုးေတြက အိပ္ရာေပၚကအသံုးအႏႈံးသတ္သတ္ပဲ...။ ဆိုေတာ့ 'Top' ပီသရမယ္ဆိုတာက ဘာကိုေျပာခ်င္တာလဲ...။
သူအဲ့လိုေျပာဆိုေနတာေတြကို တကယ္သေဘာမက်ဘူး...။ သူ႔ဟာသူ Gay ျဖစ္ၿပီး မိန္းမဆန္ျခင္း ေယာက်္ားဆန္ျခင္းက ကိုယ္ေတြနဲ႔ဘာမွမသတ္ဆိုင္တဲ့ကိစၥတစ္ခု...။ ဒါက သူ႔ကိုယ္ေရးကိုယ္တာျဖစ္သြားၿပီ...။ အဲ့တာကိုလဲ...ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီး ကန္႔သတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေဝဖန္ေနၾကေလရဲ႕... ။
ေလထုက႐ုတ္ခ်ည္းတိတ္ဆိတ္သြားတာနဲ႔အတူ ဆူးပြင့္လႊာကလဲ အၾကည့္စူးစူးေတြကို ခြန္းစစ္မင္းထံအဆက္မျပတ္ပစ္လႊတ္လာေတာ့တယ္...။ သို႔ေပမဲ့... ခြမ္းစစ္မင္းကလဲ ေခသူမွမဟုတ္ပဲ...။ မိန္းခေလးတိုင္း ပါးဝိုင္း႐ိုက္ခ်င္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔...သူ႔ဂုဏ္ပုဒ္ကိုဆက္ထိန္းထားဖို႔အတြက္ အထင္ေသးျခင္း သနားျခင္းေတြဖုန္းလႊမ္းေနတဲ့ အၾကည့္မ်ိုးနဲ႔ ဆူးပြင့္လႊာကိုျပန္စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္...။
တင္းမာလာတဲ့အေျခအေနေတြေၾကာင့္ ခတ္ႏြယ္နဲ႔ ခန္႔သူရိန္သစ္လဲ ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ကုန္ၾကတယ္...။ ဒီႏွစ္ေယာက္က လံုးဝခ်ိတ္ဆိုတာ သူတို႔လဲသိသည္ေလ...။
" အဟား...ဟား ဟား...ကဲပါ စားၾကရေအာင္...ေအးကုန္ေတာ့မယ္..."
" ဟုတ္တယ္...လာပါ ခြန္းရယ္...စားရေအာင္..."
ဒါေပမဲ့လဲ ကြၽဲပါးေစာင္းတီးေနသည့္အလား...ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔ ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ သူတို႔ေျပာတာေတြကို အဖတ္ေတာင္လွည့္မလုပ္ပဲ အသံတိတ္စစ္ကိုဆက္လက္က်င္းပေနၾကတယ္...။
" နင္တို႔ကလဲဟာ...သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းကို... "
" ဟုတ္သားပဲ...နင္တို႔...ေဟာ! Final ေတြဆင္းၿပီ...ခြန္း...ခြန္း..."
ခန္႔သူရိန္သစ္ ပခံုးကိုအတင္းလာဆြဲတာေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းလွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္...။
" ဟိုမွာ...ကိုလင္းလာေနၿပီ..."
" အဲ့တာ ငါကဘာလုပ္ရမွာလဲ..."
ေျပာေနတုန္းမွာပဲ Cara နဲ႔ လင္းေခတ္ဦးက အနားကိုေရာက္လာတာေၾကာင့္...ခတ္ႏြယ္က ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔ဆူးပြင့္လႊာတို႔ရဲ႕အာရံုကို ေျပာင္းလိုေျပာင္းျငားစကားစလိုက္တယ္...။
" အိတ္ေတြနဲ႔ပါလား...ျပန္ၾကေတာ့မလို႔လား..."
" မဟုတ္ဘူး...online shopping ကမွာထားတာတစ္ခု...လွည္းတန္းကိုသြားယူရမွာမို႔လို႔..."
" ဪ...ကိုလင္းပါလိုက္မွာလား..."
" Ommm...တမင္ေခ်ာဆြဲလာတာ...ဟိ ဟိ!..."
" ဟုတ္လား...ခတ္ႏြယ္တို႔ေတာင္ အခုစားၿပီးရင္ ႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္မလို႔ေလ..."
ခြန္းစစ္မင္းကေတာ့ သက္ျပင္းတိုးတိုးခ်ၿပီး ဆူးပြင့္လႊာဆီကိုအၾကည့္ျပန္မပို႔ေတာ့ပဲ...ခန္႔သူရိန္သစ္ဘက္ကိုလွည့္လိုက္တယ္...။ အဲ့ခဏမွာပဲ... ခန္႔သူရိန္သစ္ရဲ႕အမူအရာေတြကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ခုနကစိတ္႐ႈပ္ေနတာေတြေတာင္ေပ်ာက္သြားမိတယ္...။ ခန္႔သူရိန္သစ္က သူ႔ရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း Cara ေျပာသမ်ွကို ဘာမွဝင္မေျပာပဲ ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတယ္...။ သူ ခန္႔သူရိန္သစ္အေၾကာင္းသိတယ္...။ ခန္႔သူရိန္သစ္က မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကိုႀကိဳက္ၿပီး... သူနဲ႔ခတ္ႏြယ္ကိုသာ စကားေတြရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ေျပာတတ္ေပမဲ့...အျခားသူစိမ္းဆိုရင္ စကားသိပ္မေျပာတတ္ဘူး...။ Cara ေ႐ွ႕ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ အသံပါမထြက္ေတာ့ဘူး...။ အဲ့လိုေတြေၾကာင့္လဲ ခန္႔သူရိန္သစ္မွာ ငယ္ငယ္ေလးတည္းကအခုခ်ိန္ထိ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတယ္...။
အဲ့အခ်ိန္ ဆူးပြင့္လႊာရဲ႕ခန္႔သူရိန္သစ္ကို မ်က္ေတာင္မခတ္တန္းၾကည့္ေနပံုကိုလဲ သူသတိထားမိလိုက္တယ္... ။ သူအဲ့အၾကည့္ေတြကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔ခံစားလာရတယ္...။ အဲ့အၾကည့္ေတြက...သူ႔ဘက္ကတစ္ဖတ္သတ္ႀကိဳက္ေနရရံုနဲ႔ မၿပီးသြားဘူးဆိုတာကိုျပေနသလိုပဲ...။
ခြန္းစစ္မင္းေတြးေနရင္းနဲ႔ သူ႔ေခါင္းေပၚ ပန္းသီးျပဳတ္က်လာသလိုခံစားလိုက္ရတယ္...။
( ဟန္႔!...)
" ကိုလင္းေခတ္ဦး... "
သူ လင္းေခတ္ဦးနားကို ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုကပ္သြားလိုက္တယ္...။
" ခင္မ်ားလိုက္သြားလို႔မရဘူး..."
လင္းေခတ္ဦး ျပံဳးေနရာက သူ႔ကိုၾကည့္လာတယ္... ။
" ဘာလို႔လဲ..."
" ခင္းမ်ား ကြၽန္ေတာ့္ကိုစာသင္ရမယ္ေလ..."
" အဲ့တာက...၃နာရီမွေလ...အခုသြားမွာကလဲ ခဏပဲဟာ..."
" မရဘူး...ကြၽန္ေတာ္အခုသင္ခ်င္တယ္..."
အကုန္လံုးက နားမလည္ႏိုင္စြာ အူလည္လည္ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္...။ အဲ့ေလာက္ စာကိုအသဲအသန္သင္ခ်င္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးမေတြ႔ဖူးလို႔လဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့...။
" ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ပိုက္ဆံယူၿပီးသင္ေနတာေလ...ကြၽန္ေတာ္သင္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္ ခင္မ်ားသင္ေပးရမွာေပါ့..."
" ငါ Cara နဲ႔သြားဖို႔ေျပာၿပီးသားေလ..."
" အဲ့တာ ခန္႔သူလိုက္ေပးလိမ့္မယ္..."
" ဟမ္!..."
" ဟင္!..."
" အဲ!..."
လင္းေခတ္ဦးက မေျပာင္းလဲတဲ့အမူအရာနဲ႔ပဲ Cara ကိုၾကည့္လိုက္တယ္...။
" ခြန္း...႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ဖို႔ကေရာ..."
" ငါၾကည့္ခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့ဘူး..."
ခြန္းစစ္မင္း ခတ္ႏြယ္ရဲ႕အေမးကို မတုန္႔ဆိုင္းပဲျပန္ေျဖလိုက္တယ္...။ ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ ခြန္းစစ္မင္းဖန္ေနတဲ့အကြက္ကိုသိသည့္အလား ႏႈတ္ခမ္းေလးတစ္ခ်က္မဲ့ကာ မ်က္ႏွာလႊဲသြားေတာ့တယ္...။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့ Cara က ဝင္ေျပာလာတယ္...။
" ခန္႔သူ...အဲ့လိုဆိုရင္ အဆင္ေျပပါ့မလား...႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္ခ်င္လဲ အားမနာနဲ႔ေနာ္..."
