CARMELA
HINDI KO alam pero naiilang na akong pumasok. Kung hindi ko lang talaga kaylangan ng pera pampagamot sa tatay ko baka nag resign na ako. Malaki kasi ang sahod sa kumpanya ni Sir at napakarami pang benefits. Hindi ka talaga malulugi. Kaso hindi ko alam kung kasama ba talaga dun yung pagiging mabait at maaalahanin ni sir.
Ilang linggo na ang lumipas matapos ang kumprontasyon ni Ma’am Scarlett sa akin. Kaya sa abot ng makakaya ko ay iniwasan ko si Sir. Pero mapilit talaga siya, lagi niya akong sinasama mag lunch o mag dinner o di kaya hinahatid pauwi sa bahay! Kaya yung mga kapitbahay naming grabe makapag chismisan eh! Habang tumatagal din, mas nakikilala namin ang isa’t isa. Kaya konting push na lang talaga ma fa fall na ako eh.
“Sir, darating na po si Mr. Torres in ten minutes.” Hindi ko siya matingnan ng maayos sa mukha dahil nahihiya ako at ayokong salubungin yung mga titig niya na akala mo bumabaon sa bawat tissues ng muscles ko.
“Okay.” Sabi niya with a smile. See? Nakakailang. Mas gugustuhin ko pa yatang maging terror at nakakatakot na lang si sir kesa ganito eh. Kasi baka mamaya niyan, mahulog ako. Mahulog ako sa kanya, eh malay ko ba naman kung sasaluhin niya ako o willing man lang ba siyang saluhin ako diba?
Lumabas na ako sa office niya at bumalis sa desk ko. Maganda talaga yung pwesto ko. Di ko alam kung paano I e-explain yung itsura ng table ko pero alam niyo ba yung nurse station sa ospital? Parang ganun. Para siyang counter. Tapos yung office naman ni sir, ay puro glass. Yung ding ding niya from ceiling to floor ay glass. Kaya naman kitang kita ang ginagawa niya sa loob. Kapag naman may important investor or client, meron siyang button na pinipindot para merong bumabang isang glass pa pero tinted ‘yon kaya hindi makikita ang nasa loob.
“Good morning Mr. Torres. Pasok po kayo.” Kararating lang ng bagong client namin at siya na lang ang pinapasok ko sa loob. Ayoko talagang makita si sir.
“MS. CARMELA hindi ka pa ba mag la lunch?” Nagulat ako nang may marinig akong matigas pero malambing na boses. Hindi ko iyon tiningala. Si sir ‘to. Nag kunwari akong may hinahanap na papers sa mga drawers bago ko siya sinagot.
“Ah, sir mamaya na lang ho siguro. May tinatapos pa po ako eh.” Pero hindi naman talaga ako busy, wala nga akong ginagawa eh. Nakalimutan ko lang tlaga mag lunch. Aish Carmela! San ka ba nagmana ng katangaghan? Pakshet.
“Huh? Anong tinatapos mo? Hindi naman kita tinatambakan ng paper works diba? Come, samahan mo ko mag lunch.” Patay ka na Carmela. Magi sip ka ng paraan! Kaylangan mong umiwas. Watermelon, oo sana umulan ng watermelon para magtaka si sir at iwan ako! Putcha, pag na tetense ako nagiging corny ako.
“P-pero…” Wala akong maisip na sabihin!
“No buts, halika na my treat.”
Hinawakan niya ako sa kamay at parang may kuryente naman akong naramdaman. Sht. Ito na ba yung tinatawag nilang kilig to the bones? Ang lambot ng kamay ni Sir! Mas malambot pa ata sa pisngi ko! Sumakay kami sa elevator NIYA at pagbaba naming sa ground floor, hala. Yung mga mata ng mga malisyosang empleyado akala mo nakakita ng live porn! With matching bulungan pa sila ah!
“Don’t mind them.” At nagpatuloy lang sa paglalakad. Ng nakahawak sa kamay ko.
Naglalakad kami sa parking lot nang may isang kulay pulang kotse na huminto. Iniluwa noon si Ma’am Scarlett. Nako, patay ka na talaga Carmela simulan mo nang mag isip kung saan kukuha ang pamilya mo ng ipambuburol sayo! Tanga tanga ko naman kasi eh! Bibitaw na sana ako sa kamay niya kaso mas hinigpitan niya pa yung hawak dito! Watdapak.
