[Zawgyi]
တိုက္ဆိုင္မႈ ...??? ။
သူ တိုက္ဆိုင္မႈဆိုတဲ့အရာကို အယံုအၾကည္မ႐ွိဘူး ...။ လူတိုင္းက ေမြးကတည္းက ေသတဲ့အထိ သူတို႔ၾကံဳေတြ႔ရမဲ့ကံၾကမၼာကို သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ကံၾကမၼာစာအုပ္မွာ ေရးသားျခင္းခံထားရၿပီးသားလို႔ သူလက္ခံထားတယ္ ...။
မၾကံဳခ်င္လို႔မရဘူး ... မေတြ႔ခ်င္လို႔မရဘူး ... ေ႐ွာင္လႊဲလို႔လဲမရႏိုင္ဘူး ...။
တံခါးပြင့္ပြင့္ခ်င္း ေတြ႔လိုက္ရတဲ့မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ... ခြန္းစစ္မင္း စိတ္အလိုမက်ျဖစ္သြားရတယ္ ...။ ဟိုဘက္က သူ႔ကိုျမင္ျမင္ခ်င္း 'တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ' လို႔ ပါးစပ္ကထြက္လာေပမဲ့ ... ထိုသူရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအရာေၾကာင့္ ... တမင္ေျပာေနတာမွန္း သူသိတယ္ ...။
( ဘာလို႔လဲ...ဘာလို႔ ငါမပါတ္သတ္ခ်င္တဲ့သူနဲ႔မွ...)
စိတ္ထဲမွာပဲ အသံတိတ္ညည္းညဴလိုက္ၿပီးေနာက္ ... သူတစ္ခါတစ္ေလ ခပ္ညစ္ညစ္ေတြးမိတတ္တဲ့ အေတြးတစ္ခုက ေခါင္းထဲဝင္လာတယ္ ...။ ကံၾကမၼာဆိုတာက လူေတြရဲ႕ 'life' ကို တက္ 'rape' ေနတဲ့အရာတစ္ခုပဲ ...။
ခင္မ်ားက ကံစီမံရာအတိုင္းလက္မခံႏိုင္လို႔ လမ္းေၾကာင္းကိုေသြဖယ္ဖို႔ႀကိဳးစားမယ္ဆိုပါစို႔ ...။ ဒါက ခုခံတြန္းလွန္ရာက်သြားၿပီ ...။ ဒါေပမဲ့ ခင္မ်ားဘက္က ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေခ်က ၅၀-၅၀ ပဲ ...။ အခန္႔မသင့္ရင္ ကိုယ္ပါထိခိုက္ရအံုးမယ္ ...။ ဒါေၾကာင့္ ... ခင္မ်ားဆႏၵမပါေပမဲ့လဲ ... အခ်ိဳ႕ေသာကိစၥေတြကိုေတာ့ လက္ခံလိုက္ရတတ္တယ္...။
ဆိုေတာ့ ... သူလွည့္ျပန္သြားသင့္လား ဝင္သြားသင့္လား ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိတယ္ ...။
" မင္းဒီေန႔ ဝင္အံုးမွာလား ..."
တစ္ဖက္ကေျပာလာသူကို ခြန္းစစ္မင္း ခပ္ေအးေအးပဲျပန္ၾကည့္လိုက္တယ္ ...။ အဲ့ေနာက္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း ... တံခါးေဘာင္ကိုမွီၿပီးရပ္ေနတဲ့ ထိုျပံဳးစစနဲ႔ငနဲကို တြန္းဖယ္ၿပီး အထဲဝင္လိုက္တယ္ ...။
အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့လဲ ... ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔တင္ပါးေလးပြန္းပဲ့သြားမည့္အတိုင္း ထိုင္ခံုေတြကိုလစ္လ်ဴ႐ႈၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းေၾကာင့္ ထိုသူကတစ္ခ်က္ျပံဳးရင္း ဆိုဖာေတြကိုၫႊန္ျပလာတယ္ ...။
" ထိုင္ေလ..."
ခြန္းစစ္မင္းလဲ စကားအပိုေျပာရတာကို မႀကိဳက္တာေၾကာင့္ ျပန္ေျပာမေနေတာ့ပဲ ၫႊန္ျပတဲ႔ေနရာမွာပဲ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္ ...။ ၿပီးတာနဲ႔ ... စကားေျပာဖို႔အတြက္ သူနဲ႔ခပ္နီးနီးမွာရပ္ေနတဲ့ ထိုသူဘက္ကိုလွည့္လိုက္တယ္ ...။ ဒါေပမဲ့ ... မ်က္လံုးထဲတန္းခနဲဝင္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ... ေျပာမဲ့စကားေတြက ႏႈတ္ခမ္းဝမွာတင္ေပ်ာက္႐ွကုန္တယ္ ...။
ခြန္းစစ္မင္း မ်က္ေမွာင္ကိုကုတ္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ပဲ မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္လႊဲလိုက္တယ္ ...။
" ကိုလင္းေခတ္ဦး ... "
" အင္း ..."
" ခင္မ်ားညီေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတယ္ ..."
" ..... "
သူ႔စကားေၾကာင့္ လင္းေခတ္ဦးတစ္ေယာက္ ခါးအာက္ပိုင္းကိုျပန္ငံု႔ၾကည့္ေနမွန္း ...သူၾကည့္မေနေပမဲ့ သိလိုက္တယ္ ...။ အဲ့ေနာက္ ရယ္သံတိုးတိုးေလးထြက္လာျပီး ...။
" ငါ့ညီေလးကအိပ္ေရးမွမဝေသးတာ ... မင္းကေရာ ဘာလို႔မနက္အေစာႀကီး ေရာက္ခ်လာတာလဲ ..."
" ကြၽန္ေတာ္က ခင္မ်ားလိုမွမဟုတ္တာ ..."
လင္းေခတ္ဦးကျပံဳးလ်က္နဲ႔ပဲ ခြန္းစစ္မင္းနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာဝင္ထိုင္တယ္ ...။
" ကဲ ... ဆိုေတာ့ ... ဘာကိစၥလဲ ..."
" ဒီမယ္ ... အပိုစကားေတြမေျပာရေအာင္ဗ်ာ ... ကြၽန္ေတာ္အခ်ိန္မ႐ွိဘူး ..."
ခြန္းစစ္မင္းစကားကို လက္ခံတဲ့အေနနဲ႔ လင္းေခတ္ဦးေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္လိုက္တယ္ ...။
" ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ ... အဲ့ေတာ့ ... မင္းအခု ငါ့ကိုလာေတြ႔တယ္ဆိုေတာ့ ငါ့ကိုလက္ခံတယ္ဆိုတဲ့သေဘာေပါ့ ... ငါက မင္းငါနဲ႔စာမသင္ခ်င္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ထားတာ ..."
" ခင္မ်ားမွန္တယ္ ... ကြၽန္ေတာ္မသင္ခ်င္ဘူး ... တကယ္လဲ ကြၽန္ေတာ္သင္ရမဲ့ guide က ခင္မ်ားမွန္းမသိလို႔ ေရာက္လာခဲ့တာ ..."
" အဲ့တာဆိုလဲ အခုငါမွန္းသိေနၿပီပဲ ... မင္းစိတ္မပါရင္ ထျပန္လို႔ရပါတယ္ ..."
ခြန္းစစ္မင္း တစ္ခုခုျပန္ေျပာမလို႔ပါးစပ္ဟၿပီးကာမွ ... အိမ္ကေျပာလိုက္တာေတြကိုသတိရသြားမိတယ္ ...။ ဒီတစ္ေခါက္ guide သြားေတြ႔တာမွအဆင္မေျပလာရင္ မုန္႔ဖို႔ျဖတ္မယ္တဲ့ ...။ သူ႔အတြက္ လက္႐ွိအေျခအေနကို လက္မခံပဲခုခံရင္ ျပန္ရလာမဲ့ထိခိုက္မႈက ႀကီးတယ္ ...။
( Fuck! ဒါ ဟိုေခြးသားေၾကာင့္ ...)
" ကြၽန္ေတာ့္စိတ္အတိုင္းသာဆို အေပါက္ဝမွာတည္းက လွည့္ျပန္သြားၿပီ ... ဒါေပမဲ့ ... ကြၽန္ေတာ္လဲ ကိုယ့္အခက္အခဲနဲ႔ကိုယ္မို႔လို႔ ..."
