[Zawgyi]
လူေတြက ေမြးကတည္းကေသတဲ့အထိ အသက္႐ွင္သန္ဖို႔အတြက္ ႐ုန္းကန္ၾကရတယ္...။ အဲ့မွာမွ...ဆႏၵေတြ အိမ္မက္ေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီးနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ဘဝရဲ႕သက္တန္းတစ္ဝက္ေလာက္ကို ႀကိဳးစားျခင္းနဲ႔ပဲကုန္ဆံုးလိမ့္မယ္...။
ဒါဆို...အဲ႕တာေတြတစ္ခုမွ မ႐ွိတဲ့သူဆိုရင္ေရာ...။
ခြန္းစစ္မင္း တစ္ခါတစ္ခါ ေလာကႀကီးအလယ္မွာရပ္ၿပီး သူဘာလုပ္လို႔လုပ္ေနမွန္း နားမလည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဦးတည္ခ်က္ေတြေပ်ာက္ဆံုးေနတတ္တယ္...။
သူဒီေက်ာင္းကိုတက္ျဖစ္ခဲ့တာကလဲ ဘာမွေထြေထြထူးထူးစဥ္းစားၿပီး ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး...။ ငယ္ငယ္တည္းကလဲ ႀကီးလာရင္ဘာျဖစ္ရမယ္ ဘာေတြလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္မ်ိဳးမ႐ွိခဲ့ဘူး...။ ခတ္ႏြယ္ေရာ ခန္႔သူရိန္သစ္ေရာက ဒီေဆးဝါးသကၠသိုလ္ကို တက္မယ္လို႔ေျပာလာတဲ့အခ်ိန္...သူကေတာ့ ဘာတက္ရမလဲ စဥ္းစားလို႔ေကာင္းေနတုန္း...။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အမွတ္လဲမွီေနတာေၾကာင့္ သူပါလိုက္တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္...။
ဒီေလာက္ပဲ...။
( ေတာက္!!!...)
သူစိတ္ထဲကေန တက္တစ္ခ်က္ကို အားပါပါေခါက္လိုက္မိတယ္...။
Practical လာလုပ္ၾကတာလား...ေခြၽးထုတ္ခန္းမွာအပန္းလာေျဖၾကတာလား မသဲကြဲေတာ့ေလာက္ေအာင္ lab အခန္းကပူအိုက္လြန္းတယ္...။ မိုးမရြာတာလဲ ႏွစ္ရက္ေလာက္႐ွိၿပီ...။ အခုလို ရာသီဥတုေအာက္မွာ...အဲယားကြန္းေဝးစြ...ပန္ကာပင္ျပတ္လတ္ေနေသာအခန္းထဲမွာ ဂ်ဴတီကုတ္ႀကီးတကားကားနဲ ႔ေျပးလႊားေနရတာကလဲ...ဝဋ္ဒုကၡတစ္မ်ိဳးပါပဲ...။
အရင္ဘဝက ငါးကင္ေရာင္းတဲ့သူျဖစ္ခဲ့ရင္လဲ ျမန္ျမန္ေၾကပါေစေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းေနမိတယ္...။ အခုလက္႐ွိ သူ႔အေျခအေနက ခဲဖတ္ထဲထည့္ၿပီး အကင္ခံေနရတာနဲ႔ ဘာမွမကြာဘူးေလ...။ ဒါေၾကာင့္လဲ...သူ lab ထဲကထြက္တာနဲ႔ ဂ်ဴတီကုတ္ကို အၿငိဳးႀကီးႀကီးနဲ႔ ဆြဲခြၽတ္ပစ္မိတယ္...။ ၂ နာရီေက်ာ္'ေန'က ပတ္ဝန္းက်င္ကို သံလ်ပ္ေတြပါထေနေစတယ္...။
" Fuck!..."
လမင္းကိုေဟာင္ေနတဲ့ ေခြးသူငယ္ပမာ...သူ ပူျပင္းလွတဲ့ေနကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး တစ္ခ်က္ဆဲေရးလိုက္တယ္...။
" ဖုန္း!!!..."
ရုတ္တရက္ ေခါင္းေပၚက်လာတဲ့စာအုပ္ပ်ံေၾကာင့္ သူလွည့္ၾကည့္မိေတာ့...ခတ္ႏြယ္က practical စာအုပ္ကို အိတ္ထဲထည့္ေနရင္း ေျပာလာတယ္...။
" နင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ တစ္ခုခုကိုအလိုမက်ေနတာခ်ည္း...ဘာျဖစ္တာလဲ...အခုတေလာ မေမႊရတာၾကာလို႔ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနတာလား..."
" ငါ့ဟာငါ ဘာျဖစ္ျဖစ္ နင့္ကိစၥလား...နင္အဲ့လိုေတြ သူမ်ားကိစၥဝင္ဝင္မပါပဲ...ကိုယ့္ဟာကိုပဲ စိတ္ပူစမ္းပါ..."
" ငါကဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ..."
" နင္ ေတြ႔သမ်ွေယာက်္ားေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးသေဘၤာစီးေနတာေလ...အဲ့လိုနဲ႔ နင္အခုထိရည္းစားမရေတာ့တာ...ေ႐ွ႕ေရးေလးဘာေလးလဲႀကိဳေတြးအံုး..."
" ခြီးးး! ..."
ခြန္းစစ္မင္းစကားေၾကာင့္ ခန္႔သူရိန္သစ္ဆီကေန ထိန္းခ်ဳပ္မရစြာ ရယ္သံတစ္ခုကထြက္က်လာေတာ့...ခတ္ႏြယ္လဲ မေက်မနပ္နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ရင္း...။
" နင့္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာေတြေတာ္စမ္း ခြန္း...ၿပီးေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ နင္ငါ့ကိုေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံထားသင့္တယ္..."
" ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔လဲ..."
ခတ္ႏြယ္က ဂုဏ္ယူမႈျပည့္လ်ွမ္းေနတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔ ခန္႔သူရိတ္သစ္ကိုၾကည့္လာတယ္...။
" အဟင္း...ငါက နင္နဲ႔႐ွိန္းဆက္ပိုင္ၾကားက ေပါင္းကူးတံတားႀကီး ျဖစ္လာေတာ့မွာေလ..."
" ဘာဆိုင္လို႔လဲ..."
ခန္႔သူရိန္သစ္ဝင္ေမးလိုက္ေပမဲ့...ခြန္းစစ္မင္းက ခန္႔သူရိန္သစ္ရဲ႕ပုခံုးကိုဆုတ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ျဖတ္ေျပာလိုက္တယ္...။
" ေနပါအံုး...နင္ကငါ့ကို ငသစ္နဲ႔ ship ရတာအားမရေသးလို႔...အဲ့ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔ပါ ship ေတာ့မလို႔လား..."
" အဟင္း...အမွန္ေတာ့ ငါကနင့္ကို သံုးေယာက္လံုးနဲ႔ ship တာ..."
" အမ္! သံုးေယာက္?...ေနာက္တစ္ေယာက္ကဘယ္သူလဲ..."
" ခစ္ ခစ္!...ကိုလင္း..."
" ဘာ?... နင္...ခတ္ႏြယ္...နင္ငါ့ကို အျခားဘယ္သူနဲ႔ ship ship ငါဘာမွမေျပာဘူး...အဲ့ လူ႔ကန္႔လန္႔နဲ႔ကေတာ့ လြန္ၿပီလို႔မထင္ဘူးလား..."
" အမေလး...ခြန္းရယ္...ရယ္ရလြန္းလို႔ ကေလးေတာင္ေမြးခ်င္လာၿပီ...ဘာ ဘာေျပာတယ္...ကိုလင္းကိုမ်ား လူ႔ကန္႔လန္႔တဲ့လား...အဟား!...နင္ကမွ နာမည္နဲ႔လိုက္တာဟဲ့ ဂဏာန္းေကာင္ရဲ႕...."