“B-babe.” Panimulang bati ni Ma’am kay sir na kalaunan ay bumaba ang tingin sa magkahawak na kamay namin. Nangilid ang luha sa mga mata niya pero may poise pa din siya.
“W-where are you both going?” Malumanay ang tanong niya habang kalmadong nakatingin kay Sir na hawak pa din yung punyetang kamay ko! Pero nang madako ang tingin niya sa akin ay nagtaas siya ng kilay. Shit. Parang sinasabi niya na kung hindi ako bibitaw ay hindi na ako makakalabas sa parking lot na ‘to ng buhay!
“We are going to have lunch.” Emotionless na sabi ni Sir.
“R-really? Can I join then? Miss na kasi kita eh.” Sabi niya. Maarte ang pagkakasabi niya noon at maririning mo na may pagka b!tch ang tono ng boses niya. Marahil ay para iparating sa akin na mali ang binangga ko.
Kaya naman buong lakas ko na talagang hinila yung kamay ko ans success! Nakuha ko na. Pero masama pa din ang tingin sa akin ni Ma’am Scarlett.
“No. Ayaw kitang kasama at baka mawalan lang ako ng gana.” Sabi ni Sir at kinuha ulit ang kamay ko at saka ako hinila papunta sa kotse niya.
Putaragis! Anong nangyari? Did he just said that to Ma’am Scarlett? Now I’m wondering kung talaga bang may relasyon sila. Dahil kung mahal talaga nila ang isa’t isa bakit ganon? Lalo na si sir. Kung mahal niya si Ma’am, hindi niya ipapahiya ‘yon ng ganun sa harap ko.
So does this mean that I have a chance? A chance him? Hindi naman siguro masama na mangarap din ako diba? Na kahit mahirap ako, pwede ako magustuhan ng taong ‘to. And then it hit me, gusto ko na si sir. Gustong gusto.
SCARLETT
“SHIT!!!!!” Kinuha ko ang batuta ng guard s abuilding ni Alexander at naglakad papunta sa mga kotse roon.
“A-ano hong gagawin niyo diyan mam?!” Nagpa panic yung guard. I just smirk at hinubad ang mga sapatos ko. Yeah, I’m still here in front of his building. I know, I am a mess. I’m wasted as fvck! Anong magagawa ko? Sobrang nasasaktan ako. Wala na akong pakialam kung gumawa ako ng eksena dito at isipin ng mga tao na baliw ako!
“Wag mo kong sundan! O sa’yo ko ipupukpok ‘to!” Sigaw ko sa guard. Narating ko ang parking lot.
“AAAAAAAHHHHHHH!” Doon ko ibinunton lahat ng sakit! Pinagpapalo ko ang mga sasakyan doon kaya gumawa iyon ng ingay at nakaagaw ako ng atensyon.
“AAAAAARRRRGGGHHH!” Patuloy lang ako sa pagsigaw at pagpalo sa mga sasakyan. Dumarami na ang tao. At lumalakas na din ang sigawan ng mga sa tingin ko ay guard.
“Sh!t si Ma’am Scarlett yan! Wag niyong saktan!”
“Yung kotse ko! Tangina!”
“Ma’am tama na po!”
“Ay ano ba yan? Baliw ata.”
“DAMN! DON’T YOU FVCKIN’ COME NEAR ME OR I’LL MAKE MORE SCENE!!!!” Buong lakas kong sigaw dahil napansin kong nagsisilapitan sa akin ang mga tauhan ni Alexander.
“Tawagan niyo si Sir.”
“Ma-am huminahon kayo.”
“Sayang yung babae, maganda pa naman.”
Marami akong naririnig na bulung bulungn pero wala, wala akong maramdaman. Sh!t! Ganito ba talaga pag sobrang sakit na? Para akong pauilit ulit na nag pepenitensya sa mahal na araw kaya naging manhid na! Wala akong pinansin ni isa sa kanila. All I know is that Alexander found someone else. Someone who looks like Lucia! FVCK! Why can’t I be her? Bakit di na lang ako!?