" အဲ့တာကလဲ မင္းက မင္းအေဖေတြကို လူလည္က်ထားတာကိုး ... ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္ပဲ ... "
" ဟန္႔! ... ခင္မ်ားကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို အနီးကပ္ႏွိပ္ကြတ္ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနမွာပဲ ... တစ္ခုေတာ့ ႀကိဳေျပာမယ္ေနာ္ ... ခင္မ်ားကြၽန္ေတာ့္ကို စာျပေပးရတာနဲ႔ပဲ ခင္မ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ဆရာျဖစ္မလာဘူး ... ခင္မ်ားကို ႐ိုေသဖို႔ေတြ ေလးစားဖို႔ေတြ ေမ်ွာ္လင့္မေနနဲ႔ ..."
ထိုစကားကိုၾကားလိုက္ရတဲ့ လင္းေခတ္ဦးက သူ႔ရဲ႕မ်က္ဝန္းညိဳေတြကို မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ ျပံဳးလိုက္တယ္ ...။
" ဘယ္တုန္းကေရာ မင္းကဆရာေတြကို တ႐ိုတေသ တေလးတစား႐ွိဘူးလို႔လဲ ... အပိုေတြလုပ္ေနျပန္ပါၿပီ ..."
" အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာ ..."
ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျဗာင္လိမ္ေနတဲ့ ခြန္းစစ္မင္းကိုၾကည့္ၿပီး လင္းေခတ္ဦး ႏႈတ္ခမ္းေတြက ေကာ့ၫြန္႔လာျပန္တယ္ ...။
ခြန္းစစ္မင္း အဲ့အျပံဳးေတြကို အရမ္းမုန္းပါသည္ ...။ ေျပာရရင္ သူနဲ႔ လင္းေခတ္ဦးက ဆန္႔က်င္ဘက္ပဲေလ ...။ သူ႔မ်က္ႏွာက အေၾကာေသေနသလိုမ်ိဳး အရယ္အျပံဳးမ႐ွိေပမဲ့ ... လင္းေခတ္ဦးက်ေတာ့ အေၾကာလိုက္ေနသလား ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ကို အျမဲျပံဳးေနတာ ...။ အထူးသျဖင့္ မ်က္လံုးေတြ ...။
ျပံဳးလိုက္ရယ္လိုက္တိုင္းမွာ လျခမ္းေလးသဖြယ္ေကြးက်သြားတတ္တဲ့ ... မ်က္ေတာင္႐ွည္႐ွည္ေတြ ေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ... လင္းေခတ္ဦးရဲ႕ မ်က္လံုးအစံုက ... ေကာင္မေလးေတြအတြက္ေတာ့ လူသတ္လက္နက္ပဲ ...။
သူအေတြးနက္ေနတုန္းမွာ အႏွီငနဲက႐ုတ္တရက္ထလာၿပီး အနားကိုေရာက္ခ်လာတယ္ ...။ ၿပီးတာနဲ႔ ... သူ႔ရဲ႕႐ွည္ေမ်ာေမ်ာကိုယ္ခႏၶာကို ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔နီးေအာင္ကိုင္းလာရင္း ေျပာတယ္ ...။
" အဲ့တာဆိုလဲ ... အခ်ိန္႐ွိတုန္း လုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္ရေအာင္ ..."
ခြန္းစစ္မင္း မသိမသာပဲအေနာက္ကိုဆုတ္လိုက္မိတယ္ ...။
" ဒီမွာ ... စကားေျပာတာ႐ိုး႐ိုးေျပာလို႔ရတယ္ ... ခင္မ်ား Drama ေတြ ခိုးခိုးၾကည့္ေနတာေလ်ွာ့သင့္ၿပီ ကိုလင္းေခတ္ဦး ..."
" အဟက္ ဟက္! ... ကဲပါေလ ... မင္းလဲအခ်ိန္မ႐ွိဘူးမဟုတ္လား ... အခ်ိန္စာရင္းညႇိရေအာင္ ..."
" Ommm ..."
ဟူးးး ...ဒီလူနဲ႔မွ ပါႏိုင္လြန္းတဲ့ေရစက္ကိုလဲ ခြန္းစစ္မင္း ခဏခဏလက္ခလယ္ေထာင္ျပေနမိတယ္ ...။ စိတ္ထဲကေနလဲ အခုကိစၥရဲ႕အဓိကဇာတ္လိုက္ ခန္႔သူရိန္သစ္ကိုက်ိန္ဆဲေနလိုက္တယ္ ...။
ခြန္းစစ္မင္းကအခုဆို ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနၿပီ ... ။ ပထမႏွစ္ကို ဘယ္လိုေအာင္လာလဲ သူကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိဘူး ... ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ သူ႔ကို ညဏ္အေကာင္းလြန္ၿပီး ေစာက္ပ်င္းႀကီးေနတာတဲ့ေလ ... ။ အဲ့လို ပညာအရာထူးခြၽန္လြန္းလို႔လဲ ... အရမ္းေတာ္တဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သားပါလို႔ေျပာရင္ သူ႔ကို ဘယ္သူမွမယံုဘူး ...။
တကယ္ေတာ့ မိဘေတြေတာ္တာနဲ႔ပဲ သားသမီးေတြကပါ ေတာ္ေနရမယ္ဆိုတာႀကီးက ဘာမွမဆိုင္တဲ့ 'Logic' ႀကီးတစ္ခုပါပဲ ...။ ခြန္းစစ္မင္းဆိုတဲ့ သေကာင့္သားကို အဲ့လိုမ်ိဳးေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ေႏွာင္လို႔မရဘူး ...။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူဆိုတဲ့ေကာင္က ဘာကိုမွသိပ္ၿပီး 'serious' ထားတဲ့သူမဟုတ္ဘူး ...။ ဥပမာ ... 'musterbate' ေတာင္ သူက ပံုမွန္လုပ္တာမဟုတ္ဘူးရယ္ ...။
ဒီလိုနဲ႔ ... သူ႔ရဲ႕ေစာက္ပ်င္းႀကီးေခါင္းမာမႈေတြကို အိမ္ကသည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆံုး ... သူ႔ကို guide တစ္ေယာက္႐ွာဖို႔စီစဥ္ၾကေတာ့တာပဲ ...။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ခြန္းစစ္မင္း ကလည္သြားၿပီေလ ...။ အိမ္က႐ွာေပးရင္ သူမေခ်ာင္ဘူးဆိုတာကိုသိေနတာေၾကာင့္ ... သူကိုယ္တိုင္႐ွာမယ္ဆိုျပီး အခ်ိန္ဆြဲေနလိုက္တာ ၇လပိုင္းေတာင္ေရာက္လာၿပီ ...။ ၈ လပိုင္းဆိုရင္ပဲ စာေမးပြဲထပ္ေျဖရေတာ့မယ္...။
အဲ့ေတာ့ ... ၾကားထဲကမေနႏိုင္တဲ့ ခန္႔သူရိန္သစ္က သူ႔ရဲ႕ဘူးေဖာ္ဘူးဖက္ အဲေလ ... သူ႔ရဲ႕ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းႀကီးအတြက္ 'guide ႐ွာပံုေတာ္' ဖြင့္ေပးေတာ္မူမယ္ဆိုၿပီးေျပာလာတယ္ ...။ မုန္႔ဖိုးျဖတ္ဖို႔တကဲကဲျပင္ေနတဲ့အိမ္ကိုလဲ ၾကည့္ရေသးတာေၾကာင့္ ... ခြန္းစစ္မင္းခမ်ာ ခန္႔သူရိန္သစ္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာထင္ၿပီးလက္ခံခဲ့မိတယ္ ...။
ဒါေပမဲ့ ... ဘယ္သူကထင္မိမွာလဲ ...။ ခန္႔သူရိန္သစ္က သူ႔ကိုပုလင္းပါခ်ိတ္ေပးသြားမယ္လို႔ ...။ သူသိတယ္ ...။ ဒါသူ႔ကို တမင္သတ္သတ္ လင္းေခတ္ဦးဆီေခ်ာပို႔ခဲ့တာ ...။
( ငသစ္...son of the bitch!...)
ခြန္းစစ္မင္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ... ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ၿပီး ျငိမ္ျငိမ္ေလးစာအုပ္ဖတ္ေနတဲ့ ျဖဴလြလြသဏၭာန္ေလးကို အဆင္သင့္ေတြ႔ရတယ္ ...။ သူအဲ့လူနားမွာဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း ခါးေလးကိုဖက္လိုက္တယ္ ...။
" ပါပါး'..."
" ေဩာ! ... ဘယ္လိုလဲ ခြန္းေလး ... အဆင္ေျပလာခဲ့လား..."