" ဟုတ္တယ္ ခတ္ႏြယ္...ဒီတစ္ခါေတာ့ နင္လြန္ၿပီ...ၿပီးေတာ့...ငါနဲ႔ ခြန္းကို ship ေနတာလဲ ေတာ္သင့္ၿပီ...ဟို..."
" ငါသိပါတယ္ သစ္သစ္ရယ္...မ Cara အထင္လြဲမွာကို စိုးရိမ္ေနတာမလား...အဲ့တာဆိုရင္ေတာ့မပူနဲ႔ သိလား...မ ကိုယ္တိုင္က နင္နဲ႔ခြန္းကို သေဘာတူေနတာ...ဟိ ဟိ!..."
" ငွင္!!!..."
ခန္႔သူရိန္သစ္ကေတာ့ ပိတ္ကန္ခံလိုက္ရတဲ့ ေခြးေပါက္ကေလးလို မ်က္ႏွာေသးေသးေလးသာ႐ွိေတာ့တယ္...။
" ကဲ...ေတာ္ေတာ့ဟာ...ေနပူရတဲ့အထဲ...ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္နဲ႔က တစ္ခါပဲေတြ႔ဖူးေသးတာ...အဲ့တာကို...ဒီကိစၥကို ဘာလို႔နင္ကအဲ့ေလာက္ေတာင္ စြဲလမ္းေနတာလဲ..."
ခတ္ႏြယ္က ဂ်ဴတီကုတ္ကိုခြၽတ္ေနရင္း ျပန္ေျဖတယ္...။
" ငါေျပာၿပီးၿပီေလ...သူနင့္ကိုလိုက္ေတာ့မွာပါဆို..."
" ေတာ္စမ္းပါဟာ..."
" မယံုေနေပါ့..."
" နင္အဲ့လိုေျပာတာက သူ႔ကိုေစာ္ကားရာေရာမေရာက္ဘူးလား...မသိရင္ သူကအဲ့လိုပဲ လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ခါေလးေတြ႔တာနဲ႔ လိုက္ႀကိဳက္တတ္တဲ့သူမ်ိဳးက်ေနတာပဲ...သူ႔ပံုစံက လူ႐ႈပ္ပံုေပါက္ေနေပမဲ့ေပါ့..."
" ဪ...ငါေျပာၿပီးပါေရာလား...အဲ့ေန႔ကနင္နဲ႔သူရဲ႕ေတြ႔ဆံုမႈက မေတာ္တဆမဟုတ္ပါဘူးဆို...ၿပီးေတာ့လဲ...နင့္ကို ေက်ာင္းက blog မွာျမင္ဖူးတယ္ဆိုၿပီး လွိမ့္သြားေသးတယ္ေလ..."
ထိုစကားေၾကာင့္ သူနည္းနည္းေတာ့နင္သြားမိတယ္...။ ဟုတ္တယ္...။ အဲ့ေန႔က သူ ႐ွိန္းဆက္ပိုင္ လူလည္က်တာကိုခံလိုက္ရတာေလ...။ Blog က တကယ္႐ွိေပမဲ့...'Handsome Guy & Girl' ဆိုတာေတြလဲ တကယ္တင္ေပးေနေပမဲ့...ခြန္းစစ္မင္းဆိုတဲ့ ေက်ာင္းခ်ဥ္ဖက္ကိုေတာ့ အဲ့ blog က တစ္ခါမွ ေယာင္လို႔ေတာင္အဖတ္မလုပ္ဖူးဘူး... ။ အဲ့တာကိုေတာင္ ဤလူသားက ေစာက္႐ွက္မ႐ွိယံုခဲ့မိေသးတာ...။ သိကၡာက်လိုက္ေလျခင္း...။
" အဟမ္း!...ထားပါေတာ့...အဲ့တာနဲ႔ပဲ နင္က အဲ့ေလာက္ေသခ်ာေနေရာလား..."
" ငါ့မွာ source ေတြအမ်ားႀကီးပါဟာ...သူက နင့္အေၾကာင္းေတြ စံုစမ္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီတဲ့..."
" အင္!...တကယ္ႀကီး?..."
" တကယ္ပါဆို..."
" ခတ္ႏြယ္..."
ကန္တင္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းတည္စရာမက်န္ေတာ့တဲ့မ်က္ႏွာကို ထပ္တည္ထားလိုက္မိတယ္...။
" ဆူး..."
ခတ္ႏြယ္ က ဆူးပြင့္လႊာဆီ ခပ္သုတ္သုတ္ေလးေျပးသြားၿပီး ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္တာေၾကာင့္...သူတို႔လဲ အဲ့ဝိုင္းမွာပဲ ဝင္လိုက္ၾကတယ္...။ အမွန္ေတာ့...ခြန္းစစ္မင္း...ခန္႔သူရိန္သစ္... ခတ္ႏြယ္...ဆူးပြင့္လႊာ ဆိုတာ...ပထမႏွစ္တည္းက တစ္တြဲတြဲေနလာတဲ့သူေတြ...။
ဒါေပမဲ့...ခြၽင္းခ်က္အေနနဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ စကားတစ္ေၾကာင္းျပည့္ေအာင္ေတာင္ မေျပာဖူးေသးဘူး...။
" ဒီေန႔ျမန္တယ္ေနာ္...လုပ္ရတာလြယ္လား..."
" အင္း...ခဏေလးပဲ...အျခားသူေတြလဲထြက္လာေနၾကၿပီ...နင္သြားေစာင့္ေနရင္ ေစာင့္ေနေတာ့ေလ..."
" အိုေက အိုေက...အဲ့တာဆို ငါသြားေတာ့မယ္..."
" Ommm..."
႔ေက်ာင္းမွာက practical ဝင္ရင္ တစ္ရက္ကို အုပ္စုႏွစ္ခုဝင္ရတယ္...။ အကၡရာအစဥ္တိုင္း ခံုနံပါတ္စီတာမို႔ ခြန္းစစ္မင္းတို႔သံုးေယာက္က တစ္အုပ္စုသြားက်ၿပီး...ဆူးပြင့္လႊာကေတာ့ သူတို႔ေနာက္အုပ္စုမွာသြားက်တယ္...။ အေ႐ွ႕အေနာက္စီနီယာကေတာ့ အုပ္စုႏွစ္ခုက တစ္လွည့္စီဝင္ရတာေပါ့...။
" ဪ...ခန္႔သူ..."
ဆူးပြင့္လႊာ လြယ္အိတ္ေကာက္လြယ္ေနရင္း စားပြဲေပၚက ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ခြက္ကို ခန္႔သူရိန္သစ္ေ႐ွ႕ကို တြန္းပို႔လိုက္တယ္...။
" ေရာ့...နင္ေသာက္လိုက္ေတာ့..."
" ဟင္! တကယ္လား..."
" ေအး...ငါေသာက္မလို႔ဝယ္ထားတာပဲ...ဒါေပမဲ့ အခုသြားေတာ့မွာဆိုေတာ့ မေသာက္ခ်င္ေတာ့လို႔...နင္ပဲေသာက္လိုက္ေတာ့..."
ခြန္းစစ္မင္းကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဆူးပြင့္လႊာရဲ႕အမူအရာတစ္ခုခ်င္းကို လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္...။ အေတြးမ်ိဳးစံုေခါင္းထဲဝင္လာေပမဲ့ ပါးစပ္ကေတာ့ထုတ္မေျပာျဖစ္ဘူး...။
" ဟီး ဟီး...အဲ့တာဆိုလဲ ၿပီးတာပဲ..."
ခန္႔သူရိန္သစ္ကေတာ့ ေထာပတ္သီးခေရဇီမို႔လို႔ ပါးစပ္ကနားရြက္တက္ခ်ိတ္ေနၿပီ...။ အဲ့ေနာက္ ဆူးပြင့္လႊာလဲ practical ဝင္ဖို႔ထြက္သြားေတာ့တယ္....။ ခတ္ႏြယ္ကလဲ မုန္႔မွာဖို႔ဆိုၿပီး ထသြားတာေၾကာင့္ စားပြဲမွာ သူနဲ႔ခန္႔သူရိန္သစ္ပဲက်န္ရစ္ခဲ့တယ္...။
" ငသစ္..."