ထိုစကားၾကားေတာ့ ခန္႔သူက အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ ကမန္းကတန္းမတ္တပ္ထရပ္ၿပီး...။
" မ...မဟုတ္တာ...အဆင္ေျပပါတယ္...ကြၽန္ေတာ္ လိုက္ခဲ့တယ္..."
" ဪ...အဟင္း...ေကာင္းၿပီေလ...အဲ့တာဆိုလဲ ကိုလင္း...နင္က ကေလးကိုပဲစာသင္ေပးလိုက္ပါ...ငါ ခန္႔သူနဲ႔ပဲသြားလိုက္ေတာ့မယ္ ..."
" အိုေက...သိပ္သင္ခ်င္ေနေတာ့လဲ သင္ေပးရမွာေပါ့..."
" ခတ္ႏြယ္တို႔လဲ လိုက္ခဲ့ပါလား..."
" ဟုတ္...အ!..."
ေျခေထာက္ကိုအကန္ခံလိုက္ရတာေၾကာင့္...ခတ္ႏြယ္ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးရင္း ခြန္းစစ္မင္းကိုစိတ္ထဲကေနက်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္...။
" ဟုတ္ မ...ရတယ္...ခတ္ႏြယ္တို႔မလိုက္ေတာ့ဘူး...အတန္းပဲျပန္တက္လိုက္ေတာ့မယ္...အဲ့ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ေနာက္ေန႔စာျပန္ကူးလို႔ရေအာင္...ေနာ္ ဆူး..."
ခတ္ႏြယ္စကားေၾကာင့္ ဆူးပြင့္လႊာမ်က္ႏွာလႊဲထားလ်က္ကပဲ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္...။
" ဟုတ္ၿပီေလ...ခန္႔သူ...အဲ့တာဆို ခဏေနသြားမယ္ေနာ္..."
Cara က ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ကန္တင္းအထဲဘက္ကိုဝင္သြားတယ္...။ ခြန္းစစ္မင္းလဲ စိတ္ထဲမွာပဲ ငခူျပံဳးျပံဳးလိုက္ၿပီး ခန္႔သူရိန္သစ္ပခံုးကို တစ္ခ်က္ပုတ္လိုက္ရင္း မ်က္စိတစ္ဖက္မွိတ္ျပလိုက္တယ္...။
" ငါသြားၿပီ..."
အဲ့ေနာက္...လင္းေခတ္ဦးနဲ႔အတူ ေက်ာင္းထဲကထြက္လာလိုက္တယ္...။
......
ခြန္းစစ္မင္းစာအုပ္ေတြထုတ္ေနတုန္းမွာ လင္းေခတ္ဦးက ေကာ္ဖီခြက္ေလးႏွစ္ခြက္ကိုင္ၿပီး သူတို႔စာလုပ္တဲ့စားပြဲဆီျပန္ေရာက္လာတယ္...။
" မင္း ခန္႔သူကို Cara နဲ႔လႊတ္လိုက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လဲ...ငါတို႔ေအးေဆးအတန္းျပန္တက္ေနလို႔ရတာကို..."
" ဘာေတြေျပာေနတာလဲ..."
" လုပ္မေနပါနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းရယ္...မင္းဘာအၾကံနဲ႔လုပ္ခဲ့လဲ ငါမသိဘူးထင္ေနတာလား...အဲ့တာထားပါ...ဘယ္လိုလဲ...ေျဖႏိုင္ခဲ့လား..."
" Ommm...မဆိုးပါဘူး..."
" ဟက္! ၾကည့္ရတာေတာ့ မင္းေတာ္ေတာ္ေလးေျဖႏိုင္ခဲ့ပါတယ္...ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား..."
" ခင္မ်ားကိုဘယ္သူေျပာလဲ..."
" မင္းမ်က္ႏွာၾကည့္တာနဲ႔သိသာေနတာပဲ..."
" ???..."
လင္းေခတ္ဦး သြားေပၚရံုေလးသာတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာတယ္... ။
" အရင္ေန႔ေတြကဆို မင္းကငါနဲ႔စာသင္ရင္ မ်က္ေမွာင္ႀကီးအျမဲၾကဳတ္ထားတာ...ဒီေန႔ေတာ့ မင္းမ်က္ႏွာေၾကာေတြက ေလ်ာ့ေနတယ္...ေလသံကအစမတူဘူး...အဲ့ေတာ့...မင္း ဒီေန႔ tutorial ကိုေျဖႏိုင္ခဲ့လို႔သာ စိတ္ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ငါယူဆတယ္..."
လင္းေခတ္ဦးစကားကိုၾကားကာမွ ခြန္းစစ္မင္းအလိုလိုမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိရက္သားျဖစ္သြားတယ္...။
" အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာ..."
" ဘာလို႔လဲ...ငါနဲ႔စာလုပ္လို႔ မင္းေျဖႏိုင္တယ္ဆိုတာကို လက္မခံခ်င္တာမဟုတ္လား...ရပါတယ္...ငါနားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္..."
" ေတာ္စမ္းပါ...ခင္မ်ားသင္တာဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္...ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လိုက္လုပ္မွပါ...အခုကိစၥကလဲ ခင္မ်ားနဲ႔ပါတ္သတ္တယ္ဆိုေပမဲ့...အဓိကက ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေၾကာင့္ပါ..."
လင္းေခတ္ဦး ျပံဳးေနရင္းနဲ႔ပဲ စဥ္းစားေနသလိုဟန္မ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းကိုေ႐ွ႕တိုးလာတယ္...။
" ဒါနဲ႔...မင္းကို ေကာင္မေလးေတြက nickname ေပးထားၾကတယ္ဆို...ဟုတ္လား..."
" အဲ့တာခင္မ်ားအပူပါလား..."
" လုပ္စမ္းပါ..."
ခြန္းစစ္မင္း ဂ႐ုမစိုက္သလိုအမူအရာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးကို တြန္႔လိုက္မိတယ္...။
" အဟင္း!...တကယ္ေတာ့...မင္းမေျပာလဲငါသိပါတယ္...ငါလဲ အဲ့ nickname ေလးကိုႀကိဳက္ပါတယ္..."
" ဘယ္တစ္ခုလဲ..."
သူ႔အေမးေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးက ခပ္တိုးတိုးေလးထရယ္ျပန္တယ္...။ သူ႔မွာ nickname ေတြဘယ္ေလာက္မ်ားလဲဆိုတာ လင္းေခတ္ဦးလဲသိတာပဲ...။
" ဟိုဟာေလ...ဂဏာန္းဆိုလား..."
" ဪ... အဲ့နာမည္က သူတို႔ေတြေပးခဲ့သမ်ွထဲမွာ အသက္ညႇာဆံုးနာမည္ပဲ...ေနပါအံုး...ခင္မ်ားကဘာလို႔ အခုမွဒီကိစၥကို ေကာက္ခါငင္ခါအစဆြဲထုတ္ေနရတာတုန္း..."
လင္းေခတ္ဦးမ်က္ႏွာေပၚမွာ လူယုတ္မာအျပံဳးတစ္ပြင့္ခ်ိတ္ဆြဲလာတယ္...။
" အင္း...ဒီလိုပဲ...မင္းနဲ႔လိုက္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ...ကန္႔လန္႔ေဘးတိုက္ေကာင္ေလ...ဟား ဟား..."
ခြန္းစစ္မင္း သူ႔ကိုအသားလြတ္တိုက္ခိုက္သြားပါေသာ လင္းေခတ္ဦးကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ ၾကည့္ေနျပီးကာမွ .... လက္ထဲက စာအုပ္နဲ႔ေကာက္ေပါက္လိုက္မိတယ္...။
" Motherfxxker! ခင္မ်ား..."
" Hey hey...ငါမင္းထက္ ၂ ႏွစ္ႀကီးတယ္ေနာ္...ၿပီးေတာ့ ဆရာဆိုလဲဟုတ္တယ္..."
" ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ...ကြၽန္ေတာ္ ကန္႔လန္႔ျဖစ္ေတာ့ေရာ ခင္မ်ားနဲ႔ဘာဆိုင္လဲ..."
" မဆိုင္ပါဘူး...ဒါေပမဲ့ အဲ့ထက္ေကာင္းတဲ့နာမည္ေတာ့ ငါ့မွာ႐ွိတယ္..."
" ဘာ!..."
အႏွီ ေခ်ာ့ကလက္ကိုယ္ေတာ္က ႐ုပ္ကိုခ်က္ခ်င္းတည္လိုက္ရင္း သူ႔ကိုစူးစိုက္ၿပီးၾကည့္လာတယ္...။
" Dildo!..."