သူ႔ကိုလွည့္ၾကည့္ရင္း ေမးလာတာေၾကာင့္ ... မရဲတရဲနဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္ ...။
" ပါပါး' ... ကြၽန္ေတာ္ guide ထပ္႐ွာလို႔ရေသးလား ..."
ပါပါး' ဆိုသူက မ်က္မွန္ေလးကိုတစ္ခ်က္ပင့္တင္ရင္း လက္ထဲကစာအုပ္ကိုခ်လိုက္တယ္ ...။
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ... ခန္႔သူေျပာတာေတာ့ ဒီတစ္ေယာက္က စာျပအရမ္းေကာင္းတာဆို ... ၿပီးေတာ့ ခြန္းေလးနဲ႔လဲသိတယ္မဟုတ္လား ..."
" သိလို႔ခက္ေနတာေပါ့ ပါပါး'ရဲ႕... သူနဲ႔ဆိုအဆင္မေျပပါဘူး ပါပါး'ရယ္ ... ကြၽန္ေတာ္ေနာက္တစ္ေယာက္႐ွာပါရေစ ... ေနာ္ ..."
" ခြန္း ..."
" မရဘူး ..."
သူ႕ပါးပါး' ရဲ႕စကားမဆံုးခင္ ျဖတ္ေျပာလာတဲ့အသံေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္း မ်က္ႏွာ႐ႈံ႕လိုက္မိတယ္ ...။
" ဘာလို႔လဲ ပါး'ရဲ႕..."
ဦးစစ္ႏိုင္က ဧည့္ခန္းထဲကိုတစ္လွမ္းခ်င္းဝင္လာၿပီး ဦးမင္းေစေသာ္နဲ႔ ခြန္းစစ္မင္းနားမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္ ...။
" မင္းကိုငါတို႔ အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးေပးခဲ့သားပဲ ... မင္းဘာသာမင္း အခ်ိန္ေတြဆြဲေနခဲ့တာ ... အဲ့ေတာ့မရဘူးပဲ ... ငါလက္မခံဘူး ..."
" စစ္ႏိုင္ ..."
" အကို အကို႔သားကို အရမ္းအလိုလိုက္မေနနဲ႔ ... ခန္႔သူေျပာသြားတာလဲ သတိရအံုး ... သူက အဲ့ေကာင္ေလးအတြက္ အာမေတာင္ခံသြားတာ ... ၿပီးေတာ့ ... အဲ့ေကာင္ေလးကလဲ သူတို႔ႏွစ္မွာဆို အေတာ္ဆံုးေတြထဲကပဲတဲ့ ... အဲ့ေတာ့ ခြန္းစစ္ ... မင္းပလီပလာလုပ္ေနတာေတြ ေတာ္ေတာ့ ..."
" ပါပါး'..."
စစ္ကူေတာင္းတဲ့အေနနဲ႔ၾကည့္လိုက္ေပမဲ့ ... ဦးမင္းေစေသာ္က ျပံဳးရံုသာျပံဳးေနတာေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းစိတ္ပ်က္သြားမိတယ္ ...။ သူသိတယ္ေလ ... အဲ့အျပံဳးကအေျဖပဲဆိုတာ ...။ သူ႔ရဲ႕ပါပါး'က အရင္ကတည္းကစကားနည္းတဲ့အျပင္ ... ပါး'ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုဆိုရင္လဲ ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံဘူးဆိုတာ မ႐ွိခဲ့ဘူး ...။
( ဟင္း!... ပါပါး'မေကာင္းဘူး ... သူ႔လူဘက္ကပဲ ...)
အဲ႔အခ်ိန္ ... ဦးစစ္ႏိုင္က 'မင္းဘာၾကံေနလဲ ငါသိတာေပါ့ကြာ'ဆိုတဲ့ အျပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ ... သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတာကို ခြန္းစစ္မင္းေတြ႕လိုက္ရတယ္ ...။ ဒီေန႔ဘာလို႔ လူတိုင္းက သူ႔ကိုျပံဳးပဲျပံဳးျပေနၾကတာလဲဆိုၿပီး ရင္ထဲက်လိက်လိျဖစ္လာမိတယ္ ...။
တစ္ဖက္ကခြန္းစစ္မင္းရဲ႕ပါး'ျဖစ္သူ ဦးစစ္ႏိုင္ကလဲျပံဳးမွာေပါ့ ...။ သူ႔သားအေၾကာင္း သူအသိဆံုးပဲေလ ...။ ဘယ္ေလာက္စကားတတ္ၿပီး လိုခ်င္တာကိုတစ္ဖက္လူေပးလာေအာင္လွည့္တတ္လဲဆိုတာ ...။ ဒါေၾကာင့္ ... ခြန္းစစ္မင္းျပန္ေရာက္တာလာကိုသိလိုက္တာနဲ႔ အေပၚထပ္ကေန အျမန္ေျပးဆင္းလာခဲ့တာ ...။ မဟုတ္ရင္ သူ႕ရဲ႕ခ်စ္လွစြာေသာအကိုက သူ႔သားေျပာသမ်ွကို 'အင္း'တစ္လံုးနဲ႔ သိမ္းက်ဳံးလက္ခံေတာ့မယ္ဆိုတာ သူသိတယ္ ...။
ခြန္းစစ္မင္းတစ္ေယာက္ စိတ္ဓာတ္က်စြာနဲ႔ပဲ သက္ျပင္း႐ွည္ႀကီးခ်လိုက္မိတယ္...။
" အင္းေပါ့ ... ႏွစ္မဲတစ္မဲဆိုေတာ့လဲ ဒီကအေဖာ္မဲ့ေလလြင့္သူေလးကပဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရေတာ့မွာေပါ့ ..."
ၿပီးတာနဲ႔ ... အပ်ိဳမဒန္းေလးလို ေျခေဆာင့္ၿပီးအေပၚကိုတက္သြားေတာ့တယ္ ...။
ဦးစစ္ႏိုင္နဲ႔ ဦးမင္းေစေသာ္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ... သူတို႔သားအတြက္ သေဘာက်စြာ ထပ္ၿပီးျပံဳးမိၾကျပန္တယ္ ...။
.....
ခင္မ်ားတို႔ၾကံဳဖူးၾကလား ...။ ကိစၥတစ္ခုကို စိတ္လိုလက္ရလုပ္ၿပီးကာမွ ... 'ငါဘာလို႔လုပ္ခဲ့မိတာလဲ' ဆိုၿပီး ေနာင္တရမိတာမ်ိဳး...။
အဲ့တာေၾကာင့္...လူေတြကအရမ္းထူးဆန္းတယ္လို႔ေျပာတာ...။
" အ!!!..."
ခြန္းစစ္မင္းဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ ေဘးမွာ႐ွိေနတဲ့တစ္႐ႈးလိပ္ကေန တစ္႐ႈနည္းနည္းလွမ္းျဖဲလိုက္တယ္...။ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ညာဘက္လက္ကိုလဲ အထက္ေအာက္အျမန္ဆံုးလႈပ္႐ွားေနေစတယ္...။
" အင္းးး! ... "
တျဖည္းျဖည္းခံစားခ်က္က အထြတ္အထိပ္ကိဳေရာက္လာတာနဲ႔အမ်ွ ... လႈပ္႐ွားမႈေတြကပါ ျမန္သထက္ျမန္လာတယ္ ...။
" အြန္းးး ... အ! ... "
တစ္႐ႈးကိုအဆင္သင့္ျပင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာပဲ...။
" Shit! အင္းးး! ... "
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး အားမ႐ွိေတာ့သလိုခံစားလိုက္ရၿပီး ေပ်ာ့ေခြက်သြားတယ္ ... ။ ခႏၶာကိုယ္က ေက်နပ္မႈကိုရလိုက္ေပမဲ့ ... စိတ္ကေတာ့ မၾကာပါဘူး ...။ ဝင္ေနက် မေကာင္းတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးဝင္လာေၾကာင့္ ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္ ...။
" ဟူးးး! ... "
ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထိုင္ေနရာက လွဲခ်လိုက္ရင္း ... လက္ထဲက သူ႔အေကာင္ေပါက္ေလး အန္ခ်လိုက္လို႔ေပေနတဲ့တစ္႐ႈးစုတ္ကို ကုတင္ေဘးကအမိႈက္ပံုးထဲလွမ္းပစ္ထည့္လိုက္တယ္...။
တကယ္ေတာ့ ဒီလိုကိစၥမ်ိုးဆိုတာက သူသေဘာက်တဲ့အထဲမွာေတာ့မပါလွဘူး ...။ ဒါေပမဲ့ ... သူဒီေန႔ ေနမထြက္ခင္ကတည္းကႏိုးေနခဲ့တယ္ ...။ ႏိုးလာရျခင္းအေၾကာင္းကလဲ အိမ္မက္တစ္ခုေၾကာင့္ ...။
ခြန္းစစ္မင္း အဲ့အိမ္မက္ကို ေစာက္က်ိဳးနဲကိုစိတ္ကုန္ေနၿပီ ...။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူဒီအိမ္မက္ကိုမက္ေနခဲ့တာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၾကာခဲ့ၿပီ ...။ အိမ္မက္ထဲကလူက လံုးဝမေျပာင္းသြားသလို ... အိမ္မက္ကလဲ အခုထိတစ္ထပ္တည္းက်ေနတုန္းပဲ ...။
ဘာေၾကာင့္ သူအဲ့လူကို ဒီေလာက္ထိ စြဲစြဲလမ္းလမ္းအိမ္မက္ထဲ ထည့္မက္ေနမိတာလဲဆိုတာကို သူကိုယ္တိုင္လဲ အေျဖမ႐ွာႏိုင္ဘူး ...။ အဲ့တာနဲ႔ပဲ ... ျပန္အိပ္မရတဲ့အတူတူဆိုၿပီး မနက္ခင္းထႂကြျခင္းကိုပါ တစ္ခါတည္းေျဖေဖ်ာက္တဲ့အေနနဲ႔ ... လုပ္မိလုပ္ရာေလ်ွာက္လုပ္ေနတဲ့သေဘာေပါ့ ...။ ဒါပဲေလ ... တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ...။
( Ring...)))