" အင္း..."
" ဆူးက မင္းကိုႀကိဳက္ေနတယ္ထင္တယ္..."
" အဟြတ္ အဟြတ္..."
" အဲ့ေလာက္ျဖစ္စရာလိုလို႔လား..."
" မင္းေျပာတာကေရာ ယုတ္တိ႐ွိလို႔လား..."
" ငါကစကားေျပာေစာက္ခ်ိဳးမေျပဘူးလို႔ အကုန္လံုးကသတ္မွတ္ၾကတယ္...ဒါေပမဲ့ ဘာလို႔သတ္မွတ္ၾကလဲသိလား... ေၾကာက္လို႔ပဲ...ငါ့ရဲ႕ေစာက္ခ်ိဳးမေျပတဲ့စကားေတြရဲ႕ ရာခိုင္းႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အမွန္ေတြျဖစ္ေနလို႔ပဲ ငသစ္...လူေတြက အမွန္ကိုလက္ခံဖို႔ေၾကာက္ၾကတယ္..."
ခန္႔သူရိန္သစ္က ႏွာေခါင္းတစ္ခ်က္႐ႈံ႕လိုက္ၿပီး...။
" 'ငါအတည္ေျပာေနတာလို႔' ေျပာလိုက္ရင္ ျပီးေနတာကို...စကားကို႐ွည္တယ္..."
ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားသလိုနဲ႔ဆက္ေျပာလာတယ္...။
" ဒါနဲ႔ မင္းကဘယ္လိုသိလဲ..."
" မင္းမွာမပါတာ ငါ့မွာပါေနလို႔ေပါ့..."
" ဟမ္!! ဘာလဲ...မင္းမွာ dick တစ္ခုအပိုပါတယ္လိုေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္..."
ခြန္းစစ္မင္း လက္သြက္စြာနဲ႔ပဲ ခန္႔သူရိန္သစ္ေခါင္းကို ျဖတ္႐ိုက္ပစ္ခ်လိုက္တယ္...။ အရသာ႐ွိေလစြ...။
" ေဘာကို! အပိုပါရမွာလား!!!...ဘာဆိုင္လို႔လဲ..."
" မင္းက ေစာက္အရစ္႐ွည္ေနတာကိုး...ေျပာစရာ႐ွိတာ ဒဲ့ေျပာပါလား ေခြးသားရဲ႕..."
" ငါက မ်က္လံုးကိုေျပာေနတာေလ ဝမ္းမနာသားေလးရဲ႕...မင္းကကန္းေနတာေလ...မင္းတကယ္မသိတာလား..."
" ဟင့္အင္း..."
" ဆူးက အခုေနာက္ပိုင္း အလွေတြပိုျပင္လာတယ္...မင္းကိုဆို အရင္ကထက္ စကားေတြရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ေျပာတယ္...ၿပီးေတာ့...အရမ္းလဲဂ႐ုစိုက္လာတယ္...အထူးသျဖင့္ သူ႔အၾကည့္ေတြ...လံုးဝမင္းအေပၚမ႐ိုးဘူး..."
" ငါဘာလို႔ အဲ့တာေတြတစ္ခုမွမသိရတာလဲ..."
" မင္းကကန္းေနတာပါဆို...မင္း ျမန္ျမန္ဖြင့္ေျပာရင္လဲေျပာေတာ႔ကြာ ..."
" ဘယ္သူ႔ကိုလဲ..."
" ငါ့ကိုေလ..."
ခန္႔သူရိန္သစ္ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္လာၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ သူတကယ္ကို စိတ္ကမ႐ွည္ျဖစ္လာမိတယ္...။
" Motherf**ker ေရ...ဘယ္သူ႔ကိုေျပာရမလဲ...မ Cara ကိုေပါ့ဟ..."
အဲ့က်မွ စိတ္ညစ္သြားသလိုမ်က္ႏွာထားနဲ႔ ခန္႔သူရိန္သစ္က ေထာ့ပတ္သီးတစ္ငံုငံု႔ေသာက္လိုက္တယ္...။
" မျဖစ္ပါဘူးကြာ...သူက ငါသူ႔ကိုႀကိဳက္ေနတာေတာင္ မသိဘူးကြ...ၿပီးေတာ့ မင္းလဲသိသားနဲ႔...သူက ဒုတိယခတ္ႏြယ္ကြ..."
အဲ့တာေတာ့ ခြန္းစစ္မင္းအႂကြင္းမဲ့လက္ခံပါသည္...။ ခတ္ႏြယ္နဲ႔ Cara ဆိုတာက တကယ့္ကို ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ Geek ေတြ...။ ၿပီးရင္ Journalist မ်ားဝင္စားတယ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္...သူတို႔မသိတဲ့သတင္းဆိုတာမ႐ွိဘူး...။
ခတ္ႏြယ္ဆိုတာက သူ႔ရဲ႕ဆံႏြယ္နက္နက္ေတြကို အေျပာင္သိမ္းၿပီး စည္းရင္စည္း...မစည္းရင္ထံုးထားတတ္ၿပီးေတာ့...ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးပဲ အျမဲေနတတ္တာေၾကာင့္...သူ႔ပံုစံက ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္းေလးနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိတယ္...။ ဒါေပမဲ့...ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ပါတ္သတ္ရင္လဲ အရမ္းေခ်းမ်ားတတ္လို႔ အခုခ်ိန္ထိ 'ရတာမလို လိုတာမရ'တဲ့ FA ျဖစ္ေနတုန္းပဲ...။
Cara က်ေတာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးနဲ႔လွၿပီး ေနတာထိုင္တာကအစ ႂကြႂကြေလး...။ Final year ရဲ႕ 'Queen' ျဖစ္တဲ့ Cara က ခတ္ႏြယ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြ ကူးကုန္တာကိုျမင္ေနရေတာ့... ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ စုတ္သတ္ရံုကလြဲ၍...။ ကြၽတ္ ကြၽတ္!...။
အေတြးနက္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတဲ့ ခန္႔သူရိန္သစ္ရဲ႕စကားေၾကာင့္ သူရယ္ခ်င္သလိုလိုေတာင္ျဖစ္သြားမိတယ္...။
" ငါ ကိုလင္းကိုေၾကာက္တယ္ကြ..."
" ဘာလို႔လဲ..."
" သူတို႔က သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြ...ကိုလင္းက ခပ္ေအးေအးနဲ႔ အျမဲျပံဳးေနတတ္ေပမဲ့...မ Cara နဲ႔ပါတ္သတ္ရင္ေတာ့ သူကအရမ္း serious ျဖစ္တာတဲ့..."
" မင္းကိုဘယ္သူေျပာလဲ..."
" ဒီလိုပဲေျပာေနၾကတာပဲ...အဲ့ေတာ့ ငါ့အထင္ ကိုလင္းကလဲ မ Cara ကိုမ်ား ႀကိဳက္ေနတာလားလို႔..."
" အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာ ..."
မဆိုင္းမတြျပန္ေျဖလိုက္မိတာေၾကာင့္ သူ႔ပါးစပ္ကိုသူ ျဖတ္႐ိုက္ပစ္ခ်င္စိတ္ေပါက္တဲ့အထိ နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္သြားမိတယ္...။ ဒါေပမဲ့ ခန္႔သူရိန္သစ္က သတိထားမိပံုမေပၚပဲ ဆက္ေျပာေနတယ္...။
" ၿပီးေတာ့...ကိုလင္းက ငါ့ကိုဒီမွာ ငါ့မိဘေတြအစားေစာင့္ေ႐ွာက္ေပးေနရတာေလ...အဲ့တာေၾကာင့္...ငါေက်းဇူးမကန္းခ်င္ဘူး...ကိုလင္းလဲ အမအေပၚ လံုးဝ႐ိုးသားတယ္ဆိုတာေသခ်ာမွ ငါဖြင့္ေျပာမယ္..."