" What the fuck!!! ခင္မ်ား မိုက္႐ိုင္းလွခ်ည္လား...ဘာကိစၥ ကြၽန္ေတာ့္ကို အဲ့နာမည္ႀကီးလာေပးေနတာလဲ..."
မ်က္လံုးေတြကိုေမွးစင္းသြားတဲ့အထိ ျပံဳးေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးကိုၾကည့္ၿပီး သူတစ္ခုခုထလုပ္ပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာမိတယ္... ။ အဲ့ေနာက္ လင္းေခတ္ဦးက လက္ညိဳးေလးတစ္ခါခါနဲ႔ေျပာလာတယ္...။
" ဒါကဒီလို႐ွိတယ္...Dildo ဆိုတာက ရာဘာသတ္သတ္ႀကီးပဲေလ...ရာဘာဆိုတာကလဲ ေအးစက္စက္နဲ႔ မာမာႀကီး...ၿပီးရင္ ေခ်ာဆီလိုအကူတစ္ခုခုသာမပါရင္ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပဘူး...အဲ့လိုပဲ...မင္းအသက္႐ွင္ေနပံုႀကီးက ေအးတိေအးစက္နဲ႔ ဘာခံစားခ်က္မွမ႐ွိတဲ့ ရာဘာတံုးႀကီးလိုပဲ...စကားေျပာရင္လဲ တစ္ဖက္လူနားထဲေရွာခနဲဝင္သြားေအာင္ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာတစ္ခါမွမေျပာဘူး ...ဘယ္လိုပဲ မင္းဒဲ့တိုးေျပာတတ္တယ္ထားအံုး...စကားေျပာတယ္ဆိုတဲ့အရာမွာ မုသားဆိုတဲ့ေခ်ာဆီတစ္မ်ိဳးကိုလဲ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္သံုးတတ္ဖို႔ လိုေသးတယ္ ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕..."
ခြန္းစစ္မင္းစိတ္ထဲ ဟုတ္သလိုလိုခံစားမိေနတာေၾကာင့္ ဘာမွျပန္မေျပာပဲၿငိမ္ေနမိတယ္...။ တကယ္လဲ သူဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ႐ိုးအမွန္...။
" ထပ္ၿပီးေတာ့...အဲ့အတု ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း အစစ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွမေက်ာ္ႏိုင္ဘူး...အင္း အဲ့လိုပဲ မင္းဘယ္ေလာက္ပဲ ခံစားခ်က္မ႐ွိတဲ့သူလိုေနေနေပမဲ့...မင္းရဲ႕အတြင္းစိတ္ေကာင္းေလးကိုေတာ့ အဲ့ဒီခံစားခ်က္မဲ့မႈက မေက်ာ္ႏိုင္ဘူးေလ..."
" ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကိုဟန္ေဆာင္ေနတာလို႔ေျပာခ်င္တာလား..."
" No No!...အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး...ဥပမာေျပာရရင္...မင္း မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို လံုးဝဂ႐ုမစိုက္ဘူး...ဖာသိဖာသာပဲေနတတ္တယ္လို႔ထင္ရေပမဲ့...တကယ္တန္း မင္းသူတို႔ကိုဘယ္ေလာက္ဂ႐ုစိုက္လဲ ငါတို႔အကုန္လံုးသိတယ္..."
" အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာ..."
" ဟ ဟ!...အင္းပါ...အဓိပၸာယ္မ႐ွိဘူးဆိုေတာ့လဲ မ႐ွိဘူးေပါ့..."
လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ Dildo defination အ႐ွည္ႀကီးကို နားေထာင္ၿပီးသကာလ...သူျပန္ေခ်ပဖို႔စကားကို အသဲအသန္႐ွာေနမိတယ္...။ ဒီငနဲနဲ႔ေတြ႔တိုင္း သူပဲခံဘက္ျဖစ္ျဖစ္ေနတာကို စိတ္ကုန္လွၿပီ...။
" ကိုလင္းေခတ္ဦး... ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ကို တန္ဖိုး႐ွိတဲ့ nickname ေလးေပးလာတယ္ဆိုေတာ့...ကြၽန္ေတာ္လဲျပန္ေပးပါရေစ..."
" ဆိုပါအံုး..."
လင္းေခတ္ဦး မ်က္ခံုးတစ္ဖက္ပင့္ျပီးျပန္ေျပာလာေတာ့...သူမ်က္လံုးေလးလွန္ၾကည့္လိုက္တယ္...။
" Vibrater!... "
" ခြီးးး... "
လျခမ္းေကြးေလးေတြေပၚလာတဲ့အထိ မ်က္လံုးေတြပိတ္ေအာင္ရယ္ေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးကိုၾကည့္ရင္း...ခြန္းစစ္မင္းဆက္ေျပာလိုက္တယ္...။
" ဘာလို႔လဲသိလား..."
" ဟင့္အင္း..."
" ခင္မ်ားကိုလူေတြက အေနေအးတယ္လို႔ေျပာၾကတယ္...စကားလဲနည္းတယ္တဲ့...ခင္မ်ားရဲ႕အျပင္ပန္းကိုၾကည့္ျပီးလူေတြက႐ွိန္ၾကတယ္...အဲ့လိုပဲ Vibrater က ခလုတ္မဖြင့္ခင္အထိေတာ့ ဒီအတိုင္း႐ိုး႐ိုးပစၥည္းတစ္ခုပဲ...ဒါေပမဲ့ Vibrater ဆိုတဲ့အသိနဲ႔တင္ စိတ္ထဲမ႐ိုးမရြျဖစ္ေနရၿပီ...သူ႔မွာဘာေတြဝွက္ထားလဲ ဘယ္ေလာက္ထိစြမ္းေဆာင္ႏိုင္လဲမသိရေသးဘူး...ခလုတ္ဖြင့္လိုက္ေတာ့မွ ခုနကမျမင္ရတဲ့အစြမ္းေတြေပၚလာတာ...ၾကည့္ရတာ...ခင္မ်ားရဲ႕ခလုတ္ကို ကြၽန္ေတာ္မေတာ္တဆဖြင့္မိသြားတယ္ထင္တယ္...အဲ့လိုဖြင့္မိတာကလဲ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပဲ ႐ွိေသးတယ္ထင္ပါတယ္... ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့...ခင္မ်ားကလူတိုင္းျမင္ေနရသလို အျပံဳးႏုႏုေလးနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တဲ့ လူရိုးေအးေလးမဟုတ္ပဲ...ဘယ္ေလာက္ထိ ေစာက္ျမင္ကပ္စရာေကာင္းၿပီး ကတ္သီးကတ္ဖဲ့လုပ္တတ္လဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ပဲသိတယ္ေလ..."
" ငါအဲ့ေလာက္ထိ ဆိုးလို႔လား..."
" ၿပီးေတာ့ ႐ွိေသးတယ္...ေကာင္မေလးေတြက ခင္မ်ားကိုဆိုရင္ အီးအားနဲ႔ ေအာ္ၾကတယ္ေလ...ကန္တင္းတစ္ခုလံုးကသက္ေသပဲ...အဲ့တာေၾကာင့္
ခင္မ်ားက absolutely Vibrater ပဲ..."
ခြန္းစစ္မင္း စကားကိုအဆံုးသတ္လိုက္ၿပီး ေအာင္ႏိုင္သူလိုၾကည့္လိုက္တယ္...။ ဒါေပမဲ့...လင္းေခတ္ဦးက သူထင္ထားသလို စိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ ရယ္ေနတာအခုထိမရပ္ေသးတာေၾကာင့္...သူ႔ရဲ႕လက္တစ္ဆစ္စိတ္က ထႂကြလာရတယ္...။
" ဒါနဲ႔ ဘာလို႔ ေကာင္မေလးေတြကေအာ္မွာလဲ...မင္းကမေအာ္ဘူးလား..."
" ကြၽန္ေတာ္က ဘာကိစၥေအာ္ရမွာလဲ..."
" ခလုတ္ဖြင့္ထားတာက သူတို႔မွမဟုတ္တာ...မင္းေလ..."
" ကိုလင္းေခတ္ဦး... ခင္မ်ားဟာေလ..."
မ်က္ရည္ထြက္လုမတက္ရယ္ေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးေၾကာင့္ ေဒါသထြက္ရမဲ့အစား...သူေျပာလိုက္တာ အဲ့ေလာက္မ်ားရယ္စရာေကာင္းေနလို႔လားဆိုျပီး သံသယဝင္လာမိတယ္...။
" ဒီမွာ...ခင္မ်ားရယ္ေနတာေတာ္ေတာ့ဗ်ာ...စိတ္႐ႈပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္..."
" ဟား ဟား...အဟင္း...အင္းပါ...ဟုတ္ပါၿပီ...မရယ္ေတာ့ပါဘူး...ဟီး ဟီး..."
