Samantha had twee beste vrienden, Jenny en Amber. Haar vader nam haar mee op een weekendvakantie en nodigde hen uit mee te gaan. Haar familie bezat een hut in het bos en op vrijdagavond bracht haar vader de meisjes daarheen.
"Zie je dat meer?" Vroeg Samantha toen ze aankwamen. "Dat is Lake Samantha. Mijn vader is hier opgegroeid. Hij hield er zo van, hij noemde me erna. '
Die nacht, nadat ze hun spullen hadden uitgepakt, zaten de drie meisjes rond en dachten ze aan manieren om zich te amuseren.
"Heeft iemand griezelige verhalen?" Vroeg Amber.
"Ik heb er een," zei Jenny. "Het is ook een waar gebeurd verhaal. Het overkwam een vriend van een vriend van mij. Ze paste op een avond op deze twee kleine kinderen. Ze zit in het donker terwijl ze tv kijkt en de telefoon rinkelt. Ze gaat erheen en antwoordt het en hoort een stem aan de andere kant die erg zwaar ademt en er staat: heb je de kinderen gecontroleerd? '
"Jenny, kom op!" Viel Amber in de rede. "Iedereen heeft die gehoord. Dat is het meest enge enge verhaal ooit! Heeft iemand anders een verhaal? Een die echt waar is? '
'Ik ken er één,' zei Samantha. "Ongeveer 10 minuten wandelen van hier, is er een oud, kapot huis. We passeerden het onderweg hier naartoe. Het is in het midden van nergens, weggestopt uit een smalle kleine zijweg. Lang geleden leefde daar een man. Zijn familie was erg rijk en ze bezaten honderden hectares land hier in de buurt.
Deze man ontmoette een eenvoudig plattelandsmeisje uit een eenvoudige plattelandsstad en ze werden verliefd. Zijn familie was er niet zo blij mee. Ze dachten niet dat het meisje goed genoeg voor hem was, maar hij negeerde ze. Hij was een onafhankelijk type man en hij ging weg en bouwde een klein huis op een stuk van hun land, in het midden van nergens.
Hij trouwde met dit meisje en alles was geweldig. Ze hadden een dochter en uiteindelijk hadden ze een zoon. Dit is waar het verhaal slecht begint te worden. Hun zoon was ziek. Niet fysiek maar mentaal. Hij was ziek in zijn hoofd. Hij was niet verstandelijk gehandicapt of zo. Hij was gewoon een beetje uitgeschakeld.
Tegen de tijd dat hij negen jaar oud was, werd hij te veel voor zijn ouders om om te gaan, gooide driftbuien, grillige slaappatronen, verdwijnt in het bos en verstopt zich, dat soort dingen.
Omdat hij niet wist wat hij met zijn zoon moest doen, wendde de man zich tot zijn familie om hulp.
Zijn ouders hadden de jongen meegenomen. Ze stuurden hem naar een plek diep in het bos. Het was geen krankzinnig asiel, maar het kwam tegemoet aan mensen met speciale behoeften, als je begrijpt wat ik bedoel. Zijn ouders dachten dat het het beste was.
Na verloop van tijd raakte het gezin eraan gewend om hem niet bij zich te hebben. Geleidelijk zijn ze hem niet meer gaan bezoeken. Ze functioneerden alsof ze nog nooit een zoon hadden gehad en alles ging weer geweldig.
Acht jaar later wist de jongen, die op dat moment rond de 16 of 17 was, te ontsnappen uit het ziekenhuis. Het personeel deed een zoekopdracht, maar hij was nergens te vinden. Zijn familie was op de hoogte en ze waren kapot. Ze waren bezorgd om zijn veiligheid. Hij was wekenlang alleen in de woestijn geweest en hij was waarschijnlijk dood.
Maar de jongen was niet dood. Op een avond vond hij zijn weg terug naar huis. Hij sloop zijn huis binnen en doodde één voor één zijn hele familie ... Zijn vader, zijn moeder, zijn zus ... Allemaal in stukken gehakt.
Terwijl het bloed nog steeds uit zijn bijl druppelde, verdween hij in het bos. Toen de griezelige overblijfselen van zijn familie een paar dagen later werden ontdekt, waren de inwoners in de omgeving met afschuw vervuld. De politie probeerde de jongen te vinden, maar het had geen zin. Tot op de dag van vandaag is hij nooit gevonden.
Sindsdien zijn mensen rond de oogsttijd elk jaar vermist. En in plaats daarvan zou er een maïskolfpop achterblijven. De legende heeft het, de jongen dwaalt nog steeds door het bos rond deze delen.
De omliggende steden hebben de legende gekocht en ze hangen poppen aan hun voordeur ter bescherming. Ze zeggen dat als de jongen een pop ziet hangen aan de deur van een huis, hij dat huis zal passeren en de bewoners in vrede zal verlaten. Niemand weet of het waar is of niet, maar er hangt een pop aan de deur van elk huis in de stad.
"Dat is zo eng!" Riep Jenny. "Heb je een pop op je deur?"
"Natuurlijk," zei Samantha. 'Mijn vader zegt dat hij de legende niet gelooft, maar we hebben er een opgehangen voor het geval dat.'
"Ik denk dat ik gewoon mijn ondergoed heb bevuild," zei Amber.
"Blijkbaar wordt het huis nog steeds achtervolgd door de geesten van zijn vermoorde familie, en als je daar laat in de nacht naar boven gaat, kun je het hele gebeuren helemaal opnieuw horen plaatsvinden."