( အမေလး...ေကာင္းလိုက္တဲ့စိတ္ထားေလး...အိတ္ကပ္ထဲထည့္သိမ္းထားခ်င္မိ...လခြမ္း!...)
ခြန္းစစ္မင္း ခန္႔သူရိန္သစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာစရာစကားကုန္သြားတာေၾကာင့္ သက္ျပင္းခ်ေနမိတုန္းမွာ ခတ္ႏြယ္ျပန္ေရာက္လာတယ္...။
" ေရာ့..."
အေ႐ွ႕ကိုေရာက္လာတဲ့ ice coffee ခြက္ေလးေၾကာင့္...ေက်နပ္သြားမိတယ္...။
" Thank you... "
" မေျပာဖူးတဲ့စကားေတြ ေလ်ွာက္မေျပာရဘူး..."
သူ ခတ္ႏြယ္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ရင္း Final ေဆာင္ဘက္ကို အၾကည့္ပို႔လိုက္တယ္...။ မၾကာပါဘူး...။ စာသင္ခန္းထဲကေန လူေတြတဖြဲဖြဲဆင္းလာတာကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္...။ အဲ့လူေတြထဲကမွ ထင္းထင္းႀကီးကြဲထြက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္...ခန္႔သူရိန္သစ္မ်က္လံုးေတြ လက္ခနဲျဖစ္သြားတာကို သူသတိထားမိလိုက္တယ္...။
ေသခ်ာတာေပါ့...။ Cara ... ရင္ေစ့ဝမ္းစက္ေလးနဲ႔ high ponytail စည္းထားတဲ့ Cara က...လူုၾကားထဲမွာ ကိုယ္ေယာင္ကိုယ္ဝါေတာက္ပစြာနဲ႔ ထင္းေနတယ္...။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ သူ႔ေဘးကပါလာတဲ့သူဆီကိုပါအၾကည့္ေရာက္သြားမိတယ္...။
နဖူးေပၚဝဲက်ေနတဲ့ဆံပင္ေတြကို သပ္တင္လိုက္ရင္း...မ်က္လံုးေတြေကြးက်သြားေအာင္ျပံဳးေနတဲ့ လင္းေခတ္ဦးေၾကာင့္...ကန္တင္းတစ္ခုလံုးလႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာၾကတယ္...။ သူက Cara နဲ႔အတူ ကန္တင္းဘက္ကိုေလ်ွာက္လာေနတယ္...။
" မိန္းခေလးေတြမ်ား ျဖစ္ေနလိုက္တာ ၾကည့္ပါအံုး...နင္တို႔သူငယ္ခ်င္း ငါက...အဲ့လိုမ်ိဳးေတြမလုပ္တတ္တာ နင္တို႔ဂုဏ္ယူသင့္တယ္...ငါ့လိုမိန္းခေလးမ်ိဳးက ႐ွားသြားၿပီ..."
ခပ္တည္တည္နဲ႔ေျပာလာတဲ့ ခတ္ႏြယ္ေၾကာင့္ သူမ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ၾကဳတ္ရင္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္... ။
" အင္း...ဂုဏ္ယူပါတယ္... မဟုတ္လို႔ မိန္းခေလးတိုင္းသာ နင့္လိုဆိုရင္လဲ...႐ွိသမ်ွ အထီးမွန္သမ်ွ ေယာက်္ားရကုန္မွာ..."
" ေသျခင္းဆိုး... နင္ကေလ...ငါ့ကိုဆို သစ္သစ္ေလာက္ေတာင္ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး..."
ပြစိပြစိလုပ္ေနတဲ့ ခတ္ႏြယ္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ လစ္လ်ဴ႐ႈလိုက္ေတာ့...လင္းေခတ္ဦးတို႔ဘက္ အာရံုျပန္ေရာက္သြားတယ္...။ လင္းေခတ္ဦး လမ္းေလ်ွာက္လာေနပံုက အေႏွးျပကြက္နဲ႔ျပထားသလို အႏုပညာဆန္လြန္းလွတယ္...။ ႐ွည္လ်ားတဲ့အရပ္နဲ႔ ခပ္သြယ္သြယ္ခႏၶာကိုယ္က ေတာ္ေတာ္ေလးလိုက္ဖက္မႈ႐ွိတယ္...။ တစ္ခုပဲ ...သူကအသားမဲတယ္...။
" ခြန္း...နင့္ပါးစပ္ႀကီးကိုငါပိတ္႐ိုက္ေပးရမလား..."
" ငါအမွန္ေျပာတာပဲေလ..."
" ဘာအမွန္လဲ...ကိုလင္းက ဘယ္မွာအသားမဲလို႔လဲ...ညိဳတာ...ညိဳတာ...ညိဳတာေတာင္ ညိဳတယ္ဆိုရံုေလးပါေနာ္...ဘယ္ေလာက္ဆြဲေဆာင္မႈ႐ွိလဲ...."
" ေတာ္စမ္းပါ...နင္တို႔ fan girl ေတြက ပိုကိုပိုလြန္းတယ္..."
" ျဖစ္ရခ်ည္ေသး..."
" ထားလိုက္ပါ ခတ္ႏြယ္ရယ္...သူ႔အသားကိုက လူလိုျဖဴတာမွမဟုတ္တာ...အသားျဖဴပါတယ္ဆိုတဲ့ ဝတီကိုကိုေတာင္ သူ႔ေဘးေရာက္ရင္မွိန္သြားတာ..."
" ဟြန္႔!..."
ခတ္ႏြယ္ျပန္လွည့္သြားေတာ့...ခန္႔သူရိန္သစ္က ထပ္ေျပာလာတယ္...။
" ဒါနဲ႔...မင္းကေရာ ဘာလို႔အသားလြတ္ေတြ ကိုလင္းကိုၾကည့္မရျဖစ္ေနတာလဲ..."
" လူတိုင္း ၾကည့္ရေနလို႔..."
" အမ္!..."
" ဒါဆို နင္ကေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုလင္းကို ၾကည့္လို႔ရလာႏိုင္ေခ် ႐ွိတယ္ေပါ့..."
" ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ခတ္ႏြယ္...သူ႔အက်င့္က အဲ့လိုပဲေလ...အစပိုင္း လူႀကိဳက္မ်ားအသည္းအသန္ျဖစ္ေနရင္ သူကစိတ္ကိုမဝင္စားတာ...ေနာက္မွ အေျခအေနေတြၿငိမ္သက္သြားမွ...မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး စိတ္ဝင္စားတတ္တာမ်ိဳး..."
" ေအးေလ...ေျပာရရင္...သူနဲ႔ကိုလင္းက အစပိုင္းလံုးဝမတည့္...ေတြ႔တိုင္းကိုက္...ၾကားထဲက ငါတို႔ဝင္ျဖန္ေျဖမွ အဆင္ေျပသြား...ေနာက္ေတာ့ ခ်စ္သူေတြျဖစ္...ခစ္ ခစ္!..."
" အဲ့လိုျဖစ္ရေအာင္...ငါတို႔က ေပါကား႐ိုက္ေနတာမို႔လို႔လား..."
သူစိတ္႐ႈပ္စြာနဲ႔ေျပာလိုက္မိေပမဲ့ ခတ္ႏြယ္ကေတာ့ သူ႔ဇတ္လမ္းသူသေဘာက်ၿပီး ရယ္ေနေလရဲ႕...။
" ေအးပါ... ေပါကား႐ိုက္႐ိုက္မ႐ိုက္႐ိုက္ပါ...တကယ္အဲ့လိုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္သာ အဆံုးသတ္မွာ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးၿပီးေျပးႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးတယ္...အဟက္!..."
ခတ္ႏြယ္စကားေၾကာင့္ သူေတြေဝေနတုန္းမွာပဲ Cara တို႔က ဆိုင္ထဲဝင္လာတယ္...။ Cara က ခတ္ႏြယ္ေဘးဝင္ထိုင္လိုက္ေပမဲ့...လင္းေခတ္ဦးကေတာ့ သူ႔နားကိုေလ်ွာက္လာတယ္...။
" မင္းဘာလုပ္စရာ႐ွိေသးလဲ ..."