( Ring...)))
" ဟယ္လို ..."
" ခြန္း ... ငါခဏေနထြက္လာေတာ့မယ္ ... ဝင္ေခၚရမယ္မလား..."
" အာာာ ... မေခၚနဲ႔ ရတယ္ ... ငါ bus နဲ႔ပဲလာခဲ့မယ္..."
" ရပါတယ္ဟ ... ငါလာေခၚပါ့မယ္ ..."
" နင့္အိမ္နဲ႔ငါအိမ္ကတစ္လမ္းစီ ... အဲ့ေတာ့ကိုယ့္ဟာကိုပဲသြားပါ ... ဒါနဲ႔ေနပါအံုး ... အခုမွ ၈နာရီပဲ႐ွိေသးတယ္ ... သြားေတာ့မလို႔လား ..."
" ငါတို႔ကကူရအံုးမွာေလဟာ ... ျပီးေတာ့ နင့္ရဲ႕သစ္သစ္ကလဲ နားပူနားဆာနဲ႔သိတဲ့အတိုင္း ... အခုေလာက္ဆို အမတို႔က ေရာက္ေတာင္ေနေလာက္ၿပီဆိုၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုးဖုန္းဆက္ေနတာ ..."
" ဟုတ္သားပဲ ... ေအးပါ ... အဲ့တာဆို ငါကေတာ့ေအးေဆးမွပဲလာေတာ့မယ္ေနာ္ ..."
" အင္း အင္း..."
" ဪ ... ခတ္ႏြယ္ ခဏ ... ငသစ္ကိုေျပာလိုက္စမ္းပါ ... ဝေအာင္ဖြန္ေၾကာင္ထားလို႔ ... ငါလာသတ္ေတာ့မွာမို႔လို႔ လို႔ ... သိလား ..."
" ခစ္ခစ္! ... ေအးပါဟယ္ ... နင္မေန႔က ကိုလင္းနဲ႔ကိစၥကိုမေၾကေနတာမွတ္လား ..."
" အဲ့အေၾကာင္းမေျပာခ်င္ဘူးဟာ ... ငါဖုန္းခ်ေတာ့မယ္ ... "
" OK OK..."
ဖုန္းကိုစားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး ၿငိမ္ေနမိတယ္...။ ခဏၾကာမွ ျပင္ဆင္ဖို႔အတြက္ အိပ္ရာေပၚကထလိုက္တယ္...။ တင္ပါးျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ခု အတိုင္းသားနဲ႔ေပါ့...။
ႉသူေရမိုးခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ၉ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ...။ ဒီေန႔ ရန္ကုန္သကၠသိုလ္ထဲမွာလုပ္မဲ့ Pride ပြဲတစ္ပြဲ႐ွိတယ္ ...။ အဲ့ပြဲမွာ ခတ္ႏြယ္နဲ႔Caraတို႔က volunteer အေနနဲ႔ပါၾကတယ္ ...။ ဒါေၾကာင့္ ... ခြန္းစစ္မင္းတို႔ကပါ အဲ့ပြဲကိုသြားၾကမွာ ...။ အဲ့တာအျပင္ ေဟာေျပာေတြလဲပါတာေၾကာင့္ သူသေဘာက်တယ္ေလ ...။
အဲ့ေနာက္ ... ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဆြဲၿပီး ေအာက္ကိုဆင္းလာလိုက္တယ္ ...။
" ပါပါး'..."
ေရႊကိုင္းမ်က္မွန္ေလးကိုပင့္တင္ရင္း ... ေကာ္ဖီေသာက္ေနရာကေန သူ႔ကိုမ်က္လံုးေလးလွန္ၾကည့္လာတဲ့ ပါပါး'...။ ခြန္းစစ္မင္း သေဘာက်စြာနဲ႔ပဲ မနက္စာစားဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္ ...။
" Morning! ခြန္းေလး..."
ေႏြးေထြးမႈေတြအျမဲျပည့္ေနတတ္တဲ့ သူ႔ပါပါး'ရဲ႕အသံက ... ခြန္းစစ္မင္းရဲ႕မနက္ခင္းေတြကို အျမဲက်က္သေရ႐ွိေနေစတယ္ ...။
" ဒီေန႔ တနဂၤေႏြမဟုတ္လား ... ပါပါး'တို႔နားရက္ေလ ... ဘာလို႔ အျပင္ဝတ္ဝတ္ထားတာလဲ ... ဘယ္သြားၾကမလို႔လဲ ... "
" မင္းပါပါး'က ေခၚသြားစရာ႐ွိတယ္တဲ့ ... ဘယ္လဲေတာ့ ပါး'ကိုလဲမေျပာဘူး ခြန္းေလးရဲ႕ ..."
" ဪ ... ဒါဆို suprise ေပါ့ ..."
" အဟင္း! ... ခြန္းေလးေျပာသလိုပဲေပါ့ ... ဒါေပမဲ့ ... ခြန္းေလးလိုက္ခ်င္ရင္ ပါပါး'ေခၚမယ္ေလ ..."
" ဟြန္႔! ေတာ္ပါ ... ပါပါး'ေခၚေပမဲ့ ပါပါး'လူႀကီးကေခၚမွာမဟုတ္ဘူး ... ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လဲသြားစရာ႐ွိတယ္ ..."
ခြန္းစစ္မင္း ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ ေကာ္ဖီတစ္ငံုေသာက္လိုက္တယ္ ...။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ခံုးေတြကို တြန္႔ခ်ိဳးၿပီး စကားကိုဆက္တယ္ ...။
" အတြဲေတြကိုနားကိုမလည္ႏိုင္ဘူး ... suprise အလုပ္ခံခ်င္ရတာနဲ႔ ... suprise လုပ္ေပးခ်င္ရတာနဲ႔ ... ၿပီးရင္ၾကံဖန္ဂုဏ္ယူၾကေသးတာ ... suprise ဆိုတာက အလုပ္ခံရသူအတြက္ပဲ suprise ျဖစ္တာ ... ေဘးကလူေတြအတြက္ကေတာ့ အကုန္ျမင္ေနသိေနရတာေလ ... အဲ့ေတာ့ လုပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ေဘးကလူေတြအထင္ႀကီးေအာင္ပါလုပ္ရေတာ့မယ္ ... အလကားေငြကုန္လူပန္း ... ဟူးးး ... ပါပါး'စဥ္းစားၾကည့္ ... အေရးမပါတာေတြ ..."
ဦးမင္းေစေသာ္က ဘာမွျပန္မေျဖပဲ ... သတင္းစာထဲပဲ အၾကည့္ကိုပို႔ထားၿပီး ျပံဳးေနတယ္ ...။ ဒါေၾကာင့္ ... ခြန္းစစ္မင္း ဆက္ေျပာဖို႔ပါးစပ္ျပင္လိုက္ေပမဲ့ ... ဦးမင္းေစေသာ္ရဲ႕ေဘး ဝင္ထိုင္လာတဲ့သူေၾကာင့္ ... စကားလံုးေတြကိုျပန္မ်ိဳခ်လိုက္မိတယ္ ...။ ထိုစဥ္မွာပဲ ...။
" FA ကေတာ့ FA လိုပဲေတြးမွာေပါ့ ..."