" ခင္မ်ားရဲ႕ဒီလိုပံုကို ေကာင္မေလးေတြသာျမင္ရင္ေလ...သူတို႔သိထားတဲ့ကိုလူေအးႀကီးက ဒီလိုပါလားဆိုၿပီး ေရႊရင္မႊာႏွစ္ျခမ္း တျဗန္းျဗန္းကြဲသြားေလာက္တယ္သိလား..."
" အင္းပါ Dildo ရယ္...အဟား ဟား..."
--------------------
[Unicode]
ခွန်းစစ်မင်း သူ့ပါပါး အဆင်သင့်လုပ်ပေးခဲ့တဲ့ sandwich လေးကို ကမန်းကတန်းမျိုချနေရင်း... အိမ်ထဲကနေ အလောတကြီးထွက်လာမိတယ်...။ သူဒီနေ့ tutorial ရှိတာကိုမေ့ပြီး အိပ်ရာထနောက်ကျသွားတယ်လေ...။ ပြီးတော့...ဒီနေ့က ရုပ်ရှင်လဲသွားကြည့်ကြအုံးမှာ...။ ကားဂိတ်ကိုမြန်မြန်လျှောက်နေမိတုန်း gym ရှေ့ကအဖြတ်မှာ...လမ်းတစ်ဖက်ကနေကူးလာတဲ့သူတစ်ယောက်က သူ့ကို လှမ်းနှုတ်ဆက်တာကြောင့် သူလက်ကျန် sandwich ကို ပါးစပ်ထဲအမြန်ထည့်ရင်း ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ညီ...ကျောင်းသွားတော့မှာလား..."
" ဟုတ်ကဲ့..."
ထိုသူက ခွန်းစစ်မင်းကို ခေါင်းညိတ်ပြုံးပြရင်း gym ထဲကိုဝင်သွားတယ်...။
သူကအခြားသူတော့မဟုတ်ဘူး...။ 'MEGA fitness' ရဲ့ trainer တစ်ယောက်လဲဖြစ်သလို ပိုင်ရှင်လဲဖြစ်တဲ့ မြတ်သူထွဋ်...။ ခွန်းစစ်မင်းအခုမှ သူ့ကိုပါပါး'ပြောခဲ့ဖူးတဲ့ ကိစ္စတစ်ခုကိုသတိရသွားတယ်...။ သူတို့ အိမ်တက်အလှူလုပ်တုန်းကတောင် အဲ့အကိုလင်မယားလာသွားသေးတယ်တဲ့...။
အဲ...ပြီးတော့...။ အဲ့အကိုရဲ့ညီကလဲ သူတို့ကျောင်းမှာရှိတယ်တဲ့...။ ဒါပေမဲ့...ခွန်းစစ်မင်း အဲ့တုန်းက ဘယ်သူလဲဆိုပြီး သူ့ပါပါး'ကိုပြန်မမေးဖြစ်ခဲ့ဘူး...။ ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို သားကစောင့်လျှောက်ပေးလိုက်ပါအုံး ဘာညာပြောလာမှာကို ကြိုရှောင်တဲ့သဘောပေါ့...။ သူအဲ့လောက်တော့ အထာနပ်ပါသေးသည်လေ...။
အဲ့နောက် သူကျောင်းရောက်သွားတော့...အခန်းထဲမှာ စာအသဲအသန်နွှေးနေတဲ့ ခတ်နွယ်တို့အုပ်စုကိုတွေ့လိုက်ရတယ်...။ သူလဲ ခပ်သွက်သွက်ခြေလှမ်းပြီး ခန့်သူရိန်သစ်ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တယ်...။
" အံမယ်!..."
ခတ်နွယ်က အံ့ဩတကြီး သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လာတယ်...။
" ဘာလဲ..."
" နင်ခါတိုင်း tutorial ဖြေရင် ငါနဲ့ သစ်သစ်ကြားထိုင်နေကျပါ...အခုတော့ အစွန်မှာတောင် ထိုင်လို့ပါလား..."
" အင်း...ဟုတ်သားပဲ..."
ခန့်သူရိန်သစ်ကလဲ မယုံသင်္ကာပုံစံမျိုးနဲ့ လှည့်လာသလို...ဆူးပွင့်လွှာကပါ စူးစမ်းသလိုကြည့်လာတယ်...။
" ဒါလား...အဟန့်!...ငါဒီနေ့ကူးမှာမဟုတ်ဘူး..."
" သြောာာ! နင်ကအဲ့လိုလား...စာလေးစလုပ်တာမှ တစ်ပါတ်လောက်ရှိသေး...စောင်xင်ခေါင်းကကျယ်ပြီပေါ့လေ..."
" ဒါနဲ့တောင် သူက ကိုလင်းနဲ့မသင်ချင်ပါဘူးဆိုပြီး အကြောက်အကန်ငြင်းခဲ့သေးတာ...ဟ ဟ..."
" ပါးစပ်ပိတ်ထား ငသစ်...ကိုယ့်စာကိုယ်လုပ်..."
သူ ပြောသမျှထိုင်ဟားတိုက်နေမဲ့ ကျက်သရေတုံးနှစ်ကောင်ကို ဂရုမစိုက်တော့ပဲ စာအုပ်ထုတ်ပြီးစာပြန်ကြည့်နေလိုက်တယ်...။ နဂိုကပြောင်ရှင်းနေတဲ့သူ့ရဲ့ စအုပ်စာမျက်နှာတွေက...အခုတော့ လင်းခေတ်ဦးရဲ့ ဟိုခြစ်ဒီခြစ်မှတ်ပေးထားတာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတယ်...။
( လက်ရေးကလဲဆိုးလိုက်တာ...)
တကယ်တော့ သူ့စိတ်ထဲအလိုလိုပျော်နေမိတာ...။ အထူးသဖြင့် ခတ်နွယ်တို့ရဲ့ မယုံကြည်နိုင်တဲ့အကြည့်တွေကြောင့်ပေါ့...။ သူတို့လေးယောက်မှာ ခန့်သူရိန်သစ်က စာအတော်ဆုံးဖြစ်တဲ့အပြင်... သူတို့နှစ်မှာဆိုရင်လဲ အတော်ဆုံးတွေထဲက တစ်ယောက်...။ ခတ်နွယ်နဲ့ ဆူးပွင့်လွှာကတော့ အရမ်းတော်တဲ့ထဲမပါပေမဲ့...ညံ့တဲ့ထဲတော့မပါဘူး...။ သူသာလျင် ဘာစာတစ်လုံးမှမလုပ်ပဲ ကန့်လန့်တွေလိုက်တိုက်ရင်း ကျောင်းရဲ့ချဉ်ဖတ်အဖြစ် ခံယူနေတာ...။ အဲ့တာကြောင့်လဲ သူကအမြဲ tutorial ဆို စာမကျက်ပဲ ခတ်နွယ်တို့ကြားဝင်ထိုင်ပြီး ကူးနေကြလေ...။ ဟိ ဟိ!...လင်းခေတ်ဦးသေနာကြီးကို သူဒီတစ်ကြိမ်တော့ ကျေးဇူးတင်မိပါရဲ့...။
လူတွေက တကယ်ကိုအရှုပ်ထွေးဆုံး သတ္တဝါတွေပါ...။ ဥပမာတစ်ခု ခင်များတို့ကြားဖူးလိမ့်မယ်...။ ကျီးကန်းက သူမကြိုက်တဲ့ ကြက်ဥကို ခွေးကိုပေးလေ့ရှိတယ်...။ နောက်တော့ ခွေးက အကျင့်လိုဖြစ်သွားပြီး...ဒီကြက်ဥက ကျီးကန်းရဲ့ဟာဆိုတာကိုမေ့သွားတယ်...။ သူပဲ ရကိုရရမယ်လို့တွေးလာတယ်...။ အဲ့တာကြောင့်... ကျီးကန်းက အဲ့ကြက်ဥကို အခြားသူကိုပေးလိုက်တဲ့အခါ သူမကျေနပ်တော့ဘူး...။
အဲ့လိုမျိုးပဲ...ခင်များတို့သတိထားမိချင်မှ ထားမိလိမ့်မယ်...။ လူတွေက သူတို့ပေးနေကြအရာတစ်ခုကို တစ်ဖက်လူက ဆက်မယူတော့ရင်လဲ မကြိုက်ချင်ကြပြန်ဘူးဗျ...။
အဲ့လိုကိစ္စမျိုးတွေက ခင်များတို့ကျောင်းသားအချင်းချင်းမှာ ပိုတောင်ဖြစ်တတ်ကြသေးတယ်...။ အမြဲတမ်းစာမရ...ဘာဖြေဖြေကိုယ့်စီကကူးနေရတဲ့သူက...ရုတ်တရက်ကြီး စာတွေရလာတဲ့အခါမှာခံစားရတဲ့ ခံစားမှုမျိုးပေါ့...။