" မ႐ွိဘူး...ခင္မ်ားကိုေစာင့္ေနတာ..."
" အဲ့တာဆိုလဲ သြားၾကမယ္ေလ..."
" Ommm..."
--------------------
[Unicode]
လူတွေက မွေးကတည်းကသေတဲ့အထိ အသက်ရှင်သန်ဖို့အတွက် ရုန်းကန်ကြရတယ်...။ အဲ့မှာမှ...ဆန္ဒတွေ အိမ်မက်တွေ တစ်ပုံတစ်ပင်ကြီးနဲ့ဆိုရင်တော့ ဘဝရဲ့သက်တန်းတစ်ဝက်လောက်ကို ကြိုးစားခြင်းနဲ့ပဲကုန်ဆုံးလိမ့်မယ်...။
ဒါဆို...အဲ့တာတွေတစ်ခုမှ မရှိတဲ့သူဆိုရင်ရော...။
ခွန်းစစ်မင်း တစ်ခါတစ်ခါ လောကကြီးအလယ်မှာရပ်ပြီး သူဘာလုပ်လို့လုပ်နေမှန်း နားမလည်နိုင်လောက်အောင် ဦးတည်ချက်တွေပျောက်ဆုံးနေတတ်တယ်...။
သူဒီကျောင်းကိုတက်ဖြစ်ခဲ့တာကလဲ ဘာမှထွေထွေထူးထူးစဉ်းစားပြီး ရွေးချယ်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး...။ ငယ်ငယ်တည်းကလဲ ကြီးလာရင်ဘာဖြစ်ရမယ် ဘာတွေလုပ်မယ်ဆိုတဲ့ ရည်မှန်းချက်မျိုးမရှိခဲ့ဘူး...။ ခတ်နွယ်ရော ခန့်သူရိန်သစ်ရောက ဒီဆေးဝါးသက္ကသိုလ်ကို တက်မယ်လို့ပြောလာတဲ့အချိန်...သူကတော့ ဘာတက်ရမလဲ စဉ်းစားလို့ကောင်းနေတုန်း...။ ဒါနဲ့ပဲ နောက်ဆုံးတော့ အမှတ်လဲမှီနေတာကြောင့် သူပါလိုက်တက်ဖြစ်ခဲ့တယ်...။
ဒီလောက်ပဲ...။
( တောက်!!!...)
သူစိတ်ထဲကနေ တက်တစ်ချက်ကို အားပါပါခေါက်လိုက်မိတယ်...။
Practical လာလုပ်ကြတာလား...ချွေးထုတ်ခန်းမှာအပန်းလာဖြေကြတာလား မသဲကွဲတော့လောက်အောင် lab အခန်းကပူအိုက်လွန်းတယ်...။ မိုးမရွာတာလဲ နှစ်ရက်လောက်ရှိပြီ...။ အခုလို ရာသီဥတုအောက်မှာ...အဲယားကွန်းဝေးစွ...ပန်ကာပင်ပြတ်လတ်နေသောအခန်းထဲမှာ ဂျူတီကုတ်ကြီးတကားကားနဲ့ပြေးလွှားနေရတာကလဲ...ဝဋ်ဒုက္ခတစ်မျိုးပါပဲ...။
အရင်ဘဝက ငါးကင်ရောင်းတဲ့သူဖြစ်ခဲ့ရင်လဲ မြန်မြန်ကြေပါစေတော့လို့ ဆုတောင်းနေမိတယ်...။ အခုလက်ရှိ သူ့အခြေအနေက ခဲဖတ်ထဲထည့်ပြီး အကင်ခံနေရတာနဲ့ ဘာမှမကွာဘူးလေ...။ ဒါကြောင့်လဲ...သူ lab ထဲကထွက်တာနဲ့ ဂျူတီကုတ်ကို အငြိုးကြီးကြီးနဲ့ ဆွဲချွတ်ပစ်မိတယ်...။ ၂ နာရီကျော်'နေ'က ပတ်ဝန်းကျင်ကို သံလျပ်တွေပါထနေစေတယ်...။
" Fuck!..."
လမင်းကိုဟောင်နေတဲ့ ခွေးသူငယ်ပမာ...သူ ပူပြင်းလှတဲ့နေကိုမော့ကြည့်ပြီး တစ်ချက်ဆဲရေးလိုက်တယ်...။
" ဖုန်း!!!..."
ရုတ်တရက် ခေါင်းပေါ်ကျလာတဲ့စာအုပ်ပျံကြောင့် သူလှည့်ကြည့်မိတော့...ခတ်နွယ်က practical စာအုပ်ကို အိတ်ထဲထည့်နေရင်း ပြောလာတယ်...။
" နင့်ကြည့်လိုက်ရင် တစ်ခုခုကိုအလိုမကျနေတာချည်း...ဘာဖြစ်တာလဲ...အခုတလော မမွှေရတာကြာလို့ နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေတာလား..."
" ငါ့ဟာငါ ဘာဖြစ်ဖြစ် နင့်ကိစ္စလား...နင်အဲ့လိုတွေ သူများကိစ္စဝင်ဝင်မပါပဲ...ကိုယ့်ဟာကိုပဲ စိတ်ပူစမ်းပါ..."
" ငါကဘာဖြစ်နေလို့လဲ..."
" နင် တွေ့သမျှယောကျ်ားတွေကို ပျော်ပျော်ကြီးသင်္ဘောစီးနေတာလေ...အဲ့လိုနဲ့ နင်အခုထိရည်းစားမရတော့တာ...ရှေ့ရေးလေးဘာလေးလဲကြိုတွေးအုံး..."
" ခွီးးး! ..."
ခွန်းစစ်မင်းစကားကြောင့် ခန့်သူရိန်သစ်ဆီကနေ ထိန်းချုပ်မရစွာ ရယ်သံတစ်ခုကထွက်ကျလာတော့...ခတ်နွယ်လဲ မကျေမနပ်နဲ့ မျက်စောင်းထိုးလိုက်ရင်း...။
" နင့်ရဲ့ အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေတော်စမ်း ခွန်း...ပြီးတော့ အခုချိန်မှာ နင်ငါ့ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံထားသင့်တယ်..."
" ဘာအကြောင်းပြချက်နဲ့လဲ..."
ခတ်နွယ်က ဂုဏ်ယူမှုပြည့်လျှမ်းနေတဲ့မျက်နှာနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းနဲ့ ခန့်သူရိတ်သစ်ကိုကြည့်လာတယ်...။
" အဟင်း...ငါက နင်နဲ့ရှိန်းဆက်ပိုင်ကြားက ပေါင်းကူးတံတားကြီး ဖြစ်လာတော့မှာလေ..."
" ဘာဆိုင်လို့လဲ..."
ခန့်သူရိန်သစ်ဝင်မေးလိုက်ပေမဲ့...ခွန်းစစ်မင်းက ခန့်သူရိန်သစ်ရဲ့ပုခုံးကိုဆုတ်ကိုင်လိုက်ပြီး ဖြတ်ပြောလိုက်တယ်...။
" နေပါအုံး...နင်ကငါ့ကို ငသစ်နဲ့ ship ရတာအားမရသေးလို့...အဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်ဆိုတဲ့ကောင်နဲ့ပါ ship တော့မလို့လား..."
" အဟင်း...အမှန်တော့ ငါကနင့်ကို သုံးယောက်လုံးနဲ့ ship တာ..."
" အမ်! သုံးယောက်?...နောက်တစ်ယောက်ကဘယ်သူလဲ..."
" ခစ် ခစ်!...ကိုလင်း..."
" ဘာ?... နင်...ခတ်နွယ်...နင်ငါ့ကို အခြားဘယ်သူနဲ့ ship ship ငါဘာမှမပြောဘူး...အဲ့ လူ့ကန့်လန့်နဲ့ကတော့ လွန်ပြီလို့မထင်ဘူးလား..."