မထင္မွတ္ပဲအဖဲ့ခံလိုက္ရတဲ့စကားက အ႐ိႈက္တည့္တည့္ကိုလာထိတာေၾကာင့္ ခြန္းစစ္မင္းထေအာ္လိုက္မိတယ္ ...။
" ပါး'..."
--------------------
[Unicode]
တိုက်ဆိုင်မှု ...??? ။
သူ တိုက်ဆိုင်မှုဆိုတဲ့အရာကို အယုံအကြည်မရှိဘူး ...။ လူတိုင်းက မွေးကတည်းက သေတဲ့အထိ သူတို့ကြုံတွေ့ရမဲ့ကံကြမ္မာကို သူတို့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်ကံကြမ္မာစာအုပ်မှာ ရေးသားခြင်းခံထားရပြီးသားလို့ သူလက်ခံထားတယ် ...။
မကြုံချင်လို့မရဘူး ... မတွေ့ချင်လို့မရဘူး ... ရှောင်လွှဲလို့လဲမရနိုင်ဘူး ...။
တံခါးပွင့်ပွင့်ချင်း တွေ့လိုက်ရတဲ့မျက်နှာကြောင့် ... ခွန်းစစ်မင်း စိတ်အလိုမကျဖြစ်သွားရတယ် ...။ ဟိုဘက်က သူ့ကိုမြင်မြင်ချင်း 'တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ' လို့ ပါးစပ်ကထွက်လာပေမဲ့ ... ထိုသူရဲ့ မျက်နှာအမူအရာကြောင့် ... တမင်ပြောနေတာမှန်း သူသိတယ် ...။
( ဘာလို့လဲ...ဘာလို့ ငါမပါတ်သတ်ချင်တဲ့သူနဲ့မှ...)
စိတ်ထဲမှာပဲ အသံတိတ်ညည်းညူလိုက်ပြီးနောက် ... သူတစ်ခါတစ်လေ ခပ်ညစ်ညစ်တွေးမိတတ်တဲ့ အတွေးတစ်ခုက ခေါင်းထဲဝင်လာတယ် ...။ ကံကြမ္မာဆိုတာက လူတွေရဲ့ 'life' ကို တက် 'rape' နေတဲ့အရာတစ်ခုပဲ ...။
ခင်များက ကံစီမံရာအတိုင်းလက်မခံနိုင်လို့ လမ်းကြောင်းကိုသွေဖယ်ဖို့ကြိုးစားမယ်ဆိုပါစို့ ...။ ဒါက ခုခံတွန်းလှန်ရာကျသွားပြီ ...။ ဒါပေမဲ့ ခင်များဘက်က အောင်မြင်နိုင်ချေက ၅၀-၅၀ ပဲ ...။ အခန့်မသင့်ရင် ကိုယ်ပါထိခိုက်ရအုံးမယ် ...။ ဒါကြောင့် ... ခင်များဆန္ဒမပါပေမဲ့လဲ ... အချို့သောကိစ္စတွေကိုတော့ လက်ခံလိုက်ရတတ်တယ်...။
ဆိုတော့ ... သူလှည့်ပြန်သွားသင့်လား ဝင်သွားသင့်လား ဇဝေဇဝါဖြစ်နေမိတယ် ...။
" မင်းဒီနေ့ ဝင်အုံးမှာလား ..."
တစ်ဖက်ကပြောလာသူကို ခွန်းစစ်မင်း ခပ်အေးအေးပဲပြန်ကြည့်လိုက်တယ် ...။ အဲ့နောက် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရင်း ... တံခါးဘောင်ကိုမှီပြီးရပ်နေတဲ့ ထိုပြုံးစစနဲ့ငနဲကို တွန်းဖယ်ပြီး အထဲဝင်လိုက်တယ် ...။
အိမ်ထဲရောက်တော့လဲ ... ထိုင်လိုက်တာနဲ့ သူ့တင်ပါးလေးပွန်းပဲ့သွားမည့်အတိုင်း ထိုင်ခုံတွေကိုလစ်လျူရှုပြီး မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကြောင့် ထိုသူကတစ်ချက်ပြုံးရင်း ဆိုဖာတွေကိုညွှန်ပြလာတယ် ...။
" ထိုင်လေ..."
ခွန်းစစ်မင်းလဲ စကားအပိုပြောရတာကို မကြိုက်တာကြောင့် ပြန်ပြောမနေတော့ပဲ ညွှန်ပြတဲ့နေရာမှာပဲ ထိုင်ချလိုက်တယ် ...။ ပြီးတာနဲ့ ... စကားပြောဖို့အတွက် သူနဲ့ခပ်နီးနီးမှာရပ်နေတဲ့ ထိုသူဘက်ကိုလှည့်လိုက်တယ် ...။ ဒါပေမဲ့ ... မျက်လုံးထဲတန်းခနဲဝင်လာတဲ့ မြင်ကွင်းကြောင့် ... ပြောမဲ့စကားတွေက နှုတ်ခမ်းဝမှာတင်ပျောက်ရှကုန်တယ် ...။
ခွန်းစစ်မင်း မျက်မှောင်ကိုကုတ်ရင်း စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ပဲ မျက်နှာကိုတစ်ဖက်လွှဲလိုက်တယ် ...။
" ကိုလင်းခေတ်ဦး ... "
" အင်း ..."
" ခင်များညီလေးက ကျွန်တော့်ကိုစိုက်ကြည့်နေတယ် ..."
" ..... "
သူ့စကားကြောင့် လင်းခေတ်ဦးတစ်ယောက် ခါးအာက်ပိုင်းကိုပြန်ငုံ့ကြည့်နေမှန်း ...သူကြည့်မနေပေမဲ့ သိလိုက်တယ် ...။ အဲ့နောက် ရယ်သံတိုးတိုးလေးထွက်လာပြီး ...။
" ငါ့ညီလေးကအိပ်ရေးမှမဝသေးတာ ... မင်းကရော ဘာလို့မနက်အစောကြီး ရောက်ချလာတာလဲ ..."
" ကျွန်တော်က ခင်များလိုမှမဟုတ်တာ ..."
လင်းခေတ်ဦးကပြုံးလျက်နဲ့ပဲ ခွန်းစစ်မင်းနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာဝင်ထိုင်တယ် ...။
" ကဲ ... ဆိုတော့ ... ဘာကိစ္စလဲ ..."
" ဒီမယ် ... အပိုစကားတွေမပြောရအောင်ဗျာ ... ကျွန်တော်အချိန်မရှိဘူး ..."
ခွန်းစစ်မင်းစကားကို လက်ခံတဲ့အနေနဲ့ လင်းခေတ်ဦးခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်လိုက်တယ် ...။
" ကောင်းပါပြီဗျာ ... အဲ့တော့ ... မင်းအခု ငါ့ကိုလာတွေ့တယ်ဆိုတော့ ငါ့ကိုလက်ခံတယ်ဆိုတဲ့သဘောပေါ့ ... ငါက မင်းငါနဲ့စာမသင်ချင်လောက်ဘူးလို့ ထင်ထားတာ ..."
" ခင်များမှန်တယ် ... ကျွန်တော်မသင်ချင်ဘူး ... တကယ်လဲ ကျွန်တော်သင်ရမဲ့ guide က ခင်များမှန်းမသိလို့ ရောက်လာခဲ့တာ ..."
" အဲ့တာဆိုလဲ အခုငါမှန်းသိနေပြီပဲ ... မင်းစိတ်မပါရင် ထပြန်လို့ရပါတယ် ..."
ခွန်းစစ်မင်း တစ်ခုခုပြန်ပြောမလို့ပါးစပ်ဟပြီးကာမှ ... အိမ်ကပြောလိုက်တာတွေကိုသတိရသွားမိတယ် ...။ ဒီတစ်ခေါက် guide သွားတွေ့တာမှအဆင်မပြေလာရင် မုန့်ဖို့ဖြတ်မယ်တဲ့ ...။ သူ့အတွက် လက်ရှိအခြေအနေကို လက်မခံပဲခုခံရင် ပြန်ရလာမဲ့ထိခိုက်မှုက ကြီးတယ် ...။
( Fuck! ဒါ ဟိုခွေးသားကြောင့် ...)
" ကျွန်တော့်စိတ်အတိုင်းသာဆို အပေါက်ဝမှာတည်းက လှည့်ပြန်သွားပြီ ... ဒါပေမဲ့ ... ကျွန်တော်လဲ ကိုယ့်အခက်အခဲနဲ့ကိုယ်မို့လို့ ..."