အဲ့တာက ခတ်နွယ်တို့လို့ သာမန်အံ့ဩထူးဆန်းတာမျိုးလဲ ဖြစ်နိုင်သလို...'သူကငါ့ဆီကစာအမြဲကူးရတာလေ'ဆိုတဲ့ လက်ခံထားချက်တစ်ခုကို စွန့်လွှတ်လိုက်ရတဲ့ ခံစားမှုလဲဖြစ်နိုင်တယ်...။ အဲ့လိုလူတွေကျတော့ သူငယ်ချင်းအတွက်ဝမ်းသာပေးရမယ်ဆိုတာကို မေ့သွားတတ်ကြတယ်...။ ဒါကြောင့်...ခင်များတို့ပြန်သုံးသပ်သင့်တယ်...။ လူတစ်ယောက်ကိုကူညီတဲ့နေရာမှာ...တကယ်ပဲ အဲ့လူအတွက်လား...ကိုယ့်အတွက်လားဆိုတာကိုပေါ့...။
တော်သေးတာက စာနဲ့ပါတ်သတ်ရင် ခတ်နွယ်တို့မှာအဲ့လိုစိတ်မျိုးမရှိဘူးဆိုတာ သူသိတယ်...။ ဘာလို့လဲဆိုရင် သူစာလုပ်လာဖို့အတွက်ကိုတောင်...ခတ်နွယ်တို့ကိုယ်တိုင်က လင်းခေတ်ဦးစီ သူ့ကိုဟင်းရွက်ကန်စွန်းလိုပစ်ထည့်ခဲ့တာ...။ ဒီလိုတွေးမိပြန်တော့...လင်းခေတ်ဦးဆိုတဲ့ငနဲအပေါ်မှာ ကျေးဇူးတင်တဲ့စိတ် ပိစိလေးတောင်သူမထားချင်တော့ဘူး...။
ထမင်းစားက ၁၁နာရီမှဆင်းတာဆိုပေမဲ့...သူတို့ဖြေပြီးတဲ့အချိန်မှာ ၁၀ခွဲကျော်လောက်ရှိနေပြီမို့...နေ့လယ်စာစားဖို့ပဲထွက်လာလိုက်တော့တယ်...။ အခြားနှစ်တွေလဲ မဆင်းသေးတာကြောင့် ဆိုင်တွေမှာလူရှင်းနေတယ်...။
စားစရာမှာပြီးလို့ ထိုင်ပြီဆိုတာနဲ့...ခတ်နွယ်နဲ့ ဆူးပွင့်လွှာစီကနေ ဘယ်တော့မှမပြီးဆုံးနိုင်တဲ့ BL လောကကြီးအကြောင်းက ကျွတ်စီအောင်ထွက်လာတယ်...။
" ခတ်နွယ်ရယ်...ငါဟိုနေ့တုန်းက Pride ပွဲကို လိုက်ချင်တာဟာ..."
" အေးလေ...ငါလဲအဲ့နေ့က နင့်ကိုသတိရနေတာ..."
" အမဝမ်းကွဲမင်္ဂလာဆောင်ကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ငါလိုက်တာပေါ့..."
" စိတ်တိုမနေပါနဲ့ဟာ...အဲ့ပွဲတွေက နောက်လဲရှိအုံးမှာပဲဟာ..."
" အေး...အဲ့လိုပဲတွေးရမှာပေါ့...ဪ ခတ်နွယ်..."
" အင်း..."
" နင်သူတို့ကိုတွေ့ပြီးပြီလား...TikTok မှာနာမည်ကြီးနေတဲ့အတွဲလေ..."
ဆူးပွင့်လွှာက ခတ်နွယ်ကို ဖုန်းထိုးပြီးပြလိုက်တယ်...။
" ဪ...အင်း...မနေ့ကတွေ့တယ်...ချစ်ဖို့ကောင်းပါတယ် ဘာလို့လဲ..."
ဆူးပွင့်လွှာ ဖုန်းကိုပြန်ယူရင်းကနေ နှုတ်ခမ်းလေးကိုခပ်မဲ့မဲ့လုပ်ရင်းပြန်ပြောတယ်...။
" ငါကတော့မကြိုက်ဘူး...ဘယ့်နှယ်... seme ကလဲနွဲ့လိုက်တာဆိုတာ...uke ဆိုတာကလဲ မိန်းခလေးတောင်အရှုံးပေးရလောက်တယ်..."
" ဪ...အဟင်း..."
ခတ်နွယ်ဘာမှပြန်မပြောပေမဲ့...သူ့စိတ်ထဲသဘောမကျဘူးဆိုတာကို အကြာကြီးပေါင်းလာတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းသိတာပေါ့...။
များသောအားဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်ဒီလိုအကြောင်းတွေပြောရင်...ခွန်းစစ်မင်းနဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်ကဝင်ဆွေးနွေးလေ့မရှိဘူး...။ ဒါပေမဲ့...လိုက်တော့နားထောင်ဖြစ်တယ်...။ တကယ်တန်းဝင်ဆွေးနွေးရအောင်လဲ သူတို့က Fudanshi တွေမှမဟုတ်တာ...။ LGBT flim လေးတွေတော့ကြည့်ဖြစ်ပေမဲ့... BL movie/series ရယ်လို့ သတ်သတ်မှတ်မှတ် ဘာတစ်ခုမှမကြည့်ဖူးဘူးလေ...။
အဲ့လိုနားထောင်ပါများလာတော့လဲ...သူသတိထားမိတာရှိလာတယ်...။ ခတ်နွယ်က သူတို့နဲ့ငယ်ပေါင်းဖြစ်တာကြောင့်...LGBT နဲ့ပါတ်သတ်တဲ့ ကိစ္စအကြောင်းအရာတွေမှာ...ခံယူချက် ယူဆချက်တွေက သူတို့နဲ့တူတယ်ဆိုတာပဲ...။
အဲဒီ့မှာ ဆူးပွင့်လွှာကတော့ တော်တော်လေးအစွန်းရောက်တာကိုတွေ့ရတယ်...။ အမှန်တော့...ဆူးပွင့်လွှာကိုယ်တိုင်ကလဲ LGBT ထက်ဆာရင် BL movie/series တွေဘက်ကိုပဲပိုအားသန်တာဆိုတော့...ခွန်းစစ်မင်း သူ့ရဲ့ ရှည်ချင်နေတဲ့လျှာကိုခေါက်သိမ်းပြီး...ဆူးပွင့်လွှာကို ဘေးမဲ့ပေးထားတာကြာခဲ့ပြီ...။
" ဟဲ့...ဒီမှာလဲကြည့်အုံး...မိုက်လိုက်တာ...လုံးဝ seme type ပဲ..."
" အင်း...မိုက်တယ်နော်..."
" Ommm...ငါကအဲ့လိုပုံစံကိုပိုကြိုက်တယ်...ခုနအတွဲကကောင်နဲ့များ ကွာပါ့...အဲ့လောက်နွဲ့ချင်နေရင်လဲ မိန်းမလိုသာဝတ်လိုက်ပါတော့လား..."
" ဆူးကလဲ...အာ...အချို့ဆို သူတို့ကို sissy type လို့ပြောကြတယ်...ဒါပေမဲ့ ငါသိထားတာတော့ အဲ့လိုခေါ်တာတောင်ရိုင်းတယ်..."
" ဒါပေမဲ့...ကိုယ်က seme လို့ခံယူထားပြီဆိုရင်တော့ seme ပီသအောင်နေရမှာပေါ့..."
ဆူးပွင့်လွှာကတော့ ခတ်နွယ်ပြောသမျှ လေထဲတွင်ပျောက်သွားသည့်မလား...သူပြောချင်ရာကိုဆက်ပြောနေတယ်...။
" သူ့ဟာသူ Gay ဖြစ်တာပဲ...နင်တို့သတ်မှတ်ထားတဲ့ ကန့်သတ်ချက်အတိုင်း လိုက်နေမှရမှာလား..."
ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာတဲ့ အေးစက်စက်အသံကြောင့်...ထူးဆန်းမှု၊ အံ့ဩမှုတို့ ရောပြွန်းနေတဲ့အကြည့်တွေက ခွန်းစစ်မင်းဆီအဟုန်နဲ့ကျရောက်လာတယ်...။
" Gay ဖြစ်နေတာနဲ့တင် အဲ့လူမှာကြုံသင့်တာထက် ပိုကြုံနေရတဲ့ဒုက္ခတွေကဒုနဲ့ဒေးပဲ...အဲ့တာကို နင်တို့ကပါထပ်ပြီး အရေးမပါတဲ့ကန့်သတ်ချက်တွေနဲ့ မစည်းနှောင်ချင်စမ်းပါနဲ့..."