" အမလေး...ခွန်းရယ်...ရယ်ရလွန်းလို့ ကလေးတောင်မွေးချင်လာပြီ...ဘာ ဘာပြောတယ်...ကိုလင်းကိုများ လူ့ကန့်လန့်တဲ့လား...အဟား!...နင်ကမှ နာမည်နဲ့လိုက်တာဟဲ့ ဂဏာန်းကောင်ရဲ့...."
" ဟုတ်တယ် ခတ်နွယ်...ဒီတစ်ခါတော့ နင်လွန်ပြီ...ပြီးတော့...ငါနဲ့ ခွန်းကို ship နေတာလဲ တော်သင့်ပြီ...ဟို..."
" ငါသိပါတယ် သစ်သစ်ရယ်...မ Cara အထင်လွဲမှာကို စိုးရိမ်နေတာမလား...အဲ့တာဆိုရင်တော့မပူနဲ့ သိလား...မ ကိုယ်တိုင်က နင်နဲ့ခွန်းကို သဘောတူနေတာ...ဟိ ဟိ!..."
" ငှင်!!!..."
ခန့်သူရိန်သစ်ကတော့ ပိတ်ကန်ခံလိုက်ရတဲ့ ခွေးပေါက်ကလေးလို မျက်နှာသေးသေးလေးသာရှိတော့တယ်...။
" ကဲ...တော်တော့ဟာ...နေပူရတဲ့အထဲ...ပြီးတော့ ငါနဲ့ ရှိန်းဆက်ပိုင်နဲ့က တစ်ခါပဲတွေ့ဖူးသေးတာ...အဲ့တာကို...ဒီကိစ္စကို ဘာလို့နင်ကအဲ့လောက်တောင် စွဲလမ်းနေတာလဲ..."
ခတ်နွယ်က ဂျူတီကုတ်ကိုချွတ်နေရင်း ပြန်ဖြေတယ်...။
" ငါပြောပြီးပြီလေ...သူနင့်ကိုလိုက်တော့မှာပါဆို..."
" တော်စမ်းပါဟာ..."
" မယုံနေပေါ့..."
" နင်အဲ့လိုပြောတာက သူ့ကိုစော်ကားရာရောမရောက်ဘူးလား...မသိရင် သူကအဲ့လိုပဲ လူတစ်ယောက်ကို တစ်ခါလေးတွေ့တာနဲ့ လိုက်ကြိုက်တတ်တဲ့သူမျိုးကျနေတာပဲ...သူ့ပုံစံက လူရှုပ်ပုံပေါက်နေပေမဲ့ပေါ့..."
" ဪ...ငါပြောပြီးပါရောလား...အဲ့နေ့ကနင်နဲ့သူရဲ့တွေ့ဆုံမှုက မတော်တဆမဟုတ်ပါဘူးဆို...ပြီးတော့လဲ...နင့်ကို ကျောင်းက blog မှာမြင်ဖူးတယ်ဆိုပြီး လှိမ့်သွားသေးတယ်လေ..."
ထိုစကားကြောင့် သူနည်းနည်းတော့နင်သွားမိတယ်...။ ဟုတ်တယ်...။ အဲ့နေ့က သူ ရှိန်းဆက်ပိုင် လူလည်ကျတာကိုခံလိုက်ရတာလေ...။ Blog က တကယ်ရှိပေမဲ့...'Handsome Guy & Girl' ဆိုတာတွေလဲ တကယ်တင်ပေးနေပေမဲ့...ခွန်းစစ်မင်းဆိုတဲ့ ကျောင်းချဉ်ဖက်ကိုတော့ အဲ့ blog က တစ်ခါမှ ယောင်လို့တောင်အဖတ်မလုပ်ဖူးဘူး... ။ အဲ့တာကိုတောင် ဤလူသားက စောက်ရှက်မရှိယုံခဲ့မိသေးတာ...။ သိက္ခာကျလိုက်လေခြင်း...။
" အဟမ်း!...ထားပါတော့...အဲ့တာနဲ့ပဲ နင်က အဲ့လောက်သေချာနေရောလား..."
" ငါ့မှာ source တွေအများကြီးပါဟာ...သူက နင့်အကြောင်းတွေ စုံစမ်းနေတာ တော်တော်ကြာပြီတဲ့..."
" အင်!...တကယ်ကြီး?..."
" တကယ်ပါဆို..."
" ခတ်နွယ်..."
ကန်တင်းထဲရောက်ရောက်ချင်း ထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းတည်စရာမကျန်တော့တဲ့မျက်နှာကို ထပ်တည်ထားလိုက်မိတယ်...။
" ဆူး..."
ခတ်နွယ် က ဆူးပွင့်လွှာဆီ ခပ်သုတ်သုတ်လေးပြေးသွားပြီး ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်တာကြောင့်...သူတို့လဲ အဲ့ဝိုင်းမှာပဲ ဝင်လိုက်ကြတယ်...။ အမှန်တော့...ခွန်းစစ်မင်း...ခန့်သူရိန်သစ်... ခတ်နွယ်...ဆူးပွင့်လွှာ ဆိုတာ...ပထမနှစ်တည်းက တစ်တွဲတွဲနေလာတဲ့သူတွေ...။
ဒါပေမဲ့...ချွင်းချက်အနေနဲ့ ခွန်းစစ်မင်းနဲ့ဆူးပွင့်လွှာကတော့ အခုချိန်ထိ စကားတစ်ကြောင်းပြည့်အောင်တောင် မပြောဖူးသေးဘူး...။
" ဒီနေ့မြန်တယ်နော်...လုပ်ရတာလွယ်လား..."
" အင်း...ခဏလေးပဲ...အခြားသူတွေလဲထွက်လာနေကြပြီ...နင်သွားစောင့်နေရင် စောင့်နေတော့လေ..."
" အိုကေ အိုကေ...အဲ့တာဆို ငါသွားတော့မယ်..."
" Ommm..."
့ကျောင်းမှာက practical ဝင်ရင် တစ်ရက်ကို အုပ်စုနှစ်ခုဝင်ရတယ်...။ အက္ခရာအစဉ်တိုင်း ခုံနံပါတ်စီတာမို့ ခွန်းစစ်မင်းတို့သုံးယောက်က တစ်အုပ်စုသွားကျပြီး...ဆူးပွင့်လွှာကတော့ သူတို့နောက်အုပ်စုမှာသွားကျတယ်...။ အရှေ့အနောက်စီနီယာကတော့ အုပ်စုနှစ်ခုက တစ်လှည့်စီဝင်ရတာပေါ့...။
" ဪ...ခန့်သူ..."
ဆူးပွင့်လွှာ လွယ်အိတ်ကောက်လွယ်နေရင်း စားပွဲပေါ်က ထောပတ်သီးဖျော်ရည်ခွက်ကို ခန့်သူရိန်သစ်ရှေ့ကို တွန်းပို့လိုက်တယ်...။
" ရော့...နင်သောက်လိုက်တော့..."
" ဟင်! တကယ်လား..."
" အေး...ငါသောက်မလို့ဝယ်ထားတာပဲ...ဒါပေမဲ့ အခုသွားတော့မှာဆိုတော့ မသောက်ချင်တော့လို့...နင်ပဲသောက်လိုက်တော့..."
ခွန်းစစ်မင်းကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ဆူးပွင့်လွှာရဲ့အမူအရာတစ်ခုချင်းကို လိုက်ကြည့်နေမိတယ်...။ အတွေးမျိုးစုံခေါင်းထဲဝင်လာပေမဲ့ ပါးစပ်ကတော့ထုတ်မပြောဖြစ်ဘူး...။
" ဟီး ဟီး...အဲ့တာဆိုလဲ ပြီးတာပဲ..."
ခန့်သူရိန်သစ်ကတော့ ထောပတ်သီးခရေဇီမို့လို့ ပါးစပ်ကနားရွက်တက်ချိတ်နေပြီ...။ အဲ့နောက် ဆူးပွင့်လွှာလဲ practical ဝင်ဖို့ထွက်သွားတော့တယ်....။ ခတ်နွယ်ကလဲ မုန့်မှာဖို့ဆိုပြီး ထသွားတာကြောင့် စားပွဲမှာ သူနဲ့ခန့်သူရိန်သစ်ပဲကျန်ရစ်ခဲ့တယ်...။
" ငသစ်..."