" အဲ့တာကလဲ မင်းက မင်းအဖေတွေကို လူလည်ကျထားတာကိုး ... ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်ပဲ ... "
" ဟန့်! ... ခင်များကတော့ ကျွန်တော့်ကို အနီးကပ်နှိပ်ကွတ်ရတော့မယ်ဆိုပြီး ပျော်နေမှာပဲ ... တစ်ခုတော့ ကြိုပြောမယ်နော် ... ခင်များကျွန်တော့်ကို စာပြပေးရတာနဲ့ပဲ ခင်များက ကျွန်တော့်ဆရာဖြစ်မလာဘူး ... ခင်များကို ရိုသေဖို့တွေ လေးစားဖို့တွေ မျှော်လင့်မနေနဲ့ ..."
ထိုစကားကိုကြားလိုက်ရတဲ့ လင်းခေတ်ဦးက သူ့ရဲ့မျက်ဝန်းညိုတွေကို မတွေ့နိုင်တော့တဲ့အထိ ပြုံးလိုက်တယ် ...။
" ဘယ်တုန်းကရော မင်းကဆရာတွေကို တရိုတသေ တလေးတစားရှိဘူးလို့လဲ ... အပိုတွေလုပ်နေပြန်ပါပြီ ..."
" အဓိပ္ပာယ်မရှိတာ ..."
ခပ်တည်တည်နဲ့ ဗြောင်လိမ်နေတဲ့ ခွန်းစစ်မင်းကိုကြည့်ပြီး လင်းခေတ်ဦး နှုတ်ခမ်းတွေက ကော့ညွန့်လာပြန်တယ် ...။
ခွန်းစစ်မင်း အဲ့အပြုံးတွေကို အရမ်းမုန်းပါသည် ...။ ပြောရရင် သူနဲ့ လင်းခေတ်ဦးက ဆန့်ကျင်ဘက်ပဲလေ ...။ သူ့မျက်နှာက အကြောသေနေသလိုမျိုး အရယ်အပြုံးမရှိပေမဲ့ ... လင်းခေတ်ဦးကျတော့ အကြောလိုက်နေသလား ထင်မှတ်ရလောက်အောင်ကို အမြဲပြုံးနေတာ ...။ အထူးသဖြင့် မျက်လုံးတွေ ...။
ပြုံးလိုက်ရယ်လိုက်တိုင်းမှာ လခြမ်းလေးသဖွယ်ကွေးကျသွားတတ်တဲ့ ... မျက်တောင်ရှည်ရှည်တွေ ဘောင်ခတ်ထားတဲ့ ... လင်းခေတ်ဦးရဲ့ မျက်လုံးအစုံက ... ကောင်မလေးတွေအတွက်တော့ လူသတ်လက်နက်ပဲ ...။
သူအတွေးနက်နေတုန်းမှာ အနှီငနဲကရုတ်တရက်ထလာပြီး အနားကိုရောက်ချလာတယ် ...။ ပြီးတာနဲ့ ... သူ့ရဲ့ရှည်မျောမျောကိုယ်ခန္ဓာကို ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မျက်နှာနဲ့နီးအောင်ကိုင်းလာရင်း ပြောတယ် ...။
" အဲ့တာဆိုလဲ ... အချိန်ရှိတုန်း လုပ်စရာရှိတာလုပ်ရအောင် ..."
ခွန်းစစ်မင်း မသိမသာပဲအနောက်ကိုဆုတ်လိုက်မိတယ် ...။
" ဒီမှာ ... စကားပြောတာရိုးရိုးပြောလို့ရတယ် ... ခင်များ Drama တွေ ခိုးခိုးကြည့်နေတာလျှော့သင့်ပြီ ကိုလင်းခေတ်ဦး ..."
" အဟက် ဟက်! ... ကဲပါလေ ... မင်းလဲအချိန်မရှိဘူးမဟုတ်လား ... အချိန်စာရင်းညှိရအောင် ..."
" Ommm ..."
ဟူးးး ...ဒီလူနဲ့မှ ပါနိုင်လွန်းတဲ့ရေစက်ကိုလဲ ခွန်းစစ်မင်း ခဏခဏလက်ခလယ်ထောင်ပြနေမိတယ် ...။ စိတ်ထဲကနေလဲ အခုကိစ္စရဲ့အဓိကဇာတ်လိုက် ခန့်သူရိန်သစ်ကိုကျိန်ဆဲနေလိုက်တယ် ...။
ခွန်းစစ်မင်းကအခုဆို ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားဖြစ်နေပြီ ... ။ ပထမနှစ်ကို ဘယ်လိုအောင်လာလဲ သူကိုယ်တိုင်တောင်မသိဘူး ... ။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကတော့ သူ့ကို ညဏ်အကောင်းလွန်ပြီး စောက်ပျင်းကြီးနေတာတဲ့လေ ... ။ အဲ့လို ပညာအရာထူးချွန်လွန်းလို့လဲ ... အရမ်းတော်တဲ့ ဆရာဝန်ကြီးနှစ်ယောက်ရဲ့ သားပါလို့ပြောရင် သူ့ကို ဘယ်သူမှမယုံဘူး ...။
တကယ်တော့ မိဘတွေတော်တာနဲ့ပဲ သားသမီးတွေကပါ တော်နေရမယ်ဆိုတာကြီးက ဘာမှမဆိုင်တဲ့ 'Logic' ကြီးတစ်ခုပါပဲ ...။ ခွန်းစစ်မင်းဆိုတဲ့ သကောင့်သားကို အဲ့လိုမျိုးတွေနဲ့ ချုပ်နှောင်လို့မရဘူး ...။ ပြောရရင်တော့ သူဆိုတဲ့ကောင်က ဘာကိုမှသိပ်ပြီး 'serious' ထားတဲ့သူမဟုတ်ဘူး ...။ ဥပမာ ... 'musterbate' တောင် သူက ပုံမှန်လုပ်တာမဟုတ်ဘူးရယ် ...။
ဒီလိုနဲ့ ... သူ့ရဲ့စောက်ပျင်းကြီးခေါင်းမာမှုတွေကို အိမ်ကသည်းမခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး ... သူ့ကို guide တစ်ယောက်ရှာဖို့စီစဉ်ကြတော့တာပဲ ...။ ဒီနေရာမှာတော့ ခွန်းစစ်မင်း ကလည်သွားပြီလေ ...။ အိမ်ကရှာပေးရင် သူမချောင်ဘူးဆိုတာကိုသိနေတာကြောင့် ... သူကိုယ်တိုင်ရှာမယ်ဆိုပြီး အချိန်ဆွဲနေလိုက်တာ ၇လပိုင်းတောင်ရောက်လာပြီ ...။ ၈ လပိုင်းဆိုရင်ပဲ စာမေးပွဲထပ်ဖြေရတော့မယ်...။
အဲ့တော့ ... ကြားထဲကမနေနိုင်တဲ့ ခန့်သူရိန်သစ်က သူ့ရဲ့ဘူးဖော်ဘူးဖက် အဲလေ ... သူ့ရဲ့ချစ်သူငယ်ချင်းကြီးအတွက် 'guide ရှာပုံတော်' ဖွင့်ပေးတော်မူမယ်ဆိုပြီးပြောလာတယ် ...။ မုန့်ဖိုးဖြတ်ဖို့တကဲကဲပြင်နေတဲ့အိမ်ကိုလဲ ကြည့်ရသေးတာကြောင့် ... ခွန်းစစ်မင်းခမျာ ခန့်သူရိန်သစ်မျက်နှာ တစ်ရွာထင်ပြီးလက်ခံခဲ့မိတယ် ...။
ဒါပေမဲ့ ... ဘယ်သူကထင်မိမှာလဲ ...။ ခန့်သူရိန်သစ်က သူ့ကိုပုလင်းပါချိတ်ပေးသွားမယ်လို့ ...။ သူသိတယ် ...။ ဒါသူ့ကို တမင်သတ်သတ် လင်းခေတ်ဦးဆီချောပို့ခဲ့တာ ...။
( ငသစ်...son of the bitch!...)
ခွန်းစစ်မင်းအိမ်ပြန်ရောက်တော့ ... ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေးစာအုပ်ဖတ်နေတဲ့ ဖြူလွလွသဏ္ဌာန်လေးကို အဆင်သင့်တွေ့ရတယ် ...။ သူအဲ့လူနားမှာဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း ခါးလေးကိုဖက်လိုက်တယ် ...။
" ပါပါး'..."
" ေဩာ! ... ဘယ်လိုလဲ ခွန်းလေး ... အဆင်ပြေလာခဲ့လား..."