'Seme' ဆိုတာ တစ်နည်းအားဖြင့် 'Top' ပဲ...။ အဲ့ထက်ပိုပြီးရှင်းအောင်ပြောရရင် ဒီစကားလုံးတွေက အိပ်ရာပေါ်ကအသုံးအနှုံးသတ်သတ်ပဲ...။ ဆိုတော့ 'Top' ပီသရမယ်ဆိုတာက ဘာကိုပြောချင်တာလဲ...။
သူအဲ့လိုပြောဆိုနေတာတွေကို တကယ်သဘောမကျဘူး...။ သူ့ဟာသူ Gay ဖြစ်ပြီး မိန်းမဆန်ခြင်း ယောကျ်ားဆန်ခြင်းက ကိုယ်တွေနဲ့ဘာမှမသတ်ဆိုင်တဲ့ကိစ္စတစ်ခု...။ ဒါက သူ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဖြစ်သွားပြီ...။ အဲ့တာကိုလဲ...ခေါင်းစဉ်အမျိုးမျိုးတပ်ပြီး ကန့်သတ်ချုပ်ချယ်ဝေဖန်နေကြလေရဲ့... ။
လေထုကရုတ်ချည်းတိတ်ဆိတ်သွားတာနဲ့အတူ ဆူးပွင့်လွှာကလဲ အကြည့်စူးစူးတွေကို ခွန်းစစ်မင်းထံအဆက်မပြတ်ပစ်လွှတ်လာတော့တယ်...။ သို့ပေမဲ့... ခွမ်းစစ်မင်းကလဲ ခေသူမှမဟုတ်ပဲ...။ မိန်းခလေးတိုင်း ပါးဝိုင်းရိုက်ချင်နေတဲ့သူတစ်ယောက်အနေနဲ့...သူ့ဂုဏ်ပုဒ်ကိုဆက်ထိန်းထားဖို့အတွက် အထင်သေးခြင်း သနားခြင်းတွေဖုန်းလွှမ်းနေတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ ဆူးပွင့်လွှာကိုပြန်စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်...။
တင်းမာလာတဲ့အခြေအနေတွေကြောင့် ခတ်နွယ်နဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်လဲ ရုတ်တရက် ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်ကုန်ကြတယ်...။ ဒီနှစ်ယောက်က လုံးဝချိတ်ဆိုတာ သူတို့လဲသိသည်လေ...။
" အဟား...ဟား ဟား...ကဲပါ စားကြရအောင်...အေးကုန်တော့မယ်..."
" ဟုတ်တယ်...လာပါ ခွန်းရယ်...စားရအောင်..."
ဒါပေမဲ့လဲ ကျွဲပါးစောင်းတီးနေသည့်အလား...ခွန်းစစ်မင်းနဲ့ ဆူးပွင့်လွှာကတော့ သူတို့ပြောတာတွေကို အဖတ်တောင်လှည့်မလုပ်ပဲ အသံတိတ်စစ်ကိုဆက်လက်ကျင်းပနေကြတယ်...။
" နင်တို့ကလဲဟာ...သူငယ်ချင်းအချင်းချင်းကို... "
" ဟုတ်သားပဲ...နင်တို့...ဟော! Final တွေဆင်းပြီ...ခွန်း...ခွန်း..."
ခန့်သူရိန်သစ် ပခုံးကိုအတင်းလာဆွဲတာကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းလှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်...။
" ဟိုမှာ...ကိုလင်းလာနေပြီ..."
" အဲ့တာ ငါကဘာလုပ်ရမှာလဲ..."
ပြောနေတုန်းမှာပဲ Cara နဲ့ လင်းခေတ်ဦးက အနားကိုရောက်လာတာကြောင့်...ခတ်နွယ်က ခွန်းစစ်မင်းနဲ့ဆူးပွင့်လွှာတို့ရဲ့အာရုံကို ပြောင်းလိုပြောင်းငြားစကားစလိုက်တယ်...။
" အိတ်တွေနဲ့ပါလား...ပြန်ကြတော့မလို့လား..."
" မဟုတ်ဘူး...online shopping ကမှာထားတာတစ်ခု...လှည်းတန်းကိုသွားယူရမှာမို့လို့..."
" ဪ...ကိုလင်းပါလိုက်မှာလား..."
" Ommm...တမင်ချောဆွဲလာတာ...ဟိ ဟိ!..."
" ဟုတ်လား...ခတ်နွယ်တို့တောင် အခုစားပြီးရင် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မလို့လေ..."
ခွန်းစစ်မင်းကတော့ သက်ပြင်းတိုးတိုးချပြီး ဆူးပွင့်လွှာဆီကိုအကြည့်ပြန်မပို့တော့ပဲ...ခန့်သူရိန်သစ်ဘက်ကိုလှည့်လိုက်တယ်...။ အဲ့ခဏမှာပဲ... ခန့်သူရိန်သစ်ရဲ့အမူအရာတွေကိုကြည့်ပြီး သူ့ရဲ့ခုနကစိတ်ရှုပ်နေတာတွေတောင်ပျောက်သွားမိတယ်...။ ခန့်သူရိန်သစ်က သူ့ရဲ့ထုံးစံအတိုင်း Cara ပြောသမျှကို ဘာမှဝင်မပြောပဲ ပြုံးပြီးကြည့်နေတယ်...။ သူ ခန့်သူရိန်သစ်အကြောင်းသိတယ်...။ ခန့်သူရိန်သစ်က များသောအားဖြင့် တစ်ယောက်တည်းနေရတာကိုကြိုက်ပြီး... သူနဲ့ခတ်နွယ်ကိုသာ စကားတွေရွှန်းရွှန်းဝေအောင်ပြောတတ်ပေမဲ့...အခြားသူစိမ်းဆိုရင် စကားသိပ်မပြောတတ်ဘူး...။ Cara ရှေ့ရောက်ပြီဆိုရင်တော့ အသံပါမထွက်တော့ဘူး...။ အဲ့လိုတွေကြောင့်လဲ ခန့်သူရိန်သစ်မှာ ငယ်ငယ်လေးတည်းကအခုချိန်ထိ သူငယ်ချင်းဆိုလို့ သူတို့နှစ်ယောက်ပဲရှိတယ်...။
အဲ့အချိန် ဆူးပွင့်လွှာရဲ့ခန့်သူရိန်သစ်ကို မျက်တောင်မခတ်တန်းကြည့်နေပုံကိုလဲ သူသတိထားမိလိုက်တယ်... ။ သူအဲ့အကြည့်တွေကို မကြိုက်ဘူးလို့ခံစားလာရတယ်...။ အဲ့အကြည့်တွေက...သူ့ဘက်ကတစ်ဖတ်သတ်ကြိုက်နေရရုံနဲ့ မပြီးသွားဘူးဆိုတာကိုပြနေသလိုပဲ...။
ခွန်းစစ်မင်းတွေးနေရင်းနဲ့ သူ့ခေါင်းပေါ် ပန်းသီးပြုတ်ကျလာသလိုခံစားလိုက်ရတယ်...။
( ဟန့်!...)
" ကိုလင်းခေတ်ဦး... "
သူ လင်းခေတ်ဦးနားကို ချက်ချင်းဆိုသလိုကပ်သွားလိုက်တယ်...။
" ခင်များလိုက်သွားလို့မရဘူး..."
လင်းခေတ်ဦး ပြုံးနေရာက သူ့ကိုကြည့်လာတယ်... ။
" ဘာလို့လဲ..."
" ခင်းများ ကျွန်တော့်ကိုစာသင်ရမယ်လေ..."
" အဲ့တာက...၃နာရီမှလေ...အခုသွားမှာကလဲ ခဏပဲဟာ..."
" မရဘူး...ကျွန်တော်အခုသင်ချင်တယ်..."
အကုန်လုံးက နားမလည်နိုင်စွာ အူလည်လည်ဖြစ်ကုန်ကြတယ်...။ အဲ့လောက် စာကိုအသဲအသန်သင်ချင်နေတဲ့ ကျောင်းသားမျိုးမတွေ့ဖူးလို့လဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့...။
" ခင်များက ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံယူပြီးသင်နေတာလေ...ကျွန်တော်သင်ချင်တဲ့အချိန် ခင်များသင်ပေးရမှာပေါ့..."
" ငါ Cara နဲ့သွားဖို့ပြောပြီးသားလေ..."
" အဲ့တာ ခန့်သူလိုက်ပေးလိမ့်မယ်..."
" ဟမ်!..."
" ဟင်!..."
" အဲ!..."
လင်းခေတ်ဦးက မပြောင်းလဲတဲ့အမူအရာနဲ့ပဲ Cara ကိုကြည့်လိုက်တယ်...။
" ခွန်း...ရုပ်ရှင်ကြည့်ဖို့ကရော..."
" ငါကြည့်ချင်စိတ်မရှိတော့ဘူး..."
ခွန်းစစ်မင်း ခတ်နွယ်ရဲ့အမေးကို မတုန့်ဆိုင်းပဲပြန်ဖြေလိုက်တယ်...။ ဆူးပွင့်လွှာကတော့ ခွန်းစစ်မင်းဖန်နေတဲ့အကွက်ကိုသိသည့်အလား နှုတ်ခမ်းလေးတစ်ချက်မဲ့ကာ မျက်နှာလွှဲသွားတော့တယ်...။ အဲ့နောက်မှာတော့ မနေနိုင်တော့တဲ့ Cara က ဝင်ပြောလာတယ်...။
" ခန့်သူ...အဲ့လိုဆိုရင် အဆင်ပြေပါ့မလား...ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ချင်လဲ အားမနာနဲ့နော်..."