" အင်း..."
" ဆူးက မင်းကိုကြိုက်နေတယ်ထင်တယ်..."
" အဟွတ် အဟွတ်..."
" အဲ့လောက်ဖြစ်စရာလိုလို့လား..."
" မင်းပြောတာကရော ယုတ်တိရှိလို့လား..."
" ငါကစကားပြောစောက်ချိုးမပြေဘူးလို့ အကုန်လုံးကသတ်မှတ်ကြတယ်...ဒါပေမဲ့ ဘာလို့သတ်မှတ်ကြလဲသိလား... ကြောက်လို့ပဲ...ငါ့ရဲ့စောက်ချိုးမပြေတဲ့စကားတွေရဲ့ ရာခိုင်းနှုန်းတော်တော်များများက အမှန်တွေဖြစ်နေလို့ပဲ ငသစ်...လူတွေက အမှန်ကိုလက်ခံဖို့ကြောက်ကြတယ်..."
ခန့်သူရိန်သစ်က နှာခေါင်းတစ်ချက်ရှုံ့လိုက်ပြီး...။
" 'ငါအတည်ပြောနေတာလို့' ပြောလိုက်ရင် ပြီးနေတာကို...စကားကိုရှည်တယ်..."
ပြီးတော့ စဉ်းစားသလိုနဲ့ဆက်ပြောလာတယ်...။
" ဒါနဲ့ မင်းကဘယ်လိုသိလဲ..."
" မင်းမှာမပါတာ ငါ့မှာပါနေလို့ပေါ့..."
" ဟမ်!! ဘာလဲ...မင်းမှာ dick တစ်ခုအပိုပါတယ်လိုတော့ မပြောနဲ့နော်..."
ခွန်းစစ်မင်း လက်သွက်စွာနဲ့ပဲ ခန့်သူရိန်သစ်ခေါင်းကို ဖြတ်ရိုက်ပစ်ချလိုက်တယ်...။ အရသာရှိလေစွ...။
" ဘောကို! အပိုပါရမှာလား!!!...ဘာဆိုင်လို့လဲ..."
" မင်းက စောက်အရစ်ရှည်နေတာကိုး...ပြောစရာရှိတာ ဒဲ့ပြောပါလား ခွေးသားရဲ့..."
" ငါက မျက်လုံးကိုပြောနေတာလေ ဝမ်းမနာသားလေးရဲ့...မင်းကကန်းနေတာလေ...မင်းတကယ်မသိတာလား..."
" ဟင့်အင်း..."
" ဆူးက အခုနောက်ပိုင်း အလှတွေပိုပြင်လာတယ်...မင်းကိုဆို အရင်ကထက် စကားတွေရွှန်းရွှန်းဝေအောင်ပြောတယ်...ပြီးတော့...အရမ်းလဲဂရုစိုက်လာတယ်...အထူးသဖြင့် သူ့အကြည့်တွေ...လုံးဝမင်းအပေါ်မရိုးဘူး..."
" ငါဘာလို့ အဲ့တာတွေတစ်ခုမှမသိရတာလဲ..."
" မင်းကကန်းနေတာပါဆို...မင်း မြန်မြန်ဖွင့်ပြောရင်လဲပြောတော့ကွာ ..."
" ဘယ်သူ့ကိုလဲ..."
" ငါ့ကိုလေ..."
ခန့်သူရိန်သစ် ပြူးကြောင်ကြောင်လာကြည့်နေတာကြောင့် သူတကယ်ကို စိတ်ကမရှည်ဖြစ်လာမိတယ်...။
" Motherf**ker ရေ...ဘယ်သူ့ကိုပြောရမလဲ...မ Cara ကိုပေါ့ဟ..."
အဲ့ကျမှ စိတ်ညစ်သွားသလိုမျက်နှာထားနဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်က ထော့ပတ်သီးတစ်ငုံငုံ့သောက်လိုက်တယ်...။
" မဖြစ်ပါဘူးကွာ...သူက ငါသူ့ကိုကြိုက်နေတာတောင် မသိဘူးကွ...ပြီးတော့ မင်းလဲသိသားနဲ့...သူက ဒုတိယခတ်နွယ်ကွ..."
အဲ့တာတော့ ခွန်းစစ်မင်းအကြွင်းမဲ့လက်ခံပါသည်...။ ခတ်နွယ်နဲ့ Cara ဆိုတာက တကယ့်ကို ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့ Geek တွေ...။ ပြီးရင် Journalist များဝင်စားတယ်မှတ်ရလောက်အောင်...သူတို့မသိတဲ့သတင်းဆိုတာမရှိဘူး...။
ခတ်နွယ်ဆိုတာက သူ့ရဲ့ဆံနွယ်နက်နက်တွေကို အပြောင်သိမ်းပြီး စည်းရင်စည်း...မစည်းရင်ထုံးထားတတ်ပြီးတော့...ပေါ့ပေါ့ပါးပါးလေးပဲ အမြဲနေတတ်တာကြောင့်...သူ့ပုံစံက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးနဲ့ ဆွဲဆောင်မှုရှိတယ်...။ ဒါပေမဲ့...ယောကျ်ားလေးတွေနဲ့ပါတ်သတ်ရင်လဲ အရမ်းချေးများတတ်လို့ အခုချိန်ထိ 'ရတာမလို လိုတာမရ'တဲ့ FA ဖြစ်နေတုန်းပဲ...။
Cara ကျတော့ ကျော့ကျော့လေးနဲ့လှပြီး နေတာထိုင်တာကအစ ကြွကြွလေး...။ Final year ရဲ့ 'Queen' ဖြစ်တဲ့ Cara က ခတ်နွယ်နဲ့ပေါင်းပြီး မကောင်းတဲ့အကျင့်တွေ ကူးကုန်တာကိုမြင်နေရတော့... ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက် စုတ်သတ်ရုံကလွဲ၍...။ ကျွတ် ကျွတ်!...။
အတွေးနက်နေတုန်း ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်ရဲ့စကားကြောင့် သူရယ်ချင်သလိုလိုတောင်ဖြစ်သွားမိတယ်...။
" ငါ ကိုလင်းကိုကြောက်တယ်ကွ..."
" ဘာလို့လဲ..."
" သူတို့က သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေ...ကိုလင်းက ခပ်အေးအေးနဲ့ အမြဲပြုံးနေတတ်ပေမဲ့...မ Cara နဲ့ပါတ်သတ်ရင်တော့ သူကအရမ်း serious ဖြစ်တာတဲ့..."
" မင်းကိုဘယ်သူပြောလဲ..."
" ဒီလိုပဲပြောနေကြတာပဲ...အဲ့တော့ ငါ့အထင် ကိုလင်းကလဲ မ Cara ကိုများ ကြိုက်နေတာလားလို့..."
" အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ ..."
မဆိုင်းမတွပြန်ဖြေလိုက်မိတာကြောင့် သူ့ပါးစပ်ကိုသူ ဖြတ်ရိုက်ပစ်ချင်စိတ်ပေါက်တဲ့အထိ နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားမိတယ်...။ ဒါပေမဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်က သတိထားမိပုံမပေါ်ပဲ ဆက်ပြောနေတယ်...။
" ပြီးတော့...ကိုလင်းက ငါ့ကိုဒီမှာ ငါ့မိဘတွေအစားစောင့်ရှောက်ပေးနေရတာလေ...အဲ့တာကြောင့်...ငါကျေးဇူးမကန်းချင်ဘူး...ကိုလင်းလဲ အမအပေါ် လုံးဝရိုးသားတယ်ဆိုတာသေချာမှ ငါဖွင့်ပြောမယ်..."
( အမလေး...ကောင်းလိုက်တဲ့စိတ်ထားလေး...အိတ်ကပ်ထဲထည့်သိမ်းထားချင်မိ...လခွမ်း!...)