သူ့ကိုလှည့်ကြည့်ရင်း မေးလာတာကြောင့် ... မရဲတရဲနဲ့ ပြန်ပြောလိုက်မိတယ် ...။
" ပါပါး' ... ကျွန်တော် guide ထပ်ရှာလို့ရသေးလား ..."
ပါပါး' ဆိုသူက မျက်မှန်လေးကိုတစ်ချက်ပင့်တင်ရင်း လက်ထဲကစာအုပ်ကိုချလိုက်တယ် ...။
" ဘာဖြစ်လို့လဲ ... ခန့်သူပြောတာတော့ ဒီတစ်ယောက်က စာပြအရမ်းကောင်းတာဆို ... ပြီးတော့ ခွန်းလေးနဲ့လဲသိတယ်မဟုတ်လား ..."
" သိလို့ခက်နေတာပေါ့ ပါပါး'ရဲ့... သူနဲ့ဆိုအဆင်မပြေပါဘူး ပါပါး'ရယ် ... ကျွန်တော်နောက်တစ်ယောက်ရှာပါရစေ ... နော် ..."
" ခွန်း ..."
" မရဘူး ..."
သူ့ပါးပါး' ရဲ့စကားမဆုံးခင် ဖြတ်ပြောလာတဲ့အသံကြောင့် ခွန်းစစ်မင်း မျက်နှာရှုံ့လိုက်မိတယ် ...။
" ဘာလို့လဲ ပါး'ရဲ့..."
ဦးစစ်နိုင်က ဧည့်ခန်းထဲကိုတစ်လှမ်းချင်းဝင်လာပြီး ဦးမင်းစေသော်နဲ့ ခွန်းစစ်မင်းနားမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ...။
" မင်းကိုငါတို့ အချိန်တွေအများကြီးပေးခဲ့သားပဲ ... မင်းဘာသာမင်း အချိန်တွေဆွဲနေခဲ့တာ ... အဲ့တော့မရဘူးပဲ ... ငါလက်မခံဘူး ..."
" စစ်နိုင် ..."
" အကို အကို့သားကို အရမ်းအလိုလိုက်မနေနဲ့ ... ခန့်သူပြောသွားတာလဲ သတိရအုံး ... သူက အဲ့ကောင်လေးအတွက် အာမတောင်ခံသွားတာ ... ပြီးတော့ ... အဲ့ကောင်လေးကလဲ သူတို့နှစ်မှာဆို အတော်ဆုံးတွေထဲကပဲတဲ့ ... အဲ့တော့ ခွန်းစစ် ... မင်းပလီပလာလုပ်နေတာတွေ တော်တော့ ..."
" ပါပါး'..."
စစ်ကူတောင်းတဲ့အနေနဲ့ကြည့်လိုက်ပေမဲ့ ... ဦးမင်းစေသော်က ပြုံးရုံသာပြုံးနေတာကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းစိတ်ပျက်သွားမိတယ် ...။ သူသိတယ်လေ ... အဲ့အပြုံးကအဖြေပဲဆိုတာ ...။ သူ့ရဲ့ပါပါး'က အရင်ကတည်းကစကားနည်းတဲ့အပြင် ... ပါး'ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကိုဆိုရင်လဲ ဘယ်တုန်းကမှ လက်မခံဘူးဆိုတာ မရှိခဲ့ဘူး ...။
( ဟင်း!... ပါပါး'မကောင်းဘူး ... သူ့လူဘက်ကပဲ ...)
အဲ့အချိန် ... ဦးစစ်နိုင်က 'မင်းဘာကြံနေလဲ ငါသိတာပေါ့ကွာ'ဆိုတဲ့ အပြုံးမျိုးနဲ့ ... သူ့ကိုစိုက်ကြည့်နေတာကို ခွန်းစစ်မင်းတွေ့လိုက်ရတယ် ...။ ဒီနေ့ဘာလို့ လူတိုင်းက သူ့ကိုပြုံးပဲပြုံးပြနေကြတာလဲဆိုပြီး ရင်ထဲကျလိကျလိဖြစ်လာမိတယ် ...။
တစ်ဖက်ကခွန်းစစ်မင်းရဲ့ပါး'ဖြစ်သူ ဦးစစ်နိုင်ကလဲပြုံးမှာပေါ့ ...။ သူ့သားအကြောင်း သူအသိဆုံးပဲလေ ...။ ဘယ်လောက်စကားတတ်ပြီး လိုချင်တာကိုတစ်ဖက်လူပေးလာအောင်လှည့်တတ်လဲဆိုတာ ...။ ဒါကြောင့် ... ခွန်းစစ်မင်းပြန်ရောက်တာလာကိုသိလိုက်တာနဲ့ အပေါ်ထပ်ကနေ အမြန်ပြေးဆင်းလာခဲ့တာ ...။ မဟုတ်ရင် သူ့ရဲ့ချစ်လှစွာသောအကိုက သူ့သားပြောသမျှကို 'အင်း'တစ်လုံးနဲ့ သိမ်းကျုံးလက်ခံတော့မယ်ဆိုတာ သူသိတယ် ...။
ခွန်းစစ်မင်းတစ်ယောက် စိတ်ဓာတ်ကျစွာနဲ့ပဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်မိတယ်...။
" အင်းပေါ့ ... နှစ်မဲတစ်မဲဆိုတော့လဲ ဒီကအဖော်မဲ့လေလွင့်သူလေးကပဲ ခေါင်းညိတ်လိုက်ရတော့မှာပေါ့ ..."
ပြီးတာနဲ့ ... အပျိုမဒန်းလေးလို ခြေဆောင့်ပြီးအပေါ်ကိုတက်သွားတော့တယ် ...။
ဦးစစ်နိုင်နဲ့ ဦးမင်းစေသော်ကတော့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ... သူတို့သားအတွက် သဘောကျစွာ ထပ်ပြီးပြုံးမိကြပြန်တယ် ...။
.....
ခင်များတို့ကြုံဖူးကြလား ...။ ကိစ္စတစ်ခုကို စိတ်လိုလက်ရလုပ်ပြီးကာမှ ... 'ငါဘာလို့လုပ်ခဲ့မိတာလဲ' ဆိုပြီး နောင်တရမိတာမျိုး...။
အဲ့တာကြောင့်...လူတွေကအရမ်းထူးဆန်းတယ်လို့ပြောတာ...။
" အ!!!..."
ခွန်းစစ်မင်းဘယ်ဘက်လက်နဲ့ ဘေးမှာရှိနေတဲ့တစ်ရှုးလိပ်ကနေ တစ်ရှုနည်းနည်းလှမ်းဖြဲလိုက်တယ်...။ တစ်ပြိုင်တည်းမှာပဲ ညာဘက်လက်ကိုလဲ အထက်အောက်အမြန်ဆုံးလှုပ်ရှားနေစေတယ်...။
" အင်းးး! ... "
တဖြည်းဖြည်းခံစားချက်က အထွတ်အထိပ်ကိုရောက်လာတာနဲ့အမျှ ... လှုပ်ရှားမှုတွေကပါ မြန်သထက်မြန်လာတယ် ...။
" အွန်းးး ... အ! ... "
တစ်ရှုးကိုအဆင်သင့်ပြင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ...။
" Shit! အင်းးး! ... "
သူ့တစ်ကိုယ်လုံး အားမရှိတော့သလိုခံစားလိုက်ရပြီး ပျော့ခွေကျသွားတယ် ... ။ ခန္ဓာကိုယ်က ကျေနပ်မှုကိုရလိုက်ပေမဲ့ ... စိတ်ကတော့ မကြာပါဘူး ...။ ဝင်နေကျ မကောင်းတဲ့ခံစားချက်ကြီးဝင်လာကြောင့် လေပူတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်ပစ်လိုက်တယ် ...။
" ဟူးးး! ... "
ခပ်လျော့လျော့ထိုင်နေရာက လှဲချလိုက်ရင်း ... လက်ထဲက သူ့အကောင်ပေါက်လေး အန်ချလိုက်လို့ပေနေတဲ့တစ်ရှုးစုတ်ကို ကုတင်ဘေးကအမှိုက်ပုံးထဲလှမ်းပစ်ထည့်လိုက်တယ်...။
တကယ်တော့ ဒီလိုကိစ္စမျိုးဆိုတာက သူသဘောကျတဲ့အထဲမှာတော့မပါလှဘူး ...။ ဒါပေမဲ့ ... သူဒီနေ့ နေမထွက်ခင်ကတည်းကနိုးနေခဲ့တယ် ...။ နိုးလာရခြင်းအကြောင်းကလဲ အိမ်မက်တစ်ခုကြောင့် ...။
ခွန်းစစ်မင်း အဲ့အိမ်မက်ကို စောက်ကျိုးနဲကိုစိတ်ကုန်နေပြီ ...။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ သူဒီအိမ်မက်ကိုမက်နေခဲ့တာ နှစ်နဲ့ချီကြာခဲ့ပြီ ...။ အိမ်မက်ထဲကလူက လုံးဝမပြောင်းသွားသလို ... အိမ်မက်ကလဲ အခုထိတစ်ထပ်တည်းကျနေတုန်းပဲ ...။
ဘာကြောင့် သူအဲ့လူကို ဒီလောက်ထိ စွဲစွဲလမ်းလမ်းအိမ်မက်ထဲ ထည့်မက်နေမိတာလဲဆိုတာကို သူကိုယ်တိုင်လဲ အဖြေမရှာနိုင်ဘူး ...။ အဲ့တာနဲ့ပဲ ... ပြန်အိပ်မရတဲ့အတူတူဆိုပြီး မနက်ခင်းထကြွခြင်းကိုပါ တစ်ခါတည်းဖြေဖျောက်တဲ့အနေနဲ့ ... လုပ်မိလုပ်ရာလျှောက်လုပ်နေတဲ့သဘောပေါ့ ...။ ဒါပဲလေ ... တစ်ချက်ခုတ်နှစ်ချက်ပြတ် ...။
( Ring...)))