ထိုစကားကြားတော့ ခန့်သူက အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ ကမန်းကတန်းမတ်တပ်ထရပ်ပြီး...။
" မ...မဟုတ်တာ...အဆင်ပြေပါတယ်...ကျွန်တော် လိုက်ခဲ့တယ်..."
" ဪ...အဟင်း...ကောင်းပြီလေ...အဲ့တာဆိုလဲ ကိုလင်း...နင်က ကလေးကိုပဲစာသင်ပေးလိုက်ပါ...ငါ ခန့်သူနဲ့ပဲသွားလိုက်တော့မယ် ..."
" အိုကေ...သိပ်သင်ချင်နေတော့လဲ သင်ပေးရမှာပေါ့..."
" ခတ်နွယ်တို့လဲ လိုက်ခဲ့ပါလား..."
" ဟုတ်...အ!..."
ခြေထောက်ကိုအကန်ခံလိုက်ရတာကြောင့်...ခတ်နွယ် မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးရင်း ခွန်းစစ်မင်းကိုစိတ်ထဲကနေကျိန်ဆဲလိုက်မိတယ်...။
" ဟုတ် မ...ရတယ်...ခတ်နွယ်တို့မလိုက်တော့ဘူး...အတန်းပဲပြန်တက်လိုက်တော့မယ်...အဲ့ ခွေးနှစ်ကောင် နောက်နေ့စာပြန်ကူးလို့ရအောင်...နော် ဆူး..."
ခတ်နွယ်စကားကြောင့် ဆူးပွင့်လွှာမျက်နှာလွှဲထားလျက်ကပဲ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်...။
" ဟုတ်ပြီလေ...ခန့်သူ...အဲ့တာဆို ခဏနေသွားမယ်နော်..."
Cara က ပြောပြီးတာနဲ့ ကန်တင်းအထဲဘက်ကိုဝင်သွားတယ်...။ ခွန်းစစ်မင်းလဲ စိတ်ထဲမှာပဲ ငခူပြုံးပြုံးလိုက်ပြီး ခန့်သူရိန်သစ်ပခုံးကို တစ်ချက်ပုတ်လိုက်ရင်း မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြလိုက်တယ်...။
" ငါသွားပြီ..."
အဲ့နောက်...လင်းခေတ်ဦးနဲ့အတူ ကျောင်းထဲကထွက်လာလိုက်တယ်...။
......
ခွန်းစစ်မင်းစာအုပ်တွေထုတ်နေတုန်းမှာ လင်းခေတ်ဦးက ကော်ဖီခွက်လေးနှစ်ခွက်ကိုင်ပြီး သူတို့စာလုပ်တဲ့စားပွဲဆီပြန်ရောက်လာတယ်...။
" မင်း ခန့်သူကို Cara နဲ့လွှတ်လိုက်ချင်တယ်ဆိုရင်လဲ...ငါတို့အေးဆေးအတန်းပြန်တက်နေလို့ရတာကို..."
" ဘာတွေပြောနေတာလဲ..."
" လုပ်မနေပါနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းရယ်...မင်းဘာအကြံနဲ့လုပ်ခဲ့လဲ ငါမသိဘူးထင်နေတာလား...အဲ့တာထားပါ...ဘယ်လိုလဲ...ဖြေနိုင်ခဲ့လား..."
" Ommm...မဆိုးပါဘူး..."
" ဟက်! ကြည့်ရတာတော့ မင်းတော်တော်လေးဖြေနိုင်ခဲ့ပါတယ်...ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား..."
" ခင်များကိုဘယ်သူပြောလဲ..."
" မင်းမျက်နှာကြည့်တာနဲ့သိသာနေတာပဲ..."
" ???..."
လင်းခေတ်ဦး သွားပေါ်ရုံလေးသာတစ်ချက်ရယ်လိုက်ပြီး ဆက်ပြောတယ်... ။
" အရင်နေ့တွေကဆို မင်းကငါနဲ့စာသင်ရင် မျက်မှောင်ကြီးအမြဲကြုတ်ထားတာ...ဒီနေ့တော့ မင်းမျက်နှာကြောတွေက လျော့နေတယ်...လေသံကအစမတူဘူး...အဲ့တော့...မင်း ဒီနေ့ tutorial ကိုဖြေနိုင်ခဲ့လို့သာ စိတ်ပျော်နေတယ်လို့ ငါယူဆတယ်..."
လင်းခေတ်ဦးစကားကိုကြားကာမှ ခွန်းစစ်မင်းအလိုလိုမျက်မှောင်ကြုတ်မိရက်သားဖြစ်သွားတယ်...။
" အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ..."
" ဘာလို့လဲ...ငါနဲ့စာလုပ်လို့ မင်းဖြေနိုင်တယ်ဆိုတာကို လက်မခံချင်တာမဟုတ်လား...ရပါတယ်...ငါနားလည်ပေးလို့ရပါတယ်..."
" တော်စမ်းပါ...ခင်များသင်တာဘယ်လောက်တော်တော်...ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လိုက်လုပ်မှပါ...အခုကိစ္စကလဲ ခင်များနဲ့ပါတ်သတ်တယ်ဆိုပေမဲ့...အဓိကက ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကြောင့်ပါ..."
လင်းခေတ်ဦး ပြုံးနေရင်းနဲ့ပဲ စဉ်းစားနေသလိုဟန်မျိုးနဲ့ ခေါင်းကိုရှေ့တိုးလာတယ်...။
" ဒါနဲ့...မင်းကို ကောင်မလေးတွေက nickname ပေးထားကြတယ်ဆို...ဟုတ်လား..."
" အဲ့တာခင်များအပူပါလား..."
" လုပ်စမ်းပါ..."
ခွန်းစစ်မင်း ဂရုမစိုက်သလိုအမူအရာနဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်လေးကို တွန့်လိုက်မိတယ်...။
" အဟင်း!...တကယ်တော့...မင်းမပြောလဲငါသိပါတယ်...ငါလဲ အဲ့ nickname လေးကိုကြိုက်ပါတယ်..."
" ဘယ်တစ်ခုလဲ..."
သူ့အမေးကြောင့် လင်းခေတ်ဦးက ခပ်တိုးတိုးလေးထရယ်ပြန်တယ်...။ သူ့မှာ nickname တွေဘယ်လောက်များလဲဆိုတာ လင်းခေတ်ဦးလဲသိတာပဲ...။
" ဟိုဟာလေ...ဂဏာန်းဆိုလား..."
" ဪ... အဲ့နာမည်က သူတို့တွေပေးခဲ့သမျှထဲမှာ အသက်ညှာဆုံးနာမည်ပဲ...နေပါအုံး...ခင်များကဘာလို့ အခုမှဒီကိစ္စကို ကောက်ခါငင်ခါအစဆွဲထုတ်နေရတာတုန်း..."
လင်းခေတ်ဦးမျက်နှာပေါ်မှာ လူယုတ်မာအပြုံးတစ်ပွင့်ချိတ်ဆွဲလာတယ်...။
" အင်း...ဒီလိုပဲ...မင်းနဲ့လိုက်တယ်လို့ ပြောချင်လို့ပါ...ကန့်လန့်ဘေးတိုက်ကောင်လေ...ဟား ဟား..."
ခွန်းစစ်မင်း သူ့ကိုအသားလွတ်တိုက်ခိုက်သွားပါသော လင်းခေတ်ဦးကို ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကြည့်နေပြီးကာမှ .... လက်ထဲက စာအုပ်နဲ့ကောက်ပေါက်လိုက်မိတယ်...။
" Motherfxxker! ခင်များ..."
" Hey hey...ငါမင်းထက် ၂ နှစ်ကြီးတယ်နော်...ပြီးတော့ ဆရာဆိုလဲဟုတ်တယ်..."
" တော်စမ်းပါဗျာ...ကျွန်တော် ကန့်လန့်ဖြစ်တော့ရော ခင်များနဲ့ဘာဆိုင်လဲ..."
" မဆိုင်ပါဘူး...ဒါပေမဲ့ အဲ့ထက်ကောင်းတဲ့နာမည်တော့ ငါ့မှာရှိတယ်..."
" ဘာ!..."
အနှီ ချော့ကလက်ကိုယ်တော်က ရုပ်ကိုချက်ချင်းတည်လိုက်ရင်း သူ့ကိုစူးစိုက်ပြီးကြည့်လာတယ်...။
" Dildo!..."
" What the fuck!!! ခင်များ မိုက်ရိုင်းလှချည်လား...ဘာကိစ္စ ကျွန်တော့်ကို အဲ့နာမည်ကြီးလာပေးနေတာလဲ..."