Siguro nga, nagawa niyang maiparamdam sa akin sa loob ng isang araw na pwede pa. Na may pag asa pa, na may chance pa. But that’s not enough to remove the pain, to heal the wounds. Because some old wounds never truly heal, and it bleeds again at the slightest word. May mga oras nga na, Masaya ako, pero hindi sapat ‘yon para mawala lahat ng sakit. And fvck life, history is only repeating itself. Paulit ulit lang akong nasasaktan!
“STOP IT!” Marami akong naririnig pero isang boses lang ang nakapagpatigil sa akin. Kilalang kilala ko ang boses na iyon. Lumingon ako sa likod ko at nakita ko ang mukha niyang galit na galit. Nasa likod niya si Carmela. Wala pa ding tigil ang luha ko. My makeup is all smudged. Hinihingal ako dahil sa sobrang pag iyak.
“What do you think you’re doing huh? Wag kang mag eskandalo dito!” Hinablot niya ang braso ko at ibinalibag ako. Lumapit ang mga tauhan niya sakin para alalayan ako. Wala akong lakas. Umiyak lang ako don kahit pa hindi ko alam kung gaano na ako kinukutya ng mga taong nanonood.
Imbis na magwala pa, lumuhod ako sa harap niya at niyakap ang mga tuhod niya. Nakita kong nairita siya pero patuloy lang ako sa pag iyak at saka yumuko. Gagawin ko ‘to. Magmamakaawa ako.
“What the fvck are you doing?!”
“Please… Please love me Alexander.” I said in a shaky voice.
Katahimikan. Nkakabinging katahimikan ang sumunod na nangyari. Para bang lahat ay huminto, maging ang mga taong kani kanina lang ay nagbubulungan ay tumahimik.
Hindi siya sumagot at pinilit makalayo sa akin.
“Get her.” Utos niya at naramdaman kong itinayo ako ng mga tauhan niya.
Right at that moment. Natutunan kong minsan, may mga klase ng pag ibig na katulad ng gunting. Oo, ng gunting. Merong dalawa na nakapwedto sa dalawang handle ‘nun at yung isa, nasa gitna ng blades. Para magkalapit yung dalawang handle, kaylangan mahati yung nasa gitna ng blades. Sa kaso ko, ako yung nasa gitna…
CARMELA
Hindi ako makapaniwala, lumuhod si Ma’am Scarlett. Lumuhod siya sa harap ng maraming tao at nagmakaawa. Gusto ko mang sabihin sa tama lang ‘yon dahil sa pagmamaldita niya sa akin , hindi ko magawa. Dahil naiintindihan ko siya.
Pag nagmahal ka, may mga bagay kang magagawa na hindi mo akalang magagawa mo. May mga tao kang masasaktan ng hindi mo sinasadya, at minsan, sarili mo pa mismo ang masasaktan mo.
“Sir, hindi niyo po ba susundan si Ma’am?”
“How many times do I have to tell you? Wag mo nang lagyan ng sir. Tayo na diba?”
Yes. We’re indeed a couple.
“CARMELA HINDI na ako magpapaligoy ligoy pa. I know you like me, and I like you too.” Sabi niya habang kumakain kami sa restaurant. Hindi ako mapakali dahil kay Ma’am pero mas lalo akong hindi mapakali dahil sa sinabi niya.
“S-sir.”
“Don’t deny it. Nararamdaman ko.”
Totoo naman talaga pero, paano yung girlfriend niya? Paano si Ma’am? Baka malditahin ako lalo noon kapag nalaman niya. Aish. Bakit ko ba siya iniisip? Ang mahalaga, okay kami ni ni Sir. Este Xander.
“So?” He asked.
“Uhm—“
“I’m not good at courting but I can assure you that I can be the best boyfriend.” He said before kissing my forehead.
Pero ngayon, hindi kakayanin ng konsensya ko ang maging Masaya habang may isang taong nagdudusa. Isa pa, hindi ko naman mahal si sir. GUSTO ko pa lang siya. Mas medaling mag move on. Si Ma’am, matagal na niyang mahal si Sir. Kaya sino ako para mangialam?