ခွန်းစစ်မင်း ခန့်သူရိန်သစ်ကိုကြည့်ပြီး ပြောစရာစကားကုန်သွားတာကြောင့် သက်ပြင်းချနေမိတုန်းမှာ ခတ်နွယ်ပြန်ရောက်လာတယ်...။
" ရော့..."
အရှေ့ကိုရောက်လာတဲ့ ice coffee ခွက်လေးကြောင့်...ကျေနပ်သွားမိတယ်...။
" Thank you... "
" မပြောဖူးတဲ့စကားတွေ လျှောက်မပြောရဘူး..."
သူ ခတ်နွယ်ကို မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ရင်း Final ဆောင်ဘက်ကို အကြည့်ပို့လိုက်တယ်...။ မကြာပါဘူး...။ စာသင်ခန်းထဲကနေ လူတွေတဖွဲဖွဲဆင်းလာတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်...။ အဲ့လူတွေထဲကမှ ထင်းထင်းကြီးကွဲထွက်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်ကြောင့်...ခန့်သူရိန်သစ်မျက်လုံးတွေ လက်ခနဲဖြစ်သွားတာကို သူသတိထားမိလိုက်တယ်...။
သေချာတာပေါ့...။ Cara ... ရင်စေ့ဝမ်းစက်လေးနဲ့ high ponytail စည်းထားတဲ့ Cara က...လူုကြားထဲမှာ ကိုယ်ယောင်ကိုယ်ဝါတောက်ပစွာနဲ့ ထင်းနေတယ်...။ တစ်ဆက်တည်းမှာပဲ သူ့ဘေးကပါလာတဲ့သူဆီကိုပါအကြည့်ရောက်သွားမိတယ်...။
နဖူးပေါ်ဝဲကျနေတဲ့ဆံပင်တွေကို သပ်တင်လိုက်ရင်း...မျက်လုံးတွေကွေးကျသွားအောင်ပြုံးနေတဲ့ လင်းခေတ်ဦးကြောင့်...ကန်တင်းတစ်ခုလုံးလှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်လာကြတယ်...။ သူက Cara နဲ့အတူ ကန်တင်းဘက်ကိုလျှောက်လာနေတယ်...။
" မိန်းခလေးတွေများ ဖြစ်နေလိုက်တာ ကြည့်ပါအုံး...နင်တို့သူငယ်ချင်း ငါက...အဲ့လိုမျိုးတွေမလုပ်တတ်တာ နင်တို့ဂုဏ်ယူသင့်တယ်...ငါ့လိုမိန်းခလေးမျိုးက ရှားသွားပြီ..."
ခပ်တည်တည်နဲ့ပြောလာတဲ့ ခတ်နွယ်ကြောင့် သူမျက်မှောင်တစ်ချက်ကြုတ်ရင်း ပြန်ပြောလိုက်တယ်... ။
" အင်း...ဂုဏ်ယူပါတယ်... မဟုတ်လို့ မိန်းခလေးတိုင်းသာ နင့်လိုဆိုရင်လဲ...ရှိသမျှ အထီးမှန်သမျှ ယောကျ်ားရကုန်မှာ..."
" သေခြင်းဆိုး... နင်ကလေ...ငါ့ကိုဆို သစ်သစ်လောက်တောင် မျက်နှာသာမပေးဘူး..."
ပွစိပွစိလုပ်နေတဲ့ ခတ်နွယ်ကို ဒုတိယအကြိမ်မြောက် လစ်လျူရှုလိုက်တော့...လင်းခေတ်ဦးတို့ဘက် အာရုံပြန်ရောက်သွားတယ်...။ လင်းခေတ်ဦး လမ်းလျှောက်လာနေပုံက အနှေးပြကွက်နဲ့ပြထားသလို အနုပညာဆန်လွန်းလှတယ်...။ ရှည်လျားတဲ့အရပ်နဲ့ ခပ်သွယ်သွယ်ခန္ဓာကိုယ်က တော်တော်လေးလိုက်ဖက်မှုရှိတယ်...။ တစ်ခုပဲ ...သူကအသားမဲတယ်...။
" ခွန်း...နင့်ပါးစပ်ကြီးကိုငါပိတ်ရိုက်ပေးရမလား..."
" ငါအမှန်ပြောတာပဲလေ..."
" ဘာအမှန်လဲ...ကိုလင်းက ဘယ်မှာအသားမဲလို့လဲ...ညိုတာ...ညိုတာ...ညိုတာတောင် ညိုတယ်ဆိုရုံလေးပါနော်...ဘယ်လောက်ဆွဲဆောင်မှုရှိလဲ...."
" တော်စမ်းပါ...နင်တို့ fan girl တွေက ပိုကိုပိုလွန်းတယ်..."
" ဖြစ်ရချည်သေး..."
" ထားလိုက်ပါ ခတ်နွယ်ရယ်...သူ့အသားကိုက လူလိုဖြူတာမှမဟုတ်တာ...အသားဖြူပါတယ်ဆိုတဲ့ ဝတီကိုကိုတောင် သူ့ဘေးရောက်ရင်မှိန်သွားတာ..."
" ဟွန့်!..."
ခတ်နွယ်ပြန်လှည့်သွားတော့...ခန့်သူရိန်သစ်က ထပ်ပြောလာတယ်...။
" ဒါနဲ့...မင်းကရော ဘာလို့အသားလွတ်တွေ ကိုလင်းကိုကြည့်မရဖြစ်နေတာလဲ..."
" လူတိုင်း ကြည့်ရနေလို့..."
" အမ်!..."
" ဒါဆို နင်ကနောက်ပိုင်းမှာတော့ ကိုလင်းကို ကြည့်လို့ရလာနိုင်ချေ ရှိတယ်ပေါ့..."
" ဖြစ်နိုင်တယ် ခတ်နွယ်...သူ့အကျင့်က အဲ့လိုပဲလေ...အစပိုင်း လူကြိုက်များအသည်းအသန်ဖြစ်နေရင် သူကစိတ်ကိုမဝင်စားတာ...နောက်မှ အခြေအနေတွေငြိမ်သက်သွားမှ...မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး စိတ်ဝင်စားတတ်တာမျိုး..."
" အေးလေ...ပြောရရင်...သူနဲ့ကိုလင်းက အစပိုင်းလုံးဝမတည့်...တွေ့တိုင်းကိုက်...ကြားထဲက ငါတို့ဝင်ဖြန်ဖြေမှ အဆင်ပြေသွား...နောက်တော့ ချစ်သူတွေဖြစ်...ခစ် ခစ်!..."
" အဲ့လိုဖြစ်ရအောင်...ငါတို့က ပေါကားရိုက်နေတာမို့လို့လား..."
သူစိတ်ရှုပ်စွာနဲ့ပြောလိုက်မိပေမဲ့ ခတ်နွယ်ကတော့ သူ့ဇတ်လမ်းသူသဘောကျပြီး ရယ်နေလေရဲ့...။
" အေးပါ... ပေါကားရိုက်ရိုက်မရိုက်ရိုက်ပါ...တကယ်အဲ့လိုဖြစ်လာပြီဆိုရင်သာ အဆုံးသတ်မှာ လက်ခုပ်လက်ဝါးတီးပြီးပြေးနိုင်ပါစေလို့ ဆုတောင်းပေးတယ်...အဟက်!..."
ခတ်နွယ်စကားကြောင့် သူတွေဝေနေတုန်းမှာပဲ Cara တို့က ဆိုင်ထဲဝင်လာတယ်...။ Cara က ခတ်နွယ်ဘေးဝင်ထိုင်လိုက်ပေမဲ့...လင်းခေတ်ဦးကတော့ သူ့နားကိုလျှောက်လာတယ်...။
" မင်းဘာလုပ်စရာရှိသေးလဲ ..."
" မရှိဘူး...ခင်များကိုစောင့်နေတာ..."
" အဲ့တာဆိုလဲ သွားကြမယ်လေ..."
" Ommm..."
==========
11 January, 2019...
To be continue... 💕