မျက်လုံးတွေကိုမှေးစင်းသွားတဲ့အထိ ပြုံးနေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကိုကြည့်ပြီး သူတစ်ခုခုထလုပ်ပစ်ချင်စိတ်ပေါက်လာမိတယ်... ။ အဲ့နောက် လင်းခေတ်ဦးက လက်ညိုးလေးတစ်ခါခါနဲ့ပြောလာတယ်...။
" ဒါကဒီလိုရှိတယ်...Dildo ဆိုတာက ရာဘာသတ်သတ်ကြီးပဲလေ...ရာဘာဆိုတာကလဲ အေးစက်စက်နဲ့ မာမာကြီး...ပြီးရင် ချောဆီလိုအကူတစ်ခုခုသာမပါရင် ဘယ်လိုမှအဆင်မပြေဘူး...အဲ့လိုပဲ...မင်းအသက်ရှင်နေပုံကြီးက အေးတိအေးစက်နဲ့ ဘာခံစားချက်မှမရှိတဲ့ ရာဘာတုံးကြီးလိုပဲ...စကားပြောရင်လဲ တစ်ဖက်လူနားထဲရှောခနဲဝင်သွားအောင် ချိုချိုသာသာတစ်ခါမှမပြောဘူး ...ဘယ်လိုပဲ မင်းဒဲ့တိုးပြောတတ်တယ်ထားအုံး...စကားပြောတယ်ဆိုတဲ့အရာမှာ မုသားဆိုတဲ့ချောဆီတစ်မျိုးကိုလဲ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင်သုံးတတ်ဖို့ လိုသေးတယ် ခွန်းစစ်မင်းရဲ့..."
ခွန်းစစ်မင်းစိတ်ထဲ ဟုတ်သလိုလိုခံစားမိနေတာကြောင့် ဘာမှပြန်မပြောပဲငြိမ်နေမိတယ်...။ တကယ်လဲ သူဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိရိုးအမှန်...။
" ထပ်ပြီးတော့...အဲ့အတု ဘယ်လောက်ကောင်းကောင်း အစစ်ကိုတော့ ဘယ်လိုမှမကျော်နိုင်ဘူး...အင်း အဲ့လိုပဲ မင်းဘယ်လောက်ပဲ ခံစားချက်မရှိတဲ့သူလိုနေနေပေမဲ့...မင်းရဲ့အတွင်းစိတ်ကောင်းလေးကိုတော့ အဲ့ဒီခံစားချက်မဲ့မှုက မကျော်နိုင်ဘူးလေ..."
" ခင်များက ကျွန်တော့်ကိုဟန်ဆောင်နေတာလို့ပြောချင်တာလား..."
" No No!...အဲ့လိုမဟုတ်ဘူး...ဥပမာပြောရရင်...မင်း မင်းသူငယ်ချင်းတွေကို လုံးဝဂရုမစိုက်ဘူး...ဖာသိဖာသာပဲနေတတ်တယ်လို့ထင်ရပေမဲ့...တကယ်တန်း မင်းသူတို့ကိုဘယ်လောက်ဂရုစိုက်လဲ ငါတို့အကုန်လုံးသိတယ်..."
" အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ..."
" ဟ ဟ!...အင်းပါ...အဓိပ္ပာယ်မရှိဘူးဆိုတော့လဲ မရှိဘူးပေါ့..."
လင်းခေတ်ဦးရဲ့ Dildo defination အရှည်ကြီးကို နားထောင်ပြီးသကာလ...သူပြန်ချေပဖို့စကားကို အသဲအသန်ရှာနေမိတယ်...။ ဒီငနဲနဲ့တွေ့တိုင်း သူပဲခံဘက်ဖြစ်ဖြစ်နေတာကို စိတ်ကုန်လှပြီ...။
" ကိုလင်းခေတ်ဦး... ခင်များက ကျွန်တော့်ကို တန်ဖိုးရှိတဲ့ nickname လေးပေးလာတယ်ဆိုတော့...ကျွန်တော်လဲပြန်ပေးပါရစေ..."
" ဆိုပါအုံး..."
လင်းခေတ်ဦး မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်ပြီးပြန်ပြောလာတော့...သူမျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လိုက်တယ်...။
" Vibrater!... "
" ခွီးးး... "
လခြမ်းကွေးလေးတွေပေါ်လာတဲ့အထိ မျက်လုံးတွေပိတ်အောင်ရယ်နေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကိုကြည့်ရင်း...ခွန်းစစ်မင်းဆက်ပြောလိုက်တယ်...။
" ဘာလို့လဲသိလား..."
" ဟင့်အင်း..."
" ခင်များကိုလူတွေက အနေအေးတယ်လို့ပြောကြတယ်...စကားလဲနည်းတယ်တဲ့...ခင်များရဲ့အပြင်ပန်းကိုကြည့်ပြီးလူတွေကရှိန်ကြတယ်...အဲ့လိုပဲ Vibrater က ခလုတ်မဖွင့်ခင်အထိတော့ ဒီအတိုင်းရိုးရိုးပစ္စည်းတစ်ခုပဲ...ဒါပေမဲ့ Vibrater ဆိုတဲ့အသိနဲ့တင် စိတ်ထဲမရိုးမရွဖြစ်နေရပြီ...သူ့မှာဘာတွေဝှက်ထားလဲ ဘယ်လောက်ထိစွမ်းဆောင်နိုင်လဲမသိရသေးဘူး...ခလုတ်ဖွင့်လိုက်တော့မှ ခုနကမမြင်ရတဲ့အစွမ်းတွေပေါ်လာတာ...ကြည့်ရတာ...ခင်များရဲ့ခလုတ်ကို ကျွန်တော်မတော်တဆဖွင့်မိသွားတယ်ထင်တယ်...အဲ့လိုဖွင့်မိတာကလဲ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းပဲ ရှိသေးတယ်ထင်ပါတယ်... ဘာလို့လဲဆိုတော့...ခင်များကလူတိုင်းမြင်နေရသလို အပြုံးနုနုလေးနဲ့ အေးအေးဆေးဆေးနေတတ်တဲ့ လူရိုးအေးလေးမဟုတ်ပဲ...ဘယ်လောက်ထိ စောက်မြင်ကပ်စရာကောင်းပြီး ကတ်သီးကတ်ဖဲ့လုပ်တတ်လဲဆိုတာ ကျွန်တော်ပဲသိတယ်လေ..."
" ငါအဲ့လောက်ထိ ဆိုးလို့လား..."
" ပြီးတော့ ရှိသေးတယ်...ကောင်မလေးတွေက ခင်များကိုဆိုရင် အီးအားနဲ့ အော်ကြတယ်လေ...ကန်တင်းတစ်ခုလုံးကသက်သေပဲ...အဲ့တာကြောင့်
ခင်များက absolutely Vibrater ပဲ..."
ခွန်းစစ်မင်း စကားကိုအဆုံးသတ်လိုက်ပြီး အောင်နိုင်သူလိုကြည့်လိုက်တယ်...။ ဒါပေမဲ့...လင်းခေတ်ဦးက သူထင်ထားသလို စိတ်မဆိုးတဲ့အပြင် ရယ်နေတာအခုထိမရပ်သေးတာကြောင့်...သူ့ရဲ့လက်တစ်ဆစ်စိတ်က ထကြွလာရတယ်...။
" ဒါနဲ့ ဘာလို့ ကောင်မလေးတွေကအော်မှာလဲ...မင်းကမအော်ဘူးလား..."
" ကျွန်တော်က ဘာကိစ္စအော်ရမှာလဲ..."
" ခလုတ်ဖွင့်ထားတာက သူတို့မှမဟုတ်တာ...မင်းလေ..."
" ကိုလင်းခေတ်ဦး... ခင်များဟာလေ..."
မျက်ရည်ထွက်လုမတက်ရယ်နေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကြောင့် ဒေါသထွက်ရမဲ့အစား...သူပြောလိုက်တာ အဲ့လောက်များရယ်စရာကောင်းနေလို့လားဆိုပြီး သံသယဝင်လာမိတယ်...။
" ဒီမှာ...ခင်များရယ်နေတာတော်တော့ဗျာ...စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းတယ်..."
" ဟား ဟား...အဟင်း...အင်းပါ...ဟုတ်ပါပြီ...မရယ်တော့ပါဘူး...ဟီး ဟီး..."
" ခင်များရဲ့ဒီလိုပုံကို ကောင်မလေးတွေသာမြင်ရင်လေ...သူတို့သိထားတဲ့ကိုလူအေးကြီးက ဒီလိုပါလားဆိုပြီး ရွှေရင်မွှာနှစ်ခြမ်း တဗြန်းဗြန်းကွဲသွားလောက်တယ်သိလား..."
" အင်းပါ Dildo ရယ်...အဟား ဟား..."
==========
19 January, 2019
To be continue... 💕