'Denk je dat we daarheen kunnen gaan?' Vroeg Jenny.
"Zeker," zei Samantha. "Maar morgen, bij daglicht. Het heeft geen zin het lot te verleiden. '
Die nacht sliepen de meisjes in dezelfde kamer en zaten ineengedoken en probeerden te doen of ze niet bang waren voor het verhaal en verwachtten op elk moment iets te horen dat op het raam tikte.
De volgende ochtend maakte Samantha's vader allemaal een groot ontbijt en ze gingen naar het meer om te zwemmen. Rond het middaguur besloten ze om de reis naar het oude spookhuis te maken.
Toen ze daar aankwamen, voelden de meisjes een griezelige aanwezigheid in de oude, vervallen plaats. Het was genoeg om hun huid te laten kruipen. Ze verkenden de ruïnes van het oude huis, gluurden in de hoeken en tuffen door het puin.
Na een tijdje zag Samantha iets half begraven in het zand. Het was een soort boek. Ze groef het uit en stofde het af. De meisjes verzamelden zich toen ze het opende en door de vergeelde pagina's begonnen te bladeren.
"Het is net een dagboek of zoiets," zei Samantha.
"Misschien is het zijn dagboek ..." fluisterde Jenny.
"Wiens dagboek?" Vroeg Amber.
"De man ..." zei Jenny. "De man die zijn familie heeft vermoord."
Samantha las het dagboek hardop voor terwijl de anderen luisterden.
'Er zit een opdracht in de omslag,' zei ze. "Het luidt: aan mijn familie die ik liefheb en koester en die altijd bij me zal zijn."
"5 september 1987. Het was alleen moeilijk. Het enige wat ze moesten doen, was tegen me praten. Ze konden niet tegen me praten. Ik hoor hun stemmen soms laat in de nacht. Ik hoor hun geschreeuw. Het is koud en donker. Ik had liefde nodig. Ze hielden niet van me. De medicijnen zijn verdwenen. Ik ben vrij, vrij van allemaal. Als ze niet van me konden houden, moesten ze gaan. Donkere slaap voor iedereen. Ik hoor hun stemmen nog steeds. Altijd schreeuwen. "
"4 december 1987. Ze zijn gestopt met zoeken naar mij. Het is nu goed voor mij. Ik woon in het bos. Ik jaag de dieren achterna en zet ze in een donkere slaap. Net als mama en papa en zus. Ik bezoek mijn oude huis 's nachts. Ik luister naar de stemmen. Ze praten nu tenminste met mij. '
"3 oktober 1995. Ik verliet het bos jaren geleden en verhuisde naar een nabijgelegen stadje. Niemand herkent mij. Niemand weet wie ik ben. Ik hoor mensen soms mijn verhaal vertellen. Het maakt me aan de binnenkant aan het lachen. Ze zijn allemaal bang voor me. Ik kom nog steeds soms in het bos. Ik breng de nachten door in mijn oude huis. Pappa en mam praten nog steeds met me. Ze zeggen dat ze heel trots op me zijn. '
"2 november 1998. Het leven is goed geweest. Ik heb een baan gevonden. Ik heb een huis gekocht. Ik ontmoette een meisje. Ze is erg stil en mooi. Soms breng ik haar naar het bos. Ze vindt het leuk. Ik heb ma en ma haar laten zien. Ze vinden haar leuk. '
"1 juli 2000. Vandaag is een geweldige dag. Ik heb nu een baby. Ik ben zo gelukkig. Pa en ma zijn nu grootouders. Maar mijn vrouw doet het niet zo goed. Het was moeilijk voor haar. Ze redt het misschien niet. Misschien zal ze in een donkere slaap gaan. Ik ben blij nu."
"13 augustus 2010. Ik ben zo trots op mijn kind. Ze is net zoals ik. Behalve dat ze veel slimmer is. Ze heeft geen problemen. Ze hoort de stemmen niet. Ze gaat naar school en heeft veel vrienden. Niet zoals ik. Soms breng ik haar naar het bos. Ik hou zo veel van haar. Ik heb haar naar het meer genoemd. Samantha."
Even later nadat Samantha was gestopt met lezen, was er een verbluffende stilte.
"Wat maakt het uit?" Riep Jenny.
"Samantha, is dit een grap?" Vroeg Amber nerveus. "Het is niet grappig."
"Dit ... Dit kan niet waar zijn!" Fluisterde Samantha. "Het kan onmogelijk zijn ..."
Op dat moment hoorden ze het geluid van twijgen achter hen breken. Toen ze zich omdraaiden, zagen ze Samantha's vader daar staan. Er was een vreemde, gekwetste blik op zijn gezicht en hij hield een bijl in zijn handen.
"Dat hoorde je niet te vinden," mompelde hij. "Er is nu geen andere manier. Donkere slaap voor iedereen. "
"Nee papa!" Schreeuwde Samantha. "NEE! NEE! NEE! NEE!"
Toen Samantha's vader klaar was met het hakken van de lichamen, legde hij de stukjes in grote plastic zakken en begroef ze diep in het bos ... zo diep dat niemand ze ooit zou vinden ... Nu zouden ze voor altijd samen kunnen zijn ...
"Ik zal nu over u waken," mompelde hij terwijl hij met zijn schop de aarde klopte. "Je begrijpt het misschien nu niet, maar je zult het op den duur wel doen. Dit is de enige manier voor ons om samen te zijn. Donkere slaap voor altijd, we blijven allemaal bij elkaar. '