( Ring...)))
" ဟယ်လို ..."
" ခွန်း ... ငါခဏနေထွက်လာတော့မယ် ... ဝင်ခေါ်ရမယ်မလား..."
" အာာာ ... မခေါ်နဲ့ ရတယ် ... ငါ bus နဲ့ပဲလာခဲ့မယ်..."
" ရပါတယ်ဟ ... ငါလာခေါ်ပါ့မယ် ..."
" နင့်အိမ်နဲ့ငါအိမ်ကတစ်လမ်းစီ ... အဲ့တော့ကိုယ့်ဟာကိုပဲသွားပါ ... ဒါနဲ့နေပါအုံး ... အခုမှ ၈နာရီပဲရှိသေးတယ် ... သွားတော့မလို့လား ..."
" ငါတို့ကကူရအုံးမှာလေဟာ ... ပြီးတော့ နင့်ရဲ့သစ်သစ်ကလဲ နားပူနားဆာနဲ့သိတဲ့အတိုင်း ... အခုလောက်ဆို အမတို့က ရောက်တောင်နေလောက်ပြီဆိုပြီး တစ်ချိန်လုံးဖုန်းဆက်နေတာ ..."
" ဟုတ်သားပဲ ... အေးပါ ... အဲ့တာဆို ငါကတော့အေးဆေးမှပဲလာတော့မယ်နော် ..."
" အင်း အင်း..."
" ဪ ... ခတ်နွယ် ခဏ ... ငသစ်ကိုပြောလိုက်စမ်းပါ ... ဝအောင်ဖွန်ကြောင်ထားလို့ ... ငါလာသတ်တော့မှာမို့လို့ လို့ ... သိလား ..."
" ခစ်ခစ်! ... အေးပါဟယ် ... နင်မနေ့က ကိုလင်းနဲ့ကိစ္စကိုမကြေနေတာမှတ်လား ..."
" အဲ့အကြောင်းမပြောချင်ဘူးဟာ ... ငါဖုန်းချတော့မယ် ... "
" OK OK..."
ဖုန်းကိုစားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ငြိမ်နေမိတယ်...။ ခဏကြာမှ ပြင်ဆင်ဖို့အတွက် အိပ်ရာပေါ်ကထလိုက်တယ်...။ တင်ပါးဖြူဖြူလေးနှစ်ခု အတိုင်းသားနဲ့ပေါ့...။
ှူသူရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲပြီးတဲ့အချိန်မှာ ၉ နာရီကျော်နေပြီ ...။ ဒီနေ့ ရန်ကုန်သက္ကသိုလ်ထဲမှာလုပ်မဲ့ Pride ပွဲတစ်ပွဲရှိတယ် ...။ အဲ့ပွဲမှာ ခတ်နွယ်နဲ့Caraတို့က volunteer အနေနဲ့ပါကြတယ် ...။ ဒါကြောင့် ... ခွန်းစစ်မင်းတို့ကပါ အဲ့ပွဲကိုသွားကြမှာ ...။ အဲ့တာအပြင် ဟောပြောတွေလဲပါတာကြောင့် သူသဘောကျတယ်လေ ...။
အဲ့နောက် ... ကျောပိုးအိတ်ကိုဆွဲပြီး အောက်ကိုဆင်းလာလိုက်တယ် ...။
" ပါပါး'..."
ရွှေကိုင်းမျက်မှန်လေးကိုပင့်တင်ရင်း ... ကော်ဖီသောက်နေရာကနေ သူ့ကိုမျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လာတဲ့ ပါပါး'...။ ခွန်းစစ်မင်း သဘောကျစွာနဲ့ပဲ မနက်စာစားဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တယ် ...။
" Morning! ခွန်းလေး..."
နွေးထွေးမှုတွေအမြဲပြည့်နေတတ်တဲ့ သူ့ပါပါး'ရဲ့အသံက ... ခွန်းစစ်မင်းရဲ့မနက်ခင်းတွေကို အမြဲကျက်သရေရှိနေစေတယ် ...။
" ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေမဟုတ်လား ... ပါပါး'တို့နားရက်လေ ... ဘာလို့ အပြင်ဝတ်ဝတ်ထားတာလဲ ... ဘယ်သွားကြမလို့လဲ ... "
" မင်းပါပါး'က ခေါ်သွားစရာရှိတယ်တဲ့ ... ဘယ်လဲတော့ ပါး'ကိုလဲမပြောဘူး ခွန်းလေးရဲ့ ..."
" ဪ ... ဒါဆို suprise ပေါ့ ..."
" အဟင်း! ... ခွန်းလေးပြောသလိုပဲပေါ့ ... ဒါပေမဲ့ ... ခွန်းလေးလိုက်ချင်ရင် ပါပါး'ခေါ်မယ်လေ ..."
" ဟွန့်! တော်ပါ ... ပါပါး'ခေါ်ပေမဲ့ ပါပါး'လူကြီးကခေါ်မှာမဟုတ်ဘူး ... ပြီးတော့ ကျွန်တော်လဲသွားစရာရှိတယ် ..."
ခွန်းစစ်မင်း ပြောရင်းနဲ့ပဲ ကော်ဖီတစ်ငုံသောက်လိုက်တယ် ...။ ပြီးတော့ မျက်ခုံးတွေကို တွန့်ချိုးပြီး စကားကိုဆက်တယ် ...။
" အတွဲတွေကိုနားကိုမလည်နိုင်ဘူး ... suprise အလုပ်ခံချင်ရတာနဲ့ ... suprise လုပ်ပေးချင်ရတာနဲ့ ... ပြီးရင်ကြံဖန်ဂုဏ်ယူကြသေးတာ ... suprise ဆိုတာက အလုပ်ခံရသူအတွက်ပဲ suprise ဖြစ်တာ ... ဘေးကလူတွေအတွက်ကတော့ အကုန်မြင်နေသိနေရတာလေ ... အဲ့တော့ လုပ်ပြီဆိုတာနဲ့ ဘေးကလူတွေအထင်ကြီးအောင်ပါလုပ်ရတော့မယ် ... အလကားငွေကုန်လူပန်း ... ဟူးးး ... ပါပါး'စဉ်းစားကြည့် ... အရေးမပါတာတွေ ..."
ဦးမင်းစေသော်က ဘာမှပြန်မဖြေပဲ ... သတင်းစာထဲပဲ အကြည့်ကိုပို့ထားပြီး ပြုံးနေတယ် ...။ ဒါကြောင့် ... ခွန်းစစ်မင်း ဆက်ပြောဖို့ပါးစပ်ပြင်လိုက်ပေမဲ့ ... ဦးမင်းစေသော်ရဲ့ဘေး ဝင်ထိုင်လာတဲ့သူကြောင့် ... စကားလုံးတွေကိုပြန်မျိုချလိုက်မိတယ် ...။ ထိုစဉ်မှာပဲ ...။
" FA ကတော့ FA လိုပဲတွေးမှာပေါ့ ..."
မထင်မှတ်ပဲအဖဲ့ခံလိုက်ရတဲ့စကားက အရှိုက်တည့်တည့်ကိုလာထိတာကြောင့် ခွန်းစစ်မင်းထအော်လိုက်မိတယ် ...။
" ပါး'..."
==========
28 December, 2018
To be continue... 💕